Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

powiem tak, obecnego męża poznałam , jak oboje byliśmy po rozwodzie, więc nie mam sobie nic do zarzucenia-w tej sprawie, matka, świetnie się bawi, ma kolejnego wujka, więc radzi sobie i to nie ona problem. Jak jest tym dzieciom???ja chyba dużo o tym wiem, sama byłam w sytuacji, gdzie moi rodzice się rozeszli i każde z nich ułożyło sobie życie.
   Ja nie winię dziecka, ja mam pretensje do dorosłych-teściowa, teść, mąż, za to, że traktują inaczej ,,córeczkę", a nasze dzieci......mają super, bo mają oboje rodziców przy sobie, a tamtej trzeba wynagrodzić-co ???się pytam???jakim kosztem????pozwala jej się na wszystko, bo?????
    ja też mam syna z pierwszego małżeństwa, z jego ojcem ma normalny , zdrowy kontakt, ale nie widzę powodu dla którego miałabym go traktować inaczej a już na pewno nie pozwoliłabym na to mojej mamie itd.
   dlaczego w święto moich dzieci-urodziny, musiałam się pokłócić z teściową, bo ..córeczka" tez była i dla niej miał być  drugi tort-ma 7 lat-i świeczki, bo będzie się źle czuć???czy to jest normalne, że dziecko ma 3 razy w roku urodziny?????

Oj, to chyba Tobie wydaje się tylko...
Napisałam przecież:
"matka - zwykle porzucona dla innej, zresztą może nawet sama odeszła...nieważne...

Dzieci zwykle niewiele wiedzą na temat przyczyn rozpadu małżeństwa ich rodziców.

Obcy facet przy mamusi jest okropny - i obca pani przy tatusiu też jest okropna. Nieważne, jak bardzo się starają.

tparado - z tym tortem to chore!!

Witam wszystkich! Chciłabym dołaczyć się do tematu jako "ta druga" i macocha

witam serdecznie ,,nowe twarze "  :-)

a jakoś leci, pogoda smutna to i nastrój....... pozdrawiam

Dziewczyny Kochane:)
Zdrowych,Spokojnych, przede wszystkim Radosnych Świąt Wielkanocnych Wam życzę:) Odpoczynku,wyciszenia,miłych chwil spędzonych z najbliższymi, smacznego Jajka i mokrego Dyngusa:)
Pozdrawiam:)

Się zgadzam w 100%:)) Buziaki:)

