Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

No właśnie, po co się denerwować? Przecież to sprawa między nim, a nią. Jeśli liczyła na jakąś kasę z powodu śmierci byłej teściowej (żenujące), to jednak była to jego kasa i riposta po jego stronie. Skoro taka ciekawa "ile?" , to musi poczekać, aż jej mama przeniesie sie do lepszego świata, to wtedy dowie się "ile... zarobi?".

ja bym to zostawila swojemu losowi.
po co mieszac dziecku? niech ona sie skupi na przygotowaniach itp
masz racje ze ona bedzie zaganiana wszystkim.

to ze on nie chce isc to moze tez w 2 strony dzialc. to ze niektore ex boli ze ktos uklada nowe zycie. tutaj on moze tez nie chce wlazic w cos o juz go nie dotyczy.

Z tego co wiem to nie będzie partycypował w kosztach wiec ja sama powiedzialam mu ze jeśli okaże się że podejmą decyzję ze jada na przyjęcie to dobrze by było żeby on pokrył koszty "swoich" gosci ale jak już pisałam wcześniej u niego krucho z kasą i raczej  nie jest przygotowany na taki wydatek wiec woli jechać tylko  do kościoła.  Z drugiej strony nie chce się czuć tam jak piąte kolo u wozu bo tak jak napisałaś nie ma co liczyć ze dziecko siadzie z nim i z dziadkami a ogladanie patogennej rodzinki partnera ex tez do najmilszych zajęć nie należy.

Rozwija się i naprawdę można znaleźć wiele wskazówek.  Teraz przebijam się przez wątek kobiet kochających za bardzo.....
Wasze wypowiedzi dały mi sporo do myślenia . Musze Wam się pochwalić czymś.  Około 1,5 tygodnia temu w niedzielę był tutaj dzień matki. Moi chlopcy przygotowali mi królewskie śniadanie, więc po południu zabrałam ich na skałki.  Jadąc tam powiedziałam do starszego że w drodze powrotnej powinniśmy wskoczyć do sklepu i kupić jakąś bombonierke dla jego step mamy ( nie lubię słowa macocha). A on mi na to, że on już podarował jej słodycze. Byłam naprawdę dumna.... po chwili przyznał się że tata go naprowadził , bo gdy syn zaczął opowiadać o niespodziance dla mnie, były powiedział: no tak, szkoda że nie ma dnia macochy....no i młodemu głupio się zrobiło....
Rozmawialiśmy później troszkę o naszych rodzinach....ale tak ogólnie to jestem zadowolona że jakoś udaje nam się nie mieszać dziecku w głowie i że ma szacunek do swojej step mamy.
Jeśli po przeczytaniu waszego wątku która kolwiek z bylych spojrzy na obecną partnerkę , żonę swojego byłego to jest to jest wasza zasługa

Dziewczyny zainteresowane tematem komunii jeśli się pojawiłyście tam lub zamierzacie to jaki prezent należy kupić ?
mój T i eks wyprawiaja jej przyjęcie, T poprosił mnie żebym poszła z nim, ale będą tez jego rodzice i brat z rodzina wiec myśle ze nie będzie katastrofy.
a co do prezentu .... ex ostatnio napisała ze od jej rodziny młoda dostanie łańcuszek i kolczyki żeby prezenty się nie dublowały a dziecko marzy jeszcze o perkusji, laptopie i pieniądzach, młoda zapytana co chce dostać, mówi ze nowy banknot 500 zł bo go jeszcze nie widziała , mi ręce opadają.

Powiedziałam jej ze u mnie w rodzinie Komunia to nie była okazja do ogromnych prezentów tylko do pamiątek które zostaną na lata, i łańcuszek czy kolczyki to super prezent no ale już "zaklepany" wiec ja raczej chyba uderzę w jakaś książkę typu fajny atlas albo coś w tym stylu, choć ostatnio widziałam w necie "dyplom blogaslawienstwa papieskiego dla dziecka" nie urażając niczyich uczuć

Widać, że rodzina Ex zarezerwowała sobie prezenty o większym wachlarzu cenowym a dla was zostały te  droższe więc może te 500 zł nie jest głupim pomysłem bo  skromny laptop to ok 1500 zł ( nie mowie o " kolorowych zabawkach" za 700-800 ).

Ja pierwszy raz odetchnęłam z ulga, ze udało się cos ustalić i zaplanować bez zbędnych manipulacji i podporządkowywaniu się Ex, ucieszyło mnie bardzo, że Partner podjął taką decyzje nawet myśl o tej uroczystości wywoływała we mnie pozytywne emocje chociaż nie planowałam tam jechać . Co do prezentu tak jak pisałam z racji , że zostałam zaproszona imiennie chciałam kupić jakiś drobiazg od siebie . No ale wczorajszy dzień odwrócił sytuacje  zaczęły się telefony , smsy , szantaż emocjonalny Partner miota się jak zwierzę w potrzasku. Mi wczoraj puściły nerwy i wykrzyczałam mu  niech się zapyta córeczki czemu nie przyjechała na ferie niech jej powie, że jemu też było przykro, niech ona zapyta się mamusi czemu tatę kopnęła w dupę  niech do niej ma pretensje o to, że żyje w takiej patologicznej sytuacji a nie do niego, że nie ma ochoty udawać "szczęśliwej" patchworkowej rodzinki a na koniec dodałam "całe  życie tańczysz jak ona Ci zagra wiec rób to dalej ale ja nie mam ochoty  tkwić w tym  dalej ". Obawiam się że dziś jest  ciąg dalszy szantażu emocjonalnego  bo  dziś siedzę do 21  w pracy wiec  nie widzę ukradkowo odczytywanych smsów i telefonów może i lepiej  bo już mam tego dość .

hmmm chyba źle się wyraziłam... :-)

lista prezentów ma sens w przypadku drogich prezentów, no bo co zrobić z dwoma laptopami, rowerami itp., ale nie w przypadku kolczyków czy innych mniejszych. Kolczyki mozna kupić i za 100 i też za 500 czy 1000 zł, więc jeśli mamusia zarezerwowała kolczyki to chyba nie za 100 zł, tylko raczej z tych droższych, więc drugie kolczyki też się przydadzą jako te "codzienne". Pisząc jako matka Dziecka komunijnego uważam, że kolczyki choćby drugie też są fajnym prezentem i na pewno będą wykorzystane :-)

jak widać narazie uczy się królów Polski z banknotów

Ja po prostu dorzuciłam się do wspólnego prezentu - mała chciała lecieć do Londynu. tak więc postanowiliśmy jej umożliwić.

