Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Masz z kim pogadać w realu, tylko nie decydujesz się na to. Dalej, mimo słów o chęci wprowadzania zmian, mówienie innym o swoich problemach uważasz za słabość. Jak jednak oceniasz tych, którzy Tobie zwierzają się ze swych kłopotów? Podwójne standardy? Może czas na rozpoczęcie (także w realu) nauki proszenia o pomoc.

Nie chcesz przytłaczać swej siostry. Skąd myśl, że będzie Twymi wyznaniami przytłoczona? Skąd pomysł, by decydować za inną dorosłą osobę?
Jesteś od pomagania i rozwiązywania problemów innych? Lubisz być szlachetną, daj szansę innym.

Bądź lojalną wobec siebie.

Dziewczyny złapał mnie wk###rw  jak nie wiem. Przez ostatnie tygodnie trwały przygotowania do spotkania rodzinnego, które miało się odbyć u nas w domu. Sytuacja między nami się unormowała w czym pomocna była terapia i to forum. Przez łącznie ponad tydzień czasu mieliśmy gości. Staraliśmy się obydwoje, żeby wszystko było ok.  Goście to 3 osoby z mojej rodziny i mojego partnera mama z 9 letnim kuzynem. Jeszcze zanim goście zjechali obydwoje ustaliliśmy że w niedzielę M.  zostanie że swoją mamą i dziećmi w domu, pójdą do parku na lody itp. Poświęci cały dzień maksymalnie swojej mamie.  Ja w tym czasie miałam zabrać członków mojej rodziny na wycieczkę po okolicy.  Dodam że jego mama zwiedzala okoliczne atrakcje kilkukrotnie poza tym jest to starsza osoba i długie spacery nie byłyby wskazane. Wydawało mi się że to ustaliliśmy obydwoje.  Przy stole przez kilka dni rozmawialiśmy o tym.  W niedzielę rano wstałysmy, kawa śniadanie i wyjazd . Rano jeszcze rozmawiałam z M. o tym gdzie pójdą.  Około południa zadzwoniłam do niego zapytać jak im mija dzień.  Zapytał o której wrócimy.  Odpowiedziałam że nie wiem bo wszystko zależy od pogody i kolejek na punkty widokowe. Czułam że jest coś nie tak bo był niemiły przez telefon.  Po kilku godzinach zadzwoniłam że będziemy za około godzinę w domu. Odpowiedział tylko " no i po co mi to mówisz? Wrocicie za godzinę no i co?" (ton jego glosu byl naprawde nieprzyjemny).Powiedziałam że mówię to bo dopiero teraz wiem o której będziemy. 
Kiedy wróciłam dosłownie "warczał " na mnie, jego mama też.  Zapytałam jego mamę o co chodzi, dlaczego M. jest dla mnie nieprzyjemny. Ona wyruszyła tylko ramionami.  Zapytałam ją czy ona też jest na mnie o coś zła to znowu wyruszyła ramionami.  I za chwilę powiedziała że nie chce abym odwozila ja na lotnisko i że ona i kuzyn pojadą pociągiem. Zbaraniałam.Powiedziałam że nie wiem skąd ten pomysł i że ja odwiozę. W nocy kiedy wszyscy poszli spać mój M. powiedział że strasznie potraktowałam jego mamę, że aż płakała bo wymknęliśmy się po kryjomu i gdyby się nie obudziła to nawet nie wiedziałaby że wyjeżdżamy.  Powiedziała do M. też że ona i tak by nie pojechała ale boli ją to że nawet nie spytałam o to czy ma ochotę jechać.  Mój M. Nie pamiętał wcześniejszych ustaleń i stwierdził że najlepiej będzie jak spędzą razem dzień w parku. 
Ale do brzegu.  Powiedziałam mu że mam żal do niego o to że nie przypomniał swojej mamie o naszych wcześniejszych ustaleniach, co więcej sam o nich zapomniał i oberwało mi się od obydwojga a zrobili dokładnie to co było zaplanowane czyli spędzili razem dzień ale potraktowali to jako pomysł który padł po tym jak "wymknęłam" się na wycieczkę.   Teraz próbował odwrócić kota ogonem, podczas dzisiejszej kłótni padły słowa od nas obydwojga o rozstaniu. A może ja przesadzam

