przeprowadzka z miasta na wieś - stres i zmiany - Netkobiety.pl

O kurcze MAJCIK34 powinnaś założyć nowy wątek, bo Twoja sytuacja faktycznie może doprowadzić do depresji. Taka samotność doskwiera na emigracji. Tylko cóż Ci można poradzić? To przejdzie za jakiś czas i kiedy mała podrośnie i pójdziesz do pracy, to nie będziesz już tyle sama i na pewno się ułoży, a na razie może jednak spróbuj jeszcze lato spędzić w Polsce u rodziców. Mam przyjaciółkę i siostrę za granicą, one też przeżywają doła samotności. Pamiętam jak moja siostra wyjechała to też siedziała w czterech ścianach z synkiem, nikogo nie znała, nie umiała języka i ciągle płakała, ale teraz jakoś powoli jest lepiej i będzie jeszcze lepiej. Tobie też życzę cierpliwości i powodzenia.

SMUTNY MISIU czekam na wieści.

Długo myślałam, czy napisać co się stało wczoraj, bo to oczernia mojego męża i podkreśla jaka byłam głupia wierząc w miłość, ale traktuję ten wątek w pewnym sensie jako terapia i jest mi lżej, kiedy się zwierzam, więc napiszę. Wczoraj mój mąż się upił i upadł na mnie całym swoim ciężarem. Ja runęłam na plecy, a on upadł na mój brzuch. Waga ponad 100kg. Okropnie się wystraszyłam i krzyczałam w niebogłosy. W plecy i łokieć mam wbity żwir. Jego mama podeszła i jakby nigdy nic powiedziała ".... tu imię męża... powietrze z koła z taczki zeszło i nie mam jak podać krowom jedzenia". Strasznie się rozpłakałam, bo myślałam, że na niego nakrzyczy, żeby uważał, a ona nawet nie zwróciła uwagi na to, że on przewrócił mnie. Na szczęście nic się nie stało, ale teraz widzę, że tylko mi zależy na tym dziecku. Nie mam za złe, że mąż wypił, bo rzadko to robi, ale dziś kiedy wytrzeźwiał nie przepraszał, ani się nie tłumaczył tylko mnie ochrzanił, że tak się darłam i zrobiłam niepotrzebną scenę. Jestem bezradna, zła na siebie, że żyję w takiej mentalności. A do jego mamy mam ogromny żal, że wogóle jej nie zależy na wnuczce.

Jeżyku, smutny_misiu - serce mi pęka, kiedy czytam wasze historie to mnie jeszcze bardziej utwierdza w tym, że gdyby mój narzeczony jednak zmienił obiecane mi zdanie i nie chciał odejść z domu, to po prostu ślubu nie będzie. Za bardzo boję się, że spotka mnie to, co Was.

Strasznie silne z Was kobietki, naprawdę podziwiam! Trzymam kciuki za małą pannę jeżyk, niech będzie silna razem z mamą i nie daje jej za bardzo w kość

A ja się od dawna zastanawiam, jak można być tak ślepym facetem, że nie widzi się, że kobieta, z którą przecież tak niedawno brało się ślub z miłości, jest tak bardzo nieszczęśliwa. Krzyczy z bólu, zranionego serca, a dla niego to żaden argument ...

Smutny Misiu nie wiem jaki wątek mam podjąć, cieszę się, że ktoś napisał do mnie bo nie mam nawet z kim pogadać. Mąż właśnie wrocił do domu a ja nie mam siły buzi otworzyć, kiedy to minie??? Samo??? Tak bez niczego???

Czytam Twój wątek od jakiegoś czasu,przeczytałam wszystko i coraz bardziej mi smutno.Życzę ci jak najlepiej ale z tego  co piszesz wynika że nic dobrego z tego nie będzie.Też mieszkam na wsi ,gospodarstwa nie mamy i od początku mieszkamy sami.Ale reszta układa się podobnie.Mój mąż też nie szanował tego że jestem w ciąży,że noszę jego dziecko.Nie obchodziło go że dzwigam wiadra z wodą,bo na początku nie mieliśmy nawet wody w domu.Jak miał dobry dzień  to mówił że mnie kocha,a jak nie to miał mnie w nosie. Jestem z nim 20 lat,mamy dwóch wspaniałych synów,ale ciągle żyję na huśtawce raz dobrze ,raz żle.Po tych latach jestem kłębkiem nerwów,nie śpię po nocach.Ludzie na wsi są rozni ,to nie zależy od miejsca zamieszkania.Zresztą u nas jest taka wieś że mniejsze gospodarstwa padły,zostało kilka większych,reszta pracuje albo jakoś sobie radzi.Rodzice kiedyś chcieli mi pomóc żebym odeszła od niego.teraz żałuję.

Tak MAJCIK34 zaglądaj na wątek o emigracji, tam na pewno Cię ktoś zrozumie. A jeśli chodzi o to czy depresja sama przechodzi to nie wiem. Pewnie niektórzy sobie z nią radzą, ale wydaje mi się że to przede wszystkim kwestia hormonów i uregulować je można lekami. Ja byłam u psychiatry, ale ze względu na ciążę nie mogłam wziąć leków.

SMUTNY MISIU ja mój mąż zacząłmi powtarzać, żebym się w końcu wzięła w garść bo nie jestem dzieckiem a życie to nie jest bajka, więc, żebym w końcu się dogadała z jego mamą a nie ciągle tylko płakała. Pewnie ma rację, tylko że ja nie mam ochoty z nią rozmawiać. Nie chcę choćby jej widzieć. Dziś obudziłam się dopiero o 7, szybko zleciałam na dół, żeby nie było gadania, ale niestety teściowa od razu skwitowała "coraz później wstaje". Płakałam jak zawsze, mąż się na mnie zdenerwował i kolejną niedzielę ja siedzę na górze, a on na dole. Dosyć mam.

SARA71 nie wiem, czy we wszystkich małżeństwach tak jest, ale u nas albo jest bardzo, bardzo dobrze, albo bardzo źle. Denerwuje mnie to, że on tej ciąży jakby nie przeżywa. Nie rozmawiamy o tym, nie wybraliśmy nawet jeszcze imienia, nie wybieramy łóżeczek, wózków. Wszystkie zakupy podstawowe zrobiłam sama, ciążę tydzień po tygodniu obserwuję w internecie sama, pokój sprzątałam sama. I jeszcze jego teksty, że jego matka w ciąży wszystko robiła do samego końca i nic się nie stało. Czuję, że kiedy dziecko się urodzi nawet mi nie pomoże. Chyba nawet się cieszy, że przygotowałam na dole pokój, bo wtedy on będzie się wysypiał na górze. Straszne. Jak to było u Ciebie po urodzeniu synów? Pomagał Ci?

ANIOŁEK nie mam mężowi za złe, że się upił, bo odkąd jesteśmy małżeństwem czyli rok, on nigdy nigdzie nie był z kolegami, więc nie mam mu tego za złe, tylko to, że próbował mnie obarczyć winą, za to że krzyczałam w niebogłosy, żeby uważał i scenę zrobiłam inaczej budowlańcy i jego matka by tego nie zauważyli. Do rodziców nie mam co się zwracać o pomoc, bo faktycznie nie wytrzymałam i zadzwoniłam do mamy żeby zapytać czy są w domu i czy mogę przyjechać na trochę. Nic jej nie powiedziałam, bo wiem, że nie mogę powiedzieć, bo nigdy mnie nie wesprze, ale moja mama i tak kapnęła się, że jest coś nie tak, bo wcześniej nigdy nie zadzwoniłam i nie zapytałam czy mogę przyjechać. Powiedziała, że nie wie co się tam stało, ale mam tam siedzieć, skoro tak zdecydowałam i że wstyd jej za mnie, że pewnie bym tylko po świecie chciała latać, a czas krowy doić, skoro chciałam męża z wioski.

ORSZULIK Nie jestem jakąś symulantką, dlatego nie pojechałam do lekarza, bo nic mnie nie boli i czuję ruchy.

