Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Wracam na forum po kilku letniej prawie sielance  ( w porównaniu z niektórymi sytuacjami opisywanym przez Was).
Mam podobną sytuację jak Maja2019. Moje problemy pojawiły się po urodzeniu
"pierworodnej".
Nie chcę opinii - że przesadzam- bo zdaję sobie z tego sprawę. Nie chce rady- to się rozstańcie- bo go kocham a on kocha mnie i naszą córkę.
Chciałabym takiej relacji z pasierbicą jaka była przed narodzinami mojej córki. Relacji, którą myślę że sama zepsułam.
Pierwszą zadrą, która się pojawiła był dzień powrotu ze szpitala po porodzie. Był to środek tygodnia i nieustalona wcześniej wizyta pasierbicy. Byłam po cięciu cesarskim i ogólnie w nienajlepszej kondycji, poza tym chciałam by te pierwsze dni spędzić tylko we trójkę. Nie wiem dlaczego to było dla mnie takie ważne, ale do dzisiaj siedzi to w mojej głowie. Wiem, że było to zaplanowane zagranie byłej mojego M., wiem że była i jest zazdrosna o to, że on ma drugie dziecko  ( kiedyś w rozmowie z M. nazwała naszą córkę Bachorem ).
Relacje sióstr są dobre. Jest czasami zazdrość jak to u rodzeństwa.
Mnie drażnią wizyty pasierbicy poza ustalonymi terminami, kiedy zostaje poinformowana przez M. po fakcie. Np. J. spędzi z nami sylwestra. Nie masz nic przeciwko? No właśnie, a jak mam to co? Przecież nie odwoła teraz wszystkiego?
Moja niechęć jest spowodowana jakąś frustracją i zazdrością. M. ma zasądzone  bardzo wysokie alimenty, kiedy były ustalane M. pracował na 3 etaty, czasami po 15-16 godzin,  a J. chodziła do prywatnego żłobka. Na tą chwilę M.  nie ma już takich dochodów, a my od kilku lat się tylko zadłużamy. Mamy kilka pożyczek w parabankach i pożyczki u rodziny. Nie pamiętam kiedy ostatnio gdzieś wyjechaliśmy. Jak słyszę że J. z  ex i jej facetem znowu gdzies wyjeżdżają i trzeba dorzucić parę stówek do wyjazdu to jestem wściekła, chce mi się płakać, bo mnie nie stać żeby zabrać córkę na jakąś wycieczkę.
Robię się zołzowata i wredna a potem mam poczucie winy, bo wiem że to nie jest wina dziecka.
Kiedyś się przytulałyśmy, smiałysmy. A teraz czuję opór kiedy chce się przytulić i najchętniej odepchnełabym ją. Czuje się zażenowana a potem zdenerwowana kiedy J. mówi że mnie kocha , nie potrafię jej odpowiedzieć, nie przechodzi mi to przez gardło.
Mam mętlik w głowie bo z jednej strony chciałabym to naprawić żeby było jak dawniej, stworzyć taką patchworkową rodzinę a z drugiej - nie mam siły i ochoty,  chciałabym się zdystansowac i skupić na swojej córce.
Wiem, że to ja jestem przyczyną tej ciężkiej atmosfery ale nie mogę sama przez to przebrnąć. Wiem też że pewnie wizyta u psychologa lub psychoterapeuty była by najlepszym rozwiązaniem ale w tym momencie mnie na to nie stać.
Czy któraś z Was ma pomysł jak to sobie poukładać, jak naprawić, od czego zacząć i czy w ogóle jest szansa na normalne relacje.

Dzisiaj czeka mnie nieprzyjemna rozmowa z M. po wczorajszej kłótni.  Ten weekend J. miała być u mamy. Zaplanowałam że w ramach walentynek spędzimy z M.jakis miły romantyczny wieczór, uśpię córkę i napijemy się wina, pogadamy. Kupiłam nowe koronkowe body itd . ale wczoraj wieczorem M. oznajmił mi że dzisiaj ( czyli w sobotę) przyjeżdża na weekend J. bo się stęskniła. Byłam zła i zapytałam dlaczego. I zaczęła się kłótnia, że  traktuje J. jak zło konieczne, że  co ja do niej mam i że może lepiej żebym wróciła do mamy. Powiedziałam tylko że coś zaplanowalam nie miałam nerwów tłumaczyć, bronić się ani klocie. Boje się dzisiejszej rozmowy, boje się że będzie chciał się rozstać. Ja tego nie chce, kocham go, mamy razem córkę, łączy nas wiele rzeczy i dużo ciężkch chwil razem przeżylismy. Ale mam też swoją dumę i nie będę błagać go na kolanach żeby nie odchodził.