Wiem, że teraz jest Ci ciężko ale czas jest najlepszym lekarzem, z czasem stwierdzisz, że dobrze się stało. 
Jesteś wiele wartą i silną osobą.  Nosisz dziecko pod serduchem, pomysl o nim i o sobie.  Jesteście najważniejsi i zaslugujecie na to co najlepsze, i może koniec tego związku był właśnie pierwszym krokiem aby było lepiej. 
Na efekty terapii czasami trzeba poczekać.
Ściskam mocno

Witajcie dziewczyny,
Dopisuję się do wątku za namową koleżanki. Dziś znowu wstałam z 'rozwianym włosem' i zrobiłam awanturę w domu. Jestem mega zazdrosna o mojego faceta. Sprawdzam mu wszystko. On non-stop siedzi w necie lub na telefonie i bardzo mi to przeszkadza. Wydaje mi się, że robi coś złego i później faktycznie, jak mam możliwość to sprawdzić to widzę jak lajkuje zdjęcia koleżanek (których ja nie znam i nigdy o nich nie słyszałam). Dzisiejsza awantura była o to, że na messengerze miał jako pierwszą swoją byłą dziewczynę, czyli z nią też musi rozmawiać...zwróciłam mu uwagę na to, ale on albo nie chce rozmawiać, albo mówi, że to jego prywatna sprawa. Dla mnie nie jest ok mieć kontakt z byłą (najlepsza przyjaciółka, z którą można porozmawiać o wszystkim) i lajkować jakieś obce dziewczyny, mając na facebooku głównie swoje zdjęcia. Nasze wspólne usunął po tym, jak wielokrotnie próbowałam go wyrzucić z mojego mieszkania, ale na to nie starczyło mi siły. Najśmieszniejszy był przypadek, jak wyjechał za granicę do pracy, a ja mając dostęp do jego maila dowiedziałam się, że po tygodniu zalogował się na badoo. Powiedział, że się upił i chciał poświrować z kolegami …

A historia przedstawia się tak: poznałam go ponad dwa lata temu, oczarował mnie inteligencją i poczuciem humoru, mówił pół zdania, a ja drugie pół, wszystko łączyło się w jedna całość. Dużo pisaliśmy, rozmawialiśmy, bardzo się zakochałam. Pewnego dnia oznajmił mi, że ma do odsiedzenia wyrok i być może pójdzie do więzienia. Znaliśmy się wtedy dwa miesiące, ale tak zakochana, przekonana, że znalazłam to co zdarza się tak rzadko, czekałam na niego 20 miesięcy. Jeździłam do niego, zaświadczyłam za niego, naprowadziłam co zrobić, żeby wyszedł wcześniej. Udało mu się wyjść 10 miesięcy przed terminem. Uważam, że dzięki mnie – gdyż to ja stworzyłam całą bajeczkę. Czasem mówił to mnie, że to może nie ma sensu, ale zaręczył się ze mną tam. Przez moje zaangażowanie przebijały myśli, że on może pisze z innymi. I pisał do domu wrócił z torbą pełna listów od dwóch byłych, jednej koleżanki i byłej kochanki. Wszystkie go wspierały i wysyłały zdjęcia. Niektóre w bieliźnie czy pończochach. Oczywiście powiedział, że to one same chciały. Był to dla mnie gwóźdź do trumny, gdyż ja nie chciała nawet iść na kawę z kolegą w tamtym okresie. Codziennie czekałam na jego telefon. Robiłam mu paczki etc. one pewnie też...

W listach snuliśmy plany i wizje życia. Bardzo chciał wyjechać za granicę, ponieważ nie ma wykształcenia i tu mogłoby mu być ciężko. Ja też akceptowałam ten pomysł, ale chciałam pomieszkać tu trochę razem, zobaczyć, jak on się sprawdza w normalnym życiu. Załatwiłam mu pracę za 2300PLN, ale zwolnił się po pierwszym dniu. Mówi, że jest za stary, żeby zaczynać od zera. Pracuje dorywczo na noce. Jak wraca do domu to czasem mówi, jaką super laskę widział, albo która celebrytka jest najładniejsza, nie sorry z której to „najlepsze suczysko”. Bardzo mnie to boli.

