miłość? szczęście? kompromis? gubię się... - Netkobiety.pl

Jeśli jeszcze mogę coś doradzić (jakbym nie mogla to tez bym doradziła XD )

Przyjumesz postawę - odejdź sam, daj mi spokój.

Teraz wydaje Ci się najlepsza, bo nie masz siły, nie chcesz o tym myśleć, chcesz, żeby ktoś podjął za Ciebie decyzję.
Tak się stanie, on odejdzie, bo jak dominator nie może się karmić dominacją, to po co będzie siedział?
Ale wydaje mi się, że dla późniejszego Twojego zdrowai psychicznego będzie lepiej jak sama zadecydujesz, jak sama powiesz koniec. Odbierzesz mu ostatnią broń, ostatni kij, który może użyć przeciwko Tobie, bo to nie on Cię ukarze odchodząc, a Ty sama go wyrzucasz.

Cześć. Mówisz, że pracujesz w domu. Musisz być bardzo samotna. Współczuję Ci, czujesz się zagubiona. Rozmawiaj tutaj z ludźmi, na pewno ktoś wskaże Ci dobrą poradę.

Mija kolejny tydzień...
Widzę, że relacje się zmieniają
Czasem lepiej, czasem gorzej, ale na pewno inaczej
On wciaż jest "karcący rodzić' w relacjach, ja wciąż staram się nieprzyjmować pozycji "uległego dziecka"

Czeka mnie długa i wyboista droga i nie wiem co będzie na końcu... Ale jeszcze chcę być w tym małżeństwie :-)
Jeszcze, jak to pisała Teo, nadstawię głowę pod innym kątem i jeszcze powalę w ten mur...
Jeszcze chcę!

co jest więc inaczej?
wydaje mi się, że szybciej pokonujemy złą atmosferę, więcej jest dni dobrych niż złych
pozostale "inaczej" są od niedawna i nie wiadomo na ile zostaną. Widzę, że on zaczyna się starać...
- codzień robi mi śniadanie, nawet kwiatka dostałam
- sam szykuje i odwozi syna do przedszkola
- nie zawsze, ale zdarza mu się informować gdy wróci później z pracy
- zaproponował, że przygotuje naszej wspólnej koleżance, a mojej psiapsiółce, jedzenie na imprezę urodzinową (okrągłą)
- robimy coś razem, rodzinnie (kino, obiad poza domem), robimy coś razem, sami (krókie weekendowe leniuchowanie, sauna)

Może i nie jest to żadna rewolucja. Może i ja jestem naiwna. Może nie potrafię sie wydostać z tego błędnego koła, nie umiem zejść sama z tej huśtawki. Teraz, gdy wydaje mi się, że ja odpuszczam i po prostu czekam co będzie on zaczyna się starać...

Wiem Teo, czytałam Twoje maile :-)
Ale dopóki będę widziała, że jest cień szansy na dobre relacje, dopóki starczy mi chęci, dopóty tu będę!
Z każdego kolejnego obrotu mojego błędnego koła wychodzę jednak silniejsza i bardziej pewna siebie...
Nie wiem ile mi jeszcze potrzeba...
W końcu nadejdzie ten dzień!
Albo powiem, ze jest mi dobrze tu gdzie jestem - zostaję
Albo powiem sobie dość i odejdę
Wierzę w siebie, że będę potrafiła!!

pisałam właściwie odpowiedź do dziewczyn na zakręcie, ale wyszło tego tyle, ze wklejam jednak tutaj. Łatwiej mi będzie do tego wrócić za jakiś czas. Bo wracam do swoich wpisów, czytam, widzę ze się zmieniają...

