Być drugą i macochą - Netkobiety.pl

żabka
Twój problem jest rzeczywiście dość pokomplikowany, ale pewnie znajdą się macochy o większym doświadczeniu z dziećmi i może coś zaproponują. Moje pasierbice są w podobnym wieku i jak sięgam pamięcią na początku relacji bardzo chciałam, żeby się ze mną dobrze oswoiły, polubiły, zrozumiały, że nie jestem konkurencją dla nich. Widzę, że Ty postępowałaś delikatnie wobec córki swojego M .... chwalebne
przychodzi mi na myśl opowieść zasłyszana od kolegi, który był w związku z rozwiedzioną kobietą z synem około 5 letnim. Ten chłopiec bardzo chciał mieć tatę w domu i przywiązał się do mojego kolegi bardzo (on zamieszkał ze swoją partnerką i jej synem) i bardzo szybko zaczął do niego mówić "tato", pomimo tego że miał częsty kontakt z ojcem biologicznym. Nie wiem z jakiej przyczyny mój kolega nie poznał nikogo z rodziny tej kobiety, a po pewnym czasie też się rozstali. Kilka miesięcy po rozstaniu kolega wpadł na swoją byłą partnerkę, na to dziecko i na matkę partnerki (swoją nigdy nie zapoznaną "teściową") i dziecko przy obu kobietach rzuciło mu się ze szlochem na szyję. Kiedy odczepił się w końcu od niego, babcia go pyta "Mikołaj, ale kto to jest ten pan", na co dziecko "jak to kto, tata!!!". Przyznam, że jak mi opowiedział to zdarzenie, to aż mnie zakuło w sercu jak rozpieprzone życie musiało mieć to małe dziecko....
Myślę, że Twoja pasierbica może mieć podobnie i jest tu główną ofiarą sytuacji, a Ty w pewnym sensie ofiarą "wtórną"....
Mój M nienawidzi swojej eks, co mnie drażni ale chyba wolę tą opcję niż sytuacje, które tu opisują niektóre dziewczyny, kiedy ich faceci są w jakiejś emocjonalnej schizofrenii i lecą na skinienie swoich byłych żon... W Twoim przypadku sądzę, że eks wie, że dała ciała i zrobiła krzywdę dziecku, dlatego teraz jest super i współpracuje.... powiem okrutnie, że myślę że za wszystkim jest głębsza intryga - może dziecko jest "kukułczym jajem" bo jej nowy partner ma córkę, której być może będzie chciał poświęcać czas, Twoja pasierbica źle na nią reaguje, są jakieś scysje, więc może eks będzie chciała "uszczęśliwiać" Twojego partnera i Ciebie częściej towarzystwem zestresowanego i rozbitego emocjonalnie dziecka. O tyle bardziej jej żal, że ma 9 lat i zapewne rozumie więcej niż jej nieodpowiedzialnej matce się wydaje. Psycholog pewnie zasunąłby Pani Matce ostrą krytykę, więc nie sądzę aby pozwoliła na zapowadzenie dziecka do terapeuty/specjalisty....
Na razie tylko tyle... muszę lecieć bo synek się rozbudza... Bardzo życzę Ci na razie siły i mądrości w Twojej sytuacji....

Myślę, że nauczyłam się już "nie wtrącać" w wychowanie młodej, w to co dla niej dobre, a co zle, nie strofuję mojego T, ma wolną rękę i czuje się swobodnie bo nie wywieram na nim presji że powinien zrobić tak czy inaczej, w wielu sprawach jestem po prostu obok, to T i jego ex podejmują decyzje dotyczącej dziecka, ja wyznaczam tylko granice kiedy z małą spędzamy czas we dwie, na co może sobie pozwolić i jakie fochy na mnie wrażenia nie robią.
Choć nie ukrywam swojego zdania, kiedy T pyta mnie co myśle, mówię szczerze, ale nie oczekuję, że postąpi tak jakbym postąpiła ja, bo nie mam dzieci wiec brak mi szóstego zmysłu, chce by moje zdanie było dla niego po prostu innym punktem widzenia na który czasami można zwrócić uwagę.
Wszystko byłoby super, gdyby nie to co siedzi mi w głowie, najchętniej naprawiałbym sama cały nasz świat, ale się nie da, wiec wydaje mi się, że postępuje słusznie ale potem i tak rozmyślam, a moze by zrobić tak czy tak wtedy moze by to coś pomogło... ale to juz problem w mojej głowie który muszę przepracować.

Wczoraj młoda pojechała do mamy po 2 tygodniach wakacji u nas, odetchnęłam z ogromna ulga, dopiero dzis schodzą ze mnie te nerwy kiedy gryzlam sie w zeby i brałam trzy głębokie wdechy zeby nie wyjsć siebie.
Zdecydowanie bardziej odnajduje sie w kontaktach co dwa tygodnie na weekend, niż w wakacje - 2 tyg w lipcu i 2 tyg w sierpniu.

