Związki typu LAT - co o tym sądzicie? - Netkobiety.pl

To zależy z jakiego powodu ktoś wchodzi w związek. Jeżeli z miłości to oczywistym jest że po śmieci chcę aby moja druga połówka, najważniejsza osoba w moim życiu, dziedziczyła po mnie.
Natomiast jeżeli ktoś jest z kimś tylko z wygody / aby nie być samotnym to zaczyna się pilnowanie swojego...

Nie zgodzę się z Tobą, bo czy miłość ma wiek? Nie ma problemu w pilnowaniu zgromadzonego wcześniej, przed związkiem majątku, ale jeśli się myśli poważnie o życiu razem, to tworzy się coś odrębnego, nową wspólnotę spraw i rzeczy materialnych. Nikt nie będzie naiwniakiem i przychodził do ciebie mieszkać, za seks, dach nad głową i usługi w ogródku.

Partnerka autora jest po prostu chytra i nie kocha go. Nic by się córce nie stało gdy odziedziczyla tylko połowę majątku. Dzieci niech się same dorabiają.

Żeby to zrozumieć, to trzeba być po 40 i dzieciatym; kto nie spełnia tego warunku,ten raczej nie zrozumie. Inaczej też wyglądają sprawy jak się pozna kogoś np. przez portal, no nie zawsze związek będzie się zaczynać od szaleńczego zakochania, niektórzy (zwłaszcza w wieku po studiach) nie mają już takiej możliwości. Ale to wcale nie znaczy że związek nie jest związkiem,  bo ktoś sobie bierze z dupy "jedynie słuszne kryteria zwiazku" jak Ela.

Dokładnie. Gdyby mi mój mąż, w czasie randkowania, a potem związku, kręcił na temat małżeństwa, uciekał od tematu jak diabeł od święconej wody, albo gadał o zabezpieczeniu tylko swoich dzieci z poprzedniego małżeństwa, śpiewki w stylu: one są najważniejsze, wiesz, muszę je ustawić na przyszłość, sparzyłem się, to od razu byłby skreślony jako potencjalny partner do życia. Bawić się można fajnie, w różnych kombinacjach, ale prawdziwe życie i rodzina to wspólnota i papier.

Naprawdę uważacie, że bezpieczne jest przepisanie własnej nieruchomości na partnera poznanego w późnym wieku i bez majątku własnego? Rozważyłabym dziedziczenie, gdyby moje dziecko było zabezpieczone w inny sposób. Ale notarialna darowizna 50% wszystkiego, na co pracowałam całe dorosłe życie dla człowieka, który nie może mi się zrewanżować podobnym gestem (przepisanie połowy na siebie nawzajem)?
A co, jeśli po roku czy pięciu partner znajdzie sobie kogoś innego albo po prostu umrze i będą po nim dziedziczyć jego dzieci? Przecież dla mnie to by oznaczało konieczność spłacenia kogoś lub wyprowadzki z własnego domu, na który sama zarobiłam. Czy ja w wieku powiedzmy 50/60+ dałabym radę znów kupić nieruchomość? Jeśli nie mam na własność przynajmniej dwóch lokali mieszkalnych, to taki gest jest może i miłym dowodem moich uczuć i zaufania do partnera, ale też piętrową głupotą i strzałem w kolano. Różowymi okularami, które przesłaniają realizm.
PS. nieruchomość nieruchomości nierówna, więc może inaczej tez patrzymy na te "podarunki" lokalowe. Co innego potem spłacić 60 tys. zł za pół mieszkania w małej mieścinie, a co innego 600 tys. za Warszawę.

No ja tego nie rozumie.

Co innego jak ludzie maja po 20-30lat i mogą jeszcze NIC nie mieć i zaczynają razem od ZERA. Wtedy się bogacą i wtedy tworzą majątek własny.
Ale w wieku 40-50lat ludzie w większosci już coś mają. Własne mieszkanie, dom. Większosć ludzi co znam w tym wieku już coś mają.

