miłość? szczęście? kompromis? gubię się... - Netkobiety.pl

Bezpiecznej podrozy, zabierzcie ze soba fajne wspomnienia, troche slonca i szczescia

Silky,

podobnie jak poprzednio, zacznę od tego, że ciągle czytam Twoją historię i ciągle Ci kibicuję i ... ciągle nie podzielam większości wyrażanych tu opinii. Nie widzę w tym, co opisujesz męża-tyrana czy męża-terrorysty, który nie może się pogodzić z tym, że się zmieniłaś i jest jak dziecko, któremu zabawka wymyka się z rąk. I miałam Ci to napisać wcześniej, ale ponieważ większość udzielających się tu osób ma jednak inne zdanie, postanowiłam milczeć, także dlatego, że uznałam, iż może jednak jestem zaślepiona swoim poglądem, a Tobie dzieje się krzywda, której po prostu ja nie widzę.

Z mojej perspektywy Twój mąż ma najdalej jeden problem i jest nim pracoholizm. Piszesz tu o facecie, który spędza w pracy większą część nie tylko dnia, ale każdego tygodnia. O kimś, kto pewnie czuje się za tę pracę odpowiedzialny i całkiem nią żyje. Żyje nią tak dalece, że możliwe, że stracił zupełnie poczucie miary w tym co robi. Możliwe, że zdarza mu się potraktować Cię jak podwładną i oczekiwać, że wykonasz jego polecenie (każdemu się to zdarza, przynajmniej i mi i mojemu mężowi). Możliwe, że ma poczucie, ponieważ nie spędzasz jak on całych dni w pracy, że masz dużo wolnego czasu, więc możesz jakieś rzeczy zrobić szybciej. Możliwe, że jest po prostu bardzo zmęczony. Bo opisujesz tu faceta wykończonego pracą i napiętego jak strunę. Takiej osobie nie wystarczy, że spędzi pół dnia wolnego w domu, żeby przestała być np. nerwowa. Ty masz czas w ciągu dnia na kosmetyczki, fryzejerów, fitnes, choć wiem, że pracujesz i zajmujesz się dzieckiem, ale zadaj sobie pytanie, cze ze swojego tygodnia pracy, Twój mąż mógłby wygospodarować na takie rzeczy tyle czasu ile Ty? I zabrałaś tego zmęczonego gościa na wakacje, którym on, jak każdy pracoholik się opierał, i  odkrywasz, że są w nim ciągle pokłady tego, kogo pokochałaś. Jak dla mnie nie ma w tym absolutnie nic dziwnego. Używasz w dyskusjach z mężem - w tych, które tu opisujesz - argumentów z jego punktu widzenia pewnie atakujących. Że się zmieniłaś, że już nie będzie jak dawniej, itd. A może powinnaś przez chwilę nie prowadzić rozmowy na tak wysokim poziomie abstrakcji, skoro wiesz, że jest on drażliwy, ale zamiast wykladać o swojej przemianie i zmianę oczekiwań (a to brzmi jak próba podkopania fundamentu związku i jak dla mnie od razu negatywnie ustala rozmowę) zaczeła od małych rzeczy? Jak Ci przeszkadza bałagan w kuchni, to powiedz o bałaganie, a nie o swoim nowym ja. To może budzić mniejszy sprzeciw.

To jego mowienie, że on się może wyprowadzić i możesz złożyć papiery rozwodowe itd, to pewnie wynik niezrozumienia. O tym też już Ci wcześniej pisałam. Sądzę, że on może kompletnie nie wiedzieć o co Ci chodzi. I pomyśl o tym tak: wracasz zmęczona z pracy, padasz na przyslowiowy pysk, masz poczucie, że dla swojej rodziny robisz to wszystko, a słyszysz tylko, że robisz to źle, że jesteś nieczuły, zły itd. Mi też by się nie chciało dyskutować, powiedziałabym: To się rozwiedź i poszłabym spać.

I mam jeszcze jedną kwestię, o niej też wspominałam. Seks ma w Twojej relacji z mężem bardzo dziwne miejsce. Wydaje się być dla Ciebie po prostu wazniejszy niż dla niego. Traktujesz go trochę jak rodzaj barometru tego związku. To, co Ty odbierasz, jako karanie brakiem seksu itd może być banalnym mechanizmem - Twój mąż nie ma ochoty na seks, bo się posprzeczaliście. To nie kara, ani nie szantaż. Nie. Po prostu brak ochoty i tyle. Wolisz naprawdę, żeby był jak maszynka, która choćby sie świat walił, odbywała z Tobą stosunek, bo w ten sposób Ty sprawdzasz czy ciągle Cię kocha i czy jest między Wami bliskość? Ta sytuacja, którą opisałaś po powrocie z długiego wyjazdu, że wtedy mąż Ci odmówił. Wtedy koleżanki Ci t przytakiwały, że jak Ty się ubierzesz w seksowną bieliznę, to on powinien stawać na wysokości zadania itd. Nie wiem. Ja tak nie widzę świata. Czasem się nie ma ochoty. Tak po prostu. Jest się zmęczonym po pracy właśnie, albo zwyczajnie się nie ma nastroju. Wtedy żadna bielizna na to nie pomaga. Może zamiast wskakiwać w bieliznę, warto najpierw się zorientować czy przypadkiem nie próbuje się w ten sposób czegoś wymusić. Miałam kiedyś kolegę, który był w podobnej relacji, jak sądzę. Jego żona robiła tak: wyczuwała, że on wracał w kiepskim humorze  z pracy, wtedy nabierała ochoty na seks, przebirała się w seksowne stroje, on na ten seks ochoty nie miał, więc nie robili tego, po czym ona popadała w przekonanie, że on jej już nie kocha, że ich związek się wypalił, itp. Tymczasem on był po prostu zmęczony i pozbawiony ochoty.

