Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

http://polki.pl/zdrowie_i_psychologia_a … ml?print=1

Witajcie drogie Panie! Jestem nowa. Od paru dni wchodzę na forum aby dać sobie radę w dniu codziennym po swoim rozstaniu, jako, ze raz jest lepiej a raz gorzej. Wasze rady pomagają. Mam nadzieję, że mnie przyjmiecie i wesprzecie w razie kolejnego doła

Ja bym nic nie robiła i nie zachowywała sie jak mamuska która wszystko po nim sprząta a obiadki podtyka pod nos, chce zyć jak kiepski niech zyje.

Wydaje mi sie ze to pewien sposób manipulacji, pewnie w ostatnim okresie był dla Ciebie nieprzyjemny i kłótliwy to teraz zachowując sie tak chce wywołać w Tobie wyrzuty sumienia abyś mu współczuła jaki jest biedny i nieszczęśliwy.

Jednym z podstawowych problemów jakie dotykały mnie, nie ukrywajmy czasem nadal gdzieś tam się czają, to kwestia spędzania czasu z samą sobą.
To był dramat.
Mam swoje autko, swoje mieszkanko...
A ja nie lubiłam siedzieć w domu, codziennie wymyślałam sobie cel i podróże autem, a to jakieś zakupy, a to co innego, choć mogłam zrobić to po drodze z pracy, więc wkradało się też lenistwo, ale to najmniej istotne.
Mam przytulne, małe mieszkanko, bo tylko 28mterów, ale zaadaptowane z poddasza, mam kuchnię i łazienkę oddzielnie, ładne mebelki i beżowy dywan, to co sprawia, że powinnam czuć się dobrze. Są to detale i rzeczy materialne, ale wpływają na ten obraz jako całość.
A mnie wciąż gdzieś gnało. Bo w domu nuda.

Teraz to się zmieniło, również samoistnie.
Uwielbiam chwile w domku, staram się zrobić coś dobrego do jedzonka, posprzątać tak by było czyściutko i miło po prostu (z tym czasem przesadzam - ale nie ma paniki ).
W tej chwili też jestem sama bowiem M w pracy, jest mi mega dobrze.
Kupiłam sobie dziś boczniaki w panierce, zaraz odgrzeje (mam okres więc nie walczę z apetytami) + dobra herbatka.
Praleczka pierze, świeczuszka się pali ...

Dlaczego tak się stało, nie wiem.

Drugim problemem, było to, że nie dawałam rady sobie w momencie gdy M spał, dla mnie jego spanie to był prawdziwy dramat (nadal potrafi być - nie ukrywam) - no bo czemu się mną nie zajmuje, co ja mam teraz robić?
Walczę z tym.

Pozdrawiam Kochane :*

- chciałam się podzielić

A pewnie, że tak

- Niekochana72 - ja też się dopieszczam. Ale mam tylko prysznic
Zaraz sobie zrobię kanapkę, taką królewską.

- czy Wy też dziewczynki macie dziwne i nieposkromione apetyty w czasie menstruacji?

Mój typowy jadlospis przed okresem;3x kanapka z Nutella,kilka ogórków kiszonych,1xbanan,1xgrejfrut,czekolada z orzechami.To na kolację.O śniadaniu i obiedzie nie wspomnę ale za to nie mam nastrojów, bóli brzucha i całej reszty ;D

A ile energii na to zużywamy... Ja chyba zużyłam jak mała elektrownia atomowa
Ale już się poprawiłam.
Wdrażam w życie krótki komunikaty. Wczoraj była mała porażka, ale M. rano jest z lekka upośledzony, więc wybaczyłam. Nawet się uśmiałam, poważnie
No tak, ja zaglądałam do malinowego wątku, nawet miałam coś napisać jako DDA. Ale spasowałam, bo widzę, że tam nie oczekuje się rady, bardziej współczucia. A tego w temacie uzależnień nie oferuję.
Kurcze, ale z tym wiekiem, to jest problem, nie? Dla jednych za stara, dla innych za młoda..

