Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

marza 2

z mojej nikłej praktyki wynika, że póki dzieci nie są pobite, głodne, brudne i okradają innych uczniów z kanapek, opieka społeczna ma takie sytuacje w d... i co do zasady nie interweniuje w sprawach "zaniedbań intelektualnych". Moje pasierbice chodzą na basen, na pianino, mieszkają w domach, gdzie mają swoje oddzielne pokoje, mają komórki, tablety, laptopy, wieże, głośniki JBL, uprawiają windsurfing, narty/snowbord do wyboru i jazdę konną.... opieka społeczna nie zajmuje się takim "elementem".

Co z tego, że młodsza pasierbica w drugim półroczu z matematyki ma sześć jedynek, trzy mierne, kilka trój i jedną czwórkę ........... ona wszakże zdaniem matki prezentowanym jeszcze 2 miesiące temu - uczy się dobrze.... informacja, że ona "płacze nad amelką z besilności, bo ona się uczyć nie chce" to nowość sprzed 4 tygodni. Prawdopodobnie dziewczynka jest na wylocie ze szkoły baletowej, co zapewne jej matka ze swoim podejściem uzna za blamaż....

Rodzice nie dogadują się - to fakt. Pani Matka o wyborze szkoły baletowej nie raczyła M poinformować. Realizowała swoją politykę "faktami dokonanymi". M, gdyby się nie zgodził byłby wrogiem nr 1 uniemożliwiającym realizowanie młodszej pasierbicy jej talentów... Paradoksalnie fakt, że matka teraz skupiła się na młodszej córce, doprowadził do poprawy ocen starszej pasierbicy - ta ma w końcu czas na naukę i być może osiągnie nieosiągalną dla niej do tej pory średnią 4,3 na koniec 6 klasy.

Dodam, że starsza pasierbica chyba czuje się przez matkę zaniedbana, bo co raz ryczy M, że chce z nami mieszkać. trudno mi udawać entuzjazm z tej perspektywy. Póki co M się dowiedział, że jak sytuacja będzie patowa, to zgadzam się na to o ile psycholog stwierdzi, że dla starszej pasierbicy mieszkanie z nami to lepsze rozwiązanie. Ja nie chcę tego rozstrzygać, bo to nie moje dziecko.

A że nie będzie z nami mieszkać, to jestem raczej tego pewna. Moja Pani Matka kasuje co miesiąc 2,5 tys alimentów - to łącznie z jej pensją zapewnia jej życie w dużym komforcie finansowym. Utrata 1300 zł, gdyby pasierbica była z nami, nie wchodzi w grę.... ja się mocno nie boję tego, że ona do tego nie doprowadzi. Ja się boję tego, że jak my je nie zabierzemy, a naprawdę coś złego się dzieje, to skrzywdzimy dziecko. Bełkoczę trochę, ale problem jest....

ale nadal twierdzę, że opieka społeczna palcem tu nie tknie

Szkoda tych dzieci, rodzice zapewnili im dobre warunki materialne 1000 zajęć dodatkowych a nie potrafią im zapewnić dobrego spokojnego dzieciństwa. Naprawdę twój M i jego eks nie mają nikogo w swoim otoczeniu kto mógł by nimi  potrząsnąć, pokazać jak ich zachowanie zle wpływa na dziewczyny.

Hannah99 nie masz łatwej sytuacji ale nie jest ona niespotykana - chyba większość matek wymaga od ojców żeby w weekendy siedzieli przy lekcjach i to najlepiej cały czas. Sama jestem dzieckiem z rozbitej rodziny i pamiętam jak mój tata zabierał mnie tylko do kina i na lody a mama byłą tą złą od lekcji i sprzątania.

Trochę je gdzieś tam rozumiem. Skoro one na co dzień pilnują odrabiania zadań i nauki to nie chcą żeby weekendy u taty były samą zabawą, bo to niesprawiedliwe. Chcą żeby je ktoś odciążył. Masz jednak całkowitą rację, że Panie Mamy najczęściej złośliwie zostawiają całą naukę + zaległości  na weekend co by ojciec nie miał za łatwo

Na twoim miejscu zdystansowałabym się od tematu nauki. Rozumiem z twoich postów, że ojciec dziewczynek nie ma cierpliwości i podejścia takiego jak ty ale koniec końców to jego obowiązek. Może nawet poradziłby sobie lepiej wiedząc, że w razie czego nie przejmiesz jego roli w sytuacji kryzysowej. Może postawiłby się Pani Matce ?

Skup się na synku, ogarniaj dom  tak żeby w momencie jak skończą móc miło spędzić czas. Szkoda tylko, że Jaś nie ma w weekendy z dziewczynami taty, który jest pochłonięty nauką córek. Z czasem będzie trzeba zacząć od nich wymagać żeby czytały i uczyły się same a tata będzie je tylko przepytywać/nadzorować.

O matko bądź macocho... Znowu wróciły obrończynie uciśnionych, biednych, biednych dzieci z rozbitych rodzin.
Hannah, nie dyskutuj z nimi i nie karm trolli szkoda zachodu. Postępujesz słusznie, dystans jest konieczny. I tak robisz za dużo dla nich.

