Rozstanie z miłością mojego życia - Netkobiety.pl

mnie facet zdradzil ale nie bylam taka chamska i wredna jak twoja eks...

ona jest jakas gowniara i nie mozesz dac soba tak dluzej pomiatac, nic ci sie nie nalezy, zadne wyjasnienia, zaden telefon do zwrotu,nic. to juz przeszlosc.

Nie wierze. Mnie dziewczyna rzucila bo 'sie wypalilo', jakies 2 tyg myslalem ze zwariuje z tesknoty, ale nie dzwonilem. Raz rozmawialismy na fejsie, jak dorosli ludzie. Na nastepny dzien zobaczyla mnie z kolezanka, z ktora urwalem kontakt dla niej (byla chorobliwie zazdrosna). Dostalem jakies 15 esow gdzie zostalem nazwany: kurwą, gnidą, pojebanym, że mam małego, że jestem wiekszym frajerem od niej bylego chlopaka itp itd. Wylaczylem fona gdy zaczela dzwonic i wyzywac. I gosciu nie czaje Cie, po tej calej akcji ŚMIAŁEM SIĘ i byłem zadowolony, że ona sama mnie uwolniła z takiej chorej relacji. Wszystkie uczucia znikly od razu. A tez jak Ty duzo dla niej robilem a ona dla mnie.. mało.
Nie ogarniam twojego myslenia, i powtorze to co reszta- jestes zalosny i ŻADNA dziewczyna nie zbuduje z tobą prawdziwego zwiazku, bo sam jestes jak baba.

Mądrze prawi! Polać mu!!!!

Scooby miał byś faktycznie powód by się ciąć. No faktycznie...

to mi też polejcie! co mi tam! za Scoobiego <3

Geniu to jest chyba jedyna metoda na to wszystko...

Człowieku co ty piszesz. Zastanów się nad tym. Nawet sobie nie zdajesz sprawy jaki to był dla mnie szok. Osoba którą kochasz, robisz dla niej wszystko, razem przechodzicie przez ciężkie problemy, naprawdę ciężkie, w pewnej chwili staje się obojętna i mówi Ci, że masz wypierdalać. Zastanów się nad tym co napisałeś. Ja cały czas miałem nadzieję, że to się da jakoś naprawić, nie wiem dlaczego. Ale po ostatnich wydarzeniach mam już tego dosłownie dość. Nie nawidzę jej za to jak mnie potraktowała, że ma mnie kompletnie w dupie po tym wszystkim. Ja z nikogo nie robię sobie jaj. Potrzebuję poprostu zwykłej rozmowy.

Jedni przeżywają rozstanie łagodnie, a ja się załamałem, Przez 2 tygodnie piłem dzień w dzień. Czy ty sobie zdajesz z tego sprawę. Ona była dla mnie wszystkim, dziewczyną, którą kocham, przyjaciółką, była wszystkim tym co miałem. Ja dostałem od życia już dość mocno, i pomimo swojego młodego wieku wiem co to znaczy dostać od życia w dupę.

Widzisz życie mnie nie rozpieszczało. W domu była ciężka, naprawdę ciężka sytuacja. To nas zmusiło do przeprowadzki tutaj. Będąc na studiach, byłem praktycznie sam, daleko od rodziny, znajomych. Niby miałem paru kumpli ale to nie jest to samo. Pozostała rodzian w Polsce. Przed poznaniem Dominiki, doskwierała mi samotność. Gdy się poznaliśmy wszystko się domieniło. Nasz pierwszy pocałunek, wiedziałem, że to właśnie ta dziewczyna ale się pomyliłem. Teraz co tydzień przyjeżdżam do rodziców w czwartki na 3 dni do niedzieli. Tutaj mam pracę na pół etatu. W domu nie mogę się z nikim dogadać cały czas wybucham ale to wszystko wina moich wspomnień u mnie w domu, chwil spędzonych razem z nią. Leżąc u siebie w pokoju wczoraj płakałem jak dziecko, przypomniało mi wtedy jak leżeliśmy obok siebie i trzymaliśmy się za ręce. W tych chwilach staram się otrząsnąć i próbuję przestać o tym myśleć ale czasami jest to silniejsze ode mnie.