Chciałam mieć faceta, który stanie za mną murem tak jak ja stanęłam za nim, który pomoże mi, gdy ja będę w potrzebie, dla którego będę najpiękniejsza, a ja się tak nie czuję...dużo czasu spędzam sama i porównuję się do wszystkich dziewczyn, które polajkował lub zwrócił uwagę.

Nie mam odwagi powiedzieć mu kolejny raz, żeby się wyprowadził, bo czuję jakbym zabierała mu szansę na lepsze życie, on nie ma za bardzo gdzie mieszkać, nigdy nie wiem, kiedy jest odpowiedni moment. Czuję, że jak go zostawię to on znowu się upije i zrobi coś złego.

Tymczasem ja zastanawiam się jak zniknąć z własnego życia...Dziś przeszłam samą siebie nie wiem czy z nią pisał czy nie, ale ja tego nie znoszę. Wydaje mi się, że go kocham i nie widzę w nim zła. Nie rozumiem też skoro jesteśmy młodymi ludźmi po co wyrządzamy sobie krzywdę. Nie widzę jak się ośmieszam, ,mam obsesję na jego punkcie. Nie wierzę sobie, nie wiem czy po takiej sytuacji jest ok mieć koleżanki i co w takim razie robi ze mną/u mnie. Pomocy.

Proponuję, byś odzyskała swoje życie. By to zrobić, masz przestać żyć jego życiem, przypomnieć sobie to wszystko, co lubisz robić, co sprawia Ci frajdę, odzyskać (lub poznać nowe) koleżanki/znajome/znajomych.
Z Twego opisu wynika, że ani on szanuje Ciebie, ani Ty jego. Z miłością podobnie, on kocha Cię używać, Ty zaś kochasz (jeśli kochasz) nie człowieka, tylko swoje wyobrażenie o nim.

Hej !

Mam pytanie do dziewczyn, ktore czytaly i walcza z byciem kobieta, ktora kocha za bardzo.
Jak rozumiec BADZ SAMOLUBNA beda z facetem i mieszkajac ? Co robicie aby stosowac te zasade

I "decyduję".

Dlaczego? (Odpowiedzi szukaj w sobie, nie w innych osobach.)

