Potrzebuję rozmowy, po toksycznym związku - Netkobiety.pl

Hej feniks, dzięki za odpowiedź. Nie będę niepotrzebnie rozwijać historii skąd to wiem, ale niestety wiem, że to prawda. I że kogoś na, i że ten seks naprawdę był. Ale to nieważne. Co do tego ściągania mnie na dno, tak się właśnie czuję... Że on był w dziurze, ja tam wskoczyłam, żeby go "ratować", a on po moich plecach się wydrapał, i zostawił mnie w tej dziurze samą. Mam przebłyski pozytywne, że cieszę się, że to już za mną, ale one szybko są tłumione próbami zrozumienia tego co się stało i dlaczego, a przecież to nie ma sensu, bo ja tego zachowania nigdy nie zrozumiem. Mogę tłumaczyć go jego historią domu rodzinnego, ale skoro sam wie jaką krzywdę można komuś wyrządzić, skoro sam doświadczył jak to jest żyć z osobą uzależnioną, a teraz idzie śladami ojca... Dlatego jest mi go tak szkoda, zamiast właśnie myśleć o sobie. Chciałabym żywić do niego tylko gniew, a nie mogę się wyzbyć empatii. Co do moich rodziców, nie, nie było w domu alkoholu, ale też tak naprawdę nie było żadnych relacji. Moi rodzice się poznali jak byli jeszcze w liceum i są razem do dziś, a mama po każdym moim rozstaniu nie kryła rozczarowania. Tak, moje poczucie własnej wartości nie istnieje, jak nad tym pracować? Powtarzanie sobie, że jestem wartościowa i na to nie zasługuję nic nie daje.

Taak, zaczęłam terapię, mam za sobą kilka spotkań, jednak to jest tylko jedna godzina w tygodniu, a ja mam w sobie tyle emocji, że mi to zwyczajnie nie wystarcza więc słucham jakichś podcastów, czy szukam innych miejsc, takich jak to forum.

Nie dzielimy lokum, on się wyprowadził dwa miesiące temu, ale jeszcze są pewne niepozalatwiane sprawy z naszym wspólnym domem, w którym ja dalej mieszkam. Wyprowadzam się za dwa tygodnie. Co do "niestety się z kimś przespał". Oczywiście, że na prawo, po prostu ta sytuacja jest dla mnie chora... On był właśnie u mnie w domu kilka godzin wcześniej. Ja miałam wtedy niezły humor, powiedziałam mu, że sobie nawet radzę, że pracuję nad sobą itde, a on się wtedy rozpłakał i mówił, że tęskni, i że "stało się to czego się obawiałem, rozstaliśmy się bo ja miałem pracować nad sobą, a teraz ty idziesz do przodu, a ja sobie nie radzę i znowu palę codziennie marihuanę ". Rozwalił mi tym głowę, tydzień o tym myślałam, a tu się okazało, że on kilka godzin później poszedł z inną do łóżka. To samo w piątek, zaczął mnie pytać czy ja randkuję, a jak ja nie odwzajemniam pytania i próbowałam uciąć temat, to sam się pochwalił. I to wcześniej prowokując taką sytuację, że aż wstyd o tym nawet pisać.

Wiem, że teraz to strasznie boli, ale kiedy emocje opadną, a Ty dasz sobie szansę na życie bez toksyka ciągnącego w dół zobaczysz w jaki chory sposób on próbuje Cię rozgrywać. Ani nie pracuje nad sobą, ani nie czeka na Ciebie, ani nie przestaje ćpać. Wygląda jakby chciał, żebyś mu nie odpłynęła i żeby mógł Cię co jakiś czas przywołać z orbity, kiedy poczuje się trochę samotny, smutny albo na dnie.

Zgadzam się z przedmówcami. Jedyne rozwiązanie to odciąć się całkowicie. Jest szansa, żeby ktoś Ci pomógł, np. pośredniczył w kontaktach z nim na temat nie załatwionych spraw z Waszym domem? Na pewno da się zrobić tak, żebyś nie musiała się z nim kontaktować nawet w neutralnych tematach.

I przygotuj się na to, że jak go odetniesz to dopiero zacznie się spektakl łez, przeprosin i użalania.

Twoim zadaniem jest chronić siebie. Powodzenia. Wiem, że to tylko słowa, w które pewnie teraz nie wierzysz, ale to wszystko minie. Jesteś na dobrej drodze - chodzisz na terapię, starasz się o siebie dbać, jeśli dasz sobie szansę, to za jakiś czas będziesz już w innym miejscu.

