Tragedia w 3 aktach. Jest co ratować? - Netkobiety.pl

Poszukiwaczko,
Cieszę się, że wygrzebałaś się z dołka. Dzielna dziewczyna!
Super jeśli mogłam Tobie choćby odrobinę pomóc.

BTW: ale pojechałaś z tą aurą Ludzie nie na mnie, tylko na nas "podejrzliwie" spoglądali. Przypominam, że szłyśmy zapłakane i roześmiane jednocześnie.
Ale dobrze to spotkanie wspominam - wspaniałe uczucie oczyszczenia

Betsy, ja chętnie spotkałabym się z Tobą, gdybyś nie mieszkała na drugim końcu Polski

A wiesz, że ja do końca tego nie rozumiem tzn. poczyniłam w ostatnim czasie pewne obserwacje, ale JESZCZE nie wiem, co to oznacza, a tym bardziej, co z tym dalej zrobić.

Mimo całej dobrej woli nie da się uniknąć w życiu sytuacji, w których spotykające nas rzeczy witane będą przez nas z mniejszą chęcią niż inne, bardziej pożądane. Taki lajf

Jeśli to przez te moje rozkminy to niedobrze
Z drugiej strony, nie wiem jak Ty, ale ja nigdy wcześniej nie zatrzymywalam się jakoś specjalnie na sobie.

Nie będę Ciebie poprawiać - masz prawo do swoich spostrzeżeń.
W ogóle to świetna sprawa zobaczyć siebie oczami zewnętrznego obserwatora

Betsy, zacznij flirtować ze swoimi myślami
Co mam na myśli?
Zrozumiesz, gdy oglądniesz: https://m.youtube.com/watch?v=buXMJaoyTM0&list=PL13C815FCD166D08E
Otrzymałam niegdyś ten link od już nie udzielającego się tutaj jednego z forumowiczów. Wówczas było to dla mnie bardzo ożywcze i pomocne w pracy nad sobą "od środka do zewnątrz" (od 6tego odcinka przestaje się czuć dyskomfort)
Hm....Cudownych ludzi tu spotkałam, różnych w różnym czasie a jakby dedykowani byli dla danej chwili
Nic się nie dzieje przypadkowo

Bardzo dziękuję MamoNalijki
Kazdy filtruje to, co czyta i widzi przez własne doświadczenia i swój światopogląd. Ten filtr jest uzależniony od miejsce, w którym jesteśmy w danym momencie w życiu.
Myślę MamoNalijki, że jesteś w fantastycznym momencie swojego życia, w którym uczucia są motywacją dla rozumu, który potrafi je odpowiednio angażować.
I niech tak zostanie!
Pozdrawiam

Done

Poszukiwaczko,
Jestem do końca tygodnia za granicą.
Proponuję sobotę to samo miejsce i godzinę.
Będzie OK ?

Bosko to dopiero będzie
Ubierz się ciepło i wygodnie, bo porywam Ciebie do magicznego miejsca.