Pozdrawiam dziewczyny

Żabka wiem o czym piszesz bo mam dokładnie tak samo. U mnie jest 9letni pasierb. Mamy dobry kontakt, ale lepiej znoszę czas który spędzamy razem w ciągu roku, to jest raz w tygodniu i co drugi weekend, niz wakacje, święta, czy długie weekendy. Zauważyłam, ze mój max to 3-4 dni pod rząd, tym bardziej ze po tym czasie widzę że młody zaczyna mieć każdy. Pojawia się zazdrość o ojca, próba zawladniecia dosłownie każdą chwilą, do tego stopnia, że nie możemy spokojnie porozmawiać. Dostaje malpiego rozumu. Zachowuje się jak malutkie dziecko, by tylko zwrócić na siebie uwagę. I wtedy od nich uciekam, jadę do rodziców, spotykam się ze znajomymi, generalnie unikam wspólnego spędzania czasu, bo nawet określenie reguł czy powiedzenie wprost że jak my skończymy rozmawiać to może wypowiedzieć się młody nie pomoga. Co chwilę woła że mu się nudzi i co teraz będziemy robić, zanim skończymy jedną czynność a M wymyśla kolejne rozrywki. Nawet mu powiedziałam że jak.mlody pooglądaa tv albo poczyta książkę to nic się nie stanie, ale M uważa że tv oglupia a młody oczywiście nie ma w takich chwilach nigdy pomysłu na to by choć przez chwilę zająć się sobą, więc M coś mu zwykle wymyśla, a ja się wtedy wymiksowuje najczęściej bo uważam inaczej niż M. To jest zazdrość o M, bo w lipcu M sam przyznal że młody zachowuje się inaczej kiedy mnie nie ma, tzn. Potrafi zacząć bawić się plastikowymi nakretkami, tak mu kreatywność szybko wraca. Podobnie jest kiedy ja jestem sama z młodym. Dziecko - Anioł. Kiedy tata pojawia się na horyzoncie zmiana o 180 stopni. Można to zrozumieć bo widzę że młodemu brakuje ojca, że chciałby go mieć więcej, ale  co poradzić, jest jak jest, mają dla siebie tyle czasu ile mają i raczej się to nie zmieni. Choć z drugiej strony kiedy młody jest u matki, nawet mu do głowy nie przyjdzie by zadzwonić do ojca, nawet na urodziny, dzień taty czy w święta.

wakacje z pasierbicami to duże wyzwanie dla mojej cierpliwości - to prawda, że w ciągu roku łatwiej znosić humory dziewczynek, ich bijatyki, jazgoty ... pobędą kilka godzin lub weekend i po ich wyjściu wraca porządek. Czasami czuję się jak świnia, że czekam aż znikną z domu - okropne uczucie, ale myślę, że je znacie... A co z rokiem szkolnym? No cóż ... znowu rzucanie zeszytami, jakieś spektakle/występy na których ojciec będzie musiał być, uzupełnianie artykułów piśmienniczych, kupowanie fizeliny na prace ręczne itd... będę w to zaangażowana a w zamian w nagrodę eks napisze M, że "od kiedy urodził się Jaś jest bardziej surowy dla dziewczynek" lub też, że córki są "dziećmi drugiej kategorii"....

Kolorowa1993
Piszesz, że budujesz związek, wnioskuję więc, że to dopiero początki, a niestety początki jeszcze nie oddają kolorów takiego związku, pełny obraz zyskasz kiedy zamieszkacie razem i będziecie mieć wspólną codzienność.

Zgadzam się oczywiście, że dziecko nie jest winne temu, że jest, i powinnyśmy sobie odpowiedzieć na pytanie czy jesteśmy w stanie żyć w posklejanej rodzinie, jeśli nie to nie ma się co łudzić i podziękować na wstępie, bo w wielu sprawach trzeba będzie zacisnąć zęby i schować zazdrość i dumę do kieszeni. Choć myślę, że w takich związkach duża odpowiedzialność leży po stronie faceta, bo na starcie tylko on wie jakie jest jego dziecko, jaka jest jego eks i skoro decyduje się rozpalać w nas uczucia to powinien wziąć za nie odpowiedzialność.

Sytuacja kiedy dziecko nie ma prawa wstępu do domu rodzica jest irracjonalna i jak dla mnie nie do pomyślenia, ale niestety bywają i takie patologie
O tym jakie jest dziecko decydują rodzice tylko i wyłącznie, czasami bardziej świadomie, a czasami mniej.
Jeśli po rozwodzie/rozstaniu wszyscy nad dzieckiem skaczą i wmawiają niestworzone historie to potem rośnie roszczeniowy terrorysta. Sytuację można porównać do takiej kiedy dziecko potknie się i zedrze sobie lekko kolano, kiedy dorosły zacznie panikować, bandaż, woda utleniona, nosze i najlepiej to przez tydzień nie wstawaj z łóżka to dziecko pomyśli "o kurczę ale faktycznie to było straszne" i histeria gotowa, a jeśli dorosły zareaguje rozsądnie bez zbędnego jazgotu dziecko wie, że właściwie to nic strasznego się nie stało i poradzi sobie z tym.
Dzieci patrzą na rodziców jak na superbohaterów i kiedy mama lub tata zaczyna być nerwowy, płaczliwy czy wyolbrzymia sytuacje dziecku zapala się czerwona lampka że faktycznie jest naprawdę słabo.

Myślę, że najwiecej problemów powstaje wtedy kiedy eks partnerzy nie potrafią zrozumieć, że to nie jest walka o to czyje będzie na wierzchu tylko o to żeby dziecko było szczęśliwym i dobrym człowiekiem, bo jeśli teraz nastawia się dziecko przeciwko jednemu z rodziców to za jakiś czas role mogą się odwrocić i dziecko da do wiwatu dwa razy bardziej rodzicowi które tą walkę uczuciami rozpoczęło, a wtedy bez wsparcia mamy/taty dziecka, samemu nic się nie zdziała, bo przecież sami uczyliśmy ich takich zachowań.

