Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Ciągle tu powtarzamy, że każda sytuacja jest inna i punkt widzenia zależy od punktu siedzenia...
Na tym wątku w większości opisywanych postów zdecydowaną przewagę mają naprawdę dobrzy faceci, dbający o dzieci i ich obecny żony/partnerki, które zmagają się z flądrowatymi ex i manipulowanymi dziećmi przez super mamuśki, dla których najwążniejsza jest wygoda i kasa!

Klopski - bardzo ci współczuję a jednocześnie wyrażam uznanie, bo masz dystans, patrzysz realnie i zatraciłaś siebie z powodu durnego faceta, którego bardzo kochałaś i pragnęłaś zbudować z nim swój mały świat! Nie wyszło wam, a ty dajesz sobie śweitnie radę, choć na pewno jest ci ciężko! Podziwiam i życzę siły oraz wytrwałości.
Tylko proszę nie oceniaj masowo - w oczach ex mojego faceta ja też jestem tą złą, najgorszą, tą która rozbiła małżeństwo, a jak jest problem z dziećmi i sobie nie radzi to w kontakcie z nim zwala winę na mnie i na niego - czy to jest dorosłe i prawidłowe zachowanie matki? Chyba nie! Skupia się głównie na dokopaniu mu, utrdnieniu wszystkiego co możliwe, wyciągnięciu jak największej ilości pieniędzy i buntowaniu dzieci przeciwko niemu! Komu robi krzywdę?

Ja naprawdę rozumiem kobiety, które się mszczą, bo czują siłę i uwolniły się od kata, alkoholika i innych porąbanych przypadków... ale o co chodzi kiedy facet jest ok i był ok tyle lat? Nie widzą, że to one są powodem ich odejścia, to one ich nie doceniały, były wygodne, o nic nie musiały się martwić, aż facet nie wytrzymał, miał dość i odszedł, a teraz szanowne panie obudziły się z ręką w nocniku i nie umieją żyć...? W dodatku zamiast skupić się na sobie i dzieciach i nie stawiać za cel rzucania mu kłód pod nogi, to co - w końcu on taki skurczybyk i mu się należy, bo ja jestem ofiarą i mnie biedną samą zostawił drań... Litości!

Zyfika - w cieżkiej jesteś sytuacji. Moim zdaniem najważniejsze jest to byś porozmawiała ze swoim facetem i z nim ustaliła zasady panujące w waszym domu, do kórych młoda musi się dostosować. Jesli ona nie szanuje ojca, a tego nie robi, to nie oczekuj by szanowała ciebie! Jeśli pozwalacie jej wchodzi sobie na głowę, to wchodzi i robi co jej się podoba, bo wie, że może a wy jej ulegacie! Alutka ma racje odnośnie ukierunkowania dziecka! Leży to na waszych barkach i właśnie poczytajcie, idźcie do psychologa, zacznijcie szukać innych niż dotychczasowe rozwiązań problemu... Mloda jest małym człowieczkiem i trzeba szanować ją i jej odczucia, ale wy ich nie znacie... tu jest klops! A skoro twój facet obiecuje jej, że się czymś zajmie, wytłumaczy, będzie pracował nad zmianą, a później tego nie robi - to jest niekonsekwentny i takie są efekty. Poza tym czy on nie czuje się winny za zachowanie swojej córki? Jeśli tak, to do zmiany na lepsze, on sam musi zmierzyć się ze swoim środkiem, a to nie jest łatwe!
Musicie wspólnie wypracować najlepsze rozwiązanie, analizując każde uczucia młodej!

Klopsik, rozumiem Twoje rozgoryczenie.  Jesteś chyba inteligentną kobietą, więc z pewnością możesz zapanować nad swoimi emocjami i   nie mierzyć wszystkich mamuś własną miarka i miarką Twojego ex.
Akurat tak się składa, że mój partner bardzo kocha swoją córkę, bardzo się nią opiekuje, tak samo jak i mną sie bardzo opiekuje - jest bardzo opiekuńczym i odpowiedzialnym facetem i dlatego właśnie chce by byl ojcem moich dzieci, bo widzę jak traktuje swoją córkę.  Nie zawsze to facet jest tym złym, a mama tą dobrą. Zrozum, że sa również inne przypadki, gdy to matka  zaniedbuje swoje dziecko i tak jest właśnie w naszym przypadku. Uważam, że mała tylko może na tym skorzystać, że spędza 1/4 czasu z nami, bo to my uczymy ją różnych sportów i przekazujemy jej wiedzę. To, że jest oporna przy zdobywaniu wiedzy, to inna sprawa. Geniusza z niej nie zrobię na siłę. Ale nawet jeśli sobie gorzej radzi to i tak bardzo  korzysta na tym, że ma ze mna kontakt, bo matka nie poświęce czasu na takie sprawy.

KOMA 5 (ten fragmet też kieruje do Ciebie): Pisałam na samym początku, że mała mnie kocha i mi to mówi. To oznacza, że ją bardzo dobrze traktuję, bo inaczej by nie mówiła, że mnie kocha, prawda?  Przecież jej nikt nie zmusza do kochania mojej osoby. Pisałam też, że ostatnio zrobiła sie nieznośna i mnie drażni. Ja jej nie okazuję tego, że mnie drazni jej zachowanie. Myślę, że wykazuję właśnie w taki sposób bardzo dużo wyrozumiałości i cierpliwośc, co docenia równiez mój partner. Uwierz, że panowanie nad emocjami przy jej fochach jest naprawdę trudne i mało, kto to wytrzyma. Najlepszym dowodem na to jest fakt, że nikt z rodziny mojego faceta nie chce się małą zając nigdy, bo ma męczący sposób bycia. I tu nie ma nic do rzeczy fakt, że to córka mojego partnera. Po prostu niektórzy ludzie maja taka osobowość, że nie da się z nimi długo przebywać i ona nalezy do takich osób. Jest egocentryczką i z pewnością nie ma charakteru mojego faceta, bo on jest dokładnym jej przeciwieństwem. Charakter ma zapewne po sowjej mamie, KLOPSIK zrozum, że nie wszystkie mamy są super, mają piekny charakter i się zajmują swoimi dziecmi tak, jak Ty.

KLOPSIK Czy chcesz powiedzieć, że Ty zawsze Twoje dzieci widzisz w samych superlatywach  i nigdy na nie nie jestes zła, gdy są niegrzeczne? No chyba nie, prawda?  Dlaczego mamy uważają, że im wolno być złymi na swoje dziecko, gdy jest niegrzeczne, a pozostałe osoby muszą być miłe i nie wolno im się zlościć na ich dziecko, jeśli zaczyna terroryzowac otoczenie. Spójrz na to obiektywnie, proszę, bo naprawdę przesadzasz. Nie można wymagać od obcej osoby żeby tolerowała każdy głupi  wybryk obcego (mówmy prosto z mostu) dla niej dziecka. Ja zdaję sobie sprawę, że swojemu dziecku się wszystko wybacza, bo się je kocha bezwarunkowo, ale pamiętaj o tym, że kobieta ojca Twoich dzieci nie jest ich matką. Może lubic dzieci i je dobrze traktować i mieć dobre intencje, ale gdy dziecko co chwila mówi jakies przykre rzeczy i jest nieznośne, to nie wymagaj żeby ona uwielbiała Twoje dzieckobezwarunkowo i nosiła je tylko na rękach wychwalając pod niebiosa. Coś za coś. No niestety ona nie będzie kochac Twojego dziecka bezwarunkowo. Od tego jesteś Ty. Zrozum, że to jest niemożliwe i spójrz na to też z drugiej strony. Chyba masz w sobie jakąś empatię, prawda?
Ja np. próbuję byc empatyczna w stosunku do matki  małej. Mała mówi do mnie mamo, a ja jej to usiłuję wybic z glowy, bo zdaje sobie sprawe z tego, że jej matce jest z pewnościa przykro z tego powodu. A je też nie chcę być jej mamą, bo nie jestem jej mama i nigdy nie będę. Niech jej mama jej matkuje.

KOMA 5 Piszesz, że nie mam ambicji, by sie czegos dowiedzieć o dziecku. A jak sądzisz, w jakim celu szukałam i znalazłam właśnie to forum, zadaję tutaj pytania i dyskutuję z osobami, które mogą sie podzielic swoim doświadczeniem?

