przeprowadzka z miasta na wieś - stres i zmiany - Netkobiety.pl

NOKIA nie pracuje.
Dla mnie jest miły chce ze mną być ale ja go nie kocham i raczej nigdy to się nie zmieni.
KREJZOLKA Do teściowej mówię bezosobowo - zrobić herbatę? Jak się czuje?  Albo czasem "babcia" jesli rozmawiamy o dzieciach.
NOKIA Zrobiłam markery genetyczne i kolanoskopie. ALL ok.
COCA COLA tesciowa jaka była taka jest. przyniosła mi sadzonki paprotek których nie za bardzo chciałam i dlatego nie posadzilam ich Kiedy nie bylo mnie cały dzień w domu przyszła i posadziła je na moim podwórku w różnych miejscach. Ona już taka bedzie i już.
Tata bawi się z dziecmi czasem też zajmuje się nimi.
Jestem samotna ale ja dobrze czuję się tylko że sobą.
GOJKA przykro mi z powodu Twego Taty. Mój trzyma się bardzo dobrze. Ciągle siedzi na działce a ma 75 lat już. Ale ta działka zajmuje mi cały jego czas i wszystkie jego myśli.
OOLKA wies dzieciom służy ciagle na podwórku sie bawią. Szczesliwe są.

Paprotki: tesciowa, jak sikajacy piesek, znaczy swoje terytorium. Na Twoim miejscu bym paprotki wyrwala i powiedziala jasno, ze nie zyczysz sobie zadnych zmian przez nia w Twoim domu.
Praca: jakis czas temu wspomnialas, ze znalazlas cos, ale maz sie nie zgodzil. Dlaczego jej nie podjelas? Bo na dzien dzisiejsz "zadna obca baba nie siedzi w domu meza", a Ty pewnie z racji tego, ze nie pracujesz pod krowy codziennie biegasz... Jesli tak, to wyszlo na jego, a nie Twoje... Prosze napisz, ze tak nie jest. Napisz, ze szukasz/podejmiesz prace.
Maz: tylko czekac, az stwierdzi, ze skoro jestes na jego lasce, to specjalne wzgledy mu sie naleza. Wiem, ze to brutalne, ale predzej, czu pozniej tak bedzie.
Dzieci: sa szczesliwe. To dobrze. Ale jak dlugo beda szczesliwe? Dopuki sie sytuacja w domu nie zmieni?

Po to, zeby jej pokazac, kto tam jest pania domu. Jak tesciowej pozwoli na to, to ona zaraz cos nowego wymysli. Na zasadzie daj palec, to Ci cala reke wezma. I znowu Jezyk bedzie sie czul jak nie u siebie (przeciez juz tak bylo), w domu wybudowanym za swoje pieniadze... Ja tak samo mialam. Pozwolilam tesciowej na duzo na zasiadzie "starsza, szacunek jej sie nalezy" a ona doszla do wniosku, ze wszystko jej wolno. Teraz ma wyraznie powiedzianie co moze, a co nie. A naszym gosciem jest, gdy ja sie na to zgodze.

jakby każdy przejmowal się takimi głupotami jak paprotki to ciagle by były wojny miedzy ludzmi
po co takie rady wogole
nie po to dziewczyna wrocila, żeby klocic się o takie pierdoły
tym bardziej w obliczu tego co się ostatnio wydarzyło w jej życiu

a to czy Jezyk pracuje czy nie to jej sprawa
dziewczyna jest ambitna i madra i poradzi sobie na pewno bez takich rad