Witam Was Wszystkich
Od pewnego czasu czytam forum i zagłębiam temat. Postanowiłam zacząć szukać pomocy, bo już sama nie wiem co mam ze sobą zrobić. Zawsze coś było nie tak, teraz już mniej więcej wiem w czym leży problem.
Moi rodzice nigdy mi nie powiedzieli, że mnie kochają. W dzieciństwie, zresztą jak i teraz mam bardzo zły kontakt z tatą. W mojej rodzinie nie ma problemów alkoholowych. Odkąd pamiętam idealizowałam sobie miłość i partnera. Wchodząc w dorosłe życie wiedziałam kogo szukam, i jaki on ma być. Mój pierwszy związek zakończył się po 6 latach zdradą mojego byłego z moją koleżanką. Dowiedziałam się o tym od kolegi. Mój były zdradzał mnie długo i z wielką premedytacją, nie przyznając się do tego w momencie kiedy się ze mną rozstawał. Długo dochodziłam do siebie, bardzo schudłam, ale dzięki znajomym i pracy się podniosłam. I chyba zrobiłam to trochę za szybko, za mało analizowałam błędy które być może popełniłam. Nie dałam sobie czasu na pokochanie siebie, pobycie trochę samej, i po 9 miesiącach weszłam w nowy związek z moim obecnym mężem. Wcześniej spotykałam się jeszcze z dwoma mężczyznami ale szybko się wyplątałam z relacji. Mój obecny Mąż od początku Naszego związku był zaborczy, nerwowy, wybuchowy. Nie wiem czemu to akceptowałam, ale jak tak teraz myślę to przypomina bardzo mojego ojca. Był też czuły, kochany, pierwszy powiedział że mnie kocha. Ja zwlekałam długo, on czekał i walczył, adorował. Sam w domu nie miał i nie ma nadal dobrych relacji z rodzicami, których małżeństwo praktycznie nie istnieje. Jego matka jest osobą despotyczną i chcącą wszystko i wszystkich kontrolować. Od ponad roku jesteśmy małżeństwem. I dopóki nie zamieszkaliśmy razem po ślubie / teraz żałuje że nie zrobiliśmy tego wcześniej / wszystko było ok. Dogadywaliśmy się, nie było między nami dystansu. Zaraz po ślubie zaczeliśmy się kłócić o wszystko, ja lubię porządek, mój mąż jest okropnym bałaganiarzem. Po miesiącu od ślubu odkryłam sms mojego męża z moją bliską koleżanką. Zwierzali się sobie. Poprosiłam go żeby zakończył tą znajomość. Nie zrobił tego, i długo potem odkryłam że nadal ze sobą piszą, i wnioskuje że mają w pewnym sensie romans emocjonalny. Zaczełam go kontrolować, doszło nawet do tego że czytałam jego pocztę, sms, i analizowałam rachunek bankowy. Małżeństwo wisiało na włosku. Mój M nawet wyprowadził się na tydzień, powiedział że czuje się jak by nadal mieszkał z matką, że go nie szanuje, że jestem egoistką. Byłam gotowa zrobić wszystko żeby do mnie wrócił chociaż czułam że przekroczył granicę. Kiedy było już naprawdę między nami źle, okazało się że jestem w ciązy. M się ucieszył. Ale od tamej pory czuje że on jest ze mną tylko dla dziecka. Czuję się niepewnie, boję się że mnie zdradza, że nadal pisze a może i spotyka z moją koleżanka. Dla mnie jest oziębly, nie przytula mnie, nie pamiętam kiedy powiedział że mnie kocha. Lubi spędzać czas sam, już się do tego przyzwyczaiłam. Jestem na etapie budowania pancerza. Ale ostatnio pękłam jak się go zapytałam, czy pójdziemy gdzieś na kolację z racji rocznicy ślubu. Powiedział, że nie ma takiej możliwości. Kocha mnie, ale swoją kontrolą, obsesją zniszczyłam część uczucia jaką żywił do mnie. Nie wiem czy sytuacja w której się teraz znajduje jest spowodowana tym, że on jest palantem, czy moim problemem. Rozwiązywałam testy na Kobiecych Sercach i jestem ewidentnym przykładem miłości obsesyjnej i kochania za bardzo. Nie wiem co robic ;/

Kojrzycie grupę wsparcia we Wrocławiu?

Ktoś brał udział w slaa? Nie mając problemów z seksm tylko z miłością?

Dzień dobry

a jaki masz problem?
i jakiej pomocy potrzebujesz?

Poszukać doświadczonego psychoterapeuty i podjąć własną terapię.

Tak wiem. Problem w tym,ze musialam wyprowadzic sie z wlasnego domu przez matke. Pracuje i studiuje i poki co nie stac mnie na terapię...dopiero niedawno zdalam sobie sprawe z tego jak powazny problem mam.

Muna29 oprocz tego, co dziewczyny napisaly warto zajrzeć na wątek "Być drugą i macochą"...

sayonara Egon,ja dziś wreszcie serio zadaję sobie pytanie- jak długo jeszcze wytrzymam, bo zaczynam tracić nadzieję, że coś się kiedykolwiek zmieni...usłyszałam znowu, że jestem chora i powinnam się leczyć, bo "normalni" ludzie czasem się zdradzają, nawet jak kochają. Będąc "nienormalna" może mam jeszcze szansę na znalezienie faceta tak jak ja "nienormalnego".

sayonara Nigdy bym nie pomyślała że nie tylko mnie dotkną ten problem "że jestem chora" i mam się leczyć. U mnie tak było przez 14 lat małżeństwa. żadnych kłótni tylko mój kwitował problem że nie dorosłam albo że mam iść się leczyć bo mam coś z głową-tylko dla tego że próbowałam walczyć o to żeby był w domu więcej czasu lub żeby poświęcał nam wiecej uwagi i żebym mogła czuć że jestem dla niego ważna. 
Tak na marginesie dodam że mój mąż to DDA a uświadomiła mi to dopiero terapeutka.

Już się zapisałaś.