A tak ogólnie dziewczyny to fajnie, że znalazłam to forum. Cieszę się, że mogę pogadać z Wami, osobami,  które maja podobną sytuację. To bardzo podnosi na duchu. Ale przede wszystkim dajecie bardzo cenne wskazówki, trafne uwagi i nie jesteście hipokrytkami. Bardzo Wam wszystkim dziękuję. :-)))

Saphira,

i w trudnej i ale w łatwej. A to dlatego, że przynajmniej mój facet nie olewa tego, o czym mówię, gdy jest spełniony jeden warunek (jaki to warunek, napisze na końcu tekstu :-) Ale nie zawsze tak było. Przez długi czas nie docierały do niego pewne sprawy i długo musiałam pracować nad tym, by spojrzał na sprawy inaczej i dostrzegł, jak to wpływa na nas i jak ja się z tym czuję. Udało mi się. Jesteśmy ze sobą dwa lata, więc to naturalne, że nadal się docieramy i poznajemy, co jest piękne.
Teraz, gdy on już więcej rozumie, jest mi  łatwiej mu uświadamiać pewne sprawy dotyczące jego córki. Wcześniej nie podejmowałam tego tematu wogóle, bo mieliśmy inne sprawy do rozwiązania. Udalo się je rozwiązać, więc to dobrze rokuje na przyszlość. Ja uczę się też stawiac granice, wcześniej nei potrafiłam tego robić i pozwalałam się troszke wykorzystywać. WIęcej dawałam, a malo w zamian dostawałam. Ale teraz już coraz lepiej mi to wychodzi i dlatego zaczynam też stawiac swoje wymagania. I to bardzo dobrze, bo w ten sposób on mnie teraz jeszcze bardziej docenia, widzi, że są granice i teraz łatwiej mi się z nim dogadać. Dlatego myślę, małymi kroczkami będziemy również zmieniać sytuacje z małą. Już zaczęlismy wlaściwie, Z moim facetem jest tak, że go cholernie trudno do czegoś przekonać. Czasami to może trwac tygodniami, albo i miesiącami, jest strasznie uparty. Ale jeśli już mi sie uda go do czegoś przekonać, przyzna mi rację, to on wtedy natychmiast to wdraża w życie i już nie trzeba mu więcej o tym przypominać i powtarzać i prosić  -  to jest z kolei bardzo pozytywne i z tego powodu łatwe. Jeśli przyzna mi tylko rację,  to już mam sukces murowany :-) Sztuka więc tylko w tym, by go przekonać :-)

SHEDIR

Będę to obserwować na razie. Zwróciłam już uwagę mojemu facetowi na to kilka dni temu, na razie chyba to nie dotarło do niego.  Ale spokojnie, małymi kroczkami...zobaczymy czy to się będzie powtarzać...nie chcę za bardzo naciskać na wszystko tak z grubej rury...napiszę, jak coś się zmieni lub wydarzy nowego :-)

Shedir,

nie wkręcaj sie negatywne emocje. To, że Ty o tym caly czas myslisz nikomu nie pomaga, a Tobie przeszkadza i sama siebie sabotujesz. Pomyśl o czyms miłym i usmiechnij się :-) Nie ma sensu sie zamartwiać, gdy nie możesz nic zrobić. A jeśli możesz cos zrobić, to tym bardziej nei ma sensu sie zmamartwiać, tylko trzeba mieć spokojny umysł, żeby móc działac mądrze :-) Trzymaj się i głowa do góry. Ciesz się z tego co masz i bądź szczęśliwa :-))))))))))

Świat jest okrutny i przerażający... nie myślimy o tych wszystkich dramatach dopóki nie mamy z nimi do czynienia i nas nie dotkną!
A o co w tym wszystkim chodzi - o władzę i pieniądze! A gdzie wartość jednostki, wolność, prawo do życia?!?
Czy to u nas czy gdzieś tam - raz bardziej raz mniej drastycznie! Świata nie zmienimy - nie da się! TO straszne, przerażające i - brak słów!

A ludzie - są jacy są! Na szczęście jest jeszcze wielu z dobrym sercem, wartościami moralnymi i etycznymi!
Właśnie pomyślałam co by było gdyby na świecie żyły tylko takie kobiety jak ex - masakra! Choć wtedy i ja byłabym taka i pewnie byśmy się pozabijały

Zyfika - ex mojego faceta dzwoni do niego a i owszem, choć coraz rzadziej, albo robi z dzieci głuchy telefon, albo pisze głupie sms - przypomina o sobie - no cóż... Cały czas mam wrażenie, że ona jakoś nie rozumie o co chodzi w rozwodzie, w rozstaniu i ciągle żyje w przekonaniu, że ona jest super, jej się należy i tak musi być jak ona chce. Tak nie jest, więc rzuca się jak opętana. Pozostaje ignorować!

Ja już się nie przejmuję, nie ma po co nerwów sobie psuć! A jak będzie gorzej, co czasami mnie martwi, to wtedy będziemy się zastanawiać jak reagować! Ona sama siebie wykończy, nam nic do tego! Może żyć ile chce w niedowierzaniu, że on ją zostawił i jak śmiał, skoro ona taka cudowna kobieta jest! Najłatwiej się oszukiwać i obwiniać innych o wszystko co złe! Rozumiem, że samemu jest źle, ale skoro jest się z kimś i nie umie się tego docenić, pielęgnować i tylko się bierze, to niech się nic nie oczekuje. A już na pewno nie myśli, że dziecko jest gwarancją udanego związku czy utrzymania przy sobie faceta!

A ze swoim lekko nie masz, skoro taki uparty uparciuch jest no cóż - liczą się zalety, nie wady fajnie, że się dogadujecie i budujecie jeden front - to najważniejsze! Najwazniejsze byście razem działali dla dobra jego córki, po każdym upadku trzeba wstawać i się nie poddawać!

Jak świetnie zauważyłaś w ostatnim zdaniu: to nie rozwód jest tragicznym przeżyciem dla dzieci, ale to jako rodzice ich przez niego przeprowadzą!

Najgorzej jest jak jeden rodzic to wie, rozumie i próbuje zrobić tak by było dla dzieci jak najłagodniej się da, a drugi zachowuje się jak wstrętna paskuda, manipulując, nagabując, kłamiąc, opowiadając tym maluchom rzeczy, których oni i tak nie rozumieją, a dzięki temu mają wodę zamiast mózgu i nie wiedzą już co robić, komu wierzyć, za kim być, itp.

A na taką osobę dorosłą nie ma się wpływu, nie można reagować, bo nie ma jak... zwłaszcza jeśli jest to matka, z którą dzieci są na codzień... Pozostaje robić swoje i czekać, aż będą na tyle duzi by zrozumieli o co w tym wszystkim chodzi i czemu to tak a nie inaczej wygląda. Tylko jakie będą tego rezultaty - czarnowidztwo: potem są ucieczki z domów, narkotyki, alkohol, złe towarzysto, które rozumie i niby wspiera etc. Mamusia wyrywa włosy z głowy i nadal obwinia tatusia bo odszedł i to jego wina, a tatuś co ma zrobić? Wziąć na siebie odpowiedzialność i szukać syna/córki po nocach po klubach? Szaleństwo jakieś! Tylko niestety taka mamusia wspaniała widzi czubek własnego nosa i martwi się o siebie i swoje głupie ego, a o dobru dzieci nie myśli za wiele!

Może być też inna opcja - dzieci będą w końcu mieć dość krzyczącej, oczekującej, ignorującej badź olewającej ich matki i pójdą do taty! A wtedy też będzie jego wina, bo nie dość, że odszedł to jeszcze dzieci jej zabrał - ona oczywiście nic złego w sobie nie zauważy!

Tak... mówi się o pięknej, wspaniałej, cudownej miłości, zakochaniu itd, ale już o uszanowaniu decyzji osoby, z którą jesteśmy, kiedy chce odejść, jest cisza... I wychodzą dziwaczne sytacje, bez złotego środka, na których najbardziej cierpią nic nie winne dzieci!

Droga Komo5,

każdy z nas miał w życiu dobre, ale i złe doświadczenia i każdy z nas musiał sobie ostatecznie sam z nimi poradzić. Nic nie usprawiedliwia złego zachowania u nikogo. Każdy człowiek został w życiu wiele razy zraniony i nie daje mu to prawa, by wyżywac się za to na innych, niewinnych jego krzywdy  ludziach. Ja nie jestem winna, że dziecku się rozwalil świat. Winni są jej rodzice i to oni muszą ją wyciągać ze stresu i uczyć, jak sobie z tym radzić.

Piszesz, że najbardziej cierpią na tym dzieci - to chyba taki stereotyp, który powtarzasz jak większość ludzi. Nie zgadzam się z tym twierdzeniem.  Cierpią wszyscy, a najbardziej nowe partnerki i partnerzy, bo to na nich skupia się cała nienawiść byłych żon, ich dzieci, ich rodzin i otoczenia. To nowe partnerki zbierają zupełnie niezasłużone baty i pretensje. 

Nie można winą za błędy rodziców obarczać nowych partnerów. Oni nie maja z tym nic wspólnego, a w naszym społeczeństwie niestety istnieje taka tendencja żeby całą wine zwalać na nową partnerkę taty. A co ona jest winna, że facet wcześniej wybrał niewłaściwą osobę na założenie rodziny? Każdy ma prawo do szczęścia i ja nie zamierzam płacić swoim szczęściem za czyjeś błędy. Mój partner też ma prawo do szczęścia, tak samo jak jego była żona i ich dziecko. Ale nikt nie ma prawa przenosić swoich negatywnych emocji na niewinne osoby. Niech własne błędy naprawiaja Ci, którzy nabroili. Ja ze swojej strony zaoferowałam akcpetację stanu rzeczy i życzliwośc w stosunku do jego córki, a także wyrozumiałość. Ale ja także mam jakies granice tolerancji.  Ja równiez jestem tylko człowiekiem, również mam uczucia i nie akceptuję tego żeby ktoś ranił moje uczucia tylko dlatego, że ma jakiś problem, z którym sobie nie radzi.