Ten wyjazd, który mieliście i którego osobiście strasznie Ci zazdroszczę powinien, moim zdaniem, pokazać Ci, że to nie Ty masz problem z mężem, ani nie mąż z Tobą, ale, że Twój mąż ma problem z pracą i nieumiejętnoścą szybkiego regenerowania się. Jak sama widzisz, po tym jak się go wyrwie ze środowiska pracy, odkrywasz nagle, że ciągle Cię kocha, że jesteś dla niego najważniejsza i że mozecie się kochać co noc. Następnym razem, gdy czegoś nie zrobi tak, jak będziesz oczekiwała, gdy nie będzie miał ochoty na seks itd. pomyśl o tym. Pomyśl, że to nie jakiś obcy człowiek, który się tak strasznie zmienił, ale Twój mąż, tylko po prostu potrzebujący odpoczynku. I moim zdaniem o tym powinnaś z nim naprawdę rozmawiać. Jest teraz dobry moment, ponieważ bardzo dokladnie widać jaki to zmęczenie ma na niego i na Wasz związek destrukcyjny wpływ.
Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam i życzę powodzenia Wam obojgu.

No oczywiscie, pracoholizm wszystko tlumaczy. Np. to, ze zona wraca po 5-ciu dniach i "steskniony" maz  nawet nie wstanie jej przywitac, pocalowac i podac filizanke herbaty; ze jadac na wspolne wakacje nie ma sie sily wlasnych majtek spakowac; ze majac malego syna nie chce mu sie z nim na spacer isc czy w pile pokopac w weekend (za to z kumplami na wodke owszem jest i czas i sily) - co jeszcze ten pracoholizm ma wytlumaczyc? Np. to, ze zona nie POWINNA rozmawiac za dlugo z kolezanka przez telefon, ze jej zdjecie na biurku to bylaby obraza majestatu, ze kwiatki kupic to moze sobie sama i to od wielkiego dzwonu, ale czekoladki asystentkom to mozna i nawet wypada czasem sprezentowac - tak, za to wszystko winny jest pracoholizm.

A ja nazywam sie od dzis Smerfetka.

Wiesz krynolina, mozna jesc na codzien kapusniak i godzic sie na to a mozna miec ochote na krewetki czy kawior. Ja osobiscie nie akceptuje minimalizmu w zyciu. I nie o to chodzi, ze mam wymagania co do partnera nie z tej ziemi ale o to jak ja sie w takim zwiazku czuje. Jesli wracam po paru dniach a jemu nie chce sie tylka podniesc zeby mi buziaka dac, to mam tyle samo motywacji, zeby mu pozniej koszule prac czy schabowe tluc. Niech idzie i sam sie obsluzy. I na miejscu silky juz nie raz bym to powiedziala.

Ja kwiatkow tez od bylego nie dostawalam, nie bylo takiej okazji czy potrzeby - w jego mniemaniu. Moze i nie, ale jestem kobieta, ktora kwiatki lubi i on wiedzac o tym MOGL o tym czasem pamietac.Teraz je dostaje bez okazji i jest mi zwyczajnie milo, czuje, ze ten czlowiek mysli o mnie i o tym, ze sprawi mi tym przyjemnosc. I nie wyobrazam sobie sytuacji, zeby moj partner czestowal czekoladkami panny w pracy a mnie traktowal jak kuchte, ktorej nalezy sie jedynie codzienna krytyka. Docenia ich wklad i ptrace, dlaczego nie docenia mojego?

Dlaczego silky ma spuscic uszy po sobie i akceptowac chamskie czesto zachowanie jej meza, dlaczego ma pozwalac wmawiac sobie nieustannie wine za to czy tamto? Ma racje, ze wymaga partnerstwa i zrozumienia, a pan nie ma 6 lat, zeby sie nadymac, fochy robic i szantazowac rozwodem czy wyprowadzka.

O zenujacym zachowaniu w sypialni nie bede pisac, to jest cos abnormalnego.

Masz takie zycie, jakie sobie sama urzadzisz albo na jakie sie zgodzisz. Silky podniosla poprzeczke i ma racje. Troche pozno to zrobila i teraz wszelkie zmiany moga wydac sie niemozliwe ale ma wybor - albo skakac jak maz zaswista albo walczyc o takie zycie, zeby i jej w nim bylo dobrze.

Witajcie

Z całą pewnością prawda jest gdzieś po środku. Z całą pewnością widzicie obraz sytuacji jedynie moimi oczyma, nieobiektywnie. Z całą pewnością długie lata akceptowałam ten stan. Tak jak jest teraz nie było od początku, gdzieś się zaczęło pojawiać, a ja nic z tym nie robiłam. Z biegiem lat odpowiadało mi coraz mniej ale nie potrafiłam tego zmienić. Dla świętego spokoju robiłam tak jak chciał mój mąż. W pewnym momenice było tego już za dużo

Są momenty w naszym związku, nawet teraz, że jest fajnie i czuję się usatysfakcjonowana.
Są momenty, że mam ochotę to rzucić w ....