Zachowanie rodziców tych dziewczynek wcale nie wpływa dobrze na ich rozwój
emocjonalny.  Na to co oni im fundują to brak słów. Naprawdę nie widzicie że ci ludzie krzywdza wlasne dzieci, tak po ludzku nie jest wam ich żal? Już dawno powinien się nimi zająć ktoś, kto się do tego nadaje.

Hh999, czy to Ty, dlaczego zmieniłaś nick?

josz

to ciągle ja   mam problem z odzyskaniem hasła do poprzedniego loginu, tylko taki udało mi się odzyskać

Często jest tak że komuś nie udało się zrealizować swoich marzeń i swoje ambicje przenosi na dzieci. Zapominając o tym że dziecko to nie klon rodzica, ale  zupełnie inna i odrębna jednostka. Dziewczyny mają za dużo zajęć dodatkowych gdyby je ograniczyć do minimum to może poprawiły by oceny.

Dora_Dora
z mojej wiedzy (ustalonej na podstawie wywiadu z M, wywiadu z teściową, treścią wyroku rozwodowego obu instancji) wynika, że Pani Matka w trakcie trwania małżeństwa trochę szła po bandzie. Najbardziej dlatego, że mieszkali w domu który był własnością jej matki i jak coś jej się nie widziało - wywalała go z chaty. Poszło też o zagadnienia finansowe; traktowała M jak jelenia, który zarabiał, remontował i wyposażał dom jej matki, zapewniał jej byt na dobrym poziomie. Jak M zaczął bąkać o tym, ze odkupią od teściowej dom, spłacą jej brata i będą jego jedynymi właścicielami, zaczęły się realne problemy. Pani Matka i Pani Matka Matki stworzyły wspólny front. Po którejś awanturze, kiedy M wrócił do domu a tu drzwi zamknięte na zamki do których nie miał kluczy (o czym Pani Żona wiedziała), a Pani Żona zabrała dzieci i wyjechała na tydzień nad morze z Panią Teściową, nic M o tym nie mówiąc - czara się przelała. Wyobrażam sobie M jak wraca z pracy z torbą na laptopa i stoi pod domem, do którego wejść nie może... Odchodził od zmysłów, bo Pani Matka i Pani Teściowa nie odbierały od niego telefonów. Jak ochłonął, zakupił nową bieliznę, kupił i pożyczył od kumpla trochę ciuchów i złożył pozew rozwodowy

Pani Matka i mój Pan M są po jednych pieniądzach jeżeli chodzi o kasę - bardzo są w tej materii potrzebujący. Pani Matka rozpoczęła walkę o kasę, o orzeczenie o winie itd - sprawa rozwodowa trwała 5 lat, skończyła się w sądzie apelacyjnym - bez orzeczenia winy, co było jej porażką, bo nie wiem jakich ona by alimentów chciała dla siebie. Walczyła wszelkimi możliwymi sposobami z oskarżeniami M o molestowanie córek włącznie. "Kochali się" od szkoły podstawowej, pobrali po 10 latach, małżeństwem byli chyba 8 i potem 5 lat rozwodzili się - cudna statystyka........... Potem zaczęła się walka o alimenty... tu Pani Matka też wszelkimi metodami walczy o swoje.... wszakże nie dalej jak jakieś 2 lata temu ona koszty swojego miesięcznego utrzymania wraz z dwójką dzieci (lat 8 i 10) określiła na prawie 12 k PLN miesięcznie, żądając alimentów po 3 kPLN na dziecko (łącznie 6 kPLN) ... wyprowadzę Was z błędu - mój M to nie jest Krzysztof Ibisz lub inny celebryta, a jego była to nie jakaś diva w rezydencji za miliony.... dzieci nie chodzą do prywatnych szkół i prywatny szofer nie dowozi je na zajęcia.

I to jest też największy ból mojej Pani Matki. M i ja mamy dobre zawody, pracujemy w dużych firmach, mamy ładny domek z małym ogródkiem, samochód, jeździmy na wakacje itd. Nie mamy trosk finansowych. Mi dużo nie trzeba i życzyłabym sobie, żeby tak to trwało do końca życia. Ona też ma nieźle - zarabia dobrze, dostaje dobre alimenty, M finansuje dużo wydatków dziewczynom - buty, ciuchy, wakacje, narty, komórki, robi im "bogate" prezenty (są nieco rozpuszczone w tej materii). Pani Matka wykpiwała M, że dał się "wrobić jakiejś cizi w dzieciara, która teraz będzie z niego ssała". Jak zrobiła rozeznanie co i jak, to na rozprawie o alimenty chcieli mnie wezwać do przedstawienia zaświadczenia o zarobkach - mojemu biednemu M przecież poprawiło się od kiedy jest ze mną, zatem jego zdolność alimentacyjna się zwiększyła Na szczęście nie jesteśmy małżeństwem i... sąd nie miał podstaw do grzebania w moim picie, stąd wniosek odrzucił

Dora_dora

w sumie jak czytam to co napisałaś, to mam nikłą nadzieję, że może dziewczyny kiedyś dostrzegą, że mimo wszystko tata się też starał.

