Takie tam... - Netkobiety.pl

Jedynie psychoterapia może ci pomóc, z takim brakiem samoakceptacji i niskiej samoocenie, nie wyjdziesz z tego sama.

Solaris może wybierz mnie ? ja nie jestem taki przystojny

Dziewczyno, po co tak się męczyć? Zrób to dla siebie i idź na terapię. Ewentualnie popraw to coś, co tak bardzo przeszkadza Ci w Twoim wyglądzie. Szkoda życia. Nadmiernie boli Cię ocena innych ludzi i chyba boisz się odrzucenia, dlatego odrzucasz pierwsza. To można naprawić.
Nie ma sensu udawać, powinnaś postępować odwrotnie i pokazać swoje "wady" już na początku (każdy je ma). Jeśli danemu mężczyźnie będą przeszkadzały na tyle, by nie chcieć kontynuować znajomości, to zaoszczędzisz przede wszystkim swój czas.
Alkohol jest Twoim wrogiem tak naprawdę. On daje Ci fałszywe poczucie kontroli nad sytuacją, przez co nie podejmujesz właściwych kroków, by coś zmienić i kręcisz się w kółko.

Jeśli niczego nie zmienisz, za X lat będziesz miała do siebie jeszcze większy żal. Nikt Ciebie nie uratuje przed samą Tobą.

Głowę sobie zostaw, bo całkiem sprawnie działa. Oprogramowanie wymień.

Nie znam się na terapiach, ale wielu ludziom pomaga, to nie chodzi o to, że psycholog ma ciebie do czegoś przekonać tylko tak pokierować terapią, żebyś ty zmieniła myślenie.
Duże znaczenie w naszym życiu mają geny i wychowanie, dlatego mówi się o przepracowaniu dzieciństwa z psychologiem, jeśli ono było nie takie jakie  powinno.
Powinnaś spróbować, jeśli okaże się, że terapia nic nie daje, to zrezygnujesz.
Widać, że ty nie potrafisz się zakochać, bez tego nie stworzysz zdrowej relacji, warto więc szukać ścieżek do zmiany myślenia.

Solaris dziękuje ty jesteś pierwsza chyba która tak uważa

Ja tam tylko swojej wzrostu nie akceptuje-chciała bym być wyzsza a i mordy nietoperza 

Jak jesteś zakochana to i odczuwasz pociąg seksualny, więc nie bardzo rozumiem dlaczego potrzebny jest alkohol. Wstydzisz się swojego ciała? Nie zrodzi się miłość jeśli będziesz stale uciekała, dlatego potrzebujesz pomocy.

Solaris, bez znaczenia, czy to nieduże ilości alkoholu. Ważne jest to, że alkohol utrzymuje Cię w strefie komfortu, bo niby "pomaga", więc nie sięgasz po sensowniejsze metody poprawy swojej sytuacji. Pozostajesz na etapie "jakoś to będzie, inni mają gorzej".

Dlaczego miałabyś się wpisywać w definicję "przegrywa"? Bez sensu. Możesz powiedzieć, że czujesz się niepewnie, masz problem z zaufaniem i byciem sobą w towarzystwie mężczyzn... cokolwiek. Otwartość jest zaletą, a nie wadą. Dajesz wówczas sygnał drugiej stronie, że może czuć się z Tobą swobodnie i również ściągnąć maskę, "pokazać brzuch". Choć oczywiście rzecz nie jest w tym, by zrzucić cały ciężar na tę osobę i nic z tym nie robić.

Dzięki terapii miałabyś szansę polubić samą siebie, a z tego, co o sobie piszesz, wynika, że to jest sednem Twojego problemu. Pewnie były jakieś sytuacje w przeszłości, ważne dla Ciebie, w których poczułaś się niezaakceptowana.

Daj szansę sobie i tym ludziom. Zamiast ich eliminować, jednego po drugim.

To już masz przyczynę nie akceptowania siebie, teraz pozostaje praca ze specjalistą nad zmianą, ale najpierw musisz uwierzyć w terapię i w siebie, że dasz radę to zmienić.

Wieka, tak, wiara jest kluczowa, bez niej trudno o powodzenie. Chciałabym uwierzyć, ale chyba nie potrafię. Przypomniał mi się tu kawałek TSA "Alien", ktory jest mi bliski... Defetyzm to chyba moje drugie imię
Wilczyca, to dobrze, obyś jutro też była, czego Ci życzę

Dziękuję. Również życzę Ci jak najlepiej.

