Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Ewarg - racja w wielu punktach...

Z mojego doświadczenia - kompletnie nie wiedziałam w co się pakuję! On nie spodziewał się, że ona jest taką su... A ja nie sądziłam, że ktoś kogo nie znam, zdalnie, z daleka może tak mocno wpłynąć na moje samopoczucie!

Do momentu kiedy nie zaczęła zachowywać sie jak wariatka dotąd ją sobie tłumaczyłam! Miała wygodnie, brała kasę, nic nie oczekiwał, wszystko jej dawał, aż nagle księżniczka spadła ze stołka i przybyło obowiązków, problemów, kłótni z dziećmi, bo już tatusia pod nosem nie ma co go respektują! Wtedy się zaczęło! Na początku sądziła, ze on wróci - bo właśnie albo nic nie mówił, albo gadał bzdury, albo był miły i chciał to załatwić polubownie! W momencie kiedy poznałam dzieci i okazał się że jestem prawdziwa - ona oszalała! Pociag jej faktycznie ucieka i ona nic nie może zrobić! Się zaczęły awantury o pieniądze, o brak zainteresowania dziećmi, o mnie (epitetów pisała nie będę), telefony do znajomych, do rodziny, oblewanie go błotem!

A on co - nie reagował, bo nie chciał awantur, bo prawnik mówił proszę wytrzymać! Do końca sądziła, że on ulegnie i da jej to co ona chce! Nie dał i klops! Wykorzystała jedyne i ostateczne narzędzie przeciwko niemu - dzieci! Jej nie kocha, ale ich kocha, więc może nimi manipulować przeciwko niemu tak by się ugiął!

Co on zrobi - nie wiem! Nie moja żona i nie mój rozówd. Nie moje dzieci. Szkoda mi ich, bo papkę z mózgu ta baba im robi, a oni już próbują wykorzystywać na swą korzyć rozbieżności między rodzicami! On na to nie pozwala i mimo szczerej nienawiści do niej, a słono sobie na nią zasłużyła, nadal każe robić to co matka! Ona - w tej sytuacji za pewne zrobi mu na złość!

Kobiety są podłe i zawistne! Nie popuszczą! A tonący brzytwy się chwyta! Szkoda tylko, że jest na tyle ślepa i zacietrzewiona, że krzywdy jaką dzieciom wyrządza nie widzi!
Nie mam dla niej krzty szacunku! Chcę żeby zniknęła!

I powtórze raz jeszcze to co pisałam wcześniej!!! Gdyby mój mąż powiedział na poważnie - ODCHODZĘ - powiedziałabym - tam są drzwi. Oczywiście nie za pierwszym razem czy przy pierwszej scysji... Ale gdybym wiedziała, że tyle czasu jest źle, że nic z tego nie będzie, że miłość minęła i jesteśmy sobie obcymi ludźmi.
Zawsze byłam i będę niezależna! Mam swoją dumę, honor i ambicję! Facet do życia nie jest mi potrzebny! Poza tym nie jest moją własnością ani zabawką!

Odnośnie dzieci - jedne zrozumieją i przejżą na oczy, inne pozostaną w tym zakrzywieniu życiowym jakie miały wpajane! Po czy będą obwiniać wszystkich innych w koło, bo coś co chcą im nie wychodzi! Czemu - bo mamusia, z którą się chowały ciągle obwiniała za wszystko co złe tatusia!

I raz jeszcze - OK gdyby wchodziło w grę bicie, picie, narkotyki, totalny egozim, brak odpowiedzialności i wiele innych patologii. Ale stanowcze NIE mówię w obronie facetów, którzy ideałami nie są, bo takich na świecie nie ma, ale poświęcają się, kochają, troszczą, pomagają i żyją dla rodziny!!!

W naszym przypadku miało być po ludzku i polubownie bez angażowania dzieci - okazało sie zupełnie co innego! Ja nie wiem jak dalej mam w tym tkwić, jak to rozumieć, jak sobie układać! Wszystkie nasze plany szlag trafił! gdyby nie wmieszała dzieci to kolejna sprawa byłaby za miesiąc, a tu kolejne kilka miesięcy w zawieszeniu! I nie wiem czy mam iść w jedną czy w drugą!

Mój facet pozwolił na to by ta baba była górą. Traktuje go jak "zero" a on jest za dobry. Jak będzie teraz - się okaże. Ale jeżeli nic się nie zmieni to ja się wypisuje z tego interesu! I już nigdy żadnego faceta z takim bagażem!

Dziewczyny, mnie to chyba zaraz trafi wielki,potężny szlag. To się chyba w sądzie skończy, bo ta...nie wiem, jak ją nazwać, wyrażać się nie chcę, nie przyjmuje żadnych racjonalnych argumentów.
Tydzień temu umówiliśmy się,że mała będzie przez tydzień u nas. Pierwsza awantura się zaczęła,bo na nieśmiałą prośbę, żeby przyniosła dziecku rzeczy narobiła wrzasku, że ona biedna musi wszystko, dwa tygodnie się dzieckiem opiekowała non-stop i niech jej tatuś głowy pierdołami nie zawraca. Tyle w skrócie. Cały tydzień nie zadzwoniła do dziecka, wczoraj łaskawie się odezwała i powiedziała małej, że w środę ją odbierze ze szkoły.
A dzisiaj jak się wydarła...! Że ona nie odbierze, ona ma dosyć, tatuś jest od przyjemności ona od wychowywania i ona ma dość! Jest zmęczona, w pracy jej się nie układa, ona dziecka nie odbierze, bo cytuję "tatuś się dzieckiem nie zajmuje, to niech ją chociaż ze szkoły odbierze". Jakim cudem mojego przy tym szlag nie trafił, to nie wiem, ja bym ją chyba zabiła!!! I jeszcze powiedziała, że ona w wakacje siedziała cały miesiąc z dzieckiem (g..prawda, mała pojechała na obóz, potem na biwak, była z nią może przez tydzień, a przez resztę wakacji u nas!!!!) Kurde, ja się pytam, czy ta kobieta jest normalna? Jej zakichanym obowiązkiem, tak samo jak obowiązkiem ojca jest się dzieckiem zająć..! Niech popyta te wszystkie samotne matki po rozwodzie, które nie mają a) alimentów od byłego męża, b) żadnego z nim kontaktu!! Zobaczy co to znaczy być samotną matką!!!! Niech się popyta i przestanie pierdoły opowiadać, bo ja kiedyś nie wyrobię...!!!!
No i tak sprawa znajdzie się w sądzie o ustalenie wizyt, niech jest sztywny plan i wtedy ona zobaczy. Bardzo proszę, chce wojny, będzie miała...Jasny pierun, chyba mnie zaraz trafi szlag.
Wiecie co, ja święta naprawdę nie jestem. Nie mam dzieci, ale jestem kobietą i mam poczucie, że gdybym to dziecko miała, w życiu bym nie pozwoliła na coś takiego, żeby moje dziecko latało z domu do domu. Ma pomoc w opiece nad dzieckiem, ale jej jeszcze źle. Pytam się: czego chce? Naprawdę chce w sądzie wylądować??
Uff
spadło mi trochę ciśnienie teraz.
Potem się ustosunkuję do Waszych postów, na razie to mnie krew zalała....

