miłość? szczęście? kompromis? gubię się... - Netkobiety.pl

Dokładnie przydał by się detektyw !!!!!!!!!!

jeżeli oboje macie firmy to jakim prawem on daje tobą pomiatać ty tez masz prawo być zmęczona ja na twoim miejscu wzięłam by rozwód.

Pomóż jej ja jeśli możesz ja pomagam dwóm dziewczyną.
Trzeba z ludźmi rozmawiać

Mówiłam wiele razy. Muszę mu dać teraz trochę spokoju. Niech sobie spokojnie poukłada to co przeczytał. Kolejne dni pokażą. Mam nadzieję, że coś jednak zrozumiał. Naszym problemem jest to, że nigdy nie rozmawialiśmy o uczuciach, emocjach, potrzebach. Żyliśmy z dnia na dzień, planując ale tylko to co materialne. Rozmawiając, ale tylko o sprawach codziennych.  Dziś jest chory, widzę to. Zasnął na kanapie. Czuję, że muszę się nim poopiekować. Chcę odzyskać siebie dla siebie i dla niego. Kiedyś śmialiśmy się dużo więcej niż teraz...

Katarzynka84 - Temat zdrady odkładam póki co do głębokiej szuflady. Nie sądzę, że o to chodzi. Wydaje mi się, że jednak go na tyle znam, że mogę powiedzieć, że to nie to. Tak myślę. Wiem, że ktoś może powiedzieć, że wszystkie zdradzane kobiety tak myślą. Cóż... jestem taka sama. Wierzę, że on mnie nie zdradza. Fakt, ma do tego doskonałe warunki organizacyjne, ale myślę żę to nie to...Często słyszę jego rozmowy z klientami. Faktura i biling za jego telefon przechodzi przez moje ręce (przyznaję się - sprawdziłam ostatnio).

Co do tabelki, listu do siebie - może i to dobry pomysł. Nosiłam się już z tym od pewnego czasu by poprzelewać pewne myśli na papier. Muszę sobie pewne sprawy poukładać w głowie. Ja nie walczę z nim, ja walczę o niego, o nas, o siebie. Zrozumiałam, że musimy być szczęśliwi najpierw ja i on. Dopiero później będziemy szczęśliwi jako my. Zrozumiałam, że nie mogę traciś siebie dla nas. Co, jeśli nagle nas/jego zabranie? Nie mogę stracić wszystkiego, muszę mieć swoje ja, które mi wówczas zostanie...

Silkytouch,

chce jeszcze nawiazac dio tego, co juz wczoraj pisalam. Wydaje mi sie to wazne - wazne dla Ciebie. Tak dla podsumowania, zeby wszystko bylo jasne, zebys wiedziala, do czego dazysz.
Zostaw meza w spokoju i zajmij sie soba. Jesli Twoja zmiana da mu do myslenia i jesli nadal mu zalezy na Was - maz rowniez sie zmieni.
Naucz sie okreslic, gdzie sa Twoje granice. Czego chcesz konkretnie. Ile czasu maz ma poswiecac dla domu a ile dla pracy? Co Cie zadowoli? Jak czesto chcesz z nim rozmawiac? Jak duzo czasu z nim spedzac?

Animus w moim poscie napisal, ze kobiety wiedza czego nie chca, a nie potrafia powiedziec, czego chca. Ty sie postaraj to okreslic. Zobaczysz, czy Twoj maz chce za Toba podazyc, czy nie.
I nie mysl o tym, jaka bylas na poczatku znajomosci i jaki on byl na poczatku - bo tamtych ludzi juz NIE MA. Oboje jestescie tu i teraz - zupelnie inni  niz wtedy. rownie interesujacy i warci poznania od nowa.

Daj mu trochę czasu na przemyślenie i przetrawienie całego listu i tego co się stało..Cierpliwości

Dziękuję Miriamm
To takie oczywiste... a nie wzięłam tego pod uwagę... to co przekazuję mu swoimi słowami i czynami może być zupełnie inaczej odebrane przez niego...

Nie jest dobrze.
Mieliśmy dziś trudną rozmowę. Jakoś tak samo wyszło. M obrócił kota ogonem i wyszło, że to ja jestem ta zła co go lekceważy, a on się tak stara. On się stara, a ja tego nie widzę i mam wciąż nowe wymagania. On jest już zmęczony, on mnie nie rozumie (a tego listu to już w ogóle) i już nie chce zrozumieć... Już nie będzie się starał... Już niczego nie oczekuje... Mam mu powiedzieć wprost o co mi chodzi. To mu powiedziałam, ale on uważa że to kiepska historia, on tego nie rozumie. Jeśli ja chcę, to on może się wyprowadzić... Mam się nie martwić, nie będzie robił scen, zabierze kilka rzeczy i cicho wyjdzie...
Nie wierzę, że to powiedział!!! Nie wierzę!!! Tak chłodno, bez emocji...
Powiedziałam żeby został, że nie chcę by się wyprowadzał, że proszę go by się jeszcze postarał... dla mnie... ebyśmy się razem postarali Powiedział, że musi się zastanowić...

Czy ja żebrzę o uczucia? Nie wiem co mam robić... serce podpowiada mi, że mam walczyć... rozum zapala czerwoną lampkę ostrzegawczą, że to jest manipulacja i próba do powrotu do starego pożądku...

Nie zrozumieliśmy się z M... niby dorośli ludzie, a jakoś na opak odczytujemy słowa i sygnały, które do siebie wysyłamy... nie rozumiemy się, choć chodzi nam o to samo...
mamy do siebie żal i pretensje o te same rzeczy, oboje czujemy się zaniedbani, olani, niedocaniani. Oboje sobie zarzucamy, że o siebie nie dbamy, oboje nie widzimy na wzajem naszych starań... oboje musimy otworzyć oczy, ocknąć się nim będzie za późno
już jest późno...
powiedział, że nie ma już siły i ochoty się starać... poprosiłam by jeszcze spróbował... poprosiłam byśmy spróbowali razem... jeszcze raz...