Witam.
Ciesze się że weszłam z przypadku na Psychologię i znalazłam ten temat. Tez jestem macochą i next. I rozumiem was wszytkie i to co przechodzicie. Od kiedy jestem z moim mężem, przeszłam juz chyba każdy możliwy etap.Rozumiem każde wasze uczucie bycia gorszą czy drugą, uczucie straty czegoś, nie czucia się wyjątkową, tego że masz mąż/partnez i inna przeszedł to co wy przechodzicie z nim i jest dla was wyjątkowe. Rozumiem częsta bezsilnośc, wściekłość, uppokorzenie itd. Nic mnie nie zaskoczy bo wszytko sama przechodziłam. Nie jest i nie było łatwo. Byłam młoda jak weszłam w ten związek i nie miałam pojęcia co mnie czeka, jak to będzie wyglądało i jak skomplikowane jest. Ale jestem zdania, że nawet jak bym była dużo starsza to też nie byłam na to gotowa. Powiem wam jedno z perspektywy czasu. Nie pozwólcie ludziom na około wtrącać się do związku, my tak zrobiliśmy i bardzo nadszarpneło to nasze relacje. Ze swoimi męzczyznami rozmawiajcie o tym co czujecie, jak odbieracie sytuację, jak wy widzicie pewne sprawy. Nie bójcie się. Z własnego doświadczenia wiem, że mężczyźni inaczej widzą te wszytkie sytuację. Nie są "tymi drugimi" więc nie myślą tymi kategoriami co często my. Ja wiem po sobie, czasami czułam się gorsza, miałam wrażenie, że nie żyjemy swoim zyciem tylko jego poprzednim i często tak było.M często robił jak chciała ex tylko dlatego żeby mieć spokój, a mnie to wkurzało bo czułam że skacze jak ona zagra i czułam się gorsza. Facetowi wszytko trzeba wyłożyć jasno i szczerze bo sam się nie domyśli. Co do ex...no cóż, będzie obecna w waszym życiu ale to od waszego faceta zależy jak. U nas też tak było. jej się wydawało, że ma prawo do mojego m i ingerowania w nasze życie bo była jego pierwszą żoną. Tak naprawde dalej nie uporała się z tym, że jest  juz lata po rozwodzie, a m ma nową rodzinę. Dochodziło do tego, że dzwoniła czy smsowała po kilka razy dziennie i opowiadała przed 15 min pierdoły kilka razy dziennie. W końcu się wkurzyłam i pogadałam z m. Wyjaśniłam co i jak i się skończyło ale jej cięzko to do wiadomości przyjąc. Większość ex ma to do siebie, że będa manipulowały dzieckiem i jak coś nie będzie po ich myśli to wyjada z tym tematem dla obrony. U nas sytuacja jest taka, że córka m mieszka z nami przez pół miesiąca więc wszytko jest na bierząco i on aktywnie uczestniczy w jej życiu. Ale przeszlismy obydwoje wiele. Czasmi czułam się tak wyczerpana emocjonalnie, że myślałam o rozwodzie. M tez się dołożył i jego rodzina. Rodzina mojego m jak i on sam uwarzają, że wszytko wiedzą najlepiej i jak oni tak myślą czy czują to każdy na około  też powiniem. Nie rozumieja jak bardzo ranią często ludzi na około.  Teściowa nigdy nie pogodziła się z tym, że m wniósł pozew o rozwód i zostawił byłą żone mimo że sama jej nie znosiła. Uważała, że małżeństwo powinno trwać mimo że jest nieszczęśliwe dla dziecka, tak jak jej trwało. Mnie też nigdy nie zaakceptowała do końca. Ile się musiałam wysłuchac, dochodziło do tego, że jak byłam w ciązy to dzwoniła do mnie i opowiadał mi jak to mój m ze swoją była żoną jak ona była w ciąży chodził po lekarzach, był przy porodzie itd. Powiem szczerze że to było straszne, wiedziałam gdzies w podświadomości że tak było ale nie myśłałam o tym, a wtedy zaczełam myśleć, wyobrażać sobie itd.  Cięzko było mi że mój kochany mąż z inną kobietą przechodził to co dla mnie jest tak wyjątkowe, tyle dla mnie znaczy i chce to przeżywac tylko znim...głupie to jest ale ale takie etapy w takich związkach też często się pojawiają. Takich sytuacji było wiele. Nauczyłam się już jednego przez cały ten czas, trzeba rozmawiać z facetem, rozmawiać i rozmawiać. Mówić co się czuje i jak to odbiera. Jak nie docieraja słowa (co u mnie też się często zdarza) bo facet ma swój punkt widzenia i cięzko mu spojrzeć z twojego to napisać maila. Niech przeczyta w spokoju jak będzie sam, pomyśli, przeanalizuje i nie widzi waszych emocji przy tym. Im też jest często bardzo cięzko.
Jeśli chodiz o dziecko kontaktu nie można zabraniac, dziecko się z ojcem nie rozwiodło. Ale jeśli dziecko jest zawsze na pierwszym miejscu to uciekaj. Mój mąż od początku traktował mnie jak najważniejsza kobiete w jego życiu, i córkę na tym samym miejscu ale w inny sposób. Nie ma ważniejszych i mniej ważnych. Nie może pozwolić ranić ciebie bo dziecko ale ty też nie możesz robić przeciwko dziecku. Teraz ma dwójke dzieci i też nie ma ważniejszego. Decyzje związane z jego cóka często podejmujemy razem, a on potem uzgadnia to z ex. Dlaczego, dlatego że ona żyje z nami pól miesiąca, ja czynnie sie nią zajmuje, dokładam do utrzymania i uważam tez że w wielu przypadkach moje zdanie powinno się liczyć i m to popiera. Ja go nie narzucam ale wyrażam i on bierzeje pod uwagę.
Kochane kobiety jeszcze dużo przed nami, a te w świeżych związkach dużo jeszcze musza przejśc. Ważnejest żebyśmy się wspierały i nie ganiły za to że którejś problem jest dla nas nie zrozumiały. Ja juz przeszłam tyle tapów, negatywnych uczuć od zazdrości po nienawiśc że zrozumiem każda i postaram się jakoś pomóc albo tylko dac się wygadać. Pozdrawiam was serdecznie i ciesz się że znalazłam ten temat.

