Prawda na mój temat zrujnuje nasze życie - Netkobiety.pl

Kłótnia nie jest czymś normalnym aby trywializować ja banałem "wszyscy się kłócą"
Zamiast kłótni może być rozmowa.
Co do twoich pytań.
To zapytaj sam siebie,sprzed tego wydarzenia,czy zdradził bys swoja narzeczoną.
Myślę że odpowiedz była by negatywna.
A jak sam widzisz,do tej zdrady doszło.

R_ita2 napisał/a:

Arukado napisał/a:

Szanuję wasze R_ita2 i anna.zakochana  zdanie na ten temat, podejście do tego, nawet lekko zazdroszczę, bo sam jestem dość sztywny w swojej spojrzeniu.
Związek = brak "epizodów".
Jeżeli rodzi się we mnie realna ochota, aby inna kobieta robiła mi loda, to wpierw rozstaję się z obecną kobietą.
Tego samego oczekuję od partnerki, związek to dla mnie także lojalność, szacunek, wierność stąd epizody niszczą te fundamenty i uniemożliwiają dalsze budowanie relacji i trwanie w niej.

Wiesz co mi arukado jeszcze przyszło do głowy i czemu nie chciałabym wiedzieć o tym jednym epizodzie? Mam dziecko i nie chciałabym aby przez kilkudziesięciominutową/ jednonocną głupotę runął świat mojego dziecka, miała ojca za złego człowieka, straciła rodzinę i całe dobro z tym związane, filtrowała wspomnienia z ojcem, utraciła do niego szacunek i miała z nim zniszczone relacje tylko dlatego, że zachlał i się raz puścił. I musiałaby patrzeć jednocześnie na mamę, pewnie na prochach, ryczącą i pytającą "dlaczego", nienawidzącą jej ojca. Na co to  komu? Jeden błąd nie jest tego wart. Ale jak pisałam- to trzeba mieć do czynienia z człowiekiem z resztkami godności, który sam by to przepracował i już do końca życia patrzył na siebie jak na zdradzacza, który i tak tę rodzinę nadszarpnął, jej dobro.

Spoko, ja rozumiem takie podejście i spojrzenie na sprawę takiego "wyskoku".
Wiem, że bycie matką także zmienia optykę na wiele rzeczy, także na to jak można podchodzić do tematu zdrady, bo chęć ochrony dziecka przed tym całym szambem które wtedy wybije może być priorytetowa.

Stąd też napisałem, że rozumiem i lekko zazdroszczę, bo u mnie nie ma tych "matczynych" odczuć, po prostu czułbym się oszukany, zdradzony i jeżeli te podstawy zostały zniszczone przez drugą stronę, to nie było by czego ratować.

wieka napisał/a:

Ostre kłótnie w narzeczeństwie oznaczają, że nie zgadzacie w fundamentalnych sprawach, to co będzie po ślubie, na pewno nie lepiej...
Tu należałoby się zastanowić czy pasujecie do siebie...
Prawdą jest, że jak ktoś raz ukradnie, uderzy, zdradzi itp. to będą następne razy...
Pewnie są wyjątki, ale my mówimy jak generalnie bywa.

Na pewno nie powinno się brać ślubu, bo jest się ze sobą kilka lat, bo to tylko pokazuje czy do siebie pasujemy czy nie.

Czyli jak ktoś raz ukradnie/uderzy/zdradzi to już do końca życia będzie to robić? Gdyby to wszystko było takie 'proste' to świat by wyglądał inaczej.
Wsadzanie wszystkich do jednego wora i uważanie, że ktoś, kto raz odwalil ostry numer, będzie już to robił nagminnie, nie jest okej.
Takie 'prawdy' i generalizowanie można o kant tyłka potłuc.