Widzę, ze kręcimy się w kółko. 
Ja wciąż wierzę, że jest mu cieżko zrozumieć i pogodzić sie z moimi zmianami. I wciaż wierzę, że mu się uda otworzyć na to co jest i zaakceptować. Wiem, nie zmienię go na siłę.
Komunikacja - on nie chce rozmawiac gdy są dni lepsze. W ogóle. Nawet o tym co dobre. Gdy jest ok to ślizgamy się po codzienności z dnia na dzień, nie zatrzymując się ani na moment, byle szybciej... Gdy jest źle to on ma patent na całą prawdę.
Widzę, ze wiele mu się nakumulowało przez lata. Przez całe lata nie rozmawialiśmy. Ja byłam dziewczynką, która w imię miłości starala się za wszelką cenę uszczęśliwić męża. I długo było mi z tym dobrze. On sprawiał wrażenie szczęśliwego, ja też dlugo byłam szczęśliwa. Ale coś sie we mnie pozmieniało i zaczęłam dostrrzegać rzeczy, których wcześniej nie dostrzegałam. Kiedyś konflikty kończyliśmy moim przeproszeniem. Długo nie odczuwałam potrzeby myślenia czy rozmawiania o uczuciach, żyłam wielkimi planami: wspólne zamieszkanie, pierwszy kredyt na mieszkanie, zaręczyny, założenie jego firmy, ślub, dziecko, dom.... Teraz gdy to wszystko już za nami, pojawił sie czas na refleksje. Myślę, ze zrobiłam krok na przód sama ze sobą. Chciałabym zamknąć tamtem rozdział małej dziewczynki i zacząć nowy - kobiety
W nim siedzi dużo złych myśli, uczuc, żalów z przeszłości. Zaczyna teraz to raz po raz wyciągać. Wczoraj rano po raz kolejny wyciągnął noc poślubną - wg niego ja nie chciałam sie z nim kochać, co sprawiło mu ogromną przykrość. Wg mnie padliśmy razem, potwornie zmęczeni i szczęśliwi nad ranem nawet nie myśląc o sexie. Każde z nas pamięta to inaczej... Któregoś razu powyciągał mi stare sprawy i pytal jak je pamiętam. To, że pamiętam je inaczej niż on potwierdza jego teorię, ze on dla mnie sie nie liczy.
Nie wiem już sama co o tym wszystkim myśleć. Chciałabym by ktoś z zewnątrz na nas popatrzył, obiektywnie. Dziękuję Wam za całe wsparcie, ale też nie macie pełnego obrazu tego jak jest. Widzicie tylko to, co ja Wam opiszę. A opisuję tak jak ja to odbieram, jak czuję, jak widzę. Być może on też się tłucze z podobnymi myślami, podobnie odbiera moje słowa. Bo mam wrażenie, ze wciąż tluczemy grochem o ścianę, każde z innej strony. Mówimy do siebie, ale się nie rozumiemy...
Raz po raz, ostatnio częściej są dobre dni. Ale czy to nie jest tylko przykrywanie za przeproszeniem syfa pudrem? Jak wyglądały te ostatnie dobre dni?
Pomagał mi przy dziecku, robił śniadanie bym mogła popracować. Siadalam wieczorem obok niego, przytulałam się, oglądaliśmy jakiś film. Jak ja się przytuliłam to on odwzajemniał. Gdy jedliśmy razem posiłki, gdy próbowałam złapać jego wzrok - utrzymałam na chwilę i uciekał. W niedzielę byliśmy w restauracji na obiedzie - było miło. Rozmawialiśmy, żartowaliśmy. On wciąż uciekał wzrokiem. Momentami miałam wrażenie, jakby był zmieszany tą sytuacją. Zjedliśmy, on od razu chciał wychodzić, wracać do domu, mimo iż synek był pod dobrą opieka. Po tej kolacji pojechaliśmy do centrum handlowego, chciał sobie kupić strój do ćwiczeń. Namówiłam by kupił sobie coś jeszcze. Gdy wychodziliśmy zapytal czy coś potrzebuję. Popatrzyłam wymownie, uśmiechnęłam się i powiedziałam, że może kolczyki? Ze może czas już na normalne kolczyki, że w cale nie muszą być drogie, złote, ze da się coś tańszego i ładnego kupić, ale chciałabym aby on mi coś wybrał. Odpowiedzial jednak, że zmęczony już jest i trzeba wracać do domu, że on nie ma siły teraz wybierać. Gdy sa dobre momenty, to czasem nawet żartujemy, czasem bywa swobodnie i tak spontanicznie. Robił deser w sobotę albo w niedzielę, przyszłam, podjadał mu, śmialiśmy się, umazał mi nos kremem. Ja miałam na głowie słuchawki z muzyką, przez moment się o niego ocierałam w rytm muzyki, starając się złapać jego wzrok. Znów, był jakby zmieszany... Gdy jest dobrze to w nocy, gdy śpimy przytula mnie. W dzień praktycznie tylko wtedy gdy ja do niego podejdę, gdy sama sie przytulę. Sam, nawet gdy jest dobrze to mnie nie caluje, nie przytula. Jesteśmy obok siebie, jak znajomi. Kiedyś też tak było, ale kiedyś nie zwracalam na to uwagi, po prostu potrzebowalam czułości to się przytulałam. Jakby to napisać - nie widzę zainteresowania moją osobą jako kobietą w jego oczach
na początku bylo, byly drobne prezenciki (jakiś owoc, czekoladka) każdego dnia, byly zaczepki, były rozmowy telefoniczne codzień po 1,5h gdy byłam poza domem.
I teraz gdy nawet są dni, ze jest ok to tego mi brak - tego poczucia, ze on mnie traktuje jak kobietę nie tylko jak matkę swojego dziecka.

