Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

ja jeszcz tu kuknęłam
wiecie co jestem wykończona dzisejszym wieczorem, czuję się zgięta w pół
ale chociaż Wam tu zagram:))))))))))

http://www.youtube.com/watch?v=66OMe1O7Bx4

dobrej nocy

Maxi, Lavenda - tak się cieszę, gdy mogę poczytać, że moje uczucia, moje objawy, są podobne do tego, co czują i inne kobiety. Bo przestaję o sobie myśleć jak o dziwolągu. Zaczynam nazywać to co czuję i daję sobie do tego prawo. Ja też mam ciszę, i - jak alkoholik - wyliczam sobie ile dni bez kontaktu z moim uzależnieniem. I wreszcie zaczyna do mnie docierać, że ze mną jest wszystko ok. Mam na myśli to, że chęć normalnego życia, bez wibracji i nadmiernych złych emocji, nie jest niczym nagannym. Taka jestem. I - co już nie takie rzadkie - zaczynam siebie lubić. Dawno tego nie czułam, bo zawsze byłam za "jakaś".

Kasta, masz rację, taka damska solidarość i fakt że nasze historie są podobne bo wszędzie występuje wampir energetyczny a my podajemy mu calą siebie do wyssania, kasta to fajnie że zaczęłaś się lubić, ja mam tak już od 2 m-cy dzień po dniu, oczywiście mam doły ale też wyżynki, ten incydent sprzed tygodnia nie zawalił mi mojej dwumiesięcznej pracy nad sobą, przez jakiś czas zastanawiałam sie po co chciał odnowić kontakt ze mną, po co tak usilnie zabiegał, kiedy teraz wróciło do tego co ostatnio, czyli zero kontaktu z obu stron, ale widać tak ma, dziś nie analizuję, bo po przeczytaniu - Nie zależy mu na Tobie - wiem że moje analizy będą błędne a ten typ tak ma, że nawet jak mu na mnie nie zależy to będzie stwarzał odwrotne pozory, tylko po co? już taka głupia nie jestem jak on sądzi, o noł.

Dzieki Monia, bardzo się wzruszyłam, nie wiem czy ktoś kiedyś tak mi powiedział że jest ze mnie dumny, nie pamiętam, a ja martwię się o Ciebie, czy dasz radę i nie pozwolisz się znowu w coś wmanipulować u pana Dupka.

Otóz to. facet zachowuje sie jak dupek a ja sobie wmawiam ze on mnie kocha, tylko to jego dziecinstwo, problemy...Ha ha...Jak kocha to kocha i to widać w jego postępowaniu, jak nie kocha to nie kocha i tez to widać!!!
Boze ty mój, musiałam tyle lat przezyc zeby odkryć coś tak prostego!
Eureka!

Znalazłam jeszcze coś:
Czy jemu na tobie zależy?

1)ON lubi uwodzic.Kiedy facet interesuje sie kobieta,to stara sie o jej wzgledy.Zaprasza na randki,proponuje wspolne wyjscie,sle sms'y itd. Jesli tego nie robi,to dlatego,ze nie chce, a nie,ze brakuje mu wolnej chwili.
2) Kiedy mu zalezy,potrafi zadzialac.Jesli podobasz sie mezczyznie i on chce cie zdobyc,badz pewna,ze zrobi wszystko,aby byc z toba.kazdy facet ma tyle sily,by podniesc sluchawke i wykrecic nr,jesli tego nie robi znaczy,ze nie chce.
3)ON sie niczego nie boi.Jesli jestes zainteresowana facetem,ale on nie odwzajemnia twoich uczuc,nie tlumacz go,ze jest niesmialy i boi sie odmowy,bliskosci itd.jesli naprawde ciebie pragnie nie przestraszy sie.
4)lubi czuc bliskosc. ale nie twoja,dlatego mowi ci,ze boi sie bliskosci.mezczyzna,jesli kocha,to niczego tak nie pragnie ,jak byc obok ciebie.chce wiedziec,jak wygladasz w stringach,kochac sie we wszystkich pozycjach itd. mezczyzni o niczym innym nie marza , jak o bliskosci i seksie z kims,na kim im zalezy.
5)nie boi sie zaangazowac.nie wierz kiedy mezczyzna mowi,ze boi sie bliskosci.ON boi sie twojej bliskosci,ale rowniez konfrontacji,dlatego nie powie wprost.
6)nie zdradza cie. jesli twoj facet robi skoki w bok, to nie szanuje cie i NIE zalezy mu na tobie.to sie nie zdarza przypadkiem,a s sypiania z kims nie da sie usprawiedliwic.
7)nie przeraza go slub.jesli naprawde darzy cie uczuciem to nawet najwiekszy strach nie bedzie silniejszy niz pragnienie bycia z toba.
8)nie zrywa. jesli ciagle stawia wasz zwiazek na ostrzu noza, sugeruje,ze lepiej byloby ci bez niego,a nawet sugeruje,zebys kogos sobie znalazla to znaczy,ze nie zalezy mu na waszym zwiazku.
9)znajdzie cie wszedzie.oczywiscie,jesli bedzie mu na tobie zalezalo. nie trzeba 5 razy przypominac mu nr tel.facet,ktoremu zalezy na kobiecie,szuka z nia kontaktu, walczy o kazdy jej gest,slowo,usmiech....

