miłość? szczęście? kompromis? gubię się... - Netkobiety.pl

Wiem, że nie będzie łatwo. Nikt nie obiecywał, że będzie.
Dziś jest mi źle. Zaczyna się. Od wczoraj czuję jakieś napięcie w naszych kontaktach. Jest bardzo nerwowo. Kolejny jego nerw wisi w powietrzu, czuję to.
Nie pasuje mu moje zachowanie. Zaczyna się irytować tym co robię. Nie pasowało mu, że jak wyszłam na fitnes to trwało to 2,5h (za długo). Przed wczoraj wparował w ciągu dnia niespodziewanie do domu, w porze w której zazwyczaj jest w pracy, wypił coś, zadzwonił do pracy i pojechał. Sprawdza mnie?
Wczoraj miałam pojechać do biura do miasta na chwilę po dokumenty. Zapomniałam ich, a potrzebowałam ich wieczorem. Nie pozwolił mi samej jechać, dał wyraźnie do zrozumienia, że pojedziemy razem. Ok, pojechaliśmy. Znów sprawdzanie? Po drodze zaproponował pojechać do sklepu po nową koszulkę do ćwiczeń dla mnie (stara, w rozm. 44 jest za duża). Wybrałam w innym fasonie niż wcześniej. PAdło pytanie: od kiedy nosisz takie koszulki?
Wieczorem był niezadowolony, że muszę popracować.
Dziś rano spał gdy wyjeżdżałam z młodym do przedszkola. Wróciłam gdy już go nie było.

Znów jest nerwowa atmoswera, znów słyszę że robię coś głupio, znów ma problem z akceptacją mojej pracy, znów się irytuje...

Ciężko mi. Ciężko mi zajmować się sobą. Mam wrażenie, że on próbuje wpędzić mnie w poczucie winy. Czuję, że zaraz będzie awantura, bo w domu nie jest idealnie czysto, bo ja wcześniej wychodzę do pracy do biura w mieście. Bo w domu bałągan (w jego oczach), trawa nieskoszona, a ja sobie wychodzę (może jutro?), że on pracuje a ja szukam emocji. Czuję, że znów będzie niefajnie...
Nie chcę się dawać wciągnąć w poczucie winy!
Nie chcę, ale czasem mu się udaje. Ma zdecydowanie silniejszy charakter niż ja! Sprawia, że czuję się winna gdy wychodzę z domu. Wychodzę, ale słyszę w głowie głos, który mi mówi - wracaj do domu, tam jest twoje miejsce.

Obiecałam sobie, że nie pozwolę wrócić do takiego układu jaki był, z jego pełną dominacją. Obiecałam sobie, ale jak robi się nerwowo zaczynam mieć problem ze sobą. NAchodzą mnie wątpliwości.
Myślę sobie, że to może jednak ja jestem ta niedobra, a on kochający mąż taki zapracowany i zmęczony.

Jest mi cieżko, jest mi źle, jestem smutna. Obawiam się wieczora gdy wróci z pracy. Nie chcę kolejnych jego nerwów ale nie chcę się podporządkowywać i tańczyć tak jak mi zagra.
Znów mi zarzuca, że jestem dla niego niemiła, że na niego warczę, że zachowuję się głupio. Póki co kwituję to tylko słowami: wcale nie.

Coś jednak wybuchnie lada moment. Zmów...

Potrzebuję wsparcia. Wiem, że jeżeli teraz się wycofam nigdy już tego nie zmienię. Będę tak trwać za przeproszeniem "ad mortem defecatum"
Ktoś chyba musi mną potrząsnąć. Jestem słaba, choć nie chcę. Jestem zdominowana. Udaję przed sobą, że nie jestem, a jestem. W głębi duszy boję się... boję sie zmian... boję sie jego reakcji na mój opór... boję się, że to ja będę musiała podejmować trudne decyzje... jemu jest wygodnie... ja się męczę... on ma dom, matkę dla dziecka, sekretarkę, kochankę... ja mam obowiązki...

Hej Chwilkę mnie nie było, ale widzę, że się nie złamałaś Super Jesteś bardzo dzielną kobietą, która wreszcie zaczyna być też sobą, a nie tylko żoną i mamą. Tak trzymaj.

Przypuszczam, że zachowanie Twojego męża (to sprawdzanie) może wynikać z tego, o czym pisałaś wcześniej - on widzi w nim to samo, co doprowadziło do rozwodów waszych znajomych. Może nie do końca rozumie, skąd zmiany w Twoim zachowaniu. Może nie dociera do niego jeszcze to co mówisz, a traktuje to jak wymówki, żeby ukryć coś innego (zdradę).