Trzymam za Ciebie kciuki. Pisz tutaj gdybyś potrzebowała się wygadać.

Bardzo wam wszystkim dziękuję za odpowiedzi. Czytam je w kółko, naprawdę pomagają.
Tak, wyję do księżyca, nie radzę sobie, jest we mnie okrutnie dużo emocji. Tak jak wspomniane wyżej, rollercoaster emocji... I ja z nim właśnie zaczęłam taką kolejną pętlę, ale tym razem została przerwana, i brakuje mi tego "szczęśliwego przez chwilę" zakończenia. Tej dawki miłości, która była po każdym dole. Ciągle się zastanawiam, jak on to w ogóle rozumie, czy czuje. Kiedy ja jestem w kawałkach, on bryluje w towarzystwie i wydaje się jakby żył pełnią życia, jakbym ja była balastem, który odciął. Wiem, że nie powinnam się nad tym zastanawiać, bo nigdy nie znajdę odpowiedzi. To nie tak, że ja chcę, żeby on wrócił, bo nie chcę. Ale chciałabym usłyszeć od niego szczere przepraszam. Podczas całego naszego związku zawsze było "przepraszam, ale...", i tu milion powodów i wymówek, nigdy nie jego wina. Po rozstaniu mieliśmy JEDNĄ rozmowę, gdzie naprawdę miałam wrażenie, że otworzył serce, płakał i przepraszał "za wszystko co ci zrobiłem, nigdy nie chciałem cię skrzywdzić". W głowie mi się to po prostu nie mieści, że on od tak po prostu żyje dalej, już się spotyka z kimś innym, kiedy mi mówił, że teraz jest czas, żeby przepracował dzieciństwo... Naprawdę nie chcę, żeby się całkowicie uzależnił, boję się że to się skończy jakąś tragedią. A może nie, a może znajdzie kolejną dziewczynę na poważnie, i się przy niej ustatkuje.

Takie przeprosiny, to o kant...
Zrobiłaś z siebie ratowniczkę, nie masz wpływu na jego życie, ale na swoje już tak, więc je szanuj i dalej nie niszcz.

Rozkminianie, szukanie odpowiedzi, chęć uzyskania przeprosin, analizowanie - to Twój umysł, który utrzymuje uzależnienie, karmi je. To nadal forma przywiązania, z której bardzo ciężko wyjść. Odszukaj siebie, zadbaj o siebie, postaw siebie i własne dobro na pierwszym miejscu. Również dezorientacja (problemy z samoidentyfikacją i oceną związku) są klasyczne przy wychodzeniu z toxica.
Facet ma poważne problemy. Jakie, to nie nam tu oceniać przez internet, od tego są specjaliści. Ma w sobie na pewno dużo pustki i lęku, chciałby wiele rzeczy zmienić, ale NIE UMIE i Ty za niego tego nie zrobisz. Wybiera zagłuszanie swoich problemów i deficytów używkami, atencją nowo poznanych lasek i buk wie czym tam jeszcze.
Ratuj siebie póki możesz i jesteś młoda.
I nie zastąp na tym etapie przywiązania do niego, jakimś nowym obiektem - bo jest duża szansa że znowu wpakujesz się w syf.

Beckett, a co u Ciebie słychać? Mów szybko.