a jesli juz wiesz,ze jemu nie zalezy..to szukaj kogos kto cie pokocha,kto bedzie sie szczycil,ze jestes jego dziewczyna,zona,matka jego dzieci...i jeszcze kilka 'rad', ktore pozwola,byc moze,zrozumiec, dlaczego NIE warto walczyc o milosc niewlasciwego mezczyzny...
* nie marnuj czasu. nikt ci go nie zwroci. a strata najlepszych lat,z kims,kto nawet nie potrafi byc wobec ciebie uczciwy,nie jest niczym innym jak marnotrawieniem zycia,emocji,urody..itd(no dobra-czegos tam mozna sie nauczyc,ale czesto nauka ta jest zbyt kosztowna).zycie to nie peron..nie mozna ciagle czekac i ludzic sie.
*nie walcz ciagle o niego.nie tlumacz,ze nie ma dla ciebie czasu,bo ma ciezki okres w zyciu,nie potrafi zakonczyc z byla itd. nikt go do niczego nie zmusza.nie ludz sie ,ze zalezy mu na tobie,choc tego nie okazuje,ze na pewno pamieta,choc nie dzwoni,ze moze za rok znow cie przytuli.a moze w przyszlym wcieleniu ? moze po 33 latach,2 rozwodach,15 romansach i zmiennych kolejach kariery, wreszcie zauwazy,doceni,pokocha.
*cen siebie, swoj czas,godnosc. twoje zycie nie moze przypominac zabawy w kotka i myszke.im wieksze twoje poczucie wartosci,tym wieksze szanse na cudowny zwiazek z wlasciwym mezczyzna...
* i nie zadowalaj sie namiastka, wlasnie typu "lepsze to niz nic"
*odejdz z podniesiona glowa,nie uzalaj sie,nie placz w jego obecnosci,nie oskarzaj go,ze przez niego stracilas najlepsze lata zycia,w koncu sama mu je dalas. zeby nie pomyslal, co widzial w tej rozmazanej histeryczce...
*nie toleruj skokow w bok, na to nie ma usprawiedliwienia.szanuj siebie.
*nie badz z kims,kto nie wie co czuje,chcialby byc,ale 'na probe' itd...
*omijaj zonatych wielkim lukiem. jesli mowi,ze chce sie rozwiesc,ale jeszcze nie moze, uciekaj, bo NIGDY nie bedzie twoj.chyba,ze chcesz byc ta druga. ale zadnej normalnej kobiecie nie powinien wystarczac mezczycna ,ktory jest w stanie zaoferowac kilka godzin w tygodniu/miesiacu..
*i przyrzeknij sobie jedno: NIGDY WIECEJ MGLISTYCH,TOKSYCZNYCH ZWIAZKOW. nie ma niz gorszego niz bycie z kims, przez kogo czujesz sie okropnie,masz ciagle hustawki...lepiej byc sama niz z byle kim. i nie trac wiary ,ze spotkasz tego jedynego..masz inne wyjscie ?...moze wtedy bedzie mniej bolu, zdrad..itd..

No i tu właśnie nasza duża rola jako matek. Zarówno dziewczynek, jak i chłopców.
Jako mama kobiety nigdy nie mówiłam: siedź cicho, dziewczynce nie wypada. Wkładałam jej do głowy od maleńkości, że jesteśmy równi (kobiety i mężczyźni) i mamy się wzajemnie szanować, ale przede wszystkim to, że jeśli sama siebie nie będzie szanować, to trudno tego wymagać od innych.

Film jest rewelacyjny! A książka, jak gdzieś pisałam, mocno daje po głowie...
Również polecam.

Dokładnie to samo usłyszałam na terapii. I to jest chyba najlepsza motywacja, żeby coś ze sobą zrobić.

Darkchocolate- to takie proste prawdy a jakże dla nas bolesne i trudne do przyjęcia, dlatego je odrzucamy bo to taka nasza samoobrona, aby za bardzo nie bolało, bo ktoś nas odrzucił, oponka raczej to Twoje koleżanki mają problem ze sobą do którego nawet przed sobą nie chcą się przyznać, jesteś już dużo mądrzejsza od nich i świadoma swoich błędów, one nie, zrobiłaś tak, jak my wszystkie, dużą pracę nad sobą, one stoją w miejscu.

http://www.youtube.com/watch?v=PqSBOEEg … re=related

Monia - następnym razem powiedz, że szkoda, no ale skoro tak, to pójdziesz z koleżanką. I idź do tego kina, choćbyś miała pójść sama.  Po co siedzieć i się nudzić??? Albo po prostu zrób to już teraz!
A przy okazji zobaczysz, jak go ruszy - bo nie będzie wiedział skąd ta zmiana postępowania Przeczytałam to, w którejś z mądrych książek.

MamaNiki,
nie ruszy Go to, że pójde z koleżanką. On nie ogranicza mi niczego, mogę chodzic na imprezy, mogę wyjeżdżac z przyjaciołmi. To ustaliliśmy na samym początku. Po prostu chciałam spędzić z Nim ten dzień, bo przyjaciół mam cały czas na miejscu. I pewnie będzie bardzo chciał zabrac mnie do kina kiedy indziej aby mi to wynagrodzić. Tu nie chodzi o to kino, tylko o fakt, że zaraz doszukuję się dowodów na to czy mowi prawdę. I może tym razem naprawde jedzie z dziecmi na zakupy, bo mam zrobic listę co ma mi kupić, tyle, że mam obawy, że już tak zawsze będzie. Zawsze będę się doszukiwać dowodów na to czy mówi prawdę.

