Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Dzięki dziewczyny za wszystkie słowa.Co do jego zarobków to niestety nie są udokumentowane bo dużo sobie dorabia i kilka tygodni w roku pracuje też za granicą.W tej chwili oficjalnie od roku jest bezrobotny więc "biedny".Dawno nie byłam tak przybita.Jestem niepoprawną optymistką o bardzo pogodnym usposobieniu ale dziś jestem zdołowana.Wydaje mi się,że to jest jego reakcja na moje zachowanie.On się chyba boi,że traci władzę nademną więc wymyśla "wyszukane"spsoby żeby mnie przestraszyć.Przecież jeszcze parę dni temu pytał się mnie czy się razem zestarzejemy.Jaki by nie był finał tych jego pomysłów ja nie mogę już zawrócić z obranej drogi.Albo on zrozumie,że ja też chcę żyć ale,że go kocham albo w końcu się rozejdziemy.

Goga - tak trzymaj. Nie daj się zmanipulować. Wiesz już co jest dla Ciebie najlepsze.

Smutna. Serdeczne dzięki za książki. Doszły

Zazdrość - mam z Tobą problem Tym co piszesz, ciągle mi przypominasz sprawy, o których usiłowałam zapomnieć Ba, nawet po przeczytaniu Twojego posta pierwszy raz nadal "nie pamiętałam". Ale przypomniałam sobie...
Ja też miałam "dil" z Panem Bogiem - mam troszkę podobną sytuację z córką, ale na razie "złe śpi" i mam nadzieję, że nigdy się nie obudzi. Kiedy M. zaczął odstawiać te swoje "odjazdy" z maksymalną siłą i pytałam wyjąc w nocy w łóżku - "Boże, dlaczego znów ja?" - "dogadałam się" z Panem Bogiem. Oki, to mnie teraz dowal za nas obie - niech Ci będzie. Biorę to na siebie. Tylko jej już odpuść... No i tak "wytłumaczyłam sobie" dlaczego ja. Myślę, że wtedy ten "dil" uratował mi zdrowie psychiczne. Strasznie potrzebowałam zracjonalizować tą całą chorą sytuację. Znaleźć przyczynę.
Na szczęście byłam tak "bystra", że nie pomyślałam, że będzie jeszcze lepiej, jak obiecam, że zostanę przy M. Po prostu mam głębokie przekonanie, że Bóg nie jest zły - a tylko ktoś zły mógłby zaproponować mi tak okrutny "układ". Taka ze mnie negocjatorka Myślę, że On kiwa głową z pobłażaniem nad ta moją "przebiegłością w interesach."
Jakże to było naiwne - teraz wiem. Ale wtedy dało mi siłę do walki. Miałam cel - ważniejszy niż "ja" (bo ten wtedy mógł się okazać za słaby). Teraz już mam więcej siły - tak mi się przynajmniej wydaje. I pewnie dlatego "przypomniałam sobie" ten interesik. Taka jestem bizneswoman...

M. nie chciałam zmieniać - "poświęciłam go" zaocznie No nie, uczciwiej będzie, jak napiszę, że przehandlowałam.

Witajcie dziewczyny.

carol79 - wspomniała że możecie przysłać mi książki, które  mi pomogą. Byłabym bardzo wdzięczna. Email jest w opisie. Nie podaje go oficjalnie, bo od kiedy moj małżonek mnie szantażuje, bardzo chronię prywatność. Któregoś dnia nabiorę odwagi i opiszę Wam całą moją historię. Ale nie wierzę aby udało się uratować moje małżeństwo, chcę tylko wyleczyć się, żeby zacząć życie od nowa. Lepsze życie.

