Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Witam,

ja jestem na początku drogi rozwodu. Za kilka miesięcy minie 2 lata, mieszkamy ponad rok. Zaczął znajomość ze mną będąc z nimi - ale będąc na skraju już od kilku lat, śpiąc osobno, nie rozmawiając albo kłócąc się. Czasami mówię mu w nerwach, że wcale nie prosiłam się o taką sytuację, a on wciągnął mnie w środek burzy swojego życia.
Ale co mam zrobić, też przejdę to z nim. śmieję się, że rozwodu przecież jeszcze nie miałam - to już mam
Są takie co mówią nie interesuje mnie to i odpuszczają, bo to jego życie i jego sprawa, niech sam to załatwia. A są takie jak ja co chcą wiedzieć, bo wtedy mogą wierzyć i ufać... Ale to bardzo boli czasami. Pytałam wiele, pytam czasami nadal.
Też się bałam, że tam wróci. Nawet stwierdziłam, że mogę się przekonać, ale nie odważyłam się na ten krok. Dziś uważam, że po tym jak żyje ze mną, po tym jak jest szczęśliwy, jak zobaczył zupełnie inną relację, inną kobietę - to już za chiny do tamtej nie wróci. Jak nie wyjdzie to będzie sam, albo znajdzie kolejną fajoską jak ja!
Też uważam, że to że nie wyszło to wina ich obojga. Nie staram sie go faworyzować, nie raz dostanie opieprz, że nie mówi konkretnie, że jest za miły, że siedzi cicho i słucha tego gadania jej, albo ignoruje jakieś słowa...
Też zastanawiam się czy dla niej nie był zupełnie inny niż jest dla mnie - no był - akcja powoduje reakcję. Ja też dla niego jestem inna niż dla moich byłych - samo życie!

Ja różowych okularów nie miałam, długo trwało zanim dałam mu szansę. Musiałam się do niego przekonać i udało się. Ale nie wiedziałam w co się pakuję. Jak czytam te wasze przeżycia z EX to myślę - Boże jak ta baba taka będzie to chyba oszaleję. Jak ja to wytrzymam? A te dzieci? Nie raz jeszcze będę sobie suszyć głowę, że w to weszłam, będę miała ich dość.

Zobaczymy jakie numery będzie robić jak ich poznam, a niebawem poznam, bo po przeprowadzce będą już do nas przyjeźdźać. Strasznie się boję!

Chciałabym mieć to za sobą. Ten rozwód, to poznanie z dziećmi. Wyobrażam sobie jak może być fajnie, jak się poukłada. Chcę to fajnie już... a tu lipa - może za 3, może za 4 lata się unormuje.

No i nie ma wszystkiego co by się mieć chciało. Mój M to moje kochanie, mój męski ideał. Ma wady oczywiście, każdy je ma... Ale z nikim nigdy nie czułam się tak szczęśliwa, tak kochana, a też trochę przeżyłam już. Byłoby tak pięknie gdyby nie dzieci i żona w pakiecie, co? No ale są i co? I nie zrezygnuję z niego z powodu jego przeszłości. Każdemu we wszystkim może się potknąć noga. Jesteśmy tylko ludźmi.

Też staram się myśleć o sobie, bo kto inny o mnie pomyśli jak nie ja sama ???

no hej dziewczyny:)
Kurczę, tak to czytam...i po raz kolejny powiem: naprawdę nie miałam pojęcia, że jest tak wiele osób, które przechodzą to samo co ja. Jakbym o sobie czytała:) I naprawdę, przynajmniej wiem, że niczego nie wymyślam, że rzeczywiście są to problemy, nie jakieś moje imaginacje, które gdzieś tam się w głowie stworzyły. I dzięki Wam nie jestem sama z odczuciami:) Super:) Dzięki, że jesteście, że tak szczerze tu piszecie:)
Exi dzisiaj dała kolejny popisik. Na szczęście mam dobry humor i spłynęło po mnie jak woda po kaczce.nie wiem, może powiecie, że przesadzam, a może nie...Dzisiaj odbierała małą ze szkoły po tygodniu niewidzenia się. Tak delikatnie tylko nadmienię, że ponoć zmieniła pracę między innymi dlatego (pracuje obecnie do godz.15, jakieś 20 minut drogi samochodem od domu i szkoły), żeby mieć więcej czasu dla małej, a odebrała ją dzisiaj o 16 55.  Świetlica, przypomnę, czynna do 17... I jakby mało tego, oczywiście trzeba było zadzwonić do mojego o tej 16 55 i zapytać, gdzie zostawił rzeczy małej...A gdzie miał zostawić, jak nie w szatni w szkole lub u świetliczanki? Sprzedał na targu? Nie łaska było dziecka zapytać, albo samej pomyśleć, a skąd, trzeba dzwonić do byłego i zapytać go,bo jak to, przecież to nic takiego, prawda? W końcu jest ojcem, niech o tym nie zapomina, a ona matką i ma prawo dzwonić zapytać gdzie są rzeczy...Na Alasce, kurde...!
Dziewczyny, wiem, że to błahostka tak naprawdę, ale te błahostki najbardziej mnie wkur....

mapiet, mała ma 7 lat i napewno nie ma swojego zdania w tym temacie i widac ze powtarza co się jej mówi. jeszcze by sama nie wymyśliła takich rzeczy a już napewno nie powiedziała takimi słowami. zreszta kiedyś mi powieziała " Wiesz ciociu, mama mi mówi, że jak by ona miała takiego beznadziejnego ojca jak ja mam to by do niego nie chciała chodzic tylko z mamą by siedziała". My wiemy, że ona jej pierze mózg. Dzisiaj m znowu miał wojne z nią. U nas jej tak jak mówisz właśnie. Porażka...

Nie na plusy trzeba radzić, tylko na minusy...
Shedir, beznadziejna to jest matka, co tak gada, a nie ojciec

shedir skądś to znam, tylko u nas był na tapecie inny rodzaj sportu, w końcu po kilku rozmowach jest po pierwszym powakacyjnym treningu. Może te niektóre eksie są po prostu na ksero odbite? Bo zagrywki jak widzę mają bardzo podobne. My dodatkowo walczymy z otyłością młodej, to co ja przez tydzień osiągnę to ona przez tydzień jedzenia obiadów u matki nadrabia. I tak w kółko. Ja też nie mogę być Hitlerem i ciągle dziecku w zęby patrzeć co je.