Oczywiście, że mąż próbuje wzbudzić w Tobie poczucie winy. Próbuje tych samych metod, które do tej pory były skuteczne I to oczywiste, ze mu się udaje; 100% kobiet które znam i które ma dzieci ma wyrzuty sumienia, kiedy gdzieś wychodzi i te dzieci zostawia. Zdrowego egoizmu trzeba się nauczyć, a jesli masz do tego partnera, który cię dołuje, to jest to tak samo trudna nauka, jak trudna jest walka o normalność. Ale nie pozwól sobie wmówić, że to, że masz swoje zainteresowania i nie podporządkujesz życia mężowi i synowi czyni z ciebie wyrodną mamę i złą żonę. Jesteś dobrą i mądrą żoną i kochającą mamą. A to, ze chcesz mieć trochę czasu dla siebie jest zupełnie normalne Nie daj sobie wmówić, że to coś złego...

Domyślam się, że to wszystko musi cię dobijać, ale wytrzymaj. Tak jak napisałaś, jesli teraz się poddasz już nigdy niczego nie zmienisz, bo Twój mąż uzna, że można cię złamać... Może pojedź gdzieś z synkiem podładować akumulatory? Nie pokazuj mężowi, że tak bardzo cię to męczy; spróbuj "na chłodno" wyjaśnić mu, ze atmosfera w domu jest nie do zniesienia i musisz wyjechać na 1-2 dni, żeby odpocząć. Takie napięcie, to forma nacisku, którą Twój mąż stosował i która działała, więc próbuje znów... Pokaż mu, ze już to na ciebie nie działa. Jesteś silna, dasz radę

Długo się nie nacieszyłam miłą atmosferą

Wszystko było ok, spędzał więcej czasu  synem, rozmawialiśmy o wyjeździe na wakacje.
I nagle (czyli jak zwykle, gdy wydaje mi się, że jest ok) bum!
Zadzwonił gdy odkurzałam. Nie słyszałam. Próbowałam oddzwonić, ale miał zajęte. Tak 3x. Zadzwonił wściekły z pytaniem co ja odp.. z telefonem, dlaczego odrzucam jego połączenia. Odpowiedziałam spokojnie, że też próbowałam się do niego dodzwonić ale miał zajęte i nic nie odrzucałam. Zakończył rozmowę mówiąć, ze nie ma mi nic do powiedzenia.
Wrócił do domu. Znów zarzuty, że odrzucam rozmowy i co ja w ogóle robię i jak się zachowuję. Nikt normalny nie odrzuca rozmów i to na pewno nie przypadek.
Cóż, powiedziałam tylko raz jeszcze, że nic nie odrzucałam. On, że mi nie wierzy.
Nastała cisza....

I co?
Mam swoje życie. Żyje swoim życiem. Nie dam sobą dyrygować. Wyszłam z domu z dzieckiem na dłuższe zakupy spożywcze. Wróciłam, on śpi

Zaczynam mieć w nosie jego zachowanie. Jeszcze trochę poczekam, poobserwuję.

Zaczynają mnie męczyć jego humory, powoli mam dość...

Silkytouch, mój mąż też wielokrotnie, po obietnicach, że on będzie nad sobą pracował, wracał do swoich starych zachowań i nawyków. Także wiem, że to jest nie tylko irytujące, ale przede wszystkim sprawia, że przestajesz wierzyć w sens rozmów i prób ratowania związku. Problem w tym, że nawet jeśli Twój mąż rzeczywiście chce się zmienić i chce zacząć naprawiać wasze relacje, to nie oznacza, że pozbędzie się wszystkiego tego co cię w nim irytuje i, że stanie się mężem idealnym. Jego "jazdy" też nie zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Ważne, żeby pojawiały się coraz rzadziej i, żeby pomiędzy nimi on okazywał ci swoje zainteresowanie, tak jak zaczął to robić ostatnio

Żyj swoim życiem, nie zawracaj sobie głowy jego humorami. Jak ochłonie możesz mu powiedzieć, że zabolało cię jego zachowanie i, że oczekujesz od niego przeprosin, ale nie naciskaj na rozmowę. Pozwól mu ponieść konsekwencję jego zachowania, chociażby miało to trwać tydzień, dwa. Niektórzy potrzebują takiej "terapii", żeby zrozumieć, że rzeczywiście coś się zmienia....

Dużo siły i powodzenia )

czuję się jakbym płynęła na jakiejś małej łódce, która co rusz to się wychyla w którąś stronę jak tylko lekko wiatr zawieje. Nieznośne uczucie. Płyniesz po spokojnej wodzie i nagle drobna bryza i prawie wypadasz z łódki. I czujesz, że nie masz na to wpływu, bo do brzegu jest jeszcze daleko a ktoś co rusz to wzburza morze i wiatr. A ty płyniesz i nie wiesz czy dopłyniesz, czy nie wypadniesz za burtę gdzieś po drodze. Trzymasz się więc tej łódki kurczowo i czekasz, i myślisz tylko by ta podróż dobiegła już końca. I co rusz to nieznośnie, niespodziewane bujanie. To Cię dobija! Chwila spokoju i znów zawieje, i znów bujanie...

Dziś znów czuję, że mieszkam z obcym człowiekiem...