Witam wszystkie dziewczyny tutaj.Nie bede oryginalna nadmieniajac ze czytanie Waszych wpisów bardzo pomaga w powiedzeniu sobie prawdy o sobie i uzyskania pomocy w radzeniu sobie w sytuacji kryzysu totalnego. Mam nadzieje ze rozpisze sie w miare upływu czasu, na poczatek mam prośbe, jest któraś z Was mogłaby mi podesłac e booka "Nie zalezy mu na Tobie", szukałam tego w sieci ale jedynie na chomiku to jest gdzie trzeba wysłac sms, co zrobiłam ale ze wzgl na fakt ze nie jestem w Polsce, nie dostalam zadnego odzewu.
Dzieki z góry. Pozdrawiam i dziekuje

A ja sobie dzisiaj tak pomyslałam, że to ostatnie spotkanie z nim na cmentarzu wcale nie było po to że jak mówił stęsknił sie za mną, tylko po to żeby jego matka zobaczyła ze nadal jest ze mną, bo ponoć ciagle się o mnie wypytywała i miał tego dość, przywitał się ze mną wylewnie, wszystko za mną niósł, był do obrzydzenia miły, a na poczatku widziała to jego matka i była bardzo zadowolona, bo ona mnie lubi, potrzebował mnie jako takie alibi, bo o tamtej nie powiedział jej ani słowa, oczywiście mogę się mylić ale on zawsze był manipulantem, tak więc Mama.Niki świat pełen jest takich ludzi.

Oto co znalazłam:

Kiedy kobiety zakochuja sie w jakims meżczyznie, sa wówczas
skłonne przypisywac mu niemal magiczne cechy. Zródeł tej skłonnosci
należy szukac w uwarunkowaniach z okresu dziecinstwa. Jak już
wspominalismy na poczatku tej ksiażki, kobiety od wczesnego dziecinstwa
przywiazuja szczególna wage do zwiazku i bliskiego kontaktu z mezczyzna.
Dysponujac obecnie wieksza swoboda w wyrazaniu uczuc, skwapliwie
z niej korzystaja, by uzewnetrznic te skłonnosci i w ten sposób wzmocnic
swoja emocjonalna reakcje na meżczyzne. Koncowym rezultatem jest
przypisywanie ukochanemu prawie magicznych cech. Nie chcemy przez
to powiedziec, ze nie widza jego wad; w wielu wypadkach kobiety patrza
na swoich ukochanych dosc obiektywnie. Magia ta bierze sie z tego, co
kobieta czuje do mezczyzny, oraz z faktu, ze tak chetnie przypisuje mu
wyjatkowosc.
Fakt, że czujemy sie zle, kiedy kogos tracimy, jest rzecza zwykła
i normalna. Taka strata moze byc gorsza od smierci, dotkliwie bowiem
rani miłosc własna i osłabia pewnosc siebie. Chociaz to całkiem naturalne,
że tracimy troche pewnosci siebie, kiedy ukochana osoba zostawia nas
wbrew naszym pragnieniom, to jednak zupełnie co innego, gdy zbyt
długo bolejemy nad ta strata. Długotrwały zal wiaze sie bezposrednio
z prawem przekazanym mezczyznie i utraconym ? prawem do potwierdzania
wartosci partnerki jako osoby, kobiety i kochanki.
Kobiecie nigdy nie wolno dawac mezczyznie prawa decydowania
o tym, jak ona sama siebie odbiera. Nikt poza nia nie powinien miec tego
prawa w żadnych warunkach, a mimo to znamy mnóstwo kobiet, które
czuja sie bezwartosciowe, poniewaz zostały porzucone przez mezczyzne.
Kobiety, które zbyt długo opłakuja utracona miłosc, w sposób
typowy uważaja, ze to życie uczyniło je nieszczesliwymi, zapominajac, ze
same moga na to wpływac. Czuja sie ofiarami. Oto przychodzi meżczyzna
i sprawia, że kobieta czuje sie kims wyjatkowym, a odchodzac odbiera
jej to samopoczucie. Zamiast dostrzegac wady w meżczyznie, wiele kobiet
ma skłonnosc do obciażania wina s i e b i e , do traktowania s i e b i e
jako osoby, która zle postapiła. Samooskarżanie niczemu nie służy
i tylko zwieksza ból.

