Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

rzeczywsicie pisze tam e
to 800 zl juz wyglada normalnie i jest przyzwoita sumą
jednak i tak ton jest taki tej wypowiedzi, ze matka dzieka rozwala kase na swoje zachcianki a nie na dziecko
ciekawe skad wie o tym
to takie same zachowanie jak moje w tym momencie, ze nie wie dokladnie a ocenia

przepraszam

jak to kochana nazwalas  "" nowa partnerka nie pozwoli i bla bla bla "  pozwala ! kupuje ! daje !   ba ! nawet sama przelewy robi - te obowiazkowe i te extra !!!

Jedno wiem czytajac ten watek, ze nie poradziłabym sobie w takiej sytuacji ze swoją zazdrością, z równym traktowaniem dzieci swoich i dzieci partnera. Ciężki orzech do zgryzienia. Podziwiam was.

Nie nie czytalam, czasem tylko zagladam.

Dlaczego mialabys nie starac sie o dziecko jesli go pragniesz i on tez chce?

dora_dora
serdecznie gratuluję! czekamy na dobre wieści

Czy ktoś czytał i może powiedzieć, czy warto?

Rodzicielstwo macochy. Problematyka zastępowania matki bez tytułu prawnego w alternatywnych formach życia rodzinnego
Autor : Aneta Jarzębińska
ilość stron : 235
rok : 2014
oprawa : miękka
ISBN : 978-83-7241-959-0
Wydawca : Uniwersytet Szczeciński

Rozdział I
FENOMEN RODZICIELSTWA MACOCHY – PRZEGLĄD KONCEPCJI
Uwagi wprowadzające
1.1. Próba ustalenia istoty rodzicielstwa
1.2. Przegląd zastanych koncepcji rozumienia kategorii „macocha” wrazz autorskim projektem
1.3. Specyfikacja potencjalnych środowisk wypełniania roli macochy
1.4. Dylematy rodzicielstwa macochy w świetle literatury przedmiotu

Rozdział II
KATEGORIA MACOCHA – SPOJRZENIE HERMENEUTYCZNE
2.1. Podstawy metodologiczne badań własnych
2.2. Zjawiska istotne dla klasyfikacji fenomenu macochy
2.3. Zwarta charakterystyka klas macoch

Rozdział III
OKOLICZNOŚCI PODJĘCIA RODZICIELSTWA MACOCHY
3.1. Wydarzenie powodujące utratę matki
3.2. Motywy rodzicielstwa macochy
3.3. Znaczenie doświadczeń z przeszłości dla podejmowania rodzicielstwa zastępującego dziecku matkę

Rozdział IV
MACOCHA W INTERPRETACJI BADANYCH
4.1. Kwestie komplikujące rozumienie terminu
4.2. Konstruowane ujęcia „macochy”
4.3. Odczytywanie pojęcia „macocha” w kategorii zachowań rodzicielskich

Rozdział V
WIZERUNEK MATKI PASIERBA
5.1. Posiadane przez macochę źródła informacji o matce pasierba
5.2. Ocena i opis matki pasierba w roli rodzicielskiej
5.3. Cechy osobowościowe przypisywane naturalnej matce pasierba

Rozdział VI
ZACHOWANIA RODZICIELSKIE WOBEC PASIERBA
6.1. Zaangażowanie macoch w opiekę nad pasierbem
6.2. Zaspokajanie emocjonalnych potrzeb pasierba
6.3. Socjalizowanie pasierba
6.4. Postawa rodzicielska macoch wobec pasierbów

Rozdział VII
UDZIAŁ OSÓB TRZECICH W REALIZACJI RODZICIELSTWA MACOCHY
7.1. Udział ojca pasierba
7.2. Wkład pasierba w budowanie rodzicielstwa macochy
7.3. Udział naturalnej matki dziecka-pasierba
7.4. Zachowania biologicznego potomstwa istotne dla rodzicielstwa macochy
7.5. Udział dziecka wspólnego aktualnych partnerów
7.6. Odniesienia do problemu rodziców macochy
7.7. Odniesienia dziadków pasierba ze strony ojca

Rozdział VIII
WARTOŚĆ RODZICIELSTWA MACOCHY
8.1. Walory i koszty rodzicielstwa dla rodzica – uwagi wprowadzające w analizę empiryczną
8.2. Recepcja przez badanych własnych cech osobowościowych w związku z podjęciem roli macochy
8.3. Postrzeganie badanych macoch przez inne osoby w kontekście pełnionej przez nie roli
8.4. Kondycja finansowa badanych po podjęciu rodzicielstwa zastępującego dziecku matkę
8.5. Inne własności wpisujące się w rodzicielstwo macochy

PODSUMOWANIE I WNIOSKI KOŃCOWE

BIBLIOGRAFIA

SUMMARY

zawsze najciemniej jest pod latarnią, dlatego rozpoznanie i nazwanie swoich uczuć jest trudne.
Nie dajmy się jednak jako macochy zwariować i zepchnąć do narożnika i miejmy trzeźwy pogląd na sytuację. Nie zastanawiajmy się tylko nad sobą, ale popatrzmy szerzej. Ktoś kto ma szczęście posiadać przyjaciółkę/zaufaną osobę, która jako osoba "trzecia" może rozsądnie i bez emocji spojrzeć na sytuację - ma szczęście. Samemu może być trudniej przeanalizować "układ".