Maniek,
Słyszałeś o Prawie Rudina, które mówi, że w sytuacji kryzysowej, kiedy trzeba będzie wybierać między różnymi alternatywami, większość ludzi wybierze rozwiązanie najgorsze. Dlatego w firmach tworzone są zasady i procedury reagowania w kryzysie.
Szkoda, że nie ma takiej instrukcji postępowania, gdy spotykają nas traumatyczne wydarzenia w życiu osobistym
Zauważyłeś jak ludzie w szoku i/lub kryzysie pozbawieni osądu z zewnątrz mają tendencję do nadawania swoim emocjom i uczuciom cech statyczności, stałości i ostateczności?
A przecież każda emocja "wybrzmiewa"...
My, ludzie często zapominamy, że sami tworzymy swoje okoliczności życiowenie i nie jesteśmy przez nie ograniczani i ukierunkowywani (chyba, że sami sobie na to pozwolimy).
Co więcej, wszyscy posiadamy zdolności poznawcze, przez co potrafimy przezwyciężać wpływ okoliczności i uzyskujemy możliwość wywierania wpływu na swoje życie i działania.
Wiem doskonale, jak smakuje rozczarowanie. Jednak sprowadzanie całej swojej przeszłości, ba teraźniejszości i przyszłości do jednego lub kilku "kulminacyjnych" wydarzeń w życiu to poważne nadużycie w stosunku do samego siebie. Wbrew pozorom sami dokonujemy wyboru jak ma wyglądać nasze życie - przeszłość (?), teraźniejszość (!) i przyszłość (!).
Można tkwić całymi latami w poczuciu żalu,
Można uznać, że ktoś zniszczył nasze życie.
Ale można również wyjść z roli ofiary, spojrzeć na rzeczywistość taką , jaka ona jest (bez kryteriów oceny i filtrów) i zobaczyć jaką piękną bajkę o sobie samym i o naszym otoczeniu stworzyliśmy, a potem przyjąć odpowiedzialność za własne wyobrażenia.
Nie twierdzę, że jest to proste i tak łatwe jak trwanie w poczuciu bezradności, bezsilności i bezwolności oraz że to przyniesie szczęście, ale jestem przekonana, że zyskuje się dzięki takiej zmianie hm...postawy poczucie MOCy i kontroli nad własnymi emocjami, a w konsekwencji własnym życiem.
Takie podejście pozwala również na pełną integrację siebie samego, bo pozwala połączyć emocje z logiką, logikę z ciałem, ciało z emocjami.
Potrafię do takiego spojrzenia przekonać osoby, z którymi mam interakcję one-on-one, bo to wymaga pewnego otwarcia danej osoby na inne możliwości a tutaj na forum ludzie najczęściej chcą otrzymać gotowe przepisy, co i jak zrobić, bez wglądu w samego siebie.
Nie wiem, czy dla Ciebie to jasne, co piszę ale tak to mniej więcej wygląda.

Maniek,
Moje ogólne wrażenie: po przeczytaniu Twoich kilku ostatnich postów: jesteś rozchwiany emocjonalnie, drażliwy i zdekoncentrowany -  spróbuj wyciszyć się, odpocząć, nabrać dystansu. Nie mam jednak nic przeciwko temu żebyś w tym wątku wyrzucił z siebie to, co Ciebie uwiera :-) To publiczne forum.

Poruszyłeś dwie kwestie: jedna dotycząca moich "predyspozycji" i/lub sposobów radzenia sobie z emocjami po zdradzie; druga to Twoje zmagania z traumą zdrady i jej następstwami.
Spróbuję ustosunkować się do obu.

Zobacz na mój nick: PRZYSZŁOŚĆ.
Myślisz, że to przypadeowe "imię"?
Niby tak, gdyż logująć się na forum podałam pierwsze słowo, które przyszło mi do głowy.
Ale nic się nie dzieje przypadkiem :-)
Moi przyjaciele czasami śmieją się, że ja dzisiaj jestem w pojutrzu :-D
Fakt, zanim zrobię krok do przodu, już mam w głowie sekwencję możliwych jego następstw, kalkuluję prawdopodobieństwo realizacji poszczególnych scenariuszy, co wymaga uwzględnieniu różnych okoliczności, których prawdopodobieństwo szacuję...itd
Myślami jestem dwa kroki do przodu.
Skąd takie podejście?
Masz rację upatrując w życiu zawodowym źrodeł moich zachowań i "przygotowania" na perturbacje w życiu osobistym. Wykonywałam zawód wymagający ode mnie całkowitego opanowania emocji, przy jednoczesnej wierze w siebie i w trafność własnych osądów oraz analiz i podjętych na ich podstawie decyzji. Wielokrotnie znajdowałam się w sytuacji, gdy od mojego działania, opartego wyłącznie na logicznym rozumowaniu i wnioskowaniu oraz od mojej zdolności do postrzegania i celności osądu zależała nie tylko moja PRZYSZŁOŚĆ.
Przy tym wszystkim, miałam szczęście spotkać na swojej drodze ludzi, którzy wiele mnie nauczyli i przygotowali na to, co następowało później :-)  Dostrzegli we mnie potencjał, który odpowiednio ukierunkowywali.