Oczywiste jest że wchodząc w nowy związek w wieku 40-50lat ludzie mają już swój własny osobisty majątek który nie wchodzi do majatku wspólnego i jest to normlane.
Więc każdy wie że mieszkanie partnerki będzie zawsze jej a dom partnera zawsze jej.
Oczywiście partnerzy mogą sprzedać cała majątki i przehulać w kasynie w Vegas bo to ich prywatna osobista kasa i co z nią zrobią to ich sprawa i wcale nie muszę majątku oddać dzieciom po śmierci

Przepisywanie nowemu partnerowi/partnerce naszego majątku na początku małżeństwa to idiotym.
Tak naprawdę nie wiemy ile lat będziemy żyli i jak nam ułoży się związek, bo liczenie że żyli długo i szczęśliwie to tylko w bajkach obecnie ..

On jest pewny, że go nie zostawisz

Prawda też jest taka, żeby nie wspólne dzieci i majątek, to o wiele więcej małżeństw by się rozwodziło, bo życie to nie je _bajka i... wszędzie lepiej gdzie nas nie ma.

Dlatego nie powinno oceniać się sytuacji z własnej perspektywy, tylko obiektywnie, przekrojowo, statystycznie.

Ja jestem osobą, która ma już jeden rozwód na koncie, dzieliłam wspólny majątek z ex-mężem, to samo mój obecny mąż + 2 dzieci z jego poprzedniego jego małżeństwa. Planując związek na poważnie, z wyzwaniami, które nas czekają, oboje wiedzieliśmy, że nasza rodzina zasługuje na świeży start i nowy, wspólny dom, na który się złożyliśmy, bo zależało nam, aby każdy czuł się jak u siebie. Nie wchodziło w rachubę życie w konkubinacie, bez ślubu, bez wspólnoty majątkowej. To co osiągnął mój mąż przed naszym małżeństwem mnie nie obchodzi, tak samo mój osobisty majątek, który nie jest włączony do naszej wspólnoty. Wszystkie te konkubinaty, gdzie nie ma dłużej perspektywy na wzrost, jak tylko skończy się seks, zakochanie, rozpadają się, bo ludzi nic nie łączy, nie ma co rozwijać, jest żal, poczucie krzywdy i wykorzystania. U autora jest podobnie, już dawno opadły różowe okulary, autor od lat gromadził pieniądze, aby kupić sobie mieszkanie, aby się zabezpieczyć, bo czuł, a teraz już wie, że w takim układzie jest wykorzystywany i żadna szczęśliwa starość ich nie czeka.

Myślę, że ci, którzy mają swoje problemy, nie przerobili rozwodów, brak im zaufania, sparzyli się, nie są w stanie kupić wspólnego domu czy mieszkania, po prostu nie są gotowi na poważny związek czy kolejne małżeństwo. Dla nich najlepszą opcją jest zabawa w bezpieczny, terminowy LAT bez zobowiązań. Nie każdy jest w stanie kochać, i nie każda para musi ze sobą mieszkać, natomiast dziwię się później narzekaniu, że po 40 trudno im jest znaleźć partnera. No trudno, bo jak ktoś ma się tylko bzykać i pić kawę na werandzie u kogoś w nie swoim mieszkaniu prze miesiące/lata, to już woli wrócić do swoich 4 kątów i zająć się swoimi sprawami, przynajmniej coś zrobi, pomnoży, coś zyska.

O ile ma swoje 4 kąty. Pamiętasz, jak Kaszpir rozważał picie na swoim tarasie kawy z palącą bezdomną? Są osoby, dla których taki układ to jedyna szansa na przycupnięcie za darmochę/tanio gdziekolwiek, z kimkolwiek, byle nie wydawać co miesiąc ponad pół pensji na wynajem (o ile mają w ogóle pracę).

Sprawiedliwie jest, gdy obie osoby mają swoją nieruchomość, mieszkają w jednej, drugą wynajmują i te pieniądze z najmu idą na wspólne życie. Choć nie, wtedy zawsze ktoś będzie "na cudzym", będzie się czuł gościem bez prawa decydowania o tej przestrzeni (poza pierdółkami typu kolor ściany czy wazon), więc może ten świeży start dla obojga - wynajęcie dwóch nieruchomości i kupienie trzeciej, wspólnej, opłacanej z wynajmu tamtych dwóch. Jeśli tylko jest zdolność kredytowa, to takie rozwiązanie dla małżeństwa może być najkorzystniejsze, również finansowo. Na coś takiego mogłabym iść w przyszłości, gdybym poznała kogoś, z kim naprawdę chcę zamieszkać.

