Potrzebuję rozmowy, po toksycznym związku - Netkobiety.pl

Dobry wieczór,
Piszę do was, bo chyba po prostu potrzebuję kontaktu i przestrzeni dla swoich żali. U mnie raz lepiej, raz gorzej, ale ostatnie kilka dni znowu ciężko. Dużo rozmyślam nad życiem, i tym co dalej. Przyjechałam tu z nim tę rodzinę budować, teraz czuję się max samotnie. Mija właśnie szósty miesiąc od rozstania, i czwarty odkąd nie mieszkamy razem. Mam wrażenie, że to tak strasznie długo... A czy jest lepiej? No nie wiem. Nie lubię nowego mieszkania, tęsknię za moim ogrodem. Za nim w jakimś stopniu też. Jak bardzo jest to chore z mojej strony? Jak ja mogę za nim tęsknić po tym wszystkim? Były wysyła wiadomość mniej więcej raz na tydzień, niby dotyczące spraw organizacyjnych, ale tak naprawdę nie są one potrzebne. Ostatnia wiadomość z jego strony to informacja, że u niego krucho z kasą, chyba chciał pożyczyć, ale spotkał się ze ścianą z mojej strony. Z głupoty weszłam na jego instagram, czego bardzo żałuję. Facet wygląda jakby rozkwitał, robi rzeczy, na które ja go namawiałam, a on nigdy nie chciał. O co w tym chodzi? I po co ja się w ogóle nad tym zastanawiam. Czuję się jak ostatnia idiotka i jestem zła na siebie, za to wszystko co czuję. Mam 28 lat i przeżywam kolejne rozstanie. Naprawdę myślałam, że to będzie już ten ostatni

Dlaczego tak uważasz? Ja myślę całkiem odwrotnie. Robię dużo, żeby całkiem się odciąć, mimo, że w ciągu ostatniego miesiąca zrobiłam dwa błędy. Wiem, że to może wyglądać z perspektywy że nie chcę go blokować, ale ja poważnie jeszcze nie mogę. Mamy jeszcze otwarte dwie sprawy finansowe, na całkiem sporą kwotę, za większość on musi zapłacić. Dopóki nie będę miała od niego potwierdzenia przelewu, dopóty nie mogę go zablokować na tym ostatnim kanale dostępu, jakim są smsy. Nie zaryzykuję teraz blokiem, bo się zwyczajnie boję, że on wtedy nie zapłaci czegoś, co musi, a jest to na moje nazwisko niestety. Od mojego ostatniego złamania z odpisaniem mu te dwa tygodnie temu, już tego nie robię. Z tym instagramem dzisiaj nie wiem co mi odpaliło, bo tam nie byłam już z miesiąc. Potwierdziłam sobie tylko, że blok i nie oglądanie go w ogóle to dobry pomysł. Nie zmienia to faktu, że ta cała sytuacja nie daje mi spokoju. Widzisz, to nie jest moje pierwsze rozstanie, ale pierwsze z toksykiem. Z moim przedostatnim byłym rozstaliśmy się jakoś normalnie, mimo, że też mieszkaliśmy razem. Spotkaliśmy się nawet po koleżeńsku kilka razy, czy wymieniliśmy jakąś miłą wiadomość, on ma teraz żonę i córeczkę, a ja jestem szczęśliwa że mu się poukładało. Ale ani razu po rozstaniu nie miałam wrażenia, że to jest inny człowiek. Z ex czuję, jakbym go nigdy nie znała. Przecież ja go znam ponad TRZY lata. Jak go widziałam ostatni raz, to czułam się jakby to byl ktoś zupełnie inny, całkiem obcy. Czy to znaczy, że ta wersja "dla mnie" w ogóle nie istniała? Jeśli istnieje, to która jest prawdziwa? Tego typu pytania krążą mi po głowie, jak je ucinam to wracają z większą siłą.

Dlatego, że rozbijasz na atomy każdą jego próbę kontaktu. On pisze, a u Ciebie to uruchamia machinę rozmyślań - pewnie nie ma tego, a ma tamto, pewnie chce czegoś, pewnie czegoś nie chce. Może on siamto, może on owamto.

Możesz, możesz. Tylko nie chcesz.

Domyślam się, że na te dwie otwarte sprawy finansowe są jakieś dedlajny jak to zwykle z finansami bywa? Możesz więc śmiało zablokować go do tego czasu.

