miłość? szczęście? kompromis? gubię się... - Netkobiety.pl

Z młodym się udało, z tatą też na pewno się uda Skoro Twój mąż zaczął zauważać, że dzięki zmianom jesteś szczęśliwsza i zbliżacie się do siebie, to jesteście na najlepszej drodze. Z resztą - tak jak kilka z nas pisało od początku - w tym co piszesz ewidentnie widać, że się kochacie, tylko się troszkę pogubiliście Konsekwencja i zdziałacie cuda

Pozdrawiam

Hej,
Jest fajnie:)
Widzę, że M się stara. Zauważyłam, że sam zaczyna po sobie sprzątać i slucha co do niego mówię - dopytywał dziś o moje dzisiejsze popułudnie, bo pamiętał ze się umówiłam z koleżanką. Jest inaczej:)
Koniec końców nie powiedzialam mu co mi opowiadał jak wrócił pijany w piątek. Dziś rano za to sam z siebie powiedzial, że mnie bardzo kocha i że jestem piękna... wiem, to tylko słowa, ale widzę również w jego zachowaniu pewne zmiany...
chyba ta terapia wstrząsowa, trudna rozmowa o wyprowadzce coś jednak zmieniły... więcej się uśmiecha, zaczyna mnie przytulać, czuć ciepło, czuć pozytywne emocje...
w poniedziałek zadzwonił w ciągu dnia z pytaniem czy mam ochotę iść do cyrku z dzieciakami (nasz młody i jego kuzyn), bo może wyjść wcześniej z pracy! Byliśmy więc w cyrku:) wrócił wcześniej, odebrał młodego z przedszkola i pojechaliśmy
Mówi, że czeka już na nasz wyjazd (za 4 tyg.), że się cieszy z tych 7 dni, które spędzimy razem, z tego że będzie mógł wyłączyć telefon i nie rozmawiać z klientami...
A ja?
Ja jEstem spokojna Nie boję się kolejnego spięcia, kolejnej awantury. Wydaje mi się, że lepiej go rozumiem. Wiem, że prędzej czy później konflikt się pojawi. Nie ma siły żeby nie. Stawię czoła.  Jeżeli będzie zwykłe spięcie - ok, przepracujemy. Jeśli będzie znów próba odreagowania na mnie nerwów, podporządkowania mnie, bezpodstawnej krytyki - nie pozwolę na bezsensowny atak na moją osobę, odeprę atak.
Dobrze się czuję w jego towarzystwie, lubię gdy mnie przytula, lubię go takiego jak jest teraz! Z takim chcę mieszkać i dzielić życie! Z takim wiem, że mogę być szczęśliwa.
Musimy tylko oboje się o to postarać... musimy oboje tego chcieć... musimy oboje nad tym pracować... ZAWSZE, nie tylko od okazji do okazji jak grunt nam się pod nogami pali... mam nadzieję, że nam się uda...

Póki co jest ok, a ja się nie boję jego nerwów...

Witam i ja.

Deszczowy poranek, a w duszy wiosna

Silky, fajnie. Naprawde fajnie sie to czyta - widac, ze masz duzo refleksji i przemyslen - widac czułość (do meza). Determinacja bije od Ciebie na kilometr, i to jest najwazniejsze, bo Twoj mąz na pewno czuje ją na wlasnej skorze ..
I kolezanka -  dobrze jest sluchac ludzi dookola nas, co mowia o nas samych - oni czesto widzą sprawy, jakimi są, a nie jak my chcielibysmy je widziec. Tylko na to trzeba miec odwage i dorosnać do tego, co mozemy uslyszec

Droga do dobrego zwiazku, kiedy bylo sie podporzadkowanym jest tylko jedna - walczyc o siebie, jak lwica w obronie malych Twoj maz po okresie buntu (a pewnie beda jeszcze rozne fazy, moze bedzie probowal sprowadzic Cie na powrot do parteru, pomniejszyc lub podporzadkowac- na rozne sposoby - na to trezba byc przygotowanym, bo do tej pory mial silna pozycje i trudno mu z niej zrezygnowac), ale jesli uda Ci sie to przetrwac, oboje (a wlasciwie troje) na tym skorzystacie.