I tak na marginesie to nie wyobrażam sobie żeby macocha nie brała udziału w wychowaniu dziecka. Zwłaszcza jak matka się do tego nie pali. Dziecko mieszka z nami, odprane, odprasowane, jedzenie też przygotowane, myślę że w zamian można czegoś oczekiwać. Wiadomo że nie będą to relacje matka-córka, ale powinny to być relacje dorosła osoba - dziecko, może z małym nalotem przyjaźni?

mapiet u nas jest tak samo. młoda może nie jest jakaś otyła ale nadwagę ma tym bardziej, że jest nie wysoka. A mamusia karmi ją Macdonaldsem, samymi smażonymi rzeczami, pierogami i oczywiście słodycze do woli. Więc mołoda woli też tam by bo tam są dobre rzeczy, a my, że wszyscy zdrowo jemy to smażonych rzeczy nie ma, fastfoodów wogóle, a ze słodyczy to czasami ciasto zrobie ale ona nie lubi bo lubi tylko lizaki, cukierki i takie inne świństwa a tu nie ma za to są owoce, warzywa. M też to do szału doprowadza. Tłumaczymy młodej, że tak jest zdrowo, to jest ważne ale co z tego jak pójdzie do matki i tam ta jej mózg wypierze. Do tego to jest mamusią więc napewno też ma racje, a tata to tylko zły policjant. O teakwondo już wogóle mowy nie ma, już nie chce nawet o tym słysze. M próbuje ją już drugi rok na rowerze nauczyc i nic z tego. Jak tylko cos jest trudniejsze to odrazu rezygnuje bo matka jej nie dopinguje, poza tym matka wszytkie takie rzeczy zwala na nas bo jak coś to potem do taty przychodzic nie bedzie chciała bo tata coś wymaga. Nic tylko się pochlastac. DO tego młoda z zachowania zrobiła się jak exia, strzela fochami, pyskuje, obraza się, ojciec do niej dzwoni a ta do niego "no co" albo "co chciałeś" albo warynki mu stawia, mozesz po mnie przyjśc jak to i to...itd. M ją już kiedyś ochrzanił o to jak się do niego zwraca ale exi odrazu na niego z ryjem wyskoczyła, że dziecku krzywde robi i tak jest w koło., a młoda to chwyta. Ja myśle że baby mszczące się na byłych poprostu maja jeden schemat bo dziecko to karta przetargowa i inaczej nie potrafią.

paprora, widze że ty też masz piękne jaja. Myśle że warto jeszcze raz złoży do sądy pozew ale niech sprawę rozpatruje inny sędzia. A co jej dokładnie jest. Nasze exi to DDA i do tego DDR i ma wszystkie tego objawy. Ja bym jeszcze borderline do niej przypisała bo zachowuje się jak border. COś niesamowitego.
Co do reszty, mija i potem już nie jest tak ciężko. JA jak czasami od młodej usłysze coś w stylu "jak tata z mamą, jak ciebie jeszcze nie było" to już mi to jednym uchem wpada a drugim wypada i zaraz zapominam. Nie katuje się, bo nie warto. Wiem jakie m miał z nią życie i wiem jak to wszytko wyglądało. Ludzie jak są młodzi to są głupi. A co do wieku, to młoda jesteś tak czy siak , ja zresztą niewiele starsza ale nie o wiek tu bardziej chodzi co o gotowośc do takiego związku. A do takiego związku gotowym może bardziej są rozwódki z dziecmi niż kobiety bez zobowiązań. Naprawdę jej cięzko i nawet jak o tym wiesz to są sytuacje które wcześniej się nawet nie śniły i nikt by o nich wcześniej nie pomyślał.  No ale my jestesmy silne i damy rade. Mnie mój mąż kiedys powiedział, że jak on miał by przechodzic to wszystko co przechodze ja to by nie dał rady i już dawono zrezygnował i w taki związek sie nie pakował. Coś w tym jest my kobietki chyba uwielbiamy się poświęcac. Pozdrawiam

Rozmawialiśmy na ten temat z moim pięknym. Wiadomo są dwa wyjścia z sytuacji - albo odpuścić i pozwalać dziecku na wszystko (czyli dosłownie rozpieszczać) i niech nas za to kocha, albo wychowywać. Przy tej drugiej opcji nie zawsze jest wesoło, czasami pod górkę, no i jest obawa że dziecko powie ja dziękuję, chcę się przeprowadzić do mamy bo tam: nic nie muszę robić, do jedzenia dostaję to co chcę i ile chcę, nikt mi nie suszy głowy że np przy obiedzie nie gmera się palcami w talerzu tylko do tego służą sztućce, itd.
Tylko jakie jest wyjście? Nie można przecież patrzeć tylko na dzień dzisiejszy ale też przede wszystkim na przyszłość dziecka, na to co z niego wyrośnie. Co wyrośnie z dzieciaka które nie jest w ogóle uczone odpowiedzialności, które jest uczone że w zasadzie wszystkimi można pomiatać i nic sobie z ludzi nie robić, no chyba że są to osoby dzięki którym możemy osiągnąć jakieś korzyści?
Nie wymagam też od małej żeby nie wiadomo ile rzeczy w domu robiła i odwalała za mnie całą robotę. Ma sprzątać swój pokój, i co drugi tydzień (jak weekend spędza w domu) sprząta łazienki. Poza tym ja robię jedzenie - a ona sprząta ze stołu. Czasami jeszcze pomaga mi przy robieniu obiadów, ale to zawsze na zasadzie 'przyuczenia do zawodu' i jej chęci, niż na zasadzie przymusu.