Silkytouch, mam nadzieję, że nie odbierzesz mojej odpowiedz jako ataku na siebie, ale może wyczytasz z niej coś, co pozwoli Ci zrozumieć też swojego męża, bo możliwe, że jako jedyna tu osoba, w tej Twojej historii mi bliżej do niego. A czytam to co piszesz od samego początku.
Gdy się zastanawiałaś kilka dni temu, co mąż zrobi po przeczytaniu tego listu, Silkytouch, to zbierałam się, by Ci odpisać, że będzie zaskoczony, uzna, że oszalałaś, nie zrozumie Cię i zapewne zaproponuje Ci rozstanie. Tak się faktycznie stało.
Nie wiem czy będę potrafiła to dobrze uzasadnić, ale moim zdaniem, Silkytouch jesteś zachowujesz się w sposób irracjonalny, przynajmniej z perspektywy męża. Męża, który jednak myśli jak mężczyzna i być może ma inaczej poustawiane priorytety. Z jego perspektywy on dba o rodzinę i stara się zapenić jej byt, kosztem własnego zmęczenia. Nie zdradza Cię, nie oszukuje, nie pije, nie wiem co jeszcze, w każdym razie zachowuje się jak zachowywałoby się większość osób na jego miejscu, gdyby tyle pracowało. Ewidentnie jest to z jego perspektywy priorytet, ale - z tego przynajmniej co sama piszesz - nie pracuje on żeby przyszpanować nowym autem czy super domem, ale dlatego, że w ten sposób mialoby Wam się żyć jak najdostatniej. Wraca do domu zmęczony, a tam czekasz Ty. Nie chodzi o to, że miałabyś czekać z obiadkiem, rzeczy poprane, poprasowane, dom posprzątany. Nie sądzę też, by dla niego było to najważniejsze. W każdym razie z jego perspektywy żyje on w normalnym,poukładanym świecie, w którym jego obowiązkami jest praca zaawodowa, Ty masz więcej czasu, więc zajmujesz się też domem i w tym poukładanym świecie, Ty nagle doznajesz olśnienia, że nie jest jak być powinno. (Od razu mówię, że uważam za naturalne, że jeśli jedna osoba w małżeństwie pracuje więcej, to druga prowadzi dom, u mnie w małżeństwie było długo odwrotnie i ja byłam Twoim mężem i jakoś mój maż gotował, sprzątał, prasował i nigdy nie czuł sie wykorzystany, upokorzony, że ja mam wszystko podane pod nos.) Ja, podobnie jak Twój mąż takich olśnień nie rozumiem. Nie rozumiem o co Ci tak naprawdę chodzi i czego Ty chcesz. Myślę, że sama nie wiesz czego chcesz, że nie umiesz tego określić, ale jedno jest pewne, chcesz by mąż był inny i by był dokładnie taki, żeby Ci - jakby to ująć najzgrabniej - bardziej pasował, czyli w sumie stał się taki, jak Ty byś chciała (mimo że sama nie wiesz co to dokładnie znaczy). Nie wiem, może jestem przeczulona na kobiety, które naczytały się książek psychologicznych i zapragnęły czegoś innego w życiu, bo z racji zawodu spotykam ich mnóstwo, ale ja dokładnie to tak widzę: obudziłaś się któregoś dnia z pragnieniem życia inaczej. Nie zapytałaś męża, czy on chce inaczej, po prostu przystąpiłaś do działania. Ty schudłaś, zmieniłaś się, zadbałaś o siebie i teraz będziesz się realizować i zmieniać swoje małżeństwo. Nie zważając na to, że nie tylko Twoje potrzeby są ważne - nie mogłaś zresztą na to zważać, bo bardzo typowe dla sytuacji takich jak Twoja jest również to, że kobiety usprawiedliwiają swoje dziwaczne postępowanie tym, że nabierają wewnętrznego przekonania, którego są pewne, że dotychczas realizowane były potrzeby małżonka. Taka racjonalizacja wystarcza, by w jakimś przedziwnym duchu sprawiedliwościowym przystąpić do naprawy swojej dotychczas fatalnej sytuacji. Takiemu postępowaniu nigdy nie przyświeca dbanie o małżeństwo jako całość, ale tylko o samą siebie. A gdybyś zapytała, jak czasem pyta się mężów jak Twój, czy w układzie dotychczasowym mąż pracuje dla siebie, swoich potrzeb, czy dla rodziny, to mąż by Ci wyłożył, że on też zrezygnował z mnóstwa rzeczy i poświęcił je nie dla siebie, ale dla małżeństwa. Bo to jest normalne, na tym właśnie dokładnie polega związek, że się umie rezygnować. Ty oczywiście powiesz, że Ty rezygnowałaś z siebie i to na długie lata i teraz jest Twój czas, ale to frazesy, puste słowa bez pokrycia, to najczęściej wyłącznie Twoje przekonanie.
Ty się zmieniłaś, Silkytouch w sposób jaki również nie jest niezwykły. Poszperaj i poszukaj kobiet, które schudły i bardzo zmieniły swój wygląd zewnętrzny i jak się po tym poczuły i jak to samopoczucie wpłynęło na ich małżeństwo. Pod tym względem również Twoja historia nie jest aż tak wyjątkowa.
Posunięcia w stylu: napiszę do niego list to w moim przekonaniu zła rada. Gdyby mój mąż wręczył mi taki list, to uznałabym, że zinfantylniał do granic i zapewne zwyczajnie bym się obraziła albo - co gorsza - wyśmiałabym go.
Twój mąż nie wie i nie rozumie co się dzieje, nie wie czego od niego chcesz. Nie rozumie Cie zupełnie, bo też i Ty chyba nie do końca wiesz czego chcesz. Wzięłaś się za zmianę w małżeństwie, bo masz kryzys, nie wiesz co czujesz itd. Spytałaś kiedyś męża, czy on nie miał takiego kryzysu? Albo czy nie jest po prostu tak, że czasem ma się w życiu takie okresy? Nałożyłaś okulary, przez które wszystko się składa w jedną historię, która trzyma się kupy. A w moim przekonaniu, gdy czytam o co miewasz żale, to są to sprawy wymyślone, rozdmuchane i takie, które nie są problemem. Masz żal o tę sytuację z seksem. Życie codziennie nie jest życiem księżniczki, może innym paniom trudno się do tego przyznać, ale chyba każdej z nas mąż kiedyś zasnął w ten sposób. I możesz albo czuć się silną, wartościową kobietą i żartować z nim z tego następnego dnia, albo wpisać to w swój schemat "ja muszę żebrać o seks". Kobieto! O nic nie musisz żebrać, po prostu czasem tak bywa i tyle.
Podjęłaś już pewne decyzje i podjęłaś juz pewne kroki Silkytouch. I oczywiście nie musi tak być, jak zaraz to opiszę, ale z doświadczenia wiem, że bywa najczęściej tak, że takie pary się rozstają. Czasami ona sobie kogoś znajdzie, czasami on, czasami któreś z nich ma na tyle rozumu, żeby mieć dość strony "zmieniającej świat". I jak do tego dojdzie, to Ty zostaniesz w poczuciu, że mąż nie walczył, że nie chciał się zmienić i że to jego wina, a on, że któregoś dnia oszalałaś i nie dało się z Tobą żyć, bo robiłaś wszystko, by z Tobą się rozstać. Bo spróbuj posłuchać się uszami męża. On nie słyszy, gdy mówisz: "to i to robisz dobrze, ale przeszkadza mi to i to" (bo mam nadzieję, że jednak te wasze rozmowy nie są zbudowane wyłącznie na wykazywaniu mu co robi źle), on słyszy tylko tę drugą część i odbiera to jako permanentny atak na siebie. Z jego perspektywy jesteś ciągle w pretensjach i problemach, podczas gdy te małe rzeczy, o których czasem piszesz i się cieszysz z nich są staraniami o związek. I on to robi dla Ciebie, Silkytouch. Nie dla siebie. Ty zaś chcesz zmian dla siebie, nazywając je zmianami dla związku, choć nie pytasz czy druga osoba ich chce, potrzebuje itd. A może chce i potrzebuje czegoś innego, ale ma poczucie, że nie ma prawa realizowania siebie do końca, bo małżeństwo nie jest jednoosobowe?