Spotkanie-popijawa u kumpla. Znalazłem się na niej z przypadku, po ostrej wymianie słów z narzeczoną. Chciałem wyjść, żeby nie eskalować konfliktu. Kumpel poza kilkoma kolegami zaprosił trzy dziewczyny, wszyscy wypiliśmy. Narzeczonej tylko napisałem krótkiego esa, że pewnie wrócę w nocy, resztę wieczoru nawet nie sprawdzałem tel. To, że jak jako tako wytrzeźwiałem, miałem awanturę i jesień średniowiecza, gdzie dokładnie byłem i czemu wróciłem prawie nad ranem, to jest nic, w końcu pogodzilośmy się. A mnie od środka chcą zniszczyć wyrzuty sumienia za to, co się na tym spotkaniu z moim udziałem stało. Jak mi lekko zaszumiało w mózgu, nie byłem nawalony jak świnia, ale procenty zaczęły działać trochę, zaczela się do mnie przymilać jedna z dziewczyn. Jeden by wyśmiał, drugi nazwał mnie paranoikiem, ale od czasu do czasu jak coś rozmawialiśmy dotykała mnie, śmiejąc się przy tym. Tematu rozmowy nie pamiętam, aktualnie to nic nie znaczy, nie polepszy i nie pogorszy sytuacji. Odeszliśmy od reszty towarzystwa, które chyba naszego zniknięcia nie zauważylo, a jak zauważylo, to na pewno nie przejęło się. Popłynąłem/popłynęliśmy, całowaliśmy się, pisząc bez owijania w bawełnę, obciągnęła mi. Tej dziewczyny nie znałem wcześniej, to była znajoma kumpla, u którego cała impreza miała miejsce, pierwszy raz miałem z nią kontakt.
Narzeczonej powiedziałem, że byłem u kumpla. Słowem nie pisnąłem, co się stało
Przyznam się narzeczonej - rozpęta się piekło, za kilka miesięcy mamy mieć ślub. Próbuje zachowywać się naturalnie jak zawsze, ale nie wychodzi mi to za dobrze, narzeczona ślepa nie jest, widzi że chodzę przygaszony, próbowała podjąć ze mną rozmowę, a ja okłamuje ją w twarz, że nic takiego się nie dzieje, stresy w robocie. Mam 'chęć' wykrzyczeć jej prawdę, ale nas to zrujnuje, plany i nasz związek legnie w gruzach. Wyzywam na siebie za to, że wtedy wyszedłem zamiast w domu siedzieć na dupie i probowac się z narzeczoną pogodzić.
Całe zycie w kłamstwie? Nie mogę spać, śpie bardzo mało. Gnojem się czuje i niczym innym.

Spotkanie-popijawa u kumpla. Znalazłem się na niej z przypadku, po ostrej wymianie słów z narzeczoną. Chciałem wyjść, żeby nie eskalować konfliktu. Kumpel poza kilkoma kolegami zaprosił trzy dziewczyny, wszyscy wypiliśmy. Narzeczonej tylko napisałem krótkiego esa, że pewnie wrócę w nocy, resztę wieczoru nawet nie sprawdzałem tel. To, że jak jako tako wytrzeźwiałem, miałem awanturę i jesień średniowiecza, gdzie dokładnie byłem i czemu wróciłem prawie nad ranem, to jest nic, w końcu pogodzilośmy się. A mnie od środka chcą zniszczyć wyrzuty sumienia za to, co się na tym spotkaniu z moim udziałem stało. Jak mi lekko zaszumiało w mózgu, nie byłem nawalony jak świnia, ale procenty zaczęły działać trochę, zaczela się do mnie przymilać jedna z dziewczyn. Jeden by wyśmiał, drugi nazwał mnie paranoikiem, ale od czasu do czasu jak coś rozmawialiśmy dotykała mnie, śmiejąc się przy tym. Tematu rozmowy nie pamiętam, aktualnie to nic nie znaczy, nie polepszy i nie pogorszy sytuacji. Odeszliśmy od reszty towarzystwa, które chyba naszego zniknięcia nie zauważylo, a jak zauważylo, to na pewno nie przejęło się. Popłynąłem/popłynęliśmy, całowaliśmy się, pisząc bez owijania w bawełnę, obciągnęła mi. Tej dziewczyny nie znałem wcześniej, to była znajoma kumpla, u którego cała impreza miała miejsce, pierwszy raz miałem z nią kontakt.
Narzeczonej powiedziałem, że byłem u kumpla. Słowem nie pisnąłem, co się stało
Przyznam się narzeczonej - rozpęta się piekło, za kilka miesięcy mamy mieć ślub. Próbuje zachowywać się naturalnie jak zawsze, ale nie wychodzi mi to za dobrze, narzeczona ślepa nie jest, widzi że chodzę przygaszony, próbowała podjąć ze mną rozmowę, a ja okłamuje ją w twarz, że nic takiego się nie dzieje, stresy w robocie. Mam 'chęć' wykrzyczeć jej prawdę, ale nas to zrujnuje, plany i nasz związek legnie w gruzach. Wyzywam na siebie za to, że wtedy wyszedłem zamiast w domu siedzieć na dupie i probowac się z narzeczoną pogodzić.
Całe zycie w kłamstwie? Nie mogę spać, śpie bardzo mało. Gnojem się czuje i niczym innym.

