Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo - Netkobiety.pl

Emocja opisz swoją historię, może jak wyrzucisz to z siebie poczujesz się lepiej, a i my będziemy mogły Ci lepiej pomóc

Dobrze, opisze, robie to pierwszy raz na forum publicznym...boje się ale ok
Poznałam go gdy miałam 17 lat, tak zaczęła się z nim przygoda mojego zycia. Nasze bycie razem było bardzo niestabilne ciagle kłotnie rozstania i powroty, gdy się rozstawaliśmy on wracal do swojej bylej dziewczyny i tak się to ciagneło az do 2004 roku.
Wtedy po kolejnym rozstaniu i powrocie powiedziałam ze jak tak dłużej nie mogę , ze albo zaczynamy zyc razem, bierzemy slub albo rozstajemy się i zaczynamy układac sobie zycie na nowo z kims innym.
Wzielismy slub w 2005 roku, zamieszkaliśmy razem u mnie z moja mama. Pierwsza kłotnia i jego wyprowadzka w poł roku po slubie, wyprowadził się do rodziców. Tak się zaczęła historia która sciagneła mnie w doł. Wyprowadzek w ciągu 10 lat małzenstwa było 7 , 8 zakonczona rozwodem.
Mniej więcej na pare lat przed rozwodem zaczęła chorować moja tesciowa, ( rak). Były mąż często jedził do rodziców , do matki, wspierałam jak mogłam. Tesciowa umarła. Zaczeły się problemy z moja mama, chorowała na serce, i 15 lat na cukrzyce. Zajełam się mama, szpitale, szukanie ratunku, w domu duszenie się. Tamten czas wspominam jako ciagła walke, i strach, paniczny strach ze nie dam rady jej uratować, ze nie zdążę...... Trwało to długo, codzienne SOR, lekarze , wiozłam ja do szpitala tam leki i rano do domu albo na 3 dni do szpitala i do domu, i tak cały czas. Przez prywatnego lekarza udało mi się znalesc dojcie do szpiatal, gdzie podjeli się operacji choć dawali tylko 20% szans na przezycie. Mtako jaja ja byłam wyczerpana tym wszystkim, zmeczona , pełna strachu, leku...... Powiadomiłam siostrę , która przebywała za garnica, scignełam ja do Polski. Pamietam , ze w dniu kiedy przyleciała do Polski ja pojechałam po nia na lotnisko , wrociłysmy , kawa i do mamy do szpitala, mój mąż pakował się w tym czasie ( stwierdził, ze nie będzie tolerował białego małżnestwa) Pamietam szok siostry, ja była już tak zmeczona i wyczerpana ze powiedziała siostrze niech robi co chce ja już nie mam siły, jedziemy do mamy.
Pojechałysmy, maz wtedy się nie wyprowdził, został po rozmowie z siostra.
Po operacji mama zaczęła się dziwnie zachowywać,( wykryto demencje starcza a przez niedotlenienie długotrwałe mózgu ten stan się szybko pogorszył). Sistra wyjechała , ja się opiekowałam mama ( nie pracowałam). Byłam zalezna finansowo od męża,
Do 2015 roku takich akcji z jego wyprowadzka przezylam 5. W 2014 roku pokolejnej akcji z wyprowadzka która nie doszła do skutku, poszukałam pracy. Znalazłam, ale w międzyczasie mama upadła i się połamała i taka przywieźli mi do domu, leżaca , niezdolna do samodzielnego funkcjonowania. Znow zajęłam się nia, strcailam prace i znow się zaczęło szantaże meza.
Pamietam, ze poprosiłam go by wieczorem podał mamie leki i kolacje a ja pojade do galerii, chciałam na chwile uciec, zapomnieć , odciąć się...tak miałam dosyć mamy jej choroby i meza który tylko codziennie mnie atakowal o seks, Usłyszłam......cytuje WYPIERDALAJ GDZIE CHCESZ TYLKO DAJ MI DUPY, JESTEM NIESZCZESLIWY CHCE ROZOWDU... Pekłam , po prostu peklam, kaząłm mu się spakować i ywniesc do rodziców, zrobił to. 4 maja 2015 roku a 10 maja był już pozew w sadzie który on złożył.
Załamałm się, zostałam z chora mam bez pracy , bez srodkow do zycia, miałam probe samobojcza, próbowałam ratować, małzenswoi mame jednocześnie ale nie dałam rady Od lipca jestem rozowdka, i jestmi tak ciężko....nie rozumiem co się z nami stało, dlaczego....

