Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Jakkolwiek bys nie napisała .I tak wychodzi ,ze to ty jestes jako ciocia lepsza od mamy .Mieszacie dziecku w głowie .Inne ,lepsze zdrowsze zasady u taty i cioci ,inne gorsze u mamy .Nie trzeba mówic zle o matce dziecka .Wystarczy taka manipulacja .A potem sie dziwicie .ze byle zony Was nie lubią .

Alez własnie o tym mowie .Wprowadzajac własne zasady w swoim domu ,trzeba byc bardzo ostroznym.Dlatego ,ze cos co jest dla Ciebie zrozumiale niekoniecznie jest zrozumiale dla innych .Drastyczny przyklad .
Jestes weganka i wprowadzasz wlasne zasady w własnym domu .Byla zona jest miesozerna .I powiedz mi jak wtedy sie zachowujesz ? Mowisz dziecku ,ze Twoj styl zycia jest lepszy ,czy poprostu robisz schabowe ?

Jeśli dziecko lubi kotleta robię kotleta. Nie jestem wynaturzeniem które jak już się uczepi, ze jest wegetarianinem to każdy ma nim być lub, że nie dotknę bo to palec dołożony do mordu na biednym zwierzaczku.
Poza tym mówię o zasadach nie wchodzenia na głowę lub rozpasania.Oczywiście jeśli dziecko również było by wegetarianinem to jak najbardziej starałabym się gotować dla niego to co je ale gdyby powiedziało ciociu jestem weganem ale mam ochotę na kotlet to nie widzę żadnego problemu.Nie każe zmieniać dziecku wiary,szkoły czy koloru włosów.Mówię o wychowaniu czyli zasadach dobrego zachowania itp. :-)Zresztą zawsze jeśli robię coś czego nie ma w domu u małej to nie krzyczę "Twoja matka to wynaturzenie i u nas będzie inaczej" . Prosty przykład słowo kibel lub cipa takich słów używa mama małej u nas w domu ma tłumaczone , że są słowa które można zastąpić innymi słowami ładniejszymi jak np ubikacja czy sioszka. Uważam, że są to troszkę lepsze słowa niż cipa .... przynajmniej dla malucha.

Wiecie co dziewczyny? Prześledziłam cały ten wątek i wypowiedzi "macoch" oraz osób, które atakują. Zauważyłam jedna prawidłowość i w związku z tym stawiam nastepujące hipotezy:

1. Macochy to kobiety, które charakteryzują się wyjątkowo wysoką tolerancją. Macochy to kobiety, które potrafią tolerować obecność  w swoim życiu  byłej żony partnera. Sam fakt akceptacji, że partner ma dziecko z inną kobietą jest już dowodem na to, że te kobiety potrafią więcej tolerować, niż przeciętny człowiek. Czytając wypowiedzi wszystkich macoch z tego forum stwierdzam także, że macochy tolerują bardzo wiele na co dzień, są wyrozumiałe, a więc to także potwierdza, że są osobami wyjatkowo toleranycjnymi.

2. Macochy są atakowane przez osoby o bardzo niskiej tolerancji, które mierzą je własna miarką, gdyż same nie potrafią sobie wyobrazić tego, że można byc tak tolerancyjną osobą. W związku z tym wysnuwają tutaj co chwila coraz to bardziej oderwane od rzeczywistości wnioski, gdyż w ich głowach nie może się pomieścić fakt, że można tyle tolerować,. W związku z powyższym mierzą nas własna miarką i osadzaja według siebie i według tego, jak one by sie zachowywały w podobnych sytuacjach.

Tyle.

I tu macie zagwozdke .Po pierwsze nie atakuje .Po drugie nie jestem w Waszej sytuacji .Owszem jestem pierwsza zona byla .Ale dziecko mam duze i samo ustawia sobie relacje z Ojcem .w zwiazku z tym nie mam zadnych kompleksow
I radze sobie w nowym zwiazku doskonale .Na ten temat weszlam tylko dlatego ,zeby dowiedziec sie czy moj dorosly syn poprostu nie sciemnia ,zapewniajac mnie ,ze moj partner nie przeszkadza mu

A może była żona zmieni zasady w swoim domu tak aby dopasować je do zasad w domu taty i cioci? Zawsze oczekujecie, że pod każdym względem będziemy się do was dopasowywac i skakac jak nam zagracie. z tego co piszesz tak wychodzi.
Ojciec nie jest gorszym rodzicem niz matka i nie ma nigdzie napisane, że ma się dopasowywac do tego co matka powie. W naszym domu równiez panuja zupełnie inne zasady niz w domu byłej. Każdy ma swoje obowiązki, jemy zdrowo, staramy się aby dzieci były aktywne, a nie siedziały tylko przed tv. Jest to zupełnie odwrotnie niż u byłej i co...mam się dostosowac do jej zasad bo u niej tak jest i aby przypadkiem nie wyszło że u taty i cioci jest lepiej? A przepraszam nie może byc lepiej? Macie monopol na wszytko co lepsze i dobre? Mam paśc dziecko chipsami, chrupkami, słodyczami, frytkami, pozwalac cały dzień oglądać tv? Nie sądze, a jak młoda pyta dlaczego u nas jest tak a u mamy tak to co? Mam udawać że nie słyszałam? Skoro u mnie w domu panuja inne zasady to znaczy że uważam je za lepsze, to chyba normalne. tym samym sie kierujesz ty.  Dlaczego mam nie powiedziec że jemy zdrowo, nie obżeramy się chipsami, frytkami czy slodyczami, uprawiamy sporty, uczymy sie bo to jest dobre dla zdrowia i umysłu? Bo wyjdzie że matka jest pod tym względem totalnie nieodpowiedzialna i beznadziejna i walczy z ojcem dziecka za pomoca słodyczy, frytek i chipsów aby dziecko wolało tam chodzic. Tego oczywiście nie mówimy ale młoda sama potrafi wywnioskowac wiele rzeczy. Nie krytykujemy matki przy dziecku ale młoda sama wyciąga wnioski. Widzi jak żyjemy my i jak żyje mamusia, mało tego w szkole sie teraz ucza o zdrowtm trybie zycia i porównuje i głośno mówi jak jest. Oczywiście, że była uważa, że wszytkiemu winni jestesmy my, ja bo na kogos trzeba przeciez zrzucic wine aby siebie usprawiedliwic i bronic swojego poczucia wartości. Za kilka lat to my będziemy winni temu że dziecko będzie płakało bo ma krzywe nogi, masakrycznie krzywy kregosłup nie mówiąc juz że w ciagu tygodnia przytyła 1,5 kg bo u matki je tylko chipsy i chrupki. Wtedy tez my winni będziemy ale jak mamusie prosimy abu zmieniła dziecku diete to leca wyzwiska, jak prosimy aby z dzieckiem ćwiczyła na noogi i kręgosłup jest to samo. Ręce opadaja. Małym dzieckiem najlepiej manipulowac tym co lubi, czyli np słodyczami. A potem sie drogie byłe zony dziwicie, że wasz ex i ciocia was nie znosza i uważaja że problemom dzieci winne jesteście wy. a może czas się sobie przyjżeć i cos zmienic? ...hmmm