Kiedyś nie bylo psychologoów, pedagogów, dzieci tez przeżywały różne traumy i nikt im nie pomagał sobie z nimi radzić. Uważam, że jeśli dziecko w głębi duszy jest dobrym i życzliwym człowiekiem, ma dobry charakter, to będzie dobrym czlowiekiem niezależnie do tego, czy zostało zranione, czy nie. Jeśli ktoś ma podły charakter, to nawet szczęsliwa rodzina mu nie pomoże.

W ten sposób można by usprawiedliwiać zabójstwa, gwałty, bo zabójcy też mieli trudne dzieciństwo, zostali zranieni, a w dorosłym życiu mszczą się na niewinnych osobach. Czy im również należy pobłażać? Nie wszystkie dzieci z rozbitych rodzin na szczęście zostają zabójcami i mordercami, niektóre z nich są wspaniałymi ludźmi, które chętnie pomagają innym i potrafili sobie z tym poradzić. Właśnie ze względu na to, że sami mieli trudno, pragną okazywać więcej miłości innym ludziom i dostają w zamian to samo.

Uważam, że pobłażanie złym zachowaniom dziecka, uczy je właśnie złego traktowania innych ludzi. Gdyby to było moje dziecko, z pewnością bym dbała o to żeby nie wpędzac go w negatywne emocje i nastawiac źle przeciwko innym ludziom. Uczyłabym je wyrozumiałości i akceptacji stanu rzeczy, także tego, że tata ma nową partnerkę. A tymczasem jej matka przenosi swoje złe emocje na córkę, bo nie może sie pogodzić z faktem, że straciła faceta.  To ona ma problem, którym obarcza własna córkę, ale ja im w tym nie pomogę.

Chyba każdy z nas przeżył w życiu rozstanie, czy nawet odrzucenie przez partnera. Czy to jest powód żeby źle życzyć nowej partnerce swojego eks? Ja moim byłym życzę jak najlepiej i nie mam żalu do ich nowych partnerek, bo to nie one sa odpowiedzialne za to, że nam nie wyszło, że podjęlismy decyzję, by sie rozstać.

Cześć Enya:)
Witamy serdecznie w naszym gronie:)
Po przeczytaniu Twojego posta (póki co) nasuwa się jedna myśl: musisz szybciutko usiąść ze swoim mężczyzną i ustalić granice. Nie może być tak, że biegasz, stajesz na rzęsach a tu jeszcze jojczenie, że on nie ma czasu dla siebie! Jak może być takim egoistą? Ja już nie wspomnę o czasie dla was samych, który koniecznie musicie mieć tylko i wyłącznie dla siebie, przynajmniej chwilkę, to się da zrobić. Bywa trudno, ale nierealne to nie jest. Tak więc koniecznie siądźcie i ustalcie co trzeba, bo przede wszystkim Ty masz być partnerką, a nie pomocnicą w sprawach domowych. Wiem, że sama się na to zgodziłaś, ale zapewne nie byłaś świadoma rozwoju sytuacji, którą Twój facet chyba wykorzystuje maksymalnie. Moim zdaniem, jeżeli chcecie być razem, to musicie siąść i ustalić podział obowiązków. Prawda jest taka, że to są JEGO dzieci i to on ma obowiązek zorganizowania im opieki, a nie Ty. Jeżeli chcesz pomagać, super, to Ci się chwali, ale to nie jest Twój obowiązek. Tak więc, do rozmowy:)

Bardzo dziekuje, za cieple slowa. Wiem, ze pewnie bede potrzebowala Waszej pomocy gdy nastapi godzina X:) - czyli odejde od niego.

Ale prawda jest taka, ze to ja sama tego chcialam. Moze dlatego, ze nie mam dzieci, chcialabym miec taką przyszywaną rodzine. Lubie jego dzieci, one mnie tez lubia i szanuja. Tu akurat stosunki sa wzorowe. Dzieci sa grzeczne do mnie. Wiem, ze jak wyjade, to tak naprawde bede tesknila do tej nudy i rytyny na wsi. A on? On nie bedzie pewnie zabiegal o mnie, bo nie bedzie miał czasu. Jego zona odeszla od niego do innego faceta i tez podobno mowila, ze on nie zrobil nic, by ja zatrzymac. To wiem od niego.

Wczoraj troche poburczalam mu w przelocie, ze cos mi nie halo, a dzis napisalam do niego e-maila, bo chcialam wyrzucic z siebie wszytsko bez przerywania. Pewnie nic nie powie na to, nawet sie nie zdradzi, ze przeczytal. Poprosilam zeby sie zastanowil, czego on chce i jesli nasze potrzeby sie rozmijaja to niech da mi spokoj.

Wiecie, my przez dwa lata spotykalismy sie tylko w weekendy i nie bylo to fajne. Dla mnie nie bylo. Tesknilam. Dlatego postanowilam sprobowac zyc razem. Na poczatku bylo cudownie. Potem bylo kilka scin. On wiecie ma pierdolca na punkcie urazonej dumy. To to ze byla zona zostawila takiego "idealnego" faceta jak on dla jakiegos tam pijaczka, to mu oscia w gardle stoi. Plama na honorze normalnie. Troche kicha, ze nie wychodzi z jego ust, ze ma teraz fantastyczna kobiete przy sobie i ze jest mu najlepiej na swiecie, ale wtedy to juz byloby za słodko. Dziwny, trudny facet.

Wy piszecie, ze tak kochacie sie nawzajem ze swoimi facetami, a ja nawet nie wiem czy on mnie kocha i nigdy mi tego nie powiedzial. Nie slyszalam tez, ze jestem wyjatkowa, najwazniejsza. Oczywiscie wiadomo, ze co innego moze swiadczyc o miłosci, ale to moze tez swiadczyc o zwyklej ludzkiej uprzejmosci. On nie umie okazywac czulosci/przychodzi mu to z trudem. Cokolwiek powiem zazwyczaj słysze jedno słowo: dobrze. Przykład: chcialabym dzis na obiad isc na pizze - dobrze, dobrze mi z Toba - dobrze, zrobisz herbnate - dobrze, czuje sie zle - dobrze.

Wiem, tez ze jak zamieszkam w swoim miescie to bedą mnie wyjscia do knajp, do kina, do siłowni bawic jakis czas, potem znow pustka. Oczywiście jest szansa, ze poznam wspanialego faceta, ale na ta chwile to nie wyobrazam sobie siebie z innym facetem, wiec troche bede musiala sie pomeczyc.

A moze to ja jestem dziwna? najpierw sama sie podkładam, a potem mam pretensje, ze moje potrzeby nie sa zaspakajane? I nie potrafie tupnąc i ządac swego?
Mialam dobre intencje, robilam wszytsko w dobrej wierze.

O byla zone tez sa awantury, bo ja uwazam, ze on zyje przeszloscia, ze byla zona pstryknie palcami, a on juz leci. Wykorzystuje go przez dzieci - wszytsko dla dobra dzieci. A ten dopiero po czasie widzi, ze to byl blef...i wkurza sie jeszcze bardziej, ze kolejny raz dal sie nabrac. Tak naprawde to nie wiem co go bardziej wkurza: to ze ona wrabia i nabiera, czy to ze uklada sobie zycie z innym facetem. On twierdzi, ze pierwsze, ale mowil tez, ze i troche drugie.

Napisalam mu, ze nie chce zyc w trojkacie i niech sie zastanowi czyje uczucia sa dla niego wazniejsze moje czy jej. I tak wiem, ze jej, bo jej nie mozna draznic, bo ona wtedy bedzie sie odcinac przez dzieci, ona sama go zostawila, a potem byla wsciakla ze jezdzimy po dzieci razem: po co ja tu przywozisz! mowila do niego. Az cisnelo sie na usta: a co cie to obchodzi!

Ale on oczywiscie zaczal jezdzic sam, zeby nie denerwowac jej.

