Jak być teściową i nie zwariować? - Netkobiety.pl

Krostka a jak widzisz taką metodę, przytakuję i robię po swojemu?
A wy drogie teściowe? Mój teść wczoraj dziecko szwagra okrył kocem. I szwagier tę metodę zastosował.

Bardziej się pytałam o dziewczynę syna, nie o synową. Dla mnie to nadal spora różnica.
Chciałam wiedzieć, czy to jakiś powszechny nowy obyczaj, że długo przed ślubem młodzi mieszkają razem pod dachem rodziców jednego z nich. I co matki na to.
Młode matki synów (Joga, Anik) utwierdziły mnie w przekonaniu o niestosowności takiego kroku. Dla mojej rówieśnicy, betiny też było to mało komfortowe. Ja osobiście nie mam nic przeciwko wspólnemu mieszkaniu przed ślubem, ale na swoim.

Dla Twojej teściowej, Rebel też to chyba nie było bez znaczenia, skoro PRZED Waszym ślubem było koszmarnie, a PO ślubie zmieniła się w "złotą kobietę".

Jak kobiety chcą mieszkać z synami i synowymi, to niech mieszkają.
Ja nie chciałam nigdy, nawet jak nie znałam jeszcze swojej synowej. O to właśnie synowa miała do mnie pretensje.

Ja tez jestem za tym, ze jezeli  "mlodzi" chca mieszkac przed slubem razem to niech sobie mieszkaja..........ale nie pod moim dachem,jak sa tacy dorosli to niech zyja na swoje konto i ze wszystkimi konsekwencjami Moj syn z rodzina mieszka 1godzine samochodem od nas i niech tak zostanie.........od niedawna zrobilam sie asertywna.Jestem wolnym odpoczywajacym czlowiekiem  i jak chce to pomoge,a jak nie to nie i na tym koniec

Mareno chyba nie do końca mnie zrozumiałaś, ja wprowadziłam się do teściów na miesiąc przed ślubem (złożyło się na to kilka czynników, remont, wyjazd za granicę od razu po ślubie itd.)
Wcześniej mieszkaliśmy każde ze swoimi rodzicami.

Może myślę staromodnie jak na osobę w moim wieku, ale również przeszkadzałoby mi, gdyby mój syn przyprowadził do domu rodzinnego jakąś tam dziewczynę i mieszkał z nią. Co innego gdyby to była przyszła żona, a chociaż narzeczona (nie mam tu na myśli wizji 'chodzenia' ze sobą 10 lat przed ślubem i mieszkania przez ten czas w moim domu).

Moreno bardzo mi przykro z powodu Twojej teściowej. Nie jest Ci lekko. Jesteś dzielną i mądrą kobietą. Pięknie opisujesz o sobie i swoich przeżyciach. Opiekujesz się odchodzącą teściową. Może Twoja synowa obserwuje i coś do niej dotrze?! Życzę Ci tego z całego serca.
Tak sobie myślę, że powinno się Twoje posty "spakować" w kopertę i jej podesłać.
Bo tak naprawdę to każda z nas kiedyś była inna. Czas zmienia każdego człowieka. Okres dorastania trwa bardzo długo. Uzyskanie pełnoletniości to nie dorosłość życiowa, to wyznacznik że od tego dnia młodzi ludzie w całości muszą ponosić konsekwencje swoich decyzji. Jak wiemy są środowiska, kraje, w których ludzie zakładają rodziny w wieku około 40-ki. Kobiety nie rwą się tak do macierzyństwa. Może tam dużo wcześniej są zdani na samych siebie i znają smak trudu? Inne środowiska niańczą zbyt długo swoje dzieci a one nie mogą doczekać się kiedy ?wyrwą? się na wolność, w dorosły świat, udowodnić całemu światu że dadzą sobie radę. Potem kiedy okazuje się, że życie to nie bajka to swoją frustrację wylewają na innych.
Mój mąż w skrócie mówi ? naczytał/a się książek, filmów się naoglądał/a i myśli że takie jest życie.
-----------------------------------------------------------------------------------------
No i patrzcie jak to się składa, że każda kobieta, która ma już dzieci (nawet małe) nie popiera wprowadzenia się do jej domu, do pokoju syna potencjalnej synowej póki młodzi nie są samodzielni.   Ja zawsze moim powtarzałam, że w dwóch sytuacjach dostaną ode mnie pomoc - do wynajmu mieszkania i do opłacenia niani - Zawsze głośno mówiłam, że jak moi synowie dorosną to ja w końcu chcę zająć się sobą, swoim życiem a nie niańczyć wnuki czy ustalać kolejkę do łazienki i ustalać dyżury w kuchni. Dwie gospodynie w jednej kuchni to tłok. Mogę przypilnować wnuki od czasu do czasu, zabrać na wakacje ale nie na co dzień. Każdy sam powinien wychowywać swoje dzieci. Inaczej - Każdy w całości i do końca powinien ponosić konsekwencje swoich decyzji, nie tylko te miłe ale i ciężkie.

