Prawda na mój temat zrujnuje nasze życie - Netkobiety.pl

Pewnie, powiedz jej, wykrzycz jej tę prawdę. Zniszcz jej życie i wyobrażenie o Tobie tylko po to, by zrzucić z siebie ten ciężar i by Tobie  było łatwiej, bo niczym innym to nie będzie niż zrzuceniem z siebie ciężaru zdrady. Narzeczonej także życzę przejrzenia na oczy i oby wyrzuty nie dały Tobie spokoju : ) zjebałeś, co tu dużo mówić. Pić trzeba umieć.

Pewnie, powiedz jej, wykrzycz jej tę prawdę. Zniszcz jej życie i wyobrażenie o Tobie tylko po to, by zrzucić z siebie ten ciężar i by Tobie  było łatwiej, bo niczym innym to nie będzie niż zrzuceniem z siebie ciężaru zdrady. Narzeczonej także życzę przejrzenia na oczy i oby wyrzuty nie dały Tobie spokoju : ) zjebałeś, co tu dużo mówić. Pić trzeba umieć.

R_ita2 napisał/a:

Pewnie, powiedz jej, wykrzycz jej tę prawdę. Zniszcz jej życie i wyobrażenie o Tobie tylko po to, by zrzucić z siebie ten ciężar i by Tobie  było łatwiej, bo niczym innym to nie będzie niż zrzuceniem z siebie ciężaru zdrady. Narzeczonej także życzę przejrzenia na oczy i oby wyrzuty nie dały Tobie spokoju : ) zjebałeś, co tu dużo mówić. Pić trzeba umieć.

Zgadzam się z Tobą

Jeszcze tak z innej beczki: Gdyby jak ktoś wyżej napisał, to ona po waszej kłótni dala sobie zrobić minete obcemu facetowi, chciałbyś wiedzieć?

Jeśli tak, to wiesz, co masz zrobić. Bo jeśli chciałbyś wiedzieć, a w analogicznej sytuacji jej nie powiesz, to wiesz jak to świadczy o tobie i o twoim stosunku do niej? Wiesz?

Pewnie, powiedz jej, wykrzycz jej tę prawdę. Zniszcz jej życie i wyobrażenie o Tobie tylko po to, by zrzucić z siebie ten ciężar i by Tobie  było łatwiej, bo niczym innym to nie będzie niż zrzuceniem z siebie ciężaru zdrady. Narzeczonej także życzę przejrzenia na oczy i oby wyrzuty nie dały Tobie spokoju : ) zjebałeś, co tu dużo mówić. Pić trzeba umieć.

anna.zakochana po co te wielkie słowo? Trzeba tylko podejść tak samo jak do wątku, gdy bohaterką by była kobieta. Autor pogubił się kompletnie. Jego obecny związek nie realizuje jego potrzeb. Dlatego gdy puściły hamulce, stało się to co się stało.

Co za durnoty Johnny. Weź Ty nie pisz innym.bo szkodzisz...

Wyrównanie rachunków? Ona go nie zdradzała...

Autorze, gnojem jesteś i gnojem zostaniesz. Narzeczonej życzę przejrzenia na oczy.

ale tutaj zdradzacz musi dojść do przyczyn zdrady, wiedzieć że ma taki mechanizm w sobie który go do tego pcha i nie narażać się nigdy więcej na tego typu sytuacje. czyli np. nie piję jeśli drugiej połówki ze mną nie ma.

Gawelpawel napisał/a:

Spotkanie-popijawa u kumpla. Znalazłem się na niej z przypadku, po ostrej wymianie słów z narzeczoną. Chciałem wyjść, żeby nie eskalować konfliktu. Kumpel poza kilkoma kolegami zaprosił trzy dziewczyny, wszyscy wypiliśmy. Narzeczonej tylko napisałem krótkiego esa, że pewnie wrócę w nocy, resztę wieczoru nawet nie sprawdzałem tel. To, że jak jako tako wytrzeźwiałem, miałem awanturę i jesień średniowiecza, gdzie dokładnie byłem i czemu wróciłem prawie nad ranem, to jest nic, w końcu pogodzilośmy się. A mnie od środka chcą zniszczyć wyrzuty sumienia za to, co się na tym spotkaniu z moim udziałem stało. Jak mi lekko zaszumiało w mózgu, nie byłem nawalony jak świnia, ale procenty zaczęły działać trochę, zaczela się do mnie przymilać jedna z dziewczyn. Jeden by wyśmiał, drugi nazwał mnie paranoikiem, ale od czasu do czasu jak coś rozmawialiśmy dotykała mnie, śmiejąc się przy tym. Tematu rozmowy nie pamiętam, aktualnie to nic nie znaczy, nie polepszy i nie pogorszy sytuacji. Odeszliśmy od reszty towarzystwa, które chyba naszego zniknięcia nie zauważylo, a jak zauważylo, to na pewno nie przejęło się. Popłynąłem/popłynęliśmy, całowaliśmy się, pisząc bez owijania w bawełnę, obciągnęła mi. Tej dziewczyny nie znałem wcześniej, to była znajoma kumpla, u którego cała impreza miała miejsce, pierwszy raz miałem z nią kontakt.
Narzeczonej powiedziałem, że byłem u kumpla. Słowem nie pisnąłem, co się stało
Przyznam się narzeczonej - rozpęta się piekło, za kilka miesięcy mamy mieć ślub. Próbuje zachowywać się naturalnie jak zawsze, ale nie wychodzi mi to za dobrze, narzeczona ślepa nie jest, widzi że chodzę przygaszony, próbowała podjąć ze mną rozmowę, a ja okłamuje ją w twarz, że nic takiego się nie dzieje, stresy w robocie. Mam 'chęć' wykrzyczeć jej prawdę, ale nas to zrujnuje, plany i nasz związek legnie w gruzach. Wyzywam na siebie za to, że wtedy wyszedłem zamiast w domu siedzieć na dupie i probowac się z narzeczoną pogodzić.
Całe zycie w kłamstwie? Nie mogę spać, śpie bardzo mało. Gnojem się czuje i niczym innym.

Napiszę Ci tak: zrobiłeś źle, bez dwóch zdań. Sam zdajesz sobie sprawę z tego jak nawaliłeś. ALE... jeszcze większą głupotą byłoby jej o tym powiedzieć. Potraktuj raczej to zdarzenie jako nauczkę na przyszłość i niech pamięć o nim codziennie Cię motywuje do tego by drugi raz takiej głupoty nie odwalić. A wystarczającą pokutą dla Ciebie będą wyrzuty sumienia, które już masz. I niech te wyrzuty przypominają Ci o tym za każdym razem gdy się pokłócicie i znajdziesz się znów w "sprzyjających okolicznościach".

paslawek napisał/a:

Gawelpawel napisał/a:

Niczego nie postanowiłem, ani że powiem ani że nie powiem. To nie rozmowa o tym, jaki obraz mamy wybrać do salonu, mam jej do kur*** nędzy przekazac, że zdradzilem ją na imprezie, gdzie nie protestowałem, jak laska zaczęła mi opierd**gałe. I nie liczylem na słowa, że nic się, chłopie, nie stało, wrzuć na luz, bo jestem świadomy, że stało się. Mam pewne jak w banku, że narzeczona zerwie ze mną i wspólna przyszłość zniknie jak 'tylko' skończę gadać, co się stało. Ona wyczuwa, że coś jest, zna mnie już długo i widzi, że nie jestem taki jak zawsze, nawet jak robię dobrą minę. Wale kolejne kłamstwa zwalając moje zachowanie na pracę. Lepiej się nie robi, a gorzej.
Nie ma możliwości, żeby narzeczona dowiedziała się o tym od osób trzecich, nas nie mógł nikt widzieć, ta panna nie zna mojej narzeczonej, żeby mieć do niej dojście i chcieć mi narobić smordu.
Ktoś pytał, czy ja chciałbym wiedzieć, że ktoś narzeczonej strzelił minete po pijaku na balandze: nie wiem. Co mam na to odpowiedzieć?
Tylko chyba ja nie mam takiej psychy, żeby całe życie ukrywać to.

