Wygasłe uczucie - Netkobiety.pl

Rozczarowana_92 uwierz mi, że i tak zostałaś bardzo łaskawie potraktowana.
Gdyby tak facet znalazł sobie kobietę na boku, a potem jednak wrócił do żony i jeszcze narzekał jak to mu źle na świecie. Użytkowniczki nie zostawiły by na nim suchej nitki.

Tyle tylko, że ja nie mam takich prawdziwych przyjaciół... Raptem kilkoro bliższych znajomych.

To mój mąż był zawsze moim najlepszym przyjacielem. Może z tych względów tak źle zniosłam te ostatnie 2-3 lata, kiedy było między nami już naprawdę bardzo źle. Bo z brakiem seksu okej, mogłam żyć. Z brakiem poczucia kobiecości też. Ale jak straciłam najbliższego przyjaciela, bo już tak się oddaliliśmy, że nawet nie rozmawialiśmy, zniknęła bliskość, to bardzo ciężko było mi to znieść.

Tamten nigdy nawet nie zbliżył się do takiego poziomu porozumienia i zrozumienia w relacji, jakie łączy mnie z mężem.

Co nie zmienia faktu, że to właśnie tamten podniósł mnie i posklejał jak byłam na dnie. A ja odpłaciłam mu się tak, że odeszłam...

Nie chcę teraz słyszeć, że ta decyzja była podjęta na marne... Bo po co tyle bólu i łez w takim razie.

Naprawdę chcę ratować swoje małżeństwo. Muszę je uratować. Bo w przeciwnym wypadku to wszystko nie miało totalnie żadnego sensu.

Nie wiem czy będzie to dla Ciebie pomocne i na ile, ale gdy przeczytałam Twoją historię to postanowiłam się tutaj zarejestrować, żeby do Ciebie napisać.
Po pierwsze - nie wzbudzisz w sobie teraz tych wszystkich ognistych uczuć do męża, jeśli nie pozwolisz sobie przeżyć straty po tamtym związku. Nie wiem, jak było, ale mam wrażenie z tego, co piszesz, że wszystko stało się bardzo szybko. Z wypalonego małżeństwa, przez nowe, nieznane, namiętne uczucie znowu wróciłaś do tamtego ''starego'' tylko może teraz na nowo rozpalonego małżeństwa. Gdzie w tym wszystkim jesteś Ty? Gdzie jakakolwiek przestrzeń na twoje uczucia, emocje po tych rewolucjach?

Po drugie mam wrażenie, że tkwi w Tobie mniej lub bardziej świadome poczucie winy względem męża.
Ten cały konglomerat powoduje, że jesteś zwyczajnie na niego teraz zablokowana, ale też, a może przede wszystkim na samą siebie.
Co z tego, że w nim nagle przebudził się dawno wymarły (w stosunku do Ciebie) wulkan seksu i czułości?
Ty potrzebujesz teraz czasu dla siebie, żeby to wszystko w sobie poukładać na spokojnie, dać sobie przestrzeń do smutku,a nawet złości, a nie zmuszać do namiętności, gorącej miłości z człowiekiem, który przez tyle lat zupełnie Cię ignorował.

Za dużo myślisz o innych, za mało o sobie samej, przez co pozwalasz innym wchodzić do twojego życia i zarządzać nim.

Nie wiem czy w takich okolicznościach można być pewnym tego co i do kogo się czuje, kiedy wokół Ciebie są osoby, które na tobie coś wymusiły lub dalej wymuszają, a Ty pod ich działaniami się uginasz, za ich głosami podążasz, w takiej sytuacji nie jest po prostu możliwe ani siebie słyszeć, a już na pewno eksplodować pożądaniem.

Potrzebujesz odbudować siebie, po tych wszystkich latach zaniedbywania, olewania Ciebie, bo to dalej w Tobie tkwi, co mnie zupełnie nie dziwi, a teraz jeszcze gorycz rozstania. I wtedy dopiero zobaczysz czy naprawdę warto dalej pozostać w tym małżeństwie czy pójść w swoją stronę.

Życzę Ci wszystkiego dobrego!
Dbaj o siebie i naprawdę daj sobie trochę czasu, słuchaj swojego ciała, bo ono wie najlepiej, co jest dla nas dobre.

