Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

Pewnie masz racje-  ze dla niego ten uklad jest wygodny.. i pewnie gdybym ja mieszkala u niego to szybciej by sie tonzakonczylo.. dla mnie to nie jest proste "wyrzucic kogos".. juz 2 x sie wyprowadzal i oczywiscie wg niego to ja wyrzucilam go-  tym razem chcialabym zeby on sam zrozumial ze cos sie rozpadlo miedzy nami i chyba pora zadecydowac.. dodam iz od tamtej sb generalnie jest baaaardzo oschle miedzy nami! Ja sie zawzielam sie w sobie i powiedzialam sobie ze koniec z nadskakiwaniem i proszeniem sie o jakiekolwiek gesty bliskosci! Nie na tym polega zwiazek zeby jedna osoba musiala sie prosic o zwykly buziak czy przytulenie..
Odnosze weazenie ze to jak kiedys mnie traktowal i chocby pisal smsy-  trraz tak samo robi corce.. a ja hmm.. chyba gorEj niz kumpel haha.. chce cos zmienic- ale chce zeby on tez poczul co ja! Duzo by opisywac.. przede wszystkim powinien liczyc sie z moim zdaniem! Ostatnimimczasy np zostalam powiadomiona ze bedzie jego corka na wigilii bo matka chyba jej nie chce- wg mnie to chyba powinien swojej ex powiedziec ze najpierw ze mna musi pogadac.. ale moja osoba w tamtym domu jest chyba tematem tabu!! Bynajmniej w jego mniemaniu!! To mnie bardzo boli! A wiecie co wogole jest najzabawniejsze! Ze jesli bylby to koniec to on wg mnie na 99% przeprowadzi sie do swojego mieszkania w ktorym mieszka exz corka.  Haha juz 2x tak bylo!! Bo on uwaza ze to jego mieszkanie wiec ma pelne prawo!! Dla mnie to chorr- po co w takim razie rozwod?! Haha.. ale wiem wiem wtedy juz mnie nie powinno to interesowac.. alempowiedzcir mi- co zrobic zeby pokazac mu ze jest zle.. zeby jemu tez stalo sie tu zle!

Chcesz, żeby jemu też było źle? Żeby zrozumiał?
Nie wystarczy Ci, że Tobie jest źle - więc do widzenia.

Pamiętaj, że wpływa masz tylko na siebie, na swoje czyny, decyzje. Nie zmusisz go, nie zmienisz.

Nie stawiaj go w centrum swojego świata. Nie uzależniaj swojego szczęścia od niego bo to prosta droga do tego co teraz czujesz - nieszczęścia.

Postawiłaś faceta w centralnym miejscu swojego świata - mianowałaś go swoim słońcem. On zachmurzony - Ty też. On słoneczny - Ty też. On wali piorunami - Ty cierpisz.
Po jakiego grzyba dziewczyno? Weź odpowiedzialność za swoje życie i szczęście. Powiedz mu wprost - Jest mi źle - nasz związek mnie nie uszczęśliwia, więc jeżeli nic się nie zmieni - do widzenia.

Ania dlaczego nie pozbawiliście matki praw rodzicielskich?
Prawo jasno mówi,ze w momencie porzucenia jest przesłanka do pozbawienia praw rodzicielskich.

Możesz mi wytłumaczyć dokładnie co prokurator ma gdzieś?
Co zignorował?
Czy oddaliście sprawę do adwokata rodzinnego?
Z tego co wiem to mieszkasz tez w DE ,a tu jest coś takiego jak prawo dziecka do decyzji z kim chce mieszkać od 14 roku życia.(zdrowe dzieci).
Czy mieliście kiedykolwiek do czynienia z JA?

Wyjść jest kilka,ale bez adwokata ani rusz.

Pozdrawiam.

Moim zdaniem masz prawo odmówić, bez dwóch zdań. Kradzież, oprócz rzeczy materialnych pozbawia człowieka również godności i poczucia bezpieczeństwa, więc jak najbardziej masz prawo powiedzieć "nie". Poza tym, czy Twój mąż usiłował rozmawiać z synem o tym co zrobił? próbował jakoś nakłonić do oddania sprzętu, lub pieniędzy...? Sytuacja naprawdę nie fair dla Ciebie, mąż powinien przemówić synowi do rozsądku.

Witam wszystkich,  cieszę się że znalazłam takie forum.  Chciałabym Was prosić o opinię.  Jestem z mężczyzną który ma dorosłą córkę.  Spotykamy się już półtora roku a on mi o niej powiedzial dopiero 8 miesięcy temu.  Byłam zdruzgotana ale mu wybaczylam. Dziewczyny jeszcze nie poznałam, bo studiuje za granicą.  Mimo to zdecydowalismy się na dziecko,  jestem w pierwszym trymestrze. Zbliżają się świta,  miał z nią porozmawiać i tego nie zrobil.  Ona chce aby świata spędzili razem,  z jego była żoną.  Tak też zrobil rok temu o czym nie wiedziałam.  Zrobiłam awanture.  Nie wyobrażam sobie ze ja w ciąży siedzę z moją rodziną,  a ona jakby nigdy nic spędza je z córką (z czym nie mam problemu)  i z była żoną i jej rodzina!  Do dziecka nic nie mam,  nawet jej nie znam.  On boi się jej zawieść,  ale no sorry,  mamy mieć dziecko!  To chyba jest ciut inna sytuacja?  Co mam zrobić?

To jasne Sylwia ze nie mozesz dopuścic do sytuacji w ktorej spędzacie Święta osobno,tylko dlatego że dorosła dziewczyna ma ochotę spędzić je z obojgiem rodzićów. Twój partner powinien jej uświadomić i to jak najszybciej że jest w nowym związku i teraz juz nie ma takiej możliwości. No chyba że zdecydujecie sie na święta Patchworkowe ale na to pewnie zdecydowanie za wcześnie. Musisz koniecznie z nim porozmawiac o swoich odczuciach co do tego pomysłu. Ja też jestem w związku z mężczyzną z tzw. bagażem i sama takowy posiadam. Roznica jest tylko taja ze ja jestem po rozwodzie i wychowuje 4 letniego syna a mój partner nie miał ślubu ale ma syna którego wychowuje jego poprzednia partnerka. O jego ograniczonych przez matke kontaktach z synem mozna by ksiazke napisac natomiast ja z moim ex nam bardzo poprawne relacje. Jesteśmy ze sobą od ponad dwóch lat i zdecydiwaliśmy sie na wspólne dziecko. I o ile od samego poczatku gdy go poznalam wiedzialam ze w koncu trafilam na odpowiedniego czlowieka i nie wiem jak moglam zyc wczesniej bez niego o tyle teraz bedac w 18 tc nie umiem sobie poradzic z ciaglymi myslami na temat przyszlych relacji jego syna z naszym wspolnym dzieckiem, obawiam sie ze matka jeszcze bardziej utrudniani mu kontakt z synem. Dodam ze jego syna przez ten caly czas widzialam raz i to przez godzine... wiec juz sie przyzwyczailam ze zadnych relacji z nim nie bede miala ale szkoda mi mojego partnera. On tez jeszcze nie powiedzial synowi ze bedzie mial rodzenstwo... Powiedzialam mu ze to blad bo syn "nie chcacy" moze sie dowiedziec od matki, ktora to moze uslyszec od ich wspolnych znajomych o mojej ciazy. A to bylby najgorszy scenariusz z mozliwych. Pozdrawuam Sylwia i daj znac jak sie sytuacja rozwinela u Ciebie