Hej dziewczyny,
co u Was słychać? Aniu, jak tam u Ciebie? Wyklarowała się sytuacja?

Witajcie Netkobietki :-)

Mam do Was prośbę o opinię...
Mimo zasądzonych widzeń Mała przychodzi do nas do momentu póki nie pojawi się katar... Jak tylko to nastąpi - a ostatnio pogody nie dopisują, więc następuje dość często - mała siedzi w domu. Katar dyskwalifikuje wszystko - wyjście z domu, spacer,  przedszkole, dziadków no i  oczywiście nas... Wtedy P jeździ do niej do domu i tam spędza czas, jakieś 2-3 godziny dopóki nie zjawi się matka Dziecka (Mała siedzi wtedy  z mamą P).

Ostatnio zauwazyłam coś co zaczęło mnie zastanawiać - Mała ma 6 lat i chce żeby P ją nosił... Nosi ją po domu, po sklepie, po dworze, w drodze do auta, z auta itd itd. Rozumiem, że może tęsknić za ojcem, że może jakaś zazdrość przez nią przemawiać, ale trochę dziwne to dla mnie jest. Wcześniej nie zwracałam na to uwagi, dopóki P nie zaczął narzekać na ból pleców i to do tego stopnia, że steka w nocy. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to nie tylko "wina" (nieforunne slowo, ale nie znajduję innego) Małej, ale z pewnością fakt noszenia 6-latki nie pomaga w zwalczaniu bólu kręgosłupa. Teraz jak sobie to uświadomiłam, to pomijając już problem zdrowotny to nawet nieco komiczne to się staje. Wcześniej tylko pytałam "dlaczego Ty ją nosisz?" w odpowiedzi słyszałam - bo chciała, bo pies zaszczekał na dworze (Mała z P byli wtedy w domu) i się przestraszyła, bo chciała, bo usłyszała coś na klatce schodowej, bo chciała, bo w sklepie zoologicznym papużka zaskrzeczała, bo chciała, bo nasz pies ja powąchał i wiele innych podobnych do wymienionych powodów, z których najczęściej pojawia się "bo chciała". Ostatnio byliśmy w sklepie zoologicznym, pełno Maluchów oglądających zwierzęta, biegających po sklepie między klatkami, za nimi matki próbujące nadązyć i w tym wszystkim P z 6-latką na ręce... Kurcze, naprawdę dziwne to było....

Co o tym myślicie? Rozmawiałam z P, żeby ograniczył to noszenie, bo chyba już czas najwyższy, bo kiedy jak nie teraz? P już swoje lata ma (druga córka jest dorosła), a to nie jest już mały dzidziuś, ale z drugiej strony chcę, żeby "Mała" dobrze się czuła w nowej sytuacji, w sytuacji wyznaczania jakiś granic.

A może przesadzam?

Dodam jeszcze że zwrotu MAŁA używam tylko tutaj a nie wobec Niej czy w żadnej innej rozmowie z P

Będę wdzięczna za Wasze zdanie / opinie na ten temat

Zgadzam się ze wszystkim co napisała metaksa. Też tak to widzę.

Witam,
Jak większość z Was jestem w związku z mężczyzną, który ma dziecko.
Nigdy w życiu nie przypuszczałam, że w coś takiego się wpakuję, ale jak widać różnie się może potoczyć i kiedy pojawia się uczucie, to zdrowy rozsądek i przekonania gdzieś znikają. Na początku kilkukrotnie chciałam się z nim rozstać, ale tak przekonywał, że mnie kocha, że chce być ze mną, aż w końcu uwierzyłam, że może się nam udać. Że wystarczy, że oboje będziemy bardzo chcieć i się starać, a wszystko stanie się możliwe. Ale gdyby tak było, nie pisałabym tutaj.
Na początku byłam bardzo pozytywnie nastawiona do całej sytuacji. Chciałam poznać jego córkę. Mała ma 3 lata. Kilka razy spotkaliśmy się w 3. I wtedy zaczęły się problemy. Nie chodzi o brak akceptacji dziecka przeze mnie, a o zachowanie mojego faceta. Przy dziecku zachowuje się jakbym nie istniała, nawet słowem się do mnie nie odzywa. O przytuleniu czy buziaku nawet nie wspomnę. Wszystkie uczucia jakie w sobie ma automatycznie przekazuje dziecku. Ją całuje, przytula, nosi i z nią rozmawia. I nie chodzi tu o zazdrość, bo rozumiem że dziecko widuje 2 razy w tyg i za nim tęskni, ale wydaje mi się też, że nie powinno to tak wyglądać, że na czas jego spotkań z dzieckiem ja staję się meblem, który może wyrzucić w kąt. Nie oczekuję, że poświęci mi wtedy dużo uwagi, nawet tego nie chcę, ale uważam że powinien mnie traktować normalnie i chociaż ze mną rozmawiać. Zdarzyło się raz, że gdzieś wyjechaliśmy na jedną noc. Kazał mi siedzieć w samochodzie z tyłu, bo on chce siedzieć koło swojej córki (on zakłada, że tak będzie za każdym razem). Później to z nią spał w jednym łóżku, a ja byłam sama. Przykre to dla mnie, że najpierw mnie zaprasza na taki wyjazd, a później traktuje jak piąte koło u wozu. Dokładnie tak się czułam, kompletnie niepotrzebna. W zasadzie to był ostatni raz jak spotkaliśmy się razem w 3, bo nie chciałam się dłużej denerwować. Zresztą on też przestał wyrażać chęć na takie spotkania. Kiedyś usłyszałam od niego, że spędzanie czasu w 3 to "strata czasu". Dokładnie takich słów użył. Nie mieszkamy razem i w zasadzie widujemy się tylko wieczorami. Kiedy ma czas z dzieckiem to nawet nie wolno mi do niego zadzwonić. Czy takie zachowanie jest normalne? W ogóle mam wrażenie, że kompletnie się ze mną nie liczy. Ustalił sobie z ex kiedy będzie się widywał z dzieckiem, a mnie tylko o tym poinformował.  Wyszło na to, że piątki i soboty ma z córką, a ze mną spędza niedziele. I o ile dni dziecka są nietykalne, w sensie że cokolwiek się wydarzy, to nie przełoży wizyty, to z moimi niedzielami robi co chce. Jak wypadają wtedy święta to ustala sobie z ex jak ma dziecko, zupełnie bez konsultacji ze mną. Ja mam się pod wszystko podporządkować. I w jego mniemaniu to jest w porządku.
Poza tym mam wrażenie, że czuje się winny że jego dziecko nie ma ojca na co dzień i próbuje jej to wynagrodzić kupując wszystko co się da. W zasadzie co tydzień są jakieś prezenty, nowe zabawki, wymyśla dla niej atrakcje. To dziecko ma praktycznie wszystko. Oprócz tego płaci alimenty, dorzuca młodej coś na wakacje czy na ubrania. I pomimo, że nie zarabia źle, to jak proponuję żebyśmy coś zrobili razem, wyszli do kina albo pojechali gdzieś na kilka dni, to ciągle słyszę, że on nie ma pieniędzy. Jak mówię, że zapłacę za niego, to się oburza, bo to dla niego ujma na honorze. I w ten sposób bardzo rzadko gdziekolwiek wychodzimy.
Czy tak powinno być, że wszystko jest podporządkowane pod dziecko? Że ja w zasadzie nie mam prawa głosu? Przykro mi bardzo, że jestem tak daleko w hierarchii jego wartości. A niby twierdzi, że jestem tak samo ważna... Czasami mam wrażenie, że jestem potrzebna tylko jak siedzi sam albo jak potrzeba mu się rozładować. Czy to ze mną jest coś nie tak i moje żale są zupełnie bezpodstawne?