Kolorowa widze ze twoja macocha byla podobna so mojej. Zonie mojego taty tez nie bylo w smak jak przychodzilysmy do nich do domu. Tylko ze moj tata nie zapomnial ze wciaz jestesmy jego dziecmi. Teraz jestes po drugiej stronie. Pewnie dzieci partnera lub byla dadza Wam w kosc, pewnie czasami bedzie brakowalo Ci cierpliwosci, ale pamietaj co przezylas. Traktuj te dzieci tak jaj bys chciala sama byc traktowana przez macoche. Nie dawno okazalo sie ze zona taty jest chora,  gdy sie o tym dowiedzialam po prostu po ludzku zrobilo mi sie jej zal. Ze wzgledu na tate brata i siostre mam nadzieje ze z tego wyjdzie. Duzo szczescia Ci zycze Kolorowa i Twojej rodzinie.

Jak matka ma zly wplyw to dobry ojciec powinien odebrac jej te dzieci zwlaszcza jak sa male. Powinien zrobic wszystko by dzieci nie wychowywaly sie w tak zlych warunkach nawet kosztem wlasnego zycia osobistego.

Tendre a jak Kobieta ktora ma juz dzieci z poprzedniego zwiazku i wprowadza sie do domu nowego partnera to jej dzieci maja prawo zamieszkac razem z nimi?

czy ja gdziekolwiek napisałam, że kiedy poznamy dzieci naszego partnera to mamy im klucze wieszać na szyi ?
napisałam tylko o braku możliwości wstępu do mieszkania rodzica, jeśli poznaje faceta z dziećmi i on zamieszka u mnie to nie wyobrażam sobie nie pozwolić mu zapraszania jego dzieci do naszego domu, to tak jakbym ja mieszkała u niego a on nie pozwoliłby mi zaprosić moich rodziców...
sytuacja każdej z nas jest inna i oczywiście gdyby dziecko mojego partnera pluło na mnie, nie udawałabym, że deszcz pada.
napisałam o sytuacji gdzie rodzice się rozeszli, są dzieci, są nowi partnerzy i są problemy z tym związane, ale nie dodatkowe historie jak picie, bijatyki itp.

Tak faktycznie. Wątek wrócił za sprawą "nowych" forumowiczek i ..... marzy2 naszej nieocenionej i niereformowalnej komentatorce.

no i super

Marza mnie zainspirowała - "każde dziecko powinno być traktowane na równi"

a zatem taki przypadek, z mojego życia wzięty

wychowałam się nad morzem, nienawidzę plażowania, piasku, nie kąpię się w Bałtyku. Mój M i jego córki uwielbiają Świnoujście i siedziałam z nimi 2 tygodnie na wakacjach nad morzem. Ja za to uwielbiam narty, ale nie "apres ski", tylko czarne trasy we Włoszech albo Francji, jeżdżąc do upadłego od 8.00 do 16.00, aż mi zamkną wyciągi. W grudniu często są dobre oferty, mam małego synka bez obowiązku szkolnego, M może wziąć urlop... Co roku jeździłam przynajmniej na tydzień za granicę - byłam starą panną i stać mnie było na to. Stać mnie na to, żeby zapłacić za M (który nie jest aż takim fanem narciarstwa) i za małe dziecko, ale za kolejne 2 osoby niekoniecznie. Czy zatem to jest "równe" traktowanie, że pojadę z M i synem na narty w grudniu do Włoch/Francji, a M z pasierbicami, Jasiem i jeszcze raz ze mną do Zakopanego w wyznaczony dzień ferii? Czy mam się kierować dobrym samopoczuciem pasierbic, które nie pojadą z nami za granicę na narty, żeby było "sprawiedliwie" i po równo? Ich ojciec nigdy nie był za granicą na nartach, ale zabierał je do Zakopanego i tam one "jeździły" na nartach maksymalnie po 2 godziny dziennie. Czy ja już nie mogę mieć wakacji sam na sam z moim facetem i moim synem bez jego córek, bo będą się czuły poszkodowane? Przecież jeżdżą też ze swoją mamą na wakacje? Czy mój syn zawsze będzie jeździł w towarzystwie sióstr, bo tak jest "sprawiedliwie"... a może to niesprawiedliwie względem mnie, bo ja muszę zmieniać zwyczaje i wolałabym nie wydawać kasy na wakacje nad morzem w Świnoujściu, a zaoszczędzić i pojechać na fajne narty?

Jak wygląda w takim przypadku sprawiedliwość względem mnie i syna?

dokładnie żabka_. Ja nie zamierzam rezygnować z nart za granicą, aby było sprawiedliwie. Nie widzę też konieczności, abym ja jako macocha współfinansowała taki wyjazd dziewczynom - ich tata ze mną jedzie, bo jest tatą ich przyrodniego brata i też będzie się nim zajmował w czasie, gdy ja będę na nartach... Robię zakupy do lodówki i nie jest tak, że dziewczyny mają gorszy jogurt/mleko/pieczywo/wędlinę, jemy demokratycznie to samo i tej samej jakości. Kiedy kupujemy im ubrania to w tych samych sklepach co mojemu synowi - tak widzę pewną "sprawiedliwość" finansową, ale mimo wszystko ja nie zamierzam sponsorować im wyjazdu na narty z nami.