Podstawy błąd..na uj ci ślub?
Przy jednej dziurze to i kot zdechnie..

Arukado napisał/a:

Behemoth666 napisał/a:

Podstawy błąd..na uj ci ślub?
Przy jednej dziurze to i kot zdechnie..

E no jak się trafi spoko partnerka to są trzy

Dobrze, że w oczodołach są gałki:(

Autorze:

Nigdy w swoim życiu nie widziałem, żeby komuś coś uszło płazem bez ponoszenia konsekwencji. Konsekwencje wracały natychmiastowo albo nawet po 30 latach.
Moim zdaniem powinieneś zrobić to co najbardziej moralne - być szczerym. Milczenie w takiej sytuacji to kłamstwo.
Wiem, że to wymaga ogromnej determinacji i jaj, ale lepiej być w sytuacji, w której Ty atakujesz swój problem, zamiast czekać aż to Cię zeżre bez litości. Kiedy sam wyjdziesz z inicjatywą, to jest szansa, że staniesz jeszcze na nogi. W drugim scenariuszu skutki mogą być o wiele, wiele gorsze.
Uwierz, że nie pisze mi się tego lekko, sam musiałem  kiedyś przed kimś się przyznać do głupstw, które wyczyniałem. Ale tylko po tym akcie poczujesz, że masz czystą kartę sam przed sobą.

Nie wiem czy przemilczenie tematu 4ever jest dobrym DŁUGOTERMINOWYM rozwiązaniem.
Szczerze Ci współczuję i twojej narzeczonej. Życzę Wam pomyślności.

..... napisał/a:

.... powinieneś zrobić to co najbardziej moralne - być szczerym. Milczenie w takiej sytuacji to kłamstwo.

Ten akapit jest fałszem. Złem. Egzorcysty tutaj trzeba.

zostanie z gołą dupą i satysfakcją bycia uczciwym człowiekiem nie świadczy o mądrości i nie daje większego szczęścia.

Przyszly_maz napisał/a:

Autorze:Nigdy w swoim życiu nie widziałem, żeby komuś coś uszło płazem bez ponoszenia konsekwencji. Konsekwencje wracały natychmiastowo albo nawet po 30 latach.

A ja widziałem.
Każda sytuacja choć podobna jest inna.

maku2 napisał/a:

Przyszly_maz napisał/a:

Autorze:Nigdy w swoim życiu nie widziałem, żeby komuś coś uszło płazem bez ponoszenia konsekwencji. Konsekwencje wracały natychmiastowo albo nawet po 30 latach.

A ja widziałem.
Każda sytuacja choć podobna jest inna.

A wiesz dlaczego? Bo według tych osób, one nie zrobiły nic złego , nie widzą swojej winy, myślą coś w stylu: odnalazłem swoje szczeście bo moj związek nie był do końca satysfakcjonujący, dopiero z nową osobą wiem, ze żyję (nie pisze tu o przypadku Autora). Takie osoby nie spotka ani kara ani kosekwencje, bo one naprawde czują, ze postąpiły właściwie.