Wybrałaś sobie wybuchowego faceta dla którego rozstanie/wyprowadzka to panaceum na wszystko - szkoda, że weszłaś w to małżeństwo, ale rozumiem zaślepienie miłością.
Załamywać się jednak z tego powodu nie powinnaś. Prawdopodobnie ucierpiał domowy budżet, ale co poza tym? I tak nie miałaś od niego wsparcia, tylko fochy o brak seksu w sytuacji, gdy jesteś zrozpaczona chorobą mamy. Tak się nie zachowuje kochający, normalny partner. Trafiłaś na jakąś rozhisteryzowaną panienkę, a nie mężczyznę. Tak naprawdę był Ci on zupełnie niepotrzebny, jedynie dokładał Ci niepotrzebnych zmartwień. Popatrz na to z tej strony. Odchodząc od Ciebie wyświadczył Ci przysługę - zakładam, że nie jesteś na końcu życia i nic nie stoi na przeszkodzie byś poznała kogoś, kto będzie dla Ciebie oparciem. Bo po co Ci facet, na którym się nie można oprzeć?

Witajcie. Przeglądając strony na temat uzależnienia od miłości trafiłam tutaj. Trochę tak dziwnie zwierzać się ze swoich problemów na  forum, ale przerasta mnie to. Opisze swoją sytuację.. Kocham mężczyznę, z którym nie byłam, nie jestem i nigdy nie będę. Jest to znajomość na odległość <widzieliśmy się kilka razy>, on mnie traktuje jak koleżankę i tak było od samego początku. Widzę to dopiero teraz. To ja przez prawie 2 lata znajomości żyłam złudzeniami. Kierowałam się bardziej swoją wyobraźnią, niż tym, jaki jest naprawdę. Uzależniłam się od kontaktu z nim, ciągnęłam to na siłę. Doszło do tego, że w każdym szczególe doszukiwałam się czegoś więcej, miałam do niego pretensje o byle co.. Liczyłam, że coś z  tego będzie, chociaż nie miałoby to sensu. Na początku, gdy się poznaliśmy było fajnie, normalnie. Gdy ja się zaczęłam coraz bardziej angażować, u niego było dokładnie przeciwnie. Tak po niecałym roku od momentu zawarcia znajomości, inicjatywa była WYŁĄCZNIE po mojej stronie. To ja pisałam, starałam się, utrzymywałam kontakt itd.. Dużo wycierpiałam z jego powodu, wpadłam w depresję, ale nadal nie potrafiłam odpuścić. On czasem nie odzywał się do kilka tygodni, zwyczajnie miał mnie gdzieś, ale to JA się o to obwiniałam, nie wytrzymywałam i w końcu odzywałam się. Dokładnie 1 stycznia tego roku postanowiłam wziąć się w garść, zerwać kontakt i zadbać o swoje szczęście. Odeszłam bez słowa, usunęłam numer, zablokowałam na fb itd. On oczywiście nie szukał żadnego kontaktu ze mną. Po 3 miesiącach znowu zaczęłam myśleć, w końcu napisałam. Na początku było w porządku, nawet trochę się angażował, przez co znowu zaczęło mi zależeć. Oczywiście z jego strony czar tak szybko prysł, jak się zaczął. Wiem, że ta znajomość do niczego nie prowadzi, ale nie potrafię z niego zrezygnować. Czy utrzymujemy kontakt, czy nie i tak cierpię. Gdy nie piszemy kilka dni czuję się 'jak narkoman na głodzie'. z trudem powstrzymuję, żeby się nie odezwać, ale gdy po kilku dniach jest mi lepiej i tak napiszę do niego. Myślę sobie wtedy, że może już mi przeszło, że moje zachowanie jest głupie, że jestem w stanie z nim pogadać bez większych emocji, a później cierpię.. Wiem, że mam problem, ale nie wiem, jak się z tym uporać. Postanawiam sobie coś tylko po to, żeby za kilka dni to złamać. Wiem z czego to wynika, że taka jestem, natomiast nie mam siły, żeby to skończyć. Pisze tutaj, żebyście mi powiedzieli, że dobrze robię, że powinnam odpuścić, odciąć się od niego.. Żebyście mi poradzili, jak mam się pogodzić z tym, jak to zaakceptować. Może któraś z was tkwiła w podobnej relacji? Poza tym prowadzę kilka innych znajomości wirtualnie, ale bez  zaangażowania emocjonalnego. Łatwiej jest mi wchodzić w relacje damsko-męskie na odległość.. Nie wiem.. boję się miłości, odrzucenia? Kwestia złych wzorców.. Ciężko jest walczyć o siebie, ale chciałabym stworzyć kiedyś zdrowy związek, zamiast jakichś chorych relacji, ale jak na razie chyba nie umiem.. Proszę was o jakieś wsparcie