Alutka ja tez się ciesze. W cięzkich chwilach wsparcie osób, które wiedza jak to wygląda bardzo pomaga.
Ja przeszłam wiele z moim m i jego rodziną, zmieniło mnie to bardzo i chyba raczej nie na lepsze. Nigdy nie sądziłam, że zycie mi się tak ułoży. Jeszcze napewno dużo przed nami. Myy ciągle uczymy się ze soba rozmawiać, ciągle i ciągle. Ja też mam tak, że nie zawsze mówie wprost, czasami gniote w sobie aż w końcu się uzbiera i wybucham- to nie jest metoda. Mój mąz to też cięzki charakter. Często odnosze wrażenie, że mówie do niego i niby słucha ale wogóle nie wyciąga wniosków co zresztą jest prawda, dlatego teraz postanowiłam że będe w takich sytuacjach pisała do niego. Tak zrobiłam ostatnio i byłam w szoku jak zareagował. Powiedział mi, że nigdy nie patrzył na to w ten sposób jak ja to widze, że teraz widzi jak musi mi być czesto ciężko. myśle, że w końcu dotarło bardziej niż wtedy gdy mówiłam. JA też mam teraz etap wyciszenia ale nie że nic mnie nie rusza tylko takiego wyciszenia siebie. Odpędzania złych myśli i koncentrowaniu się na pozytywach. Etap bycia uśmiechniętą i zadowoloną z siebie i życia. W końcu  postanowiłam, że zadbam też o swoje przyjemności i tak robie. I daje to efekty.

Witam serdecznie ,, stare i nowe ,,twarze".
Mam pytanie, czy Wasze ,,mamusie" celowo piszę z małej litery, mają do Was też takie podejście , ze Wam można powiedzieć wszystko a 1 się nie tyka????

Moja teściowa jak czasami coś skomentuje, w stosunku np. do ubioru naszych dzieci-gdzie jej wnuczka z 1 małżeństwa mojego męża jest bardzo zaniedbana, często brudna, porwane rzeczy-dodam -matka jest lekarzem i ma kasę, a wynika to z jej niechlujstwa i lenistwa- gdzie ja mam bzika na punkcie ubioru  dzieci i słyszę-Boże , jak ten np. syn wygląda, takie jeansowe spodnie takiemu małemu dziecku, jemu jest niewygodnie......dziecko ma 2 lata-wygląda jak niechciane dziecko........itd.  I ja nie wiem, spytać ją dlaczego nie komentuje-a ma powody-wyglądu wnuczki nr 1 czy od razu dać jej w pysk :-)

laski , ratunku, ja nie jestem grzeczną dziewczynką i boję się że w TYN będą o mnie pisać!!!!
co robić?

pozdrawiam, wróciłam z wczasów, 2 tygodnie bez mamusi, kuźwa, bajka, ja dzieci, mąż i co???? ona nadal żyje.....................................................moje poczucie humoru robi się niebezpieczne,