Pracocholizm. Ja rozumiem pracę. Ale nie godzę się na brak równowagi pomiędzy pracą a rodziną. Mój mąż nie pracuje w korporacji, ma własną działalność. Pracuje tyle ile sam uzna za odpowiednie. Jak byliśmy 7 dni na urlopie to firma się nie zawaliła, pracownice dały radę! Od wielu, wielu lat próbowałam wyrwać więcej jego czasu dla siebie, później dla rodziny. Ale nie da się, a przynajmniej mi się do tej pory nie udało:(
Ja mam więcej czasu? Nie sądzę. Ja chciałabym mieć więcej czasu. Chodzę do kosmetyczki, na fitnes, do fryzjera. Ale czy nie mam do tego prawa? Czy ktoś na siłę pcha mojego męża na wizytę domową, do pacjenta, po 19? Czy ktoś go do tego zmusza? Nie! On sam o tym decyduje, czy pójdzie na fitnes czy pojedzie do klienta. Dla ścisłości - moje bieganie do kosmetyczki i do fryzjera odbywa się 1x w miesiacu (to chyba nie jest szaleństwo). Na fitnesy staram się chodzić 2x w tygodniu. Staram się, a wychodzi różnie. Swoje wyjście odpracowuję czasem po 22. Tak, bo ja mam nienormowany czas pracy. I to jest moje przekleństwo. Pracuję w domu, co jest moim kolejnym przekleństwem. Skoro jestem w domu to zawsze mogę coś załatwić prawda? Moją pracę można przerwać w dowolnym momencie i zrobić coś innego. To czego nie zrobie w dzień mogę skończyć w nocy.

Można dużo pracować, ale do żony powinno się uśmiechać.

We wtorek wróciliśmy z urlopu. Wczora był pierwszy dzień w pracy. Dziś rano musiał dłużej pospać, bo jest zmęczony, bo słabo spał. A ja zamiast pracować od 7 tak jak chciałam, pozwoliłam mu pospać i sama ogarnęłam młodego, zawiozłam do przedszkola, zrobiłam po drodze zakupy, obudziłam męża, zrobiłam mu śniadanie i dopiero siadam do pracy. Dlaczego to zrobiłam? Bo widziałam, że jest zmęczony. Ja mogę swoją pracę skończyć w nocy jeśli się nie wyrobię.

Nie chcę żyć tak jak żyłam. Nie mówię, że mój mąż jest zły. To ja nie wyznaczyłam żadnych granic w naszych relacjach i ja pozwoliłam by mnie tak traktował. Nie oczekuję fanfar na swoją cześć i noszenia na miękkim dywanie.
Ja chciałabym by mąż na mnie nie warczał gdy nie powieszę ręcznika w łazience, by nie obrażał się i nie robił awantury gdy nie odbiorę jego teleofonu, by słuchał i szanował to co mówię. By nie robił bałaganu (znów zapomniał odnieść kubki, husteczki, buty, ubrania na miejsce), by poproszony o pomoc był gotowy do pomocy.
Jesteśmy razem 11 lat. Czy to oznacza, że nie trzeba nigdy żonie mówić, że ładnie wygląda? Że nie trzeba żony przytulać? Że nie trzeba nawet wstać z kanapy, wnieść walizki czy zrobić herbaty gdy żona wraca po 5 dniach? Czy to znaczy, że dziś (gdy wczoraj robiłam dopiero pranie po wakacjach) trzeba mieć kwaśną minę, bo czysta i wyprasowana w szafie jest tylko 1 koszula, nie w tym kolorze, jaki się chciało założyć? Czy to znaczy, że gdy żona mówi, że ją bolą plecy i jest zmęczona nie można powiedzieć - odpocznij? Czy trzeba zawsze mówić - ja też? Czy to znaczy, że na żonie można rozładowywać napięcia i stresy z pracy? Bo żona wytrzyma? Czy to znaczy, że do żony można mówić: "wiem, że jak cię nie op...dolę to się nie ograniesz". Czy to znaczy, że gdy żona prosi: postarajmy się dla nas, damy radę? Można odpowiedzieć: "jak mnie nie będziesz wk...ć"?

Czy chcę zbyt wiele?

Wiem, że mój mąż dużo pracuje, że jest przemęczony. Wiem, że powinnam być wyrozumiała. Ale pewnych zachowań nie mogę dłużej akceptować.

Wg mojego męża, wszystko jest ok, a problemy się pojawiają bo ja go wk...iam, bo robię wszystko by go zdenerwować.

Czasem czuję, że go kocham, że on mnie kocha, że jest fajnie i jestem szczęśliwa
ale
czasem nie czuję tej miłości, widzę faceta, który zabija wzrokiem i mówi, że jak ja chcę to on się może wyprowadzić, a ja mogę złożyć papiery rozwodowe. Wówczas mam ochotę sie teleportować gdzieś daleko...

I płakać mi się chce, gdy widzę że inni mężowie, wykonujący ten sam zawód mają czas dla swoich żon i rodzin. Można, trzeba tylko chcieć! Wszystko kwestią priorytetów...

Chcę poczuć się znów szczęśliwa u boku męża. Chcę czuć, że mu na mnie zależy.

Chciałam napisac to samo co ty napisalas silky.
Uważam ze pracoholizm ani inna wada... Nie jest usprawiedliwieniem dla emocjonalnego szantażu obrazania i takiego traktowania.

Wypowiedz krynoliny i serafiny to  ty przez ostatnie 11 lat prawda?? Kiedy zawsze znalazł sie sposób jak chamidlo usprawiedliwić. Bo zmęczony. Bo zapracowany.
Nie jego wina.
Jego i tylko jego.
Jeśli ktoś cie rani. Uderzy. Lekceważy zdradza. Nie ma znaczenia dlaczego to zrobił. Znaczenie ma to---- co zrobił.
Rozumiejąc tokiem krynoliny--- gdyby cie mąż bił to na pewno z powodu problemów w pracy i przemocy w jego rodzinie pochodzenia.
To tak nie dziala. Za czyny będziemy i jesteśmy rozliczani.
Tak jak uważam.
Nie ma znaczenia dlaczego twój mąż zachowuje sie czasami w sposób zupełnie nieakxeptowalny. Ważne ze tak sie zachowuje a ty ba to nie pozwalasz.
Dzisiaj bardziej wkurwiajacy dzien w pracy to prawo do większego focha??? Bzdura!!!

