Decyzja o rozwodzie z agresorem - Netkobiety.pl

Na twoim miejscu poszłabym do pracy.

Nowotwór może być łagodny albo złośliwy.
Skoro masz rentę z tytułu choroby, to podejrzewam, że miałaś złośliwego. Gratuluję więc pokonania choroby.
Wiele przeszłaś i na dodatek nie masz różowo w małżeństwie.
Twój mąż jest agresywny i nie ma takiej możliwości, żeby ta sytuacja uległa poprawie.
On doskonale wie, że jesteś od niego uzależniona, że nie masz dokąd pójść itd, więc kompletnie nie liczy się z Tobą.
To taki typ człowieka, że będzie składał się jak scyzoryk, ale tylko w stosunku do osób, które są od niego silniejsze.
Ty jesteś słaba i to pod każdym względem, więc on wyzywa się ja Tobie, bo co mu zrobisz?
Nic nie zrobisz.
Módl się o jakąś kochankę, to może wtedy on sam sobie pójdzie?
Chcąc być z tą drugą on stanie na głowie, żeby szybciutko załatwić z Tobą rozwód.
Idź już teraz do prawnika i zapytaj, jak w razie czego będzie wyglądała Twoja sytuacja mieszkaniowa, jeśli doszłoby do rozwodu, czy ladujesz pod mostem, czy co się może stać?
Po prostu módl się, żeby opatrzność zesłała Ci jakąś boczniare, w której on by się zakochał.
Tylko tak uwolnisz się od niego.

Złośliwy. Dziękuję za gratulacje. PS rentę otrzymam, ponieważ mam długotrwałą chorobę po nowotworze. Jest ona rentowna do końca życia.
To taki typ, że nigdy nie zdradzi. Akurat to jego ogromna zaleta, miłość aż do śmierci, nawet jak jest toskyczna. Ale ja mam inne podejście. A wiem, że byłoby to najlepsze rozwiązanie.
Co zrobić do czasu rozwodu? Córka zaczęła tu chodzić do przedszkola i muszę brać ją pod uwagę, więc albo wynajmę mieszkanie w tym samym mieście, albo zostanę z nim pod jednym dachem aż do wakacji. Ale tego nie wyobrażam sobie.

Z tego co czytam do jego agresja jest zawoalowana, nie bezpośrednia.
Bardzo trudno będzie tutaj zebrać na to dowody.
To jak mafioso który mówi do swojego dłużnika "mam nadzieje ze twoja zona i dzieci sa zdrowe" wszyscy wiemy że to groźba, ale on zawsze może powiedzieć ze pytał z troski.
Wykorzystuje swoja przewagę finansową, i będzie to robił.
Swoja droga jak podłym człowiekiem trzeba być żeby swoja zonę,po chorobie,matkę swojego dziecka zbywać słowami które de facto sprowadzają sie do "jak Ci sie nie podoba to droga wolna"
On Cie nie kocha, to pewne, tak jak pewny jest że w aktualnym stanie od niego nie odejdziesz.
Moim zdaniem musisz poczekać aż skoczycie ten dom.
Jaki jest status prawny jego i przede wszystkim działki na której stoi?
Wszystko było załatwiane po ślubie?

Jesteś pewna, że nie zdradzi? No w sumie to jestem w stanie uwierzyć w coś takiego, bo są takie typy facetów, że faktycznie nie pójdą w żadne boczniary. Będzie siedział Ci w chałupie i pierdzial w stołek, ale baby nie będzie szukał. Szkoda, bo to byłoby dla Ciebie istnym zbawieniem.
Musisz wytrzymać z nim pod jednym dachem aż do wakacji?
Ale dlaczego?
Przecież przedszkole to jeszcze nie szkoła, a poza tym rok szkolny dopiero się zaczął.

Idź najpierw do prawnika i zapytaj, na razie czysto hipotetycznie, na czym dokładnie stoisz.

.

No i co z tego? Jednym uchem wpuszczaj, a drugim wypuszczaj. Zależy Ci na jego zdaniu na Twój temat?
Liczy się tylko to, jak Ty czujesz się sama ze sobą, a nie to, ci on gada.
Uniesie się honorem i natychmiast załatwi Ci mieszkanie i jeszcze je opłaci? Włóż to między bajki.
On niczego takiego nie zrobi, lecz wprost przeciwnie. Będzie robił Ci mocno pod górkę, gdy dotrze do niego, że ty tak na poważnie.
Sama będziesz musiała ogarnąć te sprawy.
Radzę Ci, żebyś zaczęła od prawnika. Być może usłyszysz takie wiadomości, które dodadzą Ci skrzydeł?