Witam, długo się zastanawiałam czy napisać w tym wątku i jednak się skusiłam. Jak można się domyśleć jestem w takiej samej sytuacji jak Wy, a czytając post Shedir to tak jakbym czytała o sobie. Duzo zapłaciłam za uświadomienie sobie tak do końca z czym się wiąże taki związek, a etapy odczuć były niemalże identyczne jak u Shedir. Tylko, że u mnie zaczynało to do mnie docierać tak naprawdę jak zaczęliśmy budować wspólną rodzinę. Wcześniej, tak myślę z perspektywy czasu, miałam rózowe okulary na oczach i nie było dla mnie rzeczy niemożliwych, chociaż rodzina ostrzegała mnie przed tym związkiem, że nie będzie łatwo, że bedą trudności z tego tytułu, ale ja śmiałam się z tego nie próbując się nawet nad tym zastanowić. Tak naprawdę zaczęło to do mnie dochodzić, jak byłam w ciąży. A później już było tylko coraz gorzej. Ogólnie rzecz biorąc nie mogłam się pogodzić z tym, że te wszystkie ogromnie ważne dla mnie rzeczy, które działy się w związku z zakładaniem naszej rodziny on już raz przeżywał, że to nie jest nowością dla niego, a dla mnie tak. Nie miałam pojęcia, że okaże się to tak ważne w moim życiu. Później dochodziło do tego coraz to wiecej róznych innych negatywnych odczuć z tytułu jego przeszłości. Skończyło się na depresji, lekach i wizytach u psychologa. Wyszłam z tego naszczęście, ale był to starsznie trudny moment mojego życia. Zastanawiacie się dlaczego nie odeszłam jesli tak bardzo nie mogłam sobie dać z tym rady. Bo było już dziecko. Dużo nad tym wszystkim myślałam i zdecydowałam, że nie mogę mojego dziecka po części obciążać odpowiedzialnością mojej decyzji. Jesetm rodzicem i muszę chronić swoje dziecko i odpowiedzialność za swoje decyzje wezmę tylko na swoją klatkę. Poza tym kochałam go i nadal kocham. Wiem jedno, gdybym miała taką wiedzę jak mam teraz na temat trudności w takich związkach to bym w to nie weszła. Ale cóż, nie miałam i teraz trzeba sobie jakoś radzić. I myślałam, że poradziłam sobie z tym na tyle, że mogę w miarę normalnie funkcjonować w związku. A teraz już nic nie wiem. Spodziewamy się drugiego dziecka, a mi to wszystko wróciło. I nie wiem czy to przez hormony w ciąży, czy to kolejny trudny etap, który muszę przejść. Dziś rano z płaczem jechałam do pracy, bo się zdenerwowałam. W domu mnóstwo pracy, nawarstwiło się z trzech tygodni, bo wtedy nie byłam w stanie się za nic wziąć, bo źle się czułam (mdłości, wymioty, osłabienie itp), dodatkowo remont dwóch pokoi, po którym ekipa remontowa zostawiła nie powiem brzydko co, trzeba z dzieckim pojechać na zaległe zakupy, bo pilnie potrzebuje butów, a ciągu tygodnia po pracy jestem już tak zmęczona, że nie daje rady na dodatkowe zakupy więc na to wszystko został weekend. A ja się dowiaduje, że w niedzielę przyjeżdżają do nas dzieci mojego męża więc niedziela odpada i zostaje tylko sobota na to wszyystko i to jeszcze do któreś tam godziny, bo wieczorem wychodzi na piwo z kolegą. Ja już wiem, że nie dam /damy rady tego zrobić w jeden dzień, ja nawet fizycznie nie podołam z swoim stanie. Nie wspomnę już o tak małym szczególe jak mój odpoczynek, bo trójka wrzeszczących dzieci w domu nie sprzyja odpoczynku. I zostaje to na nastepny weekend, bo w tygodniu na obecną chwilę po pracy tylko jestem w stanie obiad ugotować. A ja już nie mogę patrzeć na stan naszego domu. Co niektóre Panie pewnie mnie zlińczują za takie myślenie, nie będę się usprawiedliwiać, bo nawet nie czuję takiej potrzeby. Przepraszam, że tak zanudziłam, ale chyba potrzebowałam wyrzucenia tego z siebie. Kiedyś dusiłam to w sobie przed obawą komentarzy z zewnątrz, bo przecież widziały gały co brały, ale teraz już się tym nie przejmuję i nauczyłam się wyrażać swoje negatywne emocje. Ale nie jest łatwo. Niestety.