Anhedonia  - cieszę się, że wyniki Twojej córki są dobre.Wiem co przeżywałać.  Wierz mi - "wiara czyni cuda"
pozdrawiam Was

Pozdrawiam Was Wszystkie

Za szybko coś przeczytałam i nie doczytałam.  Mam nauczkę na przyszłośc. Ale moje słowa były szczere. Wiem co się przezywa w takich sytuacjach.  Kiedy jest sie zdanemu tylko na siebie
pozdrawiam

1.
Nie wiem.
Doprawdy.
Wiem, że to dla mnie złe, że powoduje ból, ale nie umiem przełamać tego impasu.

Można by powiedzieć, że boję się samotności, ale wszystkie wiemy, że to - to, ale jeszcze coś.
To norma życia. To brak doświadczeń z normalnością.

Życie w pojedynkę...
Ostatnio stwierdziłam, że nie ma chyba dłuższego momentu od 16 roku życia, żebym była sama.

Nie kocham siebie i mimo, że wydaje mi się, że kocham "Go", tak naprawdę chyba nie umiem, choć wydaje mi się, że wiem.
Bo skoro nigdy nie dałam SOBIE czasu...tzn. nie szanuję się.

2. Ależ oczywiście, że zasługuję na coś więcej.
I co z tego? ...

3. Uważam, że życie bez mężczyzny ma sens, czuję jednak co innego.
Nie mam jednak sił, boję się, że nie jestem zbyt silna.
By zdystansować się wobec zachowań na, które nie mam wpływu.
Nie wiem jak mam to opisać.
Cały czas próbuję to ugryźć, cały czas szukam.
Staram się uczyć.
Wyciągać wnioski.

4.
Nie wiem.
Wiem, że jestem uzależniona.
Bardzo dużo pracy nad sobą by móc robić to co powinnam w istocie.

Kochany Domku, ja staram się pokochać siebie z całych sił. Wiem, że na to zasługuję. Schowałam do kieszeni fałszywą skromność i na karteczce wypisałam swoje dobre cechy. Z początku szło trudno, ale potem się "rozkręciłam". Okazało się, że uzbierało się ich dość sporo. Część bardzo ważnych, inne mniej. I potem zapytałam samą siebie - które z tych cech zostały przez M. kiedykolwiek zauważone i docenione. I tu porażka. Więc się pytam (do siebie mówię): dlaczego tracisz czas dla kogoś, kto Cię zupełnie nie docenia? Cholera, on po prostu blokuje miejsce dla lepszego kandydata
Ja też nigdy nie byłam sama odkąd w wieku 15 lat weszłam w pierwszy długi związek. I uważam, że to był błąd. Tak jak napisałaś - nie miałam nigdy czasu, żeby na spokojnie przeanalizować swój związek. Od razu wchodziłam w kolejny (na dzisiejsze czasy to ja jestem jakaś upośledzona - 3 poważne związki w ciągu 23 lat). Mamucica jakaś?
Nie chcę Cię oceniać, ani narzucać swoich teorii - ja nie boję się samotności. I nie dlatego, że taka jestem super i twarda, że ho-ho. Ja po prostu już od dłuższego czasu wiem, co to samotność - samotność z M. u boku. To chyba najgorszy rodzaj samotności.
Wiesz, ja teraz widzę, jak wiele straciłam przez te lata. Ugięłam się w tak wielu drobnych sprawach, które stanowią życie codzienne. Kolor ścian, meble, rodzaj pościeli, po której stronie łóżka śpię, czy pójdę do kina i na co, co będę robić w weekend, czy tak można zalegać cały dzień w łóżku w piżamie, dlaczego nie chcesz iść na imieniny do ciotki, której nie cierpisz... Mogłabym tak długo. Wiem, że niektórym z Was wydadzą się one błahe, ale teraz - kiedy ich NIE MA- czuję się wolna. Sama decyduję, co jest dla mnie dobre. I rozkoszuję się tym uczuciem. Jestem spokojniejsza i uważniejsza na innych ludzi. Przyglądam im się i widzę, że mnóstwo rzeczy wcześniej nie zauważałam. Jestem pewna, że będę szczęśliwa. Sama lub z mężczyzną. Zawsze kusiła mnie idea wolontariatu w pracy z dziećmi, a nigdy nie mam czasu. I tak sobie pomyślałam, że jak już okrzepnę z mojego zawodowego kształcenia i będę miała więcej czasu, to może właśnie to... Jest tyle skrzywdzonych dzieciaków, którym można pomóc.
Dobra, koniec tego filozofowania.
Byłam dziś z M. w salonie komputerowym wybrać komputer dla córki (współfinansowany), a M. dla siebie. Jutro napiszę Wam dokładniej, bo cóż - to nie był najlepszy czas dla M. i  pana sprzedawcy.
Ściskam Was dziewczyny mocno. Pamiętajcie - siła jest kobietą.