Po tym czwartkowym zajściu mam już dosyć i dotarło do mnie to, że z nią już nie będę. Ale bolą wspomnienia, myśli... Wiem, że to przejdzie ale ja potrzebuję teraz spokoju. Muszę się z tym uporać sam... Postanowiłem, że od tego tygodnia będę chodził na siłownię, żeby rozładować cały mój żal, gniew. W pracy jest fajnie, tzn. mam dobrego znajomego gadamy o pierdołach i to mi pozwala uciec od tego bólu.

W moim przypadku chyba tylko czas i głębokie przemyślenia mogą mi pomóc. Chciałbym przeprosić Was wszystkich jeżeli jesteście na mnie źli. Wiem, że robiłem w kółko te same rzeczy ale to wszystko przez to, że wciąż mimo wszystko miałe nadzieję, że da się to jeszcze wyjaśnic, mimo tego jak mnie potraktowała. Tak jak ktoś już powiedział w tym wątku "człowiek których kocha będzie walczył, poniżał się do pewnego momentu, do chwili w której dotrze do niego, że to już jest koniec, że nie warto marnować swoich sił, energii na to wszystko".

Jeszcze raz Was wszystkich przepraszam.

Wszyscy potrzebujemy czasu i określonych zdarzeń by dojrzeć i zrozumieć, zaakceptować... chyba w końcu dotarłeś do tego momentu. Fajnie. Trzymaj się ciepło.

Dzisiaj nie da rady wyskoczyć na miasto Pracuję od 6 wieczorem do 12 jutro pracuję od 11 rano do okolo 4 moze 5 po południu. Przynajmniej mam co robić

Jest już lepiej, powoli wracam do swojego hobby. Wiadomo, że wspomnień nie da się łatwo wymazać, i na to potrzeba tylko czasu. Czasami jeszcze łapie jakiś zawias ale tylko czasami. Ciężko mi przebywać u moich rodziców w domu. Tutaj na każdym kroku mam jakieś wspomnienia, cały czas mi się coś przypomina i gdyby nie ta praca to bym nie dał rady, a tak mam jakieś zajęcie nie przebywam w domu długo, a jak przychodzę to jestem zmęczony.

Ostatnio dużo myślałem i doszedłem do wniosku, że niektórzy muszą dojrzeć do prawdziwego związku i nauczyć się szanować innych. Dużo osób mi to mówi i nie wiem czy jest to zaleta czy wada. Mówią mi, że jestem bardzo poukładany, z zasadami, jak na swój wiek aż za bardzo dojrzały... Nie wiem czy to jest wada czy zaleta, czy nie powinienem wziąść troszeczkę na luz?

Scooby mam nadzieję, że teraz już będzie tylko lepiej. Wspomnienia zawsze zostaną. Nie da się tego zapomnieć bez utraty pamięci, ale one z czasem przestaną boleć. Piszesz, że czujesz do niej nienawiść, ale przyjdzie taki dzień, że nie będziesz czuł kompletnie nic! Będzie Ci obojętna. To będzie czas, w którym odżyjesz na nowo,  uwierzysz w siebie i zaczniesz nowy rozdział. Naprawdę z czasem ten ból minie. Ale nie pij. Pracuj dużo. Tak jak piszesz: przebywając w pracy nie masz czasu myśleć o niej.
Będzie wszystko dobrze!;)

Domyślam się. Potraktowała Cię fatalnie. Ale Ty musisz zacząć żyć na nowo. Nie będzie łatwo, ale to jest wykonalne.;)

No to ja już się nie mogę doczekać kiedy napiszesz nam za jakiś czas, że poznałeś miłą i ciekawą dziewczynę.;)

Witam wszystkich. Nareszcie poprawiła się u mnie pogoda i mój nastrój też Już tyle o tym nie myślę, wyciszyłem się i uspokoiłem. Mam andzieję, że u Was też wszystko wporządku. Trzymajcie się, pozdrawiam.

Wczoraj miałem chwile słabości w pracy kolo 11 wieczorem. Gsy wyszedłem na zewnątrz złapać świeżego powietrza Było czyste niebo, dużo gwiazd, mały wóz, duży wóz. Nawet droge mleczną było widać. Przypomniało mi się jak ją zabrałęm wieczorem w pewne miejsce i tak sobie siedzieliśmy przytulenii i oglądaliśmy gwiazdy Na dzień dzisiejszy wspomnienia bolą najbardziej na ból fizyczny można powiedzieć, że się już w jakimś stopniu uodporniłem

Hahahaahahah...