Maxi, nie jest to takie proste. Zmieniłam swoje podejście do Niego, widzę, że stara się bardzo by było wszystko tak jak nalezy, stara sie odzyskać zaufanie. Cały czas myślę jak powinnam postapić, zostawić Go czy dać Mu szansę. Moje okulary różowe spadły dawno, wtedy gdy przeczytałam te smsy w Jego komórce. Poza tym i tu wcale nie próbuję absolutnie Go rozgrzeszać tylko stwierdzam fakt, naprawdę jest dla mnie oparciem i moje problemy (a ostatnio mam ich sporo) sa zawsze na pierwszym miejscu. Dlatego tak trudno podjąć mi decyzję.

Zgadzam sie z mama.Niki, Monia, potrzebujesz czasu. Sama piszesz, ze problemow Ci nie brakuje, wiec nie wywieraj na sobie dodatkowej presji i nie wymagaj od siebie zbyt duzo, jezeli chodzi o ufanie Mu i analizowanie wszystkiego. Ja tez zawsze pragnelam spedzac z Nim czas, a kiedy tak nie moglo byc, odcinalam sie troche od reszty swiata. Mam kochane przyjaciolki, ktore mnie probowaly wyciagnac tu i tam, a ja czesto odmawialam, bo myslalam o Nim itd ale powiem Ci, ze nawet kiedy mi sie nie chcialo isc z dziewczynami do kina, na zakupy czy na kawe i pogaduchy to z biegiem czasu szlam wbrew sobie, pod koniec naszego zwiazku i potem, kiedy wszystko runelo, to nawet czesciej i NIGDY tego nie zalowalam. Monia, musisz myslec o sobie, o tym zebys TY byla szczesliwa, wtedy bedzie Ci latwiej zwalczyc te demony (brak zaufania itd). Nie mysl o swojej bezradnosci, nie jestes bezradna, tylko zostalas zraniona i potrzebujesz czasu.

Oj dzieki dziewczyny za Wasze słowa. Tak wiele daje mi to forum i pisanie z Wami.

Mama.Niki nie chcę jechać z Nimi bo nie za bardzo chcę tak wkraczac w Jego życie. Bardzo chciał abym pojechała z Nim i Jego dorosłymi już dziecmi nad morze, wykręciłam się tym, że nie mogę wziąć urlopu w lipcu. Pojechaliśmy sami w sierpniu. Odpowiada mi to, że On ma swoje zycie a ja swoje.  Robię na co dzień to co lubię a w weekendy chętnie się z Nim widuję. Wymagam tylko szczerości, bo sama taka jestem.
Mbt22 tak zrobię, oby tylko demony nie zwyciężyły.

Zazdrość: ja dziś zafundowałam sobie dzień dobroci dla samej siebie. Miałam dzień wolny, więc zaszalałam.Już się chwalę:
1) jak co rano mantra: Kocham Cię do odbicia w lustrze
2) wizyta u kosmetyczki: pedicure (piękne czerwone paznokcie u stóp- dla mnie), na dłoniach z racji wykonywanego zawodu krótki french.
3) tak odświeżona załatwiłam jedna sprawę (od dawna "nie do załatwienia")
4) wizyta w Empiku. Tu zaszalałam. Przyznam się, że jestem uzależniona od czytania - uwielbiam książki. No i zakupiłam: "Kobiety pragną bardziej", "Koniec współuzależnienia" i "Grzeczne dziewczynki idą do nieba, niegrzeczne idą tam, gdzie chcą"

Zaczęłam czytać już w tramwaju "Kobiety pragną bardziej". Matko, ten Greg demaskuje wszystkie "przekłamania"...

Mając problemy z mężem nie myślałam,że chyba jestem ?kochająca za bardzo?.Założyłam swój wątek ale ?Zazdrość?poleciła mi ten, za co bardzo Jej dziękuję. Może pokrótce opisze co się u mnie dzieje. Mój mąż to typowy samiec który panicznie boi stracić się swoją pozycję w stadzie więc usilnie pokazuje kto ?tu?rządzi. Przez prawie 3 lata po ślubie nie było większych problemów. Wszystkie decyzje podejmowane były raczej wspólnie i dość zgodnie do dnia kiedy okazało się,że jestem w wymarzonej ciąży. Mąż się wściekł mimo,że oboje staraliśmy się o dziecko. Życzył śmierci dziecku a potem nawet i mnie. Na jego nieszczęście urodziłam śliczną i zdrową córeczkę, którą nawet pokochał. Zapatrzona w córeczkę, ciągle kochająca męża nad życie jakoś nie zauważałam jak sama pod sobą kopię dołki. Nigdy nic nie zrobił dla tego bo tak trzeba,bo tak wynika z założenia rodziny,bo to jego obowiązki. Zawsze był szantaż. Chcesz jechać do lekarza to mi zapłać. Mogłam go olać i poprosić tatę ale wstydziłam się przyznać co się dzieje więc płaciłam. Chcę czytać książkę,czy oglądać film,czy nawet wyjść do koleżanki to słyszę ?tak,to jest ważniejsze dla ciebie,ja się już nie liczę?.Zawsze byłam za gruba,za niska,zbyt nie udolna. Według niego do niczego się nie nadaję, nic nie umiem,o wszystkim zapominam(mam bardzo dobrą pamięć).Gdyby nie on to ja bym nic nie miała. Jestem pechowcem,który zmarnował mu życie. Przekonana,że tak jest, że jestem mu kulą u nogi starałam się jak mogłam. Dążyłam niemal do perfekcji ale on i tak znalazł lukę. Gdy pytałam czemu taki jest twierdził,że ja go prowokuję ale nie umiał powiedzieć czym konkretnie. Zaczęłam się dusić. Coraz bardziej przeszkadzało mi takie życie. Dwa lata temu bardzo powoli zaczęłam się buntować. Rok temu odważyłam się i opowiedziałam wszystko mojemu przyjacielowi. On mimo że nie jest psychologiem świetnie umiał do mnie dotrzeć. Zaczęłam rozmawiać z moim mężem, mówić o swoich pragnieniach i marzeniach. I wtedy zaczęło się jeszcze gorzej. Uważa, że się zmieniłam, że koleżanki mnie buntują. Teraz już całkiem nie mogę go o nic prosić bo wysyła mnie do koleżanek a punktem kulminacyjnym był dzień gdy zostałam okradziona z nie swoich pieniędzy. Musiałam je bardzo szybko oddać a on odmówił mi pomocy i nawet ich nie pożyczył twierdząc,że zasłużyłam na karę. Straciłam do niego całkowicie zaufanie. Moje poczucie bezpieczeństwa legło w gruzach. Stał się dla mnie obcym człowiekiem a mimo to nadal go kocham. Nie chcę rozwodu, chcę tylko i wyłącznie kochającego męża ale ciągle ciężko mi pojąć,że on taki nigdy nie będzie, że ludzie się nie zmieniają a zwłaszcza facet koło czterdziestki. Mam za sobą 16 lat małżeństwa i dopiero teraz widzę jak bardzo nieudanego. Chciała bym żeby było dobrze ale ja już nie mam pojęcia jak do niego dotrzeć.