Zgadzam się z Anhedonią w 100%.
Lepiej nie można było tego ująć.

Dziendobry wszystkim! a tym które spedzaja sobote w domu relaksujac sie, proponuje połączyc przyjemne z pozytecznym i uswiadomic sobie pare rzeczy które pokazuje film "He is just not that into you", co polscy dystrybutorzy przetłumaczyli " Kobiety pragna bardziej" . Mozna zobaczyc siebie z boku i posmiac sie i  pozałowac siebie tez. Film ten jest dostepny na stronie seans24.pl. wystarczy sie zalogowac.
Dobrego dnia i usmiechu na twarzy

Maxi jak piszesz takie rzeczy... to czuje sie przy Tobie bezpiecznie...
taka grupa wsparcia na forum czy gdziekolwiek musi dawac sile do wiary w nasze prawo do szczescia, prawo na milosc do siebie.... bo to przeciez tego nie umiemy.

Jesli odgrywamy w zwiazku osobe rozumiejaca, zachecajaca  lub ulepszajaca partnera i nadajemy temu haslo " w imie wyzszych wartosci", "w imie milosci", "w imie wybaczenie" etc to:

"metoda ta przynosi skutki wrecz odwrotne do spodziewanych. Zamiast wdziecznego lojalnego towarzysza zycia, zwiazanego oddaniem kobieta  wkrotce ma uboku mezczyzne coraz bardziej buntowniczego, pelnego niecheci i krytycyzmu. Pragnac bowiem zachowac odrebnosc i poczucie wlasnej wartosci, musi on dostrzegac w partnerce bynajmniej nie rozwiazanie swoich problemow, lecz zrodlo wielu, jesli nie wszystkich z nich. Kiedy tak sie stanie zwiazek sie rozpada, kobieta ma jeszcze wieksze poczucie kleski, wpada w wieksza rozpacz."

ludziom kochajacym za bardzo trudno uwierzyc, ze jedynie metoda ustalenia twardej granicy i zaprzestanie "dzialan ku", zajecie sie samym soba, pozbycie sie z naszego zycia oddzialowyjacego negatywnie na nas "alergena"etc etc.. przyniesie skutek bo wlasnie tej nielogicznej wiary, w to ze moga cos zmienic nie moga sie pozbyc... dlaczego??? to proste uwierzenie w to bardzo boli. Dlatego czujemy wiekszy strach przed odejsciem z toksycznego zwiazku niz przed pelna nadziei i milosci "walka o zwiazek". Kazdy kto uswiadomi sobie ze sie tego boi ma kawalek roboty "odwalonej"
... mozna oczywiscie poczekac az partner nas porzuci albo po jakims czasie znienawidzmy go za jego czyny wobec nas.. i wtedy bedzie latwiej pokonac nasz wewnetrzny strach...

a co po drugiej stronie rzeki .... lista naszych zalet i w swiat!

