Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Powiem Wam dziewczyny, że zauważyłam jeden plus naszego położenia, zrozumiałam że mój T nie jest partnerem z którym chce spędzić resztę życia w momencie kiedy zaczął się przyjaźnić z ex tak ze aż mnie o mdłości to przyprawia, ale wiem ze jeśli nie miałby dziecka i tego całego bagażu to nie zauważyłabym w nim tych zachowań, i pewnie wyszłyby po czasie, pewnie kiedyś tez by nie potrafił postawić chroniącego nas muru przed jakaś paskudna osoba

Wiatrzyca - u mnie to norma ze ex oczekuje gruszek na wierzbie, T się przed nią tłumaczy jak głupek byleby tylko była zgoda a my się potem kłócimy ze aż pioruny lecą.
Swoją droga kiedyś zrobiłam doświadczenie i poprosiłam T o to samo o co dwa tygodnie wcześniej ex to mi powiedział ze chyba rozum straciłam, a na mój argument czy nie pamięta co było dwa tygodnie temu oczywiście -to zupełnie co innego

Nawet nie wiecie jak ja się cieszę, że to już mnie nie dotyczy. Żadnego dyktowania warunków przez obcą osobę, żadnego jątrzenia, manipulacji, szantaży, straszenia. Żadnych kłamstw ze strony osoby, która mówi, że "kocha". Z perspektywy i na spokojnie patrząc na mój związek z rozwodnikiem stwierdzam, że źródłem wszystkich kłopotów, źródłem moich niepokojów, nerwów, napadowego bólu brzucha nie była jednak Pani EX. Baaaa, źródłem nerwów nie były też dzieci M. Źródłem problemów w naszym związku był M - niezdecydowany, niekonsekwentny, niewystarczająco stanowczy. Być może będzie idealnym partnerem dla kogoś komu niezdecydowanie i brak konsekwencji przeszkadzał nie będzie. W moim poukładanym życiu, gdzie wszystko musi być zaplanowane, poukładane, dzieci ogarnięte, granice wyznaczone, zasady przestrzegane - nie było miejsca na chaos , który wraz z pojawieniem się M pojawił się w moim domu i życiu.
Nie jestem już drugą, ani macochą, ale z sentymentem wracam i czytam "nasz" wątek na tym forum (i pewnie jeszcze nie raz włączę się do dyskusji :-). Wiele mi dały dyskusje z Wami i Wasze doświadczenia. Szczególnie wiele do myślenia dały mi te historie, w których macochy pisały , że da się ułożyć życie z rozwodnikiem, da się lubić JEGO dzieci, da się stworzyć udaną rodzinę. Okazuje się , że da się, ale pod warunkiem , że partnerzy będą zgodni co do tego, jak ma to wyglądać. Mają takie samo spojrzenie na wychowywanie dzieci (moich, jego, naszych). Są zgodni co do tego, jak mają wyglądać finanse w codziennym życiu, wspierają się i nie tworzą "dwóch walczących obozów".   
Trochę to trwało, abym zrozumiała, że nie związek z rozwodnikiem był moim problemem. Problemem było życie z nieodpowiednim człowiekiem.
Pozdrawiam Was wszystkie i życzę trzeźwego spojrzenia na Wasze życie. Nie oceniajcie Exowej, nie oceniajcie dzieci Partnera - zacznijcie od prawidłowej oceny Waszego Partnera.

Nie przesadzasz , to jest za mało aby tracic czas  dla niego za parę miesięcy powie Ci , że on Ci nic nie obiecywał , że prawie robi wielką różnicę  a  wtedy jedyna osoba do której będziesz mogła mieć żal będziesz  Ty . Związek nie może być na początku "letni"a szczególnie taki z bagażem w postaci dziecka i Ex moim zdaniem musi to być coś więcej żeby podjąć walkę z frustracja jaka będzie Ci towarzyszyła na każdym kroku  wiem coś o tym i wiem  ze ja nie wytrzymałabym tak wielkiej obecności dziecka i Ex w życiu mojego partnera juz na samą myśl o wakacjach buzuja we mnie negatywne emocje .Dobrze zrobiłaś dziewczyno bardzo dobrze .