Konsekwencje przyjdą do tych, co wiedzieli, ze umyślnie zrobili coś żle, kogoś skrzywdzili i mają wyrzuty sumienia,

A ci, którzy tych wyrzutów sumienia nie mieli będą żyli jak pączki w maśle,

Nowe_otwarcie napisał/a:

rossanka napisał/a:

A wiesz dlaczego? Bo według tych osób, one nie zrobiły nic złego , nie widzą swojej winy, myślą coś w stylu: odnalazłem swoje szczeście bo moj związek nie był do końca satysfakcjonujący, dopiero z nową osobą wiem, ze żyję (nie pisze tu o przypadku Autora). Takie osoby nie spotka ani kara ani kosekwencje, bo one naprawde czują, ze postąpiły właściwie.

Konsekwencje przyjdą do tych, co wiedzieli, ze umyślnie zrobili coś żle, kogoś skrzywdzili i mają wyrzuty sumienia,

A ci, którzy tych wyrzutów sumienia nie mieli będą żyli jak pączki w maśle,

Nie Ross. Właśnie dla tych, którym raz się to zdarzyło i którzy zdają sobie sprawę z tego że to był wielki błąd i tego nie powtórzą wyrzuty sumienia są najczęściej wystarczającą karą. Masz rację że nie mają ich ci, którzy sobie to relatywizują ("w delgacji - nie zdrada, po pijaku - nie zdrada...") i tacy będą to dalej robić; natomiast ci pierwsi nie zasługują na karę niewspółmierną do winy, a ta druga strona może nie być dość rozsądna (w danej chwili lub w ogóle) by mądrze podejść do tej sytuacji.

Nie o to mi chodziło. Ktoś pisał o karze, karmie.
Widze z obserwacji to tak, ze jak np ktoś zdradza, ale podskórnie ma moralniaka, to później on jest w przyszłości zdradzany, albo wydarza mu się cos niedobrego, choroba, utrata posady - coś, co jest dla niego ciosem.

A jak ktoś zdradza, odchodzi ale ma poczucie, ze poprawiło mu się życie, bo nowa osoba to ta właściwa, że z nią jest szczęśliwy, pobierają sie i mają dzieci (tak w skrócie), to jego kara nie spotyka, bo on nie widzi swojej winy. On powie - tak zdradzałem partnera, ale i tak nam się nie układało, związek dobrze,, ze sie rozpadł bo teraz mam lepszy i dopiero wiem, że żyję. On akary nie poniesie, ani nie będzie miał wyrzutów sumienia, bo jest przekonany, ze zrobił dobrze.

rossanka napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

Nie Ross. Właśnie dla tych, którym raz się to zdarzyło i którzy zdają sobie sprawę z tego że to był wielki błąd i tego nie powtórzą wyrzuty sumienia są najczęściej wystarczającą karą. Masz rację że nie mają ich ci, którzy sobie to relatywizują ("w delgacji - nie zdrada, po pijaku - nie zdrada...") i tacy będą to dalej robić; natomiast ci pierwsi nie zasługują na karę niewspółmierną do winy, a ta druga strona może nie być dość rozsądna (w danej chwili lub w ogóle) by mądrze podejść do tej sytuacji.

Nie o to mi chodziło. Ktoś pisał o karze, karmie.
Widze z obserwacji to tak, ze jak np ktoś zdradza, ale podskórnie ma moralniaka, to później on jest w przyszłości zdradzany, albo wydarza mu się cos niedobrego, choroba, utrata posady - coś, co jest dla niego ciosem.

A jak ktoś zdradza, odchodzi ale ma poczucie, ze poprawiło mu się życie, bo nowa osoba to ta właściwa, że z nią jest szczęśliwy, pobierają sie i mają dzieci (tak w skrócie), to jego kara nie spotyka, bo on nie widzi swojej winy. On powie - tak zdradzałem partnera, ale i tak nam się nie układało, związek dobrze,, ze sie rozpadł bo teraz mam lepszy i dopiero wiem, że żyję. On akary nie poniesie, ani nie będzie miał wyrzutów sumienia, bo jest przekonany, ze zrobił dobrze.

