Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Macoszka, nie wiem, czemu tak sie unosisz To tylko forum, mozemy sobie chyba na spokojnie pogadac. Co wiecej, kazdy ma prawo do wlasnej opinii, ale moze tak nie jedzmy po sobie, bo po co?

macocha: "To, że przeleciał laskę , to nic nadzwyczjenego??Ciekawe czy tak samo powiesz jak będziesz miała córkę i przeleci ją koleś tak bo mu się chciało....Boże kobieto poczytaj na chłodno co piszesz.... " - A co, jesli to corka na to przelecenie wyda przyzwolenie i wrecz ochore? Takie rzeczy sie zdarzaja, no nie gadaj, ze nie slyszalas o seksie bez zobowiazan.

Zreszta nie ma co strzepic jezyka, co sie stalo, to sie nie odstanie.

Adele, fajnie, ze tu napisalas - pokazujesz, ze sa normalne eksie i neksie. Ja akurat o moja eksie nie jestem zazdrosna zupelnie i nie wiem akurat skad to sie niektorym dziewczynom bierze.

pupa, jak wiedzialas, ze zostaniesz zle zrozumiana, to po cos tak napisala Nie byloby tematu
Nie rozumiem uzerania z ex - u mnie akurat byloby odwrotnie, podejrzewam, ze niechetnie puscilaby dzieci do ojca na wakacje.

Metaksa - nie unoszę się.Wypowiadam właśnie swoje zdanie a że nie robie tego głaszcząc kogoś po głowie...cóż taka jestem , jak czegoś nie popieram a w tym wypadku nie popieram głupoty , głupiego tłumaczenia i zwalania winy na jeszcze żonę to robię to w sposób dosadny.Życie to nie jest bajka pisana różowym tuszem tylko ciężka walka.Jeśli coś jest czarne to nie dodaję do tego bieli żeby wyglądało troszkę weselej.

Co do przelatywania córek - jeśli wyrazi na to zgodę to będzie jej problem tylko po co pisać że on kogoś przeleciał i to jest ok ale to ze ona się dała to już jest łatwa.
Wiesz to tak jak z tą historyjką - facet jak się prześpi z 100 to maczo , ale kobieta jak się prześpi z 100 to już .... Takie rozumowanie rozwija Warszawianka.

W ogóle to chyba nie temat na to miejsce no ale skoro już...

Jego syn złamał nogę. Nie chcę wnikać jak to się stało, ale generalnie zachowanie jego matki było skandaliczne.

Co to znaczy było skandaliczne??? Zastanawia mnie Twoja postawa względem żony.I moje kolejne wątpliwości co do Twojej opowieści.Albo jesteś ślepo zakochana i usprawiedliwiasz gościa na każdym kroku albo chcesz zagłuszyć swoje sumienie zwalając cała winę na tą niedobrą co zaciągnęła Twojego biedaczka do łóżka a potem nabrała go na 2 dzieci.

Wczoraj Mój pojechał do szpitala z Młodym, dzis pojechał do niej i siedział z chłopakami. Popłakałam się. Nie z zazdrości. Tylko, ze smutku, że ich małżeństwo sie rozpadło.

Obłuda jakiej dawno nie słyszałam.Jakiego smutku??Jak Ci tak strasznie smutno to zostaw faceta w spokoju i każ mu wracać do rodziny albo trzeba było tego nie zaczynać wcale a nie teraz wyrzuty sumienia zjadają Cię od środka i zamiast powiedzieć o tym otwarcie ubierasz to w smutek.

Potem zapytałam, czy nie wolałby wrócić do niej dla dobra chłopaków, bo jej uczucie napewno nie wygasło. Odpisał mu, że nie jest to możliwe, bo mnie kocha....
No i pojawiło się poczucie winy.... niby nic wspólnego z ich rozwodem nie miałam, ale może gdyby mnie nie kochał, może byliby szczęśliwą rodziną....

Nie spójne i nie logiczne sama pisałaś, że byli nie szczęśliwi, że ona się męczyła i on się męczył, ze bylo udawane itp...o jakim szczęściu mówisz??Albo historia przedstawiona przez Ciebie tylko w części jest prawdziwa albo jest jakaś druga strona medalu.I tu potwierdzają się moje wcześniejsze słowa.Nie sądzę aby facet nic zupełnie nic nie czuł do kobiety skoro spędził z nią tyle lat pozwolił sobie na seks i dwójkę dzieci a teraz piszesz, że była szansa na szczęśliwą rodzinę.

Wybacz, ze nie jestem miła ale nie na tym polega życie żeby za błędy głaskać.
Każda z nas na tym forum jest tą 2, każda z nas ma nad głową byłą żonę.Wiele z nas było w sytuacji tej które to odbiły mężów lub zaczynali swój związek zaraz po zakończeniu związku z żoną.Ale każda z nas jest dorosła i takie podejście mój jest aniołem a ta była to diabeł jest żałosne nawet w naszych sytuacjach.

Może mój problem polega na tym, że ja się nie czułam nigdy tą drugą... a ona nie czuła się tą pierwszą...
Może bym miała inny stosunek do niej, gdybym nie znała jej.

Przepraszam, ale nie jestem kochanką. On rozwiódł się w październiku, ja w kwietniu. Jesteśmy razem, ale chyba jeszcze za wcześnie na kolejne małżeństwo, na mieszkanie razem.