Czytam to wszystko i odnajduje siebie walczę cały czas , zostawił mnie ale wciąż atakuje bo ja się wycofałam nie walczę o powrót i o niego.
DZIĘKUJE CI BRENNE ;-) za książki które mi wysłałaś naprawdę mi bardzo pomogły i staram się jak mogę chodź czasem bardzo boli.

Trzymajcie się dziewczyny.

Sam fakt że nie czuje strachu jak coś mówię przynosi mi ulge , bo zawsze było źle co nie powiedziałam było przeciwko mnie . W pracy w końcu złapałam z ludźmi dobry kontakt okazało się że są naprawdę wspaniali , wcześniej byłam samotnikiem bo rozmowa z jakimś facetem= zdrada, koleżanki też nie za bardzo bo piszą i dzwonia . Zabiłam siebie na czas związku a teraz co zrobiłam zapisałam się w końcu na prawo jazdy bo ciągle tylko słyszałam że będę je mogła zrobić jak nie będziemy ze sobą bo on mnie będzie woził a ja głupia słuchałam i dzwigalam zakupu i nie prosiłam żeby gdzieś mnie zawiózł jak potrzebowałam bo zawsze były nerwy a teraz wychodząc po zapisaniu się i zapłaceniu czułam radość i duży przypływ pozytywnej energii wspaniałe uczucie:-)))))
Książki możesz mi wysłać jakie masz bo chce to przerobić i żyć dla siebie będę bardzo wdzięczna i jak byś miała ten Szantaż emocjonalnych bo wysłałaś mi ale nie mogę go pobrać.
Z góry dziękuję
Pozdrawiam wszystkie walczące:-))

Ja też co chwilę słyszę jaka jestem zła jeszcze jakiś czas temu to bym przepraszała za wszystko , a teraz to mysle tyle jego co sobie pogada bo widzę już tylko swoją prawdę , wiem jaka jestem wiem że mam wady ale gdy wszystko przemyślałam spokojnie to zrozumiałam że to jego obraz jest krzywy jak pomyślę że przepraszałam za to że pozmywalam i naczynia leżą na suszarce bo się suszą to sama nie mogę się nadziwić. I już mnie nie rusza jak słyszę że pewnie się gdzieś ku.... Albo jeszcze gorzej. Między czasie dostałam podwyżkę co też mnie umocniło że ktoś mnie docenia i coś potrafię. Strach się pojawia ale jak go przeskocze to radość jest wspaniała:-)
Mam pytanie był ktoś na spotkaniach Al-Anon ????

Ja rowniez przepraszalam za wszystko....teraz nie zawsze
Ksiazki nie poszly bo padlam wczoraj. 
Niestety nie mieszkam w Polsce i nie moge pomóc co do al anon. A tak wlasciwie, to czego chcesz sie dowiedziec o al anon?

Zrozumiesz w końcu mnie zostawiał za każdym razem kiedy tylko miałam inne zdanie niż on zawsze ja przepraszałam błagałam zero szacunku do siebie samej wiedziałam że to zle ale tak chciałam go mieć a teraz mam chwilę że mnie boli ale wycofałam się on mnie zostawił więc przyjęłam jego zdanie i wzięłam się za siebie zaczełam zastanawiać się czego ja chce i mimo strachu to robić a po tym przychodzi wspaniałe uczucie radość której nie miałam od dawna , i zobaczyłam ludzi którzy są i bardzo mnie wspierają wcześniej ich nie widziałam bo był mój książe. Nawet teraz jak rano dostanę esemesa o treści .. bardzo poniżającej nie mam w sobie strachu . Daz radę to przezwyciężyć ale musisz zawalczyć o siebie nawet jeśli to by miały być małe kroki a zobaczysz jaki kamień spadnie ci z serca i tego co bardzo życzę :-))))

Jak bym czytała się za nim zaczęłam słuchać co czuje a nie myślała że mój miś się zmieni. Smutne to

