Wybaczyć roczny romans męża... - Netkobiety.pl

Madlen,
Współczuję przeprawy z kochanką męża. 4 miesiące opisywania szczegółów to musiał być koszmar. "Nasza" nie chciała za mną rozmawiać. Kiedy na samym początku do niej dzwoniłam, nie odbierała. Teraz myślę, że dobrze się stało. Wtedy byłam w takim stanie, że pewnie rozpłakałabym się a potem zaczęła obrzucać wyzwiskami. Do niej i tak nic by nie dotarło a ja czułabym się jeszcze gorzej. Ostatnia rzecz jakiej bym chciała to karmić ją moim bólem.

Czasami się zastanawiam dlaczego on to wszystko teraz znosi. Jakie są prawdziwe powody. Na pewno nie jest mu teraz ani łatwo ani wygodnie więc po co to wszystko? Czasem pojawia się taka myśl, że on faktycznie chce ze mną być i mnie kocha ale szybko ją wyrzucam z głowy bo boję się w to uwierzyć. Na razie chyba jestem przygotowana na jakiś cios. Myślę, że jeśli będę czujna to może się przed nim obronię. To bardzo wyczerpujący stan. Mam nadzieję, że minie.
Tak jak mówisz, chyba potrzeba więcej czasu. Czasu i dowodów, że wszystko w porządku.

Gonia, też uważam, że lepiej spróbować niż żałować i zastanawiać się czy mogło się udać. Rozwieść się zawsze zdążę.
Oczywiście to wszystko nie jest takie proste, ale nie chciałabym od razu odchodzić a za 5 czy 10 lat  zastanawiać się czy przypadkiem nie odpuściłam swojej szansy na szczęście. Jeśli nam się nie uda to może przynajmniej będę miała pewność, że nie powinniśmy być razem. Teraz takiej pewności nie mam.

Anne,
Jeszcze nie tak dawno byłam w tym samym punkcie, co Ty dzisiaj.
Teraz z pewnej perspektywy mogę Tobie powiedzieć, że budowanie nowego związku to aktywna postawa obojga partnerów. Tylko ta aktywność inaczej się przejawia.

Anne: Jesteś bardzo trzeźwo myślącą i mądrą taką życiowa mądrością, babeczką

Bardzo mi się spodobała Twoja postawa a propos nie robienia z tego co się stało dodatkowej sensacji wśród znajomych i to że masz świadomość, że odbudowywanie nie jest tylko na barkach męża, pomimo wszystko.

Mam nadzieję, że on stanie na wysokości zadania, narazie z tego co piszesz nieźle mu idzie.

Oby Wasza historia była jedną z tych z pozytywnym zakończeniem, ale też nie bój się jeśli po drodze będziesz upadała.

Ściskam

Teraz, kiedy mój mąż wyjechał staram się zorganizować sobie coś każdego dnia. Jakieś zwykłe spotkanie ze znajomymi czy odwiedzić rodzinę, cokolwiek o czym mogę myśleć i na co czekać. Opiekując się małym dzieckiem nie mam szans na jakiś wypad weekendowy ani nic podobnego ale zapełniam czas w miarę możliwości.

Dziś pierwszy dzień którego sobie czymś nie wypełniłam i już mnie dopadło. Wątpliwości szaleją w mojej głowie. Mąż po raz setny zapewnia o swoim uczuciu, ale ja ciągle nie potrafię uwierzyć.

Kiedy rozmawiamy (teraz głównie w formie maili) i piszę do niego coś miłego czuję, że udaję i natychmiast mam potrzebę przypomnieć mu wszystko co zrobił ze szczegółami.
To chyba fatalnie prawda?

Czy lepiej czasem coś przemilczeć czy może za każdym razem wyrzucać z siebie to co się w myślach pojawia?
Mam wrażenie, że wszystko idzie w jakimś dziwnym kierunku.
Minęły ponad trzy miesiące i nie było dnia żebyśmy nie wracali do tego.
Chyba zakodowałam sobie, że nie może być dłuższej rozmowy bez tematu zdrady.
Może sama się nakręcam i zamęczam?

U mnie chyba malutki krok do przodu. Już trzeci dzień nie zaczynam rozmów o zdradzie.
Nie znaczy to, że o tym nie myślę ale czuję już mniejszą potrzebę mówienia o tym.
Chciałam napisać do męża kolejny długi list o tym wszystkim ale usiadłam przed komputerem i nic, przeszła mi ochota na to.
Może to już zmęczenie materiału i brak sił a może już po prostu wystarczy.
Nie jestem na tyle naiwna żeby wierzyć że już nigdy nie będziemy o tym mówić ale w tej chwili cieszę się tym, że pomału te wszystkie pytania przestają wirować w mojej głowie. Pojawiają się nadal oczywiście, ale już nie czuję potrzeby wystrzeliwywać ich z siebie jak z karabinu. Szybciej, więcej i wciąż od nowa.

Jeśli to tylko etap i za chwilę wszystko wróci to chcę się cieszyć tym etapem bo jest lepszy od poprzedniego.

W tej chwili moim największym problemem jest zaakceptowanie jego braku odpowiedzialności i ekstremalnej głupoty. Chodzi mi o to, że mógł nas zarazić czymś naprawdę paskudnym. Jest mężem i ojcem więc powinien nas chronić a nie narażać.
Stwierdził, że zaryzykuje swoje i moje życie. Tak wybrał. Jakoś nie mogę tego przeskoczyć.

Onama82
Sytuacja miesiąc/miesiąc ma plusy i minusy. Zresztą to nie jest problemem bo kochanki znalazł sobie tu na miejscu. Gdzieś, kiedyś usłyszałam, że jak ktoś chce to zdradzi idąc po bułki, nie trzeba nigdzie wyjeżdżać.

Trzymaj się.

Ja po prostu zawsze go uważałam za inteligentnego a teraz widzę w nim takiego trochę idiotę.
Kolejny element mojego wyobrażenia o nim runął.