Jeśli zobowiązanie/ dług jest na Ciebie, to jasnym jest, że możesz się już pożegnać z myślą o tym, że Twój ex będzie w tej spłacie partycypował. To, czy go zablokujesz, odblokujesz, czy będziesz do niego pisać, ile razy będziesz pisać - nie ma żadnego wpływu na to, że on ten dług ureguluje w wymaganym terminie. Lepiej zacznij zbierać środki na te spłaty. To, że z nim piszesz, rozmawiasz i utrzymujesz kontakt, nie ma żadnego realnego wpływu na to, że on te pieniądze odda w terminie. Najmniejszego nawet. Dodatkowo mocno czerwoną flagą w tej kwestii, jest też coś, co napisałaś we wcześniejszym poście -

Chodzi o to, że jego uczciwość w temacie wspólnych rozliczeń powinna wynikać z jego moralności i charakteru, a nie być warunkowana tym, że podtrzymujesz z nim kontakt.

Robisz to, bo każda najdrobniejsza nawet forma kontaktu z nim - triggeruje Cię. I chcesz więcej. I szukasz więcej. 

Nie, nie znałaś go. Nie da się poznać naprawdę człowieka, który jest uzależniony, toksyczny, czy zaburzony, bo nie tylko otoczenie, ale nawet on sam nie wie kim jest i jaki jest naprawdę. U takich ludzi każda ich wersja jest prawdziwa i każda ich wersja jest jednocześnie nieprawdziwa.
Problem polega na tym, że kolejna analiza jego osobowości, charakteru, intencji - nie zmienia absolutnie niczego w Twojej sytuacji. Jeśli był prawdziwy takim, jakim go czasem widziałaś, czyli opiekuńczy, kochający - czy to zmieniłoby cokolwiek w tym, gdzie teraz jesteś i jak się czujesz? NIE.
Jeśli był prawdziwy takim, jakim go czasem widziałaś, czyli niedostępny, zdystansowany, oschły - czy to zmieniłoby cokolwiek w tym, gdzie teraz jesteś i jak się czujesz? Również NIE.
Przez cały czas trwania Waszej relacji osadziłaś go w centrum i własnego i w ogóle wszelkiego wszechświata, wokół którego kręciły się wszystkie Twoje działania, uczucia i starania. Teraz to centrum wszechświata zniknęło, a Ty nie wiesz co robić i starasz się zatrzymać chociaż substytuty i okruchy tego co było. To dlatego trzymasz się kontaktu z nim i wymyślasz preteksty do tego, żeby ten kontakt podtrzymywać. A im bardziej ten kontakt masz, tym gorzej się czujesz i koło się zamyka.

więc masz teraz okazję się przekonać kim jesteś
miłego odkrywania

Trzymaj się, bo wiem, że jest ciężko, ale dla własnego dobra nie możesz odpuścić.