mtb22iniekochana72 BRAWO DZIEWCZYNY
pamietam jak po rozwodzie i podziale majątku wróciłam do swojego mieszkania cofnęłam się i spojrzałam na numer bo nie byłam pewna czy trafiłam pod właściwy adres a potem powiedziałam"ok nie zostanie tu po tobie nawet jeden włos posprzatam a potem odkupię sobie to wszystko co spieniężyłeś na alkohol latami to trwało ale dałam radę  i smród już dawno uleciał jestem z tego dumna

Mbt22

a długo mieszkaliście razem? Wizyta u fryzjera jak najbardziej wskazana, to zawsze poprawia nastrój.

Monia, od 97 roku... kawal czasu...

hmmm, ja nie lubie chodzic do fryzjera, dlatego zawsze odwlekam wizyty w nieskonczonosc, ale moi rodzice wpadaja do mnie niedlugo na miesiac, wiec musze sie im jakos zaprezentowac he he

Nie mogę zrozumieć jak ja się mogłam tak pogubić.Odeszłam od meża,powiedziałam zwracam ci wolność ,zrobiłam wszystko co mogłam żeby uratować nasz związek szkoda mnie szkoda dziecka szkoda ciebie odchodzę,bo muszę się ratować,bo albo ty zabijesz mnie albo ja ciebie w obronie własnej.Odeszłam bo zawalczyłam o siebie,o swoją godność szacunek,swój honor.
I tyle lat szczęśliwie sobie żyłam żaden facet nie był mi do NICZEGO POTRZEBNY,kochałam siebie i było mi ze sobą naprawdę dobrze.
i nagle pojawił się S.Pierwsze wrażenie :nie moja liga, nie mój typ i na tym powinien być koniec ale jakiś diabelski podszept mi podsunął:spróbuj tyle lat sama daj spokój ,czas coś zmienić.
No i zmieniłam całą miłość własną przelałam na niego.Niech to szlag.!Muszę wszystko zaczynać od nowa,muszę znowu kochać siebie muszę sobie tylko przypomnieć jak to było...

A ja mam doła i wraca chyba złe...

Płakałam i czułam, że choroba mnie pokonuje.

Ileż chciałabym mieć siły by nie pozwolić się ranić.