Wybacz,że dopiero odnoszę się do Twej wypowiedzi.Po prostu jakoś tak się stało,że jej nie zauważyłam.
Ewiko-nie znasz mnie,nigdy na wspomnianej przeze mnie wsi nie byłaś ale nie wierzysz.Bo Ty wiesz lepiej jak jest,prawda?
Zupełnie jak te wsiowe sąsiadki,z którymi mam do czynienia w wakacje.One lepiej wiedzą,że ja bardzo chora jestem-bo bardzo schudłam-to jak nic mam raka-tylko nie mówię ale to przecież widać.A poza tym to mój tata przecież niedawno zmarł na raka.
Ostatnio takiego newsa mi teściowa przyniosła.I co ja mam im albo Tobie tłumaczyć-one nie uwierzą i Ty nie uwierzysz:)
Ano chorą być wstyd-tak uważa mój teść,teściowa ale tak uważają też osoby w moim wieku,na przykład żona brata mego męża nikomu nie powiedziała,że ma SM,nawet swoim rodzicom.I co ja mam Ci tłumaczyć? Mam Ci podać pesel tej dziewczyny,może mój,żeby Ci tu cokolwiek udowadniać,nagrać opinię mego teścia?
Twoja teściowa ma inaczej.Ale to nie świadczy chyba o tym,że kłamię?
Wiesz,ja różne rzeczy tu na forum czytam,czasem są bardzi nieprawdopodobne.Nie wierzę tylko w bardzo nieprawdopodne bajki.A poza tym to mogę najwyżej się zdziwić.Ale nie przyszłoby mi do głowy zakładać,że ktoś,kto na forum jest tak długo jak ja,nie ma za sobą żadnych ściemnień po prostu kłamie-bo tak.
Co do psów-wiele lat działałam w lokalnym TOZ-ie i wiem jak wsiowi psy traktują.Nie widziałam na interwencji małych psów.Były to głównie duże psy na łańcuchu.Po co daleko szukać-moja teściowa wzięła na wóz dwa psy i wywiozła je jakiś czas temu i porzuciła w innej wsi.
Bo okazało się,że dwaj jej synkowie obdarowali ją  dwoma szczeniaczkami.No i miała za dużo.Jej pies nigdy nie wchodzi do domu a jedyne co udało mi się wyegzekowować by zimą spał w piwnicy nie był wiązany.Pies biega wolno ale z racji tego,że ulica jest blisko a on umie przechodzić pod bramą nie wróżę mu długiego żywota.
Tak,masz rację,więcej miastowych skurczybyków porzuca swoje psiaki.O tym też sporo wiem bo na wsi mieszkamy w miejscu oddalonym od innych domów i okazało się ono idealne dla bydlaków co wyrzucają psy.Co roku albo znajduję domy dla tych psów-w tym roku udało mi się dla jednego z nużycą a drugi pojechał do schronu-albo negocjuję ze schroniskiem bo ono nie ma obowiązku psów zabierać.
Nie wiem jak jest z kwiatkami ale już parę razy słyszałam komentarz teścia,że ktoś nie ma "wazonków" na parapecie albo,że teściowa ma rzeczone postawić tak by było widać z drogi.Podobnie uważał zmarły już,sąsiad mego teścia.
Zaczepki,komentarze dotyczą wypytywania się mnie jak tam mój teść,czy już się z nim odzywamy,że mąż pewnie teraz dużo zarabia bo taką wielką przychodnię postawił,a że czemu ja do kościoła nie chodzę.I mnóstwo innych.Na większość odpowiadam głupawym uśmiechem.
Co do pomocnych ludzi-owszem są.Ja wcale nie napisałam,że takich nie znam.Mam panią sąsiadkę,która z mojego miasta przeniosła się na wieś.Nauczyła się hodować kury,kaczki,kozy-kupuję u niej jajka i mleko.Jej pies mieszka w domu i jest normalna.
Obok mieszka starsza kobiecina,która zawsze przynosi mi porzeczki za darmo i zaprasza bym przyszła sobie zerwać.Być może dlatego,że jej syn jest naszym dobrym znajomym.

Ja bym o takie głupoty jak paprotki wojny nie robiła, tym bardziej, że ona nie robi tego złośliwie tylko po prostu tak ma. Mogę się mylić ale wnioskuję że teściowa jezyka nie jest zła kobietą, już na pewno nie należy do tych wrednych.
Trzeba pracować zawodowo bo niestety czasy są jakie są. Siedzenie z dziećmi w domu to też praca. Śmieje się z tego siedzenia, bo ja jak wróciłam do pracy zawodowej po macierzyńskim to dopiero sobie siadlam więc wiem że to ciężka harowka. Ale niestety dziś każdy patrzy na kobietę niepracujaca zawodowo jak na lenia, bo ona siedzi z dziećmi w domu i nic nie robi a mąż Na nią haruje... możecie się ze mną nie zgodzić ale ja tak to widzę.Bo ludzie nie widzą tej pracy w domu. Ale jak ona pracuje i ma.pensje to juz jest szacunek. Jak ma stanowisko nie wspomnę. Ja bym z pracy zawodowej nigdy nie zrezygnowała, chyba że by mnie zmusiło. Ale za ciężko na to pracowałam. Kobieta musi być przede wszytkim niezależna!

