przeprowadzka z miasta na wieś - stres i zmiany - Netkobiety.pl

23 a myślałaś, co Cię pchnęło w kierunku faceta o połowę od Ciebie starszego?
Wstyd, dyshonor? Naprawdę CHCESZ tak żyć?

Nie rozumiem pytania i tego przytyku co do różnicy wieku

Zostawie go w wulgaryzm. Swoim zachowaniem chciałam pokazać że nie dam sobie w kasze dmuchać. Żeby uważali na mnie. W ogóle dziwie się swojemu ze upatruje szansy na wspólną przyszlosc ze mnie nie nie znienawidzil i dalej widzi nas przed ołtarzem. Myślałam że przeklnie mnie raz na zawsze

Gdybyś naprawdę kochała partnera to nie ryzykowałabyś rozpadu Waszego związku, żeby pokazać co to nie Ty.
Chciałaś stabilizacji ze starszym gościem, na pięterku u rodziców, tylko zapomniałaś, że rodzice wybranka mogą mieć inne zdanie niż Ty w wielu kwestiach.

No to teraz drodzy moi mówcie jak na spotkaniu  ktore niedlugo sie odbedzie mam rozmawiać. Jakich slow używać i jakich argumentow aby ugrać dla siebie jakaś przestrzeń aby się dogadać

Miło, że zmieniłaś swoją chamską wypowiedź Wulgaryzmy jeżeli już musisz ich używać, zostaw sobie na później i dla innych. Sądząc po Twojej agresywnej reakcji kusi Cię jednak ten łatwiejszy start w dorosłe życie i wciąż nie przyjmujesz do wiadomości, że przyjdzie Tobie zapłacić za to wysoką cenę. W mojej ocenie zbyt wysoką. Nie jesteś pierwszą, ani też ostatnią, która dokonała takiego wyboru mimo jasnych sygnałów, że nie powinna tego robić. Skoro chcesz, to zwyczajnie to zrób. Mnie akurat to, ni ziębi ni grzeje. Jeżeli jednak sądzisz, że wprowadzając się do cudzego domu, bez problemu poustawiasz sobie wszystkich po kątach kilkoma  "urwami", to jesteś w błędzie.
Co do spotkania i sposobu rozmowy, to najlepiej byłoby gdybyś poprowadziła ją podobnym słownictwem i w podobnym tonie w jakim odpowiedziałaś na moją wypowiedź. Niech przyszły mąż zobaczy Cię również w innej odsłonie.

Ja tez chcialabym bardzo wiedziec, co u Jerzyka. Co do "23", jest takie madre powiedzenie: "when you marry for money, you earn every penny". Osoba majaca nadzieje na gospodarza z majatkiem i rodzinka do kompletu, moze sobie poradzic. Trzeba miec silne nerwy i troche sprytu. Ja u "23" tego nie widze.

Jeżyku odezwij się jeśli jeszcze śledzisz swój wątek. Czy jakoś dajesz radę? Czy jakoś Ci się ułożyło?

A ja przeczytałam od deski, do deski, Twoja historia wciągnęła mnie na tyle, że czytałam ją przez trzy dni non stop, tak bardzo mnie przejęła, że opowiedziałam ją mamie i chłopakowi, a nawet znajomej. Przeżywałam tak jak inne dziewczyny tutaj różne emocje, od smutku,radości, złości na twojego męża, jak i również na Ciebie gdy podejmowałaś mega niezrozumiałe dla mnie decyzje. Już gdy sprzedałaś mieszkanie, wiedziałam, że zemści się to na Tobie szybciej niż myślisz i ze wcale wybudowanie domu, nie da Ci spokojnego azylu , bo zachowanie Twojego męża nie ulegnie zmianom. Boże, jaka ja z Ciebie byłam dumna kiedy się rozwiodłaś, że znalazłaś tyle siły, i jak bardzo byłam wkurzona i zrezygnowana, pełna podziwu Twojej naiwności kiedy chciałaś złożyć wycofanie od decyzji sądu o rozwodzie, dech w piersiach mi zatkało! chciałam już wyłączyć stronę.. kiedy doczytałam, że jednak tego nie zrobiłaś, uff.  Bardzo się  zżyłam z Tobą, jak również i również z innymi użytkowniczkami, przez Wasze historie, życzę Wam wszystkim samych dobrych i mądrych dezycji, aby los Wami tak pokierował, aby dobrze się Wam żyło i w końcu poukładało, wierzę, że w końcu przyjdzie dla Was wszystkich lepszy czas. Jak to mówią, zawsze po burzy, wychodzi słońce. Pomyślałam, że napiszę dopiero kilka dni po przeczytaniu teh historii, ponieważ byłam za bardzo rozemocjonowana tą historią, musiałam nabrać trochę dystansu. Niesamowite, jak człowiek, może być zaślepiony miłością, sama kiedyś bardzo byłam. Też miałam się przeprowadzić na wieś do mojego chłopaka (teraz już ex) , co prawda mieli małe gospodarstwo, nie  mieli krów, tylko gęsi, kaczki i króliki. Wtedy też nie wierzyłam jak różną ludzie mają mentalność, doznałam prawdziwego szoku, kiedy zamieszkałam tam na miesiąc, też ciągle płakałam, brakowało mi miasta, ludzi, czułam się bardzo samotna, a mój facet miał mnie gdzies tylko siedział non stop przed komputerem, moja przyszła teściowa też ciągle się do wszystkiego wtrącała. Jedliśmy tylko to, co rosło na polu, wciąż tylko botwina lub bób, albo makaron w malinowym sosie, fuj. Do teraz, na te rzeczy nie mogę patrzeć O porządek też niedbano. Pies był przywiązany do budy i częto z głodu polował na myszy.. Na szczęście moja, nie była taka wredna jak Twoja. i nie słuchał tak mamusi. Jego tata często wracał pijany, miał też pyskatą siostrę, która miała nam za złe, że mnie sprowadzi, bo dzielił z nią pokój. Mieliśmy w planach wyremontować domek gospodarczy, och jakaż ja byłam zafascynowana i zaślepiona tą miłością.. Ten domek to była zupełna ruina, bez dostępu do wody i prądu, stan surowy. Mało tego, zaszłam w ciążę, nikomu nie powiedziałam, tylko jemu. Mama wciąż do mnie nie dzwoniła, nie umiała słyszeć jak ciągle płaczę, nakazywała mi wrócić do domu, wiedziała, że  to kompletnie nie mój świat, ale ja się upierałam, dopiero własnie jak dowiedziałam się o ciąży, to postanowiłam wrócić, chciałam by dziecko miało jakiś byt, w ciepłym i czystym kącie, jemu skłamałam, że chcę tylko odwiedzić mamę na tydzień i żebyśmy pojechali, mój dom był oddalony o 300km. U siebie w mieście poszłam do lekarza, okazało się, że ciąza obumarła. Związek wkrótce się rozpadł. Teraz jak patrzę na to z perspektywy czasu, to nadal nie mogę uwierzyć, że miłośc potrafi tak zaślepić, że człowiek jest zdolny nawet poświęcic siebie, nie dostając nic w zamian. Teraz mam wspaniałego partnera, na początku między nami było wiele sprzeczek, przez niedomówienia, np. jemu coś się nie podobało lub mi, ale nie mówiliśmy o tym wprost,  więc kiedyś przeprowadziliśmy rozmowę, wiele było płaczu, ale wyprocawaliśmy sobie to, że jeśli teraz nam coś nie pasuje, mówimy sobie o tym od razu, rozmwiamy o swoich uczuciach, potrzebach. I wiesz co? w ogóle się nie kłócimy. Przede wszystkim mamy do siebie obustronny szacunek, jedno drugiemu pomaga, np. ja mam weekend pracujący, to on gotuje obiad i myje podłogi i jeszcze jak wracam z pracy to obiad mi podaje pod nos.  Też mam mieszkac z teściami, ale mamy osobne wejście na górę, osobną łazienkę i kuchnię, tyle, że ja mam złotych teściów, nie wtrącają się do niczego, pozwalają młodym żyć po swojemu. Teść zawsze bardzo pomocny. Na teściową złego słowa nie mogę powiedzieć, nigdy mnie niczym nie uraziła. Chcę Ci powiedzieć, że jesteś WAŻNA, jesteś bardzo silną i wartościową kobietą i zasługujesz na szczęście, na uwagę, na miłość, zaangażowanie, kompromis, AKCEPTACJĘ - taką jaka jesteś, a nie że "dama z miasta", widziały gały co brały. Ja wierzę, że jeszcze spotkasz kogoś wartościowego, kogoś kogo pokochasz, a on Ciebie, całym sercem, bo Twój ex to nawet kałuży by dla Ciebie nie przeskoczył, a uwierz, że znam rodziny gdzie dziecko ma dwóch ojców i jest jeszcze szczęśliwsze, one zawsze będą jego dziećmi i zawsze będą czuły się kochane jeśli tylko im to da, niezależnie czy będziecie razem czy nie, ale uważam, że Twój były to mega toksyczny człowiek, który próbuje Cię unizać, więc nie warto. A jeszcze co do Twojej mamy, bardzo Ci współczuję, płakałam jak bóbr po przeczytaniu tego posta, jadąc samochodem z pracy, ponieważ moja mama akurat była po badaniu kolonskopii (a jej ojciec zmarł na raka jelita grubego)  i strasznie się przestraszyłam, zdałam sobie sprawę, że mój świat, bez mojej mamy, bez jej ciepła, po prostu by nie istniał, na szczęście dziś odebrałam wyniki i nie ma żadnych zmian patologicznych, boże jak mi ulżyło! aż się popłakałam z radości. Natomiast wierzę, że teraz masz prywatnego anioła stróża i teraz już na pewno nie zbłądzisz, Twoja mama będzie zawsze na twoim ramieniu. Ślę moc uścisków, wszystkiego dobrego.