Tak trzymaj silky!!!!!

Pozdrawiam

Dziś patrzę na mojego męża i chcę by mnie zrozumiał!

W sobotę się posypało... może nie powinnam, ale przepłakałam cały weekend...
w sobotę rano koleżanka wysłała mi sms, w którym nawiązała do forum. Przeczytał, zapytał co to. Ja spanikowałam, nie chciałam by wiedział że piszę (on tego nie lubi, ani rozmawiania o problemach/uczuciach, ani tym bardziej for internetowych). Powiedziałam, że takie tam babskie sprawy. Po południu zapytał jeszcze raz, powiedziałam, że piszę na forum, że potrzebowałam pomocy. Zapytał dlaczego nie powiedziałam od razu, dlaczego zrobiłam z tego tajemnicę. Powiedziałam, że bałam się jego reakcji, że mnie skrytykuje, że nie będzie mu się to podobało... zaproponowałam, że jeżeli chce mogę mu pokazać moje wpisy - powiedział, że nie chce
powiedział, że go oszukuję, że kłamię, że on czuje się z tym podle. Skoro chciałam ukryć forum to i inne rzeczy też ukrywam, że związek to zaufanie, że ja mu nie ufam, że robię z niego tyrana... że się go boję, co jest wg niego chore.
Nie boję się jego, wiem że krzywdy mi nie zrobi
boję się jego złości, zimnego wzroku, przykrych słów - tego, jak dałam się podporządkować (nad czym teraz pracuję, a on to interpretuje jako atak na nasze małżeństwo i moją chęć pozbycia się go)

wiem, że źle zrobiłam że mu nie powiedziałam od razu. Głupia byłam, spanikowałam że mu się to nie spodoba...

Mówi, że czuje że ja go nie kocham, że nie widzi miejsca dla siebie w moim życiu, że nie ma pojęcia co mogłabym zrobić, by mu udowodnić, że go kocham, że nie kłamię, że nie zdradzam... że to co mówię, to są tylko puste słowa. Słowa, które mogę formułować dowolnie, tak jak chcę by on usłyszał... Gdy mówię, że kocham, że chcę być razem, on odpowiada mi że to tylko słowa.
Powiedziałam, że zastanawiam się czy pójść do psychologa, że chyba pójdę, że nie mogę sobie poradzić z sytuacją.

Znów myślałam, że jest ok. Ostatnie 2 tygodnie czulam, że jest na prawdę dobrze między nami. W sobotę rano wyniknęła sprawa sms i forum i coś, co wydawało się dobre posypało się w kilka sekund. Dlaczego on tak ostro zareagował?

Znów oschły, obojętny, nieobecny...

nie taki znów młody - 36l
Powiedziałam przepraszam. Powiedziałam, że kocham. Teraz, już łatwiej mi przychodzi mówienie. Czasem jednak mam wrażenie, że im wiecej ja mówię tym mniej on mnie rozumie. Musimy się nauczyć sztuki konwersjacji, zaniedbaliśmy ją w ostatnich latach...
Wiem, że muszę mu pokazać, że to co mówię jest prawdą. Tak, miałam wątpliwości co do swoich uczuć do niego, jakiś lęk przed rutyną, poczucie, że on jest mną znudzony. Już ich nie mam. Teraz jest mi przykro, że on się tak czuje. Przytulam go, mimo że on nie wykazuje zainteresowania. Wczoraj wstałam z młodym wcześniej, on spał. Upiekliśmy ciasto. Chcę by poczuł się bezpiecznie w tym domu, w naszym domu.
Zmieniłam się. Chcę odzyskać siebie, ale nie chcę stracić jego.   
Nie naciskam...
Poprosiłam spokojnie by się nie wyprowadzał (obawiam się, że o tym myślał), by dał nam szansę... powiedziałam, że te ostatnie 2 tygodnie były na prawdę wspaniałe, że chcę by tak było cały czas...

silky, wiesz co ja mysle?