jadzia nie ma na co czekać
na jesieni okaże się, że syn nie chce żeby mieszkali oddzielnie, no a że jest nr 1 to tatuś zrobi tak jak będzie chciało dziecko.
Już nieistotne że ten facet nie ma jaj żeby wziąść odpowiedzialność za swoje decyzje i skoro się rozwiódł to znaczy ze koniec tamtej rodziny, on ma problem z priorytetami i skoro stawia swoje kilkuletnie dziecko na piedestale i mówi ze żadna kobieta nie będzie tak ważna to niech z tym dzieckiem sobie żyje dopóki syn nie dorośnie i nie wyfrunie z gniazda to wtedy zrozumie, że miłość do kobiety jako do partnerki na całe życie jest tak samo ważna jak miłość do dziecka.
Szkoda nerwów na takiego typa

Witam,
Nie wiem nawet od czego zaczac ale potrzebuje sie wygadac i opinie a wiadomo, ze sama musze zdecydowac co robic. Postaram sie to strescic.
1.5 roku temu poznalam faceta, niestety zonatego. Zadne z nas nie planowalo niczego powazniejszego. Ja, po rozwodzie kilka lat, chcialabym miec kogos ale w sumie nauczylam sie zyc jako singielka i desperatka nie jestem. Oczywiscie znajomi odradzali mi ten zwiazek ale ja nie chcialam sluchac, zakochana po uszy. On mi mowil, ze z zona mu sie nie uklada od kilku lat ale jest z nia bo dzieci i nie myslal o zmianie do tego czasu kiedy mnie poznal.
Statystyki pokazuja, ze mezowie jednak wracaja do zon i szczerze mowiac przygotowywalam sie do tego, ze nic z tego nie bedzie, ze marnuje tylko czas na zonatego i od poczatku nie powinnam sie z nim zadawac, ze znam tylko jego wersje jak jest naprawde miedzy nim, a zona.
Zona oczywiscie dowiedziala sie o nas zaraz na poczatku ale do nniej to nie dochodzilo, czy moze nie przyjmowala tego do wiadomosci, ze on sie ze mna spotyka. Bylam nawet z nim w ciazy (niestety stracilam dziecko) ale oczywiscie wg niej to napewno z kims innym, to nie jej maz. To juz bylo w zeszlym roku. On sie od niej wyprowadzil, poszedl do mamy bo ja nie chcialam zeby sie do mnie wprowadzal. Mama jego miala problemy mieszkaniowe wiec ….wrocil do zony, pomogl jej troche w domu, robil wszystko, zeby byc z nia ok i zeby rozwod nie byl trudny. Ona jednak miala nadzieje, ze wrocil do niej.
To chwilowe mieszkanie z nia sie przeciagalo, zaczelam sie zastanawiac nad ta cala sprawa. Czasu juz nie cofne i nie naprawie przeszlosci ale moge miec kontrole nad terazniejszoscia i przyszloscia. Powiedzialam mu, ze jesli chce byc ze mna to ma sie od niej wyniesc, on natomiast ze jak sie wyniesie to wypadaloby razem zamieszkac, ja na to ze nie poniewaz chce widziec formalny rozwod zebym mogla cos postanowic.
Jednak nie dawalo mi to spokoju jaka jest wersja zony, czy oni sa rzeczywiscie razem czy nie. Postanowilam sie z nia skontaktowac. Powiedzialam jej, ze nie chce jej go zabierac jesli widzi szanse bycia z nim ja sie moge wycofac. Powiedzialam jej co on mi mowi, jaka jest jego wersja. Ona o niczym nie miala pojecia, ze sie dalej spotykamy. Doszlo do konfrontacji telefonicznej w trojke i zapytalysmy sie z kim chce sobie ukladac zycie czy z nia czy ze mna. Szczerze,…..spodziewalam sie, ze powie z zona i dostane nauczke raz na cale zycie. Powiedzial, ze ze mna.
Wnosza teraz do sadu sprawe o sepracje. Dzieci 13 i 16 lat. Corka 13- letnia przezywa to bardzo, zona tez. Byli razem 20 lat! Mnie to rowniez boli i powiedzialam mojemu, ze chyba nie dam razy z tym zyc. Teraz kiedy zdjelam rozowe okulary patrze na to z przerazeniem. Chyba nie dam rady budowac szczescia na czyims nieszczesciu, zona bedzie robila problem z rozwodem, moze sie to ciagnac lata, dzieci beda palac do mnie nienawiscia, ja czuje sie winna rozpadowi zwiazku. Moj mi mowi, ze wina jest rowniez jego ale juz od dawna jego malzensto nie bylo udane byli dla dzieci. Mysle sobie jak beda wygladaly swieta, urodziny dzieci lub ich slub, ja bede wystepowac jako kto? Zadaje sobie jeszcze pytanie czy nawet jak on sie wroci do tej zony czy da sie ich zwiazek uratowac? Naprwde nie wiem co mam robic. Jestem zalamana ;-(