POLSZA!!!!! W życiu się nie spodziewałam, że ktoś może mi zaproponować wsparcie w realu. Dziękuję Ci bardzo, ale nie skorzystam. Mam przyjaciółkę w Belgii, więc gdyby naprawdę mąż mnie skrzywdził, miałabym gdzie odpocząć, ale na razie aż tak źle nie jest, żeby uciekać na drugi koniec Polski do obcej osoby. Dziękuję za propozycję, ale mam nadzieję, że nigdy się nie przyda  
A z moimi rodzicami to ciężkie życie. Dziś dzwonili, dali mi godzinny wykład jak to ja nikogo nie szanuję, jak to powinnam lecieć do kościoła i klęczeć i przepraszać za to jak się u kogoś zachowuję. Powinnam być wdzięczna, że teściowa mnie przyjęła i dała kawałek ziemi pod budowę domu. Och ile ja o ten kawałek ziemi musiałam prosić męża. Wydzielił z 2 hektarowej działki 34 ary i przepisał w darowiźnie jako wspólnotę. Ja nie oczekuję, że on mi cokolwiek przepisze, ale skoro moje pieniądze z mego mieszkania idą na budowę domu, to oczekiwałam, że działka, droga i dom będzie zapisane na mnie, żeby nikt nigdy w przyszłości mnie z niego nie wyrzucił. Dopięłam swego, ale reszta to wszystko mego męża i jego rodzeństwa, ale on twierdzi że krowy do dojenia są moje, a nie jego rodzeństwa. Mało to, że ojcowizny on nigdy nie odda mi jako wspólnotę, ale jego warunkiem budowy domu była sprzedaż majątku moich rodziców - mieszkania po nich. Ale sam majątku swoich rodziców nigdy mi nie przepisze. Nawet gdyby kiedykolwiek zmienił zdanie, to ja już nigdy nie przyjmę takiej darowizny - jałmużny. Jeszcze twierdzi, że gdybym była inna, bardziej kobieca (czyt. uległa) to nie wymagałby ode mnie sprzedaży mieszkania, tylko byśmy na 100% budowy wzięli kredyt. Teraz mi to mówi, kiedy ja już sprzedałam to co było najważniejsze w moim życiu. A z tym hasłem "kobiecości" to już przestaję rozumieć, bo to chyba znaczy, że być na każde zawołanie, nie odzywać się, ciągle się uśmiechać, pracować, gotować, być damą, być sprątaczką i absolutnie nie mieć wymagań, tylko spełniać czyjeś oczekiwania.
Boże tkwię w tym przez dziecko, przez miłość. Dziś pomyślałam, że chcę popełnić samobójstwo. Oczywiście tego nie zrobię, bo nie mam odwagi.

,,ORSZULIK Nie jestem jakąś symulantką, dlatego nie pojechałam do lekarza, bo nic mnie nie boli i czuję ruchy."

Jeżyku ja  bym pojechała (dlatego tak napisałam), po pierwsze bo obawiałabym się czy oby napewno nic się nie stało, po drugie żeby dać odczuć że takie zachowanie jest niewłaściwe  ale to tylko moje zdanie.Nigdy nie byłam w takiej sytuacji i zwyczajnie tego nie ogarniam tak jak zresztą i wielu innych zachowań Twojego męża dlatego pozwól, że opuszczę Twój wątek dla swojego i Twojego spokoju.

Jeżyku ,mój mąż jak było dobrze pomagał mi przy dzieciach jak było gorzej wypijał kilka piw i miał mnie gdzieś.U  nas też jest tak że albo jest  bardzo dobrze albo bardzo źle.Na początku kilka razy wyprowadzałam się do rodziców na jakiś czas.Mój mąż po każdej awanturze pszepraszał  ,jęczał że mnie tak strasznie kocha,wracałam. Teraz nie mam do kogo  się wyprowadzać,mama zmarła .Ja też myślę że jednak mimo wszystko kocham mojego męża.Przez ten czas jednak ,kiedy  jesteśmy, razem nauczyłam się walczyć o siebie,nie pozwalam sobą pomiatać.Tobie też to radzę,jeśli będziesz taka pokorna to nikt tego nie doceni i będą cię traktować coraz gorzej.Bo oni  traktują cię strasznie,nie wiem jak mogą ci kazać tak ciężko pracować mimo ciąży zwłaszcza że pierwszą poroniłaś.Również nie mam najlepszego zdania o twoim mężu,ale to twoja sprawa czy z nim dalej będziesz,tylko proszę pomyśl o sobie ,o dziecku,postaw się im trochę!W ogóle to uważam że masz święty charakter  i anielską cierpliwość,oni powinni cię nosić na rękach.Jak znam wieś to myślę że gdyby twoi rodzice mieszkali gdzieś blisko i byli za tobą, byłoby całkiem inaczej.Zaraz by się zaczęła zadyma,rozpowiadanie po sąsiadach jacy to oni podli  itd.Wtedy może twojej teściowej zrobiło by się głupio  i coś by się zmieniło .Przynajmniej tu gdzie ja mieszkam tak by było,zresztą znam takie przypadki.Będę śledzić twój wątek ,bo strasznie się przejęłam tym co opisałaś.Trzymaj się i dbaj o dzidziusia i chociaż teraz  pod koniec ciąży nie pracuj tak ciężko! Wysypiaj się,olej to  co mówi ta czarownica.Nie chcę prorokować ale myślę że nawet,jak będziecie mieszkać sami, to ona będzie latać i się wtrącać.tacy jak ona są niereformowalni i zawsze muszą postawić na swoim.

SARA71 Ty masz większy problem, bo Twój mąż lubi wypić i robi awantury. Mojemu to się nigdy nie zdarzyło. Oczywiście mąż pije alkohol, kiedy są święta, czy goście, ale nie zauważyłam, żeby to było coś przesadnego, a już na pewno nie robi awantur. Wręcz przeciwnie, jestem zdziwiona, że on nigdy nie spotyka się z kolegami. On jest domatorem i najchętniej spędziłby całe życie w domu. Pewnie dlatego nie sprawia mu trudności bycie rolnikiem, który zawsze musi być na miejscu. Ja mam inaczej. Najchętniej bym ciągle gdzieś jeździła, podrożowała, spotykała się z koleżankami na plotki i piwo.
Mną nikt nie pomiata. Teściowa żyje po prostu inną mentalności. Wszystko kręci się wokół gospodarstwa, bo ona nigdy nie żyła inaczej, dlatego oczekuje, że ja będę pracować tak jak ona. Zauważyłam, że ona podstępem chce oddać dla mnie swoje dotychczasowe obowiązki. Najpierw niby zapominała nakarmić świnię, czy zamknąć kury i kiedy ja wychodziłam z domu, prosiła, żebym ja to zrobiła, i tak coraz częściej, aż któregoś dnia powiedziała "od dziś ty karm świnię" wtedy ja też raz "zapomniałam" nakarmić świnię i kiedy biedna, głodna świnka nie dała nam spać przez pół nocy, teściowa wróciła bez słowa do swoich obowiązków i mam luz. Ona nie wyobraża sobie, że ja będę mieszkała na wsi i będę kupowała jajka w sklepie. Oh jak kobieta się myli. Pewnie masz rację, że kiedy nawet będziemy na swoim ona będzie się wtrącała, ale wtedy ona będzie mi mogła "naskoczyć" niech przychodzi kiedy chce, mówi co chce, ale w moim domu, to ja będę decydować i nic tego nie zmieni.

SMUTNY MISIU w nosie mam ich ziemię. Najważniejsze że będę miała swój dom i może nawet lepiej, że będzie on zbudowany z pieniędzy za moje mieszkanie. Nikt nigdy mi nie wytknie, że zbudowaliśmy go tylko i wyłącznie z pracy męża na gospodarstwie (bo przecież tu nikt nie pamięta, że ja mam wypłatę i z niej też żyjemy).

Jeżyku, ja też sledze Twoją historię juz od dawna, jestem tak jak Ty w 8 miesiącu ciąży i bardzo, bardzo mocno 3mam za Ciebie kciuki.. jesteś niesamowitą osobą i rozumiem, że chcesz walczyć..

   Kobietko 40+ cieszymy sie razem z Toba, ze Twój maż cie wspiera, ale mysle ze wyliczanie zalet Twojego meza nie pomoze w tym momencie Jeżykowi, Ona wie ze duzo rzeczy nie powinno tak wygladac ale zdecydowala, ze bedzie pomimo wszystko walczyc i to jej prawo...

i bedziemy cie jezyku wspierac, czy zdecydujesz trwac dalej przy mezu czy podejmiesz zupelnie inna decyzje, ja wiem jedno JESTES NIESAMOWITA

moze  Sara ma racje, ze gdybys miala bliskich na miejscu, nie pozwoliliby na to.. ze obawialaby sie tesciowa tego co ludzie mowia, wielka szkoda ze jestes tam sama.. ale postaraj sie ustalac granice, bardzo dobrze zrobilas, ze nie pozwolilas na obarczenie cie obowiazkami przy swiniach, ze zagralas strategicznie..