Pierwszym krokiem, jaki kobieta powinna zrobic, by uporac sie
z utracona miłoscia, jest porzucenie mysli o magicznej sile, która
przypisywała danemu meżczyznie i zwiazkowi z nim. Musi przestac
myslec, że już nigdy nie bedzie czuła sie tak dobrze jak w tym zwiazku,
i musi zrozumiec, ze bez wzgledu na to, jaki był ten zwiazek, to już go
nie ma, a tylko w jej umysle pozostał jako złudzenie. Warunki dla nowej
nadziei mozna stworzyc jedynie wówczas, gdy pojmie sie nierealnosc tego
zwiazku.
Drugi krok to wziecie na siebie wiekszej osobistej odpowiedzialnosci
za przeżywanie tego, co sie w swiecie dzieje ? za całosc swoich uczuc,
reakcji innych osób, wydarzen w zyciu. Trzeba zrozumiec, ze bez wzgledu
na złozonosc przyczyn zwyczajnie cos nie wyszło. Wazna rzecza dla
kobiety jest uswiadomienie sobie, ze w dotychczasowym zwiazku nie była
po prostu bierna uczestniczka, która tylko reaguje, lecz ze w połowie
przyczyniła sie do owej ?chemii". Bez współdziałania kobiety do cudu by
nie doszło.
Stwierdzamy, że nazbyt wiele kobiet zapomina o znaczeniu przyczyn
i skutków w procesie wzajemnego oddziaływania na siebie partnerów
w zwiazku. Kobiety te traca kontakt z poczuciem własnej siły. Czuja sie
bezsilne szczególnie wówczas, gdy pragna zatrzymac przy sobie mezczyzne,
który chce odejsc. Byc moze traca orientacje i nie widza róznicy miedzy
ta czasowa utrata poczucia własnej siły a długotrwałym i paralizujacym
uczuciem bezsilnosci.
Mezczyzna moze odejsc, ale nie potrafi zabrac ze soba wartosci
kobiety, kobieta bowiem i wyłacznie ona jest włascicielka swojej wartosci.
Nikt, nawet najbardziej przebiegły i najpodlejszy mezczyzna, nie zdoła jej
tego skrasc. Cos takiego można jedynie otrzymac w darze.
Uswiadomienie sobie zatem znaczenia własnego wkładu w zwiazek
jest dla kobiety niezbednym warunkiem uwolnienia sie od długotrwałego
opłakiwania utraconej miłosci. Dzieki temu kobieta nie tylko zapragnie
nowego uczucia, ale również bedzie miała do tego prawdziwy i istotny
powód.
Jak już wczesniej zauwazylismy, ważnym czynnikiem wpływajacym
na przedłuzanie sie okresu opłakiwania utraconego uczucia jest fakt, ze
kobieta daje mezczyznie prawo potwierdzania jej wartosci i sama powoli
staje sie tego ofiara. Jesli stwierdzasz, ze juz do tego doszło, musisz
odebrac mu to prawo i nauczyc sie znów siebie lubic. Znajdz nowe
sposoby zdobywania pozytywnych informacji o sobie i pozytywnego
reagowania na te informacje. Szukaj sytuacji, które pozwola ci stwierdzic,
jak cie widza inni ludzie i jak jestes przez nich odbierana. Bedzie to
prawdopodobnie wymagało nowych znajomosci i z pewnoscia przyniesie
nowe doznania.
Wiele porzuconych kobiet niewłasciwie adresuje sprawy zwiazane
z niskim poczuciem własnej wartosci, skupiajac swoje mysli i pragnienia
na meżczyznie. Taka ciagła koncentracja ? ?ach, jaki był wspaniały" czy
?ale był z niego dran" ? może skutecznie przeszkadzac w uswiadamianiu
sobie swojej rzeczywistej wartosci i pewnosci siebie.
Wielu kobietom jest znacznie łatwiej gorzko narzekac na mezczyzne,
niz spojrzec prawdzie w oczy i dostrzec rzeczywisty problem ? że same
ze soba nie czuja sie dobrze. W ciagu całej naszej pracy zawodowej nie
spotkalismy jeszcze kobiety, która by była w pełni swiadoma własnej
wartosci i wpadła w pułapke nie konczacego sie opłakiwania utraconego
meżczyzny. Wszystkie kobiety wpadajace w taka pułapke maja kłopoty
z niskim poczuciem własnej wartosci.
Główna sprawa zatem nie jest meżczyzna, lecz osobista wartosc.
Jeżeli porzucenie nastapiło z jakichs innych uzasadnionych powodów, to
oczywiscie nad nimi nalezy popracowac. Pamietaj jednak, ze wszystko,
co w zwiazku było dobre i zdrowe, zostało stworzone wspólnie i podobnie
jest z rozkładem zwiazku, za co również oboje ponosicie odpowiedzialnosc.
I tworzenie zwiazku jest wspólnym przedsiewzieciem, i wina za jego
rozkład jest wspólna.
Po to, by sie ponownie zakochac, trzeba porzucic mysl o dawnych
ranach i dawnych zalach. Twierdzenie, ze wszyscy mezczyzni to fujary
albo że żaden z nich nie moze sie równac z byłym ukochanym, to jedynie
wymówka, która pozwala nie odsłaniac sie i unikac ryzyka.
Ważna rzecza dla kobiety jest wierzyc, ze p o t r a f i znów sie
zakochac i bezpiecznie czuc z jeszcze nie znanym jej mezczyzna, byc może
zupełnie innym niz ten, którego trudno jej przebolec. Ważne, by dała
szanse temu jeszcze nie poznanemu meżczyznie, on bowiem moze zapewnic
jej nawet bogatsze przeżycia niż poprzednik. Do tego nie wystarczy
jednak po prostu sie z nim spotykac. Sprawa wymaga znacznie wiecej ?
trzeba sie otworzyc na nowe doznania, a to z kolei pociaga za soba
koniecznosc widzenia tego nowego mezczyzny w kategoriach nowych,
zamiast porównawczych.
Wszyscy jestesmy po prostu ludzmi. Nikt z nas nie dysponuje
żadnymi czarodziejskimi mocami. Nie istnieje tylko jedna odpowiednia
osoba; odpowiednich ludzi jest wielu.
To bardziej niż prawdopodobne, że kobieta jest w stanie stworzyc silny,
znaczacy i głeboki zwiazek z nowym mezczyzna, ale tylko wówczas, gdy
sama sie dowartosciuje ? dzieki znajomym, jakiejs działalnosci, sukcesom.
Odnowione poczucie własnej wartosci daje odwage, swobode i otwartosc,
które sa niezbedne, by można było znów sie zakochac.