Masz prawo do szacunku. Miłości. Zaufania. Masz prawo tego oczekiwać.
Nie ma innej opcji.

Jak go poznałam od razu wiedziałam, z czym to się je. Mam to samo wykształcenie, długo myślałam, że będę pracowała w tym samych charakterze co on. Niestety/stety okazało sie że się nie da (już to gdzieś pisałam w wątku). Widziałam, że będzie dużo pracował, że będzie pracował w weekendy, czasem trochę w nocy. Wiedziałam i akceptuję to. Zgodziłam się na to na samym początku.
Co mnie martwi - pracuje więcej niż kiedyś, czasem mam wrażenie że ucieka w pracę by nie być w domu. Martwi mnie to, że gdy jest w domu, to nie jest w nim aktywnie. Leży na kanapie i ogląda TV. Mało czasu (nawet w weekendy) spędza z dzieckiem. To nie chodzi tylko o to, że ja chcę go dla siebie. Ja chcę by żył! Nie chcę by padł za przeproszeniem na serce z przepracowania i przemęczenia!
A nawet jak już jest na tej kanapie, to czy nie można odwazjemnić pocałunku żony? Czasem nawet obiad je na tej kanapie. Często zasypia na niej wieczorami jak kładę młodego (staram sie go zawsze zaciągnąć do normalnego łóżka, żeby go plecy nie bolały). Rozumiem, że raz na jakiś czas, czasem częściej można być przemęczonym, mieć wszystko w nosie, można zalec na kanapie. Ale raz na jakiś czas, nie co dzień p opracy

wg mnie to też nie podlega dyskusji. Ja nigdy się w ten sposób do niego odzywam. Uważam, że on też nie ma prawa do mnie tak mówić. Przez szacunek właśnie. Takie słowa długo pozostają w pamięci i ranią.

Na wyjeździe się dało, czyli się da.

mam już świadomość, że niczego nie musi. Jeśli będzie chciał to się postara. Nie samą pracą człowiek żyje.

Miałam na myśli jego podejście do mnie. Gdy jest ok, jest fajnie. Rozmawiamy, uśmiecha się. Ale jak jest na mnie zły to nie odzywa się do mnie całymi dniami, wzrok ma lodowaty, traktuje mnie jak powietrze i wówczas nie czuję miłości z jego strony. Zimny, obcy facet, który nawet na Ciebienie spojrzy gdy się mijacie w domu, który wychodzi z domu bez słowa i wraca bez słowa. Gdy coś go pytasz, patrzy od niechcenia, odburkuje pod nosem i marszczy brwi w nieprzyjemnym grymasie twarzy. Całą mową ciała pokazuje Ci, że nie ma ochoty na twoje towarzystwo.

Silky tak czytam Twoją histrię i myślę, że pracoholizm to nie przyczyna Twoich problemów. Przecież z tego co piszesz pracoholikem był zawsze, od początku koncentrował się na swojej karierze a byłaś z nim szczęśliwa! Również, to, że dużo wnosisz do zwązku, poświęcasz się dla niego, przecież tak było od początku, choćby to jeżdżenie do niego co wekend po jedenaście godzin, nie każda by się na to zgodziła, a Ty jeździłaś i byłaś z nim szczęśliwa! Musiał dawać Ci coś w zamian, że wyszłaś za mąż i byłaś szczęśliwa!!! Tego już nie ma, intuicja daje Ci znać, że jest źle. Dzisiaj musi już dzwonić jak Dzwon Zygmunta, że tak bardzo się starasz (gratuluję schudnięcia, wspaniały efekt uboczny). Silky zastanów się dokładnie kiedy straciłaś poczucie bezpieczeństwa i pomyśl co się w tym okresie zmieniło w waszym lub jego życiu. Widać, że przekierował swoje zaangażowanie gdzie indziej, ucieka od Was. Może kogoś poznał, zatrudnił nową asystętkę, wspiera nową znajomą, może nową pacjetkę? Co sie stało, że tak ostygł względem Ciebie, może emocjonalnie jest już z kimś innym???

Silky, gdy przeczytałam dzisiaj, że PRACOHOLIK po siedmiodnowej przerwie w pierwszym dniu pracy nie odbiera od żony w środku dnia telefonu, bo poszedł pojeździć ze znajomą samochodem, to pierwasza myśl jaka mi przyszła do głowy to: tak, pewnie, testują samochód, chyba że w najbliższych krzakach ( wybacz Silky ). Widzisz, my kobiety już tak mamy, że potrafimy na siłę i z pełnym samowyparciem dorobić do zwykłego qrestwa całą ideologię, tylko czy to zmienia istotę rzeczy? Nie wiem Silky, może się mylę, może Tobie trafił się wyjątkowy egzemplarz, ale taka rada osoby patrzącej z boku: zanim weźmiesz się z psychologiem za zgłębianie jego (skąplikowanego???) toku myślenia to najpierw wyklucz ( ale tak na 100% ) to co w tej sytuacji BARDZO rzuca się w oczy.

To jest dość bolesne, aczkolwiek bardzo trafne spostrzeżenie. Bo jaki właściwie miał powód żeby uprawiać z tobą seks na wakacjach, a nie uprawiać go w domu? Nie oszukujmy się, on jest weterynarzem (z tego co zrozumiałam), jak każda praca jest ona wyczerpująca, ale serio? Nie jest prezesem gigantycznego koncernu i nie obraca milionami i nie odpowiada głową za każdą złotówkę straty na giełdzie!
Na wakacjach do pracy nie chodził. Wyspał się, ale w domu z tego co widać, to też się wysypia, bo zrobisz za niego wszystko. Nic nie robił na wakacjach, ale w domu też nic nie robił. Jedyny czynnik łączący, to byłaś Ty przez cały czas. Ergo, nie miał w pracy kogo wydupczyć, to na wakacjach wydupczył Ciebie.