KOBIETKO40+ gratluję cudownego męża. Każdy ma wybór, ja wybrałam tak i nigdy nie żałowałam akurat wyboru mego mężczyzny. Żałuję tylko mieszkania na wsi i u teściowej w domu. Męża nigdy nie żałowałam, bo szczerze go kocham, a będąc na swoim życie będzie wyglądało inaczej i on też będzie miał swoje obowiązki w domu. Nie zgadzam się z tym, że przede mną już nic nie ma, tylko harówka na gospodarstwie, bo przecież pisałam, że za jakiś czas (może jakieś 5lat, zależy wszystko od finansów) mąż zrezygnuje z krów i zamierza się przekwalifikować na daniele. Tej jesieni zamierzamy kupić pierwszą turę. Te zwierzęta kupuje się wyłącznie w październiku po zakończonej rui, więc to, że wymyśleliśmy takie rozwiązanie zimą, nie oznaczało, że nagle kupimy 100 samic i będziemy z tego żyli. Takie przekwalifikowanie to koszt kilkuset tysięcy zł, bo po pierwsze ogrodzenie to kilkadziesiąt tysiący zł, budowa odławialni, nauka hodowli tego zwierzęcia i właśnie kupno tych zwierząt również liczone w tysiącach zł. To nie jest takie proste. A że wymyśleliśmy to w zimę, to tak jak piszę do tej pory zrobiliśmy tylko dwa kroki, przygotowaliśmy pale na siatki i mąż zapisał się do zwiazku jeleniowatych. Teraz trzeba czekać do września, żeby zebrać ostatni plon z ziemi, które ma być ogrodzona, ogrodzić ją, potem czekać do października na możliwość zakupu zwierząt. Wcześniej jest to nie możliwe, bo od maja odchowują potomstwno, potem się rozmnażają i dopiero po tym okresie można je przesiedlać.
Właśnie przede mną całe życie. Nowy dom, dzieci, w końcu mieszkanie bez teściowej, nowa hodowla, lepsza perspektywa na życie. Tylko nie można mieć wszystkiego od razu. To są lata pracy. Dom jakieś dwa lata, zmiana hodowli jakieś pięć lat. Całe życie przede mną i moją rodziną. Ja naprawdę w to wierzę i daje mi to pałera do dalszego życia, bo inaczej już dawno bym się załamała.

KASIENKA173 gratuluję ciąży. Jak się czujesz i jaka płeć? Ja już zaczynam bać się porodu. Do tej pory czułam się super, ale teraz już jest coraz ciężej. Mam zadyszkę i obijam się o ściany. Dziwnie brak mi równowagi.

CHOCHLICZEK masz rację z tą ziemią. Raczej myślę o dziecku, żeby w razie czego coś zostało mu po ojcu, niż o sobie. Teraz nawet jakby kiedykolwiek chciał mi dać coś w darowiźnie, to nie przyjmę. Jak będzie chciał to przepisze na dziecko. Dla mnie najważniejsze było uregulowanie ziemi pod nasz dom, żeby nikt nigdy mnie stamtąd nie wyrzucił.

Wczoraj przenieśliśmy się z mężem do odnowionego pokoju. Mimo, że łóżko się nie zmieniło, to nie mogliśmy zasnąć w nowym miejscu. Mężowi było smutno i przeżywał jak to będzie jak trzeba będzie już opuścić rodzinny dom i przenieść się do nowego. Może chociaż w niewielkim procencie zrozumiał moją tęsknotę za domem. Był smutny i zastanawiał się jak to będzie, jeśli jego brat nie zechce wrócić do tego domu, jak jego mama poradzi sobie z samotnością. Też zrobiło mi się jej żal, ale z drugiej strony przecież będziemy na wyciągnięcie ręki i jak będą wnuki to nie będzie czuła się wcale samotna. W ostateczności będzie też na nią czekał pokój na starość. Tak sobie myślę, co ja bym czuła będąc na jej miejscu. Samotność jest straszna i mimo, że jej nie znoszę to też nie chcę, żeby samotność ją dotknęła.

jeżyku, ja bardzo ciezkie mialam poczatki ciazy, pozniej bylo wszystko w porzadku, a teraz to juz jak Tobie troszke mi ciezej.. puchne troche, w nocy czasami tak brzuch ciagnie i boli i tak juz ciezko czasami po prostu.. ale wiem ze to nie ja jedna w koncu spakuje torbe do szpitala w tym tygodniu, bo ciagle tak mysle, kurcze, a jak nie daj Boze by sie zaczelo, to jeszcze nie mam nic przygotowanego.. A ty w ktorym tygodniu jezyku dokladnie jestes? U mnie dzisiaj zaczal sie 35. Oczekujemy synka.

a tak w ogole to ja nie wierze, ze niebawem bedzie maly czlowiek w domu, ze to naprawde sie wydarzy

Ja tez nie zgadzam sie z tym, ze nic poza charowka Cie nie czeka. Ja mysle ze te poczatki  trudne i to co wypracujesz, da ci tyle radosci i tyle sily, i jeszcze bardziej zaowocuje w przyszlosci. Bedziesz jeszcze silniejsza i doceniala to wszystko co osiagniecie. I wiadomo, ze jeszcze roznie bedzie, jak w kazdym zwiazku zreszta... ale wierze, ze mozecie wyjsc z tego silniejsi..
a ja wiesz co sobie wyobrazam?? Jak bedziesz sie cieszyla wszystkim w nowym domu swoimi meblami, swoim ulozeniem recznikow, porzadkiem w lazience,w kuchni czystymi ladnymi naczynami...  mysle ze takie niby blache sprawy, a tyle radosci ci dadza, ze to Twoje, ze dadza poczucie bezpieczenstwa, niezmiennosci Czy wyobrazasz to sobie czy jeszcze za odlegle?  
tylko nie daj Boze nie dopuszczaj nawet w zartach opcji zamieszkania tesciowej z Wami..

co do przemyslen Twojego meza, to wiesz, na pewno on przywiazany jest i tak szczerze czuje, ale Ty postaraj sie w to za bardzo nie wczuwac.. nie wiem jak to brzmi ale niech Cie nie dopadna te same uczucia, tlumacz mu tylko spokojnie i rzeczowo, ze mama przeciez bedzie obok, nie zostawiacie jej, ze to nie jest w zasadzie zadne rozstanie i ze zawsze bedzie miala Was obok siebie. Nie rozczulaj sie Jezyku tak bardzo na nia, bo Ty masz dobre serduszko, a ona nie boj sie, spokojnie sobie poradzi... lepiej Ci bedzie podejsc do niej, pojechac dokupic jakies leki itd a miec swoja twierdze, niz wpuscic do domu, bo nie boj sie, nabralaby sil i wigoru raz, dwa i jeszcze w domu wszystko poprzestawiala i wprowadzila swoje  rzady.. Rozmawialiscie juz cos o pokoju dla niej ewentualnym? Ja bym na Twoim miejscu nie proponowala tego i na razie nic nie mowila, jesli w przyszlosci bedzie taka koniecznosc, zobaczysz, ale nie wspominaj teraz nawet o tym, bo sie okaze ze koniecznosc juz teraz taka jest.. a Wy wcale jej nie opuszczacie i nie daj sie zadnym szantazom emocjonalnym z jej strony.. Maz na pewno tak czuje, ale musi zrozumiec ze to konieczne.. u niego ma wszystko troszke inny wymiar i dlatego moze mu jest ciezej, bo to jego taki mikrokosmos, i dla niego wierze ze to moze byc nie latwe, pomimo ze moze dla kogos wydawac sie smieszna zmiana, ale niec powoli to do niego dociera.. a tesciowa spokojnie sobie poradzi, gwarantuje Ci, tym bardziej ze tak naprawde nie opuszczacie jej..