A nie możesz na chwilę wyjechać, zabrać ze sobą małego, np. do rodziny. Ewidentnie Wam na sobie zależy, ale się pogubiliście, niezłe toksyny pomiędzy Wami krążą. Proponowałabym naprawdę odpoczynek od siebie na jakiś czas, aby każdy się uspokoił, pobył w innym rytmie, towarzystwie. Taka walka nie ma sensu. To jest walka o pozycję i wpływy w domu.

Pamiętaj, że Twoja emancypacja będzie burzyła to małżeństwo. Musisz zrozumieć też, że dla niego to nowość, i nie do końca z tego co piszesz, on umie sobie z tym poradzić. Dlatego musisz go też rozumieć. A dlaczego 11 lat było dla Ciebie ok i na to pozwalałaś? Myślę, że się dogadacie, tylko znajdź sposób na spokojne ustalanie nowych zasad (możesz napisać na kartce, przeczytać mu w wolnej chwili, poprosić i ich akceptację) i nie zacietrzewiaj się aż tak bardzo, bo wywalczysz co swoje, tylko jakim kosztem..

Twój mąż ewidentnie chce naprawić wasze stosunki, zaczyna analiwoać swoje zachowanie i wyciaga z tego wnioski. Sama powiesz, ile razy w ciągu tych ostatnich 11 lat on ciebie przeprosił? Ale tak jak napisała camellya, on pewnie nie do końca rozumie co się dzieje. Zmiany które zachodzą w Tobie dojrzewały przez 11 lat, teraz On musi do nich dojrzeć . Myslę, że masz rację, stajesz sie teraz nową osobą i dlatego musicie się dotrzeć, ale z tego co piszesz wynika, że Twój mąż nie jest uparty jak osioł i stara się w jakiś sposób dostosować do nowych sytuacji. Mysle, że jeszcze długo będzie stosował schematy, które sobie wypracował przez te 11 lat, ale jeśli będzie z takich zachowań wyciagał wnioski, to jesteście na dobrej drodze

Co do irytacji; ciebie mąż też irytuje bardziej niż kilka lat temu, po prostu inaczej to okazujesz. Może ta codzienna "walka" po prostu was męczy? Daj mu czas na oswojenie się ze zmianami w waszym zyciu. A brak ochoty na seks? Może rzeczywiście jest przepracowany, a może odczytuje Twoją emancypację jako spadek swojej męskości? Pani psycholog powiedziała mi na jednej z sesji, że małżeństwo które zyło przez jakiś czas w nierównowadze działa na zasadzie naczyń połączonych. Im wiekszą pewność siebie Ty zyskujesz, tym bardziej On tę pewność traci.

Jesteś bardzo mądrą i silną kobietą i świetnie sobie z tym wszystkim dajesz radę Trzymaj się tego co postanowiłaś a w końcu oboje będziecie szczęśliwi

Świetnie. Same dobre wieści emancypantko .

Tak, widzę;)
I powiem więcej! Mi zależało bardzo na wyjeździe w gorące miejsce, z piaskiem i ciepłą wodą. On woli wypoczynek aktywny. Zgodził się na moją pierwszą propozycję - Malta/Cypr/Portugalia/Hiszpania. W dniu gdy kupowałam bilety powiedział nawet - to może sprawdź tę Turcję - może się da? w Turcji cieplej. Niestety Turcja za droga, a my mamy ograniczony budżet. Ale przyznam szczerze, że się nie spodziewałam że będzie gotowy lecieć do Turcji tylko dlatego, że mi zależy na piasku i wodzie! Chyba jednak mu zależy;)
Cieszę się bardzo na ten wyjazd. Gdzieś w środku mnie siedzi jednak cień niepewności. Ostatnio sporo mamy konfliktów, wyjazd jest dopiero za 2 miesące. Mam nadzieję, że się do tego czasu trochę poukładamy. Gdzieś w środku troszkę się boję, że wyjazd wypadnie gdy on akurat będzie miał fochy, że będzie na mnie wściekły o coś, że nie będzie chciał jechać. Gdyby jednak tak było, wiem że pojadę sama.
Bo gdy się na mnie nie złości to jest to na prawdę fajny facet, z którym chcę być i nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej. Czasami gdy jest nijak, gdy się nie złości ale jest obojętny, oschły, zmęczony -  nie czuję nic i jest mi to obojętne co się wydarzy. Gdy się na mnie wścieka zupełnie go nie rozumiem, czuję się fatalnie, chcę uciec, nie chcę być z nim bo mnie rani, bo mnie zabija swoim wzrokiem, bo wówczas jest obcym człowiekiem. I tak się bujam ostatnio ze stanu chwilowego szczęścia do stanu niepewności, złości, chęci ucieczki...
Mój nastój chyba zbyt mocno zależy od jego nastawienia do mnie i jego  nastroju...

Śledzę twój temat z wielką uwagą...Ciekawa jestem jak to wszystko ostatecznie się zakończy... Podziwiam za wole walki...