Nie chodzi mi o to, żebyś zapytała o uwarunkowania rozwodowe, tylko o swoją sytuację bytowa. Chodzi o podział domu. To sprawdź.

Boję się też, że moja choroba wróci, albo że nie poradzę sobie sama (mam problemy z biodrami). Chociaż jestem już od dwóch lat sama z małą praktycznie całą dobę, bo mąż pracuje na noce.

No to nie masz jeszcze tak źle - wytrzymasz do wakacji.
Gorzej byłoby, gdyby siedział non stop w domu i wykrzywiał się do Ciebie drąc mordę.
Choroba na pewno nie wróci, jednak abyś całkowicie wróciła do równowagi nie możesz żyć w stałym stresie.
Powinnaś żyć w spokoju i w równowadze.

Fakt, widzimy się dziennie ok 4h, ale jak zobaczy, że nie odzywam się do niego to będzie udawał, że mnie nie zna, dzięki czemu nie będzie go zapewne w domu. Niestety zbliża się jego urlop i nasza rocznica ślubu...
Zgadzam się, stres działa bardzo źle na mój stan zdrowia.

No właśnie pokazuję mu, że mam tego dość. Nie rozmawiamy od dziś po tej przykrej sytuacji kiedy się rzucił. Nie chcę z nim rozmawiać, ale będę musiała mu w końcu powiedzieć o mojej decyzji. Zanim to nastąpi, muszę wszystko dobrze zaplanować czyli chociazby wizyta u prawnika.

Oczywiście, że wiem, dlatego to jest kolejny powód. Decyzję już podjęłam, ale sama ze sobą, niestety czeka mnie ciężka rozmowa z nim oraz znalezienie mieszkania itd.
Wiem, że dam radę (psychicznie), mam nadzieję, że również kwestie materialne się ułożą.

.

Dokładnie! Byłam już w takim związku i niedawno zdałam sobie sprawę, że toksyki są tacy sami. Jakby kopiowali siebie.
Najcięższe będzie teraz utrzymać swoją decyzję. Wiem, że lepsze będzie rozstanie też dla córki, nieraz była świadkiem naszych kłótni. A z drugiej strony jest mi tak przykro, że przez mój zły wybór życiowy nie będzie miała pełnej rodziny.

Dziękuję, to budujące słowa. Na pewno chciałabym podjąć terapię ze względu na to, że już drugi raz wybrałam toksyka. Chyba moje dzieciństwo w obliczu alkoholizmu matki ma na to wpływ.
Mąż nie uwierzy, że naprawdę odejdę. Przecież tyle razy już odchodziłam, a i tak wracałam. Bardzo obawiam się tej rozmowy.

Oczywiście, że nie jestem zdecydowana na rozwód w danej chwili, ale tylko "fizycznie" , bo psychicznie to niczego bardziej nie pragnę. Jak ułoże sobie sprawy materialne czyli spotkanie z prawnikiem, rozmowa z mężem, wtedy już będę na pewno zdecydowana.
Nieraz rozmawiałam z nim na ten temat, że jest mi źle gdy tak mnie traktuje, na co on : a co, nie można już krzyknąć? Kobieto daj spokój... Lub: to co ja nie mogę emocji swoich okazać? Oczywiście jestem świadoma, że mną manipuluje i że to typowe toksyczne zachowanie.

To działaj, rozwód bez orzekania o winie można uzyskać na pierwszej rozprawie, czasowo więc kosztowałoby to tyle, co czas na napisanie i złożenie pozwu oraz czekanie na rozprawę. Wcale  nie kilka lat - chyba, że będziesz występować o kolejne roszczenia - czyli alimenty na siebie, jego winę, sądowy podział majątku, z tym zastrzeżeniem, że sądy wyłączają podział majątku dorobkowego do odrębnego postępowania zazwyczaj - czyli osobno rozwód, osobno podział majątku, chyba, że uda się porozumieć z mężem i zawrzeć ugodę w tej sprawie, którą przedłożysz wraz z pozwem o rozwód lub później na rozprawie. Alimenty na dziecko małoletnie sąd orzeka przy rozwodzie, ale tu może być taka sytuacja, że będzie opieka naprzemienna i świadczenia będą sobie równe, więc nie będzie orzekania o alimentach na dziecko.