nie mow jednego a nie rob drugiego....:D

Kiedy czytam co pisze goga - to mam wrazenie, że moje życie przewija mi sie przed oczami. Kiedy żaliłam sie rodzicom, teściowej lub innym osobom , że moj mąz cos robi nie tak jak powinien,  że zbyt dużo czasu poświęca kolegom, wraca  na rauszu, mało czasu spędza z nami ( ze mną i synem) ciagle slyszłam " musisz ustapic". I tak przebiegło ponad 20 lat mojego małżeństwa. Teraz  kiedy mój syn przedstawił rodzinie dowody zdrady swojego ojca ( bo mnie nikt nie wierzył, bo ona przecież histeryzuje - jak mawiał moj mąż). Teściowa w lament, jak sie opamieta to musisz mu wybaczyć. Myślałam że mnie szlak trafi. Jak można być tak nieczułym człowiekiem. Wściekła pytałam, a gdybym to ja zdradziła - to co????
A moj mąż ( obecnie jest za granica) nawet nie miał odwagi przyznać sie do swojego postępowania tylko wszystkim tłumaczy, ze ma tylko koleżankę( tam za granicą) . Ale czy z "tylko koleżanką" idzie się na rodzinne wesele? albo siedzi u niej do godzin rannych?
I kiedy podjełam decyzję że to koniec i napisany pozew o separację wylądował na moim biurku  coś sie we mnie załamało. Przestraszyłam się przyszłości, samotności. Niemogłam spać, jeść, zaniedbałam pracę. Zawalił mi się cały świat. Kiedy probowałam wyrównać do pionu, małzonek zadzwonił i zaczynało się wszystko od poczatku. I tak kilka razy, co wydawało mi się że jest lepiej, wystarczyło że zadzwonił i wszystko wracało do punktu wyjścia.
Gdzie jestem teraz , w którym miejscu - pozew o separację nadal leży na moim biurku. Nie mam odwagi złożyć go w sądzie, a czasem myslę  sobie dlaczego to ja zawsze  muszę  po nim sprzątać. A może poczekać żeby on złożył pozew, może wtedy wreście dowiem się co było z nim nie tak???

Przykro mi, ale tak naprawdę to nie są osoby Tobie przychylne. Chyba trzeba zmienić grono znajomych. Zawsze mnie zadziwiało przekonanie, że kobieta, która się rozwiodła, odeszła od męża przez dewoty i dewotów ma sugerowane, że będzie się smażyć w ogniu piekielnym.
Pragnę w swoimi imieniu poinformować, iż często ogień piekielny te osoby zaliczyły już za życia. I chyba jednak nasza wiara opiera się na innych fundamentach - moim zdaniem Bóg (jakkolwiek nazywany i w jakikolwiek sposób wyznawany) jest dobrem i miłością. A jego "urzędnicy" zbyt często popełniają grzech pychy.
Goga - trzymaj się przyjaciela. Nie ilość, tylko jakość naszych kontaktów z ludźmi się liczy.
I jeszcze coś - ja do dziś nie potrafię wybaczyć mamie, że nie odeszła od ojca. Szczęśliwe dzieciństwo to niekoniecznie kompletna rodzina.

No widzisz - sama odpowiedziałaś na swoje pytania. Co będzie jak z nim zostaniesz - przecież wiesz! Córce na pewno będzie ciężko, ale z czasem przyzwyczai się do nowej sytuacji. Pomyśl, ile jej zaoszczędzisz - bo mąż będzie się pewnie zachowywał coraz gorzej, jeśli zostaniesz z nim.

Goga, czy masz literaturę pomocną w naszym problemie? Jeśli nie, to napisz na mojego mail'a - prześlę Ci.
Trzymaj się, wiem, że to trudne. Ja kiedy M. zaczynał kłótnię lub rozpoczynał swoje "jazdy" - bez słowa odwracałam się i wychodziłam do swojego pokoju. Jeśli nie masz swojego pokoju - wyjdź do łazienki, gdziekolwiek, byle jego ni słuchać. No i spokojnym głosem komunikuj: nie mam ochoty wysłuchiwać Twoich pretensji, wyrzutów, kłamstw itd. Jeśli będzie chciał Cię zatrzymać podczas Twojego odchodzenie do innego pomieszczania spokojnie powiedz: Proszę mnie nie dotykać, nie życzę sobie tego. Spokój, spokój i jeszcze raz spokój. To trudne, ale ja sama to przetrenowałam - w moim przypadku zadziałało.
No i zaglądaj tu do nas często kochana