Moi synowie mieszkali w akademikach i owszem, przyjeżdżali z dziewczynami, ale w domu w jednym pokoju nocowali dopiero kiedy stały się one narzeczonymi. Nigdy nie było na ten temat rozmów pomiędzy nami. I o dziwo, jedna z moich synowych do samego ślubu mieszkała z rodzicami ponieważ kończyła studia i pracowała dorywczo. To jej rodzice nie wyrazili zgody - inaczej - powiedzieli jej tak jak większość z nas uważa - MIESZKAĆ RAZEM JAK JEST SIĘ SAMODZIELNYM FINANSOWO. Odmówili jej utrzymywania jej jeśli wyprowadzi się. Ona nie chciała być "utrzymanką" a i mój syn nie rwał się do tego.  I tak przez półtora roku mój syn mieszkał na wynajmowanym mieszkaniu a jego narzeczona u rodziców.

A ja teraz, kiedy jestem już 50+ - myślę codziennie o moich synach, ich żonach i dzieciach. Cieszę się z każdego kontaktu z nimi, z każdej ich radości i smucę się kiedy mają troski. I wiem, że dzwonią do mnie zawsze kiedy coś ważnego wydarzy się w ich życiu zarówno zawodowym jak i prywatnym. Dzwonią aby wygadać się na szefa, pochwalić nowym zakupem do domu czy awansem nawet żony. O każdym ząbku wnuka wiedziałam od synowej. Cieszę się, że moje stosunki z młodszą synową wychodzą na prostą. Wierzę, że młoda spałzuje i przestanie być przewrażliwiona, że zauważy w końcu że jak o coś pytam to z ciekawości i troski o nich a nie z chęci sterowania i kontrolowania. Może zauważy, że nie pytam ile zarabiają, tylko czy dadzą sobie radę z kredytem hipotecznym. Że jeśli potrzebują pomocy to znają mój telefon. Ech, szkoda słów. Czas pokaże.

Ale rozpisałam się z rana. Pewnie mam dziś taki nastrój.

A i jeszcze jedna uwaga dla młodych synowych -
Przeżywacie okres napięcia przedmiesiączkowego - wiecie jakie potrafi byc to dokuczliwe. Wasze teściowe są w okresie menopauzy i wtedy różnie z nimi się dzieje. Hormony skaczą gorzej niż w wieku dojrzewania. Więc może zamiast tak na nie naskakiewać pomyślcie czy nie potrzebują one pomocy medycznej.

Marena a gdyby miał i ślub, co by to zmieniło? Nadal byłby gówniarzem, nie facetem.
A co sądzisz o takiej sytuacji: z pierwsza ma ślub kościelny i dziecko, potem rozwód a następnie z drugą cywilniak. Z jedną i drugą mieszka u rodziców przez kolejnych 10lat.

Widzisz Marena jakbym sąsiadów widziała. MIeszkają tam 4 pokolenia. Prababka koło 85lat:jej dwoje dzieci z rodzinami. A także jej wnuki z rodzinami. Wszystkie wnuki!!!Wnuków całe nic, bo trzy osoby. Ale jak dodać wnuków małżonków i ich dzieci...Policzę najmłodszych 7osób samych. W wieku 3-16.
Po podwórku biega kilkanaście osób. Coś koło 18. Moge sie pomylić o 1,2.
Dom?Bliźniak w rozbudowie strychu i dobudówce. Ze 4 oddzielne wyjścia.
No ale nie o tym. Nie mają kasy, to biorą kredyt na 50tysiecy i dobudowują sobie i tyle. Nie widzialam kłótni!
Dziwi mnie wlasnie brak klotni. Wieczorem piwko, rano razem do pracy jedne drugiego zawozi.
Jeden z tych wnuków wlasnie miał zonę i synka. Lubił popiwkować. CHyba przegiął, bo zona sie rozwiodla i malego zabrala. Minely 3 lata i teraz mieszka z dziewczyna. Cos powaznego chyba.
Nikt mu nie wygaduje. Ze brak slubu. Ze tamta poszła.
Mnie tylko dziwi, bo ta laska to kasjerka w naszej Biedronce na osiedlu,mu kolejne piwka sprzedaje. I cieszy sie niezmiernie, że ma tego faceta. Chłopak pracuje przy naprawie dróg i dużo nie zarabia. Bo ostatnio grata sprzedał i chodzi pieszo do pracy. Jak opłaci alimenty, piwka i fajki to pewnie ma na waciki męskie. 700złotych zostanie może. Nie na życie. Laska ma 24 lata i pewnie zachce założyć rodzinę. Cudowny kandydat.