30letni facet powinien już sobie zdawać sprawę, że idąc z kimś do łóżka, w dodatku bez zabezpieczenia, trzeba liczyć się i z chorobami i z ciążą.
Cały czas mam z tyłu głowy taką obawę, czy ona przypadkiem nie jest z nim w ciąży. Bo tak naprawdę tego przecież nie wiem.
Jest to mało prawdopodobne ale nie niemożliwe.

I jestem zła i wściekła, że muszę się nad takimi rzeczami zastanawiać.

Primo - żal to normalka - odarto Cię ze złudzeń.
Secundo - strach to zły doradca, więc jeśli problem jest w tym, że się boisz to klucz do rozwiązania tego jest w twoich wyłącznie rękach.
Tertio - co za różnica jak postrzegany jest jakiś statystyczny zdradzony przez partnera? Sama wiesz, że może być postrzegany na 2 skrajnie różne sposoby. Jak odbierze Cię Twój mąż może Ci podpowiedzieć albo twoja znajomość owego człowieka z którym żyłaś tyle lat, albo wróżka... RÓB TO co dla Twojej rodziny, Twoim zdaniem, NAJLEPSZE>
On już się pokazał od mało myślącej strony... więc NA TYM nie warto (chyba?) bazować?

zapanowanie nad strachem jest jak ...dopalacz, wyzwala w nas moce o których nawet nie mamy pojęcia

Ktos kiedys napisac ze wszelkie przyczyny leza po obu stronach ale rozne sa sposoby ich rozwiazywania - problemow. Zdrada jest jedna z nich, nie najlepsza i wina za to lezy po stronie zdradzajacego. Przyczymny jednak pozostaja. Najtrudniejsze jest w tym wszystkim to, ze mimo tego ze jest strona skrzywdzona to musi ona tak samo jak druga strona podjac te same starania, tak ze oboje musza zaczac pracowac nad przyczynami, ktore doprowadzily do tej sytuacji. Obarczanie wina, zale, depresja jeszcze poglebiaja te roznice i przeszkadzaja w tej pracy. Wiem ze to paradoks ale tak wlasnie jest. Zeby wiec sytuacja sie nie powtorzyla trzeba naprawic to co bylo nie tak. A jesli byc razem i wybaczyc zdrade to po 3 mies. jest latwiej niz na poczatku. Ja wlasnie jestem po 3 mies. z tym ze tamto mialo miejsce 2 lata temu (teraz sie tylko dowiedzialem) i nie jest rewelacyjnie ale jest lepiej. Czasami ogarnai mnie koszmar ale przechodzi. To proza ale trzeba powoli nie wracac do tego co bylo bo inaczej sama zniszczysz swoje malzenstwo. Oczywiscie maz powinien zrozumiec ze krzywdzil rodzine, trzeba mu to powiedziec, zeby wyobrazil sobie odwrotna sytuacje. Wiele ludzi tak ma niestety, o czym sie tez przekonalem i z jednej (10 lat temu) i zdrugiej strony.

Gary ma rację, skup się na fundamentach , ale najpierw odpowiedz sobie na pytanie: czy chcesz z nim być? i zdobądź odpowiedź na pytanie: czy on chce z Tobą być? Z Tobą, bo Cię kocha, z Tobą bo jesteś dla niego ważna i że CHCE a nie bo macie kredyt, mieszkanie, dzieci - to są sprawy "dalsze" w tym momencie, ofkors   bo teraz najważniejsze jest to, że macie OBOJE wolę bycia razem dla siebie, bo CHCECIE.
Ja również bałam się, że jak dam mu szansę, jak pokażę, że chcę - uzna mnie za słabą, pokonaną i że da mu to "zielone światło" do dalszych podbojów. Ale wierzę, że tak nie jest, bo gdzies dociera do nich ogrom krzywdy jaką wyrządzili - zresztą musieli by być ślepi, żeby nie zauważyli bólu w oczach, płaczu czy bezsennych nocy

Mi/ nam strasznie pomogły spotkania małżeńskie - wróciłam odmieniona, mój M. też. Każdy z nas skorzystał
i mimo tego, że zdaję sobie sprawę co zrobił, jaką wielką krzywdę wyrządził mi w ostanim czasie plus 4 lata - chcę z nim być, wiem to. I wiem, że on też chce, że zdaje sobie sprawę CO zrobił i że tego NIGDY nie cofnie, może tylko próbować naprawić szacunkiem i miłością do mnie.
Może to jest sposób.
Jak dla mnie - rewelacja.

Anne życzę Ci z całego serca - spokoju, braku natłoku myśli i otwartego i świeżego spojrzenia. Warto walczyć

To jest najbardziej zadziwiająca definicja szacunku, z jaką się spotkałam.
Czyli dokładnie z czego wynika szacunek, Gary?
Czy uważasz, że mąż Anne szanował ją, gdy był nielojalny wobec niej?
Czy szanował ją, gdy świadomie, wyrachowanie i z premedytacją krzywdził ją , BO MIAŁ SPOSOBNOŚĆ I CHCIAŁ ?
Czy szanował ją, gdy nawet o niej nie pomyślał,
gdy wprost o niej zapomniał,
gdy zabrakło mu wyobraźni, aby przewidzieć konsekwencje swoich czynów i jej odczucia, gdy już zdrada się wyda (a zwykle się wydaje prędzej czy później)?

Tak Anne, zdrada to dużo dużo więcej niż niewierność. Zdrada to nie dodatkowa relacja, która jak wskazuje Gary przedostała się do Waszej relacji, Waszego świata,
Zdrada zawsze dotyka więcej osób niż te bezpośrednio zaangażowane w zdradziecką relację.
Decyzja Twojego męża, jego wybór i zdrada zmieniły nie tylko jego życie, ale również Twoje życie, bo kilka lat temu połączyliście swoje życia.
Dlatego ta zdrada dotknęła Ciebie i dlatego to Ty straciłaś wiarę w miłość i w uczciwość. I dlatego teraz to Ty nie umiesz zaufać oraz masz w sobie pokłady strachu, pogardy, gniewu i nienawiści zamiast ufności, wiary, miłości i spokoju.
Ale jest jeszcze NADZIEJA.
Nadzieja, że kiedyś wrócą zaufanie, bezkresna miłość, wiara i spokój. Od tego my zdradzeni zaczynamy budować swoje życie po zdradzie, ze zdrajcą lub bez zdrajcy.