"Tak sobie myślę, co ja bym czuła będąc na jej miejscu. Samotność jest straszna i mimo, że jej nie znoszę to też nie chcę, żeby samotność ją dotknęła"

a ja mysle, ze Ty bys cieszyla sie szczesciem dzieci i w ogole nie postrzegalabys takiej sytuacji jako samotnosci, ze spokojnie zorganizowalabys swoje zycie i dala dzieciom ulozyc swoje..  mysle ze jestes super zona, bedziesz super mama i w przyszłości nietoksyczna tesciowa

SMUTNY MISIU jesteś jakby moją bratnią duszą. Gdzie mieszkasz? Może nie daleko mnie i udałoby się nam spotkać? Chcę Ci zadać dwa pytanie, ale nie wiem czy to stosowne. Zadam je, a Ty jeśli uznasz, że nie chcesz odpowiadać po prostu tegonie rób, dobrze? Ile czasu jesteście po ślubie? Dlaczego nie macie dzieci?
Jeśli odpowiedzi są dla Ciebie bolesne, czy nie chcesz tym się dzielić, proszę uznaj, że wogóle o to nie pytałam.

KASIENKA173 ja mam termin na 4 sierpnia. W nocy jest mi najgorzej, bo wstaję do łazienki kilka razy i mam tak spuchnięte stopy, że ledwie na nich stoję, a ręcę zdrętwiałe, aż nie można zgiąć palców, brzuch ciągnie w jedną stronę, a kręgosłup w drugą. Tak już jest od tygodnia. Wcześniej robiłam wszystko i czułam się wyśmienicie.
Ja już spakowałam torby do szpitala. Jedną dlamnie, drugą dla córki .
Wyobrażenia o moim domu mam ciągle, ale raczej dotyczą one nie wystroju, a właśnie tego spokoju poukładanych według mnie reczników, umytych na błysk talerzy, picia porannej kawy, nie myślac o tym, że wiecznie jest teściowa obok. Wystrój ma mniejsze znaczenie niż poczucie bycia w domu.
Kiedy mężowi było przedwczoraj smutno, miałam już ochotę powiedzieć, że nie przejmuj się jeśli będzie źle to zabierzemy teściową, ale nie powiedziałam tego nigdy i nie powiem. Przy wybieraniu projektu domu od razu rozmawialismy o tym, że na dole musi być dodatkowy pokój na wypadek przyjęcia jego mamy, czy moich rodziców, tak żeby nie musieli wchodzić po schodach i to dla nas obydwojga wydało się logiczne, że na starość nie zostawimy żadnego z rodziców bez opieki. To tyczy się zarówno moich rodziców jak i jego matki. Teraz, kiedy oni są jeszcze w pełni sił (czasem jak widzę ile mają siły, to myślę, że na pewno więcej niż ja) to absolutnie nie wchodzi w rachubę.
Myslę, tak jak Ty, że kiedy moje dzieci będą dorosłe to będę je wspierać, ale tu mam na myśli ich samodzielność i życie osobno.

Dzieje się tak jak podejrzewałam. Kiedy bylismy na górze, teściowa nie zaglądała do nas. Wystarczy, że przenieśliśmy się do pokoju na dół i to się zminiło. Dziś, mimo, że jest dopiero godzina 9:15 to teściowa już dwa razy, bez pukania weszła do nas. Raz zapytać, czy zrobić herbatę, a drugi raz powiedzieć, że wrona siedziała na pryźmie z sianokiszonką i na pewno zrobiła dziury w folii. Boże daj mi cierpliwość do wiedźmy. Chociaż pewnie sama jestem niezłą wiedźmą.......

Prosty zameczek, zasówka lub prosty haczyk. Przypuszczałam, że będzie do Was zaglądać. Jak wyobrażacie sobie intymność małżeńską, czy karmienie piersią córki? Nawet gdyby pukała to bedzie wkurzające... Coś z tym zrobicie?

Po swoich rodzicach wiadomo czego się spodziewać, zna się ich nawyki, sposób życia i poglądy na różne kwestie. A potem trafiasz do zupełnie innego zycia, modelu rodziny i zachowania. I okazuje się, że nic nie jest tak jak u Ciebie. A co najgorsze rządy swoje roztacza teściowa i nie masz prawa niczego jej powiedzieć, bo to jej dom. Dotychczas żyła w taki sposób i dalej będzie tak żyła i nie ma znaczenia, że my mamy swój plan na życie, na inne życie.

JEŻYKU co do Twojego pytania z poprzedniego postu, to z przyjemnością odpowiem. Ja również uważam Cię za bratnią duszę, często piszesz to co ja czuję.
Ja jestem dwa lata po ślubie (bez dwóch miesięcy). Mieszkam w południowo-wschodniej części kraju. Co do dzieci. To tak sobie wymyśliłam, że najpierw wypadałoby mieć coś swojego, jakąś namiastke domu i pracę, aby mieć jakieś zaplecze finansowe. Bo nigdy w życiu nic nie wiadomo, gdyby mój mąż nagle musiał zawiesić z przyczyn losowych, swoją działalnośc, to dobrze mieć jakiś inne stałe źródło dochodu - czytaj moja praca. Nie ukrywam, że cała sytuacja mieszkania w domu teściowej spowodowała, że nie bardzo układa Nam się z mężem, więc teraz zdecydowanie się na dziecko to bardzo ryzykowna sprawa, bo ja mam przeczucie, że Nam się nie uda tego uratować.
Jak wiadomo napisałam list do męża, efekt zerowy. Potem teściowa zaczęła mi mówić, że jestem panienka z miasta i że ona wszystko dla mnie, a ja jestem niewdzięczna. Cała wina za złą atmosferę spadła na mnie, widząc, że nie mam oparcia w mężu wyjechałam do rodziców, prosząc męża aby jeszcze raz przemyślał wszystko. Zgodził się, powiedział, że tak dalej być nie może. Tam odetchnęłam, mogłam być sobą, robić co chcę i nie być ocenianą i krytykowaną. Jakie to było cudowne uczucie. Następnie okazało się, że zakwalifikowałam się na kurs, na którym mi zależało i muszę wracać. Na samą myśl, mój organizm się zbuntował, chyba z nerwów. Miałam kłopoty żołądowe. Muszę dodać, że moi rodzice stoją na stanowisku, aby się tak nie męczyła i szukała pracy w poprzednim miejscu zamieszkania i zaczęła być szczęśliwa.
Ponieważ zależy mi na mężu, to liczyłam, że może przemyślał coś. Wróciłam, a on mówi, że nie znalazł czasu aby się zastanowić, bo miał tyle roboty. Ja tego nie rozumiem, małżeństwo mu się wali, a on nic z tym nie robi. Straciłam nadzieję, że jemu zależy. Znowu odechciewa mi się żyć, jak tu jestem, ale postanowiłam, że dotrwam do końca na tym kursie, bo zależy mi na poszerzeniu kwalifikacji, aby jak najszybciej znaleźć jakąś pracę i wynająć mieszkanie. A termin końcowy na zastanawianie się mojego męża upływa z dniem zakończenia kursu. Tak więc, jeśli mój mąż za miesiąc nic nie postanowi, wyprowadzam się ostatecznie.

pochodzicie z innych swiatów ja tez zamierzam mieskac na wsi bo wiekszośc życia mieszkam i nie wyobrazam sobie powrotu to smierdzącego miasta w którym trzeba sie spierzyc praca jest najwazniejsza... pochodzicie z róznych swiatów i na tm sa oparte wszystkie problemy

jak Twoje samopoczucie jezyku i fizyczne i psychiczne? mam nadzieje, ze dobrze.. jak tesciowa sie sprawuje i jak z mezem sytuacja? mam nadzieje, ze ten ostatni okres ciazy przebiegnie ci w spokoju..

KASIENKA173 dziękuję za piosenkę. Milutka i wzruszająca.
U mnie tak jak pisałam, dziwny brak równowagi. Wczoraj wywróciłam się na podwórku. Kręgosłup boli strasznie, bo od zawsze miałam krzywy i teraz on nie wytrzymuje, no i spuchnięte łapki i nóżki
Boisz się porodu? Ja panicznie boję się bólu.