Jesteś bardzo mądrą kobietą, Silkytouch, bo bardzo chcesz walczyć i nie idziesz na łatwiznę w stylu kochanek i to jest świetne. Ale z mojej perspektywy cała reszta Twojego postępowania to zmierzanie ku katastrofie, o którą usilnie walczysz, myśląc tylko i wyłącznie o sobie. I mam nadzieję, że nie poczujesz się atakowana, ale mój punkt widzenia pozwoli Ci choć trochę inaczej spojrzeć na tę sprawę.
Pozdrawiam

co zamierzasz teraz zrobić..

Twoje posty Miramm m.in. o tym co chcemy przekazać, a co inni odczytują, Twój cały post Krynolinka - napisałyście chyba w ostatnim momencie... słyszałam co do mnie mówił, nie chciałam rozumieć... chciałam by się o mnie starał... przestałam się starać o niego... 
Będę kontynuowała to co rozpoczęłam, jak już zamieszałam w tej zupie to dogotuję ją do końca. Chciałam być księżniczką na ziarnku grochu, a okazało się że mój Książę poczuł się odrzucony, niechciany, niepotrzebny... dał mi do zrozumienia, że poczuł że zachowuję się jakbym szukała sposobności by go zdradzić, że mi na nim nie zależy... dopiero wczoraj i dziś rozmawialiśmy normalnie, bez wyrzutów. Normalnie, ale w bardzo smutnej atmosferze. Dziś nawet smutniej niż wczoraj. Wiem, że to nie są żarty, to nasze życie... Życie, które może się rozsypać... wiem, że dużo zależy teraz ode mnie... od mojego zachowania w stosunku do niego... wiem, że forum nie rozwiąże moich problemów, muszę im stawić czoła sama. Tak, dostałam zupełnie coś innego niż chciałam. Chciałam by o mnie walczono, a to ja muszę zawalczyć... chciałam by to mi udowadniano miłość, a to ja muszę przekonać, że kocham...

Gdy zaczynałam ten temat wydawało mi się, że mam wątpliwości czy kocham męża, czym jest miłość i szczęście, przerażała mnie rutyna dnia codziennego. Chciałam znaleźć sposób na zweryfikowanie swoich uczuć do męża. Wydawało mi się, że on jest mną znudony, że chciałby czegoś innego. Gdy rozmawialiśmy wczoraj, gdy zobaczyłam jaki jest smutny, jak moje słowa i zachowanie go ranią, gdy powiedział o wyprowadzce uświadomiłam sobie, że tak, kocham go. Nie chcę go stracić, nie chcę innego. I nie jest to kwestia lęku przed nieznanym, przed zmianami (a przynajmniej tak mi sie dziś wydaje). Wczoraj i dziś tak na prawdę zaczął mówić co czuje, co myśli. Każda nasza kolejna rozmowa jest trudniejsza, ale z każdą kolejną poznaję lepiej jego myśli. Nigdy nie rozmawialiśmy tak jak teraz. Kryzys nie pojawił się zapewne z dnia na dzień. Coś rosło, pęczniało w nas od dłuższego czasu. Tak bym chciała go teraz przytulić; nie by on przytulił mnie. To ja chcę przytulić jego, powiedzieć że kocham, że zrobię wszystko by poczuł się znów bezpieczny i szczęśliwy ze mną... żeby miał dla mnie jeszcze trochę siły i cierpliwości... do wieczora jeszcze tyle godzin...

Widać teraz że sama nie wiesz co robić bo w głowie masz mętlik i nie wiesz co masz robić..