Przyszłość,
Jest nadzieja i jest wspomnienie tych wszystkich lat kiedy było dobrze.
Przez zdecydowaną większość czasu byliśmy szczęśliwi.
Planowaliśmy wspólną przyszłość, dziecko.
To nie było małżeństwo na siłę, było nam razem dobrze i kochaliśmy się.
Nie wiem co się stało, dlaczego nagle wszystko tak źle się potoczyło ale pamiętam jak było nam wcześniej.
Zdaję sobie sprawę, że teraz zaczynamy w pewnym sensie od nowa ale myślę że trzeba też spojrzeć wstecz i zastanowić się jak nasze małżeństwo wyglądało przez te wszystkie lata i czy warto o nie walczyć. Ja myślę, że warto.
Mąż widzi to w podobny sposób i uważa że musimy teraz stworzyć nowe, dobre, wspólne wspomnienia.
Wspomnienia z tego 'nowego związku'.

W tej chwili najbardziej trzymam się właśnie dzięki nadziei.
Nadziei, że jednak warto walczyć.

Gary,
Od jakiegoś czasu faktycznie mieliśmy problemy. Żadne z nas nie potrafi dokładnie określić kiedy one się zaczęły.
Oddaliliśmy się od siebie i nie potrafiliśmy normalnie ze sobą rozmawiać, było bardzo źle.
To wszystko było jednak możliwe do naprawienia, przynajmniej moim zdaniem.
Romans to już sprawa zupełnie innego kalibru.

Wiem, że z opisu mojego zachowania wobec męża trudno w to uwierzyć ale naprawdę chciałam ratować nasze małżeństwo.
Kiedy on zaproponował, żebyśmy dali sobie szansę, żeby było tak jak kiedyś, bardzo się ucieszyłam bo też tego chciałam.
Było naprawdę dobrze dopóki nie dowiedziałam się o jego romansach.
Gdyby wszystko odbyło się tak samo ale bez tych zdrad to teraz bylibyśmy szczęśliwi.
To jest według mnie dowód na to, że mogliśmy sobie poradzić.
Moja reakcja byłaby taka sama bo przecież wtedy jeszcze o niczym nie wiedziałam.
Naprawdę mi zależało.

Mówisz, że krzywdziliśmy się od dawna. To nie do końca prawda. Jeśli we wrześniu zdecydowaliśmy się na dziecko i wtedy byliśmy pewni że chcemy być rodziną a w maju on już mnie zdradzał to chyba nie minęło tak dużo czasu.
Ten największy kocioł miał miejsce kiedy byłam w ciąży. Wcześniej też zdarzały się kłótnie ale w którym związku ich nie ma.
To były takie normalne nieporozumienia.
To właśnie w czasie ciąży wszystko się posypało.
Jest mi bardzo przykro, że wtedy oboje nie potrafiliśmy się porozumieć, że tak negatywnie na siebie działaliśmy.
Ja też nie byłam bez winy ale mam żal do męża, że tak łatwo się poddał bo naprawdę uważam że wszystko można było naprawić a teraz nie wiem jak będzie.

@AnneBonny:  Proponuję, abyście się zastanowili czy dalej chcecie razem być, żyć... Czy on chce? Czy Ty chcesz... wiem, że chcez. No i spędzajcie razem czas, zobaczycie jak Wam jest, czy dobrze, czy może jest to sztuczna bliskość. Trzeba czasu. Jak widzisz nie mówię tutaj o zdradzie, tylko o WAs...

@Przyszłość: Może w mojej hierarchii ważności wierność nie jest najwyżej. Dla mnie chyba wolność jest najwyżej. Czasem nawet myślę, że prawdziwie kocha się tych, którym pozwolilibyśmy odejść nie bacząc na własne szczęście. Widzę wokół głównie nieszczęsliwe małżeństwa, które same z sobą mają problemy, a w moich oczach zdrada jest gdzieś poza tym. Dlatego mówię, aby najpeirw na sobie się skupić, a nie na zdradzie. Ważne są dwie osoby w związku, a nie czy ktoś miał seks poza tym związkiem.

Oczywiście wiem, że zdrada może być odczuwana jak "śmierć kogoś bliskiego"... wiem... może ktoś mieć takie priorytety życiowe.

Anne mogłabym cytować Garego i Przyszłość dopisując swoje "mądrości" , ale nie ma sensu - bo piszą dobrze , rzeczowo i prawdziwie - odnajduję tutaj również rozłożenie na czynniki pierwsze moich relacji z M.

Napiszę jedno - to co było minęło, tak jak napisałaś - zostało pogrzebane i zostaw to. Ale wróćcie do korzeni, do początków, kiedy pamiętasz to uczucie, fascynację, podziw i szczęście.
Odpowiedzcie sobie na kilka pytań, ale bez zarzucania czegokolwiek komukolwiek - jedynie opiszcie /omówcie uczucia w 1. osobie - JA - Jak się obecnie czujesz/czujecie w związku z zaistniałą sytuacją? Jakie są najszczęśliwsze wspomnienia wiążące Was? Jakie są związane z tym uczucia? Jak postrzegacie siebie samych (ale nie nawzajem )?

Jest kilka jeszcze kluczowych pytań, a odpowiadając na nie, rozmawiając na podstawie odpowiedzi coś pękło u mnie.
Naprawdę pomogło.
Inaczej spojrzałam
Szufladki poukładane

także jeżeli Twój M. chce - spróbujcie.