Zgodnie z obietnicą skrobnę coś od siebie.
Przeglądnęłam pobieżnie zalecaną literaturę i nasunęła mi się pewna refleksja. Piszą tam, że kobieta powinna być zdobywana, powinna się szanować i wtedy ma szansę trafić na tego, który ją naprawdę kocha. Otóż tak nie do końca się z tym zgodzę.
Jestem kobietą, która postępowała zgodnie z powyższymi zasadami. Uwierzcie, że nigdy nie interesowałam się chłopakami, mężczyznami, którzy nie okazywali zainteresowania moją osobą. Nigdy o żadnego nie walczyłam. I nie piszę tego, żeby pokazać, jaka ze mnie super-laska. Po prostu miałam takie przekonanie, że jeśli na początku mu nie zależy, to czego mogę oczekiwać z upływem czasu? Przecież początek to szaleństwo (przynajmniej w moim wypadku): motyle w brzuchu, nie trzeba jeść, spać. Znacie to,prawda? I nie neguję w ten sposób miłości, która rozwija się powoli - ale wtedy jest przeważnie następstwem przyjaźni, która w swej definicji nie może istnieć bez zaangażowania, zaufania i bliskości.
Jestem zatwardziałą monogamistką. Właściwie to byłam w 2 poważnych związkach (jeden przez całe liceum), drugi do niedawna z M (19 lat znajomości, 15 lat małżeństwa). I pomimo, iż diametralnie się Panowie różnili, to w konsekwencji postępowali ze mną tak samo. A właściwie powinnam napisać, że pozwoliłam im postępować ze sobą w taki sam sposób
Najpierw zabieganie o mnie. W obu przypadkach intensywne, dające przekonanie, że im zależy. Potem okres sielanki. Te motyle, ta potrzeba bycia blisko, nieustannego dotykania tej drugiej osoby, te kwiaty, jechanie do mnie przez pół miasta, żeby zobaczyć się przez chwilę. Ja zawsze od początku byłam szczera, jeśli chodzi o moje zasady nt związku. Zero tolerancji dla nielojalności. Nigdy nie robiłam tu rozgraniczenie między sferą "fizyczną" i "psychiczną". Wiem, że to dość rygorystyczne podejście, ale znam siebie. Gdzieś przeczytałam że DDA pancernicy (ja) są takimi fanatykami zasad, że Osama ibn Laden jest przy nas wysoce tolerancyjny I taka jestem ja - osoba, z którą jestem musi być dla mnie "pewniakiem". Ale w zamian daję to samo.  Nie ukrywałam też nigdy, że oczekuję mężczyzny-partnera. Takiego, z którym wzajemnie będziemy się szanować, który zaakceptuje moją samodzielność, niezależność i inteligencję. Tak, tak nigdy nie ukrywałam, że nie będę udawać słodkiej idiotki, żeby ktoś lepiej się poczuł; że kiepsko gotuję, więc w tym zakresie szaleństw nie oczekujemy. Ale nie wymagałam też nie wiadomo czego od nich.
I niby wszystko jasne, pełna akceptacja zasad.... Niestety do czasu. Potem nagle okazywało się, że jednak coś jest nie tak. Że
jednak lepsza byłabym, gdybym nie miała swojego zdania lub przynajmniej żebym nie wyrażała go głośno, że za inteligentna, zbyt wykształcona. Więc teraz pokaz - "nie jesteś niezastąpiona, mnóstwo kobiet chętnych jest wokół". W każdym z tych przypadków to był początek końca - nie jestem podatna na takie "sugestie", wręcz przeciwnie.
I gdzie tu ta słynna męska konsekwencja? Panowie chyba myślą, że to tylko takie gadanie, że "mi z czasem przejdzie"? W pierwszym związku zakończyłam sprawę ostrym cięciem, ale teraz jestem, a właściwie BYŁAM żoną, jestem matką. Dlatego zawalczyłam, nie, nie zawalczyłam - UGIĘŁAM SIĘ. I mocno tego pożałowałam. Mam wrażenie, że jak poczuł moją "słabość", to ciągle chciał więcej. Przyznaj się, że zdradzasz; przeszukiwanie kompa, poczty i komórki; po co Ci własne konto, będziemy mieć wspólne. I nie wydawaj tyle (on może dwa razy tyle na papierosy, oczywiście), dlaczego nie gotujesz - CO Z CIEBIE ZA KOBIETA????? Wiedziałam, że w jego przypadku to efekt choroby - dlatego walczyłam i znosiłam upokorzenia przez kilka miesięcy. Ale kiedy odkryłam, że mnie oszukuje odnośnie leczenia - powiedziałam DOŚĆ.
Nie oceniam tych z Was, które kolejny raz znoszą nielojalność lub zdrady męża/partnera. Ale ja tak nie potrafię. Nie uważam, że powinnam poświęcić swoje życie dla kogoś, kto nie chce się zmienić. To już jego decyzja, wiedział czego może się spodziewać. Dlatego niesprawiedliwe są moim zdaniem komentarze, że osoby takie jak ja nie chcą walczyć o związek. Że idziemy po najmniejszej linii oporu, że najprościej się rozwieść. Nikt, kto był w mojej sytuacji nie powiedziałby czegoś takiego. Nie wie, ile nocy przepłakałam zadając sobie pytanie Dlaczego ja? A może rzeczywiście to moja wina? Może nie byłam wystarczająco dobra? Na szczęście nie poddałam się, zawalczyłam o siebie i w moim mniemaniu odniosłam zwycięstwo.
Jak wiecie mieszkamy razem i razem pracujemy. Bałam się , jak to będzie. I co? Na szczęście M. podszedł do sprawy ambicjonalnie i nie zatruwa mi życia. Mieszkamy w osobnych pokojach, ja ze swojego usunęłam jego wszystkie rzeczy, urządziłam po swojemu. Na początku usiłował się ze mną kłócić, wciągać w utarczki, ale ja miałam już przygotowaną "strategię" - bez słowa odwracałam się i wychodziłam. Szłam do siebie i zamykałam drzwi. Jakiś czas trwała "przepychanka" -np nie zawiozę Was do sklepu, bo jestem zajęty; nie mam czasu pojechać z Tobą do Twoich rodziców. No cóż, więc poszłam na ten cholerny kurs prawa jazdy (na starość), żeby nie zbankrutować na taksówki. Jeszcze go nie skończyłam, ale dałam sygnał - PORADZĘ SOBIE. Taki sam sygnał dałam, gdy powiedziałam, że sama na siebie zarobię, a do córki ma się dokładać w połowie (pomimo iż jego dochody są troszkę wyższe niż moje). Pamiętacie, co napisałam o szafie? Gdybyście widziały jego minę, gdy zapytałam, czy pomoże mi ją rozkręcić przed przyjazdem nowych mebli, czy mam ją porąbać siekierą To w końcu było dzieło jego rąk, a tu taki brak szacunku
Ale się rozpisałam.... Ale poczułam taką wewnętrzną potrzebę, żeby Wam powiedzieć, że jest życie po rozstaniu.
Ja w końcu czuję, że żyję - nie zawsze jest przyjemnie, ale cóż ból też jest składnikiem życia. Jestem przekonana, że z czasem minie. Staram się nie rozpamiętywać przeszłości, bo wiem, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Ale też nie jestem aż taka świetna - moja rozdzielność majątkowa nadal nie jest przeprowadzona. Zbieram siły do tej decyzji. Wiem, że to będzie swego rodzaju przypieczętowanie sytuacji.
Zastanawiałam się, co by było, gdyby M. teraz obiecał, że zacznie się leczyć i chce żebyśmy z powrotem byli razem. I już wiem, że nie ma powrotu. Nie ma we mnie nienawiści, a powoli jest coraz mniej gniewu i żalu. Ale nie ma też już miłości i zaufania. Zamiast tego pojawiło się coś innego: jest mi go ŻAL. Widzę, że się pogubił, że nie radzi sobie z tymi emocjami, pewnie nawet żałuje. Ale już za późno. Za późno dla NAS. Ale mam nadzieję, że nie za późno dla NIEGO.
P.S. Dziś wieczorem gościłam w domu młodego przystojnego mężczyznę, który posprzątał mi pokój i jeszcze zostawił zaproszenie na weekend dla dwóch osób Ale o tym jutro, a właściwie dziś.