Jest jeszcze jedna "brutalna" i delikatna kwestia; zarabiam znacznie więcej niż eks, a nawet więcej niż mój M. Łącznie z M mamy dochody pozwalające na życie bez finansowych zmartwień (żyjemy bardzo normalnie, daleka jestem od zadzierania nosa, ale uważam, że naprawdę nie mogę narzekać w tej sferze). Czy zatem pasierbice winny partycypować w tym, że ich ojcu się "poprawiło", bo związał się ze mną? Czy może zadam takie pytanie z przymrużeniem oka, powinien płacić wyższe alimenty na dziewczynki, bo standard życia M przy mnie mu się poprawił, bo ja dokładam się do pewnych wydatków, życie we dwójkę jest tańsze no i oczywiście wkładam dodatkowo moją pensję do budżetu domowego? Ma być sprawiedliwie moim kosztem? To znaczy jak sprawiedliwie? Mam dokładać ze swojego, żeby wyrównać pasierbicom, czy ograniczać synowi, żeby miał tyle co one? (pytanie czysto teoretyczne, bo pasierbice mają wszystko, więc nie wiem co miałabym synowi "dołożyć" ekstra - może kłada albo inną fanaberię....)

marza2  czy zatem w sytuacji gdy moje dzieci zostałyby zabrane/wywiezione przez swojego ojca za granicę i nie miałabym z Nimi żadnego kontaktu, to M musiałby zrezygnować z jakiegokolwiek kontaktu ze swoimi dziećmi ---> żeby było sprawiedliwie wg Ciebie?

Czy jeśli dzieci M kradną zabawki moich dzieci to moje powinny pójść/wtargnąć do Ich domu i tez ukraść Im ich zabawki ----> żeby było sprawiedliwie?

Czy jeśli dzieci M mogą nie chodzić do szkoły, bo na leserowanie mają przyzwolenie swojej matki, to ja powinnam nie puszczać swoich dzieci do szkoły, żeby było sprawiedliwie?

Czy jeśli dzieci M mają wywalone na wszystko, mogą pluć jedzeniem przy stole, mogą ubliżać mnie ( bo mają na to przyzwolenie rodziny) to ja powinnam pozwolić swoim dzieciom zachowywać się tak samo  ----> żeby było sprawiedliwie i żeby wszystkie dzieci miały "po równo"?

A co do wyjazdów wakacyjnych  czy zimowych to przedstawię moją tezę na sprawiedliwość w tej sytuacji----> jeśli matka dzieci (Exowa) mimo otrzymywanych alimentów, ani razu od 4 lat nie zapewniła dzieciom żadnego wyjazdu nawet weekendowego, żadnych wakacji nad morzem, żadnych nart, nawet głupich sanek na oślej łączce to czemu ja ma finansować wyjazdy tych dzieci , czemu ja mam poświęcac swój urlop i czas na opiekę nad JEJ dziećmi, skoro Ona sama o to nie dba? Na początku dzieci M wyjeżdżały z nami na każdy urlop, na każdy długoweekendowy wypad za miasto, na narty zimą, bo uważałam to za normalne i że tak powinno być. Jednak kiedy okazało się, że matka dzieci nie zapewnia dzieciom tegoż samego w żadnym stopniu .... to z jakiej racji ja to powinnam robić?  Skoro matce dzieci jest wszystko jedno czy dzieci gdzieś wyjadą, coś zobaczą, gdzieś odpoczną, to czemu ja mam o to dbać by tak było? Skoro matka dzieci w wolnym czasie urządza sobie babski wypad do Paryża w towarzystwie przyjaciółek a ani razu nie zapewniła dzieciom na wakacje choćby krótkiego pobytu w wiejskiej agroturystyce, to czemu ja powinnam poświęcać swój urlop na wyjazd z Jej dziećmi???

Nie mam żadnych wyrzutów sumienia wyjeżdżając ze swoimi dziećmi na narty, lub nad morze nie zabierając dzieci M. M jedzie z nami jeśli chce. Jeśli nie chce, nie musi jechać. Może przesiedzieć swój urlop z dziećmi w domu, tak jak to zrobił w zeszłe wakacje.  I to jest wg mnie sprawiedliwe. Moje dzieci mają to co zaoferuję Im ja. Dzieci Exowej i M mają to, co oferują Im ich rodzice.

kjim - Piszesz, że matka nigdzie nie zabiera tych dzieci pomimo że M płaci alimenty. A czy płaci ich na tyle dużo by było ją stać gdzieś je zabrać? Czy ona ma pracę, która by jej na to pozwalała? Czy on dokłada się też w inny sposób do wydatków, choćby początku roku szkolnego, ubrań, wycieczek klasowych? Mój ojciec był typem co dał 3 stówy i tym sposobem odbębnił swoje, resztę miał gdzieś. Tu nie chodzi o wspólne wyjazdy, czy o kasę i o to że rodzice mają obowiązek zapewniać dzieciom tyle samo, bo to normalne, że każde z nich zapewni tyle na ile go stać. Wydaje mi się, że jednak by u was to grało, to powinniście spędzać czas i razem i osobno - on ze swoimi dziećmi, on z twoimi dziećmi, on z twoimi i swoimi dziećmi, ty ze swoimi dziećmi, ty z jego dziećmi, ty ze swoimi i jego dziećmi i też wspólnie taką całą ekipą. Nie chodzi tu o jakie wielkie narty i kosztowne wyjazdy, ale czy np byłaś w stanie zabrać swoje dzieci i jego (bez niego) choćby na boisko, by urządzić zawody w rzucaniu do kosza? Dla dzieci to właśnie takie zaangażowanie ma znaczenie, a z twojej wypowiedzi bije takie coś... sama nie wiem jak to nazwać, ale trochę jakbyś miała na jego dzieci olewkę i robiła coś nie bo chcesz, a z obowiązku, bo wydawało ci się, że tak powinno być. Czy ty jego dzieci w ogóle lubisz?