Byłam dziś w Empiku i w dziale z poradnikami wpadła mi w ręce ciekawa książka na temat Rodziców dorosłych dzieci.
Zaczęłam czytać, bo pomyślałam, że to może być ciekawe. Jest mnóstwo poradników dla rodziców małych dzieci i nastolatków, ale dla rodziców dorosłych dzieci...
Był tam właśnie wątek o ślepej miłości i nadmiernej pomocy dorosłym dzieciom, która to pomoc wyrządza najczęściej więcej szkody niż pożytku (dla tych dzieci).
Chyba następnym razem kupię tę książkę i dam komuś w prezencie, bo niestety mam w swoim bliskim otoczeniu taki przypadek - facet prawie 40 letni, bezrobotny, mieszka z rodzicami, którzy go utrzymują, a sami ledwo wiążą koniec z końcem. Tłumaczą, że go kochają, więc przecież nie wyrzucą za drzwi (a tak naprawdę pewnie w duchu mają poczucie winy, że wychowali go na tak niezaradnego).
Szczerze nie ogarniam takiej sytuacji. Ja zaczęłam pracę zawodową na I roku studiów (dziennych) - nie dlatego, że musiałam, tylko dlatego, że chciałam, i dzięki temu teraz mam już na karku 10 lat doświadczenia. On ma prawie 40-tkę i za sobą jedynie jakieś krótkie staże. Wszędzie mu coś nie pasuje, a to za mało płacą, a to szef go wkurza, a to jest zbyt wykształcony, żeby brać taką "beznadziejną" pracę... A rodzice przytakują i współczują jaki on biedny.

Nie mówię, że każdy musi już pracować na studiach, ale chyba są jakieś granice tej ślepej matczynej czy ojcowskiej miłości.

A co Wy o tym myślicie mamy dorosłych dzieci?
Godziłybyście się na takie mieszkanie u Was na garnuszku dorosłych dzieci do nie-wiadomo-kiedy (najprawdopodobniej do śmierci)?
Czy może lepiej wywalić z domu i wrzucić na głęboką wodę?

A może płyną z takiego długiego nieusamodzielniania się dzieci jakieś korzyści, plusy?

Mamą dorosłego dziecka jeszcze przez jakieś 18 lat nie będę, ale zaciekawił mnie ten wątek...

No, tak, ale jak ktos urodzony do wyzszych celow.
Moja znajoma, ktora wyhodowala dwoch nierobow i nieukow, miota sie teraz jak ich sie pozbyc z domu.
Najpierw  przyzwyczaila, ze nie zaloza nic innego na d...pe jak nie ma firmowej metki, w szkole kazda klasa byla byla przepychana przy pomocy licznych korepetycji,  zero wymagan w domu. Dzieciny skonczyly nauke na poziomie gimnazjum, potem jakies bezsensu oplacane prywatne licea-krzaki. Na dzis dzieciatka (26,29 lat) bez zawodu, bez szansy na prace, a przeciez nie pojda odsniezac, bo takie rzeczy to robi plebs.
Dziewczyna liczy na "bogatego leszcza" (tak to okreslila), chlopak zada od starych "ustawienia go" i nie bierze do lba ze nie maja z czego.
Pomimo, zem z natury kraina lagodnosci, to jak ich widze rodzi sie we mnie agresja.
Ale z drugiej strony tak na zdrowy rozum to rodzice zmarnowali  "material", skoro od kolyski dawali do zrozumienia, ze zasluguja na cos lepszego - nie wiedziedziec z jakiego powodu.
W kazdym badz razie widoki na wyprowadzke zerowe. Sytuacja patowa.

Zatem mieszkanie z doroslymi dziecmi moze wynikac z roznych przyczyn
- fatalnych bledow wychowawczych - nie przygotowanie do doroslego zycia,
- patologii pt. "malpia milosc", najlepiej jak ten skarbeczek bedzie przy mnie do konca dni moich,
- brak wlasnego zycia, wspolne mieszkanie dajace jego namiastke, lek przed samotnoscia.

W duzej mierze odgrywaja role tez czynniki kulturowe, ze to takie naturell, ze rodzice maja obowiazek zabezpieczac na zawsze.
Tak jak pisalam wczesniej -w krajach skandynawskich, pomieszkiwanie wspolne nie istnieje. U nas niestety owszm.
Gdyby w dziecku od poczatku istniala swiadomosc, ze z chwila pelnoletnosci radzi sobie samo nie byloby problemow.

Z drugiej strony ten wyolbrzymiony syndrom "Opuszczonego Gniazda" spedzajacy sen z powiek mamuskom.

No proszę, ile przykładów rodzicielskiej głupoty....