R_ita2 nic tak nie generuje ruchu na forum jak gównoburze - o ile ktoś takie lubi i śledzi na bieżąco
Tak, że tak, ja się już zmywam, bo daruję sobie czytanie pewnych nicków

Tak a propos dużych, wypasionych gospodarstw i nowych partnerów. Oglądacie Rolnik szuka żony? Tam większość sytuacji wygląda jak u autora - kandydaci przyjeżdżają do domu rolnika, on sobie wybiera jedną osobę i ona zostaje tam na stałe, hajtają się itd. Ostatnie sezony to pokaz prężnych rolników/czek z ogromnymi, bogatymi gospodarstwami, przedsiębiorstwami agro, pięknych, ogromnych domów przy tych firmach, dworków, wielkich ogrodów, basenów, własnych stawów. W większości przypadków wraz z rolnikiem mieszkają i pracują tam jego starsi rodzice. I czy ktokolwiek z was myśli, że nowy mąż/żona miałby dostać połowę tego majątku tylko dlatego, że tam od dziś mieszka, pracuje, rodzi tam dzieci?

Z ostatniego sezonu pamiętam rolniczkę z takim właśnie wielkim agro biznesem, rodzicami, wielkim domem. Wybrała sobie bardzo fajnego kandydata - Ukraińca od lat pracującego w Polsce. Czy wy, łącznie z dziewczynami, którym mężowie przepisali połowę mieszkania, uważacie, że dla dobra małżeństwa ta kobieta powinna przepisać połowę (ile?) tego majątku na Walentyna? A jeśli nie, to co zrobić, żeby było dobrze dla obojga małżonków?
(nie wiem, czy Ukrainiec coś dostał, czy dostanie, czy chce żyć jak nasz Tomek u swojej rolniczki, sytuację traktuję hipotetycznie, choć ludzie są prawdziwi).

Szeptuch podchodzi do tego bardzo idealistycznie, tak jak się na ogół podchodzi (i powinno podchodzić) do pierwszego małżeństwa (uważając je za docelowe). Wchodząc w nie był relatywnie młody, pewnie jeszcze w jakimś stopniu cieplej myślał o małżonce że przymknęła oko na jego przeszłość, nie miał żadnych swoich dzieci z poprzedniego związku... innymi słowy nieco inna sytuacja niż w tym wypadku, chociaż szczerze mu życzę by nie musiał w te "inne warunki" nigdy wchodzić.
Natomiast ja po tych wszystkich latach cieszę się że nasze mieszkania nie weszły do wspólnego majątku; bo gdybym przystał na niegdysiejszą propozycję mojej ex by sprzedać nasze mieszkania i kupić dom, to w czasie rozwodu (zwłaszcza przy jej mentalności) miałbym poważne problemy z wyrwaniem swojej części, która by mi pozwoliła mieć dach nad głową (i pewnie zostałbym z mniejszym mieszkaniem niż mojej obecne).

Twojesłowo chodzi pewnie o to, że ja bardzo nie chcę z nikim mieszkać, dobrze mi z dzieckiem (nastoletnim), psem i kotem   Ale ja tego nie mówię facetom, nie muszę, bo to oni zazwyczaj mają mocno skomplikowaną sytuację mieszkaniową Panowie po 40. często coś wynajmują, bo ich wspólne mieszkanie zostaje dla żony i dzieci (niby czekają na spłatę, ale różnie z tym bywa), wracają do mamusi ;P albo kupują np. kawalerkę, gdzie nawet randkuje się do bani, a co dopiero pomieszkiwać. Jak będę z kimś przez przynajmniej rok to można rozmawiać o planach mieszkaniowych, wcześniej niekoniecznie.

Nie każde małżeństwo to wspólnota majątkowa i to samo nazwisko, a już na pewno nie zawsze są w nim dzieci. Dziedziczenie tak, chyba że ktoś potajemnie machnie testament. No i wspólnota - tak, od momentu ślubu, a co każdy miał wcześniej zostaje majątkiem odrębnym. Ukrainiec prawdopodobnie goły i wesoły wprowadzi się do domu zamożnej rolniczki, ślub niczego nie zmieni w jego majątku. Będzie mężem, ale w razie rozwodu odejdzie z niczym, jak Tomek bez ślubu. (może się domagać jedynie połowy wartości rzeczy nabytych po ślubie).