Alutka131
Naprawdę uważasz, że gdyby nie Ty, oni byliby nadal rodziną? quote] Może gdyby nie poznał mnie 7 lat temu, gdybyśmy się nie zakochali się w sobie (to było jeszcze przed ich ślubem), może udałoby mu się pokochać ją.
Wyrzuty sumienia..... nie potrafię się pogodzić z tym, że ludzie się rozwodzą. Sama jestem po rozwodzie. Gdybym widziała jakąkolwiek szansę, choćby cień, że udałoby się mnie i mojemu mężowi nigdy bym nie pomyślała o rozwodzie. Gdybym jednak miała dziecko, nigdy bym się na to nie zdecydowała, pewnie bym tkwiła w nieszczęśliwym związku tak długo jak by to było możliwe.
Dlatego nie jestem w stanie zrozumieć, że mimo, że była żona mojego faceta zdecydowała się na rozwód, mimo, że miała z nim 2 dzieci, cudownego męża, który sprzątał za nią, gotował, prał, prasował, zajmował się dziećmi i sam zarabiał na dom (ona nigdy nie pracowała). Nie jestem w stanie zrozumieć tego, że fakt, że jej nie kochał zaważył na tym że zdecydowała sie na rozwód. On by jej nie zostawił samej z dziećmi.  Zdecydował się przecież na małżeństwo ze względu na dziecko i ona wiedziała o tym, że na więcej nie może liczyć.

Kocham go. Przez pierwsze lata jego małżeństwa nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Odeszłam.Wziełam ślub z innym. Myślałam, że uczucie przejdzie. Nie przeszło. Nie potrafię żyć bez niego. Nie boję się związku z nim. Boję się, że jego byla nie zaakceptuje mnie.

Tak, przecież mam być żoną ojca jej dzieci. Będę miała kontakt z jej dziećmi. Przecież mam być ich drugą mama

Jezu dziewczyno nie mogę się nadziwić jak czytam co Ty piszesz.
I co z tego że będziesz miała kontakt z jej dziećmi?? to nie oznacza, że masz się przyjaźnić z byłą swojego obecnego??Co to za układy patologiczne.Oczywiście poprawne relacje tak ale jaka akceptacja??
Poza tym jaką drugą mamą???? Ty będziesz tylko produktem zastępczym podczas nieobecności ich matki a nie żadna drugą mamą.Jesteś ciocia i tyle.

pupa7 Jaka druga mama?
Kiedyś rozmawiałam z Moim o moim obowach i on użył właśnie określenia, że chłopcy mnie napewno pokochają, bo będę dla nich "drugą mamą" i to dlatego pomyslałam w ten sposób

Witam.
Dziewczyny chyba za bardzo rzuciłyście się na koleżankę. Jest w trudnej sytuacji co myśle potenguje fakt, że zna obydwoje jakiś czas a teraz została partnerką faceta. Każdy ma różną wrażliwoś i niemożna wymagac od wszytkich takiego samego podejścia.

Macocho jechanie po koleżance i wyżywanie się naprawde nie ma sensu. W mojej ocenie tego jak piszesz to właśnie robisz. Każdy popełnia w swoim życiu błędy i będą w środku sytuacji cięzko ja ocenic tak jak robią to ludzie z zewnątrz nie związani emocjonalnie z nią. Ja potrafie zrozumiec fakt, że ludzie biorą ślub ze względu na ciąże, owszem nie popieram tego ale potrafie zrozumiec pobudki i wciąz tak się dzieje i dziac będzie. Dzieci powinny się wychowywac w pełnej rodzinie czy to się komus podoba czy nie. Osobiscie uważam, że dzieci wychowane w niepełnej rodzinie sa nieszczęsliwe i zawsze im w życiu czegos brakuje. Tak samo jak dzieci wychowane w nieszczęśliwej rodzinie ale normalnym jest fakt, że każdy rodzic chce próbowac dla dziecka taką rodzinę stworzyc. Sama mam dziecko i  chce by miał szczęśliwy dom i wiem, że walcze w stuacjach i często robie rzeczy których nigdy wcześniej w swoich związkach nie robiłam tylko dlatego aby w domu była dobra atmosfera i abyśmy się z m dogadywali. I on robi to samo, posiadanie dziecka bardz zmienia priorytety i podejście do wielu spraw.

Co do "przelatywania" dziewczyny, no cóż...w tych czasach to już normalka i robi to raczej każdy facet jak ma okazję, a ta "córka" nie została przelaciana od tak sobie ale i za swoim własnym przyzwoleniem więc nie zrzucajmy tylko winy na facetów i ich odpowiedzialośc. Raczej uczyc dzieci żeby się zabezpieczały aby takich sytuacji nie było.

Z tego co napisała warszawianka wnioskuje że bardzo by chciała aby i dzieci i mataka ją akceptowały i chyba nie ma w tym nic złego. Dlaczego by nie? Owszem akceptacja matki najważniejsza nie jest bo możan trafic na dużego świra, a z kobietami nigdy nie wiadomo ale akceptacja dzieci jest niezbędna.

Warszawianko uważam że musisz mocno się zastanowic nad priorytetami. Najważniejsza jest tu akceptacja jego dzieci(choc niemozna dac sobie wejsc na głowę) i to abyście się wy rozumieli i trzymali jeden front ale akceptacja ex nie jeste tu niezbędna choc fajnie by było miec poprawne stosunki.
Ja osobiscie nie  wyobrażam sobie takiej wielkiej pięknej rodzinki poskładanej choc Adel dała przykład że można. U nas się nie da przez charakter ex, a i tez to że ja juz jej szans więcej nie dam bo wszytkie dotychczasowe wykorzystała i robi to nadal. To kwestia chcarakteru ludzi.
Mam nadzieję, że wam się uda a i że sami też dorobicie się dzieciaczka jeśli się kochacie.
A matką tych dzieci nie będziesz ani pierwsza ani druga i nie próbuj nią by. Jesteś macocha i tyle. Akceptuj, kochaj jak potrafisz bądz ok ale nie próbuj byc matką. Twój partner tez musi to zrozumie, ż ety jesteś ich macochą a nie matką, druga matka itd. Przedewszytkim jesteś partnerką/ żoną ic taty. I oni też w końcu powinni to zaakceptowac, a twój partner musi o to dbac.
Pozdrawiam

Od moderowania jest administrator forum droga shedir.Dziękuję za cenne wskazówki za to jak mam wyrażać swoje opinie, pozwolisz jednak , że z nich nie zastosuje.Każda z nas rejestrujac się na forum ma prawo wyrażać własne opinie nawet jeśli będą przykre dla innego rozmówcy.