Gdybyś chciała kilku szczegółowych info pisz @ bo jest to specyficzna "metoda" działania ale pomocna.

Nie wierzyłam, że cokolwiek mi pomoże, z moim temperamentem, podejściem do siebie (poczucie wartości =0) , do życia i do całego bagna w jakim trwaliśmy od lat. Myślałam, że tylko cud - i chyba się zdarzył
Poszło

wierzę, że Ci się uda.
CZAS - cudotwórca   ... wiem banał ... ale prawdziwe.

Na poczatku drazylem temat do bolu, podobnie jak Ty, wchodzac nawet w szczegoly pozycia. Jednak istotne jest to ze moja zona juz rok temu sie z tym sama uporala i obecnie to jest raczej moj problem. Powiedziala mi ze moze odejsc, ze mam prawo do takiego rozwiazania. Wybralem zeby zostala wiec mi pomaga. Jesli chodzi o pytania, to czasami one sie pojawiaja ale juz na tym etapie Ona odmawia mi odpowiedzi, tlumaczac slusznie ze ja i nas to niszczy i juz nic konkstruktywnego nie wnosi. Ja sie powoli ze wszystkim pogodzilem w sobie, a do bolesniejszych szczegolow nie wracam bo sam juz mam do tego obrzydzenie. Problemem jest jednak pewien psychiczny aspekt, sa to momenty kiedy czuje sie gorzej, zwykle po 2h przechodzi, wole wtedy byc sam. Obecnie zdarza sie to raz na kilka dni. Mam tez czasem nieprzyjemne mysli podczas pozycia, co po prostu wynika z zazdrosci. Przede wszystkim jednak podjalem ogromna prace w tym ze powiadomilem rodzine o szczegolach, tylko swoja rodzine, gdyz tam jest osoba sprawcy, wczoraj otrzymalem tel. od kuzyna ze dobrze zrobilem, bo wychodza na wierzch nowe rzeczy zaobserwowane przez innych, i ze cala rodzina mogla byc narazona na dzialanie tej osoby. Duzo energii w to wlozylem, bedac sam, nie robiac nic konstuktywnego raczej nie dalby rady. Nie bylem sam bo pomagali przyjaciele, inny kuzyn. Jednak wiekszosc rodziny to pusta dziura. Okazalo sie ze nie chca, lub nie sa w stanie zabrac stanowiska w tej sprawie. Wczorajszy tel. byl wazny poniewaz nie chcialbym byc narazony na spotkanie tej osoby w przyszlosci. I z tego co uslyszalem wczoraj prawdopodobnie nie bede. A byl otak, ze przez pierwszy miesiac codziennie pijem, potem staralem sie jezdzic z zona i dziecmi na dzialke. Jak najwiecej czasu spedzac poza domem. Kusi mnie tez zastosowanie tzw. "klina" ale poniewaz kiedys juz tak postepowalem, to mnie to troche powstrzymuje. Byloby to dzialanie na tzw. krotka mete, nic nie wnoszace. Dla mnie wazne jest jednoznaczne potepienie tego przez rodzine, akceptacja otoczenia, dzieci np. cos tam wiedza a mimo staraja sie nam pomagac. Duzo tez daje mi jednoznaczna postawa zony, calkowite odciecie sie od tego co zrobila, juz wczesniej, poprzez wybor naszej rodziny. Oczywiscie jest utrata zaufania, ogromny wrecz brak marginesu w stresie, wiec ucze sie unikac sytuacji konfliktowych, zeby nie uzywac zlych slow i nie wracac do przeszlosci. Z drugiej strony otwarcie pisze o tym na liscie, chce tez komus pomos swoimi przemysleniami. Widze ze nie jestem sam z problemem i to tez jest dla mnie wazne. W kryzysowych chwilach przypominam sobie slowa kuzyna - zapomnij i draz bo inaczej zniszczysz zycie swoje i swojej rodziny (zony, matki, dzieci). To tez na mnie dziala bo traktuje ich na rowni ze soba.

Jestem bardzo ciekawy. Np. metoda 34 kroków tutaj na forum też była dobra w pewnych sytuacjach (aby pokazać małżonkowi, że dużo traci)

No właśnie.. po co analizować szczegóły pożycia seksualnego, ile razy się spotkali, czy pisali sms-y, ile pisali, jak często spotykali... Po co to analizować? Bo jak zdradzona osoba będzie znała cała prawdę, to odechnie z ulgą i pomyśli "Oooo... fajnie... to nie było aż tak bardzo jak mysłałem/am"?.

W pewnym sensie to dobre rozwiązanie, bo potem już nie trzeba analizować zdrady drugiej osoby, bo wie się, że to nie tak kolorowo jest zdradzać jak malują na pierwszych stronach gazet. Takich dylematów nie mają chyba osoby, które miały wielu, kilku, dwóch, trzech, partnerów seksualnych...

Właściwie pytanie jest do Mańka ale też się wypowiem. Z mojego punktu widzenia.
Po co analizować? Przede wszystkim jeśli mam próbować coś wybaczać to chcę wiedzieć CO.
Chciałabym wiedzieć co to był za związek, na ile poważny, na ile się zaangażował, czy ją kochał, czy planowali coś razem.
Przecież to ma ogromne znaczenie.

Drugi powód jest może trudny do wyjaśnienia ale czułam że pytając i rozmawiając o tym wszystkim, w pewien sposób niszczę te jego podniecające wspomnienia. Mam nadzieję, że teraz kiedy sobie przypomni ten romans zobaczy też jaką krzywdę nam wyrządził.
Mam wrażenie, że powiedzenie tego wszystkiego na głos na swój sposób odziera ten romans z tajemniczości.

Trzeci powód dla którego drążyłam temat jest taki, że w moim przypadku po prostu lepiej wiedzieć.
Inaczej wyobrażałabym sobie wszystko i dopisywała kolejne scenariusze.
Teraz wiem dużo (czy wszystko?) i przynajmniej mogę spróbować sobie z tym poradzić.
Wiem z czym się mierzę i nie muszę polegać na domysłach.