Mi się też wydawało, że jestem "zazdrosna o pasierbice". Myślałam o tym sporo, bo ogólnie nie mam problemy z zazdrością o partnera, dziecko itd, więc skąd nagle tak silne uczucia i frustracje względem pasierbic. Myślałam o tym dużo, rozmawiałam z przyjaciółką i tutaj na forum i doszłam do wniosku, że:
- wkurzał mnie "ptasi móżdżek" mojego partnera, który zachowywał się przy córkach jak oczadziały, z czego one skwapliwie korzystały. On jest w stanie stałego poczucia winy, że jego córki "mają gorzej" bo nie mają pełnej rodziny i on nie jest przy nich stale. Rozumiem to, ale on w ramach rekompensaty robił im prezenty gwiazdkowe po 2 tys złotych każda. W jedną wigilię dostawały tyle prezentów, co inne dzieci przez pół dzieciństwa.... W dodatku dzieci "obdarowane" to dzieci "zadowolone", okazujące ojcu "miłość". Kupował to wrażenie prezentami.... taka podła ze mnie macocha, że po przemyśleniu co się tu dzieje (a zajęło mi to jakiś czas, bo nie rozumiałam mechanizmów) - uświadomiłam mu to skwapliwie.

- przyjęłam do wiadomości, że wystarczy że JA pasierbice będę lubić, a nie będę zmuszać się do ich pokochania. Od kochania mają matkę i ojca, ja jestem osobą trzecią w tym układzie - bardzo to mocno uświadomiłam sobie, kiedy urodził się mój syn. Moje relacje z pasierbicami są dobre, jestem względem nich troskliwa i uczciwa, ale nawet WOLĘ je nie kochać. Przyczyna? Gdybym je kochała, to bym się wykończyła patrząc jak rodzice marnują im przyszłość - walnięta Pani Matka i mój M, który niby się przejmuje, ale nic nie robi aby zapobiec patologiom. Nie oczekuję od pasierbic niczego, poza szacunkiem i respektowaniem reguł, które są w naszym domu i które obowiązują wszystkich. Jak się nieco rozhuśtają i zaczynają fikać, jestem dość asertywna i przypominam im, że w tym domu reguły ustalam ja i ich ojciec, a one mogą się nim podporządkować lub nie. W przypadku, jeżeli się nie podporządkują mamy problem. Dodam, że reguły są zdrowe i w żaden sposób je nie dyskryminujące - dorośli wymagają szacunku, porządku, uczciwości itd., nie tolerujemy pyskówek, agresji itp.

wspieram M w logistyce w dużym zakresie, ale .... nie chcę być sprowadzona do narożnika i udowadniać światu, że garba nie mam. Mam dość historyjek o biednych pasierbiątkach i wampirzycach-macochach. Mam dość manipulacji - ponieważ świat moich pasierbic i ich Matki jest mocno "oddzielony" od naszego, nie wiem kto jest źródłem tych manipulacji ... przykład z ostatniego tygodnia... Pani Matka pisze w deseń "jak będziesz w Bułgarii z dziewczynami, to niedopuszczalne jest, aby dziewczyny były same na basenie, podczas gdy ty siedzisz z Hanką i Jasiem na plaży".... WTF!!!!!..... w zeszłym roku na wakacjach na plażę chodziłam z przymusu, z samego rana, kiedy na plaży był M z córkami. Potem nie chodziłam na plażę, bo 1. nie lubię plażowania (wychowałam się nad morzem) 2. piasek w Grecji był ciemny około 11.00 był już niemiłosiernie nagrzany, a mój wtedy 1.5 roczny synek często się przewracał i ryczał. Czas spędzałam na placu zabaw i na basenach hotelowych, a ojciec był z dziewczynami non stop ........... więc o co chodzi? kto łże i dlaczego - Pani Matka wymyśla jakieś pierdoły, które nic nie mają wspólnego z rzeczywistością (biedne zaniedbane córki w niebezpieczeństwie, kiedy wyrodny ojciec spędza czas z nową partnerką i ich dzieckiem), czy też takie info sprzedawały Pani Matce dziewczyny (ale dlaczego mają kłamać, że były bez opieki podczas, gdy do cholery ZAWSZE był ktoś z nimi na basenie, a na plaży siedzieć nie chciały....). Aktualnie Pani Matka otrzymuje jednoznaczną, asertywną ripostę - nic takiego miejsca nie miało, dzieci zawsze były pod opieką i to zdanie jest nikczemną insynuacją....

Nadal mnie trafia szlag w wielu okolicznościach, ale uświadomienie sobie swoich uczuć, rozbiór sytuacji na czynniki pierwsze pozwala wiele wyjaśnić. I bardzo łatwo stan rzeczy można sprowadzić do wygodnego "zazdrosna macocha", ale tak niekoniecznie jest. Właśnie ja dużo o tym myślałam, że coś jest nie tak - przecież ja nie jestem patologią, przecież nie miałam nigdy problemu z zazdrością, to dlaczego mnie tak wkurza, że M kupuje córkom pianino za 3,5 tys zł do zagrania utworów typu "wlazł kotek na płotek" i "wśród nocnej ciszy". Czy jestem zazdrosną macochą? chyba nie  ... a czemu mnie to drażni?.... bo drażni mnie postawa "muszę uszczęśliwić swoje córki kolejnym zakupem, bo przecież mają źle bo nie mają pełnej rodziny i ja im to pianinem/tabletem/nową komórką/telewizorem w pokoju zrekompensuję ..............