Niekochana72 - naprawdę jesteś bardzo mądrą i inteligentną kobietą i to nie kadzenie z mojej strony, lubię czytać Twoje posty, bo dają siłę i energię do walki z zyciem, właśnie takim w samotności, ale mądrym, mój problem jest trochę inny, bo facetów w swoim zyciu miałam wielu, teraz zastanawiam się nad tym czy ich po prostu nie zaliczałam czując jakąś złość do całego rodu męskiego, dzieciństwo moje było smutne z ojcem alkoholikiem i zapracowaną matką, nie dano mi czułości ani serdeczności, nie rozumiano moich potrzeb i pragnień, nie nauczona tego, już w dorosłym życiu, wchodziłam w związki z męzczyznami czasem na siłę szukając miłości, czułości, bliskości i ciepła, na początku była sielanka, potem czułam zranienia i ciosy, często miewałam doły, depresję, bo im więcej z siebie dawałam, im więcej pomagałam, wspierałam, dawałam z siebie wszystko, tym bardziej faceci to przyjmowali a potem byłam odrzucana i mocno raniona, teraz wiem że nie miałam tego pancerza, który masz Ty, nie stawiam jasnej granicy aby siebie chronić, zawsze pomagałam innym i teraz też tak robię w rodzinie, tylko nie sobie i boję się że w ten sposób zagłuszam swój ból który płynie z samotności, z tego że sama nie chcę od nikogo pomocy, bo myslę że jestem samowystarczalna i ze wszystkim dam radę, z tego że nie proszę o wsparcie, wiem że wszystko co teraz przeżywamy wypływa z naszego dzieciństwa a ja wtedy zdana byłam na siebie i opiekowałam się młodszą siostrą, na razie tyle, bedę jeszcze kontynuowała swój wątek w drodze terapii, dzięki za przeczytanie.

Niekochana, dziękuję :* u mnie już lepiej, chyba tak, to chyba ta jesień...

Co do Twojej wypowiedzi, jesteś naprawdę wielka, świeć przykładem dla nas wszystkich!!!
I powiem może coś przewrotnego, ale nie zrozum mnie źle, uważam, że właśnie najtrudniej się rozwieść, my kochające za bardzo "tak łatwo" odpuszczamy = tkwimy w czymś co nas boli i niszczy, a właśnie rozstanie to to co uzależnioną osobę od miłości przeraża najbardziej...
No bo jak poradzi sobie bez tego co ją karmi?