Dziś... dziś wyszedł z domu bez słowa... zaczęło się od drobnostki i rośnie na sile...

Co się stało tym razem?
Było fajnie,
w sobote wstalam o 6, popracowalam troche. Po pracy pojechalismy na obiad do miasta, bo zakomunikowalam mu, ze juz wariuje w domu (od 2 tygodni siedzę z synkiem w domu bo ma ospę, a ja przy okazji mam mnsóstwo pracy)
w niedzielę pracowalam caly dzien, a chlopaki sie bawili - budowali pojazd batmana. Ja zajelam sie mlodym od 19
wieczorem wkrecilam sie, ze bedzie fajny wieczor, ale wyszla lipa. Pierwszy raz od ponad tygodnia mieliśmy wieczór dla siebie. Nalałam sobie wody do wanny, napisałam mu sms czy przyjdzie do góry z zapalniczką i szampanem.
Przyszedł, przyniósł zamkniętego szampana i pyta po co mi szampan w wannie!?
Super! Ale uśmiechnęłam się i poprosiłam by go jednak otworzył
Wrócił zaraz z otwartym i nalanym dla mnie, zspalił świeczki
Posiedział w łazience chwilę gadając o moim bracie
Dla żartu wylał trochę szampana na mnie, ale nie po to by go spic z mojego ciała, było mu zabawnie bo szampan był z lodówki, a ja rozgrzana w gorącej wodzie
Po kilku minutach poszedł na dół zrobić coś do jedzenia
Gdy zeszłam na dół, nie przytuliłam sie sama, siadłam obok. Nie wykazał ani odrobimy zainteresowania moją osobą, oglądał tv
poszłam na górę. A ze mi wciaz brak czulosci I sexu to sie poplakalam jak poszlam do lozka. No I to zadzialalo jak zapalnik. Zrobilo sie niefajnie. Bo ja go nie rozumiem I mam tylko wymagania :-(
A on się tak stara...

Po raz kolejny tak samo... chcialabym umieć wyznaczyć sobie granice... raz już próbowałam... jesienią postanowiłam, ze do przełomu roku coś sie musi wyklarować, że więcej huśtawek nie chcę...
Jak reagować na jego słowa, gdy próbuję porozmawiać z nim o naszym życiu? Ja mówię wprost co mi pasuje/nie pasuje, czego oczekuję (11 late nie mówiłam).
On mówi, że nie ma zadnych oczekiwań, niczego ode mnie nie chce, nie będzie mówił co mu nie pasuje bo już to powiedział i nie będzie się powtarzał. I że wie, ze nigdy nie będzie mógł spełnić moich oczekiwań bo wciaż będę miała nowe

Jaby uważał, że rozmowa ze mną to strata jego czasu.... jakby uważał, że ja i tak go nie zrozumiem... bo wg. niego ja go nie chcę zrozumieć...,

A Silky wali sobie głową znowu i płacze, ale wali i źle jej ale wali. To sobie wal Silky, wal ile wlezie i tak do 60.

Chciałabyś żeby ktoś spojrzał obiektywnie? Nie. Ty chcesz, zeby ktoś potwierdził Twoje mrzonki, że on "też nie wie", że on "się gubi" i że "też walczy". Gówno prawda i dobrze o tym wiesz.

"Po co Ci szampan w wannie"?! SERIO?!?! A jedyną "fajną" rozrywką było polanie Cię nim, bo zimny?! SERIO?!?!?!?!?!?!

Oj głupia Ty jesteś dziewczyno, głupia straszliwie. Żyjesz przez chłopa i dla chłopa. Twoim priorytetem w życiu jest chłop. Robisz wszystko z myślą o nim.

Wiesz co? Przestań jęczeć i użalać się nad sobą. Masz to co masz i będziesz miała. Zmienić nie chcesz, odejść nie chcesz, dać sobie szansy na normalne życie nie chcesz, to nie, nikt Cię nie zmusi, wolna wola. Ale przestań już jęczeć i marudzić jak Ci źle i niedobrze jakaż Ty strasznie nieszczęśliwa jesteś. Inne mają gorzej, Twój nie pije i nie bije. Ciepła i bliskości chcesz, chociaż sama przyznałaś, ze nigdy tego nie było. Jak nie było to i nie będzie, proste.
Kup sobie wibrator i kota. Będzie orgazm i do kogo się przytulić.