Słuchajcie moje drogie Panie Postów tutaj jest bardzo dużo, a nie mam zbytnio czasu, aby wszystko przeglądać. Mam nadzieję, że wybaczycie i odpowiecie Co według Was znaczy kochać za bardzo? Wydaje mi się, że zauważyłam u siebie coś w tym stylu, ale może mi się tylko wydaje... Ogólnie jestem w udanym związku, czuję się bardzo szczęśliwa, ale czuję czasem jakbym więcej dawała z siebie niż mój chłopak i że czasem zbyt wiele poświęcam. A poświęcam w sumie wszystko co mam. Czy to właśnie jest kochanie za bardzo? Uzależnienie od miłości?

Tylko pytanie jak sobie z tym radzić? To jeśli chcesz opisz swoją sytuację dokładniej

A wracając do mojego poprzedniego postu uzupełnię, że nie wytrzymałam i odezwałam się. Zrobiłam to, ponieważ wiem, że ja też się zachowuję nie fair w stosunku do niego. Powiedziałam czego ja oczekuję, jeśli on chce nadal utrzymać kontakt.. Teraz tylko módlcie się, żebym wytrzymała i nie napisała znowu pierwsza. Ech życie..

Witam was moje kochane ! Dołączam jako nowa.. kochajaca za bardzo.. nigdy nie przypuszczałabym w czym leży problem dopóki nie uświadomiła mi tgo moja Pani psycholog.. zgłosiłam sie do niej po ponad rocznym rozstaniu z chłopakiem (zwiazek 5-letni) po któym nie mogłam -mino tak długiego odstępu czasu po rozstaniu- sobie poradzić.
Obecnie nie jesteśmy razem już 1,5 roku, a ja dalej nie pogodziłam się ze wszystkim, kochałam za bardzo, poświęcałam się za bardzo, byłam zawsze pomocna- a on po prostu poszedł sobie do innej w jednej chwili załamało mi się całe życie.

Obecnie jestem w trakcie zapoznawania się z informacjami odnośnie kobiet kochających za bardzo, polecam ksiażkę Pani Robin Norwood "kobiety kochające za bardzo" ...

wchodząc na to forum po ilości postów dopiero zdałam sobie sprawę, jak duża jest nas ilość...

Byla_narzeczona, a jaka jest Twoja historia? Po nicku domyślam się, że przez pewne doświadczenia także przeszłaś?