1. Nie idealizować "byłego", nikt nie jest ideałem, miał  również liczne wady których nie tolerowałysmy
2. Nie nadawać "byłemu" związkowi romantycznego charakteru, było różnie
3. Uświadomić sobie że tego związku już nie ma, został tylko złudzeniem w naszej wyobraźni
4. Dużo czytać aby uświadamiać sobie głównie swoje błędy w zachowaniu i starać się nad nimi pracować
5. Cieszyć się ze swoich małych sukcesów, z tego co same załatwiłyśmy
6. Sprawiać sobie codziennie chociaż jedną małą przyjemność tylko dla siebie (o czym pisała Zazdrość)
7. Wychodzić gdzieś z koleżankami, ze znajomymi na spacery, do pubu ( jak któraś mi napisze ze nie ma koleżanek to nie uwierzę bo ja sama z siebie w tym miesiącu poznałam 2 fajne dziewczyny i się spotykamy ze sobą, obie po rozstaniach he he)

jak coś mi jeszcze do głowy wpadnie to napiszę ale i Wy coś dopiszcie

Ja od m-ca znalazłam fajny sposób aby poznawać ludzi, rozmawiam z obcymi osobami, na przystanku, w sklepie, w parku, potem wymieniam się z niektórymi telefonami i tak nawiązuję kontakty, idę np do szewca i z nim gadam, a on mi opowiada historię swojego zycia że po 19 latach zostawila go zona i sam wychowuje syna, to jeden z przykładów, naokoło jest pełno zranionych osób tylko trzeba do nich dotrzeć, a wtedy zobaczymy ze nie tylko nam jest źle i jest łatwiej przezyć swój ból, jak widzimy że takich osób jest duzo, nie spotykam kogoś z myslą że własnie ten będzie moim "jedynym", jezeli nawiązuję kontakt z facetem traktuję go jak kolegę, kogoś kto się chce wygadać i tak jest fajnie.

Ufff ! Właśnie wpadł mój były pan z pyskiem: aleś nawypisywała głupot w tym pozwie, jak ja napiszę odpowiedź na pozew, to.....Trzęsę się jak baranie cośtam! Ale gadać nie chciał, obrażony.

