Podział finansów w związku - Netkobiety.pl

Uważasz że celem wszystkich kobiet jest przyssać się do czyjegoś portfela?

Gdybym była dziewczyną autora to bym z nim zerwała.

Ot i mamy (w połączeniu z informacją że do grobu kasy nie weźmiesz) wyjaśnienie całego przypadku. Nie wybawiłaś się w okresie późnonastoletnim (życie zabrało Ci ten ostatni kawałek beztroski), musiałaś się dorabiać, w rezultacie dziś nie masz na stałe nikogo, na kim by Ci naprawdę zależało. Stąd też i syndrom psa spuszczonego z łańcucha widoczny od kiedy osiągnęłaś odpowiedni poziom materialny. Nie masz o kogo i o czyją przyszłość dbać, więc została  Ci zabawa i przepuszczenie na siebie i swoje przyjemności tego co masz, bo "do grobu nie zabierzesz". Stąd też i pewnie to stanowisko na temat "wyższości chwilowych ekscytacji nad spokojniejszą rodzinną stabilizacją"

Małżenstwo to nie tylko finanse. W małżenstwie ludzie sa ze soba na dobre, i na złe, i z załozenia, na stałe. Najczesciej sa dzieci, i wspolne, niewymierne finansowo zobowiązania. Poza tym ludzie bedac ze soba przez lata, takze sie zmieniaja, rozwijaja sie, wspolnie dorabiaja, zmieniaja sie ich dochody, ale i proporcje w dochodach. Jedno poswieca sie karierze, drugie np bardziej skupia na domu i dzieciach.

To że fizycznie nie możecie do siebie wrócić nie ma żadnego znaczenia przy tym co dzieje się w Twojej głowie. Sam napisałeś, że już prawdopodobnie nigdy tak się nie zakochasz, bo takie coś zdarza się raz w życiu, “do dziś czujesz tęsknotę”, “pozostanie ona kobietą Twojego życia”. Twoje słowa. Współczuć tylko Twojej obecnej dziewczynie, że robi za plaster.

Tak bardzo drażnią Cię moje wybory życiowe, bo sam najlepsze lata zmarnowałeś, inwestując czas, energię i pieniądze w małżeństwo, które obróciło się w gówno. Kobieta dla której się poświęcałeś kopnęła Cię w dupę. Więc sobie racjonalizujesz, że tak trzeba było, nie było innej drogi. A wszyscy którzy wybierają inaczej mają coś z głową.

To, że ktoś żyje inaczej czy ma inne możliwości i/lub priorytety nie znaczy, że czyjeś życie jest lepsze lub gorsze. Chyba każdy wie i jest w stanie ocenić czy życie jakie prowadzi jest dla niego satysfakcjonujące.
Jeśli ktoś ma dzieci lub inne zobowiązania a przy tym nie zarabia kokosów, wiadomo, że będzie żył oszczędnie często rezygnując z własnych potrzeb. Ktoś, kto ma możliwości i środki by "korzystać z życia", to to robi.
Tu jednak nie chodzi o to, która wersja jest lepsza, kwestią są różnice w stylu życia determinowane wysokością zarobków czy też majętności. Jeśli się ma wystarczająco dużo środków, to i podróże albo sporty ekstremalne całą rodziną są możliwe. Nie tylko osoby bez dzieci mogą sobie na to pozwolić. Jak ktoś ledwie łączy koniec z końcem to i wyjazd raz do roku może być problemem.
Pytanie czy kiedy ludzie nie są małżeństwem to przy takich dysproporcjach w zarobkach da się stworzyć związek w którym nikt nie czuje się poszkodowany czy też wykorzystywany. Osobiście uważam, że tu raczej nie ma opcji by osoba zarabiająca więcej nie dokładała. Dzielenie się wszystkimi kosztami/wydatkami po połowie może jest uczciwe ale na dłuższą metę nie sprawdzi się bo prędzej czy później osoba zarabiająca więcej zacznie chcieć z tych pieniędzy korzystać, a nie tylko oszczędzać.