Szarlot, podaj tytuł tego poradnika! Sama kupię i dam w prezencie rodzicom "niuni", bo jak patrzę na nią, to też budzi się we mnie agresja.

Mieszkanie z dorosłymi dziećmi? Dokąd się uczy i jest singlem, proszę bardzo. Jeśli już pracuje, to też proszę bardzo, ale ma łożyć na swoje utrzymanie. Jest w związku i chce zamieszkać z partnerem, to proszę sobie wynająć mieszkanie.

Mój syn mieszkał z nami. Mamy duży dom. Pracował i studiował. Gdy chciał zamieszkać ze swoją dziewczyną to wynajął mieszkanie w mieście. Po dwóch latach związek się rozpadł i wrócił do naszego domu. Poznał kolejną dziewczynę, ożenił się i wyprowadził do wynajętego mieszkania.
Córka wyjechała na studia w wieku 19 lat. Po studiach została w tamtym mieście razem ze swoim chłopakiem. Jej związek też nie przetrwał i wróciła do naszego domu na 2 lata. Latem ubiegłego roku wyszła za mąż i wyprowadziła się z mężem też do wynajętego mieszkania. Niedługo zamieszkają we własnym domu, bo budują.
Dla nas rodziców i dla naszych dorosłych dzieci było oczywiste, że jak się zakłada rodzinę, to się idzie na swoje. Ale dla naszej synowej już nie. Ona pochodzi ze środowiska, gdzie się mieszka na kupie, a rodzice są "zobowiązani" by dzieciom urządzić życie od początku do końca. W jej rodzinnym domu było ciasno, bo już siostra z mężem i brat z żoną zapuścili tam korzenie, więc liczyła na mieszkanie u nas. No bo duży dom, tylko nas dwoje...Córka wtedy jeszcze mieszkała daleko. Nie zgodziliśmy się i tutaj tkwi kamień obrazy.
Wcale nie było łatwo oprzeć się presji otoczenia. Staliśmy się przykładem wrednych rodziców, którzy panoszą się w wielkiej chałupie, a biedne dzieci na wynajmie. Rodzina synowej mieszkająca niedaleko nas rozpowiadała na prawo i lewo, jacy to z nas podli ludzie, jacy zarozumiali, jacy egoiści, biednym dzieciom nie chcą pomóc. A pomagaliśmy, nie chcieliśmy tylko razem mieszkać. Nawet nasze rodziny, moja matka, ciotki dołączyły do tego chóru. Co wy będziecie sami robić, ganiać się po pokojach? Jesteś na emeryturze, to zajmiesz się wnukiem, ugotujesz dla wszystkich, nie będziesz się nudzić. Cholera......ja się NIGDY nie NUDZĘ!!!
ODCZEPCIE się od naszego życia!!!
Dziś syn z rodziną mieszka w mieszkaniu po babci (naszym) w mieście, a stosunki z rodziną synowej są napięte. No bo "biedne dzieci" same muszą płacić czynsz i "za prąd" i znikąd żadnej pomocy....
Z synową też nie lekko. Nie udali się jej teściowie. Jacyś dziwni, do życia mają dziwne podejście. Dzieci nie kochają, bo puścili je w świat, zamiast trzymać pod spódnicą. Używają życia, gdzieś jeżdżą po zagranicach, marnują pieniądze, a przecież mają DZIECI(!!!).
Tak, mają. Jedno ma 34 lata, drugie za parę miesięcy będzie miało 32. Maleństwa w pieluchach.

Dla tej nieszczęsnej "Niuni", którą opisałam, byłoby lepiej gdyby ją rodzice wywalili z domu dawno temu. Teraz "kobita" ma 33 lata i jest totalnie, absolutnie nie przygotowana do samodzielnej egzystencji. Nic nie potrafi. Nie wie jak się pralkę włącza i ile chleb kosztuje. Jak się jej guzik urwie, to z płaczem woła mamusiuuuuu. Masakra.
A kiedyś zostanie sama, bo rodzice nie wieczni.

Ja w swoim "Opuszczonym Gnieździe" czuję się znakomicie.

No widzisz mareno ilez to bezwzglednosci w Tobie, tak puscic dzieciny na glebokie wody.
Ja kiedys  w rozmowie ze znajomymi napomknelam o odwroconej hipotece na dom, jako ewentualnosc dodatku do emerytury, ktora nie jest imponujaca (oczywiscie jak warunki beda mniej bandyckie) -  wole nie mowic z jakim to spotkalo sie przyjeciem.
Prawie jakbym swoje wlasne dziecko obdzierala z majatku.
Na nic tlumaczenia, ze moze sie zdarzyc, ze nie bedziemy w stanie utrzymac domu, ze moze syn nie bedzie chcial sie dokladac do "swojego dziedzictwa" - no po prostu wyzuwam dziecko i wnuka z naleznej dziedzicznosci.
Zaznaczam, ze dom nie byl przez nas dziedziczony, jest to ,ze tak malowniczo okresle "krwawica zycia".