Witam, Bardzo długo mnie tu nie było le podczytywałam Was. Dlaczego mnie nie było? Rozwiązałam ten problem (chyba). Ale ..
Cieszę się, że u niektórych emocje się wyciszyły, że powolutku wasze życie zmierza do normalności. Moje tak wyglądało przez kilka miesięcy ale od pewnego czasu powietrze zagęszcza się coraz bardziej. Przejdę do konkretów. Kiedy ślubował mój syn najstarszy pasierb nie pojechał na wesele. Proszenie, tłumaczenie nic nie pomogło. Taką podjął decyzję. W jednej z rozmów zwierzył się ojcu, że on chciał jechac i to bardzo tylko matka wywarła na nim taką presję. (Mąż powiedział mu wóczas, że jeżeli doprowadzi do sytuacji, że mojego syna nie będzie na jego weselu to nie będzie mnie. A jak mnie nie będzie to i jego no i nie dostanie pieniędzy na wesele No ale nie tylko nie pojechał na wesele to nawet karty z życzeniami nie wysłał i nie złożył kiedy spotkali sie w naszym domu kilka tygodni później. Za półtora miesiąca sam ślubuje i ... wszystkim rozwieźli i zozesłali zaproszenia tylko nie  mojemu synowi. Wczoraj mąż go ściągnął do nas aby się wytłumaczyl i usłyszeliśmy, że chcieli jechac do nich w marcu, alek jakoś tak zabrakło czasu ale narzeczona jest w ciągłym kontakcie z moją synową. Co jest nieprawdą, bo wczoraj rozmawiałam z synowa i powedziała, że tamta jakies dwa miesiące temu odezwała isę do niej, że planuja przyjechac do nich z zaproszeniem i na tym koniec. Mam cholerny niesmak. Mąż nakazał młodemu załatwić sprawę szybko, ale ja mam wrażenie, że to ta sama zagrywka co poprzednio. Mąż do tej pory nie dopuszczał so siebie takiego zachowania. Ja po wyjściu pasierba powiedziałam co myślę i oznajmiłam mężowi, że nie pojadę na to wesele. W końcu jego dzieci mieszkaja z nami. To ja im gotuję i piorę. To moje dzieci oddały swoje pokoje dla nich i jak przyjeżdżają do swojego domu rodzinnego to nocują u dziadków lub cioci. No i zrobiło się nieciekawie. Nie wiem co mysleć, co robić.

Hej macoszki.

A ja zrobiła bym tak....chyba bym zrobiła bo jeszcze nie jestem w takiej sytuacji i mam nadzieję, ze mnie los oszczędzi...
Powiedziałabym młodemu co mi lezy na sercu, tylko na spokojnie nie w nerwach i nie w złości,bez pretensji bo takie stanowisko może pogorszyc sytuację.Musimy pamietać drogie macochy , że matki biologiczne w jakim kolwiek wieku dzieci nie są mają na nie ogromny wpływ, bez wzgledu na to czy dziecko mieszka z nami czy z nimi, czy jest dorosłe czy malusie, czy mądre czy moze nie do końca...Matka zawsze znajdzie argumencik choćby najmniejszy który zasieje zamęt.

Ja widze sprawę tak - mamusia kontra macocha , mamusia kontra tatuś - przegrany wspólne dziecko.

Było wesele , dostał zaproszenie, nie poszedł bo mama - rozumiem wasze rozgoryczenie - spróbujcie zrozumiec dziecko którym się wiecznie żongluje.

jest drugie wesele wy nie przyjdziecie - co zyskacie ??satysfakcję bo dokopliście człowiekowi w tak ważnym dla niego dniu?? bo udowodniliście matce, że jednak jesteście mściwi,źli i niedobrzy bo na syna ślubie ojca nie było?bo pokażecie rodzicom Panny Młodej, że dorośli ludzie nie umieją się dogadać i walcza dzieckiem DOROSŁYM?bo w godzine jego przysiegi jaką będzie składał na całe życie Ty i Twój mąz będziecie plakac po kątach, że was tam nie ma???NIC NIE ZYSKACIE poza niesmakiem do samych siebie.
Jeśli nadal nie dostaliście tych zaproszeń na wesele to idźcie na sam ślub.
Jeśli dostaliscie zaproszenia na wesele to idźcie na wesele - dobrze życzcie młodym , a jak szanowna mamusia będzie wam dokuczac ( bo to jest prawdopodobne) to podziękujcie za miłą zabawe i idzcie świętowac szczęscie dziecka do domu..