Mam z Tobą taki problem w dyskusji, że po pierwsze wydajesz się bardzo stronniczy, co samo w sobie zamyka na argumenty, które stoją w opozycji z Twoimi przekonaniami, po drugie - bardzo często zamiast skupić się na tym, co dokładnie zostało napisane, ponosi Cię fantazja i gubisz wątek.
Dla przykładu: mowa była o kobiecej seksualności, że na szczęście zmieniła się nasza samoświadomość i społeczne podejście do tematu, na co pojawia się reakcja w postaci obrony mężczyzn skazanych na byle jaki seks, zakończona retorycznym pytaniem, czy daje się Wam, mężczyznom, prawo do szukania seksu poza małżeństwem?
Widać jak na dłoni, że to jest jakiś Twój czuły punkt, w przeciwnym razie przyjąłbyś mój neutralny przekaz zupełnie naturalnie. 

Że nie wspomnę, że w ogóle poważnie zastanawia mnie Twój tok myślenia, jeśli w nawiązaniu do tego, co napisałam i w gruncie rzeczy pamiętam, bo dotyczy poprzedniego pokolenia, wyskakujesz z argumentem o ciężkiej pracy mężczyzn i ich obowiązku pójścia na wojnę Nie sądzisz, że to jakoś tak bez większego sensu?

Jprdl szkoda, że przez te lata nie spytała męża w czym jest problem, że tak się zachowuje. Nie każdy facet ma popęd jak królik.

To akuratnie dobrze, że dzięki moim wysiłkom przynajmniej coś Ciebie zastanawia i mam nadzieje trochę zmienisz swoje stereotypowe myślenie.

To po co wcześniej kłamałaś i pisałaś dyrdymały, skoro sprawa jest jasna?

''Drogie Bravo!

Postanowiłam zostawić męża dla kochanka, jednak nie chcę by ktokolwiek (w szczególności ja sama) pomyślał, że robię coś złego.
Mąż niestety nie chce współpracować i złośliwie nie daje żadnego pretekstu, abym mogła uznać się za ofiarę.
Bardzo proszę o podpowiedzenie jakiegoś wytłumaczenia; szczególnie zależy mi na takim łamańcu logicznym, z którego wynikałoby że zostawiam męża głównie dla jego własnego dobra - coś w stylu, że daję mu możliwość znalezienia szczęścia u boku kogoś bardziej odpowiedniego niż ja, lub podobnego.
Generalnie konkluzja ma być taka, że na mojej decyzji wszyscy skorzystają, a ja sama właściwie nie mam innego wyjścia, jak tylko ją podjąć - dla dobra (głównie) wszystkich, bo swojego to chyba nie wypada.

Z góry dziękuję i serdecznie pozdrawiam! ''

Dziękuję!

Odnośnie tych natrętnych myśli, których napływ u Ciebie obecnie, jest dla mnie, jak najbardziej zrozumiały to one dlatego się pojawiają ponieważ coś w sobie stłumiłaś kończąc tamtą relację. Mam wrażenie, że zakończyłaś ją wbrew sobie.
Najczęściej jest tak, że natrętne myśli pojawiają w postaci bardzo negatywnych, gwałtownych fal emocji, myśli wobec pewnych osób z naszego życia, bywają one niesamowicie męczące, ale one tak naprawdę pokazują nam, że gdzieś w tych relacjach nadużyliśmy siebie, że coś zostało w nas naruszone, ale my z różnych powodów nie zareagowaliśmy wówczas stanowczo, asertywnie broniąc siebie tylko ulegając.
Tamta złość, którą wyparliśmy wraca po jakimś czasie właśnie w postaci natrętnych myśli.
U Ciebie wraca może nie wyparta złość, ale wyparte uczucie do Tamtego? Nie wiem, bo nie wiem też jak przebiegło Wasze rozstanie, ale z tego, co piszesz było chyba mocno impulsywne i w pewien sposób wymuszone na Tobie przez słodką dominację męża.