Mariorie, jesli chcesz tą pozycje, to napisz na mojego mail'a.

to prawda ze trudno pokochac sama siebie... nawet nie wiedzialam jak zaczac... ha ha ha jak dzis sobie przypomne ze szukalam w internecie informacji jak pokochac siebie... to smiesszy mnie to... wyobrazcie sobie sztynke w czarnym sweterku, ktora pozna noca jak wszyscy juz spia i z podpuchnietymi oczami szuka odpowiedzi CO TO ZNACZY KOCHAC SIEBIE... bo moze ja cos juz robie a nie wiem, albo totalnie wszystko zle robie... wiec jak ktos by mi podpowiedzial jakies znaki szczegolne kochania siebie, objawy...

ech te kobiety i internet... ha ha ha
no ale co by nie mowic internet mi pomogl, bo szybko mozna znalezc wszystkie informacje, ksiazki, ...  NO I WAS DZIEWCZYNY
Dziekuje, ze jestescie.. bo nasza wzajemna obecnosc to nieodzowny bodziec i sila do zdrowienia

Dziewczyny kochane, Maxi, Zazdrość(i) jesteście mądre babki i dzięki Wam paru osobom łatwiej borykać się z codziennością. Pokochać siebie może jeszcze nie potrafię (o ile to w ogóle możliwe przy moim spaczonym charakterze), ale.....mój były pan już mną nie włada. Czuję się silniejsza i na pewno szanuję siebie. Dzięki

i nagle w takim stanie jakim jestem jest mi wszytko jedno chce go z powrotem, nie moge przestac miec przed soba jego oczu obcych oczu, jakis oczu czlowieka ktory ma napisane chcialas masz nie jestem
nie umiem
juz nie wiem o co tu chodzi

no wlasnie, ja tez jestem teraz na tym etapie... mam chyba jakas wewnetrzna blokade i nie wiem jak sie jej pozbyc, czuje, ze zamknelam sie sama przed soba... jak odzyskac poczucie wlasnej wartosci? szperam w necie, znalazlam kilka ebookow:

Jak pokochac siebie - M. Pietraszek
Poznaj swoja wartosc - J. Caunt
Optymizm - J. Stelmachowicz
Ja i cele - M. Dworniakowicz
Spokoj i radosc - M. Bober
Pokaz na co cie stac - M.Szuba
Byc kobieta i nie zwariowac -K. Miller

wlasnie zasiadam do czytania, z kubkiem inki i sterta kokosanek i bede sie oswiecac

tak mi fatalnie
nie wiem czy dlugo to fatalnie jeszcz wytrzymam, normalnie chce zadzwonic zeby przyjechał, "uratowal" mnie i zabrał stad i niech juz bedzie dobrze
co za koszmar, wy wiecie jaki...
nie moge dzis nie moge, swiadomosc konca koncow a ja nie chce sie zgodzic na to co sama wykreowałam-odejście, to dopiero paradoks

No, ja w paru punktach podobnie jak mama.Niki.
Cisza była dla mnie karą. Ale też chciałam, żeby On w końcu głośno i wyraźnie wyartykułował, o co mu chodzi, w czym jest problem.
Taaa.. Nocne Polaków rozmowy - to JA. Ale na usprawiedliwienie dodam, że nie chodziło mi, żeby "stanęło na moim". Po prostu M. NIGDY sam od siebie nie zaczął żadnej dyskusji. Nie przesadzam - naprawdę NIGDY.

Natomiast ja, gdy została przekroczona masa krytyczna wybuchałam. A potem ciche dni - wtedy cisza mi nie przeszkadzała, bo ją "kontrolowałam" - ja ją zarządziłam, nie? Boże, jakie to słabe...
I niby to miała być kara dla niego? Tak, strasznie cierpiał, że mu nie trułam za uchem. Idiotka (w czasie przeszłym. dodam).