Tak podejrzewałam Haida, ze twoja teściowa jest z gatunków tych trudnych, ale przychodzi mimo wszystko i stara się mieć ten kontakt z wnukami i z wami. Widzę nie raz, jakie mam mimo wszystko szczęście z obojętna teściową. Lepsza taka niż wtrącająca się we wszystko i robiąca zamęt jak twoja. Także w każdej sytuacji sa plusy i minusy, ale spokój w domu najważniejszy.

..a propo kwiatkow ,moja wsadzila mi w ziemie kilka chyba surfini.Zagotowalam sie ,nie powiem.Za godzine wyszlam na podworze,powiedzialam jej ze tu nie pasuja,moze lepiej niech wsadzi je pod swoje okno.Tak zrobila.Obylo sie bez klotni bo wiem jaka jest moja tesciowa.Ona w kazde wolne miejsce nasadzila by wszystko aby tylko kwitlo.Potrzebowalam kilkanascie lat aby stwierdzic ze ONA nie robi tego zlosliwie,tylko taka poprostu jest.Odzywamy sie jedynie jak sytuacja nas do tego zmusi.Mowie do niej babcia,kiedys bylo mama ale nie potrafie udawc ze wszystko jest ok,wiec zostala babcia.

Ja też nie zauważyłam żeby ktoś tu naskakiwał na Jeżyka, raczej same dobre posty. Wróciła, jej decyzja. Widocznie woli wieś niż miasto. Dziwi mnie jednak, że wraca do toksycznego faceta którego na dodatek nie kocha - nawet jeśli ze względu na dzieci, to i tak tego nie potrafię zrozumieć, ale to jej decyzja i nic mi do tego.
Ja do swojej teściowej też mówię babcia lub bezosobowo, pomimo, że lubię ją i nasza relacja jest zdrowa. Mówienie mamo do kobiety która mnie nie wychowała to jakieś nieporozumienie, nawet jeśli w Polsce jest taka "tradycja".

"to zlota kobieta z twojej teściowej" Tyle tego Twojego podejrzewania bylo... Oczywiscie, ze stara sie miec kontakt. Z synem i z wnukami. O kopaniu lezacego na ziemi niepelnosprawnego meza nie wspominalam? Takie to zloto mam. Dobrze, ze na bezpieczna odleglosc. :-)

Jestem tu nowa.Też mam problem od kilku lat. Jestem wykształcona ppchodzę z miasta.Mój mąż ze wsi.od 5 lat nie możemy się dogadać mamy 7 letnie dziecko .na dzień dzisiejszy mieszkam z dzieckiem w mieście u rodziców a on na wsi . Nie chce mi dać rozwodu.Płaci 300 zł alimentów. Twierdzi że mam kogoś i chce mi zabrać dziecko

Ciągle o Matce myślę jak chorowala cierpiala umierla. Ten obraz mnie nie opuszcza. Przewija się jak film. Kończę myśleć i znowu od początku to stoi mi przed oczami.

*

Jeżyku123 co tam u Ciebie i Dzieciaków??

Jeżyku kochany, tęsknimy tu za Tobą, odezwij się! Przeczytałam Twoją historię całą z zapartym tchem i jestem pod wrażeniem Twojej siły oraz osobowości i jednocześnie zaskoczona niektórymi decyzjami. To, co napisałaś dało mi wiele do myślenia pewnie też dlatego, że Twoja historia jest mi w pewnym sensie bliska albo raczej może być bliska, ale o tym napisze kiedy indziej.
Często zastanawiam się, co u Ciebie, jak sobie radzisz, jak tam dzieciaki rosną i czy Twoje relacje z mężem uległy zmianie. Czekam na odpowiedź, martwię się.

To super ze pomału idzie ku dobremu... oby tak dalej. Najważniejsza jest niezależność finansowa i emocjonalna. U mnie mija 2 rok jak mieszkam u męża na wsi (przypomnę się że całe życie wychowałam się w mieście). Wszystko ma swoje plusy i minusy ale nie wróciłabym do miasta. Budowa domu trwa i to jest mój cel. Ale też wkurza mnie trochę rzeczy np. to że mąż prawie nie ma dla nas czasu. Ja mam dobrą pracę w zawodzie kilka wiosek stąd (dużo szybszy i lepszy dojazd niż do miasta) z perspektywą na pracę na miejscu w niedalekiej przyszłości. Ale ciągle muszę się szkolić + pracować. Teściowa większość czasu spędza z córką. Gdyby nie ona zawodowo byłabym ograniczona. Poczucie winy że dziecko jest półsierotą i tak mam chyba sama w sobie nikt mi nie musi tego wmawiać... Mój mąż nauczony jest innego trybu życia niż ja. Ja wolny weekend wykorzystuję maksymalnie z córką - basen, wypad do miasta, sala zabaw, frytki... dla męża to robota od świtu. Zdążyłam się już chyba do tego przyzwyczaić. Niezależność jest najważniejsza cieszę się, że masz to właśnie poczucie.