Ja też tak robiłam ale to on pomagał też mi uczyć się żyć bez niego jak się obrażał i znikał na ileś dni to przyszedł moment że odczuwałam ulge że nie muszę się spinać biec zrobić obiad i znów usłyszeć że makaron jest do d... Też prosiłam wręcz błagałam ale zaczynało mnie to dusić. Na terapię na razie się nie zdecydowałam , czytam dużo książek na ten temat , piszę dziennik wdzięczności kupiłam zeszyt który mi się najbardziej podobał i piszę w nim najważniejsze rzeczy z książek moje odczucia, plany, marzenia , oglądam kobiety na YouTube które to przeszły i robię kroki do przodu nawet jak czuje strach ,medytuje stres odchodzi a jak czuje przypływ tęsknoty otwieram moja liste jego zachowań do mnie słów których najgorszemu wrogowi nie życzę i odczuwam ulge że już tego nie znoszę . Każdy dzień traktuje jak wyzwanie i pokonanie siebie i życzę ci żebyś doszła do tego etapu , bo on daje radość i wszyscy widzą u mnie zmiany nawet czasem jakiś komplement usłyszę a wcześniej sama na siebie patrzeć nie mogłam że moje życie tak wygląda.

Mi sie wydaje ze nie bede umiala bez niego zyc. Nie wyobrazam sobie tego po prostu mimo ze nie mieszkamy razem i widujemy sie rzadko. Dwa razy juz rozstawalam sie z partnerami i za kazdym razem strasznie to przezywalam. Boje sie ze teraz bedzie jeszcze gorzej,a nie chce tez od poczatku szukac nowej milosci,juz najmlodsza nie jestem. Jestem w blednym kole i nie umiem sobie z tym poradzic.

Ja nawet wiem ze to uzaleznienie,od czulosci,od tego ze jestem dla kogos wazna i potrzebna. Mam niestety bardzo slaba psychike,nawet terapeuta nie potrafi mi przegadac do rozumu. Sa chwile ze wydaje mi sie ze bez niego bede szczesliwa a sa i takie kiedy cierpie strasznie i wrecz wyje do poduszki. Jestem totalnie rozbita psychicznie i jakby tkwie w zawieszeniu,zamiast samej zerwac raz a dobrze,definitywnie. On zrywal ze mna mnostwo razy i ostatecznie zawsze wracal. A teraz mam wrazenie ze mimo ze pisze ze kocha to tak nie jest i prosze go i blagam zeby mnie nie zostawial. Totalnie sie ponizylam

Tu się zgodzę i obiema rękami podpiszę.
Zobacz ile sprzeczności tu piszesz jesteś ważna??? Jak on ci to okazuje odchodząc???o jakim rodzaju czułości mówisz???? O tej kiedy on ma ochotę ją dać czy kiedy ty też jej potrzebujesz dostajesz??? Czy możesz mu o wszystkim powiedzieć ??? Czy dba o twoje potrzeby ??? To są ważne pytania ja sobie je stawiałam sama pisząc odpowiedzi byłam wściekła na to co sama odpisuje na niego na cały ten syf który sama sobie zgotowalam . Płakałam jak małe dziecko bo każda odpowiedz nie była z tym co pragne z tym co dawałam jemu ale pozwoliłam na to by tak to wyglądało. Jest ciężko ale sama musisz wybrać czy za jakiś czas chcesz być naprawdę szczęśliwa czy czekać jak on może znajdzie inną bo ty już będziesz całkowicie nikim dla niego.

Alyjah, czy moglabys wyslac do mnie maila? Probowalam przed chwilą wyslac Ci ksiazki i z jakiegos powodu wrócilo jako niedostarczone.  Nie wiem, chyba cos pokręciłam, więc może lepiej zacząć od początku

Hej, ja mam pytanie do Was dziewczyny, czy pomimo tytulowej przypadlosci udalo sie ktorejs z Was rozpoczac wartosciowy zwiazek ? Ja juz trace nadzieje.

U mnie za krótki okres ale nie będę szukać na sile ważne żebym ze sobą czuła się dobrze i myślę , że miłość się pojawi ;-)

Zacznij czytac wątek od początku, to wiele wniesie w spojrzenie na świat i niektóre zachowania.
Czy dla Ciebie rozpoczęcie nowego związku jest celem?
Pytam, poniewaz w kazdej ksiazce mozna przeczytac i dziewczyny na forum wciąż to powtarzają: najwazniejsze jest aby pokochac siebie i czuc sie dobrze w swoim towarzystwie a reszta sama przyjdzie

Woohooo- jeszcze chwila i będziesz śmigać.
Bardzo się cieszę razem z Tobą