Dziś jest nasza rocznica ślubu. Mąż niestety musiał pomóc sąsiadowi na polu (mimo niedzieli), więc rocznicę spedzę sama. A raczej z teściową..... Okropieństwo. Podsumowując. Czasem jest tak, jakbym wzięła ślub z dwiema osobami. Muszę z nimi dzielić całe życie i o wszystkim oboje wiedzą. Żałuję... bardzo żałuję przeprowadzki tutaj. To był najsmutniejszy rok w moim życiu, a miał być najpiękniejszy. Przepłakałam i szczerze przecierpiałam ten rok. Mąż mi dziś rano podziękował, że jestem, że wytrzymałam, że jest szczęśliwy. A ja? Czy jestem szczęśliwa? Nie. Kiedy jest mi smutno i idę na budowę i tam się modlę o lepszy czas. Pomaga przez chwilę, ale wracam i teściowa od drzwi: "gdzie byłaś?" albo "widziałam, że byłaś tam i tam". Odwieczne hobby teściowej - obserwowanie wszystkich przez okno. Ona niby nigdzie nie chodzi, ale cholera wie wszystko, kto o której wstał, co sasiad robił, o której wyjechał z domu, czym, jak wrócił, kto u kogo był, kto o czym mówi nawet słyszy, bo z wiatrem podobno niesie co sąsiad krzyczał do żony. A przecież mieszkamy minimum kilometr od innych. Jak ktoś do nas przyjdzie, to wypyta o wszystko, co u każdego sąsiada z osobna się dzieje. Potem mi zaczyna opowiadać, jakby mnie to interesowało. Przecież ja tu nawet nie znam, ani jednego człowieka. Skąd ja mam wiedzieć o kim ona opowiada. Kiedy jemy obiad, ona komentuje każdy samochód - a jedzie ten,a pojechał tamten, a tu ciekawe kto. Wrrrrr. Specjalnie kazała synowi wyciąć dwie śliwki, żeby obserwować, a powiedziała wszystkim, że one zakłócają odbiór telewizji.
Teraz jest u nas siostra męża z zagranicy. Przyjechała na 3 tygodnie. Zjeżdża się więc cała rodzina, żeby z nią pobyć. Oczywiście główną służącą jestem ja, bo tylko podaję talerze, potem je zbieram, zmywam i tak w kółko. A kręgosłup mnie boli niemiłosiernie, ale kogo to obchodzi. Wywiązują się różne rozmowy, między innymi o  naszym domu. Po co nam ten dom i że mamusię to też musimy od razu zabrać ze sobą, bo ona dla nas taka dobra, mnie przyjęła pod swój dach to teraz ja, jako najbliższa jej rodzina muszę się nią zająć do końca życia i być wdzięczna, bo potem kiedy będę już stara, bo będę też na łasce dzieci, że to one będą mi dawać talerz zupy i pieniądze na drobiazgi, a ja będę im dzieci wychowywać. I najlepszy w tych wszystkich mądrych wypowiedziach jest męża najstarszy brat, jak to ja powinnam kochać, szanować, być wdzięczna teściowej, jak to "pięknie" powinnyśmy razem żyć. Ja tego nie komentuję, wogóle nie wchodzę w dyskusje i nie daje się sprowokować.

smutna z rocznica ze nie mieliscie chwili dla siebie.. ale wierze, ze nastana lepsze czasy, ze za iles lat bedziesz wspominala te czasy i myslala: jak dobrze, ze dalam rade, ze sie nie poddalam mysle ze jak juz bedziesz w swoim domku, wszystko bedzie lzej zniesc, ze da ci on ogromny spokoj i ukojenie

ojjj jak fajnie to opisalas takie chwile drobne, a taka sile daja, az poczulam to wszystko o czym piszesz takie chwile naprawde daja sile i cementuja zwiazek. To dowod, ze jednak mozecie byc szczesliwi, ze potraficie byc przyjaciolmi i spedzac razem czas, tylko teraz warunki wam to utrudniaja. Ja wierze, ze przetrwacie i bedziecie szczesliwi 

Wrócę jeszcze do ćwiartek kurczaka,które wkładałam widelcami do pieczenia z powyższego opisu. One były przyprawione z....... kuperkami. Chciałam je koniecznie obciąć, bo w życiu bym nie podała gościom podudzia z kuperkiem, ale moja teściowa była bardzo zdziwiona, jak komu może przeszkadzać kurzy kuperek. Jak ktoś nie będzie chciał to sobie odkroi. Chce mi się wymiotować jak patrzę na tę kobietę.
Była u nas awaria w oczyszczalni, zatkała się rura. Przyczyną było zgięcie rury spowodowane chyba ilością lat, które leżała w ziemi - pewnie mrozami i "pracą" ziemi. Mąż wykopał starą rurę i wkopał nową. Nie uwierzycie!!! Tej zgiętej rury, całą w ludzkich odchodach teściowa nie pozwoliła wywieść "bo jeszcze się przyda" i postawiła ją do garażu, gdzie wcześniej wynieśliśmy meble.
Ja już na pewno nigdy nie będę walczyć o porządek tutaj. Poddaję się!!! Jeszcze mogę zrozumieć, że nie pozwoliła nam spalić starego łóżka, czy wywalić do niczego nie nadającego się żyrandola, ale osrana rura? Jak ja przed ślubem mogłam tego nie widzieć!!! No tak nie łaziłam po czyichś garażach, ani nie zaglądala po szafek.
Najlepsze jest to, że ona myśli, że zajmuje się tutaj wszystkim. Cały ład na podwórku to jej zasługa. Przecież ona od świtu coś robi. I nie ważne, że cały dzień wczoraj chodziła i ręcznie rozsypywała nawóz, kiedy mąż może to zrobić w pół godziny ciągnikiem. Chce żeby wszyscy uważali ją za pracoholika i żałowali, że rany ma na rękach wypalone do krwi od tych nawozów. To było wczoraj i wszystkim teraz pokazuje jak to ona ręki nie może zgiąć po nawowach. Jak to ona sama musi tu w polu pracować. A ostatnio jak mąż skosił niedaleko domu trawę, to woziła cały dzień taczką do obory, że niby jaka ona jest pracowita. Krowy dostały rozdstroju żołądków po tej świeżej trawie, a za dwa dni mąż w dwie godziny zebrał wszystko ciagnikiem na kiszonkę. Ale przecież ona tak się napracowała. I mnie ma za głupka, kiedy jej tłumaczę, że nie można tak żywić krów, bo to tylko zmniejszy mleko, że się rozstroi ich cały układ żywienia, który tyle czasu z męzem ustawialiśmy. Nie! Ona wie lepiej, że krowa trawy musi się najeść. Oj nie mam cierpliwości. Traktuje moją wiedzę o krowach z przymrużeniem oka. Że niby co ja mogę o tym wiedzieć,a wiadomo, że wiem lepiej bo zajmuję się tym zawodowo od kilku lat. Ona wiecznie myśli, że krowy karmi się jak kiedyś, a potem dziwi się że hfka padła po wycieleniu.
Źle mi z tym uczuciem, ale nienawidzę jej.

JEŻYKU, bardzo miło czytało się Twojego posta o rocznicy. Dla takich chwil warto żyć, dla bliskości i spędzania razem czasu. Niestety my ślub wziełyśmy nie tylko z mężem ale i z jego matką. Ale jeszcze trochę i będziecie tylko we dwoje z mężem w swoim domu. A teściowa niech sobie robi co chce i jak chce w swoim.
Ja już odliczam dni do tego szkolenia, bo oszaleję. Mój mąż całe dnie i pół nocy pracuje a ja całe dnie z teściową. Moja podobnie jak Twoja nigdzie nie chodzi i wciąż wynajduje sobie i mi roboty. Ja nie rozumiem, wszyscy mówią jak to musimy się nią opiekować, bo sama jest i potrzebuje opieki, a ona ma więcej sił niż ja. I nie przetłumaczysz jej, że nie trzeba tego robić, musi zrobić po swojemu. I tak np. cały dzień taczką wozi ziemię z jednego miejsca na drugie, nikt nie rozumie po jaką cholerę, ale tak sobie umyśliła i tak robi. Moja niestety jest z tych, co wciąż musi coś robić, nieważne czy to potrzebne czy nie, ważne, żeby robić. Mój mąż nistety ma tylko pracę zawodową, nie robi nic, i wydaje mi się, że on uważa, że on tylko zarabia a wszystko pozostałę powinnam robić ja. Niestety nauczył się, że matka robi wszystko, więc oczekuje, że ja też tak będę robić. Mój mąż nie jest nauczony w domu robić cokolwiek, więc jeśli nawet go poproszę żeby w czymś pomógł, to i tak matka zrobi to za niego, więc w jaki sposób mamy mieć parnerski związek. To jest małżeństwo jego i matki, a nie moje i jego.
Strasznie mnie boli to, że ja zapieprzam, a on jest na to obojętny. Stoi i patrzy a nie pomoże. Sam się nie domyśli, że trzeba coś zrobić, trawa do kolan, a nie skosi. W efekcie ja koszę pięć godzin a on łazi z kąta w kąt nic nie robiąc. Nawet nie zapyta czy pomóc. Dziś ledwo żyję, wszystko mnie boli, kegosłup tak bardzo, że ledwo chodzę, ale jego to nie obchodzi. Podsumowując, za własną głupotę się płaci. Jeśli byłam tak zaślepiona i głupia aby w porę nie zauważyć jak to będzie później, po zamieszkaniu u teściowej i z maminsynkiem, to teraz mam.