Witaj jezyku.ciesze sie ze kogos poznalas.u mnie dalej to samo tzn klotnie ale nie daje sie zdeptac. Nie kocham go.jakis czas nawet myslelismy ze bedziemy mieli wiecej dzieci ale po kolejnej klotni stwierdzilam ze to sensu nie ma. Ile nas czeka?odchowamy dziecko i kazde w swoja strone.

Witaj Jeżyku. Przeczytalam twoj watek od poczatku. Pierwsze strony i relacja z tesciowa to byla jakby opowiesc o mnie i ojej tesciowej. Tez przeprowadzilam sie z miasta na wies. Mieszkam juz 12 lat i z roku na rok coraz bardziej sie tu dusze. Do miasta mamy 20 km. Niby moze i nie tak duzo ale przy trojce dzieci to baaardzo daleko wszedzie: do lekarza, na rehabilitacje, do galerii, do dentysty , żeby dzieci na jakies zajecia dodatkowe zapisac. Jest to wyprawa na pol dnia. Poza tym to mieszkanie z tesciowa i ciagle poczucie ze nie jestem u siebie. Swoje rozterki opisalam w tym watku http://www.netkobiety.pl/t101266.html        Pozdrawiam i życze wytrwalosci.

P.S. Czasem tez winie meza ze mnie w to wszystko wpakowal, ze nie chcial zostawic mamy samej i to JA musialam ze wszystkiego zrezygnowac. Chcialam bysmy kupili mieszkanie to nie chcial , powiedzial ze w bloku nie wytrzyma. A ja musialam wytrzymac w obcym miejscu na zadupiu , z obca babą i w obcym domu.  Po kilku latach chcial naprawic ten błąd i nas wyprowadzic ale ja ze strachu przed tesciowa wszystko odwolalam. Teściowa zdominowala nasze zycie. Zyjemy w trojkacie. Budze sie i mysle o niej, zasypiam i tez mysle o niej :-(

Yessa nie wiem czemu sie jej tak boje. Chyba dlatego ze jestem z natury spokojna, grzeczna, nie pyskuje i nie potrafie byc asertywna. Nie wiem jak sie mam zachowywac jak ona np. sie nie odzywa, robi fochy a ja musze zejsc do niej do kuchni i nakarmic dzieci. Przez to ze nigdy jej niczego nie odmawialam to czuje sie tak jakby mi w tej chwili weszla na glowe i po niej skakala. Nie zawsze jest taka straszna jak ja opisuje, czasem jak ma dobry humor jest ok, ale ja po tych wszystkich latach nie mam juz sil by probowac byc tu szczesliwa. No nie daje rady. Ostatnio ciagle płaczę. W dodatku formalności związane z pozwoleniem na budowe sie przeciagają, trwają juz 7 miesiecy. Jadac do pracy mijam trzy zaczynające się budowy. Ostatnio jak zobaczylam na jednej z nich gruszkę z betonem to sie rozryczalam jak bobr i nie moglam sie uspokoic. W dodatku mam trojke dzieci w tym jedno dwuletnie, pracuje na pelen etat i jestem poprostu zwyczajnie zmeczona i marze o tym by przyjsc do domu i odpoczac a tu sie nie da bo ciagle big brother patrzy.

Olasek123 Ty się ciesz że w ogóle ta Budowe zaczynacie. Gdybyście pomyśleli o tym 10 lat temu już dawno siedzialabys w swoim salonie bez teściowej za ściana.
Czas szybko leci, a Ty skoro wytrzymalas tyle lat wytrzymasz i czas budowy, zobaczysz. Sama pomysl jak szybko zlecialo te 10 lat u teściowej.
U nas to mąż naciskał na budowę ja na poczatku się wahalam. Teraz wiem że to była bardzo dobra decyzja, choć nie spieszy mi się, przyznam że u teściów mi wygodnie, ale nie ma to jak być na swoim.