Ze teraz dojrzalas do tego, by wziec odpowiedzialnosc za wlasne postepowanie - i nadeszla pora na wlasna refleksje, czyli refleksje nad sobą i swoimi bledami. Mowisz, ze go kochasz i nie chcesz, by odszedl. I ja Ci wierze. I mysle, ze dobrze, ze juz wiesz, ze chcesz tego faceta w swoim zyciu.

Ale teraz postaw sie w jego polozeniu i wyobraz sobie, jak by sie poczul, gdyby uslyszal, jak o nim mowisz na forum. Fajnie jest sie wyzalic innym kobietom i miec wsparcie, ale-  nazywanie WLASNEGO MEZA, nad zwiazkiem z ktorym sie pracuje i chce sie naprawiac i ktory jest w dalszym ciagu naszym mezem i towarzyszem co dnia - KARTOFLEM, albo innym obrazliwym slowem jest do niego po rpsotu nielojalne.

Mialam z moim mezem zly okres, wkurzal mnie, bardzo sie klocilismy. Bylo kiepsko jak diabli. Tez plakalam i bylam bardzo osamotniona.
Ale nigdy nie napisalabym o nim tak, jak niektore kobiety opisuja swoich obecnych lub bylych mezow. I nie tylko o to chodzi, ze wystawiamy swiedectwo samej sobie. Po prostu, jak traktujesz innych, tak inni traktuja Ciebie. Tyczy to zwlaszcza relacji z najblizszymi.

Pozdrawiam Cie.

hej, to nie ma pejoratywnego wydźwięku,
któraś z dziewczyn rzuciła hasłem Couch Potato Life (w odniesieniu do jego zmęczenia, kanapy, TV), później przeszło w Mr Potato, itd. aż do Ziemniaka, Kartofla, Pyrki.
Nie chcę pisać imiennie. Nie chcę pisać cały czas mąż. Kartofel/ziemniak/pyrka - myślę, że z kontekstu moich wypowiedzi nie wynika moje negatywne nastawienie do niego czy wręcz brak szacunku. Zauważ też, że stosuję je jedynie w wątku, w którym powstało. Tam, gdzie pisze się o kilku sprawach jednocześnie, tam gdzie łatwiej się pogubić. Kartofel - mój Pan Kartofel:)

chodzi głównie o to, że mu nie powiedziałam od razu, że wolałam by nie wiedział. A koleżanka ta jest, jakby to powiedzieć nieszkodliwa - z drugiego końca Polski, ma swoich znajomych i swój świat, nie widujemy się właściwie. Ona nie jest zagrożeniem, że ktoś się dowie. On poczuł, że ja mam przed nim tajemnice. Skoro nie powiedziałam mu o forum to znaczy, że na pewno ukrywam coś jeszcze...

Samo forum przyznał, że nie stanowi problemu bo jest anonimowe. Problem stanowi moja reakcja na sms koleżanki i początkowa niechęc do wyjawienia forum. Chodzi o to, że powiedziałam że nie chciałam by wiedział bo się bałam jego reakcji, że mu się nie spodoba, że będzie zły. Że się bałam jak on zareaguje...że bałam się, że przeczyta coś czego bym nie chciała by przeczytał. Ten wątek to przecież mój ekshibicjonizm uczuciowy... chodzi o to, że nie zaufałam mu i nie powiedziałam od razu... nie powinnam się bać, związek to zaufanie... nie może być w nim miejsca na strach...

powiedziałam, że jeżeli czuje taką potrzebę to mu dam do przeczytania...
powiedział, że nigdy mnie nie sprawdzał, nie sprawdza i sprawdzał nie będzie. Nie będzie sprawdzał telefonu, maili, nie będzie czytał forum....
niech już będzie wieczór, niech już wróci z pracy...