A i kłamać/naciągać fakty potrafią. Najdziwniejszy z moich dotychczasowych absztyfikantów: pierwsze kilka spotkań - jestem właścicielem kilku punktów franczyzowych znanej sieciówki gastro (wszyscy ją znacie), jeżdżę najnowszym audi, mam drugą firmę na Karaibach, mam dom pod miastem. Wydaje się, że wow, c'nie?
Był fajny, wesoły i na szczęście grubawy, co mnie uratowało przed bzyknięciem się z gościem, który, jak się okaząło w okolicach drugiego miesiąca znajomości: ma na tę franczyzę dwie bańki kredytu, którego nie spłaca, bo pandemia wyludniła centrum miasta i nie ma klientów, dwa z trzech punktów trzeba było zamknąć, jego samochód jest w leasingu i płaci za niego 3k miesięcznie nie mając praktycznie dochodów, dom pod miastem jest domem pod innym mniejszym miastem koło mojego miasta, po drugiej stronie i jest małą szeregówką z ogródkiem jak winda. Tylko te Karaiby, które podejrzewałam że jako jedyne są kłamstwem, okazały się prawdziwe Teraz tam pojechał, olał wszystko, co miał tutaj, siedzi tam i nadaje na fejsie spod palmy ;D

Obejrzyj na Netfliksie, warto. On był sprytniejszy niż my tutaj wszyscy razem wzięci. Naciągał, ale jednocześnie obdarowywał, woził najdroższymi samochodami, zapraszał do odrzutowca, miał papiery na to, że jest z ultra zamożnej rodziny i handluje diamentami. A "pozyczał" gdy czujność już dawno spała, w nagłych sytuacjach. I miał na robienie wała na następnej kobiecie, którą za pożyczkę od poprzedniej woził odrzutowcem No geniusz.

Jakie to powszechne że czarnowłosa karyna uważa się za bóstwo, ewentualnie kradzionymi fotkami stara się przekonać o tym otoczenie, a gdy przychodzi do spotkania na żywo... CZAR pryska i CZARodziejka przekształca się w CZARownicę

Może to kwestia osoby. Z Tą osobą nie będą budowac takiego zaufania, nie zamieszkają razem, będą się tylko latami spotykać i spotykać a tak to prowadzić całkowicie osobne życie. Aż pewnego dnia pojawi sie ktoś, z kim zamieszkają po tygodniu ia za rok wezmą ślub i to z własnej woli, bez nacisku. I nawet specjalnie nie będa sie nad tym zastanawiać.

Widzę, że wątek się rozwinął, zatem skoro „rozpętałem II wojnę światową” to odpowiem na niektóre komentarze.
Ale na wstępie Moi drodzy podzielę się z Wami takim spostrzeżeniem – jak sami widzicie nawet na tym forum są skrajne opinie – od tych typu „Czemu ma przepisywać Ci pół domu?” do tych „Jak się jest razem to wszystko ma być razem”. I rzecz w tym, że ja mam w głowie właśnie taki mętlik. Staram się zrozumieć sobie i moja partnerkę a takie „rozdwojenie jaźni” powoduje, że tylko stoję w miejscu.
A teraz parę komentarzy do Waszych wpisów.
Zacznę od Violette bo dziewczyna popłynęła w swoim osądzie i to nieźle.