Trinka żeby to było wszystko takie łatwe. Ja nie jestem z tych który po rozstaniu ma na wszystko wyje****. Ja się w neij zakochałem po uszy. Wiem jakie ma wady ale kocham ją za to jaka jest, a to jak mnie potraktowała, no cóż, może mi się należało?

Wiem też, że zrobiłem z siebie głupka wymyślając sobie te wszystkie teorie. Czasem miłość boli bardziej niż zdrada

od dna mozna sie tylko odbic

Prawda, od dna zawsze można się odbić Jedyna pozytywna rzecz z tego wszystkiego ale czasem jest się ciężko odbić gdy się za głęboko wbije w te dno :/ale trzeba żyć dalej. Nareszcie zacząłem coś robić dla siebie, w jakimś stopniu się spełniać Ostatnio troszeczkę zaczałem majsterkować przy moim samochodziku, zacząłem się ostro przygotowywać do egzaminu z Sieci Cisco, i jako tako otworzyłe się na nowych ludzi, nie było łatwo. Wiadomo, wspomnienia będą bolały, mam nadzieję, że z czasem mniej. Ostatnio zacząłem też sporo spacerować, myślałemnad wszystkim i dochodzę do wniosku, że ja tutaj nie zawiniłem Nie w takim stopniu bym zasłużył na coś takiego ale cóż, takie jest życie. Jedni dostają od życia na starcie, a drudzy dostaną od życia później. Może i to lepiej, że stało się teraz, a nie za parę lat.

wyszedł na prostą zajrzyj na wątek hera 1 porzuceni łączmy się razem tam wszyscy jesteśmy

Myszeczka a co u Ciebie słychać?

Hehehehehe, aż takie poświęcenie

scooby przyjacielu nie wiem jak Ci pomóc. To bardzo dziwne, że nadal tak Cię to bardzo boli i nadal chcesz z nią być po tym wszystkim co Ci zrobiła i po tym jak odkryłeś jaka z niej baba.

Nie wiem czy ja jestem jakiś dziwny, psychiczny? Ja nie chce już z nią być... To mnie boli i to bardzo, wciąż ją kocham i właściwie nie wiem co mam zrobić by zapomnieć... Ostatnio jest już trochę lwpiej ale są momenyy kiedy nie mam już siły...

Wiem, że muszę iść do przodu i tak zrobię, nie chcę płakać w poduszkę czy chodzić zamyślony... Wiem, że Ona soę ze mnie tera śmieje, wyśmiewa, obgaduje wisi mi to

Dobra, przyznaję bez bicia, że nie przebrnęłam przez 22 strony, ALE jako taki obraz sytuacji mam iiii....

normalnienóżmisięwkieszeniotwierajakczytamhistoriedziewczynktórepłacząprzezchamówiprostakówatutakifajnychłopakisam!!!

No. A po krótce to tylko powiem, że z czasem przekonasz się, że nie ma po kim płakać. Daj sobie czas, a pewnego pięknego dnia, w momencie kiedy najmniej będziesz się tego spodziewał, jakaś Angelina Jolie spuści Ci warkocz z okna i będziesz szczęśliwy. Uszy do góry!

wiesz co? też wałkuję ciągle temat byłego, usycham za nim jak kwiat na pustyni a on co? bawi się w najlepsze, pisze sobie ze wszystkimi, a mnie beszta, pisze o mnie takie słowa, że aż się dziwię, że te usta kiedyś mówiły mi, że mnie kochają. A wiem, że sobie na to po prostu nie zasłużyłam, bo poświęciłam mu tyle czasu i uwagi, jak mniemam żadna z dziewczyn. nie jest on jakiś nie wiadomo jaki książę z bajki, po prostu ja sobie stworzyłam dobry jego obraz i nie robię z niego potwora tak jak on ze mnie. Bo nie potrzebuję takiego wyrachowania do tego, jak to on sobie zrobił.