No, to teraz może się ciut ustosunkuję...
Ewarg:"To, że była żona codziennie wydzwania do Waszego faceta to tylko i wyłączne jego wina" - fakt, podzielam, jak się granic nie ustali, to tak to potem wygląda niestety. Znam siebie i wiem, że JA bym nie wydzwaniała, no ale to ja. Za innych nie mogę. Nie zgodzę się z hasłem, że nie pozwalam mojemu utrzymywać córki, w życiu słowa jednego nie powiedziałam i nie zaprotestuję w żadnym przypadku. No a że innym wciąż mało, chociaż mają, to ja za to nie mogę... I nie wyręczam mojego w zajmowaniu się jego dzieckiem - sam to robi i świetnie sobie radzi, więc mojej pomocy specjalnie nie potrzebuje. Rozumiem, kochana, co chciałaś powiedzieć i myślę że Cię dobrze zrozumiałam:)
Dayzi,może jestem ciemna jak tabaka w rogu,ale nie załapałam zdania o "spinaczach". Co przez to rozumiesz?
Saphira, popieram, że baby są zawistne i nie popuszczą...Pewnie nie powinnam tak mówić, skoro jestem kobietą, ale czasem naprawdę...niektóre to takie france...Ja też czasem bywam francą, która z nas nie bywa...
Kava, spróbowałaś napisać? Może to się okaże pomocne. Pamiętaj tylko, by trwać przy swoim stanowisku...:)
Pupa, aż tak źle..?

Hmm...Bardzo nie lubię biadolić na mojego, ale niestety rację Ci muszę Dayzi przyznać...Byłoby zdecydowanie mniej problemów, gdyby facet od początku rąbnął pięścią w stół, ustalił zasady, to tak, to tak a to jeszcze inaczej. To fakt. No a skoro nie ustalił, to efekt widać.
Jak to się mówi, wina leży pośrodku.
Ale gdzie się wygadać, jak nie tutaj?
A poza tym trudno, żeby Cię druga osoba nie wkręcała w swoje problemy, skoro żyje się razem...

Dziewczyny,
sieć mi wariuje - sorry

No i właśnie...masz Ewarg rację.

Ewarg, uwielbiam Twoje posty, widzę w nich moje wczoraj i dziś.
Dziewczyny, może te moje dwie strony medalu bedą dopełnieniem mądrości Ewarg.

Moje dziś to na pierwszym planie ja, moje dorosłe już córki, mężczyzna którego kocham i jego syn. Mój J jest w oficjalnej separacji od 15 lat, jego papierowa zona mieszka na drugim końcu Polski, widują się raz w roku. Razem  jesteśmy półtora roku. Kochamy się, przyjaźnimy z naszymi dziećmi. Mój wspaniały J jest autorytetem dla moich córek, moja wnusia do niego powiedziała pierwsze "dziadzia", a ja jestem powierniczką, przyjaciółką dla jego syna, często łącznikiem "męskich" informacji na linii ojciec-syn. To jest moje życie, na które mam wpływ, o którym ja i mój ukochany decydujemy. To życie w którym jestem naprawdę szczęśliwa.

Jest też ta druga strona medalu, trochę mroczna, na którą bezpośredniego wpływu nie mam. Chcecie porozmawiać z moim ex i kobietą z którą spędził ostatnie 4 lata po naszym rozstaniu? W tym życiu jestem suką, dziwką, utrzymanką sponsora, jestem tą ex, która puściła męża w skarpetkach, nastawiła córki przeciwko niemu i jego partnerce, która wciąż miesza i unieszczęśliwia ich związek i wciąż doprowadza do jego totalnej klęski. Przeze mnie oni są nieszczęśliwi, bez grosza, córki nie chcą jej znać, a z nim sporadyczny kontakt ma tylko młodsza córka, bo starsza żadnego kontaktu nie ma. Jestem winna wszystkiemu, gradobiciu tez. Jeśli któraś z Was z nimi porozmawia, to zapewne usłyszy więcej. W tym życiu kontakt przez ostatnie 4 lata miałam z ex tylko na salach sądowych i może 5-7 razy poza nimi, ale zawsze były to kontakty tzw organizacyjne lub namawiałam ex, żeby częściej widywał córki. Nigdy nie mówiłam mu, żeby wrócił do rodziny, nigdy nie mówiłam źle o jego partnerce. Z prostego powodu: jego życie nie interesuje mnie. Owszem, żądałam i dostawałam alimenty, walczyłam o  sprawiedliwość i swoją rację ale nigdy nie skłamałam, nigdy nie nastawiałam córek przeciw ojcu i nigdy nie mieszałam się w jego nowe życie. Mam żal do niego, że tak strasznie bez klasy przyczynił się do naszego "końca", że to właśnie jego postępowanie doprowadziło do problemów zdrowotnych i długotrwałej terapii młodszej córki, że nie przyszedł na ślub starszej, że wnusię widział przez 2,5 roku może przez 2 godziny , że nas okradł. Miałam kiedyś żal, że jego partnerka nie akceptuje jego kontaktów z córkami, z rodzicami zresztą tez, że chce mieć go na wyłączność, bez przeszłości i niestety wydatków z tę przeszłością związanych. Miałam, już nie mam, teraz jestem jej wdzięczna, że zajęła się tak ciężkim przypadkiem, jakim jest mój ex.

Dziewczyny, nasi mężczyźni bywają wspaniali, ale ich ex nie zawsze są takie jakimi oni je przedstawiają. My, ex walczymy o nasze dzieci, finanse, alimenty, bo często poświęciłyśmy karierę dla rodziny, bo chcemy, żeby dzieci wciąż miały dwoje rodziców. Ale zwalanie na nas winy, że odpowiadamy za wszystkie porażki ex...to nie zawsze jest prawda, to taka męska argumentacja

Witam wszystkich,
również jestem tą drugą, chociaż jako druga czułam się tylko chwilę. Mój m. okazuje mi tyle uczuć tych pozytywnych, że w żaden sposób nie czuje się jak ta druga. Na początku się tak czułam... bo staram się nigdy nie oceniać cudzych związków wysłuchując tylko jednej strony. Jego eks dała mi tak popalić, że po prostu momentami brakowało mi sił.
Bardzo się cieszę, że ten temat istnieje na forum i go w dalszym ciągu prowadzicie. Przyznaje się bez bicia: czytałam od pierwszej strony, niestety doszłam do 8, chwila wahania i jestem.
Mam nadzieje, że mnie nie odrzucicie ze swego grona :)

NIGDY NIE MÓW NIGDY - każdy jest mądry do momentu, kiedy sam nie znajdzie się w danej sytuacji. Nie da rady przewidzieć swoich zachowań i odczuć. Nie umiemy określić czy sobie z nimi poradzimy! Innył łatwo jest radzić - bez urazy - ale z sobą samym to już inna bajka!

Ja dziś stwierdzam, że się przeliczyłam! Na początku było super cudnie! On mnie nosił na rękach i byłam księżniczką. Wiedziałam o dzieciach i co prawda ściemniał z rozwodem, że jest w trakcie, ale ... powiedzmy, że go rozumiem! Takie tłumaczenie na siłę, ale faktycznie gdyby od razu powiedział prawdę, to w tamtym czasie, po przeżyciach jakich doświadczyłam, kazałabym mu spadać! Walczył i walczy nadal kocha mnie i chce mojego szczęścia!
Ale... nie cierpię "ale"! Był za dobry dla swojej żony od zawsze - taki typ faceta, wierzył jej, miał nadzieję na polubowne załatwienie sprawy. Tak długo było źle, że ona w jego oczuciu nie mogłaby robić mu problemów! A jednak - zgłupiała i się cyrk zaczął! Czemu - moim skromnym zdaniem z obawy przed samotnością, brakiem kasy (jak się wydawało tysiące na lewo i prawo), opieką nad dziećmi, którzy od zawsze bardziej słuchali tatusia! A dziś chce mu pokazać kto tu rządzi i wymóc na nim ciosami poniżej pasa swoje idiotyczne racje!

