Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Saphira, dzięki za odpowiedź. Już odpowiadam. Hmm...może i jestem idealistką, ale w tym wypadku, nie zgodzę się z Tobą. W takim razie w ogóle jeżeli nie jesteś pewna czy Twój facet nie tylko Cię kocha ale jest również dla Ciebie przyjacielem, to po co wychodzić za niego za mąż? Jak nie jest się tego pewnym? Jak z góry wiesz, że to nie dotrwa do końca? Sądzę, że wiele ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego jak ważną i odpowiedzialną sprawą jest małżeństwo. Samo to, że decydujesz się na nie, sprawia już, że godzisz się na pewne zobowiązania z tego związku wynikające. I sama przysięga jaką składa się-oczywiście w kościele katolickim brzmi inaczej, w urzędzie stanu cywilnego inaczej, ale obie odnoszą się do tego, aby uczynić WSZYSTKO, aby małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe. Tyle w temacie-przysięgasz to! Albo przed Bogiem albo nie wiem, przed urzędnikiem stanu cywilnego...? Oczywiście-nie ma co na siłę, teatralnie udawać szczęśliwej, ale należy walczyć o małżeństwo i może wskrzesić coś co w nim umarło, znaleźć przyczynę dlaczego nie jest już tak dobrze jak wcześniej. Rozwód moim zdaniem to zwykłe tchórzostwo, umywanie rąk i wykręcanie się od tej przysięgi od odpowiedzialności za drugą osobę, bo przecież bierzesz odpowiedzialność za swojego współmałżonka po tym sakramencie...pewnie, jak są problemy łatwiej się wycofać, zostawić, rozwieść, po co się trudzić i zawalczyć? To przecież trudniejsze. Piszesz, ze "wg psychologów rozwód jest drugą, największą tragedią w życiu, porównywaną ze śmiercią bliskiej osoby"-Bingo! Tylko na rzeczywistą śmierć kogoś bliskiego nie masz wpływu, niestety, a na to czy się rozwiedziesz-masz! Warto w takim razie, tak na własne życzenie uśmiercać bliską osobę i sprawiać sobie, a jeżeli są dzieci to im, a może przede wszystkim im ból? Kolejna sprawa...piszesz o hazardzie, biciu, alkoholizmie-oczywiście! Nie można się na to godzić, aby mąż Cię bił, upokarzał, krzywdził, a już zwłaszcza dzieci! To jest straszne i taki człowiek to potwór, ale...z jakiegoś powodu za niego wyszłaś, nie wiem, pokazał swoje prawdziwe oblicze po ślubie, ale jak pisałam...wzięłaś za niego odpowiedzialność wychodząc za niego za mąż! Wtedy trzeba uciec od takiego męża, wyprowadzić się do rodziny, nie wiem, gdziekolwiek, jak najdalej od od oprawcy, ale to jest separacja. Trzeba zrobić wszystko, aby pomóc człowiekowi. Z reguły jest tak, że taki ktoś przeprasza, kupuje kwiatki, a żona wraca, bo myśli, że to była jednorazowa akcja! Nic bardziej mylnego! Nie wolno wracać, trzeba iść z nim na terapię, do psychologa, czy nie wiem jakichś specjalistów, jeżeli nie będzie chciał, trudno, to mówi się, że nie wrócę do Ciebie póki się nie zgodzisz. W końcu on pęknie, z pewnością, nawet jeżeli nie, choć z psychologicznego punktu widzenia, zwłaszcza, gdy ma się dzieci, to się rzadko zdarza, ty masz czyste sumienie. Mówię, trzeba zrobić wszystko, by ratować małżeństwo!

Ludzie są egoistyczni, myślący tylko o sobie-O tak! Tylko nie wolno zapominać, że jak już stajemy się małżeństwem, to stajemy się pewnego rodzaju jednością...przecież nie bez powodu, kupujemy wspólne mieszkanie, mamy wspólne konto, są nasze dzieci-jedno! Nie wolno zapominać o potrzebach współmałżonka-bo to tak jakbyśmy zapominali o własnych potrzebach, to jest właśnie małżeństwo.

Hmm...zakochujemy się w kimś innym na maxa...no wtedy to oznacza, że jednemu ze współmałżonków czegoś w związku brakuje, czuje się zaniedbywany przez żonę czy męża i zaczyna szukać w kimś innym tego, czego nie ma we własnym związku, wtedy, gdy współmałżonek tak się zachowuje, a inni np. zwrócą mu na to uwagę, to jest sygnał, że czas w końcu zająć się żoną czy mężem, bo rodzi się zagrożenie dla małżeństwa. Małżeństwo to jest ciągłe dbanie o swoje wzajemne relacje. Nie wolno ich zaniedbywać, bo wtedy, jeżeli tak jest, to są takie kwiatki jak rozwód, itd. Trzeba nauczyć się rozmawiać ze sobą, szczerze o swoich obawach, problemach, oczekiwaniach i uczuciach, szczerze! i dbać o siebie, wtedy te relacje są na właściwym miejscu

"A co jeśli matka nigdy nie kochała i wzięła sobie męża, bo już czas i miała parcie na rozmnażanie..." No to moim zdaniem jest to nieodpowiedzialne zachowanie ze strony matki, i właśnie wychodzi tu ten egoizm, miałam parcie na rozmnażanie, to wychodzę za mąż bez miłości...Nieodpowiedzialne. JA wiem, ze jak w grę wchodzą uczucia i to różnorakie-zarówno miłość jak i uczucia macierzyńskie, to ciężko jest trzeźwo myśleć, należy wtedy dać sobie trochę więcej czasu i właśnie otrzeźwieć, wtedy spojrzy się na to z zupełnie innej perspektywy i zastanowi czy to aby na pewno będzie dla mnie dobre, trzeba pomyśleć o konsekwencjach. Najlepiej nie robić nic na siłę, to chyba logiczne. Ale jeżeli już moje ego było silniejsze i zrobiłam to, no to cóż, podjęłaś taką decyzję, to teraz ponoś jej konsekwencję, może postaraj się zbudować dobrą relację między Tobą a małżonkiem? A właściwie to poniosą dzieci konsekwencje w wypadku rozwodu rodziców, bo tak jak napisałaś, rozwód to tak jak śmierć drugiej osoby. Wtedy uśmiercasz tę osobę nie tylko dla siebie, ale i dla dzieci,a chyba żadna matka nie chce, aby jej dziecko było sierotą, prawda? A poniekąd po rozwodzie, takie dziecko ową sierotą się staje, bo być może ojciec czy matka nie umarli fizycznie, ale to czyni wielkie spustoszenie duchowe w dziecku.

Człowiek jest skomplikowaną istotą, oj tak i to bardzo! i często podejmuje decyzje pod wpływem impulsu, ale właśnie trzeba sobie dać czas na trzeźwe przemyślenie wszystkiego, naprawdę czas działa cuda!:)

Napisałaś jeszcze, że wiele dzieci dogaduje się lepiej z macochą czy z ojczymem niż z własnym rodzicem-byc może niekiedy, choć myślę, że bardzo rzadko się to zdarza, tak jest, ale jak napisałam w którymś poście-to zawsze będzie dla mnie obca baba czy obcy facet i nawet nie wiem jakby był fajny czy była fajna, jak dobrze bym się dogadywała z tą osobą, nigdy nie uzyska 100% poparcia z mojej strony, a nawet jak lepiej się dogaduję z nią czy z nim, to i tak moja matka i mój ojciec, to zawsze będzie moja matka i mój ojciec i podam taki przykład-jakbym miała wybrać kogo życie mam ocalić-mojego taty czy ojczyma-no to kogo wybiorę? Jasne, że tatę! Mówimy tu w przypadku rozwodu rodziców, bo jak napisałam śmierć jednego z rodziców to inna sprawa, czy to jak dziecko od małego wychowuje nie własny ojciec ,a obcy facet i traktuje je jak swoje, to też inna sprawa

Uff, ale się rozpisałam:) Mam nadzieję, że odp. na wszystko. Dodam tylko jeszcze, że ja tu nikogo nie oceniam i wiem, że życie układa się bardzo różnie. Nie do mnie należy krytykowanie tu kogokolwiek czy właśnie ocenianie, nie, tylko napisałam moje odczucia i to jest moje zdanie na ten temat! Także drogie Panie podsumowując, warto naprawdę do końca zawalczyć o małżeństwo:) Pozdrawiam Olenka_20

Oj kochana, chyba nie w tym świecie co my żyjesz jakbym czytała "nawiedzoną katoliczkę"
Oczywiście szanuję Twoje poglądy, ale nie zgadzam się z nimi. Głównie z powodu innego rozumienia słowa odpowiedzialność, przysięga, pomoc. W średnioweiczu miało się męża czy żonę do końca - czy to ze zdradami, czy z płaczem, czy z innymi dziwacznymi przeżyciami - dziś nie musimy godzić się na życie w nieszczęściu, bądź na zatracenie siebie, bo kiedyś zgodziliśmy się na małżeństwo! Małżeństwo nie jest klatką bez wyjścia, nie jest karą - ma być piękne, a jeśli nie jest i nie wychodzi to mamy prawo z niego zrezygnować. I dla wielu osób na świecie rozwód jest ulgą, rozpoczęciem nowego etapu w życiu, możliwością spełniania siebie, budowy czegoś o czym zawsze się marzyło - własnego szczęścia!
Czy ktoś kiedykolwiek da nowożeńcom gwarancję, że będą żyli długo i szczęśliwie? Czy mąż może być odpowiedzialny za lekkomyślność i wygodę żony, czy żona moze być odpowiedzialna za zdrady męża? Proszę cię...
No bo ja kiedyś tak bardzo go kochałam i był taki cudowny - ups... nie do wiary, że tak bardzo się zminił, że ja nie widziałam tylu wad... o mamuś, czemu mi nie powiedziałaś, że ona jest taka leniwa, ja naprawdę wziąłem sobie taką kobietę na żonę?

Czy jak decydujemy się na zamążpójcie badź ożenek to ktoś nas pyta o zdanie, ktoś daje nam na to pozowlenie? No nie - robimy to co wydaje nam się słuszne - niby z miłości, z potrzeby, to co wydaje się piękne i opatrzone stereotypami wyniesionymi z domu. Często jesteśmy ślepo zakochani i tak naprawdę nie wiemy co to miłość, często przymuszani przez rodzinę, często z wpadki, bądź z chęci ucieczki czy wejścia w dorosłe życie. Podejmując taką decyzję w 90% przypadków nie mamy pojęcia o sile i rażeniu konsekwencji z jakimi przyjdzie nam sie zmierzyć.
Rozwód pozwala na w pełni świadome podjęcie decyzji o naszym życiu. Daje możliwość wyboru. Kim innym jest 24 latek zakochany we mnie po uszy, a kim innym juz mój mąź po 15 latach, z wielkim brzuchem i piwem w ręku! Ludzie zmieniają się pod wpływem przeżyć, doświadczeń, oczekiwań, marzeń!!! Dlaczego mam dziś godzić się na bycie na siłę z facetem, którego kiedyś bardzo kochałam, ale dziś łączy mnie z nim tylko dziecko?!? Dlaczego mam być ubezwłasnowolniona! Skoro podjęłam decyzję o wyjściu zamąż, to tak samo mogę podjąć decyzję o rozstaniu.Tylko przy rozowdzie ktoś zupełnie mi obcy wydaje wyrok i żadzi moim życiem - pozwalając na rozstanie bądź nie.

Wchodząc w związek bez zawarcia małżeństwa czy wchodząc w związek przypieczętowany papierkiem biorę odpowiedzialność za siebie, swoje czyny, postępowanie, wybory i odczucia! Nie mogę wziąć odpowiedzialności za drugą osobę! Ta osoba jest wolna i jeśli zechce odejść to muszę to uszanować - to działa w obie strony!

Zgadzam się z wartością małżeństwa, miłością, jej okazywaniem, pomocą, troską itp - o związek czy to w małżeństwie czy nie trzeba dbać, trzeba go pielęgnować, trzeba rozmawiać, trzeba być przyjacielem - wtedy się udaje i jest dobrze. Większość ludzi tego nie potrafi - co wynika z czystego egoizmu, zacietrzewienia we własnych poglądach, oczekiwaniach i trybie roszczeniowym.

Nie chciałabym sie rozwieźć i tobie również tego nie życzę - nikomu nie życzę. Ale rozumiem i szanuję decyzję innych, zwłaszcza jeśli są logiczne, słuszne i wynikają z wielu przyczyn nie do przejścia, nie do załagodzenia.
Prawdą jest to, że oblicze człowieka poznaje się podczas rozstania, jak odchodzi.

Zmieniamy tytuł wątku a więc wracając - dzieci z domów dziecka też wolą swoich biologicznych rodziców? Nie wydaje mi się. Dla dziecka które żyje w rodzinie, gdzie matka z ojcem drą koty non stop, a ono jest świadkiem awantur, wyzwisk, kłamstw, roszczeń, wyprowadzek, powrotów, wyznań i obelg etc. znacznie lepiej jest kiedy rodzice się rozstaną. Wtedy ma szansę na zobaczenie, że związek może wyglądać inaczej, że związek może być oparty na miłości, na szczerości i zaufaniu. Liczę na to że dzieci mojego faceta właśnie tego dzięki nam doświadczą. I że w swoich dorosłych już życiach nie wezmą sobie za żonę wrednej flądry, materialistki, dwulicowej, wyrafinowanej, nie umiejącej doceniać porządnego faceta.
Dziecko rozdarte miedzy matką a ojcem, nie wiedzące kto ma racje, za kim ma stanąć, kto bardziej go kocha, na kogo może liczyć - a tak jest w trakcie notorycznych kłótni i scen w rodzinach - jest bardzo dotknięte i ma problemy ze swoją wartością, z podejmowaniem odpowiednich wyborów, z założeniem związku, budową jakichkolwiek relacji, itp.

