Decyzja o rozwodzie z agresorem - Netkobiety.pl

W miarę ok. Nie ma to wpływu. Wpływ ma jego wieczne zmęczenie (śpi po 4-5h) oraz po prostu jego charakter. Kłócimy się o drobnostki, np wczoraj o to, że jak przyszedł na kawę to była włączona muzyka, na co on: wyłącz te radio, głowa mnie boli. Ja: może niech gra, ale zcisze. On: no ciężko ci wyłączyć? Robisz problem od razu! I wyszedł.

Nim2, bardzo dobry sposób. Na niektórych agresorow może zadziałać.
Poruszylas bardzo ważna kwestię, czyli to, jak zachowuje się ofiarą, ilekroć zostanie zaatakowana.
Ofiara może na przykład:
- płakać,
- odszczekiwac się albo tłumaczyć się gęsto,
- może opuścić głowę i stać w niemym oczekiwaniu,
- może brać nogi za pas i uciekać do innego pomieszczenia

itd, itd
No właśnie, a jak Ty autorko zazwyczaj zachowujesz się, gdy on drze na Ciebie jape albo drze się na dziecko?

Autorko, czy możesz odpowiedzieć na moje pytania? Czy może jest to dla Ciebie zbyt bolesne/trudne/wpisz co tylko chcesz?

Nie zauważyłam, przepraszam. W trakcie choroby zajmował się córką, z pomocą dziadków. Jego nastawienie było różne, mam wrażenie, że totalnie mnie nie rozumiał. Gdy wracałam ze szpitala po chemii, zabraniał mi mówić o tym, co się działo w szpitalu. Było mi przykro, bo chciałam opowiadać, ale nie chciał tego słuchać. Też nie czułam się dla niego piękna będąc łysą, nigdy nie powiedział że jesteś dla mnie zawsze piękna.
Kocham cię nie słyszałam kilka lat.

Ty go znasz najlepiej, więc możesz nawet mu powiedzieć lub napisać, jak się już wyprowadzisz pod jego nieobecność, żeby uniknąć konfrontacji furiata.

Mimo renty możesz też pójść do pracy, bo chyba jakaś lekką mogłabyś wykonywać.

Rozumiem, co do wyprowadzki to była tylko opcja, Ty wiesz najlepiej, czy i jak da się z nim dogadać.

Rozmawiałam z teściową, nie wytrzymałam już. Generalnie podsumowała, że wie jaki jest, i że mi wierzy jak najbardziej, że trzeba z nim porozmawiać bo zniszczy sobie życie...
Z nim również rozmawiałam. Generalnie jak zawsze mnie nie rozumie, że on wcale nie krzyczy już ani nic. Ze nie zgadza się na moją stancję ze względu na córkę, że to on się wyprowadzi, na dół do rodziców swoich a my na górze. Słabo to widzę.
Teraz ustaliliśmy, że on chce odbierać córkę z przedszkola, że nie będę go widywać, jedynie przez chwilę. I że za jakiś czas albo zamieszkam w nowym domu (tego nie chcę) i weźmiemy rozwód.
Cóż, liczyłam na jakąś chęć na terapię z jego strony ale jak zwykle pomyliłam się .

Uważam, że terapia dużo by pomogła, ale trzeba chcieć. A on nie chce. Nikogo nie mogę zmusić.
Słaba ta separacja, bardziej unikanie siebie. Wolałabym mieszkać gdzieś z daleka od niego, ale w zasadzie jest to mało realne ze względu na finanse itd więc zostaje mi męczyć się do końca przedszkola małej.
Mam nadzieję, że do tej pory będzie już sprawa w sądzie.
Z jednej strony jest mi przykro, że znów nie wykazał jakiejkolwiek inicjatywy, a z drugiej strony, będę może w końcu spokojna...

Dokładnie tak. Tym bardziej jestem o tym przekonana. I tak staram się myśleć, bo nieraz będą chwile słabości typu "może nie był taki zły". Ale to normalny etap podobno.
Też uważam, że chce abyśmy dalej tu mieszkały ze względu na opinie znajomych. Skoro mieszkam z nim to jest wszystko ok. Wyprowadzka spowodowałaby plotki, a tego najbardziej się obawia

Pewnie tak myśli. Ale chyba to nie jest moja wina, dobrze rozumiem?
On będzie wykorzystywał to, że jestem tu i będzie testował moją psychikę np w sposób taki, że będzie przekochany dla córki, zero krzyku (raptem), że taki biedny przeze mnie skrzywdzony.
Będę musiała być silna, trzymajcie kciuki.