A z tymi pieniędzmi, to powiem Ci, że jest trochę smutno... autentycznie. Naciągają ojca na różne rzeczy (no dobrze - prawo dziecka), ale nie o to chodzi ... Ze starszą córką M ma bardzo dobrą relację. On jest jej tatusiem i ta starsza okazuje mi dużo uczucia... Młodsza (ta baletnica) jest "córcią Mamy". Myślę, że jej stosunek do sytuacji dobrze oddaje sytuacja, kiedy raz nam wypaliła ni z gruszki ni z pietruszki w samochodzie "Bo ty nas zostawiłeś z mamą jak byłyśmy małe.........". Taka jest widać teoria sprzedawana dzieciom przez matkę/babcię i myślę, i ta młodsza ma jakieś poczucie krzywdy i tego ojca nie za bardzo "lubi". Ona go "lubi" jak coś od niego chce - nową komórkę, jazdę konną, walizkę. M nie może się do niej dodzwonić, bo ona nie odbiera od niego telefonów. Ale jak rzucił w eter do starszej pasierbicy "jakie walizki wam się podobają", to w ciągu 5 minut miał na Messengerze wiadomość od młodszej córki z walizką samsonite z myszką miki za bagatela .... 599 zł. Do linku dołączyła informację "taką chcę". Ostatnio myślałam, ze źle słyszę, ale do moich uszu dotarł tekst "tata, u mnie w szkole wszystkie dziewczyny mają iphony, na urodziny chcę iphona". M widział, że ja to słyszałam i coś tam zaczął bleblać pokrętnie. Wyjaśniłam mu w 4 oczy, że jeżeli przyjdzie mu ochota kupić 10-cio latce telefon za 2 tys zł, to lepiej żeby profilaktycznie wyprowadził się z domu przed zakupem.

Myślę, że w którymś momencie dość brutalnie uświadomiłam M, że dla młodszej córki jest sposobem spełniania ekskluzywnych zachcianek. Bo jak jest z Panią Matką? Normalnie, skoro dziecko mówi, że najbardziej jej się podobają ciuchy z Pepco i tam chciałaby zrobić sobie zakupy, to znaczy, że Matka podchodzi do zakupów praktycznie. Jakby mi dziecko powiedziało "chcę walizkę podróżną" - powiedziałabym - rozsądna dziewczynka.... No ale litości... myślałabym o walizce za 150-200 zł, a nie o samsonite za 599....  Młodsza córka, jeżeli nie ma interesu do ojca, to ojciec może dla niej nie istnieć .... taka jest przykra prawda.

Hannah99, czyli "stara bieda" u Ciebie, nic się nie zmieniło i raczej nie zmieni się jeszcze baaardzo długo. Czekasz, aż młode wyjdą za mąż i wtedy odopczniesz? Obawiam się, że płonna Twoja nadzieja
Wybacz, że tak pesymistycznie, ale wszystko na to wskazuje, że walka o dzieci, ich uczucia, akceptację, będzie trwała zawsze, bez waględu na ich wiek...chyba, że ojciec wreszcie pójdzie po rozum do głowy, ewentualnie psychicznie nie wytrzyma.
Aktualne problemy są ciągle te same od lat. Czeka Was teraz trudny okres dojrzewania dziewcząt, coroczna walka o promocję do kolejnej klasy, następnie stres związany z rekrutacją do szkoły średniej, potem (jak sama podejrzewasz) studia, zapewne prywatne, a gdy założą swoje rodziny to myślisz, że zrezygnują z "bankomatu"? Wątpię
Chyba jedynym rozwiązaniem dla Ciebie będzie jak największy dystans do tego całego bałaganu, owszem wspieranie partnera, ale także w granicach rozsądku i dbanie o to, żeby finansowanie Waszego wspólnego dziecka nie spadło tylko na Ciebie, z powodu "lekkiej ręki" tatusia do próby przekupowania córek drogimi prezentami.
Przykra prawda jest taka, że dziewczynki próbują manipulować ojcem, a ich matka manipuluje zarówno nimi, jak i swoim byłym mężem.
Bo czymże jest obarczanie go winą za ich problemy szkolne, które sama  generuje?
Nie wiem, czy dziewczynki są tempe, ale z pewnością są leniwe, makabrycznie rozpieszczone, nie nauczone pracy i systematyczności. Matka przewartościowała ich priorytety, stawiając na zabawę (czyt. rozwój osobisty ), a na dalekim miejscu pozostawiła to, co najważniejsze; systematyczną naukę, a na ten moment nadrabianie zaległości.
Przy okazji, dlaczego idąc za jej przykładem, on nie wyda jej dyspozycji, że do nastepnego spotkania "córka MA ZNAĆ tabliczke mnożenia!??
Do tego wszystkiego dziewczyny przyzwyczajone zostały do brania, żądania coraz to droższych i eksluzywnych prezentów od taty. On sam wykopał sobie ten "grób", z którego nie potrafi się teraz wydobyć, a może nie chce?
Pytałaś wcześniej, czy sąd może zmusić matkę do zmiany jej podejścia w kwesti nauki i tych nieszczęsnych zajęć dodatkowych - nie wiem, nie sądzę, ale...
Ojciec nie jest pozbawiony praw i może decydować o np sposobie leczenia dzieci, jak ich edukacji właśnie, tymczasem w tej drugiej kwesti ex tego prawa go pozbawiła.
Myślę, że może mediator mógłby pomóc? Wyznaczony przez sąd jest bezpłatny (oczywiście należałoby skierować sprawę do sądu), ale można też prywatnie i odpłatnie skorzystać z takiej pomocy.
Chodzi o to, żeby przekonać matkę (a może przy okazji dowiedzieć sie, czy jest szansa na to, żeby wymóc na niej zmianę podejścia w/w kwestii) do rezygnacji z wiekszości tych zajęć na rzecz nadrabiania zaległości, a jest ich sporo.
Nie ma niczego złego w rozwijaniu zainteresowaniań, bo o talentach chyba tutaj nie mówimy, jednak nie kosztem podstawowej nauki.
Spytam z ciekawości; czy dziewczynki chodząc "na konie" wykonują jakieś prace w stajni, czy przy samych koniach, czy tylko dosiadają i "sobie jeżdżą" ?

