Przeterminowana dziewica walczy o poczucie wartości. - Netkobiety.pl

W sensie, że 90% facetów na aplikacjach randkowych to obskurne i bezzębne wieprze?
Serio wierzysz w to?
Rossanka uważa, że tak właśnie jest, czyli wg. niej większość Polskich mężczyzn idzie na odstrzał bo wg. niej są miernotami życiowymi.
90% Polaków wg. Ross to odpady atomowe.
To jest nieszanowanie Polaków, ona prawdopodobnie jest obcą agenturą chcącą zniszczyć Polskie.

Po pierwsze nikt nie powiedział że 90%, po drugie Tinder nie jest w żaden sposób reprezentatywny dla męskiej populacji Polski... to tak jakbyś przebywał na forum dla wędkarzy i wyciągnął wniosek, że 95% Polaków łowi ryby, bo wszyscy na tym forum są zajarani.

Ja rozumiem Ross - może to trochę podrasowała, portale randkowe przyciągają specyficzną grupę i kobiet i mężczyzn, albo tych celujących w przelotne romanse, albo osoby totalnie nieśmiałe które w realu mają trudności w zagadaniu, albo ludzi z unikającym/lękowym stylem przywiązania które porandkują z kimś miesiąc i potem jak bumerang wracają na Tindera.

Znam to z własnego doświadczenia bo wszystkie moje związki są z portali randkowych i pamiętam doskonale z jakimi ufokami czasami miałem do czynienia + lata mijały a tam przewijały się te same ryje. Jak pojawia się ktoś "normalny z odzysku" to przebywa tam zazwyczaj bardzo krótko.

Może to trochę brutalne ale przypomina mi to trochę lumpeks - świeża dostawa co czwartek rozchodzi się w mig i przez resztę tygodnia zostają te same przebrane dziesiąty raz gacie.

Spróbuj zmienić coś w wyglądzie. Fryzjer fajny makijaż zmiana stylu ubierania a poczujesz się pewniej siebie.
Od tego bym zaczęła

Alaneczka napisał/a:

Chodzę z koleżanką na zajęcia sportowę, a tak to nic. Oprócz niej nie mam znajomych.

Mam pasję, która zajmuje dużo czasu. Zastanawiam się czy nie pójsc na studia i nie zając się tym na poważnie.

Jeżeli chcesz pójść na studia dla zdobycia wiedzy lub otworzenia sobie furtki na nowy zawód brzmi to ok. Gorzej jak nauką chcesz zatrzeć negatywne emocje spowodowane brakiem sukcesów w relacjach damsko-męskich. To po czasie może Cię jeszcze bardziej dobić.

bagienni_k napisał/a:

Przede wszystkim, może niech każdy sobie zdefiniuje pojęcie "żul". W moim odczuciu są to raczej tacy bezdomni, pijący tanie wino i nocujący w noclegowniach Panowie. Zatem, pomimo pewnych niedogdności, nie nazywałbym tych bywalców portali, żulami, bo raczej nie tacy tam rezydują...

Natomiast powiem Ci Ross, że sytuacja wygląda podobnie w drugą stronę, przynajmniej te ładnych pare lat temu, jak bywało się tu i tam. Pierwsze dwa opisy powtarzały się NOTORYCZNIE. Pozostałe dopiski były mniej lub bardziej dwuznaczne, zależności od portalu.
Te pozostałe profile - tak samo: brak opisu, jedno zdjęcie i np. kilka znaków interpunkcyjnych. Zatem w dzisiejszych realiach pewne zjawiska są niezależne od płci.\

Nie wiem jakim cudem ale chyba prędzej zgodzę się z Rumuńskim, że jednak większość z tych facetów to zwyczajni PRZECIĘTNIACY, pomijając tych, którzy otwarcie prponują swoje usługi...

Przeciętniacy to przeciętniacy. Tamci to odpady atomowe. Fejkowe konta  albo ludzie, którzy już zapomnieli,że mają tu konta.
Cześć osób normalna, ale też nie znaczy to, że poznając kogoś zakochają się w sobie i dalej już poleci.  Poznać tammkogos i stworzyć potem związek  jest możliwe, ale mam wrażenie, że na jedną osobę, której się tam udało, przypada tysiac, którzy tam jednak nikogo nie poznali.