Oczywiście na forum nikt tego nie przyzna.

No dobra, ale żeby do tego małżeństwa doszło, to musiał być wcześniej etap randkowania, potem związku, oświadczyn. To z reguły nie trwa z miesiąc czasu, tylko 2-3 lata to tak dość krótki etap. I wtedy różnice w kwestii finansowej im nie przeszkadzały? Ok, można dorobić się w przyszłości, już będąc w małżeństwie. Ale choćby w mojej rodzinie jest przykład - wysoko postawiony architekt i nauczycielka. Znam też małżeństwo z mojego otoczenia bliskiego (koledzy), gdzie facet jest z branży IT i zarabia teraz 20 tysięcy, a jego żona niedawno skończyła studia, pracuje za 2 tysiące i dopiero będzie się przebranżawiać. Małżeństwo od 1,5 roku, ze sobą są 4 lata. Od początku związku on pracował, ona wtedy jeszcze nie. Nie zarabiał aż tyle na początku, ale teraz już tak. I co? Jakoś nikt nikogo nie zostawił.

Dla mnie takie odrzucanie kogoś za to, co jest tu i teraz, jest nienormalne. Bo ktoś może teraz średnio zarabiać, a za kilka lat dużo. I odwrotnie. Dla mnie pod tym względem dużo ważniejszą rzeczą byłoby patrzenie na to, czy ktoś jest ambitny, lubi się uczyć itd. Sama taka jestem, mam dość przyszłościowy zawód i niedługo mogę zarabiać bardzo dobrze. Ale tylko upór i ambicja na to pozwolą. Podobnie z facetem - jakbym spotkała teraz kogoś nawet bezrobotnego, ale chcącego coś zmienić, dokształcać się - to ok.

Jak ona nie pracowała to gdzie mieszkała, za czyje pieniądze jadła? Rodziców?
I z jej zarobkami płacą pół na pół za wszystko?

Są dopiero małżeństwem 1,5 roku, więc nie ma co wyrkować ani w jedną ani drugą stronę. Poza tym sama piszesz, że miała pomoc od rodziców, którzy potem dorzucili do wielu rzeczy po ślubie. To zupełnie inna sytuacja. Co innego gdyby tej pomocy od jej rodziców nie było. Przecież możliwe, że nadal pomagają (jej) finansowo. A nawet jeśli nie, ten facet - już mąż - nie ma poczucia, że jest wykorzystywany bo jednak to dorzucenie od teraz już teściów dotyczyło wielu rzeczy jak sama piszesz.
Sytuacja Autorki i być może też Twoja jest zupełnie inna. Tam nie ma w tle rodziców, którzy dokładają, a przynajmniej nic na ten temat nie wspomniano.

Też na to zwróciłam uwagę, ale już nie chciałam komentować. Przecież to jest 15-17 zł na dzień (bo wspomniała, że to 450 zł). Przy obecnej inflacji to wręcz niemożliwe.

No, wlasnie o tym mowię, kiedys jestes na etapie randkowania, macie z partnerem osobne budzety, kazde jest na wlasnym utrzymaniu, i jakies wspolne inwestycje czy przedsiewzięcia moga byc problematyczne przy dysproporcji w dochodach, - natomiast po slubie dochody sa wspolne, wiec dysproporcje nie maja juz takiego znaczenia. Jest prosciej.

Akurat co do materializmu czy też pragnienia życia w luksusie/wygodzie, to nie widzę w tym niczego złego, póki ktoś sam na to zapracuje. Wiem, zawsze się powtarza, że są takie "układy", gdzie obu stronom odpowiada byciem utrzymywanym i utrzymującym. Jednak raczej większość normalnych par tworzą ludzie, którzy sami na siebie zarabiają. Oczekiwanie, że partner będzie na podobnym poziomie nie jest niczym złym, pod warunkiem, że samemu się do tego całego życia dokłada. To, co mnei wecz obrzydza, to  taka roszczeniowa postawa, kiedy ktoś twiedzi, zę mu się należą najwyższe standardy, boalbo został tak wychowany albo nie zaznał tego nigdy, więc łaknie tej odmienności. Jeśli jednak ma wszystko zapewnione, gotowe i podstawione pod nos, nie jest odpowiednim kandydatem na partnera, bo on wtedy swojego partnera(partnerkę) ocenia wyłącznie pod katem tego, co tamta osoba może mu/jej dać. Mowa tu rzecz jasna o kwestiach stricte materialnych.