Postawa Warszawianki jest dla mnie niestety nie do przyjęcia w związku z tym wyrażam to.Nie obrażając i nie ubliżając , niestety nie słodzę i nie przytakuje takiej opstawie jaką ma jedna z nas.

Co do bycia drugą matką.Jeśli chcesz być matką to zróbcie sobie dziecko.Nie próbuj być matką dla dziecka które nadal ją posiada.Oczywiście fajnie jest gdy kontakty są takie jak ja mam z małą ale nie posówam się do nawet myślenia o tym by być jej mamą.

Macocha traktuje mnie jakbym była z jakiegoś patologicznego środowiska a to nie prawda. Moi rodzice to kochające małżeństwo od ponad 30 lat, a są ze sobą od 14 roku życia. Mój pochodzi z bardzo religijnej rodziny. Skończyliśmy studia, mamy dobre prace, Mój prowadzi własną firmę. Fakt, oboje jestesmy po rozwodzie. To jest naszym grzechem głównym. Mój popełnił w życiu błąd. Może faktycznie, użyłam niefortunnego określenia "przeleciał laskę" i stąd ocena Macochy. Może powinnam była napisać, że w chwil dołku psychicznego znalazł ukojenie w ramionach kobiety, która go pocieszyła. Dla mnie jest to obojętne, jakiego użyję określenia. Stało sie. Został ojcem. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, które wystąpiły w tamtym czasie, opinię bardzo pobożnej rodziny i dobro dziecka, uważam, że postąpił odpowiedzialnie biorąc ślub. Zrezygnował z miłości do kobiety, na rzecz miłości dla dziecka. Ja nie bedę w tym miejscu dyskutować z Wami - uważam, że to bylo jedyne wyjście z tej sytuacji. Sama postąpiłabym tak samo. Gdybym miała syna, doradziłabym mu małżeństwo (ale ślub cywilny). Sama kwetia trwałości takiego związku to już inna sprawa, to już dobra wola partnerów.
Kocham Go i uważam, że powinnam zrobić wszystko, aby rodzina którą zamierzamy założyć w przyszłości, była szczęśliwa. Zależy mi na akceptacji byłej żony Mojego, bo nie lubie sytuacji konfilitowych. Może też chcę uciszyć sumienie, że zamiast namówić Mojego, do ratowania rodziny, do dialogu, byłam milcząca. Sama nie potrafię się pogodzić z tym, że byłam zmuszona do podjecia decyzji o rozwodzie. Dla mnie to są bardzo trudne tematy i dlatego liczyłam na Wasze wsparcie a nie krytykę. Ja byłabym w stanie zrezygnować z wlasnego szczęścia, na rzecz dzieci. Moze dlatego tak ważne jest to, aby nie traktowali mnie jak zlej macochy z bajki o kopciuszku. Dodatkowo, że nie wiem czy będę miała swoje dzieci, chciałabym im jakoś wynagrodzić to, że ich rodzice nie są razem. Przykro mi, że jestem odbierana jako osoba z marginesu czy zakłamana.

Warszawianko, absolutnie nie uważam Cię ani za osobę zakłamaną, ani z marginesu, ani z patologii lub coś w tym stylu. Po prostu się nie zgadzam z pewnymi tezami które przedstawiłaś. I jak już wcześniej gdzieś tam napisałam - nie oceniam, nie mnie to robić. Wszyscy popełniamy błędy - z tym się zgadzam. Bierzemy odpowiedzialność za swoje czyny - jak najbardziej popieram, natomiast nigdy nie wiem, jak odnieść się do ludzi, którzy przedkładają swoje szczęście nad inne dobro - w tym przypadku dziecka. Nie potrafię uwierzyć (trochę jest to podyktowane własnym niestety doświadczeniem), że żyje się z osobą, której się nie kocha, bo ma się dziecko. Czy taki człowiek udaje cały czas akceptację dla drugiej osoby? Dziecko wyczuje fałsz na kilometr! Jakie to jest życie - wstajesz, kładziesz się spać, jesz, żyjesz - cały czas obok osoby, której nie kochasz. Ja bym nie potrafiła, unieszczęśliwiłabym siebie - a wtedy dziecko niestety też. I nie jestem w stanie uwierzyć, że niektórzy tak potrafią, zresztą, to pęka po jakimś czasie. I naprawdę nie rozumiem, co podkreślam - ratowania związku kolejnym dzieckiem. Nie potrafię tego pojąć.
Poza tym...jeżeli tak bardzo potrzebna Ci jest akceptacja byłej Twojego partnera, to musisz się liczyć z tym, że nigdy możesz jej nie otrzymać. Może być tak, że ta kobieta Cię po prostu znienawidzi, bo tak będzie jej łatwiej (i nie twierdzę bynajmniej, że na to zasłużyłaś..!)i pytanie, co wtedy zrobisz. Chcę Ci po prostu uświadomić, że lepiej dla Was i dla Waszego związku, żebyście się od niej trzymali z daleka, bo tak jest zdrowiej. I tak, jak powiedziała Shedir - ważniejsza jest dziecka akceptacja. Nie byłej.
Powiem tak...z "naszą" ex rozmawiałam tak naprawdę poraz pierwszy przed komunią młodej. Jeszcze mc wcześniej nie myślałam, że w ogóle będę w stanie to zrobić, za dużo mam żalu wobec niej i goryczy. Poszłam, pogadałam - nie zjadła mnie, ani ja nie rzuciłam się jej do szyi. Do gardła, znaczy się. Ale nie wyobrażam sobie takich spotkań częściej - dwa razy i wystarczy. I niech tak zostanie.

kryzys malzenski leczony dzieckiem 1,3,8 konczy sie najczesciej choc nie zawsze DUZYMI alimentami.Powiem tak.Dziewczyno-wez sie w garsc.Nie tlumacz swojego faceta,nie osadzaj ex,nie szukaj jej akceptacji,dzieci traktuj zgodnie z wlasnymi zasadami,nie rob nic na sile.KOCHAJ.Wszystko w temacie.Bez dorabiania sztucznych ideologii!Powodzenia.