SmutnyMisiu co u Ciebie? Zaglądasz tu jeszcze czasem? Jak się rozwinęła Twoja sytuacja z mężem, czy doczekałaś się potomstwa?
Gojka, Nika71 a co u Was? jesteście tu nadal?

Jezyku twoje życie bardzo mnie poruszyła. Z zapartym tchem czytałam każda twoja wiadomość. Ile w tym twoim życiu niesprawiedliwości. Pragnęła miłości a co dostałaś w zamian ból i cierpienie. Mam nadzieję, że twoje życie jednak dobrze się potoczyło, że teraz jesteś szczęśliwa, bo należy Ci się w końcu to. Twoje życie jest mi po części bliskie to ja też przeprowadziłem się do teściowej, niby dom przypisany na męża, ale dla mnie zawsze będzie jej, więc rozumiem cie doskonale co czulas. Ja mieszkam tak już 6 lat i o 6 lat za długo. Jestem w lepszej sytuacji niż ty, bo za mną zawsze stoi mąż,  trzyma moją stronę. U mnie nie tylko teściowa się wtrąca, ale rodzina męża. Jego dwie siostry mieszkają obok nas i do tego nie pracują, więc wycieczki do mamusi mamy kilka razy dziennie. Teściowa w związku z tym, że zapisała mężowi dom wymaga jego obecności cały czas. Uważa, że to ona jest najważniejsza, nie rozumie że on ma też swoją rodzinę żonę i małe dzieci. Matka męża to taki rodzaj męczennicy, niezadowolona że wszystkiego chora na zawołanie. O tym wszystkim to mogłabym książki napisać...  Także rozumiem cię jezyku doskonale.

Cześć Raven.Jak czytam Twoje relacje z życia na wsi to mam wrażenie,ze jesteś po sześćdziesiątce.Jadanie tylko tego co wyrośnie-takie rzeczy opowiadała mi teściowa.Pies jedzący myszy?? Straszne.Wiem,ze to straszne stracić dziecko ale dobrze,że nie związałaś się z tym człowiekiem bo czekałoby Cię piekło.
U moich teściów nie było tak strasznie.Co roku jeździliśmy na część wakacji do nich.Dom w zasadzie przepisany ma męża,mieliśmy na górze zrobione 100 metrowe mieszkanie więc o wspólnej kuchni czy łazience nie było mowy.Ja wiedziałam,że nigdy tam nie zamieszkam na stałe.Męczyło mnie też nieco to "wakacjowanie" na wsi u teściów i te weekendy.No ale cóż,mąż to lubił,dziecko uwielbiało.

W tym roku chyba wszystko się skończyło :) Mąż w zeszłe wakacje zrobił mi urodzinowy prezent-dom,którego projekt wybraliśmy zbudował w tajemnicy przede mną rok wcześniej niż planowaliśmy.Zawiózł mnie na miejsce gdy dom był juz całkowicie wykończony :) .Do mnie pozostało urządzenie wnętrza :).Mamy dość dużą,jak na prawie środek działkę w takiej małej uliczce,gdzie cicho a zimą przychodzą sarny do ogrodu :)
I w te wakacje ani razu nie nocowaliśmy nawet na wsi :)Mamy swoje fajne miejsce,ogród,warzywnik,boisko do siatkówki,kort w przygotowaniu więc mąż i córka nie marudzą,że chcą na wieś,jak mogą u nas zjeść śniadanie na tarasie :)
Jestem wdzięczna mężowi,że to dla mnie zdecydował się na kupienie działki w mieście.Wiem,że szukał poza miastem bo chciał mieszkać na wsi.
Znajomi,którzy nas odwiedzają mówią,że u nas jak na wsi-dużo miejsca,sąsiedzi nie zaglądają przez płot,cicho-więc jest zadowolony.Córka także bo ma blisko do szkoły a na osiedlu obok ma przyjaciółkę więc odwiedzają się po szkole.
Mimo,że zdrowie mi szwankuje to czuję się tu w końcu wolna: od kontroli teściowej na wsi i od ciekawskich sąsiadów w bloku :)