Bezsensowna, nie wiem czy wciąż tu zaglądasz, mam nadzieję, że po roku lepiej radzisz sobie z tą sytuacją.
Mam podobną sytuację, rozumiem Cię i bardzo Ci współczuję. Od początku pokochalam dzieci mojego partnera, ale ich obecność jest czasami tak bolesna, że zaczynam płakać, kiedy on o nich mówi.

Jedną z rzeczy ktora mi czasami - na krótko - pomaga, to fizyczny dystans. U nas był on wymuszony sytuacją - matka dzieci bardzo źle zareagowala na to, że pojawilam się w życiu mojego p. po ich rozstaniu. Po roku naszego związku - nerwów i stresu - dla dobra dzieci on przez jakiś czas starał się trzymać je z daleka odemnie. To pomogło mi odpocząć. Niestety, to jest chwilowa ulga i na dłuższą metę nie załatwia sprawy - to dzieli rodzinę na pół. Dla mojego p. dzieci są w tej chwili wszystkim, są jeszcze malutkie i bardzo go potrzebują. Cierpiał gdy raz spędzalismy razem krotki urlop, a one spędzały ferie przy grach komputerowych, nie wychodząc z domu (tak je wychowuje matka).

Jednak w tej chwili widzę, że najszczęśliwsze chwile w naszym zwiazku były własnie w tamtym trudnym okresie na początku, gdy ja dawałam z siebie wszystko tym dzieciom (za wiele, zdarzało się że nie dawalam rady i mówiłam nie to, co trzeba) a one zbliżały się do mnie lub oddalały (oczywiscie raz kochając mnie a raz nienawidząc - zdarzyło mi się oberwać w głowę kijem etc..;)
Taka macoszo-pasierbowa dola - raz miłośc, raz nienawiść czy obcość. To wszystko trzeba znieść.

Natomiast okres żałoby za swoim macierzyństwem to chyba jednak jest okres ochronny i ta cała huśtawka macoszo-pasierbowa nie pomoże.  Trzeba przeżyć żałobę w skupieniu na sobie, swojej przebudowie, na budowaniu nowej tożsamości - kobiety która będzie realizować się w czymś innym niż macieżyństwo. Ja teraz jestem w stanie znieść blisko dzieci mojego rodzeństwa, a przy innych po jakimś czasie po prostu muszę się wypłakać. Myślę, że jeżeli dobrze przejdę żałobę, będę (mam nadzieję) swietną macochą.

Życzę Tobie tego samego

Witajcie … zagląda tu ktoś jeszcze?
Potrzebuję się wygadać a nie mam komu.
Powiedzcie mi, co sądzicie o takim człowieku? Poznaliśmy się kilkanaście temu kilka miesięcy przed jego rozwodem. Ma córkę lat 3 w tym czasie. Kocha ja nad życie, walczy z była żoną o kaŻdy weekend i dzień spędzony z dzieckiem. Najlepszy tatuś pod słońcem. Gdyby mógł uchyliłby nieba temu dziecku. Po rozwodzie konflikt z byłą żoną narasta. (Rozwód be orzekania ale ze względu na długotrwały romans byłej żony). Po roku od rozwodu ja i on wyjeżdżamy do Holandii na stałe. Jego tęsknota za dzieckiem ogromna, ale z czasem sam ukróca kontakt. Na ten moment nie interesuje się w ogóle dzieckiem. Nawet gdy mała do niego zadzwoniła i nagrała wiadomość wręcz rozpaczliwą, nic sobie z tego nie zrobił. A wręcz nagle zaczął podejrzewać ze to nie jego dziecko tylko kochanka żony.
Dziewczyny ja nie wiem co mam myśleć o tym człowieku. Z kim ja w ogóle jestem?! Jak można z dnia na dzień wyrzec się własnego dziecka które jeszcze chwile temu było najważniejsze na świecie i wszystko było dosłownie wszystko całe życie ułożone pod to dziecko?? Mój mąż to ogólnie dobry człowiek ale nie potrafię tego zrozumieć. Jest mi ciężko i boję się ze tak samo może zniknąć z życia naszego dziecka (jeszcze niemowlaka). Czy to w ogóle jest możliwe ? Bo mam wrażenie ze śnię….spotykałyście się z czymś takim?