Straszne spłaszczenie mojej wypowiedzi porównującej moją ex-żone z obecną partnerką.
W małżeństwie byłem kilkanaście lat. Moja żona dbała o dom, o mnie (wyprane, wyprasowane, ugotowane) zatem można by sądzić, że układ super. Tylko niestety do pracy leń. Przez 15 lat małżeństwa „szukała pracy”. Dziewczyna po studiach, niby ambitna, niby inteligentna a przez 15 lat „szuka pracy” nigdy jej nie znajdując. Wiedziała dobrze, że nie uznaje układów „utrzymanka” i to w żadnym wariancie (utrzymanek/utrzymanka). Każdy ma być na tyle nieżalny by nie „wisieć” na sobie. Zatem jak dla mnie nie była kobietą, która miałaby jakieś ambicje zawodowe. Co do wyglądu – dbała o to by mieć makijaż, zrobione paznokcie. Ale sylwetką olewała. Zakup rowerka, karnet na zumbę, siłownie – nic. Szukała tylko „diety cud” w postaci różnych pigułek, koktajli. Po 15 latach „dawania szans” uznałem, że mam dość dawania kolejnej szansy. Mógłbym z nią żyć zapewne do starości gdybym nie poruszał tematu jej pracy, bo z tego zawsze były kłótnie. Ale doszedłem do wniosku, że ona po prostu tylko wisi na mnie i nie ma najmniejszej ochoty „współtworzyć” nasz wspólny świat materialny, dać nam obojgu jakiś rodzaj bezpieczeństwa, gdyby przyszła choroba, kłopoty z moja pracą. Wystąpiłem o rozwód. Czemu czekałem 15 lat? Bo jak człowiek kocha i nie chce rozwalać wspólnego życia to bywa cierpliwy. Wiecie – „nadzieja umiera ostatnia”. Zatem wystąpiłem o rozwód, wynająłem mieszkanie, wyprowadziłem się, złożyłem sprawę o rozdzielność majątkową a potem o podział majątku.
W podziale dostałem połowę kasy za mieszkanie pomniejszoną o połowę wartości moich lokato-polis (takie prawo). Za mało by coś kupić własnego. Ale nawet ze swojej pensji spokojnie wynajmowałem sobie mieszkanie.
Po kilku miesiącach od rozpoczęcia sprawy rozwodowej poznałem moją obecna partnerkę. Ładna buzia i figura, kobieca, zadbana, posiadająca gospodarstwo rolne (otrzymane od rodziców), zatem niezależna, z domem (otrzymanym od rodziców), zatem pod tym względem przeciwieństwo mojej ex. Również jej poczucie humoru, zdolności kulinarne i wyczucie estetyki widoczne chociażby w wystroju domu zrobiły na mnie wrażenie. Zatem jak widzisz nie pisze tylko o urodzie – chodzi o całokształt. Nie ukrywałem swojego statusu (że jestem w trakcie rozwodu), swojego stanu majątkowego (wynajmowania mieszkania), swojego wynagrodzenia (branża IT zatem całkiem nieźle). Po liku miesiącach znajomości to moja partnerka zaproponowała bym się do niej wprowadził, przekonując mnie, że to bez sensu bym wynajmował mieszkanie skoro i tak większość tygodnia spędzam u niej. I tak właśnie zamieszkaliśmy razem.
Zatem nie nazwałbym siebie „zakompleksionym nieudacznikiem, który mając grubo ponad 4 dychy nadal nie reprezentuje sobą nic”. I nie jestem z moją partnerką tylko „bo ładna”.

Powyżej wyjaśniłem, że dla mnie nie liczy się TYLKO WYGLĄD, chociaż oczywiście ma on swoje znaczenie – „Przyciągnij mnie wyglądem, zatrzymaj charakterem”. Nie gnoję kobiet, które mają wyższy status społeczny ode mnie nawet jeśli nie mają wykształcenia a wszystko co osiągnęły dostały od rodziców (tu pytanie co znaczy „wyższy status” bo jeśli tylko kasę to można wygrać też w lotto). To nie ma dla mnie znaczenia. Moja partnerka mogła być tak tępa by wszystko roztrwonić, bo prowadzenie gospodarstwa rolnego to niełatwa sprawa. A ona wszystko utrzymała i nawet nieco rozwinęła. Szacun za to. Pogardę to się powinno czuć wobec tych co gardzą innymi. Tudzież złodziei, pedofilów, krętaczy.

Tylko psychopata czerpie przyjemność z „kopania leżącego” za takie poglądy należy się właśnie pogarda.

Nie no weź, kobieto…5 miesięcy. Wróć tu na forum za 5 lat i opowiedz jak Wam się wiedzie.
W 5 miesięcy to zagrać się można nawet z betonowym słupkiem…

Przy okazji - szydzisz z facetów, ale masz świadomość, że ja lub inny facet mógłby również szydzić z kobiet co to nie kochają i nie szanują faceta ale dają mu doopy bo mają darmowego ogrodnika, elektryka, hydraulika...Można i z takich kobiet szydzić ale po co?