Hej babeczki:)
Tparado, teściowa jeszcze pożyje zapewne (:D!) moje poczucie humoru jak widzisz też niebezpieczne:) A poważnie - super, że mogliście wyjechać na wczasy, to dobrze robi i na pewno troszkę odpoczęłaś, więc pewnie teraz będziesz czuła się lepiej. Nie wiem, czy jest sposób na teściową, niestety, można chyba jedynie zacząć udawać przygłuchawą...Wiem, że to nie jest rozwiązanie, ale skoro nie docierają do niej sygnały, to może warto by zacząć niektóre rzeczy puszczać mimo uszu. Nie jest to łatwe, wiem z doświadczenia, moja mama ma zwyczaj wtykania nosa we wszystko, co mnie doprowadza do furii, więc czasem udaję głuchotę. Chwilami pomaga, chyba że akurat trafi się na mój zły humor....Będziemy Cię wspierać, żebyś się nie dała teściowej i złym nastrojom:)
Oli07 - rozumiem CIę doskonale. Też nie wiedziałam, co taki związek oznacza, 4 lata temu mało, że nie założyłabym takiego forum, to jeszcze jakbym zaczęła czytać, to nie zrozumiałabym ni w ząb. Trzeba to przejść po prostu, a każda z nas przechodzi inaczej...Na pewno Twoje nastroje mają związek z ciążą, hormony i tak dalej, dlatego również uważam, że musisz porozmawiać z mężem szczerze i poprosić o wsparcie. To głupie troszkę stwierdzenie, ale facet może nie widzieć, że jest Ci ciężko i nie rozumieć z jakiego powodu. Faceta trzeba czasem oświecić..Ja też się uczę komunikacji i wyrażania potrzeb, bo mam z tym problem, tak więc głowa do góry:) I nie przepraszaj, że zanudziłaś, bo od tego właśnie tutaj jesteśmy - wysłuchać, wesprzeć i pomóc jak się da. A w ogóle też kiedyś się nie odzywałam, pomna zasadzie - widziały gały co brały (nawet tutaj miałam taki komentarzyk), ale jak już wcześniej powiedziałam, to co widziały gały, nijak ma się do tego, co jest w tej chwili. Pewnych faktów, zachowań, sytuacji nie da się przewidzieć, nawet jeżeli podjęło się decyzję bycia z facetem, który ma dziecko i byłą na horyzoncie. Tak więc..;)
Dobrej nocy, kochane, do miłego:)

Uważaj na to czucie w rękach:D Bo czasem ręce mózgu przestają słuchać...Tak, masz rację, najważniejsze nie dać się ponieść emocjom. Bo w złości to się można całkiem nieźle zakręcić...
O tekście widziały gały już się wypowiadałam także...Mnie też do reszty rozbraja. W końcu każdy się zmienia, my same też jak najbardziej, więc co tu dywagować, prawda?:)
Trzymajcie się kobietki, ja mam dzisiaj babski wieczór:) Zaraz znikam:)
Pozdrawiam:)

Radzimy sobie jak możemy. Ja mam akurat dzisiaj kiepski dzień...Właśnie myślę, czy sobie dam radę...Ewidentnie mi dzisiaj gorzej. Córcia mojego A. jest dzisiaj u nas. Za bardzo chyba nerwowo reaguję. Zdenerwowałam się, bo mała cały czas kaszle, dzisiaj nie jest za ciepło, a mama puściła ją do szkoły w spódniczce bez rajstop.I z krótkim rękawem (dobrze, że jakiś sweterek miała!) No i oczywiście rzeczy na przebranie zero, jak zwykle. Ja dzisiaj wymarzłam, a co dopiero 7-letnie dziecko. A potem jak chora będzie, to ciekawe, kto będzie z nią w domu siedział..? Jeszcze się A. uparł, żeby ją zabrać na spacer. Wyraziłam swoje zdanie i jest foch...Najlepsze jest to, że z reguły to mam rację w takich kwestiach, a A. denerwuje się potem na mnie. Co ja chcę, przecież on to widzi,ale co niby ma zrobić...? Jak ja coś mówię, to jest źle, a potem i tak wychodzi na moje.
I właściwie to się zastanawiam, czego ja się właściwie denerwuję?!
To w wielkim skrócie...Jakoś dzisiaj nie jestem w stanie rozsądnie pisać. Irytują mnie takie kwestie i na tym polu nie możemy osiągnąć porozumienia. Może to ja powinnam zmienić nastawienie diametralnie? Nie wiem.
Smutno mi dzisiaj i źle...

Wcale się nie dziwię ostatecznemu rozwiązaniu...Lekko to zapewne nie będzie, ale potem powinno być ok. Też chwilami miewam wrażenie, że A. powinien przejąć opiekę i tyle. O powodach już tu kiedyś pisałam. Wnerwia mnie, że jak mała do nas przychodzi, to matka jej rzeczy np na tydzień nie da, tylko trzeba kombinować. A jak jest zimniej po południu, to jest problem wyjść na spacer, bo nie ma bluzy np itp itd.
A. już wielokrotnie tłumaczył byłej, a ona swoje. Woli latać rano i przynosić jej rzeczy do szkoły ( z reguły akurat te mniej potrzebne). Kompletnie bez sensu, ale co zrobić? Ile razy skompletujemy tu dla małej jakąś garderobę, to była woła, że chce te rzeczy, bo coś tam,i efekt jest ten sam. A przecież to jest dziecko, non stop się brudzi, jak ja mam potem puścić ją do szkoły wypapraną od góry do dołu..?
Ech. czasem to szkoda gadać!