Cytuję:
"z czasem sam ukróca kontakt. Na ten moment nie interesuje się w ogóle dzieckiem. Nawet gdy mała do niego zadzwoniła i nagrała wiadomość wręcz rozpaczliwą, nic sobie z tego nie zrobił. A wręcz nagle zaczął podejrzewać
ze to nie jego dziecko"

Rasberry, może nie wiesz wszystkiego?
Może Twój partner w złości od byłej usłyszał, że to nie jest jego dziecko?
Już gdzieś na ten temat napisałam, że znajomy nie chciał uwierzyć matce
pielęgniarce, że dziecko nie przyszło na świat przed terminem. 
Gdy zastał żonę w niedwuznacznej sytuacji z jej szefem, dopiero zrobił badania
DNA i okazało się, że trzyletni ukochany syn, nie jest jego synem.
Porzucił to dziecko i wyjechał poza dotychczasowe miejsce ich zamieszkania.
Gdy przyjeżdżał do swojej matki i przez przypadek widział chłopca - sztywniał.
Dziecko niczemu niewinne cierpiało. Cierpiał też i On.
Może warto namówić męża na wspólne badania i utwierdzenie się w prawdzie jakakolwiek by nie była? Domysły są też bolesne.

Opiszę coś z mojej aktualnej sytuacji:
wychowuję szesnastolatka, wnuczka po śmierci córki.
Rodzice rozstali się gdy On miał niespełna 4 lata. Wcześniej przez kilka lat mieszkali
razem w tym samym domu co i ja. Nie miałam z nimi dobrych relacji, z córką od
wielu lat, a z nim, bo córka wszystkich ode mnie trzymała z daleka.
Po śmierci córki doprowadziłam do spotkań z synem wówczas już dziesięcioletnim
i nie ograniczałam czasu. Dowiedziałam się, że się ożenił miesiąc przed śmiercią
córki i to też mnie nie zrażało, bo na względzie miałam cały czas dobro wnuczka.
Od początku wnuczek nie za bardzo polubił żonę swojego ojca, ale na ile mogłam dziesięciolatkowi wytłumaczyć dziwną dla niego sytuację, to to robiłam.
Z czasem wprost tłumaczyłam, że jeśli chce mieć dobre relacje z ojcem, to musi zaakceptować jego żonę.
Przez dłuższy okres spotykali się we troje, ale nigdy w ich domu, a z czasem już
tylko dwaj panowie.
Młody się cieszył, bo miał ojca jedynie dla siebie. Ze spotkań wracał szczęśliwy.
Źle zaczęło się dziać, gdy WCPR, w którego pieczy jesteśmy, naciskał na
uregulowanie wyrokiem sądu alimentów /obecnie jest to konieczność/, wcześniej uzgodnionych z ojcem polubownie, a też i na pozbawienie władzy rodzicielskiej, bo
nie stawiał się jako ojciec , a zarazem opiekun prawny na żadne spotkania w WCPR,
nie interesował się nauką syna, a wzywany już do technikum - nie odpowiadał.
Nie miał czasu na załatwienie różnych spraw dotyczących syna przez co, konieczną operację opłacałam prywatnie, bo na ubezp. potrzebny był podpis opiekuna prawnego, niemożliwy do zdobycia.  Tutaj podpis jako rodzina zastępcza - zadziałał.