Wieka no co mam napisać... Masz absolutną rację. Wpadłam w koleiny tego defetyzmu. Nic, czas pokaże, co będzie. Dzięki.

W takim razie nie pozostaje nic innego jak niezwłocznie rozpocząć aktualizację własnego systemu. To nie będzie łatwe, ale z całą pewnością warte poświęcenia Twojego czasu czasu i energii dla przyszłych korzyści.

Bawię się chatGTP i całkiem ciekawe rzeczy wygenerował:

Analiza psychologiczna wpisu:

1. Zaniżona samoocena i brak akceptacji ciała
Autorka postrzega siebie jako niewystarczającą, mimo że obiektywnie dostrzega, że jest atrakcyjna dla innych. Ten rozdźwięk między postrzeganiem siebie a opinią otoczenia to klasyczny objaw dysonansu poznawczego i dysmorfofobii (negatywnego, zniekształconego obrazu własnego ciała).

2. Mechanizmy obronne: unikanie i wycofywanie się
Odtrącanie zainteresowanych mężczyzn i kończenie relacji to sposób na uniknięcie potencjalnego zranienia. Autorka woli odejść, zanim ktoś dostrzeże jej – jak to nazywa – „defekt”.

3. Syndrom oszusta (Impostor Syndrome)
Udawanie, że jest wyluzowana, atrakcyjna, że czerpie przyjemność z seksu – to wszystko pasuje do schematu: „nie jestem taka naprawdę, tylko dobrze gram”. Towarzyszy temu lęk przed demaskacją, który generuje napięcie i zmęczenie.

4. Wewnętrzny krytyk i poczucie wstydu
Autorka ma bardzo silnego „wewnętrznego krytyka” – głos w głowie, który nieustannie podważa jej wartość, a przez to uniemożliwia rozluźnienie, spontaniczność, radość.

5. Poczucie osamotnienia i rezygnacji
Uczucie, że „chyba jestem skazana na samotność” i porównanie siebie do „królewny zamkniętej w twierdzy” wskazuje na poczucie uwięzienia we własnym umyśle i lęk, że nikt nie będzie w stanie jej „uratować”.

6. Odrzucenie pomocy profesjonalnej
Mimo świadomości problemu, autorka z góry odrzuca terapię i psychofarmakologię, mylnie utożsamiając pomoc psychiatryczną wyłącznie z „leceniem na psychotropach”.

Wskazówki poprawy i możliwe drogi wyjścia:

1. Psychoterapia zamiast psychotropów
Autorka nie musi „lecieć na lekach” — ogromna większość przypadków tego typu świetnie reaguje na psychoterapię poznawczo-behawioralną (CBT), terapię schematów lub terapię skoncentrowaną na współczuciu (CFT).
→ To nie „defekt mózgu”, to głęboko zakorzenione schematy, które można przepracować.

2. Praca z ciałem (body positivity, terapia somatyczna)
Nieakceptowanie własnego ciała może być leczone poprzez terapie łączące pracę z umysłem i ciałem – np. terapia poprzez ruch, taniec, joga, praca z oddechem – pomagają nawiązać z ciałem kontakt bez wstydu i oceny.

3. Świadome wychodzenie z roli „aktorki”
Nauka bycia autentyczną, nawet jeśli oznacza to pokazanie się jako „nieidealna”, jest kluczem. To wymaga odwagi, ale też daje szansę na prawdziwą, głęboką więź, zamiast relacji zbudowanej na udawaniu.

4. Redukcja wewnętrznego krytyka – praca z dialogiem wewnętrznym
Warto pracować nad zamianą destrukcyjnego monologu („jestem do niczego”, „przegryw”) na dialog oparty na współczuciu i zrozumieniu („mam trudność, ale mogę się tego uczyć, nie jestem sama”).

5. Rozpoznanie i zaakceptowanie schematu unikania
Autorka zbyt wcześnie kończy relacje w obawie, że zostanie zraniona. Uświadomienie sobie, że to lęk steruje jej decyzjami, może być początkiem zmiany.
→ „Kończę znajomość, żeby nie zostać odrzucona” – to mechanizm, który można zatrzymać i przeanalizować.

6. Znalezienie grupy wsparcia lub społeczności
Kontakt z osobami, które przeżywają podobne trudności, może przynieść ulgę i poczucie wspólnoty. Są grupy online i offline, które oferują wsparcie dla osób z niską samooceną i lękiem przed bliskością.