Przy rozwodzie wybiera się mniejsze zło dla dziecka i dla siebie! Rozwód jest ostatecznością i decyzja na rozwód musi być całkowicie przemyślana. Kobieta czy mężczyzna chcący się rozwieźć muszą być absolutnie pewni swoich decyzji.

Oleńka...zaraz pewnie dostanę po uszach, ale przychylam się do zdania Saphiry. I już wyjaśniam, skąd mi się to bierze.
Nie wiem czy doczytałaś, że ja jestem po rozwodzie. Kiedy wychodziłam za mąż, byłam święcie przekonana i święcie wierzyłam w nierozerwalność związku małżeńskiego. Wierzyłam, że przysięgając Bogu, przysięgam na całe życie, miałam świadomość, jaką drogę wybieram. Przyszła codzienność i zweryfikowała świadomość... To, że przysięgamy przed Bogiem, to jedno, ale tak naprawdę przysięgamy drugiej osobie. a czy ta druga osoba przysięga nam? I tu, jak powiadają, zaczynają się schody. Mojego byłego męża nie powstrzymała ani przysięga, w trymiga mu się znudziłam i poszukał sobie innej. Abstrachuję w tej chwili od winy, bo generalnie to jestem zdania, że jeżeli w związku dzieje się źle, to winne są dwie osoby, ale to on odszedł ode mnie. Przysięgał? Przysięgał! Poszedł sobie i tyle go widziałam. Nie mogę sobie zarzucić, że nie próbowałam ratować małżeństwa, bo zrobiłam wiele, ale nie zamierzałam siebie położyć na ołtarzu tego związku. Nie chciał być ze mną to nie, miałam go zmusić, bo zawarł ze mną związek małżeński? Powiem wprost: czasy są takie, że nic nie gwarantuje stałości związku - jedynie codzienna praca dwojga ludzi aby się dogadać, żyć, planować coś wspólnie. To okrutne, ale tak jest. Zapytasz, po co ślub w takim razie...Odpowiadam: to zależy, jakie ma mieć znaczenie dla człowieka. Gwarancji i tak nie ma. Takie czasy, tacy ludzie o różnych charakterach. Pewnie, że łatwiej jest się odwrócić i odejść, zamiast coś ratować (np w przypadku rozwodu) ale to czy próbujemy ratować, sklejać, scalać to też zależy od charakteru człowieka a nie tego czy jest czyimś mężem/żoną.
Jest wiele osób, które uważają, że małżeństwo jest na amen, do końca życia i nie ma inaczej. A potem zaciska taka kobita zęby, chociaż mąż pije i bije ( no co, przecież wyszła za niego za mąż) albo siedzi taki facet i myśli, czy mu akurat żona rogów nie przyprawia (ale co tam, żona jego, oprzytomnieje i wróci). I co, pójdzie taki z żoną do psychologa? Pójdzie ta żona? Już to widzę... Są różne aspekty życia, a moim zdaniem podstawą jest: umiejętność dogadania się i to, czy chcę z kimś być czy nie. Jak chcę, to się staram. Nie chcę, to nic nie pomoże. Brutalne, ale proste.
Ups, znowu zmieniamy temat:D
A wracając...znowu schody..

Alutka, dzięki za odp. Jakie tam"dostanie mi się po uszach" co ty;)) mam nadzieję, że tego tak nie odbieracie, ja przedstawiam moje poglądy i próbuję pokazać w nich, że małżeństwo to odpowiedzialna sprawa, nie jakieś hop-siup-ale do meritum

"To, że przysięgamy przed Bogiem, to jedno, ale tak naprawdę przysięgamy drugiej osobie. a czy ta druga osoba przysięga nam?"
No tak, druga osoba przysięga też Tobie, przecież po to właśnie jest sakrament małżeństwa, że obie osoby przysięgają sobie nawzajem pewne rzeczy-"miłość, wierność, uczciwość...i to, że Cię nie opuszczę AŻ DO ŚMIERCI", to jest właśnie kwintesencja związku małżeńskiego i tak jak mówię, to jest bardzo odpowiedzialna decyzja. Wydaje mi się, że ludzie, młodzi często nie zdają sobie sprawy z tego jak bardzo ważna i odpowiedzialna i jak bardzo przemyślana decyzja o małżeństwie musi być--i tu tkwi błąd, trzeba to uświadamiać, bo małżeństwo to nie jest hop siup, zmieniam męża kiedy chcę i kiedy mi się podoba, a jak mi się znudzi to potem znowu, na kolejną fajniejszą zabawkę., ludzie też powinni się sporo poznać przed ślubem, ale tak dogłębnie--nie chodzi mi o wspólne mieszkanie, tylko wszystko muszą o sobie wiedzieć, nie tylko takie rzeczy typu praca, rodzina itd.  aby móc w pełni pokochać tę drugą osobę taką jaka jest, ze wszystkimi wadami i zaletami, powinno się rozmawiać jeszcze przed ślubem o swoich marzeniach, pasjach, uczuciach, etc. powinno się pomagać sobie  w problemach i najważniejsze: PRZED ŚLUBEM! Jasno postawić moje oczekiwania wobec Ciebie, jasno powiedzieć o moich uczuciach.

Piszesz, że ty kochałaś męża, a on odszedł, nie powstrzymała go przysięga, itd. Moje pytanie brzmi: Czy ty właśnie byłaś pewna, że to ten? Nie chodzi mi teraz o to, bo pewnie tak myślałaś, jest fajny, przystojny, dobrze się z nim dogaduję, po prostu kocham go-to ten! Chodzi o to, czy znałaś go na wylot-jego marzenia, on przedstawił Ci czego oczekuje po związku, po żonie, po ślubie? Mówił jaki ma stosunek do tego wszystkiego? Do związku, do małżeństwa, do Waszego wspólnego życia? Czy ty mu to mówiłaś? Mówiłaś o Twoich oczekiwaniach, przyszłości, jak ją sobie wyobrażasz, itd?  Uwaga-miłość często mylona jest z zauroczeniem. Albo pytanie drugie: Czy on był tego pewien, że to właśnie ta? Czy to była taka właśnie lekkomyślna decyzja o zawarciu ślubu, bo co tam, potem i tak można odejść kiedy chcę i do kogo mi się podoba. Zarówno z jego jak i Twojej strony.

Kolejne pytanie. On Cię zostawił, tak? A czy próbowałaś powalczyć o to małżeństwo? Porozmawiać, spróbować coś naprawić?

"Abstrahuję w tej chwili od winy, bo generalnie to jestem zdania, że jeżeli w związku dzieje się źle, to winne są dwie osoby"
Bingo! Obie strony. To dlaczego jeżeli już widzieliście, że zaczyna się psuć, dziać źle, nic nie zrobiliście? Zarówno ty jak on?  Albo chociaż jedno z Was powinno wyjść z inicjatywą-może wtedy jedno z Was zmobilizowałoby drugie do działania. Trzeba odpowiednio wcześnie wykryć coś złego w związku i bezzwłocznie działać, wtedy da się uzdrowić relacje, naprawić je, odbudować, choć małżeństwo--przynajmniej tak powinno być to budowa bez przerwy tych relacji, dbanie o nie, jeżeli przestaje się je pielęgnować, związek obumiera-czyli Wasze zaniechanie--to można porównać do kwiatu-dbasz o niego, podlewasz go i pielęgnujesz, rośnie piękny, przestajesz się troszczyć obumiera. Tak samo jest w małżeństwie-przepraszam za przykład, ale poniekąd można to porównać.

"Jest wiele osób, które uważają, że małżeństwo jest na amen, do końca życia i nie ma inaczej"
-no ale przecież właśnie to przysięgasz przed ołtarzem, a w urzędzie stanu cywilnego mówisz, że zrobisz WSZYSTKO, aby małżeństwo układało się szczęśliwie i trwale czy jakoś tak--też rozumiem przez to do końca życia? Problemem myślę dzisiejszego społeczeństwa jest  to, że zbyt lekko podchodzą do różnych kwestii, nawet tych bardzo (po)ważnych-jakim bez wątpienia jest małżeństwo, nie wiem, bez urazy, nie chodzi mi tu o żadną z Was, ale czytanie ze zrozumieniem-przecież to jest przysięga składana do końca życia. Jest to zapisane. Ale jasne, można ją bardzo łatwo złamać, skoro nie ma żadnych konsekwencji. Ależ te konsekwencje są! Być może nie widać ich na pierwszy rzut oka, ale one są i ujawnią się prędzej czy później, jak np. straszne choróbsko, które nas dopadło z powodu naszej lekkomyślności czy zaniedbania, a jego skutki dopiero widać za jakiś czas. Myślę, że między innymi są to: rozchwianie emocjonalne, ktoś tu napisał, że rozwód to tak jakby śmierć bliskiej osoby-no i najgorsze oczywiście ponoszą naszej lekkomyślności konsekwencje dzieci...

"A potem zaciska taka kobita zęby, chociaż mąż pije i bije ( no co, przecież wyszła za niego za mąż)"-pisałam też o tym wcześniej, chyba nie doczytałaś;)  należy odejść od takiego człowieka, bo to oprawca i chronić siebie, a przede wszystkim dzieci, ale nie rozwodzić się-żyć w separacji, dopóki on nie zechce zgłosić się na terapię-prędzej czy później, jeżeli jest się nieugiętym zrobi to, tak myślę, potem powoli, bardzo oczywiście długo i mozolnie trzeba te relacje odbudowywać i leczyć, co oczywiście też nie jest proste. Lepiej bowiem zostawić alkoholika, to prostsze. Ale z jakiegoś powodu wyszłaś za mąż za takiego człowieka, czyli też zobligowałaś się do tego, że będziesz mu pomagać--w zdrowiu i w chorobie-alkoholizm to choroba! a to że bije, jest agresywny to też choroba, jakieś zaburzenie psychiczne, takiego człowieka, jak jest się jego żoną nie można zostawić, mu trzeba pomóc! Niech się leczy! Na początku wyprowadzka, separacja, czyli terapia wstrząsowa--> Aha mogę stracić kogoś dla mnie ważnego, a potem specjalistyczna pomoc psychologa, psychiatry.--< W końcu zobowiązałaś się do tego, że go nie zostawisz, ze będziesz mu pomagać do końca życia.

"Takie czasy, tacy ludzie o różnych charakterach. Pewnie, że łatwiej jest się odwrócić i odejść, zamiast coś ratować (np w przypadku rozwodu) ale to czy próbujemy ratować, sklejać, scalać to też zależy od charakteru człowieka a nie tego czy jest czyimś mężem/żoną. "

Małżeństwo to też przecież praca nad swoim charakterem;) trzeba wyprzeć się tego egoistycznego myślenia tylko o sobie, w końcu teraz mieszkam z drugą osobą, dzielę z nią życie, łóżko, problemy, uczucia, dzieci, wszystko prawie-jesteście jak jedno! więc tu też uczymy się, ciągle życia z drugą osobą i jej charakteru, a także uczymy się kompromisu-czyli zgrywamy swoje charaktery tak, aby obojgu nam pasowało:) Chyba ma się tego świadomość jeszcze przed zawarciem małżeństwa, a jeśli nie, to warto byłoby sobie uświadomić tę kwestię--że tu już nie ma mnie, nie ma mój charakter-jest NASZ charakter-nie ma Mój dom, jest NASZ dom, nie ma moje dziecko, jest NASZE dziecko, itd.

"albo siedzi taki facet i myśli, czy mu akurat żona rogów nie przyprawia (ale co tam, żona jego, oprzytomnieje i wróci). I co, pójdzie taki z żoną do psychologa? Pójdzie ta żona? Już to widzę..."--nie wiem czy pójdzie czy nie. Ale obowiązkiem, a nie dobrą wolą jest spróbować chociaż przekonać tę żonę do tego i ratować małżeństwo.

"Są różne aspekty życia, a moim zdaniem podstawą jest: umiejętność dogadania się i to, czy chcę z kimś być czy nie."

Znowu strzał w dziesiątkę! i to powinno być przerobione jeszcze przed ślubem:) umiejętność dogadywania się i to czy chcę być z Tobą czy nie-dodam jeszcze, odpowiedzialne przemyślenie-czy ja chcę być z Tobą do końca życia czy nie, czy ja mam w to wszystko właśnie z Tobą wchodzić czy nie? Może to jednak nie ty, a może w ogóle nie jestem stworzony do małżeństwa może to nie moja droga? Trzeba sobie umieć na to wszystko odpowiedzieć i przede wszystkim dać sobie na to czas. Naprawdę, nie można tego bagatelizować, bo to nie jest ciastko, jak już mi się znudzi jeść to samo przez dwa lata, to je zmieniam na inne. mąż i małżeństwo nie są takim ciastkiem-znowu przepraszam za banalny przykład.

"Jak chcę, to się staram. Nie chcę, to nic nie pomoże. Brutalne, ale proste.

BŁĄD!-"jak chce to się staram"  a jak nie chcę to co? wyrzucam Cie na smietnik? wierz mi nawet jak ty czy on nie chce a ty choc sprobujesz  nie pojdzie to na marne, warto choć sprobować, a owoce moga być ogromne. To jest wlasnie ta odpowiedzialnosc miedzy innymi.

Prawda, ze proste? I wcale nie takie znowu tam brutalne:)

I przepraszam, ze tak długo, ale ja nie umiem jakoś pisać krócej:P

I dodam dla lepszego zrozumienia wątku posta - my tu piszemy o życiu z facetami po rozwodzie i byciu macochą, a nie rozwodzeniu się ani ja, ani większość dziewczyn tu nie planuje poki co się rozwodzić, niektóre jak Alutka są po rozwodzie, co miało miejsce dawno temu...

I ja i mój facet w momencie decyzji o ślubie będziemy wierzyć w "żyli długo i szczęśliwie" i na pewno będziemy się starać by tak właśnie było - a czy się uda - czas pokaże
Shedir - u Ciebie mimo obciążeń tak właśnie jest, prawda ?