Kochana moja, ja Cię bardzo, bardzo przepraszam za te słowa i mam ogromną szczerą nadzieję, że kartofel okaże się tylko zwykłym, leniwym, roszczeniowym dupkiem, ale kurcze... te sygnały zaczynają aż wrzeszczeć!

Chociaż to by tłumaczyło aż takie zmęcznie... XD Przepraszam Musiałam XD

Ale właścicielki pieseczków i koteczków lecą na panów doktorów, a ten mój obrączki nie nosi...
no i wiem, że się podoba kobietom (sam się kiedyś nawet tym chwalił )
i wszyscy go chwalą jaki to on nie jest miły i rozmowny, i przyjemny, i kompetenty, i zawsze znajdzie czas i zawesz odbierze telefon itd itd itd

chyba, że ktoś podjeżdża dosyć nowym mercedesem, którym możesz się chwilę pobujać...
A mój M lubi samochody...

Teo
właśnie siedzę z whisky przed komputerem
właśnie na moją skrzynkę mailową przyszedł pozew rozwodowy, jaki składała moja przyjaciółka...
jeszcze nie jestem gotowa...

ale jestem już coraz bardziej zmęczona...

Nie chcę brać rozwodu!
Chcę by mój mąż mnie zrozumiał, chcę być z nim szczęśliwa!

Ale jeżeli do tego dodać to,że mąż jest wiecznie zmęczony i NIE chce uprawiać sexu z żoną to już jest podejrzane. Nie twierdzę, że silky jest zdradzana. Ale to wszystko jest dziwne.

Na początku kibicowałam silky [ w sumie nadal mam nadzieję, że jednak uda jej się uratować to małżeństwo], ale z każdym jej postem mamy większy, inny obraz sytuacji. I nie ma się nam co dziwić, że znając większy obraz sytuacji możemy zmienić zdanie. Wiadomo, że tylko i wyłącznie silky wie co się dzieje w jej związku.

Z każdym kolejnym postem mamy też inny obraz na silky i rzeczywiście jak to wcześniej było napisane teraz widać same wymówki. Silky ma wymówkę na wszystko.

Dopiero teraz wiem, że jej mąż to weterynarz. MASAKRA... rozumiem, że czasami w pracy może być ciężko, ale CODZIENNIE???? Ciągle taki zmęczony? to nie jest normalne... i mówcie co chcecie ale jeżeli mąż odmawia żonie sexu to też nie jest normalne....

To jest forum i każdy może wypowiedzieć swoje zdanie. Ja nie mówię "weź rozwód" "on Cię zdradza", po prostu wypowiadam swoje spostrzeżenia. Żeby rozwiązać problem najpierw trzeba poznać przyczynę. Może on jest na coś chory???

Uważam, że silky jest mądra i rozważna i nad każdą decyzją zastanowi się parę razy. Sama najlepiej wie co czuje i co dzieje się w jej małżeństwie. Nie sądzę, że jak ktoś napisze,  żeby wzięła rozwód bo on taki niedobry to ona od razu to zrobi.

Krynolino, jak nowalijka napisała, Silky ma swój rozum i nie podejmie decyzji pod wpływem wypowiedzi innych na forum. Najpierw wszystko przemyśli do znudzenia. To jest pewne. Nasze dywagacje mogą jej pomóc w wyborze lub nie. Mogą rzucić na coś jakieś światło, albo nie. Na pewno można do czegoś dojść drogą eliminacji.

Wiemy, że mąż Silky jest manipulantem i emocjonalnym szantażystą. Oczywiście jakkolwiek nie brzmi to mocno, to nie robimy z niego potwora i dewianta. Nie zmienia to jednak faktu, że jest manipulantem i emocjonalnym szantażystą. To już jest pewne. Dalej, ciągłe zmęczenie i odmawianie seksu może być powiązane z szanatażem właśnie, chce ją tak "ukarać" za to, że się zmieniła i oczekuje zmiany od niego. ALE ponieważ część z nas wypowiadających się tutaj siedziała bardzo głęboko w temacie zdrady, jesteśmy wyczulone. Są pewne przesłanki, zachowania i sygnały, które w 90% oznaczają kogoś na boku (piszę ogólnie). Tych sygnałów osoba nigdy nie zdradzona nie widzi, a jak nawet je widzi, to im zaprzecza i to jest normalne. Natomiast osoba zdradzona (czasem wielokrotnie) bardzo szybko je wyłapie i znajdzie. Oczywiście mówię tu o normalnych, zrównoważonych osobach a nie o takich co to obsesyjnie wypatrują gdzieś zdrady.