najcięższą sztuką jest przyjąć konstruktywną krytykę....a jeśli jesteś na etapie "mamo tato pogłaszcz mnie po głowie" to faktycznie forum dl macoch to za dużo.

hmm. pozwolę się wtrącić do dyskusji, choć przyznaję, nie przeczytałam wszystkich Waszych dotychczasowych postów. Postaram się o to jednak i trafię na pewno na wiele wartościowych wypowiedzi.
Jeszcze niedawno ten wątek mnie nie dotyczył, ale niestety, nie zawsze jest fajnie być tą "drugą". Związek mojego partnera nie zakończył sie z jego winy..były łzy, płacz, złość i są zobowiązania w/c dwójki dzieci. Trafiłam na superfaceta, bo rozwód nie zmienił jego nastawienia do dzieci i próbuje, i stara się być, gdy tylko może i go potrzebują. Tłumaczę sobie bardzo często, że przecież wolę tak, niż miałby mieć w nosie uczucia dzieciaków...wtedy byłby draniem, a tak jest superfacetem. I wiem jak się czuje ta "druga" w konfrontacji z jego "przeszłością"...

pozdrawiam*)

U nas znowu powtórka z ubiegłego roku. Nie ważne podpisane w obecności pedagoga i psychologa zobowiązania - przecież to nie sąd, którego można zwodzić i przeciągać w nieskończoność. Tym razem jest jak do tej pory miesiąc bez kontaktu jakiegokolwiek ojca z dzieckiem, wbrew ustaleniom.
Po co takie zagrywki? Komu przyniosą cokolwiek dobrego? Czy komunikaty od psychologa i pedagoga, że dziecko potrzebuje więzi z ojcem, wręcz się tego domaga, ale szanownej pani to nie interesuje.
Mój się męczy, bo dla niego dziecko jest bardzo ważne, ale nic nie może zrobić bez postanowień sądu (chyba że ja o czymś nie wiem?).
Naprawdę przykro na to wszystko patrzeć i nie móc w niczym pomóc - istnie frustrująca sytuacja

I niewiele zdziała mając postanowienie sądu. Sznowna mamusia będzie wymyślać choroby dziecka i dalej nie będzie widywal córki.
Dla dobra dziecka (aby małej nie starszyć) z policją chodzić nie będzie.

Oj dziewczyny, jeśli tylko możecie to nigdy, ale to przenigdy nie zgadzajcie się aby dzieci waszych partneró, mężów mieszkały z wami. Ja mam tak czasami dość, że szkoda gadać. Jestem jak służąca której nikt nie widzi. A jak zbuntuje się to obchodzą mnie wszyscy kołem. Mąż okazuje, że mu przykro ale dalej dzieje się tak samo bo synek... . Obowiązki to mam jak matka, ale praw do dcyzji  - żadnych.
I powiem wam, że takie mobilizowanie facetów do większych kontaktów z dzieckiem to też obróci się po czasie przeciwko wam - z wieleletniego doświadczenia - ONE SĄ NAJWAŻNIEJSZE A JA JUŻ NIE. Podobno się ze mną liczą tylko dlaczego w niedzielny wieczór siedzę z kompem w sypialni gdy panowie w salonie przy piwku oglądają ulubiony sport? (najpiew mecz siatkówki, teraz relacje z wczorajszego tenisa i żużel. Kolacje zrobiłam, pranie też. Nawet przygotowałam obiad na jutro. Niestety nie załużyłam sobie na miejsce w salonie. Jak zawołałam męża to usłyszałam, że chłopcy zaraz pójdą spać. Tylko, że zaraz spać to ja pójde bo jutro wstaję w 5 a oni mają wakacje.

Witam w upalny dzień.
Oj kobitki, kobitki....
Tak, każda z nas ma swoje doświadczenia i wciąż ich przybywa.

Widzisz Agileo, ja też już przeżyłam samotność (po nieudanym małżeństwie). Jestem z drugim mężem. Kiedy ślubowaliśmy dzieci mieszkały z mamą. Nasze życie było takie jak wasz - dzieci w weekendy, święta i urlop. Niestety sytuacja się zmieniła gdy młodsi byli w liceum. "Mamusia" wyjechała do przyjaciela i już nie wróciła. Kocha ich - słysza to kilka razy w tygodniu. I na tym się kończy. Ani jej nie widzą. Średni jest na studiach już. Właśnie zakończył sesję i wrócił do domu (mojego). W zimę była mowa, że chłopaki pojadą do niej na wakacje (kiedy nalegałam aby zabrał ich do siebie w ferie). W czerwcu dowiedzieliśmy się że nie pojadą do niej bo ona przyjedzie w lipcu na dłużej. Cholera, jest lipiec a jej nie ma. Nie płaci alimentów. Na wysłanie ich na wakacje męża nie stać a oni w tym roku nie rwą się do pracy. Mama mówi, że mają na to czas. A mój chłop nie gna ich do niczego bo oni tacy "skrzywdzeni".
Tak, Agileo, ja też mam zawsze zrozumiec. Tylko, że ja mam swoje lata i nie mam już siły. Chcę po upalnym dniu odpocząć przed telewizorem i nie mogę. Nawet nie mogę swobodnie porozmawiać przez telefon ze swoimi dziećmi.

A za poświęcenie się dla dobra dzieci to już dostałam od najstarszego pasierba. Była to lekcja którą zapamiętam do końca życia. Od kilku miesięcy nie widujemy go i nie mówi się o nim. Ojciec przeżył ciężko ale wniosków nie wyciągnął. Twierdzi, że młodsi sa inny. A ja tego nie zauważam. Pranie wrzucane do kosza, jedzenie wyjmowane z lodówki bałagan w całym mieszkaniu. Jak jednego dnia kazaliśmy najmłodszemu przygotować obiad to odpowiedział "nie myślcie sobie, że będę wam gotował. Ja mam wakacje". W ciągu roku szkolnego też na wakacje. No i tatuś obiadki gotuje.
A jak mamusia zadzwoni i nakaże iść do babci to pędzą w podskokach bo mama kazała. Ja jestem obca, żona taty i mam tylko obowiązki. Nie mam prawa odezwać się. A mój mąż dzieci usprawiedliwia, robi za nich i jest szczęśliwy, że są z nim, że pozwoliłam aby zamieszkały z nami, że nigdy nie broniłam kontaktu z nimi.