Alutka131 przypomniałaś mi wczorajszy foch naszej dziewczyny - byliśmy na mieście, chciała sobie kupić kolejne kredki i zeszyt (do niestrudzenie rosnącej kolekcji istniejących już zasobów), wg dostaje kieszonkowe więc niech sobie sama płaci za takie zakupy. Stanęła sobie w kolejce za mną, ja zapłaciłam za swoje, przyszła jej kolej no i się okazało że zeszyt za drogi, nie miała tyle kasy. I chyba liczyła że za ten zeszyt w takim układzie ja jej zapłacę. Sorki, nie będę dziecku kupować akurat najdroższego zeszytu jak ma do wyboru mnóstwo tańszych opcji, poza tym kieszonkowe ma jej starczać na jakieś jej dodatkowe potrzeby no i musi nauczyć się dokonywać wyborów- nie stać jej na wszystko, musi nauczyć się albo oszczędzać albo rozsądnie wydawać kasę taką jaką ma. No i był foch. Buźka w podkówę i oczywiście hasła "Nic się nie stało". Miałyśmy kupować jakieś ubrania na ślub, skończyło się na ekspresowym powrocie do domu bo ja się też... zdenerwowałam. Mierzyć dziecku jakiekolwiek ciuchy i widzieć ją z taką miną - to mnie troszkę przerosło. Na plus dla niej - w domu posiedziała chwilę w swoim pokoju, przemyślała, i z płaczem przyszła nas przeprosić za swoje zachowanie, sama z siebie. Więc coś tam w tej głowie ma Ja rozumiem że to jest dla niej ciągle trudna sytuacja, co chwilę musi się borykać z rozwodem rodziców, z tym że mama mieszka osobno, że jej codziennie nie widuje itp. ale przez to nie może nam wchodzić na głowę.

Tak na marginesie przypomniało mi się - w podstawowej szkole jeszcze (kiedy to było) chodził ze mną do klasy chłopak-inwalida - z kikutem tylko prawej ręki. Wszyscy się nad nim rozczulali, jaki to on biedny, jak to sobie nie poradzi nigdy, jak to mu trzeba pomagać i wszystko wybaczać bo ma taką trudną sytuację. A chłopak był cwany, i bardzo umiejętnie to współczucie wykorzystywał. Był najgorszy z nas wszystkich, często robił rówieśnikom krzywdę, i zawsze uchodziło mu to na sucho.
Więc wniosek taki - współczucie oczywiście, ale bez przesady, bo tylko się krzywdę zrobi.

Shedir naprawdę współczuję. Ile razy sobie myślałam że lepiej by było urodzić się głupim i bez wymagań, o ile życie jest wtedy prostsze. A tak ile razy jak się wkurzę i sobie obiecuję że następnym razem mnie to nie ruszy, nie będę się przejmować obcym dzieckiem, tyle razy potem jednak mnie rusza i znowu zaczyna się w kółko to samo. Całe szczęście że Twoja połówka jest taka rozsądna, wg mnie tak trzeba trzymać, przede wszystkim być konsekwentnym w tym co się robi, i takiej samej konsekwencji uczyć dziecko. Bardzo mi się spodobało to, co napisałaś - jak mała powiedziała że nie chce spać u Was, to nie ma zmiany zdania. U nas takie zachowanie niestety odpada - młoda mieszka z nami, nie można jej przecież zabronić powrotu do domu
Wczoraj znowu u nas była jazda mniej więcej w tym samym temacie - jej matka ma niby z mężem jechać teściowej pomagać w żniwach (pomijam fakt że siedzi ponad rok na zasiłku chorobowym bo nie jest zdolna do pracy i co chwilę ma jakieś "operacje"). Dziecko przyszło w piątek z informacją że na pewno przez 3 tygodnie matki nie będzie (wcześniej coś tam wspominała) i nie będzie do niej chodzić. No ok, szkoda że matka się nie pofatygowała nas zawiadomić (mogliśmy np mieć w planach wyjazd na cały przyszły weekend jak młodej miało z nami nie być ale co tam) Wczoraj matka stwierdziła że jednak w poniedziałek jeszcze będzie w domu, pojadą dopiero w nocy. Więc młoda może do niej po szkole przyjść. Na to ja odpowiedziałam że tak nie będzie, zakupy w sobotę zrobione, obiady na cały tydzień zaplanowane, na dokładkę mamy w planach 3-tygodniowe odchudzanie młodej, poza tym dzisiaj jedziemy na zakupy żeby jej jakieś buty na wesele kupić (w pozostałe dni tygodnia raz może padać, dwa mamy inne zajęcia popołudniami). Stanęło na tym że młoda pojechała do matki w niedzielę jeszcze, i też nie na obiad (matka nawet z nią nie umiała się zgodzić jeżeli chodzi o godziny wizyty). Wszystko chyba dlatego żeby się pochwalić nowym samochodem przed wyjazdem do teściowej - bo specjalnie jak nigdy po dziecko podjechała pod sam nasz dom i też ją odwiozła. Z jednej strony człowiekowi chce się śmiać, widząc takie zachowanie na poziomie własnej córki, a z drugiej po prostu ręce opadają i tym wszystkim chce się... same wiecie co...)
Już pomijam fakt że dziecko mi potem na ramieniu płacze bo jedzie za dwa tygodnie na wycieczkę a matki nie będzie i będzie za nią tęsknić. Co ja mam poradzić na to że matka ma swoje dziecko głęboko w poważaniu?? Tłumaczę jej że ja w jej wieku na 3 tygodnie na kolonie jeździłam nie znając nikogo i jakoś wytrzymałam i fajnie się bawiłam. Dla niej to abstrakcja, zresztą się nie dziwię, matka ją zostawiła, wyniosła się z domu, po wyprowadzce przez kilka tygodni w ogóle dzieci nie widziała, to chyba musi u dziecka zostawiać jakiś ślad? I tak jestem dumna że ze mną wytrzymała cały weekend, jak sobie pojechałyśmy na babski wyjazd (tutaj z drugiej strony dziwię się mojemu i jestem z niego dumna że nas same puścił ).

Czytam Wasze wypowiedzi i myślę sobie, że wcale nie mam tak źle. Tylko boję się, że wszystko przede mną.
Podziwiam Was za wytrwałość, bo widzę, że lekko nie jest.
Mam nadzieję, że mój mężczyzna jeśli będą zdarzać się takie sytuacje u nas będzie stanowczy i nie będzie ulegał.