Pozdrawiam

Maxi, przeczytalam Twojego posta i pomyslalam, ze ja czulam sie podobnie do Ciebie. Wiele lat temu, kiedy poznawalam kogos to rowniez przekonywalam siebie, ze potrzebuje jego milosci, zainteresowania i dawalam z siebie wszystko, by byc wszystkim dla niego. Mylilam chyba milosc z potrzeba akceptacji ale nie do konca rozumiem dlaczego? Moi rodzice zawsze mnie wspierali, czulam sie kochana i doceniana. Bardzo sie poswiecali, nasze zycie bylo skromne ale oboje z bratem czulismy sie bezpieczni i akceptowani. Moze az za bardzo? Probuje to wszystko zrozumiec i mam metlik w glowie. Moze z domu wynioslam brak samodzielnosci jesli chodzi o sfere uczuciowo, moze dlatego, iz rodzice otoczyli mnie tak dobra opieka, gdzies gleboko w sercu zalozylam, ze juz tak zawsze bedzie i nie bylam w ogole przygotowana na porazki? Moje dziecinstwo to nie sielanka, nieraz brakowalo pieniedzy, mieszkalismy w malenkim mieszkaniu z dziadkami, dotknely nas choroby, smierc itd bylismy po prostu przecietna rodzina, ale rodzice i dziadkowie chronili nas, i jestem im wdzieczna ale troche mam zal, ze jednak chyba za bardzo... Kiedy wyjechalam za granice i poznalam tego fajnego faceta, ktory pisal wiersze, gotowal przepyszne kolacje ktore zjadalismy przy swiecach i ktory byl cierpliwy, opiekunczy i madry, myslalam, ze jestem chyba najszczesliwsza osoba na Ziemi... Pobralismy sie szybko, na swiat przyszedl moj upragniony synek ale zamiast kipiec ze szczescia wpadlam w depresje. Troche poporodowa, troche pourazowa, bo dotarlo do mnie, ze moj wspanialy maz mnie zdradzil, kiedy bylam w ciazy, ze zazywa ogromne ilosci narkotykow, wychodzil sobie kiedy chcial, a ja zostalam sama z dzieckiem. Dlaczego wtedy nie odeszlam??? Przeciez mialam gdzie isc, rodzice by mnie wzieli z powrotem... Dlaczego udawalam, ze nic zlego sie nie dzieje? Czekalam, az maz wroci do poznych godzin w nocy, czasem nad ranem... Mialam chyba w sobie ochote na zmiane mojego zycia na lepsze, bo rozpczelam studia (Z polski wyjechalam na dziekance), ale dlaczego godzilam sie na upokorzenie z jego strony... Mijaly lata, a ja zadowalam sie ochlapami z jego strony. Bylam  w siodmym niebie, kiedy okazywal mi zainteresowanie, kiedy nas gdzies zabral...bylismy wtedy RODZINA, ale bylam taka upodlona, zdradzil nie wiem ile razy, obiecywal sie zmienic, zarzekal, ze nigdy wiecej nie zrani... Nie wiem, gdzie ja sie w tym wszystkim pogubilam???? Moze tak mialo byc, moze nie bylam gotowa, moze musialam obrosnac w ten pancerz, ktory obecnie nosze i z ktorym sie nie rozstaje, aby byc w stanie powiedziec koniec.
Podobnie jak Ty, Maxi, ja tez zawsze wszystkim pomagalam, ale nigdy sobie. Kazdy zawsze moze na mnie liczyc, ale ja boje sie poprosic o pomoc. Nie wiem, skad bierze sie ta dziwna potrzeba zadowalania innych, lubie pomagac innym, lubie byc przydatna, ale czy to jest zwykla ludzka potrzeba niesienia pomocy, czy jest to jakas nieracjonalna obsesja zabiegania o wzgledy innych?
Niekochana72, ja mieszkam teraz w UK i powiem Ci, ze tutaj ta ksiazeczka bardzo by sie przydala. Tutejsze kobietki naprawde chyba o tym nie slyszaly, ze ktos je ma zdobywac, romasowac, ze powinny sie szanowac itd Wybaczcie sarkazm, ale kiedy mysle, ze juz mnie nic nie zszokuje na temat lokalnych kobiet, tutejszych obyczajow ( i nie mam na mysli Halloween czy picia herbatki z mlekiem). zdarza sie cos, po czym szczeka opada i dlugo sie nie podnosi... Podziwiam Cie za Twoja sile, za to, ze bylas w stanie byc uczciwa wobec siebie i bardzo Ci tego zazdroszcze. Nie potrafie sobie wybaczyc, ze ja tak sie zlamalam i ugielam, tlumaczylam zdrady, winilam siebie i stracilam do siebie szacunek, poczucie wartosci... A moglam tego uniknac, gdybym choc w polowie byla taka, jak Ty. Rozumiem, ze takie decyzje nie bylo Ci latwo podjac, zaplacilas cierpieniem i bylas w rozterce jak niejedna z tych, ktore podjely inne decyzje. Bo to nie sa latwe dezycje, ale podziwiam Ci, za sile.

Moje Katastroficzne myśli - Nigdy nikogo nie znajdę;
Zdroworozsądkowe troski - Nikt nie moze przewidzieć, co się stanie, ale są spore szanse, ze kogoś spotkam. Może to trochę potrwać, ale czekając na to, mam i tak wiele do zrobienia ze sobą.
Możliwe rozwiązania  - Zająć sie tym co lubię. Spędzać czas ze znajomymi, z przyjaciółmi. Okazywać ludziom że jestem wolna. Cieszyć się zyciem wolnym od kłamstw. Odbudować pewność siebie i swoją wartość.

Moje katastroficzne mysli - Nie znajdę już nikogo tak interesującego jak on;
Zdroworozsądkowe troski - Mam nadzieję, że spodoba mi się ktoś zrównoważony i interesujący
Mozliwe ozwiązania - Przypominać sobie cały czas, jak przerażające jest życie na krawędzi, góra - dół, spadam - powstaję
Jeżeli zapragnę silnych wrażeń czy adrenaliny przejadę się kolejką po lunaparku lub skoczę ze spadochronem z samolotu.

Moje karastroficzne mysli - Nie pozbieram życia do kupy;
Zdroworozsądkowe troski - Martwię się tymi wszystkimi zmianami, które muszę wprowadzić i wszystkim co muszę robić, nie będzie mi łatwo, ale poradzę sobie.
Mozliwe rozwiazania - Mogę się zwrócić o pomoc, mogę to wszystko przelać na papier i kolejno się tym zająć
Mogę prosić znajomych o radę i informację, czy tu na forum uzyskać wsparcie. Mogę się zapisać na kursy, zeby nauczyć się czegoś nowego, zawsze chciałam chodzic na salsę a żaden partner tego nie chciał. Teraz moge to zrobić np salsa solo

Moje katastroficzne mysli - Jestem skazana na kłamców i osoby wykorzystujące mnie;
Zdroworozsądkowe troski - Zastanawiam się, dlaczego tak długo trwałam w tym zwiazku i widzę że moje pewne zachowania pozwalały na kłamstwa
Możliwe rozwiązania -Będę pracować nad poczuciem winy i lękami. Bedę uzywać technik komunikacyjnych. Bedę miała oczy i uszy i serce szeroko otwarte, nie bedę sie bać konfrontacji z kłamstwem jeśli jeszcze raz mnie zaskoczy.