Wiem, ze powinnam go zostawic. Tak by bylo chyba lepiej dla mnie niz denerwowac sie, ze nie jestem rownie wazna dla mojego faceta jak samochod. A moze jestem za samochodem? Ale raczej przed lodówką...:)

Pozdrawiam

Enya, kochana, rozumiemy, że sama tak wybrałaś i nikt Cię do tego nie zmuszał. Notabene żadnej z nas nikt do niczego nie zmusza;) Nie o to chodzi nawet, co sama robisz, tylko o to, że facet Ci po prostu nie pomaga. Gdyby to były Wasze wspólne dzieci też byłaby taka sytuacja? Musielibyście się obowiązkami podzielić, inaczej nie da rady, jeżeli macie być razem. Myślę, że Twojemu facetowi jest tak wygodnie, bo niczego nie próbuje zmieniać i sądzi, że tak będzie zawsze. Mojemu też z pewnymi rzeczami jest wygodnie, mnie znacznie mniej, więc piłuję ile mogę, żeby to jakoś wypośrodkować. I jakoś to idzie.
Poza tym wiesz co...wspólne mieszkanie tyle rzeczy weryfikuje, że szok. łatwo i przyjemnie się z kimś spotyka, jeżeli widzi się go od czasu do czasu a potem wraca do siebie. A jak przychodzi wspólne mieszkanie, wspólne życie, to naprawdę się trzeba nagimnastykować, żeby było ok. Nie ma nic za darmo, niestety:) Ale nie może być tak, że jedna osoba się poświęca,a druga łaskawie "przyjmuje hołdy". Twój facet musi pewne rzeczy sobie przemyśleć... I nie to, że się podłożyłaś, że sama tak chciałaś i nie jesteś dziwna pod tym względem. Powtarzam, wspólne życie weryfikuje rzeczywistość.  Zgroza mnie ogarnęła zwłaszcza na to zdanie, kiedy napisałaś, że on jeździ sam po dzieci żeby jej nie denerwować...Ja cię kręcę, a co tu jest do denerwowania, jesteście razem i koniec, ona niech sobie gada co chce, już z nim jest...! W życiu Twój facet nie powinien pozwolić na coś takiego, jesteście razem, razem jeździcie i koniec...!  Może masz rację, że on żyje przeszłością i z powodu urażonej dumy nie może przełknąć rozstania. No to się pytam: dlaczego się nie starał o nią, kiedy był czas na to, a skoro się zdecydował na związek z Tobą, to nie stara się o Ciebie? Niech sobie na to pytanie odpowie, bo widać odpowiedzi potrzebuje.
Ty masz przede wszystkim zadbać o siebie:)
Była jakaś reakcja na tego maila którego do niego napisałaś?

Dziekuje Wam bardzo za słowa wsparcia. Nie macie pojecia jak bardzo podtrzymujecie mnie na duchu.

Nie wiem czy przeczytal maila. Nie skomentowal tego. Ja wczoraj wrocilam pozno do domu i nawet nie zaczynalam tematu. A dzis oznajmilam, ze przyjade pozniejszym pociagiem (tzn ostatnim:). On zapytal dlaczego wczesniej mu nie powiedzialam i co bede robic po pracy? Ja na to, ze mam sprawy do zalatwienia i ze chyba nie ma znaczenia czy jestem w domu czy nie, bo on i tak jest zajety, wiec co za roznica. Spojrzal na mnie dziwnie. Potem dzwonil i dopytywal sie koniecznie co mam do zalatwienia. Nie powiem mu, co to go w sumie obchodzi. Poza swoim nosem i swoim samochodem i samym soba nic dla niego nie istnieje. No, moze jeszcze byla zona majaczy gdzies na horyzoncie.

Jestem teraz zlosliwa i zla. Wybaczcie.

Tak naprawde to mi sie juz nawet nie chce po raz kolejny gadac do niego tego samego i niepotrzebnie bic pianę. Nie raz juz o tym byla rozmowa i nic to nie zmienia. Po prostu odejde od niego i bede probowac jakos ukladac sobie zycie inaczej. Nie ukrywam, ze wiele rzeczy mi odpowiadalo w nim, ale dosc juz mam bycia "dobrym rozwiązaniem". Prawda jest taka, ze to nie jest zwiazek, to chyba jakis chory uklad. Ja to odbieram tak, ze najpierw jest on i dzieci - dobre samopoczucie jego byłej zony, reszta rodziny, a potem gdzies na doczepke jestem ja. Moze teraz przejaskrawiam, ale po prostu jestem w kiepskim nastroju...

Enya,

bo gadanie i tłumaczenie tu nic nie pomoże. On już wie, co Ci nie pasuje, bo mu to wiele razy mówiłaś. Nie ma tylko motywacji żeby to zmienić, bo ma Ciebie na wyciagniecie ręki i tak, więc po co miałby się zmieniać? To jest logiczne. Nikt się nie bedzie wysilać na zapas, skoro i tak ma już teraz, co chce, bez dodatkowego wysiłku.

Ale sama widzisz, że zadziałało, jak powiedziałaś, że wrócisz później - poczuł niepokój i zaczął sie interesować i dopytywać. Kwestia jest taka, że raz nie wystarczy. Musisz tak robić przez dwa, trzy miesiące.

Na Twoim miejscu bym spróbowała. Nawet dla własnej satysfakcji. Jak nie wyjdzie - to trudno - wtedy odejdziesz od niego. A teraz poeksperymentuj przez dwa, trzy miesiące tak, żeby zaczął za Toba biegać.

Uwaga!

Kto woli narzekać, być nieszczęsliwym  i użalać sie jak to jest ciężko w życiu, to nie powinien czytać tego postu.  :-)))
Opiszę pewną prostą metodę, która działa.  To rozwiązanie jednak nie jest dla wszystkich. Ta metoda jest tylko dla tych kobiet, które są silne, chcą zmieniac swoje życie i być szczęsliwe. :-)))

ENYA

Mechanizm ten działa na każdego faceta, niestety większość kobiet nie zdaje sobie sprawy z tego jak to jest proste, a jakie błędy popełniają właśnie w komunikacji. Facetowi trzeba wydawać polecenia  w odpowiedni sposób, np. "Kochanie, pomożesz mi zrobić ...", a nie wyręczać go we wszystkim. Jeśli nie zrobi za pierwszym razem,zrób to sama,  nie rób właśnie wyrzutów, nie zrzędź (to kolejny błąd, który popełnia większośc kobiet), olej. Następnego dnia powtórzyć prośbę. Gdy nie zrobi, znowu olać i zrobić samej. Po kilku odmowach, czynnośc może wykonac przystojny sąsiad, w zależności co to jest. A Ty możesz wyrazic swój zachwyt do Twojego faceta nad tym, jaki ten sasiad jest miły i pomocny. Oczywiście nie robiąć żadnych wyrzutów Twojemu (Jeśli to jest czynnośc typowo męska, od razu za pierwszym razem prosic sąsiada).
W tym czasie należy być uprzejmą, nie robic fochów, być miłą, ale nie nagradzać za nieposłuszeństwo i trzymac go na dystans. Gwarantuję, że facet sam po pewnym czasie poczuje się głupio. Kobieta go o coś poprosiła, a on nie zrobił, do tego kobieta nie robi mu wyrzutów, a więc będzie mieć wyrzuty sumienia. Gdy go bowiem oskarżysz, poczuje satysfakcję,  że dobrze zrobił, że nie pomógł. Facet ma w genach pomoc kobiecie, ale kobieta musi wyraźnie o tę pomoc poprosić.

Co się dzieje, gdy robisz coś za mężczyznę? Po pierwsze odbierasz mu to czym on może wyrazić swoje uczucie do Ciebie. Po drugie, gdy Ty robisz coś, co on móglby zrobić, to nie dajesz mu tego, czego on potrzebuje, a jedynie marny substytut tego, co wydaje Ci się, że on potrzebuje i doceni. Nie doceni nigdy, ponieważ działanie to rzecz męska. 

Mówię to z własnego doświadczenia - to działa i jest skuteczne. To nie jest żaden wielki problem - rozwiązanie jest proste, wymaga jedynie cierpliwosci i konsekwencji - bo nie zmieni sie tego w tydzień, czy dwa.  Pracowałam w ten sposób nad moim facetem kilka miesięcy i już mam efekty. Nauczyłam sie własnie właściwej komunikacji z męzczyzną. On jest szczęsliwy, że dla mnie cos robi, a ja też jestem zadowolona teraz.Kto chce coś zmienić u siebie, to skorzysta z mojego rozwiązania.

  Mój facet czuje sie jak ryba w wodzie, gdy ja mu kaze cos zrobić, a on to robi. A był taki okres w naszej znajomości, że zaczął mi wchodzic na głowe i wyreczać sie mną. Ale dośc szybko sie zorientowałamdo czego to zmierza  i ukróciłam to w kilka tygodni stosując ten mechanizm.Ważna jest cierpliwość, konsekwencja i panowanie nad swoimi emocjami.

Jest takie mądre powiedzenie: nigdy nie przyjmuj rad od kogoś, kto nie osiagnął tego, co Ty chcesz osiągnąć ;-)

Dziewczyny,

macie racje. Do jednego mezczyzny trafi sposob Zyfiki, a do innego Shedir.

Ja jestem daleka od rozkazywania, a swoje sprawy najczesciej zalatwiam sama. U niego w domu on musi zalatwiac wiekszosc rzeczy. Wiecie, mieszkanie u kogos nie upowaznia mnie do zatrudniania np.: hydraulika tylko dlatego, ze moj facet nie ma czasu/ochoty tego teraz zrobic. On to zrobi, ale w swoim czasie - czytaj: za 2 miesiace:), a gdybym poprosila kogos obcego na pewno bylby zly. Gdyby to byl NASZ dom, to i owszem moglabym decydowac. Ja tam tak naprawde jestem gosciem i w przyszlym tygodniu przeprowadzam sie do siebie, jesli on nie zajaknie sie na temat wspolnego pomieszkania razem. Akurat bedzie to dobry czas, bo we wtorek konczy mi sie bilet miesieczny na poaciag, a we srode wyjezdzam na targi do Krakowa, wiec nie bedzie mnie az do niedzieli, a w poniedzialek bede mieszkac juz u siebie, bo pewnie nie odezwie sie w tym temacie. Zapomni jak zwykle. A ja nie bede sie juz narzucac.