Mysle, ze jestes osoba w typie "cieple kluski". Rozumiem, ze tesciowa mogla Ciebie doprowadzic do takiego stanu psychicznego (choc psychologiem nie jestem). Ale nie rozumiem postawy "o budowie myslimy juz od przed slubu" (10 lat o tym myslicie?!), "Dzieci jak zobacza to sie pewnie wygadają i tak sie dowie" (bardzo dorosle podejscie...). Dzieci placza? Poplacza i przestana. Dzieci sie szybko przystosowuja do zmian (w tym mam akurat dobre doswiadczenie). Bo Ci nie popilnuje dzieci? To je zapisz do przedszkola/zlobka i czesc. Obrazi sie, ze zapisalas? Tez mialam taka sytuacje. Tesciowa (nie mieszka z nami) chciala mi moje dziecko sama (!!!) wypisywac ze zlobka, bo ona sie moze nim zajmowac. To ja spytalam, co ja zrobie z tym dzieckiem, gdy ona bedzie zmieczona/ogladac swoje filmy/itp. (zdarzalo sie to w trakcie jej wizytacji czesto). Czy mam zwolnic sie z pracy na ten czas (fochow z jej strony - nie powiedzialam tego glosno), a ona mi bedzie rownowartosc mojej pensji przesylac na moje konto, czy bedziemy musieli opiekunki szukac, a ona juz za takowa usluge zaplaci. Na tym sie skonczylo jej gadanie.

olasek123 to dobrze że teściowa tak reaguje, lepiej że olewa, niż gdyby miała robić cyrki typu rzucanie się po łóżku i szantaże (to nie jest normalne). Macie prawo żyć własnym życiem.
W mojej rodzinie podobna sytuacja, moja ciotka mieszka z teściową (moją babcią) już prawie 16 lat. Dopiero teraz widzę, że ta kobieta miała stalowe nerwy. Moja babcia jako babcia jest cudowna, natomiast jako teściowa - potwór... Niedawno usłyszałam, że szukają domu. 16 lat to zdecydowanie za długo, na takie życie. Ciotka zdominowała męża który z matką nie ma już praktycznie kontaktu, nie mówiąc już o tym, żeby posłuchał jej w jakiejkolwiek kwestii. Słucha tylko żony. Ona wygrała, a rodzina nie posypała się tak jak Jeżykowi. Wniosek? Bardzo dużo zależy od męża. Moja babcia, sama sobie na to zasłużyła, choć wiem, że w jej mniemaniu nie chciała źle. Naprawdę. Ona myślała, że wszystko co robi i mówi to dla ich dobra. Jej synowa jest znerwicowana w jej towarzystwie (czuć to w powietrzu).
Ja mam złotą teściową i to doceniam.
Ale mieszkanie pod jednym dachem całe życie nawet ze złotą teściową to nie jest dobry pomysł. Za 10-20 lat różnie może być, a za 10 lat już można być w swoim domu. Jak tylko są możliwości trzeba ogarniać coś, swojego, tylko dla siebie.

Gratuluje!!!

Hej, czytam Wasz wątek z wielkim wzruszeniem. Super sobie dziewczyny radziecie. Pamiętajcie, że na wsi trzeba być silną kobietą.
W bliskiej rodzinie mam osobę - mężczyznę, który został w rodzinnym gospodarstwie i poślubił dziewczynę z miasta. Odmówiła pracy w polu i gospodarstwie. Dla jej teściowej jest ona parszywym leniem i nierobem; konflikt sprawił że od lat nie rozmawiają razem. Starsza Pani wigilie je sama bo nie jest zapraszana do domu który stoi 10 metrów obok. Z perspektywy czasu widzę że to było jedyne rozwiązanie, by ta młoda dziewczyna mogła stworzyć swoją własną rodzinę - swoją drogą bardzo szczęśliwą dzisiaj. Mąż stanął za nią murem!

Trochę Wam zazdroszczę. Wyjechałam lata temu ze wsi. Wtedy żyło się tam biednie i bardzo trudno - nie było w domu miejsca dla dorastających osób - taki standard wielodzietnych rodzin na wsi. Moje życie ułożyło się tak, że mieszkam w wielkim mieście. Mam tutaj męża i jestem z nim bardzo szczęśliwa. Tęsknie jednak bardzo za wsią, za jej spokojem, małą lokalną społecznością. Może kiedyś tam wrócę ...

Jeżyku, bardzo przejmująca Twoja historia. Czyta się jak nowelę, ale przeżywa bardziej ze względu na świadomość, że to "reality show"... Bardzo Ci współczuję i życzę, abyś całą resztę życia miała szczęśliwą.