Znalazłam to ćwiczenie w jednej z książek o kłamstwach i zrobiłam sobie je, może Wam się to też przyda. Zapewne większość z nas ma takie mysli po rozstaniu, że nie damy rady, że nikogo nie poznamy, ze samotność nas pogrąża ale wystarczy sobie inaczej to wszystko powiedzieć, właśnie tak zdroworozsądkowo i już jest ciut ciutek lepiej

Dziewczyny wystawiłyście mi super laurkę, ale nie jest tak różowo
Tak jak napisała Zielony Domek: czujemy się w tych chorych związkach potrzebne, prawda? Przecież nie poradzi sobie bez nas? Może nawet umrze?? Ależ poradzi sobie, zapewniam. A jeśli będzie mądry, to wyciągnie wnioski z całej tej sytuacji, będzie w stanie stworzyć normalny związek.
I kamyczek do naszego ogródka: Nie sztuka jest rozstać się w poczuciu: to on jest winny. Nawet gdy zdradzał, bił. Oj, wtedy jest mała szansa na to, że nie wpakujemy znów się w tarapaty. Tak - on jest zły, ale muszę się przyznać: ja mu na to pozwoliłam, to JA nie powiedziałam NIE, to ja zaakceptowałam się w roli ofiary.
Gdy już to same sobie wyjaśnimy, pora wyciągnąć wnioski: NIGDY WIĘCEJ, NIGDY. I tego się trzymać. I jeszcze coś, czego mnie zabrakło: zachować czujność. Reagować na każdy objaw zachowania, którego nie akceptujemy, które jest manipulowaniem naszymi uczuciami, wywieraniem presji. Im wcześniej zareagujemy, tym większa jest szansa na "dogadanie się", zanim będzie za późno.
Pomagajmy też innym kobietom. Reagujmy, gdy w naszej obecności ktoś je krzywdzi (nie tylko fizycznie). Często byłam jedyną kobietą, która reagowała na zachowania typu: wyśmiewanie wyglądu żony, porównywanie jej z dużo młodszymi dziewczynami, komentarze typu: kobiety są głupsze, na niczym się nie znają, sprowadzanie ich do roli kucharek, kochanek i sprzątaczek w jednym. Co ma sobie pomyśleć kobieta pozostawiona sama sobie w takiej sytuacji? No pewnie to, że jak nikt nie protestuje, to to jest prawda. Bądźmy solidarne, bo w jedności siła. A tak dostaje komunikat - to nie jest OK, nie musisz się na to godzić.
Dlaczego większość kobiet boi się zostać sama? Odpowiedzcie mi proszę na pytania: Dlaczego uważasz, że tkwienie w związku z osobą, która Cię krzywdzi jest lepsze od życia w pojedynkę? Czy uważasz, że nie zasługujesz na nic więcej?
Czy według Ciebie życie bez mężczyzny jest bez sensu? A dlaczego? Dlaczego swoje istnienie chcesz sprowadzić do roli osoby towarzyszącej mężczyźnie, który Cię krzywdzi?
Dlaczego tracimy czas na mężczyzn, którym na nas nie zależy? Na Boga, pora porzucić twierdzenia: "on się zmieni; JA go zmienię". Tak, tak, zmieni się ale jeśli już, to na gorsze. Jak napisał Greg: "szkoda urody" komentując nasze uporczywe staranie się o mężczyznę, któremu na nas nie zależy. I ja tego się trzymam. Cierpliwie poczekam na takiego, który pokocha mnie równie mocno, jak ja jego. Będę się rozglądać, bez pośpiechu.

Dziś w DDTVN była rozmowa z Niną Andrycz, która dziś kończy 95 (sic!) lat. Postaram się wiernie zacytować, co odpowiedziała na pytanie,jaką widzi różnicę przed współczesnością, a czasami nieco wcześniejszymi.
"Dziś są trudne czasy dla mężczyzn. Mam wrażenie, że oni "nie nadążają". Nie zauważyli, że czasy się zmieniły. Wciąż wydaje się im, że są panami świata, bez których kobiety nie mogą żyć. A to NIEPRAWDA. I pora, żeby się z tym pogodzili"
Pani Nino, szacunek.

Niekochana72 odniosę się do Twoich pytań jak tylko wrócę z rogalami Marcinkowskimi

Dziewczyny włączcie TV na Polsat o 15.15. "Czekając na miłość" - polecam.
Oglądałyście?

U mnie jest ten problem ze ja sie twardo trzymam...ale...no własnie...on jest wspaniałym kochankiem..Wiem ze jak zblizy sie do mnie to nogi z waty, mózg na urlopie i po mnie..Wiem ze to nie ma sensu bo to babiarz a mimo to przyciaga mnie ...Postanowiłam soebie ze zajmuje sie soba, mysle o sobie, nie robie nic w jego kierunku ale to takie trudneee!!!

no wlasnie! kurcze, a mnie tak brakuje tej wlasnie normalnosci... spokoju, bezpieczenstwa... bez wzgledu na to, co sie dzieje na swiecie, w domu oaza, spokoj i NORMALNOSC... wstaje rano i czuje sie jakbym przebiegla maraton, jestem zmeczona tym wiecznym dramatem...

czy byl az tak przystojny i pomocny ze do tej pory nie mozesz sie otrzasnac i napisac nam o tym? hmmm?