Sytuacja jest trudna - jedna z trudniejszych odnośnie związków - on ma wielki bagaż, co ma swoje plusy i minusy. Ale prawdziwa miłość przetrwa wszystko!

Oleńko byś wiedziała i czuła w sobie co to prawdziwa miłość proponuję ci wyjść za mąż po 30 wtedy na 100% będzie to miłość dojrzała - mam nadzieję!

I proszę skończmy już te fanaberie o małżeństwie - każdy niesie swój krzyż i powinien żyć najlepiej jak potrafi.

Owszem, choc wychodząc za mąz niegdy w życiu nie sądziłabym co może mnie jeszcze czekać. Myślałam, że to co przed ślubem przepracowaliśmy już nas ustabilizowało i umocniło nasz związek, a teraz juz będzie tylko świetnie z małymi upadkami. A tu kakie zaskoczenie...przeciez już miało yć ..."żyli długo i szczęśliwie" Owszem teraz tak jest bo udało nam się wszytko przepracowac i nawet z pomoca terapeuty. A przede wszytkim i ja i mój maż się zmieniliśmy, zrozumielismy nasze słabości,nasze błedy i braki. Zmieniły sie nasze oczekiwania, nasz epriorytety i nasze nastawienie do życia. A  przed ślubem było zupełnie inne, w czasie ślubu było inne, wtedy byśmy nawet nie pomyśleli, że tak jak teraz może być. Udało nam się dlatego, ż ejesteśmy do sieie w gruncie rzeczy bardzo podobni i potrafimy ze sobą rozmawiać.

Saphira,

Dlaczego śmiać się czy płakać? To jest prawda o małżeńtwie-takim prawdziwym i odpowiedzialnym, oczywiście:) Napisałam wszystko w postach powyżej-i odnośnie przysięgi i życia w małżeństwie i naszych wzajemnych relacji zarówno przed jak i w trakcie trwania małżeństwa:) tak po prostu jest;) każdy duchowny czy psycholog da Wam myślę, taką samą receptę:) Tu nie ma się co śmiać, bardziej chyba sądzę jednak w tym wypadku płakać, jeżeli ta prawda o małżeństwie nie jest dla wielu jasna:) i traktują małżeństwo bardzo lekkomyślnie-dlatego odsyłam do tych postów wyżej-to jest naprawdę myślę, porada duchownego czy psychologa, tyle, że w okrojonym zakresie, bo zarówno duchownym jak i psychologiem (jeszcze) nie jestem;) Ja też nie przekonuję nikogo, szanuję cudze zdanie i życie, wyrażam mój pogląd, jenocześnie starając się pokazać, że jest on fajny i słuszny. I pokazując Wam taką myślę, że chyba dość logiczną analizę tego wszystkiego, popierając ją, noo takimi przykładami-może Was to śmieszy, ale sporo w tych przykładach prawdy;) i jakoś myślę, że człowiek lepiej postrzega coś, jak to do czegos się porówna-te przykłady powyżej, akurat przyszły mi do głowy:)

"Oleńko, każdy ma swoje poglądy i rozumie elementy życia w taki a nie inny sposób."-Oczywiście:) jak słusznie napisałaś ELEMENTY ŻYCIA!:) zarówno takiego codziennego -praca, dom, jak i ELEMENTY ŻYCIA w małżeństwie każdy postrzega inaczej-albo współmałżonkowie postrzegają je tak samo bądź każde z nich inaczej:) i tu UWAGA-pisałam to też wyżej-powinniśmy o tym porozmawiać jeszcze przed ślubem, jak się poznajemy, jakie są te nasze poglądy:) jeżeli okazuje się, że te same-ŚWIETNIE! Jeżeli okazuje się, że są inne-albo nie decydujemy się na małżeństwo-wspólne życie, itd.-to naprawdę odpowiedzialny krok albo akceptujemy inność naszych poglądów-zarówno nasz przyszły współmałżonek nasze jak i my jego, gadamy o nich przed ślubem! O tych sprawach-też wcześniej pisałam o tym- czyli rozmawiamy przed ślubem, jeszcze( bo jak planujecie ślub to myślę, że już się zdążyliście baaardzo dobrze poznać, bo o to przed ślubem też trzeba się postarać;)) o Twoich zapatrywaniach na NASZĄ WSPÓLNĄ przyszłość, o tym jak ty postrzegasz NASZE MAŁŻEŃSTWO, o Twoich planach, marzeniach, ambicjach-to bardzo Ważne! Zarówno, aby jedna strona przedtswiła swoje stanowisko jak i druga:)

I albo mamy te same poglądy, zdanie, jest fajnie:) albo mamy odmienne-i tu 2 wyjścia-albo kompletnie się z nimi nie zgadzamy, nie utożsamiamy-zakańczamy związek albo pomimo wszystko akceptujemy odmienność naszych poglądów i decydujemy się RAZEM NA NASZE WSPÓLNE ŻYCIE pomimo odmienności zdań na pewne kwestie-oczywiście trzeba czasu, aby sobie jeszcze to wszystko uzmysłowić, przemyśleć:)

Tu warto podkreślić, że ELEMENTY ŻYCIA( W MAŁŻEŃSTWIE) mogą być postrzegane inaczej, natomiast sama ISTOTA MAŁŻEŃSTWA powinna być przez dwójkę ludzi, którzy wstępują w ten związek postrzegana tak samo:)--recepta na udany związek i to sądzę się nie zmienia-akurat pogląd na małżeństwo:)

"Każda miłość jest pierwsza i każda jest inna. Moja pierwsza była wyidealizowana, prawie 10 lat wierzyłam, walczyłam jak umiałam, płakałam, cieszyłam się każdą drobnostką... ale zatraciłam siebie dla niego - nie było warto. Jakoś nie wyszłam za mąż i dzięki Bogu smile"

Tak każda "miłość"-celowo wzięłam w cudzysłów;) jest inna, wyjątkowa,
po prostu piękna, tyle, że ja bym MIŁOŚCIĄ tego nie nazwała-a ZAUROCZENIEM, ZAKOCHANIEM to zupełnie dwa różne słowa MIŁOŚĆ i ZAUROCZENIE, MIŁOŚĆ i ZAKOCHANIE

MIŁOŚĆ jak już pisałam wcześniej jest uczuciem wznioślejszym, silniejszym i przede wszystkim ODPOWIEDZIALNYM! To jest właśnie to, że jak kogoś naprawdę KOCHASZ!! A nie jesteś w kimś ZAKOCHANA, w pełni ponosisz odpowiedzialność za tę drugą osobę--nie chodzi mi tu teraz o odpowiedzialność typu--on ma kochankę, to to jest moją winą! NIE! chodzi o to, że robisz wszystko, aby ta osoba wzrastała, była coraz silniejsza, zarówno w życiu jak i w małżeństwie, co przejawia się też w dbaniu o to by relacja w małżeństwie czy jeszcze przed nim była właściwa, pielegnujesz tę relację w sobie, jak i w tej drugiej osobie, a ta druga osoba robi to samo dla Ciebie- wracamy znowu do korzeni--ktoś napisał, że to działa w dwie strony i jak tylko chcę jedna osoba, a druga nie, to nic się nie da zrobić!-po pierwsze to znowu to o czym pisałam wcześniej--jeszcze przed małżeństwem ROZMAWIAMY o tym jakie są te nasze zapatrywania na NASZĄ WSPÓLNĄ przyszłość,, jak postrzegamy MAŁŻEŃSTWO,  RoZMAWIAMY o NASZYCH planach i zapatrywaniach na przyszłe WSPÓLNE ŻYCIE, od tego się zaczyna-wtedy dowiadujemy się czy jeżeli będą problemy to razem będziemy je zwalczać czy nasz pogląd się różni-wtedy akceptujemy to i znajdujemy to albo nie-jeżeli nie, to wiadomo jak to się kończy, jeżeli tak znajdujemy WSPÓLNY-ZŁOTY ŚRODEK--jak wcześniej też pisałam, małżeństwo to SZTUKA KOMPROMISU i ODNAJDYWANIA TYCH ZŁOTYCH ŚRODKÓW w codzienności.

"to i mieszkaliśmy razem - a to do decyzji o małżeństwie jest podstawą, mimo że sprzeczne z religią!"-no tak, wtedy jak jesteś osobą niewierzącą, to bierzesz chyba raczej ślub cywilny, a nie kościelny, logicznie, tak powinno być;)) -składasz też przysięgę-już tu cytowałam w postach wyżej tekst zarówno przysięgi kościelnej jak i cywilnej-wiedomo w Kościele ma bardziej wzniosły charakter-jest tak jak powinno być-ale to mój pogląd- a w urzędzie stanu cywilnego tego nie ma:)-ale słowa przysięgi generalnie odnoszą się do tego samego, różni Ciebie tylko to od kobiety, która wzięła ślub w kościele, że ona wierzy, a ty nie:)

Piszesz, że jednak nie wyszłaś za tamtego gościa za mąż-no i dobrze! Właśnie o tym tu ciągle i ciągle piszę;)) Zobaczyłaś jaki on jest, poznałaś go, nie wiem czy rozmawialiście o tym, co pisałam wcześniej,  ale zobaczyłaś-aha, to mi w nim nie pasuje, jego pogląd na życie różni się, nie jestem w stanie tego zaakceptować-zakończyłaś związek-widzisz potrzebowałaś jedynie czasu, żeby to wszystko przemyśleć i trzeźwo spojrzeć na sytuację:)

Shedir,

Dlaczego śmiać się czy płakać? To jest prawda o małżeńtwie-takim prawdziwym i odpowiedzialnym, oczywiście:) Napisałam wszystko w postach powyżej-i odnośnie przysięgi i życia w małżeństwie i naszych wzajemnych relacji zarówno przed jak i w trakcie trwania małżeństwa:) tak po prostu jest;) każdy duchowny czy psycholog da Wam myślę, taką samą receptę:) Tu nie ma się co śmiać, bardziej chyba sądze jednak w tym wypadku płakać, jeżeli ta prawda o małżeństwie nie jest dla wielu jasna:) i traktują małżeństwo bardzo lekkomyślnie-dlatego odsyłam do tych postów wyżej-to jest naprawdę myślę, porada duchownego czy psychologa, tyle, że w okrojonym zakresie, bo zarówno duchownym jak i psychologiem (jeszcze) nie jestem;) Ja też nie przekonuję nikogo, szanuję cudze zdanie i życie, wyrażam mój pogląd, jenocześnie starając się pokazać, że jest on fajny i słuszny. I pokazując Wam taką myślę, że chyba dość logiczną analizę tego wszystkiego, popierając ją, noo takimi przykładami-może Was to śmieszy, ale sporo w tych przykładach prawdy;) i jakoś myślę, że człowiek lepiej postrzega coś, jak to do czegos się porówna-te przykłady powyżej, akurat przyszły mi do głowy:)

"Oleńko, każdy ma swoje poglądy i rozumie elementy życia w taki a nie inny sposób."-Oczywiście:) jak słusznie napisałaś ELEMENTY ŻYCIA!:) zarówno takiego codziennego -praca, dom, jak i ELEMENTY ŻYCIA w małżeństwie każdy postrzega inaczej-albo współmałżonkowie postrzegają je tak samo bądź każde z nich inaczej:) i tu UWAGA-pisałam to też wyżej-powinniśmy o tym porozmawiać jeszcze przed ślubem, jak się poznajemy, jakie są te nasze poglądy:) jeżeli okazuje się, że te same-ŚWIETNIE! Jeżeli okazuje się, że są inne-albo nie decydujemy się na małżeństwo-wspólne życie, itd.-to naprawdę odpowiedzialny krok albo akceptujemy inność naszych poglądów-zarówno nasz przyszły współmałżonek nasze jak i my jego, gadamy o nich przed ślubem! O tych sprawach-też wcześniej pisałam o tym- czyli rozmawiamy przed ślubem, jeszcze( bo jak planujecie ślub to myślę, że już się zdążyliście baaardzo dobrze poznać, bo o to przed ślubem też trzeba się postarać;)) o Twoich zapatrywaniach na NASZĄ WSPÓLNĄ przyszłość, o tym jak ty postrzegasz NASZE MAŁŻEŃSTWO, o Twoich planach, marzeniach, ambicjach-to bardzo Ważne! Zarówno, aby jedna strona przedtswiła swoje stanowisko jak i druga:)

I albo mamy te same poglądy, zdanie, jest fajnie:) albo mamy odmienne-i tu 2 wyjścia-albo kompletnie się z nimi nie zgadzamy, nie utożsamiamy-zakańczamy związek albo pomimo wszystko akceptujemy odmienność naszych poglądów i decydujemy się RAZEM NA NASZE WSPÓLNE ŻYCIE pomimo odmienności zdań na pewne kwestie-oczywiście trzeba czasu, aby sobie jeszcze to wszystko uzmysłowić, przemyśleć:)

Tu warto podkreślić, że ELEMENTY ŻYCIA( W MAŁŻEŃSTWIE) mogą być postrzegane inaczej, natomiast sama ISTOTA MAŁŻEŃSTWA powinna być przez dwójkę ludzi, którzy wstępują w ten związek postrzegana tak samo:)--recepta na udany związek i to sądzę się nie zmienia-akurat pogląd na małżeństwo:)

"Każda miłość jest pierwsza i każda jest inna. Moja pierwsza była wyidealizowana, prawie 10 lat wierzyłam, walczyłam jak umiałam, płakałam, cieszyłam się każdą drobnostką... ale zatraciłam siebie dla niego - nie było warto. Jakoś nie wyszłam za mąż i dzięki Bogu smile"