dziewczyny jak wy sobie z tym radzicie?
Jestesmy razem ponad 2lata. on jest ode mnie sporo starszy ale to bylo takie...od 1wejrzenia. Było miedzy nami różnie. Nawet bardzo, bardzo źle ale jakoś tak się trzymamy razem.
Od samego początku wiem że w bardzo młodym wieku miał wpadkę. Rodzice kazali to by też ślub. Teraz ma prawie 18letnia córkę i ex żonę. Stare dzieje ale cóż...dzieci nie znikają.
Kontakt ma średni bo dawno temu wyjechał na emigracje (rzucił szkołę żeby robić na dziecko, a później to cóż..... ciężko zarobić w PL)
Teraz wraca a mnie dopadło

Mam 32lata. w sumie ostatni dzwonek na cokolwiek.
Z nim ślubu nigdy mieć nie będę. Co innego decydować a co innego musieć. I tak sobie przy byle obiadkach w pracy słucham opowieści jak to inni ludzie w moim wieku układają sobie życie i cóż..... no słucham, wiedząc że mnie to nie będzie dotyczyło nigdy.

Córka ma niby 18lat ale jest.... cóż.... taka dziwna. Jej matka z nią wyprowadziły się do innego miasta lata temu a ona co chwile ciągnie się x h pociągami do dziadków bo koleżanek nie ma.
On o naszych ewentualnych dzieciach mówi.... ze w sumie to ze mną to pierwszy raz by chciał (jak się poznawalśmy to było że nigdy w życiu). Ale z drugiej strony ja coraz bardziej się upewniam że nigdy chcieć nie będę. W sensie... kurde.... pies ogrodnika. nie chce miec swoich ale boli mnie to że on ma, wiec nie jestesmy na tej samej karcie. Już teraz mam fazę na to, że a może sobie zrobimy ale jako że ja dzieci nie chce i nie lubie, wiec moze on bedzie wychowywał itp a ja będę do pracy chodzić.
Ale przecież to chore

moze gdyby była masa kasy..... ale co.... on przez to wszystko ani szkoły ani zawodu. teraz dostał ode mnie kopa ale logiczne ze to czasu zajmie troche. i co? zapisze sie do szkoły a dziecku coś wypadnie i co? zrezygnuje znowu?

Nie radzę sobie z tym wszystkim. Czuje się komletnie pozbawiona wyboru i .... cóż.... no ta druga. on zawsze będzie ten co poznał co to ślub czy małżeństwo. zawsze będą złączeni razem tym dzieckiem. On zawsze będzie rodzicem, więc jak spotka się ze znajomymi to będą opowieści " jak to moja córa rośnie" a ja będę tylko tą dziunią stojącą obok i ładnie się uśmiechającą.

Próbowałam to wszystko zerwać. Próbowałam wkręcić się w coś innego. Nie umiem nawet popatrzeć na innego faceta. Ale z tym też życ nie potrafię. On za to zakochany na milion %.
więc to ja jestem ta zła....

naprawdę was dziewczyny podziwiam

ehhh
czy moi znajomi beda sie rozwodzic? no pewnie beda. ich sprawa. ale to oni sie beda rozwodzic - ich wybor. ja takich wyborow miec nie bede
tak samo, tak.... byloby mi lepiej. Ja wiem ze wpadka, ze laska miala 17lat jak wpadli. i sluby brac trzeba bylo bo konieczne. ale dla mnie to....czuje sie gorsza nawet od takiej patologii (bo dla mnie to jest patologia)

strasznie mnie to wszystko boli. próbowałam odejsc ale on dostaje histerii i jakoś tak trwam. a przyznam... chyba wole byc sama(tak, próbowałąm pójść w coś innego ale dla mnie albo on albo nikt. i chyba wole zeby nikt)

Ogólnie jestem na granicy histerii i totalnej depresji. Poki co bylo fajnie. Poznalismy sie w dalekich krajach. pomieszkalismy sobie tam. teraz on rzuca wszystko i przyjezdza. jak przyjezdzal na wakacje to przyjezdzal do mnie a nie do córki. Wiem, ze jestem wazna.... ale nigdy najwazniejsza nie bede.

Nie radze sobie z tym wszystkim. Serio, kompletnie sobie nie radze. Czuję się jakby mi się klatka nad głową zamykała

2,5roku... nikt ze znajomych czy nawet rodziny nie wie.... zebym nie wiem co miała zrobić - nie przyznam się.

Wiem ze jego krzywdze bo on kocha na maxa. Ja kocham tez, ale dla mnie to jest nie do przejścia.

Nie wiem... moze gdym planowała dzieci. Ale ja dzieci nie chce miec. Chociaz przyznam, ze sie złapałam na myslach typu - a moze sobie zrobie, bede miala to zglowy i moze to cos naprawi. Ale zaraz mysl jest taka...po co mi to skoro ja naprawdę nie chcę? on by musiał z tym siedzieć, bo ja z pracy nie zrezygnuje i nie zamknę się z pieluchami.
Slub? nie chce slubu. Za stara jestem na białe kiecki. Ale boli mnie ze to nie jest wspolna decyzja. Ze to nie jest cos co nas laczy. Ze za kazdym razm on bedzie mogl powiedziec - slub jest do kitu - próbowałem. Albo spotykajac znajomych bedzie opowiadal jak to im dzieci czy wnuki dorastaja. A ja bede sobie tak stac obok jako element rozrywkowy.....