A co do sportu? Agielo - w moim domu leci na okrągło TVN24 na przemian z kanałami sportowymi.
Ja chętnie oglądam żużel, mecze ale po pięciu godzinach mam ochotę na coś innego i nie koniecznie pogodę, tenis czy teledysk. Wracam po pracy do domu około 18-tej. Kładę się spać około 23-ej. I w te kilka godzin chcę choć godzinę na swoje upodobania.
Żeby weekend był tylko nasz, bez dzieci muszę się dobrze nagimnastykować. Bo co z tego że zorganizuję wyjazd skoro mąż powie że pracuje w sobotę a w niedzielę chciałby z synem ... No i wróciłam z weekendu rodzinnego. Urlop?! Wspólny wyjazd?! Miałam obiecane nie raz i ... nie dostał wolnego albo coś wydarzyło się z dziećmi.
Kurcze, ja sama wychowałam dwójkę. Wiem jaki to kawałek chleba.

Rozpisałam się.

Jeszcze raz powtórzę - nie poświęcajcie się dla obcych dzieci bo nie będzie wam to wynagrodzone. Chyba, że w niebie.

Ewarg, tak czytam to co piszesz i włos mi się jeży, jak sobie wyobrażę, że kiedyś i mnie to może czekać (pasierby w naszym domu, zero prywatności i samowolka). Bo póki co dzieli nas niby tysiące kilometrów, ale przecież to się w każdej chwili może zmienić. Brrr...

Współczuję Ci serdecznie, że nie możesz się poczuć swobodnie we własnym domu i nawet obejrzeć ulubionego programu - może jesteś za mało asertywna? W końcu ani TV, ani salon nie jest na ich wyłączność i dobrze, żeby zauważyli, że nie są sami i najważniejsi? Podejrzewam, że sporą winę ponosi tu Twój mąż - bo jak to, on cały czas musi spędzać z dziećmi? To po co mu żona? Nie rozumiem takich facetów (i kobiet zresztą też) - jeśli dziecko jest dla ciebie wszystkim, to po co zawracasz komuś głowę ślubem? Żyj z dziećmi i basta.

Pozdrówki dziewczyny i do przodu!

wiecie co tak czytam co piszecie i zastanawiam się po co i dlaczego ludzie na siłę komplikują sobie zycie???? większość z was to kobiety nie pogodzone z tym że gdzieś jest waszego exa eksowa , że są dzieci mniej czy bardziej rozgarnięte ... większość z was nie ma pojęcia co znaczy byc rodzicem , odpowiedzialnym , że gdzieś bliżej lub dalej jest ich była... jest w was tyle jadu i nienawiśi że mi was szkoda... jesteście bezduszne i wyrachowane ..

uuuu widze,ze na nasze forum zawital wzor moralnosci ,ideal uczuc i zapewne jedna z ex....milo nam i czekamy na dalsza konstruktywna poparta fktami i argumentami krytyke

To chyba było nie na miejscu albo nie czytasz ze zrozumieniem.Córka mojego M ma 100 razy lepiej u nas niż u własnej mamy więc nie mów mi o krzywdzie i o tym jaką to złą kobietą jestem.A warunki stawiać będę bo w moim domu 4 latek nie będzie mną rządził , pomiatał czy stawiał się .Każdy w życiu ma swoją hierarchię.W pracy jest dyrektor, zastępca, pracownik.W domu jest głowa rodziny, szyja i dzieci . Jeśli Ty swoim dzieciom nie stawiasz warunków , wymagań itp to śmiem twierdzić , że żadna z Ciebie matka.Hodujesz, utrzymujesz , zapłaczesz....

Z drugiej strony ta krowa co dużo muczy mało mleka daje....Wypowiesz się w naszej kwestii jak znajdziesz się w tej sytuacji. Teraz nie pisz o sraczce jak masz zatwardzenie to chyba dwa różne bieguny.

dzień dobry Kobietki

jak Wam się dzień zaczął? Wierzę, że jak zawsze staniemy na wysokosci swoich zadań...

a żeby skomentować ostatnie wypowiedzi, to krótko...nie ma co się sprzeczać, a zwłaszcza ONA1977 oskarżać kogokolwiek, gdy nie wiemy jaki to smak. Jesteś szczęśliwa, to fajnie..ja też jestem i mówię to głośno, a kłopoty są po to, by je rozwiązać i żyć. Jak na tym forum można poczytać, niektóre z nas są szczęśliwe z facetami "z odzysku", a niektóre jakże upokarzane przez pierwszych partnerów, mężów itd.

To, że nie jest wiecznie różowo i słodko to akurat chyba dobrze, bo byłoby za mdło.

pozdrawiam i życzę udanego dnia

A witam, witam!
Widzę, że wczoraj opóściła mnie "pyskówka"z trolem. Ale poradziłyście sobie świetnie. Gratuluję!

Tak dzień zaczął mi się pięknie. Wczoraj doszło do solidnych uzgodnień. Mąż stanął na wysokości zadania. A jak w życiu się sprawdzi to się okaże. No nie powiem że i ja dostałam zakres obowiązków.
Kawalerka przeprosiła, mąż przeprosił i ja też, i żyjemy w symbiozie.

Fajnie, że można wygadać się na forum. Rodzinie truć nie będę, bo synowie stanęli by do walki.

Miłego dnia życzę i dziękuję za wczorajsze słowa otuchy i zrozumienia.

ONA,
nie byłaś nigdy w sytuacji w jakiej my się znajdujemy to niewiele możesz powiedzieć. Na pewno nigdy nie zrozumiesz naszych uczuć. Prosty przykład. Parę lat temu kiedy jeszcze nie byłam z facetem po przejściach moja znajoma zaczęła się z takowym spotykać. I wtedy jej zachowanie, sposób myślenia wydawał mi się dziwny.. nie rozumiałam jej.. do teraz. Teraz rozumiem po części jej zachowanie, obawy, itp.