Hey, hey Zazdrości - pokazujesz drugą twarz - sama mówiłaś, codziennie zrób sobie jakąś małą przyjemność - czemu nie to tai chi? Jak się wciągniesz, może być bosko, a jak nie to rzucisz to w cholerę i znajdziesz coś innego (na tego leniucha). Człowiekiem tylko jesteś. Ja se wycięłam taki numer, że zapisałam się na lampy p-ko depresji i wywaliłam na to kasę a potem....nie byłam ani razu! Bo one, te lampy, musiały być o 7 rano, a jeszcze dojazd, a tu za oknami ciemno, zimno... Ech teraz się z tego śmieję. Teraz bym jeździła, bo kiepsko sypiam. Ze studiami było to samo. "Po co mi to na stare lata?" jęczałam i marudziłam... Ale tu już była duuuuuża kasa i nie udało się wywinąć
Jest takie powiedzenie: "Uważaj o co prosisz, bo możesz to dostać" Hi.hi miłego dnia

Witam
Od kilku dni zbieram sie na odwagę dołaczyć do Was. Przeczytałam prawie wszystkie posty i stwierdziłam, że i ja należe do grupy osób kachających za bardzo. Moj mąż w rocznicę naszego ślubu zdradził mnie. I co powinnam zrobić ( wszystkie powiecie jedno - wystawić draniowi walizki za drzwi) a mnie brakło odwagi.  Od tamtej pory a to już trochę trwa w mojej głowie trwa walka nienawiść i miłość.  Mam może tylko ten konfort że znowu wyjechał do pracy za granice i nie muszę go oglądać na codzień.
Wiem że mam duży problem. Muszę się wyzwolić z uzależnienia od jego osoby - dla mojego własnego dobra i dobra mojego syna. Dlatego znalazłam się tutaj i wiem, że znajdę tutaj wsparcie i pomoc.
Pozdrawiam

cześć lachoniki moje kochane
słuchajcie. ostatnio odbyłam rozmowę z moją sympatią na temat mojego ex. zapytałam go w prost czy nie przeszkadza mu to że ja kiedyś no defakto byłam i sypiałam z jego kumplem, i jak on sobie to wyobraża jeśli nam wyjdzie to prędzej czy później my także zaczniemy ze sobą sypiać. i czy mu to nie przeszkadza że ja kiedyś z tamtym a co teraz z nim ?? dla niego to nie problem, ale jakoś mi się w to wierzyć nie chce !!!! mój ex miał fiksa miksa na punkcie tego że ja kiedyś miałam faceta 4 lata i był zazdrosny o to że ja z nim spałam i robiłam różne rzeczy. I co teraz nagle zjawia się facet któremu to nie przeszkadza ?? może to jakiś spisek, może oni razem coś ukartowali. tak się boję, a coraz więcej czuje do tego faceta !!!!

W domu sajgon. Mąż powiedział, że ma mnie dość, że zmarnowałam mu życie, że przeklina dzień w którym mnie poznał, że tylko pecha na niego sprowadzam i, że najlepiej będzie jeśli się rozwiedziemy ale to ja mam złożyć pozew i się wyprowadzić. Dobrze by było gdybym sobie kogoś zapoznała a mieszkanie zostawiła jemu. Zrobił nawet listę co ew. mogę sobie zabrać(niewiele tego).Przepłakałam całą noc. Łeb mi pęka. Jeszcze wczoraj go żałowałam, chciałam chronić przed światem a ten twierdzi że mu życie zmarnowałam. A wiecie na czym to polega? Bo marzył mu się dom ale, że ożenił się z biedną więc stać nas było na mieszkanie w dodatku na czwartym piętrze i koło kościoła(sam takie miejsce wybrał).Za mało zarabiam no i ten mój instynkt macieżyński. Przez niego mamy bachora który kosztuje. Mój mąż zawsze twierdził, że pracuje na spełnianie swoich marzeń. Owszem, dawał na życie ale tyle co ja zarabiam czyli najniższą krajową co w sumie ledwo starczało ale radziłam sobie. On za to kupował lornetki, co roku inny motor a co pół roku samochód. Zabawki szybo się nudziły więc wymieniał na nowsze i lepsze. Nie wspomnę już o innych pierdołach kompletnie nie potrzebnych dorosłemu facetowi. Ma dość pokaźnie konto do którego ja nie mam dostępu. Nigdy nie wyciągnął nawet 100 zł i  nie powiedział "masz, kup dziecku buty".Gdy jechaliśmy na wakacje to za kasę którą ja uzbierałam a on nie wpadł na pomysł żeby się dołożyć i dzięki temu np przedłużyć wyjazd o parę dni. Nic bym nie mówiła gdyby nie miał kasy. Zarabiał marnie i wszystko szło na życie. Ale on kasę ma i to konkretną, której ja w razie rozwodu nawet nie zobaczę. Mam ochotę go zabić. Wydaje mi się ,że gdyby mnie zdradził to mniej by bolało ale fakt, że przez tyle lat było się kulą u nogi a w dodatku nie interesuje dalszy los bo dla niego to i pod mostem możemy spać to jest już coś strasznego. Wiem co powiecie "składaj ten pozew".Chętnie bym to zrobiła ale ja chcę żeby to on zrobił a poza tym jeszcze troszkę zejdzie za nim do mnie dotrze ,że wszystko się wali. Nie umiem nawet sensownie myśleć.