Myślę, że tak.
Stan ten pojawił się po raz pierwszy po jakiś 2 latach naszego bycia razem. Ja wówczas bardzo dużo czasu spędzałam w pociągu. Studiowałam, a on już pracował. Jeździłam do niego co tydzień, spędzając w pociągu po 8-11 godzin w jedną stronę. Jak teraz na to patrzę, to sama siebie podziwiam. Nie zastanawiałam się czy jechać, zastanawiałam się jak szybko mi się uda zamknąć tydzień na uczelni by jechać do ukochanego. Zawalałam całkowicie wykłady, chodzilam tylko na ćwiczenia. Później było trudniej na egzaminach, ale przecież widziałam się z M!
Czas spędzaliśmy bardzo aktywnie. Wieczorami ja zasypiałam. Byłam tym przemęczona. Sex był przyjemny, ale trudno mi się było rozkręcić, nie "elektryzowało" mnie to, nie czułam chemii, potrzebowałam nastroju, czasu, dłuższego dotyku, ale wieczorem już mi się nic nie chciało, byłam zbyt zmęczona, cały czas w podróży. Chciałam się tylko przytulić i zasnąć. Chciałam po prostu być, nic nie robić, wystarczyło mi być.
Były też takie momenty gdy mieszkaliśmy już razem, że moje potrzeby seksualne były niższe niż jego. Czasem miałam ochotę, czasem nie. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że nudziło mi się, ale nie potrafiłam o tym rozmawiać. On nie potrafił mi pomóc. Im on bardziej próbował inicjować sex tym ja mniej miewałam ochotę.
Nie potrafiłam oddzielić momentu intymności, spraw łóżkowych od życia. Gdy tylko coś mi siedziało w głowie nie potrafiłam się wyłączyć i skupić wyłącznie na danym momencie. Myśli mi się kłębiły w głowie, tłumiły podniecenie. On tego nie potrafił zrozumieć. Czasem się denerwował gdy nie kochaliśmy się przez kilka tygodni. Czasem czułam, że powinnam się z nim kochać bo on tego potrzebuje. To głupie starsznie. Głupie jest też to, że nawet gdy nie miałam ochoty, gdy trudno mi się było rozkręcić, nigdy nie miałam problemów z orgazmem, z czerpaniem przyjemności z seksu. Problemem zawsze była moja początkowa niechęć i być może nie taka gra wstępna jaka by mnie kręcila. Bo jak już się rozkręciłam - było ok. Tego on też nie rozumiał, to go wpędzało we frustrację. Ja mówiłam nie. On się starał mimo to. Ja dalej mówiłam nie, ale po dłużsej chwili robiło się miło. I co miał sobie myśleć następnym razem? Mówi 'nie', ale chce (typowa kobieta). Nie potrafiliśmy tego przeskoczyć, nie potrafiliśmy o tym rozmawiać. Mnie kręci to co nie do końca poznane, tajemnicze. Jego już dobrze poznałam, mniej mnie pociągał fizycznie bo był już taki mój, dobrze poznany i odkryty, bo już mnie nie zaskakiwał. On pewnie może to samo powiedzieć o mnie. Nigdy jednak nie przeleciała mi przez głowę myśl o zdradzie. Ten temat w ogóle dla mnie nie istniał. Byłam z facetem, którego kochałam, może bez motyli, z mniejszą chemią, ale razem. Ja marzyłam, że kiedyś będę jego żoną, matką jego dzieci, że będziemy mieć dom i psa.

I mamy to wszystko, ale pogubiliśmy się ze sobą...

Nigdy przez głowę mi nie przeszła myśl - może to nie ten, może go nie kocham.
To było takie naturalne dla mnie, że on i ja będziemy zawsze razem

z biegiem czasu, gdy on się na mnie denerwował (to co opisuję jako jego nerwy) ja zaczynałam się w środku buntować. Dlugo jednak, do ostatniej wiosny buntowałam się wewnętrznie, nie podejmowałam prób rozmowy. Bałam się jego reakcji, konfrontacji

Wiosną się zaczęło to o czym ciągnę ten wątek.

wierzę, że się dogadamy:) M ma trudny charakter, ale wierzę że się kochamy!

jeżeli chcecie walczyć o was to musisz wiedzieć że to nie stanie się już natychmiast musi trochę czasu minąć żeby pewne rzeczy zaczęły się łączyć w całość....

Jeżeli chodzi o seks to mam podobnie jak Ty opisałaś tutaj. Tzn już powoli to się zmienia, tym bardziej, że biorę wreszcie tabletki i nie boję się tego co wcześniej - ciąży, która w moim wypadku nie powinna teraz mieć miejsca. Ale te zachowanie opisałaś tak, jak ja to wszystko odbieram i zastanawiałam się co jest (w sumie to już bardziej było) ze mną nie tak, że właśnie nie mogłam oddzielić spraw łóżkowych od życia normalnego? Jak stała się jakaś przykrość - czy to z jego strony, czy zraniła mnie przyjaciolka, przypomnialam sobie kłótnię z ojcem, itd, to po prostu seks mnie odrzucał - chciałam się przytulić i spać. Zresztą nie będę pisać więcej bo identycznie mialam jak Ty...

Ale odbiegłam od tematu. Przeczytałam cały ten wątek, jeżeli tak mogę powiedzieć to "wciągnęła mnie Twoja historia", bo Ty mimo tego, że jestes na zakręcie i nie do konca taka silna jaka się wydawalas w polowie wątku - to jestes mądrą kobietą, dojrzałą. Wiele mnie uczysz, wiesz?
Nie doradzę nic, bo sama jestem na zakręcie obecnie, ale wspieram Ciebie całym sercem. Pamiętaj o swoim szczęściu ale nie zagłuszaj wołaniem o swoją dobrą kondycję psychiczną szczęścia męża.
Pozdrawiam

Hej

Chwilkę mnie u ciebie nie było i widzę, że dużo się wydarzyło....