Kolorowa widze ze masz podobne przezycia do moich. Roznica polega na tym ze moj Tata sie na nas nie wypial, po za tym mialysmy z siostra 16 lat gdy tata ponownie sie ozenil. Nie bylysmy juz bezbronnymi dziecmi i potrafilysmy sie bronic. Jakie masz teraz relacje z ojcem?

Marza2 - Mój ojciec odszedł gdy miałam 12 lat. Nagle, podczas wybierania paneli do nowego mieszkania (o ile mnie pamięć nie myli to były panele) powiedział nam, że ma kogoś i przeprowadza się sam. Zostawił nas z niczym, bo matka nie pracowała (uważał, że nie powinna, bo powinna zajmować się mną). Potrafił zabrać licznik od prądu, bo był na niego i żyłyśmy ponad tydzień bez prądu, dopóki nam nie założyli nowego licznika. Potrafił pobierać na mnie rodzinne i ich nie oddawać. Nie interesowało go czy mam co jeść, czy mam w co się ubrać, czy matka ma za co posłać mnie do szkoły, czy zimą stać ją na węgiel. Rozwód ciągnął się rok, alimenty również, bo miał znajomości, także w sądzie, dlatego ja tym samym nie wierzę w sprawiedliwość, poza tym ojcostwo nie powinno być wymuszane, a powinno być obowiązkiem, który przyjmuje się naturalnie, a nie do którego trzeba zmuszać, prawda? Potem skutecznie utrudniał nam życie, dzwonił na policje, ze niepełnoletnia osoba jest sama w domu, bo byłam sama, nawet w nocy, bo matka pracowała na trzy zmiany. Nic chyba więc dziwnego, że po tym nie uważam go nawet za mojego ojca. Ostatni raz taką bliższą styczność miałam z nim na policji, gdy zgłosił pobicie i uznał, że to ja i mój były partner kogoś na niego nasłaliśmy. Faktycznie A w pewnej sprawie zadzwonił do niego (do pracy bo innego numeru nie mamy) i powiedział mu do słuchu, ale nie groził mu ani nic, bo nie był tego typu człowiekiem. Sprawa dotyczyła słów mojego ojca, a konkretnie "dobrze, że ten bachor umarł, bo jestem za młody na dziadka", mówił tak o moim dziecku, które owinęło się pępowiną. Później widziałam go już tylko raz, ostatnio, gdy byłam w barze nocnym z moim obecnym partnerem na późnym, bardzo późnym obiedzie i padło pytanie "co ten facet się tak na ciebie gapi?", odwróciłam się, zobaczyłam o kogo mu chodzi i odpowiedziałam "a ten, to kiedyś był mój ojciec".

Kolorowa jakbyś poczytała wcześniejsze posty to byś znalazła odpowiedzi na zadane pytania.
Zgadzam się z tym co napisałas wyżej: 

M i Jego Ex zapewniają dzieciom po równo. Ona nie zapewnia dzieciom wyjazdów więc i On przestał. Skąd On ma wysupłać dodatkową kasę, skoro duża część Jego wynagrodzenia idzie właśnie na alimenty? Ja mam to współfinansować ?

Tak. Według mnie nie wywiązuje się należycie z roli ojca, bo nie wychowuje swoich dzieci tylko Je rozpuszcza. Ze względu na to, że styl i moje podejście do wychowywanie dzieci diametralnie różni się od Jego stylu rozpasania dzieci, nie uważam za dobry pomysł na siłę łączyć tych dwóch światów. Lepiej nam się żyje na co dzień jak nie ścieramy tych dwóch światów ze sobą. Ale nazywanie tego "patologią" to lekkie przegięcie. Jeśli to nazywasz "patologią" to jak nazwiesz domy/rodzinę, w których matka przepija alimenty swoich dzieci i nie może się utrzymać w żadnej robocie? Jak nazwiesz dom/rodzinę w której pijana matka zabiera ze sobą małe dziecko na całonocne libacje alkoholowe? Jak nazwiesz dom/rodzinę w której dziecko nie chodzi do szkoły, bo skacowanej matce nie chce się ruszyć tyłka z łóżka i odprowadzić dziecko do szkoły?

Kolorowa twoj ojciec to podly czlowiek. Zabrac licznik dzwonic na policje to przechodzi ludzkie pojecie. Wiem mam wielkie szczescie, ze mam tak wspanialego ojca na ktorego zawsze moglam i moge liczyc. Jesli ojciec naprawde kocha swoje dziecko, to zadna nowa kobieta nie sprawi by porzucil wlasne dzieci.