Biedna ta starsza córka twojego M Hannah. Matka mówi o niej że jest tępa, ojciec wraz z partnerka nabijaja się z niej że jest przy kości przez co trochę gorzej radzi sobie z ćwiczeniami fizycznymi. Jeszcze ta kobieta zmuszala ja do zajęć z którymi sobie nie radziła. Potrafię zrozumieć że Ty się śmiałas jak wychodzi jej ta gra w gumę, ale żeby ojciec tak się nabijal. Chciał Ci sprawić przyjemność takim zachowaniem. Jestm Ciekawa czy jak Janowi nie będzie coś wychodzić czy też będziecie się tak śmiać. Może młodsza córkę to kochają, ale jeśli chodzi o starszą to jakoś wielkiej miłości nie widzę.

Wiesz, śmianie się z kogoś, komu coś nie wychodzi, jest słabe. Śmianie się z dziecka, które po prostu się bawi, bo nie wykazuje przy tym talentu czy czegoś takiego, jest jeszcze słabsze. No chyba dostała tę gumę właśnie po to, żeby się pobawić i żeby jej to sprawiało przyjemność, a nie żeby pokazać, że jest mistrzem świata w skakaniu? Nie wiem, może się mylę.

Aż przeczytałam jeszcze raz to co napisałam w poszukiwaniu fragmentow w których wyrażałabym się z kpiną o tuszy Misi. Ty marza2 naprawdę musisz mieć dużo złej woli, aby tak negatywnie to wszystko interpretować. Moja biedna i niekochana starsza pasierbica, potwierdziła dziś ojcu, że chce z nami mieszkać. Ratuj ją marza2!!! Już ostrzę na nią noże wspólnie z moim patologicznym partnerem. Dla Jasia też mam maly kozik.... niech trenuje, bo jak nie podoła to z ojcem go wykpię i wyśmieję.

Matrix :-)

A mojemu Janowi póki co większość rzeczy nie wychodzi. Jego próby kwitujemy dokładnie takim samym uśmiechem jak grę w gumę Misi. Raczej mamy dystans do siebie, bo oboje z M z dziewczynami w tą gumę gralismy

Polis ta dziewczynka nie zamieszka z ojcem. Pierwszym powodem będzie to, że matka jej na to nie pozwoli. Wyprowadza jednego dziecka równa się utrata alimentów. Drugim powodem jest to, ze Hannah tez tego nie chce.

Część. Jestem na takim forum po raz pierwszy, mimo, że macochą jestem od 6 lat. Mam 30 lat i już nie daję rady. Cieszę się, że znalazałam w końcu jakiś aktywny wątek na temat macoch... zastanawiam się czy tylko ja tak mam jak mam, czy to się często zdarza, bo mój mąż uważa, że to ja mam coś nie tak z głową