AnnoJo - ty patrzyasz na wszystko co tu piszemy z drugiej storny! Jak widać są normalne ex i next jak i te nienromalne! Ja trafiłam na nienormalną, na co pozowlił jej mój facet! Jestem za to na niego wściekła! Pozwalał sobą pomiatać - czemu - żeby wyżywała się na nim nie na dzieciach! A teraz ma za swoje! Narobił tyle durnot dla dobra dzieci, dla dobra sprawy, dla jego zdaniem ludzkiego rozstania... a ona obróciła wszystko na jego niekorzyść, bo jej się należy, bo ona taka biedna. On ją zostawił i wszystko co złe to ON. I brakuje w tym jakiekolwiek racjonalności.

Ewarg - nikogo nie uraziłaś - w wielu aspektach cię popieram
Odnośnie tych problemów - jak sie z kimś wiążę, to wchodzę w życie tej osoby. Kiedy on jest smutny, zestresowany, ma dołki to rozmawiam, staram sie pomóc, popatrzeć na to z innej perspektywy, wytłumaczyć. Tak samo działa to w drugą stronę. Nie da się wyeliminować jego życia z mojego, oddciąć grubą kreską przeszłości i udawać, że jest wszystko dobrze!

Dziś nie wiem kim jestem i co ja w tym wszystkim robię! Nie wiem jak mam funkcjonować w tym związku.Co prawda ona prawie zniknęła - nie dzwoni, nie pisze, nie drze japy... W sumie to rozmawiają już tylko w sądzie. Ale on musi widywać się z dziećmi, musi do nich jeżdzić, musi mieć z nimi kontakt, co wiąże się z kontaktem z nią - przymusowym! I tu nie chodzi o moją zazdrość - już nie!
Chodzi o wielkie poczucie krzywdy - bo on jej na to wszystko pozwolił, bo ona jest wredną "pip", bo chce mu utrzeć nosa, bo chce to przedłużyć, bo przez to babsko ja nie mogę normalnie żyć. Nie mogę wziąć ślubu, nie mogę mieć dziecka, nie mogę z nim planować sobie pewnej i trwałej przyszłości. Wszystko jest nie tak jak miało być!
A gdzie tu jeszcze dogadanie sie z jego dziećmi i przekonanie do siebie, do nas! Miało się zacząć od już - a przesunęło się na kolejne kilka miesięcy! W dalszym ciągu tkwię w zawieszeniu - najpierw kłamstwo, póżniej czekanie na sprawę, teraz czekanie na kolejną, później na jeszcze kolejną i cholera wie ile to potrwa i na jak długo uda jej sie to przedłużyć!

Zgubiłam się w tym wszystkim! Nie umiem sobie poradzić ze świadomością czegoś w czym tkwię, nawet nie wiem jak to nazwać!

Alutka - ja swojemu już kilka razy zadałam to pytanie - odpowiedź jednoznaczna... JA! Na kolejne pytania - to czemu jej pozwalasz tak się traktować, itp - bo mec karze, bo musze wytrzymać do sprawy, później będzie inaczej!
No i co - miałam rację! Jego bycie miłym nic nie zmieniło, ona poszła na całość mieszając dzieci i robi swoje bez mrugnięcia. Gdyby nie raz nakrzyczał, pokazał że ma swoje zdanie, że nie popuści, że będzie jak on chce, że ona nie ma racji. Gdyby nie pozwalał się mieszać z błotem, drzeć na siebie, gdyby postawił granicę i mur znacznie wcześniej - to ona też miałaby inne podejści i myślała kilka razy nad wyborem swojego postępowania.
Jest inaczej, bo przestała się rzucać, a w rozwód wciagnęła dzieci i teraz próbuje nawiązać stosunki dyplomatyczne! Ale... on nadal tam jeździ, ja nadal nie za bardzo powinnam widywać się z dziećmi - wszystko się przeciąga i trwa w moim odczuciu wieczność!

Jak mam się nim cieszyć, jak z nim być udając że jest ok skoro nie jest!?! Jak wierzyć, że w końcu się ułoży i będzie normalnie? Kiedyś w końcu będzie, ale czy ja wytrzymam sama ze sobą do tego momentu? Czy w tym momencie jeszcze będę chciała? Ten rozwód dla mnie już nic nie zmieni i nie zmienia - mam gigantycznego doła!

Mapiet - właśnie tak jak jest u ciebie ja wyobrażam sobie kontakt z jego dziećmi!

Chcę żeby wreszcie było normalnie - a tu nie da się przewidzieć czegokolwiek

2-4 dni w tygodniu mieszkam z moim partnerem i jego synem i odkąd częściej spędzamy razem czas bardzo zaprzyjaźniliśmy się. Nie konkuruję z jego matką i nie mam zamiaru jej zastąpić, tak samo, jak mój partner nigdy nie będzie ojcem moich córek. Ale już dla mojej wnusi jest dziadkiem i tego zmieniać nie chcę, on też.

Natomiast to, że ex z partnerką "myślą" o mnie nie unieszczęśliwia mnie. Inne uczucie ta kretyńska sytuacja powoduje we mnie: obrzydzenie. Ten przykład jest dla dziewczyn, których partnerzy obwiniają za własne postępowanie byłe żony, rodziców, diabła,  zamiast zacząć do porządkowania samych siebie.

Masz szczęście, że żona Twojego partnera jest mądra i nie wtrąca się w Wasz związek oraz nie buntuje chłopca. My takiego szczęścia nie miałyśmy.
mój wnuk również mówi do mojego obecnego męża "dziadzia" ale to akurat ma się nijak do moich realcji z jego rodzonym dziadkiem. Owszem jest to miłe.

A co do tego co myśli w mówi Twój były - wymaż dokładnie - myśl tylko i wyłącznie o nowym związku i dzieciach. Będzie Ci lżej. A na marginesie to długo jesteś po rozwodzie?

Trochę zbyt dużo Twój partner oczekuje od Ciebie. Wg mnie, to On nie jest gotowy do nowego związku. Mogłabys wyjść ze skóry to i tak nie przekonasz go, bo on się boi i już. Przecież to normalne, że swoje własne będziesz kochac głęboką miłością. Macierzyństwo to piękne uczycie a on oczekuje abyś z tego uczucia zrezygnowała? Zapytaj go czy jest pewien, że Wasze dziecko będzie kochac tak samo mocno. Przecież nie będzie jego pierworodne. A może to on boi się, że nie będzie umiał kolejnych dzieci kochac tak samo mocno albo przestanie to, które już ma?Daj mu trochę do myślenia ale o nim a nie o Tobie.
Mój też się bał. Na każdym kroku podkreślał mi,że ma dzieci na utzrymaniu. Dopiero jak wściekła wykrzyczałam, że mam swoje pozabijać to przekonam go, że los jego dzieci nie jest mi obojętny i chcę dla nich jak najlepiej to przestał.
Powodzenia

Nakłoń go do zwierzenia. Byc może zbytnio uzależnił się od matki. Może ona nie ufa życiu i widząc jak syn zaangażaował się boi się że kolejny raz się sparzy?
Jesteś uziemiona więc masz dużo czasu na rozstrząsanie swoich myśli i sytuacji. Może niepotrzebnie dopatrujesz się złego?
Bądź dobrej myśli. Zajmij się czyms dla siebie. Przestań myśleć o kłopotach a już tymbardziej ich wyglądać.