Chciałam skorzystać z różnych doświadczeń ludzi, którzy jak ja, przeorganizowali życie z miejskiego na wiejskie, poszukiwałam wspólnoty w tej transformacji, a znalazłam przerażające historie zawodów miłosnych i cierpień spowodowanych - starą jak świat - toksyną teściowych i teściów. Pod tym względem wieś nie różni się od miasta. Głupota i egocentryzm są powszechne w różnych środowiskach, czasami tylko bardziej zakamuflowane przez maski kulturowe, obyczajowe. Moja "miejska" teściowa też niszczyła moje małżeństwo z jedynakiem i była jednym z najważniejszych powodów rozwodu.

Masz rację na wsi trzeba być silną kobietą, ale czy w mieście nie? W mieście też. Myślę że w dzisiejszych czasach żeby coś w życiu osiągnąć, a przede wszystkim niezależność, trzeba być silną kobietą. Czasem niestety tak jak napisałaś musi być, żeby rodzina się nie rozpadła, różne są sytuacje, choć to przykre, że ktoś mając rodzinę "za ścianą" wigilię spędza sam ale jak widać... sam sobie na to zapracował.
Rozumiem Cie ze tęsknisz za wsią. Ja wychowałam się w mieście i wcale za nim nie tęsknię... chociaż to może kwestia tego co się przeżyło. Ja bardzo dużo złego przeszłam. Nie było winne miasto a toksyczna relacja w rodzinie w której się wychowałam. Czasem tam wracam, myślę, że człowiek zawsze tęskni za miejscem z którego pochodzi. Jednak wrócić tam na stałe bym nie chciała i cieszę się, że dziś mieszkam gdzie indziej, na wsi.

Poznałam mnóstwo wspaniałych ludzi, oni niczym nie różnią się od tych z mojego rodzinnego miasta. Po prostu prowadzą inny tryb życia, to wszystko. Każdy robi to co lubi, mentalnie wszyscy dojrzewają i choć nie wychowałam się na wsi, uważam, że wieś dziś to już nie jest ta wieś, co 30 lat temu...
To mieszanka ludzi wiejskich i miastowych chących ucieć od pędu życia i miejskiego trybu. Często bogatych miastowych, bo to właśnie oni uciekają na wieś.

Ja jestem taką osobą ale chyba jedną z niewielu która jest z tym szczęśliwa. Wszystko zależy od tego na jakich ludzi się trafi i jakie samemu ma się podejście. To fakt, trzeba być silnym i niezależnym przede wszystkim. Ja korzystam jak dają, olewam co mówią i uważam że w życiu trzeba być też trochę wyrachowanym, aczkolwiek nie wyrządzać innym krzywdy. Nie chciałabym wrócić do miasta, a za żadne skarby nie do bloków. Wolnostojący dom prywatny to najlepsze co można sobie w życiu zafundować i nikt mnie nie przekona, że jest inaczej wieś jest tego warta. Uważam natomiast że mimo wszystko decydując się na życie i mieszkanie we wsi trzeba brać pod uwagę dobry dostęp do miasta, czyli, min 2 niezawodne samochody i dobra droga dojazdowa. Trzeba to wszystko rozegrać tak by być w miarę niezależnym w każdej sytuacji

Przeczytałam wszystko.
Jesteś dla mnie niesamowitą kobietą.
Bardzo silną. Jesteś tez dobrym człowiekiem.
Nie miałaś szczęścia. Twoja dobroć, a w związku z tym też naiwność, obróciła się przeciwko Tobie. Ale kto nie popełnia błędów?
Mam wielką nadzieję, że któregoś dnia obudzisz się szczęśliwa, spokojna i spelniona. Zasługujesz na to.
Bardzo mocno trzymam kciuki.

No bardzo ciekawa historia, ogólnie uważam że wieś daje więcej spokoju.

Autorka pewnie siedzi i pisze powieść wielowątkową na kanwie tych opowieści... Miejmy nadzieję, że powieść będzie mieć happy end - wszyscy będą żyć w harmonii i miłości rodzinnej.

Podrzucajmy ten wątek - może sobie o nas przypomni i się odezwie.