A tak poza tym to u mnie cisza, spokój i harmonia ;-)

Pozdrawiam

Ewarg brawo i oby tak zostało

Do konfrontacji się nie dołączę wybaczcie

Agileo pytałaś jak zareagowała moja córcia na kogoś nowego.... Najpierw była zdezorientowana, potem był etap akceptacji coś około miesiąca trwał i wtedy nazywała go wujkiem, aż przyszedł czas gdzieś około półtora miesiąca po takim bliższym zapoznawaniu (bo wcześniej były dwa trzy spotkania z doskoku) i sama przyszła i zapytała czy może nazywać go tatą, na co dostała odp że jeśli chce to oczywiście i tak już zostało.

Ja natomiast przez jego córkę przyjęta zostałam najpierw z dystansem, a potem myślę, że po kilku rozmowach z ojcem, gdy niejako pogodziła się z sytuacją (bo oczywiście o tym co się działo, o tym że mama ma nowego partnera, potem że w taty życiu pojawiła się nowa kobieta, matka z dziewczynką nie rozmawiała) stałam się ciocią i taką trochę powierniczką, ale to tylko jak się nie boi reakcji matki, mimo że ja jej przecież nic nie przekażę.
Nigdy jednak nie było negatywnego zachowania, raczej dużo strachu bo dziewczynka jest mocno przez matkę od siebie uzależnioną, a jednocześnie mama traktuje ją jak małą dorosłą i nie tylko poprzez sposób ubierania się, ale też zachowanie.
Przykro jest patrzeć gdy dziecko np. nie widzi, że z pewnych wspólnych zabaw czy nawet obowiązków domowych można czerpać frajdę o ile robi się je wspólnie....

HEJ !!!!! Witam w deszczowy dzionek. Jak komuś przeszkadzały upały to pewnie jest teraz zadowolony.

U mnie HARMONIA !!!
Wygląda i ma wyglądać tak : mąż wieczorem przygotowuje obiad (np. gotuje zupę, maceruje mięso), na drugi dzień kawalerka gotuje ziemniaki, makaron, piecze mięso itp. Jak wracamy z pracy do domu stół nakryty, mieszkanie wysprzątane, kuchnia lśni! Szybka surówka i ... smacznego ! My z męzem zmywamy po obiedzie, robimy zakupy. Ja piorę, lub przygotowuję pralkę a młodzi rano rozwieszają. Pranie ja składam i prasuję.(bo byłoby zwinięte w kłębek). Wieczór młodzi spędzają albo poza domem albo w swoich pokojach. Filmy mogą oglądać na kompach jeśli chcą coś innego niż my.
Tak mogę żyć.

A co do reakcji dzieci na nowego partnera mamy?
Jakiś czas moi synowie wiedzieli, że kogoś mam ale dopiero jak podjęliśmy decyzję o wspólnym zamieszkaniu przedstawiłam ich sobie. Jakiś wspólny weekend w plenerze, imprezka.. Złapali kontakt. Ucieszyli się, że matka "spadła im z barków", że nie musza się marwić iż w domu coś się popsuje i nie ma komu naprawić itp. Wieść o naszym ślubie przyjęli z uśmiechem na twarzach. Jest ok. Synowe w pełni akceptują a mój wnuczek ma więcej dziadków.
Natomiast męża synowie - młodsi (ci co mieszkają z nami - byli jeszcze w podstawówce i dla nich było najważniesze żeby nie stracić ojca. Obserwowali mnie i w końcu przyjeli do rodziny. Kiedy matka ich zostawiła mogli zostać u dziadków. Woleli u nas. Najstarszy niestety nie zaakceptował nowego związku taty. Tata miał walczyć o mamę a nie szukać nowej kobiety. Nawet jak deszcz pada to moja wina. Po wielu przykrościach nie spotykamy się wogóle. Nawet nie pamiętał o dniu ojca. Już jesteśmy z tym pogodzeni choć w duchu liczymy, że dorośnie, przejży na oczy, wróci. Ich matkę widziałam tylko raz i niepotrzebnie złożyła mi wizytę. Na tym kontakt zakończył się. Z tego co mi wiadomo to mój mąż ostatni raz rozmawiał z nia we wrześniu ubiegłego roku.

Natomiast kiedy mój były mąż ożenił się ponownie to moi nie umieli odnaleźć sie, bo ich macocha jest o kilka lat od nich starsza. Ich siostra jest o cztery lata starsza od synka od najstraszego czyli swojego bratanka. Kontaktu z macochą nie mieli i nie mają. Ona nie chciała. Tak więc spotykaja się sporadycznie z ojcem i siostrą. 

A co do oceniania nas, macoch przez inne osoby? Powiem krótko, niech im nie przyjdzie wychowywać cudze dzieci.

