A jakie zdziwienie przychodzi,jak usiłuje zrobić awanturę - " cały miesiąc z małą byłam, teraz Twoja kolej, itp itd" po czym się jej pokazuje kalendarz, gdzie jak byk wychodzi, że dziecko było u nas trzy tygodnie...Paranoja...
U nas jest dokładnie to smao tylko nasze ex idzie dalej w zaparte i nawet jak ma dowody to ich nie przyjmuje 
A najlepsza obrona jest oczywiście atak i ona przystępuje do akcji wtedy.
U nas ciag dalszy wypisywania i najezdzania. W zasadzie juz teraz ex pisze do m co chwile z jakąs zaczepką tylko po to by go zaatakaowac. Nie może wciąz przeżyć tego że nakrylismy ja na kłamstwie więc wciąz próbuje się do czegoś doczepic.
Dla mnie jej tok myślenia to kompletna porażna i naprawdę coraz częsciej uważam ze ona jesch psychiczna.
Rok temu obcieliśmy dziecku włosy tak troszke za ucho, młoda bardzo chciala i była przeszczęśliwa. od matki wróciła z dołem bo mama jej powiedziała że "jej do domu nie wpóści bo ma obciete włosy i brzydko wygląda". Dziecko biegunke miało przez ponad tydzień z nerwów. Młoda wlosy miała teraz juz dłubie ale zniszczone i m napisał ex jakieś 3 tyg temu czy wyraża zgode żeby wziął ja do fryzjera na podcięcie włosów. Ten sms wywołał furiie u ex 
, oskarzyła m o prowokacje i zabroniła podcinac włosy bo znowu ja oszpeci, włosy będą pływały w zupie itd. Oki, m nic nie zrobił. A tu w poniedziałek młoda przychodzi z obciętymi włosami dokładnie tak samo jak my ja obcieliśmy choć chyba ja szlag trafia bo wczoraj jeszcze napisała m że młoda jest ma wyprany mózg przez nas w kontekscie do włosów.
Tak mi się wydaje ż edla osób w miare normalnych takie sytuacje sa nie do wytłumaczenia. Ja niepotrafie sobie wytłumaczyc, przetłumaczyc jej zachowania. Chyba nikt normalny tak się nei zachowuje albo nikt poważny. Przeciez ona robi idiotke sama z siebie choć oczywiście ona jest przekonana o tym jak ona jest wspaniała.
Tak minęło długie 8 lat, podczas których podejmowałam próby przekonania matki, że powinna mi oddać córkę. Matka nastawiała małą przeciwko mnie, opoiwiadała jej na mój temat okropne rzeczy. Córka nie chciała ze mną mieszkać a ja bałam się iść do sądu. Bo co im powiem? Że nie mam stałej pracy, mieszkam w nędznej kawalerce i nie wiem co dalej...Jakiś czas temu wiele się w moim życiu zmieniło, znalazłam wreszcie sensowną pracę a potem również fajnego faceta. Od początku wiedziałam, ze jest żonaty i ma dziecko, wiec na początku staliśmy się tylko przyjaciółmi. Wtedy zaczęłam widzieć jasno jak wyglądają ich relacje i ,że ich wspólne życie to fikcja. Sypianie osobno, osobni znajomi, wzjamene pretensje i oskarżenia. Miałam możliwość przyjrzenia się im dosyć dobrze, ponieważ pracowaliśmy niejako w tym samym miejscu i często byłam świadkiem ich bardzo nieprzyjemnych kłótni. Oczywiście najbardziej cierpiał ich syn, z którym załapałam świetny kontakt. To bardzo bystre i wrażliwe dziecko. W końcu R zadecydował, że wyprowadza się na dobre od żoneczki (nie pierwszy raz, lecz zawsze wracał bo bardzo tęsknił za synem).Zaczęliśmy się spotykać. Oczywiście stałam się kozłem ofiarnym tej całej sytuacji, ponieważ wyszło a to, że on porzucił rodzinę dla innej. Być może rzeczywiście stałam się bodźcem do jego wyprowadzki, ale wcale nie jest mi z tego powodu przykro, ponieważ uważam,że takie fikcyjne małżeństwa robią tylko wiele złego a dziecko i tak wie, że rodzicie się nie kochają i ma dosyć ciągłych kłótni. 
w końcu ile można na ten temat debatować z przyjaciółką:))
