Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

No i za długo był spokój....
Witam. Już piszę ...
Najmłodszy pasierb (mieszka z nami) ma wkrótce 18-te urodziny. Chciał abyśmy zrobili małą imprezkę (tort itp) dla chrzestnych i rodzeństwa. No myślę, co za problem. Korona z głowy mi nie spadnie jak poczęstuję kawą i tortem brata jego matki (brata ex żony mojego obecnego męża). Uzgodniliśmy z młodym na kiedy ma zaprosić gości, zamówiliśmy tort a tu niespodzianka....
Przyjeżdża mamusia, zarezerwowała lokal i robi tam imprezkę dla rodzinki. Wszystkich już zaprosiła tylko nie nas. Młody głupio się tłumaczy, że może tego torta to weźmie na imprezę z mamą bo dla nas trzech to będzie za duży cały ... Mówię, nie ma sprawy. Tort odmówię, zaliczkę przeznaczę na inny placek i po problemie. Mnie nie zależy aż tak bardzo na robieniu mu imprezy. Jednakże oboje z mężem mamy niesmak. Cholera, my utrzymujemy dzieci, robimy przy nich wszystko, a ona wpada raz na kilka tygodni i jest cudowną matką. Tak to na alimenty nie ma pieniędzy a tu obiad w knajpie robi dla 15 osób. Jak była mowa o dołożeniu się do wesela starszego to usłyszeliśmy że nie ma z czego, że ma duże swoje wydatki. Mąż żartuje, że chyba miała na myśli kosmetyczkę, fryzjera i kieckie bo za jej nocleg też my mamy zapłacić.
A tak wogóle to nie wiem, czy mój niesmak to przesada? Mnie wydawało się, że jak już robi w lokalu to ojciec i ja też powinniśmy być zaproszeni.

Młody zadzwonił zaprosić i odmówiła, bo to zbyt daleko jechać, kilka dni później zadzwoniła do niego i powiedziała mu, że przyjedzie i zarezerwowała lokal.
Chciał tylko imprezę dla chestnych, więc miała być na 7 osób. Powiększyliśmy ją o rodzeństwo i matkę czyli o 3 osoby, a ona zaprosiła na swoją jeszcze drugiego brata z żona i koleżankę z mężem.

hej to trwa już 3 lata, i tak często czuję się jak przysłowiowe koło u wozu, mówię mu o tym a on jak by nie rozumiał o czym ja mówię, i o co mi chodzi, takich " soczystych " rozmów między nami były tysiące.......całe nasze pożycie jest przepełnione taką dziwną niepewnością i poczuciem braku stabilizacji, tzn ja tak czuję....ten syn i jego wymagania, to w jaki sposób jego ojciec formułuje swoje oczekiwania, że powinnam się bardziej zaangażowac itd itd...tymczasem ja nigdy nie byłam niemiła czy zła dla tego dziecka, czuję się bardzo niesprawiedliwie oceniona i dotknięta, własciwie obrażona, tym jego "syna", wykluczeniem nie z najważniejszej w jego życiu uroczystości, z powodu jego obaw, że ja rzekomo mogę robic jakies awantury itd.....dlaczego tak myśli....moj facet wyjaśnił mi że prawdopodobnie słyszał kiedyś może jak ja się wyrażałam o jego matce imoże dlatego się boi....ale tak naprawdę to już wcześniej narzekał że go budzę rano w niewłasciwy sposób i dlatego postanowił, że nie będzie spał w domu tylko u babki, kiedy ojciec zaczyna pracę wcześnie i ja musiałabym go obudzic......poza tym kiedy już jesteśmy razem wszyscy w 3. to chłopak 14 letni śpi na podłodze z nami w naszej sypialni na podłodze, bo twierdzi, że nie może sam zasnąc w swoim pokoju..........!!!!
odnośnie retoryki mojej: piszę :"czuję się nie szanowana zamiast on mnie nie szanuje" bo staram sie wyrażac moje uczucia, co ja czuję bez analizowania czy on rzeczywiście to robi czy nie, ja tak czuję, a czy on ma taki zamiar czy rzeczywiście mnie nie szanuje tego nie wiem...............
no tak wymiksowac się ze związku, itd ale ja wiem że to chory związek i problem polega na tym , że wciąż w nim tkwię..........i wciąż mam nadzieję, że może wreszcie tym razem wszystko będzie dobrze i normalnie

Ewarg, nie dziwie Ci się, ż eczujesz rozgoryczenie W tej sytuacji. Też bym się tak czuła. DO tego nawet nie zaproponowal żebyście przyszli. Okropnie musieliście się czuc. Myśle, ż etwoje uczucia nie są nadwyraz w tej sytuacji i powinniście o tym powiedziech chłopakowi bo potraktował was okropnie.

Wioletta dla mnie to co piszesz to jakis absurd. Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji. Trwa to ju ż wystarczająco długo a ty robisz za kozła ofiarnego, a ojciec dziecka nie robi specjalnie dużo. I nic to nie zmieni bo tak tez sobie pozwoliłas na początku, a pewnie i on nie chce zmian. Młody robi z wami co chce i zaczyna korzystac z "przywileju" biednego dziecka. Wiem, że zakończyc zwiażek nie jest łatwo i każda z nas miała takie dylematy ale miec nadzieję, trzeba staran każdej ze stron i coś musi się zmieniac. U ciebie chyba tak nie jest. Więc już raczej się nie zmieni.

Ewarg uważam, że bardzo mądrze postąpiliście. Mnie niestety czasami tego brkuje i mnie poniesie. Mam nadzieję, że uda mi sie tak postępowa jak wam
Nie ma tego złego...weekend we dwoje to świetny pomysł. Sama bym dużo za taki dała

Krycha50 a do czego ta odpowiedz?