Mieszkanie razem po rozwodzie pod jednym dachem jest jak najbardziej możliwe i jest wiele takich przypadków - rozwód jest, ale każde jest za biedne by gdzieś się wynieść, choćby na wynajmowane. Podział sądowy majątku może okazać się niekorzystny finansowo - w przypadku sporu może dojść do takiej sytuacji, że majątek będzie przez komornika sprzedany poniżej swojej wartości rynkowej.

Gdyby sprzedać ten dom i podzielić pieniądze 50/50, to nie starczyłoby ci pieniędzy na małe niezależne mieszkanie?
Na twoim miejscy uciekałabym od tego toksyka, bo to tylko kwestia czasu gdy twoje zdrowie znów "tąpnie" w takich warunkach.
Życie w chronicznym napięciu i przeciążeniu osłabia system odpornościowy, obniżając tym samym odporność na choroby. Niestety, ale choroby nowotworowe są tutaj w czołówce.

Życie nie jest ogólnie łatwe, w tym życie zawodowe- powoduje mnóstwo napięć i stresów, którymi człowiek dojrzały musi nauczyć się zarządzać. Niestety w bardzo wielu przypadkach jest tak, że te nasze stresy, aby się ich pozbyć, zrzucamy na otoczenie. Czyli wraca wściekły mąż do domu, bo coś tam go wkurzyło i ma dwie drogi. Jeśli rozumie, że w domu ma sprzymierzeńca, w dodatku osobę którą kocha i szanuje, to powie- kochanie, zrób mi proszę herbaty, miałem ciężki dzień. Przytuli się, opowie co go spotkało i poprosi o refleksję, żeby wspólnie obniżyć poziom tego stresu. A jeśli jest słabym człowiekiem, wiedząc, że w domu ma jeszcze słabszą osobę, której nie szanuje bo co by nie zrobił, to ona i tak zawsze będzie, bo nie ma dokąd pójść czy jest emocjonalnie zależna, to od progu będzie się czepiał, żeby się wyładować. "Co jest na obiad? Znowu to samo?? Siedzisz w domu i nie możesz posprzątać??? Spójrz na siebie, wyglądasz jak stara baba. Ja nie wiem po co ja z Tobą jestem, mógłbym mieć sto lepszych. A jak się nie podoba, to wypier..." Itd. I jego stres spada, wyładował się. Żona siedzi cicho w kącie i łka albo nachodzi ją fala bólu głowy... Jej nie ma kto pocieszyć. Jeśli taki schemat trwa miesiącami, to odbija się na wszystkim. Somatycznie daje objawy. To jest stres permanentny. Najgorzej, jeśli widzi to jeszcze dziecko. Bo czego ono się uczy?
Jeśli mąż zapyta, czy Panią uderzył, mając na myśli taką właśnie awanturę, proszę mu powiedzieć- owszem i to bardzo mocno. Słowa ranią tak jak noże. A Ty mnie nimi uderzasz od lat. Jestem dziurawa jak sito od Twoich złych słów, od Twojej przemocy. I nie godzę się na nią dalej. Proszę mu podać przykład- gdyby w taki sposób potraktował cię szef - zrugał bez powodu, zrównał z ziemią- jakbyś się czuł do końca dnia? A gdyby ten szef traktował Cię tak od lat, zapewne szukałbyś nowej, nawet gorzej płatnej pracy, byle z lepszą atmosferą. Proszę spojrzeć na swoje małżeństwo jak na takie miejsce pracy z przemocowym szefem- przecież szef nie uderzy, ale może skutecznie zniechęcać nas do przychodzenia do tego miejsca, choćby pensja była pięciocyfrowa. A chodzi o szefa, bo to musi być osoba,która ma nad nami władzę- Pani mąż ma nad Panią przewagę pod wieloma względami. Mieszka Pani u jego rodziców,jest Pani zależna finansowo, słabsza fizycznie, z problemem zdrowotnym, po ciężkich przeżyciach i ma Pani malutkie dziecko. On to wykorzystuje, traktując Pani do regulacji własnych emocji. Złe wylewa na Panią jak do wiadra. Dobrymi (miłe słowa, gesty) uzyskuje to co w danym momencie mu potrzebne, np. rozładowanie poprzez seks, czy to że zrobi Pani jego ulubiony deser. Traktuje Panią instrumentalnie.
Pani mąż na Pani pasożytuje pod względem emocjonalnym i choć to brzmi dziwnie, to takich modeli relacji w związkach jest chyba więcej, niż tych opartych na wzajemnym braniu i dawaniu. A dlaczego? Bo nikt nas nigdzie tego nie uczy. Zarządzania emocjami. Nie ma takiego przedmiotu w szkole. A w domach rodzinnych obserwujemy modele dysfunkcyjne i potem niesiemy je dalej, do swoich związków. Sztafeta pokoleń... Aby to zmienić, trzeba wykonać samodzielnie wielką pracę- najpierw zrozumieć istotę rzeczy, potem pracować przez lata nad zachowaniami. Udaje się nielicznym, zwlasza w czasach, gdzie tak łatwo jest zerwać jedną relacje i rozpocząć drugą, z czasem identyczną jak pierwsza.
Ze względu na Pani chorobę, może Pani dostać skierowanie do psychoonkologa. Psychiatra jest darmowy i bez skierowania, może skierować na wiele form terapii (np. na szybką interwencję psychoterapeutyczną). Jest też wiele fundacji, które zajmują się pomocą osobom z nowotworami. Mają na etatach psychologów. Są centra interwencji kryzysowej dla osób doświadczających przemocy. Proszę dzwonić i pukać wszędzie- obstawić się pomocą, aby wytrącić mężowi z ręki ten nóż. Jego słowa nie będą już wtedy Pani ranić, bo będzie je Pani miała gdzieś. Odpowie mu Pani, że jest słaby, mały, śmieszny, bo nie potrafi poradzić sobie sam ze swoimi problemami, tylko wylewa je na najbliższych... Zobaczy Pani, jak się zmieni. Niestety, jego przemoc może eskalować w tę fizyczną, wobec czego Pani musi mieć zaplecze, mieć gdzie uciec. Proszę działać, psycholog równocześnie z pomocą prawną i samoedukacją. Aktualnie też przy gminach istnieją centra darmowej pomocy prawnej. Wystarczy zadzwonić i zapytać o dyżury.