To wciąż boli, okropnie każdego dnia, mimo, że sytuacja miała miejsce w listopadzie ubiegłego roku, ja wciąż kocham i tęsknie, ale powiedz sam, czy aby nie mamy szansy na kogoś, kto będzie miał do nas szacunek i darzył uczuciem, nie zwątpi kiedy jest źle i będzie walczył o nas? bo ja mam takie wrażenie, że tak powinno być. Chciałabym kopnąć tego bezuczuciowego dupka w jego chudą dupę i wygarnąć mu wszystko co mnie boli, to jak mnie potraktował i traktuje wciąż, żeby było mu wygodniej.

Nie rozumiem, dlaczego mężczyźni są tak niedomyślni i głupi po prostu.

Było mi ciężko i w zasadzie dalej jest. Minęło już sporo czasu, pierwszy rok to była tragedia, moje próby odzyskania jej, kończyły się fiaskiem, upokorzeniem itp. Pomijając całą tą historie minęły już prawie dwa lata od rozstania, a ja nadal o niej myśle. Nie wiem sam czy to tęsknota, żal czy też ból... Czasem wracam do domu i coś mi się załącza, sam nie wiem co mam z tym zrobić... Ostatnio nawet mnie korci, żeby do niej napisać, spytać się co u niej, nie mieliśmy kontaktu od ponad roku. Bardzo się zmieniła, trawka, znajomi z marginesu, mógłbym tak wymieniać i wymieniać, chociaż jak tak sobie pomyśle, to nie widzę sensu żeby się z nią kontaktować, po tym jak mnie potraktowała, szmaciła, sam nie wiem... Może po prostu potrzebuje jeszcze czasu, żeby się z tym wszystkim oswoić, pozwolić po prostu żeby to uczucie - nie wiem jak to nazwać - zanikło? Szanuje jej decyzje, jeżeli jest szczęśliwa bezemnie - rozumiem - nikogo do miłości nie można zmusić...

@Edit
Wiem też od mojego przyjaciela, że czasem wchodzi na mój profil FB itp. Wiem, może się to wydać śmieszne, że o tym wspominam. Czasem pyta się o mnie w szkole itp. nie wiem co mam o tym myśleć, dlaczego ona to robi itp.?

Trafiłaś w sedno całej sprawy. To może wydać się dziwnie ale pogodziłem się z tym, wybrała inne towarzystwo, inne życie. W pewnym stopniu ta cała sytuacja dała mi motywację do pracy nad sobą i myślę, że stałem się lepszym człowiekiem pod wieloma względami. Zaczyna mi się układać w życiu zawodowym, na ostatniej prostej na studiach. Coś się ruszyło, mam motywację, żeby pracować chociaż jeszcze czasem te chęci ode mnie uciekają ale próbuje się motywować na siłe.

Gdybym mógł cofnąć czas, to trafne stwierdzenie ale jak wszyscy wiemy jest to nierealne, muszę na uczyć się z tym żyć. Nie pomaga mi sytuacja kiedy widzę ją na mieście, w szkole, widzę jej rodziców na zakupach. Staram się być normalnym facetem, pojawiło się w tym czasie pare dziewczyn, to nie było nic poważnego, po prostu ja nie mogłem

Zdaję sobie sprawe z tego, że nie można zmusić nikogo do miłości ani do bycia z drugą osobą, nie ejstem wariatem w tej kwestii... Jeżeli ona czuje się szczęśliwa beze mnie, ok, rozumiem to i szanuje. Może to poprostu ból, żal których został za to jak mnie potraktowała, może wydaje mi się, że tęsknie, a w rzeczywistości brakuje mi właśnie dziewczyny która by wypełniła tą lukę. Sam nie wiem co mam o tym myśleć, czasem próbuje się czymś zająć żeby wyłączyć myśli...

Przebrnąłem przez cały wątek licząc na jakiś happy end w stylu "zapomniałem, jestem teraz szczęśliwy z inną." A tu widzę, że dalej nieciekawie.
Współczuje Ci, tyle męczarni.
Niepotrzebnie ciągle do tego wracasz, coś tam analizujesz.. Ile można? Odetnij się w końcu od tego. Jak ją widzisz, nie myśl o przeszłości, kieruj myśli na coś innego..
Mam nadzieję, że chociaż jej dalej nie idealizujesz i nie mówisz o niej "ta jedyna."