Marza2
Taaakkkk.... dostaję gęsiej skórki, kiedy myślę o tym, że w domu miałabym na stałe pasierbicę-nastolatkę w przededniu okresu dojrzewania, którą (do tego nie mam złudzeń), to głównie ja będę się opiekowała. Dosłownie chce mi się wyć "Boże oddal ode mnie ten kielich".
Jestem na tyle ograniczona, że zaledwie domyślam się, że potencjalnie nowa sytuacja to nowy układ w tym "związku" i gwarancja serii awantur z Panią matką, zadymy z psychologami sądowymi, może wizytacje w domu, rozprawy i spotkania z Pania Matką na korytarzach sądu rodzinnego, ponownw ustalanie alimentow itd. Czy ja tego chcę..... ? Nie .... nie chcę, ale jak paycholog po wywiadzie z misią uzna, że dla niej lepiej być z nami, to pozwolę M zainicjować procedurę. To "pozwolę" to dla mnie jak zgoda na krzyż i pewnie będę czekała na.opinię psychologa jak na wyrok.
Dodatkpwe gotowanie, pranie, ogarnianie logistyki dodatkowego dziecka, nauka, włóczka na prace ręczne, tusz do drukarki, wizyty lekarskie, fryzjer, ortodonta, zapewanianie weekendowych rozrywek itd. To będzie być może moja dola, bo wiem jak to u nas wygląda na dzień dzisiejszy. Czy ja marzę o tym, aby być odpowiedzialna za cudze dziecko i je wychowywać, bo "widziały gały co brały". Czy mnie kroś zabierze do psychologa, żeby sprawdzić jakie konsekwencje dla mnie emocjonalne, może mieć ta decyzja (sarkazm - informuję na wszelki wypadek). A może jakiś terapeuta już teraz powinien wziąć mnie i M pod opiekę bo antycypuję ryzyko nasilenia kłótni partnerskich.
A i jeszcze jedno - zakładam, że o części konsekwencji nowego stanu, już teraz wiem, a co wyjdzie po drodze.....???!!!! Nie jestem psychologiem i nie wiem co to oznacza dla Jana, dla mnie i dla mojego związku. Zakładam też, że w sferze moich dociekań są te sprawy. M niech się martwi co brak matki na codzien znaczy sla Misi, co bęszie się działo z młodszą pasierbicą itd. Ja nie mam złudzeń, że Misia nie dostanie ode mnie matczynej miłości, bo ja ją LUBIĘ ale z pwwnością nie darzę jej takim uczuciem jak jana i raczej jak przychodzi do nas rano do łóżka to nie miziam się z nią (mizia się z Tatą i jasiem) miziać się nie będę, bo tak mi odpowiada. A teraz ciekawostka... jestem cholerną macochą, a ile Wam matki, zdarza się podnieść głos na własne dziecko? Ja dziś krzyknęłam na jasia, jak 50ty ra prosiłam, żeby zszedł z trampoliny. Mi jako macosze do tej pory, absolutnie nie można było krzyknąć na pasierbice.. teraz mam stosować podwojne standardy - na jedno dziecko mogę podnieść głos i je skarcić, a co do drugiego prosić ojca o stosowną reakcję werbalną? Cóż, taki problemik, jeden z setek do rozwiązania

Hannah bardzo dziękuję Ci za te słowa!

Zdecydowałam się napisać na forum, bo moja fustracja jest tak duża, że mimo, że wiem, że mój mąż jest największą miłością mojego życia i pewnie do końca życia już nią będzie, ja osobiście chcę podjąć decyzję, żeby się z nim rozstać. Los macochy zgotowalam sobie sama, ale po prostu wierzyłam, że to będą dzieci jak inne, kiedy będą dorastać. Ogólnie lubię dzieciaki i mam z większością fajny kontakt.
Zakochałam się w mężu będąc nastolatką - i kiedy w końcu związaliśmy się ze sobą, miałam poczucie, że dosłownie złapałam Pana Boga za nogi. Niestety dalej jestem w nim bardzo zakochana, tak nawet z motylami w brzuchu, jak między nami jest tak doskonale, no i nie ma w pobliżu dzieci .... On też jest wtedy zrelaksowany i bardzo kochany. Do tego to po prostu super facet.
Jak pojawiają się chłopcy - 10 i 13 lat to zaczynają się awantury między nimi. Starszy ogólnie nie akcepetuje tego młodszego. I nawet jak bawią się z innymi dziećmi, to ten starszy wszystkich nastawia przeciwko młodszemu bratu. W związku z czym już między nimi jest bardzo dużo napięcia. Mojego męża czasem też wkurzają, ale to wygląda tak: Moj mąż, po roszczeniach matki dzieci, że dzieci nie sprzątają pokoju. Mój mąz do starszego ( Dawid): czemu nie posprzątałeś pokoju? A Dawid na to, że i tak nie dostaje żadnej kary za niesprzątanie, to po co ma sprzątać?  (Jest bardzo inteligentnym, manipulacyjnym dzieckiem). A mój mąż na to już do mnie: I jak ja mam z nim rozmawiać? Jego logikę trudno podważyć. I ja wtedy staram się jakoś interweniować, rozmawiać z mężem jakby mógł się zachować, jak ważne są zasady i ewentualne konsekwencje, o których dzieci wiedzą wcześniej - czyli nie na zasadzie emocjonalnej kary pod wpływem chwili, ale kodeksu reguł itp. To wtedy mój mąż przerzuca odpowiedzialność na matkę dzieci - bo ona jest nie konsekwentna .... itp itd .... W końcu szkoła zaleciła wizyty u psychologa - z powodu złego zachowania Dawida, pyskowania, manipulacji, kłamstw... I matka dzieci wróciła oburzona, że psycholog jej powiedziała, że ma być konsekwentna i co to za ameryka. Ameryka może nie została odkryta jak dla mnie, ale warto o niej pamiętać!