Dziewczyny, jestem sama w podobnej sytuacji i nadziwić się nie mogę jednemu: za każdym razem jak czytam o kolejnym "wybryku" to mi oczy coraz bardziej na wierzch wyłażą. Już się chyba nie powinnam dziwić, a jednak... Co takie zachowania dają? Mają te babska satysfakcję że komuś co popsują? Na krótką metę, szydło z worka wyjdzie, jeżeli nie teraz, to później, dziecko sobie w końcu swoje pomyśli. Dzieci nie są głupie, ale robienie wody z mózgu im nie służy w żaden sposób.
Ewarg, Twój niesmak nie jest przesadzony, ja też bym się głupio czuła. Głupio, to mało powiedziane. Ręce do podłogi opadają. I co w takiej sytuacji zrobić? Jedynie iść na imprezę, jak gdyby nigdy nic. Niech to da babie do myślenia...Synowi na pewno też było przykro - jego też matka postawiła w delikatnie mówiąc, niezręcznej sytuacji.
Wioletta, cudu nie ma i nie będzie, tak sądzę. To może okrutne i brutalne, ale jeżeli Twój facet nie zmieni podejścia, to z własnego doświadczenia wiem, że głową muru nie przebijesz. A że don Kichotem nie jesteś, to z wiatrakami walczyć nie musisz. Piszesz, że tkwisz w chorym związku...Uważasz, że jest chory z tego konkretnego powodu czy masz na uwadze inne względy? Bo w tej sytuacji naprawdę musiałby się facet zdrowo postarać. Prawie padłam, jak przeczytałam, że 14 letnie dziecko śpi z Wami w jednym pokoju. Syn na dodatek...No ale jest tak, bo ktoś na to pozwala i tak nauczył. A dziecko jedzie na poczuciu, że jest biedne, pokrzywdzone i dlatego mu wszystko wolno - tak się też nie dzieje z winy dziecka. Jedna znajoma kiedyś powiedziała: " nie ma złych dzieci, są tylko źle ukierunkowane przez dorosłych". I przyznaję jej świętą rację. Zastanów się Wioletta, jakie masz opcje. Co jeszcze możesz zrobić chcesz zrobić. Jeżeli nic - uciekaj.
Ja ostatnio hołduję zasadzie: nie wtrącać się. Pilnuję naszych wspólnych ustaleń co do planowania czasu i tyle. I chyba jestem zdrowsza od tego....

Hmm
nic nie jest czarne albo białe...no i własnie tak też jest z nami ............wszystko co dotyczy jego syna jest dla mnie przymusowe, wszystko co dotyczy jego ojca jest cudowne i oczekiwane.....ja sama tego nie rozumiem............wszelkie moje starania żeby unormowac sytuację wynikają jedynie z chęci bycia z moim facetem. Co drugi weekend jedzie chłopak do swojej matki i wtedy jesteśmy sami, i jest nam tak dobrze obojgu bez tego balastu...........no ale on wraca i nic tylko oczekuje.....że j a ni mniej ni więcej tylko, że będę dla niego, że będę z nim robiła różne rzeczy, odrabiała lekcje, wymyślała zabawy, itd....a ja tego nie znoszę, i jego ojciec mówi, że przecież jego syn wymaga tak niewiele i dlaczego ja nie potrafię stanac na wysokości zadania? ja wiem dlaczego, ale nie mogę mu tego powiedziec: bo to jest nie moje dziecko, nie jestem w stanie wykrzesac z siebie żadnych uczuc do niego, ciągle widzę w nim tę jego matkę, do której jest zresztą bardzo podobny......nie potrafię go głaskac i opowiadac jaki to on jest fajny, bo dla mnie nie jest on fajny..............itd
całą sprawę komplikuje teściowa, która mieszka za ściną i oczywiście jak cała swita tak i ona stawia chłopaka na piedestale i nie poddaje żadnej obiektywnej ocenie.
Dlaczego jeszcze tu jestem, myślę, że z wygody, nie chce mi sie zaczynac niczego od początku, ale zaczynam widziec pozytywne objawsy u siebie samej. Mianowicie zaczęlam sie rozdlądac za domem, który by mnie było stac kupic, jestem na obczyźnie i nie chcę wynajmowac, mimo, że mam wciąz mieszkanie w Polsce. Tak czy inaczej do Polski nie wróce, ze względów zawodowych i finansowych, byłoby to bez sensu.
Tak więc próbuję udawac, że mogę jaoś zafunkcjonowac z chłopakiem, udaję, że wszystko jest ok, odrabiam z nim lekcje, zaczął spac w domu i porozmawiałam z nim. Powiedziałam, że dopóki on mnie sam nie zaprosi na swoje przyjęcie, to ja napewno nie przyjdę, żeby się tego nie bał. Powiedziałam, też, że mimo to możemy byc przyjaciółmi, i podałam mu rękę, odpowiedział tym samym gestem.....nigdy wcześniej z ni nie rozmawiałam. I atmosfera sie naprawiła, na jak długo nie wiem, wiem że dużo zależ ode mnie. Dlatego bojąc się następnego razu próbuję się zobaczyc siebie samą, i przyzwyczajam się do tej myśli.....Głupie???

Dzieki Alutka. No prawie mnie "rozgryzlas" :-) tzn. tak mialam takie mysli, ze moze  "od nowa" to recepta na wyrwanie sie i przerwanie tego zametu. Ale jednak nie mam 18 lat ale troche wiecej i realnie biorac zycie wiem ze kazdy ma przeszkody nie do pokonania.
Ot tak myslalam ze moze ktoras z Was kobitki "postawi mnie na nogi" jakim dobitnym slowem a moze wrecz przeciwnie. No ale ciesze sie i tak ze jestescie i to wazne. (kurcze  a moze jakas terapia by mi przydala co? :-) jak myslicie? ) Fajnie byloby sie  z Wami spotkac gdzies w realu i pogawedzic....
Ale jak mnie pocieszasz Alutka, ze podobnie to u Ciebie wyglada to nie bede od razu rwac wlosow z glowy co? :-)
Oj ciezki ten moj facet choc fajny, wrazliwy tylko szkoda ze obecnie nie do mnie.....  jakbym wyczuwala narosle poczucie winy. Czy to mija czy ma sie moze nastawic ze bedzie gorzej? Prowadzimy razem firme i idzie niezle  ale w koncu to jedna strona zycia. Nie moge czerpac radosci tylko z "oplacalnej" roboty ;-)  jest jeszcze nasza coreczka ktora chcialabym uchronic od materialnego zaklamania w jakie wpakowala dzieci exiaz mojego m. Nagle "czesciej" dostrzegaja tatusia (nawet smsa na urodziny wrzuca) bo matka ( znana nawet wsrod swojej rodziny jako "placzka na zawolanie" "manipulantka" ) zmienila "front" i wmawia im obecnie ze im czesciej odzywac sie beda to "wiecej jej wpadnie" do budzetu. Musze Wam powiedziec ze jeszcze przed 2 laty sytuacja byla patowa a moj m mial dosc "zabiegania" o ich uwage i kontakty.  Byl spokoj, zero skomplikowanych sytuacji, zero telefonow pod pretekstem itd....   No dzieci wiadomo niewinne ale 14 lat i 16 lat to juz wiek prawda? Wiedza co mowic jak mowic i co.....opowiadac matce by ta potem "miala informacje pod reka". 
Dluga historia wiec potrzebva duzo i miejsca aby ja opowiedziec tutaj... :-)