Foxterier napisał/a:

W sensie, że 90% facetów na aplikacjach randkowych to obskurne i bezzębne wieprze?
Serio wierzysz w to?
Rossanka uważa, że tak właśnie jest, czyli wg. niej większość Polskich mężczyzn idzie na odstrzał bo wg. niej są miernotami życiowymi.
90% Polaków wg. Ross to odpady atomowe.
To jest nieszanowanie Polaków, ona prawdopodobnie jest obcą agenturą chcącą zniszczyć Polskie.

Po pierwsze nikt nie powiedział że 90%, po drugie Tinder nie jest w żaden sposób reprezentatywny dla męskiej populacji Polski... to tak jakbyś przebywał na forum dla wędkarzy i wyciągnął wniosek, że 95% Polaków łowi ryby, bo wszyscy na tym forum są zajarani.

Ja rozumiem Ross - może to trochę podrasowała, portale randkowe przyciągają specyficzną grupę i kobiet i mężczyzn, albo tych celujących w przelotne romanse, albo osoby totalnie nieśmiałe które w realu mają trudności w zagadaniu, albo ludzi z unikającym/lękowym stylem przywiązania które porandkują z kimś miesiąc i potem jak bumerang wracają na Tindera.

Znam to z własnego doświadczenia bo wszystkie moje związki są z portali randkowych i pamiętam doskonale z jakimi ufokami czasami miałem do czynienia + lata mijały a tam przewijały się te same ryje. Jak pojawia się ktoś "normalny z odzysku" to przebywa tam zazwyczaj bardzo krótko.

Może to trochę brutalne ale przypomina mi to trochę lumpeks - świeża dostawa co czwartek rozchodzi się w mig i przez resztę tygodnia zostają te same przebrane dziesiąty raz gacie.

Coś w tym stylu. Ale duzoby pisać. Najlepsze, że Ci zaniedbani, z kiepskim opisem i nieprzyjemni w gadce, gdy napiszesz coś nie po ich myśli, zaraz rzucają Ci epitetami. Cham, prostak i cwaniaczek co to nie on, z wyglądu zaniedbany, albo i odejmuje sobie lat na aplikacji, ale oczywiście brzyduli nie weźmie, bo musi być ładna. Zauważyłam, że większość mężczyzn właśnie tych zaniedbanych o kiepskim charakterze i zerowej inteligencji to mniemanie o sobie ma, że hoho a i wymogi też ma. W sumie dobrze dla ich psychiki, więc mize to i niegłupie.
Ale nie o tym.
Tinder jest specyficzny, byłam na nim że 3 czy 4 razy na przestrzeni ostatnich lat, zwlaszalcza covidowych. Zwykle miałam konto maksymalnie dwa trzy tygodnie. Raz skasowałam już po dobie od założenia.
Uważam, że real to real. Chyba,ze ktoś mieszka na wsi, pracuje w domu i naprawdę nie ma jak i gdzie poznawać ludzi-moze to jest wtedy jakas alternatywa.

Nie skrytykuje Murzynow, bo z nimi miałam najlepsze randki. Z jednym poleciałam do Meksyku, drugi zabrał mnie na Nową Zelandię a trzeci kupił domek w Wilanowie. Teraz na dniach finalizuje kupno odrzutowca. Możemy pisać dalej, tylko Apripodefaxto co Ci to da?

WiosnaLatoZima napisał/a:

rossanka napisał/a:

Przeciętniacy to przeciętniacy. Tamci to odpady atomowe. Fejkowe konta  albo ludzie, którzy już zapomnieli,że mają tu konta.
Cześć osób normalna, ale też nie znaczy to, że poznając kogoś zakochają się w sobie i dalej już poleci.  Poznać tammkogos i stworzyć potem związek  jest możliwe, ale mam wrażenie, że na jedną osobę, której się tam udało, przypada tysiac, którzy tam jednak nikogo nie poznali.

Rossanka, naprawdę masz aż tak źle doświadczenia z tinderem? Ja osobiście uważam, że na tinderze naprawdę nie jest źle. Może na powiedzmy 20 randek 1 to był taki przypał ale ogólnie to nie było aż tak źle, żeby nazywać kogoś odpadem atomowym. Jakoś trudno mi bardzo obrażać tych facetów bo żaden nie był jakimś dnem dna.
I nigdy mi się nieb zdarzyło aby ktoś jakimś chamskim tekstem o seksie wyskoczył w pierwszym kontakcie. Może to nie Tinder? Tylko na badoo jest takie dno?