A propos wad/zalet, miasto/wieś, blok/domek to jako kobieta leciwa i doświadczona, mająca w życiorysie różne wcielenia, oprócz wsi "zabitej dechami" daleko od szosy, stwierdzam, że nie da się generalizować. Wszystko zależy od lokalizacji domu czy bloku, od sąsiadów, od naszych cech i potrzeb. Mieszkanie w bloku w samym środku miasta może mieć same zalety w porównaniu z komfortowym domkiem z ogródkiem na terenach podmiejskich. Uwierzcie mi na słowo! Może być bosko mieszkać pod własnym dachem, ale może być horror z powodu smogu, palonych śmieci, liści, hałasu, wyjących alarmów, szczekających psów, kosiarek do trawy, chamskich złośliwych sąsiadów... A! Jeszcze jest gorszy wariant - przećwiczony - mieszkanie w miescie z widokiem na park - zadbany. Wrogowi życzyć. Kosiarki, odśnieżarki, odkurzacze do liści, dzieci z babciami w dzień, pijackie balangi w nocy. Wsi spokojna... hmm... pewnie i tam różnie bywa... zależy jak się trafi. Ale to doświadczenie przede mną. Mam za sobą pierwsze kroki.

Niezwykła o jak ja się z Tobą zgadzam, dokładnie komfort życia zarówno w mieście jak i na wsi zależy od wielu czynników.
Osobiście poznałam tylko jedną osobę która z domu na wsi przeprowadziła się do mieszkania w bloku i jest zadowolona. Dziwiłam się jej niezmiernie, do czasu, aż odwiedziłam ją w rodzinnym domu - dla mnie to był szok i niedowierzanie. To wtedy zrozumiałam, że ktoś może narzekać na wieś. Nie chciałam wyobrażać sobie jej dzieciństwa i dojazdów do szkół. Ja odkąd przeprowadziłam się na wieś to powtarzam że przejezdna droga blisko domu i sprawne samochody mieszkając na wsi to podstawa, a kawałek działki, domek, cisza i świeże powietrze są niezastąpione
Ja pochodzę z małego miasta w porównaniu do Krakowa czy Warszawy, tam jeszcze nie jest tak źle. Ale mieszkać w wielkim mieście to dla mnie byłoby nie do przeżycia - 2 lata mieszkałam i to były to najbardziej męczące 2 lata pod względem komfortu dnia codziennego w moim życiu.
mallwusia dlaczego jesteś smutna?

Hej Jeżyku i wszystkim!! Przeczytałam historię Jeżyka od początku do końca i okazało się, że jest ona trochę podobna do mojej, jeśli chodzi o toksyczny związek. Moja mama całe życie uważa, że nie ma na nic wpływu. Ja, obecnie jako dorosła kobieta, uważam inaczej. Nie mniej nie uniknęłam powielenia schematu z domu i związałam się z osobą wypisz wymaluj mój tatuś: przystojny, pracowity, i pozbawiony odrobiny empatii. Gdy podczas ciąży (nie mieliśmy ślubu, dziecko było planowane) zobaczyłam, że czeka mnie takie życie, jakie miała moja mama i ma moja siostra (tak, tak-siostra ma identycznego męża), zdecydowałam, że wolę zamieszkać w domu samotnej matki niż być popychadłem i zgotować dziecku piekło zamiast dzieciństwa. Z finansową pomocą mamy podczas ciąży i nieprzecenionym wsparciem ze strony rodziny i znajomych przez 3 m-ce zrobiłam więcej niż przez 30 lat życia. Było baaardzo ciężko, nie obyło się bez odbicia na zdrowiu Małej i moim, ale było warto. Mamy święty spokój, ja znalazłam zajęcie, które uwielbiam i pomaga nam ono w utrzymaniu, kupiłam mieszkanie, co w moim przypadku graniczyło z cudem (byłam na zwolnieniu lekarskim podczas ciąży, przez co prawie wszystkie banki mówiły, że nie mam zdolności kredytowej). Mieszkamy skromnie, samodzielnie opiekuję się dzieckiem (rodzina mieszka ponad 600 km dalej), gdy pracuję, przychodzi niania. Ja decyzję o odejściu od ojca Dziecka podjęłabym jeszcze 10 razy. Teraz jest trochę lżej-dziecko ma 2 lata, rozwija się super, ja jestem spokojniejsza, a ojciec Małej jaki był, taki będzie. Uważam, że za dużo zrobiłam ratując tę relację i teraz uważam, że to nie była żadna miłość z mojej strony, a kompleksy i schematy. Miłość, to piękne uczucie, a jeśli ktoś nas obraża, lekceważy, a my twierdzimy, że go kochamy, to wg mnie nazywa się patologią.
A trafiłam tutaj, bo ostatnio zainteresował się mną mężczyzna mieszkający na wsi. Ja w Jego okolicach mieszkałam 19 lat. Od 14-tu lat mieszkam w wielkim mieście położonym ponad 600 km dalej. I w sumie sama nie wiem, czy te dwa światy można połączyć. Widzę tę różnicę w mentalności, w wykształceniu. On twierdzi, że będę mogła się rozwijać, potrafi gotować, hoduje kilka sztuk bydła-twierdzi, że hobbystycznie, bo żyje ze zleceń na budowie.
Pozdrawiam wszystkich ciepło:)

Czytałam te opowieść jednym tchem. Bardzo mnie wciągnęła. Jestem a raczej istnieje ryzyko ze mogłabym być w podobnej sytuacji co wiele kobiet które się udzielały pod postem.