Mapiet napisałaś: "No ok, szkoda że matka się nie pofatygowała nas zawiadomić (mogliśmy np mieć w planach wyjazd na cały przyszły weekend jak młodej miało z nami nie być ale co tam)" --jak mnie to denerwuje. eks w ogóle nie szanują naszego czasu. Wydaje im się, że to one będą decydować kiedy będziemy widzieć dziecko, kiedy one mają na to ochotę, a my nic nie robimy tylko czekamy, aż nam łaskawie pozwoli się spotkać. U nas była taka sytuacja, że powiedziała, że nie da dziecka na jakiś tam weekend po czym dzwoni dwa dni wcześniej (kiedy my mamy już plany), że jednak da. Nie wiem na co liczyła

Jeśli chodzi o sytuację u mnie to jak na razie spokój. Papiery w sądzie.. zobaczymy co będzie.

Oj Alutka, współczuje i trzymam kciuki z atwoją mamę. Wszytko będzie dobrze.

shedir- no to nasza jest właśnie borderem i ma jeszcze kilka innych zaburzeń. Dużo się już naczytałam i wiem, że nie da się z taką osobą normalnie żyć. Naprawdę nie wiem jak on wytrzymał tak długo. To jak ona się zachowuje to istne wariactwo. Jest bardzo niestała, niestabilna na każdym polu. Brak słów

pozdrawiam

Saphira u nas już dawno po rozwodzie, dwa lata chyba. W sądzie jest aktualnie sprawa o alimenty na syna mojego partnera (syn mieszka z matką, córka z nami)

Alutka131 cieszę się że z mamą jest ok, oby tak dalej dobrze też że możesz całą energię w tym tygodniu poświęcić mamie

pupa7 papiery w sądzie, niestety tylko cierpliwość może nas uratować. Nas adwokatka pocieszała że będziemy mieć sprawę załatwioną przed wakacjami, a przed wakacjami jedynie jedna rozprawa była, teraz czekamy na wizytę jakiejś tam agencji - oni mają 3 miesiące czasu na reakcję, potem dopiero kolejna rozprawa w sądzie, to się może przecież latami ciągnąć

Ech...

sorki mapiet, już mi się myli
czyli masz kolejny bój, oby wszystko poszło po waszej myśli. też lekko nie jest, rodzeństwo rozdzielone. a w jakim wieku są?

kurczaki, z tymi ex to nie wiadomo jak postępować, tak źle, nie źle - babie nie dogodzi
może faktycznie najlepiej byłoby wysłać je w kosmos!

Ja mam nadzieję że tak nie jest. Przekonamy się za jakiś czas co sąd o tym myśli.

Chłopak ma 14 lat w tej chwili, a jego siostra 11 i pół. On ją olewa, jak mu jest potrzebna to wszystko super, wszedł w trudny wiek, matka to idealnie wykorzystała. Jeszcze rok temu mieszkał z nami, pewnego dnia wróciliśmy z zakupów i nie było jego rzeczy w domu. Nie chcę nawet opowiadać w jakim stanie psychicznym był mój facet. Najlepsze jest to że jego córka nic o przeprowadzce nie wiedziała. Wyobraźcie sobie dziecko które całe życie ma brata w pokoju obok, cały czas praktycznie razem z nim spędza, nawet wycieczki szkolne bo chodzili do tej samej szkoły. Przez tydzień chyba spała z nami w łóżku, cały jej świat się zawalił. Jak matka mogła jej coś takiego zrobić???? Brat to pikuś, bo głupek i zmanipulowany przez matkę, sprzedał się za kasę i za możliwość gry na komputerze przez cały boży dzień, we wszystkie możliwe gry. Ale matka córce nic nie powiedziała? Nie przygotowała dziecka na coś takiego. Jak to piszę to po prostu wszystko się we mnie gotuje. A chłopak parę razy jeszcze do nas przychodził, zabił mnie pytaniem czy my się gniewamy, bo przecież on nic nie zrobił. Ostatni raz przyszedł po pieniądze. Mój partner dostaje dodatki na dzieci, są wypłacane kwartalnie. Więc na początku stycznia chłopak pojawił się po kasę - stwierdził że mieszka u matki, więc te pieniądze należą się matce a ona mu obiecała je jako kieszonkowe. Mój partner uświadomił go że raz - dodatek został wypłacony za poprzedni kwartał, kiedy jeszcze mieszkał z nami, dwa - może mu pokazać listę jak chce, że przez ten czas wydaliśmy na niego dużo więcej kasy niż ten dodatek wynosi. I to był ostatni dzień kiedy był u nas. Nie ma z nim żadnego kontaktu, nawet telefonicznego. Z kolei córka nie chce przekazywać żadnych wiadomości bo mówi że potem jej się obrywa i od brata i od matki no i jeszcze na dokładkę od aktualnego męża matki. Który też potrafi dziecku powiedzieć że jak jej ojca na ulicy spotka to go pobije. Jest to szopka, cyrk, dom wariatów i nie wiem jeszcze jak go nazwać. Po rozwodzie dla mojego faceta najważniejsze był fakt żeby dzieci z nim zostały i żeby eks dała mu święty spokój, najlepiej żeby jej w ogóle nie musiał widywać. Niestety rzeczywistość teraz jest zupełnie inna, mieli ze sobą umowę że dzieci nie będą w to wciągać. On się do niej dostosował, natomiast wychodzi na to że eksia od początku dzieci urabiała przeciwko niemu, dzieci miały zakaz mówienia czegokolwiek na temat pobytów u matki, do tej pory młoda niewiele mówi "bo obiecała mamie". No i z córką jej nie wyszło za bardzo, mimo że młodsza, przerzuciła się więc na syna. I tutaj jej się powiodło. Nikt mi nie powie że jej w jakikolwiek sposób zależy na dzieciach, chyba jedynie w jakiś najbardziej chory pokręcony niezrozumiały dla mnie. Bo nie dość że nastawia dzieci przeciwko ojcu, to nastawia je przeciwko sobie, najgorsze cechy charakteru zamiast niwelować to pielęgnuje.