Marza2 - Ja nie patrzę na to tak, że mam podłego ojca. Ja po prostu uważam, że nie mam ojca. A co do poznawania Młodej, to było w chwili, gdy zapomniała kluczy, a jej ojciec kładł u mnie płytki w łazience i on chciał zejść jej te klucze podać. Myślałam, że zamierza gdzieś dalej iść, więc zapytałam dokąd jej je będzie podrzucał. Jak powiedział, że na dół, to powiedziałam, by weszła na górę. To był wtedy taki zdziwiony i "ale na pewno? to nie kłopot?". Wiec to wyszło takie... totalnie na spontanie, że tak to nazwę.

Kolorowa ale z tego co piszesz wnioskuję, że większość rodziców, z którymi spotykam się na wywiadówkach moich dzieci, większość koleżanek i kolegów z mojej pracy to PATOLOGIA , która rozpuszcza swoje dzieci, która włazi w tyłek swoim dzieciom i wychowuje dzieci według najnowszych trendów czyli "bezstresowo". Pozwalają dzieciom na wiele albo po prostu nie mają nad nimi żadnej kontroli, bo od rana do nocy siedzą w robocie i robią kariery. Rodzice, którzy pracują po 12 czy 15 godzin , którzy zostawiają samopas swoje dzieci (w tym również Twoja mama) , bo muszą zapewnić byt rodzinie i pracują na dwóch etatach, nie poświęcając wolnego czasu dzieciom lecz rekompensując dzieciom brak czasu nowymi gadżetami (tabletem, ifonem itd).. według Ciebie patologia. Znam wiele pełnych rodzin, w których ojciec wyjeżdża do roboty na tydzień, dwa lub trzy i wraca czasem na weekend do domu i...... nie gra w kosza ze swoim dzieckiem tylko nadrabia zaległości, które podczas Jego nieobecności narobiły się w domu. Wychowaniem dzieci w tych rodzinach zajmuje się matka. Ojciec jest z doskoku i robi regularne przelewy na domowe konto dla rodziny. Czym według Ciebie różni się taki ojciec od ojca w stylu M? Który płaci regularnie kasę na to, żeby matka opiekowała się dziećmi. Czym różni się ojciec, który zabiera weekendowo dzieci na atrakcje w stylu kino, fikoland, basen, plaża miejska i spędza z Nimi trochę czasu, od ojca który wpada do domu na weekend i kosi trawę, naprawia kran, odsypia zarwane noce i znów wyjeżdża na tydzień dwa lub trzy do roboty?

Ale ja naprawdę wiem, że życie, a wyobrażenie o nim, to dwie zupełnie inne drogi i nie łączą się z sobą zbyt często. Spokojnie, ja nie oceniam jakieś tam nerwowości, chwili gdy brak komuś siły, czy gdy zwyczajnie się na coś zdenerwował czy zirytował. Ja wiem, że bycie łączoną rodziną jest ciężkie i wiem to ze strony właśnie takiego dziecka, dlatego umiem na pewne sytuacje spojrzeć jego oczyma, a nie oczyma macochy czy ojczyma, czy matki i ojca. Ja jedynie napisałam, że pewnych mężczyzn, którzy zachowują się tak i tak nie darzę szacunkiem i do tego zalicza się partner Kjim, czy pan z przykładu, co płaci na konto, ale po powrocie do domu naprawia kran a na własne dzieci ma wyjebane, bo to matka ma wychowywać, bo on jej za to płaci. Są po prostu pewne zachowania ludzi (ojców, macoch, ojczymów, nauczycieli, lekarzy, itd), którym nie przyklaskuję i nie będę kłamała że jest inaczej. Jestem z osób, które głośno mówią co myślą i nie potrzebują poczucia, że zgadza się z nimi cały świat. Dlatego nie chciałam ciągnąć dalej tego tematu. Ja napisałam co myślę i jak to wygląda z mojego punktu widzenia, Kjim napisała swój punkt widzenia i tyle. Dla niej ojciec co płaci i rozpuszcza, a jednocześnie nie wpuszcza dzieci do domu,w  którym mieszka jest idealnym partnerem, bo przecież to nie jej dzieci i nie jej sprawa. Ona ma prawo tak uważać. Jednak ja i chyba nie tylko ja, ale też kilka innych kobiet nie umiałoby z takim kimś się związać, nie chciałoby tego i też mamy do tego prawo i nie musimy się zgadzać z Kjim, chcieć postępować tak ja ona.

A jak będzie u mnie... ja nie wiem. Ja nawet nie wiem czy kiedykolwiek nastąpi taka sytuacja, że zamieszkam z nim i jego córką. Jednak jeśli mam z nim być, to nie wyobrażam sobie, by on tworzył swój świat ze mną i swój drugi świat z nią i by oddzielał te światy grubym, pancernym murem. Choć może mu to zaproponuję... może nawet dziś, tak na próbę, bo gdyby był gotowy na to przystać, to systematycznie by był powód. by skreślić go z mojego życia i nie angażować się w relacje jaka nastała między nami. Od razu, tak z automatu przestałabym go szanować, gdyby był zgodny coś takiego uczynić.