Ale mylisz się jeśli sądzisz, że mnie ominęły te wszystkie emocje i ból, które towarzyszą wszystkim odkrywającym zdradę. Miałam taki czas, kiedy zasypiałam myśląc, że zdradził, a pierwszą myślą po przebudzeniu było: zdradził. Na początku, podobnie jak Ty uciekałam, nie w alkohol, ale w sport (całe swoje życie jestem aktywna fizycznie - mam nawet na swoim koncie osiągnięcia), zwiększając ilość treningów. Często również uskuteczniałam mój ulubiony sposob na pozbycie się napięć: wsiadałam w samochód, radio na maxa, pedał gazu na maxa i mój krzyk na maxa. Tak wiem, głupie na maxa :-)) Ale pomagało. Problem w tym, że tylko doraźnie a ja potrzebowałam kompleksowego rozwiązania, więc nawykowo zaczęłam działać z poziomu rozumu, dążąc do skompletowania jak największej ilości faktów i przystąpienia do ich analizy

Oczywiście interesowały mnie motywy działania mojego męża, głównie jego wyrachowanie, zdolność do prowadzenia podwójnego życia. To jednak miało drugorzędne znaczenie, bo w tamtym momencie on
był dla mnie "skreślony".
Najbardziej zastanawiające było dla mnie w tym wszystkim MOJE zachowanie, podczas gdy mój mąż romansował. Te wszystkie różne: mniejsze i większe, drobne i grubsze budzące mój niepokój zdarzenia; towarzyszące mi całymi miesiącami,latami przeczucia (intuicja?), poczucie dyskomfortu i moja w tym wszystkim BIERNOŚĆ.
Zaczęłam myśleć, jak to możliwe, że ja, ponoć inteligentna kobieta ignorowałam własne przeczucia i obiektywne fakty, usuwałam z pamięci wydarzenia, zniekształcając obraz rzeczywistości. Po co sama siebie oszukiwałam? Dlaczego tonęłam we własnych złudzeniach? To był pierwszy krok - uświadomiłam sobie własne działania, potem przyszedł czas na drugi krok - czyli odszukanie ich powodów. To było proste. Szybko wywnioskowałam, że w ten sposób NIEŚWIADOMIE przykrywałam bolesne emocje, które towarzyszyły samej myśli, że mój mąż mógłby mnie oszukiwać, Zmniejszałam w ten sposób swój strach i niepokój, które czułam. Pogrzebałam w podręcznikach dotyczących psychologii i już wiedziałam, że to klasyczny mechanizm obronny.
Stałam się ŚWIADOMA swoich przeszłych ZACHOWAŃ I ICH MOTYWÓW. Ale nadal przede mną było wyzwanie jak nie pozwolić aby w życiu teraźniejszym i przyszłym kierowała mną podświadomość.
I tak oto zaczęła się moja przygoda z wiedzą opartą głównie o ogólnie pojętą neurobiologię. Zaczęłam intersować się dotychczas dla mnie odległymi dziedzinami nauki, ale również z teoriami z pogranicza religi i duchowości.
W rezultacie odkryłam, ba wciąż odkrywam, że świadome działania kształtują moją teraźniejszość i przyszłość, że we mnie samej są odpowiedzi, że świat jest takim, jakim chcę go widzieć i źe sama jestem swoim "twórca i przewodnikiem" we wszechświecie.
Niech to Ciebie jednak nie zmyli, nie myśl, że "odleciałam" :-) nadal twardo stąpam po ziemi.

Należałoby w tym miejscu przynajmniej wspomnieć  o wybaczeniu, bo to akt przebaczenia a nie wyciszenie emocji jest drogą do spokoju i równowagi pomiędzy emocjami, umysłem i ciałem. Pisałam na tym forum już wielokrotnie na ten temat, ale to najbliższa mi definicja:

Wybaczenie jest dla mnie naturalną konsekwencją wcześniej opisanych kroków, na czele z osiągnięciem samoświadomości i świadomości rzeczywistości, którą sie kreuje. Przebaczenie przyniosi z sobą spokój, bo wybacza się głównie SOBIE swoje własne wyobrażenia i oczekiwania poprzez zrozumienie jak powstawały i determinowały odbiór rzeczywistości.