Anitka, Twoje odczucia są podobne do moich.:)Nie rwij od razu włosów z głowy,jeszcze chwilę poczekaj:D Czujesz że potrzebujesz terapii? Ja chodzę, już od roku. Zaczęłam, bo miałam ewidentny problem z zaakceptowaniem sytuacji w której się znalazłam na własne zresztą życzenie. Wyszło przy tym mnóstwo innych rzeczy, o których nie miałam pojęcia, więc na razie z terapii nie rezygnuję. Raz jest lepiej, raz gorzej, ale w zasadzie wychodzi na plus. Terapia wprawdzie nie jest złotym środkiem, bo nikt za mnie moich problemów nie rozwiąże, ale za to dostrzegam mnóstwo rozwiązań, które wcześniej uchodziły mej uwagi.
Wyczuwasz u partnera poczucie winy..? Nie wiem czy to mija,zależy od wielu czynników, natomiast wiem, że często zmienia kierunek. I niekiedy nawet pomaga w opanowaniu sytuacji.
Wioletta, ja też żyję w partnerskim związku i "wspólnych" dzieci nie mamy póki co. Naprawdę wierzysz w to, że dziecko cementuje związek...?Ja nie wierzę, wiem natomiast, że łączy ludzi na zawsze. Ale cementuje i łączy to dwie różne rzeczy, jeżeli rozumiesz o co mi chodzi. Jak wygląda życie drugich żon, też tutaj widzisz. Nie jest łatwo. Ja jestem na etapie, gdzie ucisk w żołądku, o którym mówisz, dezorganizuje mnie tylko wtedy kiedy na to pozwalam. Tak nie było, kosztowało mnie to sporo pracy, ale już potrafię to kontrolować. I mam nadzieję że mi tak zostanie....

Wioletta dziecko nie cemetuje związku i tego możesz byc pewna,a jeszcze czasami może byc gorzej i potem jest kolejne dziecko z rozbitego domu.
Życie drugich zon nie jest łatwe ale da się zyć ale facet musi stwać po twojej stronie. Jemu tez nie jest przeważnie łatwo bo stoi między młotem, a kowadłem, a czasami i jeszcze inni sie dokładaja. Spoczywa na nim duży cięzar i sam też ma mnóstwo stresów.
Powiem szczerze, że w takiej sytuacji w jakiej czasami był mój m to niektórzy sobie w łeb strzelaja. Więc tez mu nie zazdroszcze.
Z jednej strony dziecko, które kocha, a nie zawsze może bo mamusia utrudnia, a z drugiej strony kobieta którą kocha i która często cierpi bo on ma przeszłośc. Nie jest im łatwo.
Jesli chodzi o poczucie winy...myśle, że każdy taki rodzic ją ma w stosunku do dziecka ale nie może ona przysłaniac mu oczu. Nie może sie nia tylko i wyłącznie kierowac bo to będzie ze złym skutkiem dla tego dziecka. Dziecko w końcu ( a to się dzieje szybko) zorientuje się o co chodzi i zacznie to wykorzystywac. A w życiu codziennym nikt nie będzie sie nad nim rozpływał i pobłażał bo jest z rozbitej rodziny. Takiemu dziecku nalezy pokazać normalne relacje i jak rodzina może wyglądac, a do tego potrzebne sa normalne relacje między partnerami. Z matka nie wyszło...trudno ale dziecku nalezy pokazac że tak nie wygądaja wszykie związki.
Wiesz ja tez reaguje nerwowo na jakies sytuacje z młodą. W środku często mnie ściska i gniecie ale co zrobić. Szczególnie wtedy jak bym coś załatwiła inaczej niz on. Rozmawiam wtedy z nim i obieramy wspólna strategie bo juz doświadczenie nas nauczyło, że tak działa najlepiej na wszytkich. Najgorsze jest jak między wami jest rozłam. Ty co innego, on co innego albo jeszcze na złośc. Wtedy wykorzystuja to wszyscy na około, a tracicie wy.
Co do terapii to popieram. Sami tez bylismy i dużo nam to dało.

Alutka dzieki!!!  chyba skorzystam bo jak slysze Twoj dobry duchowy nastroj to mi sie od razu serducho usmiecha w srodku :-)
Waham sie i waham ale czesto mi sie wydawalo ze "samo przejdzie" ze sobie cos tam "wladuje do glowy " z czasem i bede dalej OK. Ale widze czuje ze m alboe zajety praca (mamy razem firme) albo "rekompensowaniem niepelnej rodziny" dzieciom poprzez wakacje, na ich zawolanie a to laptop, a to komory wypasione (juz nawet czuje ze nie dzieli sie ze mna tym ze wlasnie go o tyle a tyle poprosili a kiedy robil to bez pytania) - 14 latkom..... no co Ty na to? czy tez tak macie ze jak ja lub np. on kupimy sobie dajmy na to markowa bluze lub nowa komore,laptopa do firmy bo pracownicy doszli , to od razu mam miec poczucie winy i "rekompensowac" to dzieciom???? Kurde czy kazdy nastolatek nosi takie cos do szkoly? no i stad sa te nasze gadania, klotnie. Jak mozna tlumaczyc sie (jako ojciec ktory oprocz ze chce sie czesciej widziec chce tazke DOBRZE PRZYZWOICIE JE WYCHOWAC) ze "jak bylem maly tez chcialem miec jakies gadzety" albo "teraz kazdy nastolatek chcialby miec takie cos"  - ZGROZA. A to przeciez pierwszy krok do wykreowania materialnych "istot" ktorym nalezy sie to czy tamto - bo przeciez bidulki z niepelnej rodziny. One juz wyczuly ze "ojca mozne nagiac" - jak slyszalam - wiec tylko czekac ze jak dalej tak bedzie to niedlugo wyskocza z tekstem  "co, nie chcesz nam tego kupic - to sie gon" , tak? I jak to rozmawiac sama widzisz. 
Nie ma co,  poslucham Cie Alutka. 
Pozdr