Nigdy bym się nie spodziewała, że tak będzie. Mężczyzna wykształcony, samodzielny i operatywny, odnadujący się w każdej sytuacji - tak go odbierałam. Mam podejrzenia, że to matka nie pozwala mu być samodzielnym i rozwinąć skrzydła. Że ten zapał i samodzielność w nim tkwi, tylko nie ma szans przy matce, w innych okolicznościach pokazałby na co go stać.

Dziękuję KASIENKA za dobre słowo. Masz rację, ja już faktycznie czuję się zrezygnowana i zmęczona. Staram się, jak jesteśmy sami z męzem rozmawiać i tłumaczyć, ale sporadycznie mamy okazje pobyć sami. Dziś widzę, że jednak coś do niego dociera, ale nie w takiej skali jak bym sobie tego życzyła. Wczoraj nawet zaproponował, że moglibyśmy na jakąś wycieczkę  wybrać, jak zakończę kurs.
Tak więc na dzień dzisiejszy jest szansa, ale jak będzie jutro. Ja już czasami mam dość i nie wierzę, że cokolwiek się uda, tym bardziej zachowanie i wytrwałość JEŻYKA jest dla mnie wyczynem pełnym podziwu.

smutny misiu wiesz ja czytalam wszystkie Twoje posty i wynika z nich ze wy rowniez potraficie spedzac czas z mezem, potraficie razem smiac sie i dobrze bawic.
z ta wycieczka super pomysl, a moze daloby sie jakos zorganizowac wyjazd chociaz na kilka dni, tak zebyscie pobyli tylko we dwojke? np na 4 dni ale tak zebyscie przez pierwsze dwa nie musieli rozmawiac o problemach, o tym jak bedzie, tylko i wylacznie byli z soba i cieszyli sie swoja obecnoscia..
Jesli misiu braknie ci juz sil pomysl sobie, ze nie masz nic do stracenia.. nie wkladaj juz w to tak strasznie duzo emocji i energii, na spokojnie probuj rozmawiac z mezem, jezeli nie daj boze sie nie uda - ale nie zakladamy tego, podejmiesz decyzje inna. Masz wsparcie w rodzinie, w bliskich, wszyscy ci pomoga. To nie bedzie koniec swiata, obierzesz inna droge...
Ale poki jeszcze mozesz i masz sily probuj, dwa lata jestescie malzenstwem, jeszcze tyle zycia przed wami.. warto jeszcze walczyc i probowac.. odejsc bedziesz mogla jesli juz nie bedziesz miala sil w kazdym momencie, ale jak juz podejmiesz taka decyzje mysle ze powrotu nie bedziesz zakladala... bardzo 3mam za Ciebie kciuki

a jezyky jak u Ciebie? jak Twoje samopoczucie? ja taka zmeczona jestem ciagle i nie do zycia.. mam nadzieje ze jak urodze to sie zmieni, musze jakies dobre witaminy zaczac brac.. w tygodniu sie okaze czy mezowi przedluza umowe w pracy, mam nadzieje, ze wszystko bedzie dobrze.. a jak Twoj maz? i jak Twoje samopoczucie?
Mam nadzieje ze juz po zlocie czarownic?:) i ze dali ci juz spokoj.

ja nie uwazam Teo, zeby historia byla komiczna. Jezyk od poczatku zaznaczal, ze nie zamierza rezygnowac z pracy zawodowej i jej maz byl tego swiadom. Skoro mu to by nie odpowiadalo, mogl sie nie zgadzac i nie brac miastowej prawda? mogl ozenic sie z kobieta mieszkajaca kilka domow obok, wiec rowniez i on tak samo powinien sobie zdawac sprawe z kwestii koniecznosci pogodzenia Tych dwoch roznych swiatow z ktorych pochodza. Jezyk zdecydowal sie wyjsc za meza, a nie za swoja tesciowa. Poza tym uwazam, ze oczywiscie, ze jest inna droga. Buduja swoj wlasny dom z mezem, jezyk ma zamiar wrocic do pracy zawodowej, a maz przekwalifikuje gospodarstwo. Mysle, ze moga stworzyc swoj wlasny model zycia.   

A JA MYSLE, ze nie marza o innym, bo takie zycie im odpowiada. Taki obieraja model zycia i innego by nie chcialy. Jezyk pracuje ciezko i jest w 9 miesiacu ciazy nie wiem czy zauwazyles, a TESCIOWA jakos tej swojej pracowitosci nie przeklada na troske o nia. Probuje przerzucic na nia najciezsze obowiazki. Ja znam ludzi ktorzy prowadza  gospodarstwa, cale rodziny je prowadza i uwierz mi ze tak to nie wyglada. Chyba ze Ty rowniez mialas okazje przebywac wsrod takich rodzin i wiesz ze jest inaczej?

kasienka173 żeby tu już nie cytować i się nie sprzeczać, tak, znam doskonale to środowisko i tam jest zupełnie inna mentalność tak czy inaczej.

kasienk173 i smutny_misiu nie będę się z Wami sprzeczać, ani prowadzić rozległe dyskusje, bo nie w tym rzecz. Jerzyk jako kobieta myśląca i wykształcona powinna wiedzieć w co się pakuje. To tak jak wyjść za mąż na kosmitę i wymagać od niego, żeby stał się ziemianinem. Oczywiście, że on wszystko przyjmie do wiadomości, obieca i zgodzi się, ale czym skorupka za młodu nasiąknie... Poza tym jak się wychodzi za mąż to przecież chcąc nie chcą dochodzi jeszcze dalsza rodzina. Oczywiście nie trzeba dać sobie wejść na głowę noale ta rodzina jest. I należałoby wcześniej poznać rodziców pana młodego, żeby wiedzieć w co się pakować.

smutny_misiu chyba nie do końca wiesz co oznacza termin "pani na włościach"... Tak nazywa się inaczej właścicielka ziemska w dawnych czasach, najczęściej żona pana ziemskiego, któremu podlega duże gospodarstwo. Taka wiejska szlachta. Więc pisząc to określenie miałam na myśli, że Jerzyk prawdopodobnie myślała, że ona sobie będzie tylko na tej wsi mieszkała i nic nie będzie jej dotyczyć, aż do czasu gdy jej mąż wybuduje nowy dom.

Uważam, że Jerzyk podjęła trudną dla siebie decyzję, ale nie przemyślała jej do końca i nie wzięła wszystkich za i przeciw. I teraz ponosi tego konsekwencje.

SMUTNY MISIU kiedy zaczynasz szkolenie? Za wszelką cenę tłumacz mężowi, co jest dla Ciebie ważne, nie rezygnuj zbyt szybko i jeśli on Cię kocha, to zrozumie, że uratuje Wasz związek wyprowadzając się od mamy. Moja teściowa to też pracoholiczka, tylko efektów nie widać ? tak jak u Twojej. Cały czas coś robi, a wszędzie rozpierdolnik. I jeszcze nie pozwala innym posprzątać.

KASIENKA u mnie córka jest ułożona pośladkowo, a jest już koniec 35 tygodnia i jest nikła szansa na to, że się przekręci, bo pani doktor stwierdziła, że jest tak wielka, że nie ma już praktycznie szans na to że fiknie głową do dołu, także czeka mnie cesarka. Mąż miał mi towarzyszyć przy porodzie, ale w tej sytuacji to już nie możliwe. Jestem spuchnięta jak fiona i przytyłam aż 17 kg, z czego 4,5 kg w ostatnim miesiącu. Jestem przerażona swoim wyglądem. A jak to jest u Ciebie?
Wspominałaś, że zamierzasz rodzić daleko od miejsca zamieszkania. Ja też mam zamiar rodzić w swoim mieście 100 km stąd. Mam nadzieję, że akcja porodowa mnie nie złapie przed terminem, bo skoro ma być już cesarka, to wolałabym, żeby bólu nie było, tylko ze skierowaniem pójść zrobić cesarkę.
Zlot czarownic jeszcze trwa i będzie jeszcze przez 4 dni.