Pojutrze psychiatra. Jezeli on mi nie pomoze to juz nie wiem co mam robic. jestem w takim dole, ze juz wszystko poszlo. doktora lezy porzucony, do pracy mi sie nie chce chodzic. bo jak sobie pomysle ze taka mnie przyszlosc czeka, to mi sie nawet nie chce noga ruszyc

serio.... podziwiam wasza sile i naprawde, strasznie zazdroszcze. albo nie... nie zaluje... zaluje czegos innego

Troche uproszczenie ale tez moze nie do konca dobrze sie wypowiedzialam.
To było totalne i absolutne love stroy i ja dalej uważam ze to ten jeden i jedyny. Ale nie umiem lyknac tej całej sytuacji. Do tej pory to nie był problem w jakiś tam sposób. Wszystko było wyjazdowe. A zycie na emigracji to… to nie zycie. Wszystko jest takie…tymczasowe i bez większego znaczenia. Realny swiat był tylko na wyjazdach ale wtedy jaki to problem ustawić wszystkie spotkania żeby takie sprawy poukrywać? Poza tym nie myśli się wtedy jakos o takich sprawach.
No i tak przez 2,5 roku było planowanie swietlanej przyszłości. Ja wrocilam do PL, poszlam do pracy, zaczelam jakos to swoje zycie ukladac już „po dorosłemu”. Teraz on ma przyjechać (wraca po 12latach)i mamy cos budowac.
Ale do mnie w tym czasie dotarlo wiele spraw. Pracuje z ludzmi w moim wieku, mam znajomych itp. Ludzie planują jakies sluby itp. a ja…. Ja siedze i się uśmiecham.  Bo wiem ze przez jego przeszlosc mnie to dotyczyc nie będzie.
Dziecka tez nie chce. Na początku znajomości to było ze on pod zadnym pozorem nie chce a ja bylam otwarta  na „gdyby się zdarzylo”. Jednak przy okazj wpadki to ja sprawę zalatwilam. Teraz on mowi ze w zasadzie to by chciał a ja wiem ze nie. Bo nie dość ze nie chce jako tak, to mnie odrzuca sama myśl o tym ze to nie byłoby po równo. Nie przezywalibysmy tego tak samo. Dla mnie bylby to pierwszy raz. Dla niego nie. I to mnie dobija i jest czyms czego nie zniose.
Z tym ze wolalabym się rozstać. Tak, tak bym wolala. Ale to nie dlatego ze go nie kocham czy ze nie chce z nim być. Ja po prostu nie jestem w stanie znieść tej sytuacji. Ja się psychicznie sypie i nie daje sobie rady z tymi kwestiami. Ja nie wyobrażam sobie zyc w takim układzie i sytuacji. Po prostu nie. Dlatego wole odejść i nawet samej być (bo z nikim innym nie chce). Wtedy by było coz… poryczałabym, poryczała ale w końcu bym się ogarnela. Każdy by sobie jako szycie ulozyl. A tak, to trwa. Bo ja nie mam jaj żeby to ostatecznie skonczyc a on walczy w druga strone.
Zgadzam się… specjalista potrzebny bo oszaleje. Od ilus miesięcy jestem wrakiem człowieka. A jak slysze „to pierdoly, czy milosc nie jest wazniejsza?” to mnie szlag trafia. Bo tak, wiem ze wazniejsza ale zadowolenie z samej siebie tez jest ważne.
Tak, jestem zazdrosna jak jasny pieron ze on ma rodzine, której ja mieć nie będę. Tak, zawsze się będę czula dodatkiem. Bo coz…. Z zona czy dzieckiem związany będzie zawsze. A my to coz…. Poki jesteśmy to jesteśmy, jak nie będziemy to nie będziemy. I tyle mojej roli
Przeszlismy razem bardzo wiele. Tak serio, serio. Ale tutaj ja walczyc nie umiem bo wiem, ze tu nie ma możliwości wygranej

W sumie wiesz… ze slubem nie jest pozamiatane bo nie ma problem ktorego by nie można bylo rozwiazac ale to już nie to. Poza tym to kasa której on nie ma.
Tak, nie chce  slubu bom to już nie wiek na takie kiecki. Ale co innego kiedy to jest na zasadzie „ moja decyzja”. Bo za swoje decyzje sama biore odpowiedzialność. Rok temu nawet o tym nie myslalam ale moje zycie idzie do przodu. Teraz mi przeszkadza i nie umiem mieć sufitu nad glowa mowiacego mi „ nie będziesz miała bo on już ma”. Bo może chciałabym mieć taka możliwość, żeby sobie pewnego dnia stwierdzić – a chodz sobie strzelimy jakiś.
Cywilny nie ma dla mnie zadnego znaczenia, wiec nawet nie ma opcji.  Nie wpakuje się prawnie w cos takiego. Jedyne na czym mi by zalezalo to wlasnie taki, który jest jeden jedyny i na zawsze. Bo to ma dla mnie znaczenie. A nie cywilny, który widać tylko w dokumentach a który rozwiazuje się szybciej niż zawiazuje.
Z zona nie ma zadnego kontraktu. Laska miała 17lat jak zaszla w ciaze. Rodzice zmusili do slubow ale idąc do kościoła dokumenty rozwodowe już były przygotowane (ale przecież trzeba dziecku chrzest zalatwic). On rzucil szkole, zarabial na dziecko. 12 lat temu wyjechal. I tyle ze znajomości. Z dzieckiem ma kontakt taki… no ma mocny nawet, chociaż w sumie to ja się z nia lepiej dogadywalam. Ale to jednak zawsze będzie jego corka ever after. Czyli zawsze bardziej rodzina niż taka ja z doskoku.
Moi znajomi i rodzina wiedza o nim, znaja i lubia ale nie wiedza ze ma zone czy corke. I ja już zapowiedziałam ze prędzej umre niż się do tego przyznam. Wiec ma nawet nie smiec się z tym wychylać. Pewnie kiedyś wyjdzie ale wole to jak najbardziej odlozyc.
Tak, wiem ze jak się nie podoba to się zmienia. U mnie jest problem ze mi się wszystko podoba z wyjątkiem tego. Czyli tego co jest jego czescia a ja nie jestem w stanie zaakceptować. I nie, nie porównujmy przygod lozkowych do dziecka. Rozne rzeczy robiłam w zyciu ale moje wcześniejsze zycie nie ma na niego zadnego wpływu. A w druga strone już owszem

troche checi i kasy i koscielnego tez nie ma. W tym przypadku przynajmniej

Nie. nie jestem wirzaca. Nawet wcale. Ale koscielny to dla mnie cos co ma symbol. symbol taki, ze jak sie go zrobi normalnie to jest niewymazywalny. Niczego innego nie potrzebuje, bo z prawnego stanu wolnego rezygnowac bez sensu nie chce. Symbol chociazby tego ze to ona jest zona - nawet ex ale zawsze i zawsze bedzie. A ja bede.... konkubina? partnerka? no ogolnie kims takim, kto w zasadzie jest a pozniej go nie ma. i tyle z historii

tak zaliczyl wpadke. nie oceniam i nie wnikam. Ale to jego zycie i jego wpadka. Ja tez przeciez swieta nie jestem i nie ukrywam - sama wpadke zaliczylam.
Za mna sie nic nie ciagnie bo tak wybralam. On wybrał inaczej. Nie widze tutaj gorszego czy lepszego rozwiazania.