Masz racje, poczytalam, co prawda nie wszystko poniewaz jest tego ogromna ilosc. Podoba mi sie otwartosc i szczerosc jaka panuje na tym forum. Duzo wypowiedzi pomoglo mi w podjeciu decyzji. Martwi mnie to, ze juz moge nikogo nie znalesc i nie miec dziecka przed 40-stka ale nic na sile. Z drugiej strony boje sie utraty niezaleznosci finansowej jesli pojawi sie dziecko czy to z nim czy z innym ( nie mieszkam w Polsce i nie mam tutaj rodziny). Tak zle i tak niedobrze, jestem zalamana i wkurzona na siebie, ze zmarnowalam 1,5 roku z nim.
Bede chciala wrocic do zycia ktore toczylam nim go poznalam, musze sie jakos pozbierac. Swierdzam ( i nie tylko ja ale znajomi), ze ten zwiazek odebral mi bardzo duzo energii ktore mialam.
Bardzo dobrze, ze temat powstal.

Witam nekobiety, ja mam tez problem zwiazany z byciem z mężczyzną z bagażem.. 12-letnia corka... szukam porady osob z podobnymi przeżyciami.. nie wiem co robic jestem na niego ciagle wkurzona.. ciagle wydaje mi sie, ze nie okazuje mi zainteresowania gdy ona jest w poblizu.. jak gdyby bal sie ze ja zrani.. ona twierdzi, ze nie ma nic przeciwko.. ale jednak cos byc musi wedlug mnie.. czy ktos ma podobny problem? Czy czuje sie zaniedbywany w zwiazku?

Kochane Dziewczyny!
Nie wiem, dlaczego nie mogę zamieścić posta :-(

Dziewczyny, przepraszam za milczenie - trochę chorowałam, trochę dobiła mnie depresja. Niestety coraz słabiej sobie z tym radzę i trochę się boję.
Próbowałam pisać na forum, nie wiem co się działo, ale moje posty się nie wyświetlały. Teraz spróbuję jeszcze raz. W ogóle...to mam nadzieję, że ktoś tu zagląda :(
Aha...i wybaczcie chaotyczność w pisaniu...

To jest ciężka sprawa i nie wiem już, co robić. Coraz gorzej sobie z tym wszystkim radzę - wiem, na własne życzenie weszłam w związek z mężczyzną z wcale nie takim już małym "bagażem"...
Córkę M nazwijmy "Młodą" (mimo 25 lat nadal tak czasem o niej mówi).
Młoda od zawsze była bardzo łasa na pieniądze i manipulowała
M a on oczywiście zakochany w niej - spełniał każdą zachciankę. Pozwalał na wszystko. Wolno jej było wypowiadać się na każdy temat, krytykować starszych (np swoich dziadków), innych dorosłych, od zawsze była bardzo autorytarna
i roszczeniowa. Nie miała dobrego kontaktu ze swoją (byłą już od dawna żoną M) matką - dlatego, że ta na wiele rzeczy jej nie pozwalała, tylko kazała się uczyć. Wtedy Młoda uciekała do mieszkania dziadków i swojego ojca - bo tam jej było "lepiej".
Oczywiście krytykowała matkę, wylewała na nią wiadro najgorszej wody a mój mąż tylko głaskał ją po głowie i bardzo Młodej żałował.
Mój błąd, że ja za bardzo milczałam.

Mama Młodej miała problemy - prawdopodobnie też miała ciężką depresję, popełniła samobójstwo gdy Młoda miała 18 lat. W swoim mieszkaniu. Pierwsze kroki Młodej - do prawnika, czy bardziej jej się opłaca walczyć o mieszkanie swojej matki z jej rodziną, czy może raczej trzymać się mieszkania ojca. Mieszkanie matki odpuściła.

My już pracowaliśmy wtedy w Wielkiej Brytanii, więc Młoda przeprowadziła się do mieszkania ojca i tam już robiła, co chciała, dziadkowie nie bardzo się wtrącali do jej życia.