Ostatnią rzeczą, którą przeczytałam wcześniej były rozważania na temat listu i powiem ci szczerze, że nie wydał mi się to dobry pomysł, bo Twój mąż chciał z Tobą rozmawiać i starał się zrozumieć, a takie listy to ostateczność... No, ale wtedy nie miałam siły pisać...

Na teraz, rzeczywiście się w tym wszystkim pogubiliście oboje, ale widać w tym co piszesz waszą miłość i widać, że chcecie walczyć o to małżeństwo.

Dobrze, że uświadomiłaś mężowi, że nie chcesz powrotu do tego co było. Dobrze też, że "usłyszałaś" to, co on od jakiegoś czasu próbował ci przekazać. Teraz przed wami prawdziwa walka o wasz związek. Myślę, że musisz się przygotować na huśtawki nastrojów (swoje i jego), na pretensje (które mogą się wydawać bezpodstawne) itp. Ważne, żeby nie dać się wyprowadzić z równowagi i na bieżąco wyjaśniać swoje wątpliwości. Widzę, że u ciebie ma miejsce to samo co u mnie; ja mówię jedno, a mój mąż słyszy drugie... Takie rzeczy potrafią bardzo utrudnić komunikację.....

Trzymam kciuki Udanego weekendu

Witajcie
Co u nas? Na razie dobrze, rodzinnie. W sobotę byli znajomi na obiedzie, M gotował. Wczoraj byliśmy sami w kinie wieczorkiem. Dziś ja idę na fitnessy, M czeka aż zgubi jeszcze z 10kg i wybiera się na tenis.
Cieszymy się sobą:)

Wiajcie

Jesień pełną parą...
Dziś przy śniadaniu mały zgrzyt. Sama, niechcąco sprowokowałam. M prosił wczoraj bym coś tam mu kupiła przez internet, coś tam sprawdziła - ok.
Mam teraz spory natłok swojej pracy, dziś jeszcze wizyta u fryzjera, którą nie bardzo mam jak przełożyć. M zjechał rano do miasta, wrócił na śniadanie a ja już podminowawa, że już po 9 i że mam sporo pracy. Było ok dopóki nie poprosił o kolejną rzecz do sprawdzenia w necie. Ja wiem, że mi to zajmie 2 minuty, ale prosilam by mnie tym tak nie obarczał. Sama mam swojej pracy po kokardę. I zamiast powiedzieć nie, powiedziałam z poirytowaną miną nooooooooooo..... mały zgrzyt, ale przepracowany od razu..

miłego dnia, ja nie mogę się dobudzić w tę smętną pogodę:( 3 kawy za mną a mi się spać chce....

Jestem cierpliwa, muszę być cierpliwa, ktoś musi... staram się być miła, a jeśli muszę to rzeczowa i konkretna... nie histeryzuję, nie awanturuję się, nie 'sapię'...

wróciłam  fitnesów o 20. Wchodzę do domu ze śpiącym synkiem. Jak poprosiłam to mi pomógł go rozebrać. Położyłam młodego i padnięta pomaszerowałam do kuchni coś jeść. A tam - TORNADO!
M piekł ciasto dla synka, obiecal mu! W zlewie stos naczyń, na blacie stos naczyń. Cały fartuch z płytek na długości jakiegoś 1,5m pochlapany przyschniętym ciastem. Ciastem umazany: czajnik, noże, lodówka, kuchenka, butelki z piciem, całe blaty. Pytam: co tu się stało?
Odp: to wszystko przez to, że nie mamy miksera i musiałem ciasto blenderem robić.
Pyt: a nie mogłeś tego zostawić w spokoju jak widziałeć jak się brudi?
odp: i co? miałem to wszystko wyrzucic? chciałem upiec szarlotkę, ale w tym domu nie ma masła ani margaryny
ja: a zaglądałeś do lodówki?
on: tak, nic tam nie ma.
ja: zerknij prosze jeszcze raz
on: tak, bo ty zawsze tak schowasz że nie idzie nic znaleźć
ja: trzy głębokie oddechy. Nie znalazłeś bo rzadko korzystasz z lodówki. Dlaczego tego nie posprzątałeś jak było świeże?
on: chciałem, ale nie dałem rady, nie było miejsca w zlewie, za duży bałagan
ręce mi opadly. Powiedziałam tylko, ok, ostatni raz. Powiedziałam spokojnie, że nie podoba mi się to, że jestem zła że muszę to za niego robić, że mam nadzieję że to ostatni raz i proszę go o opanowanie nerwów następnym razem i posprzątanie po sobie.
Zabrałam sie za sprzątanie. M zasiadł na kanapię. Słyszę pytanie: schodzi?
cóż mogłam odpowiedzieć: schodzi, musi zejść, innej opcji nie ma
Jak sprzątnęłam podziękował. Zażyczyłam sobie kwiatka na jutro. Jestem zmęczona, mam dziś sporo pracy na komp. a jeszcze kuchnię musiałam odgruzować bo pan tata się bawił w pieczenie ciasta...

wiem, wiem... pozwoliłam by tak było przez długie lata... godzilam się na to i zbierałam jego "zabawki"
dziś nie chciałam wojny, dopiero co w piątek znaleźliśmy porozumienie. Powiedziałam spokojnie, ale wyraźnie, że to ostatni raz, że to jest właśnie jedna z tych rzeczy które mnie irytują, których nie chcę więcej akceptować, które chcę zmienić w naszym związku. Nie wiem... wiem, że potrzebujemy teraz czasu, że nie da się tego zmienic tak od razu... wierzę, że jednak da się zmienić...

Wiesz silky co jest problemem?
Ze jestes supermenka.
Ze w sytuacji zasyfionej kuchni roboty na pare godzin ty podolasz. Umiesz. Potrafisz. Dasz sobie rade.
Nie przyszło ci do głowy ze nie dasz rady tego zrobic. Nie przyszło ci do głowy zeby powiedzieć. Sama nie dam rady. Chodź. Zrobimy to razem. Ty zaczniesz zmuszać naczynia a ja ogarne te brudne kafle i szafki. Dzięki temu będziemy mieć jeszcze wieczór dla siebie.
Rozwiązania jakie widzisz to albo zrobię to sama. Albo zacznę zmieniać wychowywać męża który ma to zrobic.
Co oznacza awanturę. Co jak ja rozumiem oznacza niedojrzalosc twojego męża. Ciagle pozostawanie w relacjach : jestem zbuntowanym 16- latkiem który dba o to by go starzy nie poskromili i nie wpasowali w ramki.