Życzę Ci dużo zdrowia Gojka102, cieszę się więc razem z Tobą z Twojego nowego pięknego domu, małego azylu. Mnie parę dni temu zmarła przyszła teściowa, kochałam ją jak matkę, tak jak pisałam prędzej, nigdy złego słowa nie mogłabym o niej powiedzieć, jest mi przykro, że nie doczekała ślubu swojego syna i kolejnych wnuków. A i tak najgorsze, że nie zdążyliśmy się z nią pożegnać, ponieważ byliśmy na wakacjach za granicą. Tyle żalu,a i jemu nie wiem jak pomóc, jak wesprzeć..

Dziewczyny mój mąż jest totalnie pokłócony ze swoją matką. Mieszkamy u nich w domu niby na piętrze z osobna kuchnia i łazienką ale co z tego, sytuacja dla mnie jest bardzo niekomfortowa. To w końcu ich dom, mijanie się w ogrodzie, atmosfera jest tak beznadziejna że po pracy odbieram dziecko z przedszkola i nie chce mi się tu wracać. Mąż ciągle siedzi na budowie, a to ja zostaję sama u jego rodziców i muszę jakoś ogarniać codzienne sprawy. Jak ja mam przetrwać czas do wyprowadzki w takiej atmosferze, to jeszcze ładnych parę miesięcy, ja stoję za mężem ale nie chce się kłucic z teściami, a że jestem za nim to i do mnie mają jakieś aluzje. Jest beznadziejnie. Dostałam awans w pracy i nawet nie potrafię się tym cieszyć. Jedynie lepsza kasa się pocieszam będzie wiecej na wykończenie, ale na to trzeba jeszcze czasu zanim przyjdą ekipy i porobią. Jak ja mam przetrwać ten czas... Nawet nie mam się komu wygadać

Hej Kobiety! Jest tu jeszcze ktoś??? Przeczytałam historię Jeżyka i wszystkich innych dziewczyn. Ciekawa jestem jak potoczyły się dalej losy Jezyka i jej rodziny.
Moja sytuacja też najłatwiejsza nie jest. Z chęcią bym sie poradziła kogoś kto obiektywnie spojrzy na moją sytuację, ale czy jeszcze ktoś tu zagląda?

Ja ten wątek przeczytałam od dechy do dechy i gdy tylko pojawia się nowy wpis to od razu czytam.

Mogę przybliżyć jak kolorowo wygląda moje mieszkanie z treściami i kochanym przyszłym szwagrem...
Brat mojego narzeczonego to rowodnik typowy kaleson, żadnej decyzji nie potrafi podjąć. Nawet zrobienie zakupów go przerasta dlatego mieszka z nami. Bardzo dużo mu pomogliśmy. Przy budowie domu potem przy rozwodzie żeby żonka nie zostawiła go w samych skarpetkach. A teraz kochana przyszła teściowa wszedzie gdzie wychodzimy nam go wciska, żeby biedaczek sam nie siedział. O ile mój narzeczony jest asertywny o tyle jego brat to synek mamusi. Mamusia 40 letniego faceta woła na kolację po 15 razy i kupuje ulubioną szyneczkę żeby miał coś dobrego do jedzenia. On jak miał jeszcze żonę i tak siedział z mamusią i jadł ze smakien jej obiadki. Żonę olewał. Fakt nie była za ciekawa ale w końcu wziął z nią ślub. Teraz mamy 40 letnie dziecko które wszedzie musi jechać z nami.
Teść przyszły bto fajny pracowity facet. Bardzo go lubię ale przyszła teściowa to juz inna historia.
Cały dzień ogląda seriale juz 5 albo 6 rano. Przez cały dzień zrobi tylko śniadanie dla facetów obiad i kolację. Bo jedzą każdy posiłek razem. Ja każdy posiłek jem sama bo pracuje. A oni jak rodzina. Teściowa poza gotowaniem nie robic zupelnie nic. Nie sprząta w ogóle. Ja w prawie każde popołudnie sprzatam. Bo teściowa gotując robi w domu taki bałagan że to przechodzi ludzkie pojęcie. Jestem wychowa w czystości i porządku i nie potrafie funkcjonować w takim bałaganie. Jak sie wprowadzilam poza tym ze wszystko od kwiatów na lodówce kończąc wysprzatałam musiałam sama kupić mopa ścierki wiadro do mopa środki czystości bo nic nie miała. W sumie nie sprzatajac przez wiele lat nie potrzebowała nic. Jedną ścierką myła naczynia bez płynu do naczyń(na szczęście tylko część bo mają zmywarkę) telewizor czy wiaderko ze zlewkami. (To swoją drogą też było dla mnie obrzydliwe jak można trzymać resztki jedzenia pod zlewem). Przy okazji remontu naszrj malutkiej łazienki wyremontowalismy też ich, żeby mieli ładniej i wygodniej. Nasza łazienka wygląda jak nowa ich no cóż... Jak kilkuletnia. Jestem nauczona szanować rzeczy na które musiałam zapracować a oni? Chyba za lekko jej zawsze wszystko przyszło. Wszystko w tym domu jest zniszczone i brudne. A ja nie mam już na to siły. Nie próbuje juz nic zmieniać bo i tak ich nigdy nie zmienię i nie naucze czystości. Z resztą im tak dobrze. A teściowa poza tym że robiła niewiele teraz nie musi robić nic. Ma darmową sprzątaczkę i kelnerkę. Prawie co tydzień w weekend ktoś z rodziny przyjeżdża albo odwiedzają ich sasiedzi. A wtedy tylko słyszę podaj to przygotuj tamto zrób kawe herbatę a potem sprzątaj po odwiedzinkach. Kiedyś powiedziałam jej że to jej goście to niech im usluguje ale wtedy słyszę ze to nasz dom i nasi goście. A goście tzn. rodzina czuje sie jak u siebie bo to ich rodzinny dom. Każdy przyjeżdża kiedy chce na jak dlugo chce i robi co chce. Wchodzą gdzie chcą. Do naszej łazienki pokoju a co tam przecież to rodzinny dom znaczy wszystkich