mapiet współczuje wam i młodej. Takie kobiety pałaja tylko checią zemsty, utrudnieniem życia byłemu. Może w jakiś sposób na dzieciach im zależy (bo nie wierze że nie kochaja ich)  ale jest to przysłonięte ich chorą ambicja, a dziecko to najlepsza karta przetargowa. Kobiecie łatwiej w sądzie zrobić z siebie biedną opuszczoną, skrzywdzona -żone ofiare, dlatego sądy tez mą tak po stronie matek.
U nas jest podobnie, co prawda tylko jedno dziecko m ale tak samo manipulowane przez matkę, jak syn twojego m. U mamusi mozna robić wszystko, jeść dłodycze i macdonaldsy, żadnych wymagań, do tgeo śpi z mamą w łózku więc u nas jej żle bo ma własny pokój, zdrowe jedzenia i jest w jakiś choc minimalny sposób do życia przystosowywana i uczona samodzielności. Młoda boi sie, sam śmieci wyrzucić bo matka jej naopowiadała, że dzieci kradną jest spanikowana i rozhisteryzowana we wszystkim. M powiedział ostatnio exi "że jeżeli wydaje jej się że nabiaj sobie punkty u młodej przez pozwalanie jej na wszytstko to jest to krótko terminowe i zdzwi się za dwa lata". Już sobie z nią rady nie daje.

Saphira już na tej pierwszej rozprawie o alimenty sędzia rozmawiał z obydwojgiem dzieci. Oczywiście matka miała pretensje do córki że ta w ogóle do sądu przyjechała. Mnie na samej rozprawie nie było, dzieci też rozmawiały z sędzią oddzielnie, sam na sam z sędzią. Potem ex-małżonkowie z sędzia, bez udziału dzieci. I niestety jedyne na co można liczyć to na mądrość sędziego. Z tego co mi mój piękny powiedział, to w momencie gdy on mówił do sędziego to jego eksia jakieś durne miny strzelała i wyśmiewała go pod nosem, liczę że coś takiego też nabija nam punktów. A oprócz tego sędzia wysłuchał dwóch różnych wersji i musi zdecydować która strona mówi prawdę a która kłamie.
Co do zeznań córki - rozmawialiśmy z nią przed rozprawą jedynie w ten sposób, że u sędziego musi mówić prawdę i nie może kłamać, i musi powiedzieć wszystko nie ukrywać niczego. Z kolei wiem że matka na tyle na ile miała czasu usiłowała wpłynąć na nią i na to co ona powie (jedno dziecko miała już przecież wcześniej urobione) - i nie ma co się łudzić, dziecko ma 11 lat, potrzebuje kontaktu z matką, wystarczy że matka ją postraszyła że np nie zobaczy już brata lub jej. Nie wiem co z tego wyniknie, niezależnie od decyzji sędziego staram się mojego pięknego wspierać, on z kolei ciągle się zamartwia co będzie z młodą jak dojdzie to tego trudnego wieku, jak będziemy się z nią dogadywać? Jak będzie reagowała na to że się od niej czegoś wymaga? Też zawsze może powiedzieć - idę do mamy bo tam będę mieć łatwiej/przyjemniej. Zresztą jak ja z nią czasami rozmawiam na ten temat to ja jej mówię  zawsze że tak samo jak tata jest tatą, to mama jest mamą, niezależnie od tego jak podły ma charakter i ile złego zrobi. I że ma prawo przeprowadzić się do matki i mieszkać u niej. Ale nie może takich decyzji ukrywać, nie może po kryjomu się wyprowadzić tylko musi z tatą najpierw na ten temat porozmawiać i go przygotować. Tym bardziej że widzi jak się skończyło z bratem - miał się tylko wyprowadzić, a w efekcie nie ma z ojcem żadnego kontaktu już od 9 miesięcy, bo matka się o to postarała. Poza spotkaniem w sądzie gdzie nawet się z ojcem nie przywitał tylko odwrócił się do niego plecami. Jakby mu ten coś złego zrobił.
Rozśmieszyło mnie jej stwierdzenie w sądzie, jak sędzia się spytał czemu syn do ojca nie chodzi - "ona mu powiedziała że ma chodzić ale on nie chciał i tyle". Jak ona tak cały czas syna wychowuje - czyli coś każe mu zrobić a ten robi albo nie w zależności czy mu pasuje czy nie, to ja dziękuję. Rośnie następny psychopata z zaburzeniami osobowości.
I dokładnie rodzi się pytanie - jakie wyrosną z nich dzieci, jak będą dbać o własne związki i o własne dzieci potem? Aż się normalnie płakać chce czasami.

Jeszcze o jednej rzeczy chciałam napisać. Przez eks wpadam powoli w paranoję. Córa mojego ma 11 i pół roku w zasadzie dokładnie obecnie. Zawsze jest tak że ja rano wstaję, budzę ją i idę zrobić śniadanie. Ostatnio się pyta czy może sobie sama robić śniadanie, wtedy ja nie musiałabym wstawać specjalnie rano z jej powodu. I jaka moja pierwsza reakcja (w głowie oczywiście, nie zwerbalizowałam tego) - matka ją do tego namówiła żeby potem wykorzystać to w sądzie (że się dzieckiem nie zajmujemy należycie). I co z tym robić? Jak dziecko ma wyrosnąć na normalną osobę skoro dorosły postawiony w takiej sytuacji, i to w zasadzie nie w samym środku tylko troszku z boku, fiksuje?

Alutka131 zrobię tak jak mówisz, a w zasadzie zrobiłam dzisiaj rano. Poza tym jak na razie u nas spokój Eks wyjechała na 3 tygodnie, więc troszkę mam nadzieję sobie odpoczniemy.

Mam też do Was wszystkich pytanie, jak się do Was dzieciaki zwracają? Gdzieś w postach przewinęło się słowo 'ciocia', do mnie młoda zwraca się normalnie po imieniu, czasami z rozpędu pomyli się i powie do mnie 'mama'... a czasami zdarzyło się też że powiedziała 'tata'

Tak, u nas było bez orzekania o winie (gdyby było z orzekaniem o winie to pewnie z jej winy). I On i Ona chcieli rozwodu dlatego nie rozumiem o co jej teraz chodzi, o co walczy?