Na szczęscie u mnie nie ma takiego problemu. Mój maz nie rekompensuje młodej wszytkiego prezentami bo wie, że z tego nie ma nic dobrego. Poza tym staramy się jej tłumaczyc jaką wartośc ma pieniądz i że nie rośnie na drzewie. A jak już coś kupujemy to obudwojgu dzieciom. Mój m tyle spędza z córka czasu, że takie rzeczy jak rekompensowanie jej braku ojca przez prezenty nie sa potrzebne. Poza tym, powiem szczerze to my utrzymujemy młodą w dwóch domach, płacimy za badania, za dentystę, za wszytko inne. Mamusia tylko stwarza pozory że dokłada się do dziecka. W ferie młoda jedzie na obuz narciarski, który zorganizowala mamusia i napaliła dziecko ale zapłaciliśmy za niego my, a na zjazdy mausia wyciagneła od babci czyli matki mojego męża. Sama nie dołożyła nic no ale jak przyjdzie co do czego to ona sobie ze wszytkim radzi sama

Wlasnie jestem po kłótni ze swoim mężem, siedzę  sama w pokoju i z nerwów nie mogę niczym sie zająć, postanowiłam więc poszukać wpisów kobiet które są w podobnej sytuacji jak ja- i trafiłam tutaj. Sytuacja jest właściwie banalna i prosta, ale tak potwornie mnie wkurza.. ze jak za chwilę tego nie wyjaśnimy, to się rozwiedziemy a slub był dopiero parę miesięcy temu.
Mój mąż jest rozwodnikiem. Z byłą żoną związał się gdy miał 21 lat, w tempie światła zrobili dzieciaka, a po 3 latach od chwili ślubu nastąpił rozwód- on go chciał. Nie pasowali do siebie kompletnie. Ale że mój mąż jest odpowiedzialnym facetem za co go oczywiście cenię, pomimo rozwodu zajmował się synem tak jakby rozwodu nie było, i tak jest do tej pory. Chłopak ma w tej chwili 14 lat, chodzi do gimnazjum, po rozwodzie został przy matce. Mąż widuje się z nim 2 razy w tygodniu, przez telefon rozmawiają 3 razy dziennie, spędzają wspólnie wakacje, płaci na syna sporo pieniędzy bo 2 tys miesięcznie- sąd zasądził 500zł, ale mąż chce żeby dziecku niczego nie brakowało. W efekcie my ostatnio siedzimy w domu bo mielismy problemy finansowe ale syn 2 razy w roku wyjeżdża na wakacje za granicę- własnie wrócił z 2tygodnioych ferii w Alpach. Dodam, że nas nie stac aby pojechac na weekend choćby w Polskę. Ale ok, nie rwę włosów z głowy bo juz nawet przestało mnie to wkurzać. Za to ciagłe telefoniczne kontakty mojego mężą z byłą i na odwrót powodują że krew mi się burzy. Rozmawiają własciwie tylko wtedy kiedy mąż jest w pracy- kiedy jest w domu, on do mniej nie dzwoni bo boi się mojej reakcji, ale jej czasem się zdarza (bez względu na porę). Mąż na pewno mnie bardzo kocha i mogę mu ufać, jest cudownym facetem, ale oststnio stałam się bardziej wyczulona na kontakty z byłą  i nie mogę sobie z tym poradzić. Mąż tłumaczy mi że z byłą nic go nie łączy oprócz dziecka i telefonicznie rozmawiają tylko i wyłącznie o synu i to on jest powodem kontaktów. Ale żeby rozmawiac 2 razy dziennie?dziecko jest normalne, zdrowe, inteligentne, dobrze radzi sobie w szkole, na moje oko nie ma o czym tak czesto rozmawiać. Wiem, ja jeszcze nie mam dziecka, więc moga podnieść się głosy że nie wiem jak to jest bo faktycznie nie wiem, wiec prośba- pomóżcie mi to zrozumieć. O co w tym chodzi?

Shedir, dzięki za odpowiedź. No właśnie- o czym można rozmawiać? przecież nawet temat szkoły da się wyczerpac dość szybko. Wczoraj wieczorem wykrzyczałam mężowi (bo już mnie szlag trafił) że do końca przyszłego tygodnia ma nam zalatwić psychologa rodzinnego, bo ja chcę się dowiedzieć czy jego kontakty z byłą są faktycznie uzasadnione dzieckiem czy tak jak też Ty zauważyłaś- są one raczej podyktowane pewnego rodzaju przyzwyczajeniem. Wiem że ze strony jego byłej nic mi czy nam jako małżeństwu nie zagraża, ale po prostu nie chcę żeby tak często sie kontaktowali, uważam że jest to nie fair w stosunku do mnie.W końcu ja nie mam byłego do którego dzwonię, czy to w tajemnicy czy na oczach męża. Poza tym wiem czym by sie to skończyło- totalną awanturą. No ale jak widac tematem dziecka można wytłumaczyc wszystko i ja też to wiem, mój mąż też to wie i nawet taki stan rzeczy krytykuje jesli dzieje się tak u znajomych...
Nie mam pojęcia jak się sytuacja rozwinie- mam 2 wyjścia: albo zaakceptować, albo wyladować u psychologa. bo sami nie jestesmy w stanie tego przewalczyć (wiem, bo próbowalismy). Fatalnie się z tym czuję.

No właśnie, ja też myslę że to najlepsze wyjście. Zobaczymy czy mój mąż weźmie to sobie do serca i umówi nam wizytę. Dam znać. Póki co po wczorajszej kłótni nie odzywa się do mnie, a ja oczywiscie myslę czy już dzwonił do swojej byłej omówic jakis niezwykle ważny temat dotyczący dziecka.