Siska13 ja wiem że mieszkanie u teści to błąd życia, choćby nie wiem jak cudowni byli. Mieszkam już 4 rok na wsi, na piętrze u rodziców męża (mam osobna kuchnie i łazienkę). Ogólnie do teści nic nie mam, bo to dobrzy ludzie, ale decyzja zamieszkania tu to był błąd i zaciskam zęby jedynie dla kasy (mieszkamy tu tylko na czas budowy). Lecz drugi raz zastanowiłabym się czy nie postawić domu na kredyt w rok i nie iść od razu na swoje, zostać z ratami i już.
Pierwsza i dla mnie najgorsza rzecz której nie mogę przeżyć to brak swobody. Teściowa wie wszytko, kiedy wychodzę kiedy wracam, dokąd, w co się ubieram, jak ubieram córkę, wchodzi na górę sto razy dziennie (w końcu jej dom) dla niej to takie normalne, a dla mnie coś okropnego bo doskwiera mi brak swobody ale ona tego nie rozumie i nie będę jej nawet tego tłumaczyć, bo pewnie by się obraziła. Nigdy nie poświęciłabym drugi raz tych lat które były raczej wegetacją nie życiem (za kilka miesięcy się przeprowadzamy). Ja też dużo pracuję, dobrze zarabiam i ogólnie wolę spędzać czas w pracy niż w domu u teściowej. W weekendy wyjeżdżam do rodziców (choć moja mama też potrafi mnie nieźle wnerwić ale to już osobny temat) a teściowa zaraz wie że jadę bo pakuję torbę i już czuć w powietrzu że jej się to nie podoba (nie wiem dlaczego, ale na głos nie powie bo wie że i tak nie ma na to wpływu) a mnie to męczy psychicznie mimo wszystko. Często po pracy wybieram córkę z przedszkola i jadę z nią na obiad do restauracji, bo w domu jak tylko wrócę głodna i zmęczona po pracy, to teściowa już leci za nami na górę (nawet się rozebrać nie zdążę) siedzi obok mnie i patrzy jak jem, bo jej się nudzi i chce pogadać (straszny dyskomfort). Ona całe życie siedziała w domu, nie ogarnia jak to jest pracować zawodowo a po pracy ogarniać to na co ona miała czas przez cały dzień. Ogólnie nic do niej nie mam, darzę ją sympatią ale nie mam ochoty spędzać dzień dzień czasu w jej towarzystwie. Ona lubi plotkować o ludziach, wiadomościach a mi się nie chce, bo g*no mnie to za przeproszeniem obchodzi. Pracuję w służbie zdrowia w niewielkim mieście 5km od naszej wsi, i dużo wiem o ludziach z gminy, o ich problemach i sprawach, mam to na co dzień i nie interesują mnie plotki, a moja teściowa aż czeka aż jej opowiem o tym czy o tym... Ona nie rozumie że mnie obowiązuje tajemnica zawodowa i nigdy słowa o nikim jej nie powiem. Często wypytuje czy ten albo tamten u mnie był, ale zawsze wtedy kłamię, że nie (nawet jeśli był). Marzę już o przeprowadzce bo męczy mnie ta kobieta choć nie powiem, bo też sporo pomaga np. czasem ugotuje mi obiad czy przypilnuje córki jak mam jakąś sprawę po pracy, fryzjera, kosmetyczkę czy cokolwiek (mąż jest ciągle nieobecny na niego nie mogę liczyć). Wyprowadzka to będzie dla mnie zbawienie, lecz jak już wcześniej napisałam z teściami nie mam większych problemów poza brakiem swobody a dla mnie jako człowieka niezależnego i zawsze robiącego to co chce i na co ma ochotę, bez spowiadania się innym to jest nie do przełknięcia.
Teściowa chciała być rządzącą kobietą, jak to baba ze wsi, na początku budowy chyba myślała że poustawia nam dom po swojemu, wymyślała jakieś głupoty typu robienie wielkich śniadań, obiadów i kolacji dla ekipy budowlanej, przy czym ja nie kiwnęłam palcem bo płaciłam im nie małe pieniądze za robotę i żywienie ich mnie nie interesowało, więc ona szybko się wycofała bo zauważyła że nie miała nic do gadania i dotarło do niej że to robota głupiego. Jej gust a mój gust to dwa różne światy, ale ja sama zarabiam na swój dom i urządzam go tak jak mam ochotę. Niestety tutaj już nie jest tak kolorowo, bo to jej dom, więc poustawiała wszystko jak chciała, kupiła nam meble pod swój gust (nie odzywałam się bo nie dołożyłam tu grosza, a meble tu zostają bo są totalnie nie w moim stylu). Ja ogólnie nie rozumiem takiego narzucania komuś bo mi się to podoba to tak ma być. Ona nie kuma że mi się to może nie podobać... Trochę to irytujące. Rozmawiałam ostatnio ze szwagierką która odkąd wyszła za mąż nie pracuje, budowali z mężem dom, teściowa dużo im ustawiała, szwagierka ogólnie narzeka, że to czy tamto zrobiłaby inaczej, ale teściowa wtedy tak doradzała, pomagała im finansowo, a że ona nie pracuje to się nie odzywała. Moim zdaniem dramat. Teściowa na temat naszej budowy już w ogóle się nie odzywa bo od początku daliśmy jej do zrozumienia że to nasza i tylko nasza sprawa, a ja mam święty spokój.
Kolejna sprawa to wpadanie rodzeństwa męża w weekendy (a ma dużo rodzeństwa) bez zapowiedzi (to ich rodzinny dom więc dla nich to normalne). Ja po tygodniu pracy jak nie pojadę do rodziców to albo sprzątam albo zwyczajnie chce sobie wypocząć, a oni wpadają z dziećmi i wiadomo gdzie wszyscy na górę bo tu córka ma zabawki, ja mam przedszkole, bajzel, muszę z nimi chodzić siku, dać pić, czasem jeść, wiadomo jak to z dziećmi, i o porządku czy odpoczynku znów mogę zapomnieć, a od poniedziałku znowu do pracy. Ale to dom ich rodziców więc wpadają, trudno się dziwić, tak to już jest jak nie mieszka się osobno na swoim. Dlatego wiem że po przeprowadzce poczuję że żyję, bo teraz to wegetacja.
Siska13 dziwię się że teście mają w ogóle coś do gadania na temat budowy nowego domu, skoro was stać to po co wam ich zielone światło? Budujecie się i koniec kropka. Coś wymyślić musicie bo na dłuższą metę takie życie nie ma sensu, można wytrzymać rok, dwa, pięć.... dłużej to strata życia i zdrowia psychicznego. Ciśnij narzeczonego na budowę lub kupno czegoś osobno, bez konsultacji z teściami
Mi ogólnie pomimo tej sytuacji, z mężem dobrze się układa, ale to tylko dlatego że on stoi za mną murem i nie słucha mamusi. Na wsi też dobrze mi się mieszka, mam tu już sporą gromadkę znajomych, blisko do pracy, przedszkole córki obok pracy, miasteczko przyjemne rzut beretem, jak chcę większych wrażeń zakupów czy innych wielkomiejskich atrakcji to 15km do dużego miasta, także żyć tu mogę jak najbardziej, lecz nie w domu u teściowej