To teraz ja coś napiszę.
Ewarg nie wiem czy dobrze Cię zrozumiałam, ale jedno jest dla mnie pewne. Ja nikomu nie pluję w twarz i nie pozwolę, aby ktoś pluł mi. Uważam, że nawet jeśli mąż porzuci żonę, itp to nie daje jej to prawa, aby wyzywać kolejną partnerkę swojego eks.
Nie rozumiem dlaczego te kobiety mogą sobie robić co chcą bez żadnych konsekwencji, a jak już ktoś zrobi coś co im się nie spodoba to od razu wykorzystują dziecko, żeby ukarać?
Wyobraźcie sobie taką sytuację. Mój facet pojechał na rozprawę ponad 200km i umówił się, że weźmie dziecko po rozprawie spędzi z nim czas (godziny ponad to co wyznaczył sąd) i w pewnym momencie doszło do jakiejś wymiany zdań, eks obraziła się i nie dała dziecka. Czy tak zachowuje się normalny człowiek? Eks obraziła się na mojego faceta i tylko dlatego nie pozwoliła spotkać się dziecku z ojcem.. Gratulacje\!

A w ogóle to moje panie ? dzieci pozostaną na utrzymaniu tatusiów max do 25roku życia. Potem on cały i wszystkie jego pieniądze będą już tylko Wasze.- .... Mam swoje pieniądze nigdy mi ich nie brakowało. Nigdy nie żałowałam ani złotówki dziecku mojego faceta, płaci alimenty i kupuje zawsze to co dziecko potrzebuje. Mnie nic do tego.

Co do wychowania cudzych dzieci to tutaj zgodzę się z mapiet.
Nie rozumiem dlaczego nie miałabym pomóc dziecku w odrabianiu lekcji, dlaczego nie miałabym mu poświęcić czasu na zabawę, kiedy mój facet jest zajęty, nie porozmawiać z nim kiedy ma taką potrzebę?

Ja Wam powiem, że teraz relacje moje z moim mężczyzną są bardzo dobre, dużo rozmawiamy, wiemy czego od siebie oczekujemy, ale na początku bywało różnie. Wiem, że mój facet kochał mnie bardzo od początku, ale był też zagubiony. Bał się, że jeżeli nie będzie tak tańczył jak eks mu zagra to może to negatywnie wpłynąć na jego kontakty z dzieckiem. Wtedy się zastanawiałam gdzie ja w tym wszystkim jestem, czy ktoś się liczy z moimi uczuciami, czy ja muszę we wszystkim ustępować, zamknąć się niech po mnie skaczą? Obudziłam się pewnego dnia i powiedziałam dosyć. Wiele rozmów z facetem i wyszliśmy na prostą.

Eks czasami mówi, że ona chce mieć dobre kontakty tylko dla niej dobre kontakty oznaczają "jak będzie jak ja chcę to będzie dobrze"

Któraś napisała, że to nasi faceci przedstawiają nam byłe jako okropne, wariatki itp. U mnie tak nie było. Ja się o wszystkim przekonałam na własnej skórze.

Widzę ludzi,  którzy mają problemy niezależne od nich (np. choroba) i bardzo im współczuje i zastanawiam się wtedy po co my sami sobie stwarzamy problemy, dlaczego ludzie nie potrafią się dogadać, dlaczego eks mojego męża potrafi się tylko drzeć, dlaczego nie potrafi porozmawiać normalnie. Przecież nie po to się rozstawali, żeby drzeć koty do końca życia (podkreślę, że to była wspólna decyzja, nikt nikogo nie porzucił).

Pełno chaosu w tej wypowiedzi,  trochę przykro mi się zrobiło na wspomnienia, trochę mi przykro, że cokolwiek bym nie zrobiła zawsze będę tą najgorszą, ale cóż życie..

Marzelinda, jeżeli szukasz cudownego leku na swoje obawy, to muszę Cię rozczarować, ale nie znajdziesz. Takie związki to sytuacje, które często wywracają się do góry nogami z bardzo błahych powodów. Dlatego też ciężko jest znaleźć jednoznaczne antidotum. Po prostu trzeba to przeżyć...
Ja powolutku wracam do siebie. I bardzo bym chciała, aby sytuacja, która się zdarzyła, miała pozytywne następstwa. Czy tak będzie, zobaczymy...

Moje Drogie,

nie wiele szczegółów chcę tu pisać, bo nie daj Boże któraż z Was to ONA zakładam najgorszy scenariusz!

Ale dziś to już mi wszystko jedno! Pozwoliłam wepchać się w wielkie G. Uwierzyłam facetowi, zakochałam się, tkwiłam w kłamstwach tyle czasu, poznałam prawdę - dałam mu szansę i oczekiwałam warunków do spełnienia. Warunki spełnił, ale... znów to nieszczęsne ale!

Okazało się, że przeliczyłam siły na zamiary - przerosła mnie cała ta syutacja! Nie spodziewałam się, że ta jego żona będzie taką suczą. Nie sądziłam, że się nie ugnie i pójdzie na noże. Inaczej mi to przedstawiał i planowaliśmy, a w realu zupełnie inaczej się okazało!

Dziś dzwoniąc do niego pyta - czy zdecydował się, że dzieci będzie mieszał w rozówd i zdecyduje się na ich badanie, bo to jego wina! Czemu - bo nie zgodził sie na jej warunki, tj. jego winę i wysokie alimenty. Nie miała argumentów na swoja korzyść i wzieła w obroty dzieci. Bezczelna małpa! Tu tylko o kasę chodzi i jej własną wygodę!

Nie mam dzieci, ale mam zasady i chyba instynkt macierzyński - w życiu nie pozwoliłabym na takie przeżycie dla swoich dzieci, by dopiec facetowi. W życiu nie grałabym nimi przeciwko niemu!

Ja doszlam do ściany! Kim jestem - kochanką. Straszne to słowo i jest wiele różnych rodzajów kochanek, zależy jak kto rozumie to słowo. Ale ja prawnie i formalnie właśnie nią jestem. Cholernie cieżko z tym żyć.
Dla mojego, z którym mieszkam juz sporo czasu jestem miłością jego życia i pragnie być ze mną na zawsze i założyć ze mną rodzinę.
Ale... chciał polubownie zakończyć poprzedni związek. Wciagnął mnie w to na początku kłamstwami, a póżniej po poznaniu prawdy dla mnie było już za późno by mu nie wybaczyć i nie dać szansy. Następnie miało być zypełnie inaczej niż faktycznie było i jest. Wszyhstko się przeciąga. A dzieci nie mogę widywać i spędzać z nimi czasu, bo sprawa trwa, a on nie mógł powiedzieć, że jest w poważnym związku, dla dobra siebie i wygranej. Ogólnie jestem w potrzasku. Nie umiem się odnaleźć, nie wiem w czym jestem, jak długo to wytrzymam i co mam robić. Jak żyć?