Kiedyś, gdy przez problemy z pracą M opóźnił się kilka dni z płaceniem alimentów - Młoda zadzwoniła z awanturą do mojej mamy (skąd miała numer???), co się dzieje, że ona nie ma za co żyć a ojciec jest nieodpowiedzialny (!) - to nie całkiem prawda, ona trochę pracowała, zanim poszła na studia - no i miała wysokie alimenty.

A potem pękła bomba - my byliśmy już po ślubie. Młoda wymeldowała M z mieszkania (babcia już zmarła, dziadek wyjechał do innego miasta). Papiery zawiadamiające o sprawie także przychodziły na adres mojej mamy. M zaklinał się, że wszystko jest w porządku, że Młoda musiała to zrobić do wynajęcia itp. Nie uwierzyłam. Zadzwoniłam do jednej agencji - powiedziałam, że chcę wynająć mieszkanie i czy muszę wymeldować ojca. Odpowiedź - absolutnie nie ma takiej potrzeby. Powiedziałam mu to. Nie podobało mi się, że takie sprawy jak mieszkanie, część majątku, wymeldowanie siebie itp tak łatwo oddaje Młodej, która w Warszawie ma pracę za ok 10 tys zł (25 - latka!!!), nie podobało mi się, że nie zadzwonił do niej w sprawie tych listów z urzędu na adres mojej mamy, że w ogóle z nią nie rozmawiał a jak rozmawiał, to grzecznie, jakby nic się nie stało, no kumple po prostu.

Rozmawiałam z nim o tym nie jeden raz, obiecywał, że z nią poważnie porozmawia, ale raczej mnie zbywał, obiecywał, '"zapominał" albo korzystał z tego, że mnie przechodziła złość i tak przez ten cały czas, robił uniki. A we mnie to rosło, przelewało się, nie mogę pojąć jak taka ważna rzecz mogła być poruszona beze mnie - żony. Przecież on żeniąc się ze mną też wziął za nas odpowiedzialność, sprawy majątkowo - mieszkaniowe dotyczą w tym wypadku nas obojga. Ja zostałam odsunięta od tego. A on wszystko przekazał w ręce Młodej.
Dlatego tu tak długo jesteśmy, bo on nie ma do czego wracać. Albo zatrzymuje się u mojej mamy, albo w hotelu.
Wiele razy mu mówiłam - albo niech Młoda mu płaci jego należną część z wynajmu (on nawet nie wie, za ile ona wynajmuje, nie widział umowy, nic - a obiecywał mi, że to załatwi, oczywiście to zbył) albo niech sprzedadzą mieszkanie, ona i tak tam nie mieszka, ma drugi dochód z wynajmu, wtedy podzielą się pieniędzmi a my może wpłacimy na mały kredyt mieszkaniowy dla siebie w Polsce, może ja wtedy dostanę mały kredyt, żeby dodać do tego - będzie na wszystko.
Obiecał, że zadzwoni do niej. Ja mu powiedziałam, że mam dość, że nie potrafię już tak dalej żyć, w kłamstwach, w tym co dla mnie ważne, że jestem odsuwana. Czekał tydzień z tym dzwonieniem ("nie chcę stracić córki" - to znaczy, że on się spisał ze wszystkiego na jej rzecz i ja o tym nie wiem?), ja już nawet nie mam ochoty do niego się odzywać.

I kilka dni temu, jak wróciłam z pracy powiedział mi, że dzwonił 5 razy, ale Młoda nie odbierała, więc się nagrał na sekretarkę. Powiedziałam, że nie wierzę (bo mnie nie było) - więc mi pokazał 5 nieodebranych prób połączenia. Ok, uwierzyłam.
Potem wieczorem była lekkoatletyka, M miał telefon na wibracjach, zawibrowało, sprawdził numer ale odrzucił i powiedział, że to jakaś firma co naciąga na ubezpieczenia. Czasem tak dzwonią, ale nie tak późno - a ja uwierzyłam! Nawet powiedziałam, żeby włączył dźwięk, bo jak córka zadzwoni to nie usłyszy. On na to, że poczuje, bo ma w kieszeni. I ja głupia uwierzyłam.
Poszłam spać, ale obudziłam się w nocy, poszłam do kuchni, zobaczyłam telefon. I jak nigdy tego nie robię, sprawdziłam telefon M, połączenia nieodebrane. I to połączenie, które on przy mnie odrzucił to była ona. M mnie kolejny raz okłamał w jej sprawie, oszukał mnie, obudziłam go, nawet nie robiłam awantury tylko mu to powiedziałam, powiedziałam, że mam już dość życia w takich kłamstwach, on na to, że to jest jego sprawa i nie będzie przy mnie z Martą rozmawiał. Ja na to - że nie bardzo, bo to jest sprawa jego majątku a my jesteśmy małżeństwem. I skoro tak, to ja chcę wracać do kraju, ja mu nie wierzę, nie ufam. Słuchajcie, czuję się, jakby mnie zdradzał, jakby miał dwa życia. Nie umiem tak, nie potrafię przejść nad tym do porządku dziennego.