My nie chcemy jej odebrac dziecka. chcemy mieć uregulowane kontakty i będziemy sie starac o wywalczenie opieki naprzemiennej bo u nas właściwie od lat to funkcjonuje i spełnione sa wszytkie warunki. Chcemy to tylko sądownie uregulowac, żeby matka przestała m szantażować. Do tego chcemy najlepiej znieśc alimenty bo utrzymujemu dziecko praktycznie dwa razy. Płacimy alimenty matce, za przedszkole, utrzymujemy dziecko przez pół miesiąca u nas ze wszytkim bo ubrania, buty, zabawki itd wszytko kupujemy sami. Ponosimy koszty utrzymania i wyżywienia dziecka u nas, ona ma swój pokój itd. Dodatkowe zajęcia tez opłacamy. Do tego matka mieszka w naszej własnościowej garsonierze i nie płaci ani złotówki za to. Chcielismy z nnią to załatwić polubownie, żeby zwracałał nam alimenty i wszykie wydatki będziemy dzielić na pół (poza jedzeniem, ubraniami bo to każdy kupuje sam) to zaczeła się wojna z wyzywaniem, grożeniem itd. Więc m się już wkur... i powiedział że ma tego dość. W końcu po latachy!!!! przejrzał na oczy. Chcemy tylko tyle. Ja nie chce jej odbierać dziecka bo dziecku matka jest potrzebna, a ja nie chce zajmować się 24h młoda ale chce żeby wszytko było uregulowane i żeby  było w miarę sprawiedliwie. Pół miesiąca tu, pół tu ale uregulowane tak jak do tej pory.

Trochę to tak zabrzmiało, jakby shadir z mężem chcieli przejąć opiekę, dlatego się tak rozpędziłam:) My o takim rozwiązaniu myśleliśmy krótką chwilę, kiedy już kompletnie opadły nam ręce i za nic nie mogliśmy się z ex dogadać, ale koniec końców uznaliśmy, że jest to żadne rozwiązanie. Tparado, też racja w tym, że chyba też nie chciałabym być odpowiedzialna za małą tak na fest. Robiłabym po swojemu, i też nie byłabym pewna, dobrze, czy źle... Ale faktycznie, jakby się zastanowić, to sądowne ustalenie opieki naprzemiennej jest rozwiązaniem i zapobiega ewentualnym "fochom" ex. W końcu będzie wiadomo, na czym się stoi i będzie można dużo rzeczy zaplanować, ustalić i przeprowadzać. Tyle, że w sądzie może nie być lekko. Jak ja sobie przypomnę moją rozprawę rozwodową, to mnie do dzisiaj ciary przechodzą...No,ale odbiegamy od tematu:)
Tparado, mnie też boli "nietykalność" ex...Najbardziej to mnie rozbraja, kiedy np. A przychodzi wściekły do domu i coś mi nadaje, ja kiwam głową, pogadam, pogadam (bo niby co innego mam zrobić, pójść jej nagadać albo napukać?) , on zrobi jej awanturę i z reguły sprawa się kończy. Ale jak ja zaczynam nadawać, bo mnie coś wkurzyło, to zawsze słyszę, że mam wyluzować, bo to w końcu matka małej i nic tego nie zmieni, jest jaka jest ale jest. Więc jak on mówi, to jest ok, a ja, chociaż mam rację, to już go irytuję, bo się wtedy czuje jeszcze bardziej bezsilny w tej sytuacji. Cały czas ma przeświadczenie, że cokolwiek nie zrobi, będzie ze szkodą dla dziecka i to mu wiąże ręce. Tyle że podejmując decyzję o rozwodzie musiał mieć świadomość z czym to się wiąże, prawda? Jego mama chyba też raczej nic na ex nie powie, no bo to przecież mama wnuczki... (To jest fakt i kółko się zamyka). No i jasny szlag może trafić, bo jak ja się zaczyna cokolwiek mówić na szerszym forum, to wszyscy sobie myślą, co ze mnie za jędza:(   I jaka złośliwa do tego! Uff, dobra, bo się znowu nakręcam i rozpędzam:D
Tparado, pewnie, że mogłabym małej kupić rzeczy, kupuję nawet, zabawki też kupuję, po czym wszystko wędruje do mamy ( a  ta na prośby oddania jest głucha). No i masz. Znowu kółeczko się zamyka. Poza tym coś jeszcze bym tu chciała powiedzieć, ale się naprawdę boję, że będę uznana za potwora:(

Spoko. Jeszcze się wstrzymam. Kwestie wydatków to super trudna sprawa...