Podsumowując, jak pojawiają się dzieciaki, napięcie wzrasta do granic możliwości. Mój mąż wówczas jest tylko dla nich i mimo , że też czasemi go wkurzają, szczególnie jak walą tekstami, kiedy nie chce im czegoś kupić: jesteś najgorszym ojcem itp, to mąż rozładowuje to agresywnie na mnie, czepiając się różnych rzeczy, pierdół np. , że kupiłam zbyt drogiego mopa. Ja oczywiście wówczas też jestem agresywna, bo nie chcę sobie pozwolić, żeby się na mnie wyładowywał za dzieci.

Więc po tych wszystkich latach mam już tego dośc!!! Nie chcę ich widzieć. Pośrednio zniszczyli nasz związek. Wczoraj już wszystko mężowi wykrzyczałam, że nie jestem w stanie ich znieść dużej niż na 1 dzień i chyba się rozejdziemy z tego powodu.

Ogólnie moim problemem jest to, że przez wiele lat dałam się utrzymywać w przekonaniu, że to ze mną jest coś nie tak, że tych dzieci nie lubię. Bardzo się starałam. Mąż zawsze miał i tak do mnie jakieś uwagi, zarzucał mi nawet brak kontaktu fizycznego na powitanie, gdzie ja nie czułam, że jest między nami bliskość, żeby się z nimi ściskać czy coś. Zawsze starałam sie pytać jak w szkole itp. Nigdy nie czułam od nich , co ważne, że oni mnie nie akceptują. To, że do mnie pyskują, maż uważa, za dobry znak, bo tak traktują tylko najbliższą rodzinę. Do innych się po prostu w ogóle nie odzywają z nonszalanckim wyrazem twarzy. ABSURD. Starszy tłumaczy to, że on nie ma ochoty do nikogo mówić dzień i gadać z ludzmi, którzy dla niego nic nie znaczą.
Do tego żony kolegów mojego męża, które mają dzieci w podobnym wieku i unikają, jak mogą, żeby nie spędzały czasu z Dawidem i Adrianem, od zawsze mi mówiły, że ich zdaniem to są bardzo trudne dzieci, które trudno polubić (lubią się bić, wymyślają rywalizacyjne zabawy, jak komuś dokopać itp - zawsze wówczas jest dużo napięcia i agresji). A mój mąż jak mu o tym mówiłam, pytał , kto i jak, szkaluje jego dzieci itp. Bez zastanowienia, czy to może nie jest prawda. I dalej utrzymywał, że to ze mną jest coś nie tak, że ja mam do nich jakieś zarzuty. Mówil: dzieci to nie zabawki, nie mają być miłe. .....

Za każdym razem jak sugerowałam mężowi, że może on by się sam gdzieś z nimi spotykał była awantura. Ja póżniej cicho siedziałam i zaciskałam zęby, bo bałam się, że będzie chciał się ze mną rozwieść. Ale już tak dalej nie mogę. Przez tą sytuację, nie czuję przestrzeni na własne dzieci, ktore kiedyś bardzo chciałam mieć, a mój mąż "bardzo lubi" oceniać mój instynkt macierzyński przez pryzmat mojej relacji z jego synami i słyszę teksty podczas rozmów o dzieciach: Ty nie powinnaś mieć zadnych dzieci, przecież Ty nawet nie potrafisz znieśc moich dzieci, to gdzie Ty o naszych wspólnych myślisz, Ty nie masz zadnego instynktu macierzynskiego, poza tym ja już mam dzieci.
Bardzo mnie to rani. Powiem jeszcze, że na konsultacji dla par u psychologa byliśmy, maz odmówił dalszych wizyt, bo ON usłyszał, że Panie terapeutki powiedziały, że sami sobie jakoś poradzimy.....

Hannah rodzice kochają swoje dzieci i nawet gdy na nie krzyczą, to nie popsuja się wzajemne relacje. Gdy zrobi to ktoś kto nie darzy ich miłością to będą to pamiętać a dystans między nimi się zwiększy. Mnie nie raz zdarzyło się krzyknąć na córkę a nawet i na siostrzenice, i wiem to że najbardziej z równowagi potrafi wyprowadzić własne dziecko, na syna pewnie też w przyszłości zdarzy mi się krzyknąć. Nie masz obowiązku kochać tych dzieci, ale tak po ludzku przyznaj że łatwo to one nie mają. Jeszcze jedno nie wydaje mi się że Janek bardzo by ucierpiał na tym, że siostra mieszkała by z wami na stałe. To starsze dzieci przeżywają rewolucję w życiu gdy pojawia się mlodsze rodzeństwo.

Salander nawet nie wiesz jak Ci współczuję . Teksty męża są poniżej jakiekolwiek krytyki. Nie mam żadnego prawa mówić Ci co powinnaś że swoim życiem zrobić, ale ja nie zdzierżyłam bezkrytycznego zachwytu mojego byłego swoimi dziećmi. Zwłaszcza że dla ich (I swojego) komfortu i wygody życia zniszczył moje. Masz 30 lat, jeszcze masz moment żeby ułożyć sobie życie i założyć rodzinę z kimś z kim Twoje dzieci nie będą musiały się dzielić jako rodzicem z innymi dziećmi. Im dłużej będziesz trwać w tej sytuacji tym trudniej będzie.