Wydaje mi sie, ze przeczytal mojego maila, bo wczoraj tak dziwnie mi sie przygladal i byl bardzo mily:). Dam mu jescze tydzien na przemyslenia. Jak wroce z targow to zapytam o jego wnioski i zobaczymy. Nie chce naciskac.

Shedir napisala:
" (...) poza tym jest jeszze druga strona medalu-MY. Dlaczego przez tyle czasu nie mówiłysmy o tym jak czujemy, co czujjemy itd. Dawałyśmy tylko tym facetom do zrozumienia że jest dobrze i nam pasuje, a nagle taki zwrot. W nas tez jest duzy problem i popełniamy dużo błedów i z tego rodza się problemy w komunikacji. może czasami fakrtyczne reagujemy zbyt emocjonalnie i zagłebiamy sie tylko w swoje uczucia. Przeciez ten facet tez je ma. Ja jestem zdania że i my i oni maja problem, a tylko ścieramy sie często kto większy, a nie na tym to polega. Trzeba się najpierw nauczyc komunikowac, a skoro ciagle nie wychodzi to potrzebna jest widocznie pomoc w tym."

Wlasnie. Najczesciej jest tak, ze milczymy i przymykamy oczy na jakies niedogodnosci. Ale uwierz mi, ze jakbym za kazdym razem mowila mu, co mi nie pasuje, to by mnie w cholere pogonil po miesiacu. Czasami musze przemilczec i pewne sprawy same sie wyjasniaja i łagodza. Nie mozna generalizowac. Kazdy facet jest inny i kada kobieta jest inna. Ja kiedys mowilam mojemu mezowi co czuje, co mi nie pasuje, skutek byl taki, ze przestal mnie sluchac i no  doszlo do rozwodu (to tak w skrocie). Dlatego moze teraz wlasnie staram sie przemilczec pewne sprawy, ktore w mocny sposob mnie nie bolą, ktore moge pominac. Wiem jedno na pewno. Potrzebuje troche czasu, zeby zastanowic sie nad tym, co mam zrobic w mojej sytuacji i tu dobrą okazją bedzie wyjazd na targi.

Poza tym jestem chora, wiec moge spokojnie polezec w lozku ze zbolalą mina, bez koniecznosc tlumaczenia co mi jest:D

Dziweczyny, jestescie wspaniale! kazdy post, każda Wasza uwaga wnosi nowe swiatlo na pewne sprawy i dzieki temu moge przyjrzec sie im jeszcze lepiej.

Bardzo Wam dziekuje!

Witam wszystkie drugie,i macochy//doskonale was rozumiem.Jestem z facetem 5 lat,od 4 ze sobamieszkamy.Jest rowniez po rozwodzie,ma syna 10 lat.Mam z malym bardzo dobry kontakt,a powiedzcie czy mam inne wyjscie...?Kocham go ,wiedzialam ze mial rodzine,dziecko,niczego przedemnanie ukrywał...byl wobec mnie calkowicie szczery,i powiedzial pamietam na samym poczatku ze bardzo kocha swojego syna i czt nie bedzie mi przeszkadzalo jak bedzie z nami spedzal wakacje,ferie,i czasami weekendy...wiec dlaczego mam mu robic z tego powodu jakies afery...poswieca dziecku czas,mysli o jego przyszlosci,interesuje sie nim...mysle ze todobrze swiadczy,gdybysmy mieli kiedys dziecko,mam nadzieje ze i nazym bedzie sie tak interesowal,a podejrzewam ze tak...tez bylo wiele klotni,wiele zeczy mi sie nie podobalo,wiele przecierpielam,wiele zeczy nie potrzebnie wyolbrzymialm,teraz to wiem,nie ma ci sobiewbijac faze...jesli facet cie nie oszukuje nie ma co sie martwic...ja wiem jedni teraz muwie to co mysle ,nie uzalam sie nad nim,ja tez mamwkoncu jakies prawa....byly o towielkie kłotnie,ale widze ze pare zeczy zrzumial...powiedzialm mu kiedys ze to ja jestem w tym zwiazku na wygranej pozycji...ze to ja jestembez bagazu,bez dziecka,bez rozwodu,młodsza w dodatku o 15 lat wiec jezeli cos nie pasuje tonarazie bo ja nie bede nerwow jadla na jego byla zone,akurat mnie najmniej interesuje....od tej pory nie zwracamwogole uwagi gdy gdzies kiedys przypadkowo napatocay sie jej temat....nie reaguje wogole...bo ten temat zrozumialm ti iuwierzcie mi kobiety wszystkie bedzie zawsze w mniejszym lub w wiekszym stopniu ale zawsze....wiec dajcie se na luz,niedawajcie sobie w kasze dmuchac ,trzeba dawac jasne iwyraznesygnały bo inaczej nic z tego niebedzie,facet sie sam nie domysli....

Enya, trzymamy kciuki mocno. I gratuluję odwagi w związku z podjęciem trudnej dla Ciebie decyzji. Kto wie, może jeszcze się ta sytuacja odwróci na Twoją korzyść? Oby tak było:) Tego Ci życzę. A jak w ogóle reakcja na Twoje postanowienie? Zostało zrozumiane o co chodzi?
Pozdrawiam:)
A tak w ogóle, to związek na odległość to strasznie trudna rzecz i w sumie nie dziwi fakt, że takiego nie chcesz. Moja koleżanka tak jeździła kiedyś do Niemiec ( co drugi, trzeci weekend albo ona jeździła do faceta, albo on jeździł do niej). W końcu wyszła za niego za mąż i dzisiaj nie ma jej w Polsce. Ale książkę by napisać o tym ich związku, schodzili się, rozchodzili, mieli różne przypadłości po drodze. Twardo jednak stali przy założeniu, że się kiedyś pobiorą i pewnie tylko dlatego wytrzymali te podróże. Ja też próbowałam takiego związku i wiem, że to nie dla mnie. Tak więc trzymam kciuki za Ciebie. Mocno. No i pisz, co się dzieje:)

Dziewczyno! Każesz dziecku 5 - letniemu radzić sobie z emocjami jak dorosły?
Porównujesz sie z dzieckiem?
Zadziwiające...

"Nowa partnerka" może zawsze odejść, jak jej tak źle...Dziecko nie... 

Z twoich słów nie wynika ani akceptacja, ani wyrozumiałośc, ani zwłaszcza życzliwość wobec dziecka. Sposób, w jaki o małej mówisz, jest agresywny i swiadczy o twoim egoizmie oraz braku empatii.

Na przykład tu:

A to, co piszesz dalej...szkoda słów.

Zadziwiające...Ty nawet jego nie rozumiesz..."dzieci innej kobiety..."

Rzeczywiście - macocha w czystej postaci.

Przepraszam Cie droga Komo ale kto to jest "machocha w czystej postaci"? Dlaczego obrazasz wszystkie, macoch tutaj? Pouczasz innych, a sama kierujesz sie stereotypami.

Zyfiko, byłam pewna, że tak zareagujesz. To prawidłowa reakcja dla tych, którzy spotykają sie z krytyką. Nie mogą tego znieść, bo mają tak wysoką samoocenę, ze każde słowo krytyki ich postępowania odczuwają jako trudny do zniesienia dyskomfort.

Ja nie oceniam ludzi - ja oceniam Ciebie, Twój stosunek do małego, nie Twojego dziecka.
Nie podoba mi sie Twój stosunek do dziecka - i koniec.
Przeklejam to, co już napisałam:
Mnie tylko nie podobało się to, w jaki sposób i w jakiej FORMIE  wypowiadasz sie o dziecku i jakie złe emocje temu towarzyszą.

Jako pedagoga uczono mnie rozumieć świat dziecka, a tak traktuję tych dorosłych, którzy w sytuacji z małym dzieckiem nie widzą dalej własnego, egoistycznego nosa.

Kto przeczyta moje słowa ze zrozumieniem, wyrobi sobie zdanie o Tobie.

Jak wielki błąd popelniasz zrozumiesz MOŻE dopiero wtedy, gdy będziesz miała własne dziecko.
Na razie Twoje stwierdzenie, że nie chcesz, aby Twoj facet zajmował sie "dzieckiem innej kobiety" jest dla Ciebie wyjątkowo kompromitujące. Zapominasz, ze to dziecko jest również jego. I nikt go nie zwolni od opiekowania sie nim - czy Ty tego chcesz, czy nie. Nawet przy różnorodnych manipulacjach, jakie radzisz tu innym dziewczynom.
Najlepiej będzie, jeżeli wyobrazisz sobie Siebie jako porzuconą przez męża kobietę i ten mąż nie zajmie sie Waszym dzieckiem, bo mu nowa kobieta nie pozwala. 