Tak każda "miłość"-celowo wzięłam w cudzysłów;) jest inna, wyjątkowa,
po prostu piękna, tyle, że ja bym MIŁOŚCIĄ tego nie nazwała-a ZAUROCZENIEM, ZAKOCHANIEM to zupełnie dwa różne słowa MIŁOŚC i ZAUROCZENIE, MIŁOŚĆ i ZAKOCHANIE

MIŁOŚĆ jak już pisałam wcześniej jest uczuciem wznioślejszym, silniejszym i przede wszystkim ODPOWIEDZIALNYM! To jest właśnie to, że jak kogoś narawdę KOCHASZ!! A nie jesteś w kimś ZAKOCHANA, w pełni ponosisz odpowiedzialność za tę drugą osobę--nie chodzi mi tu teraz o odpowiedzialność typu--on ma kochankę, to to jest moją winą! NIE! chodzi o to, że robisz wszystko, aby ta osoba wzrastała, była coraz silniejsza, zarówno w życiu jak i w małżeństwie, co przejawia się też w dbaniu o to by relacja w małżeństwie czy jeszcze przed nim była właściwa, pielęgnujesz tę relację w sobie, jak i w tej drugiej osobie, a ta druga osoba robi to samo dla Ciebie- wracamy znowu do korzeni--ktoś napisał, że to działa w dwie strony i jak tylko chcę jedna osoba, a druga nie, to nic się nie da zrobić!-po pierwsze to znowu to o czym pisałam wcześniej--jeszcze przed małżeństwem ROZMAWIAMY o tym jakie są te nasze zapatrywania na NASZĄ WSPÓLNĄ przyszłość,, jak postrzegamy MAŁŻEŃSTWO,  ROZMAWIAMY o NASZYCH planach i zapatrywaniach na przyszłe WSPÓLNE ŻYCIE, od tego się zaczyna-wtedy dowiadujemy się czy jeżeli będą problemy to razem będziemy je zwalczać czy nasz pogląd się różni-wtedy akceptujemy to i znajdujemy to albo nie-jeżeli nie, to wiadomo jak to się kończy, jeżeli tak znajdujemy WSPÓLNY-ZŁOTY ŚRODEK--jak wcześniej też pisałam, małżeństwo to SZTUKA KOMPROMISU i ODNAJDYWANIA TYCH ZŁOTYCH ŚRODKÓW w codzienności.

"to i mieszkaliśmy razem - a to do decyzji o małżeństwie jest podstawą, mimo że sprzeczne z religią!"-no tak, wtedy jak jesteś osobą niewierzącą, to bierzesz chyba raczej ślub cywilny, a nie kościelny, logicznie, tak powinno być;)) -składasz też przysięgę-już tu cytowałam w postach wyżej tekst zarówno przysięgi kościelnej jak i cywilnej-wiedomo w Kościele ma bardziej wzniosły charakter-jest tak jak powinno być-ale to mój pogląd- a w urzędzie stanu cywilnego tego nie ma:)-ale słowa przysięgi generalnie odnoszą się do tego samego, różni Ciebie tylko to od kobiety, która wzięła ślub w kościele, że ona wierzy, a ty nie:)

"Dziś moja miłość jest na zupełnie innym poziomie. Jestem starsza, doświadczyłam sporo i wiem czego oczekuje, wiem co mogę dać. Ta miłość jest dorosła, dojrzała. Uczyszmy się akceptować wady drugiego człowieka, widzimy go takim jakim jest naprawdę"

BINGO! Tyle, że jeżeli już jesteśmy w małżeństwie to RAZEM wzrastamy w tej NASZEJ MIŁOŚCI--staje się NASZA miłość razem z NAMI-starsza, dojrzalsza;))--ale sęk właśnie w tym-w małżeństwie nie ma już JA, jesteśmy od momentu jego zawarcia MY!

"a nie ciągle tłumaczymy sobie to co nam w nim nie pasuje i już nie wierzymy, że coś uda nam się zmienić."

Właśnie to jest małżeństwo-Zmieniacie się-RAZEM! Nie ma JA-jesteśmy MY!  nie wierzysz, że coś uda się zmienić, ale próbuj do skutku, czy tak naprawdę się człowiek stara czy robi to tak na odczepnego?;))  to jest właśnie ta ODPOWIEDZIALNMA MIŁOŚĆ, walczysz też o tę drugą osobą-wtedy się rozmawia i znajduje ten ZŁOTY ŚRODEK

Piszesz, że ta dziewczyna, która wyszła za mąż za Twojego byłego faceta ma przekichane życie. A moze ona tego tak nie odbiera?
Nie wiem, jakie jest jej podejście do małżeństwa, jeżeli nie  potraktowała tego związku lekkomyślnie, to, znowu wracamy d o korzeni! Ona albo ma podobny sposób patrzenia na pewne sprawy i zgodziła się z nim wspólnie żyć albo zupełnie inny ma ten pogląd, ale mimo wszystko zaakceptowała różnice w pogladach i wyszła za niego za mąż-chyba z własnej woli, nikt jej nie zmuszał i sama wybrała życie z nim? Więc jednocześnie zaakceptowała te różnice.

"Jak się kocha to się walczy, poświeca, stara, torszczy, pomaga itp."-BINGO!!! Podpisuję się rękami i nogami;)w 100% się zgadzam

"Śmieszy mnie strasznie twoje podejście do np. alkoholika - kobieta powinna odejść, ale czekać aż się zmieni i pomagać mu - dziewczynko, czy ty miałaś kiedyś styczność z alkoholikiem? Tacy ludzie mówią jedną, myślą drugie, czują trzeci, to prawie jak schizofrenia - mózg wypalony przez alkohol i często zero ludzkich reakcji."

Naprawdę śmieszy Cię to podejście? Bo mnie nie, wręcz przeciwnie, uważam je za odpowiedzialne i nie pójściem na łatwiznę.
Ja już pisałam wcześniej-nie można żyć z oprawcą, który Cię krzywdzi-Ciebie i dzieci, tylko się wyprowadzić od niego i tyle-żyć w separacji-a Ty wiesz jak wygląda życie w separacji?-i tak, zmusić go tym samym, aby podjął leczenie, jeżeli będzie chciał odzyskać rodzinę to to zrobi, prędzej czy później.

Tu znowu przysięga małżeńska- nie opuszczę Cię aż do śmierci, będę Ci pomagał w zdrowiu i CHOROBIE-ALKOHOLIZM to jest CHOROBA-więc masz czarno na białym i znowu wychodzi tu bagatelizacja małżeństwa. Inaczej te słowa brzmią w urzędzie stanu cywilnego, jednak chodzi w nich o to samo;) Zobowiązałaś się do tego, wychodząc za tego człowieka! Złożyłaś przysięgę, że będziesz z nim do końca, w zdrowiu i w chorobie-cóż zatem znaczą dla takiej osoby te słowa? NIC! A szkoda.

Zresztą współczesny człowiek ma taką tendencję do upraszczania wszystkiego i mylenia jednego z drugim--tak jest w wypadku MIŁOŚCI i ZAUROCZENIA-mylimy często te słowa i sprowadzamy do jednego--w rzeczywistości są to dwa słowa o jakże odmiennych znaczeniach;) tak samo upraszczamy małżeństwo, sprowadzamy je do roli "papierka", jak to określiłaś, nic nie znaczącego-owy papierek można pognieść, poszatkować, wyrzucić, gdy tylko nam się podoba, słowa przysięgi, zarówno tej kościelnej jak i cywilnej nie znaczą nic...z tego wynika...

"dziewczynko, czy ty miałaś kiedyś styczność z alkoholikiem? Tacy ludzie mówią jedną, myślą drugie, czują trzeci, to prawie jak schizofrenia - mózg wypalony przez alkohol i często zero ludzkich reakcji."

A ty, kobieto? miałaś  kiedykolwiek, jakąkolwiek styczność z alkoholikiem? Jeżeli chodzi o mnie-Tak, miałam, zarówno w najbliższej rodzinie, był taki problem, jak i znam innego, obcego człowieka, który z tego wyszedł, ale przez długie lata był alkoholikiem, więc mam zdanie wyrobione na podstawie obserwacji i perspektywy zobaczenia zarówno osoby,która miała taki problem i perspektywy zobaczenia współmałżonka, którego najbliższa osoba cierpiała na tę chorobę.

Wiem, że to jest koszmar! Mąż jest agresywny, nieraz potrafi uderzyć, życie z kimś takim to wielka niewiadoma- czekasz...albo wróci nawalony do domu i będzie awantura albo nie pił i będzie spokój--stres jest ogromny! Dlatego z perspektywy tej kobiety, która się wyprowadziła, żyła w separacji wiele, wiele lat minęło zanim on to zrozumiał i przestał to robić, siedział nawet w więzieniu, to koszmar! Ale w końcu jakoś wspólnymi siłami z tego wyszli, ale sęk w tym, że byli w tym RAZEM! Kto wie, jakby się z nim rozwiodła, czy nie byłoby jeszcze gorzej z nim? Ale to jest właśnie ta ODPOWIEDZIALNA MIŁOŚĆ-nie mylić z zakochaniem, zauroczeniem;)--to był koszmar, ale ona do tego się zobowiązała i przeżyli tę burzę, dziś są szczęśliwi i dziękuję Bogu, że się nie rozstali--Pewnie prościej byłoby dla niej go zostawić, no jasne:) ale ona odpowiedzialnie potraktowała sprawę, jaką jest małżeństwo-dlatego zwyciężyli.

A z perspektywy alkoholika-mówię tu przykład z życia wzięty--opowiadał on, jak to wszystko się zaczęło, opowiadał nam o myśleniu alkoholika-spaczonym oczywiście. Zaczęło się od tego, że jako taki młody chłopak, nie wiem 17 czy 18 lat, zaczęli z kolegami próbować alkoholu, wiadomo jak to w tym wieku, próbuje się tych różnych rzeczy;) potem było coraz częściej i częściej, aż w końcu się ożenił- on nie widział problemu, myślał, że go nie ma- myślał, że pije tyle co wszyscy, czyli to normalne, pije w granicach normy. W końcu wszyscy zaczęli go strofować, upominać, mówić, że chyba trochę przesadza z alkoholem, ale on nic sobie z tego nie robił-wszyscy widzieli problem, tylko nie on. Mówił: wracałem do domu, to oni na schodach czekali(żona i dzieci) i słuchali, czy wrócę pijany i będzie awantura czy będę trzeźwy, ależ była ich radość jak nie byłem pijany!. Bo wtedy mówił, że robił piekielne awantury-nie przynosił do domu pieniędzy, nie zarabiał, mówił, że żona bardzo cierpiała, bo on jak np. wrócił taki nawalony, to przecież nie było życia! Nie zajął się ani nią ani dziećmi tylko powalił się spać na kanapę, czyli ani pożytku w domu, ani dzieci się z nim nie pobawiły ani z zoną na coś bliższego w łóżku, nie było mowy. Potem trafił do więzienia, bo włamał się do jakiegoś sklepu, by zdobyć pieniądze na alkohol. Żona odwiedziła go wówczas z małą córką w więzieniu, powiedział, że jak córeczka spojrzała na niego tak smętnie, z taką tęsknotą, pytała kiedy wróci, serce mu pękło na kawałki, sam tak powiedział, bo tak bardzo kochał to dziecko. Obiecał jej, że jak wyjdzie z więzienia, wróci i już nigdy nie zacznie pić. Wyszedł, nie pił przez jakiś czas, później znowu koledzy go namówili-znowu ta sama śpiewka, mimo, że to obiecywał, że pękało mu serce!

W końcu sytuacja nie była już do zniesienia, żona wyprowadziła się z dziećmi, on w końcu-właśnie nawet nie poszedł do psychologa, a do kapłana się wyspowiadać i od tego momentu coś w nim naprawdę pękło, dostał chyba od księdza adres placówki, która zajmuje się leczeniem alkoholików, podjął terapię--zmienił się, widziałam tego człowieka ostatni raz około pół roku temu. Nie pije, jest czyściutki, ma świetny kontakt z dziećmi-oczywiście długo musiał go odbudowywać.

Powiedział jeszcze: Spotkałem na ulicy kolegę alkoholika, który nie wyszedł z nałogu do tej pory, był oczywiście brudny, pijany, a ja byłem już czysty, leczyłem się, wyszedłem na czystą i on podszedł do mnie i spytał czy mam jakieś drobne na wódkę i powiedział mu jeszcze, ah Stefan, ty to musisz być teraz nieszczęśliwy!

Rozumiecie, pokazuję Wam spaczone myślenie alkoholika-w końcu to chora osoba! On, brudny, śmierdzący alkoholik, który chcę na wódkę, nie ma nic, domu, rodziny, przyjaciół, mówi do czystego, zadbanego gościa z domem, przyjaciółmi, który z tego wyszedł, że on jest nie szczęśliwy! A sam tkwiąc dalej w tym nałogu on uważa się za szczęśliwego! Pokazuję Wam sposób myślenia takiego człowieka-chorego człowieka, któremu trzeba pomóc! A jak już się jest jego rodziną-żoną!! Nie można zostawiać takiego człowieka-wyprowadzić się, separacja TAK! PÓKI nie podejmie leczenia, póki z tego nie wyjdzie-to Twój mąż czy żona przecież, ojciec czy matka Twoich dzieci. Trzeba o tę osobę walczyć i o relacje!!!!
Czy jeżeli Twój mąż byłby chory na inną chorobę, np. białaczkę zostawiłabyś go? Poszłabyś na łatwiznę i umyła ręce? Czy zrobiłabyś wszystko, żeby wyzdrowiał?

Zaraz mi napiszecie, że białaczka a alkoholik to dwie inne kwestie, czyżby? Jedno i drugie jest chorobą z tym, że alkoholizm objawia się inaczej w skutkach, białaczka inaczej, inne są też przyczyny obu chorób, ale obydwa schorzenia to choroby!

Jeżeli uważasz, że to podejście jest śmieszne, no to mogę tylko współczuć, ja uważam, że jest właśnie odpowiedzialne, nie myślę tylko o prostej drodze i o swoim ego.