No jak zdarta?! Ona widzi, ze się zmieniają! Chyba tylko gramatycznie...

Ja tez mam juz dość wszystkiego mam 15 letni staż w małżeństwie mój mąż to typowy burak .Mam 14 letniego syna dla którego jestem ojcem,matka,babcia ,dziadkiem.Rodzina mojego meza do konca mnie nie zaakceptowała ,kiedys to wiedzialam dlaczego bo nie skończył studiów ba niby z mojej winy choc  go namawialam- dzis juz po tylu latach nie wiem czemu nie istniejemy razem  z synem-przykre ale prawdziwe. Uwierzcie mi stracilam chec wszystkiego bo ileż mozna ,organizowac komus zycie kto zyje nie z Toba a obok Ciebie.W ciagu tych lat to bylismy 3 razy na wczasach ktore ja organizowałam,na rocznice czy imieniny nic nie dostaje -tu nie chodzi o kwestie materialna ale o to zeby sie cos postarał ,bo ja zawsze staje na wysokosci zadania by sprawic przyjemnosc.Na 15 sta rocznice owszem kupil jeden kawałek tortu i kazał mi go podzielic na trzy częsci -dramat.Ostanio zaproponowałam bysmy pojechali na 2 dni na weekend -pierwsza odpowiedz nie ,a potem jesli ja zapłace.Jestem jak mgla ,jak kulka ktora w ciagu dnia sie toczy sama ,samotnosc w zwiazku.Obecnie zycie mnie nie oszczedza troche sie pochorowalam i nie mam z kim o tym porozmawiac,dopada mne przerazenie i jeszcze wiekszy strach bo czuje sie sama ,nie mam co na niego liczyc.Najgorsze jest to ze mam sklep w ktorym pracuja kobiety ,wierzcie mi tam jest panem dzwonia o 10 stewj w nocy zwlaszcza jedna z byle pierdoła widze jak je tam szanuje one tam nie musza nic robic ,nawet nie zwraca im uwagi zeby posprzatly np regały (na ktorych jest syf) liczy sie zeby mialy o nim dobre zdanie.Wiem o tym bo zawsze tak bylo jak juz bylo zle to prosil mnie o pomoc i wkraczalam jako ten zły policjant ,co smieci po nim zamiatał.Widze podejscie dwoch kobiet do niego jak przyjezdza to one razem z nim na zapleczu siedza i nic kompletnie nie robia,jesli ja zwracam uwagi mojemu mezowi ze je rozbestwił to zarzuca mi nienormalność i to ze ze mną nie da sie gadać .Mam juz dosc wszystkiego ,nie opisze tu wszystkiego ale w domu to do mnie wszystko nalezy moj maz przez 15 lat nigdy nie umyl okna.toalety nie posprzatal nie ma miedzy nami partnerstwa ,jesli mi sie cos nie podoba zwlaszcza w jego relacjach z pracownikiem to jestem nienormalna.Ciekawe co by było jakbym ja na szefie wisiała gdy pracuje przy biurku ,chyba jest jakis dystans miedzy szefem a pracownikiem .Pewnie tylko dla niektorych wartosciowych kobiet z zasadami i z zasadami mezów.

szczerze sie ciesze Silky.

Pamietasz, jak Ci pisalam, ze szkoda by bylo Waszej milosci?
Ja jestem za ratowaniem, dogadaniem sie ( oczywiscie jak nie ma zdrad i braku szacunku , to przedewszystkim) , bo od problemow sie nie ucieka , ani nie zaczarowuje ich , tylko rozwiazuje.

Jak jest serce i wola , to sie da !
Wazne, aby dotrzec do sedna problemu, nauczyc się konstruktywnie ze soba rozmawiac,
radzic sobie z nagromadzonymi emocjami, mowic o swoich potrzebach,
czasem stawiac granice i  szanowac odmowe.

Gratuluje Wam i szczescia zycze .