Sherid, ja nie wypowiadam się o wszystkich macochach - ja wypowiadam się o macochach wrednych.
Wierzę, że może nie być Wam łatwo. Zwykle tak jest, że dzieci - małe dzieci zwłaszcza - zanim zrozumieją świat dorosłych, mogą mieć porąbane w swych malych główkach, bo ten świat taty i mamy im się tez porąbał.

Dopóki tego nie zrozumiecie, będzie Wam źle w kontaktach z obcym przecież dla Was dzieckiem partnera.
Własna latorośl może mamie pokazać środkowy palec, ale to własna...Chwalić się tym żadna matka nie będzie i szybko dzieciaka rozgrzeszy. Natomiast o takim geście cudzego dziecka rozpowie wszystkim wokół.
Ot...różnica...

I taka historyjka: moja koleżanka związała się z mężczyzną, który z poprzedniego związku miał wtedy siedmioletnią córeczkę. Z miłej, kochanej przylepy (znałam dobrze obie strony) zrobiła się szybko mała żmijka, niedobra i nieusłuchana. Nie chciała się uczyć. Było z nią wiele problemów - i w domu, i w szkole.
Na uwagi macochy potrafiła tylko powiedzieć: ty nie jestes moją mamą, nie muszę cie sluchać...
Powiedziała mi kiedyś już jako dorosła pannica, że jej i tak lepiej było w domu "macochy", bo ona z jej ojcem przynajmniej sie kochali i widziała, ze sie starają. Wolała dom nowej zony ojca, bo w nim przynajmniej panował spokój. U matki miała złorzeczenie na ojca i ciągłe łzy.
W tamtym roku zdała maturę, jest studentką...To piękna, mądra dziewczyna. Mają świetne relacje. Od kilku lat mieszka z macochą - tak wybrała.

To tak dla przemyśleń...

Cześć Braxton,

fajnie, że napisałaś. Dzięki.
A pytanie do Ciebie:  próbowałaś rozmawiac o tym z Twoim mężem? Jak on to widzi, co mówi? Jak często córka bywa u Was? Próbowałas postawić jakies warunki, ustalic zasady z mężem? czy po prostu cały czas to wszystko tolerujesz? Z tego co piszesz, skoro masz depresję, to domyślam się, że nie bronisz swoich praw. Wiesz, że masz prawo ustalic granice, których nikt nie może przekroczyć? Nie pozwól sie skrzywdzić.
Napisz cos więcej o zachowaniu jego córki....

Witaj duromito
Ciesze się, że napisałeś. Jesteś pierwszym mężczyzną w naszym wątku i podejrzewam że fantastycznym człowiekie. Ja wiem, ż emój maz by nie potrafił ychowywac cudzych dzieci i traktowac je jak swoje bo sam to przyznał, haaa jakie zycie jest przewrotne
Myślę, że kobetą trudniej się dostosowac do bakich sytuacji z wielu powodów. Kobiety do takich spraw podchodzą bardzo emocjonalnie, nie potrafia sobie bo w zasadzie wszytko odbieraja po przez uczucia. To jest skomplikowane, musiałbys poczytać wcześniejsze strony tam jest wszytko opisane
Poza tym u nas w większości problemem raczej nie sa, aż tak bardzo dzieci co ich matki. Z własnego doświadczenia oczywiście wiem, że to co robimy zawsze napotyka na ostrą krytyke nie dlatego że jets złe tylko dlatego, że jest od nas. U nas bardziej problem leży w zazdrości matki o córke by czasaem dziecko nie chciało spędzac więcej czasu u nas i tego, że nam sie udało to wszytko posklejac i jesteśmy szczęsliwi. Tak było i tak jest. Zresztą młoda jest zastraszana i mówi głośno, że boi się u mamy powiedziec pozytywnie na nasz temat, czy powiedziec jej, że chciałaby pójśc do taty bo mama jej mówi "że jej nie wpóści do domu potem" albo się na nią obraża, strzela fochy i krzyczy, a ona potem musi całymi dniami ja przepraszać. Cięzka sytuacja, a z drugiej strony świadomi jesteśmy że młoda matke kocha i potrzebuje z nia kontaktu.
Ja nie mam aspiracji do robienia za matke córce mojego męża i nigdy nie miałam. Od poczatku jestem jej ciocią i tyle. Choc ona sama czasmai do mnie mówi "mamo" bo jej sie wymknie ale tez często robi to specjalnie. U na w domu jest jak członek nasze rodziny i ma takie same prawa jak nasze wspólne dziecko. Zreszta młoda jest niesamowicie związana z bratem-naszym synem.

Nie sądze by którakolwiek kazała dziecku wybierać między jego matką, a sobą. U nas to raczej na odwrót jest. My możemy byc ok i jak rozmawiamy to między sobą i na matke przy młodej nie mowimy złego slowa. Niestety to ze strony matki częsciej padaja oskarżenia, ataki, wyzwiska, nadawanie i  wszytko przy dziecku. Młoda tego słucha, a potem powtarza.
Niestety ale prawda jest taka, że nie zawsze jest tak jak tu pisze koma5. Czyli zła i wredna macocha zawsze przyczynia się do tego co złe. Taki jest stereotyp i nim większośc sie posługuje bo tak najłatwiej. Ja ze swojego doświadczenia widze to troszeczke inaczej.Czasami to tym matka trzebabybyło zrobić kazanie i doprowadzić do porządku, a nie tylko tłumaczyc że ona ma prawo bo... .

Dla mnie twoje stwierdzenie "macocha w czystej postaci" czyli wredna jest troche krzywdzące i dlatego tak sądze. No cóż, każda druga żona albo poprostu zona facetka, który ma jeszcze dziecko z inną kobieta jest macochą. I to macochą w czystej postaci ale czy to znaczy, że jest wredna i zła i napewno chce krzywdzic nieswoje dziecko? Nie sądze?

Dlaczego dziwisz sie nowym partnerką tatusia, a nie dziwisz się byłym ich partnerką, które nakrecaja dzieciaka przeciwko i robia wszytko by utrudnić?

Ja wiążąc się z moim mężem miałam świadomość, że ma dziecko i bierze czynny udział w jej wychowaniu i nie olał go jak niektórzy. Ale nawet do głowy by mi nie przyszło co potrafi robić matka tego dziecka i jakie sytuacje mnie spotkaja i jak często będzie cięzko. Wchodząc w takie związki nigdy nie jest sie na nie gotowym, nawet jak się komuś tak wydaje. W końcu dochodzi do takich sytuacji, które się nawet nie śniły.

Jesteś macochą? Jesli nie jestes to nie masz pojęcia jakie to może byc trudne.

Wiesz z tego co zyfika napisała jak mała się zachowuje i co mówi co nazwała erotyczna prowokacja. Dla mnie takie zachowanie tak małego dziecka nie jest normalne, a ona zwróciła na to uwage i chyba dobrze. Tez bym na takie zachowanie zwróciła uwage i by mnie niepokoiło. Raczej powinnas sie zastanowić zamiast ja atakowaś skąd tak mała dziewczynkie bierze takie teksty i takie zachowania. Jeśli moje dziecko tak by się zachowywało w wieku 5 lat tez bym się niepokoiła i zastanawiała. Bo to że dzieci nie czuja skrępowania i wstydu to ja wiem. To my dorośli ich tego uczymy ale to o czym pisze zyfika to już zaczyna podchodzić pod prowokację napewno nieświadomą bo 5 latka nie wie co to prowokacja ale gdzies dziecko to zobaczyc musiało i próbuje testowac na ojcu.

Witaj DUROMITO,
ja także, podobnie jak Shedir uważam, że u nas to wygląda nieco inaczej.

Kwestia jest taka, że gdy kobieta poznaje faceta, to w początkowej fazie związku wszystko wygląda normalnie. Nie mam pewności, jak to wygląda u innych, ale wydaje mi się, że raczej większośc facetów tak robi, że najpierw chce sie przekonać, że związek jest poważny, zanim wprowadzi swoją ukochaną w swoje życie. Zatem najpierw spędzają czas tylko we dwoje, ewentualnie ze znajomymi,  może kobieta długo nie wie nawet o tym, że on ma dziecko. Gdy już sie od tym dowie, zanim w ogóle dojdzie do poznania tego dziecka, to też trwa jakiś czas. Dlatego kobieta na poczatku kompletnie nie zdaje sobie sprawy z tego, w co się pakuje, bo tego dziecka w ich zyciu po prostu przez długi czas nie ma.Dopiero, gdy partner zdecyduje się ja wprowadzić w swoje życie, bardzo powoli zaczyna sobie zdawać sprawę, w co się wpakowała. Niestety wtedy jest już o wiele za późno, bo pojawiło się uczucie do partnera, miłość, zaangazowanie, wiele wspólnych pięknych chwil, planów. Wszystko błlo pięknie i nagle pojawia się dziecko, coraz cześciej spędzacie z nim czas i wszystko się zmienia. Nagle po jakimś tam czasie sie okazuje, że Twój partner nie może Ci zaoferować tego, co oferował na początku i że wszystko jest zupełnie inaczej. Nagle sie okazuje, że nie możecie mieć swoich planów, bo ze wszystkim jest problem, bo w każdej sprawie trzeba brać pod uwagę fakt, że jest dziecko i jego matka, które blokują każdą prawie decyzję. Nagle widzisz, jak wiele ograniczeń jest w Twoim związku. Każdy krok musisz planować pod kątem matki dziecka. Powoli sobie uświadamiasz, że jeśli chcesz w tym tkwić, to musisz zrezygnować z własnej wolności, zaakceptowac fakt, że nigdy już nie będzie mieć swobody w podejmowaniu decyzji i zrezygnować z wielu rzeczy.