Syn jest marionetką, jest na najgorszej pozycji mimo swojego wieku.

Hmmm to faktycznie zmienia troszkę postać sprawy...Cóż radzić można wiele, nie zawsze są to rady adekwatne do danej sytuacji...Wiem jedno...czeka mnie dokładnie to samo co Ciebie , choć jeszcze nie mamy własnych dzieci ale już czuję zaczątki takich sytuacji...Zawsze uważałam, że rozmowa jest potrzebna, jednak odkąd jestam macochą.....zaczynam wierzyć w inna zasadę - mówić jak najmniej, robić swoje, mieć w nosie co sobie szanowna mamusia życzy.Nigdy jeszcze nie trafiło się abym jej dogodziła ja czy mój M. Nawet jak zrobiliśmy dokładnie to co chciała to była niezadowolona i miała do nas pretensje. Czasem mam wrażenie, ze takie kobiety są nieszczęśliwe z powodu swoich decyzji i wyborów więc mszczą sie tam gdzie mogą.jedyne czego Ci życzę to abyś podjęła dobrą i zgodną decyzję - zgodną ze sobą , nie dla kogoś pod kogoś czy uzaleznioną od sytuacji...3mam za Ciebie kciuki i za Twojego męża abyscie dali rade w tej sytuacji :-)

Witam, szukałam w necie informacji na temat relacji drugich żon z dorosłymi dziećmi męża. Dotarłam do Was i musze stwierdzić, że bardzo podoba mi się fakt, że piszecie o wszystkim otwarcie. Człowiek czasami nie ma komu wyżalić się, a każdy chyba tego potrzebuje. Ja sama od kilku lat jestem drugą żoną, dla mojego męża to również drugie małżeństwo. Ja z pierwszego związku nie mam dzieci, on ma dwoje obecnie dorosłych. Nasza sytuacja jest dość specyficzna. Mąż nie chcąc bardziej ich krzywdzić, niż to było konieczne (rozwód) postanowił zostawić swojej eksmałżonce i dzieciom cały (niemały) dorobek ich wspólnego życia. Oprócz kilku swoich ubrań nie zabrał nic. Ja postąpiłam podobnie wobec swojego pierwszego męża, oddałam większość tego co mieliśmy. Obecnie żyjemy dość skromnie, oboje pracujemy, wynajmujemy mieszkanie, mamy wspólne dziecko, ale bardzo się kochamy i to jest dla nas najważniejsze. I byłoby super, gdyby nie dzieci męża, a właściwie ich zachowanie. Nie próbuję idealizować siebie, ale naprawdę starałam się zbudować z nimi poprawne relacje. Niestety, bezskutecznie. Starałam się nie robić niczego na siłę, nie próbowałam sie zaprzyjaźniać... czasami wydawało mi się, że jest to możliwe, takie odbierałam sygnały. Innym razem okazywały mi swoją niechęć czy wrogość. Wiem, że jest im trudno zaakceptować fakt, że ich rodzina rozpadła się. Wiem też, że jestem przyczyną rozwodu ich rodziców, ale nie przyczyną rozpadu małżeństwa. Nawet córka męża stwierdziła, że nie ma do mnie pretensji, że od dawna (od kiedy była dzieckiem) wie, że tata nie kochał mamy. Nie chcę wnikać czemu zdecydowali się na małżeństwo, ale od męża wiem, że taka jest w sumie prawda.  Usłyszałam jednak od córki męża (a właściwie przeczytałam w liście), że wszystko w ich życiu zmieniłam, że nie wiem jak ono teraz wygląda. Czuję, że cały czas, mimo tego co powiedziała, ma do mnie pretensje, nie zaakceptowała faktu, że jestem żoną jej ojca, że mamy dziecko, a ona siostrę. Wydawało mi się, że zaakceptowała nasze dziecko, odwiedzała nas, bawiła się z siostrą, twierdziła, że kocha, tęskni i ciągle o niej myśli. Jednocześnie traktowała ją jakby była tylko dzieckiem ojca, nie moim. A gdy obrażała się na ojca,(co ma miejsce dość często) przestawała interesować sie również siostrą. Mnie bardzo to boli, bo przecież trudno wytłumaczyć małemu dziecku, że raz ktoś je lubi, a raz nie. Wiem, że córka męża jest zazdrosna o małą, sama o tym mówiła. Trudno jej również z myślą, że tata we wszystkim co mówi, robi, pokazuje jak bardzo nas kocha. Ona tego nie czuła, tak twierdzi... Ale czy to moja wina, że mąż nie kochał swojej pierwszej żony, że nie potrafił okazywać jej uczuć, a przez to również swoim dzieciom, nie wiem... dla mnie i dla mojej córki jest wspaniałym mężem i ojcem. Jego dzieci mają też pretesje, że nie poświęca im czasu. Ale jeśli zaprasza ich do domu, czy na jakiś spacer nie sa tym zainteresowani. Ojciec nie jest dla nich atrakcyjny bez otoczki finansowej. Nie wiem czy nie chcą, czy nie potrafią zrozumieć tego, że nas nie stać na atrakcje typu: wyjazdy na wakacje, ciagłe wypady do kina, basen czy kręgle... ale też ja po prostu nie wyobrażam sobie, żeby mąż miał zapewniać im to wszystko... Zostawił im wcześniej wszystko co posiadał... Czuje się zmęczona tym co trwa od kilku lat, wzloty, upadki. Gdy myślimy, że teraz będzie juz tylko dobrze, następuje całkowity zwrot. I tak od nowa. Mój mąż naprawdę stara się być dla nich ojcem, ale nie ułatwiają mu tego. Nie odpowiadają na maile, telefony, a później pretensje, że nie kontaktuje się z nimi. Obecnie od jakiegoś czasu milczą, a mój mąż mimo, że cierpi- czuje się chyba w pewien sposób szczęśliwy, a na pewno spokojniejszy, sam tak powiedział ze łzami w oczach. Nie liczę na wsparcie, ale nie ukrywam, że lżej mi sie zrobiło, że się "wygadałam".