Dzięki beckett. Taak, masz totalnie rację, te myśli tylko podtrzymują ten skończony związek w mojej głowie. Muszę się nauczyć jak patrzeć na świat ze swojego punktu widzenia. Jak na razie wszystko jest dla mnie z jego perspektywy... Te sytuacje są po prostu dla mnie tak nierealne, że ja jakby w nie po prostu nie wierzę. Niby wiem, że się stały, ale moja głowa tego nie przyjmuje. Jeszcze to co się stało w piątek. Zresztą opowiem w skrócie. Przyszedł tu coś załatwić. Pierwsza godzina spędzona na śmiechu i rozmowach między nami. W końcu się mnie zapytał czy chodzę na randki, chociaż już mu mówiłam dawno, że nie chcę o tym rozmawiać. Odpowiedziałam, że nie, i próbowałam zmienić temat. Powiedział "jak chodzisz to możesz mi powiedzieć, ja będę z tym ok, ja już to przerobiłem". Ja dalej próbowałam się nie wdawać w dyskusję. Zobaczył na łóżku moją piżamę i mówi "czyja to jest koszulka? Ktoś ją u ciebie zostawił? Nie miałaś takiej". Powiedziałam, że moja. Trzymałam się tego, żeby nie odwzajemniać jego pytania o randkowanie, więc mnie zmusił, mówiąc "pamiętasz te prezerwatywy, które kupiłem dla nas?". Ja totalne zdezorientowanie. On "one są otwarte czy zamknięte? Możesz mi je oddać?". Byłam w takim szoku... Byłam pewna, że mi seks zaproponuje, a tu niespodzianka. Powiedziałam "ok, rozumiem że ty chodzisz na randki? Po co mi to mówisz?". On, że po co zadaję pytania, na które nie chcę znać odpowiedzi, że jest spłukany teraz i że co ja mam teraz w głowie to nie jego problem, i że jak już zapytałam, to tak, poznał kogoś. Ja po prostu wyszłam z pokoju, nie wierząc w sytuację która się wydarzyła. Teraz jak to piszę, to w to nie wierzę. Co trzeba mieć w głowie, żeby cos takiego zrobić?? Wiedział, że ja nie chcę o tym wiedzieć, więc mnie sprowokował i to tak okropnie. Potem przeprosił, że nie chciał mnie zdenerwować. Powiedziałam "masz prawo robić co chcesz, ale nie mów mi tego, ja nie chcę o tym wiedzieć". Na koniec próbował zmienić temat, wyskakując jak mi idzie dieta ostatnio ale już mu nawet nie odpowiadałam, byłam kompletnie już zamknięta w swojej głowie. Skończył co miał i poszedł do domu. Jak bardzo nierealna jest ta sytuacja? Bo ja się czuję, jakbym się widziała z innym człowiekiem, a nie moim byłym partnerem. Ale przyznam, że nawet mi ona trochę pomogła. Po pierwszym szoku i wielkiej fali gniewu dużo mniej płaczę, jakby niedowierzanie, żal i zażenowanie zastąpiły dużą część smutku. Rozumiecie to, gościu pali codziennie marihuanę, i raz dwa razy w tygodniu bierze jakieś piguły, wydając na to mnóstwo kasy. I pyta się mnie, swojej byłej, żeby mu oddała prezerwatywy, bo on jest spłukany. O mój boże, głowa mi eksploduje.

Jeśli nie jesteś psychologiem, terapeuta, psychiatra, wyszktałconym specjalista w dziedzinie leczenia traumy - to oznacza, że nie masz ani kwalifikacji, ani możliwości, żeby mu pomóc.

To tak, jakby bolał cię zab i chodziłabyś tydzień po łace wachajac kwiatki, w nadziei na to, że może trafisz na jakieś pomocne ziółko, które ten bolacy zab uleczy, zamiast pójść do stomatologa.
Nie jesteś w stanie mu pomóc.
Jedyna osoba, której możesz pomóc jesteś Ty sama. Jego oczywiście możesz tłumaczyć, usprawiedliwiać. Oczywiście możesz minimalizować jego nałogi, jego postępowanie - jednak to niczego nie zmieni w sytuacji, w której Ty się teraz znajdujesz.
Nie tylko uzależnieni degeneraci byli kiedyś małymi chłopcami maltretowanymi przez rodziców. Wielu, bardzo wielu takich małych chłopców wyrosło na wartościowych, wspaniałych ludzi - majac dokładnie takie same warunki w życiowych blokach startowych. Przyjmij do wiadomości, że życiem ludzkim kieruje też samoświadomość i wola każdego człowieka, a nie tylko trudne dzieciństwo.

Taak, masz rację Dracarys. Znam dużo ludzi z alkoholowych rodzin, którzy się przecież jakoś poskładali, prowadzą teraz fajne życie. Czemu on nie może?? Ale to prawda, ja muszę przestać o tym myśleć, bo nie mogę mu pomóc. On zaczął terapię, nawet dwie, ale rzucił i jedną, i drugą, po pierwszej czuł się gorzej, a w drugiej się denerwował, bo mu terapeuta "przyklejał łatki i go nie rozumie". Złościł się, bo terapeuta mu nie chciał uwierzyć, że on kontroluje swoje uzależnienie. Nie wiem jak, ale muszę nauczyć się kontrolować swoje myśli i po prostu to pożegnać, zostawić tę sytuację za sobą. Wierzę, że wszystko przyjdzie z czasem, że jak się wyprowadzę to uczucia zaczną blednąć. Twoje porównanie jest trafne. Przecież nie mogę nikomu pomóc na siłę, nie mogę go przywiązać do krzesła i mu kazać być szczęśliwym od teraz.