Bagienni_k ale my tu chyba nie mówimy o takich przypadkach bo one wbrew pozorom są raczej rzadkością. Problem raczej dotyczy dysproporcji w zarobkach i tego, jak pogodzić koszty/wydatki by nikt nie czuł się pokrzywdzony czy też wykorzystywany. Przecież nie zawsze musi być tak, że druga osoba może i chce dążyć do podobnych zarobków co partner. Jest wiele zawodów niskopłatnych, które jednak mogą być satysfakcjonujące z innych względów. Przecież nie każdy ma świetnie prosperującą firmę czy pracuje jako programista   Dajmy na to przykład Szeptucha, który z tego co kojarzę pracuje w branży IT, a jego żona w szkole. Przecież żona musiałaby się całkowicie przebranżowić by móc mieć jakiekolwiek szanse na znacznie wyższe zarobki. Także albo się akceptuje różnice w zarobkach i żyje z pensji obojga albo kompletnie się to mija z celem takie liczenie każdej złotówki czy oby ktoś za dużo nie wydał na kogoś.

Ale wcześniej przecież byli na etapie poznawania się czy narzeczeństwa i Szeptuch z tego co pisze nie maił problemu z tym, że ta kobieta zarabia znacznie mniej od niego i raczej nie ma większych możliwości by zaczęła z dnia na dzień zarabiać wiecej.

Ok, ale to i tak nie rozwiązuje do końca problemu postawionego w wątku bo tu chodzi o codzienne życie/wydatki. Przy intercyzie czy rozdzielności majątkowej ta kwestia wciąż pozostaje do rozwiązania czy też uzgodnienia. No chyba, że każdy żyje za swoje, a za wspólne jest rozliczenie 50/50.

Nie zrozumiałaś. To nie chodzi o to ile ona wtedy zarabiała tylko o to kiedy się upewnił że ona nie jest z nim dla kasy. Czasem można być tego pewnym szybko, czasem i 1.5 roku nie starczy...

Intercyza rozwiązuje jeden główny problem czyli "Nie myśl że poudajesz uczucie przez rok, trzy, pięć czy dziesięć i potem odejdziesz z połową mojego majątku" (choć czasem można udawać i dłużej, vide: Jennifer Flavin). Jak jest wspólne życie (zwłaszcza po ślubie), to tu się zgadzam że normalnie nie funkcjonuje to na zasadzie 50/50, wtedy i ja bym na to nie patrzył. Zresztą na hasło "intercyza/ rozdzielność majątkowa" od razu lwia część golddiggers odpada* (dla zachowania twarzy najczęściej oświadczają że "wobec takiej oznaki braku zaufania  i wyrachowania ze strony partnera" nie zamierzają kontynuować związku ).

*) zostają - poza uczciwymi kobietami - te golddiggers, które uważają że podczas trwania małżeństwa zdołają powyprowadzać wystarczającą ilość kasy na jakieś swoje tajne konta

Ale tu nie tyle chodzi stricte o swoje potrzeby tzn. to też zależy kto jak do tego podchodzi bo o ile np. kosmetyki czy ciuchy to rzeczywiście "swoje potrzeby" ale np. wspólne wyjazdy, wyjścia, większe inwestycje mogą stanowić problem.
Przykład z życia, choć nie mój. Facet zarabiający znacznie więcej zabiera swoją kobietę w góry zimą bo chce spędzić fajnie chwile w przytulnym domku, pojeździć przy okazji na nartach czy desce itd. Jeżeli kobieta nie ma jakichś oszczędności to taki wyjazd jest poza jej zasięgiem. Ma więc wybór albo wydać ostatni grosz by mieć chociaż za co zapłacić za swoje jedzenie, kupić ubranie narciarskie choćby z second handu aby móc spędzić ten czas z ukochanym, a potem żyć o chlebie i wodzie albo zrezygnować z wyjazdu. Facet w tym wypadku ma w sumie aż 4 wybory: sponsoruje, jedzie sam, rezygnuje albo ma gdzieś za co jego kobieta zapłaci za siebie.