Rudzielcu, sytuacja, w jakiej się znalazłaś, niestety nie rokuje dobrze na przyszłość Waszego związku. Takie historie, jak Twoja, gdzie partnerka, w czasie wizyt dziecka, traktowana jest jak powietrze, pojawiają się tutaj co jakiś czas. Nie jesteś wyjątkiem, Twój partner także nie. Jest klasycznym przykładem ojca, który chce dziecku wynagrodzić rozstanie z jego matką, ewentualnie nadrobić z nawiązką ten czas, gdy nie może być przy dziecku. Popełnia błąd za błędem, ale nikt, a zwłaszcza Ty, nie jest w stanie uświadomić mu, że miłość, jaką darzy swoją córkę,  jest chora. Dziewczynka jest jeszcze malutka, ale z czasem będzie kojarzyć ojca przede wszystkim z przyjemnościami i prezentami. Im będzie starsza, tymbardziej  stanie się roszczeniowa, a on będzie chciał jej nieba przychylić pakując się bzemyślnie w ślepa uliczkę.
Już teraz ją psuje, a nawet, jeśli w przyszłości nie dostanie zadyszki finansowej, to w pewnym momencie z żalem stwierdzi, że stał się bankomatem. Jego stosunki a córką, a także z partnerką w dużej mierze będa zależały od humoru i dobrej woli byłej żony/partnerki.
Polecam Ci posty użytkowniczki o nicku Hh999 (nie udziela sie od jakiegoś czasu), zwłaszcza nr 6,773 (nr ten znajdziesz w prawym górnym rogu każdego posta).
Zobaczysz do czego prowadzi ślepa miłość rodzica, który chce kupić miłość dziecka. Tyle, że w tamtym przypadku on szanował i liczył się ze zdaniem swojej partnerki, czego w Waszym przypaku nie ma.
Już teraz jego relacja z dzieckiem fatalnie rzutuje na Wasz związek i nie będzie lepiej, nie przetłumaczysz mu, nigdy nie będziesz na pierwszym miejscu. Może nawet nie zależy Ci na tym, nie chcesz rywalizować z dzieckiem, ale przeanalizuj swoją aktualną pozycję.
Nie mieszkacie razem, Twoje zdanie się nie liczy, całe jego życie i plany są podporządkowane dziecku, Ty jesteś na szarym końcu, nawet za jego byłą.
W tym momencie pełnisz raczej rolę czasoumilacza, który pojawia sie, gdy on tego potrzebuje, Twoje potrzeby są mało istotne.
Wyobraź sobie, co będzie, gdy zamieszkacie razem, będzie Ci kazał wyprowadzać się na czas pobytu dziecka u niego?
"Na początku kilkukrotnie chciałam się z nim rozstać, ale tak przekonywał, że mnie kocha, że chce być ze mną, aż w końcu uwierzyłam, że może się nam udać. Że wystarczy, że oboje będziemy bardzo chcieć i się starać, a wszystko stanie się możliwe"
Oczywiście wszystko na jego i jego byłej, warunkach. Nie słuchaj tego co on mówi, tylko patrz na czyny.
Czy poznałaś jego rodzinę, byłaś zaproszona na jakieś rodzinne spotkania na których była też jego córeczka? Jeżeli jesteście partnerami, a on rzekomo traktuje Cię poważnie, to chyba powinien integrować Cię ze swoją rodziną, a nie izolować.
Bez względu w jakim jesteś wieku, odnajdź swój rozsądek, zanim zmarnujesz kilka lat z tym panem, nie doczekawszy  szczęścia.