Trzymam kciuki! ))))))))

Witajcie
nie, nie ma zwrotu w tył
jest stabilnie, pozytywnie, naturalnie, spontanicznie
Miewamy różne zdanie na jakiś temat, czasem się irytujemy na siebie, coś nas denerwuje, ale umiemy sobie to powiedzieć i zaakceptować, a jak trzeba to pobyć z dala od siebie

co będzie dalej - czas pokaże....

póki co są wspólne plany wakacyjne, wspólnie spędzany czas, chwile bliskości...

czuję, że znów jesteśmy razem :-)

Skrobnę coś w przelocie
Wiele rzeczy się poprawiło, nad wieloma trzeba jeszcze pracować. Spędzamy czas ze sobą! Jakieś wspólne, rodzinne wypady za miasto, wyjścia na basen, pojawiają się też wspólne zabawy w domu. Jest więcej czułości. Jest uśmiech i śmiech
Są też trudności w komunikacji, unikanie rozmów. Zdarzyło się kilka nieprzyjemnych sytuacji, jego nerwy zupełnie niezrozumiałe dla mnie, ale pojawiły się słowa przepraszam.
Są lepsze i gorsze momenty.
Czas nas zweryfikuje, wiem jednak, że warto próbować!

O matko, Silky,

moze postaraj sie nie martwic na zapas - jakkolwiek by to brzmialo.
Na razie ma tylko skierowanie - co jeszcze niczego nie oznacza.

Ma tez zly humor - jest jakis depresyjny sadzac z Twojego opisu. Pewnie mu potrzeba troski.
Wiesz kiedy ma miec to badanie? Mozesz z nim pojsc? Potrzymac za reke?
Nie badz nerwowa, bo to jednak jego dotyczy  - rozumiesz - nie badz jak mezczyzna, ktorym trzeba sie zajmowac podczas porodu zony - bo on bardziej cierpi.
Sorry za taki ton, patrze z punktu widzenia osoby majacej w domu od 20 lat chora osobe.

hej

Jestem z nim. Mam ostatnio podobne przeczucia do Twoich Benita, że on czuje się niepewnie i niewart mnie. Stąd te jego częste pytania jak się czuję, czy się z nim męczę, czego mi do szczęścia potrzeba. Echhh... długo by pisać. Takie mam przeczucie. Wczoraj dostałam też sms, że on wie że nie jest w stanie sprostać moim oczekiwaniom, że ja potrzebuję znacznie więcej i że szczęście to stan, którego przy nim nie osiągnę.
Długo wczoraj rozmawialiśmy. On ma problem by iść do przodu. Zatrzymał się w listopadzie, w dniu w którym miałam apogeum swojego kryzysu, w dniu gdy mu powiedziałam że sama już nie wiem czy go kocham, że czasem mam wątpliwości. Od tego czasu bardzo wiele się zmieniło. Dziś wiem, że go kocham. On mówi, że walczył cały rok o mnie, że teraz już nie ma siły. Że kocha mnie i życia sobie beze mnie nie wyobraża ale nie czuje się ani trochę ważny dla mnie. Nie czuje, ze ja go kocham.
Chciałam porozmawiać o badaniu. Nie chce, uważa że to jego sprawa. Rozmawialiśmy więc zupełnie teoretycznie. Powiedział, że nawet jeśli coś by mu było to i tak mi nic nie powie. Nie chciałby mnie obarczać swoim cierpieniem. Nie chciałby wzbudzać we mnie litości. Zapytałam więc o sytuację w drugą stronę, gdybym to ja była chora? Odpowiedział jak zwykle - że takiej opcji nie ma! Widzę, że chce mojego dobra, ale myśli jak dziecko - nie powiem, więc nie będzie tematu. Powiedziałam, że niedługo mam urodziny i proszę tylko o jeden prezent - o jego wyniki badań.
Może martwię się na wyrost... ale najbardziej martwię się nie samą ewentualną chorobą ale tym, że on będzie chciał zostać z tym sam...

silky, przepraszam bardzo, że to napiszę

dla mnie to kolejny etap gry
swojemu mężowi przewaliłas zycie do góry nogami
miał zonę uległą, opiekuńczą, biorącą ochłapy, godzącą się na humorki, wyzwiska, lekcewazenie
dom, w którym mógł latac w rozciągniętych gaciach i drapać się bo dupsku.. bo był bogiem

a ty nagle, ni stąd ni zowąd zmieniłaś wiarę i poszłaś na wielobóstwo
\tu olimp
ja bogiem, ty bogiem, dziecko bogiem

i jemu to nie pasi
próbował się dostosowac, ale poptrezednio było mu lepiej
więc terazx jest kolejny okres manipulacji i walki o władzę:
o ja taki biedny, niepewny ciebie nie wart

udowadniaj, poświęcaj się, zapewniaj, stawaj na wysokości zadania, patrz na mnie, obserwuj, analizuj moje uczucia

ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja jestem najwazniejszy

tym bardziej, że manipulował tobą cały czas, pogrywał na tobie cały czas

a ty myslałaś, że tak nagle zrozumie i przestanie?
cokolwiek o nim powiesz i jak bardzo go kochasz, to przecież wiesz, że to egocentryk totalny...

silky - taki po prostu jest

ja nnie mówię, że to żle, że nie masz tego akceptowac
ale on zawsze będzie starał się owinąc cię wokół paluszka

jest w złym humorze??
przez ciebie
jest słąby?? przez ciebie
żle się czuuje - przez ciebie
jest niepewny - przez ciebie
nie staje mu - przez ciebie

sillky - nie widzisz tego?
manipulacja i gra

wiesz ile razy musisz powtórzyć, że go kochasz, żeby ci uwierzyłł???

n+1
co powinnas powiedzieć?
kocham cię. dyskusje na temat czy jestem mnie wart czy załatwiaj z psychologiem, jesli masz z tym problemy
ja cię kocham dobrze mi z tobą

i starczy

miriam, ty to widzisz także
ty to znasz
wykorzystanie sytuacji, jaką są badania, żeby zapewnić silky dawkę niepewności, strachu i obaw
zamiast być z nią...
to nie w porządfku wobec ciebie silky, to brzydka gra jest

Dziękuję dziewczyny
Tak się staram, po prostu normalnie żyć, nie robiąc nic na siłę i nic na pokaz. Ja wiem, ze kocham. Wiem, że nie mam wątpliwości co do swoich uczuć. Wiem, że na siłę nikogo do tego nie przekonam. On to poczuje albo nie
Ale dopóki jest z nami, dopóki się nie poddał całkowicie, to wierzę, że się uda cieszyć znów sobą zupełnie swobodnie!

Endi, to chyba nie jest manipulacja tym razem. On chyba wciąż nie może się pogodzić, ze zmiany we mnie nie są zmianami przeciwko nam, że ja stałam (staję się) kobietą, że przestałam (przestaję) być dziewczynką. Jestem coraz bardziej siebie świadoma i nie boję się tego. Z relacji rodzić-dziecko próbuję przejść do relacji dorosły-dorosły.
Jego to chyba wciąż przeraża. Chyba wciąż nie jest gotowy na zmiany...
Ja jestem tu, jestem dziś i patrzę w jutro. On jest w listopadzie 2013 i patrzy wstecz.

Za 6 tygodni jedziemy na wakacje, tym razem na 2 tygodnie całą rodziną :-)

przy okazji sytuacji z jego badaniami ja też zapisałam się na badanie, które właściwie odkładałam od lat a jest ważne. Jadę w przyszłym tygodniu zrobić badanie genetyczne w kierunku predyspozycji do nowotworu piersi. Mam obciążenie rodzinne, powinnam się zbadać już dawno. Trochę się boję wyników, ale wiem już co zrobię jeśli wyjdzie coś nie tak. Nie będę miała wątpliwości. Ja chcę ŻYĆ!

Pozdrawiam

silky, dokladnie tak jak mowisz - bo to jest tak, ze w malzenstwie, kiedy nastepuja zmiany, partnerzy nie ida łeb w łeb - zawsze ktores jest bardziej "do przodu". Wazne, by nie zapominac, ze idziecie razem, tylko w roznym tempie.

Ale wazne jest, ze od poczatku chcecie peacowac nad zmiana. Szanujecie sie. I probujecie wspierac.

Miriam, jeszcze do Ciebie - podczytuje czasem Twoj watek i powiem Ci - Twoja sytuacja malzenska jest DIAMETRALNIE rozna od problemow silky. Tylko tyle napisze, bo mozesz nie chcesz o tym sluchac, ale nie moglam tutaj sie do tego nie ustosunkowac.