Hej:)
Kurczę, niby tu wchodzę codziennie a na te posty to chyba zaślepłam, bo widzę dopiero teraz. Ale prędziutko odpisuję...
Przede wszystkim witam nowe twarze:)
EdiMedi, pojęcia nie masz jak ja Cię świetnie rozumiem. U mnie też jest tak, że mój często gada z ex przez telefon (no, może dwa razy dziennie to nie, bo bywa, że się cały tydzień tamta nie odezwie bo ma o coś focha). Tak się właśnie zawahałam, czy napisać, że się często z ex widuje,ale chwalić Boga, tak nie jest,więc oddam sprawiedliwość. Mój też do mnie mówi, że rozmawia z nią tylko na tematy związane z dzieckiem i ja nie wątpię, że tak jest, ale jak powiedziała Shedir ileż można o dziecku rozmawiać? Codziennie? Dziecko jest zdrowe, inteligentne, dobrze się uczy i generalnie problemów nie sprawia, więc o czym? I też to tak jak Ciebie telepie. Kiedyś jak się już porządnie wkur,,,to zapytałam, czy może życie składa się wyłącznie z jego ex? I jej problemów? Przez moment to miałam wrażenie, że jak otworzę lodówkę, to ją tam zobaczę...! Zrobiłam awanturę, dla przypomnienia od czasu do czasu ją powtarzam, ale to córka zaczęła odbierać telefony od niej, poza tym mała ma swoją komórkę i niech mamusia dzwoni do niej (zakładając, że będzie pamiętała o tym aby jej ten telefon dać kiedy mała jest u nas no i że w ogóle kupowanie ośmiolatce komórki ma sens).Co z tym zrobić? Dla faceta nie jest to problem, dla drugiej i owszem. Ja po prostu często przypominam, że mi to przeszkadza, widzę efekt więc przycicham.
Girl, czuję podobnie do Ciebie  i wiem jedno, że na siłę uczucia nie wskrzesisz. Miłość rodzica do dziecka jest bezwarunkowa, Twoja nigdy taka nie będzie,jeżeli zakiełkuje cokolwiek, to tylko dlatego, że sama będziesz tego chciała.Nie może Twój partner wymagać od Ciebie, że jego dziecko będzie dla Ciebie najważniejsze. To nie jest fair. Fakt, że dziecko jest małe i wiele zależy od Ciebie- to prawda. Dzieci świetnie wyczuwają fałsz, więc raczej nie powiedzie się udawanie przed nimi czegokolwiek. Spróbuj na początek znaleźć coś, co zaciekawi małego, coś, co będziecie mogli robić wspólnie, my np często razem gramy wspólnie w gry i chodzimy (albo jeździmy na wycieczki). Spróbuj znaleźć coś, co możecie robić wspólnie, ale Tobie też będzie sprawiało frajdę. Nawet niewielką, ale zawsze. Ja się kiedyś tak wkręciłam, że ani się obejrzałam, a mała już miała na głowie zrobioną przeze mnie koronę, he he. A nie jest łatwo mnie zaciągnąć do wspólnej zabawy, bo jestem, przyznaję bez bicia, okropnym leniuchem. A tak w ogóle..skąd się bierze wrażenie, że dziecko chce pogodzić rodziców? Też mi tak czasem pika...No i trzeba pamiętać o tym, że to nie ja jestem matką dziecka mojego faceta i nigdy nią będę (no chyba że będziemy mieć własne). To trudne....

Jak był raz u nas to grałam w nim w gry na internecie, rano jak moj spal to tez albo cos ogladalismy albo gralismy. Jak jezdzilismy do malego na noc zeby go pilnowac to tez wiekszosc czasu ja z nim gralam na komputerze w jego gry choc po 2 h byłam tym znudzona. Mój ukochany uważa że skoro on jest dla mnie najważniejszy to powinnam podobnie traktować jego dziecko bo to jest jego cząstka... Nie wiem skąd się bierze to wrażenie ale czytałam że dzieci, szczególnie te małe przechodzą pewne etapy... Oto one;

Fazy procesu akceptacji rozwodu przez dziecko:
*odrzucanie i zaprzeczanie
*nadzieja na powrót
*aktywna działalność na rzecz powrotu rodziców do siebie
*rezygnacja z prób scalenia rodziny
*akceptacja stanu rzeczy.

Podobno tak jest i ja własnie w moim przypadku zaczynam to dostrzegac. A może to tylko siła sugestii? Dodam że ja ze swoim partnerem jestem 1,5 roku. Planujemy niedlugo slub i wesele. Dziecko oczywiscie tez planujemy, a jesli finanse pozwola to nawet dwojke albo wiecej.
My jesteśmy na razie na etapie pomysłu kupienia małemu telefonu. Może na urodziny dostanie - ma za 1,5 miesiaca

w tamtym roku moj m mu mowil że czasami jest tak że rodzice się rozstaja, ale że i tak go bardzo kochaja, a na jego pytanie czy go chcieli odpowiedzial ze tak. Jak mowie swojemu zeby powiedzial jak jest miedzy nami to się zlosci i mowi ze maly wie jak jest tylko nie chce dopuscic tej mysli do siebie. Kiedys moj mu mowil że mnie bardzo kocha itd. no ale widac marne sa tego efekty. Moze masz racje. Niestety dziecku calej prawdy powiedziec na razie nie moga bo to ona go zdradzila i caly czas jest z tym gosciem i z nim mieszka... Racja, sama tez zaczne mu zwracac uwage bo na razie to nic nie mowilam i milczalam, a to tez blad

O przeoczyłam nowe Panie za co przepraszam.
Stale się nie udzielam, ale cały czas doczytuję co się dzieje u stałych bywalczyń.

Girl90 hmmm mam troszkę podobnie. Jestem z mężczyzną,który ma 8letnią córkę. Była też zdradziła i mieszka z kochankiem. Tylko u nas problem polega na tym, że mój naprawdę bardzo rzadko ma możliwość widzenia się z córką ( teraz po okresie że po 3/4 miesiące jej nie widywał dziewczynka przychodzi do nas 2 razy w miesiącu na niecałe 10 godzin). Ja sama też mam córkę i być może dlatego u nas ten proces akceptacji przeszedł mniej boleśniej bo dziewczynka przyzwyczajona do dodatkowego towarzystwa (kochanek byłej też ma dziecko z poprzedniego małżeństwa), a poza tym my dużo z nią rozmawiamy.
Mamusia nie uważa że należy z dzieckiem rozmawiać, tłumaczyć. Wg niej prawie 9latka jest na tyle dorosła (specjalnie to piszę), że nie potrzebuje się bawić wystarczy że dzień będzie miała w całości wypełniony szkołą, zajęciami dodatkowymi i że sama będzie się ubierać, myć, robić śniadania no dosłownie wszystko w sposób typowy dla dorosłego.
Ok 9 latka jest bardzo samodzielnym dzieckiem i to jest ok, ale jest też swego rodzaju outsiderem, wszystko robi sama nic wspólnie. Z różnych zajęć nie ma przyjemności bo nikt nie pokazał jej że można np sprzątając się bawić, że gotowanie to też fajna zabawa i można robić to wspólnie.
U nas więc problem jest taki że małej brakuje miłości a u nas ją dostaje. Dostaje uwagę, zainteresowanie i ubrania dostosowane do wieku. Bo jej mama kocha czerń i dziewczynka najczęściej chodzi w permanentnej żałobie a szkoda bo jest naprawdę ładna.