To może jeszcze ja podzielę się swoją historią. "Druga" a raczej czwarta zaczęłam być po 10 latach udanego związku. X poznałam kilka miesięcy przed swoim ślubem. Burzliwa znajomość doprowadziła w skutkach do odwołania uroczystości, znienawidzenia mnie Przez byłego partnera i nieprzyjemności że strony mojej i jego rodziny. X w tym czasie tworzył nieformalny związek z partnerka której rzekomo nigdy nie kochał, zamieszkali razem gdy zaszła w ciążę, mają 8 letnia córkę. X jest ode mnie sporo starszy i ma duży bagaż ze sobą - małżeństwo z którego ma dwójkę dzieci, kolejny związek z którego ma dziecko i ten który zakończył. Ja wyprowadzilam się do wynajętego mieszkania a on porządkowal swoje sprawy. Ukończył kupione mieszkanie i zamieszkalismy tam razem. W międzyczasie była partnerka mieszkala rok w jego domu razem z córką i organizowała swoje lokum. X pracuje z dwoma swoimi poprzednimi partnerkami, jedna bezpośrednio zatrudnia. Nie chce zmienić tej sytuacji, zamknąć przeszłości A wszelkie rozmowy kończą się mówieniem ze chce pozabijac matki jego dzieci, że jestem egoistka, że łączy ich tylko praca. Mieszkaliśmy tak pół roku aż nie wytrzymałam sytuacji i się wyprowadzilam. Moja rodzina nie lubi go a on ma pretensje że nie potrafie tego załatwić. W końcu zaczął źle reagować na moje wyjazdy do rodziny którą mieszka w innym mieście. Początkowo poddalam się temu, teraz jadę bez pytania. Wspólne mieszkanie było ciężkie, jego ostatnie dziecko bardzo mnie lubi ale ciężko było mi pogodzić dni z nią i bez niej. Dni z nią polegały na skupieniu na dziecku całej uwagi, mogło robić co chce, czasami wpadaly też inne dzieci. Bywały sytuację że uciekalam do pracy aby się czasami pouczyć lub po prostu odetchnąć. Po jakimś czasie wróciłam do niego ale nie zrezygnowalam z mieszkania. Po pewnym czasie byla partnerka wyprowadzila sie a on wprowadzil się do domu ponieważ dziecko musi mieć swój pokój. Nigdy nie chciałam tam mieszkać, dom jest duży i wymaga wielu obowiązków i remontu. Ale X tam chce mieszkać bo dobrze się tam czuje. Gdyby nie mój upór nie zmieniłby nawet łóżka po byłej. Chcieliśmy kupić coś wspólnego ale jakoś nie możemy znaleźć nic co by odpowiadało obu stronom. X zarabia jakoś 10 razy więcej niż ja. Chce się ze mną ożenić. Ja ciągle waham się, raz po tym że odwołałam całkowicie urzadzona ceremonie a dwa że nie jestem pewna czy ten ślub cokolwiek w nim zmieni. Namawia mnie na dziecko ale gdy zaczęliśmy się starać mam wrażenie że jakby to wszystko ostyglo. I tak się bujamy. Ze słów że jestem miłością jego życia słyszę że jestem zołza, która wymaga całkowitej uwagi, egoistka. Zdarzało się że przeprowadził była do domu, tak na herbatkę. Dodam że dwie byle partnerki nie ułożyly sobie życia w nowych związkach. Byliśmy na wspólnych wczasach, codziennie dzwonił do córki, kręcił dla niej filmy, opowiadał jak to było gdy kiedyś tam byli. Teraz zaproponował wyjazd ja + on + dwójka dzieci. Byliśmy już kilka razy z najmłodszą teraz idzie o krok dalej. Nie zgodzilam się. Obraził się mówiąc że taki związek nie ma sensu i on i tak pojedzie a jak ja nie chce to znajdzie kogoś innego. Mieszkam u niego a moje mieszkanie wynajęte stoi puste. Nie wiem co mam dalej robić. Nie czuje się egoistka uważam że walczę o swoje szczęście. Co Wy na to ?

Tak niestety jest. Ciągle próbujemy ruszyć ale nie wychodzi. Najbardziej boli mnie to że wiem że on ma dziecko i chce uczestniczyć w jego życiu ale nie potrafi poinformować mnie że np. jedzie do małej, albo zamienił się z była na dni. To jest jakby oczywiste, mimo że mamy plany. Nie traktuje mnie jak partnera. Bujamy się tak dwa lata. Wczoraj usłyszałam że kiedyś mogłam mieć wszystko a teraz nie, że odwołanie slubu to była moja decyzja nie jego (mimo że prosił moje koleżanki nawet żeby jakoś na mnie "wplynely"), że dziecko jest najważniejsze a nie jakiś partner który jest lub może go nie być ze bedzie placil alimenty do 70 r.z. i różne takie... uznałam że w takim razie musimy się rozstać. Ale on słyszeć o tym nie chce. I boję się że ten ślub nic by nie zmienił, będzie nadal tak samo lub gorzej. Może to była moja decyzja zeby wejsc w taki zwiazek a nie inny ale teraz pewnie bym była matka, miałabym swój kąt. A tak tkwie w sytuacji z której nie ma wyjścia. Może tak właśnie wygląda karma.

ewanna75
Nie jestem ekspertką w tych sprawach ale osobiście bym nie naciskała aby jego córka się z Toba spotkała. Raczej naciskałabym na partnera aby postarał się o rozwód oraz sądownie ustatkował widzenia z dzieckiem, jeśli jego była ma takie podejście, ze jak z nią nie chciał być, to i dziecka nie zobaczy. To bardzo przykre oczywiście i smutne kiedy rodzic nie może z własnym dzieckiem się widzieć ale czasami nie ma wyjścia. Nigdy bym osobiście nie zgodziła się aby mój partner spędzał czas z dzieckiem w domu byłej żony – i to w dodatku latami. Trudno mi wręcz uwierzyć, że godzisz się na taki stan rzeczy przez cztery lata.

W tej sytuacji, ja to widzę, że cierpisz jedynie Ty i Twój partner – jego córka widuje Ojca w takim zakresie jak ma na to ochotę. Jej Matka może do mieć do Twojego partnera dostęp jaki sobie tylko życzy. Czemu przejmujesz wakacjami nie swojego dziecka? Sorry ale to kompletnie nie Twój problem. Odpuść bo emocjonalnie nie wytrzymasz. Takie jest jedynie moje zdanie – i serio – poważnie pomyśl czy związek z nierozwiedzionym mężczyzną ma jakąkolwiek przyszłość…
Cztery lata… rany julek.