Musisz na spokojnie przeanalizować sprawy. Czy masz dowody na to, ze mąż nie dokładał się tak, jak potrzeba do życia rodzinnego? Czy jego dochody są udokumentowane?

A tak w ogóle, to ręce mi opadły. Taki biedny, tak się rozczarował, takie miał plany.... Niech sam się wyprowadzi, najlepiej pod most. A to, jak traktuje dziecko - to już poniżej krytyki.

niekochana dziekuje jeszcze raz za podesłanie ksiazek. Wczoraj juz przeczytałam "Nie zalezy(..)" i powoli do mnie dociera ze szkoda czasu na czekanie, na usprawiedliwianie i tp. biore sie za siebie. Przynajmniej chce, a to juz pierwszy dobry krok w tym kierunku

Goga, to okropne co piszesz i jak on Cię traktuje, Twój mąż albo ma jakąś chorobę umysłową albo kryzys wieku średniego, rób tak jak piszą dziewczyny - ignoruj takie zachowanie, ale musisz zacząć siebie chronić aby to co on mówi nie raniło Ciebie, powinnaś mieć taki "pancerzyk" jaki ma niekochana, powinnaś częsciej mówić - NIE- być bardziej asertywna, nie dawać się gnoić.

Mój były ciagle tak robi, jak nie odzywałam sie 2 m-ce i było ze mna coraz lepiej, wysylał maile i smsy ze teskni, spotkałam się z nim, po tym spotkaniu, które nic nie dało ale na którym gwarantował mi że jest moim najlepszym przyjacielem i zawsze mi pomoże w każdej sprawie, nie odzywa się już 3 tydzień, widzisz to takie ich gierki na wybadanie sytuacji, jak sobie radzisz bez niego, może odzywają się tylko dlatego że w danej chwili się nudzą, z własnego doświadczenia powiem Ci abyś to ignorowała bo jak się z nim spotkasz, to praca jaką włożyłaś w uzdrowienie siebie zacznie się od poczatku, tak jak u mnie.

też pisał że ma nadzieję że u mnie wszystko ok i powinnam juz wtedy go olać, ale my "kochajace za bardzo" zaraz mamy w głowie tysiące scenariuszy, że zrozumiał swój błąd, ze może teskni, że np z tamtą coś mu nie wyszło, ze czuje skruchę a prawda moze byc taka że się nudził i ot tak sobie coś tam napisał, gdyby był zajęty czymkolwiek nawet patrzeniem na dziurę w skarpecie na pewno by się nie odezwal.

goga,
wiem ze teraz cierpisz... i nie sposob uwierzyc w to, zeo on jednak zrobil Ci dobrze.
czasem tak jest ze nie potrafimy porzucic pracy w ktorej nas nie szanuja i zle traktuja... i czekamy az nas wyrzuca..i wtedy dopiero zmiena sie nasze zycie, znajdujemy nowa prace i zastanawiamy sie co nas tak dlugo trzymalo w tamtej
tak tez bywa w zwiazkach. Musza nas wykopac, bo same nie umiemy odejsc.
Nasze lęki, strachy nie pozwalaja nam zrobic zmiany...

pomagaja nam w wierze w nasza bezsilnosc powiedzenia ludowe w stylu "lepszy gołąb..." a przeciez tego kanarka od golebia dzieli tylko nasz strach i nasze obawy, nasza niska samoocena i brak we wlasne sily.