przed tym smsem czułam, że już jest na prawdę dobrze, że rozmawiamy, że się rozumiemy. To były dobre 2 tygodnie. Było tak, jak już dawno nie było: ciepło, czule, spokojnie, otwarcie... mam nadzieję, że nam się uda:)

Każdy mężczyzna ma jakieś zalety.
Trzeba mu je tylko wskazać.
POZDRAWIAM;)

Wiecie nad czym sie zastanawiam ??
Poco facet lacz sei z kobieta

powinno byc facet facet baba baba nie bybölo by tyle naszch rozterek i przezyc

Czytam twoja Historie od poczatku staram sie tez rozmawiac z moim jest mi troche latwiej widte ze jak zagrozilam ze odjde podkulil ogon powiedzialam mu jestm z toba bo tego chce a nie musze ............. kiedys moze mi sie odechceic

zobaczymy n Jak dlugo kocham go ale siebie kocha´m bardziej i to powinno byc twoim mottem

wybaczcie bledy nie mam polskie klawiatury

Dyskutowaliśmy wczoraj dosyć ostro. Krzyków nie było, nigdy u nas krzyków nie było. Ale lekko podniesiony (choć ściszony) głos był, były wyraźne emocje. Gdy dotarło do mnie, że ta rozmowa nie ma sensu i do niczego nie prowadzi powiedziałam:
wiedz jedno: kocham Cię i chcę z tobą być, chcę byś był moim mężem. Nie chcę byś się wyprowadzał, chcę byś został. Ale chcę byś był w domu aktywnie, nie jak w hotelu nie jak mebel. Kocham Cię, ale nie chcę walczyć, żebrać o twoje uczucia, uwagę. Nie chcę po raz kolejny i kolejny czuć, że mnie odrzucasz bo czuję wówczas brak szacunku z twojej strony. Nie chcę się poniżać, nie będę żebrać. Ale wiedz, że z każdym dniem twojej obojętności ja się do tego bardziej przyzwyczajam. I jeżeli nic nie zmienimy przyjdzie dzień, ze się przyzwyczaję zupełnie. Nie chcę tego, ale jeżeli nic nie zrobimy to będzie to koniec naszego małżeństwa. Uważam, że udawanie przed dzieckiem i światem że wszystko jest ok, jest najgorszym z możliwych w tej sytuacji wyjść. Wiedz, że Cię kocham i nie oszukuję, nie chcę jednak trwać obok, jeżeli ty...
tu mi przerwał: to co? mam si wyprowadzić? Jednak tego chcesz?
Powiedziałam: Nie, ja tego nie chcę. Ja chcę być razem. Nie mam jednak wpływu na to co ty chcesz. Jeżeli uważasz, że tak będzie lepiej to i tak nic nie jestem w stanie zrobić by cię zatrzymać. Skoro nie wierzysz w moje słowa, a to co robię cię nie przekonuje o tym, że cię kocham to nie mam pojęcia czego potrzebujesz. Ja nic więcej nie jestem w stanie zrobić. Kocham cie, nic więcej nie mam do dodania. Nie będę żebrać, narzucać się, chodzić za tobą i prosić o twoją uwagę... To ty musisz wiedzieć czy ci zależy....

Tu nastąpiła krótka chwila ciszy, po czym mnie delikatnie przytulił i powiedział: zależy mi tylko mi namieszałaś w głowie.

Poszliśmy spać. Położyłam się plecami do niego, powiedzialam dobranoc. Poleżał chwilę, obrócił się, przyciągłął mnie i powiedział: przepraszam

silky, Twoj mąz potzrebuje czasu, tez tak mysle - powiedzial Ci o tym, wiec daj mu go, pozwol mu troche sie z tym przespac. On tez pewne sprawy musi przetrawic - bo w jego zyciu teraz wiele sie zmienia. Troche tak, jakby wszystko sie przewrocilo mu sie do gory nogami, kobieta nie ta sama, stawia sie, zaczyna sie szanowac i wymaga od niego szacunku i pewnego zaangazowania, to cos, czego do tej pory nie bylo. Kazdy potzrebuje czasu, by zrozumiec. Mysle, ze zaczelo do niego docierac, ze byl tyranem troche dla Ciebie - to musi go bolec, wiesz? Ale nie pozwol sie wpedzic w poczucie winy, ze sie go balas - balas sie i kropka, tak wtedy bylo u Was.. Zastanow sie, czego sie balas dokladnie - i konretnie porozmawiajcie (nie uciekajcie od tego tematu) - moze to mu pomoze zrozumiec, jak Ty to widzialas.