niekochana72,Zazdrość,dziękuję Wam.Mieć takie mądre babki w realu,posiedzieć przy lampce winka i troszkę się powspierać to było by coś wspaniałego.No ale nie można mieć wszystkiego i cieszę się,że tu trafiłam i mogę mieć w Was wsparcie.Kobitki,ja jestem niesamowicie spokojnym człowiekiem,kłótnie i pyskówki to nie moja dziedzina(ale trafiają się).Wszystko co mówię,mówię bardzo spokojnie i mój mąż też z tym,że jak on powie jakieś swoje "mądre" zdanie to tak idzie w pięty i ja zaraz płaczę bo jest mi bardzo przykro a on się nabija,że ja nic nie umiem tylko płakać.Jest to moja wada,wiem.Ale taki mam charakter,że zaraz ryczę.No i te moje w sumie monologi na temat jak to mnie krzywdzi,że musi się zmienić....ble,ble,ble.......od jakiegoś czasu nie gadam,nie płaczę tylko słucham,uśmiecham się ale w sobie dławię się.Jesem znacznie sliniejsza ale długa droga przede mną.

Lecą po łączach książeczki do Gogi...

Nie słuchaj go, szkoda czasu. Poczytaj mądrą książkę. Albo rób coś innego, co Ciebie interesuje. Wiesz, że jemu właśnie o łzy idzie, prawda? Wtedy ma władzę i satysfakcję.
Bo my kobiety takie głupie i emocjonalne..

Niestety, tak to jest. Znam to doskonale. Ale ja już wyhodowałam pancerzyk i nic mnie nie rusza. A M. właściwie dał sobie spokój ze złośliwościami i kłótniami. Chyba ambicja mu nie pozwala
Na początku nie jest łatwo - ja wieczorem płakałam do poduszki - tylko wiesz, jak już pisałam - trzeba później coś zrobić z twarzą Z czasem, kiedy zobaczysz, że to odnosi skutek - będzie łatwiej.
A jak będzie Ci bardzo ciężko to włazisz tu - i wylewasz wszystkie żale i całą niesprawiedliwość świata.  I już lepiej

Doszły,już namiętnie czytam "Czemu faceci kochają zołzy" i chyba coś do mnie dociera ale w całkiem innej kwesti.Pisałam,że mam przyjaciela.Super facet,uwielbiam go.Parę dni temu gdy odwiedził mnie w pracy była również moja koleżanka a gdy on wyszedł powiedziała "czy ty widzisz jak on na ciebie patrzy?Oczka ma jak zakochany kundel".Powiedziałam,że ja powaliło,że jest to facet na poziomie i nie w głowie mu romanse i,że nigdy nawet najmniejszą drobnostką nie pokazał,że może coś mu po głowie chodzić.A teraz się zastanawiam czy ona nie ma racji.Gdy nasze relacje były już na "wyższym poziomie" i ja miałam odwagę się zwierzyć z moich problemów z mężem to spytał czy wiem za co mnie polubił? No nie wiem,powiedz."Bo jesteś naturalna,zwykła,cholernie ciepła.Nie robisz nic żeby wzbudzić moją sympatię,nie nadskakujesz,nie flirtujesz,po prostu jesteś.Niby zwykła ale w swej prostocie i naturalności niezwykła i cudowna.Jesteś cholernie wartościową kobietą i był bym dumny gdybym miał taką żonę".nigdy w życiu nie nasłuchałam się tylu komplementów i powiem szczerze,że podniósł moje poczucie wartości.A teraz tak sobie myślę czy właśnie to oczym on mówił nie spowodowało,że się zakochał?Gdyby nie uwaga koleżanki nigdy bym o tym nie pomyślała.Kurczę,nie chcę go stracić,ja chcę jak do tej pory,przyjaciela.Jak głupia będę teraz rozmyślać i być może niepotrzebnie.