Ale fakt... jakkolwiek go kocham i uwielbiam nie umiem sie odnalezc w takiej sytuacji. Czytam tutaj posty i opowiesci i dobijam sie do reszty. Nie chce zeby moje zycie tak wygladalo.
On za 2tygodnie przyjezdza do PL. Juz na zawsze i mialo byc ze do mnie. Dlatego czuje sie w potrzasku. Niech ten psychiatra kurde da mi sile na "w te albo we wte"

moze tez gdybysmy porozmawiali.... a ja ciagle slysze tylko o wielkiem milosci i ze jemu by to nie przeszkadzalo....w kolko i w kolko

1)    Jak mowilam – slub ma dla mnie znaczenie symboliczne i tyle. Nie mam potrzeby biegania po urzędach, bo taki slub nie ma absolutnie zadnej wartości. Za to ten drugi ma i jest symbolem tego ze masz jedna, jedyna szanse i oddajesz ja drugiej osobie. Wiedzac ze już never-ever. Zwlaszcza ze jak mowie – zona będzie zona. Czy ex czy nie ex. A ja mam być na zasadzie…. Kogo? „dziewczyny” – bo tak się do mnie K zwraca.
2)    Po co wracaliśmy? Ja wracałam do swojego zycia. Z własnej potrzeby, wyjechałam tam na 4miesiace (wtedy się poznaliśmy) dawno temu. Pozniej zawiesiłam wszystkie swoje rzeczy i dostosowalam cale zycie do tego żeby jakos o to walczyc. Wyjechalam bo mnie potrzebowal. Zdecydowanie nie dla przyjemności i bardzo dużo mnie to kosztowalo. Ale tez jest granica do której możesz trzymać zycie w zawieszeniu. Dlatego wrocilam prawie rok temu i staram się jakos to swoje zycie tutaj skladac. On wraca po 12latach. Wraca do mnie, chociaż od samego dnia pierwszego mowilam ze powinien dla siebie. Emigracja mu wyszla tak, jak znacznej części ludzi…. Czyli średnio. Wraca i dobrze dla niego ze wraca.
3)    Kasa – kasa jest problemem, chociaż nie z mojej strony. Nie mam absolutnie problemu w kwestiach inwestycji w siebie. Powinien isc do szkoły, musi porobić kursy, musi znaleźć jakas prace. Ja to wiem i wiem ze na początek będzie ciężko. Ale panicznie się boje tego, ze ja będę zaciskac pasa dla niego. A na koniec on mi rzuci szkole bo corka będzie potrzebowala cos tam.
4)    Ja się serio czuje z tym zle. Ja wiem ze nie powinnam była się nigdy w to wkrecac. Bo wiedziałam itp. Ale to było daleko od zycia. W UK zycia nie było. To ze on tam wyslal kase na dziecko nie miało wpływu na nic. Ani nie było jakichś większych potrzeb ani problemu z podstawowymi. Temat corki ograniczal się do poziomu pogadania na skype czy fb i nie miał realnego wpływu na moje zycie. I ja glupia skupiłam się tylko na „ty i ja”. A teraz on przyjezdza i do mnie dotarlo ze to nie będzie tylko „ty i ja”.
5)    Problem bardzo się rozkrecil jakies pol roku temu. Od tej pory jest ciagle „ ale z czym ty masz problem, wiedzialas 2lata temu, ale milosc, ale jak tak możesz, bądź ze mna, jesteś najwazniesza, bądź taka jak kiedyś”.  On przyjechal tutaj 2razy z czego raz wywaliłam go z domu i wyslalam do jego rodziny. Ja byłam tez tam. Rozmowa?Bylo pocieszanie i w/w teksty kiedy mi się ulewało i wpadałam w histerie. Bez tego, udawanie ze wszystko jest ok. bo skoro ja się uśmiecham to temat nie istnieje. I wszystko jest ciagle….”ja to zalatwie, tylko bądź ze mna. I bądź taka jak kiedyś….”

Taak….. psychiatra będzie dzisiaj.  Byle do tej 20wytrwac……

P.S. Dzieki ze do mnie piszesz bo ja serio. Szczerze mowiac jakos w dziwny sposob to pomaga