Akurat dziecko a matka to trochę inna sytuacja. A czy gdybyś mieszkała u swojego faceta, ten by Ci ciągle mówił "Zgaś światło, przykręć ogrzewanie bo prąd drogi" a równocześnie powiedziałby Ci , że masz pokryć połowę z 4 tyś PLN rachunku, za prąd (za 2 miesiące), który nabiła jego mamusia co to "na noc włączała ogrzewanie podłogowe w kuchni by na rano mieć ciepło" - uważałabyś to za fair?

No niby można tak "dla otwarcia społeczeństwu oczu". Ale masz świadomość, że w ten sposób musiałbyś szydzić z niemal połowy społeczeństwa? Tych wszystkich "pięćset plusów" i "zasiłkowców" co to tylko ciągną od Państwa, itp, itd... życia by Ci na to szydzenie zabrakło...

Ale po co?
Nie byłoby Ci przyjemniej na duszy, gdybyś zamiast szydzenia z Bogu ducha winnej Ci osoby napisała cos budującego bez obrażania ludzi i wyzywania od debili?
Masz takie lekkie pióro, jesteś wygadana - przekuj swoje umiejętności w coś konstruktywnego dla autora czy autorki.
Innym też będzie lepiej czytało się komentarze na tym forum.

Trochę muszę tu wyjaśnić - moje dochody nie są małe ale moja partnerka z gospodarstwa rolnego "wyciąga" 4-5 razy tyle. Oboje do wspólnego garnuszka płacimy po 2500 czyli razem jest 5 tyś - są to strikte pieniądze na zakupy spożywcze, wodę, prąd, śmieci. Swoje wydatki każdy opłaca ze swojego konta - opiekę medyczną, osobiste kosmetyki, paliwo, OC, gadżety, narzędzia itp.

Jej matka ma 1100 pln emerytury, dodatkowo moja partnerka płaci jej co miesiac 1500 PLN. Zatem jej mama ma 2500 PLN miesięcznie na swoje wydatki (leki, ubrania, jedzenie). Do niedawna prąd, opał (węgiel), wodę moja partnerka płaciła ze swoich ja zaś dawałem właśnie te 2500 PLN miesięcznie. Była to wg. mojego uznania kwota pokrywająca "moją część" wody, prądu, jedzenia. Jednak od tego roku postanowiliśmy założyć wspólne konto i na nie wpłacać właśnie po 2500 PLN. Czy 5 tyś  "na życie dwóch osób to dużo czy mało - nie wiem. Osobiście uważam, że akurat prąd i woda powinny być dzielone w proporcji - 2/3 moja partnerka, 1/3 ja. Ale moja partnerka się na to nie zgadza argumentując "mieszkasz w domu wybudowanym przez moich rodziców".

We wszystkich drugich związkach jakie znam zawsze pojawia się problem pieniędzy i ich podziału.
Czasem mam wręcz wrażenie, że im więcej ludzie mają pieniędzy tym trudniej im się zgodzić w tym temacie.

Z pierwszą żoną/mężem wszystko jest wspólne - dzieci, dorobek, plany na przyszłość.
W drugich i kolejnych zawsze jest moje-twoje, moich dzieci - twoich dzieci itp.

Nie wracaj myślami do pierwszego małżeństwa, zwłaszcza, że i tak się rozleciała z powodu kasy.
Każda kolejna relacje będzie się rządzić innymi prawami do tej pierwszej, i to już od samego początku.

Twoja partnerka zaproponowała Ci wspólne mieszkanie gdy odszedłeś od żony. Gdybyś wtedy wynajmował mieszkanie prawdopodobnie koszt wynajmu byłby podobny jak wkład w remont jej domu. Wtedy też nic byś z tych pieniędzy nie miał, oddałbyś je zupełnie obcej osobie za prawo mieszkania w jej nieruchomości. Dzisiaj też nie mógłbyś właścicielowi mieszkania powiedzieć - słuchaj, przez lata władowałem do twojej kieszeni taką kasę, że powinienem mieć udział w tym mieszkaniu. Prawda?