Za to chce i jest gotowy zacząć już nową relację, nawet nie jedną... Mocno mnie to dobiło. Mam jeszcze jedną stronę, chciałabym mu powiedzieć tyle niemiłych rzeczy, że wiem o jego kłamstwach, wiem o jego związkach, urządzić mu jakiś dramat, ahh jakaś idiotyczna chęć nawrzucania mu

Były o sobie niestety przypomina... Już mi od rana wysłał 6 wiadomości z jakimiś głupimi pytaniami. Gdy nie odpowiedziałam przez dwie godziny, dopisał, że już znalazł i przeprasza za zakłócanie mojego spokoju. Wczoraj wrzucił zdjęcia jedzenia z podpisem "gotowanie z miłością". Byłam bliska odpisać, żeby się swojej nowej miłości zapytał Jeszcze dwa tygodnie, potem tak jak piszecie, blokada wszędzie! Pojawiła się opcja, że może mama do mnie przyleci, towarzyszyć mi w wyprowadzce, żebym nie była z nim sam na sam. Mama wie prawie wszystko, tak jak wy mówi, żebym go odcięła. Jeśli chodzi o moje samopoczucie, to jest ciężko niestety. Cztery miesiące od rozstania, dwa od jego wyprowadzki, a m wcale nie jest lepiej. Szczególnie teraz, jak epatuje wszędzie swoimi nowymi relacjami. Niestety, ale w moim biurze pracuje kilka osób, które go znają, i od nich też słyszę jakieś historie, chociaż dużo osób jest dla mnie wsparciem i mocno mi pomogli zaraz po rozstaniu, gdzie byłam w okropnym stanie.

Nie reaguj na jego smsy, zaczepki, telefony (nie odbieraj, jeśli coś naprawdę będzie pilnego to napisze jak zobaczy Twój brak reakcji). On się Tobą celowo bawi i na pewno czerpie satysfakcję z Twojego zainteresowania i cierpienia (niestety ale tak jest). Z mediów społ. go wykasuj, nie obserwuj, zero. Zablokuj go bo można. Po prostu wytrzymaj, odetnij się a będzie coraz lepiej. Znajomym powiedz to co wyżej już sugerowano, że nie życzysz sobie informacji o byłym. Jeśli zaś  znajomi nie zastosują się do tych próśb - skończ i z nimi znajomości bo są nic nie warci. Mama fajnie jakby przyjechała i pomogła. Nie daj się, będzie dobrze.

Wiesz... Z wyjściem z patologicznego domu jest jak z powrotem z wojny - tak naprawdę nigdy się nie wraca. Wojna nigdy się nie kończy, a koszmary ciągle są w głowie. Naturalnie są ludzie z takich środowisk, którzy wykazywali taką siłę charakteru, że udawało im się wyrwać z tego błędnego koła. Ten człowiek się poddał, przestał walczyć, a najprawdopodobniej nigdy nie walczył. Nosiłaś go na swoich plecach przez cały ten czas, a on nie czuł potrzeby, aby walczyć - Ty walczyłaś za niego o każdy kolejny dzień. Jest do tego stopnia słaby, że krótko po Twoim odejściu potrafił zaangażować się w kolejne relacje szukając desperacko namiastki tego, co mu dawałaś.

Z tego co piszesz, jesteś bardzo emocjonalną, kochającą dziewczyną - tym bardziej mi przykro, że teraz cierpisz. Rozumiem pobudki dla których z nim byłaś i zabiegałaś o niego cały czas. Oddałaś mu całą siebie... Taki wspaniały dar, tylko dla tej jednej jedynej osoby. Jesteś naprawdę wartościową osobą. Ciepłą, troskliwą. Nawet w obliczu krzywdy...

Ten człowiek tylko i wyłącznie zyskał dzięki Tobie. Narkotyki go tak zniszczyły, że jest kompletnie rozstrojony. Na dodatek zna Ciebie na wylot, więc wie jak uderzyć, aby bolało... Jest świetnym manipulatorem. Współczuję Ci tej sytuacji, jednak z tego co piszesz to wszystko zmierza ku lepszemu, bo niebawem się odetniesz. Czas zrobi resztę. Nie polecam prób odwetu - po prostu staraj się go ignorować do czasu wyjazdu.

Mam nadzieję, że już niebawem odzyskasz spokój i równowagę, których dotąd nie miałaś. Przez to jaką jesteś osobą, zasługujesz na wszystko, co najlepsze.