Josz mocne i przykre, to było dla mnie, co napisałaś. Pisałam to, co napisałam na bardzo dużej złości. Oczywiście dzieci nigdy nie są z przypadku, bo to decyzja o seksie dwojga świadomych ludzi.
Niemniej jednak w złości napisałam, że są to dzieci z przypadku, ponieważ mój mąż poznał ta kobietę na dyskotece przespal się z nią, zapomniał o tym i za 2 miesiące go odnalazła mówiąc, że jest w ciąży (ona też mi tak to przedstawiła). Następnie po 2 latach po narodzinach Dawida stwierdził, że może spróbuje z nią być dla dobra dziecka i wpadli po miesiącu związku, kiedy mąż już chciał się z tego wymiksowac. Ale masz rację, dzieci to owoc seksu dwojga świadomych konsekwencji ludzi,a nie przypadku. Niemniej jednak jak ja się związałam z mężem to było już 3 lata po jego wyprowadzce od niej.

Nie mam poczucia, że zniszczyłam związek i że jakoś mocno deprecjonuje tą relację, ale dzieci faktycznie z metafizycznego punktu widzenia, nie są z przypadku.

Ale też muszę przyznać, że u mnie nie ma prawie problemu z "ex" tak bezpośrednio, osobiście. Tzn. czasem mąż coś przebąka, jak z tą konsekwencją, ale to są raczej drobne sprawy. Ale jasne jest dla mnie, że zachowanie chłopców to przede wszystkim owoc ich wychowania.

Josz ważne to dla mnie, że może jestem zakochana za bardzo i czas na terapię. Jestem już coraz bliżej tego kroku.

Dziękuję Wam sunrider i Martad81, nie mam się komu wygadać i takie wypowiedzi mnie urealniaja. Przez wiele lat żyłam w przekonaniu, że to ze mną jest coś nie tak, że trudno mi w tej sytuacji.

Cieszę się, że odnalazłam to forum i w ogóle znalazłam wiele ciekawych artykułów, bo w końcu dałam sobie zgodę, że mogę się źle czuć w tej sytuacji.

Podobieństwo starszego do męża jest niezaprzeczalne. Młodszy jest bardziej po matce, ale mąż jest pewien, że to jego.

Cześć

salander1987
nie denerwuj się na josz – może to wybrzmiało dość ostro, ale to “doświadczona” macocha.
Aż dziw, że w dyskusję nie włączyła się marza2 ale pewnie nastąpi to wkrótce. Twój partner nie jest lojalny wobec Ciebie niestety i stawia Cię w paskudnej sytuacji. Najpierw jednak powiem to, o czym myśli 99% macoch, a co może ciężko przechodzi przez gardło/klawiaturę. Nawet jeżeli lubię moje pasierbice, to najbardziej lubię jak ich u mnie w domu nie ma. Jak się mają pojawić, biorę dwa wdechy i jestem gotowa na ich przyjęcie; nie jestem wqu-wiona, ale nie jestem szczęśliwa. Pewnie, gdybym prowadziła statystyki, to mogłoby się okazać, że dni przed pojawieniem się pasierbic na weekend, sam weekend i moment po ich zniknięciu, pokrywa się z istotnie większą liczbą spięć między mną a M. Z czego to wynika? Nie do końca wiem, ale „analizuję” zagadnienie. Może czuję się nieco zmęczona większą ilością obowiązków, które na mnie spadają wtedy, może ich pojawienie się, zaburza jakąś równowagę itd. No i jakkolwiek to zabrzmi – jestem zadowolona jak weekend się kończy i one jadą do swojego domu. Przecież nie będę łgała, że jest inaczej, że siedzę i ronię łzę w oczekiwaniu na kolejny wspólny weekend.
Chyba nikt od nas nie ma prawa wymagać, abyśmy weekend z pasierbicami traktowały jak święto.
Oburzyłaś się na Josz, a ja jestem przekonana, że ona chciała się podzielić dobrym doświadczeniem. Problemem jest Twój mąż, nie jego dzieci. Co to za odzywka „dzieci to nie zabawka, nie mają być miłe”. A macocha to cholera co – męczennica, we własnym domu? Pani od logistyki i niania (jak słusznie zauważyła „dora_dora”)? Bajki utrwaliły archetyp macochy-wampirzycy i biednych pasierbów-niewinnych ofiar… ani jedno, ani drugie to nie jest prawda. Ale to też to nie jest ważne….
Albo Twój mąż jest ograniczony intelektualnie, albo jest sprytnym manipulantem, albo i jedno i drugie. Nie daj sobie wmówić, że masz obowiązek kochania swoich pasierbów…. NIE MASZ… i nie musisz na nich trenować instynktu macierzyńskiego. Moje pasierbice są w sumie ok i je lubię, ale czy je kocham? Jestem do nich przywiązana, chcę dla nich dobrze, dobrze dla ich relacji z ojcem, chcę żeby się u nas czuły swobodnie i dostawały od nas to, co im potrzebne itd., ale czy mam ochotę się do nich przytulać jak do swojego synka, którego bym zżarła z miłości? NIE…. Zupełnie świadomie, nie chcę wchodzić z nimi na jakiś poziom zażyłości, który zarezerwowany jest dla rodziców….
Masz pełne prawo czuć się urażona, ba …. nawet zdradzona tymi odzywkami męża, które deprecjonują Ciebie jako jego partnerkę, macochę i przyszłą matkę. Możesz być wspaniałą matką, co więcej – Twój świat przestanie się kręcić wokoło męża i jego spraw (w tym również jego dwójki synów). Uważam, że na tym forum, nie powinny padać rady typu „rozwiedź się”, bo od tego są terapeuci, którzy badają obie strony, ale słowa Twojego męża są niegodziwe. Nie znam odpowiedzi, co on naprawdę chce przez to powiedzieć… (nazywam to „ukrytą prawdą” – jaka ukryta prawda każe mu sugerować, że nie nadajesz się na matkę, skoro nie kochasz jego synów….. )
Nie wiem, czy to by zadziałało w Twoim przypadku, ale u nas pojawienie się naszego dziecka, bardzo pomogło w relacjach z młodszą pasierbicą, która była do ojca bardzo źle nastawiona i często go raniła. Fakt, że nie jest już najmłodsza i jej się „wszystko należy” spowodował, że zmieniła postawę względem ojca – zaczęła się o ojca bardziej starać. Okazało się, że one muszą też dać coś „od siebie ojcu”, ponieważ ten ma potencjalnie 3 dziecko, na które może przelać swoje uczucia (brzmi brutalnie … może, ale tak poniekąd jest).