Ja jestem po rozwodzie...byłam w takiej sytuacji co Ty... rutyna zabiła nasz związek, a my nie dostrzegliśmy tego "momentu" w którym była możliwość na ratowanie związku...

Dlatego kibicuję Ci i mam nadzieję, że uda się wam...

Mąż przygotował kolację: grilowany pstrąg i białe wino ;-)
młody właśnie zasypia...

chwilo TRWAJ!

Fantastycznie Oby tak dalej
PS. Jak się udała randka??:)

Nie jest aż tak różowo. Nie czuję fali miłości. Mój problem to niepewność swoich uczuć w stosunku do męża. Nie wiem czy go kocham... nie wiem... po prostu nie potrafię... nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy i powiedzieć 'kocham Cię, chcę się z Tobą zestarzeć'. Dziś, po 11 wspólnych latach nie wiem czy kocham, czy jestem z nim siłą rozpędu i przyzwyczajenia... Moje uczucia do męża filtrowane są przez pryzmat wspólnego dziecka. Wiem, że mąż kocha naszego synka. Wiem, że młody za nim szaleje. Ja też się staram... Staram się...
Zmieniam się, odzyskuję siebie. Mam nadzieję, że w miarę odbudowy własnego, utraconego dla rodziny ja (przez mylnie rozumianą rolę matki i żony), odnajdę na nowo miłość do męża. Dziś na prawdę nie wiem co czuję. Dziś łapię się tych dobrych momentów, celebruję je i staram się zapamiętać. Zapisuję w pamięci te zwyczajne, miłe, codzienne chwile. To krótkie spojrzenie, uśmiech... On nie wie, że nie jestem pewna swych uczuć. Nie mówiłam mu tego.... chcę się zmienić, chcę by on mnie zaakceptował z moim nowym ja, chcę by on coś zmienił... o uczuciach staram się nie myśleć. Żyję chwilą, żyję z dnia na dzień. Czekam co przyniesie jutro i celebruję czas teraźniejszy...

Wczorajsza randka-nierandka dosyć miła. Kolację jadłam tylko ja, on nie miał ochoty i siedział sobie na kanapie. Gdy zjadłam, a właściwie od początku wieczora, zaczęłam go prowokować. Tak, kochaliśmy się... ja miałam jednak większy apetyt.... cóż... nie zawsze satysfakcja jest z dwóch stron... wczoraj nie był widać mój dzień... nie pierwszy i nie ostatni raz...

dziś znów zostałam zignorowana...
kupiłam sobie nową bieliznę i chciałam się pochwalić mężowi. Cóż bardziej powinno działać na faceta jeśli nie ukochana kobieta, w nowej bieliźnie - rozebrana, a jednak ukryta... miałam nadzieję, byłam pewna, że da się skusić... pomiędzy pocałunkami poprosił o komputer i zaległ na kanapie... dostał komputer, powiedziałam że będę czekać na niego w sypialni... i tak czekam i czekam... zasnął... zabrałam komputer i jestem z Wami... jestem hmmm - rozczarowana? miałam nadzieję, że przyjdzie...

idę chyba spać... ech...

Wiesz, czasem mam wrażenie że ta druga strona chce bardziej niż ja. Dokładniej rzecz ujmując mam wrażenie, że mój mąż w pełni akceptuje taki stan jaki był przed moimi zmianami i nie bardzo ma ochotę coś zmienić. Tamto mu odpowiadało i tamtego chciał. Zauważył moje zmiany. Odebrał je jedank jako atak w jego stronę, jako zamach na nasze małżeństwo (powiedział, że wg niego jestem na prostej drodze by go zdradzić - wskazuje na to moje zachowanie:dbanie o siebie, próba uzyskania większej niezależności w związku). Jemu było wygodnie tak jak było: miał świetny hotel z kochanką i matką dziecka. Gdy trzeba było się od święta gdzieś pokazać - miał z kim. Miał sekretarko/księgową w swojej firmie. Miał wyszukiwarkę informacji, kuriera. I to mu odpowiadało. Gdy ja się zmieniam i odnajduję siebie, on się buntuje. Ja go irytuję, nie odpowiada mu to. Myślę, jednak że mnie kocha, że nie wyobraża sobie, że mogłoby mnie zabraknąć w jego życiu. Myślę, że mnie kocha tylko już zdobył i nie musi dbać, nie rozumie że musi pielęgnować uczucia, a nie odłożyć do szuflady. Powiedziałem, że kocham, jesteśmy małżeństwem - to o co kaman? Czego jeszcze chcesz? przecież jest dobrze? No tak, nie jest źle: nie pije, nie bije, nie pali, pieniądze przynosi, nie włóczy się z kolegami, siedzi przed telewizorem. Tak - mąż ideał! To nie jest mój ideał. To, że nie jest źle, nie oznacza, że jest dobrze!