Wiesz, dużo o tym myślałam i myślę, szczególnie po zakończeniu związku, "jak do tego doszło". Jak go poznałam to nie wiedziałam o tych wszystkich problemach, z narkotykami itd. On zaczął się otwierać w momencie, kiedy już byłam zakochana w nim po uszy. Poznaliśmy się w pracy, a on był odpowiedzialnym, mega uroczym facetem. Od samego początku traktował mnie inaczej, dbał o mnie, był mega zabawny, uśmiechnięty. Pamiętam, że po pierwszych randkach myślałam "wow, on będzie moim mężem", bo właśnie tak czułam, że poznałam bratnią duszę. Uroczy, czuły, zabawny, wspaniały seks. Pierwsze informacje, które się pojawiały były o rodzinie z problemem alkoholowym, ale wiesz, większość moich znajomych ma ojców alkoholików... Ja nawet nie zauważyłam, kiedy on się wprowadził, byliśmy nierozłączni. Całe noce rozmów i wspaniałego seksu, jeszcze nigdy nie czułam takiej bliskości i jedności z kimś. Jedność ciał i dusz. Pierwsze kłótnie zaczęły się pojawiać bardzo szybko, ale to był powiedzmy jeden słaby dzień, a potem wspaniały miesiąc. Po kłótniach on przepraszał, płakał, obiecywał że to już ostatni raz, że idzie na terapię. Pamiętam jak chciałam odejść na początku, właśnie przez kłótnie, siedziałam wtedy, a on ukląkł, złapał mnie za kolana i płakał. Zaczął terapię, a ja wierzyłam że będzie lepiej. Dopóki mieszkaliśmy u mnie było całkiem ok, zaczęło się robić gorzej jak razem wyjechaliśmy, on chyba poczuł, że teraz nie będzie tak łatwo go porzucić, bo jesteśmy za granicą sami. Dobre dni były coraz krótsze, a złe się wydłużały. Ale im było gorzej, tym on był potem bardziej kochany. Mówił, mi, że on ma problemy, że jest zaburzony, ale nigdy by mi nie zrobił krzywdy, że robi wszystko dla mnie, że jestem wszystkim dla niego. A ja myślałam "no przecież my się tak kochamy, jak mogłabym go zostawić z tym wszystkim samego". Sama próbowałam zachowywać się w każdy sposób na te jego kłótnie. Próbowałam nie reagować, wychodzić z pokoju, wychodzić z domu, odpowiadać spokojnym głosem, albo w niej uczestniczyć. Zaczął kolejną terapię, było dużo lepiej przez chwilę. Zaczęliśmy robić ćwiczenia z komunikacji, pisać do siebie listy, on przestał krzyczeć, było lato, wakacje, dużo dużo dobrego, nawet się wstępnie oświadczył (wstępnie, bo bez pierścionka, bo na razie nie ma kasy:)). A potem powoli od września wszystko wróciło. Zauważyłam, że ja nie chcę już do niego mówić, bo się boję kłótni. Zauważyłam, że nie chcę już nawet nic robić, bo źle gotuję, bo palę czosnek, albo nie sprzątam dokładnie, albo zapomniałam mu kupić salami na tosty, a to były powody do wypominania. Zauważyłam, że nie chcę się już z nim kochać, bo przez kłótnie nie mam ochoty (chociaż do samego końca mieliśmy wspaniały seks). W ostatnich dniach on krzyczał na mnie w domu, a potem wychodził do pracy i pisał smsy, że to się nie może tak skończyć, że to naprawimy, że teraz będzie inaczej. Kiedy ja odpisałam, że mam dość ciągłych huśtawek i dramatycznego życia, że się boję odezwać już, on zaproponował wspólną terapię, tyle że ja wtedy już chyba przekroczyłam tę swoją granicę wytrzymałości. Poczułam, że mnie złamał. W momencie gdy on tylko podnosił głos, ja od razu zaczynałam płakać, nie mogłam tego powstrzymać. Byłam kompletnie rozdarta, a moja głowa szwankowała. On twierdził, że on ma taką ekspresję. Przed rozstaniem ostatnie dwa tygodnie spaliśmy w różnych pokojach, ja wzięłam wolne i bardzo dużo płakałam, nie wychodziłam z pokoju. On na mnie warczał, że mam przestać, był niemiły, oschły, oziębły, krzyczał. A potem wychodził do pracy i znowu pisał te smsy, że jemu tak zależy, że ten związek to najważniejsza rzecz w jego życiu, że mnie tak kocha, że oboje coś od siebie chcemy, ale nie wiemy jak to sobie dać, żeby zacząć terapię itd. Jednego dnia powiedział w kuchni, że jakby miał kasę to dawno by mi kupił pierścionek, przytulił mnie i pocieszał. Kolejnego dostałam pierwszego w życiu ataku paniki, a on zanim mnie przytulił czy uspokoił to najpierw warczał, że mam przestać i mam się zamknąć w końcu. Zerwaliśmy z dwa dni później.
W tej historii chciałam przekazać, że ja nie zdawałam sobie sprawy do samego końca, że jestem w toksycznym związku. Jestem osobą (albo byłam) raczej pewną siebie, dobrze sobie radzę w pracy, miałam bliskich przyjaciół, dobry kontakt z rodziną, dużo oszczędności, spędzałam dużo czasu sama ze sobą, jakieś spacery czy książka na plaży itd. Z natury zawsze ufałam ludziom, zawsze byłam pomocna. Jak go poznałam, to miałam wrażenie "wow, taki świetny facet, tak sobie radzi, słucha, opiekuje się mną, pewny siebie, zabawny, na dodatek taki wrażliwy". Byłam wręcz dumna, bo on mnie wpuścił do tego swojego świata, zwierzył się z tych problemów, pierwsza dziewczyna którą zabrał do domu itd.  Teraz jestem wrakiem. Czuję, że nic już nie będzie takie samo. Ja teraz nie ufam moim kolegom z pracy, że mnie lubią. Nie jestem w stanie sobie w ogóle wyobrazić, że mogłabym być w związku jeszcze. Z drugiej strony czuję się okropnie samotna, chciałabym, żeby mnie ktoś przytulił ehh. I tęsknię za swoim uzależnieniem. A on ma już tę jedność dusz i ciał z koleżanką z pracy :)

Chodzę na terapię, tak jak już wspominałam. Zaczęłam zaraz po rozstaniu. Chociaż szczerze na razie nie czuję, żeby ona coś zmieniała, może powinnam spróbować znaleźć innego terapeutę.