Fajnie, ze rozmawiacie. To sa bardzo wazne rozmowy i na nie sie powoluj, kiedy sprawy potoczyloby sie znow nie po Twojej mysli. To sa deklaracje i dorosli partnerzy traktuja je serio. Pamietaj tez, ze on przeprosil. Jesli uwazasz, ze szczerze - piłka jest po Twojej stronie boiska.

Rob swoje, dbaj o siebie, nie zapominaj o swoich potzrebach - bądz nieugieta, jesli poczujesz, ze znow wraca do starego i Twoje zdanie i potzreby nie sa respektowane.

Ale. Jesli on teraz bedzie chcial czulosci, nie odwracaj sie i nie obrazaj - zeby uniknac efektu zurawia i czapli

Ja w Was wierze i pozdrawiam

Silkytouch siedze watek i trzymam kciuki!!

W piątek nasza 5 rocznica ślubu... w ramach prezentu jedziemy na krótkie wakacje za 2 tygodnie, a na piątek organizuję małą kolację przy świecach - trochę romantyzmu też nam sie należy! Młody będzie sprzedany do babci na cały weekend
Drobny prezencik dla męża też już dziś zakupiony
hmmm... nie spodziewam się jednak wiele - do tej pory nie obchodziliśmy rocznic, to też będzie zmiana. Poprosiłam już, by w piątek nie zostawał dłużej w pracy, bo będę czekała z kolacją. Zobaczymy... Może mnie zaskoczy...

zmykam do męża

Zycze udanej rocznicy slubu!!

Oby rocznica się udała. A ważniejsze oby się poukładało:)

Ja w ogóle syna nie szczepiłam na rotawirusy i złapał raz, jakies 2 lata temu. Na 1 dzień. Ma cztery i pół. Też się ciesze ze swojego wyboru:)

Witam Wszystkich!
Jestem tu nowa, dopiero odkrywam co i jak. Ale juz widze, ze nie jestem sama. Miło w koncu trafic w miejsce, gdzie obcy rozumieja lepiej niz rodzina.

No to opowiadam

Jak wiecie w piątek młody został w domu, pobudkę mieliśmy o 4:20. O 15 gdy miałam go odwozić do babci zasnął mi na podłodze. Położyłam go do łóżka, z nadzieją że pośpi 1,5-2h i go odwiozę. W tym czasie na spokojnie posprzątałam i wzięłam kąpiel. Niestety dziecię postanowiło pospać dłużej. Kolacja miała być na 6:30. Przed 5 poprosiłam mamę by przyjechała do mnie bo musiałam jeszcze skoczyć do miasta po świeczki i przede wszystkim odebrać jedzenie. Zjechalam do domu akurat, o 6. Młody jeszcze spał. Obudziłyśmy go z mamą, w międzyczasie zadzwoniłam do męża z zapytaniem czy on odwiezie dziecko i psa do babci bo mama musiała jeszcze zrobić zakupy po drodze. Zaczęłam się robić poddenerwowana. Było już po 6, M w drodze, dziecko na bajce, stół nieprzygotowany, babcia pojechała.
Przyjechał 6:30 z kwiatkami - muszę przyznać, że śliczne, najładniejsze jakie kiedykolwiek od niego dostałam.
Pojechali, a ja na szybko świeczki, stół, kiecka, make up. Jedzenie caly czas siedziało gotowe na talerzach w piekarniku (dzięki bogu mam funkcję podgrzewania talerzy:))
Pogasiłam światła i czekałam. Jak przyjechał, otworzyłam drzwi i kazałam zamknąć oczy - romantycznie wprowadziłam go do jadalni, calując po drodze i mówiąc że kocham. Zaskoczony był jak otworzył oczy. Pocałowałam go raz jeszcze i wręczyłam prezent. Zdziwił się i od razu powiedział - też ci chciałem coś kupić, ale wiesz... nie miałem kiedy...
Kolacja była przyjemna, wino, które wybrałam okazało się świetne (nie znam się, wybieram po etykietkach, która mi się podoba ). Trochę pokręcił nosem na jedzenie, że nie jest takie super fit, ale powiedziałam że jak raz zje coś innego to mu się nic nie stanie, a do restauracji na jakieś bardziej fit nie chciał iść więc zorganizowałam to co się dało (carpaccio i cielęcina ze szpinakiem i grilowanymi warzywami) Atmosfera była miła. Podziękował za kolację. Stwierdził, że czuje się jak na wigilii - mistrzuniu komplementów. Dalsza część wieczoru była bardzo udana . Na leżakowanie w łóżku nie miał jednak ochoty i siadłam obok niego na kanapie, na której zaraz zasnęłam.