Od kilku miesięcy są ciągłe scysje i napięcia między nami. On mówi coś, ja mu nie wierzę, wszystko poddaję w wątpliwość i szukam intryg. Zgubiłam się sama ze sobą i nie umiem znaleźć odpowiedniego kierunku.
Dziś się wyprowadził. Chce dać mi spokój i czas na przemyślenia.
Ale ja jestem na skraju i o czym mam myśleć. Nie wierzę, że to się ułoży. Nie wiem nic - nie mogę przewidzieć nic co się wydarzy.
Nie wiem jak długo potrwa rozwód, nie wiem kiedy normalnie będziemy spotykać się z jego dziećmi, nie wiem kiedy on przestanie musieć do nich jeżdzić, nie wiem czy ja to wszystko jestem w stanie przetrwać.

Już nic nie wiem! Kocham go i jest super facetem. Popełnił mnóstwo błędów i ich żałuje. Pokazałam mu że można żyć inaczej, że można ufać, polegać, mieć przyjaciela w osobie, którą się kocha... Ale nie sądziłam, że to wszystko bedzie kosztowało mnie tak wiele mnie

Nie wiem jak to będzie i co czas pokaże. Dziś czuję się tak jkaby kamień spadł mi z serca. Co będzie jutro - czas pokaże!

Oj chciałabym żeby było tak różowo... Co matka o mnie mówi, nie mam pojęcia dokładnie, bo młodej NIE WOLNO mówić co ona u matki robi, o czym z matką rozmawia itd. Z tego co udało nam się od młodej wyciągnąć to matka mówi że:
-tata na pewno znał mnie jeszcze przed rozwodem (nieprawda)
-tata na pewno ma jeszcze kilka innych koleżanek (mam nadzieję że nieprawda )
-tata na pewno mnie za niedługo zostawi dla innej (mam nadzieję że nieprawda )
-dziadkowie robią młodej awantury że kocha mnie bardziej niż swoją matkę (też nieprawda bo gdyby matkę chociaż trochę mniej kochała to dawno by jej powiedziała "pocałuj mnie w d* za takie traktowanie to ja ciebie znać nie chcę")
- to tylko kilka przykładów z całej masy
Ex "dogadała się" z moim że nie będą dzieci mieszać do rozwodu, nie będą im opowiadać co i dlaczego żeby nie psuć im dzieciństwa. Mój się (można powiedzieć głupi) dostosował do tego, natomiast ona jak się okazuje cały czas prowadzi wojnę podjazdową. Młoda na razie jej nie słucha, dobrze widzi jak my ją w domu traktujemy i jak traktuje ją matka. Nie wiem co będzie dalej, jak będzie coraz starsza, może się to odwróci i może my będziemy tymi złymi. Tego nikt nie zagwarantuje. My jedynie staramy się cały czas brać pod uwagę fakt że nie można zgadać się na każdy kaprys dziecka i pozwolić sobą rządzić, bo wtedy nic dobrego z niego nie wyrośnie.
Faktem jest że dzięki temu co eks wyprawiała w trakcie małżeństwa z moim, ani nie muszę jej gościć, ani nie muszę słuchać jej telefonicznych bredni. Widziałam ją raptem chyba ze 4 razy (w ciągu dwóch lat), z tego 1 raz w sklepie, stała za nami w kolejce i udawała że nas nie zna

Widzę że się dzisiaj rozpisałyście, ja po ciężkim dniu pracy i przed kolejnym niestety nie mam czasu żeby wszystko dokładnie przeczytać, nadrobię w późniejszym terminie

Jedyne co mogę powiedzieć - Saphira i Alutka - jeżeli tylko będę mogła Wam jakoś pomóc, jestem do dyspozycji. Mam nadzieję że jednak wszystko się jeszcze ułoży.

Tak, nie należy słychac i przejmować się tym co eks mówią o nas do dzieci. [b/RÓBMY SWOJE[/b]

[b/Saphira i Alutka[/b] Trzymajcie się dziewczyny. Przykro mi, że tak ciężko doświadcza Was życie. Ale jak to mawiają Co nas nie zabije to nas wzmocni. Mam nadzieję, że ułożycie sobie życie. W razie czego jestem tu.

mszisza no więc uważam, że ta pani jest chora, poważnie chora. Typowa rozgrywka zazdrosnej byłej żony. "Sama nie ma i innym nie da"

Mi to chyba kamień z serca spadł - jak sobie pomyśle że to może tak wyglądać, jak u wielu z Was, to chyba dobrze, że się rozstaliśmy. Nie wiem jak to będzie i jak się ułoży - póki co musimy odpocząć od siebie. Muszę złapać dystans do tego wszystkiego, bo życie mi się do góry nogami wywróciło.

A jak czytam te Wasze wypowiedzi i te idiotyzmy, które robią te baby - aż nie do wiary!
Własnie dlatego, że ex jest nieobliczalna mój trzymał mnie z dala od tego. póki nie ma rozwodu póty nie powinnam zbliżać się z dziećmi. Jak by ta baba przylazła do mnie i zaczęła na mnie wyzywać, albo robić mi aferę to chyba bym ją znokautowała! Ja Was podziwiam, że macie tyle cierpliwości, taki dystans i znosicie to wszystko! Niesamowite!

A może powinnam swojemu powiedzieć, żeby się po rozwodzie odezwał, jak już uprzątnie ten bałagan jaki narobił? Z drugiej strony mam czekać tyle czasu - bez sensu.
Trzeba żyć dalej, skupić się na sobie i szukać innego księcia z bajki - bez bagażu. Nie wiadomo czy będzie lepiej i czy się uda, ale przynajmnie problemy będą dotyczyć tylko jego, a nie będą wymuszane przez jego ex czy z powodu dzieci. Chociaż i ex bez dzieci mogą być porąbane

Kocham tego swojego głupola. Narobił mnóstwo błędów, no chciał dobrze. Ale wszystko to odbiło się na mnie i nie radzę sobie. Nie wiem jak to będzie - może odpocznę i jeszcze spróbuję, a może już nie... Pożyjemy - zobaczymy!

Dam przykład, dlaczego uważam, że macocha nie może wychowywać?
Moje dzieci przed ukończeniem 18 lat nie mogły :
- wracać po godzinie 22-iej do domu,
- pić alkoholu poza domem ( w domu na imprezie mogli dostać pół szklanki piwa lub lampkę wina)
- wracać kilka godzin po skończonych zajęciach nie uprzedzając o takim zamiarze,
- mieć średnią ocen 3,2 i grać całe popołudnia i wieczory w sieci,
Musiały  natomiast :
- jeśli wróciły prędzej ode mnie do domu ogarnąć w kuchni (jeśli zostały naczynia po śniadaniu) i podgrzać obiad, ewentualnie obrać ziemniaki, ugotować makaron,
Och, lista tego co musiały jest długa. Moje dzieci prowadziły dom razem ze mną.
Fakt ? byłam sama. Rozwiodłam się gdy dzieci były w wieku komunijnym a zamieszkałam z obecnym mężem gdy młodszy syn zrobił maturę. Tak więc pracować zawodowo na 1,5 etatu i prowadzić dom było mi trochę ciężko. 
Jak widzicie byłam surową matką. Moje pasierby nie maja takiego rygoru. Nie podoba mi się na co ojciec im pozwala ale ponieważ przez kilka lat mieszkały tylko z matką on nie wiedział jak żyły ? nigdy nie przyznały się. Kiedy zamieszkały z nami mąż nie chciał ich stresować i pozwalał i tak zostało. Nie widzi w tym nic złego. Wraca z zebrania ze szkoły i prosi aby podciągną oceny. Wyraźnie widać, że zdolny ale leń. Ja bym ukarała, a mąż tego nie zrobi. Umawiają się z kolegami w klubie lub na mecz i wracają do domu podpici około 1-ej w nocy - tata pozwolił.
Rozmawialiśmy z mężem o różnicach w metodach wychowawczych i uznaliśmy, że lepiej będzie jeśli nie będę reagowała niż czuła odpowiedzialna za decyzje wbrew sobie. Dlatego, kiedy mąż był kilka tygodni w delegacji musieli dzwonić do ojca i z nim uzgadniać swoje wyjścia.
A co do pomocy w domu ? może dlatego, że to nie ich dom nie umieją współdziałać?! Wolałabym aby tak było.