Psychoterapeuta zasugerował też (w sumie drugi, bo to moja druga terapia) psychiatrę i leki. Zaufam jej i tym razem pójdę do tego psychiatry, bo depresja chyba się nasila. Po samym rozstaniu czułam w większości otępienie, teraz to schodzi, wychodzą na wierzch te wszystkie sytuacje, i niestety ale bardzo dużo płaczę i ciężko mi cokolwiek robić. Jestem sceptyczna jeśli chodzi o leki, ale skoro ma to pomóc

Niby długo, z drugiej strony on się wyprowadził początkiem stycznia... Więc trzy i pół miesiąca w sumie. Czy to tak długo po takim czasie znajomości, i po takim ładunku emocji? Jest źle, to prawda, ale chyba mimo wszystko trochę lepiej. Myślę, że ja powtarzam teraz te sytuacje w głowie, i analizuję te wszystkie kłótnie, bo nie dałam sobie przyzwolenia na reakcję, kiedy one się działy. Odkopuję jedna po drugiej, i je przeżywam tak jak mam ochotę. Wtedy na nie nie reagowałam, zakopywałam wszystko w sobie, pewnie dlatego dotarłam w tym związku do momentu, że jak on tylko odrobinę podniósł głos to mi od razu leciały łzy. Ja już po prostu nie miałam miejsca na więcej. Nie zmienia to faktu, że wybiorę się po leki.

Dzień dobry,
Przeglądałam dzisiaj inne wątki, i w jednym znalazłam link, który Farmer zamieścił, o cechach ofiar toksyków, od Alexa Barszczewskiego. Te 15 minut filmiku było bardziej otwierające oczy niż moje ostatnie pięć sesji. Jakie to śmieszne, że zawsze nam się wydaje, że nasza sytuacja to jest wyjątkowa i nikt tego nie rozumie, a potem się okazuje, że jest się książkowym przykładem Każdy z punktów, o których mówił Alex, całkowicie do mnie pasuje. Zrobiłam sobie nawet notatki, z przykładami sytuacji, które się wydarzyły. Alex mówił, że empatia to główny wabik na toksyków. Myślę, że nie poznałam bardziej empatycznej osoby od siebie samej. Na samym początku mojej znajomości z ex poszliśmy razem na zakupy, i przed sklepem był jakiś facet z synem na rowerze. Dał temu synowi plecak, mówiąc "trzymaj", a syn go upuścił. Facet zaczął na niego krzyczeć, że nawet nie potrafi ku**a tak prostej rzeczy, że jest beznadziejny itd, a to dziecko po prostu siedzisko z kamienną twarzą. Pamiętam że trochę płakałam i przeżywałam tą sytuację kilka godzin, a były mówił z uśmiechem "widzisz, widzisz, właśnie tak miałem w domu". Taka anegdotka.
Dracarys już mi odpowiedziała wcześniej, na to co teraz napiszę (czyli że odpowiedź nie zmienia nic w sytuacji w jakiej się znajduję), ale zastanawia mnie dlaczego, czy mój były zdaje sobie sprawę z tego, że krzywdzi innych? Czy on to w ogóle jest w stanie zrozumieć? Czy on na serio będzie do końca swojego życia uważał siebie są ofiarę. I jak to możliwe, że ja mam swoją prawdę, a on ma swoją, gdzie przecież przeżywaliśmy oboje ten sam związek.

Zgadzam się z opinią Farmera - również uważam, że on zdaje sobie z tego sprawę, ale ma to totalnie gdzieś. Zupełnie go to nie obchodzi.

On żyje w swoim świecie.
Jego postrzeganie świata jest uszkodzone.

pamiętaj, że kazdy koniec to nowy poczatek

Tutaj to nie ten przypadek, a o wiele gorszy.
Poczytaj całość.

Twój przypadek, to trafienie na prawdziwego toksyka.

"Trudno mi sobie wyobrazić, że ktoś kto ma jakąś wizje siebie, jakiekolwiek poczucie celu i sensu swojego życia daje się tak zepchnąć do narożnika."
Nieważne jaka byś była pewna siebie, niezależna itd., to taki osobnik potrafi zrównać człowieka z ziemią.
To nie ty się ograniczałaś, to on to robił.
Tylko ten, kto miał do czynienia z toksykiem zrozumie jak ciężko jest z nim żyć i się odciąć.

Powtórzę:

Będzie jeszcze dobrze

Będzie

Napisałem:

i dokładnie tak to działa.

Pooglądaj jeszcze kilka filmików, a zrozumiesz dlaczego.
Zrozum, że jesteś ofiarą, a jego kontakt, to znęcanie się.

Najlepsze co mogłaś zrobić, to właśnie postawienie się.
Satysfakcja jeszcze przyjdzie. Potrzeba czasu.

To nie twoja wina.

Zastosuj taktykę spalonej ziemi.
Nie ma powrotu. Nie ma szantażu. Nie ma manipulacji.
Jesteś ty. I ty jesteś najważniejsza.

Jest to przykre, ale myśl, że kto przestaje być przyjacielem, nigdy nim nie był. Teraz zapewne wiele znajomości się zweryfikuje.