KASIENKO ja absolutnie nie chcę zostawać u rodziców po porodzie, to równałoby się z brakiem obecności męża przy nas w najważniejszym okresie. Absolutnie sobie tego nie wyobrażamy. Nie chcę też żeby mama przyjeżdżała na początku. Chcę z mężem opiekować się dzieckiem i nie sądzę, żeby jeszcze trzecia dorosła osoba była potrzebna do jednego małego dzidziusia. Teściowa tak czy inaczej gotuje, więc chyba nie odczuje zmian, kiedy ja zajmę się przez pierwszy okres wyłacznie dzieckiem.
Chyba źle opisałam strach przed cesarką. Właśnie jej się nie boję, tylko porodu naturalnego. Chodziło mi tylko o to, że mam nadzieję, że akcja porodowa nie zacznie się szybciej niż dostanę skierowanie na cesarkę, bo skoro i tak ma być cesarka, to po co skurcze przechodzić i cierpieć. Ostateczne obejrzenie. czy dziecko jest nadal pośladkowo ułożone i skierowanie na cesarkę dostanę dopiero w 39 tygodniu ciąży, nie wcześniej, a do tego czasu może być różnie.

TEO

"Przede wszystkim wizja Pani Na Włościach tak Cię pochłonęła, że nie dowiedziałaś się jak się naprawdę żyje na wsi"

Doskonale znałam sytuację na wsi, bo pracuję z rolnikami i przy krowach około sześciu lat. Doskonale wiedziałam co mnie czeka na wsi. Przed ślubem było ustalone, że z etatu nie zrezygnuję i mąż będzie zajmował się tym co do tej pory, a ja również tym co dotychczas. To było uczciwie przeze mnie powiedziane i świadomie przyjęte przez męża. Nie musiało być to akceptowane, ani przez męża rodzinę, ani przez teściową, bo to nie ich sprawa, jak my sobie życie układamy.
Nigdy nie miałam wizji pani na włościach, bo po pierwsze musiałabym się na włoście wprowadzić, a wiedziałam, że do tego daleko. W tym, że rzuciłam miasto dla miłości do męża nie widzę nic śmiesznego, czy zabawnego, jest to oczywiste, że idzie się na kompromisy. Ja rzuciłam miasto, a on zgodził się budować nowy dom. Każdy z nas z miłości do drugiej osoby zrezygnował z czegoś ważnego i to jest cudowne, a nie komiczne.

"Zachowanie męża również jest standardowe, ponieważ wpojone miał, że kobieta jest w domu, zajmuje się gospodarstwem i dziećmi, koniec. I to nie jest zacofanie, ograniczenie czy cokolwiek innego. Tak się żyje na wsi, bo gdyby nie to, że każdy ma tam swoje miejsce i obowiązki wszystko by się zawaliło."

Mąż jest świadomy tego, że ja mam etat i nie zamierza mnie powstrzymywać przed powrotem do pracy, więc jego zachowanie nie jest jakieś konserwatywne. Chcemy zmienić profil gospodarstwa, zbudować własny azyl i żyć tak jak chcemy oboje, ani on mnie do niczego nie zmusza, ani ja jego. Tak będziemy żyć na wsi, zmianiać nasz świat i dążyć do lepszego życia, a nie tak jak rodzice, czy sąsiedzi żyją i myślą, że tylko tak można. Zmianiamy swoje miejsce i obowiązki i świat się nie zawali.

"Ty chyba nie dostałaś porządnie w kość skoro twierdzisz, że kobieta na wsi nie wiedzą co to praca, bo nie lecą rano do biura... Te kobiety harują od najmłodszych lat od rana do wieczora i marzą o tym, żeby sobie iść do pracy, potem do domu wrócić coś ugotować i dzieci ogarnąć, wolne weekendy i święta... Proponuję popracować tak porządnie przez rok, świątek, piątek, bez wolnych niedziel i świąt, obrabiaj, sprzątaj, gotuj, opiekuj się dziećmi, zajmuj mężem i tak wkoło. Wyniesienie wiadra z pomyjami raz na jakiś czas to nie jest praca... "

Droga Teo okrągły rok pracowałam uczciwie. Doję krowy, daję im jeść, zajmuję się domem, na tyle ile mogę zajmować się w nie swoim domu, robię standardowo to co każda inna kobieta na wsi. Wstaję rano codziennie, każdy piątek, świątek i niedzielę i mam porównanie jaka jest praca zawodowa, a jaka na wsi. Ile procent kobiet według Ciebie pracuje w biurach? A zapomniałaś chyba o sklepach spożywczych, zakładach mięsnych, krawieckich, fabrykach, ulicach, kuchniach. I te miejsca jeszcze nie są najgorsze. Najgorsza jest bezpośrednia obsługa klienta, może właśnie panie z banków, urzędów, salonów telefonów, aut, czy innych miejsc gdzie muszą obsłużyć klienta cierpią najbardziej, z użerania się z ludźmi. Wydojenie krowy to żadna filozofia, ale praca z ludźmi tak i wykańcza śmiertelnie. Myślisz, że jak ja od rana do 17 jeżdże w pracy samochodem 300 km dziennie i wsadzam (dosłownie) rękę w krowią dupę, żeby udowodnić rolnikowi, czym jest postęp w genetyce, to nie jestem styrana? A rolnik potrafi mnie jeszcze wyzwać, bo przyjechała z państwowej firmy i edukować chce.  Więc nie mów, mi że kobiety na wsi pracują więcej niż te z miasta. Moja matka 40 lat łączyła codziennie kable w fabryce, wstawała o 4 rano, wracała o 15, albo popołudniamu, nocami i wszystko trzeba było zrobić w domu i przy dzieciach i nie sądzę, że pracowała lżej niż teściowa, czy moja babcia na wsi. A skoro te biedne, styrane kobiety na wsi tak bardzo marzą o pracy na etat, to dlaczego do niej nie idą? Nie romumiem. Trzeba dążyć do realizacji marzeń. Czuję, że Ty jesteś taką niespełnioną kobietą ze wsi, która ma pretensje do całego świata, że pracjuje na wsi, a nie na etat. Zmień to tak, jak ja zmieniam swoje życie i będziesz szczęśliwa.

"Trafiłaś na własne życzenie do innego świata i albo z niego uciekniesz, albo się przystosujesz. Innej drogi nie ma. "

Tak, sama wybrałam swój los. Ale oprócz dwóch wyjść które podałaś jest jeszcze jedna droga. Nie ucieknę, ani się nie przystosuję. Zbudujemy dom, wyprowadzimy się na swoje i przekwalifikujemy się. To jest nasza droga.

"tak, znam doskonale to środowisko i tam jest zupełnie inna mentalność tak czy inaczej."

Od razu widać, że jesteś kobietą ze wsi, która narzeka jak to ciężko ja pracuję, a mieszczuchy to lenie. Nie musiałaś nawet pisać, że doskonale znasz to środowisko. Piszesz z taką pretensją do świata, że można się domyśleć, że sama masz podobny problem do mojego. Mentalność na wsi jest inna, ale to nie znaczy, że skoro przeniosłam się na wieś, to od razu mam zmianić swoje myślenie, na ich.

"Poza tym jak się wychodzi za mąż to przecież chcąc nie chcą dochodzi jeszcze dalsza rodzina. Oczywiście nie trzeba dać sobie wejść na głowę noale ta rodzina jest. I należałoby wcześniej poznać rodziców pana młodego, żeby wiedzieć w co się pakować. "

Uwierz mi, teściowa przed ślubem i po ślubie to dwie inne kobiety. Ludzie potrafią się kamuflować, pięknie się uśmiechać, a potem się okazuje, że to całkiem inna osoba. Żałuję bardzo, że z nią zamieszkałam. Tu masz rację, nie wiem o czym ja myślałam, czego oczekiwałam. Byłam głupia, dlatego tak bardzo mnie to boli. Ale teraz wiem, że to tylko kwestia czasu, dlatego staram się nie zwariować.