Witajcie. Jako obecnie bezrobotna osoba, mam więcej czasu na szukanie dla siebie pomocy (z racji sytuacji najlepiej bezpłatnej). 6 lat temu, po 20 latach małżeństwa (w którym nie pracowałam zajmując się chorą córką i synem ) rozwiodłam się z mężem, który znęcał się nade mną i miał problemy z alkoholem. Rozwód orzeczony z jego winy, po drodze dwa wyroki karne... Jeszcze 2 lata mieszkaliśmy w jednym pokoju i nie muszę chyba opowiadać co przeżywałam... Tymczasem lata mijają, mój ex mąż bardzo szybko znalazł nową partnerkę, z którą jest szczęśliwy, a ja? Ja.... nie mogę się pogodzić z tym, że to mnie skrzywdzono, to mnie rozbito rodzinę, to ja choruję i leczę się od 7 lat na depresję, a ten który to uczynił właściwie czuje się nagrodzony. W moich oczach nie poniósł kary, ale tak naprawdę moje rozgoryczenie dotyczy tego, że cały czas bardziej niż na sobie skupiam się na nim (czy nie tęskni.... tak jak ja...... czy faktycznie jest szczęśliwy.... dlaczego o mnie nie walczył, jeśli twierdził, że kocha?) mnożą się pytania, a ja zamiast zadbać o siebie bardziej (uczęszczałam na różnego rodzaju terapię, ale a to czekałam pół roku, a to skończył się przeznaczony dla mnie czas) krążę myślami wokół człowieka, który był całym moim życiem (doprowadzając dzieci do złości). W trakcie rozwodu powiedziałam pewne zdanie, które po latach dźwięczy mi w uszach, dając do zrozumienia w czym tkwi mój problem: JA KOCHAŁAM ZA NAS DWOJE... Teoretycznie jestem wyposażona w wiedzę na ten temat i cóż z tego, jak życie daje w tyłek, a ja co raz gorzej sobie radzę. Dwoje dorosłych dzieci poszło w świat, koleżanek już nie chcę zamęczać swoimi problemami, a sama... sama nie umiem sobie pomóc i tonę.... Pomyślałam, że może tu znajdę bratnie dusze, które rozumieją problem i nie będą całej winy zwalać na mnie...

ojej nie sądziłam że mój wątek przetrwa tyle lat i się tak rozwinie . Jako założycielka tego wątku chciałam wam powiedzieć że jest dobrze
jestem szczęśliwa, zostałam poproszona o rękę  i za rok biorę ślub z miłością mojego życia.
Były który zrobił dziecko innej, od kiedy dowiedział się o ślubie teraz nie daje mi spokoju. Przyznał się że nie jest szczęśliwy w swoim małżeństwie że żałuje że nie kocha żony że tylko ze mną było mu dobrze. Ale wiecie co ?? mam to gdzieś.
Jeszcze 5 lat temu dałabym wszystko aby to od niego usłyszeć, ale jak widać KARMA WRACA !!

Odeszłam... 2 tygodnie temu... jak nie wracać? Jak do niego jie odzywac sie juz nigdy wiecej? Jak nie patrzec wstecz skoro tyle wspomnien I tak tesknie?

Przede wszystkim potrzeba ogromnego samozaparcia. Wspomnienia nie znikną z dnia na dzień, trzeba się z czasem przyzwyczaić do myśli, że to już jedynie przeszłość i powoli o niej zapominać, aby zaczęło się zacierać. Małymi kroczkami do przodu. Zająć się czymś innym, hobby, spotkania ze znajomymi, wszystko jedno. Jeśli odczuwasz taką potrzebę, wałkuj ten temat z przyjaciółmi, aż Ci zbrzydnie. Np. jak tak robiłam i w końcu sama stwierdziłam "No żesz kur*a, ile można!". Jeśli on się odezwie, zdusić cały ból, uspokoić się, spojrzeć na to zimno i nie odpisywać/odbierać. Pielęgnować w sobie jedynie te złe wspomnienia, nie te dobre (ludzie w tęsknocie mają skłonność do zapominania win byłego partnera, a nagle przypominają sobie wszystkie pozytywy). W końcu nadejdzie dzień, w którym spojrzysz na to wszystko innym, świeżym okiem i będziesz się zastanawiać, jak mogłaś tak wariować na punkcie tego konkretnego kogoś.

