Moja żona oczernia mnie za plecami - Netkobiety.pl

Żona była tą sprzątającą. Noż [wulgaryzm].... A co w tym dziwnego? Skoro ja pracowałem na nas, miałem dodatkowe zajęcia czasami (pracę nie hobby) z racji jakichś umiejętności, czyli sporo czasu byłem poza domem - a ona nie pracowała, to takie dziwne, że tym też się zajmowała? O co tu chodzi? To jak przedstawiasz świadczy, że chcesz pokazać jak wielce była przeze mnie ciemiężona i wykorzystywana? To śmieszne. Sam też wielokroć sprzątałem i co w tym dziwnego? I nigdy, przenigdy nie wyrzucałem, że "nie jestem sprzątaczką"! Czasem za nią, bo ona jechała do swego rodzinnego domu po południu i zostawiała rozwalone łózko, kubki i talerze ze śniadania. Już nie wspomnę, że nawet wtedy wiedząc, że miniemy się i ona pojedzie przed moim powrotem (np. jechała na parę dni) z pracy - nie chciało jej się nigdy wstać rano, by chwile jeszcze "pobyć" ze mną. Czy to istotne, że sprzątałem też po niej i NIE ROBIŁEM Z TEGO AFERY? Bo traktowałem to jako coś normalnego, o czym nie potrzebowałem mówić czy wypominać. No wybacz chaber, ale ponosi Cię tu już.
Chyba to normalne, że jak jedno [wulgaryzm]... w pracy to drugie - siedząc w domu - zajmuje się tym domem?
Ok. Tak się powołujesz na wynurzenia żony, które gdzieś się zatraciły. Poszukam w wolnej chwili w archiwum swojej poczty subskrybcji wątku i tam powinny być te wpisy. Wkleję je tu z premedytacją, bo to Twoje "naprawdę wiarygodne" działa na mnie drażniąco.
Szkoda, że nie odniosłaś się do innych zagadnień, o których chwile temu pisałem. Rozumiem, że są niewygodne do Twojego obrazu relacji w moim małżeństwie.
Patrząc na wypowiedzi myślę, że wypadałoby aby ktoś, kto tu zajmuje głos miał za sobą doświadczenie toksycznego związku i to z pozycji tej niszczonej strony. Chaber, byłaś, jesteś w czymś takim? Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie swój własny związek, w którym małżonek nie jest gościem raz na jakiś czas, ale codziennym domownikiem wszczynającym kłótnie i awantury o pierdoły? Który wszystko co robisz krytykuje i zamiast normalnie z Toba rozmawiać nie dopuszcza do głosu i posuwa się do krzyków, szyderczego tonu i histerii? Miałaś coś takiego kiedyś? Jak nie to chociaż spróbuj sobie to wyobrazić. Paweł wie o czym piszę i jego też kwestionujesz.
I jeszcze jedno: dlaczego nikt tutaj nie wypowiedział się na temat postępowania po rozstaniu? Dlaczego Ty, chaber nie zająknęłaś się ani słowem na temat zachowań małżonki po rozstaniu? Może gdybyś to przeanalizowała doszłabyś do druzgocących wniosków na temat "wartości" tego małżeństwa dla niej i dla mnie. Ja tu szukałem pomocy w zrozumieniu czegoś, z czym mimo przeżytych lat nie miałem do czynienia. Ona? Od razu przyjaciel, a potem już jak wolna panienka bez śladu autorefleksji. Choćby z tego powodu wolałbym, zebyś była mniej napastliwa i bardziej obiektywna. Skup się też i na tym, bo to obnaża postawę.
Sprawdziłem pocztę i nie mam tego, moja subskrybcja nie zawierała treści nowych wpisów. Wobec tego mam prośbę do osób tu piszących i może mających w swojej poczcie w powiadomieniach treść wypowiedzi "tazona". Jeżeli tak to prosiłbym o skopiowanie tego i wklejenie tutaj jako uzupełnienie wątku.
Jak się babrać to na całego.

Wątek odżył......
Natan, posty twojej żony z pewnością zostały usunięte na jej prośbę.
Innej opcji nie widzę.