Do mnie młody mówi cioci, bo to jedno z niewielu słów, które potrafi powiedzieć jak na razie (malutki jest). W przyszłości chciałabym żeby mówił po imieniu. Za młoda na ciocię jestem ;-)

Mam wrażenie, że cokolwiek byśmy nie chciały zrobić to i tak będzie źle.
My pewnie z moim ukochanym też będziemy w przyszłości tymi złymi, ponieważ u nas też się zdrowo je, na pewno nie będzie siedzenia przed komputerem cały dzień.. ale to jeszcze odległa przyszłość.

Do mnie mała mówi "ciocia". Tak jest chyba dobrze...Nie wiem czy bym chciała aby mówiła do mnie po imieniu. Może jak będzie starsza i będzie chciała, to się zastanowię, aczkolwiek ciocia brzmi dobrze i pewnie jej w krew wejdzie:)
Dziewczyny, nie przejmujmy się tak, bo powariujemy:)
I nie tak szybko się zmieni stanowisko, że facet jest winny wszystkiemu:( stereotypy w naszym społeczeństwie rzecz powszednia...Durne to ale tak jest...

shedir nie traktuj takiego zachowania jak kłamstwa, z jednej strony jest pewnie manipulantką (uczy się przecież od mamusi), ale z drugiej strony to są też emocje, wiesz ile razy czasami sama myślałam że nienawidzę rodziców, (oczywiście jako nastolatka) a wcale tak przecież nie było.
O byciu pępkiem świata też niestety coś wiem, tutaj z moim facetem czasami też dochodzi do spięć. Kiedyś po nocy sama z pracy wracałam bo on po mnie nie przyjechał. Jak się spytałam dlaczego - bo córka mu na kolanach usiadła i nie chciała go puścić. Szlag mnie wtedy trafił stuprocentowy. Już nie raz mu usiłowałam wytłumaczyć że źle ją uczy - dziecko tylko zawoła i tata od razu biegnie, moim zdaniem powinno być odwrotnie, przynajmniej w większości przypadków. Dziecko powinno przyjść się spytać do dorosłego, a nie dorosły biegać za dzieckiem na okrągło jak ono tylko stęknie - kwestia wyrobienia sobie szacunku. Ale to też może moje dziwne podejście, bo z dziećmi w swoim poprzednim życiu niewiele miałam do czynienia

Musicie znaleźć sposób żeby to wypośrodkować - niech ma taką godzinę że np Twój partner tylko z nią spędza czas i niech na przykład ona wymyśla co mają w tym czasie robić; a drugą godzinę niech się dostosowuje do Waszych pomysłów i potrzeb? Wiem że dzieciaki mają dziwne pomysły, do niektórych ja się nie jestem w stanie przekonać (np do gry na Wii w jakieś dziwne chłopki i z odgłosami które mnie doprowadzają do szału), ale staram się tak robić żeby część pomysłów akceptować, a rezygnować z tych najgorszych. Mała kiedyś przyszła do nas stwierdziła że mało czasu ze sobą spędzamy (dopóki jej brat mieszkał z nami nie było problemu, raczej woleli tylko sobą we dwójkę się zajmować), więc wspólnie wymyśliliśmy co możemy robić - tak żeby ona zaakceptowała i nam też się podobało - gramy w monopol, w remika, czasami układamy puzzle, oglądamy filmy. Raczej teraz ciągle na matkę narzeka, że ta nie poświęca jej czasu, że potrzeby dzieci obecnego męża są zawsze dla niej najważniejsze.
Mnie ciężko znaleźć odpowiednie podejście, nie wiem czy się z moimi bazgrołami zgodzicie. Ja byłam od małego samotnikiem, i najszczęśliwsza byłam jak wszyscy dookoła dawali mi spokój. Ale też jako dziecko nie przeżyłam rozwodu rodziców więc nie wiem jakbym się wtedy zachowywała. Z tego co doczytałam to większość dzieci wini siebie za rozwód, może dlatego potrzebują ciągłych deklaracji od rodziców że są cały czas kochane (nie tylko deklaracji wyrażonych słowami, ale deklaracji wyrażanych poprzez zachowanie)? A może są po prostu małymi egoistami wykorzystującymi nadarzającą się okazję - czyli poczucie winy u rodzica?

Shedir, trzymam kciuki za Ciebie żeby było ok:) Popieram Twoje stanowisko...skoro m. nawarzył piwa, to powinien sam je wypić. Czasem dobrze jest się skupić na sobie...tylko i wyłącznie.
Mnie też jest trudno czasem postawić się w sytuacji dziecka, które wiecznie zabiega o uwagę, jest przez to marudne i nic mu nie pasuje. Ja jako dziecko byłam totalnym samotnikiem, najlepiej się czułam jak siedziałam sobie sama w swoim pokoju, sama się bawiłam albo wsadzałam nos w książki. A czytałam kiedyś diablo dużo...I teraz nie potrafię małej zrozumieć, że ona nie umie usiąść u siebie i w coś się pobawić, tylko albo lata po całym mieszkaniu, albo usiłuje skupić na sobie uwagę akurat wtedy, kiedy ja mam coś ważnego do zrobienia. Postanowiłam, że będzie tak, jak jedna z Was wspomniała: przeznaczamy na zabawę z nią tyle i tyle czasu, część zadań wymyśla ona, część my, najczęściej jednak my, bo jej się co  minut nudzi. Ale faktem jest, że jest to czas dla niej.

shedir daj znać co i jak. Oczywiście trzymamy kciuki.

Będę kciuki trzymać mocno:) Trzymać się tam i broń Boże nie dać:)

shedir i jak tam? Wszystko dobrze?

My, jak się okazało zlożyliśmy pismo do złego sądu..i teraz musimy znowu składać i czekać kolejne wieki..
A poza tym napisaliśmy czy możemy przyjechać po małego na troche dłużej niż przewiduje sąd i zero odpowiedzi.

Pozdrawiam

Witam.
Niestety kochane u nas porażka. Mimo że wyglądało dobrze to skończyło się bez zmiany wyroku. W składzie trzy sędziny wrogo nastawione bo exi zrobiła z siebie bidulkę. Na rozprawie zapowiadało się że jest dobrze, ex tak się nawet zamotała że potwierdziła zeznania m ale wyrok brzmiał nie. Uzasadniły to, że to fantastycznie że tyle się dzieckiem zajmuje ale nie ma takiej potrzeby.
M przezywa to ciągle ale nie poddaje się, teraz już lepiej wiemy co i jak i przygotowujemy zaraz następny pozew. Tym razem już ostro zaatakujemy. Może to coś da.