Sobota: pobudka 4 rano, pakowanie i wyjazd na rajd samochodowy offroadowy (300km w jedną stronę). Po drodze przyjemne romowy o niczym. Na rajdzie fajnie, nawet się nie przejął jak mu auto ugrzęzło w błocie czy jak przeszorowaliśmy bokiem po siatce ogrodzeniowej (zostały drobne rysy na lakierze) - ale tym razem nie utkęliśmy w błocie:). Bawiliśmy się bardzo fajnie. To była nasza pierwsza taka jazda w terenie i bardzo nam się spodobała. Auto dalo radę. Mąż był wyraźnie zrelaksowany i dobrze się bawił - co nie często mu się zdarza. A co najważniejsze nie denerwowal się na mnie jak nam coś nie wychodziło. W domu byliśmy o 22 i od razu padliśmy spać. Od tego momentu non stop planuje co jescze musi w aucie przerobić, co dokupić, jakie opny itd. 

W niedzielę obudził mnie przed 7 bo spać nie mógł, a zebrało mu sie na czułości. Fajnie było, ale hmmm... bez mojej satysfakcji, po czym poszedł na TV, a ja mogłam jeszcze pospać. Jak wstałam to wymyślił, że pojedziemy dla mnie po prezent. Ok, ale zdecydowanie bardziej wolę dostawać prezenty niż je sobie sama kupować jakoś nie miałam nastroju. Zapytal, czy chcę kozaki - TAK, o tym marzyłam buty w prezencie na rocznicę ślubu. Powiedziałam, że ani butów, ani miksera ani garnków nie chcę. Wolę biżuterię lub zegarek. Nie chciał sam wybierać, wybieraliśmy razem. Czasu nie mieliśmy dużo, on nie lubi zakupów, do drugiego sklepu nie chciało mu się jechać. Mam trochę wrażenie, że chciał "odbędnić" ten prezent i mieć z głowy. Coś tam wybrałam. Byliśmy też w kinie. Wieczorem znów zasnął na kanapie jak się kąpałam. Zwlekłam go do łóżka. Obudził mnie w środku nocy chętny na czułości. Rozbudził mnie tylko jednak, a sam poszedł spać. Ja nie mogłam zasnąć. W nocy słyszałam jak młody się obudził i mnie wołał, ale nie wstałam. Poczekałam aż wstanie pan tata. Rano obudziłam się z młodym w łóżku, a pan tata spał na kanapie. Stwierdził, że młody był głodny i później nie chciał spać to dał go do mnie do łóżka, a sam poszedł na kanapę.