Twój mąż bardzo podkopał Twoje poczucie własnej wartości, mimo jego przemiany, twoje ciało pamięta jak było odrzucane całymi latami, dlatego nie potrafisz się na męża otworzyć w pełni.
I nie wiem czy to nastąpi, jeśli nie uleczysz swojej rany odrzucenia, która prawdopodobnie ma swoje korzenie w twoim dzieciństwie.
Czyli łakniesz bliskości (sex jest tutaj częścią tego, ale wcale nie najważniejszą) od osób niedostępnych.
Twój mąż może być takim typem osobowości, który w momencie gdy traci władzę/kontrolę nad w tym przypadku tobą zaczyna walczyć o Twoje względy, ale hmm nie wiem czy bardziej nie chodzi o tę władzę i dominację.
Trudne to...
Ciekawa jestem jaką osobą jest Tamten?

A co do tej pożal się boże terapeutki to wyrazy współczucia. Pewnie najchętniej wpakowałaby Cię od razu w diagnozę i farmakologiczną naprawę, która owszem jest pomocna, ale w przypadkach naprawdę ciężkich, a Ty według mnie po prostu przez lata za sprawą męża utraciłaś kontakt ze sobą, ze swoją energią (pisałaś o myślach samobójczych) dla mnie one nie zawsze są symptomem depresji, ale poczucia bycia kimś zupełnie bezwartościowym, kto nie widzi innego wyjścia z matni, jak zniknięcie, ale tak naprawdę nie chce umierać, nie chce po prostu dalej żyć w ten sposób.
Zrezygnowałabym z jej ''pomocy'' już samo to, że Ci nie pasowała naprawdę wystarczy. To ona ma być dla Ciebie, nie na odwrót.

Może spróbuj napisać list do Tamtego? Nie w celu wysłania go, ale wyrzucenia z siebie absolutnie, totalnie wszystkiego, co czułaś wtedy, teraz, co myślisz etc.
Mi ta metoda pisania listów swego czasu bardzo pomogła. Tylko warunek jest taki, że musisz być absolutnie szczera, żadnego cenzurowania siebie
Możesz taki list napisać też do męża, do siebie.
Bo to, co robisz teraz w celu zatrzymania tych natrętnych myśli to, jak stawianie tamy z patyków przed napierającą falą tsunami, wiadomo że w końcu to wszystko się rozsypie...

To pewnie jest i będzie dla Ciebie bolesny proces dochodzenia do siebie, ale czasem ból jest najlepszym lekarzem.
Powodzenia! Trzymaj się!

Nie kocha go, tylko był lepszy w łóżku od męża i za tym tęskni.
Ale nie dawał poczucia bezpieczeństwa i nie interesował się nią.

Jak to kobiety lubią mówić, była chemia, nie było flow.

Z męskiej perspektywy wygląda to tak: opuściła męża, bo chciała się zabawić. Nowy był dobry w łóżku, ale jako partner się nie sprawdził.
Teraz chce wrócić do rogacza, ale rogacz nie głupi i pokazał drzwi.
I teraz została z niczym.
Myślę, że rogacz nie głupi i już papiery rozwodowe są przygotowane z orzeczeniem o winie.

Sama widzisz jacy sa faceci, swieci i bez winy. Maja w dupie to, ze zaniedbuja zwiazek latami a jak kobiecie sie w koncu cierpliwosc wyczerpie, to nagle krzywda im sie dzieje. Najlpiej bylo wziac ten rozwod i nie wracac do meza. Bo on jak jest psem ogrodnika to z czasem zacznie ci wypominac, ze spotykalas sie z innym i bedzie ci o to ryl banie. Imo powroty sa nie warte swieczki, a juz napewno po tylu latach. Jesli sie wyczerpalo uczucie do tego stopnia, ze przez lata bylo bardzo zle, az doszlo do separacji 10 miesiecznej, to powrot jest strata czasu i robieniem sobie krzywdy psychicznej. I to powrot byl jedynie dlatego, ze sie ktos trzeci pojawil a jakby sie nie pojawil, to by cie pan maz nadal mial w dupie...
Ludzie sie nie zmieniaja, nie w az takim stopniu zeby nagle libido im uroslo na stale i z totalnego olewacza zmienili sie w meza na medal. Moze zdarzaja sie jakies cuda, ze ktos jest sie w stanie zmienic dla partnera ale ja osobiscie sie nie spotkalam. I nie znam nikogo kto by sie spotkal.
Imo nie wchodzi sie dwa razy do tej samej rzeki.