Łapiemy fajne momenty, to prawda. Łapiemy fajne chwile, gdy czuję że jest miło, po domowemu, spokojnie i przyjemnie. Wiele jest jednak momentów gdy czuję, że się mijamy, że coś jest na siłę, nie tak. Wczoraj już znów zaczynał się irytować moim sms, nie pozwoliłąm jednak by się nakręcił.
Głupie, ale liczę dni gdy jest fajnie, gdy nie jest fajnie. Liczę, podliczam, analiuję, myślę. Jak typowa kobieta - za dużo myślę. Teraz jest ok ok tygodnia, od ostatniego piątku.
Wczoraj nie doczekałam się go w sypialni, dziś rano sam zaczął się przytulać, niestety musieliśmy wstawać do obowiązków. Wczoraj gdy go zwlekałam kanapy burczał pod nosem, że dlaczego go nie obudziłam. Powiedziałam, że czekałam na niego w sypialni, a on się bawił komputerem. Powiedział, że nie muszę się od razu obrażać i że następnym razem mam się bardziej postarać. Nie będę żebrać o zainteresowanie seksualne! Albo jest, albo go nie ma! Jak ja się czuję, gdy paraduję przed nim w nowej bieliźnie, siadam mu na kolanach, całuję, pieszczę a on mi mówi, że chce komputer? po czym zasypia, gdy wie że żona czeka w sypialnie? Jak się czuję? Niefajnie! Jakbym musiała żebrać o jego zaineteresowanie...

Czasem tak się właśnie czuję... siedzimy przy stole, jemy razem śniadanie, a on w kółko powtarza co jeszcze jest do zrobienia w pracy, że jeszcze musimy (w domyśle ja muszę) napisać mu jakieś projekty, pościagać jakieś tam dane. On non stop żyje pracą, kasą. Cały czas myśli co tu zrobić, by więcej zarobić. Wiem, jest to ważne, szczególnie że mamy kredyty, które chcielibyśmy spłacić, ale... mam wrażenie, że on tylko liczy, planuje, pracuje, śpi, liczy, planuje i tak w kółko. Czasem zauważa mnie. Nasze rozmowy wciąż krecą się wokół kasy, jej zdobywania i wydawania (kredyty, opłaty, inwestycje, remonty, samochody, naprawy, przelewy - bleeee!)

Dziś przyjechał na chwilkę, na śniadanie. Dziś powiedział, że jednak mu się podoba moja bielizna. Zrekompensował się za wczoraj i pojechal. Fajnie? Dobrze? Chyba tak... Chyba... w mojej głowie siedzi złośliwy robak. Siedzi i gada głupoty. Dlaczego po prostu nie cieszyć się, że mąż przyjechał na chwilę i nie był zmęczony? Że poświęcił mi kilka dodatkowych chwil ze swojego zawalonego terminami dnia? Robak podpowiada, że 'odbębnił pańszyznę' i pojechał, a wieczorem z czystym sumieniem będzie mógł zasiąść na kanapie... Dopiero wieczorem, bo później wróci. Wczoraj wspominał, że dziś wróci wcześniej. Dziś zakomunikował, że będzie jednak później niż zwykle. I co? Cieszyć się czy płać? Patrzę na niego smutno i się uśmiecham... moje oczy się nie śmieją... on tego jednak nie widzi... już jest myślami w pracy...

Muszę zabić tego robaka...

Brakuje mi czułości, brakuje mi uwagi, brakuje mi ciepła, brakuje mi FACETA!

masz maila Rudy. Nie potrzebuję żalu. Potrzebuję siły! Potrzebuję kopa, adrenaliny, endorfin! Idę dziś na fitness, muszę się porządnie zmęczyć i przestać myśleć!
Wiem, czasami chcę za dużo i za szybko. Jestem kobietą, chcę się czuć jako KOBIETA, nie jak kumpel!. On pewnie potrzebuje czasu. Dostanie go. Niech się tylko stara o mnie! Niech walczy! Bo ja czasem czuję, że już odlatuje na na małej chmurce pstrej http://www.youtube.com/watch?v=fsYogWOVGR4

pisząc 'masz maila' miałam na myśli, że odpisałam Ci poza forum;)

yhym... wysłałeś pierwszy i ja Ci odpowiedziałam.

Gdzie się podziali fajni ludzie? Są wszędzie! mój mąż to fajny człowiek... my tylko musimy zacząć znów nadawać na tych samych falach, bo zbyt często się mijamy...

u mnie tez tak bylo, zdradzał....

Chyba tylko metodą prób i błędów. Psycholog musi pasować Tobie. Ja szukałabym kogoś, kto prowadzi tez terapie małżeńskie.

Ale obok tego niedużego miasta pewnie jest jakieś wieksze? Jesli nie chcesz korzystać z psychologa w waszym mieście, pojedź do sąsiedniego Takie wizyty nie są częstsze niż raz na tydzień/dwa tygodnie (w zależności od tego, jak ustalisz z lekarzem). Mężowi powiedziałabym prawdę o tym ewentualnych wyjazdach; że nie radzisz sobie z sytuacją w domu i ze sobą i, że chcesz poszukać pomocy. Kto wie, może jak zobaczy jak bardzo jesteś zdeterminowana, po jakimś czasie do ciebie dołączy??