Jakieś dziwne teorie tworzysz; wynika z nich że ten kogo kto ma sumienie i kogo ono dręczy, sam ściąga na siebie karę na zasadzie "oko za oko, ząb za ząb"; człowiek pozbawiony sumienia unika kary, bo jest nieczułym ch...em

Nowe_otwarcie napisał/a:

rossanka napisał/a:

Nie o to mi chodziło. Ktoś pisał o karze, karmie.
Widze z obserwacji to tak, ze jak np ktoś zdradza, ale podskórnie ma moralniaka, to później on jest w przyszłości zdradzany, albo wydarza mu się cos niedobrego, choroba, utrata posady - coś, co jest dla niego ciosem.

A jak ktoś zdradza, odchodzi ale ma poczucie, ze poprawiło mu się życie, bo nowa osoba to ta właściwa, że z nią jest szczęśliwy, pobierają sie i mają dzieci (tak w skrócie), to jego kara nie spotyka, bo on nie widzi swojej winy. On powie - tak zdradzałem partnera, ale i tak nam się nie układało, związek dobrze,, ze sie rozpadł bo teraz mam lepszy i dopiero wiem, że żyję. On akary nie poniesie, ani nie będzie miał wyrzutów sumienia, bo jest przekonany, ze zrobił dobrze.

Jakieś dziwne teorie tworzysz; wynika z nich że ten kogo kto ma sumienie i kogo ono dręczy, sam ściąga na siebie karę na zasadzie "oko za oko, ząb za ząb"; człowiek pozbawiony sumienia unika kary, bo jest nieczułym ch...em

To nie ja, to obserwacje.
Ten, którego gryzie sumienie, potem spotyka go kara.
A ten, który nie widzial niż złego w swoim postępowaniu, żyje sobie w najlepsze i ma kepiej niż kiedyś. Nie masz takich osób?

Zgadzam sie z tobą.
Problemem jest jednak to że bez samoświadomości nie ma możliwości poprawy.
a niestety wielu ludzi wine widzi wszędzie,tylko nie w sobie.
Taki zdrajca,który zdradził swoja żonę,on w wielu przypadkach będzie twierdził że to ta żona wręcz go zmusiła to zdrady,ze to nie on jest winny,tylko ta zona,no bo przecież jak by była dobra, to by nie zdradził,i inne bzdury.

Fakt związek może się rozpadać z winy obydwu stron, ale decyzje o zdradzie podejmujemy my.

Szeptuch napisał/a:

Widzisz,ja bardzo nie lubię relatywizmu.
Masz racje, w swoim poście, ale moim zdaniem przypisujesz to do złej sytuacji.
Tak,zgadzam sie z tobą ze nie możemy obwiniać sie za wszystko co NAS spotkało, bo na wiele czynników nie mamy wpływu.
Natomiast zdrada jest zawsze naszym WYBOREM, to MY o tym decydujemy,czy kogoś zdradzimy czy nie.
A nikt nie ma do tego prawa, i pod żadnym pozorem.
To my ponosimy 100% winy za to że zdradziliśmy swojego partnera.
Fakt związek może się rozpadać z winy obydwu stron, ale decyzje o zdradzie podejmujemy my.

Masz rację, dlatego na wstępie dałem "tak szerzej", bo nie tyle chodziło mi o kwestię zdrady (gdzie do samego końca wszystkie guziki są pod kontrolą tego który zdradza i on w każdej chwili może podjąć decyzję o niewciskaniu któregoś z guzików); faktycznie, bardziej mi chodziło o to często pojawiające się pie...olenie o "nieprzepracowaniu jakichś traum", o samorozwoju, które to pie..olenie między wierszami każe szukać całej winy w sobie za to co się spieprzyło, a to zdecydowanie błędne podejście. Owszem, CZĘŚĆ winy praktycznie zawsze leży po naszej stronie, ale tylko CZĘŚĆ! I najczęściej się pieprzy gdy następuje kumulacja czynników różnego pochodzenia.

A jeśli chodzi o zdradę, to chyba już zauważyłeś jaki mam do niej stosunek i że ten stosunek jest jednoznacznie negatywny. Czym innym jednak jest jednoznaczne potępienie zdrady (i to w każdych warunkach), a czym innym kwestia tego że JEDNA przewina powinna przekreślić na coś mimo wszystko tak trwałego i czasochłonnego jak kilkuletni związek, który już wszedł w fazę przedślubną.