Ponieważ tata Twoich dzieci  nie żyje, masz chyba łatwiej pod tym względem. Nie ma osoby trzeciej, która wpływa na Wasze życie. Tylko Wy macie na nie wpływ - to znacznie ułatwia sytuację. Dzieci Cię maja tylko dla siebie, a Ty masz je dla siebie - możecie tworzyć normalna rodzinę, bo nikt z zewnatrz Wam się nie miesza w Wasze plany, życie, decyzje finansowe. Nie masz problemu z alimentami.

Gdybym wiedziała to, co wiem teraz, jak to wygląda, ile przykrości mnie spotka, to bym się w to nie wpakowała. Nie wiem, czy mój związek przetrwa, raczej skłaniam sie ku temu żeby odejść od niego. Niestety nie jestem w stanie zaakceptować zbyt wielu rzeczy. I wiem też, że jeśli go zostawię, to już nigdy nie zdecyduję się na związek z facetem, który ma dziecko.

U Was facetów, chyba to nieco inaczej wygląda, bo to zazwyczaj mama zajmuje sie stale dzieckiem i stąd też to dziecko jest obecne z Wami chyba od samego początku, od pierwszych spotkań. Od samego poczatku wiesz jak to jest, przyzwyczajasz się do tego i możesz od razu zdecydować, czy Ci pasuje to, czy nie.

U mnie też nie ma z tym problemu, ja nie konkuruję z mamą. Jest u mnie podobnie, że mała mówi na mnie czasem mamo, a ja jej zawsze wtedy tłumaczę, że nie jestem jej mamą i nigdy nie będę, że ma swoją mam, i mamie może byc przykro z tego powodu. Każda kobieta chce być mama dla własnego dziecka i nie wydaje mi się, żeby macochy próbowały na siłę zastępowac matkę lub z nia konkurować. My macochy chyba raczej wolimy być po prostu przyjaciółką, czy ciocią - bo takie są fakty przecież. Dziecko ma już mamę, a matki nikt nie zastąpi.

U Ciebie jest też inaczej ze wzgledu na to, że tata nie żyje i właściwie to akurat w Twoim przypadku Ty jednak chyba w dużym stopniu zastępujesz im tatę , prawda ? :-)))Ii bardzo dobrze. Życzę Tobie, by spełniło się Twoje marzenie i dzieci mówiły "tato" do Ciebie, ale może pomyśl o własnym dziecku, byś spełnil swoje marzenie. Masz tylko jedno życie:-))) Pamietaj o tym i jeśli pragniesz być nazywany tatą, to może po prostu zróbcie sobie Wasze dziecko :-))))

jestem bardzo ciekawa czy zmienilo sie cos w twoich relacjach w temacie macocha?
mam jazdy od 17tu lat,
pasierb skonczy za miesiac 27 lat i nic sie nie zmienilo!

Witaj, bawarka63:)
Jeżeli się zmieniło, to raczej moje podejście do całej sytuacji, przestałam się tak bardzo przejmować,bo chyba bym się musiała udusić z emocji. Generalnie problemy rozwiązuję na bieżąco. a przynajmniej się staram.
Zyfika, zgadzam się z Tobą. Prawda jest taka, że (pomijam już fakt że dorośli mogą się nie lubić), że dzieci są różne. Jedne by się od razu ukochało, a drugi to mały diabełek któremu rogi rosną i za nic byś z takim sama przez pięć minut nie została. Ja już kiedyś mówiłam, nie o to chodzi, że nie lubię córki mojego faceta, bo to nieprawda. Prawdą natomiast jest, że mnie irytuje i chwilami bardzo. Staram się tego jej nie okazywać, niech mnie ręka boska broni,czasem się udaje czasem nie. Ale nie irytuje mnie sam fakt jej istnienia, tylko fakt, że nie mogę od niej nic wyegzekwować, bo mamusia uczy nic nie robienia, dostawania wszystkiego na tacy i tak dalej. Jak uczy, matki sprawa, nie moja. Tyle tylko, że spędzam z tą małą dużo czasu i pewne zasady obowiązywać muszą, bo nie ja jestem u niej w domu, ale ona w moim i pewne zasady obowiązywać muszą. I tutaj mam rozjazd.Cały czas muszę się uczyć, jak sobie z nią radzić, mając na uwadze fakt, że dziecko właściwie wychowuje się w dwóch domach. Generalnie mężczyzna stoi po mojej stronie, więc jest ok.
Zyfiko, na samym początku zakładając wątek napisałam, że słowo macocha mi się nie podoba, ale niestety postać rzeczy oddaje znakomicie. Załóżmy więc, że jest to termin umowny:)A pewnie, że jest super, jak się wszyscy lubią, ale rzeczywistość jest inna.
I właśnie o tym tutaj rozmawiamy. Jak sobie poradzić:)
A tak w ogóle to serdecznie witam pierwszego mężczyznę na tym forum:) Miło, że zawitałeś:)
Braxton, jakbym mojego słyszała chwilami: " Ty to chyba jesteś uprzedzona". Jak widać reakcje podobne. Nie jestem wcale uprzedzona, tylko próbuję dziecko czegoś nauczyć. Mała ma 8 lat, to nie jest już niesamodzielny dzieciaczek, świetnie wszystko rozumie, ale często "ciągnie na swoją stronę". To też gdzieś tam normalne dla dzieci, byle nie bez przesady. No i fakt, wypada żyć dobrze ze sobą pod jednym dachem.

Zyfika,zrobiło mi się cokolwiek zimno i gorąco po przeczytaniu tego posta. Na punkcie swojej przestrzeni to ja miewam bzika i szybko bym wyszła z siebie gdyby mi jej zabrakło. Nie wyobrażam sobie sytuacji,w kt?rej nie mam się nawet gdzie obr?cić. Rozumiem Twój dyskomfort, dziwiłabym się nawet gdyby ta sytuacja rozgrywała się pomiędzy rodzicami i ich dzieckiem,przecież każdy potrzebuje swojego miejsca i swoich rzeczy. Wiesz,to,że dziecko rozrzuca zabawki,jest normalne -poniekąd,dorosły jest od tego by nauczyć porządku. U nas mała ma swój pok?j,generalnie robi tam co chce, zabawki sa tez przeważnie tam i ok. Uważam,że Twój facet nie reaguje,bo tak mu wygodnie albo zwyczajnie problemu nie widzi. Może należy mu to jasno uświadomić? Przede wszystkim powiedzieć jak Ty się z tym czujesz, że jest Ci źle,kwestię zachowania dziecka zostaw na koniec albo chwilowo przemilcz, bo jak znam życie,ten argument do niego nie trafi. Próbować możesz, na odejście zawsze masz czas. To nawet nie jest kwestia rozgrywek o to, kto jest ważniejszy, tylko kwestia zdrowego rozsądku. To,że mała z Tobą rywalizuje,to dla niej jakby,szukam słowa, nie wiem,normalne, w odwrotną stronę niekoniecznie..
Porozmawiaj,Zyfika,postaw jasno granice.

Witam, u mnie sytuacja jest taka, że gdy tylko poprawimy swoje warunki mieszkaniowe córka mego męża zamieszka z nami. Nie będą to już tylko weekendy ale całe dnie i noce. Chyba jak większość cieszyłaby się na myśl o zmianie mieszkania na większe tak ja wręcz przeciwnie:(ale jednak zależy mi aby jakoś żyć w zgodzie z pasierbicą. Ale jak zauważono nie każdego trzeba lubić czy kochać. Ale jak można mieszkać z kimś kto Cię irytuje? Może to jest jednak jakaś forma uprzedzenia. Moim głównym problemem jest to że mała czyt. 9 letnia dziewczynka wchodzi na głowę mojemu mężowi i jego rodzinie, podobno widać że z respektem (może strachem) podchodzi do mojej osoby. W sytuacji gdy ja pokaże jej trochę wiecej czegoś w rodzaju sympatii, nie słuchałaby nikogo a ja po jej wizycie musiałabym sprzątać całe mieszkanie oczekując na kolejne tornado!W identyczny sposób jak Alutka odpieram ataki męza o uprzedzeniu, że ja chcę jej czegoś nauczyć, żeby zachowywała się jak dziewczynka. Wtedy słyszę że ona jest już za duża na zmianę osobowości i nie będzie taka jaka ja  bym chciała żeby ona była. Koło się zamyka. Zanim urodziłam nasze dziecko, każde jakieś napięcie między nami bardzo przeżywałam. Teraz jakieś swoje nie ulokowane wcześniej uczucia macierzyńskie pokładam w moim synku. Myślę że kiedys mała zrozumie ze wiele traci, straciła unikając bliższego kontaktu ze mną.