Jest Pani odpowiedzialna za dziecko. Za wszelką cenę musi Pani obronić córkę przed mężem, on nie ma prawa wyładowywać się na niej. Proszę czerpać swoją siłę z miłości do dziecka,które jest kruche i delikatne, malutkie. I natychmiastowo postawić granicę kiedy tylko mąż podniesie głos na córkę. Ja bym chyba w obliczu takich sytuacji założyła niebieską kartę. Normalnie, udając się na posterunek,opowiadając jak mąż latami niszczy Panią i wyładowuje się również na dziecku. Być może warto rozważyć nagrywanie męża w sytuacji konfliktu, wcale nie jako dowód do sądu, ale jako broń przeciw niemu- mówiąc mu o tym, straci całkowicie rezon, będzie się hamował z obawy, żeby nie wyszło. Bo on dokładnie wie, że to co robi jest złe, tylko Pani wpiera, że jest inaczej. Tak bym mu chyba odpowiedziała- skoro twierdzisz, że nie robisz mi krzywdy, to będę od dziś nagrywać Twoje wybuchy i zapytam obiektywnych osób - psychologa, policjantów, czy mam coś z głową, czy jednak to Ty coś z nią masz. Zobaczy Pani jak ujdzie z niego powietrze. Ale jak Pani zapowie,to musi Pani to zrobić, puste groźby na nikogo nie działają.
Z siostrą bym porozmawiała od razu, jeśli jest Pani przychylna. Żeby miała Pani oparcie, sprzymierzeńca. Prawda zawsze się obroni. Proszę niczego nie ukrywać przed otoczeniem, niczego. Bo wtedy stwarza Pani mu warunki do tego,aby jego proceder dalej trwał,jest wtedy Pani współwinna. A jak pokaże Pani jemu, że milczenia i zgody na krzywdę swoją i dziecka już nie będzie, że wszyscy się dowiedzą i sukcesywnie będą dowiadywać o Waszym koszmarze, to da mu Pani realną szansę na zmianę.

Właśnie ze wstydu kobiety wszystko ukrywają w 4 ścianach i to jest błąd, a to oprawcy powinni się wstydzić... Ale dobrze mówić...

Przy gminach są też ośrodki pomocy kryzysowej, gdzie możesz się zwrócić o pomoc... Tylko znowu ten wstyd... Powiedzieć otoczeniu wstyd...
Dlatego, żeby przełamać ten wstyd, pomoc psychologiczna może będzie pomocna.