Przy okazji, jeśli któraś z Was posługuje się językiem angielskim i chciałaby trochę więcej dodatkowej pomocy, to znalazłam świetne forum jedynie dla macoch. Jedyną jego wadą jest to, że jest jedynie po angielsku… ale dla mnie jak znalazł Strona nazywa się childlessstepmums – na pewno znajdziecie jak wpiszecie w wyszukiwarce…

Pozdrawiam macochy i życzę miłego weekendu!

Cześć Dziewczyny,
nie było mnie tu wiele lat, nie zaglądałam tu, ale coś mnie wzięło na wspomnienia.
Minęło 7 lat najgorszych w moim życiu. Powiem szczerze te, które się jeszcze namyślacie czy wchodzić w taki układ – spier… czym prędzej!  Ja nie miałam nikogo, kto by mnie przestrzegł przed tym błędem lub, chociaż pokazał jak żyć. Dzisiaj nigdy bym się nie zgodziła na związek z facetem z dziećmi + jego ex oczywiście.
Nie ma we mnie goryczy, gdyż nadal jestem ze swoim M. Było wiele rozstań i powrotów, różnych kombinacji mieszkaniowych, gdyż przy moim M był zawsze jeden z jego ukochanych synusiów. Wiele godzin spędzonych u psychologów, ja pewnie otarłam się o leczenie psychiatryczne…
Jedynym moim wytłumaczeniem jest to, że dzisiaj dostrzegam moje szczęście i spokój. Starszy synuś mojego M ma już prawie 18. Pół roku temu wyprowadził się do mamusi po tym jak zgłosił na policję, że ojciec się nad nim znęcał psychicznie, gdyż M dał mu karę i zabrał mu słuchawki bezprzewodowe za jego wybryki na sylwestra. Do tego dołożyła się ex i M ma sprawę u prokuratora, porządne alimenty na 2 chłopaków. Młodszy syn podpuszczany przez matkę też się nie widuje z M.
Dużo, by opowiadać … Nie chcę do tego nawet wracać. Cieszę się, że w końcu mam normalny związek. Chłopak sobie tak narozrabiał, że ojciec nie chce go znać. Ta zła baba czyli, ja która zawsze dostrzegała w chłopaku jego manipulacje, kłamstwa miała rację, że młodemu wcale nie zależy na ojcu, który poświęcił nasz związek, gdyż jak to powiedział M – „bo synuś go kocha”. Długo to trwało, ale w końcu wyszło na jaw prawdziwe oblicze biednego dziecka.
Nie ma powodu się wstydzić własnych negatywnych uczuć, bądźcie egoistkami i cencie własne życie, nie angażujcie się w to, na co nie macie wpływu. Czas poświęcony pasierbom jest czasem straconym. Szanujcie się, naprawdę szkoda zdrowia, nerwów, urody. Życie bez pasierbów jest cudowne

Zazdrosna, doczekałaś w końcu czasów, że M dostrzegł prawdziwe oblicze i intencje Młodego :-) Myślę, że wraz z zarzutem o "znęcanie się psychiczne ojca nad synem"  słychać było u Was dwa uderzenia: jedno - walnięcie młotem w łeb M, drugi uderzenie o ziemię kamienia, ktory spadł Ci z serca. Gratuluję, że dotrwałaś do tego momentu i mam nadzieję, że teraz będzie tylko z górki. Życzé wytrwałości w dalszej walce z Panią Ex, ale wydaje mi się, że teraz będzie to łatwiejsze. Mnie co prawda temat pasierbów I macochowania JUŻ zupełnie nie dotyczy , ale za mnie też proszę trzymać kciuki....za jakies cztery tygodnie spodziewamy się na świecie synka :-) Pozdrawiam wszystkie macochy a tym niezdecydowanym i przeżywającym różne rozterki z pasierbami związane polecam jak wyżej.....wiejcie ze związków, ktòre wywołują w Was jakieś lęki. Szukajcie związków takich, w których w 100procentach będziecie czuły sié bezpiecznie, komfortowo I co najważniejsze : kochane.

Myślę, ze nie każdy człowiek nadaje się na ojczyma/macochę, tak samo jak nie każdy nadaje się na rodzica adopcyjnego.

Cześć Macoszki,

Przeczytałam już dawno cały ten wątek. Wiele mnie nauczył - głównie prawa do własnych emocji i nie brania udziału w tym, na co ochoty nie mam. O ile nie daję odczuć tego innym jako niechęci a po prostu prawa do spędzania czasu jak mi pasuje.

Mam do was jednak prośbę o pomoc - co zrobić z Mężem, który przy dzieciach staje się kompletnie zimny i chłodny ? Żebyśmy się zrozumiały - nie chodzi o obściskiwania się i wkładanie sobie języka do gardeł ale o to, żebyśmy się traktowali tak samo jak są i jak ich nie ma. To odtrącenie jest dla mnie nie do zniesienia. Nie dla samej zasady ale emocjonalnie jestem rozłożona na łopatki, bo staje się nagle moim kumplem z osoby bardzo czułej gdy jesteśmy sami. Związek zamiera a my mamy stać się na 48 h zabawiaczami 2 dzieci, które ( jak każde dziecko, sama też bym tak zrobiła ) skrzętnie to wykorzystują. Próbowałam rzeczową rozmową na spokojnie, przy stole ale oczywiście plotę bzdury, tak nie jest, szukam problemów żeby się pokłócić. Próbowałam teżna złość nie dawać się dotknąć nawet palcem za zamkniętymi drzwiami łazienki,  czy sypialni ale wtedy jestem „ złośliwa”. Co ciekawe - on rozważa pójście do psychologa w tej sprawie, bo problem jest po mojej stronie