Mieszkanie z facetem z dzieckiem to nie chwila nerwowości czy braku siły. To 24 h ciągłej opieki nad tym dzieckiem, pomocy, prania, sprzątania, wychowywania, zawożenia, przywożenia, odrabiania lekcji, oglądania występów w szkole, konkursów, zawożenia na zajęcia dodatkowe, leczenie chorób, zapobieganie chorób, zapewnianie rozrywek, zapewnianie wychowania, opracowanie 24-godzinnego systemu kar, nagród, konsekwencji, dzieleniu dnia na zabawę i obowiązki i milion innych rzeczy, które na Ciebie spadną w obliczu braku matki. Twój facet, choćby był aniołem, podświadomie zacznie przekładać na Ciebie część tych obowiązków, jako że staniesz się dla dziewczynki zastępstwem matki. Bo nawet najbardziej perfekcyjni ojcowie roku, którzy są wzorcem dobrego wychowania i ojcostwa, zawsze prędzej czy później przekazują odpowiedzialność za dzieci macochom prawdopodobnie ze względu na uwarunkowania biologiczne, jakiś atawizm czy też stereotypy społeczne. I wtedy zrozumiesz, że masz przed sobą obcą małą istotkę, której (mimo największej sympatii) nie kochasz miłością macierzyńską (bo taka istnieje tylko wobec własnego dziecka), którą musisz zaakceptować w pełni - z zaletami, wadami, fochami, złością, przytulaniem, odrzuceniem, osaczeniem, problemami psychicznymi, fizycznymi i emocjonalnymi, z chorobami, buntem - ze wszystkim. I o ile rodziców napędza bezwarunkowa miłość do dziecka, to Ty będziesz musiała to wszystko dać mniej lub bardziej poświęcając siebie. To nie będzie naturalny odruch matka-dziecko, tylko relacja dorosły-dziecko. Nie będziesz naturalnie w pełni akceptowała małej, tylko będziesz się uczyć ją akceptować. To tak jakbyś z dnia na dzień wzięła losową osobę z ulicy do swojego domu i musiała się z nią szczerze zacząć przyjaźnić, dać wszystko z siebie, klucze, opiekę, bez względu na charakter tej osoby.

Macocha nie kieruje się instynktem macierzyńskim wobec pasierbów i pasierbic tylko uczy się zachowań. I to jest właśnie takie trudne.

Ale naprodukowałyscie dziewczynki

no to zdaje sie ze ja tez podchodzę pod pato,hehehe ze swoim stosunkiem do przychowku męża i to nawet bije na glowe wszystkie macochy z tego forum,ale co sie będę chwalić...

dodam tylko zainteresowanym,po latach widzialam sie ze,swoja nieszczęsną pasierbica ,no cóż podsumowując ,bez zmian,nadal roszczeniowa,rozkapryszona i tępa leserka,ale niczego innego nie spodziewałam sie zastać,dla wtajemniczonych --oczywiscie spotkanie bylo nie u mnie w domu bo moja patologiczna dusza nie dopuszcza za próg dziewoi,same wiecie dlaczego

aaaaa jeszcze widze tu temat ślubów ,komunii ,bierzmowan i tych innych powodow do bywania razem, mezem
otoz ja nie bywałam na zadnym z takich,malo tego  na ewentualny slub czy wesele tez sie nie wybieram i uprzedzę pytanie marzy i jej podobnych ,maz juz o tym wie od dawna i niczego innego sie nie spodziewal,a czy pojdzie sam czy jak tam sobie chce to nie jest mój problem

chyba jestem Wam winna przeprosiny Przepraszam.

nie potrzebnie użyłam słowa patologia, dla mnie nie ma ono tak dużego wydźwięku jak dla Was, nie było to skierowane personalnie do żadnej z Was, każda ma swoją historię i daję sobie wszystkie kończyny uciąć, że jakiekolwiek Wasze poczynania, nie mają na celu udupienia pasierbic, tylko ochronę własnej rodziny.

Dziękuję. Przeprosimy przyjęte.

Cześć Lusilju - Ty patolu dawno Cię tu nie było. Co spowodowało tę nieoczekiwaną konfrontację z pasierbicą? Jakaś siła wyższa?

no w sumie to mój stary mnie wrobił w to gowno ,chociaz sytuacja byla taka ze moglam sie wymiksowac,chociaz nie bylo warto bo to takie większe pól godziny bylo,a jakbym sie wymiksowala  to maz by jechal specjalnie ,ale w sumie to wywiedzialam sie czego chcialam,przynajmniej mam kontrole nad pewna sprawa,ale znieść dziewuchy nie moglam ,tu bez zmian,a nawet gorzej

chceuciekacstad - Ja wiem że każda sytuacja jest indywidualna, a twoja jest trudna. I nie mam mrzonek. Zacznijmy od tego, że nie patrzcie na mnie z góry przez pryzmat mojego wieku, czy "bo nie przeżyłaś tego co my", bo wy też nie przeżyłyście tego co ja i ja na was z góry nie patrzę. Akurat w twojej sytuacji to twój facet powinien się dogadać z byłą, a na młodego zwyczajnie huknąć, a jak ona grozi "to młody nie będzie do was w ogóle przyjeżdżał" to sądownie ustalić widzenia choćby na weekendy i z tego postanowienia sądu korzystać. I wiem, że sądy nie zawsze są sprawiedliwe, spokojnie, to akurat poznałam na własnej skórze. Ty jednak nie powinnaś mieć pretensji do tego 10 latka, który jest pewnie buntowany przez matkę. Kobiety też są różne i wiem jak potrafią własne dzieci skrzywdzić, byleby dokopać byłemu. Może warto więc byłoby by ojciec z tym synem tak po męsku porozmawiał i nie dawał sobie wchodzić na głowę, ale jednocześnie nie trząsł przy tym portkami myśląc co ex na to powie? W końcu to już duży, 10letni facet, więc powinien zrozumieć racjonalne argumenty, konsekwencje pewnych zachowań, a nie rzucać się jak niemowlak, prawda?