Szkoda, że nie ma sposobu, żeby ten wstyd dało się przerzucić na przemocowca...od zawsze mnie to nurtuje, a mam na myśli wszelką przemoc, włącznie z gwałtem.

Ale ja się boję o tym mówić otoczeniu nie z powodu wstydu, w żadnym wypadku. Tylko ze strachu. Że pozbawi mnie środków do życia i mieszkania. Wiem, że to irracjonalne bo musi zapewnić mi byt i córce, ale niestety są takie myśli. Albo że mnie oczerni i wyjdę na psychiczną.

Im dłużej będzie Pani ukrywać fakty przed światem, tym bardziej wzrasta prawdopodobieństwo, że ludzie pomyślą, że jest Pani "psychiczna". Bo jak to, tyle lat wszystko ok, a tu nagle takie kwiatki? Ona ma chyba coś z głową. Itd. Dlatego potrzebuję Pani pomocy profesjonalistów- psychologów, policjantów, prawników- żeby mieć poparcie, że Pani gehenna nie jest wytworem Pani wyobraźni. Dowody. Co do środków do życia- zabezpieczenie alimentów na potrzeby rodziny jeszcze w małżeństwie. Ja bym składała wniosek już, albo najpierw mu powiedziała - 1000 zł na moje konto co miesiąc na dziecko, jako zabezpieczenie, albo idę z wnioskiem formalnym do sądu. Jak macie wspólność majątkową małżeńską, to połowa wszystkiego co w małżeństwie jest Pani. A jak rozwód będzie z jego winy, to i alimenty na siebie Pani dostanie, choćby te 500 zł. Plus 500+, Pani renta, da Pani radę:)

Jakiego strachu... Przecież nie dasz ogłoszenia w gazecie... Chodzi o powiedzenie dobrej koleżance czy jego siostrze,  niech nawet powiedzą innym, to przecież nie ma znaczenia... Nawet dobrze jakby to do niego dotarło, ale raczej nikt nie będzie chciał się wtrącać w jego życie, więc tego się nie obawiaj.

Proszę tę wiedzę wykorzystać. Jest coś, na czym mu zależy, czego się boi... To opinia w środowisku. I od tego powinna Pani zacząć, bo wytrąca mu Pani wtedy z ręki jego oręż względem Pani- przewagę nad Panią, bo wie, że Pani nie wyda co się w domu dzieje. A jak Pani zacznie się dzielić, to już tej władzy nad Panią mieć nie będzie. Proszę być sprytniejszą niż Pani mąż.

Najpierw zacząć od męża. Oznajmić mu, że koniec z zamiataniem pod dywan sytuacji w domu. Że ma Pani nagrane wiele awantur, że wszelkie dalsze jego obelgi i krzyki, wrzaski będzie Pani dalej dokumentować, a następnie dzielić się z otoczeniem, że niczego już więcej nie będzie Pani ukrywać, bo się Pani ulalo. I być w tym konsekwentną, nie tylko gadać, bo jeszcze tylko Pani go umocni w bezkarności. Następnie pójść do jego rodziców, powiedzieć krótko że mąż niszczy Panią od lat, a Pani nie zamierza się dłużej na to godzić i zastanawia się Pani nad zakończeniem toksycznego małżeństwa. Do jego rodzeństwa, do własnej rodziny. Do przyjaciół i znajomych- nie musi Pani przecież opowiadać każdemu szczegółów, ale zaznaczyć, że mąż przelewa od lat swoje frustracje na Panią i dziecko i Pani dojrzała do tego, że już więcej się Pani na to godzić nie zamierza. Do psychologow, do MOPSU (chodzi mi o taki ośrodek interwencji kryzysowej przy gminie), do prawnika. I działać. W zależności od tego co Pani postanowi, bo jestem zdania, że rozwód nie jest tu jeszcze przesądzony. Pani też jest teraz w emocjach, stąd kategoryczne sądy. Ale, jeśli mąż zobaczy w Pani siłę, uda się na terapię, będzie np. separacja, zacznie pracować nad sobą, to być może, z takim nowym mężem, będzie Pani chciała dalej iść przez życie, mając w sobie już siłę i wiedzę, które będzie mogła Pani wykorzystać. Ale to są lata pracy przed mężem i Panią, lata. Na razie proszę się skupić na poszczególnych krokach w najbliższej przyszłości, zadbać o siebie, dziecko i relację między Panią i dzieckiem. Dać jej oparcie w sobie.