Ja naprawdę, szczerzę życzę Silky i trzymam kciuki, żeby na kartofla coś "spadło", żeby się ogarnął, wyszedł ze swojej skorupy i zaczął rozumieć. Podziwiam ją za wolę walki i za rozsądek jaki dziewczyna wykazuje. Kibicuję jej bardzo!
Za wcześnie jest żeby coś wyrokować, ale trzeba się też przygotować na to, że rozstanie to może być jedyny rozsądny krok, bo ze zreanimowanego trupa wychodzi zombie, a to chyba jeszcze gorsze jest...

na razie bez zmian...
chłodno, szaro - i nie tylko na dworze...

silky, wkurza mnie tłuymaczenie "zdradą"
bo to jest droga na skróty

silky - JA ROZUMIEM stan twojego męża
i wieczne zmęczenie
rozumiem, bpo jestem alergiczką, ma astmę i miałam w zyciu taki moment, że popłakałam się na mysl o tym, że kończy się rok, a ja w kolejnym znowu będe musiała walczyć ze sobą każdego dnia, żeby wstać z łożka, przezywać kilka totalnych spadków energetycznych, funkjonowac na wiecznym speedzie - bo ze zmęczenia język mi się plątal
]tak, źle dobrane leki, alergia leczona od p[rzypadku do przypadku, tylko p-rzy zaognieniu objawów - i noce.. które moga trwać 12 godzin a czujesz się, jakby ktoś cię nagle obudził po czterech godzinach...
wiem jak to jest, gdy nagle czujesz.. że nie jestes w stanie ruszyć reką.. że to nadludzki wysiłek... że nie pójdziesz na fitnes, ćwiczenia, bo się przewrócisz, bo ci się w głowie kręci ze zmęczenia...\

tak jest. tak jest z alergikami i astmatykami...
z tego co mówisz, twój mąż SIĘ NIE LECZY.. on stosuje doraźne badziewia... jak gripex na grypę = badziewie pospolite....

to jest jeden powód

nie daj się wmaqnewrowac w zdradę, w detektywa i inne tego typu pierdy... wiesz dlaczego - BO NA TYM ETAPIE NAWET JAKBY OBRACAŁ czternaście dusz ludzkich i zwierzęcych -nie ma to znaczenia

ty mówisz o czym innym, o relacji, o szacunku o łatwości, z jaką on wyżywa na tobie swoje emocje, jak łatwo mu to przychodzi i jak bardzo nie rozumie, o co chodzi....

silky- ja powiem jedno

w twojej naprawie relacji z mężem widze tylko jeden problem -nazywa się; skupienie emocji własnie i tylko na tej relacji - a ściślej na nastrojach, akcjach, zachowaniach i braku zachowań twojego męża....

silky - on ci towarzyszy - obok ciebie, razem ale na równych prawach

DOPÓKI nie nauczysz się oddzielać jego uczucia od twoich
dopói nie nauczysz się, że jego zły humor - NIE JEST adresowany do ciebie i nie ma prawa wywoływac u ciebie złych, bolesnych emocji - on zawsze będzie cię szantazował, wygrywał,

za chwilę on się zorientuje, że sobie nie radzisz z jego negatywnymi nastrojami
zafunduje ci emocjonalny miesiąc miodowy - wiedząc, że uzależniona jesteś tak czy siak - a więc podładuje ci akumulatorki serdecznością, opiekuńczością, dobrym nastrojem.. potem, żeby znowu pograc emocjami negatywnymi
przecież to robi cały czas...

silky -powtarzaj, niech to będzie jak mantra

to twoje uczucia, twoje nastroje, nie jestem od nich zalezna...

edit:
widzę, że miriam napisała ci podobnie....
napisała, że to ty sie zmieniasz i nie możesz swojego szczęscia uzależniać od jego zmiany...

ty musisz dbać o siebie, swoje uczucia, swoje relacje. nie zgadzac się naq to, co cię boli, czerpać z tego, co dla ciebie dobre

ale sillkuy-to zalezy tylko od ciebie

nie od niego, rozumiesz?/
to ty się musisz nauczyć inaczej reagować, inaczej przyjmować jego emocje
jesli tweój mąż jest emocjonalnym szantazystą... to jedynym sposobem radzenia sobie z tym, jest UWOLNIĆ SIĘ OD SZANTAZU

a nie oczekiwanie, że on nagle przestanie cię emocjonalnie szantazowac

to ty musisz wyjśc z tego więzenia...

Mussuka nie pisala Tobie, tylko ogolnie, w odpowiedzi co prawda na Twoj post.I nie ze TRZEBA jadac w restauracjach pieciogwaizdkowych i NIE NALEZY jadac w byle barach tylko, ze nie kazdemu takie barowe menu musi odpowiadac. I ten, ktory bedzie mial ochote na cos innego, bardziej wykwintnego, ma prawo do tego dazyc a nie isc na latwizne albo uszy dac po sobie i akceptowac co mu na talerzu podaja.

Taka gastronomiczna metafora. Podobnie jak przyklad z kwiatami, o ktore takie wielkie halo. Jedna kobieta moze ich chciec i je dostanie, innej beda obojetne, jeszcze inna bedzie za nimi czasem tesknic. Zadowolone beda tylko te dwie pierwsze. Ta trzecia bedzie jednak czula niedosyt i tak czuje silky. Przy czym pod pojeciem "kwiaty" mozna umiescic sto innych przykladow na okazywanie szacunku, milosci, zrozumienia itp. dla partnera. Ot, chocby latanie po nocy w siarczysty mroz po lody dla swej ukochanej. Dla mnie to juz nawet nie restauracja pieciogwiazdkowa tylko Ritz:) I nie musi partner powtarzac po 100 czy wiecej razy, ze kocha (jesli chce to niech mowi) ale czasem jeden czuly gest zastapi cala gadanine, chocby wlasnie podniesienie tylka i przytulenie zony albo zrobienie jej goracej herbaty w zimne popoludnie czy masazu stop. Tak niewiele ale za duzo jak dla meza silky. To nie sa zadne oczekiwania ksiezniczek, to sa NORMALNE oczekiwania partnerow wobec siebie.