zajmuj mysli "na sile" czyms innym.
Idz do kina
idz na basen
idz na spacer np zpalic lampki na cmentarzu
wez ksiazke kucharska i ugotuj lub upiecz cos diabelnie trudnego

nie ma zlotej mysli ktora pomoze.
Musisz zajc sie czyms, wbrew sobie, wymusic na sobie myslenie o czyms innym.

Kochana, chyba nie myślałaś, że będzie łatwo? Będzie bolało, jeszcze nie raz. Ale już wiesz, co jest dla Ciebie najlepsze, prawda?
Nie czytaj maili od niego, szkoda Twoich nerwów. Musisz znaleźć sobie jakieś zajęcie, które zajmie Ci czas, który nieopatrznie mogłabyś poświęcić na rozmyślanie o nim. Aktywność fizyczna, jest dobrym pomysłem. Coś dla ciał i dla ducha.
Trzymaj się, jesteśmy z Tobą.

Dokladnie. to jak z magiczna różdzka. Patrze na moich rodziców i przykre to jest ale to małżenstwo od 30 lat pokazuje mi jak nie zachowywac sie w zwiazku. Nawet na starosc ojciec nie potrafi rozmawiac z matka normalnie tylko albo krzyczy albo zwraca uwage. To dołujące.A ona z nim jak słuzka. Wiem ze po niej mam to poswiecanie sie.Kocham ja ale taki przykład jaki kiałam w domu i dalej mam jesli tylko ich odwiedzam rodzi we mnie taki bunt ze ehh..
Niech tylko znajde to mieszkanie w tym tygodniu i zaczne zyc na nowo. Ale najpierw jeszcze 2 dni przede mna udawania, bo nie chce mowic rodzicom ze jestem juz singlem... ciezko bedzie.Powtórze sie raz jeszcze. dzieki ze istnieje strona taka jak ta i tak wspaniałe kobiety tutaj

dziewczynki co myślicie o wybaczeniu zdradzającemu. nie mówię tu o dalszym wspólnym życiu, tylko o zwyczajnym przebaczeniu by iść dalej i nie gryźć się. niech sobie żyje z inną niech tam ....... ale czy wy wybaczyłyście ?? czy kiedy spotkacie się przypadkiem na ulicy twarzą w twarz to co ?? jaka reakcja ??

Ja chyba właśnie wchodzę w etap wybaczania. ale nie wiem czy odpowiedziała bym na zwykłe "cześć" na mieście. może i tak, może nie. dopiero teraz gdy zaczynam być szczęśliwa z innym, zaczynam obojętnieć na to co on mi zrobił na to że będzie miał dziecko i bierze ślub w grudniu. ale wiem jedno że póki co, nie jestem gotowa stanąć z nim twarzą w twarz. jeszcze nie teraz jeszcze za wcześnie. jeszcze trochę czasu na to musi upłynąć. ale wiem że jedno mogę powiedzieć głośno "wybaczam ci, żyj sobie jak najlepiej możesz i dbaj o żonę, bo teraz to dla niej jesteś całym światem"

też przechodziłam fazę "o boże nie pozwól mi na niego wpaść" teraz chodzę dumnie z głową podniesiona do góry po mieście bez strachu że będzie stał na przystanku czy szedł sobie do sklepu. Mam czyste sumienie mogę co rano spojrzeć sobie w twarz w lustrze i powiedzieć "matko, ale ty jesteś super ". nie czuję wstydu ani żalu, przeszło. . . . wydaje mi się że to za sprawą nowego rodzącego się uczucia. wiem jednak że jeśli wyjdzie mi z obecnym adoratorem to mój były będzie w moim życiu już zawsze, bo to najlepsi koledzy. Ostatnio kiedy mój adorator powiedział mi "X kazał Cię pozdrowić" odpowiedziałam tylko "to fajnie, ale ja nie chcę nic na jego temat słyszeć". Czuję w sobie jedynie strach że adorator i mój ex są w zmowie aby mnie wyrolować na coś. ale to wyjdzie z czasem. póki co korzystam z tego że coś się zaczęło dziać i jestem jak skowronek