Owszem, trafia mnie i to nie raz. Wychodzę wtedy i udaję, że nie widzę co się dzieje. Choć nieraz kiedy jestem sama z mężem to mówię mu co o tym myślę. Zresztą plony już zbiera - zachowanie najstarszego dziecka. Pisałam o nim wcześniej. Moi synowie mają już własne rodziny i mieszkają dość daleko więc przyjeżdżają tylko w gośce i to rzadko. Kiedys, na początku kiedy wyjeżdżaliśmy wszyscy razem na tzw wypady integracyjne, to męża dzieci próbowały naśladować moich synów. Nawet nieźle im to wychodziło.
Mnie się wydaje, że nasi panowie boją się urazić swoje dzieci. A może to strach przed ich matkami? No bo jak będą niedobrzy dla dzieci to te poskarżą się i będą mieli jazdę albo dzieci nie będą chciały z  nimi mieszkać?

Witam dziewczyny ponownie
beela i Ewarg staram się nie przejmować ex, liczę na to że Młoda jest rozsądną dziewczyną i dalej taką będzie, mam nadzieję że przez okres dojrzewania nie zeświruje za bardzo ja stawiam na konsekwencję w zachowaniu - jak coś mówię to zrobię, jak czegoś nie wolno to też konsekwentnie nie wolno. Czasem jest złość i płacz, ale jak się uspokoimy i porozmawiamy to wydaje mi się że jest ok... w dalszym ciągu Młoda się cieszy że bierzemy ślub, pierścionek zaręczynowy wybierała dla mnie razem ze swoim tatą Wierzę że takie zachowanie nie jest z jej strony wykalkulowane, żeby jej się lepiej z nami żyło, tylko wynika faktycznie z tego co czuje. Wierzę lub mam nadzieję
A co do mówienia źle o matce - tego nie robię, mówię jedynie prawdę. Często jak Młoda się na matkę skarży to jedyne co mogę jej powiedzieć że matka już taka jest i że się nie zmieni, chyba że będzie mieć z tego korzyści, bo taka jest niestety prawda. Tłumaczę też że ani Młoda nie jest winna temu ani nie ma na to żadnego wpływu, musi sytuację przyjąć taką jaka jest. Jedyne co ja mogę zrobić to ją przytulić i pozwolić żeby się wypłakała i wyżaliła.

Saphira
"A może powinnam swojemu powiedzieć, żeby się po rozwodzie odezwał, jak już uprzątnie ten bałagan jaki narobił? Z drugiej strony mam czekać tyle czasu - bez sensu.
Trzeba żyć dalej, skupić się na sobie i szukać innego księcia z bajki - bez bagażu. Nie wiadomo czy będzie lepiej i czy się uda, ale przynajmnie problemy będą dotyczyć tylko jego, a nie będą wymuszane przez jego ex czy z powodu dzieci. Chociaż i ex bez dzieci mogą być porąbane sad
Kocham tego swojego głupola. Narobił mnóstwo błędów, no chciał dobrze. Ale wszystko to odbiło się na mnie i nie radzę sobie. Nie wiem jak to będzie - może odpocznę i jeszcze spróbuję, a może już nie... Pożyjemy - zobaczymy!"
Niestety sama widzisz że rozwód problemów nie rozwiązuje, jeżeli są dzieci to rozwód najczęściej jest tylko połowiczny, kontakty z eks są, chociażby poprzez dzieci. A facet bez bagażu - chyba się nie trafia, albo bardzo ciężko. Jeżeli nie facet z dziećmi i z eks, to facet np z nadopiekuńczą mamusią z którą będziesz rywalizować, to facet z jakimś nałogiem... różne rzeczy się przytrafiają.
Zawsze będziesz musiała radzić sobie z problemami.

Ewarg
"Rozmawialiśmy z mężem o różnicach w metodach wychowawczych i uznaliśmy, że lepiej będzie jeśli nie będę reagowała niż czuła odpowiedzialna za decyzje wbrew sobie. Dlatego, kiedy mąż był kilka tygodni w delegacji musieli dzwonić do ojca i z nim uzgadniać swoje wyjścia.

Mnie się wydaje, że nasi panowie boją się urazić swoje dzieci. A może to strach przed ich matkami? No bo jak będą niedobrzy dla dzieci to te poskarżą się i będą mieli jazdę albo dzieci nie będą chciały z  nimi mieszkać?"

Wydaje mi się że masz dużo racji w tym co piszesz. Albo nie chcą urazić, albo chcą wynagrodzić to przez co dzieci muszą przechodzić. Bo nie ma co ukrywać, rozwód rodziców to dla dziecka ogromne przeżycie. Czasami rozmawiamy z moim na ten temat, i jedyne co ja zawsze mówię to to, że trzeba pamiętać że z dziecka wyrasta kiedyś dorosły człowiek. Jeżeli dziecko się czegoś nie nauczy, to jak dorośnie będzie tylko miało z tego powodu problemy. Dziecko trzeba kochać, ale kochać nie znaczy pozwalać na wszystko na co dziecko ma ochotę, tylko kochać znaczy podejmować czasami trudne decyzje dla dobra dziecka. Niestety jak dziecko ma tylko jeden dom to musi się dostosować do wymogów dorosłych z większą lub mniejszą chęcią. Jeżeli ma prostą drogę ucieczki (do drugiego rodzica), jeżeli w dodatku ten drugi rodzic kusi obietnicami (u mnie będzie ci wszystko wolno), to sprawa się bardzo komplikuje.
I z tego co pisałaś teraz, to ja się nie dziwię że musieli dzwonić do ojca, sama pewnie postąpiłabym tak samo jak Ty. Gdybym miała się zgodzić wbrew sobie na jakąś nocną eskapadę dzieciaków i np coś by się im w tym momencie stało, to chyba ciężko by było sobie to wybaczyć.

Alutka "Staram się tylko pamiętać, że to jego córka, nie moja, więc nie będę się zbytnio wysilać. Ale zasady muszą być. Jakieś."
Zgadzam się w 100% albo może i więcej Ale też ile razy jestem zła i sobie mówię że nie będę się już wysilać i angażować, to potem złość przechodzi i znowu się angażuję
Jak na razie jestem np na etapie odpuszczania sobie odchudzania Młodej. Uważam że zrobiłam tyle ile mogłam, nie mogę nad nią stać jak jakiś kat i patrzeć między zęby. W domu gotuję chudo, praktycznie bez tłuszczu, w domu nie ma słodyczy za wyjątkiem może jednego weekendu w miesiącu, kupuję pełnoziarniste chleby i piekę w domu chleb z otrąb który Młoda chętnie je i to by było na tyle.