Nie wiem czy wiecie gdzie jest taka mała miejscowość, zwana Zakroczym? Niedaleko Nowego Dworu Mazowieckiego, województwo Mazowieckie. Tam np. jest ośrodek dla alkoholików, leczący ich z uzależnienia, są terapie dla nich, jak i dla rodzin dotkniętych tą chorobą i wierzcie mi lub nie--tam ratuje się tyle rodzin, tyle małżeństw, tyle młodzieży! Trzeba tylko zmusić alkoholika do leczenia--bo to jest choroba o podłożu psychicznym--znacie kogos z problemami psychicznymi, kto przyzna się, ze ma problem? Bo ja osobiście, jeszcze nie spotkałam takiej osoby. Zawsze osoba z tego typu problemem mówi, że go nie ma, nie widzi go, trzeba ją poniekąd nakłonić, zmusić do leczenia.

Shedir, napisałam do Alutki w ten sposób, ale nie sądzę, by było to nie dojrzałe, wręcz przeciwnie, bo jak pisałam wcześniej tego trzeba być pewnym, poznając się bardo dobrze jeszcze przed ślubem--i tu jak pisałam ważne jest jakie jest nasze podejście do przyszłości, podejście do małżeństwa, jeżeli takie samo, świetnie, jeżeli inne albo się rozchodzimy albo akceptujemy odmienność swoich poglądów i znajdujemy złoty środek, tyle, dlatego, napisałam : Czy jesteś pewna, ze to ten jedyny? Właśnie w tym kontekście.

Piszesz, że jeżeli tak naprawdę nie znasz człowieka, z którym żyjesz robił niewybaczalne rzeczy, to nie w porządku z jego strony, powinien być szczery przed ślubem, ale wtedy można spróbować jakoś wspólnymi siłami to rozwiązać, tyle.

Moja mama z mojego ojczyma nie próbowała zrobić dla mnie i dla siostry ojca, wręcz przeciwnie...nie pisałam tak, ale ty jesteś w innej sytuacji-twój mąż jest po rozwodzie, jego córka ma matkę, prawda? No właśnie, więc nie potrzebna jej druga!

Aha, dziewczyny, ja zdaje sobie sprawę z tego, że ja jestem od Was dużo młodsza i nie jest moim celem, jak to któraś tu napisała puczanie starych, doświadczonych bab, nie! Wiem, że może macie mnie jeszcze za taką młodą, naiwną, która mało wie o życiu i dlatego pisze takie rzeczy albo za dużo filmów romantycznych się naooglądała! Ja szanuję Was i fakt, nie wiem o życiu tyle co Wy, ale tego jednego jestem pewna--faktycznie zmienił się tu trochę temat wątku;)), ale to jest prawda o istocie małżeństwa--czy Wam się to podoba czy nie, a że wiele ludzi małżeństwo upraszcza i traktuje podmiotowo, no cóż...Ja Wam życzę jak najlepiej i życzę, aby właśnie związki, w których teraz jesteście przetrwały burze i abyście nie szły właśnie na łatwiznę i nie rozwodziły się!

Fakt, rozwód to przecież nie jest jedna kłótnia, tylko szereg czynników ma na niego wpływ, ale te pierwsze kłótnie, to już sygnał, że coś jest nie tak!że nasze wspólne życie, relacje zostały naruszone, trzeba już wtedy je odbudowywać, zapobiegać!

Tylko, ja nie zmieniłam tego wątku, myślę, napisałam tylko, nota bene, że dla mnie rozwód to pójście na łatwiznę, a potem któraś odpowiedziała, więc ja też;)

Co do tych traktatów filozoficznych, fakt, przepraszam, ze te posty są tak długie, al ja lubię w miarę dokładnie odpowiadać:) Pozdrawiam Was wszystkie

Czytam to i jakbym słyszała kazania w kościele - straszne... błagam nie pisz już nic więcej na temat małżeństwa. Zdecydowanie jak "nawiedzona katoliczka" z kółka małżeństwo cudem jest! Nie mogłam się powstrzymać
Zyczę ci byś spotkała na swojej drodze kogoś kto bedzie miał podobne poglądy, bo w innym przypadku oszaleje i nie daj Boże zechce się rozwieżć... Taki żarcik!
W życiu bym z tobą w związku nie wytrzymała z takimi poglądami. A wiesz dlaczego, bo wszystko co piszesz to czyta teoria! Nie ma tam nic z życia, prawdziwego życia! Łatwo się mówi i pisze, gorzej robi. Sama się przekonasz.

Nie wyobrażam sobie być żoną alkoholika i poświęcać sie dla niego całe życie, odchodząc i czekając lat x na to by wyzdrowiał - zatracanie siebie. I tak mam styczność z alkoholikami, wiem jak to wygląda, ile trwa, jakie przechodzi poziomy i jak wygląda życie żon tych facetów oraz dzieci! Nigdy w życiu nie zgodziłabym sie na separacje w ich skórze i nawet gdyby tone złota mi dawali to i tak wolałabym rozwód!

Wielkie dzięki, że ludzie i prawo są realistami - można by to jeszcze ulepszyć, moze kiedyś się uda

Nie życzę ci zauroczenia, które bedzie trwało 10 lat - mam wątpliwości czy jesteś w stanie ocenic co to zauroczenie, a co miłość - bo chyba jeszcze ani jednego ani drugiego naprawdę nie przeżyłaś.

Małżeństwo to papierek - yey jestem nieodpowiedzialną i bezczelną bomba! Jest to dla mnie papierek, wydane pieniądze, wesele dla rodziny głównie, mnóstwo problemów (gdzie kogo usadzić, coby nikogo nie urazić, co dać jeść, ile alkoholu, itp - zwyczaj, tradycja), fajne przeżycie, ale czy potrzebne do prawdziwej miłości? Moim zdaniem nie. I w sumie lepiej nie brać ślubu - mniej zachodu przy rozwodzie!
Kwestia wiary i potrzeb! Czy mam ślub czy go nie mam - jak kocham to robię wszystko by było NAM dobrze i byśmy ja i on byli szczęśliwi!

Dla wierzących małżeństwo pochodzi od Boga, tylko z nierozerwalnego związku kobiety i meżczyzny może powstać dziecko itd. A co z małżeństwa zrobili ludzie? Są tylko grzesznikami i mają wolną wolę!

Ok - nie będę zmieniąc wątku na religijny... ja po prostu jestem realistką. Nie wierzę w kośćiół, nie ufam księżą i nie mam dla większosci z nich szacunku - sami na to zapracowali. Niewielki jest % tych z powołania, oddanych dla społeczeństwa, niosących nowinę wśród ludzi. My mamy Oleńkę

Na temat małżeństwa napisałaś już wszystko, nas i tak nie przekonasz. Zapoznałyśmy się z twoją opinią, podejściem i rozumieniem - zajrzyj tu za 10 lat to pogadamy

Saphira, nie omieszkam, zajrzeć za 10 lat:) Podzielę się wtedy doświadczeniami;)) mam nadzieję, że jeszcze będziesz tu zaglądać;)) Będę pisała na ten temat, bo takie jest moje zdanie, a to forum jest po to, aby je wyrazić;), ty też wyrażasz tutaj swoje zdanie:)

Szkoda, że masz o mnie zdanie"nawiedzonej":P  ja za to odniosłam wrażenie, że piszesz te różne rzeczy, aby w jakoś sposób usprawiedliwiać się. Nie pamiętam już czy ty się rozwiodłaś czy jesteś tą drugą. W każdym razie usprawiedliwiać, że albo małżeństwo się nie ułożyło, że on Cię zostawił-chcesz się dowartościować albo jak ty go zostawiłaś, to chcesz się usprawiedliwiać, ze go porzuciłaś lub go porzuciłaś i na dokładkę weszłaś w cudzą rodzinę, bo już nie pamiętam czy Twój partner też jest rozwiedziony. Cóż ty odniosłaś na mój temat takie wrażenie, ja na Twój temat takie. Też już nie mogłam się powstrzymać:)

"W życiu bym z tobą w związku nie wytrzymała z takimi poglądami. A wiesz dlaczego, bo wszystko co piszesz to czyta teoria! Nie ma tam nic z życia, prawdziwego życia! Łatwo się mówi i pisze, gorzej robi. Sama się przekonasz.
"

Skąd ty możesz wiedzieć czy byś ze mną w związku wytrzymała czy nie?:P Jesteś facetem? chyba nie, więc nie pisz takich bzdur;))--o dobrze w końcu napisałaś! W związku!--nie to samo co małżeństwo;)

Nie wiem, jak potoczy się moje życie, nikt nie wie, może i mnie spotka rozwód, kto wie?, oczywiście żarcik;), ale na pewno wyjdę za mąż za faceta o podobnym zdaniu;) Zdziwiłabyś się ilu takich chodzi po Ziemi;) znam osobiście wielu;)) i przemyślę bardzo dokładnie to czy chcę z nim być-->czy właśnie nasz pogląd jest taki sam albo zaakceptujemy oboje  te dzielące nas różnice, tyle:) Na pewno potrzeba będzie czasu , aby realnie na to wszystko spojrzeć i przemyśleć bez burzy uczuć;) tych dobrych i złych:)

Co do alkoholików
Wiesz, a czym różni się rozwód od separacji? I w tym i w tym wypadku mieszkacie oddzielnie, to jest chyba najważniejsze. I wcale nie musisz pomagać całe życie mężowi, zależy kiedy wyzdrowieje, zależy to też od Ciebie, jak go zostawisz może to potrwać dłużej. Wiesz, może w pewnym sensie to jest przykre, bo ciągle się martwi, w pewnym sensie też "zatraca się siebie" ale tylko w pewnym sensie-> a to Twój mąż czy żona-zachorowali, mają taki problem, Twoim psim obowiązkiem jest im pomóc, bo tak przyrzekłaś:)

Tak, owszem prawo i ludzie są realistami-ale myślę, że prawa nie należy nadużywać, również nie należy zatracać się zbytnio we własnym ego:))  bo w większości wypadków małżeństwa da się uratować, naprawdę;) znam sama takie małżeństwa, wystarczy naprawdę trochę chęci, a tak w większości wypadków jest to nadużywanie prawa;) Nieraz na sali rozpraw w sprawach o rozwód małżonkowie wycofują złożony wniosek, bo jednak uświadamiają sobie, że da się je jeszcze ratować;))  poza tym naprawdę przecież to jest o wiele gorsze rozchwianie emocjonalne-taki rozwód niż wyjaśnienie tego wszystkiego i spróbowanie jeszcze raz posklejać ten związek:)

Piszesz o małżeństwie jako papierku, wydanych pieniądzach, weselu dla gości, tradycji! Jasne! To jest tradycja! bardzo fajna i piękna!:) ale to jest jedynie cała otoczka:) cała istota tkwi właśnie w tym nic nie znaczącym dla Ciebie papierku i to on jest tu najważniejszy, to jest przysięga, która cementuje Wasze życie-złożyliście sobie wzajemnie zobowiązanie:)

I tak! Jesteś nieodpowiedzialna i bezczelna!;) jeżeli piszesz, że coś tak ważnego i poważnego to jedynie świstek, z którym można zrobić co się chce;) bo ten świstek jest faktycznie kawałkiem zapisanego papieru, ale jednocześnie jest symbolem czegoś nienamacalnego, właśnie tej przysięgi jaką sobie złożyliście-wiesz no, przedstawionej w takiej formie:)

Czy ja doświadczyłam w życiu zauroczenia lub miłości? Zauroczenia owszem;)) cecha młodości, tak sądzę;) Straciłam głowę;), spadły mi klapki na oczy, nie sądzę, jednak, żeby, miłości-takiej jaką czuje kobieta do mężczyzny:)-bo tego człowiek uczy się naprawdę latami-->:)trzeba ze sobą współpracować, abyśmy oboje jej się względem siebie nauczyli:)

Piszesz o wierze katolickiej:) Tak w wierze katolickiej tak to właśnie funkcjonuje-->"...małżeństwo pochodzi od Boga, tylko z nierozerwalnego związku kobiety i mężczyzny może powstać dziecko itd..." i wierz mi lub nie, mnóstwo małżeństw właśnie żyje według tego wzorca tak prawdziwie!:)

Piszesz, co ludzie zrobili z małżeństwa, człowiek jest grzeszny i ma wolną wolę!--> To wszystko prawda, o czym piszesz:) natomiast człowiek, który zatrzyma się na chwile i zastanowi się nad istotą właśnie małżeństwa, nawet jak jest nie wierzący, w powodu wolnej, grzesznej woli;) wybrał właśnie taką drogę zrozumie, że to co obecnie wyprawia się z małżeństwem nie jest dobre i nie służy nikomu:)

"Nie wierzę w kośćiół, nie ufam księżą i nie mam dla większosci z nich szacunku - sami na to zapracowali. Niewielki jest % tych z powołania, oddanych dla społeczeństwa, niosących nowinę wśród ludzi."