Witaj Luśka:)
Osobiście się bardzo cieszę, jak nowe twarze tu zaglądają, bo to znak zainteresowania tematem, jak również tego, że jesteśmy sobie pomocne. I to jest fajne:)
Jeżeli poczytałaś trochę to forum, wiesz, że związki, w których jesteśmy to generalnie same wzloty i upadki. Bywa różnie, kwadratowo i podłużnie, jak to się mówi. Słusznie Pupa zauważyła, że facetom też nie jest łatwo. Niestety, bywa tak, że po rozpadzie rodziny, zwłaszcza jeżeli są dzieci, chociaż się wszyscy zaklinają, że dzieci nie ucierpią, to skupia się sytuacja na nich, ale przecież nie tylko. Jesteśmy my, te, można powiedzieć,następne, i są faceci, którzy chcą zbudować nowe życie z kimś innym. A tu klops, bo przeważnie osoba porzucona robi wszystko, aby dokopać tej, która porzuciła. W taki czy inny sposób. Problem jest nie w nas i nie w tych facetach, tylko w tym, że ludzie nie umieją ułożyć sobie relacji po rozstaniu. I nie ma znaczenia fakt, czy są dzieci czy nie. Jeżeli są dzieci, no to jest to niemożność przedstawienia im sytuacji tak, aby potrafiły zrozumieć,dlaczego tak się dzieje. Nie każdy dorosły potrafi prowadzić z dzieckiem konstruktywną rozmowę. No i potem jest efekt - dzieci mają pretensję, że ojciec (matka) odeszli, czasem jeszcze podsyca się w nich poczucie krzywdy i żalu, a potem już prosta droga do całkowitego zaniku relacji. Ciężko jest wymagać od rodzica, naturalnie jest to niemożliwe, aby całkowicie zerwał kontakt z własnym dzieckiem, strach o tym nawet myśleć w ten sposób...Jakie jest wyjście z tej sytuacji? Cały czas dawać dzieciom znak, że się jest.
Mówisz Luśka że dzieci są dorosłe...Pewne kwestie to już skutek wychowania. Tak sądzę.
Pozdrawiam:)

Wczoraj dokładnie o tym samym pomyślałam, dawno nikt tu nie pisał...ale i mi jakos zabrakło odwagi żeby zacząć...

U nas jakoś ostatnio spokojnie ale wiem, ze to cisza przed ogromna burzą.Na całe szczęście coraz częściej na dworzu pojawia się słoneczko i dzięki temu łatwiej i optymistyczniej znosze myśl o tej burzy :-)

Witam Drogie Panie,

dawno się nie udzialałam, ale czytam w miarę na bieżąco.
U mnie mnóstwo bardzo złych kwestii się podziało i jakoś tak próbuję w miarę dojść do ładu, co łatwe nie jest.
Straciłam bardzo bliskie mi osoby i przez ostatnie miesiące prawie osiwiałam... Nie dość że do tej pory nie było za różowo, to jeszcze takie tragedie człowieka dotykają - gdzie tu sprawidliwość? Nie ma lekko na tym świecie, a życie jest nieobliczalne i na pewno się nie lituje.
No ale do meritum - kolejna sprawa się odbyła jakiś czas temu już - flądra totalnie wmieszała dzieci i będzie RODK - nie ma zmiłuj się. Kolejna sprawa wyznaczona na za ponad 2 miesiące - liczę w głębi duszy, że to juz ostatnia będzie i wreszcie odetchnę normalnie.
Poza tym - leci. Są momenty grozy i mam ochotę wywalić tego mojego dużego bobasa za drzwi, ale jakoś przechodzi i człowiek próbuje łapać dystans do tego wszystkiego. Także trzymamy się razem i pewnie już tak będzie do końca naszych dni.
Flądra nadal mąci... ale chyba zaczyna zauważać, że nie wiele to daje, że nic nie wskóra. Nadal dorzuca jak może, tu sms, tu próba litości bo dzieci płaczą, tu obwinianie bo zostawił, tu telefon z krzykami, tu dawaj kasę, tu coś tam o mnie - możecie się domyśleć co i tak w kółko próbuje ile może...
A synowie - cóż, zależy którą nogą wstaną... ale wiele widzą i rozumieją. Najważniejsze że za ojcem są nadal i da się to odczuć. Najbardziej podobał mi się tekst - nie ważne co tata robi, gdzie mieszka i czy z kimś jest - byleby nas stąd zabierał, albo - było super, bo cisza i nikt nie krzyczał, albo - pojedziesz ze mną, bo mama ciagle się drze i ja już z nią nie mogę wytrzymać...
Szkoda tylko, że takie słowa od własnych dzieci nie wiele dają jej do zrozumienia. Ona jakaby zaklęta non stop swoje paranoje... Zero obiektywizwu, realności i spojrzenia trzeźwo na całość sprawy. Idzie w zaparte. Mam nadzieję, że za jakiś czas nie odwróci się to wszystko przeciwko niej.
Mój M troszkę zmądrzał po tych wszystkich akcjach - zaczyna być twardy, rzeczowy i ucina wszelkie docinki z jej strony. Po prostu w momentach jej afektu - ją olewa! Co mi się bardzo podoba. Już wystarczająco dała mu popalić. Szkoda tylko tych dzieci. Siedzą non stop w domu i jedzą - porażka! W dodatku komletnie sobie z nimi nie radzi, nie umie nic egzekwować, nie uczy ich obowiązkowości i sumienności, nie wiele od nich wymaga i tylko się lenią całe dnie. W szkole się pogorszyli - bo mamusia nie umie pomóc, albo jej nie wychodzi.
A człowiek patrzy, słucha, rozmyśla - czasami ma ochotę się wyłączyć, czasami się unosi honorem i ma ochotę jej przywalić, czasami macha ręką i przełyka gorzkie kąski...
Głupia baba jest, nie rozumie co w życiu ważne i co się liczy naprawdę. W obliczu nagłej śmierci bliskich osób jest dla mnie jak pryszcz - do usunięcia. Mam nadzieję, że w końcu nie będzie podnosić mi ciśnienia i nauczę się dystansu do tych bzdur, które opowiada. Ciekawe co dzieci będą mówić... ale jakoś czuje głęboko, że się z nimi dogadam i wreszcie słońce się do mnie uśmiechnie.
Poza tym - wiosna ciepło i przyjemnie na dworze. Trzeba się dotlenić i spróbować oderwać od codziennych problemów!
Pozdrowienia