Na koniec napiszę, co tam u mnie, bo się w tym temacie trochę udzielałam.
Mimo ostatecznego zerwania kontaktu z byłym (druga połowa ubiegłego roku) i osiągnięcia jako takiego spokoju nadal byłam w pewnych sprawach rozedrgana. Już go nie kochałam, ale cienie przeszłości zostały - przede wszystkim niska samoocena. Z jednej strony wiedziałam, ile jestem warta, z drugiej byłam (i nadal jestem zresztą) świadoma, że po ostatnim związku jestem osobą zaburzoną. Byłam przekonana, że na tym etapie potrafię stworzyć związek jedynie z tak samo zaburzoną osobą, nawet sobie takiego faceta znalazłam. Na szczęście on był za bardzo podobny do mnie, nastąpił konflikt interesów, bo i ja potrzebowałam adrenaliny, i on - a nie potrafiliśmy jej sobie dać jako osoby rozwalone i uległe.
W końcu, nieco ponad 2 tygodnie temu, spotkałam się nagle z dawnym znajomym, z którym nie miałam bezpośredniego kontaktu od 9 lat. Coś zaiskrzyło niespodziewanie. Jeszcze tego samego wieczoru zdecydowaliśmy się spróbować. Na samym początku było koszmarnie z mojej strony. On jest zupełnie normalnym facetem. Nigdy nie spotkałam kogoś, kto wręcz nosiłby mnie na rękach, przejmował się moim zdaniem, dla którego spędzanie czasu z kobietą to nie wyjście na browar i upicie się, a np. zwykła wycieczka rowerowa czy leżenie na kocu nad Wisłą. Kto dawałby mi moją własną przestrzeń i nie robił z tego powodu awantur. Wszystko to, co jest tak ogólnie normalne, jest dla mnie nowością i miałam szczerze mówiąc ochotę rzucić to w diabły i poszukać źródła adrenaliny, od której uzależnił mnie były. Kogoś, z kim znowu mogłabym się upić, kto traktowałby mnie przedmiotowo, którego musiałabym się prosić o spotkanie, kto wymagałby ode mnie roli kucharki i sprzątaczki bez pomocy. Wiedziałam jednak, że to jest chore myślenie i postanowiłam się przemóc. Powolutku daje to jakieś rezultaty. Zaczynam doceniać zupełny brak adrenaliny. Zaczynam doceniać zaufanie. To, że nie ma alkoholu. Że on jest zawsze, kiedy go potrzebuję i nie robi pretensji. Że potrafi na mnie czekać, gdy się mocno spóźniam przez mój nienormowany czas pracy i jest zadowolony, gdy w końcu przyjdę. Że mnie odprowadza zawsze na przystanek i oczekuje, że napiszę, jak wrócę - a jeśli nie piszę za długo, to dzwoni, czy na pewno jest OK.
To jest coś strasznego. Gdy jest się przez lata traktowaną jak szmata, trudno z tego wyjść. Co będzie dalej: nie wiem. Dalej mam wrażenie, że taka osoba jak ja nie zasługuje na takiego mężczyznę. Jestem cholernie zagubiona.

Nie. Nie rozumiem Ciebie.
Znasz siebie, masz partnera, wiesz jak wyglądał Twój związek z nim, a mimo to... . To nie błąd, to decyzja, by wieść takie, nie inne życie. Zresztą, to nie Ty podjęłaś kilkanaście lat temu o rezygnacji z tej znajomości, tylko bliscy odizolowali Cię.

Prosisz o wsparcie. W czym?
Niezależnie od Twej odpowiedzi, przeczytaj to, co napisałaś. Wedle Twych słów nie jesteś za nic odpowiedzialną, to nie Ty podejmujesz decyzje, to nie Ty dokonujesz wyborów. Tymczasem:

Nie zawsze.

Poradzisz sobie, gdy uwierzysz, że jesteś do tego zdolna.
Determinacji życzę.