Może odpowiedz mi na takie pytanie: dlaczego nie włączyłeś się do rozmowy, gdy twoja żona opisywała wasze małżeńskie relacje?
Przecież miałeś subskrypcję na ten wątek, zatem musiałeś na bieżąco go śledzić.
Wówczas zamilkłeś, a była sposobność, abyście właśnie tutaj na forum porozmawiali ze sobą, skoro w realu kiepsko z waszą komunikacją.
Żona miała odwagę włączyć się do rozmowy w założonym przez ciebie wątku i was dotyczący, a ty się zwinąłeś.
Takie zachowanie, nie stawia cię w dobrym świetle i w moich oczach działa na twoją niekorzyść, że to ty potrafisz tylko poza jej plecami......a nie ona ciebie.

Natan, ja naprawdę potrafię pocisnąć i spokojnie patrzę na reakcję. Rozpaliłam twoją żonę do czerwoności, ale tak naprawdę wyszła z tego obronna ręką. Człowiek wkurzony często odkrywa swoją prawdziwą naturę, swoje prawdziwe "ja".

Natan, nawet nie mając do dyspozycji postów żony - widzę:
- pieczołowicie hodujesz każdą urazę
- potrafisz tak obrazowo opisywać każde uchybienie żony, że dreszcz po plecach przechodzi
- nie umiesz przyjąć krytyki, natychmiast rzucasz się, jesteś urażony
- jeśli twoja żona jest napastliwa, to ty mściwy ( po co śledziłeś moje posty na forum, usiłowałeś coś na mnie znaleźć?)
- nie odpuścisz dopóki nie udowodnisz, że zostałeś strasznie skrzywdzony ( wyolbrzymiasz swoją krzywdę)

Możesz się z powyższym nie zgodzić, to są tylko moja wnioski. Plus fakt, że gdy pojawiła się żona, nie chciałeś merytorycznie dyskutować, a zasłoniłeś emocjami. Miałeś obiekcje, iż "wkroczenie do własnego wątku spowodowałoby jeszcze więcej zamętu i błota" - a teraz już ich nie masz, a wkroczenie nie wywołało zamętu i cuchnącego bajora? Ile jeszcze będą tobą rządzić emocje i urazy? Co daje umiejętność wyhodowania sekwoi z nasiona groszku cukrowego? Bo tak to wg mnie wygląda. Pławisz się w swoim bólu i krzywdzie. Natomiast nieobecni znów nie mogą się bronić.

Chciałabym przeczytać posty żony Natana, bo z tych urywków, które zostały wyłania się obraz wielce obrażonego majestatu, bez żadnych konkretów.
Natan konkretów wypisał aż nadto.
Teraz wyobraźcie sobie, jakby to było, gdyby wszystkie posty Natana napisała kobieta, a opisywaną przez nią osobą byłby jej facet.
"Toksyczny psychofag, zostaw go dziewczyno, wiej, nie pozwalaj sobie na takie traktowanie". Prawda?
Rady jak najbardziej słuszne,tylko jakoś tak "naturalnie" słuszniejsze kiedy ofiarą jest kobieta, a agresorem facet. Bo facet nie ma prawa być ofiarą, ani czuć się skrzywdzony, facet ma nie marudzić i sobie radzić.

I tak, potrafię zrozumieć uczucia osoby, która ciągle jest oskarżana o jakieś nieprawdopodobne rzeczy, ośmieszana i oczerniana. To rodzi ogromne poczucie niesprawiedliwości, dlatego szuka się potwierdzenia na zewnątrz, a to może być odbierane i oceniane jako "wyolbrzymianie" i "pławienie się w pretensjach". Tacy oceniający sami nie wytrzymaliby pewnie trzech dni w opisywanej atmosferze. I w sumie, mieliby rację (nie wytrzymując i uciekając). Błąd trwania w takiej relacji polega na nadziei, a właściwie na palącej potrzebie, że osoba krzywdząca ma szanse zobaczyć że źle robi, że krzywdzi i że jak to zobaczy, to się zmieni. Marne szanse. Sprawiedliwości nie będzie. Trzeba to przerobić w sobie i iść dalej. Jedni potrzebują na to mniej czasu, inni więcej.