W sumie było ok. Tego się spodziewałam. Nie zaskoczył mnie. Podejrzewałam, że będzie max kwiatek. W piątek czułam sie b. fajnie, w sobotę czułam się b. fajnie, ale wczoraj i dziś jakoś byle jak... Bo kochał się ze mną, ale nie zadbał o moje potrzeby, obudził, rozbudził i poszedl spać. Bo prezent kupiony na szybko... Bo kwiaty dla mnie kupiła asystentka... bo nie powiedział, że ładnie wyglądam... bo jakoś tak nie czuję się ważna dla niego...

z psycholożką miałam rozmawiać w piątek, ale w związku z młodym w domu przełożyłam rozmowę na dziś. Dziś ona nie mogła i znów przekładamy.

Nie wiem czy to hormony, czy mi się w głowie poprzewracało, że chce nie wiadomo czego, a chłopak się stara. Bo w sumie wszystko jest ok tylko ja szukam dziury w całym. Może to ze mną jest coś nie tak i sama nie wiem czego chcę, że chcę niemożliwego... gwiazdki z nieba i rycerza na białym koniu... za dużo, za szybko... bo w sumie to jest ok!

a może po prostu tak na mnie wpływa brak orgazmu bo jak coś się zaczęło to należało to doprowadzić do końca... zobaczymy dziś wieczorem...

Ale w sumie to jest ok

Aż mnie lekko przytkało.. A czego wymaga świat lub powinien wymagać od mężczyzny?

ale sam fakt rozmowy to nie wszystko, ważniejsze jest o czym się rozmawia, jak się rozmawia. Możesz całe życie z kimś rozmawiać, a tak na prawdę nie będziesz o nim nic wiedzieć bo będziecie rozmawiać, ale nie będziecie sie rozumieć...

Silky Touch tez z ciekawoscia czekalam az napiszesz Zgadzam sie z Teo, a od siebie dodam ze sprobuj byc mniej wymagajaca, bo on nie czyta w Twoich myslach a moim zdaniem i tak sie postaral. Milo spedziliscie caly weekend i z tego sie ciesz. Na pewno czujesz sie sfrustrowana sprawami lozkowymi i moze dlatego tak odreagowujesz, ale sprobuj cieszyc sie malymi rzeczami. Podejzewam ze jesli bys teraz na niego naskoczyla on by wgl nie zrozumial o co Ci chodzi i by pomyslal ze wymyslasz bo: kwiaty byly, prezent tez, wrocil wczesniej z pracy, zawiozl malego do rodzicow, spedziliscie ten weekend NIE TYLKO przed tv a rozne atrakcje, igraszki jako takie tez byly.
Nie wymagaj zeby byl rycerzem na bialym koniu, bo nim nie jest i podejzewam ze nigdy nie bedzie. Badz spokojna i nie 'czepiaj' sie go ciagle bo go to zapewne demotywuje. Dla przykladu przytocze moja dzisiejsza rozmowe z chlopakiem na ktorym mi zalezy. Z racji ze jest to znajomosc na odleglosc ja zaczelam mu mowic zeby poszedl na lekcje jezyka obcego, zeby sie podszkolic jesli kiedykolwiek chce byc blisko mnie, pozniej zazucalam mu ze nie powinien zwracac uwagi na to ile bilet lotniczy kosztuje bo jak mu zalezy to powinien przyjechac. I tak sie zaczelam czepiac az wkoncu on powiedzial ze mu nie pomagam bo sie ciagle czepiam. Nie pomyslalabym ze tak to odbierze, ale wlasnie probuje Ci przekazac ze takie zachowanie ze strony kobiety moze faceta bardziej zniechecic niz zachecic, chociaz widze ze sie starasz dla tego malzenstwa i mam nadzieje, ze Wasz relacje pozostana dobre i ze on rowniez od siebie cos da. Wiecej pozytywizmu!!

Silky,

a ja mysle, ze chcesz byc po prostu dla niego wazna. Moze najwazniejsza? I tego Ci brakuje. Jesli jest sie dla kogos najwazniejszym, ten ktos o Ciebie dba. Bardzo dba. Mysli o Tobie, interesujesz go Ty i to, co sie z Toba dzieje.
Przypuszczam, ze gdybys miala takie poczucie niewazny bylby prezent, kwiaty, kolacja.
Wolasz do niego: spojrz na mnie, chce byc dla Ciebie najwazniejsza.
Ja mam kwiaty, ksiazki, zakupy, herbatki - ale nie jestem najwazniejsza. Nie jestem nawet wazna. Zastanow sie, czy wlasnie tedy prowadzi droga do tego, za czym tak tesknisz.