Nie twierdze, ze tak bedzie, ale sam pomysl byl potraktowany jako skrajny egoizm i nieodpowiedzialnosc.
Z synem na ten temat nie rozmawialismy. Poki co jakos tam wyrabiamy finansowo, nogami jeszcze wlocze calkiem niezle, ot tak luzno rzucona ewenteualnosc, a tyle wywolala negacji.

Mareno wszystko ładnie, pięknie tylko to są ogromne koszty. Np. w mojej sytuacji, nie wyobrażam sobie, abym miała płacic za wynajem mieszkania, wszystkie opłaty, nie przymierac głodem i jeszcze z tego odkładac na budowę domu. Mimo, że oboje z mężem pracujemy.

Twoja synowa miała inną wizję na mieszkanie po ślubie i tyle.
Twoją i męża decyzję rozumiem, bo i ja też nie chciałabym kiedyś mieszkac ze swoją synową/zięciem.
Poza tym dzieci nie mają prawa wymagac czegoś tam od rodziców, bo im się należy. Otóż nic się nie należy. Liczmy swoje pieniądze, a nie teściowej, teścia itd.

Aczkolwiek dla mnie oczywiste jest, że gdybym miała już nawet dorosłe dziecko, to chciałabym mu pomóc np. finansowo (jeżeli byłoby mnie na to stac i sytuacja by tego wymagała).

Nokiaaa, "niunia" kupuje gachowi piwo i papierosy, gacie, bilety na autobus itd. Wyżywienie jej rodzice. Prąd, opał, wszystko do domu też rodzice. Niunia nie daje rodzicom ani grosza.
To chore. Też uważam, że są niereformowalni.

Ha,ha Betino, świetnie Cię rozumiem. Ja też, gdy mówię, że dzieci mieszkają oddzielnie i wynajmują mieszkanie to spotykam się z dziwnymi spojrzeniami i stwierdzeniami "...nie myślałam, że jesteś taką egoistką, macie przecież dom...". Dom też nie odziedziczony, tylko jak mówisz, krwawica.
Ja czasem, gdy się wkurzę na taką "zadziwioną" ciotkę, to mówię, że zamierzamy sprzedać dom i urządzić się na Goa, właśnie szukamy kupca. A na Goa mamy już upatrzoną chatę na plaży.

Szarlot, 40-letni bezrobotny, nie pracujący od lat, na utrzymaniu rodziców? Nie ma możliwości, żeby w moim domu ktoś taki się uchował.
Ale przypuśćmy, że mam z takim do czynienia. Więc program minimum, chleb i woda. Żadnych zakupów ubraniowych, żadnych przyjemności. Gacie z tyłka spadną, to chodź bez gaci. Nie masz na papierosy/kino/kawę i co tam lubisz - mamusia nie kupi. Żadnego litowania się i współczucia. Żadnego kieszonkowego. Twarda miłość. Dla jego dobra.

Jasne rebel, są różne sytuacje. Ja opisuję swoją. My pomagamy dzieciom finansowo jeśli trzeba.
To nie jest tak, że nic nas nie obchodzą.
Córka z zięciem mają możliwość dorabiania. Nie boją się pracy i pracują ile sił starczy.
Ale nie każdy ma takie możliwości jak oni.
Moja synowa miała inną wizję, dobrze, wolno jej. Ale czy ja MUSIAŁAM jej wizję spełnić? Nie mam prawa do swojej wizji? Czy ona miała prawo do fochów, do impertynencji, bo jej wizja wzięła w łeb?