Dziękuję za ocenę sytuacji. Niestety nie jesteśmy ze sobą od wczoraj i nie jest łatwo powiedzieć po prostu "do widzenia". W zasadzie to jest to ktoś z kim chciałabym spędzić resztę życia. Na co dzień jest między nami dobrze. Zgrzyty pojawiają się dopiero jak się okazuje, że kolejny raz ustalił coś z matką dziecka, a mnie o tym nawet nie poinformował. Próbuję z tym walczyć i nawet jak się wtedy wściekam, to staram się mu wytłumaczyć. Nie chodzi o to, żeby zabronić mu kontaktów z dzieckiem, ale skoro sytuacja jest taka, że kiedy widzi się z córką nie możemy spędzić czasu razem, to wypadałoby żeby to też ze mną ustalił. Czasami się zdarza, niezbyt często, ale jednak, że najpierw napisze do mnie, że chce się widzieć z małą i pyta czy nie mam nic przeciwko. Tak więc chyba jest jeszcze jakaś nadzieja. Może on z tych, którym milion razy trzeba coś powtórzyć, żeby dotarło... Staram się go w jakiś sposób zrozumieć, bo matka dziecka wcale niczego nie ułatwia (jej zachowanie to historia na oddzielną opowieść). Z tymi weekendowymi kontaktami raczej nie ma problemu, ale jeśli chce spędzić z małą jakiś dodatkowy dzień, chociaż popołudnie czy święta, to musi się prosić, a często i tak słyszy, że już mają jakieś plany. Kontakt telefoniczny też jest utrudniony, bo często nie odbiera jak on dzwoni albo nie odpisuje na smsy. On boi się cokolwiek zrobić, żeby się jej nie narazić, bo sprawa rozwodowa jest w toku, a ona nieraz grozi, że zabierze mu dziecko i zabroni kontaktów.
Josz, dokładnie masz rację, że on stara się małej coś wynagrodzić. I tak jak pisał już ktoś w tym wątku, próbuje w swoich oczach być najlepszym ojcem. Tylko chyba nie tędy droga. Wydaje mi się, że za wszelką cenę chce temu dziecku pokazać, że pomimo tego, że nie mieszka z nią, jest ona w jego życiu najważniejsza, żeby ani przez chwilę nie czuła się gorsza czy zaniedbana. Uważa, że poprzez to, że posadzi ją w samochodzie z tyłu, to ona właśnie tak się poczuje. On nie widzi tego, że dla małej to jest żadna różnica. Raz się uparłam i nie podsadził jej z przodu, tylko obie siedziałyśmy z tyłu i nie wyglądała przez to na nieszczęśliwą. Może wygląda to trochę na problem nastolatki, które miejsce w aucie dla kogo, ale uważam, że tu chodzi o coś więcej, o jakieś zasady. Przecież miejsce partnerki jest obok,a nie gdzieś nie wiadomo gdzie. A jego córka to już nie jest niemowlak, który nie może jechać sam z tyłu.
Miałam okazję poznać jego rodzinę, ale małej wtedy nie było. Dosłownie kilka razy spędziliśmy w 3, jakoś w zeszłym roku. Teraz już tego nie robimy, bo on nie chce. Ja bym chciała, chociażby po to, żeby się przekonać czy on będzie choć próbował zachowywać się normalnie. Bo jeśli to ma wyglądać jak do tej pory, że w momencie kiedy pojawia się dziecko, to ja przestaję istnieć, to cały ten związek nie ma sensu. I właśnie od dłuższego czasu się nad tym wszystkim zastanawiam i tak szarpię sama ze sobą.
Wiem, że nikt nie podejmie za mnie decyzji co robić dalej, ale przynajmniej mogę się wygadać i dowiedzieć jakie zdanie mają inne z Was, które są w podobnej sytuacji.

Hej dziewczyny!
Nieczesto sie tutaj udzielam z uwagi, ze nie mam zbyt wiele czasu. Dzisiaj jednak chcialam napisac kilka slow. Kiedys gdzies opisalam swoja sytuacje, nie bede do tego wracac. W skrocie oczywiscie partner ma corke z nawet nie poprzedniego zwiazku, ale z takiego, ktory zakonczyl sie dobre 10 lat temu. Dziewczyna jest juz nastolatka, kiedys jak byla mlodsza miala pretensje do swojego ojca, ze nie ma prawa miec dziecka ze mna. Wtedy mnie to bardzo zabolalo, ale pomyslalam sobie "okay, moze jest w takim wieku, ze jeszcze nie rozumie, ze trzeba jej to przetlumaczyc". Od tamtej pory minelo kilka lat i mimo staran nie jestem w ciazy (czasami w duchu sie smieje, ze to corcia i jej mamusia klatwe rzucily, chociaz przesadna nie jestem) i sadzilam po ostatnich naszych spotkaniach, ze dziewczyna jest juz na tyle dorosla zeby jednak odpuscic temat ciazy, kiedy nagle okazalo sie, ze ona znowu drazyla te kwestie, ze czy ja w ciazy, ze nowe dziecko, ze ojciec nie ma czasu i szczerze poczulam sie dziwnie. Nie probuje jej odebrac ojca, ale tez nie mam ochoty zeby jej fochy mialy cokolwiek do powiedzenia w kwestii tego czy planujemy wspolne dziecko czy nie... a w tym wszystkim najbardziej sie boje, ze kiedy uda mi sie zajsc, to ona zrobi taka awanture, ze bedziemy ja dlugo wspominac, mimo ze na codzien jest mila i grzeczna dziewczyna.
Moze ta sa bezpodstawne obawy, ale mimo wszystko gdzies to we mnie siedzi.

Marta,
a dlaczego właściwie nie pojechałaś? Otrzymałaś zaproszenie i szukałaś prezentu dla Córki, więc wydawało sie, że wszystko jest "ustalone"...