Witaj julka:)
Właśnie po to założyłam ten wątek...żeby osoby takie jak Ty już nie czuły się same. Ja też długo myślałam, że jestem sama, na szczęście teraz wiem,że tak nie jest. I to jest wielka pociecha. Jak czytam słowa takie jak Twoje, to to się dziwię, że zapomniałam, jacy ludzie potrafią być podli. Masakra, w głowie się nie mieści. Pochodzę z domu w którym jest problem alkoholowy i wiem, jak ten mechanizm działa. Współuzależnienie itd...Ale ja nie o tym. Nie do końca bowiem rozumiem pewne kwestie...Muszę dokładnie przemyśleć sobie, co chcę Ci napisać, żebyś mnie dobrze zrozumiała:) Współczuję w ogóle takiego rozwoju sytuacji...A kryzys w Waszym związku wziął się skąd..? Wyjechaliście, powinno być lepiej, tymczasem... Przepraszam, że pytam, nie musisz odpowiadać skoro nie chcesz, nie będzie problemu. Tak mi tylko przychodzi do głowy... i też sorki za to, ale się zastanawiam...piszesz, że pierwsza żona traktowana była tak samo jak Ty, generalnie poniżana itp itd. A jakie jest miejsce Twego męża w tej sytuacji? Nie wyciągnął wniosków? No chyba widział co się dzieje...Troszkę mnie też dziwi, że mimo wszystko zdecydowałaś się z nimi zamieszkać pod nieobecność męża... Tak, wiem, sytuacje się różne zdarzają,ale w tym przypadku...
I dlaczego oni mieliby robić "jazdę" gdybyś chciała z córką przyjechać do Polski? Tego też nie rozumiem za bardzo...
Trzymaj się Słońce:) I pisz tu jak najczęściej..

Chryste Panie, toż to paranoja totalna. Na jakiej podstawie chcieliby Wam odebrać prawa rodzicielskie? I jakim sposobem studiują konto na fb i pocztę? Przecież muszą znać hasła! Normalnie mi krew w żyłach mrozi jak to czytam, przecież to jest obłęd totalny...Co do wyjazdu to myślę, że powinniście przyjechać razem do Polski, ale od jego rodziców stanowczo z daleka. Do dziadków jak najbardziej... Chyba że naprawdę czujesz potrzebę pobycia tylko z córką, moim zdaniem masz prawo do tego, jakkolwiek by nie było. Zastanów się jeszcze po prostu nad tym, przeanalizuj sobie i zdecyduj:) Będzie dobrze. Co do kryzysu - to fakt, odzwyczajenie się itp itd, faktycznie. Ale już jest lepiej?

Hello hello

powstrzymaj się może z tą eliminacją, he he he, bo jak się rozpędzisz, to kto będzie tu zaglądał?? Poza tym dobrze zrozumiałaś, Julka ma  dziecko wspólne i dwa przybrane:) Też tak to odczytałam, więc raczej dobrze kumamy.
Rety, miałam dzisiaj taki dzień w pracy, że prawie same gafy. Raczej śmieszne, ale nic mi nie szło:( Muszę chyba odreagować:)
PS. Cieszę się, że coraz lepiej tu się dzieje:)

Alutka, co znowu zrobiłaś??? pochwal się :-)  pozdrawiam

a czemu nam nie mogą puścić nerwy????dlaczego musimy się tłumaczyć????a to na swoje dziecko krzyknęłaś czy na męża??? nie wiem, ale wydaje mi się , że do swoich dzieci ma się większą dozę akceptacji ale to dlatego , że nam jest łatwiej zwrócić im uwagę, a do nie swoich niestety nie mamy . a ja po raz kolejny wstydziłam się na zakupach za dziecko męża, które matka tak ubiera, że jedna pani popatrzył na mnie z takim politowaniem, a ja poczułam się strasznie. Matka córki mojego męża jest lekarzem tzn ma pieniądze i nie jest to problem finansowy tylko kwestia charakteru, dziecko jest zabiedzone, ma porwane spodnie i naszyte na nie łaty, w soboty i niedzieli chodzi w  mundurku szkolnym, skarpetki nie wspomnę, a włosy ....dziecko wygląda jak podopieczna Mops z patologicznej rodziny.