Hannah co znaczy że dziecko ma się starać o ojca? Dla mnie jest to trochę dziwne że dziecko ma walczyć o uczucia rodzica tylko dlatego że pojawiło się nowe dziecko. Moja córka na początku była bardzo zazdrosna o brata, powtarzalismy jej jak bardzo ja kochamy.Gdy pojawia się przyrodnie rodzeństwo to rodzic powinien zachować się tak samo. Mąż salander był okrutny, mówiąc że nie nadaje się  ona na matkę. Nie wiem czy ci chłopcy sprawiają takie problemy naprawdę czy salander je wyolbrzymia. Jeśli tak to ten facet też nie bardzo nadaje się na ojca. Zgadzam się że kobieta nie musi kochać dzieci swojego partnera od tego mają matkę.

To teraz takim dzieckiem jest twój Jan, jeśli nie będziecie mieli drugiego dziecka to będzie tak dopóki na świecie nie pojawi się jego siostrzeniec. Narodziny nowego członka rodziny to dla dziecka duża rewolucja. Tylko gdy dziecko ma rodzeństwo rodzone lub przyrodnie od strony matki to wygląda to trochę inaczej niż od strony ojca. Matka zawsze myśli o starszym dziecku, stara się poświęcić mu chodz trochę czasu. Ty piszesz o tym że gdy pojawia się młodsze starsze musi walczyć o uczucie rodzica, okrutne to jest.

Hannah mówiłam już, że Cię podziwiam? Za anielską cierpliwość i zachowanie zdrowego rozsądku w otaczającym Cię wariatkowie, ktory wraz z Panią Matką fundują Ci pasierbice. Teraz podziwiam Cię po raz kolejny : za anielską cierpliwość w dyskusji ze stronniczã marzą2 :-)  Pozdrawiam ciepło.

Nawet jeżeli lubię moje pasierbice, to najbardziej lubię jak ich u mnie w domu nie ma. Jak się mają pojawić, biorę dwa wdechy i jestem gotowa na ich przyjęcie; nie jestem wqu-wiona, ale nie jestem szczęśliwa. - święte słowa Hannah ja mam w domu właśnie pasierba, uwaga 1,5 tygodnia, nie wyję, ale też nie skaczę z radości, staram się podchodzi do tego neutralnie

Właściwie to ty jesteś najbardziej pokrzywdzona w tym wszystkim. Przez kilka dni w miesiącu musisz widywac obce dla siebie dzieci. Za często piszesz jak lubisz te dziewczyny to tak jak byś chciała przekonać samą siebie że tak właśnie jest. Moim zdaniem to Ciebie cieszy, że dziewczyny mają problemy z przedmiotami szkolnymi i baletowymi. Też za często o tym piszesz.

Kijim i dusia123
Miło Was widzieć "wredne" macochy :-)

Ciebie rowniez milo "widzieć"/"słyszeć", ale ja się juz wywinęłam z roli macochy. Od dwoch lat sprawy pasierbów I Exmałżonek juz mnie nie dotyczą :-)

Marza2 Ci zaraz wszystko powie. Ona wszystko wie, wiéc Ci wytłumaczy .