Pozostaje więc pobyć w tym stanie Gawlepawle, sprawdzisz swoją granicę wytrzymałości
nie śpiesz się z decyzją,szukanie ulgi w takim stanie to nic niezwykłego,
o skutku zdecyduje to gdzie i jak znajdziesz ukojenie,
nie zwalaj na dziewczynę swojego dręczącego sumienia i decyzji o końcu waszego związku, nie znajdziesz tu trwałej ulgi
na chwilę tylko spuścisz powietrze znajdziesz tylko coś jak karę,staraj się nie kłamać i nie brnąć w to zamotasz się i kłamstwami przysypiesz skutecznie wyrzuty 
zadbaj o siebie bardziej choć wydawać Ci się to może durne i głupie unikaj używek teraz
za parę dni trochę ochłoniesz i będziesz bardziej przytomny, wtedy pomyśl za co zrobiłeś to swojej dziewczynie i czy ten związek ma sens tak w ogóle niezależnie od tego co zrobiłeś,powody nie muszą być jakieś wielkie czasem jest to mnóstwo małych urazów,obaw wątpliwości etc 
Takie epizody wbrew pozorom są również bardzo znaczące wcale nie mniej niż kilkumiesięczny niby niezobowiązujący
romans tylko dla seksu ,tylko że tu zdania są jak zwykle podzielone i jeszcze alko w tle najbardziej powszechna ściema i alibi .

Wszystko zależy od tego co on dalej zrobi z tym doświadczeniem? Jeśli stanie się to dla niego nauką by nigdy więcej nie odwalić takiego numeru, to uważam że nie ma co o tym mówić i wyrzuty sumienia wystarczą za karę. Bo jeśli nic więcej nie odwali, to zerwanie w tym momencie byłoby karą porównywalną z szariatowym obcięciem ręki za drobną kradzież; a bywa że takie zdarzenie staje się skuteczną nauczką i to na zawsze.

Szeptuch napisał/a:

Szkoda tylko owej narzeczonej.
Że z kimś takim weźmie ślub.
Gdyby zdrajcy mieli jakaś godność czy honor(a jak wiemy nie maja,bo inaczej nie byli by zdrajcami)
To powiedzieli by o tym co zrobili i sami odeszli,a nie jak zazwyczaj zrzucając ciężar decyzji na swoja ofiarę, a ta,gdy sa np dzieci,myśli że trwając dalej w związku z takim człowiekiem,robi coś dobrego dla rodziny.

Szeptuch, wybacz ale trochę patrzysz... jak by to napisać... ze swojego puntu widzenia, nieco podyktowanego Twoją historią. Już tłumaczę żebyś się nie obraził: trochę to podobne do rozkmin 30-letniego pravika, który bezwzględnie oczekuje dziewicy. Tymczasem im więcej człowiek przeżył przypadków i im więcej kobiet w swoim życiu miał (nie,wcale nie jestem drugim Julio Iglesiasem), tym lepiej widzi że to wszystko nie jest takie czarno białe (choć dalej uważam że zdrada jest czymś złym).

I ta sytuacja może też nie okazać się czarno-biała o ile autorowi za szybko moralniak nie przejdzie

Nowe_otwarcie napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

Szkoda tylko owej narzeczonej.
Że z kimś takim weźmie ślub.
Gdyby zdrajcy mieli jakaś godność czy honor(a jak wiemy nie maja,bo inaczej nie byli by zdrajcami)
To powiedzieli by o tym co zrobili i sami odeszli,a nie jak zazwyczaj zrzucając ciężar decyzji na swoja ofiarę, a ta,gdy sa np dzieci,myśli że trwając dalej w związku z takim człowiekiem,robi coś dobrego dla rodziny.

Szeptuch, wybacz ale trochę patrzysz... jak by to napisać... ze swojego puntu widzenia, nieco podyktowanego Twoją historią. Już tłumaczę żebyś się nie obraził: trochę to podobne do rozkmin 30-letniego pravika, który bezwzględnie oczekuje dziewicy. Tymczasem im więcej człowiek przeżył przypadków i im więcej kobiet w swoim życiu miał (nie,wcale nie jestem drugim Julio Iglesiasem), tym lepiej widzi że to wszystko nie jest takie czarno białe (choć dalej uważam że zdrada jest czymś złym).