Marta,

To teraz zabawię się w adwokata diabła…
Mężczyźni nie są skomplikowani, dla nich czarne to czarne, a białe to białe - nie znają całej tej naszej palety barw. Pisałaś wcześniej, że nie zamierzasz jechać , może Twój Partner to zauważył? Może to skomentowałaś w sposób, który dał mu to do zrozumienia? Nie czarujmy się, ale nam Kobietom, nie jest łatwo ukryć emocje, ba! nawet często nie chcemy tego robić na zasadzie „a niech wie, co o tym myślę!”, a raczej „niech wie, że coś o tym myślę i się domyśli co”.  Ja bym się nie doszukiwała, że nie chciał Cię zabrać, raczej w drugą stronę – to ze względu na Ciebie nie chciał iść na przyjęcie. ..
Oczywiście to jest moja opinia na podstawie tych paru linijek tekstu prawdopodobnie  wyrwanych z kontekstu, nie znam całej sprawy, Waszego związku i wszelkich emocji z nim związanych, więc odnoszę się to tego w ten a nie inny sposób. Może błędnie zinterpretowałam Twoje wypowiedzi, ale spróbuj odciąć się od tej sytuacji  i spójrz na nią z boku. Zastanów się, czy z Twojego zachowania, wypowiedzi Twój Partner mógł odczytać, ze chcesz z nim tam być? Może chciał Cię chronić przed niekomfortową sytuacją? Dla niego ta sytuacja właśnie taka była, więc dla Ciebie tym bardziej…
Moja Córka miała komunię w zeszłym roku, na którą zaprosiłam ojca z jego obecną partnerką, tak samo jak pozostałych gości. „Gospodarzami komunii” byliśmy wspólnie z moim P., a teraz do sedna: większość zaproszeń, tekstów, gotowych wierszyków, podziękowań itp. miało „w składzie”: zapraszają / dziękują rodzice. Wszystko musieliśmy przerabiać – zapraszali nie rodzice a Mama z Ojczymem, zatem trzeba było znaleźć kogoś kto nam wszystko od nowa ładnie poskłada i stworzy tak, by wszystko było podpisane imieniem Córki – to Ona zapraszała i dziękowała za przybycie . To wyjaśniałoby sprawę Twojego zaproszenia, a to że dostałaś je osobno a nie z Partnerem, to raczej prztyczek od eks, ale nie daj się temu, nie warto, już i tak ucieszyła się, ze nie przyjechałaś...

Szczerze mówiąc... to pretensje, że dziecko nie posiada manier na poziomie elementarnym powinnaś mieć chyba do jego rodziców. Mnie akurat zupełnie  nie dziwi, że dziecko w tym wieku samo z siebie nie wpada na pomysł, żeby dzwonić do kogoś i dziękować za prezent. Dzieci tak najczęściej mają, że są mało "domyślne" w tym względzie, dlatego rolą rodziców jest je wychowywać i uczyć pewnych zachowań, aż wejdą one im w nawyk. Niestety obawiam się jednak, że Twój partner sam z kulturą osobistą jest lekko na bakier, stąd  specjalnie nie dba o wypracowanie w dziecku  automatyzmu pewnych form zachowań.
Mimo wszystko uważam, że  to dziecko niekoniecznie musi być bezczelnym bachorem. Może autentycznie nie wie, czy przyjedzie do ojca...i nie dlatego, że nie chce, a być może zbyt wiele rzeczy w jego życiu zależy od humoru mamusi lub innych zakulisowych rozgrywek toczących się między rodzicami. Rozumiem Twoją złość i frustracje ale ukierunkowałaś ją nie na ta osobę co trzeba   Myślisz, że jakby to dziecko cudownym trafem znikło, to Wasz związek stałby się sielanką ? Szczerze wątpię i piszę to bez złośliwości.

Marta, ja już kiedyś, jak dostałaś zaproszenie, pisałam ci, ze moim zdaniem to Ty sobie za dużo dopowiadasz. Nadinterpretujesz wszystko, jakbyś miała 17 lat.... Jaki to byłby problem, gdybyś to Ty zapytała partnera, czy masz z nim jechać na tę komunię? Przecież korona by ci z głowy nie spadła... Tylko pewnie, jakbyś zapytała, on by odpowiedział, ze jak chcesz, to znów by było nie tak, bo on to powinien cię po stopach całować, że Ty w ogóle mogłabyś chcieć...
Wymagasz od dziewięcioletniego dziecka, żeby do ciebie dzwoniło i dziękowało ci za prezent? Ale dlaczego? Niby kupiłaś prezent, ale patrząc tak, jak Ty patrzysz na tę całą sytuację, to dziecko miało prawo poczuć się olane. Może chciało, żebyś przyjechała, a TY wykpiłaś się prezentem a imprezę olałaś?
Partner nie powiedział ci, ze nie chce, żebyś z nim jechała. Kurcze, w Twoich wypowiedziach "to się czuje" naprawdę jest mało wiarygodne, bo jak czytam to co piszesz, to mam przed oczami rozhisteryzowaną nastolatkę, której chłopak już od 15 minut nie odpisuje na smsa.....
Wykrzyczałaś mu przez łzy.... A jaki to niby miało cel? Mnie się wydaje, że takie rzeczy załatwia się konstruktywną rozmową, a nie histeriami....

A co do bezczelnego bachora, który nie wie, czy przyjedzie na wakacje. Dla niej to, że tata i jego rodzina przyjechali na komunię to żadne poświęcenie. W takich chwilach rodzina po prostu powinna być ze sobą i nie uważam, żeby dziecko miało w geście wdzięczności rozdzierać na sobie szaty. Skoro ona nie wie, czy przyjedzie na wakacje, to nie wie. Partner powinien w takiej sytuacji po prostu poinformować ją lub eks, że w takim terminie jest niedostępny, bo ma swoje plany, a przez resztę ewentualnie Młoda może się zdecydować na przyjazd.

Pomijając sytuację w jakiej się znalazłaś, bo związek z partnerem z przeszłością nigdy do łatwych nie należy, to jednak w tym konkretnym przypadku mam wrażenie, że to jednak Ty masz duży wpływ na generowanie problemów w waszym związku.... Uspokój trochę emocje i wyłącz przeświadczenie, że Ty wiesz lepiej, jak Twój facet powinien się zachować..... Albo po prostu daruj sobie ten związek i oszczędź sobie i jemu nerwów.