Wszystko będzie dobrze

Cieszę się, że mogę się tu wypisać, i że mnie rozumiecie. Zablokowałam go dzisiaj na portalach, zostają tylko smsy, w sprawach mieszkania... Po wyprowadzce i załatwieniu wszystkich finansowych należności zablokuję też jego numer, chociaż na razie nie umiem sobie tego wyobrazić. To by znaczyło że kompletnie nie będzie mógł w żaden sposób do mnie dosięgnąć, nie zna mojego nowego adresu. A jak coś mu się stanie Ehh racja, to baaardzo trudne, bardzo też sprzeczne z moją naturą "ratowniczki", jak ktoś wspomniał. Ja zawsze próbuję wszystkim pomagać, a dla moich bliskich jestem gotowa robić dosłownie wszystko. I dla niego pewnie też bym teraz zrobiła dosłownie wszystko, mimo, że wiem, że bym do niego nie wróciła.

Jej, Piotrek, bardzo dziękuję za tak miłe słowa. Aż mi się łezka w oku zakręciła Nieprzywykła jestem, żeby ktoś się tak o mnie wypowiadał. Dziękuję!

Bardzo dobrze jak na początek.

Zrobisz to z trudem, ale musisz.

I o to właśnie chodzi.

To już nie twój problem.

Nauczysz się, że są ludzie, którzy nie zasługują na pomoc.

Będziesz jeszcze długo dochodzić do siebie, ale stopniowo będzie lepiej, choć będziesz tęskniła i będziesz wspominała.
Zrób wszystko, by nie wrócić, bo ten związek ciebie zniszczy.

Tu akurat o kobietach, ale podobny sposób działania: https://www.youtube.com/watch?v=QI3liK1QOsI

Jeśli nie jesteś jego terapeuta, czy psychologiem - to nie masz kwalifikacji, żeby go diagnozować, to tylko twoja chęć usprawiedliwienia go podpowiada ci te jego depresje, lęki, czy urojenia.
Wszyscy uzależnieni w czynnych fazach właśnie tak się zachowują, bo każda używka, każda bez wyjątku jest depresantem i ma właśnie takie skutki, niezależnie od tego jakie daje euforie, zawsze daje również głębokie i ciemne doły i rowy mariańskie. Mózg nałogowca działa inaczej.

może być

Dzięki jeszcze raz za ciepłe słowa!
Taak, poukładać sobie, to jest dokładnie to czego potrzebuję. Ale jakoś mi to niespecjalnie idzie. Mam już dość swojej głowy, w której kłębią się wciąż te same pytania. Jak iść do przodu, gdy robię jeden krok w przód, a potem trzy w tył?

Były się dzisiaj odezwał czy może dzisiaj wpaść pomóc mi z wyprowadzką. Napisałam, że po naszym ostatnim spotkaniu zdecydowałam, że lepiej będzie dla mnie jak już się nie będziemy widywać, i życzę mu wszystkiego dobrego. Jego odpowiedź natychmiastowa, że ok, spoko, ale co z w takim razie z meblami, z fotelem który on chce zabrać, czy dam sobie radę ze sprzątaniem it... Żadnego przepraszam

Właśnie, nie masz co liczyć na przeprosiny czy kajanie się, on już poszedł dalej, winy swojej nie widzi i ma to ogólnie gdzieś. Niech zabierze swoje rzeczy, najlepiej wyjdź wtedy z domu a jeśli wolisz pilnować, żeby nie wziął czego nie trzeba, niech w tym czasie ktoś u Ciebie będzie - koleżanka, znajomy. Bądź twarda, nie emocjonuj się zupełnie w jego obecności, ale jednocześnie bądź zdystansowana a nie miła jak kiedyś. I tyle.

Już na nic nie liczę i niczego nie oczekuję. Po prostu jest mi ciężko Nie umiem wyjść ze swojej głowy. Była u mnie koleżanka przez cały weekend, długo rozmawiałyśmy o tym co się wydarzyło w ostatnich miesiącach, w niedzielę wieczorem już byłam tak poddenerwowana, czułam, że potrzebuję już samotności i pół nocy spędziłam na uspokajaniu się. Niestety tęsknię za tą jego dobrą stroną (nie zmienia to faktu, że wiem, że to był jeden wielki fake). Nie chcę się z nim widzieć, bo jestem teraz taka słaba, że boję się że bym się załamała w jego obecności, wpadła w jakąś rozpacz.