Witajcie
Witaj Casjopea, przesyłam dla Ciebie specjalne uściski!!! Dziękuję, że się pojawiłaś i cieszę się że jesteś z nami!!
Weekend był ciężki. Po raz kolejny zmieniam kąt nachylenia główki w walce z murem. Nie będę opisywać całości zdarzeń. W każdym razie w nocy z piątku na sobotę znów cieżkie rozmowy, do 5 rano. Pierwszy raz nie zatrzymywalam go gdy mówił o wyprowadzce. Nie uniósł jednak wagi swojej decyzji, bo nic nie zrobił. Byłam obojętna. Zranił mnie słowami, czułam że podeptał moją seksualność... Sobota dzień - mijaliśmy się. Niedziela - tak zorganiowałam dzień by nie być w domu, by synek nie widział napięcia. Byłam obojętna. Ale nie mogłam patrzeć jak momentami bawi się z synkiem by za chwilę go olać (bo zmęczony i się nie wyspał przecież).
W nocy z soboty na niedzielę nie mogłam spać. On wrócił z pracy i niedługo potem położył się i zasnął. Spał do wieczora. Ja w dzień byłam bardzo zmęczona, oczy mi się zamykały, ale uśmieachałam się i bawiłam z synkiem. O 21 miałam max, wysłałam synka na dół by sprawdził czy tatuś śpi, a jeśli nie to by zostali razem. Zostali, a ja starałam się zasnąć. Zasnęłam dopiero o 23, a obudziłam się po 1. Nie mogłam spać do 4. Trochę leżałam obok niego, później poszłam na kanapę. Leżałam obok i myślałam tylko o tym by mnie nie dotknął - NIE MIAŁAM na to ochoty. Pierwszy raz w życiu nie chciałam by mnie dotykał, przytulał, całował...
W niedzielę wieczorem znów zaczął rozmowy. Skończyło się na tym, że spróbujemy jeszcze. Jeszcze raz zmieniłam kąt nachylenia główki i poczekam aż mnie mur walnie - już mi się nie chce walić samemu. Zaczął całować, dotykać - powiedzialam STOP, nie chcę, nie potrafię. Zraniłeś mnie słowami i potrzebuję czasu!
Podsumowując wszystkie nasze rozmowy:
- odunęłam się od niego latem, poczuł się odrzucony (tak, przyznaję, miałam mnóstwo myśli, wątpliwości, wsiąkłam w forum, w książki, nie zwracałam na niego większej uwagi)
- zmieniłam się, nie jestem już tą samą osobą (tak, ale uważam, że po prostu dorastam emocjonalnie, staję sie bardzieś świadoma siebie, swoich emocji, pewna siebie)
- powiedziałam mu, że mnie dominował (tak, powiedziałam tak bo tak czułam i czasem wciaż tak czuję i mówię od razu)
- nie może się pogodzić z tym, że mnie dominował i że się bałam jego reakcji - przecież mnie kocha i nigdy tego nie chciał, więc jakim cudem ja tak to czułam? On tego nie rozumie i uważa, że to jest nienormalne
- powiedziałam mu, że go nie kocham (powiedziałam, że mam wątpliwości, w listopadzie, że nie kocham tego zimnego faceta, któy jest teraz, że tak nie chcę)
- on nie wierzy w to, że ja go kocham
- on nie rozumie dlaczego moje potrzeby seksualne się zmieniły (było różnie, lepiej, gorzej, kiedyś mi się nie chciało, później było ok; a teraz chcę dużo i inaczej, jestem otwarta)
- moje słowa, że schudłam, pierwszy raz w życiu akceptuję się całkowicie, czuję się piękna, mądra itd nie docierają do niego - to jest nienormalne - kiedyś by go to cieszyło, że chcę sexu, teraz uważa że to nienoramalne!
- JA ZABRAŁAM mu WSZYSTKO CO NAJCENNIEJSZE przez swoje w/w działania
- on czuje sie przez to na 70 lat, że swoje już w życiu przeżył, nic go nie czeka, nic go nie cieszy, nic nie ma sensu, na nic nie ma ochoty, nic nie chce, nic nie oczekuje
- nie ufa mi, nie wierzy, nie rozumie!!!
Ja jestem winna całemu złu! A do tego zachowuję się jakby ktoś mną manipulował (w domyśle psycholog, forum, książki, koleżanki?)
W każdym razie jeszcze spróbuję... choć to już chyba tylko kwestia czasu... Mam wrażenie, że byłby szczęśliwy gdybym przytyła, wskoczyłą w jeansy i swetr, zamknęła się w domu i grzecznie czekała z kapciami w zębach na męża...
Nie zawrócę!
Poczekam jeszcze na rozwój wydarzeń... Uśmiecham się do siebie! Bo moje życie jest kolorowe! Bo ja chcę żyć i nie dam się zdusić!
Nie ważne co on zrobi - JA JESTEM i BĘDĘ z uśmiechem patrzeć w przyszłość! Bo życie przede mną!
mam nadzieję, że w końcu pójdziesz do przodu ze swoim życiem....nawet jeśli musiałabyś iść sama...stanie w miejscu to chyba najgorsze co może być-a zwłaszcza w tej sytuacji, w której jesteś teraz....
Dawno mnie tu u ciebie nie było, ale przeczytałam od deski do deski i mam nieodparte wrażenie, że stoisz w miejscu... Niby lepiej rozumiesz siebie i swoje potrzeby, niby inaczej patrzysz na męża i już nie chcesz go zmieniać na siłę, ale chyba tak naprawdę niewiele się zmieniło. Ciągle uzależniasz swoje samopoczucie od niego, ciągle szukasz jego bliskości (z tego co piszesz chwilami wręcz rozpaczliwie). Z jednej strony nabierasz samoświadomości, z drugiej, chyba trochę na siłę, starasz się przekonać siebie, że jakieś sympatyczne gesty z jego strony świadczą o chęci zmiany. Nie czujesz się ani kochana ani akceptowana, ale próbujesz przekonać samą siebie, że będzie lepiej, bo akurat dziś on się uśmiechnął aż dwa razy.... A kiedy cię olewa łapiesz doła...