Opowiadałam też mężowi co ja robiłam w tym czasie kiedy się z nimi spotykał. Np. o tym, że leżałam w szpitalu z noworodkiem a on się zabawiał.
To wyciąganie wszystkiego na światło dzienne było potrzebne nie tylko mi.

Też o tym myślałam. Tylko, że jedyne powody dla których miałabym to zrobić to zemsta i chęć udowodnienia sobie że mogę być atrakcyjna dla kogoś innego. Oba powody są beznadziejne.
W czasie największej wściekłości (czy raczej rozpaczy) nawiązałam nawet znajomość przez portal randkowy, ale kiedy facet zaproponował mi wspólny weekend poczułam się jak ostatnia szmata.
Wtedy się opamiętałam, zrozumiałam że przede wszystkim zdradziłabym w ten sposób siebie.
Nie wiem w czym miałoby mi to pomóc. Mężowi mogłoby faktycznie być łatwiej bo pewnie przestałabym wypominać jego zdrady ale to byłoby przez wyrzuty sumienia a nie przez chęć wybaczenia.
Oczywiście rozważam teoretycznie bo nie zdecydowałam się jednak na "klina".
Nie mam wpływu na postępowanie męża ale mam wpływ na swoje.
To, że mój mąż tak strasznie zbłądził nie znaczy że naśladując go sama mam sięgnąć dna.

Dzięki za wsparcie.
Bardzo chętnie poznam tą metodę o której piszesz.
Mówisz, że Wam pomogła?
Naszą metodą są na razie rozmowy. Długie, trudne i bolesne. Na początku codziennie ale teraz już coraz rzadziej.
Czuję coraz mniejszą potrzebę mówienia o tym i TEN temat powoli się samoistnie wygasza.

Cieszę się, że u Was jest lepiej.

Mojego męża też "ratuje" to, że zakończył wszystko zanim się dowiedziałam. Właściwie nie mam co do tego 100% pewności ale pewne fakty na to wskazują. Pomogło trochę też to, że całkowicie się odciął. Chcąc udowodnić, że naprawdę nic do niej nie czuł zadzwonił przy mnie i powiedział, że jej nie kocha. Wiem, że to może trochę dziecinne ale na tamtą chwilę pomogło.

Gary,
Chyba rozumiem dlaczego inaczej patrzymy na zdradę.
Po Twoich wypowiedziach wnioskuję, że zdrada dla Ciebie sprowadza się do sprzeniewierzenia się WIERNOŚCI w związku.
A dla mnie zdrada to nie tylko sprzeniewierzenie się WIERNOŚCI ale również i może przede wszystkim brak LOJALNOŚCI.

Wierności nie musi być fundamentem związku, ani na etapie jego budowy, ani w trakcie jego rozwoju, jeśli partnerzy tak się umówią.
Wierność to nie narzucony odgórnie nakaz ograniczający wolność, ale deklaracja partnerów.

A lojalność
to dotrzymywanie deklaracji, obietnic i umów,
to ustalenie wspólnych granic i ich przestrzeganie,
to działanie na rzecz związku, a nie przeciwko niemu,
to przyjęcie, że uczucia partnera są dla mnie ważne, a ponieważ są ważne, nie krzywdzę i nie ranię go,
to uznanie, że kiedy się wiążę z partnerem, to jestem z nim we współzależności i kiedy dokonuję wyborów liczę się z jego opinią, wartościami i uczuciami,
to odpowiedzialność za decyzje,

Wypada mi tylko mieć nadzieję, że Wraz z żoną określiliście granice Waszego związku i oboje ich przestrzegacie.
Bo mój mąż na wierność się ze mną umawiał,
Bo mój mąż wierność mi deklarował,
Bo mój mąż miał świadomość, że brak jego wierności i lojalności mnie zaboli
Bo mój mąż zdradzając działał przeciwko naszemu związkowi
Bo mój mąż zdradzając nie liczył się z moimi wartościami i uczuciami.

Gary ma pełną rację co do małżeństwa gorsze od tej zdrady jest jego podejście do zony. Często tak jest że albo zdrada jest tylko wyskokiem albo np konsekwencją już upadłego małżeństwa albo fakt zwykłym nie ma na to słów. W każdym razie nie można nigdy generalizować.

@Przyszłość:    tak -- masz rację... wierność i lojalność mam w zupełnie innych szufladkach; jak dyskutuję o tym to wiem, iż wyglądam na jakiegoś drania, ale nie tylko ja tak mam w głowie... "You may say I'm crazy, but I'm not the only one".    Dla mnie gorsze od zdrady jest nie szanowanie się w związku, krzywdzenie siebie nawzajem -- wprost -- obrzucanie się wyzwiskami, nieuczciwość np. finansowa, zazdrość, ograniczanie wolnośći drugiej osoby (np. traktowanie hobby męża jako wroga), zaniehanie (np. nie pomaganie drugiej osobie w potrzebie), egoizm, brak empatii. Żal mi tych związków, które opierały się na wierności i między małżonkami było cudownie, a potem pojawia się zdrada i następuje wielki krach emocjonalny -- rozumiem. Są jednak takie małżeństwa, które totalnie zgniły wewnątrz, a potem zdrada ma rangę tragedii... -- wtedy się zastanawiam czy zdrada nie powinna być już obojętna? Znałem kobietę, która miała męża, który jej kompletnie nie szanował, a potem podejrzewała zdradę... mówiła, że wszsytko mu wybaczała wcześniej, bo przynajmniej był wierny -- nie podobało mi się to, nie rozumiem.  Prawdopodobnie gdyby mnie sparaliżowało od pępka w dół, to bym żonie powiedział, aby znalazła sobie kogoś do seksu... i potem zapytałbym czy było jej dobrze.