Siska13 pod żadnym pozorem się na to nie zgadzaj. Facetowi musisz dać twardo do zrozumienia, że wóz albo przewóz, bo wydaje mi się, że nie dociera do niego powaga sytuacji. Budowę im szybciej się zacznie tym lepiej, bo takie przeciąganie prowadzi do zmarnowanych lat spędzonych u teściów. My zaczęliśmy zaraz po ślubie i to była najlepsza decyzja w życiu. Aż ciężko mi uwierzyć że byłam wtedy sceptycznie nastawiona, a to mój mąż od początku naciskał. Miałam wtedy więcej szczęścia niż rozumu, ale ja pochodzę z domu w którym niekoniecznie dobrze się działo. Jak przyjechałam do rodziców męża pierwszy raz pomyślałam, że nareszcie będę miała normalny dom. Taki dom jak u mojej babci, do którego uciekałam, w którym pachniało szczęściem. Marzyłam o tym, lecz życie znów sprowadziło mnie na ziemię. Nie da się tworzyć cudownej rodzinnej sielanki z teściami pod jedynym dachem, zapomnijmy. To się nigdy nie sprawdza, ani w mieście ani na wsi. Gdyby nie to, że mój mąż ciśnie na budowę i mam perspektywę wyprowadzki, pewnie już byłabym albo po, albo w trakcie rozwodu, bo nie wytrzymałabym tej wegetacji. Mnie brak swobody po prostu dobija. Teściowa na każdym kroku, jakbym to z nią miała dziecko a nie z mężem. Dobrze że od początku postawiłam granice i trzymam dystans, bo inaczej nie wybrałabym sobie nawet firanki do pokoju, bo jej się nie podoba. Mój mąż też święty nie jest, bo kilka razy dał się namówić teściowej na coś związanego z naszą budową. Pierwsze to działka, zapisana tylko na niego w której mnie nie uwzględniono. Na głupią nie trafili więc to nie przeszło i mąż działkę musiał zapisać także na mnie. Druga sprawa to jakaś głupia rura, mąż niby pytał mnie o zdanie, ale to były rzeczy na których się nie znałam, więc przytaknęłam. Chodziło o jakąś głupotę, ale później wynikły z tego problemy. Sprawa oczywiście została cofnięta, a mąż przejrzał na oczy, że słuchanie mamy nie wychodzi nam na dobre. Wtedy powiedziałam, że to ostatni raz, zła byłam na siebie bo sama się zgodziłam, więc teraz bardziej zagłębiam się w temacie budowy, żeby nie dać się namówić i nie popełnić więcej błędów.

Szkoda malzenstwa.
Co do siostry nie dziwie ci sie bo mialas zyc inaczej a zyjesz razem z nia.

Perelka13 doskonale cie rozumiem. Żyłam tak 13 lat i nie dalam rady dluzej. Powiedzialam mezowi ze jesli sie nie wyprowadzimy to zwariuje (zreszta 2 lata chodzilam do psychologa bo juz nie dawalam rady). Tez wyremontowalismy gore, tez mielismy swoje pieniadze i w koncu po latach wybudowalismy dom i zaczelismy wszystko od nowa. Zostawilismy tamten dom i wreszcie od 8 miesiecy mieszkamy u siebie. Nie zgadzaj sie na takie mieszkanie z tesciowa, drąż temat aż osiagniesz cel. Jak teraz przypominam sobie te wszystkie lata tam spedzone to cierpnie mi skora, na sama mysl robi mi sie niedobrze. Mam straszny uraz do tesciowej i tego miejsca, od 8 miesiecy tam nie bylam i wreszcie czuje sie wolna!!

Znalazłam ten temat wczoraj i przeczytałam od tego czasu wszystkie wypowiedzi Jeżyka, przeczesując w ich poszukiwaniu 36 stron.
Na początku myślałam, że historia jest jak moja, ale szybko okazało się, że nie. Wręcz, że ja wcale nie mam tak źle. Historię Jeżyka czytało się jak książkę. Jak już wydawało się, że wszystko będzie dobrze, to nagle okazywało się, że nie... Aż ciężko uwierzyć, że to wszystko spotykało jedną kobietę.

Ja poznałam chłopaka jeszcze będąc w średniej szkole. Mieszkałam w centrum dużego miasta, a on pochodził ze wsi oddalonej o 40 km. Będąc w średniej szkole mieszkał w tym mieście w internacie. Potem studia, po studiach ślub i zamieszkaliśmy z jego rodzicami na wsi. Z tym, że mieszkamy na piętrze, a oni na parterze. Jedyne zwierzęta, jakie mają, to był (i nadal jest) kot. Jak żyła męża babcia, to ona np. przewieszała mi pranie na suszarce na podwórku, bo "miastowa jestem, to nie umiem". Bo za nas miastowych robi to przecież służba. Było na początku powiedziane, że zbieramy na własny dom i wyprowadzamy się najszybciej jak się da. I tak to już trwa 10 lat. W międzyczasie 3 razy poroniłam. Oboje pracujemy w mieście oddalonym o 40 km, z którego ja pochodzę, codziennie dojeżdżamy. Teraz mam tylko dwa marzenia: dziecko i własne mieszkanie/dom. Pomimo tego, że z teściami nie jest mi źle, to brakuje mi prywatności. Np. kiedy wieczorem w weekend siedzimy sobie z mężem i np. oglądamy serial, to wtedy akurat przychodzi teść, posiedzieć u nas... Brak mi prywatności i własnego życia. I tego, że wszędzie jest stąd daleko. Mąż nie chce mieszkać w mieście, nie chce mieszkać w mieszkaniu. On chce koniecznie dom na wsi i to koniecznie bez kredytu. A ja się zastanawiam, czy jeśli nie mamy dzieci i nie wiadomo, czy będziemy mieli, to jest nam potrzebny dom.

Witaj.
Nie chcę być złośliwa, ale zajść w ciążę najbardziej pomaga sex, a nie talizmany. A jak ktoś ma problem z zajściem, to powinien znaleźć dobrego ginekologa, który powie mu jakie są możliwości w jego przypadku, a nie świętych. Ja mam problem nie z zajściem, ale z utrzymaniem ciąży. Wszystkie obumierały ok. 10-11 tygodnia.

Witaj Jeżyku, minęło tyle czasu....Może jakimś przypadkiem zajrzysz tutaj po tylu latach. Twoja historia cały czas mi "siedzi w głowie" .Napisz proszę co u Ciebie, jak się ułożyło życie, czy jesteś na dzień dzisiejszy szczęśliwa? Pozdrawiam.