Saphira, ściskam Cię mocno i współczuję straty. Kiedy odchodzi ktoś bliski, to zawsze przychodzi moment przewartościowania sobie tego, co się wokół nas dzieje. Prawdą jest, że w obliczu śmierci wszystko traci znaczenie. Nie ma nic bardziej nieodwracalnego. A człowiek zdaje sobie znienacka sprawę, jaki jest malutki...
O tym, że ciężko jest wyłączyć pesymistycznie myślącą część mózgu - sama świetnie wiem. Wciąż walczę ze swoimi huśtawkami nastrojów. Ostatnio mi ewidentnie ciężko, mam w pracy sytuację do d..., staram się nie przenosić tego na grunt domowy, ale przychodzi wieczór, wiem, że mam rano wstać, iść do pracy i mnie telepie. Z powodu pracy już przeszłam depresję, teraz powiedziałam, że się nie dam, więc na siłę wywalam niepokoje z głowy. No i pogoda pomaga, wyjdę z domu, trochę słoneczka, rowerek i już jest lepiej. 
U nas exi (odpukać!) jakoś cicho ostatnio, strach się bać, czy czegoś przypadkiem zaraz nie skroi:D. Tak więc od tej strony spokój. Zapewne jak jej się znudzi, to spróbuje ulubionej metody - na razie jednak nic na to nie wskazuje. I oby tak dalej.
Nie martw się Saphira na zapas, to będą na pewno fajni nastolatkowie (w końcu mają pozytywne przykłady od Was:)

Co byście powiedziały gdyby ex zaprosiła waszego faceta na wspólny wypad do kina dla dobra dziecka??

chciałabym wam opisać całą sytuację ale nie chce was zanudzać.dziś sie załamałam...poddałam.

Jak to mówią widziały gały co brały, widziały jaki bierze ciężar, widziały jaką eks a mimo to brały bo  pokochały.nie widziały, swoich słabości ,  nie widziały siły eks, nie widziały albo nie chciały widzieć.Teraz jak widzą to sobie nie radzą.One nigdy nie odpuszczają prawda??

Macocha, spokojnie, nie zanudzisz....

U nas tez to w gre nie wchodzi i uważam tak nie tylko ja ale i mój mąz, który powiedział jasno, nie po to sie rozwiół żeby potem chodzic z ex do kina czy spacerki. Poza tym obydwoje uważamy, że to raczej "dla dobra dziecka", któremu po takich spotkaniach zaczyna się wydawać, że jest możliwośc zejścia sie rodziców znowu i zyje taka nadzieja. U nas takie rzeczy nie maja miejsc wogóle.

A u mnie spokój....i jeszcze raz spokój. Oj nigdy tak nie było, aż czuje się jak by to nie było moje zycie. Jakos tak wszytko mi nie pasuje Nie ma zawirowań, nie ma kłótni, ex jest uprzejma i da się z nia załatwic wiele na spokojnie. Ktos albo cos chyba przemówiło jej do rozsądku albo pogodziła się w końcu z sytuacja. Między nami tez spokój, czasami sie o cos posprzeczamy, a potem wszytko wraca do normy. Młoda oki, nie ma problemów.

Achchhhh tyle na to czekałam...w końcu jest spokój

To że dziecko pyta o takie rzeczy nie jest dziwne. Może gdzieś usłyszala, może ktos jej podsunąl taki pomysł tak bywa ale błędem jest to co robi twój patrner. Nie wiem czy z nia rozmawia o tym i jak to tłumaczy. U nas mój maż mówił młodej jasno, kocha nas wszytkich tak samo choć inaczejl. dla niego ja jestem najważniejsza kobieta na świecie i kocha mnie jako swoja żonę, partnerke,  a ją i młodego jako swoje dzieci. Obydwoje tak samo, nikogo mniej czy bardziej. Nie ma nikogo na pierwszym czy drugim miejscu. Młodej to wystarczylo ale za kazdym razem jak pytała odpowiedał tak samo i nie bał sie odpowiedzi. Jeśli twój partner nie odpowie jej i będzie unikał odpowiedzi będzie doprowadzał do takich właśnie sytuacji. To jak często zachowuja się dzieci w stosunku do macoch i przybranego rodzenstwa to wina ich rodziców,a naszych partnerów. To oni maja odpowiednio na takie zachowanie reagowac i wyjaśniać.