Pozdrawiam

mązsilky NIE CHCIAŁ zmiany, ani pracowac nad zmianą
po etapie wyzxywania jej, że go wkerwia, odmawiania seksu i focha
przeszedł do etapu drugiego
ty mnie nie kochasz, ty mnie zdradzasz, ja mam traumje z przesżłości MAM prawo się tak zachowywać
potem był etap pakowania walizek i rozważań nocnych, że silky nie kocha, więc on odejdzie i się usunie w cień
potem był etap zawieszenia broni i testowania, obmyslania innych strategii - poukładane relacje opiekuńczo - logistyczno -= domowe - bez porozumienia w sferze seks, intymnoiści MY
a teraz uruchamia kolejną strategię...
winna jest silky - że mu nie staje, że mu się nie chce, że to co robi, JEJ do szczęscia nie wystarcza
TO NIE JEST SYTUACJA PODOBNA DO MIRIAM??
moim zdaniem jest - w tym ostatnim obszarze i sposobie interpretowania świata

teraz mąż silky ją KARZE - nie da jej wyników badań, najchętniej umrze, to ona wreszcie będzie wolna - byle jej dowalić, dodac do pieca, spalić ją - w poczuciu winy, żalu, stracju i złych emocjach - które z premedytacją jej funduje - i dobrze się z tym czuje....

nie idą razem
silky biegnie, skacze, ciągnie wózek,
mąż próbuje włączyć hamulce - cały czas
to jest moja interpretacja sytuacji

no tak, ale on jej nie zdradza. Moze o to chodzilo?
Tym niemniej bede rozmawiac z Silky - vbez wzgledu na to ile nas dzieli a ile laczy. Skoro moze rozmawiac rabin z popem, moze tez Silky z Miriamm :-)

Hej Silky,

jak potoczyła się dalej Wasza historia, bo widzę, że zaglądasz na forum?
Pokonaliście kryzys? Doszło do porozumienia?
Jak jest dziś?

Ściskam ciepło.

Nie znam całego wątku... przeczytałem pierwsze posty i ten ostatni... Przychodzi mi na myśl stwierdzenie, pewnej pani do swojej córki -- "Nie masz pojęcia córeczko jak trudno jest żyć z jedną osobą przez tyle lat...".

Masz codzienny rytm życia, w małżeństwie nie tryska miłością i pożądaniem, dzień za dniem mija. Praca, dzieci... a co jak dzieci pójdą z domu? Wtedy to dopiero będzie dramat, prawda?

Dlatego uważam, że pewne sprawy trzeba zamiatać pod dywan, aby nie psuły relacji, małżeństwa. Niech przeminą. Szkoda na to tracić nerwów.

Żony czasami się domagają poświęconego czasu, czułości, naciskają i mówią co im nie odpowiada. Może dałaś mężowi za dużo swobody w tym zakresie, w zakresie dbania o związek i odpuścił. Z drugiej strony ograniczanie wolności drugiej osoby tez psuje relację.

Za co on czuje do Ciebie żal? O jakąś awanturę? Coś mu zabrałaś? Coś stracił?

Twojemu mężowi bym powiedział, że ma dwa wyjścia:    (1) albo nie niszczyć małżeństwa:  twierdzeniem, że żony nie kocha, fochami, awanturami... tak się nie robi        (2) albo jak nie kocha to rozwalić to małżeńśtwo... rozwalić w sensie duchowym, bo formalnie można razem żyć....     ale cóż taka informacja "nie kocham Cię" wnosi do związku? Żona się martwi, wpada w dołek... i komu to przysporzyło korzyści?

Tak to jest w małżeńśtwach... jest smutek i jest radość, są problemy i jest seks.

Piszesz, że jak są dobre dni, to on się nie interesuje twoimi sprawami. A dlaczego miałby się interesować? Potrzebujesz pomocy? Czy chciałabyś pogadać? Na zasadzie "Cześć Kochanie! Jak Ci minął dzień?"?

Może wpadłaś w dołek psychiczny, bo dopadła Cię szarość dnia codziennego?

Dałabyś rade odpuścić? NIe martwić się tym, że mąż o Ciebie nie zabiega? Zachowywać się tak jakby on umarł, jakbyś została sama? Gdyby on umarł to do kogo miałabyś pretensje, że nie interesuje się swoimi sprawami? Do kogo pretensje, że jesteś samotna? Widzisz... nie byłoby takiej osoby... więc może to nieracjonalne od drugiego człowieka wymagać, abyś Ty nie czuła się samotna? Czy to nie pułapka, w którą wpadają żony, że myślą, że mąż da im szczęście, a potem obarczają go pretensjami, że nie daje im szczęścia, i w ten sposób psują małżeństwo? Gdzie się podziała ta dziewczyna, która cieszyła się że po prostu mogą razem spędzać czas? Wiesz... może znam te problemy doskonale. Może trzeba iść swoją drogą nie patrząc na męża...?