Myślałam o tym, ponieważ jestem stroną w konflikcie więc mnie słuchać nie będzie ale upartym osłem nie jest więc zakładam, że psycholog to bardzo dobre wyjście. Nie wiem jak wasze dosaiwdaczenie ale ja byłam sama u jednego, który online ogłaszał się jako ekspert od właśnie rodzin patchworkowych ale usłyszałam tylko, że jestem zazdrosna, biedne, biedne dzieci a mąż zachowuje się jak dobry ojciec...trudno szukać ma chybił trafił

Z nim to jeszcze da się pogadać i widzę, że rozumie. Czasem po kilku dniach przemyśli i przyznaje racje ale co z tego jak przychodzi dzień zastosowania ustalonych zasad i nagle jest małpi móżdżek. Nie doszłam jeszcze tylko do tego, czy to w stresie o dzieci czy o to co powie na to Pani Matka.

Sam chce iść do psychologa, to jego pomysł i uparty nie jest więc raczej nie widzę powodów żeby miał nie chcieć współpracować. Rzeczywiście szybko się unosi i denerwuje, bo jego męska duma ciężko znowu uwagi ale zazwyczaj na drugi dzień sam przyznaje racje lub mówi co jest rzeczywiście ok a co nie. Akurat na brak współpracy nie mogę specjalnie narzekać.

Przez to, że widzi dzieci tak rzadko, bo teoretycznie co drugi weekend ale zdarza się z przyczyn Królowej Matki, że i są 3 miesiące bez widzenia ( wakacje ) to chce tak dobrze, że odwalą mu palma. Mnie odstawia na bok, śpi po 4-5 h , bo z jednym do nocnych godzin ogląda  filmy a drugie wstaje skoro świt... gdyby to było co 3 miesiące czy nawet raz w miesiącu po 48 h to pal licho ale jeżeli uda się co drugi weekend tak jak to być powinno to jest to już coś stałego i na coś co mi kompletnie nie odpowiada zgodzić się niestety nie mogę.

kjim
dziś "wpadłam" na forum, bo akurat mam małą chwilkę i niezmiernie mnie ucieszyła wiadomość o rychłych narodzinach synka. Serdecznie, serdecznie pozdrawiam....

Cześć dziewczyny.
Potrzebuje waszej rady, może któraś z Was była w takiej dziwnej sytuacji.
Od dwóch lat jestem w stałej relacji z mężczyzną, który jest rozwodnikiem.  Rozwód dostał niedawno i jak obiecywał wszystko po nim miało się zmienić. Niestety.. stoimy w miejscu. On ma dwójkę dzieciakow z małżeństwa. Wiek- 3 i 6 lat. My również mamy dziecko, które ma 9 miesięcy. Ale rozchodzi się tutaj o to, że on nie chce przywozic do nas dzieci. Tak jakby dzielił swoje życie na pół. Połowę między nas a połowę między dzieci z małżeństwa. Duzo razy rozmawiałam z nim o tym ze chciałbym ich poznać. Ale wszytsko rozchodzi się echem. Obiecuję, że coś z tym zrobi nawet był u psychologa, który powiedział mu dziwne rzeczy. A mianowicie, że gdyby przywiózł do nas dzieci to byłby strzał w kolano, bo podobno nasze wspólne dziecko jest za małe i to będzie cios dla jego starszego dziecka. Nie chce ograniczać jego kontaktów z dziećmi, broń boże to nie o to chodzi. Tylko że chciałabym żeby te dzieci również były częścią naszego życia i zeby wiedziały ze maja siostrę.  Dziewczyny czy ze mną jest coś nie tak ze chciałabym żeby tak było?

Nie słyszałam,  tak on mi powiedział.

Karola2255,
użyj argumentu, że Twoja córka za kilkanaście lat zacznie spotykać się z chłopcami. Świat jest mały, mieszkacie pewnie w jednej miejscowości, a nie znając braci przyrodnich może dojść do kazirodztwa...

Hej Ewelina, witaj na forum Jesli cos Cie trapi to pisz, dziewczyny na pewno Ci doradza.

Kjim, gratulacje nowego bejbika!

Chceuciekac, kope lat, pisz czesciej

Zazdrosna, milo znow Cie znow widziec

Szkoda, ze watek tak ucichl - w sumie, moze to dobry znak, ze nikt nie ma zadnych problemow

Witam.
Długo mnie tu nie było.
Trochę się pozmieniało u mnie, ale jedno jest cały czas takie samo...niestety.
I szczerze mówiąc, piszę tu tylko dlatego, że przeczytałam wpis Hh999 i trochę mnie to zachęciło. Bo za pierwszym razem, dwa lata temu, to odniosłam wrażenie, że to ja jestem ta zła, wymagająca, wredna, a dziewczyny to istny cud, tylko nie mogą się odnaleźć......Gów...guzik prawda.
Ten tekst Hh999," moje pasierbice mnie przerażają", w pełni oddaje to co ja czuję. I nie chodzi ,ze są jakieś niebezpieczne czy coś, tylko to jak żyją, co robią a czego nie robią i jakie są to akurat dla mnie jest przerażające.
Pozmieniało się natomiast to, że jestem z moim partnerem nadal, tylko już w roli żony . Tak, wzięliśmy ślub ponad rok temu. Mimo wszystko. Stwierdziliśmy, że dzieci się usamodzielnią, przestaną nas kiedyś wkurzać , a my się kochamy i chcemy być razem. i szczerze mówiąc czekamy aż ta starsza, (21 lat prawie ) wyprowadzi się i zacznie mieszkać z chłopakiem. Marzymy o tym, bo to jak zachowuje się w domu to...szkoda gadać, tragedia. To wtedy może i ta młodsza, coś w sobie zmieni...Może.
Ja na prawdę próbowałam, starałam się i największym moim problemem jest to że zawsze byłam sprawiedliwa. Ale nie da się..po prostu nie da..
Do Hh999, chętnie z Tobą podyskutuję, jeśli masz ochotę.