Pokochałam rolnika. Nasza historia ciągnie się już prawie 4 lata. Facet dał się poznać jako o dobrym sercu czuły, wrażliwy, uprzejmy , przede wszystkim skromny facet. Dzieli nas spora roznica wieku, mianowicie 12 lat. Ja mam 23. Obydwoje jestesmy z wiosek, z tym ze on ma bardzo duze zmechanizowane gospodarstwo, a ja wychowalam sie w malym.Jest kawalerem mieszkającym z rodzicami. Ma 2 siostry. Ma pracownika ale tata pomaga mu w gospodarstwie i dopóki tata będzie w stanie mu pomagać to będzie gospodarzyl. Później planuje się przebranzowić i stworzyć gospodarstwo o innym charakterze.

Jest bardzo zależny od rodziny. Czuje ze decyzję w tym domu podejmuje matka a nie on, młody gospodarz. Mama i siostra dominuja. Mama ugotuje opierze a siostra prowadzi tymczasowo ksiegowosc.Jest maminsynkiem. O tym więcej w moim wątku.

Chciałam wyjsc za niego za mąż, już wszystko było w połowie zalatwione, ale gdy zobaczyłam jak cała jego rodzina angażuje się w naszą uroczystość, jak wtrącają się w przygotowania, nawet w organizację tych rzeczy które należą do mnie ? Jak go pouczają jak nim pomiataja,zwłaszcza matka z siostrami to przestraszylam się. To nie było normalne to umeczylo. On jest utwierdzany w przekonaniu ze to z troski ze oni chcą dobrze. Obstawał ze oni się nie wtracaja a chcą pomóc. Ze on nie może powiedzieć zeby się nie wtracali bo rodzina mu duzo pomaga i bez nich nie dałby sobie rady. ale jemu jak i mnie tworzyli tylko w głowie chaos i zamieszanie, jemu głowa pekała od tej ich gadki. Zbrzydlo mi to wszystko dosłownie w tydzień czasu jak zaczęłam na to patrzec i poczułam ze to może przedsmak tego co czeka mnie w przyszłości w tym domu i rodzinie. Doprowadzili do sytuacji ze się poklocilismy tzn.jego matka mu szepnela słówko na mój temat i to rozpetalo burze.
Po tym jak mnie zaatakował ze niby mało angażuje się w przygotowania , zdecydowałam ze ślubu nie będzie. Po prostu doszłam do wniosku ze nie chce w tej całej szopce brać udziału. On jest ugodowym człowiekiem i skromnym, gdyby nie jego wtracajaca się rodzina dogadalibysmy się sami. Przestalismy być ważni my jako mlodzi. Najważniejsi byli goście gdzie staną jak zostaną ugoszczeni, co ludzie powiedzą ile będzie bukietow itp. Wszystko kręciło się wokół wsyztskeigo poza nami. Mieliśmy zamieszkać w tym domu na gorze ale .. to jednak dalej ten sam dom a jego pasuje odizolować bo ja sobie nie wyobrażam życia w takiej symbiozie. Zaproponowałam mu przełożenie ślubu i spróbowanie zamieszkania razem  celem dotarcia się i lepszego poznania i sprawdzenia. Nie zgodził się.
Jest poirytowany ta cała sytuacja. Wręcz załamany. Mówi ze zmarnowalam mu czas. Ze bezdusznie postapilam. Ze zabawilam sie jego uczuciami. Nie wiem czy wyjaśniłam mu dostatecznue skąd zmiana mojej decyzji czy on to rozumie. On chyba nie rozumie zgubnego wpływu rodziców i sióstr na jego życie. Ze powinien się odciąć. Nie mowie tu o zrywaniu kontaktów. Ale o oddzieleniu życia stricte  z przyszłą żona i życia z rodziną. Bo ja chcę go mieć po prostu dla siebie a nie dzielić naszego życia z jego siostrami matka i ojcem całej naszej prywatności.
Kocham go dalej. 2 tyg.temu zerwalismy. Jest rozgoryczony.co robic