Pozdrawiam i życzę wszystkim macochom dużo cierpliwości i wytrwałości:)

Ja myślę że to wina i jednego i drugiego. W sęsie i nas i naszych partnerów. Nie potrafimy ze sobą rozmawiac. Sama t przerabiałam. Jak próbowaliśmy to ja zaczynałąm płakac albo krzyczec nie poto że byłąm zła ale poprostu emocje brały góre.
Odkąd rozmawiamy na spokojnie wszystko się zmieiło.

Nasza młoda tez wszystkim wchodzi na głowę, próbuje rządzic, babcia, dziadek robią wszytk co ona sobie zażyczy. To jest chyba normalne, ż etak rodzina próbuje wynagrodzi dziecku rozpad jego domu. Ja wiem, ż eto nie jest dobre, mó maż już tez to wie. U nas traktowana jest normalnie, jak członek rodziny nie jak dziecko z rozbitego domu. Nie ma użalania się nad nią (co ona uwielbia), nie ma nadawania na matke itd. RObimy swoje i ona zacowuje się normalnie. Ale pójdzie do matki, do babci i wszyscy skaczą jak młoda zagra. Niestety ale to jak dziecko się zachowuje to wina dorosłych.

Chyba nieco sie zagalopowałaś. Po pierwsze nie pisałam, że "grzebię" w czyichś szafkach. I może wyjasnij, co znaczy "grzebanie w szafkach" Twoim zdaniem?

Po drugie, mój partner nie ma nic przeciwko temu żebym, otwierała w domu szafki i korzystała z jego rzeczy. Również on może dotykać moich rzeczy, tak samo jak i jego córka, która lubi czasami ubierac się w moje ciuchy  i nie pyta mnie, czy może, a ja też nie robię z tego jakiegos problemu - wydaje mi się, że to jest normalne i tak się zachowuja ludzie, którzy są w związku i mieszkają pod jednym dachem.  To jest naturalne, że mój partner otwiera moja szafkę i układa w niej moje rzeczy, jeśli akurat nie ma mnie w domu - wtedy on  układa czyste rzeczy do szafek. Ja robię to samo dla niego i dla małej.

Chyba nie sądzisz, że 5-letnie dziecko samo pierze swoje ubrania i je układa do swoich szafek? Czy według Twojego rozumowania, za każdym razem, gdy układam świeżo uprane  rzeczy do szafek , mam rzeczy małej zostawiac na wierzchu, żeby się walały po mieszkaniu, i czekać aż ona przyjdzie za kilka dni (bo nie mieszka na stałe z nami) i je sama poukłada? Czy tak? Rozumiem, że oczekujesz, że jeśli dziecka nie ma przez kilka dni u nas i zostawilo bałagan po sobie, to my z moim partnerem mamy w tym bałaganie mieszkać i czekac aż przyjdzie za kilka dni i poukłada swoje rzeczy, bo nie można "grzebać" w czyichś szafkach, tak?  Czy wszystkie 5-letnie dzieci same piorą, prasują i układaja swoje ubrania w szafkach?

Kwestia jest taka, że ja nie ruszam zabawek małej, ani jej szafek z zabawkami. Trochę to smieszne, co piszesz. Jestem doroslą osobą i nie mam potrzeby i czasu na "grzebanie" w szafkach z dziecięcymi zabawkami.Nie bawię się zabawkami. Zresztą tak na marginesie to nigdy sie nie bawiłam zabawkami jako dziecko i nie kręciły mnie zabawki. Wolałam sie w bawić w biuro ;-)
Zabawki są jej światem, ma tam też swoje rózne skarby, jak każde dziecko.  To jest jej świat, którego ja właśnie nie chcę naruszać i dlatego sprzatanie zabawek zostawiam jej samej lub mojemu partnerowi. Chociaż na dluższa metę jest to nie do zaakceptowania, bo jeśli mała zostawi bałagan po sobie, to chcę miec prawo, by to sprzątnać i nie musieć mieszkac w bałaganie, gdy jej nie ma.  A to czasem mogłoby oznaczać, że musiałabym otworzyc jej szafkę i poukładac jej zabawki.
Ale z Twojej strony zabrzmiało to tak, jabkym chodziła po obcym mieszkaniu i grzebała po szafkach, bo nie mam nic innego do roboty. .

Może nie zrozumiałaś, w czym jest problem: że ja tu mieszkam i według mojego partera powinnam sie czuć jak u siebie w domu, a nie czuję sie tak ze względu na to, o czym wczesniej pisałam. Mój partner nie ma nic przeciwko temu żebym układała jego rzeczy, czy rzeczy małe i otwierała szafki w kuchi, łazience i każdym pomieszczeniu, bo tu mieszkam i korzystam z domowych sprzetów. To mała mówi, że nie moge otwierac szafek, a nie mój partner. I gdy to mówiła, nie chodziło o jej szafki z zabawkami.

Resztę trafnie wyjaśniła Alutka.

Zachowywać się jak dziewczynka tzn np. nie bekać przy stole gdy mamy gości. (nie uważam że chłopcy mogą bekać:) Mój mąż czasami zauważa że jest problem z jej zachowaniem,ale co z tego że my ją w jakiś sposób "naprostujemy" a ona gdy jest kolejny raz u nas zachowuje się tak samo. Nie wiem może najwyższy czas przyznać przed samą sobą że jej nie lubie? niektórzy moi znajomi, którzy są raczej obiektywni sami czasami stwierdzali że jest to osoba - dziecko "ciężka do polubienia". A przecież dzieci nie da się nie lubić?!? więc o co chodzi? odnoszę wrażenie że rywalizujemy ze sobą o mojego męża a jej ojca. I zarówno ona jak i ja złościmy się gdy pokazuje zbyt dużo zainteresowania drugiej. Chyba wszystko sprowadza się do zazdrosci...

Zyfika, strasznie mi przykro, że tak się stało. Szkoda, bo zawsze uważałam takie rozwiązanie za ostateczność. Jednakże każdy z nas ma ograniczoną możliwość adaptacji, jeden wytrzymuje więcej, drugi mniej, także rozumiem Cię. Mam tylko nadzieję, że to nie jest na próżno i jednak da co niektórym coś do myślenia. I tego Ci życzę:)
I rzeczywiście, masz rację, cokolwiek byśmy nie zrobiły będzie źle. Jak próbujemy chociaż trochę wychowywać to jest źle, bo zaraz się krzyczy, że nie nasze dzieci to mamy się nie wtrącać. Jak przymykamy oczy, dziecko wchodzi nam i nie tylko nam na głowę. I też jest źle. Pozostaje zatem kwestia wypośrodkowania...I teraz potrzebni są oboje partnerzy. I potrzeba dużej wyrozumiałości wobec siebie. To też trudno chwilami przychodzi, ale nie jest niemożliwe. No i jedno stanowisko wobec dziecka - między sobą możemy się nie zgadzać co do pewnych kwestii, przed dzieckiem jeden front.
Braxton, to jest bzdura, że wszystkie dzieci się lubi. Nie wszystkie. Niejednokrotnie tu pisałam, że kiedyś mi się wydawało, że wszystkie dzieci są super, że wystarczy, że się takie małe uśmiechnie i już jest ok. Życie mnie zweryfikowało, to naprawdę nie jest tak, dzieci są jak dorośli, jedne się lubi, inne mniej, inne wcale. I nie ma nic w tym złego. Złe jest wtedy, kiedy się swoje frustracje na dziecko przelewa, niezależnie, czy robi to rodzic, macocha czy opiekun.I złe jest wtedy, kiedy się dziecku okazuje negatywne emocje, daje mu się odczuć brak sympatii. Nie twierdzę przy tym, że należy cokolwiek udawać, przeciwnie, dziecko fałsz na kilometr wyczuje. Pewnie, że jest cacy jak się wszyscy lubimy między sobą. Ale tak nie jest. Co do tej rywalizacji...Tak może być. Mnie kiedyś też psycholog zapytała, czy rywalizuję z ośmiolatką, bo ona ze mną to na pewno:) A w ogóle to trudno jest swoje dzieci wychowywać, a co dopiero wychowywać cudze. Co do zazdrości...moim zdaniem dziecko będzie zazdrosne o nową kobietę u boku ojca. I nowego mężczyznę u boku mamy. Zwłaszcza, kiedy długo jest z jednym rodzicem samo a tu trzeba się dzielić. Moim zdaniem nie jest tak, że kocha się dziecko bardziej, a żonę (męża) mniej.To jest po prostu INNA miłość. Nie da się tego porównać. Poza tym uczucie rodzica do dziecka jest bezwarunkowe. Pomiędzy dorosłymi już nie. I tę różnicę trzeba dziecku uświadomić. W szczerej rozmowie, na prostym przykładzie.