niekochana mi też ten wątek wiele pomógł. przeszłam zdradę 2 razy, i po przeanalizowaniu historii każdej z nas doszłam do wielu trafnych wniosków.
też mam nadzieję że mi się poukłada, czasami myślę sobie czy mi na pewno nie będzie przeszkadzało to że no siłą rzeczy ciągle ex będzie w moim życiu. do tego dziwnie się w tym czuje, że co pierw kochałam się z nim teraz z jego najlepszym kumplem ?? ehh to jest dziwne

Ech! Nie mogłam znaleźć czasu na pisanie, ale czytałam Was dziewczyny!

Zazdrość, odpowiadam na pytania. A swoją drogą jestem w szoku, że tak dogłębnie potrafiłaś to wszystko rozgryźć i celnie "wyciągnąć" najważniejsze aspekty sprawy. Dosłownie jakbyś siedziała we mnie...!!! No szok !

Bo rani i psychicznie nie daję rady

No niestety nie Zazwycaaj 2-3 odwyjazdu do pracy do czasu powrotu męża do domu. Ale jak tylko spóźniał się 20 min to zaraz było mi czegoś brak... Bo już byłam nastawiona, że o tej porze miał być dostępny dla mnie..

Jak będzie po mojej myśli

Gdy nie było tego sklejenia czułam się paskudnie Taka rozdrażniona, spanikowana, niespokojna, nie mogłam sobie znaleźć miejsca, niczym się zjająć, o niczym innym mysleć

No właśnie nie wiem co jest normalne - ale to mój błąd bo nigdy się nad tym nie zastanawiałam. W szkole tego niestety też nie uczą -  a szkoda!  Żyłam na zasadzie "oto jestem" tylko, że jak większość DDA schematy moich zachowań nie są normalne bo nie pochodzą z normalnego dzieciństwa. Natomiast teraz, gdy jestem tu na forum, gdy chodzę na terapię, nie mogę już mieć wymówek - prawda? Ode mnie zalezy czy coś z tym zrobię czy nie, ale przypuszczam (mam nadzieję), że jak coś z tym zrobię to będzie mi się lepiej (spokojniej) żyło?

Hmmm tu nie wiem co odpowiedzieć. Nie zastanawiałam się nad tym. Jednego jestem pewna: moim postępowaniem zawsze kierowały emocje, nie kalkulacja... Może gdybym kalkulowała to postępowałabym "bardziej rozważnie" tylko, że to nie byłabym ja... Sama nie wiem co gorsze