A teraz zajmijmy się chwilę Tobą

Ogólnie jestem przeciwniczką podawania ludziom gotowych rozwiązań, udzielania "najlepszych" rad, dokonywania na ich użytek "najwłaściwszych" osądów. Lubię podrzucać myśli, mącić i mieszać a wszystko to po to, aby zmusić do myślenia, do przejrzenia się samemu sobie i wykreowanej przez siebie rzeczywistości, w której dominują założenia, wyobrażenia i oczekiwania oparte o nabyte wzorce i schematy.
Nie zmienię swojego podejścia w Twoim przypadku również, sorry. :-(
Są tu inni specjaliści od "wywalanie kawy na ławę" :-)

Twoja sytuacja jest o tyle trudniejsza i bardziej skomplikowana od innych historii traktujących o zdradzi, że zostałeś zdradzony dwukrotnie. Raz przez żonę, dwa przez własnego brata. W związku z tym zasięg rażenia zdrady jest u Ciebie większy.

Maniek, jeżeli za normalność uważasz powrót do stanu sprzed informacji o zdradzie, to nie wierzę, że świadomie uważasz za możliwy powrót do normalności. Bo to niemożliwe. Ja wskazywałam na Twoją gotowość do konfrontacji, zrezygnowanie z ucieczki czyli świadome wyłączenie przez Ciebie mechanizmów obronnych, których celem jest oszczędzenie Tobie bólu.

Tak, to Twoje rozbicie widać w Twoich ostatnich wypowiedziach na forum :-(
Maniek, czas nie leczy ran, czas przyzwyczaja do bólu a nieprzepracowana emocje i traumy wciąż w nas tkwią i pochłaniają nasze zasoby energii do przykrywania ran.
Jeszcze jedno: czy bierzesz pod uwagę, że Twoja żona nie zna odpowiedzi na pytanie DLACZEGO? Źe u niej też działają mechanizmy obronne, które utrudniają lub wręcz uniemożliwiają przy jej poziomie świadomości (strzelam, bo nie mam pojęcia) konfrontację z własnymi schematami?

Ech Maniek, nic nie musisz...

Przyszłość, bardzo cenię Twoje wypowiedzi, lubię jak piszesz. Mądra babka z Ciebie. Jestem na początku tej drogi, którą Ty przebyłaś. Uważam ją za jedyną, słuszną. Pozdrawiam.

Dziekuje. Rzeczywiscie odrobiłem te lekcje przed wchodzeniem na forum dzisiaj. Pozmienialy się piorytety i hierarchia pewnych spraw. Ponieważ pewne role w zyciu wymagają pewnych określonych postaw i można, wręcz należy od tych pewnych rol wymagac pewnych postaw, jeśli ich nie ma a w rezultacie okazało się ze nie ma, to nie da się utrzymać tej roli, zarówno u siebie jak u kogos innego. Zmiana "wymagan" wynikajaca ze zmiany "roli" powoduje (bo wynikało to z samoobserwacji) unormowanie emocjonalne. Po prostu nie da się utrzymać myśli, watpliosci jednocześnie wymagając żeby okazany obraz pokrywal się z wymaganiami roli, czyli zony, meza.

"Wybaczyć NIE znaczy również zapomnieć i nadal ufać bezgranicznie i być już na zawsze w zażyłych relacjach ze zdradzaczem."

Glownie chodzilo o powyższy punkt, pozostale sa dla mnie oczywiste. Była sprzeczność roli z faktami, stanem faktycznym, nie dalo się tego pogodzić co się usilnie staralem robic starając się utrzymać "stary" obraz związku, jakby powrot do przeszlosci był możliwy. Możliwy jednak nie jest. Dlaczego po 3 mies. spokoju, z pozoru załatwienia spraw, chciałem do tego wracac. Powod był we mnie, katalizatorem był pogrzeb w rodzinie a powodem brak uzgodnienia rzeczywistego obrazu z wyobrażeniem tego jak powinno być.