Endi - wszystko pieknie ladnie z ta alergia..ale on ja ma widac "wybiorczo", bo w pracy tryska energia, a ataki miewa w domu. Zwlaszcza kiedy nie podoba mu sie zachowanie silky, wtedy jego stan wyraznie sie pogarsza. Dziwne troche, co nie? Jego niegrzeczne zachowanie ma byc tlumaczone nieodpowiednimi tabletkami? To z tego wniosek, ze w pracy rownie "uprzejmy" jest wobec asystentek i klientow? A silky pisze, ze z niego to taki troche Dr Jeckyl i Mr Hyde. To nie dziwi?

I nie bardzo rozumiem, na czym ma polegac oddzielenie wlasnych humorow czy emocji od zachowania i humorow meza? Przeciez jego zly humor bedzie mial wplyw na to jak sie czuje silky. Jej juz widocznie bokiem zaczely wychodzic mezowskie fochy, nierobstwo i chamstwo okraszone jeszcze oziebloscia emocjoinalnie-seksualna. Jak ma sie dobrze czuc w takim zwiazku, skoro coraz bardziej jej te "niedomagania" doskwieraja? Stara sie to zmienic, przedyskutowac, wspolnie zaradzic ale rownie dobrze moze sobie te zmiany ze sciana wokol domu praktykowac. Facet jest nieugiety i swiecie przekonany o swoich racjach i prawach do krzywdzenia partnerki slowem, uczynkiem i zaniedbaniem.

Sorry, ale ja takiego tlumaczenia nie kupuje.I nie zdziwi mnie wcale, jak sie kiedys silky cierpliwosc skonczy i rzuci wszystko w cholere..zwlaszcza jesli pojawi sie ktos "rozumniejszy" na horyzoncie. Silky ma 33 lata, 11 byle jakich za soba (moze z 50% bylo OK)..ile jeszcze lat tkwic w takim pseudo zwiazku?
Niechby nawet te pigulki wszystko tlumaczyly..to nadal nie jest wytlumaczenie. Facet jest do cholery lekarzem i sam sobie nie umie pomoc? Nie wierze w to.

Mój brat i jego żona są alergikami. On większym chyba i jak zaczyna pylić to płaczą, smarczą i "umierają". Ale w życiu nie widziałam, żeby jedno na drugie burczało, leżało dupą do góry i wysługiwało się drugim. Oboje pracuję oboje mają pasje i nawet na tą cholerną wiosnę potrafią przyjechać na wieś z Warszawy, żeby rodzinę odwiedzić...

Silky,

ja Cie bardzo przepraszam, ale Twoja psycholog urwala sie z choinki!
Nie rob tego, nie wracaj do straych schematow. Ty nie przeprowadzasz teraz eksperymentow na swoim malzenstwie.
JaK sie poczujesz odgrywajac jakas chora gre?
A jak sie poczuje Twoj maz po tych dwoc tygodniach?
Co mu powiesz?? Sorry, to byla tylko proba??
Silky, ogarnij sie! Zycie to nie eksperyment naukowy!!!

właśnie silky.. napisałam też w kobietach
zrobisz z niego eksperyment
już obracasz go w modelu 3d.. oglądasz ze wszystkich stron, analizujesz, prowadzisz zapiski

NIE CHCESZ ZYĆ Z FACETEM JAKIM JEST MR PATATO
chcesz zyć z innym facetem - czułym, opiekuńczym, nastawionym na dawanie, zwracającym na ciebie uwagę, szanującym ciebie i twoje potrzeby/....

chcesz zyć z partnerem, cieszyć się zainteresowaniem, ciepłym usmiechem, radością na twój widok i żarem w oczach..
wymienianymi nad stołem uśmiechami porozumiewawczymi
chcesz, żeby inni m owili - jak to jest, że wam się udaje, a całej nreszcie świata jakoś nie?
jesteście taką fajną parą

nie chcesz mieć domu firmy, sprawnie działającego (on chce)
nie chcesz mieć w domu pana i władcę, który JEST SOBĄ
lezy z brzuchem do góry, ;leni się, ma w dupie twoje uczucia

nie -ty chcesz takiego osobnika

chcesz innego

ale patato sie nie zmienił
nie był kiedyś inny...

ale racje  w czym Silky?

Silky,

zanim jednakowoz zaczniesz sie rozstawac, zastanow sie, czy kiedykolwiek bylas SOBA - nowa soba, ale nie po to, aby cos wymusic na mezu, tylko dlatego, ze taka wlasnie teraz jestes. Po prostu.
Zachowujesz sie inaczej, bo tak chcesz. Bo takie masz teraz potrzeby. Bo czujesz, ze tedy biegnie Twoja droga. Zmezem czy bez niego.Ale nie po to, zeby maz sie zmienil i dopasowal swoje zachowanie do nowej Ciebie.
Moze on odpadnie gdzies po drodze, a moze nie?
Niekoniecznie musi byc tak, ze on sie zmieni, bo Ty sie zmienilas.
Dlatego pisalam, zebys sie zastanowila na czym Tobie tak gleboko zalezy. I co musi sie stac z Wami, abyscie ze soba byli,  a co jest tylko przjemna opcja!

On ma SWOJĄ rację, Ty masz SWOJĄ. Miedzy nimi nie musi być znaku "=", myśl o Swojej racji ...

byłam sobą gdy się poznaliśmy, gdy byliśmy już ze sobą
nie wiem kiedy stałam się taka jaką oczekiwał mój mąż
dla dobra związku (czyt: by mąż był zadowolony, by nie był zły, by był szczęśliwy, by załagodzić konflikt) robiłam tak jak chciał

gdy teraz staram się być sobą, napotykam na jego opór. Rozmawiamy, coś ustalamy, mówimy kocham. Mi się wydaje, że jest fajnie. Żyjemy sobie tydzień. I nagle np. ja nie odbieram jego telefonu bo odkurzam, a on się wścieka i przestaje odzywać. Tak to teraz wygląda. Wszystko jest ok, jest fajnie i nagle ja robię coś nie po jego myśli i słyszę: "bo ty robisz teraz specjalnie wszysto by mnie wk...".