Nie dziwie ci sie. I chyba czas porozmawiac z facetem. Niech troszkę zaczerpnie wiedzy i nie stawia cię w takiej sytuacji. Niech nie tłumaczy swoich słabości i tego że nie potrafi rozmawiac ze swoim dzieckiem na poważne tematy rozwodem bo tak często jest. Smai porozmawiajcie na ten temat i ustalcie wersje. Może wtedy będzie lepiej. jak facet broni sie przed takimi rzeczami rekami i nogami albo reaguje agresywnie to bym się zastanowiła nad trwaniem takiego związku. Zawsze będziesz na drugiej pozycji. Po dziecki i jego mamusi.

Dzieki shedir, musze wszystko to przemyślec.. łapie sie na tym ze lepiej mi było samej z dziecmi tuz po moim rozwodzie. żyłam tylko dla nich, mieszkałam sama było wtedy naprawde super.nie przejmowałam sie wtedy rzadnym facetem. kurcze boje sie ze teraz zaczynam załowac nowego związku:/ a to niedobrze.

Alutka w kwestii wtrącania masz oczywistą rację, w sumie jak się tak zastanowię, to nie raz wolę powiedzieć jej, żeby prośbę o coś skonsultowała z tatą.
Poza tym nie zastąpię jej mamy, skoro ta wciąż żyje a ja sama wolę być ciocią, niż mamą. Córka partnera zresztą sama z tą formą wyszła
Ja ewentualnie jeśli gdzieś zabieram głos to na pewno w kwestii jedzenia. Nie zmuszam, ale uważam, że porcję jaką nakładam swojej córce która jest o 4 lata młodsza taka 9 latka spokojnie może skonsumować, co niestety nie zawsze się zdarza. A dziewczynka ma ewidentną niedowagę bo z tego co mówi, mama woli pójść do restauracji niż coś ugotować czy na porządku dziennym jest pozostawianie 9latki samej sobie (czyli wszystkie decyzje w kwestii ubioru, toalety, jedzenia podejmuje 9 latka). I ja tu nie mówię, że 9 latka nie powinna być samodzielna, wręcz przeciwnie - swoją 5latkę nie raz mobilizuję do pewnych samodzielnych czynności. Jednak co innego jest samodzielność, a co innego pozostawienie dziecka samemu sobie. To z definicji wciąż dziecko a nie dorosły.
Być może właśnie ze względu na takie aspekty ciężko jest mi nie przeżywać takich czy innych emocji i dlatego tak się cieszę, że jest to forum i mogę się na nim z nich wygadać.

Podpisuję się rękami i nogami.
Tylko, że ja też bym chciała poznać powód dla którego te osoby robią takim zachowaniem krzywdę własnym dzieciom, które nie są winne rozpadowi małżeństwa.
Co powoduje taką pomroczność jasną, że nie widzą, że nie zranią tej drugiej osoby która odeszła tylko dziecko, które wszystkiego nie zrozumie, bo i nie musi.

Jeszcze zrozumiałabym działanie matki typu nastawianie przeciw ojcu, gdyby był jakimś zwyrodnialcem albo wisiałoby mu dziecko po całości (że tak slangowo się wypowiem). Nie byłoby to właściwe, ale zrozumiałabym.
Jeśli jednak ojciec był w zasadzie normalny (interes dziecka byłby dla niego istotny, ważny itp.), tylko zwyczajnie nie ułożyło się między nim a matką, to nie wyobrażam sobie bólu czy innego argumentu który powoduje takie jej zachowanie.

Ja najchętniej zabroniłabym kontaktu mojej córki z jej biologicznym ojcem i mówię to z pełną świadomością bo innych odczuć nie mam, ale wiem, że gdyby ona mnie oto poprosiła i miała potrzebę, żeby się z nim spotkać to umożliwiłabym jej to. Bo wiem, że to jej osobista potrzeba nawet mimo wszystkich uraz jakie ja do niego noszę w sobie.
Uważam, że to należy po prostu spróbować w sobie rozdzielić, nawet jeśli boli...

Witajcie. Szkoda, że nie trafiłam tutaj od razu. Powinnam tu zacząć temat który mnie dręczy, bo tu są kobiety o podobnych problemach i mogą zrozumieć. A tak dostałam ostro po głowie, może i słusznie, pewnie trochę tak. Ale jednak wydaje mi się, że nie zrozumie ktoś, kto nie przezył czegoś podobnego. Czy mogę Was kochane zaprosić na chwilę do działu RELACJE Z PRZYJACIÓŁMI, RELACJE W RODZINIE do wątku : niechęć do dziecka. Bardzo Was proszę. Błagam, przeczytajcie to wszystko i powiedzcie jak widzicie tą sytuację. Wy, które też  wychowujecie dzieci swoich partnerów... Czy któraś z was ma albo może miała podobną sytuację? Jak sobie poradzić z tym wszystkim i ze samą sobą???

Shedir dzięki kochana. Masz rację. Myślę, że zazdrość to dobre wytłumaczenie, ale wiem też za zanim ja się pojawiłam, to w kwestii spotkań z córką robiła podobne problemy (np nie pozwalała ani zobaczyć się ani porozmawiać przez telefon przez ok 3 miesiące).
Być może w tym konkretnym przypadku takie zachowanie to rodzaj rekompensaty za wszystkie własne niedociągnięcia, choć dla mnie obarczanie drugiej osoby za moje niepowodzenia, z którymi tak naprawdę tylko ja jestem w stanie się uporać (oczywiście łatwiej przy wsparciu partnera) jest całkowicie bezsensowne.