Ustalas cos ze swoim mężem który teraz pokazuje ci gesty. Zabiore ja do kina. Sie uspokoi. Wezmę gdzies tam..
Jak sadze. Tak naprawdę uważa ze mam wczesna menopauze/klimakterium/jestem przed okresem/ hormony buzuja/ odbija ci...
Dla świętego spokoju cos zrobi. Ale nie rozumie o co ci chodzi i nie zgadza sie z twoimi argumentami.
Przykładem tego jest ta kuchnia- ponieważ dla dorosłego człowieka do ogarniecia jest sprzatniecie po sobie.
Ale on nie musi. Nie chce. Po co.. I tak to zrobisz...
Pani idealna. Dom musi lsnic. Syn musi lsnic. Mąż tez.
Bo to świadczy o tobie.
Napisalas o tym obryzganym fartuchu kafelek...
Pewnie Mogłas popisowo zostawić sprzątanie na następny dzien. Umyć naczynia. Sprzątnąć blaty. Powiedzieć. Nie dam rady dzisiaj zając sie kaflami. Trudno. Bedzie brudno.
Silky. Czemu ty taka jestes? Czemu dzwigasz wszystko?
Czemu to oczywiste ze mozna ci zostawić kuchnie w totalnym syfie a ty powiesz- ostatni raz???

Głupota z tym przedszkolem silky. Ja nie chodziłam do przedszkola. I jakoś daje. Dziele. Widzę ludzi i ich potencjał.

Silky. Wiesz z czego wynika takie podejście ja sama??

Po pierwsze brak zaufania do innych ludzi. Przecież nie mozna im zaufać polegać na nich opierać sie o nich. Jak sama nie zadbasz o siebie to nikt nie zadba.
Po drugie ludzie są --- na minus. Nie na plus. Oceniasz otoczenie złe. Są słabi. Nieslowni. Nieodpowiedzialni. Nieuwazni i tak dalej.
Po trzecie--- albo ty uważasz ze ty jestes na plus---- lepsza. Zreczniejsza. Uwazniejsza. Odpowiedzialniejsza.
--- albo uważasz ze jestes słaba niewidoczny niepotrzebna nikomu... I dlatego wlasnie nikt nie bedzie chciał ci pomoc oprzeć sie na tobie być z toba dla ciebie. Ludzie są z toba bo jestes zaradna. Nieskomplikowana. Nie sprawiasz problemów. Nie angazujesz innych w swoje sprawy.

Paradoksalnie u ciebie ten plus i minus idą w parze.
Po pierwsze jestes lepsza. Lepiej zorganizowana. Inteligentna. Bystra. Samodzielna. Nikt tak jak ty nie potrafi... I tutaj wstawmy odpowiedni czasownik.

Po drugie ktoś- twoja mama zapewne - nauczyła cie ze kochana silky to silky ktora nie siedzi matce na głowie nie chce ciagle czegoś. Radzi sobie sama

Moze tez matka próbowała być ci matka nadopiekuncza i potrzebna i stad twoja potrzeba samodzielnego wiązania sznurowek??
Jednym słowem silky-- zlaz z tego cholernego piedestalu. Sama na niego wlazlas.
Swietnie to rozumiem bo byłam taka jak ty. Nie w kwestiach tak małych jak sprzątanie. Codzienność. Ale jeżeli chodzi o problemy..
Miesiąc po stracie dziecka. Będąc w głębokiej żałobie. Ukrylam ja. Potajemnie chodziłam do psychologa. Płakalam jak nikt nie mógł mnie zobaczyć. Tworzylam dla sobie takie własne " obecności" nieurodzonego " synka m
Ale nikt o tym nie wiedział. Nie chciałam nikogo martwić. Przecież nie chciałam zeby ludziom było cieZko bo mi jest cieZko...
Rozumiesz to prawda??
Tylko jak ty ludzi chronisz. To tak. Jakbyś ich nie potrzebowała. Oni tak myślą. Silky da sobie rade ze wszystkim. Silky nikogo nie potrzebuje. Silky zawsze da rade

I paradoksalnie- ludzie cie nie widza. Nie widza twoich potrzeb. Żalow. Zmęczenia. Bólu.
Bo go ukrywasz. Bo klamiesz. Bo udajesz silna.

coś w tym chyba jednak jest. U mnie poza niechodzeniem do przedszkola było też wychowywanie się do czasów podstawówki z praktycznie tylko 1 koleżanką. Tak mieszkaliśmy, że nie było tam dzieciaków. Od święta ktoś przyjechał z dzieciakami. Tylko ja, mój młodszy brat i rodzice (głównie mama)
Podsumowując - wydaje mi się, że mogę mieć deficyty w rozowoju społecznym z powodu izolacji od równieśników w okresie do 7 roku życia.

Dziś próbował uderzyć w mój czuły punkt, ale trafił kulą w płot. Wiosną chciałam 2 dziecko, ale on niespecjalnie. Dziś wyciągnął działo.
Ni z gruszki ni z pietruszki zapytał czy chciałabym drugie dziecko! Zapytalam więc czy on by chciał. On na to, że tak ostatnio sobie myślał, że w sumie to chyba ostatni moment i może powinniśmy pomyślec. Że on by mógł zrezygnować ze swoich planów na wakacje życia i odłożyć je jeszcze o 3-4 lata.
Nie wcelował jednak... nie ruszyło mnie...
Oznajmiłam, że:
- to nie jest dobry moment na drugie dziecko
- robienie sobie drugiego dziecka by naprawić/poprawić/uzdrowić/zachować małżeństwo to zły pomysł
- że musimy się pierw ze sobą poukładać nim pomyślimy o dziecku
- że muszą zniknąć rozmyślania o wyprowadzce, że pierw musimy się dobrze czuć ze sobą
- kategorycznie NIE

Stwierdził, że sobie przecież już wszystko wyjaśniliśmy (czytaj: o co ci znowu chodzi, jest ok to się nie czepiaj). Tak, wyjaśniliśmy ale teraz musimy zacząć działać i wprowadzić to w życie, a na to trzeba czasu. Ja teraz potrzebuję czasu.