Ja nigdy typem emigranta nie bylam. Nie chce wyjezdzac. Mam jakies swoje zyciowe ambicje i nie chce ich przekreslac. Poza tym, to tez nie jest tak ze on tam ma jakas zawrotna karierę. Po prostu zyje w wersji ultra podstawowej, z tym ze go stać na dziecko. To tez nie jest poziom do którego ja daze i na jakim poziomie chce zyc. Poza tym UK jest moim znienawidzonym państwem  szarym i miałkim 
Co do tej prawdziwości zycia… tak. Wstydze się jego zony i dziecka. Wstydze się jak zaraza. Ale mniej niż przed znajomymi wstydzę się przed sobą. 
I tak…. Czuje ogromna presje zwiazana z tym wszystkim. Bo wszystko fajnie, smiesznie ale chyba nie do końca zdawalam sobie sprawę w co się pakuje. Dotarlo do mnie w sierpniu…. Z tym ze wszystkie moje obawy były w zasadzie spychane – milosc, milosc, milosc (serio, rzygam jak slysze wyraz na „m”), ulozy się… teraz sa ważniejsze problemy. I ja wiem, ze on przyjezdzajac i walcząc o kursy, szkoły, prace itp. tez nie będzie miał czasu się nimi zajac. I tak w zasadzie zostałam sama z „musisz sobie z tym poradzić”(to moje słowa). Bo przecież związek z cudzym dzieckiem i zona jest najnaturalniejsza sprawa na swiecie. 
Moja siostra zyje bez slubu, dzieci itp. Tak zdecydowali i tak maja. Sa tylko i wyłącznie dla siebie bo sa dla siebie rodzina. Tutaj to nie jest tak samo. On zawsze będzie miał swoja corke, swoja zone. W kwestii zony on miał wybor a ja jestem go pozbawiona. On może powiedzieć: niiieee małżeństwo jest do kitu. Probowalem . w sumie tak mi mowil na początku – nie popelnia się 2razy tych samych bledow. Ja mogę powiedzieć…. Nie miałam wyboru…W kwestii dziecka, to to on zawsze będzie miał rodzine. Będzie miał zawsze mnie + osobe dla siebie najwazniejsza. Ja będę miała kogo?
Druga siostra ma nieślubne dzieci, zwiazala się z facetem, który tez ma dziecko z poprzedniego małżeństwa  i jest git. Się poszarpią o to czasami ale tez każdy jest na tej samej pozycji.
A tutaj? Ja już serio myslalam o tym, ze kurde…. Zrobmy. Za jakies 2-3 lata planuje zrobić zmiane w pracy, będzie wtedy chwila. Machnie się, posiedze w domu z pol roku a reszte niech on bierze urlop i niech siedzi. Ale później się lapie…. Przecież to głupie. Ja ani dzieci nie lubie ani nie chce mieć. Tzn chciałabym, jak już będę stara i znudzona. Ale biorac ta cala sytuacje ja czuje wlasnie ta presje. Ze zawsze będzie jego rodzina + ja.
Już nawet nie wspominam, ze sporo terapii by mnie czekalo, zebym miała z nim jakies ciaze przezywac. Nie chce miec nic wspólnego z jego zona, wiec tu by mnie skrecalo jakakolwiek opcja porównania. Nawet taka nigdy nie wypowiedziana. Wiem, ze irracjonalne ale serio…. o 17letnich cpajacych matkach mam zdanie takie a nie inne i … no kurde ciężko.
Co do lokacji… Jestesmy obydwoje z jednego Wroclawia. Jego zona z corka lata temu wyprowadzily się do Opola (chociaż corka mimo ze prawie 18letnia praktycznie na każdy weekend jeździ do dziadkow bo nie umie sobie koleżanek znaleźć ). Ja na kolejne kilka lat zamieszkałam w Krakowie. Za jakies 2-3lata wracam do Wrocka. Czyli corka mieszka teraz idealnie pośrodku.

dinkaa, a czy Ty nie masz wrażenia, że facet chce na Tobie jakby "zawisnąć" ? W znacznym stopniu zrzucić na Ciebie odpowiedzialność za własne życie ? Chce być "zaopiekowany" i szuka ciepłego kąta oraz kandydatki na stanowisko opiekunki. Przyznam, że zupełnie się nie dziwie Twoim obawom i sądzę, że Ty podskórnie również to wyczuwasz. Myślę, że w pewien sposób czujesz się za niego i jego decyzje o przeprowadzce odpowiedzialna (bo niby to dla Ciebie)  stąd masz problem, żeby się z tej relacji wycofać. Myśl o sobie, bo on o Tobie nie pomyśli... chyba, że interesuje Cię życie samą miłością

Zanim wydasz pieniądze na prywatne terapie, sprawdź na co możesz liczyć  z kasy chorych.  W poradniach zdrowia psychicznego finansowanych z kasy chorych też prowadzone  są terapie

Napiszę Ci tylko jedną rzecz... pamiętaj, że nie jesteś odpowiedzialna za cały świat Naucz się kochać siebie i dbać o własne interesy bez poczucia winy. To naprawdę nie grzech Póki co masz w planach uwięzienie siebie samej... ja bym się poważnie nad tym krokiem zastanowiła, bo będzie to  krok wybitnie destrukcyjny. Nagniesz się na jakiś czas... ale to i tak czkawką Ci się odbije... tyle, że agonię związku rozciągniesz w czasie. Myślę, że chciałabyś partnera, a póki co stworzyłaś  związek z dzieckiem. Wy macie się wspierać na wzajem, a nie wisieć na sobie. On oczywiście ma prawo nie dorosnąć nigdy, ale Ty masz również prawo nie chcieć związku z takim partnerem. Odnoszę wrażenie, że Ty go nieustannie próbujesz ratować i sądząc po jego czynach ( albo raczej ich braku ) jakby wbrew jego woli... Daj mu spokój. Niech sobie chłopak żyje jak lubi

Nie da się przeżyć życia tak, żeby nigdy nikogo nie zranić. Szczerość może być bolesna, ale dopóki jest właściwa i pozbawiona złośliwości, to nie ma potrzeby, byś musiała czuć się z tego powodu winna. Uważam, że powinnaś otwarcie mu powiedzieć dlaczego nie widzisz z nim wspólnej przyszłości... że ta relacja jest dla Ciebie toksyczna. I te  jego teksty mające na celu wzbudzenie u Ciebie poczucie winy... "bądź taka jaką cię pokochałem"...  Czyli siedź cicho,uśmiechaj się mile, nie poruszaj niewygodnych tematów, bo przez Ciebie i Twoje gadanie wszystko się psuje... Masakra jakaś...

Wyciągnęłam podobne wnioski co Volver i metaksa.
Boisz się ( I SŁUSZNIE), ze chłop uwiesi się na Tobie i będzie liczył na to, że Ty wszystko ogarniesz a chłoptaś biedny, pokrzywdzony Misio bez wykształcenia, pracy, a alimenty płacić będzie trzeba.....
Traktuje Cię jak inwestycję i myśli, że kupi Cię słodkimi słówkami o miłości!!!! Samą miłością człowiek się nie utrzyma. Jak komornik zapuka do drzwi i upomni się o alimenty to .... słowami o miłości i kolorze Twoich majtek Go nie spławisz.
Zanim tu wróci i uwiesi się na Tobie na dobre, daj Mu znać, o swoich podejrzeniach , powiedz wprost czego się obawiasz i.......wysłuchaj kolejny raz Jego zapewnień jak bardzo Cie kocha i że Wasza miłość przezwycięży wszystko. A potem.... zacznij się rozglądać za kimś w swoim wieku, kto mam podobne priorytety i ambicje do Twoich. Kto nie ma zobowiązań i parcia na to, żeby mieć dziecko (uwierz, ze nie wszyscy faceci pragną się spełniać w tej roli).  A może kiedyś w przyszłości oboje dojrzejecie do decyzji o dziecku? A może będziecie realizować się w inny sposób.....
I jestem pewna, że jak zrzucisz z siebie ten balast ( czytaj: chłopca, który się na Tobie uwiesił) , to nie potrzebna Ci będzie terapia i nie będziesz musiała przyjmować dawki szczęścia w postaci tabletek. 
Powodzenia dinkaa  i nie daj sobie wmówić, że miłość przezwycięży wszystko, bo tak nie jest.