Przepraszam za dosadny tekst, ale moje dziecko nie spało pół nocy i chyba nie mam nastroju na delikatność

Marta, mnie Twoja szczerość nie przeszkadza Sama miałam męża z odzysku i dwóch pasierbów... w tym z jednym mieszkałam pod wspólnym dachem. Znam ten "miód" Mnie tylko razi, że tak łatwo tłumaczysz swojego partnera. Osobiście uważam,że nawet podczas nielicznych spotkań z dzieckiem, drugi rodzic również powinien wychowywać. Trudno, żeby ten niemiły obowiązek miał spoczywać jedynie na barkach matki. Twój facet jest zwykłą "dupą wołową", która boi się niemiłej konfrontacji z własnym dzieckiem. Jest zwyczajnie wygodny.
Osobiście nie "spalałabym" się nad zapewnieniem atrakcji dla małego "buraka". Na wszelkie uwagi na ten temat odpowiedziałabym grzecznie i wprost, że nie widzę powodu bycia miłą dla kogoś, kto nie martwi się o moje uczucia. Kochać bezwarunkowo to mogą rodzice. Wszyscy inni ludzie "kochają" nas za coś...

Marta ale my tutaj odnosimy się do konkretnych sytuacji i problemów. Między tym jak teoretycznie pewne sprawy powinny wyglądać, a jak wyglądają w rzeczywistości jest często ogromna przepaść. Ty znalazłaś się właśnie w takiej "przepaści". Nie zazdroszczę... ale uważam, że takiego wyboru dokonałaś sama i z jakiegoś powodu (najprawdopodobniej natury emocjonalnej)  w nim tkwisz.
Nie wiem, czy zauważyłaś ale piszesz, że matka dziecka  powinna to lub tamto, a o swoim partnerze jako ojcu, że trudno od niego wymagać... Nie masz wrażenia, że stosujesz podwójne standardy ? Nie wiem, być może matka tego dziecka jest wychowawczo niewydolna do tego zaniedbuje je emocjonalnie, ale jak dla mnie ojciec tylko pozornie jest "lepszy".  Wybacz, ale w Twoich wypowiedziach jakoś nie czuję, żeby akurat ojcu specjalnie zależało na wychowaniu kobiety z  poczuciem własnej wartości. Zresztą nie jestem przekonana, czy on może jej dać coś czego sam nie ma. Mam wrażenie, że ciągniesz go na swoich plecach.

No i pękłam...

Dzisiaj była u nas Młoda... Już na dzien dobry pochwaliła się zabawką, na którą naciągnęła P. więc na dzień dobry już mi podniosła ciśnienie. Zabawka kosztowała jakieś 120 zł, zacisnęłam zęby... Zawsze, czyli 2 x w tygodniu coś jej kupuje. Zwykle są to pierdoły za kilka-kilkanaście złotych, więc odpuściłam...

Bawiły się z moją Córką, ale w pewnym momencie Młoda postanowiła, że będzie się bawić z tatą, tylko z tatą, zatem tata ma rzucić wszystko i w tej chwili bawić się z Młodą, ale moja Córka już nie może w tym uczestniczyć. Bawili się w pokoju mojej Córki, który Młoda traktuje jak swój. Generalnie robi w nim co chce i bierze co chce.

Moja Córka, w tym czasie kiedy została "odsunięta" wyjęła sobie gitarę (jutro ma koncert, wiec chciała poćwiczyć), na to Młoda stwierdziła, że jak chce grać, to ma iść do innego pokoju. Dodam, że Córka ładnie gra i dzisiaj było to 'płonie ognisko w lesie' zatem nic głośnego, męczącego co mogłoby przeszkadzać w zabawie z tatusiem... Tutaj P zareagował, powiedział, że nie będzie przeszkadzać, więc oni się bawili, a Ona zerkając na nich grała...

W tym czasie robiłam obiad. Zawołałam P. bo nie mogłam znaleźć kukurydzy, którą ostatnio wypakował z torby z zakupami,  ledwo wstał Młoda od razu zaczęła krzyczeć, ze ma wracać i się z nią bawić. Wrócił max po 15 sekundach bo tyle to zajęło, łącznie z dojściem do mnie.

Oczywiście dzisiaj kotlety, bo tylko to chce jeść Młoda, więc zrobiłam takie zawijańce dla urozmaicenia, i kiedy już je przygotowałam, wydawało mi się, że będzie za dużo, więc znów zawołałam P, żeby zobaczył czy mam je wszystkie smażyć (nie lubię odgrzewanych, wolę usmażyć następnego dnia). Powtórka z rozrywki, ledwie wstał - znów ten krzyk... Moja irytacja sięgała zenitu...
Nie mogę znieść kiedy Młoda krzyczy na P. Rozmawiałam z nim ostatnio na ten temat, że mi się to nie podoba i żeby zareagował i nie pozwolił na to, więc dzisiaj powiedziałam dobitnie "albo Ty zwrócisz Młodej uwagę, albo ja to zrobię". W odpowiedzi usłyszałam "przecież nie krzyczy"...

Pora obiadu: Młoda wszystko zjadła + dwie dokładki, więc ciśnienie powoli schodziło...

Pojechał odwieźć Młodą i już sie wydawało, że jesteśmy w stanie uratować ten dzień, kiedy okazało sie, że zanim wróciłam z pracy Młoda była na zakupach z P. w Lidlu - dla wtajemniczonych jest tam taka akcja zbierania figurek Smerfów, no i oczywiście obie Dziewczyny je zbierają...
Dostali 4 figurki...  Zgadnijcie jaki podział? 3 dla Młodej - 1 dla mojej Córki. Dlaczego? Bo Młoda nie chciała dać drugiej figurki. Na pytanie skierowane do P. co on na to? - On czuje się z tym źle - Dlaczego w takim razie na to pozwolił? Bo Młoda się zgodziła na jedną... No i szlag mnie trafił!

Wiem, że to tylko figurka, teraz jak to opisuję, to jest mi głupio, że robię z czegoś takiego problem, ale ta figurka to ta kropelka, która przelała czarę... Mam dzisiaj koszmarny dzień, który niestety pogorszył się po powrocie do domu. Młoda nigdy nie miała żadnych granic, wręcz przeciwnie - wszystkie spełnione zachcianki, żadnych odmów, żadnych kar czy nawet nagród, wszystko się należy, wszystko ma być... Psuje rzeczy mojej Córki, nigdy po sobie nie sprząta - robi to P za nią (!!!!) - i nad tym ja pracuję, w czasie nieobecności Córki Młoda wyciąga jej "skarby", których Córka nie pozwala jej samej brać - są to delikatne muszelki, ususzone kwiatki itp, a po powrocie Córki ze szkoły chwali jej się, że się tym bawiła, ostatnio podarła nowego pluszaka, którego Córka dostała od koleżanki...