W Anglii wsie sa piekne  bo czesto to polaczenie natury z elementami miasta. Znam taka wies(moze nawet tam dostane mieszkanie,bo jest uwzgledniona w moim bidowaniu),gdzie jest las, pola uprawne, zwierzeta na polanie, dzialki,ogrody jezioro itp typowa wies indentycznie jak w Polsce, ale jednoczesnie sa restauracje, kino,sklepy z ubraniami, supermarket,szkoly, biblioteka itp- autobusy co 10 minut jezdza itp takze na takiej wsi,gdzie jest natura polaczona z miastem to bym mogla mieszkac i nawet chciala.

R_ita2, Yessa- macie racje. Prywatność to coś, co cenię nad wyraz mieszkając poza miastem.
Mam własne obejście gdzie sadzę kwiaty i krzewy, dbam o nie. Mam ciszę, spokój, puszczam muzykę kiedy chcę i jaką chce, robię grilla kiedy chcę i z kim chcę, opalam się kiedy chcę i jak chcę. Faktem jest, że o obejście i dom trzeba dbać, to pracochłonne. Ale satysfakcjonujące. Są minusy- dostępy do lekarzy, szpitali, atrakcji miejskich ale to coś co idzie zrównoważyć. Ja mam do miasta moim autem 30 minut, pracuje zdalnie jako freelancer więc nie muszę tracić czasu na dojazdy. W mieście witam kiedy chcę. A kiedy nie chcę- zaszywam się w moim azylu. Wieś górą

Mieliście rację, taka relacja, pani z miasta i chłop ze wsi, gospodarz plus teściowa, to nie ma prawa się udać.
9 lat mieszkam na wsi. Dziś utożsamiam się z historią Jeżyka, 9 lat temu byłam ślepa, zakochana, głupia. Tak wielu rzeczy żałuję, tyle lat tłumaczyłam męża i teściowa. Mąż się dobrze kamuflował, myślałam że jest inny, wybudowaliśmy dom, kocham ten dom.
Nie lubię działki na której stoi, teściowa namawiała żeby się tu budować, że najlepsze miejsce, o jaka ja byłam głupia… Działkę teście uważają nadal za swoją, mimo że przepisali ją mężowi, a mąż mi przed budową. Teściowa kazała zrobić bramkę dołem, długo walczyłam żeby mąż tego nie robił, ale zrobił, wiedziałam po co. Wchodzą jak do siebie, ile razy nie zamknę jej na klucz jest znów otwarta. Nie mam sił ciągle biegać i zamykać. Mąż specjalnie zostawia. Nie mam swobody, nie mogę się opalać w bikini, bo się czuję skrępowana pod własnym domem, bo nie wiem z której strony wyjdzie teść, chce mi się wyć.
Nie lubię nawet patrzeć przez okno, bo widzę las i słyszę, jaki to ich, ile to oni się narobili przy sadzeniu tych drzew. Widzę „moją” działkę i słyszę, ile to się tu buraków nasiekali, ile narobili. Widzę paskudne deski i wiadra za domem, bo tak teściowa kazała mężowi nasadzić, we wiadrach i butelkach. Nie patrzę tam.
Mam swój piękny, nowoczesny taras, ale nie umiem na nim odpoczywać. Tylko jak dzieci się tam bawią, to czuję szczęście.
No i standard, ja pani z miasta nic nie robię, leń i wygoda.
Cały czas pracuję zawodowo, kształcę się, mimo że dzieci małe nigdy nie siedziałam w domu dłużej niż urlop macierzyński, sama ogarniałam, bo mąż miał ciągle inne wiejskie zajęcia. Żłobek, wożenie, praca, nauka, osiągnęłam więcej niż gary i grządki, miałam i mam bardzo dobre zarobki. Ale dla nich to mąż wszystko zbudował, mąż zapracował. Ja nic nie robię, bo nie gotuję i nie oporządzam ogrodu.
Ostatnio ciężko zachorowałam, przeszłam poważną operację, mimo iż jestem młoda i nikt nie mógł uwierzyć w to co się stało. Prawdopodobnie mój organizm się zbuntował przez nadmiar stresu i obowiązków. Mąż się mną zajmował, codziennie był w szpitalu, wtedy zrozumiałam jak go kocham, ale jak musiał przejąć moje obowiązki głównie przy dzieciach to zaczęła się jazda. Jak byłam w szpitalu zaczął sobie budować grunt, zapraszając i oswajając swoją mamusię z naszym domem. Tak żeby docelowo przejęła obowiązki, bo to rola baby z dziećmi siedzieć. Mamusia oczywiście w niebo wzięta bo będzie pretekst latać tu codziennie i żyć naszym życiem. Zrobiłam awanturę, że jej pomocy nie chce, bo teraz potrzebuje jego, pierwszy raz wykrzyczałam co mnie boli, tyle lat milczałam żeby kogoś nie urazić, żeby mnie lubili, i tak nie lubili.
Usłyszałam, że wszytsko dostałam, jest mi za dobrze i się w d. Przewraca, wszystkich nerwowo wykończę, jestem toksyczna, jakby go opętało, bo uraziłam jego mamusię. Matki się boi, bo jej się cała rodzina boi, oprócz mnie. Jej zdanie to świętość. Oh ile razy ja musiałam to zdanie podważać i walczyć z mężem, żeby było po mojemu. A ile ustalał z nią za moimi plecami, jakby miał drugie życie z mamą i ich gospodarstwem. A ile na mnie nadawała chyba nawet nie chce wiedzieć. Ile razy mi wbiła szpile, szkoda pisać. 8 lat temu zajmowała się naszą córką gdy pracowałam, do dziś mam to wypominane, ciągnie się to jak smród po gaciach, jakby mi conajmniej życie uratowała.
Byłam na terapii, terapeuta otworzył mi oczy, że mąż żyje z rodzicami, bratem, na ich gospodarce a ja sama z dziećmi. Że od początku sobie to zaplanował, cwany. A ja nie protestowałam, bo byłam głupia naiwniara, cieszyłam się domem, co wieczór sama, co weekend sama z dziećmi, codziennie sama biegająca z pracy po dzieci, idiotka. Zero wyjść, spotkań, koleżanek, tylko ta wieś, brak ludzi. Wyjścia z mężem, a co to jest?
Tylko w pracy czuję się doceniana, szanowana, w małżeństwie jak ścierwo, wykształcona, atrakcyjna, dobrze zarabiająca, ale mąż potrafił zdeptać moje poczucie własnej wartości do zera.
Wszystko źle robię. Źle jeżdżę autem, źle sprzątam, źle podgrzewam jedzenie. Paniusia z miasta dwie lewe ręce. Jego mama jest ideałem.
Chciałabym ratować to małżeństwo, to szalone, naprawdę chce, też dla dzieci, ale czy to ma szansę? Terapeuta mówi, że terapia dla par to podstawa. Mąż nie pójdzie, bo to dla walniętych. On nie widzi problemu w sobie, nawet tego że pije. Po pijaku wychodzi z niego wsiowe chamstwo, jakby mnie już nienawidził. Bo nie gotuje, nie chodzę w grządki, to nic nie robię. Powiedział, że jak mnie wyleczą, to się rozwodzimy. Chce mi się płakać, ale nie mam sił. Chce wrócić do pracy, bo tam mnie doceniają, ale narazie muszę być na l4.
Zainwestowaliśmy w kawalerkę w mieście za moją namową. I to jest moja nadzieja, jak nie uda mi się tego uratować. Pod blokiem, między obcymi ludźmi czuję się lepiej, niż pod własnym domem. Chore!!!
Jestem ciekawa co dziś u Jeżyka bo mam wrażenie, że powielam Jej historię. Jeżyku, odezwij się jeśli jeszcze tu zaglądasz, tyle lat minęło.