Alutka, nie ma co się tak nakręcać, pamiętaj, że to dziecko ma matkę i ojca i co byś nie robiła, jak byś nie chciała, to i tak zrobi po Twojemu raz- a następnym razem wróci do wersji którą akceptują rodzice, więc po co się wkurzasz??? Ani matka ani ojciec nie podziękują Ci za to , że próbujesz wychować  ich dziecko, bo to oni są w tym najlepsi i to oni będą akceptować jej wszystkie wady i zalety chociaż Ty nie będziesz rozumieć dlaczego.
u nas jest gorzej, bo mamy swoje dzieci i nasze, więc postaraj się wczuć ......
i dochodzi córka M , która jest NAJLEPSZA.
a tak dziewczyny, trzeba szukać faceta bez bagażu i nie bawić się w macochę, o ile jest to jeszcze możliwe, bo jak myślę matka dziecko musiała by zniknąć , macochy otrzymały by wyłączność, facet z lenistwa by to zaakceptował i wtedy jest szansa. A tak, niestety.....nie ma co się łudzić.

Ja takze jestem po rozwodzie, ale moj byly maz mial dziecko z inna, z ktora wczesniej nie bral slubu. Nie bylam o kobiete zazdrosna, ale bardziej o to dziecko, ktore juz nie bylo takim dzieckiem, bo tylko 11 lat mlodsza odemnie. Co bylo dla mnie najgorsze? To, ze moj byly maz, patrzyl na nia jakby mial na nia ochote. To bylo obrzydliwe. Dziewczyna mnie bardzo lubila, ja ja tez. Ale tatus jej wszystko kupowal co chciala, a mnie zostawial na drugim koncu. To zrozumiale, w koncu dla rodzica najwazniejsze jest dziecko. Ale nie do tego stopnia, bym ja brala wyplate, a on cala wyrywal mi z reki bo dziecko chce sobie kupic sexi sukienke. To wlasnie tez byl m.in powod dla jakiego sie rozstalismy.

Alutka nie mysl o tym co najgorsze. Kazdy facet jest inny. A to, ze ja mialam takiego pecha, to nie znaczy, ze Ty takze musisz go miec. Badz dobrej mysli

Katastrofa, jak czytam co piszesz, to chyba najlepsze co Cię spotkało to rozwód z kimś kto na własne dziecko patrzy w niewłaściwy sposób, to się nazywa pedofilia. Nie masz co żałować, tylko poszukaj kogoś normalnego  :-) a masz z byłym mężem dzieci???
a po co wspominacie złe chwile?? trzeba myśleć pozytywnie i się cieszyć z tego co się ma  a przede wszystkim otaczać się pozytywnymi ludźmi. Chwasty się wyrywa :-)
miłego wieczorku

Puk puk. dziewczyny, co taka cisza? Okres urlopowy się zaczął..?;)

Shedir, będziemy trzymały kciuki za pomyślny rozwój sytuacji:)
Moim zdaniem to naturalne, że jest Ci jej żal, tyle tylko, że to Twoje życie i zadbaj przede wszystkim o siebie, bo nikt inny za Ciebie tego nie zrobi.Skoro ma takie problemy, powinna iść do specjalisty, ale zmusić jej nie można przecież...A jakoś trzeba sytuację unormować, przynajmniej się postarać.
Pozdrawiam:)

UUu..faktycznie, może być afera. Trzeba liczyć na to, że się unormuje sytuacja. Motyw uzależnienia od rodziny znam...Szlag mnie czasem trafia. Akurat teraz mam etap gdzie mnie nie rusza, więc się nie przejmuję...chwilowo:D Musi być dobrze, prawda?Nie ma innej opcji:)
A rozprawa kiedy będzie? Jak sędzia rozpatrzy wniosek?

Muszę chyba wypróbować Twoją, shedir, metodę...Jakąś dziwną zależność odnotowałam: jak mówię, żeby A. coś z tym zrobił, to on też się cofa i mówi, że nie chce wojny z matką swojego dziecka. Ale jak biernie do tego podchodzę, znaczy kiwam tylko głową, to od razu coś się dzieje...A to ciekawe...
Dobrze w każdym razie że m się przestał nabierać...