W porządku. Tylko zdajesz sobie sprawę, że taka zabawa  emocjami, prowokowanie i obserwowanie reakcji bardziej odpowiednie jest trollom a nie komuś, po kim spodziewałoby się jakichś pozytywnych intencji? Wyjaśniłaś i jest już ok.
Tym bardziej widzę, że dobrą była moja decyzja o milczeniu, bo wiele osób tutaj, z Tobą włącznie miałoby z tego większy ubaw. Przepraszam, że zepsułem dobrą zabawę. Co do ?merytorycznej dyskusji? z żoną - po wielokrotnych wcześniejszych próbach takich rozmów już dobrze wiedziałem jak będzie.
"Rozpaliłam twoją żonę do czerwoności, ale tak naprawdę wyszła z tego obronna ręką". Jakoś nie zakwestionowała moich "rewelacji" i nie odpowiedziała przecząco na stawiane pytania odnośnie własnego trybu życia, spania, braku pracy czy swoich wobec mnie zachowań.
Oczekiwałem czegoś wyższego od osób tu piszących. I nie, nie klepania po plecach ale jakiejś trzeźwej oceny. Skoro uważasz, że to co pisałaś było takie właśnie (hodowanie urazy, pomówienia) - przyjmuję do wiadomości, ale - pozwolisz - nie zgadzam się.
Jeśli chodzi o to "błoto", pomówienia to chyba z czymś takim mamy do czynienia wtedy, gdy rzuca się hasła bez większego zagłębiania się w problem, dając możliwość swobodnej interpretacji i rozwijania domysłów. Czy z mojej strony tak to wyglądało? Starałem się dokładnie opisywać sytuacje, dawałem konkretne przykłady i cytowałem dosłownie wypowiedzi. Przykłady tak nierealnie brzmiące i porażające - stąd chyba wrażenie, że ubarwiam. Czy to dawało pole do domysłów? Czy były to suche fakty? Czy dało się opisywane sytuacje, cytowane słowa jakoś inaczej interpretować? Ze strony małżonki pojawiały się dość swobodnie rzucane hasła budzące wyobraźnię. Przykładowo: takie porozrzucane choćby brudne skarpetki A nigdy czegoś takiego nie było. To właśnie nazywam tym "błotem". Z mojej strony były suche fakty. Potrafię "obrazowo" opisywać? Widać opisywałem tak jak było w rzeczywistości, bez ubarwiania. Każdemu to nie mieściłoby się chyba w pale. Krytykę, ale zasadną przyjmuję. Krytykę obliczoną na prowokowanie, pokrętne interpretowanie przedstawianych jednoznacznych faktów z pomijaniem tych niewygodnych odbieram tak jak tutaj. I chyba każdego by coś takiego ...[wulgaryzm]
Nie hoduję urazy, ale nie udaję, gdy ktoś na mnie pluje, "że deszcz pada". Z niektórymi sprawami nie da się przejść do porządku dziennego. Nie potrafiąc traktować jako "czegoś normalnego w małżeństwie" tego, co spotykało mnie ze strony małżonki - zacząłem tutaj pisać. I chyba większość tu piszących i zakładających swoje wątki tym jest powodowanych, prawda? A gdybym był mściwy jak mi to zarzucasz - potrafiłbym się odgrywać i uprzykrzać życie małżonce po jej zachowaniach i nieciekawych wyskokach. A ja starałem się być do końca wyrozumiały.
Nie śledzę Twoich wypowiedzi, ale świeżo po Twoim zarzuceniu mi ?projekcji? (na temat ?przyjaciela?) trafiłem na wypowiedź, w której zobaczyłem jakąś niespójność, relatywność. Dlatego pozwoliłem sobie na tamte cytaty.
Nie zależy mi i nie zależało na udowadnianiu własnej krzywdy. To głupie. Pisząc tu starałem się to wszystko z siebie wyrzucić, by móc to poukładać na nowo i się z tym pogodzić. Zwłaszcza, że to wszystko było tak niezrozumiałe. I fakt, sam miewałem dreszcze gdy czytałem własne słowa Czy wyolbrzymiałem? Skoro moje opisy były aż tak przytłaczające swoim ciężarem to tylko dowodzi, że mój związek normalny nie był.
Jestem na etapie, że traktuję to już jako ciekawe życiowe doświadczenie, bez ponownego przeżywania.
I tak, Snake, cieszę się, że to trwało tak krótko. Gdybym w tym tkwił dłużej - musiałbym chyba leczyć się u psychiatry...