Dzień dobry. Jestem w związku poltora roku. Moj partner z poprzedniego związku, (doslownie chwile przed naszym) ma poltorarocznego synka. Nie poznalam go jeszcze. Partner chce być i jest bardzo dobrym ojcem, co 2 tygodnie regularnie jezdzi do tamtej rodziny, tylko do swojego synka jak podkresla. Problem w tym, ze oni nic nie wiedza ze jest szczesliwy w drugim związku, ze planujemu slub w przyszlosci,.. ukrywa to bojac sie reakcji matki dziecka, obawiajac sie ze ograniczy mu kontakty i zacznie stwarzac problemy,a on tak mocno pragnie widziec jak synek dorasta... Wiec znika tak co 2 tygodnie na caly weekend, a ja wtedy popadam w obled, doslownie. Czuje sie jak odstawiona zabawka w te dni.. Partner mi gwarantuje ze tam nie ma juz zadnego uczucia, ze odcial to gruba kreska , ze kocha mnie i synka tylko ponad wszystko. Ja jednak nie umiem sobie z tym poradzic. Wydaje mi sie ze ona powinna wiedziec ze jest ktos w jego zyciu.., nie mowiac juz o tym ze pragne poznac synka.. Za kazdym razem gdy zbliza sie wyjazd trace zmysly.. Kocham go najmocniej ale nie wiem jak to zniesc,te dni, te godziny gdy jest tam..., tak strasznie sie boje ze oni kiedys wroca do siebie, a ja zostane odstawiona juz na zawsze.... Prosze o jakas rade, zdanie, opinie,.. cokolwiek

Z tym nie mam problemu, to ona zdecydowala ze woli byc sama z dzieckiem. Nie radze sobie z tym, ze jezdzi tam jakgdyby nigdy nic, jest pomocny i uczynny (ok, powiedzmy ze wszystko dla dziecka), a ona nie ma pojecia ze ja tu tesknię, placze.., i przede wszystkim boje sie ze jej sie odwidzi jesli mysli ze on jest wolny.. Chyba nie tak powinien wygladac moj, nasz okres przedzareczynowy..:(  a on tego wciaz nie rozumie, tylko powtarza Ciebie tylko kocham i to Ty jesteś najwazniejsza kobieta w moim zyciu.. Szkoda tylko ze nie czuje sie tak w,, te,, weekendy..

Moja frustracja juz jest tak ogromna, ze korzystam z pomocy psychiatry, psychologa, a wciaz slysze tylko ze sie czepiam, ze tam jedzie tylko i wylacznie do synka, ze nie ma nic, ze prawie nie rozmawiaja, i blaga zebym go zrozumiala, wiedzac jakie moga byc kobiety, ze mama moze wkurzyc sie, ze jak to ona samotna matka, a on sobie znalazl..., to sa jego slowa.  I choc zapewnia mnie o miłości, wierze w nia, jest dobry dla mnie, ja takze kocham go bardzo, to boje sie ze jeszcze kilka takich weekendow i ja wyladuje w szpitalu... Wydaje mi sie ze gdyby ona wiedziala o mnie, bylabym spokojniejsza, ze do siebie nie wroca, a tak.., wszystko ciagle w ukryciu, Wielka Milosc o ktorej lepiej zeby swiat nie wiedzial.

Tak bardzo go kocham ale teraz gdy uslyszalam ze zaprosila go na Wigilie, myslac ze jest sam, nie wytrzymalam.. Moja, Nasza, wymarzona, wysniona Wigilie..Odmowil, twierdzac ze z rodzina, a mi to opowiedzial zebym docenila ze mnie wybral i bardzo kocha..

Dziekuje za,, otworzenie oczu,, po czesci. Nie widzialam sama, ze az tak slabo to wyglada.. Postawilam warunek, ze ma powiedziec o mnie bo nie uda sie nam inaczej stworzyc szczesliwego związku. Obiecal ze zrobi to przy stosownej okazji. Czekam,... oby.

Dziekuje serdecznie Volver za szczerość, bardzo mi pomoglas popatrzec,, trzezwo,, na to wszystko. A watek myślę dalej bedzie otwieral oczy i uswiadamial zagrozenia.

dinka doskonale wiedziałaś, ze masz partnera pierdołę... jednak zdecydowałaś się mieć z nim dziecko. Do kogo masz teraz pretensje, że jest jak jest ? Naprawdę sadziłaś się mu się polepszy jak Wasza rodzina się rozrośnie ? Partner nie daje rady... a wcześniej dawał ? Drugie dziecko miało jakoś wpłynąć na jego zaradność życiową ? Rozumiem, że chciałaś dziecka, ale z takim partnerem i taką sytuacją rodzinna jaką on ma, musiałaś liczyć się z faktem, że utrzymanie Waszego dziecka spadnie głównie na Ciebie. Dlaczego zakładasz, że na Twoje  7 miesięczne dziecko alimenty powinny wynosić 500 PLN, a na 20-letnie 350 PLN ? Jakimi kryteriami się kierujesz ? Prawdę powiedziawszy nie rozumiem ani Twojego wzburzenia, ani zdziwienia, że partner dostał podwyżkę alimentów. Ponadto nie rozumiem też Twojej wrogości odnośnie starszej córki partnera. Dziewczyna jest póki co zależna od matki i skacze jak ta jej zagra. Może tez dlatego, że ojca ma "niedzielnego",a matka jest zawsze. Ty ciągniesz do siebie, one do siebie. Obawiam się, że z ich perspektywy wygląda to tak : tatuś jakoby ma problemy finansowe, ale w tym samym czasie decyduje się na kolejne dziecko, więc chyba nie powodzi mu się tak źle jak twierdzi...