Nie namawiam, ale polecam Bo sama mówisz, że masz problemy ze swoimi uczuciami i hierarchią wartości, a obiektywne i chłodne spojrzenie z boku w takich sytuacjach jest bezcenne. Przyjaciółka tego ci nie da, bo zwykle bedzie po Twojej stronie (taka jej rola:P) Psycholog spojrzy na ciebie i Twoje problemy w miare obiektywnie

Bardzo dobrze, że wiesz z czego biorą się Twoje problemy i jestes świadoma do czego mogą prowadzić. teraz tylko trzeba znaleźć kogoś, kto pomoże ci przez nie przejść, bo wcale nie musisz robić tego sama

Nie mogę się zabrać za sprzątanie. Ogarnia mnie lenistwo... muszę wypić solidną kawę...

Zastanawia mnie ostatnio dlaczego mój mąż wydaje mi się czasem zupełnie aseksualny... dlaczego czasem mnie zupełnie nie pociąga? Gdy się kochamy jest fajnie, czasem bardzo fajnie, czasem zwyczajnie. Dlaczego czasem trudno mi się "rozkręcić"? Dlaczego jego dotyk mnie nie elektryzuje? Z jednej strony chcę by się mną interesował, inicjował, a z drugiej strony jego dotyk bywa mi obojętny czy wręcz czasem mnie irytuje...
Jak się nie złości to fajny facet. Niby jest ok. Niby wszystko jest na miejscu. Ale jednak jakoś tak za bardzo po kumpelsku...

Powiedział dziś coś weszło mi mocno do głowy. Rozmawialiśmy w locie ogólnie o sprawach damsko-męskich. Dał mi do zrozumienia, że nasi wspólni znajomi, mężowie naszych koleżanek (padły konkrety) mówiąc delikatnie nie są im wierni i że to nie było 1 raz. Powiedział to jakoś tak lekko... Nie powiedział wprost - ten i ten zdradza, ale wydaje mi się że dobrze go zrozumiałam. Widać było, że ma raczej z tego ubaw i traktuje ich zachowanie raczej z przymrużeniem oka (powiedział, że kolegom przytrafiły się małe wenerki i bynajmniej nie złapali tego w domu). Dziwnie się poczułam bo znam ich kobiety

Nigdy nie rozmawialiśmy o naszych uczuciach, wierności, zdradzie... oj, narobiło nam się zaległości...

może napiszę do niego list... myślicie, że to dobry pomysł? Długi, stonowany, dyplomatyczny, osobisty list o moich uczuciach, przemyśleniach czego mi brakuje, co chciałabym zmienić w naszym związku, co doceniam, kocham... sama nie wiem... brakuje mi rozmów, emocji... na rozmowy nie chcę go naciskać bo widzę, że nie ma ochoty. Chciałabym jednak by poznał przynajmniej część moich myśli...
jeśli będzie chciał to przeczyta... jeśli będzie chciał to porozmawia... jeśli będzie chciał to pozna mnie lepiej... mi chyba będzie łatwiej...
nim mu dam tel list przeczytam go wiele razy... nie chcę go zranić, nie chcę go rozczarować, nie chcę go o nic obwiniać... chcę by poznał moje myśli, wątpliwości, uczucia... wiem, że muszę ważyć każde słowo, bo słowo pisane ma wielką moc...

myślicie, że taki list to dobry pomysł? proszę o wypowiedź również męską część naszego forum

znów dziś będzie później w domu... jakieś 2-3h później... tak to już z nim jest... przynajmniej dał znać wcześniej...

dam list, poczekam. Mam nadzieję, że będzie chciał rozmawiać. Jeśli nie, sama spróbuję po kilku tygodniach. Może jego zachowanie mi coś powie wcześniej...

Próbowałam. Nic by nie zmieniał, jest ok. Gdy się na mnie złości mówi coś innego, rani mnie. Jaki mamy problem? Gdy jest ok, on nie chce rozmawiać bo nie ma potrzeby. Gdy jest zły nie chce rozmawiać bo to i tak nic nie da. On nie znosi rozmawiać o uczuciach. Co więcej, nie lub też słuchać gdy ja mówię, że coś jest nie tak, że chcę coś inaczej. Gdy mówię miłe słówka - ok, może słuchać. Gdy mówię, wiesz kochanie chciałabym byś mnie częściej przytulił, chciałabym dostać czasem kwiatka, chciałabym czuć się dla
Ciebie ważna - on od razu obraca to w żart, zmienia temat, pyta czy na prawdę musimy o tym teraz rozmawiać. To przykre. Dlatego pomyślałam, że może list... dostanie w całości moje słowa i myśli. Przeczyta bądź nie. Ja będę jednak miała pewność, że miał możliwość, że jeśli mu zależy to przeczyta...

Też tak robię. Sama też się staram. Gdy wraca z pracy witam go buziakiem, przytulam, uśmiecham się, wspominam że mi tego brakuje. Sam jednak tego nie robi.