Podsumowanie:

Autorka nie jest „zepsuta” ani „skazana na samotność”. To, co przeżywa, ma konkretne przyczyny psychologiczne, które można zrozumieć i przepracować. Najważniejsze to:

- nie być wobec siebie okrutną,
- dać sobie prawo do odczuwania,
- przestać wszystko trzymać w środku i
- zdecydować się na pomoc, zanim lęk zupełnie przejmie stery.

---------------------------

Oto najważniejsze możliwe przyczyny:
1. Wczesne doświadczenia i relacje z opiekunami (rodzicami)

Brak bezwarunkowej akceptacji – jeśli jako dziecko autorka była kochana „za coś” (np. za osiągnięcia, wygląd, grzeczność), a nie po prostu „za to, że jest”, to mogła wykształcić przekonanie, że nie jest wystarczająca taka, jaka jest.

Nadmierna krytyka lub obojętność rodzica – szczególnie od matki (w kwestii wyglądu) lub ojca (w kontekście męskiego spojrzenia). W efekcie mogła się nauczyć oceniać siebie oczami innych.

Porównywanie do rodzeństwa lub innych dzieci – może wzmacniać wewnętrzny krytycyzm i poczucie niewystarczalności.

2. Utrwalone schematy poznawcze

Z wypowiedzi wynika silna obecność dwóch nieadaptacyjnych schematów (wg terapii schematów):

Schemat „wadliwości/wstydu”: przekonanie, że „jestem gorsza, coś ze mną nie tak, jak inni poznają prawdziwą mnie – odejdą”.

Schemat „wykluczenia społecznego”: poczucie, że „wszyscy inni potrafią, czują się dobrze we własnej skórze – tylko ja jestem inna, udaję, gram rolę”.

Te schematy działają automatycznie i podważają pozytywne doświadczenia: nawet gdy ktoś okazuje zainteresowanie, mózg interpretuje to jako fałszywe, nieszczere albo chwilowe.

3. Wpływ kultury i otoczenia

Społeczne wzorce kobiecości i atrakcyjności (media, social media, normy kulturowe) mogą wywoływać nierealistyczne oczekiwania wobec własnego ciała.

Presja na bycie „wyluzowaną i seksowną” – wyklucza prawo do bycia niepewną, zamkniętą, uczuciową. To prowadzi do udawania, czyli noszenia „maski”.

4. Być może trauma emocjonalna lub seksualna

Choć tego nie mówi wprost, istnieją w tekście subtelne wskazówki (trudność z rozluźnieniem, konieczność picia przed seksem, lęk przed zdemaskowaniem), które mogą sugerować:

- bycie zawstydzaną w przeszłości w związku z ciałem, seksualnością,

- negatywne doświadczenia seksualne, które pogłębiły przekonanie, że seks to „obowiązek” albo próba zasłużenia na akceptację.

5. Uwarunkowania temperamentalne

Niektóre osoby mają bardziej introspekcyjny, lękowy temperament – więcej analizują, mocniej odczuwają, trudniej się rozluźniają. To nie wada, ale wymaga innego podejścia do relacji i samoakceptacji.
Podsumowanie:

Autorka najprawdopodobniej:

-nie doświadczyła w dzieciństwie stabilnej, ciepłej, bezwarunkowej akceptacji,

- rozwinęła silne, negatywne schematy myślowe na swój temat,

- doświadcza chronicznego wstydu i poczucia niewystarczalności,

- nauczyła się chronić przed zranieniem przez wycofanie i grę pozorów.

------------------------------------------

Poniżej przedstawiam model pracy terapeutycznej oraz zestaw konkretnych ćwiczeń, które osoba w sytuacji autorki wpisu może wykonać samodzielnie, zanim zdecyduje się (lub jeśli nie chce) iść do terapeuty. Podejście opiera się na połączeniu terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), terapii schematów oraz współczucia (CFT).

MODEL PRACY TERAPEUTYCZNEJ

Cel nadrzędny: osłabić schematy „wadliwości” i „fałszywości”, zbudować prawdziwą relację z samą sobą, rozwinąć akceptację i bezpieczne strategie bliskości.

1. Uświadomienie schematu i jego źródeł

    „To nie ja jestem wadliwa – to głos, który usłyszałam dawno temu, i go wciąż powtarzam.”