Witajcie kobitki,
czesc Alutka, ucichlam cos na naszym necie ale mix pracy z lapaniem sie z zyciem macoszki za bary to prawdziwy zlodziej casu. Nijak nie moglam trafic do kompa :-)
Uzbieralo sie "watkow" jak nie wiem co. A desperacja podpowiedziala mi zeby zapytac Was, drogie przyjaciolki w boju :-), o rade, zdanie (bez dolowania pleaaaseeee !!  bo dola i tak mam juz wielkiego) .
Zycie toczy sie jako tako po japonsku - "mali terrorysci" (jak ich kiedys moj M nazwal :-) nie wiedziec czemu heheh) byli i pojechali.
Spedzili raptem 13 dni u Tatya mialo byc 3 tyg. Poszlo o wyzwiska w moja strone przez 16latka. Jest tak przepelniony jadem (czyms z czym urodzila sie exia hmmm....) ze masakra. Ale nie zaczelo sie ot tak po prostu. Najzwyczajniej w swiecie , gdy stanelismy po drodze , a jechalismy z nasza corka (lat prawie 4) i mojego M dwojka (14latka i 16latek) , to mala jak to w tym wieku marudzila, grymasila, Tata wyskoczyl po pieniadze a ja wyszlam na moment by zatelefonowac. Wracam do samochodu a tu najmniejsza skarzy sie ze ktos kopnal w jej fotel (zwykle siedzi z foteliku z przodu). A we mnie jakby piorun walnal. Mysle sobie o nie nienawisc , gupawe wybryki w moja strone zrozumiem (no raczej nie zrozumiem ale zniose jakos)  ale przejawow agresji do malego dziecka (i to jego sisotry przyrodniej) znosic tolerowac NIE MAM ZAMIARU. Wiec zapytalam ja a kto to zrobil a ona nie miala watpliwosci. Z reszta od zawsze on byl najbardziej  agresywny wobec ludzi w ogole, a dzien przed tym zdarzeniem nawet do swojego ojca odpalil pare "slownych ciosow". Ale jak komputerek mial obiecany (za dostanie sie do liceum) lub inny gadzet to potrafil slodzic i grac "pogodzonego z zyciem i wszystkimi wokol". Ale wiadomo co wyprawia jego Mother i dawke dzienna jadu (bo jej samej nikt nie chce na randki zabierac to sie odgrywa na ex i jego zonie ze zyja jak ludzie). 
Koniec koncow od slowa do slowa, a zaprzeczal w zywe oczy (zanim tata wrocil do samochodu to az czerwony sie zrobil bo zaskoczony byl zwyczajnie ze mala to powie mi- przeliczyl sie), obrazal mnie (a to ze co ja tam jeszcze studiuje w TYM wieku, a to ze mieszkalam na wsi i tam takie "drobiazdzki" :-). Ale gdy  walnal ze "z blondyna nie bedzie gadal" a  odparlam ze wiecej kultury sie nalzey starszym bo on badz co badz gowniarz jest to od razu "ty szma....." itp.
Niezle prawda?  A pare dni wczesniej (zanim dowiedzial sie o dostaniu po wielkich trudach - bo same 2 i 3 mial na swiadectwie, do liceum) wiedzial juz ze kompa ma juz w garsci i nie musie sie juz  "starac" byc ok dla ojca i reszty.
No wiec tak w skrocie bo pisac by dlugo trzeba a nie mam  juz sil na wojne jadowitych agresorow. Moj M po tym zapakowal ich i oddwiozl do matki bo uznal ze "dosc tych przyjemnosci".    Juz wyobrazam sobie tryumf exi wraz znimi i dumy z syna ze "taki odwazny" sie okazal i rzucil we mnie "miesem". Katastrofa mowie Wam. Staram sie byc ok, rozumiejaca (nie nadskakujaca bo z tym juz skonczylam - nie te dzieci nie te charaktery - exia to domina wiec nie  glowa muru nie przebije dobrocia, miziu mizu itp). Nawet szybko wyskoczylam do sklpeu po perfumy dla "odwaznego" 16latka zeby najmlodsza dala urodzinowy prezencik dla przyrodniego brata. ALe gdzie tam - i tak jakby mogli to strzeliliby w plecy :-). Wiec same widzicie ze NIC NA SILE ze rozumienie bolu, rozpaczy (choc od ich rozstania minelo 7 lat) i innych sytuacji porzwodowych, tego typu ekscesow nie przewidzisz. I co tu robic?
A jak, odpukac, agresja wobec malej bedzie narastac? Skad mam pewnosc ze gowniarz nie wymysli innych form ataku? Wczesniej tylko slowami cos tam probowal sie wykazac (uwagi typu "wez tato ja uspokoj, co ty na tak sie godzisz gdy ona chce siedziec tu czy tu " itp) a tu pierwszy raz "kopniecie w fotel". Wolam o pomoc dziewczyny. Niegdzie nie widzialam by komus cos podobnego sie zdarzylo wiec..... dacie mi rade doradzic? ...  czy juz moze byc tylko gorzej.  Nie wiem (moj M tez ma zagadke...)  co robic - bo sutyacje trzeba rozwiazac jakos bo nie widze jakos ich przyjazdu do nas po tym zdarzeniu dopoki slowa przeprosin nie padna. Tylko problem w tym ze one sa chowanie przez exie w poczuciu (juz raz tak do swojego ojca powoiedzialy) ze "za nic nie musicie przepraszac, to on niech was przeprosi za wasza krzywde "  itp. Co powiecie?... Potrafilybyscie przejsc nad tym do porzadku dziennego? Trzeba bylo wam wiedxziec te oczy gdy ublizal mi:jakby mogl to by uderzyl, a ojciec z boku stal juz nie pamietam w takim stresie bylam,
Dzieki i odezwijcie sie bo nie mam z kim tego obgadac.

Anitka, ja też ostatnio mam kiepsko czas żeby do kompa zdążyć. Wiecznie coś, co do urlopu jeszcze daleko, w pracy wiecznie kogoś brakuje więc zapierniczam za dwoje i po południu do mało czego jestem zdolna. Jak się 8 h ślepi w komputer, to potem ciężko nawet pocztę w domu przejrzeć:(Mam jednak nadzieję, że wkrótce jakoś pogadamy:)
A propos sytuacji...Podzielę zdanie macochy, że brak przeprosin oznacza brak odwiedzin u Was. To na pewno. Można jeszcze ścierpieć przytyki słowne, pewnie, że to niemiłe, ale jakoś da się ogarnąć. Natomiast agresja w stosunku do otoczenia, zwłaszcza do małego dziecka - tego tolerować absolutnie nie wolno. Zastanawiam się jak tylko, jak wybrnąć z całości, bo powiem szczerze, nie sądzę, aby młody przeprosił. Zapewne nie uważa, aby zrobił coś złego, poza tym raczej będzie robił na złość. Wiąże się to z tym, że jeżeli będziecie konsekwentni, dziecko może długo ojca nie zobaczyć. No i mamusia powie: a nie mówiłam. Ja w tej sytuacji próbowałabym jednak jakoś do młodego dotrzeć, po dobroci spróbować wytłumaczyć, że tak się po prostu nie robi. Może jest na niego jakiś sposób? Może trzeba poczytać coś o psychice nastolatków? Bunty młodości to chyba każdy zna.. Jeżeli to nie wypali, postawiłabym na konsekwencję. Znaczy krótko i na temat: dopóki nie dorośnie do odpowiednich zachowań, drzwi ma zamknięte. I nie patrzeć na nic, po prostu konsekwencja. Zaraz mi ktoś odpowie, że się łatwo mówi..A pewnie, że się mówi i szczerze powiem, że współczuję mężowi sytuacji "między młotem a kowadłem". Ale nic innego do głowy mi nie przychodzi. Póki co, odpukać, problemu takiego nie mam, chociaż mała ostatnio weszła w wiek dyskusji ze wszystkimi o wszystko. I już potrafi strunę przeciągnąć. W tym przypadku stosuję zasadę: powiedziałam raz i koniec. Dyskusji nie podejmuję w ogóle, mój tak samo.