Mi się raczej wydaje, że drugie dziecko to jakaś tania zagrywka męża - kolejne obowiązki dla Ciebie - wtedy pewnie nie miałabyś czasu myśleć o swoim szczęściu i nie podejmowałabyś dyskusji z mężem na temat ulepszania Waszego małżeństwa... I ciekawa jestem jaki on miałby wkład w zajmowanie się tym dzieckiem...
Poważnie zdecydowałabyś się świadomie na drugie dziecko wiedząc, że ta sytuacja nie poprawi się za szybko? Jak dla mnie z twoim mężem jest trochę jak z alkoholikiem - chyba nie zdaje sobie po prostu sprawy z tego, co ty do niego mówisz i czego oczekujesz.
Po dobroci się nie da to może spróbuj jakiejś terapii wstrząsowej

Zgadzam się, powiedział to co chciałam usłyszeć wiosną. Wyciągnął ciężką amunicję, ale spóźnił się z nią o kilka miesięcy. Trafił kulą w płot. Wiosną, nim zaczęłam swoje zmiany, póki związek się toczył starymi torami, a ja niczego dla siebie nie wymagałam chciałam drugie dziecko.
Teraz - NIE MA OPCJI na drugie dziecko! Nim się zdecyduję musi dużo wody w rzekach upłynąć.
Jaki byłby jego wkład? Ktoś musiałby zostać ojcem. Jakbym akurat trafiła z porodem w jego wolne to byłby przy mnie, jeśli nie przyjechałby wieczorem. O, pewnie od czasu do czasu pojechałby kupić pieluchy. TYLE. Wiem, bo już to przerabiałam, 4 lata temu. Nie chcę drugi raz być zamężną matką samotnie wychowującą dziecko.
Jeśli pojawiłoby się teraz drugie dziecko, to ja chcąc niechcąc musiałabym zostać w domu i zająć się dzieckiem, znów zrezygnować z siebie, bo w tej sytuacja jaka jest na jego pomoc nie mogłabym liczyć. Co by mi zaproponował - to co zwykle - jak nie dajesz rady to trzeba wziąć kogoś do pomocy (sprzątaczkę, nianię, gosposię). I tak będzie płacił za wszystko z czym ja się nie wyrabiam... aż kiedyś stwierdzi, że za sex też sobie może zapłacić...

Powiem ci szczerze, że obraz matki polki miałam w domu - moja matka dalej taka jest, do dziś, o sobie NIGDY nie myślała a ostatecznie miała pretensje, że nikt nie docenia jen poświęceń. Ja dawno jej mówiłam, że zrobię obiad, że posprzątam, ale gdzie tam - ona wolała wstać o 5 rano i ugotować obiad przed pracą aby mężuś miał obiadek. Dla mnie to porażka a nie życie, ale dziś ma 50 lat i dalej do niej nie dociera.

Więc Ty masz już dziecko, poświęciłaś mu dużo, mężowi też poświęciłaś dużo, dziecko jest małe więc czeka Cię z nim dużo innych, nowych obowiązków, będzie dorastać, będą inne problemy a Ty nie powinnaś sobie dokładać pracy przy drugim dziecku i znowu poświęcać się dla rodziny podczas gdy mąż tak naprawdę nie kiwnie palcem. Twój mąż tylko płodzi a ojcem i matką jesteś Ty a to nie na tym ma polegać.

Uważam, że jeśli inwestycja w małżeństwo jest nieopłacalna to powinnaś zainwestować w siebie. Może wtedy mąż zobaczy w Tobie silną kobietę bo póki co traktuje Cię trochę jak pewnego osobnika w domu, który sprząta, pierze, gotuje, ma cicho siedzieć i spełniać polecenia męża bo i tak od niego nie odejdzie. On chyba czuje się za pewnie.

Skoro juz tu piszesz to przede wszystkim podejmij prace bo bedziesz od jednego do drugiego faceta się tułać. A dziecko do żłobka jesli babcie nie moga pomoc bo poki nie masz pracy to niezbyt jestes samodzielna.

silky, witaj i tu.

Dopiero teraz zobaczylam Twoj wątek - bede z Toba . Po opisie kuchni mialam dziwne poczucie deja vu sprzed jakiegos roku - tak wlasnie wygladala moja wlasna kuchnia, kiedy moj mazonek wchodzil w etap partnerstwa i rownouprawnienia Byl tak zachwycony soba w nowej roli pomocnego męza, ze zupelnie zgubila mu sie istota rzeczy - np mianowicie, jak ustalilismy, ze on robi ciezkie zakupy (typu woda, napoje itd) to uwazal za normalne ciepnac to wszystko w progu domu, uniemozliwiajac przejscie.. Jka robil obiad - w kuchni - pobojowisko zostawione - dla podkuchennej Jak dzieci kladl spac - ciuchy porozwalane po calej lazience, mozna by dlugo pisac.

Wiec - wzielam go na rozmowe. Na skutek tej rozmowy ustalilismy, ze -

1. jesli ktos wykonuje jakies zadanie, robi to od poczatku do konca, czyli, jak robi zakupy, to zeby zadanie bylo zaliczone, zakupy musza byc wniesione, rozladowane i poukladane do szafy. Jesli robi obiad, to koniec zadania to zostawienie kuchni jak zastal. Jesli kladzie dzieci, to pilnuje, by ubrania trafily do brudow.
2. Przekonalam go, ze to, ze oczekuję porzadku nie jest ROBIENIEM MU NA ZLOSC, tylko tak sie lepiej mieszka.
3. Ze pomoc jest wtedy, kiedy ja go o cos prosze i vice versa. Nie jest pomocą narzucanie swojego planu dzialania, kiedy ktos ma cos innego na mysli i oczekiwanie za to wdziecznosci.