Marena poruszyłaś kolejny ważny temat, syn ma jakieś wyobrażenie żony/partnerki ale teściowie też chyba mają swoją wizję Pochodzimy, z różnych rodzin, części Polski - tak jak ja i mój mąż i .....my się spotykamy, zakochujemy i patrzymy na siebie przez "różowe okulary" a teściowie już nie są krytyczni, bardziej obiektywni. Często widzą wady, których my zakochani nie dostrzegamy i .... rodzi się niechęć. Do mnie właśnie dotarło, że chcąc się "wkraść" w łaski teściowej, robiłam to na swój własny sposób i dlatego.....d*pa z tego wyszła.
Chciałam jej pokazać, że jestem zaradna, pracowita, że świetnie gotuję, że dobrze zadbam o jej syna, że go kocham Tutaj nastąpił 'konflikt" bo jej nie cieszyły obiady, na które ich zapraszałam, ciasta i dobroci, które podrzucałam - to był jej "teren" na który weszłam z buciorami. Na dodatek wszyscy mówili, że świetnie gotuję - na co ona mała wyłączność. No i się porobiło, nie potrzebowałam, żeby mi sprzątała w domu, bo robię to dokładniej, teściowa nie miała "pola do popisu". Jej wizja wyglądała tak:
Stołujemy się u niej codziennie, ona przychodzi i sprząta u nas, mówiąc co i w jakiej kolejności, a jak pojawią się dzieci to ona i teść je wychowują bo rodzice "powinni pracować". No i się porobiło, ni cholery nie pasowałam, bo jak powiedział kiedyś teść "nie pozwalam sobie pomagać". Więc za co miała mnie polubić? Kocham jej syna ale przecież "matkę ma się tylko jedną a żon można mieć kilka". Wkroczyłam na jej teren, zabrałam to co było sensem życia, pozbawiłam całej przyjemności. Trudno jest być teściową.
Pytanie do teściowych:
Czy kiedykolwiek, rozmawiałyście z dziećmi na temat wyboru partnera i czy próbowałyście wpłynąć na decyzję o ich wspólnym życiu? Czy mówiłyście z nią/ z nim, Twoja przyszłość będzie kiepska, nie będziesz szczęśliwy/wa, jesteście z innje bajki?- jak reagowały Wasze dzieci?

Tragedia.
Joga a ty mi powiedz: będąc w gościach u teściów robię mleko w butelce. To nie tak-krzyczy ona i chce mi butelkę zabrać.
Nie daję się, spokojnie czekam i robię swoje. Ona stoi z rękami pustymi przy tym zlewie i po moim odejściu czymś tę glupią pustkę zapełnia. Po prostu ją odrzuciłąm.

Rozumiem Mareno. Współczuję Ci, bo jakby nie było, to żona Twojego syna, a wiadomo, że z bliską rodziną chciałoby się miec dobre kontakty (oczywiście nie za wszelką cenę).

Interesuje mnie jeszcze jedna kwestia. Pytanie kieruję zwłaszcza do kobiet, które mają 2 i więcej dzieci.
Czy macie swoje 'ulubione' dziecko? Czy któreś bardziej faworyzujecie? Tylko proszę, odpowiedzcie szczerze.

Wszyscy piszą o złych teściowych, a u nas, to teśc ma czasami conajmniej dziwne zachowania.
Najbardziej denerwuje mnie, że faworyzuje drugiego syna i synową. Oni są kochani i wspaniali.
Gdyby tylko teściu wiedział, jak tamta synowa go nienawidzi (to strasznie dwulicowa osoba, życie pod publikę itd.),
to szybko zmieniłby zdanie. Teściowa wie na jej temat co nieco, ale nie mówiła teściowi.

Mnie to by w ogóle nie obchodziło, bo olewam takie rzeczy, ale najbardziej żal mi męża.
Mimo to, że mówi, że on się tym nie martwi, to gdzieś, w głębi duszy, na pewno jest mu przykro, że jest 'gorszy'.

Nigdy z dziećmi nie rozmawiałam o tym, jaką synową czy zięciab JA bym chciała.
Owszem, gdy byli jeszcze bardzo młodzi, to nie raz rozmawialiśmy o tym, jakich partnerów ONI by chcieli dla siebie. Tak jak się rozmawia o wyborze studiów i planach na życie.
A gdy już kandydaci na męża i żonę się zmaterializowali, to żadnych ocen z naszej strony nie było. Ani jakichś szczególnych oczekiwań. Właściwie tylko jedno - żeby żyli swoim oddzielnym, dorosłym życiem, a my swoim. Owszem, chętnie was wspomożemy na początek, żebyście mieli łatwiejszy start, ale nie jest to przymus, tylko dobra wola. I będzie to traktowane jako szczęśliwe zrządzenie losu, a nie psi obowiązek rodziców i teściów.
I tak jest w przypadku syna, córki i zięcia, a jeśli chodzi o synową, to musieliśmy oprzeć się presji i roszczeniom. Teraz już jest jako tako, ale przez długi czas czułam się jakby mi przybyło trzecie dziecko, i to w najgorszym okresie dojrzewania. Obrażone, nadąsane, roszczeniowe, krytyczne jak diabli. Nie umiałam sobie z tym poradzić. W końcu mąż to wszystko ponazywał i postawił granice. Od tamtego czasu jest lepiej, chociaż zdarzają się afronty. Olewamy to i pozostawiamy bez odzewu.

Czy mam swoje ulubione dziecko? Mam tylko dwoje, syna i córkę. Żadnego nie faworyzuję.

Chaber, jak to faceci potrafią kilkoma słowami opisać rzeczywistość!
"Towar za towar" i "jedna gęba mniej do żywienia".
I co tu gadać?