Też tak w pewnym momencie pomyślałem: jak byłoby odwrotnie - jakie byłyby tu wpisy? I chyba dlatego byłem tak odbierany jako "skarżący się", bo pisałem.

Wiem, że to bez sensu Ja już odpuszczam. A małżonce odpuściłem już ponad pół roku temu. Nie zrobiła nic ze swej strony. Od tamtego czasu nie mamy żadnego kontaktu i jest dobrze.

Zabawna sytuacja: świadomie w miejscu słów nieodpowiednich, a proszących sie o użycie wpisuję formułkę: (wulgaryzm), czym chyba nie naruszam regulaminu. Jednak wzbudza czujność moderacji, która to samo słowo zamienia na kolor niebieski. Tak jakbym wcześniej rzeczywiscie jak jakiś cham i prostak ostatni rzucał przekleństwami

Widzisz KAŻDY się wypowiada mając na względzie SWOJE WŁASNE DOŚWIADCZENIA. Dlatego są różne opinie na dany temat. Dla mnie czy Pan, czy Pani nie ma najmniejszej różnicy.

Natan.75 sądzę, że bardzo dobrze postąpiłeś odchodząc od żony. Nic dobrego by z tego nie wynikło. Jednak dotknęło mnie to, że Sam miałeś pretensje do żony o "gadanie" za plecami, a Sam na FORUM PUBLICZNYM nieźle Sobie poużywałeś. Chciałeś otrzymać od forum KONKRETNE wsparcie, a jak jego nie otrzymałeś (zaplanowałeś coś, a to nie wyszło) to zaczęło się dziać. Sam oznajmiłeś, że po ponownym przeczytaniu postów byłeś zdziwiony co napisałeś. Radzę (na serio nie po złości) wyciągnąć wnioski na przyszłość i popracować nad swoimi reakcjami na niekorzystne dla Ciebie sytuacje.
Tak czy owak życzę powodzenia i znalezienia lepszej partnerki w przyszłości .

Żyworódko, moje słowa o zepsuciu dobrej zabawy oraz o oczekiwaniach czegoś wyższego były skierowane pod adresem chaber, gdyż sama w jakimś sensie wyżej przyznała, że z premedytacją prowokowała w tym wątku by obserwować reakcje... Rzeczywiście zabrzmiało to ogólnie - za to bardzo przepraszam i Ciebie i pozostałe tutaj osoby.
A co do mojego zacietrzewienia. No fakt, dałem się wspomnianej użytkowniczce sprowokować i to chyba stąd takie słowa i już zbędne przykłady. Analizując dawne wypowiedzi znalazłem słowa "między wierszami" - że tak już napiszę - rzekomo dowodzące mojego totalnego bałaganiarstwa. A przykład ze skarpetkami jest dość obrazowy (i chyba często spotykany w życiu z bałaganiarzem). Z czekoladą - jak widzę - nie tylko Ty miałas wątpliwą przyjemność. Ja także, dlatego o niej wspomniałem. Była taka sytuacja, konkretnie z "czekoladą studencką".