Znam taki przypadek, kiedy para pojechała na jakąś wycieczkę podczas której kobieta oznajmiła, że "zapomniała karty"

Nie wiem skąd wyciągnęliście pomysł, że autor w ogóle ma w planach ślub z tą dziewczyną. On jej nie traktuje jak przyszłą żonę i stąd ból dupy, by za dużo w nią nie zainwestować.

No niesprawiedliwość straszna. Jeszcze z tej kasy kupi jakąś ładną kieckę albo do kosmetyczki pójdzie i będzie ładnie wyglądać. Straszne.

Firma obawa się, że zainwestuje w pracownika, a on odejdzie. Ale co będzie jeżeli nie wyszkoli pracowników, nie będzie inwestować w ich rozwój, a oni zostaną

Ale zamieszkanie to właśnie etap przekonywania się czy chce się w tej kobiecie widzieć żonę. Gość ewidentnie ma uraz i mam nadzieję że to uraz z przeszłości, a nie że obecna dała podstawy do takich podejrzeń; jeśli to drugie, to pewnie i tak z czasem się wykrzaczy.

No niesprawiedliwość straszna. Jeszcze z tej kasy kupi jakąś ładną kieckę albo do kosmetyczki pójdzie i będzie ładnie wyglądać. Straszne.

Słyszałaś o czymś takim jak lojalka?

O to to! Dlatego jestem za tym, aby autor był szczery ze swoją dziewczyną. Wtedy oczy jej się otworzą i sama uzna, że szkoda czasu na tego amanta.

Co do dywagacji na temat golddiggerek dybiących na majątek - Panowie, zainteresowany nie ma żadnego majątku, tylko samochód w leasingu i wynajmowane mieszkanie. A paradoksalnie jego dziewczyna za swój wdowi grosz utrzymuje własny samochód.

Magdaleno, nie zapominajcie o przypominaniu facetom że to na nich ciąży obowiązek utrzymania rodziny, bo to kobieta jest w ciąży i ma prawo nie pracować (tylko siedzieć z dzieckiem w domu) nie tylko przez okres żłobka, ale i przedszkola; przypominajcie że prawdziwy facet musi być twardy... będzie więcej udarów, zawałów i samobójstw.

A co do tych prób samobójczych, to pojadę grubo: bo u kobiet więcej prób samobójczych to próba zwrócenia uwagi na swoje racje, więcej niż w przypadku facetów liczy że zostanie odratowana, że to ich ostateczny argument w przekonywaniu drugiej strony. U facetów więcej jest skutecznych prób, bo one... z założenia częściej MAJĄ być skuteczne.

Przerażające, że kobiety mierzą wartość faceta kasą.

Nic nikomu nie mam zamiaru przypominać :-P
Uważam, że o finansach w związku można i należy rozmawiać, ale przede wszystkim trzeba o tym umieć rozmawiać.
Jakby autor umiał ze swoją partnerką na ten temat rozmawiać, to by w ogóle tego tematu nie było.

W ogóle to mało mnie interesują preferencje osób, które się w tym wątku rozpisują o swoim podejściu do pieniędzy w związku, bo i co mi do tego :-D. Ważne, żeby się każdy ze swoim partnerem dogadywał w tej kwestii i był z drugą osobą kompatybilny. Taką kwestią jest między innymi to, jak ma wyglądać utrzymanie rodziny w czasie ciąży, wychowywania dzieci. Takie rzeczy nie ustalają anonimki na forum, ale dwie osoby między sobą.