Masz racje jezyku, glupio Ci poradzilam..
najwazniejsze zeby Twoj maz mial szanse nawiazac wiez z dzidzia, zebyscie w trojke mogli sie zajac niunia. Ja tak ciagle myslalam wlasnie pod katem Twojego stanu po cesarce, tego ze bedziesz oslabiona i bedziesz potrzebowala pomocy, zeby ktos ci pomagal, przygotowywal jedzenie itd. Ale na pewno dacie sobie z mezem rade, atak jak mowisz nagotowane i tak bedzie. Ja tez nie chcialabym sie z mezem rozstawac.. ale radzilam ci szczerze, tak jak na tamten moment myslalam.

to jezyku tak ciezko przewidziec.. kolo mnie w szpitalu lezala dziewczyna, miala miec cesarke, a akcja porodowa rozpoczela sie juz w 36 tygodniu, ale to bylo jej 3 dzieciatko.. To Twoja pierwsza dzidzia jezyku, wiec najczesciej jest tak ze sie przenosi jeszcze, a do 39 tygodnia na pewno doczekasz. ale jesli nawet sie rozpoczyna ta akcja tak jak u niej, daja kroplowki i leki na powstrzymanie akcji porodwej i szybko kieruja na cesarke, wiec mysle ze nawet w najgorszej wersji - ktorej nie zakladamy - nie bedziesz cierpiala bo to wszystko tak szybko sie nie stanie. Ale zakladamy, ze nic takiego sie nie stanie Ja boje sie bolu, w nocy urodzila moja siostra cioteczna i miala bardzo ciezki porod podobno, wiec az sie boje co uslysze niebawem.. ale najwazniejsze aby maz byl ze mna w szpitalu to dam rade...

Smutny_misiu - strasznie, ze robia to bez Twojej decyzji.. ktos z boku machnie reka i powie co za problem, ze chcieli dobrze, ale to tak nie jest... Jak masz czuc sie dobrze i bezpiecznie w takiej sytuacji, nie ma czlowiek zadnego zadowolenia.. Dom to azyl, bezpieczenstwo, miejsce w ktorym trzeba sie dobrze czuc, aby odpoczywac i wracac po pracy z checia.. A rozmawialas z mezem, powiedzialas ze ci przykro? wiadomo ze dom tesciowej, ale pomimo wszystko, razem teraz mieszkacie.. a maz na pewno tego nie rozumie, bo dla faceta to tylko meble, tylko obrazy.. tesciowa zarzadzila i on pomogl, do glowy mu nie przyszlo na pewno co Ty jako kobieta poczulas..

jezyku, melduje tylko, ze nie rodze zalatwialm sporo spraw i do porzadku chce doprowadzic troche rzeczy, poki jeszcze moge.. formalnie maluszek bedzie z nami za 18 dni, nie wierze :)

z ta apteka to faktycznie koszmar.. niestety taka mentalnosc ludzi.. ja mam obok siebie sklepik taki maly, Pani dzwonek zamontowala, przerwa jest formalnie dwa razy dziennie    ale praktycznie bardzo czesto nie schodzi,trzeba czekac i cieszyc sie, ze w ogole sprzeda cos,  wiec ludzie sie wkurzaja, a ona oburzona ze kupujemy w sklepach duzych i marketach a nie u niej. no bardzo dziwne..
a apteka to juz w ogole bezdyskusyjnie.. tu nawet nie ma o czym dyskutowac bo oczywiste jest jaka to glupota, ze strony tej Pani..

super, ze Twoj mezus tak z troska walczyl o Ciebie :) ciekawe czy moj by wpadl na taki pomysl a jak zlot, juz sie rozjechali??

a jak u Ciebie Misiu??

sciskam mocno :*

Mam znowu jakiegoś doła. Naprawdę jest mi potrzebny dobry psycholog lub psychiatra. Po porodzie muszę iść na jakąś terapię. U nas wielkie malowanie obory.
Na ten mój cały smutek tylko spacery na budowę i chodzenie po moim domu pomaga

A ja tak czytam i nie wiem czy podziwiać , szanować czy dziwić się wielkiej naiwności Misia i Jerzyka.Kobiety, macie kawę na ławę, że jesteście na tych wioskach do roboty i nie macie nic do gadania . Świniobicie, karmienie zwierząt, udój, wielkie sprzątanie , noszenie wiader, obsługiwanie gości, wyżywienie robotników - i wszystko to w zaawansowanej ciąży ! Jestem zaskoczona, jak dojrzałe kobiety, wykształcone nie potrafią myśleć o tym , by  w ciąży przede wszystkim odpoczywać , czekać na spotkanie z maluszkiem i ... być szczęśliwą. Naprawdę nie potrafisz Jerzyku wyznaczyć sobie pewnych granic ? jesteś aż tak bardzo ubezwłasnowolniona przez męża i jego matkę ? Może to mocne słowo, ale tak kojarzy mi się Twoja sytuacja - właśnie z ubezwłasnowolnieniem. Najważniejsze jest dla Ciebie to, by nie zranić męża i nie zaleźć jeszcze bardziej za skórę teściowej. Przecież przeprowadzka do Waszego domu nic nie załatwi. Mąż maminsynek szybko wprowadzi mamusię do Was. Czytając Twoje posty to widzę tylko taki scenariusz , przykry scenariusz ... A kto zajmie się dzieckiem jak wrócisz do pracy ? Z moich obserwacji wynika, że na wsi to najczęsciej babcia... A jeśli zdecydujesz się na opiekunkę ... Czy teściowa będzie tolerowała w domu np. opiekunkę do dziecka ? 
Chyba na Twoim miejscu wołałabym uciec z tego miejsca i tego życia na wsi , może jak tchórz, ale chociaż w imię własnego szczęścia... A Twoi rodzice to zawsze rodzice, obojętnie jak ortodoksyjni, zawsze pomogą...  A Twój mąż zawsze będzie ojcem Twego dziecka i nic tego nie zmieni...
Gdzieś w tym wszystkim zgubiłaś siebie, swoją radość....
Pozdrawiam.

KASIENKO ja też nie mogę uwierzyć, że u mnie dzidzia będzie za jakieś 3 tygodnie. Dziś skompletowałam już szpitalną torbę do końca. Wcześniej jeszcze myślałam, że kosmetyki, czy klapki włożę jak już wszystko się zacznie, ale jest mi teraz jakoś tak słabo, że stwierdziłam, że potem już nie znajdę na to sił. W dodatku wszystkie wysiłki jakoś się skumulowały. Podczas malowania obory, ja byłam odpowiedzialna za obiady, teraz też mamy malowanie łazienki, bo teściowa nie darowała i wszystko śmierdzi farbą. Dwa dni byłam w domu, bo przyjechała moja przyjaciółka z Belgii i chciałam spędzić z nią czas. Na gwałt musimy wybierać już okna i dach do domu, bo zalewają strop parteru i zaraz przechodzą do kładzenia krokwi, potem blachy. Szok budowa idzie migiem i moje szczęście nie zna granic, tylko te wyjazdy i latanie dobijają mnie fizycznie. U mnie córka będzie miała na imię Liliana, a na wszelki wypadek wybraliśmy też imię dla chłopca - Tymoteusz, a jak u Ciebie?

MARINAMARINA faktycznie dziwiłam się swojej naiwności i pewnie dlatego jest mi tak źle, bo jestem jej świadoma. Teraz jest trochę za późno na wnioski. Trzeba ułożyć życie jak najlepiej. Pewnie i bym uciekła, gdbyby nie budowa domu, ale teraz jestem bardzo szczęśliwa, że ona trwa i mam na co czekać. To z potrzeby przerodziło się w marzenie, teraz to ja marzę o tym domu. A życia bez mojego męża nie chcę. Piszesz, że on zawsze byłby ojcem dziecka. Wiem... ale ja bardzo go kocham i chcę z nim żyć. Jest mi z nim dobrze. A jego mama zostaje w starym domu. Na 100%. Do starego domu wraca zza granicy męża brat z dziewczyną i ona zostanie z moim dzieckiem kiedy wrócę do pracy. Jeszcze nie wiem, czy będzie to od razu po macierzyńskiem, czy po wychowawczym. A jak nie wrócą, to zostawię córkę babci. Jak teściowa niezechce, to moja mama zgodziła się, że chętnie przyjedzie i się nią zajmie. Wtedy i mój mężuś trochę pomieszka z teściową i rachunki zostaną wyrównane.