No właśnie.To są te wybory gdzie nie ma nic po środku czyli jego reakcja"Kochanie jak Cię to tak drażni to zrezygnuję z tego".
Trzeba albo zaakceptować albo odejść.Nie chodzi mi o rzeczy bardzo ważne ale o głupoty aczkolwiek jak się tego nazbiera to boli.

Przerabiałam to kilkanaście lat temu ale do dziś we mnie to siedzi.
Ja żałuję ,że nie odeszłam po pierwszej zniewadze.

Napisz coś więcej.Jak on Cię traktuje?
Co przy nim czujesz?

Też staram sie przeczytać cały wątek.Jestem na 9 str.

Wielokropek, dzięki za pytania.

(...) "jeśli nie spodoba mi się strój, któy wybrałaś, to ze mną nie pójdziesz" (...)
" jak Ci się nie podoba, to się wyprowadź" (...)

Tego typu zachowań już nie mam zamiaru akceptować...:

- na imprezę strój wybrałam sama - trochę się poboczył i mu przeszło.
- tekstu :" jak Ci się nie podoba, to się wyprowadź" nie słyszałam już dawno, a jeśli jeszcze raz usłyszę to cóż, wyprowadzę się. (mam przynajmnieję nadzieję, że starczy mi odwagi...)

Bardzo się pogubiłam i już sama nie wiem ( nie mówię o przypadkach podanych powyżej, tu wiem co jest dla mnie niedopuszczalne), w czym przesadzam i sama ograniczam jego wolność, a gdzie powinnam walczyć o swoje. Ale chyba nie ma innego drogowskazu niż emocje.

Chociaż w moim poprzednim związku przykładowo bardzo mnie bolało, że partner gdzieś beze mnie wyjeżdżał i potrafiłam zrobić mu o to awanturę. Bolao mnie to bowiem niemiłosiernie. A teraz wiem, że dałabym partnerowi w tej kwestii wolność...

Kociamama - ja już na 79 str, samo czytanie innych historii dużo daje, i prawdę mówiąc jestem ciekawa co się wydarzy u moich forumowych bohaterek. Dziwne trochę uczucie, bo często mam ochotę coś napisać, doradzić... a potem się łapie na tym, że to już zamierzchłe czasy...

akceptacjo, kilka zdań komentarza.

Ograniczasz jego wolność? Na pewno nie wiesz, w czym przesadzasz, a gdzie nie?
Związek, w którym trzeba walczyć o cokolwiek jest toksycznym.
Nikomu nie można dać wolności w jakiejś kwestii, człowiek (z wyłączeniem niewolnictwa, feudalizmu, it.p.) jest wolną istotą.

Jeśli jest to głupota (a jest), to dlaczego chcesz łazić za nim i prosić, by ją usunął?

Zastanów się, czy nie przeszkadza Ci, że oddycha/je/śpi/nosi koszule. Może też powinien to zmienić, by nie było Ci przykro.

Prześmiewczy ton? Dopasowałam się do zaproponowanego przez Ciebie.

Wiecie co, bo ja się leczę z tego, że kiedyś w oógle granic nie stawiałam,( to na co sobie pozwalałam woła o pomstę do nieba...) i teraz się uczę na nowo i stąd moje rozmyślania, które mogę się niektórym wydać dziwne...