Sorry, a w którym momencie Cię okradła ? W tym, że sąd przyznał jej wyższe alimenty ?
Nie wiem, czy po równo, czy nie... wiem, że  Ty wyszłaś z założenia, iż Twojemu dziecku należy się więcej. Pisząc o zależności miałam na myśli uzależnienie emocjonalne. Matka jest z nią bliżej i zapewne nią steruje

napisalam ze moje rzeczy zabrala i od lat nie chce oddac. wiec sorry. to jest kradziez. szczegolnie ze to dosc wartosciowe sprawy.

niewazne

Witam patologiczne koleżanki-macochy

W swoim macochowaniu okrzepłam, zaglądam na forum co jakiś czas, aby sprawdzić czy u innych-Was coś nowego, czy po staremu :-) U mnie bowiem po staremu… czasami czuję się jak stary podkoszulek w pralce z uruchomionym programem – intensywne pranie, 4 płukania i łatwe prasowanie …. Przepraszam za dość abstrakcyjne przenośnie, ale chodzi mniej więcej o to, że łatwo nie jest :-)
Dziś chyba dlatego weszłam na forum, że za tydzień jedziemy razem na ferie – M, ja, nasz syn i moje 2 pasierbice i jakoś muszę emocjonalnie zmierzyć się z tą perspektywą. Jestem zmęczona na samą myśl o tym „wypoczynku”, który mnie czeka. Co roku przerabiam te same przedferyjne motywy przewodnie. Umawianie się z Panią Matką jakie ciuchy da dzieciom (praktycznie żadnych nie da, a ja czekam na hasło, że dla dobra dzieci winniśmy udostępnić jej „nasze wyposażenie”, bo ona też jedzie z dziećmi na narty po nas). Pani Matka osiąga swoje, bo jak mam się wypytywać co ma dla dzieci z odzieży narciarskiej, to wolę jechać do marketu sportowego i sama kupić co dzieciom potrzebne, a nie żebrać o łaskawą odpowiedź u tej … małpy…
I wstyd mi się przyznać, ale po wielu dziesiątkach akcji, pyskówek, pretensji, kalumnii itd. Pani Matka wyrugowała ze mnie postawę miłosierdzia i wolę współpracy. Mam ją w głębokim poważaniu i nie idę na ustępstwa, jeżeli nie jest mi to wygodne. Pani Matka pyskowała nam przez ostatnie tygodnie o byle gówna, po nowym roku odzywa się z propozycją, że ona aby nie męczyć dzieci długotrwałymi trasami, proponuje, żebyśmy dzieci przekazali jej po drodze we Wrocławiu (my na narty jedziemy w Tatry, ona w Karkonosze). Jeszcze 2 lata temu ze szczerym sercem i wolą namawiałabym M, żeby ułatwić Pani Matce życie. Aktualnie nawet nie analizuję odpowiedzi – wracamy autostradą przez Łódź, nie mam ochoty umawiać się z Panią Matką na trasie, szukać się, dzwonić, jechać na ustaloną godzinę, wypakowywać rzeczy na stacji paliw itd. Dostanie dzieci zgodnie z wyrokiem o godzinie 19.00 w sobotę. Nie mam ochoty jej oglądać, kontaktować się, ułatwiać …. To co ona chce mnie nie interesuje – aktualnie dla mnie liczy się mój dobrostan, a nie życzenia Pani Matki….
Aż sama się dziwię, że Pani Matka wyhodowała we mnie taką jędzę. Nie wchodzę jej w drogę i nie życzę sobie jej w moim życiu. A właśnie Pani Matka ma jakiś problem – jeszcze nie rozumiem za bardzo o co chodzi. Pani Matka aktualnie lubi „wpadać” do nas w weekendy, kiedy są jej córki u nas, pod byle pretekstem ot… podrzuci córce książkę, która ta jest jej w ogóle nie potrzebna…
Moje dziecko to już przedszkolak i koncentruję się na potrzebach mojego dziecka. Jaś ma super relacje z przyrodnimi siostrami i jestem im za to bardzo wdzięczna, natomiast … kwestia przyszłości moich pasierbic, ich nauka przestała mnie obchodzić. Musiałam się od tego odseparować, bo inaczej chodziłabym w poczuciu stałej porażki. Obie uczą się źle – aktualnie starsza ma stałą korepetytorkę od wszystkiego. Płaci za to M, ale ……. Jakbym miała to rozkmniać to mi tylko ciśnienie skoczy… Korepetytorka odwala wieloletnie zaległości Pani Matki w codziennym nadzorze nad nauką dzieci – w sumie żałosne, że na bieżąco dziecko jest „zaopiekowane” po raz pierwszy w swoim życiu, a jest w siódmej klasie, czyli w wieku kiedy w normalnych warunkach tego „zaopiekowania” nie powinna potrzebować. Jestem macochą, cokolwiek zrobię i tak będzie źle – będę się angażowała – będzie źle, nie będę się angażowała – też będzie źle. W sumie skonfrontowana z taką alternatywą to chyba ekonomiczniej jest odpuścić… bo i tak efekt jest ten sam.
To chyba jakieś takie fazy macochowania. Od fazy zaangażowania, dobrej woli, potrzeby naprawiania relacji, patchworka itd., przez etap braku złudzeń i zobojętnienia. Co będzie później …. Zobaczymy z pewnością Wam opowiem….