Cześć, To mój pierwszy post na Forum.
Ja również chciałbym podzielić się swoją historią. Sytuacja w której ja się znajduję jest jeszcze trochę inna niż poprzedniczek... chyba trochę łatwiejsza.
Piszę to wszystko "na chłodno" tzn. że obecnie nie mam jakiegoś wielkiego problemu, ale chciałabym od czasu do czasu podzielić się z kimś swoimi odczuciami, bo były trudne chwilę i wiem że jeszcze BĘDZIE ich wiele.
Mam 25 lat, mój partner 27. Jesteśmy ze sobą ponad 1,5roku. M. ma 4,5 letnią córkę. Nie jest i nie był związany formalnie z matką dziewczynki.
Miałam wiele wątpliwości, o których pisałyście, gdyby nie wsparcie partnera to chyba bym zwariowała. W naszym wypadku rozmowa jest bardzo ważnym elementem.
Wiele z Was opowiada, że nie jesteście rozumiane przez swoich partnerów, że jesteście stawiane na drugim miejscu, że ich dziecko ma większe przywileje w stosunku do  waszych pociech. Jak to czytam, to stwierdzam, że jesteście bardzo silne, mi chyba serce by pękło. Ja w ogóle jestem mięczakiem, przejmuje się wszystkim. Już przerabiałam temat, że nasze dzieci nie będą takie cudowne jak jego córka, że nie będę miała nic do powiedzenia w wychowaniu naszych dzieci, bo on ma już doświadczenie. I mnóstwo innych głupich myśli przychodziło i przychodzi mi do głowy. Ale to chyba normalne że takie wątpliwości i obawy się pojawiają.
O matce dziewczynki i byłej mojego M. nie chce w tym momencie pisać.
Pozdrawiam ciepło, będę śledzić jak u Was się zmienia ( oby tylko na lepsze). Nie omieszkam dzielić się na bieżąco tymi fajnymi chwilami jak i tymi ciężkimi.

dinkaa, to dwór czyni nas królami. Nie bardzo rozumiem skąd Twoje zdziwienie jeżeli sama swoim zachowaniem utwierdzasz go w przekonaniu, że jest ósmym cudem świata.

Marza2 z całym szacunkiem, ale czytając odpowiedź na mojego posta, jak i wcześniejsze twoje odpowiedzi mam wrażenie że nie czytasz ze zrozumieniem.
Ja stwierdziłam tylko (na podstawie wcześniejszych postów, że WIELE z nas- drugich ma takie odczucia. Nigdzie nie pisałam natomiast że to jest reguła, albo że tak jest w moim przypadku, wręcz przeciwnie- moje potrzeby, obawy są rozumiane przez mojego partnera. Jak sam powiedział- jesteśmy dla niego najważniejszymi kobietami w życiu. Więc stawia nas obie na pierwszym miejscu, przy czym więź między nim a córką ma inny charakter niż między mną a nim i to jest wg mnie naturalne.

Aloha akurat mloda dziewczyne taka jak ty. Ktora nie ma wlasnych dzieci rozumiem ze moze miec czasami problemy w odnalezieniu sie w relacji ja-on-jego dziecko i jego byla. Mnie najbardzjej denerwuja kobiety same maja dzieci z poprzedniego zwiazku, ktore oczekuja od swojego faceta akceptacji ich dzieci czasami nawet glebszych uczuc. Same za to dzieci partnerow traktuja jak zlo konieczne. Dla takiego zachowania nie ma usprawiedliwienia.

Aloha piszesz ze od sylwestra nie widzieliscie sie z mala. Ty jej tylko nie widzialas czy twoj facet tez. Nie wiem czy mieszkacie blisko od siebie czy daleko. Piszesz ze mala ma byc u was w przyszly weekend od sylwestra to bedzie 7 tygodni i w dodatku to jest twoja inicjatywa. Co z tego twojego chlopaka jest za ojciec ze tak rzadko widuje sie z corka. Brak slow pewnie gdyby nie ty to sam by sie spotkal z dzieckiem w wielkanoc.

Byc moze czasami wysuwam zbyt szybko wnioski, ale mam tak kd wczesnej mlodosci i w kazdej prawie sprawie, ale mniejsza z tym. Jesli nie potrafia sie dogadac niech sad ustali kiedy i na jakich zasadach twoj chlopak moze widziec sie z mala. Szkoda ze byla robi jazdy twojemu chlopakowi, nie wie ze robi krzywde dziecku ktore widzi ojca raz na 2 miesiace. Skoro sa takie problemy z weekendami, to moze twoj chlopak jesli ma czas to moglby mala zabierac do siebie w tygodniu na jedna noc.

Staramy się żeby mała regularnie bywała u nas, ale jest bardzo różnie. Ostatnio była dluzsza przerwa z powodu dość gorącej atmosfery między nami a byłą. To że nie było jej u nas tak długi czas, to jest forma kary dla mojego chłopaka to jest chore i tego nigdy nie pojmę ani nie zaakceptuje, jak matka która kocha swoje dziecko, używa go żeby odegrać się na byłym... Ale to jest jej typowe zachowanie, nie szokuje mnie to, ale wkur..a- owszem

I lipa. Wiedziałam, że coś pójdzie nie tak.
Ogólnie założenie było takie, że w sobotę o 9 M. jedzie po córkę i zawozi ją do dziadków (do 19), po pierwsze dziadkowie dawno jej nie widzieli, ona też się za nimi stęskniła, a po drugie mieliśmy spędzić z M. sobotę i odbić sobie za 14, kiedy oboje bardzo długo pracowaliśmy.
Tak jak napisałam, o 19 mieliśmy odebrać młoda od dziadków i spędzić we trójkę resztę soboty i niedziele do 19.
W między czasie chłopak zadzwonił do byłej że prawdopodobnie w sobotę będzie musiał pojechać do pracy i zawiezie J. do dziadków bo dawno się niewidzieli, a wieczorem po nią przyjedzie, czyli tak jak zakladalismy na początku, z tym że sobota oddzielnie (trudno).
Że ona nie wie czy J. może pojechać tam, bo może dziadek będzie pijany ( ojciec M. jest alkoholikiem, ale zawsze jak jest młoda, jest trzeźwy i uwielbia wnuczkę). Oczywiście jest taka możliwość, więc M. powiedział że J. zostanie ze mną. I nagle plany jej się zmieniły, a bo przyjeżdża brat T.( partner byłej) i oni dawno się nie widzieli, przywieź ja w niedziele o 9 ( że w sensie po 1,5 miesiąca nie widzenia się córką, ma ona zostać 24h, dobry żart) i takie sranie w banie.
Jestem wkurzona, powiedział M. żeby w niedziele rano nie zawozil jej, jak będzie problem, to niech sama po nią przyjedzie (ale znając ja, nie będzie jej się chciało ruszyć dupy, bo nie raz już tak było), nie chce żebyśmy po raz kolejny zmieniali swoje plany, bo ona ma jakieś widzi mi się. Poprosiłam chłopaka, żeby jeszcze raz do nie zadzwonił i zrobił tak żeby było dobrze