Sorki silky, ale dla mnie to wszystko nadal na sile i takie smaczne, jak odgrzewana kolacja. Ty juz na sile doszukujesz sie pozytywow, a tu jedzie chlodem jak z otwartej zamrazarki.
Nie krytykuje Twojego meza za to co on teraz robi, bo on taki po prostu zawsze byl. Tylko Ty tego nie widzialas, kiedys to Ci tak nie przeszkadzalo, potem zaczelo, potem mialas nadzieje na zmiany (szczegolnie jak schudniesz i wypiekniejesz) i nadal karmisz sie ..sorry, ochlapami jego uwagi.

Jesli to Ci wystarczy do konca zycia, to dobrze, to czas przestac dlubac w kaddym gescie i rozkladac kazda sytuacjena atomy. Jesli czujesz ciagly niedosyt, to masz problem. I to duzy problem.

wiem

.
Mussuka trafia w samo sedno sprawy. Chyba najtrafniejsza uwaga do tej pory w tym wątku. A ja już kolejny raz chciałam pisać, że będzie dobrze, że kryzys. Mi osobiście pomogła separacja na kilka tygodni w związku. Też nie byłam szczęśliwa, nie czułam się na pierwszym miejscu. W trakcie rozłąki zrozumieliśmy jak to jest tracić to co się ma i o co tak na prawdę woła ta druga osoba. To była jak terapia szokowa. Kompletne przewartościowanie swoich działań względem drugiej osoby.

A już myślałem że układa wam się dobrze. Ciężko będzie takiego człowieka zmienić jeśli chodzi o twojego M...

nie będzie kompromisu na zasadzie - dla świętego spokoju, byleby było jako tako. Nie chcę tego. Tak się czułam w ostatnim czasie. Teraz spoglądam w siebie. Muszę dojść do tego czego ja potrzebuję do szczęścia, ja jako jednostka. Co ja czuję, czego oczekuję od swojego życia i małżeństwa. Bo jeśli zdecyduję się na bylejakość to wrócę tu za x czasu znów z płaczem, że zmarnowałam sobie życie. NIE!
Ja chcę czuć się szczęśliwa! I będę

wiem Mussu, napisałam Ci maila

Ja uważam, że było "dobrze", dopóki nie zmieniłaś reguł gry [dobrze przede wszystkim dla męża]. To Ty się zmieniłaś, to Ty zapragnęłaś zmian, to Ty teraz wymagasz tych zmian od męża. Dobrze robisz, bo życie jest tylko jedno i trzeba robić wszystko żeby być szczęśliwym. Walczysz o was i podziwiam Cię za to. Ciekawi mnie tylko czy naprawdę jesteś gotowa ponieść konsekwencje tych wszystkich zmian. Czy odejdziesz, jeżeli mąż będzie "niereformowalny". Bo niestety z każdym kolejnym postem widzę, że nie jest dobrze. Twój mąż się nie zmienia się tylko "stara się to wytrzymać", a w dłuższej perspektywie wszystkie emocje "puszczą" i wtedy dopiero będzie. Uważam jak poprzednicy, że na chwilę obecną ta cała wasza poprawa jest bardziej wymuszona, niż prawdziwa, a ty na siłę doszukujesz się pozytywów.

Zobaczymy jak minie wam urlop - myślę, że będzie to kluczowy moment - mam nadzieję, że w sensie pozytywnym. 

Dobrze, że chodzisz do psychologa. Musisz zrozumieć siebie swoje emocje, a może z czasem zrozumiesz też emocje twojego męża.

i ponownie nic nie przyszlo:(( zrobmy tak, ja pierwsza terazdo Ciebie napisze a Ty mi zwrotem przeslesz ten mail, ok?