Skoro mówisz, że jesteś osobą nie wierzącą, to w takim razie pewnie nie masz za bardzo styczności z księżmi;) a tylko na podstawie tego co usłyszałaś w radiu czy telewizji lub przeczytałaś w jakiejś gazecie tak ich oceniasz-ksiądz gwałciciel, ksiądz mający na boku kochankę, ksiądz utrzymujący się z tacy!, a wiesz księży są w Polsce tysiące;)) było pare takich przypadków-co potępiam oczywiście-cholernie potępiam i to jest po prostu człowiek, który zbłądził, jest chory bądź został wysłany przez jakieś tajemne, mroczne;);> instytucje, by siał zgorszenie, o to chodzi! Słyszy się o paru przypadkach takich podłych księży--a zdajesz sobie sprawę z tego, jak wielu jest dobrych księży? Jak wielu dobrych księży było? Przecież za komunistycznych czasów to kto udzielał biednym ludziom jak ich ścigano schronienia? Kto głosił hasła wolnościowe?Kościół i księża Np. Popiełuszko-za co został zamordowany? Właśnie za to, ze walczył z władzami, które nas ubezwłasnowolniły. a iluż jest współcześnie takich cichych bohaterów księży? Wiesz, tylko w tv mówi się jedynie o tym co źle zrobili, szuka się taniej sensacji, o milionach przypadków dobra czynionym przez księży na świecie nic nie słychać;) Nie sugeruj się tak bardzo też mediami--one szukają taniej sensacji, sporo ukrywają prawdy;) naprawdę jest w nich wiele propagandy;) często mijają się z prawdą;) piorą mózg:)

Macie Oleńkę głoszącą dobrą nowinę:) ale ja tego tak fajnie jak prawdziwy ksiądz z powołania, których jest WIELU, nie robię:) Proszę mi wierzyć:)

Olenka_20
Powiem Ci tak.... byłam kiedyś- nie tak dawno zresztą- z facetem którego kochałam nad życie, zrobiłabym dla niego wszystko, miałam totalne klapki na oczach. Mieszkalismy razem, spalismy, gotowalismy razem, jego rodzina mnie uwielbiała. Byłam gotowa brać z nim slub tu i teraz, nawet w gumowcach na nogach- wszystko było bez znaczenia, byleby tylko byc z nim. Gdyby trzeba było mu oddac nerkę- oddałabym. I dziś nie miałabym nerki i faceta. Bo on po 3 latach znudził się mną i w jeden dzień mnie zostawił, cóż , taki typ. Z żadną nie będzie długo, Piotruś Pan. Mój proces leczenia się z niego był długi, on w trakcie póbował mnie przekonać że jednak powinnismy być znów razem, kusił mnie, zachęcał, mówił o miłości. Długo zastanawiałam się czy znów wejść w ten związek, wiedziałam że kolejnego porzucenia nie zniosę, a obawiałam się że to się stanie. Z bólem, prawdziwym bólem i łzami w oczach zerwałam z nim kontakty, bo chciałam chronić siebie. Potem był ponad roczny czas mojej psychoterapii, a od paru miesięcy jestem bardzo szczęsliwą żoną innego faceta. I dziękuję losowi że wyszłam za mąż mając 35 lat a nie wcześniej, bo jestem pewna że gdyby jednak doszło do tak przez mnie oczekiwanego małżeństwa z Piotrusiem Panem, to juz mogłabym byc po rozwodzie. Jednak im człowiek starszy tym mądrzejszy:)
Napisałam to po to, żeby pokazać Ci że nie zawsze nasze szczere przekonanie że coś jest dla nas dobre- jest prawdziwe..

Hej:)
Kurka właśnie przypadkiem wysłałam posta do raportu:) Trzeba patrzeć co się klika...Pobić to mnie chyba nie pobiją..?;)
Oleńka..
żeby zamknąć temat małżeństwa, przysięgi, itp (to nie to forum!!!!) odpowiem tak. Szanuję cudze poglądy, generalnie szanuję każde, Twoje też. Aczkolwiek mam nieodparte wrażenie, że to co piszesz, to jest czysta teoria, nic więcej. Twoje pytanie o to, czy byłam pewna wychodząc za mąż, rzec można, że mnie prawie rozbawiło. A myślisz, że dlaczego wyszłam za mąż? Bo mi kazano? Bo miałam kaprys..?CHCIAŁAM. I wierzyłam, że to do końca. Poza tym nie doczytałaś mojej wypowiedzi, bo wyraźnie napisałam, że zrobiłam wszystko, aby ten związek uratować. Rozmawiałam, prosiłam, były był nieugięty. Mamy rozmawiać o winie? A po jaką cholerę, skoro jedna osoba wyraźnie odmówiła współpracy? Kłamał, oszukiwał, zostawił mnie z długami i co? Nie było skruchy z jego strony, nie było szans na ratunek a ja na ołtarzu się kłaść nie zamierzałam, poświęcam się zawsze w całości ale do któregoś momentu którego tu zabrakło. Czy rozumiesz fakt, że jedna osoba nie da rady ratować, jeżeli druga nie chce, niezależnie od tego czy są w małżeństwie czy nie? A pewnie, że można próbować rozmawiać, ale czasem się nie udaje, takie jest życie...!
I jeszcze jedno: bardzo uprościłaś stwierdzenie, że : jak chcę to jestem, jak nie to wyrzucam na śmietnik. Błąd. Albo ja czegoś nie kumam w Twoich wypowiedziach.Poza tym nie myśl, że decyzję o rozwodzie się podejmuje w 5 sekund..!Kurczę, jak można chcieć żyć z oszustem, kłamcą, psychopatą, który Cię bije albo poniża? Ty byś chciała? Zastanów się, czy gdybyś wybrała takiego kogoś na męża, a z niego wyszłoby to po ślubie, co byś zrobiła? Odpowiedz sobie szczerze, sama przed sobą. I nie pisz proszę więcej o życiu z alkoholikiem, bo jeżeli czegoś takiego nie przeżyłaś, to przykro mi, ale zielonego pojęcia nie masz, jak się z taką osobą żyje ( ja niestety wiem).
Twoje słowa to teoria. życie jest inne. Życzę Ci z całego serca, żebyś miała w życiu to, czego pragniesz naprawdę i niech to odpowiada Twoim poglądom w 100%. Miej jednak na uwadze, że ludzie się zmieniają, chorują, zwyczajnie im odbija, nazwij to jak chcesz:) Nikt nie jest idealny...! Ludzie są ludźmi i mają swoje słabości.
To na tyle w tej kwestii. Kończę temat, bo więcej do powiedzenia nic w nim nie mam:)
Wracamy do szarej rzeczywistości.
U nas ostatnio ochłodzenie kontaktów, bo mamy wejście na etap utrudniania. Wrr. Na razie dajemy radę.

Otóż czytając niektóre posty mam wrażenie jakbym słuchała swoją babcię, która przeżywszy całe życie z jednym mężczyzną uważa, że wszyscy tak powinni.. a tak nie jest, życie jest przewrotne, czasami zaskakujące.

Taka krótka, nic nie wnosząca refleksja, która mi się nasunęła po przeczytaniu niektórych postów.

próba mikrofonu, ok nie moge za długo pisać, bo mnie wyrzuca z sieci...

wczoraj dryfując po stronach o samotności natknęłam sie na Wasze forum i poczułam wielką ulgę że nie jestem "wariatką, psychoptką, rojącą sobie w głowie chore bajki..."

jestem i drugą i macochą i matką i pokiereszowaną emocjonalnie kobietą...teraz mam faze niemocy jak to sie robi by przetrwać ?

pozdrawiam Was mocno Macochy...

Witam witam musiałam odetchnąć po małżeństwa cudzie
Piszcie dziewczyny co u Was. Alutka jak dołek, mija? NIe napisałaś o przyczynie, w sumie to w ogóle nic nie napisałaś...

Pupa7 a co u ciebie? Jak się układa? Jak ex - wyluzowała? Przejrzałam twoje posty i tak właśnie się zastanawiam czy twój M jedzie po młodego 250km, zabiera go do Was i po weekendzie oddaje? Ile młody już ma, jak na Ciebie reaguje? No i jak plany ze ślubem?

Nadia napisałaś: wczoraj dryfując po stronach o samotności natknęłam sie na Wasze forum i poczułam wielką ulgę że nie jestem "wariatką, psychoptką, rojącą sobie w głowie chore bajki..."
Będąc w związku i będąc macochą dryfowałaś po stronach o samotności? Co się dzieje?

U nas w porządku, my się docieramy z dnia na dzień. Sytuacja jest bardzo ciężka i trudna, związek naznaczony ale dajemy radę! Ex póki co ogarnęła się, krzyki, kłótnie i wyzwiska zdarzają się bardzo sporadycznie. Durne sms a i owszem, zwalanie winy nadal, osądzanie i negowanie ojca dziecom notorycznie... ale jakoś wydaje mi się, że przełknęła i zaczyna rzeczywistość do niej dociera... albo to cisza przed burzą - zobaczymy!

Jak walentynki z Waszymi polówkami? Nasze w domku i wśród świec - romantycznie z chilloutową muzyczką w tle mniami

Początek wypowiedzi wygląda bardzo poważnie.. aż tak cię to wymęczyło? Ale przecież rozwód był szybki, a granice ex twój facet postawił klarowne... co sie dzieje nie tak, że aż tyle cię to kosztuje?

Ja mam gorsze dni i lepsze, ale jeszcze trwam w wierze i nadziei. Trzeba wierzyć, że będzie dobrze. Jeśli się nie wierzy to po co w tym trwać? Boję się przyszłości, ale nie ma co martwić się na zapas - trzeba żyć i stawiać czoło przeciwnością losu. Najważniejsze byśmy w sobie mieli wsparcie. Póki tak jest - jest dobrze.

Ciekawe jaki twój bąbel będzie - grzeczy czy nie bardzo ? Oby grzeczny i spokojny - może ma to po tatusiu ile już ma? I ile już razem trwacie?

Hej dziewczyny:)
Saphira, nie napisałam, bo się bałam, że jak mi znowu przyjdzie czytać to, co wyżej, to chyba się pochlastam. Siedziałam zatem cicho. Tak, dołek mija, jest lepiej. Generalnie przez chwilę miałam kryzys, bo exi znowu zaczęła sobą wymachiwać, ale olaliśmy temat, wnerwiła się bardziej a potem uszło z niej powietrze. Ona we wszystko musi mieć wgląd, najchętniej to bym nam ferie zaplanowała, żebyśmy się tak poustawiali ze wszystkim jak ona chce. Nie ma tak i nie będzie. W ogóle najchętniej to by nam czas planowała, tutaj dziecka nie zabierać, bo coś tam, tutaj i owszem (z reguły wtedy akurat nie możemy małej zabrać), a w ogóle to dlaczego nie chcemy zabrać akurat dzisiaj? Przecież ona ma plany..A przy ustalaniu tygodnia tego nie wiedziała...? Pomroczność jasna ją opadła...!No i po sekundzie jest wrzask, że jej się w niczym nie pomaga. Mniejszy lub większy ale jest. A jak przychodzi do rozmowy o pieniądzach...ee, właściwie nie przychodzi, bo rozmowy nie ma. Reasumując: niezależnie od stawania na rzęsach, zawsze wszystkiego jest za mało, bo ona akurat by chciała inaczej. Sorry, nie ona będzie nam życie ustawiać.
Nie chcę się teraz za bardzo wkręcać, napisałam w dużym skrócie, bo się nie chcę znowu wnerwiać.
A Walentynki kochana były z dzieckiem na sankach. Też fajna zabawa, mój zgubił mnie po drodze, sanki z nim i moją jedną rękawiczką pojechały dalej, a ja gruchnęłam o matkę ziemię. Do teraz kość ogonową czuję. Specjalnie nie nie świętujemy Walentynek, staramy się je obchodzić każdego dnia, chociaż pewnie gdyby nie mała to by się skończyło winkiem i romantyczną kolacją. Jeszcze będzie okazja:)
Pupa, chęć posiadania wszystkiego pod kontrolą skądinąd jest mi znajoma. Mówię Ci od razu, że rady nie dasz, odpuść. Ja próbowałam, teraz pracuję nad sobą żeby nie i od razu jestem zdrowsza:)
Nadia, cieszymy się że się poczułaś lepiej po przeczytaniu forum. Zapraszamy na dłużej:)

Hmmm... ja robiłam dokoładnie to samo, chciałam wszystko mieć pod kontrolą, o wszystko pytałam i dociekałam - sama robiąc tym sobie kuku. Ale z drugiej strony - trawiłam to wszystko, godziłam się z tym, rozumiałam i analizowałam... Z czasem ta dociekliwość mija, a my uczymy się ignorować wiele spraw. Wtedy jest nam dużo łatwiej i przyjemnie. Ja dzięki temu coraz bardziej jestem nastawiona pozytywnie jak chwilowo jest źle lub kiepsko to już myślę o tym, że to minie i znów będzie fajnie i miło.
Jeszcze mam wzloty i upadki, ale tłumaczę sobie to co mi się nie podoba na wiele różnych sposobów jest wtedy lepiej!
Przede wszystkim pozwalam M na jego inność ode mnie. Daję mu wolną rekę i nie wściekam się kiedy nie robi tak jakbym chciała. To ciężkie jest, ale możliwe. Trzeba pracować nad sobą całe życie i ciągle się uczyć - przede wszystkim nowych rekacji, zachowań, odnajdywania się w danej sytuacji i kontrolowania emocji.

Obawiam się, ze nasza ex zacznie robić tak jak Alutki, ale mam nadzieję, że w razie problemu poradzimy sobie z nim. Najbardziej przeraża mnie jej negatywne nastawianie dzieci - nie wiem co będzie kiedy zaczną spędzać z nami czas. Jak pomyślę o tym w czarnej wersji to aż mam gęsią skórkę, ale jak pomyślę, że może być miło i fajnie to obawy mijają

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
Ciężko pogodzić się z przeszłością swojego faceta, ale da się to zrobić. Chcieć to móc

Jasne że cięzko, a nawet bardzo cięzko czasami ale z drugiej strony nigdy nie ma gwarancji, że z kims innym będzie dobrze. Ja juz jestem na takim etapie ż ebym nie zmieniła i nie chciała nawet zmieniac. CO przeszłam to moje, ale jestem silniejsza przez to, bardziej doświadczona, potrafie sobie radzic z problemem a przede wszytkim wiem, że razem z mężem damy rade i potrafimy się dogadac. I chyba nie ma nic lepszego jak śwaidomośc moja, ż eex nic nie osiągnie swoimi manipulacjami już, jak i jej świadomość, że juz nic nie może nam namieszac ha .