I ta sytuacja może też nie okazać się czarno-biała o ile autorowi za szybko moralniak nie przejdzie

Przyznam że trochę nie rozumem odniesienia do mojej historii.
Ja nigdy nikogo nie zdradziłem.
Nigdy nie zostałem zdradzony.
Nawet nikt mi bliski tez nie został zdradzony.

Po prostu gardzę czymś takim jak zdrada.
I akurat zdrada jest czarno biała.
Albo zdradziłeś,albo nie.
I wine za zdradę ponosi zawsze zdrajca.
Fakt,za rozpad związku mogą ponosić wine obydwie strony.
ale za zdrad wine ponosi tylko zdradzający.

I nie ma na to żadnego usprawiedliwienia.
Gdy ktoś czuje sie zle w związku, najpierw powinien o tym szczerze porozmawiać z partnerem,gdy partner ma to w dupie to w tedy sie rozchodzimy.
A nie zdradzamy.

Arukado napisał/a:

Szanuję wasze R_ita2 i anna.zakochana  zdanie na ten temat, podejście do tego, nawet lekko zazdroszczę, bo sam jestem dość sztywny w swojej spojrzeniu.
Związek = brak "epizodów".
Jeżeli rodzi się we mnie realna ochota, aby inna kobieta robiła mi loda, to wpierw rozstaję się z obecną kobietą.
Tego samego oczekuję od partnerki, związek to dla mnie także lojalność, szacunek, wierność stąd epizody niszczą te fundamenty i uniemożliwiają dalsze budowanie relacji i trwanie w niej.

Wiesz co mi arukado jeszcze przyszło do głowy i czemu nie chciałabym wiedzieć o tym jednym epizodzie? Mam dziecko i nie chciałabym aby przez kilkudziesięciominutową/ jednonocną głupotę runął świat mojego dziecka, miała ojca za złego człowieka, straciła rodzinę i całe dobro z tym związane, filtrowała wspomnienia z ojcem, utraciła do niego szacunek i miała z nim zniszczone relacje tylko dlatego, że zachlał i się raz puścił. I musiałaby patrzeć jednocześnie na mamę, pewnie na prochach, ryczącą i pytającą "dlaczego", nienawidzącą jej ojca. Na co to  komu? Jeden błąd nie jest tego wart. Ale jak pisałam- to trzeba mieć do czynienia z człowiekiem z resztkami godności, który sam by to przepracował i już do końca życia patrzył na siebie jak na zdradzacza, który i tak tę rodzinę nadszarpnął, jej dobro.

anna.zakochana napisał/a:

ja się Rita z Tobą zgadzam. wręcz uważam, że to że ktoś po takim epizodzie nie przyjdzie, przepracuje to sam, wyciągnie wnioski, naprawi co ma być naprawione i będzie w stanie funkcjonować to znaczy że tak ważna jest dla niego ta druga osoba że był w stanie tą siłę znaleźć.
i podkreślę jeszcze raz to co napisałąś:  JEDEN EPIZOD.

ale tutaj zdradzacz musi dojść do przyczyn zdrady, wiedzieć że ma taki mechanizm w sobie który go do tego pcha i nie narażać się nigdy więcej na tego typu sytuacje. czyli np. nie piję jeśli drugiej połówki ze mną nie ma.

w rzeczywistości uważam że mało kto byłby w stanie to zrobić.
no i trzeba też wziąc pod uwagę że faktycznie to może wyjść bokiem.

Dokładnie.

Arukado napisał/a:

Szanuję wasze R_ita2 i anna.zakochana  zdanie na ten temat, podejście do tego, nawet lekko zazdroszczę, bo sam jestem dość sztywny w swojej spojrzeniu.
Związek = brak "epizodów".
Jeżeli rodzi się we mnie realna ochota, aby inna kobieta robiła mi loda, to wpierw rozstaję się z obecną kobietą.
Tego samego oczekuję od partnerki, związek to dla mnie także lojalność, szacunek, wierność stąd epizody niszczą te fundamenty i uniemożliwiają dalsze budowanie relacji i trwanie w niej.