Autorko wszystko już zostało chyba napisane, niezbyt chcesz tej zmiany. Znam jedna dziewczynę wg całego świata bardzo nieatrakcyjna, dziewicą była do 39 roku życia, teraz jest w związku, zakochana. Także zrób dla siebie możliwie wszystko co najlepsze żebyś Ty sama polubiła życie swoje, w ogóle życie, siebie. A potem inne przestrzenie się otwierają. Ale no trudno do Ciebie dotrzeć, jak już całe forum się poddalo, to ja tymbardziej nie będę umiała Cię przekonać, żeby być możliwie najlepsza wersja siebie.

Tam było źle. Miałam wrażenie, że od groma profili, których autorzy zamiast iść do agencji szukają darmowego numerku w sieci, a może się z jakąś uda, kto wie. Piszą hurtowo i to samo do wszystkich.
Tak zupełnie wprost i bez krępowania piszą, do zupełnie obcych kobiet. Mnie to odrzuca. Co innego, jak już się znamy, spotykamy. A nie od pierwszej wiadomości.
Co do Twojej znajomej-super, tylko na jedną takà osobę, która już się pogodziła i polubiła swoje życie i zmieniła nastawienie  i kogoś poznala przypada 100 osób, które zrobiły to samo i nikogo nie poznały, tylko o tym nie wiesz. Kto wie, a może jakby akurat nikogo nie poznała, dobry humor miałaby jeszcze rok, dwa, a potem znów popadła w zwatpienie.
Przez te lata też miewalam lepsze i spokojniejsze okresy, gdzie dobrze mi było samej, pewnie to widać we wpisach i powinnam wtedy kogoś poznać, pisaliby wtedy że Ross polubiła bycie samej i wtedy kogoś poznała. Ale tak się nie stało.
Niepotrzebnie tu pisze, to forum mi nie służy, nie wiem, czemu ciągle tu wracam.

W sumie całkiem normalna kolej rzeczy. Gdy przegrasz raz podniesiesz się i walczysz dalej; gdy przegrasz trzeci raz, to wciąż walczysz. Gdy przegrasz dziesiąty raz pojawia się zwątpienie, choć jakaś nadzieja jeszcze się tli. Gdy przegrasz pięćdziesiąty raz tracisz nadzieję...

Nowe_otwarcie napisał/a:

W sumie całkiem normalna kolej rzeczy. Gdy przegrasz raz podniesiesz się i walczysz dalej; gdy przegrasz trzeci raz, to wciąż walczysz. Gdy przegrasz dziesiąty raz pojawia się zwątpienie, choć jakaś nadzieja jeszcze się tli. Gdy przegrasz pięćdziesiąty raz tracisz nadzieję...

Ona przede wszystkim potrzebuje kogoś, kto na nowo rozpali w niej nadzieję, bo jeśli chodzi o nadzieję i wolę walki, to ona już jest żywym trupem. Nie zrobią tego ludzie na żadnym forum, tym bardziej że wśród nich za duże jest stężenie takich, którzy chcą po człowieku pojechać. Nie zrobi tego psychiatra, który rzuci kilka frazesów i przepisze zamulacze; nie zrobi tego też psycholog, któremu będzie zależało żeby ona przez dwa lata szukała rozwiązania i w tym czasie regularnie mu buliła. Zrobi to tylko ktoś z realnego świata, kto zdoła ją zarazić swoim optymizmem i przekona że jeszcze jest nadzieja, że dużo jest w jej rękach. Nie na forum; NA ŻYWO!

I nie oszukuję się to będzie łatwe. Nie będzie. Ona będzie potrzebować masę szczęścia (być może całe pokłady szczęścia jakie jej zostały) by na taką osobę trafić, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. Bo to będzie musiał być ktoś w realu, kto BEZINTERESOWNIE postawi sobie za punkt honoru by pomóc jej stanąć mentalnie na nogi! I to nie ktoś z bliskiej rodziny.

Bardzo mądrze napisane. Mogę się podpisać obiema rękami. Są sytuacje w życiu, że nie pomoże żaden psycholog ani psychiatra. Jak się po raz n-ty zrazi, np. na kobiecie/mężczyźnie, to jak zaufać płci przeciwnej? Psychiatra wypisze magiczne tableteczki na przymulenie, psycholog powie, żeby się nie martwić, koleżanka po plecach poklepie, ale to nie sprawi, że dana osoba odzyska zaufanie do płci przeciwnej. Ktoś taki musi się po prostu trafić i przywrócić nadzieję
A jak ktoś próbuje i wiecznie nie wychodzi, to jest to frustrujące

YellowStar napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

W sumie całkiem normalna kolej rzeczy. Gdy przegrasz raz podniesiesz się i walczysz dalej; gdy przegrasz trzeci raz, to wciąż walczysz. Gdy przegrasz dziesiąty raz pojawia się zwątpienie, choć jakaś nadzieja jeszcze się tli. Gdy przegrasz pięćdziesiąty raz tracisz nadzieję...