Bedzie dobrze, zobaczysz

Epoka,
masz dobra sytuacje, ze go nie ma
wykorzystaj to na  terapie
Wcale nie wykluczone, ze kiedys miedzy Wami bedzie wszystko dobrze i znajdziesz wybaczenie... tylko nie trzymaj sie tej mysli kurczowo
bo motorem Twoich dzialan, zabiegow i staran ma nie byc zwiazek i on... tylko Ty sama. Musisz odwalic kawal dobrej roboty dla siebie.
Jesli zrobisz to DLA SIEBIE to jest szanasa ze i zwiazek przetrwa.

Goga, jestem przykładem, że powyższe to prawda. Spotkało mnie coś, co w pierwszym odczuciu było jak zawalenie się świata. A teraz widzę, że powoli umierałam jako człowiek w tym małżeństwie. Napiszę nawet coś więcej: na co dzień obserwuję parę, która jest wizualizacją mojej i M. starości. Oboje po 60-tce (on bardziej ) On wiecznie niezadowolony, nigdy nie słyszałam z jego ust dobrego słowa do żony. Oskarża ją o wszystkie swoje niepowodzenia, pomimo, że ona (dosłownie) całe życie mu usługiwała. Ona - teraz wiem, że go "ubezwłasnowolniła" swoją nadopiekuńczością, nie radzi sobie z jego słowną agresją, pretensjami, dobry człowiek z zerową asertywnością.I zaczyna pękać - wiem, że to typowe dla ludzi z kiepską asertywnością . Zaczyna obarczać bliskich swoimi niepowodzeniami. Moje zachowanie zaczyna ją drażnić - mam wrażenie, że denerwuje ją "wizualizacja" tego, co powinna zrobić  sama kilkadziesiąt lat temu. To moja "druga mama".
Mam pewność, że nie chcę, aby tak wyglądała reszta mojego życia. A mam nadzieję, że jeszcze wiele lat przede mną
Nie chcę spędzić ich na potakiwaniu (dla świętego spokoju) człowiekowi, który mnie nie szanuje.

A ja widziałam

witajcie,
pisze tutaj bo wydaje mi się że to dobre miejsce na moją historię. kocham faceta z którym jestem, mieszkamy razem już 1,5 roku, ma on córkę z którą się widuje co 2 weekend . Problem polega na tym że kiedy się widzi z dzieckiem na weekend , wywozi je do swoich rodziców pod pretekstem że nie ma warunków i tam z nim przebywa i nocuje. Dla mnie jest to dziwne że on nie chce żebyśmy w 3 spędzali tego czasu razem. w takim układzie każde z nas spędza osobno co 2 weekend w miesiącu. Rozmawiałam z nim o tym, on wie że mi ta sytuacja nie odpowiada, mimo swoich zapewnień i chęci kompromisu nic się nie dzieje. Gdy przychodzi kolejny weekend widzenia z dzieckiem robi dokładnie to samo co wcześniej..."Jedź sobie do rodziców a ja jade z Kasią do rodziców/siostry" Robi jedno a mi mówi coś zupełnie innego i zapewnia że to później się poprawi a nic się nie dzieje. Sytuacja jest na tyle jest skomplikowana że nie ma on jeszcze orzeczonego rozwodu. Mimo zapewnień mnie że chce skończyć to jak najszybciej on planuje zrobić rozwód o winie swojej żony i jeszcze z 3 lata zmarnować w sądach na wyciąganiu "rodzinnych brudów". Raz mi mówi że chce ze mną być a raz że niby chce ale nie wie tak to będzie. Niedługo zbliżają się święta i z tego co wiem bo on ma już plany gdzie i do kogo pojedzie na święta z córką, mnie w tych planach nie ma. Jak z nim i o tym rozmawiałam mówił że spędzamy czas codziennie wiec możemy po świętach. To wszystko mnie dezorientuje, i nie wiem czy on chce być ze mną czy nie, mimo że mówi że chce to z tego co go znam to mówi jedno a robi drugie. Wydaje mi się że on wcale nie chce ze mną być.   Nie chce się czuć wykorzystana w tym związku , że jemu tak wygodnie. Czy to jest normalne żeby tak się zachowywać jak on ? Jak ktoś z was miał podobne doświadczenia proszę o podzielenie się i o radę co robicie w takich sytuacjach ? Dziękuję z góry za rady