Trzymaj sie i nie daj sie Pozdr

silky, dasz rade!

Na pocieszenie napisze Ci, ze na razie przedszkolak, ale jak bedzie musial, to wydorosleje - moj malzonek ostatnio robi mi kawę w pracy,  - sam z siebie, zaparza, przynosi do gabinetu - NIGDY wczesniej tego nie robil, raczej to ja jemu nosilam, potem nikt nikomu, teraz on mnie Moja asystentka otwiera szeroko oczy

Kontrakt musi być. Słabo mi idzie egzekwowanie zaangażowania w dom (sprzątania po sobie): miga się jak może, obraca wszystko w żart, mówi, że zmęczony, mówi 'oj tam' i się uśmiecha. Nie chcę cały czas wytykać wszystkiego palcem, bo zaraz będzie awantura że wciąż się czepiam i zrzędzę. W weekend robię kontrakt obrazkowy dla moich panów, może jak będą mieli to na piśmie to będzie lepiej...

dziś mam zły dzień:(
Wszystko mnie irytuje!
Irytuje mnie M, który ostatnimi dniami wraca do domu ok 21. Mam wrażenie, że jest gościem w domu, wraca gdy młody już śpi:(
Irytuje mnie jego zachowanie, to że czegoś ode mnie chce jak jestem zajęta, że burzy mój plan dnia, dzwoni gdy pracuje, oczekuje uwagi gdy wraca do domu... Irytują mnie jego pytania: gdzie jesteś, co robisz, dlaczego nie odbierasz, co to za sms, kto dzwonił, co robiłaś u kosmetycznki, co robisz na komputerze...
Dziś mam w głowie negatywne myśli, negatywne emocje.

Zażyczyłam sobie kwiatka za sprzątanie kuchni. I co? I nic!

DZIŚ MAM ZŁY DZIEŃ!

Dziś obawiam się, że nic się nie zmieni, że M wciąż nie rozumie o co mi chodzi... że lekceważy moje próby zaangażowania go w życie domu, w sprzątanie po sobie. Że wydaje mu się, że pytaniem o drugie dziecko załatwił sprawę - patrz kocham cię, bo chcę mieć drugie dziecko...

dziś jest mi źle...

dlaczego on nie rozumie, że gdy mówię że potrzebuję czegoś to tak jest? Dlaczego mam wrażenie, że on się zachowuje jakby naszych romów w ogóle nie było?
Wiem, znam odpowiedź - chce by było jak dawniej... NIE BĘDZIE

Jest lepiej, choć wciąganie go w życie domowe idzie mi opornie. Ustaliliśmy, że postaramy sie oboje o NAS.
Wrócił w piątek po 24. Oj, dawno tak nie zaszalał. Mówi się, że jak człowiek pijany to mówi to co myśli... Dużo mówił, bardzo dużo... jak bardzo mnie kocha, jak to sobie życia beze mnie nie wyobraża, ze chce być ze mną, że chce mnie i tylko mnie, że mnie uwielbia, że jestem piękna itd...

W sobotę nie pojechał do pracy, leżakował i cierpiał do 18:00 na kanapie. Z powodu kaca mógł nie pojechać do pracy, ale jak się urodził nasz synek to musiał pracować (i to boli).
Przez cały wczorajszy wieczór zbieraly mu się talerze, kubki. Dziś rano miłe zaskoczenie - wszystko w kuchni tak jak prosiłam. Widzę, że się zaczyna trochę starać. Nie rozrzuca ubrań, odnosi kubki. To małe gesty, ale zawsze. Wczoraj pracowałam do późna, dziś też. Nie marudzi, pytał tylko czu dużo mam pracy. Znów rozmawiamy o wakacjach. Dziś rano nie musiałam się zrywać rano jak zwykle, mogłam pospać do 9:30. Synek obudził sie o 8, ale bawił sie z tatą. Zawsze to ja wstawałam wcześniej, dziś nawet nie zauważyłam jak chłopaki wstali, spałam jak dziecko:). Dziś rano rozmawialiśmy chwilę w łóżko u nas, było milo... takie miłe chwilę, gdy czuję że jesteśmy RAZEM, nie obok...
Widzę, że coś się zmienia pomiędzy nami, chyba w końcu coś dociera do M... dziś widzę, że się staramy i budujemy, nie burzymy... M też zauważył, że jest inaczej, że czuje się lepiej, że czuje że mi zależy (wcześniej czuł, że go nie chcę w moim 'nowym świecie')...
Tak jest dziś.
A ja? Ja zmieniam się, patrzę inaczej na nasze małżeństwo, nie nastawiam się, że muszę za wszelką cenę. Wiem, że jestem jeszcze tu gdzie jestem bo jeszcze chcę. Zrobiłam inwentaryzację i wiem, ze jestem samodzielna i lokalowo i finansowo. Dzięki temu wiem, że wszystko zależy ode mnie. 11 lat to kawałek czasu (1/3 mojego całęgo życia) więc teraz też się nie spieszę...
Żyję, obserwuję, notuję, wyciągam wnioski, działam...
Pisanie na forum mi mocno pomaga - Wasze spojrzenie, słowo wsparcia, czasem krytyki. Dzięki temu, ze piszę mogę wracać do tych sytuacji, przypominać sobie i analizować słowa i gesty. To na prawdę pomaga nabrać dystansu i bardziej trzeźwo ocenić sytuację.Nie nastawiam się, nie popadam w euforię, nie szukam dziury w całym. Żyję i obserwuję, a jak mam gorszy dzień to coś tam sobie wkręcę, ale muszę odkręcać na bieżąco.
Co ma być to i tak będzie...
Prędzej czy później wszystko sie wyklaruje...