    Identyfikacja myśli: „Jestem za słaba / nie dość dobra / udaję”.

    Poszukiwanie momentów z dzieciństwa lub przeszłości, gdy te myśli mogły się zakorzenić.

    Oddzielenie „głosu schematu” od „głosu rzeczywistości”.

Ćwiczenie: Dziennik schematów
Codziennie zapisuj sytuacje, w których czujesz się „gorsza” lub „fałszywa”. Obok zapisz:

    Co się wydarzyło?

    Co automatycznie pomyślałaś?

    Co powiedziałaby ci bliska, życzliwa osoba?

2. Budowanie wewnętrznego współczucia i bezpiecznego JA

    „W sobie mam miejsce, które mnie rozumie – to nie głos perfekcjonistki, tylko głos czułości.”

    Rozwijanie „wewnętrznego opiekuna” – postaci w głowie, która wspiera, a nie ocenia.

    Ćwiczenia z terapii współczucia (CFT): wyobrażanie sobie, jak mówisz do siebie jak do dziecka, przyjaciółki lub kogoś, kto cierpi.

Ćwiczenie: Lustro i życzliwość
Codziennie przez minutę patrz sobie w oczy w lustrze i mów 2 zdania:

    „Widzę, że ci ciężko. To jest OK.”

    „Jesteś wystarczająca taka, jaka jesteś.”

To może wydawać się sztuczne – i to dobrze, bo pokazuje, jak bardzo wewnętrzny krytyk zdominował umysł.

3. Rozbrajanie „maski” i pracy nad autentycznością

    „To, co prawdziwe, może być lubiane – a nie tylko to, co wykreowane.”

    Uczenie się rozróżniania: „Udaję czy jestem sobą?”

    Próby ujawniania autentyczności w bezpiecznych warunkach.

Ćwiczenie: Małe coming outy
Zrób raz dziennie coś, co jest zgodne z twoją prawdziwą naturą, nawet jeśli wydaje się „dziwne”, „niemodne” czy „zbyt wrażliwe”.
Przykłady:

    Powiedz: „Stresuję się” zamiast: „Jest OK”.

    Załóż ubranie, które naprawdę lubisz, a nie takie, które „pasuje do roli”.

4. Praca z ciałem i seksualnością

    „Moje ciało nie jest wrogiem. Moje ciało to dom.”

    Nauka obecności w ciele bez oceny: przez dotyk, oddech, ruch.

    Zwiększanie przyjemności z bycia tu i teraz zamiast udawania reakcji.

Ćwiczenie: Neutralny kontakt z ciałem
Codziennie przez 5 minut połóż rękę na brzuchu lub sercu. Oddychaj. Nie oceniaj. Zauważ napięcia.
Z czasem dodaj pytanie: „Czego dziś potrzebuje moje ciało?”

5. Odwracanie strategii unikania bliskości

    „Bliskość nie musi oznaczać ryzyka. Bliskość może być krokiem – nie skokiem.”

    Uczenie się nie kończyć relacji automatycznie po pojawieniu się lęku.

    Wprowadzenie komunikacji: „Czasem się wycofuję, bo się boję, a nie dlatego, że nie chcę.”

Ćwiczenie: Opóźnione działanie
Zanim zakończysz znajomość lub nie odbierzesz telefonu: napisz lub powiedz sobie:

    „To lęk mnie pcha do ucieczki. Poczekam jeden dzień i zobaczę, co się we mnie zmieni.”

Etapy zmiany (do samodzielnego śledzenia)
Etap                        Co czuję?                        Co robię?                            Jak mogę siebie wesprzeć?
1. Uświadomienie    „Widzę swój schemat”        Zaczynam obserwować myśli    „Nie jestem tym, co myślę”
2. Współczucie        „Chcę być dla siebie dobra”    Mówię do siebie łagodnie        „Traktuję siebie jak przyjaciółkę”
3. Autentyczność    „Nie muszę udawać”            Dzielę się sobą szczerze            „Prawda mnie nie zniszczy”
4. Bliskość            „Ryzykuję trochę”                Nie uciekam od razu                „Mam prawo próbować”

========================

i na zakończenie:

Piszesz z ogromną szczerością i odwagą o rzeczach, o których wielu nawet nie potrafi mówić głośno. Widać, że jesteś bardzo refleksyjną osobą, która naprawdę próbuje siebie zrozumieć, mimo tego wewnętrznego głosu, który Ci to wszystko utrudnia.