Taka mi rzecz przyszła do głowy, po Pani oświadczeniu mężowi, że od dziś 0 tolerancji do wyładowywania się na Pani i dziecku, w przypadku kolejnej kłótni, kiedy mąż zacznie wrzeszczeć, proszę spokojnie wstać i otworzyć drzwi na korytarz. I robić tak za każdym razem, konsekwentnie. Proszę też się nie dawać wciągać w kłótnię- proszę mówić spokojnie, stosować metodę zdartej płyty: nie krzycz na mnie, to jest przemoc. Nie krzycz, bo ja się na to nie godzę. Jesteś zły, bo miałeś zły dzień, ale ja nie jestem naczyniem na Twoje złości. Pani spokój i opanowanie będą go zdumiewać, ale też bardzo rozsierdzać. Jeśli posunie się do rękoczynów, nie może Pani odpuścić. Będzie musiała Pani wezwać lub pójść na policję. Ale proszę nie prowokować awantur, nie mam na myśli schodzić mu z drogi, kiedy wraca do domu, ale też nie posuwać się np. do wyzwisk, szydzenia czy podobnych rzeczy cichym tonem. Na co dzień obojętność, normalny ton, normalne rozmowy. A gdy podniesie głos, będzie agresywny słownie- to co napisałam powyżej.

Właśnie o takie rady mi chodziło, dziękuję. Taki mam plan, normalne odzywanie się, ale i dyktafon będę miała włączony, bo to, że wybuchnie jest pewne. Pytanie kiedy. Ultimatum - jeżeli jeszcze raz podniesiesz na mnie głos, od razu wyprowadzam się. Ale boję się, że to będzie przeciąganie w czasie z mojej strony. A z drugiej strony nie jestem w stanie wyprowadzić się, bo niby gdzie. Potrzebuję trochę czasu .

Ale ja mam narazie mało dowodów - rozumiem, że mam skłamać, że je mam? Już mu napisałam taki list, w marcu. I wyprowadziłam się na tydzień. Nic to nie dało, powiedział że może raz pójść do psychologa tylko po to, aby udowodnić że to ja jestem ta zła. Ze to normalne, że się kłócimy, jak każde małżeństwo.
Czyli co - porozmawiać z nim, nagrać, i po czekać na jego reakcję.

Podnosił głos, ale nie aż tak. Jest dużo gorzej odkąd ma pracę nocną, jest wiecznie niewyspany. Wcześniej było dużo lepiej.

Byłam u psychologa. Tylko utwierdziłam się, że ten człowiek ma zaburzenia i że muszę działać.

Zależy, co Pani chce uzyskać i ile jest w stanie Pani jeszcze wytrzymać. Jeśli chce zebrać Pani więcej dowodów, to na razie go nie informować o tym że Pani ma nagrania i że będzie Pani nagrywać. Natomiast, nagrania bez wiedzy nagrywanego niekoniecznie są dowodem w sądzie przy rozwodzie. Mogą być Pani zabezpieczeniem przed ekalacją agresji męża- może się bać, że Pani ujawniając nagrania,wyjawi jaki on jest naprawdę, zniszczy mu reputację. Takie nagrania mogą na pewno pomoc na policji. W sensie jako przykład działań przemocowych męża oprócz Pani zeznań, smsów do koleżanek czy rodziny opisujących Waszą sytuację czy przykładów na to, że podejmowała Pani próby naprawy relacji (list, propozycja terapii). Natomiast, jeśli nie chce Pani już dłużej znosić fochów i agresji męża, to proszę mu powiedzieć, że nagrywa Pani od pewnego czasu, a jako przykład zaprezentować mu to, co Pani ma. A w międzyczasie zbierać inne dowody- czyli te smsy, świadków (dzielenie się informacją o sytuacji w domu z innymi), kopia tamtego listu, nowy list drogą mailową, pójście z nim choć na tę jedną wizytę do terapeuty, smsy z mężem. Pisac mu  po kłótni smsy, że się Pani nie zgadza na wyzwiska, krzyki, że Panią bolą takie słowa, że Pani sobie nie życzy. Jeżeli będzie odpisywał - przesadzasz lub jakieś pogardliwie komentarze, to jest to dowód na postawę męża względem Pani.

Właśnie wróciłam do domu i nie dam rady nawet na niego patrzeć. Nie wytrzymam tu długo. Muszę jak najszybciej znaleźć lokum.