Wiesz co mi arukado jeszcze przyszło do głowy i czemu nie chciałabym wiedzieć o tym jednym epizodzie? Mam dziecko i nie chciałabym aby przez kilkudziesięciominutową/ jednonocną głupotę runął świat mojego dziecka, miała ojca za złego człowieka, straciła rodzinę i całe dobro z tym związane, filtrowała wspomnienia z ojcem, utraciła do niego szacunek i miała z nim zniszczone relacje tylko dlatego, że zachlał i się raz puścił. I musiałaby patrzeć jednocześnie na mamę, pewnie na prochach, ryczącą i pytającą "dlaczego", nienawidzącą jej ojca. Na co to  komu? Jeden błąd nie jest tego wart. Ale jak pisałam- to trzeba mieć do czynienia z człowiekiem z resztkami godności, który sam by to przepracował i już do końca życia patrzył na siebie jak na zdradzacza, który i tak tę rodzinę nadszarpnął, jej dobro.

Spotkanie-popijawa u kumpla. Znalazłem się na niej z przypadku, po ostrej wymianie słów z narzeczoną. Chciałem wyjść, żeby nie eskalować konfliktu. Kumpel poza kilkoma kolegami zaprosił trzy dziewczyny, wszyscy wypiliśmy. Narzeczonej tylko napisałem krótkiego esa, że pewnie wrócę w nocy, resztę wieczoru nawet nie sprawdzałem tel. To, że jak jako tako wytrzeźwiałem, miałem awanturę i jesień średniowiecza, gdzie dokładnie byłem i czemu wróciłem prawie nad ranem, to jest nic, w końcu pogodzilośmy się. A mnie od środka chcą zniszczyć wyrzuty sumienia za to, co się na tym spotkaniu z moim udziałem stało. Jak mi lekko zaszumiało w mózgu, nie byłem nawalony jak świnia, ale procenty zaczęły działać trochę, zaczela się do mnie przymilać jedna z dziewczyn. Jeden by wyśmiał, drugi nazwał mnie paranoikiem, ale od czasu do czasu jak coś rozmawialiśmy dotykała mnie, śmiejąc się przy tym. Tematu rozmowy nie pamiętam, aktualnie to nic nie znaczy, nie polepszy i nie pogorszy sytuacji. Odeszliśmy od reszty towarzystwa, które chyba naszego zniknięcia nie zauważylo, a jak zauważylo, to na pewno nie przejęło się. Popłynąłem/popłynęliśmy, całowaliśmy się, pisząc bez owijania w bawełnę, obciągnęła mi. Tej dziewczyny nie znałem wcześniej, to była znajoma kumpla, u którego cała impreza miała miejsce, pierwszy raz miałem z nią kontakt.
Narzeczonej powiedziałem, że byłem u kumpla. Słowem nie pisnąłem, co się stało
Przyznam się narzeczonej - rozpęta się piekło, za kilka miesięcy mamy mieć ślub. Próbuje zachowywać się naturalnie jak zawsze, ale nie wychodzi mi to za dobrze, narzeczona ślepa nie jest, widzi że chodzę przygaszony, próbowała podjąć ze mną rozmowę, a ja okłamuje ją w twarz, że nic takiego się nie dzieje, stresy w robocie. Mam 'chęć' wykrzyczeć jej prawdę, ale nas to zrujnuje, plany i nasz związek legnie w gruzach. Wyzywam na siebie za to, że wtedy wyszedłem zamiast w domu siedzieć na dupie i probowac się z narzeczoną pogodzić.
Całe zycie w kłamstwie? Nie mogę spać, śpie bardzo mało. Gnojem się czuje i niczym innym.

Kłótnia nie jest czymś normalnym aby trywializować ja banałem "wszyscy się kłócą"
Zamiast kłótni może być rozmowa.
Co do twoich pytań.
To zapytaj sam siebie,sprzed tego wydarzenia,czy zdradził bys swoja narzeczoną.
Myślę że odpowiedz była by negatywna.
A jak sam widzisz,do tej zdrady doszło.