Myślę, że mi będzie byłoby bardzo trudno odejść. Mamy 4letniego synka. On potrzebuje ojca. Wczoraj gdy M przyjechał przelotem na 10 minut do domu po pracy młody przybiegł do niego, przytulił się i zapytał: tata pobawisz się ze mną? Tata powiedział, że musi jechać do pracy. Młody wręcz przykleił się do taty, powiedział: tata, nie jedź do pracy, zostań ze mną, proszę, proszę, proszę. Muszę, odpowiedział tata. Wtedy młody zrobił się strasznie smutny, poleciały mu łzy i poszedł do swojej tajnej kryjówki za kanapę... poczułam się paskudnie jako matka...
M pojechał do pracy...

Napisałam list, wręczyłam mu całując go w czoło i wyszłam z domu. Napisałam dyplomatycznie, tab by nie zranić (tak mi się przynajmniej wydaje).
Oto fragmenty:

Chciałam z Tobą porozmawiać. Chciałabym powiedzieć Ci tyle rzeczy? dlaczego nie potrafisz mnie słuchać? Czuję się zagubiona ostatnio. Może to moje urojenia, może się zmieniliśmy?  czuję, że się od siebie oddalamy? tak szybko się irytujesz moim zachowaniem? nie, nie obarczam Cię żadną winą! Oboje jesteśmy winni tej sytuacji. Nie widzisz co się dzieje? Oddalamy się od siebie? bez problemu potrafimy rozmawiać o sprawach dnia codziennego, a nie potrafimy o uczuciach. Ja boję się, że powiem coś co, może Cię zranić, Ty? nie wiem? nigdy specjalnie dużo nie rozmawialiśmy o miłości. Po prostu kochaliśmy się i było dobrze.
...
Wiedz, że zależy mi na tym by było jak dawniej. Chcę Cię kochać i czuć, że Ty mnie kochasz? Ostatnio mam wątpliwości. Wiem, że mnie kochasz ale czasem wydaje mi się, że jesteś mną zmęczony, że chciałbyś czegoś innego. Częściej czuję się jak twoja koleżanka niż jak Twoja ukochana żona
...
Mam kryzys. Mam prawo mieć! Mam prawo czuć, że jest mi źle. Dużo ostatnio myślę, może za dużo. Tak, czytam książki i wierz mi, nie czytam ich przeciwko Tobie! Chcę zrozumieć czym jest szczęście! Chcę być szczęśliwa!
...
Chcę żyć dla rodziny, ale też dla siebie. Pamiętasz jaką mnie poznałeś? W jakiej się zakochałeś? A jaka jestem teraz? Zmieniłam się, prawda? Czy potrafisz mnie wciąż kochać? Chyba mniej się śmieję, częściej jestem zmęczona, marudna, irytująca. Ty też się zmieniłeś. Czasem mam wrażenie, że żyjesz tylko pracą, że dom traktujesz jak hotel. Chcę spędzać z Tobą więcej czasu, chcę widzieć że się śmiejesz.
...
Zmęczenie i nerwy z pracy przynosisz do domu. Wyładowujesz je na mnie. Wiem, jako żona powinnam być Twoją podporą i wsparciem, ale nie mogę być workiem treningowym, na którym możesz rozładować swoje napięcie.
...
Czy myślałeś kiedyś co by było gdyby mnie nagle zabrakło? Zginęłabym w wypadku. Co byś czuł? Czy nie bił byś się z myślami, że tak mało czasu razem spędziliśmy? Byliśmy razem 11 lat, a ile czasu zmarnowaliśmy? Nie myślałbyś, że tak rzadko mi mówiłeś że mnie kochasz, że tak często się kłóciliśmy i w dodatku o bzdury? Żyjemy tylko raz! Zadbajmy o nasze relacje! Zadbajmy o naszą miłość nim się wypali? Czy tylko ja mam wrażenie, że mamy kryzys? Że coś się zmienia, coś nam ucieka? Czy tylko ja to czuję? Odpowiedz mi proszę? Czy tylko ja mam wątpliwości? Czy tylko ja czuję, że się oddalamy od siebie, że dzieje się coś złego? Czy tylko ja rozmyślam nad swoimi uczuciami do ciebie, nad definicją szczęścia, miłości? Porozmawiaj proszę ze mną! Potrzebuję szczerych rozmów!
...
Proszę, chcę być szczęśliwa? Chcę czuć się kochana? chcę kochać?