Jak pisałam, dowiedziałam się, że to jest jego sprawa i nie chce z córką rozmawiać przy mnie. No nie bardzo - jesteśmy małżeństwem, więc te sprawy dotyczą nas obojga. Wszedł w związek ze mną - czyli wziął za nas oboje odpowiedzialność. Tymczasem kłamie, lawiruje. Nie jestem w stanie odzywać się do niego, patrzeć, przebywać z nim w jednym pokoju. Czuję się po prostu zdradzona. Wczoraj mi powiedział, że Młoda jest na wakacjach w Rumunii z koleżanką - autostopem! - (nie wiem, jak to jest, ale każdy chłopak po kilku miesiącach od niej odchodził - myślę, że charakter). Zakomunikowałam mu, że skoro wraca w weekend to zadzwoni do niej w weekend. I ta rozmowa odbędzie się przy mnie.

Dziewczyny, czuje taki wielki mętlik, że coś okropnego. A tak kochałam tego faceta - nadal go kocham, ale widzę ile tak naprawdę straciłam. I nie chodzi tu o sprawy materialne. I nie wiem, czy przez to, co się dzieje dotrwamy do naszej 3 rocznicy ślubu (w grudniu).

Alutka, co powiesz na temat mojej historii jako wlasnie macocha? Bedziesz chciala, to moja historie znajdziesz.

Dziewczyny pomóżcie.
Mój związek z ojcem moich dzieci zakonczyl sie okolo 2 lat temu w miedzy czasie poznalam mojego niwego partnera ktory tez rozszwl sie z zona i ma 3jke wlasnych dzieci. Spotykamy sie od ponad roku dzieciom jeszcze nie oglosilismy ze jestesmy parą aczkolwiek mohe dzieci go ubóstwiaja i raczej nie beda mieli z tym problemu. Mialam juz pare okazji by spotkac sie z dziecmi mojego partnera i poczatkowo bylo jak w bajce dzieci mnie bardzo polubily i fajnie bawily sie z moimi dziecmi do póki nie dowiedziala sie o tym ich matka. Teraz nistety tak buntuje dzieci przeciwko mnie ze dzieci mimo checi maja nawet zakazane odpowiadanie mi cześć.  Zabronila im do mnie przychodzić nawet jeśli spędzają weekend z ojcem. Za jazdym razem jak od niego wracaja sa przesluchiwane i robi im wyrzuty ze ja im zabieram tate i ze ja jestem powodem dkaczego tata nie chce wrocic do mamy. Wiek jego dzieci to 6,8, i 9 lat. Nie wiem jak powinnam sie zachowywac zeby nie naciskac na nich i nie wywolywac nie potrzebnego stresu nie ich wina jaka maja matke. Moze dacie mi jakies rady co moglibysmy zrobic jak z nimi rozmawiac zeby nie słuchały matki? Bede wdzieczna za rady.

Kjim. Moj partner ma widzenia ustanowiobe przez sad i poki co stara sie im tlumaczyc co i jak ale skoro matka zabrania dzieciom przychodzenia do mnie nie chcem w nich wzbudzac poczucia winy w obec matki. Ja wiem ze ona jest dla nich najwazniejsza ale dzieci sa rowniez bardzo za ojcem bo on jest wspanialym ojcem. Mam nadzieje ze jakos z czasem sie to ułoży mam juz dosc tej zołzy i jej mieszania sie.

Pytanie czy Partneryka jest tam zapraszana razem z nim bo może być tak ,że jego corki nie chca jej na tych uroczystościach.

A po co Partnerka chce jezdzic na te uroczystosci rodzinne, skoro obie corki sa jej obojetne (z wzajemnoscia)? Tylko po to, aby pokazac, do kogo obecnie nalezy Misiu? Nie rozumiem. Zamiast cieszyc sie wolnym popoludniem, woli sie meczyc i udowadniac cos komus?