Ewarg napisała:
Często jak Młoda się na matkę skarży to jedyne co mogę jej powiedzieć że matka już taka jest i że się nie zmieni, chyba że będzie mieć z tego korzyści, bo taka jest niestety prawda. Jeśłi mogę coś zasugierować to lepiej zatrzymaj te słowa dla siebie a Młodej powiedz, że mama na pewno ją kocha, że pewnie źle ją zrozumiała, miała zły dzień albo coś w tym stylu.
matka już taka jest i że się nie zmieni, chyba że będzie mieć z tego korzyści - to jest właśnie buntowanie przeciw rodzicowi. Przytul, pocałuj ale może jednak przemilcz komentarz?!\

Zgadzam się z Ewarg. Lepiej zachowywać takie słowa dla siebie. Ja zawsze staram się wypowiadać o matce dziecka dobrze w jego obecności mimo iż wydaje mi się, że jeszcze nie rozumie wielu rzeczy. Ale trzymam język za zębami i jak już coś mam powiedzieć to jak jestem sama z facetem.

Ewarg w Twojej sytuacji też nie chciałabym wychowywać dzieci mojego faceta. Ma to jedynie sens kiedy zgadzamy się co do zasad.

A ja wczoraj miałam dół dołów. Ale jakoś się pozbierałam. Było ciężko, ale dzisiaj jest nowy dzień, świeci słońce i jest pięknie..

Dzięki Ewarg;-)

Obyście nie zmieniły swojej postawy gdy urodzicie własne dzieci.
Moi synowie powiedzieli mi, że jak ich macocha urodziła córkę tak zaczęła na nich warczeć. Była zazdrosna gdy ojciec choć trochę poświęcał im czasu. Liczyła się tylko jej córeczka.

Póki co jestem za młoda na dzieci, ale myślę o nich w przyszłości. Boje się o to, że będę zazdrosna, itp., ale mam nadzieję, że tak nie będzie. Chciałabym żeby mój facet zawsze miał dobry kontakt z synem i jeśli jest to możliwe to chciałabym, aby mój kontakt też był dobry. Nie wspominając jak mi się marzy, żeby wszystkie dzieci się lubiły.. żeby syn mojego faceta był starszym bratem naszych dzieci (nie w sensie biologicznym (bo tak jest) tylko takim starszym bratem co broni młodsze i pomaga- nie wiem czy wiecie o co mi chodzi). Ale to marzenia ściętej głowy.

Ale namieszałam ;-)

Witam dziewczyny ...doskonale Was rozumiem ...ja sama czasem stawiam mojego faceta do pionu z kwestią pozwalania na wszystko dla świętego spokoju i wynagradzania krzywdy itp. powiem szczerze, że przeprowadziliśmy mnóstwo rozmów na ten temat i pomału chyba zaczyna rozumieć niestety nie jest tak różowo... na szczęście ex partnera nie mieszka w Polsce i nie ma zbytnich kontaktów z dzieckiem, są to raczej kontakty zachowawcze, kiedy jej się uzna, to się odzywa ... a jak jest w Polsce to przychodzi na 15-20 minut i to tyle ... czasem dzwoni... ale wszystko jest jak dla mnie udawane ... niby ciągle mówi nam , że ona kocha dziecko i tęskni... a tak naprawdę nawet nie wie co u młodego się dzieje i nic o nim nie wie i  jak na razie tej tęsknoty nie okazuje...woli swój rozrywkowy tryb życia (w sumie tak podobno było cały czas, że nie była zainteresowana dzieckeim), tak na marginesie nie wiem jak tak można .. nie mam dzieci ale nie umiałabym tak zostawić i wyjechać.
a wracając do tematu u nas jest tak ze my czegoś nie pozwalamy, a babcia po cichaczu i tak pozwala i podważa autorytet ojca ... próbowaliśmy z nią rozmawiać a ona i tak swoje ... ja wiem ze to babcia i babcie rozpieszczają swoje wnuki, ale młody to od razu wykorzystuje i ma górę i zaczynają się próby z wymuszaniem i płaczem i złościami: 
np. jest taka sytuacja uwielbia słodycze i wszelkie przekąski, ale nie chce jeść obiadu mimo, że lubi daną rzecz to i tak wybrzydza i mówimy mu ze w takim razie jak obiad nie zjedzony to słodyczy też nie ma, ze jak teraz nie jest głodny to dostanie później, ale słodyczy nie ma ... jest placz, szlochy i cała akcja ... po 15- 20 minutach się uspokaja w swoim pokoju, co się okazuje babcia daje ciasteczka, żeby wnusiu nie był głodny i przy dziecku mówi, że to tatuś nie myśli, że chce go zagłodzić albo pozwala mu na ogladanie bajek mimo, że ma zakaz  i tak mogłabym mnożyć te przykłady, bo jest ich mnóstwo.. rozmowy z babcią przynoszą skutek na kilka dni ewentualnie tygodni ... bo ona zawsze wie najlepiej .... i każde niepozwolenie taty... kończy się wizytą u babci i skarżeniem i wymuszaniem ...a młody korzysta, na szczęście partner zaczyna zauważać, że to nie tędy droga i pracujemy nad tym ...
i jeszcze powiem, że zgadzam sie z dziewczynami, na temat wypowiedzi na temat matki mlodego... nie osądzam, bo nie chcę poźniej żeby mnie osądzał.. na razie nasze relacje są dobre ale nigdy nie wiadomo jak będzie później.. ja tylko wsłuchuję od młodego co na jej temat myśli ... mimo, że jest jeszcze mały dużo rzeczy rozumie i widzi i czasem , aż mi przykro, że musi przez to wszystko przechodzić ... ja co najwyżej rozmawiam o tym z partnerem
Dziękuje Ewarg, Alutka za podtrzymanie na duchu ... za poradą nakłoniłam mojego do zwierzeń .. choć z trudem.. ale jest postęp ... rozmowy jeszcze przed nami
Pupa a co do depresyjnego nastroju  trzymaj się zgadzam się jesienne dni sprzyjają dołom ....dziś piękna pogoda u mnie mam nadzieję, że u Was też a to dobrze nastraja

Oj bardzo biedne te dzieci - ale świata się nie zbawi. Ludzie są ułomni, jedni mniej, drudzy bardziej!
Wiele z was chciałoby z facetem swoim dzieci zabrać, a nie ma takiej możliwości i nigdy mieć nie będzie. Chyba, że dzieci w końcu same zrozumieją co się dzieje, przekonają się gdzie im lepiej, gdzie są szanowane i traktowane na równie, gdzie się o nie dba... mamusiom wyrodnym dadzą popalić i uciekną do tatusiów... kolejne bitwy, awantury i sądy - jeśli nie będą po 18, ale wtedy pójdzie już dużo łatwiej!

Artika - nie piszesz nic o sądzie, o ustaleniach widzenia z córką twojego partnera - na pewno można coś jeszcze zrobić.

Ja sobie na spokojnie wszystko staram przemyśleć... dochodzę do różnych dziwnych wniosków!!! Wiele ciężko mi zrozumieć i wyjaśnić w samej sobie, wiele rozumiem i usprawiedliwiam... Mój M jest dobrym i kochanym facetem - nadal mogę ułożyć sobie z nim życie to w końcu od nas zależy.
Tak jak mówi Mapiet - problem były, są i będą, takie czy inne - trzeba sobie z nimi radzić.