Ona przede wszystkim potrzebuje kogoś, kto na nowo rozpali w niej nadzieję, bo jeśli chodzi o nadzieję i wolę walki, to ona już jest żywym trupem. Nie zrobią tego ludzie na żadnym forum, tym bardziej że wśród nich za duże jest stężenie takich, którzy chcą po człowieku pojechać. Nie zrobi tego psychiatra, który rzuci kilka frazesów i przepisze zamulacze; nie zrobi tego też psycholog, któremu będzie zależało żeby ona przez dwa lata szukała rozwiązania i w tym czasie regularnie mu buliła. Zrobi to tylko ktoś z realnego świata, kto zdoła ją zarazić swoim optymizmem i przekona że jeszcze jest nadzieja, że dużo jest w jej rękach. Nie na forum; NA ŻYWO!

I nie oszukuję się to będzie łatwe. Nie będzie. Ona będzie potrzebować masę szczęścia (być może całe pokłady szczęścia jakie jej zostały) by na taką osobę trafić, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. Bo to będzie musiał być ktoś w realu, kto BEZINTERESOWNIE postawi sobie za punkt honoru by pomóc jej stanąć mentalnie na nogi! I to nie ktoś z bliskiej rodziny.

Bardzo mądrze napisane. Mogę się podpisać obiema rękami. Są sytuacje w życiu, że nie pomoże żaden psycholog ani psychiatra. Jak się po raz n-ty zrazi, np. na kobiecie/mężczyźnie, to jak zaufać płci przeciwnej? Psychiatra wypisze magiczne tableteczki na przymulenie, psycholog powie, żeby się nie martwić, koleżanka po plecach poklepie, ale to nie sprawi, że dana osoba odzyska zaufanie do płci przeciwnej. Ktoś taki musi się po prostu trafić i przywrócić nadzieję
A jak ktoś próbuje i wiecznie nie wychodzi, to jest to frustrujące

Tabletki od psychiatry nie przymulają, przeciwnie dają kopa do działania.
Polecam, ale tylko w podbramkiwych sytuacjach gdy nie jesteś w stanie funkcjonować w codziennych czynnościach.

Farmer napisał/a:

Nowe_otwarcie napisał/a:

W sumie całkiem normalna kolej rzeczy. Gdy przegrasz raz podniesiesz się i walczysz dalej; gdy przegrasz trzeci raz, to wciąż walczysz. Gdy przegrasz dziesiąty raz pojawia się zwątpienie, choć jakaś nadzieja jeszcze się tli. Gdy przegrasz pięćdziesiąty raz tracisz nadzieję...

Wiem.

Dlatego widać że ocena jej sytuacji jako "przeyebana" nie jest za bardzo na wyrost. Tu nie pomoże randomowy psychiatra ani psycholog. Jej jedynym ratunkiem jest ktoś, kto naprawdę włoży serce w to by ona odzyskała wiarę w siebie. "Włoży serce"; tym bardziej to akcentuję że autorka groszem na pewno nie śmierdzi, więc zysk z niej będzie żaden, a praca ciężka. I żadne zmiany ani praca nad sobą jej nie pomogą jeśli ona nie odzyska PEWNOŚCI SIEBIE.

Dlatego na jej miejscu w pierwszej kolejności poszukałbym (nawet w sieci) jakiejś grupy/stowarzyszenia podobnych kobiet, które się spotykają, omawiają swoją sytuację... albo kogoś (może coacha) który potrafi wytrenować taką zrezygnowaną szarą mysz na dość pewną siebie babkę, która co prawda pięknością nigdy nie będzie, ale dzięki swojemu obyciu towarzyskiemu będzie miała czym przyciągnąć uwagę faceta, zainteresować go sobą. Żeby ktoś jej pomógł zrobić się do swojej najlepszej wersji i poczuć się na luzie, w takim stanie ileś razy wyciągnął do klubu i w końcu ktoś się zainteresuje... A naprawdę czasem spec wizażysta/-ka potrafi zdziałać cuda; nie mówię że to musi być ktoś takiej klasy jak Anar Agakishiev (gruziński mistrz makijażu, pokazywali jakie cuda potrafi robić ze zniszczonymi fizycznie kobietami), ale i nieco niższej klasy artysta pewnie da radę. A wtedy...  ale wizażystka to jedno, nie może cały efekt runąć gdy już otworzy usta. Dlatego właśnie zacżąłbym od znalezienia tej grupki babek, z którymi poczułaby się swobodnie i z którymi polatałaby do klubów.