Już od pewnego czasu pracujemy, a raczej pracowaliśmy nad wyznaczaniem granic i wydawało mi się, że wszystko idzie w dobrym kierunku, nie tak szybko jak bym chciała, ale jednak idzie. Dzisiejszy dzień... Mam wrażenie, że cofnęliśmy się do samego początku. Załamało mnie to, ryczeć mi się chce... Zaczynam czuć niechęć do TEGO DZIECKA

Czy przesadzam? Czy to jest normalne?

Pomóżcie proszę, dajcie siłę, albo wylejcie kubeł zimnej wody na głowę...

     
MEGGS NIE PRZESADZASZ napisze Ci tak jak ktoś parę postów wcześniej napisał mi ,ze bezwarunkolo kocha się własne  dzieci  a wszystkich innych "kocha " się za coś.  Moim zdaniem to ze odpuszczasz facetowi prace nad swoim dzieckiem sprawi w nieodległej przyszłości ze te prace będziesz musiala wykonać Ty ale ze swoją córka która zaczyna wkracza w nastoletni wiek  i zacznie na swój sposób interpretować to, że jego córce wszystko wolno w waszym domu a ona musi to znosić.  Ty " zaczynasz" czuć niechęć do tego dziecka pomysł co czuje Twoje dziecko .

Drogie Panie,
Jestem nowa na forum i nie wiem czy podobny wątek był już poruszany.
Mój partner ma dwóch synów ( 5 i 7 lat)
Mama chłopców niestety zmarła pięć lat temu. 
My w sumie budujemy wszystko od kilku miesięcy...
Problem polega na tym, że ja nie mam swoich dzieci i nie bardzo wiem,  jak mam z nimi rozmawiać.  Bardzo mi zależy na tym , by znaleźli we mnie oparcie, partnera a może nawet kiedyś uznali za mamę. ..
Na tę chwilę spędzamy razem weekendy. Staram się z nimi bawić,  zawsze czytam na dobranoc.  Jednak jak ostatnio poprosiłam,  by się wykąpali, jeden stanął i zaczął płakać.  Wierzcie mi, że naprawdę podchodzę do nich na " miekko" ale przy tym płaczu to aż mnie zmroziło...
Może któraś z was jest w podobnej sytuacji i poradzi mi jak powinno wyglądać moje zachowanie,  żeby sami chcieli ze mną robić różne rzeczy.  Proszę o pomoc

Chyba trudno Ci cokolwiek poradzić, bo na moje oko... Twój obiekt uczuć, nie odwzajemnia owych uczuć na tym samym poziomie. Kredyt, to tylko zasłona dymna. Myślę, że on nadal jest emocjonalnie uzależniony od żony i nie ma ochoty na żadne drastyczne zmiany. Póki co jesteś dla niego raczej tylko "czasoumilaczem". Twoje zaangażowanie i uwaga pewnie trochę łechce jego ego... ale to byłoby na tyle. Pozwól sobie na  zmianę ról i teraz niech on przez jakiś czas zabiega o Ciebie. Sadzę, że jego reakcja na zmianę Twojego zachowania pomoże Ci zobaczyć tę relację w odpowiednim świetle.

Poczytaj moje wcześniejsze posty.
Chyba się pakujesz w takie samo bagno jak to, w którym ja kiedyś tkwiłam.

Jak zamienić role ? Zwyczajnie. Wprawdzie nie masz wpływu na jego postępowanie ale na własne to już owszem. Nie rób z niego centrum wszechświata. Zajmij się sobą, nie przedkładaj jego dobrego samopoczucia nad swoim własnym, daj mu szansę wystąpienia z jakąś inicjatywą... i jeżeli Twój dystans nie  zrobi na nim większego wrażenia, to może powoli zacznij wygaszać tę znajomość. Rozumiem, że nie będzie to łatwe zadanie... ale moim zdaniem zabieganie o czyjeś uczucia jest stratą czasu. Jeżeli on z uczuć do żony wciąż się nie wyleczył (a wiele na to wskazuje), to niewiele zdziałasz...
Wprawdzie się nie znam ale... nie jestem pewna, czy nagłe urwanie kontaktu jest bardziej niedojrzałe niż jego zasłaniania się kredytem i dzieckiem... Dla mnie to jest zwyczajnie słabe...

Jeszcze raz dziękuje. Wprowadzam wasze porady w życie. Na razie jest zaskoczony i dopytuje co się dzieje ale zachowania nie zmienia Poznałam jego synka, i jego tatę, z którym ma super kontakt, przy nich okazuje mi bliskosc choć nie jakoś wylewnie... żadnych całusów, raczej przytulenie... myślę że dziecko wie, że jestem kimś więcej niż ciocią ale nie poznałam jego przyjaciół, w ogóle to nie wiem czy ma jakichś bo wogole o nich nie wspomina. Moich już poznał. Wczoraj był na urodzinach brata... uprzedził że się nie spotkamy... chyba nie przeszło mu nawet przez myśl żeby mnie zaprosić i przedstawić rodzinie... wkurza mnie to jego kalkulowanie czasu.... dziś tak od 20 do 24 a jutro to mam inne zajęcia.... sama czytam to co piszę i stwierdzam, że brzmi żałośnie. Daję mu tydzień bo rzeczywiscie szkoda tracic czas jeżeli coś źle rokuje....