Znów musze tu napisać, bo ciągle jestem wzywany do tablicy.
Nektarynko, owszem, każdy ma jakieś doświadczenia, ale nie zawsze takie same, bądź analogiczne do tych, na jakich temat udziela odpowiedzi. I stąd często dość dziwne interpretacje i słowa (czasem burzace krew), bo wielu rzeczy i sytuacji NIE DA SIĘ - ot tak - WYOBRAZIĆ. To tak, jakby ktoś czytając wątek o bólu i dylematach osoby zdradzonej radził kopnięcie w tyłek zdradzacza, jednocześnie nie bedąc takim przeżyciem dotknięty. I jeszcze słowa (często tu pisane) "ja na twoim miejscu...". A zazwyczaj jak ktoś tak pisze, to znalazłszy się w takim momencie WŁASNEGO życia dziwi się swoim reakcjom i nagle zupełnie inaczej patrzy na problem. I wypowiedzi osób, które z przemocą psychiczną, czy toksycznym związkiem nie miały do czynienia są tylko konfabulowaniem, teoretyzowaniem na temat. Ale nie umniejsza to ich wkładu, broń boże. Jednak dobrze byłoby aby sobie chociaż próbowały wyobrazić i wczuć się w rolę. Tylko tyle.
Piszesz, że sobie poużywałem na FORUM PUBLICZNYM. Z całym szacunkiem, ale publicznym byłoby - w pełni tego słowa znaczeniu - wtedy, gdyby każda tu osoba była znana z twarzy, imienia, danych... Wtedy to jest publiczne, bo można rozpoznać w realu. To już bardziej "publicznym" jest chyba portal randkowy, bo tam zazwyczaj umieszcza się własną podobiznę, podaje wymiary czy zdradza jakieś preferencje. To Forum publiczne jest z tego względu, że każdy tu może założyć konto, zalogować się, każdy może załozyć swój własny wątek i ustosunkować się do wypowiedzi innych. Nie ma barier wyznaniowych, ze wzgledu na płeć czy status materialny. I tylko tyle jest tego "publicznego". Reszta jest całkowitą ANONIMOWOŚCIĄ, bo każdy ma swój nick, awatar i ukryte dane e-mailowe. I dlatego tu tyle ludzkich wynurzeń, osobistych historii i obnarzeń swojego "ja".
Biorąc powyższe pod uwagę: nie widzisz żadnej różnicy między opowiadaniem w samych "antysuperlatywach" o partnerze osobom bliskim, znajomym, z którymi ten "zły i mierny" partner ma co dnia prawie do czynienia (i potem czuje, że jest "coś nie tak") a opowiadaniem jako osoba ANONIMOWA o osobie ANONIMOWEJ na tym Forum? Ja różnicę widzę i to sporą. Ale to ja.
Sugerujesz, że coś sobie zaplanowałem? Jeśli już to fakt: wygadanie się, wyrzucenie tego z siebie. A podawanie konkretnych przykładów nie służyło "użalaniu sie nad sobą" a jedynie udowadnianiu, że moje wątpliwości i rozkminy nie pochodzą z mojej bujnej wyobraźni. I owszem, byłem zdziwiony swoim pisaniem, bo teraz - patrząc chłodnym okiem - już nie miałbym takich jak wtedy dylematów. Tylko, że jak w czymś się siedzi - trudno nabrać dystansu do właściwej oceny.
O moje reakcja na sytuacje "niekorzystne" nie musisz sie martwić. Jestem spokojnym facetem i trudno mnie wyprowadzić z równowagi. Dowodem tego choćby moje małżeństwo - w przeciwnym razie w pilnym trybie i w sposób dość radykalny nastąpiłby koniec znacznie wcześniej.
A rozwijając jeszcze to moje "poużywanie sobie" i "obsmarowywanie" - jakoś każdy zakładany tu wątek dotyczy kogoś trzeciego, nieświadomego, że jest tematem dyskusji. Czyli wszyscy tu kogoś obsmarowywują, prawda? Bo można przecież założyć, że autorzy ubarwiają i fantazjują przedstawiając swoje bolączki. Dla mnie to jest na tyle anonimowe, że znamion oczerniania nie ma. Ale to znowu tylko moje zdanie.