Macocha ja jeszcze nie podwyższałam. Poniekąd czekam aż sąd poustala prawne sankcje rozwodowe byłemu, a poniekąd uważam, że jak córka pójdzie do podstawówki to wtedy będę miała więcej druczków dzięki którym łatwiej te alimenty podwyższyć.

Cześć Dziewczyny,

dawno się nie odzywałam, ale tez nie miałam żadnych nowych wieści, a poza tym skupiłam się nad tym, żeby zgłębić wiedzę o rozwoju dzieci w wieku ok 11 lat. Skoro dzieci miały w planie mieszkać z nami długo chciałam się trochę doedukować - chociaż teoretycznie. Powiem szczerze, ze dopiero mi się oczy otworzyły, że wszystkie nerwy i złości wynikały z niewiedzy. Poczytałam trochę w internecie, kupiłam książki i skorzystałam z wiedzy i porad bardziej doświadczonych forumowiczek. Ich pomoc jest nie do przecenienia.  Wciąż się uczę.
Cieszyłam się, ze w końcu chociaż trochę rozumiem to dziecko (ze starszym nie ma żadnych problemów), że ono się przede mną otwiera. Wszystko zaczynało się jakoś dobrze układać, powiem nawet, że funkcjonowaliśmy jak lubiąca się rodzina:)

Az wczoraj usłyszałam druzgoczącą informację, od której włos mi się zjeżył: MAMUSIA NAGLE WRACA Z ZAGRANICY!
Już się jej znudziło tam, a poza tym zobaczyła ze jednak ciężko być na emigracji (sama byłam, to wiem). Wyjechała, bo miała ogromne długi. Miała wyjechać, na pol roku, rok, na dłużej, nie wchodziło w grę, że po 3 miesiącach znów się pojawi. Wiecie co, jak jej nie było to był jakiś taki spokój, po prostu nikt nie mącił, mój facet zaczął w końcu zachowywać się normalnie, aż tu nagle informacja ze będzie wielki jej come back.

I znów będzie ciąganie dzieci z mieszkania do mieszkania, co pol roku zmieniała będzie szkoły i wciąż tylko daj i daj. Mój partner chciał ustalić sądownie pobyt dzieci u niego. On zapewni dzieciom stabilizację, spełnia wszystkie warunki żeby dzieciom było dobrze, ma dom, pracuje w jednej firmie od wielu lat, ma dobre stanowisko, zarabia na tyle, żeby nam starczało, dzieci go uwielbiają, jest dla nich autorytetem, jest stabilny emocjonalnie i finansowo, ma tylko jedna wadę: nie jest matką! Matka, to matka i choćby taczała się w błocie z dziećmi, dawała im zły przykład to sąd i tak przyzna pobyt dzieci przy matce. To ze dzieci chcą mieszkać z ojcem - nie ma chyba wielkiego znaczenia.

On chce zawalczyć o to w sądzie, ale znając życie przegra. Bo jest ojcem! To nic, ze najlepszym, kochającym, pomocnym i dobrym, ale to tylko ojciec!
Ona z kolei wie, ze jak straci dzieci to skończy się ciągnięcie kasy od partnera i gra dziećmi, wiec będzie walczyła do końca, a najgorsze, ze ona mąci dzieciom w głowie. Wczoraj nakrzyczała na nich, ze nie dzwonią do niej (rozmawiali przez skypea, było słychać, bo darła się). Nie wiem dlaczego dzieci nie dzwonią do niej. Nikt im nie zabrania kontaktów z matka, a wręcz było by to śmieszne. Ona tak robiła, ze nie pozwalała dzieciom kontaktować się z ojcem, a gdy on dzwonił to wyłączała telefon. Mierzy innych swoja miarką.

No i zrobiło się smutno. Dzieci będą z nami jeszcze tylko przez miesiąc, a potem Bóg wie gdzie je zabierze. I powiem szczerze, ze będzie mi ich bardzo brakować. Nie chcę, żeby odjeżdżały. Chociaż niejednokrotnie miałam ich dosyć, wkurzały mnie na maxa, to ciesze się, ze widzą ich codziennie. Takie weekendowe spotkania to tylko niewielka namiastka, ale rozumiem też ze ich matka bardzo za nimi tęskni. Bardzo byśmy chcieli, żeby kierowała się dobrem dzieci, a nie swoimi egoistycznymi pobudkami i nieustająca chęcią zemsty (chociaż to ona odeszła do innego).

Jak myślicie, czy to że ona leczyła się psychiatrycznie może zwiększyć nasze szanse w sądzie?

Pozdrawiam

Powiem wam , że logicznie myśląc powinno to coś pomóc jednak w Polskim prawie a raczej w Polskiej mentalności zakodowany jest stereotym niewazne jaka, może być najgorsza ale MATKA to zawsze MATKA i nawet taka co leczyła sie psychiatrycznie jest lepsza od ojca który ma normalny dom, zarabia , nie zmienia co chwile pracy,ma stałą partnerkę badź już żonę...to się nie liczy bo to OJCIEC....ale probować trzeba.Jak się zdecydujecie to dajcie znać.