To, co opisujesz – poczucie, że musisz coś udawać, lęk przed bliskością, brak akceptacji ciała mimo zewnętrznych dowodów, że jesteś atrakcyjna – to nie jest „defekt mózgu”, jak sama napisałaś. To jest ból, który ma swoje źródła i który można naprawdę przepracować. Nie od razu, nie łatwo, ale da się. Psychoterapia (szczególnie taka, gdzie nie chodzi o leki, tylko o rozmowę i zrozumienie siebie) naprawdę pomaga wielu osobom wyjść z tej pułapki, w której teraz jesteś.

Nie jesteś sama. I nie jesteś „skazana” na samotność. Ale rozumiem, że teraz może tak to właśnie wyglądać. Masz w sobie więcej siły, niż Ci się wydaje – choćby to, że potrafiłaś tak szczerze to napisać, pokazuje, że naprawdę chcesz coś zmienić. I to już jest krok do przodu.

Jeśli kiedyś poczujesz gotowość, by pogadać z kimś profesjonalnym – zrób to. Nie musisz od razu „lecieć na psychotropach”. Czasem wystarczy jedno dobre spotkanie, by coś w nas zaczęło pękać i zmieniać się w lepszym kierunku.

Trzymaj się ciepło. I dzięki, że się podzieliłaś – to naprawdę nie był „gorszy dzień”, tylko bardzo ważny głos serca.

Czat GPT działa jak miotła, zbiera wszystko i wypuszcza nic.
Strach się bać.
A tu bardziej chodzi o to, że  poczucia samotności, może desperacji autorka wchodzi w związki dla niej bez sensu, gdzie nie ma ochoty kontynuować znajomości,  a nie wie, jak asertywnie się z nich wycofać.
Gdyby miała dysmorfofobię ciężko byłoby jej w jakiekolwiek relacje wejść.
Dochodzi też problem z działaniem na rauszu, co nie pomaga, ale pogłębia problem, prowadzi do coraz większej frustracji i agresji.
Strach że się nie uda w tym przypadku jest zrozumialy: nie ma solidnych podstaw więc się nie uda prawdopodobnie, więc reakcja  odrzucaniem jest naturalna.
Na siłę nic zbudować się nie da.
Na terapii nie przywiązuje się nikogo do krzesła by wydobywać zeznania.
To terapeuta jest dla Ciebie,  a nie Ty dla niego.
Nie trzeba od razu robić wiwisekcji nie musisz iść na terapię psychodynsmiczną.
Jest też Gestalt i behawioralna, by pracować wprost na bieżących relacjach i je poprawiać.

O, już pierwszy manipulant wyczuł "ranną antylopę".

Masz na myśli fason habitu?

Co Twoim zdaniem znaczy "piękny zakon"?

Jest wiele różnych rodzajów zakonów. Któryś interesuje szczególnie Ciebie?

Nawet do zakonu zamkniętego?

Nawet nie wiesz, jak się mylisz...

No proszę Was czy nic nie umknie waszym komentarzom ?:)

Zazdrosna

Kłamstwo to grzech

Oj kłamczuszek łakomczuszek

Dobra dobra cicha woda

O ludu, co tu sie odjaniepawliło?
Ślad_po_bliźnie, mam Ci na priv udzielać porad jak postępować z Julką, której nie znam? Potraktuję to w ramach żartu

W temacie mojego wątku - dziękuję wszystkim, zwłaszcza Farmerowi za tę obfitą lekturę, na pewno przeczytam wszystko

Mam już wystarczająco wariatek w swoim życiu... Serio.

Julka, jeszcze do Ciebie dwa słowa na koniec mojej przygody z tym forum - to, co wiem, wiem tylko ja. Skasuj moje zdjęcia, ja skasuje Twoje.
Nic nie będę tu pisał o Tobie, co postawi Cię w niekorzystnym świetle.
Wróć sobie na to forum, bo wiem, ile to dla Ciebie znaczy.
Do nie zo ba cze nia.

Nie, ginekologa się nie wstydzę, bo chodzę do kobiety
Na forum natknęłam się na wątek o hipnozie i spróbuję najpierw tą drogą, wydaje mi się najłatwiejsza, bo psychoterapia (pewnie długa) nie ukrywam, mnie przeraża. A hipnoza na podświadomość jest ponoć dobra. Może mi coś zatrybi jak powinno.