Mam wrażenie, że do mojego powoli dociera rzeczywistość - co zrobił, jak zrobił, jakie są efekty, ile popełnił błędów. Też jest mu cholernie ciężko, bardzo przeżywa rozterki dzieci, wścieka się na to że jest bezsilny, nie może ich zabrać, nie może zakończyć jej gadania głupot i darcia się na nich, kłótni i kłamstw... Zaczyna godzić sie z tym, że nie ma jak im pomóc, że muszą sobie radzić w całej tej sytuacji. Będzie ich wspierał na tyle na ile będzie mógł, ale nie może wszystkiego wziąć na swoje barki.
Zaczyna stawiać mocną granicę między sobą a ex, zaczyna całkowicie ją ignorować i olewać. Ta kobieta już prawie wcale sie dla niego nie liczy - ona o tym wie, czuje to i dostaje szału.

On wygra tą batalię - musi. Wierzę, że nie da mi zrobić krzywdy i postawi się jej kategorycznie.
Jak sie chce to znajdzie się sposób jak się nie chce to znajdzie się powód! Ja ciągle szukałam powodów, czas spróbować szukać sposobów i uwierzyć w siebie, jego, nas i uczucie jakim się darzymy!

Było mnóstwo złego, ale bylo też mnóstwo dobrego tylko od nas zależy jak będzie teraz!

Muszę nauczyć się akcpetować jego sytuację. Muszę nauczyć się rozumieć i wspierać. On musi znów zacząć budować we mnie zaufanie, tak bym była go pewna. To może być coś naprawde fajnego - trzeba w to wierzyć

Błędne koło będzie trwało dopóki dzieci nie usamodzielnią się. Jesteście na to gotowe?

Ja nie mogę się doczekac kiedy mój najmłodszy pasierb zrobi maturę i wyjedzie na studia. Nawet nie próbuję myśleć, że na dłużej zostanie z nami.
Potem tylko wizyty na święta, ferie i wakacje. A im starszy tym bardziej niezależny.

Złoszczę się jak więcej mam kontaktu z pasierbami niż z własnymi dziećmi.

Chołduję zasadę CUDZE DZIECI CUDZY KŁOPOT HA, HA

Robię się wredna, ale jestem zmęczona, bardzo zmęczona.

DZIECKU I PANU BOGU!!!!!!
Dziecko kiedyś jej podzekuje w taki a nie inny sposób a Pan Bóg - za piękne wynagradza a za złe karze. I ... Pan bóg nie rychliwy ale sprawiedliwy

Daj sobie spokój z tym jak pwinno odżywiac się cudze dziecko. Albo jej ojciec załatwi sprawę z z jej matką albo... Trudno.. Całego świata nie uleczysz.
Ta dziewczyka ma rodziców. Ty skup sie na swoich dzieciach. Nie wychowuj cudzych.Nie okazuj różnic wychowawczych, bo dajesz pożywkę partnerowi do nakręcania sie przeciwko byłej. I to wszystko co on zrobi. Bo nie spotka się z była i nie będzie próbował zwrócić jej uwagi, że dziecko jest niewłaściwie odżwanie. To Ty szarpiesz sobie nerwy próbując wprowdzić zdrowe odżywianie.

Sory.... chyba zbyt dużo przeszłam i już nie dam się zrobić Matka Polk odpowiedzialną za wszystkie dzieci....

Powtarzam "Ja nie chciałam i nie dałam aby ktoś wychowywał moje dzieci i nie będę wychowywać cudzych."!!!!!!!!!

Nie przepraszaj, Ewarg, nie ma za co. Dużo mądrości jest w tym co mówisz....

Cześć Shedir:)
Już myślałam, że zniknęłaś na dobre:) Zastanawiałam się, co też u Ciebie...
A propos postu Dakoty, to chciałam jeszcze tylko dodać, że nie miałam zamiaru ani nikogo obgadywać, ani wtrącać się w cudze życie ani tym bardziej cudzym życiem żyć. Chciałam tylko i wyłącznie zwrócić uwagę na pewne absurdy, które się dzieją, że czasem w wychowanie dziecka "wtrącają się" inni, nie wiem, babcie, dziadkowie, ciocie. Chodziło mi o podważanie autorytetu, a nie wychowywanie na siłę i na własną modłę.
To raz...a propos tego, że dziecko ma prawo zapominać. Tak, to prawda. Potrzebuje dziecko uwagi? Też prawda. Natomiast to opiekunowie  są od nauczenia, aby nie zapominało. I o to mi w tym moim poście chodziło...

Witam dziewczyny
oj zgadzam się 7-8 latki to bardzo często manipulanci, u nas tez jest często wymuszanie i płacz i złości i nerwy ... najgorzej jak wszyscy chcą się wtrącać w wychowanie i wiedza lepiej
wiecie najbardziej mnie wkurzają takie sytuacje... próbujemy podstępem, rozmową, zasadą spróbuj sam sie przekonasz  wprowadzić npp nowe potrawy, nowe rzeczy do jedzenia albo wyperswadować pewne zachowania np ścielenie łózka, sprzątanie, nie jedzenie słodyczy przed obiadem, i rózne podstawowe czynności i uczulamy młodego jak ma sie zachować ... babcia najczęściej go wyręcza... najchętniej 8 latka, by ubrała, nakarmiła i gotowy cyrk na kółkach ... ja mu mowie posprzątaj za sobą pościel łózko ( co potrafi zrobić) a babcia słysząc to robi sama .... i sie dziwi ze młody to później wykorzystuje ... nie wiem czy ona nie zdaje sobie sprawy ze go w ten sposob krzywdzi... ze on ma tyle lat ze powinien pewne rzeczy umieć zrobić sam i umie ale jak babcia go wyręcza to oczywiście mu pasuje ?! tak samo z jedzeniem namawiamy go do skosztowania nowych potraw ... a wraca do domu i babcia mu tego nie daje bo on tego nie lubi mimo ze mówimy ze próbował... ze trzeba nadal próbować go zachęcać .. walka z wiatrakami

a teraz z innej beczki
mam do Was pytanie czy któraś z Was starała sie o ograniczenie lub pozbawienie praw rodzicielskich ...lub jej partner się o to starał? jestem ciekawa czy ja jako partnerka tez bede wzywana na rozprawy ... na co trzeba sie przygotowac na jakie pytania sadu itp jak to wygląda z przesłuchaniami dziecka czy tylko przez psychologow itp. może któraś się z tym zetknęła bylabym bardzo wdzięczna bo ja nic w tym temacie nie wiem ... a chyba moj partner będzie się szykował o złożenie wniosku o ograniczenie praw
pozdrawiam

"matka już taka jest i że się nie zmieni, chyba że będzie mieć z tego korzyści - to jest właśnie buntowanie przeciw rodzicowi. Przytul, pocałuj ale może jednak przemilcz komentarz?!"

Ewarg Naprawdę się staram. Czasami jednak nie daję rady. Poza tym jak kłamać dziecku w żywe oczy? Nie do końca potrafię. Co zrobić jak dziewczyna przychodzi i się żali że matka daje swoim pasierbom np kasę na hamburgery a ona nie dostaje nic? Co zrobić jak się żali że matka więcej uwagi poświęca pasierbom a na nią nie ma czasu? Co zrobić jak się żali że tamte dzieciaki jej dokuczają a matka nie reaguje tylko się z niej śmieje? Naprawdę czasami ciężko jest przemilczeć ten komentarz