Podoba mi się to co pisze ciocia-ola o "macierzyństwie" macoch... że to idealistyczne oczekiwać od macoch, że zakochają się w pasierbach "od pierwszego wejrzenia" albo będą traktowały dzieci partnera z inną kobietą jak własne. Nie jak własne ... lepiej niż własne, bo powinnyśmy być pobłażliwe, bo tak jak napisała marza - pasierbowie mają gorzej. Mają gorzej niż mój syn, bo nie mają pełnej rodziny, ale ... czy to moja wina...? Za to, że nie mają pełnej rodziny mogą mieć pretensję do matki i ojca, bo akurat ja z tym nie miałam nic wspólnego. Już padły tu kiedyś słowa, które zapadły mi w pamięć "nic nie wynagrodzi dzieciom rozwodu rodziców i rozpadu ich rodziny" - podpisuję się pod tym i dodaję, że nie aspiruję, aby córkom M rekompensować cokolwiek i żyć w poczuciu winy, że mieszkam z ich ojcem. A może ... to one powinny być zadowolone, że dzięki M i mnie widzą jak funkcjonuje w codzienności normalna rodzina, której są częścią. Widzą normalne relacje między mężczyzną i kobietą, jak się dogadują itd.
I to co pisze chceuciekacstad.... pasierbowie przychodzą często z oddechem swojej matki na plecach, która zionie niechęcią i pragnieniem dokopania byłemu mężowi i jego partnerce/dzieciom. Im dłużej jestem w relacji "druga/macocha" tym mniej się gryzę swoimi potknięciami (tak... zdarzyło mi się raz wpaść w szał i zrobić dziewczynom karczemną awanturę), bo widząc dysfunkcje relacji między byłymi  małżonkami, dziwactwa i gierki eks, fochy M, niezrównoważenie emocjonalne pasierbic (nikt je nie uczy dystansu i samokontroli), to myślę sobie, że przede wszystkim mam chronić syna i siebie przed bagienkiem, które mam jako dodatek do faceta z przeszłością. Mi się coraz mniej chce myśleć o tym, co dobre dla dziewczyn... chodzi o to, że często rodzice walczą ze swoimi dziećmi dla ich dobra np. zabierają je do muzeum, podczas gdy te wolą siedzieć w domu i rypać w gry albo gapić się na Disney Channel. Ja miałam szczere chęci angażować się w opiekę nad młodymi i współuczestniczyć w ich wychowaniu, ale już jestem mocno dupskiem na ziemi. Teraz chodzi mi o to, żeby jak najmniejszymi ofiarami być dla nich dobra i traktować je uczciwie, ale to wszystko z mojej strony. Miłość, odpowiedzialność za ich rozwój, przygotowanie do życia - to drodzy Państwo obowiązki ich rodziców i ja już między wódkę, a zakąskę pchać się nie będę. Nie chcę wyręczać M w jego zadaniach, bo ciocia-ola ma świętą rację - facet chciałby, żeby to kobieta przejmowała od niego obowiązki w zakresie wychowania (w szczególności córek) i mój M próbuje mnie tak wmiksować w "przyszywane macierzyństwo"

marza2 - nie zaprzeczam, że takie cudowne macochy i pasierbice się zdarzają niestety nie trafiają one na forum samopomocowe "być drugą i macochą" .......
gdyby jednak zdarzył się cud i na to forum trafiłyby i takie szczęśliwe macochy, z wdzięcznością wysłuchałabym konstruktywnych rad jak radzić sobie ze złośliwościami eks i rozbrykanymi pasierbicami, których nie ogarniają ich właśni rodzice. I ja także znam kobietę, której matka owdowiała, po czym wyszła drugi raz za mąż za faceta z którym też miała dzieci, a on dobrze traktował zarówno swoje dzieciaki jak i wniesione w posagu przez żonę-wdowę. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej jestem przekonana, że za większość patologii w życiach macoch wywołują chore relacje między byłymi współmałżonkami, które przekładają się na dzieci, a macochy to de facto ofiary związku w które weszły

Ja niestety nie dałam rady..Mój 5 letni związek się rozpadł ale nie przez dziecko, które miało klopot z emocjami, zazdrością , tylko przez partneRa który stwierdził że nie będzie wychowywać swojego dziecka, bo to rola matki a on spotyka się z nia tylko raz w tygodniu i zamierza spędzać miło czas... Przykre..

Trzymam się tylko dzięki radom psychologa raz na dwa tygodnie No i dzięki Bogu mój M. jest reformowalny.
Zaraz Ci wyślę namiary na priv

Co do udostępniania kluczy, to ja raczej nie będę mogła dać kluczy małej do naszego domu, gdy zacznie się okres dorastania i buntu (obecnie nawet nie prosi), mimo że to ja się wprowadziłam do męża. Szkopuł tkwi w tym, że jak mąż jest na kontrakcie w Niemczech 4 tygodnie, to ja jestem w domu sama i nie wyobrażam sobie, aby pod moją nieobecność (gdy jestem w pracy) córka przyszła sobie do domu z koleżankami na wagary lub co gorsza z kolegą bo mimo, że powinna być w tym czasie pod opieką mamy, to u nas będzie chata wolna
Marza - już możesz zacząć lamentować, jaką okrutną macochą jestem