Popatrz na przykładzie tego wątku jak różne kobiety możesz jeszcze spotkać. Nie dość, że wezmą kasę to jeszcze Cie wyśmieją, że jesteś żałosny, bo dałeś się wyjelenić.
Jeśli masz problem z podziałem kosztów wspólnego budżetu to o tym rozmawiaj. Wszystko jest kwestią negocjacji.
Może faktycznie jak kupisz swoje mieszkanie sam będziesz czuł się pewniej i bardziej stanowczo będziesz negocjował z partnerką.
I nie łudź się, że tylko Wy macie takie problemy do rozwiązania. W bardzo wielu związkach temat pieniędzy jest gorący - jedno drugiemu wymawia jakieś zakupy, trwonienie kasy, brak wspólnych decyzji na co przeznaczyć oszczędności, czy wziąć kredyt itp. Sam fakt, że jest się rodziną, wcale takich problemów nie likwiduje. To zależy wyłącznie od podejścia do pieniędzy.  Sam też już wiesz, że nawet bycie w związku małżeńskim nie gwarantuje dachu nad głową do końca swoich dni, bo rozstanie wszystko zmienia.
Masz kasę to kup sobie lokum. Płacisz za dużo to negocjuj.
A jak Ci się znudziło mieszkanie z partnerką to nie szukaj wielkich idei do zmiany własnego życia.

Bez przesady, w dużym mieście czynsz i wszystkie media zamknie w kwocie max 1,5k, a jako kawaler spokojnie zje za 1k.

Ale nie będzie na nią robił tylko siądzie w swoim fotelu w swoim mieszkaniu i poczyta sobie książkę.

Ha, ha, ha...Agnes, M!ri - dokładnie jak dialog w moje głowie....

Bo tak jest.
Chyba , że ktos ma wrodzon a awersję do wiązania się bliżej, jest typem samotnika- ekstrawertyka czy introwertyka i nie zwiąże sienigdy i z nikim, bo po prostu nie chciał nie chce i nie będzie chciał, tylko, ze takie osoby można policzyć na palcach jednej ręki.

Czytając Wasze opinie uważam, że chyba najbardziej w sedno oceniając moje odczucia trafiła Ulle.
Po rozwodzie chciałem poznać kogoś z kim stworzyłbym rodzinę. Może nie w sensie mieć dzieci itp., bo uważam, że na dzieci jest w życiu czas a mój już przeminął.
Ale w sensie miłości, dbałości, oddania. Nie chodzi o majątek jako taki. Nie pragnę „połowy królestwa” bo ani na to nie zasłużyłem ani go nie chce.
Powiem szczerze – gdyby mojej partnerce coś się stało to nie mieszkałbym w jej domu. Po co mi 300m2 chata z ogrodem pełnym drzewek, krzewów, tui, basenu i innych bzdet? Wiecie, ile to pracy, pieniędzy by to utrzymać, jeśli nie ma się siły samemu to obrobić?
Owszem, mieszkam w domu, na który nie było by mnie stać ale czy myślicie, że jeśli byłoby mnie stać to bym sobie taki sprawił? Nigdy w życiu…Dom ma być dla człowieka a nie człowiek dla domu….
Inna sprawa, że to co daje, moje umiejętności dające mi możliwość zastąpienia elektryka, hydraulika, informatyka, mechanika itp. są w dzisiejszych czasach na wagę złota.
I nie mam problemu by to z siebie dać. Ale po zachowaniach mojej partnerki pokazującej mi kim dla niej jestem – nie mam najmniejszej ochoty dawać z siebie więcej niż „czynności domowe”.
I tak wewnętrznie to czuję ogromną złość…Na nią, na sytuację. Bo moglibyśmy żyć jak pączki w maśle – oboje w podobnym wieku, oboje zdrowi, ona ma dorosłą córkę, ja akurat nie mam dziecka, oboje bez długów, z dobrą pracą, oszczędnościami…żyć nie umierać…
Ale trudno żyć z kimś, kto nie ma ochoty mieć wspólnej wizji, kto chce żyć z dnia na dzień, bo tak jej dobrze, kto nie chce żadnych zobowiązań by się maksymalnie zabezpieczyć. Trudno się dla kogoś takiego starać nawet jeśli chciałoby się dać z siebie więcej. Mam wiele pomysłów na to co mógłbym jeszcze zrobić – jakąś drewutnie na drewno kominkowe, wyszykować warsztat z prawdziwego zdarzenia itp., itd., ale po co? Dla kogo? Dla kogoś kto „kocha” tylko to, że jestem przydatny?