@Anne_Bonny, maniek_z_maniek:   miałem w życiu chwile, kiedy chicałem usłyszeć prawdę, a tej prawdy nie mogłem poznać; po wielu latach rozumiem ludzi, którzy mi nie chcieli tej prawdy powiedzieć -- pewnie chciałbym zrobić tak samo; pewne rzeczy niech miną, niech zostaną zapomniane, nie warto ich pielęgnować; nie trzeba wybaczać, nie trzeba zapominać, ale nie powinno się drążyć tematu; nie powinno się zadawać pytań, na które nie chce się usłyszeć odpowiedzi;

z Sacrifice Eltona Johna:

Jest ludzką rzeczą zagubić się
Gdy w zyciu nie układa się tak jakbyśmy tego chcieli
A kiedy jej zapach wciąż unosi sie w powietrzu
pokusa nęci i dzieli cię krok od grzechu

I choć ostateczną granicą dla wszystkich mężczyzn
powinny być ich żony
Nie potrafisz się oprzeć i fałsz przepełniony słodyczą
sprawia, że zaczynasz żyć w świecie własnych zaprzeczeń

Byłoby lepiej kochana gdybyś niektórym rzeczom
pozwoliła przejść obok siebie

To nie jest żadne poświęcenie
To tylko prostota słowa
To dwa różne światy dla
Dwóch serc żyjących oddzielnie
To nie jest żadne poświęcenie,
Nie, to absolutnie nie jest
żadne poświęcenie

Wniosek? Lepiej niech zdrada przejdzie dalej, zapomniana, a skupić się na Was dwoje -- mężu i żonie.

Spoko Anne_Bonny! Każdy jest inny... Ważne, że masz jakiś cel i jest Ci coraz lepeij. Powodzenia na drodze do szczęścia Ci życzę

Rzeczywiscie myslenie ze wszystko jest na zawsze jest mysleniem naiwnym. A odnoszac sie do ostaniego postu. Otoz ludzie sa rozni. I chociaz raz zdrady dopuszcza sie 9/10 mezczyzn oraz 1/3 kobiet to jednak nie kazdy ciagnie to dalej. To raz to moze byc autentycznie raz albo kilka razy w sensie potem odrzucenia ze jednak nie chce tego robic, czuje dyskomfort. Jesli jest inaczej to mamy do czynienia z 30-40% osob, ktore stale zdradzaja, prowadza podwojne zycie i raczej nie maja szansy sie zmienic (jednak nigdy nie mow nigdy). A co do schematycznosci np. smsowej. Tego typu zachowania pokazuja cos ale interpretacji tego nigdzie nie ucza. Dlatego zawsze bedzie grono naiwnych (kobiet i mezczyzn) ktorzy na takie cos sie lapia. A co maja np. powiedziec mezczyzni, ktorzy statystycznie wychowuja 10-20% nieswoich dzieci nic o tym nie wiedzac?! Przeciez to ogromnie duza statystycznie wartosc pokazujaca inna prawde o kobietach, ktore dbaja o dom, mowia o milosci do meza a buduja na klamstwie ukrywajac to przed wszystkimi. To sa fakty gorsze niz wcale nie powrzechniejsze stale zdrady mezczyzn, ktorych ilosc jest tylko o kilka!!!! % wieksza od kobiet. Roznica jest taka ze wiekszosc mezczyzn to i tak zrobi raz, ale stale prowadzacych takie zycie jest podobna liczba mezczyzn i kobiet. Lojalnosc. Rzeczywiscie jest wazna ale czesto zdradzajacy zdradza rowniez siebie nie rozumiejac tego. Duzo jet w glowie. Kobiete rania uczucia, mezczyzne kontakt fizyczny. Odwrotnie wybaczaja. Zastanowcie sie nad tymi roznicami. Co one pokazuja? Nie jestesmy tacy sami i rozne rzeczy roznie dla nas znacza. Oraz to ze niestety ale wiekszosc z nas popelnia bledy, czasem sa to duze bledy.

Anne,
Zrozumieć zawsze lepiej późno niż....
Ja Wiem, o czym piszesz. Mnie też małżeństwo dawało takie złudne poczucie bezpieczeństwa a przede wszystkim przewdywalność. Że niby na zawsze razem, na dobre i na złe, że miłość zwycięży wszystkie przeciwności, że na tym świecie to nasz partner jest tą osobą, która nigdy nie zawiedzie, itd. itp.
Pewnie dużo można o tym pisać, tylko po co?
Wniosek jest taki, że tylko siebie można być pewnym, że to na siebie trzeba liczyć, że nie można o sobie zapomnieć. A z innymi ludźmi albo jest nam po drodze, albo nasze drogi rozmijają się. Jeśli Tobie będzie dobrze z mężem to będziesz dbała o Wasz związek i Twój mąż również, będzie pielęgnował Waszą relację, wtedy gdy będzie świadomy wartości, którą dla niego on stanowi.
Według mnie masz rację, że nic nie jest nam dane na zawsze a TO, na czym nam zależy powinniśmy szczególnie pielęgnować.
Ja proponuję aby zawsze patrzeć na związek w kategoriach: ja, partner i nasz rzwiązek  Jeśli w związku myślimy jedynie o sobie albo głównie o partnerze, a tylko od czasu do czasu kierujemy uwagę się na to, co tworzymy wspólnie - ZWIĄZEK, to taki nie zadbany związek traci na wartości. Dlatego zamiast koncentrować się na tym, co ja będę z tego miała lub co z tego będzie miał partner, lepiej zadać sobie pytanie: czy nasz związek na tym skorzysta?