Powiem tak, w tygodniu to dla nas jest spory problem. Mój facet pracuje 8-19 lub 20.
Z przedszkola (które oczywiście jest w okolicy pracy eks - w sumie byłej pracy, bo niedawno została zwolniona, ale to inna historia) odbiory są mniej więcej do 17, więc musiałby się zwalniać o 15 żeby dojechać tam do 17.
Zdarzało się że było tak jak mówisz marza, czyli w tygodniu, ale tylko wtedy jak była w kropce i już nie miała nikogo, kto mógłby odebrać J.
Poza tym na weekend jest ciężko żeby była u nas, to w tygodniu ( pod warunkiem, że nie ma jakiś planów) to nawet nie ma mowy.

W związku z tym że wywalili niedawno byłą z pracy, tak jak pisałam wyżej, musieliśmy się wstrzymać z pozwem, bo dotyczył on oprócz ustalenia widzeń również obniżenia alimentów.

To się jeszcze trochę potrwa

Ale wczoraj wieczorem chłopak dzwonił do byłej co z tą niedzielą i na chwilę obecną (bo może się jeszcze coś odwidziec ) mamy ja do 19

Więc jest super

Hej linda30,
Zachowanie twojego męża jest cholernie nie w porządku. Ty byłaś w stanie zaakceptować przeszłość męża, nie wiem czy było to dla ciebie trudne, czy nie miałaś z tym żadnego problemu, ale mimo wszystko polubiłaś chłopaka, mimo jego trudnego charakteru. Masz prawo oczekiwać od męża żeby uregulował pewne sprawy. Powinnaś mieć zapewniony przynajmniej jeden dzień, kiedy jesteś tylko ty i mąż. Z racji tego że ja i mój partner dużo pracujemy, w weekendy też czasami trzeba pojawić się w pracy , albo pojechać do rodziców,  albo właśnie przyjeżdża do nas jego córka i przez kilka miesięcy nie mieliśmy dla siebie ani jednego dnia. Było mi źle, czegoś mi brakowało. Pogadałam ze swoim facetem i ustaliliśmy 1 dzień święty- 1 dzień na 2 tygodnie, który spędzamy tylko we dwójkę, choćby się paliło i waliło, albo miał przyjechać prezydent, trudno. Wiadomo że każdy ma jakieś obowiązki, ale tak ustalamy swój plan żeby ten jeden dzień miec faktycznie tylko dla siebie) i to się sprawdza, nie ma żadnych odstepstw. Myślę że u was też udałoby się to wprowadzić.
Jeżeli chodzi o rozstanie, moim zdaniem to byłaby zbyt pochopna decyzja.

Dzięki za rade Aloha92,spróbuję porozmawiać z mężem o takim świętym dniu,choć ostatnio nic do niego nie dociera,jak mówię o swoich uczuciach to mam wrażenie ,że go to nie obchodzi.Mówi jedno a robi drugie. Dziś pomogło mi to forum,mogłam się pożalić w końcu. Skoczyłam jeszcze na siłownie się wyładować,może to jest jakiś sposób dziewczyny,wygadać się i wyżyć porządnie

Chciałam tylko napisać że była nie pozwoliła wziąć małej na weekend, ani dzisiaj ani w niedziele.
Bo nie dostała pełnych alimentów. Wygląda to tak, że M. ma zasądzone 800zł alimentów + zaległości (teraz jest to ok.9tys) bo oprócz bieżących wpłat jest jeszcze 700zł. Czyli co miesiąc 1500zł dostaje, umówił się z nią tak, że jak będzie cięższy miesiąc to nie wplaci pełnej sumy, powiedziała że ok i faktycznie tak było... dopóki nie trafiły się te gorsze miesiące. Często zdarzało się tak że nie zgadzała się na widzenie bo M. nie wpłacił pełnej kwoty.
A teraz sytuacja z dzisiaj.
Na początku miesiąca chłopak przelał byłej 700zł, powiedział że jak w piątek dostanie wypłatę, bo dostaje co piątek, to przeleje jej resztę-ok- uzgodniono o której ma przyjechać po córkę itd. Pięć razy pytała czy na pewno zrobi jej przelew.
W pracy, szef przeprosił go i resztę ekipy że nie da rady zranić im wypłaty teraz tylko dopiero w pn, że jeżeli bardzo chcą to ewentualnie wyjmij z lokaty rocznej, ale wolałby tego nie robić. Żaden pracownik nie miał nic przeciwko, mój M. myślał że nie będzie problemu, ale się mylił. W piąte po pracy dzwonił, przeprosił eks, powiedzial ze jest taka i taka sytuacja. Pokłócili się, straszyła go prokuratorem (norma, albo sąd, albo policja, albo prokurator)W sobotę rano napisała sms, że plany się zmieniły i ma nie przyjeżdżać po córkę

Pytam się co mają pieniądze do widzenia się tatą. K...a, oprócz potrzeb materialnych, muszą być też zaspakajane potrzeby emocjonalne, ale widać że wg eks te pierwsze są ważniejsze