Mnie czasem złości np to, że jej mama mówi że nie może jeść tego albo tamtego bo będzie gruba (a dziewczynka wygląda na anemiczkę i anorektyczkę razem wzięte) i mimo że staramsię tak gotować na jej odwiedziny, żeby nie usłyszeć że to nie dobre, tego nie mogę jeść - to wielokrotnie takie komentarze występują (dziewczynka przyzwyczajona do jedzenia w restauracjach bo mamusia nie ma chęci gotować).

Myślę, że chłopcom czasem trudniej może być zaakceptować nową sytuację, zwłaszcza jeśli już w trakcie rozpadu małżeństwa nikt z nimi nie rozmawiał, tylko dopiero po fakcie. Pytanie czy takie rozmowy o których wspomniałaś przeprowadzał tylko ojciec czy matka również.
Może warto spróbować postawić się w punkcie że tak naprawdę żadne dziecko nie jest winne takiej sytuacji i traktować po prostu po przyjacielsku, bez ustawiania się że skoro teraz chłopczyk się buntuje przeciw zaistniałej sytuacji to już na pewno zawsze tak będzie. Powiedz mu że Ty też masz wiele obaw w stosunku do tej nowej sytuacji, że chciałabyś żeby on pomógł Ci je rozwiązać. Albo coś w tym stylu tak żeby poczuł, że Ty nie chcesz być jego wrogiem i nie pretendujesz do roli jego nowej mamy ale chciałabyś żeby wszyscy dobrze się czuli i razem miło spędzali czas.
7 latki są mądrzejsze i sprytniejsze niż się może nam wydawać i Shedir ma rację że rozmowa spokojna a nie na siłę może wiele zdziałać.

PS. Sorki za słowotok, ale jakoś w jednym zdaniu mi nie wyszło

Synek pyta czy go chcieli bo chce sie upewni że go kochają i że go pragneli. Tu nie chodzi teraz o nich ale o niego. Dla dziecka rozwód to dramat. On chce się czuc kochany. Jego pytania świadczą tez o tym, że myśli że może rodzice rozstali się przez niego. Dlatego pyta czy go chcieli. Wtedy trzeba móic ze jest kochany, był kochany i bardzo go pragneli czy było to prawdą czy nie. Dla dziecka to dramat i próbuje sobie z tym jakoś poradzi. A poradzic sobie może tylko wtedy gdy czuje wsparcie w rodzicach.
Musi byc swiadomy, upewniany i wzmacniane musi byc w nim przekonanie że jest kochany przez rodziców i to, że oni się rozeszli nie zmienia faktu, ze oni go kochają tak samo jak wcześniej. Dla dziecka to bardzo ważne, tak samo ważne jak świadomośc że był wyczekiwany i chciany nawet jeżeli tobie sprawia to ból.
Natomiast mimo wszytko twój partner musi mówi małemu że jest teraz z tobą, ciebie kocha i z mamą nigdy już nie bęzie bo do siebie nie pasują i niekochają się. Jeśli twojemu partnerowi wydaje się, że milczeniem załatwi sprawę to jest w błedzie. Możliwe, że powiedzenie tego dla twojego partner jest bardzo trudne i próbuje załatwic sprawę w taki sposób. Ale to nie wyjście. Sprawia tylko, ze młody dłużej żywi nadzieję. Nie jest to łatwe i twój partner sam jest między młotem a kowadłem ale inaczej chłopczyk nigdy sobie tego nie poukłada. Musi wiedziec jak jest ale że rodzice go bardzo kochają i to się nigdy nie zmieni. Mały zacznie sobie to układac. Marzenia może miec o powrocie rodziców i pewnie wiele takich dzieci ma ale na codzień będzie wiedział, że tatuś jest z tobą, a mamusia z panem x i tak musi byc.

No tylko jak mu uswiadomic delikatnie zeby tak mu powiedzial? maly niby wie ze jego tatus mnie kocha, ale moj m nie powiedzial mu że jest ze mna w zwiazku, choc maly wie ze mieszkamy razem. Zawsze jak maly jest to jedzimy do domu rodzinnego mojego faceta bo tam sa dzieci i sie z nimi bawi, u mnie byl raz i gral na komputerze i mu sie podobalo ale wiadomo dlaczego - gry. Ostatnio dzieciaki dzialaly mu na nerwy bo budzily go od 7 rano, jedno dziecko ma 3 latka a drugie 8 ale jest naprawde niesnosny - ten 8latek. I maly mojego powiedzial mi ze sie przeprowadzi do nas bo tu nie wytrzyma. Nie wiem czy to oznaka powolnej akceptacji? A co do faceta matki dziecka to mlody podobno nie wie czy to jej brat czy kolega... ale tez ona mowi do niego "kochanie" itd. nie wiem jak jest z wyznaniami milosnymi przy malym

dokladnie. moj m stwierdzil ze jak mu powie ze jest ze mna w zwiazku to maly zrozumie to tak - jego slowa - "ze tata wali inna kobiete a nie mame".. i juz nie mam sily z nim czasami jesli dochodzi do takiej rozmowy. takto jest ok bo i przy niej i przy malym okazujemy sobie czulosci, wyznania.

tez mi sie to nierealne wydaje... to jak go do tego przekonac? zeby mnie posluchal?

Ojej, a jednak są i inne problemy równie duże i idące w zupełnie przeciwnym kierunku niż moje... Nie zazdroszcze!
Zgadzam sie z Shedir - dziecka nie można oszukiwać, albo opowiadać mu jakieś bajki. Jeszcze gorzej jest milczeć i unikać pewnych rozmów! Ja mam wrażenie, że kiedy dzieci boją się jakiegoś tematu, czują, że infomracja zmieni ich podejście czy zrozumienie sytuacji to po prostu o niej nie mówią. Jeśli dorosły nie wytłumaczy i nie porozmawia, to one żyją w swojej fikcji, na którą otrzymują pozowlenie od taty czy mamy!
To strasznie krzywdzące jest.
Poza tym ja nie rozumiem, jak facet może tak postępować - ok - nie wyszło, ale skoro dziecko jest absolutnie najważniejsze i oczkow w głowie, to po co pchać sie w nowy związek i swoimi porblemamy, brakiem dojrzałości i brakiem pogodzenia się z konsekwencjami obarczać inną kobietę! Czysty egoizm - on chce i "być w nowym związku i opiekować się na cały etat dzieckiem" - nie da się tak! Trzeba ustalić nowe zasady gry, nowe reguły. On sam musi chcieć, jeśli nie to nikt inny tego za niego nie zrobi. Girl90 - przykro mi, ale nie dasz rady. Moim zdaniem ten facet nie kocha cię aż tak bardzo. Ma dylemat i nie umie sobie z nim poradzić. Poza tym nie przejmuje się twoimi odczuciami, problemami, samopoczuciem w związku z tą sytuacją, tylko oczekuje akceptacji - a gdzie akceptacja dla ciebie? To nie fair!