To bardzo trafne spostrzeżenie…Uważam, że ja wszedłem w ten związek z miłości a moja partnerka z wygody. Jak się ma duży dom/ogród/gospodarstwo rolne – trudno to utrzymać samotnej kobiecie.
Niestety widząc jej „zagrania” pokazujące jak bardzo mnie „kocha” niestety w myśl zasady „wchodzisz między wrony krakaj jak i one” zacząłem być jak ona – wygoda (ugotowane, uprane, jest do kogo zagadać, z kim na wakacje pojechać) ale zacząłem pilnować swego – w tym wypadku szukania własnego lokum i rozważania związku tylu LAT. Chociaż mam pełną świadomość, że po wyprowadzeniu się jej powód by być ze mną „wyprowadzi się” wraz ze mną.

Częściowo prawda – dom duży, ogrzewany węglem woda z elektrycznego bojlera. Ekonomiczny koszmar. Ale moja partnerka zarabia kilkadziesiąt tysięcy na rękę miesięcznie – stać ją na utrzymanie nawet gdyby musiała to robić sama. A że jestem ja to idzie 50/50…Zatem nie potrzebuje moich pieniędzy tylko mojej pracy. Ja daję, bo uważam, że niczyim utrzymankiem nie będę. Fakt, faktem – ja jestem z nią najdłużej, z mężem rozwiodła się ponad 25 lat temu po 2 latach małżeństwa a przede mną miała 2 kilkumiesięczne związki. Zatem te 6 lat razem to jej najdłuższy związek. No i nie ukrywam, że w jej przypadku, w przypadku kogoś kto zarówno dom jak i gospodarstwo dostał, na nic nie zapracował, słowa „A Ty coś dołożyłeś do budowy tego domu” brzmią tak jakoś słabo...Co nie zmienia faktu, że oczywiście nie przyczyniłem się do powstania tego majątku.

O ile znam moją partnerkę to gdybym powiedział, że odchodzę to taka byłaby jej reakcja…Wiedziałaby, że dużo traci, ale w życiu by tego nie okazała. Ona sama twierdzi, że „ma na wszystko wyjebane…”. Taki typ…
Tylko osobiście uważam, że jestem gatunkiem wymarłym i szybko takiego osła z takimi umiejętnościami nie znajdzie. Jeśli w ogóle…

Bardzo słuszna uwaga…Niestety taka już ludzka natura, że czujemy się „dowartościowani” atrakcyjną partnerką czy partnerem… Można z tego mieć polewkę ale popatrzcie na ludzi bogatych – odstrzeliwują sobie chaty jak z amerykańskiego filmu a czy naprawdę potrzebują takich domów? Skąd – wszystko na pokaz, bo „kto bogatemu zabroni”.

Ja tak czy siak mieszkanie sobie kupię. Raz by jednak uciec przed inflacją a dwa – by mieć coś swojego. Nawet jeśli moja partnerka tego nie okaże, to zapewne nie będzie miała już takiego poczucia „władzy” wiedząc, że mogę się w ciągu dnia wynieść na swoje. Czy się wyniosę? Cóż, tego nie wiem, bo nasza codzienność jest mimo wszystko fajna (gdy nie porusza się tematów finansowo-majątkowych). Ale zawsze mając swoje mieszkanie na jej żądanie „Powiąż drutem tuje w ogrodzie bo wiatr je potargał – weź drabinę i je zwiąż do kupy” ja mogę z uśmiechem odpowiedzieć „Nie ma sprawy, ale przy okazji – trzeba w moim mieszkaniu pomyć okna i podłogi zatem ja zrobię tuje a Ty pomyj mi okna”

Myślisz i czujesz jak normalny człowiek na Twoim miejscu. Niestety miałeś pecha trafić na wredne babsko.