Witajcie :)Tak ja też kochałam za bardzo. Poznaliśmy się na portalu zaczęliśmy się spotykać mieszkamy w Anglii ale w różnych miastach spotykaliśmy się co dwa tygodnie czasami co tydzień. Zakochałam się bardzo podobał mi się byłam szczęśliwa po 3miesiącach dostałam pierścionek zaręczynowy mówił że mnie kocha i jestem najważniejsza. I się zaczęło alkochol był na pierwszym planie zdarzało mu się przyjeżdżać po alkoholu tłumacząc się że wypił jedno piwo. Czasami nie odbierał i nie mógł dojechać bo gdzieś poszedł z towarzystwem wybaczalam mu przepraszal przekupywal prezentami dobrze zarabiał miał pieniądze. Każdy weekend był alkochol jakieś piwko drink knajpka koło domu itd. Miałam dosyć byłam zmęczona tym czułam jakby ciągnął mnie w ten nałóg. Protestowalam obiecywał poprawę i znowu było to samo. Zaczął się robić agresywny do mnie w miejscach publicznych potrafił ponizac  to było okropne. Potem przepraszal. Starał mi się wynagrodzić prezentami. Mój syn zaczął się go bać bo tylko krzyczał w domu z byle jakiego powodu. Kazał mi włosy hodować i nie podobało mu się jak się ubieram albo nie taki makijaż albo że mój syn ma za dużo. Brnelam w to wszystko starałam się a on robił co chciał.5czerwca byliśmy w knajpie bo były jego urodziny przesadził z piciem i zaczął się rzucać do kobiety postanowiłam wyjść i zakończyć imprezę w drodze do domu zostałam pobita 2 tyg nie chodziłam do pracy krylam go ze to nas napadli aż wybuchlam nie dałam rady dłużej po wszystkich cierpieniach strachu wymuszanego seksu. Kazał mi wykasowac zdjęcia wiadomości nie zrobiłam tego. Moja mama i syn się dowiedzieli prawdy zglosilam na policję odbędzie się sprawa bo się wyparl ale prokurator nie wierzy mu zatrzymano telefon i po zaplaceniu kaucji wyszedł ma zakaz zbliżania się do mego miasta. To straszne co przeszłam jestem na zwolnieniu bo nie dam rady jeszcze się pozbierać niszczyl mnie a ja mu na to pozwalalam. Czułam się jak Szmata tak jak mnie nazwał jak z nim skończyłam. Ale wiem że się podniose dla siebie dla syna bo życie jest piękne :)Pozdrawiam

Jednak jestem czarownicą!
Zaglądnęłam po tylu miesiącach nieobecności i cóż me błękitne oczy przeczytały?!

Kochana matko tego wątku, GRATULUJĘ!
Życzę Ci wszystkiego, na co sobie zasłużyłaś. I zapewne zrozumiesz, dlaczego nie piszę, że "wszystko będzie dobrze". Napiszę - z wszystkim sobie poradzisz. Ściskam Cię z całych sił.

A Wam wszystkim, które jesteście na początku drogi napiszę (z tej lepszej strony życia): Wszystko zależy od Was. Wszystko w Waszych rękach.
Niektórzy piszą - jutro będzie lepiej. Wg mnie to głupota, która wciąż Was zatrzymuje. Ja napiszę - już DZIŚ i WCZORAJ mogło być lepsze!

Do roboty, dziewczyny!!!

Cześć,

Trafiłam tutaj, bo jestem w trakcie czytania książki Robin Norwood, niedawno zaczęłam też terapię indywidualną dla DDA, a za parę dni zaczynam spotkania grupy DDA... Zaczyna się dużo we mnie zmieniać pod wypływem terapii, a odkrycie że jestem KKZB w końcu naprowadziło mnie na przyczyny mojej blokady twórczej, na którą cierpię od wielu lat... Jestem z rodziny plastyków i sama od dziecka wiązałam swoją przyszłość ze sztuką, odziedziczyłam talenty manualne i zmysł estetyczny i pielęgnowałam je do liceum, póki totalnie nie wciągnęłam się w miłosne zawirowania...  Mimo wyprowadzki z dysfunkcyjnego domu w młodym wieku do tej pory nie mogę się uwolnić od wpływu toksycznej matki, a nasze ciągle starcia odreagowywałam najczęściej szukając ulgi w ramionach mężczyzny ta nowa świadomość wpływa na mnie motywująco i wywołuje bezsilność równocześnie - za duża ilość wiedzy o mnie spływa z różnych źródeł bez większej kontroli. Terapeutka z miejskiego ośrodka ustala bardzo nieregularne spotkania, poza nią do tej pory cały proces uświadamiania mnie leżał po stronie mężczyzny, który jest moim kochankiem... Dopóki nie odkryłam w sobie syndromu KKZB nie widziałam w tym nic podejrzanego, traktowałam wręcz jego pojawienie się w moim życiu jako dar i szansę na uzdrowienie - niestety, nie miałam pojęcia o tym, że to tylko wspaniały pretekst do uzależnienia się... Zbagatelizowałam ryzyko naszych spotkań do tego stopnia, że zaszłam w ciążę. Po raz kolejny straciłam kontrolę nad swoim życiem, pomimo produktywnych zmian w swoim otoczeniu i życiu codziennym, jakimi poskutkowała terapia... W moim otoczeniu nie ma niestety innej osoby niż on, z kim mogłabym bez ogródek rozmawiać o skali swoich problemów, dlatego trafiłam na to forum, licząc, że być może kontakt z którąś z was doda mi otuchy i podtrzyma w pracy nad sobą. Na porządną terapię niestety mnie nie stać, dlatego też korzystam z pomocy państwowych placówek, ale czuję straszliwy niedosyt...