Gary,
Hmm...Pierwsza myśl, jaka mi przyszła do głowy po przeczytaniu powyższego, była taka, że wsród ciekawych ludzi się obracasz. Ja nie mam wśród znajomych żadnej pary, której związek opiera się na wierności. Tak, to często jeden z fundamentów związku, ale nie jedyny. Ale nie chcę ciągnąć tego wątku w tym wątku.
Rozumiem, co Ciebie porusza i faktem jest to, że często zdrada jest skutkiem a nie przyczyną kryzysu w związku.
Nie wiem dlaczego ludzie nie dbają o związek i nie pielęgnują go od samego początku. Może dlatego, że to oznacza konieczność przezwyciężenia wrodzonego egoizmu i hedonizmu oraz zwracania uwagi na to, co istotne dla partnera. Ludzie tak często nie potrafią uważnie słuchać, co ta druga osoba nam mówi, ale też mają problem z mówieniem szczerze o sobie, boją się stawiać granice i walczyć o szacunek dla własnej osoby. Niby to takie oczywiste, ale czytając to forum nie raz przecieram oczy ze zdumienia.

Wiesz malami0099, często jak czytam posty zdradzaczy to dochodzę do wniosku, że im czegoś brakuje, takiego "narządu empatii" i Twój post też jest tego potwierdzeniem.
A już najbardziej zadziwiające dla mnie jest to, że sama piszesz o własnej zmianie, przemianie a "odmawiasz" tego prawa innym zdradzającym.

Ja też szukałam historii z happy endem. Kilka jest, nawet na tym forum ale faktycznie niewiele. Ja lubię myśleć, że osoby którym się naprawdę udało rzadko mają ochotę wracać do tych wspomnień i dlatego tak niewiele z nich wciąż tu pisze.

Nie chciałaś ukraść tylko pożyczyć?

Uważam że każdy sam musi ocenić czy ten konkretny związek warto ratować czy nie.
Myślę, że nie można powiedzieć, że właściwą drogą jest zawsze rozstanie.
Oczywiście nie wiem czy akurat nam się uda bo już nie czuję że nasz związek jest w jakikolwiek sposób wyjątkowy.
Myślę jednak, że mam jeszcze w sobie tyle uczuć, że bardziej będę żałowała jeśli nie spróbuję.

Z tego co piszesz w osobach takich jak ja Widzisz naiwną idiotkę.
Może się okaże że nawet masz rację.
Ja widzę to inaczej. To co teraz się dzieje, ta próba ratowania małżeństwa kosztuje mnie bardzo dużo ale myślę że warto RAZ spróbować bo jesteśmy rodziną, dla mnie to jest wartość.

To bardzo mądre co napisałaś o związku.
Trzeba więcej uwagi skupić na tym co tworzymy wspólnie.

Właściwie chyba już podjęłam decyzję, że postaram się wybaczyć (kiedyś, jak będę gotowa).
On chyba do końca w to nie dowierza. Jakiś czas temu powiedział mi, że "nigdy niczego nie wybaczałam".
On chyba też się trochę boi.

Na pewno myśli o Was. Ważniejsze jednak co się dzieje jak jesteście razem. Czy chcecie razem być... To jest ważniejsze. Wg mnie ponad wszystko -- czy wy, każde z Was z osobna, chce, tak po prostu samo od siebie chce, być z tym drugim.

Nie mów że kochasz. Przyjdzie na to czas. Co głupiego możesz zrobić? Nic nie zepsujesz... nie martw się...

Może i myśli ale nie rozumie co teraz czuję. Nie da się tego zrozumieć nie będąc w takiej sytuacji.
Wiem bo sama kiedyś słuchałam znajomych po zdradzie i to co mi się wtedy wydawało nijak się ma do mojej obecnej rzeczywistości.
Co do mojego męża. On chce naprawiać, tworzyć od nowa, ale nie potrafię tak jak on proponuje, przestać do tego wracać i iść dalej.
Może to dla mnie za mało czasu.
On teraz jest za granicą. Wraca niedługo a ja z jednej strony nie mogę się doczekać a z drugiej boję się tego wspólnego życia.
Ja chcę próbować żyć z mężem ale to nie jest łatwe. Jest kilka spraw, których na tą chwilę nie potrafię "przeskoczyć".

Gdyby jeszcze chodziło o samą zdradę "łóżkową" może byłoby łatwiej, ale on szukał zrozumienia, pocieszenia, więzi.
To co o mnie opowiadał, jak przedstawił mnie jako najgorszą sukę która go nie rozumie nie daje mi spokojnie spać.
To, że przez rok zbierałam resztki po jakieś innej rozdziera mi serce.
Tak jak pisałam, nie ma żadnych nowych faktów po prostu ostatnio wszystko do mnie wróciło.

Co głupiego? Myślałam, że sama ze sobą doszłam do porozumienia w tym temacie ale chyba jednak nie.
Boję się, że skoro on już zerwał tą umowę dotyczącą wyłączności ja też się na to zdecyduję.
Tego tematu nigdy wcześniej nie było, nawet mi do głowy nie przyszło ale teraz zrobiłabym chyba wszystko żeby poczuć się lepiej, chociaż  na chwilę.
Jest mi z tym źle bo nigdy nie byłam taką osobą.

Gary, dziękuję za Twoje wsparcie, chociaż nie zawsze zgadzałam się z Twoimi poglądami.
Myślę, że to wynika z różnych definicji niektórych pojęć.

Ja powiedziałam 'kocham' odkąd się dowiedziałam ale za każdym razem czułam jakbym przystawiała sobie pistolet do skroni.
Naprawdę wciąż to czuję do męża i nie wiem dlaczego tak się dzieje.

Ja niestety przeczytałam wiadomość w której mój mąż proponuje, że pobawią się w męża i żonę... Jak po tym żyć? Szkoda że z nami nie chciał pobawić się w rodzinę.

Tak się właśnie staram. Czasami wychodzi lepiej czasami gorzej.