Teraz czytając Twoja wypowiedz Przyszlosc widze wiele, wiele zgodności. Dziekuje Ci jeszcze raz. Za czas i refleksje.

Nie można konstruktywnie zyc, wychowywać dzieci, udzielać się w domu i pracy majac wątpliwości (uzasadnione). Pewnie zadzialal jakiś mechanizm przystosowawczy. Czlowiek wybacza ale jednocześnie broni klasycznego obrazu, zony, meza ale tego nie da się pogodzić.

Tak podobnie jak Ty patrze w Przyszlosc. To moja stara sentencja, która kiedyś brzmiała: "Patrze przed siebie, nigdy za siebie", o której trochę zapomniałem. W tym przypadku, moim, twoim, innych wyborem jest to ze można zyc razem, tworzyć dom, rodzine, wychowywać dzieci, ale nie ma już tego balastu w postaci musu, jest odczucie wolności wyboru i wbrew pozorom wyglada na to ze daje to więcej energii do działania niż klasyczny "układ malzenski". Sa tego oczywiście konsekwnecje, taki związek nie może być już taki scisly. Nie ma już tego poczucia odpowiedzialności za druga osobe, jej postepowanie, oraz inne rzeczy się zmieniają.

Podsumowujac to prostymi słowami, można bronic az do upadłego obrazu malzenstwa, zony, meza, ich roli jednocześnie codzeinnie zderzając ten obraz ze sprzeczna rzeczywistoscia, czując zal, bol ... albo ... wybrać takie rozwiązanie (wymaga to zmiany myslenia, obrazu, piorytetow), które w swoim rezultacie daja stalosc emocji, uczuc, ważne tez kiedy się jest przykładem dla innych (np. dzieci w rodzinie) czyli taka stala postawe stala ... jednoczenie ... być otwartym na pozytywne sygnaly, działania, uczucia ze strony drugiej osoby (swojej w kierunku tej osoby). To jakby zupełnie od nowa wchodzić w nowa role bez przymusu, bez starych wymagan, w zgodzie ze sobą, bez zalu do kogos drugiego ze jest taki jaki jest... czego pierwszym krokiem jest ... wybaczenie samemu sobie.

Mysle ze tez chodzilo o to:

"Wybaczyć NIE znaczy ani usprawiedliwić, ani zrozumieć". Bardzo, ale to bardzo pragnąłem usprawiedliwiać. To wlasnie brak możliwości usprawiedliwienia czegos nowego, czego się teraz dowiedziałem (dzięki spokojnej, obustronnej, rzeczowej rozmowie przy winie) spowodowal zmiane podejścia do sytuacji (byl to ogromny cios dla mnie, kolejny fakt, rzecz, której nie byłem już w stanie unieść) a alternatywa byloby popadniecie w marazm i rozpacz (w rzeczywistości nad samym sobą).

Co do reszty to nie chce się niepotrzebnie rozpisywać. Trafnie ujelas i nazwalas większość mechanizmow, które zaobserwowałem również u siebie. Dziekuje kolejny raz.

Jest jeszcze jedna kwestia. Jest nia kwestia celowego działania kogos przeciwko czemus (mojej rodzinie). Ten problem w tej chwili nieco mnie przerasta i odpowiedzi na sposób działania musze poszukać w sobie (żeby uwolnić się od skutkow tego działania we mnie - jednoczesnie nie chce podejmowac dzialan "na zewnątrz" żeby nie wywolywac chaosu i w rezultacie złych skutkow, te działania które podjelem do tej pory praktycznie wystarczyly do fizycznego usuniecia tej osoby z rodziny, pozostale kwestie to obecność określonego działania we mnie, w kims oraz skutki tego wobec mojej bratowej). Nie jest to jednak temat do dyskusji w tym watku, zwłaszcza ze zahacza o sprawy trochę "nie z tego swiata".