Szczerze to uważam, ze nasza sytuacja jest dość dobra tj. relacje z dziewczynami są ok, na Panią Matkę stosuję taktykę „mam Cię w d…”, koncentruję się na swoim dziecku i tyle. Nadal wkurzają mnie te same motywy – korzystanie z ojca jak z portmonetki (inspirowane przez Panią Matkę), lenistwo intelektualne, pyskówki z Panią Matką, wiek dojrzewania starszej pasierbicy i cała gama emocji towarzyszących … to moja codzienność. Nie prowokuję i nie życzę sobie bycia prowokowaną. Historię życia mojego M i jego ex znam już dość gruntownie, na bieżąco od 4 lat jestem z jej kompleksami i bolączkami…. A że jestem dość inteligentna i potrafię ciąć ostrą ripostą, to Pani Matka jak zaczyna fikać w sposób niekontrolowany, dostaje w pysk ma odlew jednym sms i znika z horyzontu. Sama dostarcza mi amunicji. Zresztą to mała kreatura, która pozwala sobie na teksty godne żula typu porównywanie swojej „inteligenckiej” rodziny z rodziną M o robotniczych korzeniach, na zasadzie „popełniłam mezalians – a Ty powinieneś mi być wdzięczny, bo dzięki mojej rodzinie wyszedłeś na ludzi”. Są pewne granice, których człowiek nie przekracza – to jedna z nich. Dla śmiesznostki to nawiążę, że w kilku sms-ach autorstwa Pani Matki porównywana byłam do poprzedniej partnerki M z komentarzem „tamta przynajmniej miała klasę”…. Ja doprawdy nie ogarniam, co na temat „klasy” wie moja Pani Matka, bo śmiem przypuszczać, że niewiele. Zresztą przyznam, że jej ocena mnie nic mnie nie obchodzi.
Nie ukrywam, że moje macochowanie mnie dużo kosztuje i emocjonalnie nie jest mi łatwo… albo sprostuję – macochowanie nie jest u mnie trudne – jestem zadowolona ze stanu bieżącego tak w 70%. Źródłem nieustającej atrakcji jest Pani Matka, ze swoimi nierozwiązanymi emocjonalnymi problemami, którym nr 1 jest to, że jestem z M i „dobrze się nam powodzi”, że M ułożył sobie „po niej” życie, ma rodzinę i „nowe dziecko” i MA więcej niż ona. I tu chodzi też o posiadanie w sensie materialnym. Panią Matkę boli jak cholera, że mamy się dobrze finansowo, bo Pani Matka jest tu jednostką bardzo potrzebującą. Boli ją, że nie okazałam się cizią, co doi jej eks męża, tylko że dokładam do budżetu domowego swoją dobrą pensję i stać nas na życie bez trosk finansowych (nie… nie jest tak, że tarzamy się w kasie, ale oboje z M pracujemy wiele lat w tych samych korpo i wspólnie dajemy radę). Nic się nie wzięło znikąd i ta, która jest potomkinią zacnego rodu sędziowsko-lekarskiego, odczuwa dyskomfort z faktu iż obiektywnie stać nas na znacznie więcej niż ją….
To życie jest takie krótkie, że nie sądziłam, że moje emocje będą konsumowały jakieś Pani Matki, ale … jak już jest, to trzeba życie i poukładać i w tym obszarze… Pani Matka, mam nadzieję, że mnie nie zna i nie do końca wie, kto jest po drugiej stronie świata jej byłego męża. Im mniej o mnie wie, tym dla mnie lepiej. Śmieszne też jest to, że ja nie zamierzałam być wrogiem Pani Matki – na początku starałam się nawet pełnić rolę mediatora między M a byłą żoną i namawiałam go do ustępstw Skoro Pani Matka, zdalnie potrafiła wyzwolić we mnie wampira-krwiopijcę, to co ma powiedzieć M który spędził z nią tyle lat Ostatnio spotkaliśmy znajomego, którego wiele lat temu zdradziła i zostawiła żona. On opowiedział o tym jak dla niego są trudne święta Bożego Narodzenia, które są świętami rodzinnymi. Kiedy wyszedł zapytałam mojego M, jak on się czuł, jak spędzał pierwsze święta bez swojej rodziny… on mi na to „żyłem w takim matriksie i koszmarze, że to były moje pierwsze spokojne i normalne święta od lat – brakowało mi dzieci, ale czułem się szczęśliwy”. Wierzcie mi, że po zapoznaniu się z jego żoną, rozumiem że facet, który jest w samej rzeczy bardzo rodzinny, mógł tak właśnie się czuć …
Są takie zagadnienia, które w byciu drugą i macochą były dla mnie niespodzianką… nie podejrzewałam takiego bagażu emocji, nie sądziłam, że czasem mi będzie wstyd za to co czuję, a czasami nie potrafiłam nazwać moich uczuć sama ich nie rozumiejąc. Macochowanie, podobnie jak macierzyństwo, czasami mnie przerasta…. Jestem wdzięczna jednak, że mój M, pomimo swoich licznych wad (a nawet i nędznego pochodzenia ;-)) jest dobrym partnerem. Wq-wia mnie często okropnie, ale jakoś we dwójkę dajemy radę ciągnąć ten burdel na kółkach. Zaliczamy systematycznie spięcia, ale tam gdzie trzeba, udaje się nam wspólnie współpracować i być dla siebie wsparciem… a dodam, ze kilka razy zdarzyło mi się ściągać walizki ze strychu, żeby się pakować ;-)
To tyle na dziś. Życzę Wam drogie macoszki wszystkiego dobrego w roku 2019 ….!!!!