Najśmieszniejsze jest, że jestem asertywna i mało tego, przez wiele lat współprowadziłam treningi asertywności (!!!).
W sumie, z pomocą asertywności udało mi się zachować względny spokój w kontaktach z synową, nie wyjść z siebie i nie stanąć obok, oprzeć się presji, nie obrazić się i nie obrazić jej, pozostać przy swoich poglądach i planach, nie dać się sprowokować. Nie stało się nic, co by spowodowało, że czułabym się źle sama ze sobą.

Powiem tak, gdyby ktokolwiek obcy pozwalał sobie na to, na co pozwalała sobie moja synowa, to nasze stosunki zostałyby zerwane. Nie byłoby awantury, ale na pewno odsunęłabym się i postawiłabym mur nie do przeskoczenia. Ale tu, w moim odczuciu, nie mogę zamykać drogi. Bo to też droga do naszego syna i naszego wnuka. Synowa wie, ze kocham syna i kocham wnuka. Ta miłość ją chroni, bo jest żoną syna i matką wnuka. Ona intuicyjnie czuje, że przez tę miłość też jest ważna dla mnie. Na tyle ważna, że nie zamknę jej drzwi przed nosem, nie odtrącę, nie odmówię pomocy w razie czego, że jestem otwarta na nią i gotowa znosić jej fochy. I że nie postawię syna i wnuka w sytuacji, w której musieliby dokonać wyboru. Nasz syn i wnuk kochają też nas. Dlatego przymykam oczy i wolę milczeć niż powiedzieć za dużo.
W tym sensie masz rację Catwoman.

Bardzo chcialabym miec tesciowa. I tescia. Niestety oboje nie zyja. Brakuje mi kogos, kto ze strony meza potrafilby mi cos doradzic, opowiedziec o dawnych czasach zwiazanych z moim mezem. Byc przy nas jak rosnie nasza pociecha. Takich rzeczy brakuje.....

______________________________________

Wieczne Miasto BG

Nadczynność teściowej prowadzi do śmierci......związku

W niektórych przypadkach również Niedoczynność. W sensie odmowy świadczeń młodym.

Też tak myślę Betino. Niedoczynność teściowej lepsza dla niej samej. "Człek śpiący i nieaktywny", mało domyślny i nie zainteresowany cudzymi związkami żyje sobie spokojnie.
Wprawdzie powiedzą o takiej teściowej, że jest nieużyta, bo dziecka nie bawi i nic jej nie obchodzi, ale przynajmniej ona sama ma święty spokój.
Ja sama kiedyś myślałam, że trzymająca się na dystans teściowa jest preferowanym przez synowe modelem matki męża, bo nie wtyka nosa, zajmuje się sobą i swoimi sprawami. I jest trochę takich synowych, którym z tym dobrze.
Ale w środowisku, w którym żyję, preferowany model jest inny.
Teściowa ma stać w "blokach startowych", być gotowa do świadczenia pomocy, a jednocześnie trzymać się z daleka od młodych. Owszem, dać dach nad głową, pieniądze, opiekę nad wnukami, ale nie dawać rad, nie wygłaszać opinii, nie rościć sobie żadnych praw, nic od młodych nie chcieć. I dać młodym pierwszeństwo we wszystkim. W swoim wlasnym domu.
Tu gdzie mieszkam, a jest to wieś, nie podmiejskie osiedle, taki model życia jest preferowany. Dzieci tkwią przy rodzicach jednej albo drugiej strony jak te huby na drzewie i korzystają z dorobku ich życia. No bo przecież "... rodzice żyją tylko dla dzieci...", nawet jak te dzieci mają siwe włosy.

Właśnie to samo miałam napisać Niestety to rodzice pozwalają "hubować".

Właśnie. Tylko czy matka, która sama nie ma siły, ambicji a zamiast poczucia własnej wartości, poczucie niższości, może ukształtować w dziecku to co w cytacie powyżej...? (oto jest pytanie, jak powiedziałby klasyk )
Czasami myślę, że każdy rodzic przed urodzeniem własnego dziecka powinien dla higieny psychicznej przejść własną psychoterapię, tak jak przechodzi ją każdy terapeuta zanim zacznie leczyć i wpływać na innych... i nie piszę tego złośliwie, to naprawdę wiele by uzdrowiło w relacjach rodzice - dziecko... a i później w relacjach teściowie - synowe/zięciowie...
Oczywiście synowych i zięciów też to dotyczy.
A jak już nie terapia, to chociaż jakiś mądry poradnik psychologiczny... ale niektórzy są tak odporni na taką wiedzę i na chęć przyjrzenia się samym sobie, że chyba nic nie pomoże jak tylko olanie...