No dokładnie, albo niech sobie poczyta ten temat i doceni, że omija ją ta niesamowita rozkosz wynikająca z pomieszkiwania z nią tych córek  .

Nienawidzę córki mojego partnera.Przez ostatnich 6lat robiłam co w mojej mocy aby wpajać jej dobre wartości,troszczyć się o nią.Dziewczyna ma 16lat.Jej matka ma w głowie siano(Imprezy,co miesiąc inny chłopak,robienie sobie tatuaży razem z córka,czy ciąganie jej po barach.)Jeszcze miesiąc temu podział był tydzień/tydzien (tydzien mama/tydzien my).Mam z moim partnerem córkę w wieku 4lat,a w tym momencie jestem w 3msc ciąży.Od miesiąca córka partnera mieszka z nami na stałe,bo ten miał dość naiwnego i nieodpowiedzialnego zachowania jej matki i wziął sprawy w swoje ręce.Nie chciałam tego,ale co mogłam poradzić?Jego córka zmieniała szkole 3razy w ciągu jednego roku,bo za każdym razem psuła swoją szanse.Nie chodziła do szkoły,pyskowała,miała złe oceny.W domu tylko bałagani,nie pomaga.A jeśli już ja o to proszę robi to z wielkim wysiłkiem i od niechcenia.Gdy nie ma w domu mojego partnera,nie robi nic(nie ma taty,nie muszę udawać ze się staram).Uczy moja 4letnia córkę brzydkich słów.Pali,pije,interesują ja tylko chłopacy i 3kg makijażu na jej twarzy.Wymaga,nic nie dając z siebie.Nie raz musiałam znosić jej NA PRAWDĘ fałszywy śmiech,podczas gdy siedziała obok mnie z tel w ręku gapiąc się w ekran,jakby naśmiewała się z kimś ze mnie.Jest po prostu wrednym i zepsutym dzieckiem.NIGDY(jestem z jej tata 6lat) NIGDY nie widziałam jej z książka.Ostatnio nawet doszło do kłótni w której wykrzykiwała do mnie ze mam „zamknąć ryj” itp.Nie ma absolutnie szacunku do nikogo,myśli ze wszystko jej się należy.Zachowuje się jak Diva,próbuje ustawiać wszystkich swoich znajomych,a moim partnerem manipuluje.Nie pisze tego wszystkiego od tak sobie,są to fakty które zaobserwowałam w przeciągu 6LAT!!Zbrzydla mi tak bardzo,ze nie chce nawet wracać do domu po całym dniu pracy.Mam dość,nie mogę nawet znieść jej głosu.Mysle nawet o wyprowadzce z własnego domu!To wszystko rosło we mnie od tych lat,mimo ze wcześniej zawsze dawałam jej szanse i wiedziałam ze muszę zaakceptować ta sytuacje to i tak zawsze miałam pod górkę.Niczego mi nie ułatwiała.Wiem już ze to nie chodzi o zwykła relacje pasierbica-macocha.To jest jej charakter,który totalnie odbiega od mojego,jesteśmy jak ogień i woda.Mam dość,mam na prawdę dość.

Związał się z nią gdy miał 18lat..córka była efektem wpadki.Akurat gdy chciał od niej odejść,bo zrozumiał jaka jest,ta oznajmiła ze jest w ciazy(bo „zapomniała” tabletki).Dzis już wszyscy wiedza ze chciała go dzieckiem zatrzymać,sama kiedyś to wygadała znajomej.Moj partner ma dziś 35lat.Niestety z tydzień/tydzien sytuacji nie wyszły żadne pozytywne efekty,matka zawsze miała totalnie luźny stosunek do córki,zero zasad moralnych.Ja i moj partner zawsze byliśmy dla niej bardziej surowi.Przez co jesteśmy tymi „złymi”.Nie bronie ojca dziecka,za młodu nie byl najlepszym ojcem,sam nie był na to gotowy.Rozstal się z ta kobieta po 2latach od narodzin ich córki , bo nie mógł już znieść faktu ze został z nią tylko przez wzgląd na dziecko.Dzis het wspaniałym ojcem dla obu,naszej 4latki i jak jego nastolatki.Nie zmienię jego dziecka,nie mogę zrobić już nic oprócz męczyć się dopóki się nie wyniesie.Nie mam zamiaru psuć mojego związku.ALE MAM OCHOTĘ UCIEKAĆ GDZIE PIEPRZ ROSNIE