Piękne i o to chodzi w tym wszystkim tak mało, a tak wiele, tak łatwo a tak trudno
Ja czasami jak jestem wściekła i myślę o tym wszystkim co przeżywam, czego doświadczam, co jeszcze może się przydarzyć, jak źle może być - zastanawiam się - po co mi to, czy warto, czy tego chcę, czy wytrzymam, czy dam radę?
Ale kiedy emocje opadną i patrzę w te jego słodkie, szczere i pałające miłością do mnie oczy, czuję jego zapach i dotyk, widze te jego dłonie i pośladki - to wiem, że musi być dobrze, że warto, że tego właśnie pragnę to moje szczęście, moje życie, mój facet i moja miłość.
Też jestem władcza, apodyktyczna i wybuchowa - ale zmieniam się, on mnie zmienia i to na lepsze tak myślę! Oboje mamy na siebie pozytywny wpływ - mam nadzieję, że tak będzie zawsze, a w magicznej kuli naszego losu znikną ciemne chmury i pojawi się słońce nie tylko w nadziei, ale przede wszystkim w tym co się dzieje, co ma miejsce, w codzienności i w czynach!

Kurczaki, ależ my kochamy tych facetów najwazniejsze, że z wzajemnością
Facet ze złamanym sercem (w związku z życiem i oczekiwaniami i rodziną) tak łatwo nie wchodzi w coś drugiego na poważnie, więc na pewno możemy być ich pewne!

Co nas nie zabije to nas wzmocni. Ważne jest tu i teraz

Dziewczyny, jak tam pączusie dzisiaj? Jadłyście?

Łooooo matko a ja pożarłam aż 3 - pyszne były! Pomijam oko 3-4kg co próbuje je zrzucać od pół roku hehe! Przyjdzie wiosna i szybko zejdą
Jakoś tak szaro się na forum  u nas zrobiło... brakuje mi poczucia jedności ale mam nadzieję, że wrócimy do poprzednich rozmów!

Witam serdecznie dziewczyny,
piszę tu pierwszy raz.  Jestem w związku dwa lata z moim facetem, który jest po rozwodzie. Rozwód był z powodu faktu, że jego ex go zdradzała. Mnie poznał już pod koniec całej sprawy sądowej, a więc nie mam nic wspólnego z jego rozwodem. Z ex mają córkę - obecnie ma 5 i pół roku.

Dotychczas miałam z córką bardzo dobre relacje. Dziewczynka bardzo mnie polubiła, a wręcz mówi, że mnie kocha, a nawet nazywa mamą. Akurat mnie to średnio cieszy, bo mam podejście na luzie, nie zamierzam zastępowac jej mamy, nie mam takich ambicji, nie chce też wchodzic w drogę jej matce. Pragnę mieć nasze własne dziecko w moim facetem i dla niego być prawdziwą mamą :-) Do jego córki mam podejście przyjacielskie i traktowałam ją na równi, co jej się bardzo spodobało. Lgnęła do mnie bardzo, bardzo lubi sie przytulać do mnie, bawić ze mną, widac, że matka nie daje jej czułości.  Generalnie mój facet bardzo kocha i dba o swoją córkę - córka jego przebywa z nami  dwa lub trzy dni w tygodniu. Gdy ex sie dowiedziała, że jestem z nim razem, zaczęła trochę nastawiac córkę przeciwko mnie, ale raczej słabo jej to wychodziło.

Córka mnie polubiła, były wczesniej okresy, że jego córka była nieznośna, bo ex sie udalo ja na kiaś czas przekabacić, ale zbytnio mi to nie przekszadzało. Jakoś potrafiłam sobie to przetłumaczyć i się tym za bardzo nie przejmować. Na szczęście mój facet z ex ma bardzo ograniczony kontakt, komunikuje sie z nia tylko przez sms lub email, nie odbiera telefonów od niej ze wzgledu na to, że chce mieć wszystko na piśmie. Jego ex strasznie nakłamała w trakcie rozwodu. Czytałam dokumenty (mój facet mi pokazał wszystko), widziałam tam też wzmianke o mnie, która była kłamstwem, więc dlatego wierzę mojego facetowi i nie dziwię się, że on nie chce miec z nia kontaktu. Nie ufa jej i ma bardzo złe zdanie o niej. Ex odkąd wie, że my jestesmy ze sobą razem i szczęśliwi (córka jej przekazuje jakieś tam relacje) to szuka czasamu kontaktu z moim facetem, on sam mi powiedział, że zachowuje się czasami tak, jakby chciała go odzyskać. Nie dziwię się, bo chyba zrozumiała jaka była głupia zdradzając takiego dobrego faceta. Jeśli chodzi o ex to ja czuje sie bardzo bezpiecznie,nie jestem zazdrosna, raczej mam wysokie poczucie własnej wartości.  Wiem, że mój facet mnie kocha, a o ex ma bardzo złe zdanie delikatnie mówiąc, żeby nie używac brzydkich slów.

Ostatnio jednak jego córka robi sie coraz bardzej nieznośna. Mój facet moim zdaniem grubo przesadza i ją za bardzo rozpuścił - gdy ona przychodzi do nas,  oczekuje naszej uwagi przez 100% czasu. To sie staje już nie do zniesienia - cały czas oczekuje żeby jej zapewniać rozrywki, zabawy, przerywa gdy dorośli rozmawiają.  \Zaczynają to zauważać juz także osoby trzecie, np. jej babcia, którą odwiedzamy czasami. Nie da sie porozmawiać ani chwili, bo mała co chwila sie wtrąca, jęczy, marudzi , ciągle ma jakieś humory, naburmusza sie po to tylko żeby zwrócic na nia uwage i sie nia zająć - zrobiła się z niej straszna egocentryczka. Ostatnio już naprawdę przegięła, bo zaczęła nam się pakowac do lóżka i oczekuje żeby tatuś spał z nią, a nie ze mną. Tylko z nia i robi fochy z tego powodu, że tatus ze mna spi w nocy w jednym łozku.  Zaczynam mieć wrażenie, że robi się zazdrosna o tatę, nie pozwala mojego facetowi mnie przytulać, wpycha się za każdym razem miedzy nas, gdy on mnie przytula w ciagu dnia i natychmiast włazi mu na kolana i oczekuje uwagi, robi fochy.  Do tego zachowuje sie coraz bardziej nieznośnie, kaprysi i oczekuje, że całe otoczenie skupi cała uwage tylko na niej. Ostatnio mi powiedziała, że nie moge otwierac szafek w naszym mieszkaniu, tylko ona może i jej tatuś. Ostatnio zaczęło mnie to juz naprawde drażnić. Nie wiem czy ex ją znowu zaczeła nastawiać, czy wynika to może z jakichś innych względów, że córki w w tym wieku robia się zazdrosne o tatę i zaborcze.

Probowałam rozmawiac o tym z moim facetem. Na poczatku było trudno mu to przetlumaczyć, stawał w obronie córki, tłumaczy mi, że ona jest jeszcze dzieckiem, że nie rozumie, że sie zle zachowuje, albo że komus sprawia przykrość. Mój facet chyba do końca tego nie rozumie jeszcze, ale wytłumaczyłam mu, że w ten sposób wychowuje egocentryczke i to go ruszyło chyba, bo przyznał mi rację, że faktycznie ona tak się zachowuje i widzę, że i jego to czasami drazni, chociać on ma anielska cierpliwośc do niej. Ja nie mam ażtakiej cierpliwości. Dziewczynka, gdy jest u nas ma same przyjemności, żadnych obowiązków. Moim zdaniem powinna juz umieć czytać, pisać, liczyć (dzieci w jej wieku już to potrafią, niektóre licza nawet do miliona, a ona nie potrai policzyc nawet do 20). Mój facet sam powiedział, że chce jej jakos wynagrodzić teb czas, gdy sie nie widzą. Ale ona gdy jest u nas, to przez całe dnie ogląda bajki, albo oczekuje, że ktos jej wymyśli rozrywki jakies inne rozrywki, zabawy, sama nie potrafi sobie znaleźć żadnego zajęcia. Mom zdaniem to ją po prostu ogłupia. Umysł jej nie pracuje, nie wykazuje żadnej inicjatywy, a jest nastawiona tylko na branie i na podanie wszystkiego na tacy, na gotowe. Nie wykazuje żadnego zainterowania nauką czegokowiek. Matka w domu chyba też jej nie uczy, skoro dziecko do tej pory nie potrafi policzyc nawet do 20. Dla mnie to jest nie do pomyślenia, bo ja w jej wieku była strasznie ciekawa wszystkiego, sama sie nauczyłam liczyć, czytać, po prostu sama tego chciałam, nikt nie musiał mnie zmuszać do tego, czy zachęcać. Sama potrafiłam sobie też wymyślać różne zabawy twórcze.

Jak sądzicie czy dziewczynka w tym wieku ( 5 i pół roku) faktycznie jest taka niekumata i nie rozumie, że sprawia komus przykrość, czy jednak już dobrze rozumie i robi to z premedytacją i chce manipulować nami?  Mój partner twierdzi, że ona nie zdaje sobie spraw z tego, co robi i jej raczej broni. Ostatnio jednak zdarza sie coraz więcej przykrych sytuacji z jej powodu i to sprawia, że mam po prostu zły nastrój, gdy ona jest u nas. Psuje nam weekendy, cale dnie, bo co chwila robi fochy o jakąs pierdołę. Do tego non stop gada, nawija bez sensu, tak po prostu żeby gadać, to jest strasznie upierdliwe. Sa tez dorosłe osoby, które tak nawijaja przez przerwy, ale u nich ma to przynajmniej jakis sens, a u takiego dziecka, które nie ma za bardzo nic mądrego do powiedzenia, jest to po prostu cholernie męczaće, gdy jej sie buzia ani na chwile nie zamyka.

Ja do tej pory jej nie okazywałam swojej niechęci i tego, że mnie zaczyna drażnić. Mam wrażenie jednak, że chyba wchodzi nam na głowę. Wydaje mi się, że jestem za dobra dla niej. Napisałam tutaj, bo tak myślę, ale jej tego nie mówię i nie okazuję. A to dlatego, że mój facet jej broni zawsze twierdzać, że jest mała i nie rozumie, a ja jestem dorosła. No więc jestem dorosła i miła dla niej, mimo że ona staje się nei do wytrzymania, ale od kliku dni czuję,  ze miarka sie przebrała i zaczęłam się zastawiac nad tym, czy ja chcę takiego zycia, czy ja to wytrzymam.

Gdy jej nei ma, jest tak cudownie i miło, ja oddycham z ulgą, gdy ona wraca do swojej matki. Mój partner chyba też ma jej dość momentami, chociać raczej nie mówi tego na głos, ale widze po nim, że go doprowadza do szału. Niestety zdarza sie tak, że mój facet swoja frystrację wyladowuje bardziej na mnie za jej fochy, w takim sensie, że ona psuje humor wszystkim wokół, wszyscy robia sie nerwowi i elektryczni i przestaje być miło. Czy ja przesadzam? Może ktoś z Was ma podobne problemy?

Pozdrawiam

moje drogie panie - dzieci nikt się nie pytał czy chcą, żeby rodzice mieszkali osobno - a panowie SĄ ojcami 24 godziny na dobę. Czy to się komuś podoba czy nie.
Jeśli ktoś chce mieć czas tylko dla swojego faceta i siebie to niech szuka sobie chłopa bez dzieci.
Właśnie z takich powodów - żeby moje dzieci nie oglądały jak ich tatuś "przytula" się z inną panią, żeby nie czuły podświadomej niechęci i zniecierpliwienia, że swoim zachowaniem komuś przeszkadzają, żeby nikt nie mówił - że oddycha z ulgą jak dzieci znikają - wymusiłam na moim mężu, który "zaczyna życie od nowa" wizyty u dzieci u mnie w domu.
Co do umiejętności małych dzieci - nauka czytania - rozpoznawania liter obecnie rozpoczyna się w szkole, nie każde dziecko chłonie wiedzę naukową. Dziecko trzeba zainteresować światem. Co w tym kierunku robicie oprócz ograniczania siedzenia przed telewizorem?
Nie oczekujcie, że pięciolatka będzie rozumieć jak wy. Ona się dopiero UCZY myśleć, rozumieć.

Nie wymigujmy się dziećmi droga pani-mamo. To ty masz większy problem ze świadomością, że twoje dzieci widziałyby tatusia przytulającego "inną panią" , a nie twoje dzieci. To ty sobie nie potrafisz poradzić z ta swiadomościa dlatego przerzucasz to na dzieci i one są dla ciebie wygodną wymówka.
Jakos nie zauwarzyłam takioego problemu u "naszej" młodej. Wręcz przeciwnie, jest przeszczęsliwa jak sie przytulamy i całujemy i sama czasami nas chwyta i mówi przytulcie sie teraz. A potem sama obejmuje nas oboje i sie do nas przytula. I tak bylo jak miała 4, 5, 6 i tak jest i teraz. Dziecko potrzebuje widziec miłości. A to, że to ty nie potrafisz sobie z tym poradzić albo potem nie chcesz słuchac jak dziecko opowiada, że tata sie przytulał albo całował z inna pania to twój problem. Ciekawe czy będziesz taka chetana i oddawała dzieci ojcu jak sama znajdzies sobie nowego faceta i będziesz go prztulała. Podiejrzewam, że teorie juz nie będa się ciebie trzymały i juz nie beda tak funkcjonowały. Bo przeciez mama wolno byc szczęsliwą.

wybacz kochana ale to ja i mój maż,a jej tata nauczylismy młoda pisac, czytac, liczyć wiązac buty, myć sie, ubierac itd. Jej mausia do tej pory za nia to wszytko robi i dorabia zadanie bo sama szybciej zrobi zamiast poświęcić dziecku troche czasu wytłumaczyc i poromawiac. To raczej mausia jest znana z puszczania dziecku od rana do wieczora tv bo ma wtedy wolne. Więc pytam co ty robisz?
Pięciolatki potrafia świetnie łączyc fakty a manipulacje potrafia miec opanowana do perfekcji i trzeba byc mega ignorantem albo miec po drodze z tym, żeby tego nie zauważać. Nasza mloda tez świetnie wie, gdze sa ewentualne słabe punkty czyjes i nieraz cos powie albo zrobi i patrzy, czeka na reakcje. Świetynie tez wie co zrobić aby zyskac dla siebie przec celowe opowiadanie kłamstw i głupot jednemu na drugich. Owszem uczy sie myśleć i rozumiec ale tego uczymy się całe życie, a  i bardzo często dorośli tego nie potrafia.