Bo czlowiek powinien byc POZYTYWNYM egoista. W momencie, kiedy bedzie potrafil sam siebie okreslic, okreslic swoje potrzeby i w miare mozliwosci je zapokoic, bedzie rozumial, ze potrzeby i samookreslenia innych tez sa wazne.
Jezeli sie tkwi w bezsensownym "poswieceniu", zada sie w zamian zadoscuczynienia.
I tak powstaje spirala - serce matki, wypruwanie zyl dla dzieci, podawanie szklanki wody na stare lata, podparte magicznym slowem - Tradycja, Rodzina itp..... W ten sposob tworzy sie petla szantazy emocjonalnych, w ktorych kazdemu zle.
Szczesliwa matka - szczesliwe dziecko, jakos niekoniecznie trafia w odbior spoleczny.
Raczej matka troska, wypruwajaca ta mityczna zyle (swoja droga co za makabra), godna podziwu i pomnika.
Dalam bo chcialam i nic nie zadam w zamian, skutkuje rowniez w strone odwrotna, dostane to, co ktos chce mi dac. Nie to, co jest wymuszone, wymeczone.
No, ale... Tradycja. I tak powstaja dzewa obrosniete hubami, jemiola....

Mareno - Tesciowa w bloku startowym - boska!

betina2 i marena7  mądre podsumowanie całości, można by to dopisać na koniec prawie każdego wątku na tym forum, dla tych samotnych, porzuconych, nieszczęśliwych żon, matek, teściowych i dzieci

Coś okropnego, Betina. Co za wyrachowanie i okrucieństwo. Prawdziwie rodzicielska "miłość"!

Okazuje się Betina, że nie jest to jakaś niespotykana sytuacja, bo na forum wlaśnie pojawiły się takie wątki, w których na dziewczyny wywierana jest presja jej rodziców, żeby zostać po ślubie w domu rodzinnym w celu zaopiekowania się rodzicami (!). Dziewczyna ma dwadzieścia parę lat więc rodzice siłą rzeczy nie mogą mieć 80+, są pewnie w pełni sił, ale za wszelka cenę, a właściwie za cenę szczęścia córki czy syna szykują sobie opiekunkę na starość. No, ja rozumiem, wesprzeć rodziców w trudnych chwilach, sama to robiłam, gdy jeszcze mieszkali sami, ale tak osaczyć dziecko i zmanipulować, żeby w jego życiu rodzice stali się postaciami centralnymi, ważniejszymi niż małżonek i dzieci, to już przegięcie.

Tez podpisuje sie pod Waszymi slowami i czynami.GRUNT TO ZDROWY EGOIZM i wiecie ,co ja  dzieki temu forum duzo  rzeczy zrozumialam i jestem"mniej"nieszczesliwa,zbyt duzo rzeczy idealizowlam,zbyt duzo bralam sobie do serca,jak cos nie wyszlo ot MATKA POLKA. Teraz jest inaczej kocham moje dzieci i mysle,ze kochaja mnie tez(syn i jego rodzina),bo jak widzimy sie z  wnukami to brak slow  ,ale za to sa czyny......uwieszanie na szyi i nie schodzenie z kolan.Ja kocham swojego syna i jego rodzine,ale "zdrowa"miloscia bez narzucania , bez idalizowania ich,bo kiedy chca to przyjada i kiedy chca to odjada. Licze sie teraz ja na pierwszym miejscu ,pozniej moj maz,a pozniej syn i jego rodzina !Wszystko jest teraz ok i chce sie zyc swoim zyciem ,a nie zyciem innych.....pomagac mozna umiarkowanie !

Chaber ja już coraz rzadziej na forum zaglądam bo mam nerwa, niektórzy sami pieprzą sobie życie i mają pretensje do całego świata, że taakie nieszczęścia na nich spadają......co za pomysł, pakować się do domu teściów, robić dzieci i żyć z jednej marnej pensji?! Kolejne zakochane są biedne i cierpią bo ich faceci wylądowali w ZK a to takie misiaki przecież!
Niektóre z forumek gdyby głupota miała skrzydła latałyby jak gołębice........
Kurcze! albo ja mam zły dzień albo trzeba niektóre skierować do psychologa na przemeblowanie głowy od środka

Oczywiscie Dziewczynki, ze tak -ZYJ I DAJ ZYC INNYM, takie niby proste, a takie trudne.
Odnosnie rodziny jest taki swietny dowcip, pozwole sobie zacytowac:

Dziadek lezy na lozu smierci, otoczony rodzina i mowi:
- przez cele moje zycie meczylem sie z wami, czesto mialem was dosc, ale wszyscy naokolo mowili, pomecz sie,trudno, bedzie ci mial kto na lozu smierci szklanke wody podac,
no to sie meczylem za te szklanke wody,
- teraz leze na lozu smierci.... i co ?  .......... i wcale mi sie k....wa pic nie chce.

Tak to jest meczyc sie w imie niesprawdzalnego.