Starania nie mają sensu. Bo to jest poświęcanie swojego szczęścia dla cudzego szczęścia. Już to pisałem ostatnio w jakimś wątku, ale jeśli nie dbasz o swoje szczęście, to podwójnie czynisz zło, bo krzywdzisz siebie i jego wychowujesz tak, aby na Tobie pasożytował. Na tej samej sprawiedliwej zasadzie, nie masz podstaw wymagać od niego, aby on powodował, że Ty będziesz szczęśliwa. To jest wtedy ukłąd fair. W ukłądzie fair osoby są szczęśliwe.

On może nie czuć się pewnie w WAszym związku. Może faktycznie odnosi wrażenie, że go nie kochasz, albo że Cię męczy, może ma niskie poczucie własnej wartości, którego to problemu Ty nigdy nie zauważyłaś. I być może on Cię widzi jako kogoś wyżej, jak księżniczkę, i wpada w frustrację. Ale tego nei wiem... Dlatego jak zaczynasz iść swoją drogą to mogłabyś tez dbać o to, aby redukować jego frustrację, ALE NIE SWOIM KOSZTEM... wiesz... chodzi o to, że jak on coś zrobi dobrze, to chwalić... jak coś zawali to przemilczeć. Krok po kroku. Ale to walka o twoją wolność, a nie jego szczęście.

To nic... ważne, abyś sytematycznie wytrwała w tej swojej drodze.

Wg mnie trzeba dbać, aby samemu nie dolewać zła do tego kotła. Nawet jak on źle robi, nawet jak Cię oskarża, krzyczy, źle ocenia, to wg mnie trzeba to amortyzować, puszczać bokiem, zamiatać pod dywan. Patrzeć na to nieco z góry... zarządzać sytuacją.

Taką mam opinię o terapiach małżeńskich... macie nieco "bigosu" w swoim związku i być może Ty jako mądrzejsza (emocjonalnie) osoba powinna to posprzątać.

No to teraz się skup... i odpowiedz na pytania:    Czy uważasz, że to Ty wszystko zniszczyłaś? CZy uważasz, że go nie kochałaś tylko wykorzystywałaś? Czy jesteś egoistką? Zdradziłaś? odrzucałaś miłość i deptałaś? Hęęęę? Jaka prawda? Tak było?

Jeśli Ty uważasz, że to nieprawda, to albo jest jak napisałem wcześniej -- masz wyższe poczucie własnej wartości niż on, jesteś niezależna, a on z niższym poczuciem wartości jest przez Ciebie NIEŚWIADOMIE ciągle dołowany. 

On tę frustrację odreagowuje, wciska Ci te dołujące sądy i Ty cierpisz, związek cierpi.

Jakei konretne zarzuty ma na myśli twierdząc jak wyżej? Konkretne... zarzuty.. nie opinie...

Na razie ważne, że cokolwiek robicie razem... Nieważne, że jesteś na bocznym torze... Jeśli chcesz być dalej z nim to czas razem jest ważny -- i nie mam na myśli bycie razem, miło i przyjemnie -- jak masz czas z nim w jednym miejscu, to krok po kroku możesz coś naprawić.

Ponowne pytanie -- w jaki sposób to odrzuciłaś? Konkretnie... o co kaman... nie opinie... konkretne zdarzenia. Jakie?
Nie wieszs jakie -- to go zapytaj... NIe o wszystkie.. Niech poda jedno zdarzenie, gdzie go skrrzywdziłaś.

Tak jest... musisz to przetrzymać. NIe ma co dyskutować.
Generanie on jest pasożytem emocjonalnym.

Nie znam Was, ale jest tak, że on czerpie z Ciebie energię... potem energia u niego spada i spada,... zaczyna robić się nerwowo... awantura... Po awanturze Ty zdołowana, on napełniony energią... i tak w kółko.

Bardzo dobrze.

Bardzo dobrze, że seks jest okej.

"Mi potrzeba więcej" -- ON Ci szczęścia nie da... ale jak będziesz sama szczęścliwa, to być może on dotrzyma Ci kroku.

Hmmm... ale dlaczego? Dlaczego lepeij sie czuje? Nie rozumiem... inaczej się zachowuje jak jest sam?

Kiedyś znajomy mi powiedział:    "nie ma w życiu nic gorszego niż nieszczęśliwa żona... "
Może Ty też robisz opresję jemu, że jesteś wiecznie nieszczęśliwa i od niego wymagasz i w ten sposób zamykasz to Wasze błędne koło.

Jeśli bierzesz czynny udział w awanturach, to robisz bardzo źle i sama niszczysz relację.