Autorka na pewno groszem nie śmierdzi. 
Nawet przez neta jestem oceniana bardzo negatywnie XD skąd ty to facet możesz wiedzieć?

Nowe_otwarcie napisał/a:

Farmer napisał/a:

Wiem.

Dlatego widać że ocena jej sytuacji jako "przeyebana" nie jest za bardzo na wyrost. Tu nie pomoże randomowy psychiatra ani psycholog. Jej jedynym ratunkiem jest ktoś, kto naprawdę włoży serce w to by ona odzyskała wiarę w siebie. "Włoży serce"; tym bardziej to akcentuję że autorka groszem na pewno nie śmierdzi, więc zysk z niej będzie żaden, a praca ciężka. I żadne zmiany ani praca nad sobą jej nie pomogą jeśli ona nie odzyska PEWNOŚCI SIEBIE.

Dlatego na jej miejscu w pierwszej kolejności poszukałbym (nawet w sieci) jakiejś grupy/stowarzyszenia podobnych kobiet, które się spotykają, omawiają swoją sytuację... albo kogoś (może coacha) który potrafi wytrenować taką zrezygnowaną szarą mysz na dość pewną siebie babkę, która co prawda pięknością nigdy nie będzie, ale dzięki swojemu obyciu towarzyskiemu będzie miała czym przyciągnąć uwagę faceta, zainteresować go sobą. Żeby ktoś jej pomógł zrobić się do swojej najlepszej wersji i poczuć się na luzie, w takim stanie ileś razy wyciągnął do klubu i w końcu ktoś się zainteresuje... A naprawdę czasem spec wizażysta/-ka potrafi zdziałać cuda; nie mówię że to musi być ktoś takiej klasy jak Anar Agakishiev (gruziński mistrz makijażu, pokazywali jakie cuda potrafi robić ze zniszczonymi fizycznie kobietami), ale i nieco niższej klasy artysta pewnie da radę. A wtedy...  ale wizażystka to jedno, nie może cały efekt runąć gdy już otworzy usta. Dlatego właśnie zacżąłbym od znalezienia tej grupki babek, z którymi poczułaby się swobodnie i z którymi polatałaby do klubów.

Autorka na pewno groszem nie śmierdzi. 
Nawet przez neta jestem oceniana bardzo negatywnie XD skąd ty to facet możesz wiedzieć?

Dzięki, internetowe znajomości mnie nie interesują.
Cóż, zastanowiłam się nad tym wszystkim. Nic nie będę robić, problemów mam tyle, że nie mam czasu na nowe znojomości, ani nawet ochoty.

Dobijają mnie komentarze ludzi, którzy mi dogadują. Boli mnie to.
Sama żyje, sama pracuje. Dla ludzi to dziwne.

Na internet swojego zdjęcia nie wrzuce, nie i  tyle.

Alaneczka napisał/a:

Na internet swojego zdjęcia nie wrzuce, nie i  tyle.

No to dalej narzekaj, że jesteś dziewicą.

To nie jest kwestia tylko tego, że jestem brzydka, a ogólnie " nieatrakcyjna".
No, więc niktmnienie chciał poznać. Faceci to wzrokowcy.

Nie wiem jakim jesteś człowiekiem, może chcec posiadania gromadki dzieci i bycia strażniczką domowego ogniska sprawi ze będziesz mega popularna u facetów,bo takich kobiet coraz mniej.

Akurat te, co jak piszesz dawały dupy, to teraz , po latach, patrzę na nie i widzę, że mają całkiem fajnych mężów i życię rodzinne.
Naprawdę chciałam wierzyć w teorie, że te , które szalały, wybrzydzały  i urzywaly życia są teraz zgorzknialymi startmi pannamy-takie wyjaśnienie miałoby sens, ale jest zupełnie inaczej.

Naprawdę chciałam wierzyć w teorie, że te , które szalały, wybrzydzały  i urzywaly życia są teraz zgorzknialymi startmi pannamy-takie wyjaśnienie miałoby sens, ale jest zupełnie inaczej.

Nawet się nie całowałam wtedy, a Ty mi tu o dawaniu du_py na lewo i na prawo piszesz.
A to co pisałam to potwierdzam.