idealny potwierdzenie...niestety

Cześć dziewczyny,

też jakis czas się nie odzywałam, bo  jak pisałam, wyprowadziłam się od partnera. W końcu po jego wielu prośbach zdecydowałam sie wrócić - obiecał mi wiele zmian, m. in to, że będę mogła zmienić mieszkanie, przemeblować, że dostanę więcej miejsca...wróciłam do niego tydzień temu....na razie trudno coś powiedzieć, że te jego obietnice zostały spełnione...bo nic się nie zmieniło...niestety znowu mnie drażni fakt, że mieszkanie jest takie dokładnie, jak wcześniej, gdy mieszkała tu jego była....ani troche moje...nie ma w nim ani trochę mojej duszy...mam tu nadal tylko najpotrzebniejsze swoje rzeczy....jedyna zmiana to taka, że zamiast jednej szafki, mam teraz dwie szafki.
Zdecydowałam się napisać dziś tu, bo jestem wściekł i muszę się wyżalić.. Wczoraj była u nas  jego córka , połowę czasu spędzili tylko ze sobą bo tak to wszystko mój partner poustawiał, że pół dnia byłam w końcu całkiem sama, a plan był inny na poczatku. Ponieważ wcześnie wstałam tego dnia (nad ranem właściwie), to gdy oni wrócili do domu wieczorem, byłam tak zmęczona, że już spałam. Dziś wstałam rano, a w mieszkaniu totalny syf, wszędzie walają się rzeczy jego córki, jej zabawki, ubrania, wszystko rozwalone, łóżko, ja wstalam rano razem z nimi żeby pomóc się naszykować do pracy mojemu P. a przy okazji i ją odprowadzał do matki. Ja mam wolne dziś i jestem wściekła, bo nie dość, że wczoraj pół dnia byłam sama to teraz mi jeszcze zostawiła syf po sobie, na który musze patrzeć. No oczywiście moge to jeszcze posprzątać, ale szczerze mówiąc to mam dość obsługiwania jej i ciągłego sprzątania po niejTak wiem, powinnam znowu to wyjasnic z partnerem....ale są momenty, że mnie to przerasta i odechciewa mi sie wszystkiego.

Kwestia jest taka, że ja nie mam swojego dziecka i nie mam ochoty teraz bawić się w mamusię dla jego córki, bo nie jestem na to gotowa nawet dla sowjego dziecka, a co dopiero dla cudzego. A mam wrażenie, że zarówno mój partner i jak ijego córka usiłują mnie wrobić w role mamusi jego córki. I to mnie wkurza, bo to ja chcę decydować o tym, kiedy zostanę mamą. Jeszcze nie zdecydowałam się na własne dziecko, a już się mnie wrabia w rolę matki nie mojego dziecka. No niestety jakoś nie potrafię czerpac przyjemności z ciągłego obsługiwania nie swojego dziecka.  Tym bardziej, że głównym powodem, dlaczego nie decyduję sie na swoje dziecko jest brak pieniędzy. Po prostu nie stać nas na swoje dziecko, i szlag mnie trafia, jak mój P. nie dość, że płaci alimenty, to jeszcze co chwila jej coś kupuje i to takie rzeczy...np. kupił jej złotą biżuterię, tak bez okazji...bo robila fochy i chcial jej poprawic humor wiec kupil pieciolatce zlota bizuterie ...a ja nigdy nie dostalam od niego zadnego prezentu nawet na urodziny..... I to mnie maksymalnie wk.....a.
Mój partner nie dostrzega subtelnej róznicy, że to nie jest moja córka i ja jej nie kocham, jak on i nigdy nie będę dla niej robic tyle, ile on jest gotowy dla niej zrobić. A ja mam wrażenie, że moj partner oczekuje ode mnie, żebym była gotowa się tak bardzo poświęcac dla jego córki, jak on sam...

Z mała tak ogólnie relacje się polepszyły, tzn. ja zmusiłam siebie do pozytywnego nastawienia i olewam jej głupie teksty. Córka nadal wali teksty o mamusi, np. gdy coś dotknę w mieszkaniu, to potrafi powiedzieć, że to było jej mamy...ale olewam to juz i staram się nie przejmowac tym....

Braxton....niestety trochę mnie niepokoi fakt, że o 5-latkę nie byłaś zazdrosna , a teraz o 9-latkę jednak jesteś....ja mimo poprawy mojego nastawienia i olewania podłych tekstów małej, obawiam się, że to może byc tylko coraz gorzej i gorzej...też sie zastanawiam , że czekac mnie może taka sytuacja niedługo z jego córką jak Ciebie...

Braxton, rozumiem Twoje wkurzenie odnośnie komunii...spróbuj jednak spojrzec na to z drugiej strony... to eks będzie bardziej wkurzona niż Ty...Ty masz rodzinę, jeśli będziesz uśmiechnięta i zadowolona to tym najbardziej wkurzysz jego eks, a sobie humoru nie popsujesz....to eks będzie się źle czuła widząc jaka fajną rodzinkę tworzycie, jeśli tak nie czujesz, to przynajmniej spróbuj poudawać,  ze tak jest...jakoś musisz przez to przebrnąć...jeśli zrezygnujesz ze swojej obecności, jego eks będzie miala satysfakcję, że Cię "wykurzyła"...najlepiej jest olewać ludzi, którzy w jakis sposób próbuja Cie krzywdzić - to jest najlepsze metoda, nie pokazac, że coś Cie boli, rusza...ja tak postępuję z córka mojego P. od niedawna i moje samopoczucie jest o wiele lepsze...po prostu zlewam ją totalnie, gdy jest bezczelna i niemiła....

Zupełnie sie z tym nie zgadzam!

Ad 1). Co to za tolerancja, skoro rzeczywistość tak bardzo wnerwia, a obecność dziecka partnera wywołuje egoistyczną furię nienawiści i trudno skrywane, złe emocje?

Ad 2). Co to za logika? Są nietolerancyjne, bo są nietolerancyjne, a ja im odmawiam prawa posiadania własnego zdania.

Ja widzę taki podział "macoch":
1. Głupie.
2. Mądre - i Tym serdecznie gratuluję rozwagi i szacunku dla tego, co naprawdę ważne.

Macocha, przecież to proste:)