Na sądowym korytarzu tłumaczyłam, że nigdy nie stanę pomiędzy nim, a jego synem, że to jest jedynie konieczne uregulowania prawne obecnej sytuacji i dla dobra wnuczka.
Poza tym, że jego żona rzuciła mi z wściekłością, iż jestem bezczelna - nie zadziało się nic nieprzyjemnego.
Przeżyłam szok, gdy dostałam kopie pozwu dotyczącą unieważnienia uznania jego ojcostwa. uznanie nastąpiło tuż po narodzinach dziecka, a syn już /wtedy/ 15 lat.
Powód? - jego żona nie widziała w nich podobieństwa. Istotnie, Młody piękny chłopak podobny był długo do swojej matki. Teraz widzę w nim całego ojca, ale także pięknego.
Oczywiście było także żądanie badań DNA.
Nie wiedziałam jak przekazać tę wiadomość Młodemu, żeby go nie zranić.
Wymyśliłam więc, że wytłumaczę Młodemu, iż badania takie przeprowadzimy, bo mama nie żyje, a jeśli cos się zadzieje z nim, czy też z jego ojcem, to będzie
wiadomo w jakim zakresie będą sobie pomocni. Młody to łyknął.
Jednak nie ukrył się ten właściwy powód badań, bo nie zamknęłam komputera
i Młody przeczytał moją korespondencję z sądem, dotyczącą mojej zgody na takie badania. Przeczytał, że wyrażam zgodę pod warunkiem, że ojciec pokryje wszelki koszty z tym związane, bo to on zaprzecza ojcostwu i zawalił mu się świat.
 
Dał się przeprosić, że ja najpierw nie powiedziałam prawdy, ale to co zrobił jego
ojciec jest nie do wybaczenia. Nie chce słuchać by do ojca zadzwonił, żeby nadal utrzymywać kontakty, chwilami jest nie do wytrzymania, opuścił się w nauce, uciekł
w świat internetowy.
Po kilku spotkaniach odmówił współpracy z psychologiem.
Obecnie czekamy na pomoc WCPR i na grupy tam prowadzone.
Co zamierzam teraz zrobić?
Zadzwonię do ojca i poproszę, żeby do nas przyjechał bo mam pilną sprawę, a gdy przyjedzie, po kilku minutach zostawię ich samych, może się wreszcie dogadają.
Nie wiem jedynie czy nie jest to moje pobożne życzenie, żeby tak się zadziało.

Co nie zmienia faktu że zrobiłaś dobrą robotę nawiązując kontakt pomiędzy nimi, i życzę, żeby dalej dobrze Wam się ułozyło.

Cytuję:
"Z tego co wiem to on ma w planie kiedyś zrobić badania genetyczne wiec
musi być przekonany o tym."
................
I im wcześniej, tym lepiej, bo czas działa na niekorzyść.
Mam na myśli relacje ojca z dzieckiem.
Badania zaoszczędzą Wam wszystkim niepokoju i stresu.

Rasberry
Dziękuje za dobre słowo.
Powiem, że jak pisałam, tak zrobiłam.
Zostawiłam ich samych, a gdy po godzinie wróciłam, zastałam dwóch mężczyzn
zadowolonych, z widocznymi śladami wzruszenia.
Nie wiem o czym rozmawiali, bo nie pytam.
Jednak gdy wróciłam, to sama zapytałam ojca, czy chciałby nadal badań na DNA.
Odpowiedział, że nie i że przeprasza, że miał wątpliwości.
Trudno mieć wątpliwości, bo zobaczył po dwóch latach swoją kopie.
Myślę, że już żaden z nich nie zepsuje dalszych swoich relacji.
Teraz mogę spokojnie czekać na osiemnastkę, która będzie za 22 miesiące,
a także spokojnie myśleć, że droga finansowa na studia jest zabezpieczona,
bo do 26 roku, młody będzie miał już całą rentę /pół brała do teraz siostra/
i alimenty i jeśli będzie mądrym chłopakiem, to z tego skorzysta.
To jednak będzie już nowa bajka.
Pozdrawiam i życzę rozwiązania Waszego problemu

Macocha za bardzo
Mam wrażenie, że czytając mój post weszłaś w emocje i wszystko Ci się poplątało.
No cóż, nie mam ochoty tego prostować.
Pozostanie więc Twoja wersja .
Pozdrawiam.