Alutka niestety nasz kraj to papierologia i matkokracja

Shedir współczuję, wiem ile takie rozprawy nerwów zżerają, i niestety prawo rzadko kiedy równe jest sprawiedliwości. Jedyne co możecie zrobić to dać z siebie wszystko, przygotować się jak najlepiej do następnej rozprawy, i obok tego wszystkiego starać się żyć normalnie. Przynajmniej na tyle na ile się da. Tak jak Saphira pisze, poszukajcie świadków, najlepiej kobiety/matki, może one  bardziej przemówią do sądu? Nie wiem czy można może pisać jakiś wniosek o zmianę składu sędziowskiego? Ciągle trzymam kciuki.

Tego nie da się uniknąć. Zdaję sobie sprawę że nasza prywatność jest taka trochę "oszukana". Młoda na pewno chwali się matce jak coś robimy razem, na pewno też po jakichkolwiek scysjach żali się matce. Na pewno mówi jakie filmy oglądamy, co robiliśmy w wakacje. Wiem że matka wypytuje młodą jak jest między mną i jej eksem Ostatnio młoda powiedziała że usłyszała od matki że "tatuś tańczy tak jak ja mu zagram". Śmialiśmy się z tego strasznie, ale wniosek jeden - młoda sporo matce mówi co się u nas dzieje. A ponieważ jej matka opierała swój związek na manipulowaniu drugą osobą, uważa że ja robię tak samo, pewnie jej do głowy nie przyszło że my po prostu w większości spraw mamy zgodne poglądy a jeżeli nie, to wydaje mi się że 50/50 - czasami ja się dam przekonać, czasami mój partner.
My sami niewiele wiemy co się z młodą u eks dzieje, bo ona "obiecała mamie że nie będzie mówić", więc czasami tylko robimy podchody i się jej wypytujemy, poza tym cały czas tłumaczę jej że tata ma prawo wiedzieć co się z nią dzieje, czy jej jest u mamy dobrze czy nie, jak matka się nią zajmuje, i jeżeli źle się czuje jak łamie obietnicę to niech matce nie obiecuje niczego. Ale tamta zazwyczaj strzela hasłem że "tata zabroni ci się ze mną widywać". No i dziecko stoi między młotem i kowadłem.
Poza tym staramy się poważnych dyskusji czy decyzji przy młodej nie poruszać. Po pierwsze nie chcemy stawiać jej w takiej samej sytuacji w jakiej stawia ją matka czyli uczyć ją kłamać i ukrywać różne sprawy przed rodzicem, a po drugie matka potrafi wyciągnąć z niej i tak sporo informacji. Pomijam już fakt że takie dziecko i tak nie powinno wszystkiego wiedzieć o sprawach dorosłych. Niestety w chwili obecnej ciągle czekamy na rozprawy, na wizytę jakiejś tam organizacji zajmującej się prawami dzieci, więc nie ma co się łudzić, walka trwa i będzie się jeszcze długo ciągnąć, a wszystko co się zdarzy lub co powiemy może być potem wykorzystane przeciwko nam. Tym bardziej że eks też potrafi bardzo dobrze zrobić z siebie ofiarę.

Niestety jeżeli eks jest takim typem, to uspokojenie się jest tylko chwilowe. Dzieci to jedyna rzecz która łączy ją z Twoim facetem, to jedyna rzecz dzięki której ona może Wam zrobić przykrość. Brutalne? Ale niestety prawdziwe. Jej charakteru nie zmienisz.
Z zazdrością słucham jak młoda opowiada o koledze który ma "normalnych rodziców". Normalnych w takim sensie że są po rozwodzie, mieszkają osobno z nowymi rodzinami, a dziecko spędza trochę czasu u matki, trochę u ojca i jest zadowolone, bo rodzice między sobą nie toczą żadnych rozgrywek, traktują normalnie i dziecko i siebie nawzajem. Taka sytuacja jest dla nas równie osiągalna jak willa na Księżycu.

Żyć w miarę normalnie, na tyle na ile się da... ok, tylko jak długo można tak wytrzymać? do końca życia? przeraża mnie ta perspektywa.

jak sobie myślę, że jak dla niej zawsze będą kurwisz...m, że moje dzieci będą gorsze, że ciągle będzie o nas pytać i dopytywać, że jak chłopcy będą zadowoleni i będzie im u nas dobrze, to ona będzie się wściekać - to jest chore. nie potrafię tego zrozumieć.

mój M jest zaskoczony negatywnie jej zachowaniem, nie spodziewał się, że ona tak będzie do tego podchodzić. był przekonany, że już tak długo było źle, że rozwód będzie polubowny i bezporblemowy. sama wiele razy mówiła o rozwodzie... a tu się okazuje, że mówić mówiła, ale on źle rozumiał czyli był pewna, że on tak bardzo kocha dzieci, że bez względu na nią i jej zachowanie i tak i tak ich nie zostawi.
ona ma huśtawki nastrojów. raz jest darcie japy, bluźnierstwa i żal, bo ona taka biedna a on taki skur..., a na drugi dzień jest umoralnianie i pouczanie, masz mi mówić, masz ze mną ustalać, masz obowiązek płacić itp. po czy za chwilę znów telefon i dziwnej treści sms dotyczące mojej osoby.

mam jedynie nadzieję, że ona szaleje przed rozwodem. skoro podpytuje go co będzie mówił o niej, itp. to się boi, to też się przygotowuje, to też zastanawia się czy prać brudy czy iść na ugodę. ona wie co robi źle, wie, że przy porozumieniu więcej od niego zyska a dzici mniej ucierpią. wie, że musi się z nim dogadać, bo sama z chłopakami sobie nie poradzi. wie... ale jednak nadal rządzi chęć zemsty i dokopania mu, bo nie wyszło tak jak ona by chciała.