Czy spotkać się z kimś musisz sama zdecydować. Znam historię, gdzie kobieta zdradzała, a potem cierpiała na samą myśl, że mąż zdradził. Znam historię, gdzie mąż zdradzał, ona go śledziła, cierpiała, mówiłem jej aby przestała śledzić, a skupiła się na sobie, na ich związku... przestała  śledzić, ale kogoś nowego poznała przez internet, wpadła w zauroczenie, już chciała brać rozwód aby z nową osobą żyć, ale w końcu się opamiętała i zobaczyła, że odejście od męża nie jest dobre, a marzenia o nowej osobie musza zostać tylko marzeniami... za jakiś czas napisała tylko, że jest w ciąży, a w jej relacji z mężem wszystko się naprawiło... z tą nową osobą nawet nie poszła na seks, ale jej to zauroczenie jakby poukładało priorytety... zauroczenie, które szybko wyparowało, zniknęło. Są zakochania w innych osobach poza mężem i żoną, które mijają zanim dojdzie do seksu... mijają w ciszy, nie dotykając małżeństwa. Są romanse przez wiele lat... są jednorazowe przygody seksualne... cała paleta zachowań, relacji, relacji płytkich i głębokich, fizycznych i duchowych. To są tylko ludzie.

Na tle tego wszystkiego, całego świata, wszsytkich ludzi, liczy się tylko relacja Ty-mąż. Nawet jak zdradzisz, to zobaczysz, że ważna jest relacja Ty-mąż. Jak zdradzisz, to będziesz miała coś nowego, może ważnego, a może kruchego, chwilowego... natomiast pozostanie relacja Ty-mąż. Pozostanie taka jak jest teraz, chyba, że ktoś coś zamiesza między wami i się sytuacja zmieni.

Wg mnie relacja Ty-mąż rozpadnie się wyłacznie z powodu tych dwóch osób -- "Ty" i "mąż". Jak kocha, to dalej będzie kochał. Jak przestał kochać, to do miłości nijak go nie zmusisz. Jak chcecie razem spędzać czas, to będziecie razem.

Z wzajemnością

Dziękuję Wam wszystkim za to wsparcie.

Żałoba to bardzo dobre określenie na to co teraz przeżywam.
Ciągle jeszcze nie potrafię się do końca pogodzić z faktem, że tamto się skończyło.
Nie potrafię odpuścić chociaż wiem, że muszę.

Bardzo trafnie napisane.
Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się tą odwagę w sobie odnaleźć.
Na razie niestety nie potrafię.

Problemem jest dla mnie też ogromne poczucie niesprawiedliwości.
Mężowi się udało, ona też żyje sobie jak gdyby nigdy nic a ja przeżywam swoje piekło.
Nie mam już chęci zemsty na niej (na początku może miałam) ale w odniesieniu do męża czasem się pojawia.
Sama wiem jakie to żałosne. Wiem i rozumiem i tłumaczę sobie że jestem wolnym człowiekiem i nie muszę iść za każdą swoją pokusą.

"Wybaczyć" to dla mnie słowo o ogromnym znaczeniu.
Na razie zamiast 'wybaczam' jest 'próbuję' ale mam nadzieję, że przyjdzie czas i to się zmieni.

Wiem, że masz rację. Sama nawet niedawno napisałam o tym, że osoby którym się udało raczej na forum nie zaglądają.
Problem jest taki, że co chwilę dopadają mnie te wszystkie myśli i wtedy czuję, że muszę coś zrobić, cokolwiek.
Czytam wtedy te wszystkie smutne historie i chociaż to nie pomaga w rozwiązaniu moich problemów to przez chwilę skupiam się na bólu ale nie swoim i to jest przynajmniej znośne. Strasznie to pokręcone.
Może faktycznie powinnam przestać.

Cały czas trzymam za Was kciuki.
Też nie potrafię zastosować metody odcięcia grubą krechą i zresztą wcale nie chcę.
Myślę, że trzeba wyjaśnić wszystko co jest do wyjaśnienia. Być może kiedy przyjdzie taki moment, że temat będzie prześwietlony i przedyskutowany tyle razy ile konieczne wtedy można spróbować to odciąć.
Zrobienie tego za wcześnie to nic innego jak zamiecenie sprawy pod dywan.

Mam nadzieję, że teraz Twój mąż opamięta się i przestanie karać Cię za Twoje błędy sprzed lat. Taka postawa mnie przeraża.

Tak, porządny kop czasami jest niezbędny:)

"Problem jest taki, że co chwilę dopadają mnie te wszystkie myśli i wtedy czuję, że muszę coś zrobić, cokolwiek."

Własnie. Czasami jest tak, że nie mamy granicy, nie widzimy skutków postępowania. U mnie tą granicą jest odczuwanie żony. Gdybym dzisiaj się zapędził w wyrzutach, skończyło by się
to "atakiem" żony, w sensie psychicznym, co zaczynało mieć już miejsce więc należało przestać. Jest więc taki "bat" żeby czegoś nie robić. Trzeba tylko o tym pamiętać. I słowa kuzyna, że wracanie do przeszłości zakończy się zniszczeniem rodziny. Dopowiem, że też jestem "teoretykiem" bo wczoraj nawaliłem w domu i miała miejsce awantura. Mam nadzieje, że to już ostatni raz. Ty również miej nadzieje, że nie będziesz wracać. I do tej awantury, mimo, że pisałem inaczej tutaj, ciągle myślałem o "klinie". Jednak pod wpływem wczoraj pragnę z tego zrezygnować i będę niszczył wszelkie myśli z tym związane. W taki sposób można rzeczywiście zabić wyrzuty do kogoś swoimi wyrzutami sumienia, ale również można trafić na czyjąś wrażliwości i nieprzewidywalną reakcje, np. brak wybaczenia mimo, że samemu się "wybaczyło". To zawsze jest ryzyko i trochę intrumentalne potraktowanie siebie. Ale jeśli za "wybaczeniem" jest duma, poczucie własnej pychy i wyższości to źle. Źle bo wszyscy jesteśmy tacy sami i w innych okolicznościach to my moglibyśmy być sprawcami. Ludzie są jednak bardzo podobni do siebie. Dla mnie to jest pociechą, że właściwie ktoś, np. moja żona też musi się zmagać z tym, lub musiała. Też jest pokrzywdzona przez "oszusta".