Patrz obiektywnie, a nie ze swoiejgo punktu widzenia. Piszesz, że ojciec jest 24 godziny na dobe, a nie chcesz mu dziecka dać bo cię szlag trafia, że mogło by zobaczyc jak przytula swoja partnerke. To jak ma byc ojcem? Na twoje 24 godzinne zawołania czekac? To ty masz problem z tym i podejrzewam, że równiez nakręcasz tym własne dzieci i siejesz jadem dlatego tak jest.

Ja odnoszę ostatnio wrażenie, że mała prowokuje seksualnie mojego partnera. To jest jakieś chore, nie wiem, może matka ją tak nastawia alno uczy takich chorych zachowań...nie mam pojęcia skąd u niej takie zachowania. Zastanawiam się i staram sprzypomnieć, jak ja sie zachowywałam, gdy byłam w jej wieku. Unikałam wszelkich krępujących sytuacji sam na sam z moim tatą od zawsze. Intuicyjnie wyczuwałam, jako mała dziewczynka, że pewne zachowania nie są na miejscu. Nie pakowałam sie rodzicom do łóżka. Owszem, pamiętam, że czasami się bałam sama zasypiać i mama wtedy ze mną leżała, aż zasnę, ale nigdy iei oczekiwałam żeby spac z nimi w ich łóżku, a przebywanie tylko z tatą sam na sam w łóżku odbierałam zawsze jako krępujące i unikałam takich sytuacji. Nigdy nie oczekiwałam żeby spac w jednym łózku z moim tatą - to jest nienormalne.Mała mówi do mojego partnera: weź mnie na ręce jak dorosłą panią, pomęcz mnie jak dorosłą panią, pokazuje mu przy mnie swoje intymne cześci ciała i robi do niego prowokujące miny i mówi "Tato, zobacz moja cipkę"- to chyba nie jest normalne. Ja w takich sytuacjach czuję zażenowanie., mój partner chyba też. Co o tym sądzicie?Nie wiem jak się zachowac w tej sytuacji....

Cześć Shedir :-)

Nie wiem. My z pewnością tak przy niej nie mówimy, przy nas nic takiego nie oglądała i nie rozmawiałam z nia nigdy na takie tematy. Mój partner też nie używał tego słowa  w stosunku do niej ( używał innego, które moim zdaniem jest ok i mówił jej, że się nie pokazuje każdemu tych miejsc). Trudno powiedzieć skąd to wie, u nas spędza tylko jakieś 25 % tego czasu, co z matką). Albo w środowisku matki, albo  przedszkole. Wiem, że matka jakiś czas temu miała kogoś (juz chyba trzeciego z kolei w tym czasie, odkąd ja jestem z moim facetem),  matka zabierała ją do łóżka we trójkę. Wiem to, bo mała opowiadała.  Być może matka ją tego nauczyła i dlatego nam sie teraz pakuje do łóżka. Nie wiem...Ja właśnie nie reaguję na to, bo nie wiem jak. Gdyby to było moje dziecko, to bym prosto z mostu zapytała, dlaczego sie tak zachowuje i gdzie się tak nauczyła i bym jej wytłumaczyła bez pruderii. Ale to nie jest moja córka i ja nie wiem, czy powinnam się w to mieszać. Jeszcze później ktoś będzie miec do mnei pretensje, że z nia rozmawiam o takich rzeczach i jeszcze posądzi mnie, że ja uczę jakichs niecnych sprawek. Nie wiem w sumie, jak powinnam postąpić.

Zyfika, o Twoim stosunku do tego dziecka świadczy stylistyka, jaką zastosowałaś do opisu sytuacji.
Ty jej po prostu cholernie nie lubisz.

Nie rozumiesz w ogole, że to jest D Z I E C K O, któremu zawalił się świat na małą główkę. Jemu trzeba pomóc w jakiś sposób, a nie cieszyć się, gdy już wreszcie zejdzie Ci z oczu.

Twój facet jest jej ojcem i Ty - nawet gdybyś bardzo się starała - tego nie zmienisz.

I nie pisz bzdur, proszę...
Pięcioletnie dziecko nie czyta i nie pisze, a już na pewno nie liczy do miliona.
Owszem, liczyć do 20 powinno, ale nic sie nie dzieje, jeżeli nie zapamięta kolejności cyfr - ma na to czas, gdy pójdzie do zerówki.

Ty lepiej się zastanów, jak sytuację naprawić - skoro nie chcesz stracić faceta albo go unieszczęśliwić.

Natomiast pisanie o "seksualnych prowokacjach" córki wobec ojca jest już - sorry - zwykłą głupotą.
Nie pomyślałaś o ty, że to dziecko mogło Was po prostu ikiedyś w czasie sexu zobaczyć???

Na bank w tej materii dziecko wie tyle, ile zobaczy u dorosłych.

Wybacz, że to powiejm - ale masz bardzo infantylne podejście do tego, o czym tu piszesz.

Piszesz o braku wiedzy u ex - może Ty też byś trochę poczytała o cechach wieku rozwojowego, skoro masz faceta z dzieckiem??

Szkoda, że Ty nie masz ambicji, aby dowiedzieć się czegokolwiek o psychice dziecka rozwiedzionych rodziców i cechach wieku rozwojowego 5-latki.

Powiem jeszcze raz: stracisz faceta, jeżeli nie znajdziesz w sobie odrobiny zrozumienia dla jego dziecka. Nie wystarczy mu "wyrozumiałości" dla głupoty. Oczywiście, jeżeli ten facet ma olej w głowie - a piszesz, że tak. 
I dodam - tego Ci życzę.

Sytuacja u mnie może jest nieco inna, niż w naszym przypadku, zdaję sobie sprawę, ale każda z was opisuje swoje historie ze swojego punktu widzenia.

Masz rację - szlag mnie trafia, bo wiem kim jest nowa partnerka mojego męża - potrafiła rozłożyć nogi przed nim wiedząc, że dzień wcześniej był ze mną przy porodzie syna, który teraz ma 7 miesięcy. Więc uważam, że nie ma ona nic wartościowego do przekazania moim dzieciom. I nie wyobrażam sobie, żeby potrafiła zająć się moimi dziećmi.

I ponieważ jestem "panią- mamą" staram się chronić moje dzieci. Nie sieję jadem i nie nakręcam dzieci - bo mnie nie obchodzi co mój mąż robi i z kim. Po tym jak usłyszałam, że nie chce rodziny nagle pragnie częstych kontaktów z dziećmi rozwalając mi tydzień swoimi zachciankami - kino, spacer oprócz ustalonych dni, kiedy jest z nimi sam na sam. Kiedy przychodzi, mnie nie ma w domu - pracuję,albo mam czas dla siebie. Nie siedzę i nie pilnuję tego co oni robią. Córka dzięki temu może pochwalić się swoimi osiągnięciami, pokazać książki, pograć w swoje gry w domu.
Chociaż jestem wściekła, bo ten tchórz po prostu uciekł od obowiązków - a teraz zgrywa dobrego i kochającego tatusia.

Kocham swoje dzieci, wiem, że one go potrzebują, on chce kontaktu z dziećmi i ja mu go nie zabraniam pomimo ogromnego bólu, który mi zadał. Wyraziłam się nieprecyzyjnie - przeprowadziłam rozmowę z mężem na temat jak wyobraża sobie kontakty z dziećmi. Pomimo tego co zrobił musiałam myśleć za niego i zrobić wszystko tak, żeby dzieci cierpiały jak najmniej. Bo on najlepiej zabrałby tylko córkę ( a co z synem?) do "siebie" na godzinkę, dwie, a potem z powrotem do mamy - niech ubierze, nakarmi. Pobawić się -i na razie. A mama potem tuli, tłumaczy dlaczego tak jest, że tata nie mieszka w domu, jest świadkiem wszystkich emocji.
Zapytałam się, czy uważa, że ta pani powinna pojawić się w życiu naszych dzieci. Sam stwierdził, że nie. Do rozwodu. Miał złożyć pozew, ale czekam drugi miesiąc i cisza. Ja nie mam teraz czasu biegać po sądach i adwokatach.

Sprawa wspólnych wczasów jego z dziećmi też ucichła... chociaż zapytałam się czy chce zabrać córę w czasie ferii.
Kilka tygodni przed feriami zadał pytanie córce czy ona chciałaby jechać z nimi w góry... nie informując mnie o niczym.
Jeśli to mają być te tajemnice między córką a ojcem...
A potem tłumaczył się, że zapytał się jej tylko czy chciałby jechać gdyby potencjalnie była taka możliwość, nie mając żadnych konkretnych planów.
Tylko, że mała przyszła do mnie i powiedziała, że tato ją chce zabrać z panią ... w góry...
Ale jak przyszło co do czego to on nie jedzie. Po czym po naszym powrocie z ferii sms wieczorną porą do córy - jestem w górach - całus.
To jest jakaś masakra.

Wpuszczam go do domu tylko dlatego, żeby dzieci ucierpiały w tej sytuacji jak najmniej. Dla ich dobra.
W "nowym domku" pali się papierosy, nie ma miejsca na nocowanie, więc nie są to warunki dla małych dzieci. Nie będą spały na podłodze.
Zgodziłam się, żeby córa pojechała zobaczyć jak tata mieszka, bo chciała, ale uważam, że na tym etapie bezpieczniej czuje się w domu i nie traktuje wizyt u tatusia jako atrakcji.

Czy zamierzam żyć w celibacie? Na razie nie w głowie mi związki, a na pewno nie zamierzam spieszyć się z zamieszkaniem z kimś. O ile w ogóle się na to zdecyduję to wtedy, kiedy będę pewna, że chcę być z tym człowiekiem na dłuższy okres czasu a dzieci będą na tyle duże, że będę z nimi mogła na ten temat porozmawiać. Czyli nieprędko. Każdy z nas dokonuje wyborów. Wybory te wpływają na życie naszych bliskich.
Ktoś kto nie ma własnych dzieci nie rozumie co to znaczy być mamą.

Nie po to chciałam mieć dzieci, żeby fundować im los - kochankowie mojej mamy czy kochanki mojego taty.
Nie uzyskałam odpowiedzi od niego, czy zamierza z tą osobą spędzić kolejnych kilka lat, czy to poważny związek. Dlatego nie chcę jej w życiu moich dzieci, bo obawiam się, że za parę lat będzie następna "partnerka", a potem następna.

Czytam, że denerwujecie się jak matka dziecka dzwoni w sprawach dotyczących dziecka. Skoro wasz partner zdecydował się wcześniej na założenie rodziny to ma obowiązek o nią dbać - jeśli chce uczestniczyć w życiu dziecka to nie tylko w wybrane dni, ale pomaga wtedy, kiedy jest potrzebny. Zwłaszcza jak dzieci są małe. Nie da się żyć według grafiku od - do.
I właśnie to miałam na myśli mówiąc, że ojcem się jest 24 godziny na dobę, a nie przez 24 godziny w określonych dniach. A potem matka niech radzi sobie sama jak coś się dzieje.
Ja doskonale wiem, że dziecko potrzebuje, żeby tata ułożył je do snu, poczytał bajkę. Tylko niestety na skutek sytuacji musi też mieć swoje dwa łóżka - u taty i u mamy. Czy wy też chciałybyście być zmuszone do życia - w piątek, sobotę i niedzielę śpię w jednym łóżku, a poniedziałek, wtorek itd. w innym?
zaraz powiecie mi, że to kwestia przyzwyczajenia.
ALE JA nie tak chciałam wychowywać swoje dzieci.
Nie tego chciałam decydując się na założenie rodziny. Niestety mój mąż pomimo, że metryka się zmienia nic nie zmienił w swojej mentalności i myśleniu.
Teraz usłyszałam, że on nie chciał żony i dwójki dzieci, że zaczyna życie od nowa, ale dzieci się nie wyrzeka, rezygnuje tylko ze mnie, bo spotkał miłość swojego życia na moje miejsce.
(Zastanawiam się na jak długo).
Dla mnie dalej jest osobą, która ma obowiązki wobec dzieci.
Mnie nie interesuje, czy tej pani podoba się czy nie, że informuję o której córa kończy lekcje, kiedy ma przyjść do dzieci. Są sprawy, które wymagają omówienia jak się ma wspólne dzieci, które się WYCHOWUJE.
I mam nadzieję, że żadna (ta czy kolejna "nowa partnerka taty" )nie będzie mówić o moich dzieciach, że są manipulantami i nic nie "kumają" w wieku pięciu lat...

A co do tego co robię z dziećmi? To co matka robić powinna - czytam bajki, rozmawiam, tłumaczę, odpowiadam na niekończące się pytania, chodzę na spacery, robię z nimi zakupy, przygotowuję posiłki, gram w gry, sprawdzam zadania domowe, śpiewam piosenki małemu, podrzucam go, kołyszę, karmię,  przytulam, bawię się. Oprócz tego chodzę do pracy, ćwiczę, spotykam się ze znajomymi, czytam. Co robi w tym czasie tatuś? Żyje swoim życiem - czyli imprezuje, spędza czas w łóżku, ogląda filmy, słucha radia i chodzi ze swoim nowym pieskiem na spacerki.

Taka jest moja historia. Odpowiedzialny tatuś, który kocha swoje dzieci ale nie chciał mieć rodziny...