Wybacz, ale za stara już jestem, żeby się dać złapać na ckliwe teksty o wpadkach i łapaniu faceta na dziecko. Mnie tego rodzaju opowieści bardziej śmieszą niż wywołują współczucie Zawsze zdumiewa mnie fakt, że kobieta o kobiecie w ogóle może w taki sposób mówić... ale to temat na inną dyskusję.
Życie jest jakie jest... i konsekwencje swoich w nim wyborów musimy ponosić. Dotyczy to również Ciebie. Wiedziałaś, że Twój partner ma już jakąś przeszłość za sobą... wiedziałaś już wcześniej, że była  partnerka jest osobą nieodpowiedzialną... dlatego kłopotów mniejszych lub większych z przeszłością partnera należało się spodziewać, szczególnie w sytuacji kiedy z poprzedniego związku pozostało dziecko. Skoro zdecydowałaś się męczyć dopóki córka partnera się od Was nie wyniesie, to rób to z godnością Na pocieszenie mogę Ci tylko napisać, że w Waszym przypadku wyprowadzka córki i tak nie będzie oznaczała końca z nią kłopotów. Niewłaściwe wychowanie dzieci zwyczajnie się mści... i wyciąganie ich z kłopotów nie kończy się nigdy Życzę, żeby udało się cokolwiek w zachowaniu i sposobie myślenia  tej dziewczyny zmienić, ale dość czarno to widzę, tym bardziej, że Twoją do niej niechęć  czuć bardzo... a takie nastawienie w budowaniu lepszych relacji nie pomaga.

No, ale co możesz zrobić w sytuacji kiedy on dokonał już wyboru ?
Wiem, że to nie jest łatwe, ale lepiej będzie jeżeli postarasz się zakończyć tę relację. Może on nie mając już wyboru spróbuje ratować swoje małżeństwo, a Ty znajdziesz sobie kogoś bez obciążeń. Związki z była żoną i dziećmi w tle nie należą do łatwych... kolokwialnie pisząc...

Karink uciekaj gdzie pieprz rośnie przed facetem który ma dwójkę dzieci wierz mi to nie jest warte tego.
Wcześniej czy później sama dojdziesz do tego wniosku tak jak zdecydowana większość kobiet na tym forum. Żałuje, że ja sama nie trafiłam trzy lata temu na to forum bo może ktoś w taki dobitny sposób powiedziałby mi to co ja teraz Tobie. Posłuchaj rady starszej koleżanki która ma za sobą nie jedną przepłakaną noc.

Martad81 odezwij się proszę, czytałam Twoje posty widzę ze miałaś bardzo podobną sytuację do mojej. Chciałbym popisać z Tobą.

Witaj Volver a możesz mi wytłumaczyć w jakim sensie jest to budujące ze dzieci  (pod wpływem matki )tak szantażuja ojca bo to juz inaczej nie można powiedzieć aby wrocil do nich do domu i żył z nimi pomimo tego że  nic nie łączy go z ich matka zadna bliskość i jak to powiedział ze dzieci w tamtym domu zastępują mu wszystko. Wiem ze są małe ale dzieci potrzebują rodziców szczęśliwych a nie nieszczęśliwych. Tak myślę

Powiem tak, samej mi ciężko to zrozumieć, nie wiem może dlatego że nie mam dzieci to nie wiem jak to jest gdy ich brakuje a one potrzebowały by mnie. Jeśli chodzi o uczucie jakie nas łączy to wiem ze to jest to. On też tak mówi. Przez 5 lat między nami nic się nie zmieniło, staraliśmy się oboje ,chemia tez jest ,dogadywalismy itd. I nagle 3 tygodnie temu mówi mi ze ma jakiegos dola ze dziewczynki tak tęsknią ze nie chcą go wypuścić jsk jest u nich i płaczą. ..i że musi się wyprowadzić. ...a mi się normalnie świat zawalił w jednej chwili. ...po prawie dwóch tygodniach się spotkaliśmy, mówi ze wrocil tylko dla dzieci, że żałuję że rozpieprzyl to co było między nami ,ze mnie bardzo kocha i zawsze tak będzie.Chce być blisko mnie, pisze do mnie , chce spotkań itd. Ciężkie to wszystko gdybym go nie kochała to dala sobie spokój albo gdyby on powiedział ze mnie nie kocha to tez byłoby lepiej a tak to co.Nie rozumiem tego.