Witam Was... tą z jestem tą drugą... sama jestem po rozwodzie i mam dziecko i związałam się z mężczyzną który również jest rozwiedziony i ma dziecko w podobnym wieku do mojego, jesteśmy razem od ponad roku, nie mieszkamy jeszcze wspólnie oboje wiedzieliśmy że to może być trudne i on i ja staramy się aby nasze kontakty z byłymi były dla dobra naszych dzieci poprawne, mój meżczyzna bardzo kocha swojego synka i na tyle ile może poświęca mu czas mój były maż również bardzo często zabiera mojego synka do siebie opiekuje się nim łoży na niego i pomaga mi w sprawach dotyczących dziecka, i powiem wam że mimo że jest to wszystko bardzo właściwe i dobrze ułożone miewam momenty gdy po prostu wysiadam i mnie to przerasta ja byłam ze swoim męzem 20 lat rozstaliśmy się po 10 latach małżeństwa ponieważ mimo naszych wspólnych wysiłków nie udało nam się uratować tej miłości nie było tu tragedii, zdrad ani krzyków po prostu coś się skończyło niestety..... natomiast mój obecny mężczyzna został zdradzony i zostawiony bardzo to przezył był z poprzednią żoną 6 lat.
Jest ode mnie młodszy ale bardzo dojrzały opiekuńczy i odpowiedzialny wiem że mnie kocha mimo to czasem nie potrafię opanować zazdrości i strachu o to że on jednak kochał tą kobietę robił wszystko aby do niego wróciła był gotów wybaczyć a ona go odtrąciła znamy się 15 lat natomiast zbliżyliśmy się do siebie już po rozwodach, ona ... jego była dzwoni do niego i pisze codziennie czasami robi też niespodziewane odwiedziny bo np. musi koniecznie z nim teraz pogadać ..... on jej zawsze ulega mówi że nie chce się z nią kłocić dla dobra syna.... ja to rozumiem doskonale ale uważam że kontakty z byłymi powinny być jasno określone i dotyczyć tylko spraw wychowania dziecka i ogólnie spraw dziecka ja ze swojej strony staram się aby tak było on nie widzi nic złego w tym że ona czasem wpadnie do niego na kawę a on odwożąc syna zostanie u niej na kawie... wiem że nie ma w tym nic złego.... aleeee same wiecie skręca mnie na myśl że on z nią z kobietą za którą ponad rok temu skoczyłby w ogień siedzi i pije kawkę on mnie zapewnia że kocha mnie że z nią gada tylko o "tzw dupie maryni" ale ja jeszcze nie potrafię przejść nad tym do porządku dziennego może dlatego że nie mam go na co dzień nie mieszkamy jeszcze razem ponieważ mając dzieci nie chcemy im od razu fundować takich drastycznych zmian wszystko stopniowo, czy wy tez tak macie? czy też mimo że cieszy was dobry kontakt waszego faceta z byłą żoną jednocześnie was skręca strach i zazdrość ? zaufanie zaufaniem ale strzeżonego Pan Bóg strzeże jakie jest wasze zdanie??

no ja czasem nie mam siły, z jednej strony chcę żeby żył w zgodzie z eks ale z drugiej dlaczego ta zgoda ma oznaczać zaraz kawki i pogaduszki, przecież to jest kobieta z którą żył spał kochał zwierzał się i spędzał mnóstwo czasu bardzo ja kochał zdradziła go wyprowadziła się on chciał wybaczyć ona nie chciała i to ona wniosła pozew o rozwód, ciężko mi się znosi te jej telefony on widzi że słabo to znoszę i stara się przy mnie raczej nie przedłużać rozmów, zapewnia mnie o swojej miłości z drugiej strony gdy jednego dnia się posprzeczaliśmy powiedział mi takie zdanie " nie zabronisz mi kontaktu z nią"  hmmmm no tak nie zabronię i nie zamierzam ale bardzo mnie te słowa dotknęły mimo że potem tłumaczył że chodzi tylko o dobro dziecka żeby syn widział że rodzice rozmawiają normalnie no tak ale te słowa bardzo mnie zabolały bo mam wrażenie że on bardzo jej broni i nie odciął tej pępowiny, że mimo wszystko kochając mnie jej zdanie też bierze pod uwagę a nie powinien
czasem nie komentuję siedzę cicho ale w środku się gotuję jest mi wtedy bardzo źle on to widzi sprawa jest tez taka że on i ja byliśmy ( jesteśmy) sąsiadami od 10 lat znamy się my i nasi eks i mam wrażenie że jego była mimo że nie kocha go i nie chce z nim być mnie nie cierpi on czasem gdy ona przychodzi "pogadać" odwozi ją do domu bo przecież by sobie nóżki schodziła i kiedy patrzę jak idą razem do auta synek koło nich biega ona cała w uśmiechach to aż mnie boli brzuch od tej sielanki wiem że przecież nie jest ze mna z przymusu że mnie kocha bo okazuje to chociaż jest skrytym facetem bo ona bardzo go zraniła jednak kiedy widzę ten obrazek to mnie ściska w dolku i łzy same napływają czy wy tez tak macie ja nie potrafię jeszcze tego przełknąć bez problemu boli mnie to czy to normalne??

Zgadzam się w 100%. Oczywiście poprawne relacje zdecydowanie ułatwiają życie, jednak  powyższe sytuacje to raczej skrajności i z dwojga złego wolę nasza skrajność, a mianowicie P. nie cierpi eksicy, która sobie w pełni na to zapracowała, nauczyliśmy się już żyć z jej gierkami, manipulowaniem dzieciakami, pasożytowaniem i wszystkimi sztuczkami do których w zasadzie już przywykłam - jest bardzo przewidywalna. Natomiast jedno jest pewne: nie przywykłabym do opisywanych przez Was sytuacji, nie dziwię się, że bolą i nie mam co do tego wątpliwości: takie relacje nie są normalne. Mam bardzo dobry kontakt z ojcem mojej Córki, jednak kiedy tylko dochodziło do propozycji rozmowy o Dziecku, a ja wyczuwałam, ze to tylko pretekst - gasiłam wszystko w zarodku - rozmowa krótka i na temat. Teraz kończę rozmowę jak tylko wyczuję, ze robi się ckliwie. Takich sytuacji było i jest sporo, intencje przecież łatwo można wyczuć, jeśli się kogoś dobrze zna czyt "z kim się jakiś czas było"...