przeraża mnie ciągłe życie z nią za uszami. jedyne co mnie pociesza, to liczę na to że chłopcy mnie polubią, będą chcieli spędzać z nami czas, jeździć do nas i będą opowiadać jej same fajne rzeczy. chyba, że będą się bali, bo zamiast ją cieszyć, że są zadowoleni u nas, to ona będzie robić awantury, płakać, krzyczeć - skoro wam tak dobrze u ojca i tej lafiryndy to się przeprowadźcie, albo coś w tym stylu. wtedy dzieci nauczą się mówić kłamstwa, by nie ranić mamy. to jest okropne!

dorosła osoba, a zachowuje się jak dwulatek w piaskownicy - to moja łopatka i już!
zamiast skupić się aby dzieci odczuły to jak najmniej, aby zapewnić im spokój, aby dogadać się z ojcem i dzielić tym wszystkim. no przecież można normalnie... prawda, że moża? albo ja taka głupia jestem i nienormalna, skoro tak sądzę

jeszcze wierzę, że jej minie. że się ogarnie i wrzuci na luz. może 2, 3 lata i pogodzi się z tym wszystkim. a może chłopa sobie znajdzie i odczepi się od nas?

dziś może grać tylko dziećmi, ewentualniem pluciem na mnie... nic więcej jej nie pozostało. ostatnio nawet zapytała czemu M się nie denerwuje, czemu nie krzyczy, już mu wszystko obojętne i wszystko ignoruje? odp, że nie ma powodu do nerwów i nie chce się kłócić, dla niego to skończone, a jej zachowanie nie robi na nim wrażenia. jakoś przymilkła. wiem, że to chwilowe do następnego wybuchu, ale staramy się nie zwracać na to uwagi.

Saphira nasza eks ma już męża... i na luz niestety nie dała (w zasadzie chłopa miała od samego początku rozwodu, wyprowadziła się z domu praktycznie prosto do niego), nie wiem, może jej się z mężem nie układa i chce się za to na dzieciach i na nas odegrać? A do kiedy będzie to trwało? Wydaje mi się że dopóki dzieci się nie usamodzielnią - nie zaczną swojego własnego życia. Może jestem pesymistką, ja na siebie patrzę niestety bardziej jak na realistkę. Nie znam charakteru waszej eks, mam nadzieję że jest inna od naszej, 3mam za to kciuki.

Oj kochane, ja wam powiem, że też zaczynam wpadać w kompletny dołek. Ledwo sobie radzę z tym wszystkim... nie wiem już jak reagować, co mówić.
Ostatnio mój M też traci cierpliwość - ma jej dosadnie powiedzieć co i jak. Już od niedzieli miał jej powiedzieć i jakoś mu nie wychodzi. A ona dzwoni i krzyczy, a to to, a to tamto, a z tą lafiryndą itp. Tego głupol zamiast sie rozłączyć to prowadzi z nią durne dyskusje. Zamiast ją opieprzyć i powiedzieć żeby zajęła się sobą to siedzi cicho.
Do rozprawy jeszcze dwa miesiące - nie chce wywoływać kłótni. A mnie nerwy tak noszą, że już ledwo sobie z tym radzę.
Jak facet bije, pije, krzyczy i robi inne nienormalne rzeczy to baba cicho siedzi, bo się boi. A jak jest normalny i chce z dziećmi mieć kontakt i dbać o nie i mieć wpływ na ich wychowanie, to babie rogi rosną i uważa go za swoją własność.
Jak jej wytłumaczyć, że krzywdę dzieciom robi?

Nie mam już siły!

shedir
Jeżeli masz młodej serdecznie dosyć, spróbuj może na razie może trochę od niej odetchnąć? Niech ojciec się z nią spotyka sam na sam, Tobie i Twojemu dziecku taka przerwa na pewno wyjdzie na zdrowie. Tak brutalnie - może niech córa ojcu powchodzi na głowę, ale tylko jemu, tak żeby sam miał w końcu dosyć i zrobił z tym porządek?
Wiem że czasami ciężko się zamknąć i nie powiedzieć tego co się myśli... ale czasami może warto trochę poczekać? Facetowi trzeba dać trochę czasu, do przetrawienia całej sytuacji, poczekaj troszkę i próbuj wytłumaczyć. Najgorzej rozmawiać w momencie jak emocje są górą, wtedy można powiedzieć sporo niepotrzebnych rzeczy.
Saphira współczuję i co więcej mogę powiedzieć? Wyładuj się gdzieś. Mnie bardzo pomagały swojego czasu zabawy z workiem treningowym, jak sobie porządnie pokopałam w worek nogami tudzież rękami to od razu stres się zmniejszał. Teraz z kolei jak się już tak na maksa denerwuję to idę prasować Mojemu nawet nie mówię bo nie dość że się stresuje całą sytuacją z dziećmi i z eks, to jeszcze się będzie stresować dodatkowo z powodu że ja się stresuję.

Dlatego dziękuję Wam wszystkim że tutaj jesteście, że możemy swoje żale powylewać, że czasami możemy sobie pomóc nawzajem bo mamy niestety podobne doświadczenia. Musimy pamiętać że czeka nas całe życie z naszymi facetami, po ciężkich latach przyjdą w końcu te lepsze, z mniejszą ilością kłopotów

Saphira z czystej złośliwości się nie daj! Wiesz jaką satysfakcję miałoby babsko?

Saphira wiem, że ciężko jest olać to co ona robi, mówi.. ale nic tak człowieka nie denerwuje jak to jak się go ignoruje, nie zwraca uwagi na głupie zachowanie. Postaraj się.
Łatwo mi mówić, bo sama wiele rzeczy biorę do siebie.

Wy piszecie, że ciągle eks podrzucają Wam dzieci, a u nas jest odwrotnie. W ogóle nie chce dawać dziecka i bardzo mnie to zastanawia. Przecież powinna się cieszyć nawet z tego, że będzie miała chwilę dla siebie. Wychowywać dziecko samemu nie jest łatwo. A czasami jest tak, że chcemy wziąć dziecko i odpowiedź brzmi nie, a następnym razem jak bierzemy małego i odwozimy godzinę wcześniej niż przewidywaliśmy (bo coś nam wypadło) to twierdzi, że mój facet nie chce się zajmować dzieckiem, łaskę robi.. i gdzie tu jest logika?