Masz racje, minęło 3 tygodnie analizowalam wszystko i jest tak jak mówisz jeśli chodzi o jego rodzinę, to oni planowali nam świeta i wakacje. Teraz też te święta zaplanowaly jego dzieci beze mnie. Musze się z tym pogodzić kocham go ale żal juz pozostał.

Tyle napisałam i gdzieś mi uciekło. To teraz w skrócie on przez 4 lata mieszkal z zona ale ona wiedziała o nas a jak pozalatwial wszystkie sprawy tzn konta osobne telefony światło kredyty tez to wprowadził się do mnie i tak mieszkalismy rok.

On myślał i był pewien ze dzieci będą przyjezdzaly do nas ale gdy je poznałam na przekór oczywiście jego żonie bo ona wyjechała specjalnie i myslala ze D zajmie się dziećmi w tamtym domu a D powiedział ze dziećmi się zajmie ale tamtym domem nie i zabrał dzieci do nas. Ta starsza córka 10 latka nie zaakceptowała mnie od początku i wyraźnie to pokazywała cały czas zresztą pisała smsy z matką i rozmawiały szyframi bo ta młodsza 7 latka to ok bez problemu zalapalysmy kontakt. I to był pierwszy i ostani mój kontakt z dziećmi potem już chciały tylko żeby on tam jeździł i do nich wrocil. ..

Volver "towarzystwo "to masz na myśli dzieci pewnie, no tak ja chciałam się nimi zająć i nie miałam nic przeciwko. Ale jego żona chciała nam pokrzyżować w ten sposób plany  bo oboje mieliśmy urlop a to ona z nienacka wyjechała i była świecie przekonana ze D wróci do domu i tam będzie z dziećmi. Była bardzo zła i jestem pewna że gdyby wiedziałam że dzieci będą u mnie to siedziała by na dupie.

KarinK napisałaś ze przez 4 lata on mieszkal z zona a był z Tobą bardzo dziwna sytuacja dziwi mnie to że pozwalałas na to, taka sytuacja powinna być jasna a nie jedna noga w starym związku a druga w nowym przyzwyczailas go ze tolerujesz taka sytuacje może jak żona zaczęła bardziej się rzucać to zamieszkał z Tobą dziwi mnie zarówno postawa jego żony i Twoja obie powinniście kopnac go w cztery  litery może wtedy nauczy się odpowiedzilości. Co do dzieci jeśli wrocicie do siebie to już wiesz , że on ich nie chce wiec pozostaje Ci albo "wpadka" albo życie z świadomością ze on jest spełniony jako ojciec a Tobie tego  odmówił i jak pisałaś jesteś kolo 40 wiec frustracja z tego powodu będzie narastac wiem coś o tym sama to przechodzę.

Martad81 a u Ciebie jak to wygląda napisz proszę.

No faktycznie Twoja sytuacja jest trochę inna myślę że lepsza dużo od mojej ☺jesteś z nim i wszystko jest jeszcze możliwe nawet to ze możesz mieć z nim dziecko. A ja no cóż. .. ciężko powiedzieć co ja mogę jeszcze zrobić , teraz drugi raz trudniej będzie mu zostawić dzieci bo one też go przeżywają chyba że ta jego żona zmieni się w taką jaka jest i on będzie miał dosyć. Tam były kłótnie od rana do wieczora a on wychodził trzasnal drzwiami i tyle. Mówi mi ze żałuję że to wszystko między nami rozpieprzyl itd ze tam trzymają go tylko dzieci i one mu tam wszystko zastępują o niej nie chce rozmawiać ja na razie nie naciskam.

Kompletnie nie rozumiem jak można wiązać się z człowiekiem, który ma dzieci z poprzedniego związku jeżeli ma się problem z akceptacją takiego stanu rzeczy. Czy ten chłopiec jest jakoś wyjątkowo niesympatyczny, czy Ty  go nie lubisz  za sam fakt istnienia ?

Jeszcze jedna kwestia. Czy któraś z was miała sytuację ze sprawą w sądzie o "zwrot" ekwiwalentu na pomoce szkolne? Chodzi o kwotę nieco ponad 2 tysięcy z których dziecko za ponad 1000 zł dostało rzeczy do szkoły. Macie jakieś doświadczenia w takim temacie? Z prawniczką rozmawialiśmy, rozmowa z nią tylko mnie zdenerwowała bo tylko stwierdziła czy nie łatwiej byłoby przelać ex te pieniądze i nic konkretnego w temacie jak nie dać jej tych pieniędzy bezpośrednio nie doradziła.