No kobietki, ogromne dzieki za dobre slowo dla strapionej :-). Jestescie wielkie.
Usmiecham sie ale mi nie do smiechu.
Macie racje z tym "sorry"  bo rzecz jasna "tendencje" do tego typu zachowan chlopaczek ma. Zatem jasne jak slonce ze bedzie tylko czyhal na kolejne "sposobnosci".
A co do wsparcia M. Coz trudno przyznac ale z tym az tak rozowo nie jest - zwyczajnie glupio sie przyznac. Ale wiem ze mu ciezko i lapie takiego dola jak ja :-). Straszne w tym to ze bywalo (oj bywalo)  ze to moj M mi tlumaczy, wyjasnia ze to dzieciarnia, ze glupawy wiek, ze kazdy inny i roznie reaguje, ze wiele przeszly (a exia to z piekla rodem i zycia im w tym nie ulatwia i nie oszczedza slow) przez ten rozwod itp itd. A ja sie do cholery (!) pytam :  a kto ma lekko w tej sytuacji?  czyja rola jest wychowyac, bo przeciez z dniem rozwodu/wyprowadzki rodzica itp  obowiazki wychowawcze sie NIE KONCZA tak? I system kar i nagrod dzialac musi. Zgodzicie sie badz nie - tak jakos sobie mysle....
Juz obgadalismy temat z M po tym incyudencie z zeszlego tygodnia i bedzie sie z mlodym w tym tyg. widzial. Zobaczymy jakie "16stka" ma podejscie . Od razu wyczuje sie jakie nastawienie wyrobila Mother i jak kaze sie trzymac postawy "nie przepraszac za nic i nikogo z zwlaszzca xxxxxx".  Mysle ze beda grac nieugietych i zachowaniem "honorowym" postawia na swoim ze "albo ona przeprosi - bo ja nic nie zrobilem - albo nie jezdze tam". Tak to widze w czarnych snach ale pozyjemy zobaczymy. Mam nadzieje ze moj M nie wyskoczy z pomyslem na jakis gadzet-bajer i tym nie bedzie kusil dzieciaka bo juz o tym kiedys rozmawialismy i tylko doprowadzilo do tego do czego doprowadzilo.
Same widzicie ze macie "miodzio" zycie z "maluchami" w porownaniu do mojego przypadku :-)  co oczywiscie strasznie mnie nie pociesza :-).  Ale troche latek sie juz ma i .....resztka optymizmu jeszcze jest.

Trzymajcie kciuki i dzieki wielkie ze tu wpadacie :-)

Anitko0000, Twój  mąż robi źle. Powinien porządnie potrząsnąć synami.
Mam podobnie, tzn bez okazywania agresji ale pyskówki i wyzwiska. Mój mąż bronił syna, że podpuszczony przez matkę, że zagubiony, że biedny, bo ...  Jak nie pozbył się mnie to zaczął czepiać się ojca, że zmienił się, że jest pod moim wpływem, że nie kocha go itp. Skończyło się tym, że kiedy stał się zupełnie dorosły ojciec zerwał z nim kontakt zupełnie. Teraz młodsze dzieci próbują umoralniać tatę, i podporządkowywać nas sobie. Miarka przebrała się. Zostały "potrząśnięte i ustawione do pionu". Kategorycznie zabronił im tak się zachowywać i zagroził że powielą los brata. A ja powiedzialam, że absolutnie nie życzę sobie porównywania mnie i mojego domu do ich matki i jej domu. Ona ma swoje zasady a ja swoje i mam dość uginania sie w swoim domu obcym dzieciakom. Zrobili wielkie oczy i "chodzą jak zegarki". Dostali cykora.
Twoi pasierbowie są zazdrośni, że mała ma ojca a oni nie. Na Twoim mężu tak samo ciąży obowiązek wychowywania jak i na ich matce. Po takim incydencie ma kolejną pożywkę - wyrzuciliście jej dzieci.
Każ mężowi zabierać córkę na spotkania z braćmi. Oni muszą pogodzić się i zaakceptować jej osobę. Musi im wytłumaczyć dlaczego rozstali się z ich matką. Wiem, też, że nie wolno Wam krytykować tej kobiety w obecności chłopców. Lepiej podkreślać, że nie jesteście jej wrogami.
A Ty - odsuń się od nich. Nie pokochasz ich ani oni ciebie. Ja za dobre serce dostałam mocno. Teraz mąż w oczy wypaliłam im, że sa dla mnie obcy i nie muszę nic dla nich robić a jeśli robię to oczekuję szacunku a jak nie to droga wolna. Alimenty na drogę i radźcie sobie. Nie będzie
prezentów itp.

Zazdroszczę tym, które mają dobre układy z pasierbami. I tylko tu na tym forum spotkała kilka. W życiu żadnej.

W 100% przyznaje racje Ewarg.

To że ex ma pozywke i z każdej takiej sytuacji i wykorzysta przeciwko wam to jasne. Ale to twój maż ma od symów wymagac odpowiedniego zachowania i na to reagowac. Ty zawsze będziesz wrogiem jak nie będzie po ich myśli.