Edi Medi - nie wyobrażam sobie żyć w takim związku w jakim jesteś- oszalałabym!
Mój facet ma dwoje dzieci i nie dzwoni do nich codziennie! A tym bardziej nie do ich matki! Są wyznaczone wizyty i wtedy z nimi jest, rozmawia, spędza czas... Z nią ma minimalny kontakt, zresztą i tak każdy kontakt kończy się docinkami. Dzieci też mają telefon i też mogą zadzwonić jak pojawi się taka potrzeba!
To dla mnie kolejny przykład faceta, który nie umie oddzielić przeszłości od teraźniejszości. Skoro odszedł to niech pogodzi się z tym, że dziecko zostało przy matce. Skoro nie jest zadowolony z jej zasad wychowywania to niech przygryzie wargi i poczeka do 14-15 lat, może wtedy dziecko zechce być z Wami i on będzie miał wpływ na jego wychowanie. No nie da się mieć wszystkiego. Albo rybki, albo akwarium.

Podziwiam was, bo ja bym nie wytrzymała! Tylko mam wrażenie, że ciągle się poddajecie ich potrzebom, ich wyrzutom sumienia, ich oczekiwaniom - a co z Waszymi? Skoro tu piszecie i jesteście sfrustrowane tzn. że nie jest Wam dobrze! Coś nie gra i albo trzeba to naprawić, albo prędzej czy później coś pęknie, dojdziecie do ściany i the end.
Musicie porozmawiać ze swoimi połówkami i postarać się przedstawić im Waszą sytuację, Wasze obawy, problemy i wątpliwości. Na spokojnie, bez uniesień emocji, słuchając się nawzajem! Jak się nie uda, a będzie to istiosny sygnał, że między Wami jest kiepsko - to spróbujcie psychoterapie - zupełnie inny odbiór rzeczywistości!

Oleńka, ciesze się że napisałaś. Patrzysz na wszystko z drugiej strony.

Nie wiem jak było dokładnie u ciebie, twój tata to tez troszke inna sytuacja. Myślę, że żadna z nas nie chce zastępować dziecku partnera rodzica, a dokładnie mamy. Te dzieciaki maja rodziców i my nie chcemy na siłę byc ich matkami. Ja jestem jej ciocią i tyle. Ja sobie zdaję sprawę, że takiemu dziecku jest cięzko i póki jest małe to nie rozumie wielu rzeczy, a próbuje jakos się w tym odnaleść. Dlatego jestem zdania, że po rozwodzie zarówno matka jak i ojciec powinni sobie układać życie od nowa dla dobra dziecka. Jeśli jedna strona jest ciągle sama, a do tego jeszcze w dziecku wzbudza swoje poczucie krzywdy jestem pewna że dziecko zacznie za to wszytko obwiniac partnera/kę drugiego rodzica czy to prawda czy nie. Wszytko zalezy jeszcze jak cos było dziecku przedstawiane. Jśli obydwoje rodziców tłumaczą dziecku, że rozeszli się bo żyć ze soba nie potrafili, nie kochali sie itd to dziecko zrozumie fakt. Natomiast jeśli jedno z nich, próbuje dziekcko przeciagnąc na swoja stronę mówiąc mu jak drugie go skrzywdziło to tak to wygląda.

Ja rozumiem to co piszesz i wiem, że było ci napewno bardzo cięzko. ALe twoja mama miała prawo do ułożenia sobie życia i bycia szczęsliwą. Twój tata zmarł i mamie tez napewno było bardzo cięzko i cierpiała. Ty teraz zaczniesz sobie układac życie niedługo i chcesz być szczęśliwa, twoja mama tez miała do tego prawo. Wy jesteście jej dziećmi i nigdy się to nie zmieni ale człowiek potrzebuje tez partnera, kogos z kim będzie szedł przez zycie, komu zaufa, kto będzie go wspierał, a takiej roli nie może odgrywac dziecko.

Nikt nie chce być akceptowanym na siłę, jednego z rodziców nie da się zastąpić. Ale sama mówisz, że rodzina partnera twojej mamy was nie traktowala tak jak jego córki. A z drugiej strony piszesz że macocha czy ojczym nigdy nie będzie zaakceptowana tak jak rodzic. Widzisz to działa w obie strony. Myślę, że sama się nad tym tez niezastanawiałaś a ty działał taki sam mechanizm.

W takich rodzinach nalezy się szanować, byc dla siebie uprzejmym i pomocnym. Nie próbowac zastępować komus kogoś ani na siłę wymagać by macocha/ojczym kochali nie swoje dziecko, czy by dziecko kochało ich. Ja osobiście uważam, że nie na tym to polega, a jak dla mnie jest to niemożliwe.

Ja sama szanuje córke mojego męża, dużo z nią czasu spędzam, rozmaiwamy, uczymy się ale jej nie kocham i pewnie nigdy nie pokocham. Jak jej długo nie widze to nie tęsknie za nią, a jak nie widze swojego siostrzeńca długo to bym 1000km przejechała żeby go zobaczyc tak za nim tęsknie. Córka mojego m nie jest moim dzieckiem, jest jego dzieckiem i to on ma ją kochać nie ja. Ale ja mam obowiązek ją szanowac, traktować jak członka naszej rodziny nie intruza, trakować na róni z naszym synen, a jej bratem itd. Kochac jej nie musze i ona mnie tez nie musi, a ja o to nie zabiegam i wymagam od niej. Oczekuje od niej tez szacunku i tyle. Takie związki wymagaja dużej dojrzałości której raczej się nie ma wchodząc w nie. Dopiero powoli sie ja osiąga w czasie trwania związku. Czasami cięzko własnemu partnerowi uświadomić że my nie musimy, a często nie potrafimy kochac ich dzieci. Oni z tym tez maja problem bo chcieliby abyśmy do ich dziecka czuły to co oni czuja. ALe tak sie nie da, a przynajmniej nie zawsze. Dlatego trzeba rozmawiac, rozmawiac i jeszcze raz rozmawiac. Jak trzeba to udac się po pomoc do psychologa. Nie można wymagac od rodzica by był samotny bo ma dzieci albo by czekał aż dzieci dorosna.