Twoja Żona

Łatwiej mi było napisać i dać list niż powiedzieć. Boję się, że znów zinterpretuje to jako atak na jego osobę, że się obrazi, że nie będzie chciał rozmawiać. Trudno. Mleko się wylało. Poczułam się lepiej jak mu dałam ten list. Nie mam pojęcia co z nim zrobi... Wiem, że jeśli chciał to poznał moje myśli, uczucia i wątpliwości...
Wiem, że ja chcę coś zmienić..., że się staram o nas...
Moja mam wie, że mamy gorszy okres. Rozmawiałam z nią również dziś. Powiedziałam, że dałam znać M, że przy następnych cichych dniach z głupiego powodu przeniosę się do niej z synkiem i psem i tam na niego poczekam, aż mu przejdzie...
Mam przeczucie, że musi być jeszcze gorzej między nami nim wreszci będzie lepiej... wciąż chcę wierzyć, że będzie dobrze... nie odpowiada mi takie życie z dnia na dzień, rozmowy tylko o sprawach praktycznych, sex bez gry wstępnej, bez  pocałunków i ciągły pośpiech i gonitwa za pracą/kasą...
gdyby tak wyciąć nasze rozmowy o sprawach codziennych, wyszłoby że w ogóle nie rozmawiamy... gdyby tak wyciąć momenty intymne związane bezpośrednio z sexem,  okazałoły się, że w ogóle mnie nie dotyka, nie przytula, nie całuje...

długi dziś wieczór przede mną - mam sporo pracy papierkowej do zrobienia....

Napisz jaka byla jego reakcja po przeczytaniu listu jestem bardzo ciekawa czy skomentuje go czy cos zmieni?
A powiedz mi jeszcze jaki był jak sie poznaliscie te 11 lat temu? i kiedy sie zmienił?

Ciska mi się na usta piana najchętniej mordę bym mu obił za takie traktowanie..Nie  umiem patrzeć obojętnie na ludzkie nieszczęście...Wiedz jedno że możesz z każdym  problemem zadzwonić napisać do mnie wylać wszystkie żale i smutki....

Chciałem być fer. Czekam na jakieś wiadomości od ciebie. Tobie też życzę miłego dnia...

Bądź cierpliwa czekaj na rozwój wydarzeń...Cierpliwości każdy facet potrzebuje czasu na przemyślenia...

Silkytouch,

mam chwile, zeby do Ciebie napisac.
Przeczytalam to, na co zareagowalas w moim poscie i juz moge Ci wyjasnic, o co chodzilo.
Minelo sporo czasu od twojego pierwszego postu, a ja odnioslam wrazenie (moze mylne?), ze nic sie u Was nie zmienilo na lepsze.
Moze dlatego, ze poki co Ty sie w dalszym ciagu starasz. Chcesz, zeby Twoje malzenstwo bylo inne. Zeby Twoj maz sie zmienil.
Ale on sie nie zmieni, jesli sam tego nie bedzie chcial. Na razie z tego co piszesz, on sie czuje troche jak chlopczyk, ktoremu zabralas lizaka. Ten lizak to niewymagajaca zona. Podporzadkowana, zgadujaca zyczenia. Akcetujaca wszystko. Kochajaca (za bardzo). Przez 11 lat przyzwyczail sie do tego. A Ty doroslas i mu to zabierasz.
Zmienilas sie i chcesz czegos innego. Masz prawo. Nie listy i nie rozmowy pokazuja Twoja zmiane, ale Twoje zachowanie. Badz konsekwentna w tej zmianie. A maz  - moze to zaakceptuje i dotrzyma Ci kroku, a moze sobie pojdzie? Moze nie pojdzie, ale jeszcze bardziej sie odsunie?  Ja nie wiem, czego on pragnie. Moze Ty wiesz. Czy zachowac status quo i miec w dalszym ciagu ten sam model zony? I czy Twoje szczescie jest dla niego wazne? Czy nie czuje sie zagrozony ta zmiana, bo nie wie, co ona mu przyniesie?
Zastanow sie, czy jestes gotowa zaplacic najwyzsza cene za swoja zmiane?Czy bedziesz soba nawet za cene malzenstwa?
Ja probowalam sie dopasowac i ignorowac swoje potrzeby. Przez wiele lat. Wiele lat chcialam rozmawiac, tlumaczyc, tez pisalam listy. Tak jak Ty. Zaplacilam za to bardzo duzo. Za duzo. Dopiero kiedy przestalam zebrac u mojego meza o jego zmiane, mozliwa stala sie moja zmiana. A on teraz ma wybor -  zrobi, co zechce. I jesli cce tez moze nad soba pracowac. I dopiero teraz, kiedy jemu "odpuscilam" on tez zaczal sie zmieniac. Oczywiscie nie licze na nic - bedzie co bedzie, ale dla mnie to juz nie problem, ze nie znam przyszlosci :-)
Wlasnie to Ci chcialam powiedziec w poscie sprzed paru tygodni. Ze to, co teraz przechodzisz to poczatek. Ze to proces. Ze nie przebiegnie szybko, ale warto sie zmieniac. Dla siebie przede wszystkim ale i dla innych. Wewnetrzny spokoj daje zadowolenia nawet wowczas, gdy w swiecie zewnetrznym sprawy nie ukladaja sie tak, jak bysmy chcieli. W Tobie jest wszystko, czego potrzebujesz.
A maz moze za Toba podazyc jesli bedzie chcial :-)