Yessa, cały Twój post to znakomita i jednocześnie smutna  ilustracja tego, jak działa w praktyce postawa "ja jestem OK, inni są nie-OK" i karykaturalna wersja "najważniejsza/y jestem ja i moje potrzeby". Z czego zapewne nie zdajesz sobie sprawy. Może warto tą Twoją sytuację obejrzeć od tej strony. Postawy Twojej względem zarówno męża jak i teściów. Mnie tu wychodzi, że wszyscy się starali ale wyszło całkiem nie tak.

Jak czytam to zaiste same potwory wokół Ciebie, a Ty jedna ta dobra. Rozżalenie, złość, pretensje aż z Ciebie buchają. Przy czym mieszają się rzeczy istotne z duperelami,  spojrzenie z pewnego dystansu Cię przerasta. Poziom obiektywizmu oscyluje wokół zera. Bzdura typu coś tam nasadzonego w wiadrze urasta do problemu na miarę międzynarodowego konfliktu...

Przy czym żeby było jasne - to co napisałam nie jest oskarżeniem Ciebie tylko obserwacją, informacją zwrotną czyli jak ktoś z zewnątrz to widzi. Na takim etapie jesteś. Masz powody i są przyczyny że czujesz co czujesz, ale z drugiej strony na takich emocjach i przy takiej optyce to raczej nic nie naprawisz, co najwyżej zepsujesz do końca.

Piszesz, że chodziłaś do terapeuty - czy to oznacza, że już nie chodzisz?

Yessa,
realia sielskiej wsi polskiej znam z autopsji. Ja w swoim czasie byłam "panienką z miasta" i dobrowolnie w to w pewnej wersji weszłam, tyle że znacznie lepiej wiedziałam w co wchodzę (choć oczywiście nie do końca) no i mam ogólnie inne usposobienie. Oraz uwielbiam grzebanie w ziemi i fakt posiadania własnego ogrodu we mnie budził nieodmiennie stany zbliżone do euforycznych.

Ja to się, nazwijmy rzecz eufemistycznie, dziwię, że Ci terapeuta powiedział, że nie potrzebujesz terapii skoro emocje masz na takim poziomie, jak na forum prezentujesz.  Zasadniczo to w tym stanie nadajesz się jak najbardziej do co najmniej szybkiej pomocy terapeutycznej w ramach interwencji kryzysowej.
A poza tym to asertywność, stawianie granic, poczucie własnej wartości...sporo tego.

Ja w ogóle nie oceniam, kto jest zły czy dobry w tej Twojej sytuacji, zabawa w szukanie winnych to zabawa głupia, choć emocje ku niej pchają silnie.  Jest kryzys w małżeństwie, są przyczyny i jest wspólna odpowiedzialność za stan istniejący. Nie że się ta odpowiedzialność  rozkłada 50/50, ale jest wspólna. Twoja i męża.
Twój mąż najprawdopodobniej zwyczajnie i po prostu nie pojmuje, o co biega w wielu sprawach, i byłby szczerze zdziwiony "problemem" wiaderek po śledziach. A dla Ciebie te wiaderka po śledziach to kolejny gwóźdź do trumny. Racjonalnie - chcesz mieć estetycznie to wejdź w posiadanie stosownych osłonek albo przesadź roślinki w coś innego, do przesadzenia męża możesz użyć jeśli sama nie dasz rady. Wiaderka od śledzi oraz stare opony królują , wiem. I są ohydne, też tak uważam. Ale z tym, punktowo, możesz coś zrobić. I z wieloma innymi gwoździami do trumny też.

Mąż jak pije i bluzga to się nie stara tylko nie wyrabia emocjonalnie - i to jest fatalne i źle wróży na przyszłość zwłaszcza w realiach wsi sielskiej, za chwilę będzie "ten pijak, co miastową wziął i teraz zapija, bo ona ma dwie lewe ręce do roboty, ani ugotuje, ani dziećmi się zajmie, tylko by leżała i pachniała, oj biedny ten chop". Ale jak Cię odwiedzał w szpitalu to się starał, sama przyznałaś.

Yessa, on jest jakiś, jest w swoim, znanym środowisku i jeśli on ma coś w swoim podejściu do relacji małżeńskich zmienić to zmiana zapewne musi się zacząć od zmian w Tobie. Których dokonasz albo nie. Nie da się zmienić drugiego człowieka. Można zmienić tylko siebie i to może spowodować, ze ten drugi się zmieni.
Tak ogólnie to są rzeczy, co się je da zmienić i takie, co zmienić się ich nie da. Sztuką jest odróżnić jedne od drugich.

Czy, uczciwie, byłabyś w stanie wymienić trzy zalety swojej teściowej? Nie ma człowieka bez wad, ale też nie ma człeka bez zalet.

I bardzo słusznie, że szukasz nowego terapeuty,  bo na razie to masz rozgrzebane emocje i mętlik w głowie.

Jesteś pewna, że dobrze "zdiagnozowałaś" z czym mąż ma problem? IMHO to on utknął miedzy dwiema kobietami, które kocha i które są w silnym i narastającym konflikcie. Obie te kobiety oczekują od niego, że "coś z tym zrobi" i oczywiście każda chce, żeby jej było na wierzchu.
Chyba nie ma człowieka, który w dorosłym życiu zdołał uniknąć robienia także takich rzeczy, których nie lubi i które mu wielkiej przyjemności nie sprawiają. 