Nie wie
To on mówi:
wiem, że ty chcesz żebym się wyprowadził, jak chcesz to ci pomogę, odejdę cicho
dążysz do tego, bym się wyprowadził
robisz wszystko by mnie sprowokować bym się wyprowadził
jak chcesz to złóż papiery rozwodowe, widzę, że do tego dążysz

Ja do tej pory odpowiadałam, że nie chcę. Że chcę by został, byśmy się dograli, byśmy byli razem. Byśmy byli szczęśliwi

Ani razu nie powiedziałam, że myślę, że mam dość, że jestem zmęczona, że nie wiem na ile mi wystarczy siły.

Powiedziałam, że jeżeli nic nie zrobimy by się dogadać to dobrze to nie wróży, że nasze drogi się rozjadą całkowicie...

dlatego napisałam w nawiasie jak rozumiałam wówczas dobro związku - daś z siebie wszystko by drugiej osobie było dobrze
tak to rozumiałam wówczas
teraz tak nie rozumuję

Nie przesadzajcie. Oczywiście, że życie to JEST eksperyment naukowy. Zawsze i wszędzie coś eksperymentujemy, sprawdzamy i naginamy. To zaklinanie się, że nie można robić prób, testów i eksperymentów jest bzdurne bo każdy kiedyś w swoim życiu chociaż raz eksperymentował z życiem.
Poza tym bez przesady, ten test wcale nie jest taki zły, a może naprawdę wiele wyjaśnić.

nigdy się nad tym nie zastanawiałam, po prostu tak było
kiedyś dostawałam jednak więcej niż teraz
kiedyś czekałam na koniec studiów, zamieszkanie razem, na oświadczyny, na ślub, na dziecko.... te emocje mi wystarczyły by dawać i nie oczekiwać
teraz nie mam na co czekać? bo jego marzenia są teraz inne niż moje?
bo on mówi teraz tylko o sprawach materialnych i marzenia ma materialne, a ja chciałabym czegoś innego... rozjeżdżamy się...

Czy Wy naprawdę uważacie, że to, co dzieje się w małżeństwie Silky powinno być przyczyną rozwodu? Może jestem naprawdę starą kobietą, ale nie rozumiem tego zupełnie. Tym bardziej na forum, na którym przekonuje się, że zdrada jest po to, by małżeństwo naprawiać.
Silky się pogubiła, pogubił się jej mąż, zgubili siebie, ale czy to od razu znaczy, że trzeba się rozstawać? Panuje tu jakiś generalny ton, by Silky odnalazła siebie. Naprawdę w moim przekonaniu to bzdura. Silky i jej mąż powinni znaleźć małżeństwo. Pójść na kompromis, ona się zmieniła, może nawet za bardzo, a on nie zmienił się w ogóle. Powinni się spotkać w połowie drogi, a nie w miejscu, jakie wyznaczy Silky - co zresztą ona sama wydaje się lepiej widzieć niż panie, które jej doradzają. Małżeństwo nie służy odszukiwaniu siebie, stawaniu na nogi, zadbaniu o swoje ja itd. Nie służy też temu, co widzi jej mąż, a więc nie polega na usługiwaniu i byciu w pogotowiu, bo druga strona może wymagać podtarcia tyłka. Silky ma męża i dziecko, nie znaczy to, że ma przestać być sobą, ale że są pewne wymiary bycia sobą, które są dla niej nieosiągalne i powinna ona odnaleźc siebie w tym małżeństwie, a nie w ogóle. Nie pojmuję dlaczego nie doradza się zdradzanym kobietom, które chcą walczyć o nic nie wartych mężów, by się trzymały, podczas gdy Silky ma się zająć sobą i powalczyć o siebie. I na pewno będzie sczzęśliwsza, gdy się rozwiedzie z mężem-tyranem. Nie wiem skąd pomysły, że nie należy się męczyć. Otóż tym się różni małżeństwo od szczeniackich miłostek, że czasem się w nim należy męczyć. To nie relacja, którą się kończy ot tak, bo się jest już wykończonym. Życie po prostu nie zawsze jest różowe i łatwe. Zanim się człowiek poczuje wykończony, należy się męczyć i walczyć, bo inaczej przyznaje się, że się w związku nigdy nie było i że jedyną perspektywą jaką się ma jest perspektywa egocentryczna. Nie wiem wobec tego co różni właściwie małżeństwo od chodzenia ze sobą, ale z tego, co widzę to Silky jednak jakąś różnicę widzi, skoro podejmuje próby naprawy tego bałaganu.
Pomysł psycholog jest sensowny. Sensowny jeśli chce się walczyć, ale bezsensowny jeśli się dba tylko o to, by Silky była super realizującą się panią, która poszukuje swojej tożsamości. Powinnaś, Silky, skorzystać z tego pomysłu. I powinnaś próbować rozbić wszystko by to małżeństwo naprawić, żeby nie mieć potem sobie absolutnie nic do zarzucenia i by móc, gdy zapyta Cię o  to kiedyś syn odpowiedzieć mu szczerze, że walczyłaś, ale byłaś w tej walce sama. A jeśli uda Ci się ten związek posklejać, to będziesz w nim, jak mi się zdaje, automatycznie taką sobą, jakiej szukasz.
I też sądzę, że to forum Ci szkodzi. jeśli bierzesz to wspieranie w poszukiwaniu tożsamości na serio, to szkodzi Ci na pewno.
Pozdrawiam i powodzenia.