Serce (jakoś ten nick mi do Ciebie bardziej pasuje ) - czy ja wybaczę? Nie wiem co miałoby to oznaczać? Obecnie jestem w stanie jakiejś obojętności w odniesieniu do tego co się stało. Nie wiem czy to jest wybaczenie, chyba jednak nie o takie uczucie Ci chodzi. Tym niemniej nie gryzę się już, jestem na etapie "niech sobie żyje jak chce , to już tylko jego sprawa". To, że jest człowiekiem zdolnym do kłamstwa, oszustwa, zdrady, ranienia i porzucenia żony i dziecka -  to jego problem, jego "defekt", nie mój i to nie może mi zatruwać życia. Zrozumiałam, że pod tym względem nasze wartości się różnią więc nie wiem czy dobrze by było gdybyśmy mieli nadal "ze sobą coś wspólnego"  - bo jednak zbieżne poglądy na tak podstawowe reguły w związku są ważne.  Czy mój mąż ułoży sobie szczęśliwie życie z obecną kochanką lub jakąś inną kobietą? Być może. Jest mi to też w zasadzie obojętne. Obecnie jest z kobietą, która też zdradziła i porzuciła swojego parnera, ojca jej dziecka, z którym żyła ileśtam lat. Zatem być może "nadają na tych samych falach" i będzie im razem dobrze. Ja wiem, że mnie taki związek by nie satysfakcjonował - no ale to "mój problem" więc takiego związku nigdy nie szukałam i nie będę szukać
Natomiast uważam, że nie mam obowiązku być dla mojego jeszcze męża miła ani teraz ani w przyszłości, nie mam obowiązku darzyć go np. sympatią "ze względu na wspólne lata".  Oczywiście nie zamierzam dążyć do jakiejś wojny, ale na dzień dzisiejszy mogę mu zaoferować obojętność i do nieczego więcej nie zamierzam się zmuszać. Co będzie w przyszłości - czas pokaże. Po co dziś mam o tym myśleć?

A z takich luźnych przemyśleń: Zazdrość kilka razy pytała się "Co dziś zrobiłyście dla siebie?".
Otóż ja wiem czego NIGDY NIE ZROBIŁAM I zakiełkowała we mnie myśl, żeby zaeksperymentować. Uświadomiłam sobie, że nigdy nie byłam sama w kawiarni na jakiejś kawce i ciastku. Postanowiłam, że w wolnej chwili się wybiorę bo jestem ciekawa jakie to uczucie. Nie wiem czy mi się spodoba czy nie, ale dam Wam znać

Pozdrawiam serdecznie i miłego dnia wszystkim!

ludzie zawsze będą potrzebowali miłości i zawsze będą ranieni. jedyne co można zrobić to przyjąć to dzielnie na "klatę" wysmarkać nos i iść do przodu. jeszcze wiele cierpień zapewne przed nami dziewczyny, nie koniecznie z miłości ale np związane ze śmiercią z chorobą wypadkiem. wtedy dopiero uświadomimy sobie "phi to pikuś do tego co przeżyłam po zdradzie, rozwodzie, rozstaniu".
trzeba mieć ciągle otwarte oczy, żyć według swoich zasad i przekonań i nigdy ale to przenigdy nie dać się złamać. a już na pewno żadnemu facetowi.
zjawi się ktoś lub coś kto rozgoni czarne chmury, znów będzie słoneczko. za chwilę znów chmury. ale to jest właśnie piękne, takie nieprzewidywalne inne.
tak to już jest pierw czekamy aż ukończymy szkołę, studia, magisterkę, znajdziemy bratnia duszę, weźmiemy ślub, urodzimy dziecko, wychowamy je, urodzą się wnuki i ............ no właśnie i potem co ?? jeśli nie mamy przy sobie tego partnera na życie przyjaciół to na stare lata zostanie nam właśnie tylko to pytanie "i co teraz skoro wszystko na co czekałam już jest za mną?"

Wczoraj mój małżonek zadzwonił. Powiedziałam mu jak doradziła Pani psycholog - " jak chcesz rozmawiać to zapraszam do Polski". I byłam z siebie taka dumna.
A dzisiaj już nie jestem taka pewna że dobrze zrobiłam, już nie jestem taka dumna.  Może jednak można było porozmawiać. Jak sobie radzić w takiej sytuacji??? Co lepiej zrobić rozmawiać czy też zerwać Kontakt. Jak myślicie?
Pozdrawiam

Epoka - popieram Niekochaną w 100%. Nie zatrzasnęłaś mu zupełnie drzwi, a prawda jest taka, że jeśli mężczyźnie zależy na kobiecie to zrobi wszytko. Wszystko!!! Jeśli będzie chciał Cię odzyskać - znajdzie drogę. Jeśli nie - to po co z nim być?