Niestety , też mnie nigdy intuicja nie myliła... A próbowałam siebie sama oszukiwac. Po prostu mam tendencję do trafiania na dupków, którzy odbierają mi nadzieję na znalezienie kogoś uczciwego..

Dziewczyno, taka jesteś młoda, ty możesz jeszcze wszystko. Naprawdę chcesz tak przeżyć resztę swojego życia?

Bo zacytowany tekst jest o Tobie i o Twym mężu.

Powtórzę pytanie.
Co musi się stać, co on musi zrobić, byś podjęła decyzję o życiu z godnością?

Po przeczytaniu inf. o cyklu przemocy wiesz, że nie będzie lepiej, że wasz przemocowy taniec będzie się powtarzał. Do kiedy? Co jest Twym dnem?

Edycja:
Dopisałaś, więc i ja to czynię.

Większość z tego co do tej pory napisałaś, to powody dla których jesteś z przemocowcem, dla których do niego wracasz. Czy szukasz sposobu rozwiązania swego problemu?

Powodów? Choć to jest odpowiedź na moje pytanie.

Nurkuj dalej, obyś jak najszybciej dotknęła swego dna.

Twierdzisz, że nie znalazłaś siły. Nic dziwnego. Ukrywanie przeżywanych uczuć, zaprzeczanie rzeczywistości wymaga olbrzymiej siły, nie masz jej na opuszczenie toksycznego związku..

Wielokropku, niestety historia powtórzyła się już tyle razy, że nikt nie traktuje mnie serio- i na prawdę im się nie dziwię. Wiąże się to z tym, że nie bardzo mam z kim rzeczowo o tym porozmawiać.
Nie mam nikogo kto w momencie mojej słabości jasno powiedziałby "nie rób tego, jestem tu i Cię wesprę, on nie jest Ciebie wart". Cóż, zasłużyłam na to, ale tego bardzo mi brakuje.

Swanen, do szkoły już się zapisałam. Zaocznie skończę liceum. Jestem też umówiona z koleżanką, z którą pracowałam. Być może uda mi się wrócić do pracy. Staram się o siebie walczyć wbrew pozorom. Ciężko mi po prostu zawalczyć o siebie w tym związku. Tkwię w tym ciągle myśląc, że może jednak kiedyś będzie dobrze. Chcę się uwolnić, są chwile, że ogromnie chcę, ale potem słabnę. I tak kręci się błędne koło.
Chciałabym być silna jak Wy- kobiety, które sobie radzą bez truciciela, który je wyniszcza.

Witam przyjmiecie do grupy jeszcze jedna kochajaca za bardzo ???
Pierwsze małżeństwo później związek później minizwiazek teraz zwiazek. W kazdym kochałam za bardzo do licha. I zawsze dostałam za to ......
Chciałabym umieć postawić siebie na pierwszym miejscu nauczyć sie egoizmu w dawce leczniczej nie trujacej )