Nie wiem, w którym momencie marza stwierdziłaś że mój chłopak nie interesuje się córką?
Kilka razy proponował, żeby razem we trójkę spędzili trochę czasu, że dla małej to by było dobre.
Ona się nie zgadza, więc nie wyobrażam sobie, żeby się zgodziła na to, że przyjedzie do nich do domu i przeczyta córce bajkę.
Na to z kolei ja nie chciałabym się zgadzać, mam do tego prawo i nie uważam że przesadziłabym w tym przypadku.
Jest wiele innych możliwości żeby tata przeczytał dziecku bajkę na dobranoc i to nie koniecznie w domu byłej. Gdyby były normalne relacje, to mogłoby się to odbywać chociażby co 2 tygodnie. A pomijając już wszystko, to ona woli bajkę na dobranoc oglądać, bo kilka razy proponowaliśmy jej, a po przeczytaniu włącz bajkę włącz bajkę ja to się już nie chce wtrącać ale chyba coś jest nie tak jak dziecko na 24h doby ogląda bajkę przez 8-10h
Porąbane to wszystko i męczące.
Sory za takie marudzenie, ale jakoś zdenerwowałam się tym wszystkim. Bardzo bym chciała żeby to wszystko się jakoś unormowało, wyjaśniło. Stresuje mnie ta cała sytuacja. Jedna osoba mąci 4 osobom w życiu w tym sobie. Bez sensu

linda30, faktycznie znalazłaś się w trudnej sytuacji, ale Twój mąż także. Problem polega na tym, że jego eks zaskoczyła go swoją decyzją i dlatego nie mógł wcześniej ustalić z Tobą nowych zasad i warunków opieki na synem.
Wiedziałaś, że ma dziecko, a jako ojciec ma dokładnie takie same prawa i obowiązki wobec własnego dziecka, jak jego matka. Wiadomo, że sądy najczęściej przyznają miejsce zamieszkania dziecka przy matce i chociaż ojciec ma obowiązek brania udziału w opiece i wychowaniu, to jednak znajduje się w zdecydowanie wygodniejszym położeniu, jako weekendowy ojciec z doskoku.
Co za tym idzie na matkę spadają główne ciężary związane z wychowaniem dziecka, to ona ma ograniczony czas i możliwości np. rozwoju zawodowego, czy ułożenia sobie życia.
Nie ukrywajmy, większość mężczyzn nie chce wiązać się z kobietami obarczonymi dziećmi z poprzednich związków.
Tak jak większość kobiet nie marzy o byciu samotną matką, Ty też z pewnością nie chciałabyś znaleźć się w takim położeniu.
Oczywiście, sposób w jaki matka chłopca dała upust swojej frustracji, jest fatalny, potraktowała swojego syna jak przedmiot, nie urywając przed nim, że ten jest przeszkodą do jej szczęścia. To po prostu okropne. Trudno się dziwić, że w tych okolicznościach ojciec stanął na wysokości zadania.
Nie dziw się także, że szykuje w Waszym mieszkaniu pokój dla syna, przecież to jego dziecko. Nie uważasz, że to bardzo przykre, gdy dzieci z rozbitych związków przychodzą do ojca i czują się niczym intruzi sypiając kątem w salonie na sofie, albo na jakimś materacu?
Rozumiem, że chciałabyś, aby Wasze wspólne dziecko miało dobre warunki i takie same warunki Twój mąż chce stworzyć swojemu synowi.
Nie był gotowy na taką sytuację, choć może powinien.
Rozumiem także, że dla Ciebie jest to bardzo niekomfortowa sytuacja, ale nie uważam za niesprawiedliwe rozwiązanie, żeby teraz ojciec przejął główny ciężar opieki nad synem (zwłaszcza, że ten jest w trudnym wieku), skoro przez 13 lat robiła to matka.
Jednak okoliczności i sposób w jaki do tego doszło (zachowanie matki) jest po prostu karygodny. Chłopak będzie miał uraz na długie lata.
Zostałaś postawiona przed faktem dokonanym tak jak Twój mąż.
Odradzam pomysł z pisaniem jakiś anonimów do jego eks. Tak jak Wy musicie załatwiać sprawy między sobą, tak oni jako rodzice także.
Uważam, że powinnaś stanowczo dążyć do tego, żeby Twój mąż jak najszybciej załatwił formalnie opiekę nad synem, alimenty od jego matki (czy ona cokolwiek płaci?) oraz zakres i terminy kontaktów. Jeżeli będzie postanowienie sądu, to ona będzie musiała dostosować się do niego i prawdopodobnie zająć się synem dwa dni w tygodniu, co drugi weekend oraz tradycyjnie zagwarantować mu m-ąc wakacji i tydzień ferii zimowych.. czyli dokładnie tak, jak do tej pory robił to ojciec.
Stanowczo i konsekwentnie wymagaj od męża żeby uczył syna obowiązków domowych, dostosowania się do zasad panujących w Waszym domu, a przede wszystkim szacunku do Ciebie. Uważam, że Ty także masz prawo wymagać od młodego, skoro mieszkacie razem, nie jesteś jego służącą.
Musisz liczyć się z tym, że jego syn może z Wami mieszkać przez kolejne 8-10 lat, dopóki się nie usamodzielni. Najgorsze, co mogłoby się temu dzieciakowi przydarzyć, to gdyby jeszcze ojciec się go pozbył.
Twoja sytuacja jest trudna, zwłaszcza, że marzysz o dziecku, z pewnością musielibyście zorganizować większe lokum.
Rozmawiaj z mężem i nie odpuszczaj, nie pozwól się zbywać, dziecko jest ważne, ale to Ty jesteś żoną i on ma obowiązek liczyć się z Twoim zdaniem.

W druga strone, to chyba tez nie jest spelnienie marzen

dinkaa ale Ty masz świadomość, że póki co, to on pokazuje tę swoją lepszą wersję ? Przypuszczam, że aktualnie nawet się stara... ciekawe tylko jak będzie wyglądała proza Waszego życia za jakiś czas...
Czy mi się wydaje, czy chciałabyś przeczytać w tym wątku jakieś zapewnienie w stylu, że miłość wszystko zwycięży i "wszystek" się ułoży... ? Owszem,  prawdziwa miłość działa cuda ale do tego potrzeba dwóch stron naprawdę kochających i tak samo mocno zaangażowanych w związek. Myślisz, że człowiek który nie potrafił nawiązać głębszej relacji z własną "potomką" jest w stanie stworzyć "zdrowy" związek z kobietą ? U mnie to budzi poważne wątpliwości. Nie sądzę aby on dla Ciebie w kwestii troski, czy uczuć wydobył coś więcej z siebie, niż jest w stanie wykrzesać dla własnego dziecka.
Przestań może przez jakiś czas żyć jego problemami... za wszelką cenę być mu "przydatną"... sterować nim. Przestań prostować jego ścieżki i puść go "samopas" . Zobacz go takim jaki jest naprawdę, a nie jakim chciałabyś żeby był... Potem zdecyduj. Mnie on jawi się jako mało ogarnięte dziecko. Chcesz komuś całe życie matkować ? Ty masz nieco inne potrzeby i aspiracje... trudno się Wam będzie na tej płaszczyźnie porozumieć. Z czasem co najwyżej małżonek przyklei Ci łatkę snobki albo wiecznie "nienażartej" baby...