Kwestia grzebania w ziemi z mojej perspektywy jest jasna - jak ktoś nie ma upodobania lepiej żeby nie tykał, bo go spotkają same klęski. Tak z obserwacji, do tego trzeba mieć tzw. 'rękę". Tym niemniej nadal wersja "bierna i sfrustrowana" nie jest chyba najlepszą opcją. Ja z uporem do tych wiaderek po śledziach nawiązuję, traktując je jako przykład modelowy. Czemu nie skorzystałaś z wersji "zamawiam projekt ogrodu nie wymagającego grzebania w ziemi, siła najemna usługę wykonuje, a ja siedzę na tarasie i mam estetycznie przez cały sezon"? Musiałabyś oczywiście zaprzeć się zadnimi łapami, że "ja chcę eko ogród (albo bambusowy gaik albo cokolwiek innego), a nie żadne grządki", ale to zupełnie co innego niż bierne nic nie robienie połączone z krytykowaniem tego, co ktoś zrobił, mając dobre chęci. Wiaderka od śledzi nie są przecież złośliwą akcją ze strony teściowej tylko wiejską normą estetyczną.

Nie gotuję, bo tego nie lubię. Hmmmm...ja też nie lubię gotować. Do pewnego momentu w życiu udawało mi się gotowanie omijać szerokim łukiem. Ale jak zaistniał mąż i potomstwo zauważyłam, że jednak te  wszystkie osoby jeść potrzebują. I ja też. I lepiej, żeby potomstwo było żywione jakoś w miarę sensownie, a nie metodą "wrzucę mrożoną pizzę do mikrofali". Ja nie umiem i nie lubię, mąż tak samo, dzieciak w pieluchach raczej nie przejmie obowiązków kucharzenia - pat. Co pozostaje - kucharkę nająć? Wozić żarełko od którejś babci albo od obu naprzemiennie? Nam wyszło na to, że któreś dorosłe musi się przełamać i wziąć to na siebie. Nie na zasadzie że polubi, ale na zasadzie "ktoś musi" przynajmniej przez jakiś czas i w jakimś zakresie. No to się nauczyłam. Nie żebym polubiła, po prostu zostałam fachowym rzemieślnikiem od gotowania.
Tak się zastanawiam, skoro Ty nie gotujesz i mąż też nie (gdyby umiał i lubił tematu by nie było) to czym się żywicie? Ty, mąż i przede wszystkim dzieci.

Jak już mąż został z dziećmi to Cię nękał sms-ami i telefonami? Telefon, także Twój, posiada opcję wyłączenia dźwięku. Proste?

Mogłabyś wymienić więcej niż 3 zalety teściowej? No to wymień. Trzy zupełnie wystarczą. Przy okazji zastanów się przez chwilkę, czemu wymienienie jej 3 zalet ominęłaś tym "mogłabym".

Jakoś mi to gotowanie w wykonaniu Twojego męża umknęło, wybacz. Odczepiam się od tego, ustawiliście to sensownie skoro on lubi i umie.
Telefon wyłącza się wychodząc z domu i nie patrzy nań aż do momentu powrotu. Trudne ale wykonalne. Można sobie wyobrazić, że tuż po wyjściu z domu uległ  uszkodzeniu i nie działa.

Czy jak się idzie mieszkać na wieś to się spisuje niewidzialną umowę ?

Powiedziałabym, że jak się idzie gdzieś mieszkać to albo się człek w jakiejś wersji dostroi to lokalnego obyczaju albo będzie narażony na ostracyzm, stałą krytykę i niechęć, w łagodniejszej wersji nieżyczliwą obojętność. Jak się ze wsi idzie mieszkać do miasta też się coś traci a coś zyskuje. I też sie trzeba dostosować, tu dla odmiany do miejskich obyczajów.

Spójrz na to jak na sytuację zamieszkania w wiosce plemienia mającego miejscami zupełnie inne obyczaje niż Twoje plemię pochodzenia. Tak żeby ciut dystansu nabrać. No mają inne obyczaje. Jeśli chcesz w tej nowej wiosce żyć, a nie egzystować, to musisz zwyczaje ogarnąć oraz dokonać selekcji - tu się postawię a tu odpuszczę i się dostosuję albo uda mi się olać. Przy czym to "postawię się" nie oznacza otwartej walki na wrzaski i kije tylko postawienie granic. Asertywne.  Tam, gdzie uznasz za konieczne oraz tak silnych, by wytrzymały. Tych granic trza bronić do upadłego, ale nie może być ich zbyt wiele, bo człek nie wyrobi. Jesteś jednostką, z całym plemieniem nie wygrasz. Od plemienia możesz co najwyżej uciec z wszelkimi tego konsekwencjami.

Twoja teściowa ewidentnie jest smoczycą straszną, fakt. Lata gdzie jej się podoba i zionie. Smoczycę być może w jakiejś wersji da się okiełznać, ale w tzw. otwartej walce masz małe szanse. Tu by ważne było, żebyście z mężem zdołali ustalić, że dla dobra Was dwojga oraz Waszej rodziny należy to i owo wyhamować u smoczycy. Nie skupiając się na wzajemnych pretensjach ani na tym, co smoczyca "robi źle".  Większości ona nie robi źle, ona robi jak  umie.  Dobrymi chęciami jak wiadomo piekło brukowane. Takich smoczyc nie da się zmienić, mają za sobą siłę plemienia i odwieczny obyczaj. Ale można je sprytem i inteligentnym działaniem właśnie okiełznać, wyhamować tu i ówdzie oraz - w jakiejś części także zaakceptować z całą ich smokowatością.

Nadal czekam na te trzy zalety teściowej. Uwierz, mój upór w tej kwestii ma drugie dno, nie jest czystym a bezsensownym uporem

Dlaczego ludzie ze wsi mają problem z tym, że mogę sobie pozwolić na wygodne życie na które sama zapracowałam? Miałabym to daleko, gdyby nie odbijało się to na moim małżeństwie.
Ale UWAGA, jestem miło zaskoczona! Ustaliliśmy z mężem, że pojedziemy w sobotę z dziećmi do miasta, zawieziemy kilka rzeczy do mieszkania, pójdziemy spacerkiem na rynek, spędzimy czas jak NORMALNA rodzina. Zadzwonił szwagier, że od rana jest robota z teściem, więc mąż ma wstać o 4 rano i przyjechać. Zawsze tak było, a teraz nawet nie obchodzi ich, że nie mogę dźwigać, schylać się i ciężko mi zostać samej z dziećmi na pół dnia. Mąż się w końcu postawił! Szok!!! Spędziliśmy super sobotę. Czemu ja się z tego tak cieszę, przecież to powinno być naturalne. I żeby nie było, to nie jest jakaś praca zarobkowa, teście mają emerytury. To ich wymysły, nakupią kur, gęsi, ryb do stawu, nastawiają uli, muszą mieć krowę, i nie wiadomo co jeszcze. Potem trzeba im pomagać bo ciągle jest coś do zrobienia. Efekt wiecznej nieobecności mojego męża.
3 zalety teściowej: jest hojna, pomocna, smacznie gotuje.