Amen . Myśle bardzo podobnie. Czy Ty też masz takie zdanie na temat mojej sytuacji jak Saphira?

Gorl uważam, że Saphira ma dużo racji a twój facet leci w gumy (bez urazy). Byłaś kiedys przy tych rozmowach? Ciężko mi sobie tyobrazić to, że twój mężczyzna mówi swojemu dziecku, że cię kocha, jesteś dla niego najważniejsza na świeci, a boi sie powiedzieć że jestescie w zwiążku. To co on właściwie mówi? Bo chyba najważniejsze juz powiedział, że kocha ciebie, a nie mamusie i że stobą mieszka. W czym w takim razie jest taki problem? COs tu jest nie tak, takie jest moje zdanie.
Poza tym mamjedno zastrzeżenie ale mogłam to źle odebrać. jeśłi twój mężczyzna mói swojemu synowi ż ety jesteś dla niego najważniejsza naświecie, to dziecko odrazu zaczyna uważać ż eono jest mało ważne i być do ciebie wrogo nastawione. Nie wiem dokładnie jak to wyglądało ale tak napisałaś, moż eźle zrozumiełam. Twój partner musi powiedziec synowi że i ty i ON jesteście dla niego najważniejsi na świecie i kocha was najbardziej. Nie tylko ty. To jest dziecko i nie potrafi analizować, że miłośc do patrnera jest inna niż do dziecka.
Mnie osobiście się wydaje, ż etwój facet tylko tobie mówi że tak z dzieckiem rozmawia a rzeczywistośc może wyglądac zupełnie inaczej. chyba że byłaś przy tych rozmowach i je słyszałaś więc ok. A jeśli byłaś i słyszałaś to nie rozumiem w czym problem. bo skoro powiedział małemu że ciebie kocha, mieszka to w czym problem?
Pomyśl nad tym troche. Wiem, że ci cięzko i tez próbujesz bronic partnera to normalne. ALe cos tu nie gra i może okazac się że jesteś zasłoną dymną.

Nie rozumiem twojego negatywnego nastawienia w stosunku do mnie - zabolało, że zwątpiłam w jego wielką miłość do ciebie - zupełnie nie potrzebnie. Na życie i otoczenie trzeba patrzeć realnie!
Piszemy tu po to by ktoś z zewnątrz, po naszej opowieści i przedstawieniu sytuacji, ją skomentował wg siebie. Więc mam wydawać opinie czy nie? Jak się pisze ogólnie i generalizuje to jest ok, jak już się dotknie jakiegoś szczegółu to niepasuje, bo jest niezgodne z indywidualnymi przekonaniami, bądż interpretacją danej sytuacji...

Dziewczyno - nie powiem, że to za wszcześnie czy za szybko - wręcz przeciwnie. Skoro oni nie są dwa lata, ty z nim jesteś rok, z dzieckiem widujecie się razem, dziecko wie, że mieszkacie razem, że kochacie się - to o co chodzi? Raz piszesz, że powiedział mu, że z tobą jest, za chwilę, że syn nie wie o waszym związku!

Więc pytam - co wie to dziecko?!? Pytam o to co Shedir (bo reasumując piszemy to samo, tylko ja bardziej dosadnie) czy słyszałaś rozmowy m z synem? Czy powiedział ci co mówi synowi matka? Czy mieli uslatoną jakąś wersję, której się trzymają dla dobra dziecka?

I jak można powiedzieć dziecku, że kobieta z którą jestem jest dla mnie najważniejsza - bardzo zła decyzja! Jak ma się czuć ten mały? A może nie chcę się wam narzucać, dlatego bawi się z innymi dziećmi kiedy jest z tatą, a do taty przychodzi na chwilę, bo wie, że ty jesteś dla ojca czymś więcej niż on? Nie wiecie co mały ma w głowie i co czuje, bo nie pytacie go o to.

Czy próbowaliście razem z nimi porozmawiać?
Nie można dziecku robić wody z mózgu - ono widzi, czuje, rozumie. Nie ma 3-4 lat, ale 7.

On nie mowil dziecku że jestem wazniejsza tylko że oboje jestesmy najwazniejsi. I unosze się bo nie macie racji co do jego uczuc, a takie cos mnie denerwuje. Kazdy kto nas zna widzi jak on mnie strasznie kocha, nawet jego rodzina to widzi takze takich rzeczy nie piszcie jak nie wiecie. Bo dziecko wie że on mnie kocha, jestem dla niego najwazniejsza (tak samo jak mały!!), że mieszkamy razem i moj m twierdzi że on nie jest glupi i wie że jestesmy razem tylko sam przed soba nie chce sie do tego przyznac. Tylko jak chce zeby powiedzial dziecku wprost że jest ze mna w zwiazku. Mowil mu ze z mama juz nie bedzie i wiem bo bylam przy tym. Tak dziecko pytalo czy to przez niego i czy go kochaja i oczywiscie powiedzial ze nie przez niego i ze go kochaja, ale nie moga byc razem bo tak czasami sie uklada ze rodzice nie sa ze soba. Nie jestem zawsze przy ich podobnych rozmowach bo maly by sie wtedy tak nie otworzyl i to normalne. Ja osobiscie tez wolalabym gadac sama ze swoim rodzicem na osobnosci niz zeby ktos przy tym jeszcze byl bo wtedy zwyczajnie bym nie powiedziala tego co mi lezy na watrobie. Nie ma zadnej wspilnej wersji, a matka nic na ten temat nie mowi.

Girl nie unos sie bo to co piszemy wnioskujemy z tego co ty napisałaś. A że juz dwie osoby ci napisały w taki sposób to może albo źle cos przekazałaś albo może powinnas się bardziej czemus przyglądnąć. I tyle. Wszystkie jestesmy w podobnej sytuacji, nie ty jedna jestes w wyjątkowej. Mnie dzwi fakt, ze twój partner mówi dziecku, że ciebie  kocha, z toba mieszka itd...to czego on w zasadzie nie potrafi małemu powiedzieć? Bo ja nie rozumiem. Przeciez juz powiedział małemu w zasadzie najgorsza rzeczy, czyli że kocha ciebie a nie mamusie. To jak to jest? Cos tu nie gra i tyle. Przynajmniej tak wnioskujemy z tego co piszesz. Poza tym 7latek nie domyśli sie. 7latek ma mieć wytłumaczone jasno jak jest, a nie ma sie domyślać bo to wpłynie źle na jego i tak juz rozwodem skrzywdzona psychikę.