Dlaczego od razu zakładasz, że starsza osoba i bardziej doświadczona narzuca swój schemat? Może w świecie tak bywa, ale u mnie nie. Zdziwię Cię, nie narzucałem niczego, wręcz to mnie narzucano schemat zaobserwowany w domu rodzinnym małżonki. Tak zaobserwowałem. Pisałem już tu o tym. Mnie nie odpowiadał związek mijających się, mieszkających "obok siebie" osób. Wielokrotnie pytałem, dlaczego nie dopuszcza innej formy wspólnego życia, wspólnych wyjść, wypadów, spacerów, normalnych rozmów na każdy temat. Dlaczego nie dopuszcza jako czegoś koniecznego w związku (myliłbym się?) zwykłej serdeczności, ciepła. Banały, wiem. A w odpowiedzi słyszałem za każdym razem, że to są infantylne oczekiwania i dorośli ludzie takich dziecinnych rzeczy nie potrzebują w związku. Wiem już, że nie pasowaliśmy. Ja potrzebowałem związku, w którym dobrze się czuję, z radością wracam i wypoczywam - znajduję wytchnienie. Doszło do tego, że zacząłem lepiej sie czuć w pracy, a na myśl o powrocie do domu czułem poddenerwowanie. Tak być nie powinno, prawda? I żeby nie było, że w domu ja tylko: gazeta, piwko, kanapa i telewizor - bo za chwilę ktoś mi coś takiego zarzuci. Tak samo jak nie narzucałem (a tylko dziwiłem się) jakichś własnych wypracowanych zasad związku, tak samo nie narzucałem innych rzeczy: jak konieczność jej sprzątania (już mi to tu zarzucono), gotowania i innych... Nie oczekiwałem i nie wymagałem. Sam potrafiłem o to zadbać w miarę czasu i możliwości. Fakt, szybko okazało się, że nie mam o niczym pojęcia (bo nawet prania nie umiałem rozwiesić należycie) - ale to już tu pisałem. Jeśli już ktoś komuś tu coś narzucał - to chyba mnie: inny sposób ubierania się, jedzenia, spania, jezu... I tak, teraz sam się temu swojemu pisaniu dziwię. A, że często stawałem okoniem - bo nie potrzebowałem "matki" - były spięcia i awantury. Stawałem okoniem - ktoś mi zarzuci, że wydzierałem ryja - a ja tylko nie zgadzałem się, dyskutowałem, przekonywałem, że jest mi tak lepiej i wygodniej itp. Chociaż i tak zazwyczaj ustępowałem. A może powinienem właśnie się wydrzeć, prawda? Ale daleko mi do chamstwa... A szkoda.
Rozwijając myśl o "narzucaniu" - wybacz mi, że tak się przyczepiłem do tego - muszę wspomnieć o narzucaniu nawet własnych poglądów, a za coś takiego uważam kwestionowanie mojego zdania i doprowadzanie zwykłej rozmowy do awantury (temat bez znaczenia, bo nawet rozmowa o obejrzanym filmie i wyrażenie swoich odczuć skutkowała wybuchem złości, szydzeniem czy tekstami typu: "głupio myślisz"), bo miałem inny pogląd na zagadnienie. Doszło już do tego, że w obawie przed kolejną kłótnią wolałem nie zdradzać się ze swoimi wrażeniami. I tak, dziwię się teraz.
Mogę sypać przykładami (chociaż już mi się nie chce), by nie być znów posądzonym o bezpodstawne obsmarowywanie.
Z tą różnicą wieku i wiekiem jako takim - trafiłaś mniej wiecej.
Kilka lat się znaliśmy, owszem, ale mieszkanie razem było sporadyczne (typu wspólne weekendy czy jakieś wspólne wyjazdy). Fakt, zauważałem różne, czasem nieciekawe zagrania, ale wyrozumiale to traktowałem i brałem poprawki na emocje, zdenerwowanie itp. Dopiero po ślubie, jakiś miesiąc zaczęła ze mną mieszkać. Od czego się to zaczęło - pisałem. Od rozpaczy za "przyjacielem". Z perspektywy czasu uważam, że dorosłe życie "z kimś" ją najnormalniej przerosło, bo nie miała z tym wcześniej do czynienia.
Fakt, masz rację pisząc, że był brak dopasowania charakterami. Ja spokojny, opanowany, ona nerwowa i wybuchowa. Ale - na usprawiedliwienie własnej głupoty i naiwności - przy mnie była spokojniejszą osobą, łagodniejszą. Ba! Sama wielokrotnie wspominała, że dopiero przy mnie (w porównaniu do wcześniejszych partnerów) czuje się dobrze i ją "wyciszam". Długo to jak już widzimy nie trwało.
Widać nie robiłem tego jednak nazbyt dobrze

Może warto samemu udać się więc na terapię i nauczyć się stawiania granic przedewszystkim sobie? Siłą nikogo nie zmusisz do zmiany, ale zmieniając siebie możesz kogoś zainspirować, aby też zechciał, by widział w tym sens. W tym przypadku Twoja żona. Jeśli nic nie zrobisz, znajdzie nową gałąź i przeskoczy na nią i nawet nie wiesz jak szybko to się może potoczyć...

Dlatego odpisałem koledze, który napisał dzisisj, a nie odniosłem się do autora wątku...

Bajka o rybaku i złotej rybce....jest bliżej życia niż myślimy