PS. A skuteczność prób samobójczych facetów wynika z tego, jakie formy wybierają. Kobiety nawet po śmierci chcą wyglądać powiedzmy przyzwoicie, dlatego nie wieszają się, ale łykają piguły i zasypiają zanim połkną śmiertelną dawkę.

Aha, czyli w zależności od sytuacji, dostawało Ci się inaczej? Nieźle..Albo źle,  bo zarabiasz więcej, albo ogrzej bo zarabiasz mniej?

Moim celem nie było sprowokowanie dyskusji o leasingach i o tym, jaki samochód można sobie kupić za średnią krajową po prostu chcę Wam zwrócić uwagę na to, jak daleko odeszliście od tematu dywagacjami na temat intercyzy, urlopów wychowawczych i o czym tam jeszcze była mowa. Autor pyta, jak wyrwać od partnerki parę groszy więcej na jedzenie i chemię. Tylko tyle. Powiem szczerze, że jest to dla mnie abstrakcja, mimo że zarabiam dużo mniej od niego. Do głowy by mi nie przyszło traktować mojego męża (/chłopaka/narzeczonego) tak, jak on traktuje dziewczynę. Ale my się poznaliśmy na studiach, jak oboje nie mieliśmy nic. Myślę sobie, że miałam ogromne szczęście, bo inaczej do dziś byłabym samotna, jak wnioskuję po wpisach większości chłopaków w tym wątku.

Kobieta może i zostać w domu do 18tki dziecka, jeżeli tylko razem z facetem ustalą, że to jest dla nich najlepsze rozwiązanie...
Natomiast ja tylko powiem, że macierzyński trwa 20 tygodni, z czego 6 tygodni można przekazać partnerowi. Potem jest urlop rodzicielski, który trwa 32 tygodnie, które w całości może wziąć partner, a potem jest wychowawczy, który trwa 36 miesięcy i który też może wziąć partner.

Łącznie zliczając wszystkie te urlopy mamy 4 lata z życia dziecka. Nie wiem, jakie dziecko kończy przedszkole mając 4 lata, ja nie kojarzę, możesz mnie oświecić?

To jedno. Drugie to fakt, że faceci często umniejszają rolę kobiety w wychowywaniu dziecka, kiedy ta nawet dość szybko wraca do pracy zawodowej. Przecież po pracy i tak zwykle to kobieta przejmuje wszystkie albo większość obowiązków związanych z dzieckiem i domem. Mało tego, jeśli kobieta zdecyduje się wrócić do życia zawodowgo mając niemowlaka w domu i tak większość pensji będzie wydawała na nianię. A ona przecież nie jest 24/7. Już to widzę, jak mąż wracajac z pracy partycypuje w obowiązkach domowych pół/pół. Tzn. może tak jemu wydawać bo np. mają zwyczaj, że on robi kolację i/lub kąpie dziecko czy usypia.
Dlatego ta presja, która spada na facetów, że mają być w stanie utrzymać rodzinę nie bierze znikąd. Takie mamy realia. Nie każdy ma zaplecze finansowe. Także jak się planuje dziecko, trzeba rosądnie do tej decyzji podejść. I choćby tak jak napisała LL wyżej, odłożyć trochę kasy.
Tylko tu też pojawia kolejna kwestia o której pewni panowie piszą z premedytacją czy też nie, że do związku czy też na matkę dziecka nadają się kobiety do/ok 25 rż. A te, które stawiają na karierę czy ogólnie rozwój zawodowy i zaczynają myśleć o rodzinie ok czy po 30-tce są be. Przecież kobieta ok 25l dopiero kończy studia i jeżeli ma pracę, to najpewniej mało płatną. Co jednak nie oznacza, że za kilka lat będzie wciąż tyle zarabiać ale jednak to wymaga wysiłku i pracy.
Na to wychodzi, że też chcieliby zjeść ciastko i mieć ciastko czyli młodą kobietę, która urodzi im dziecko w najlepszym bioloicznie dla nich czasie ale też nie będą musieli przejąć obowiązków zarobienia na utrzymanie rodziny przez najpewniej co najmniej kilka lat bo wtedy pojawia presja, stes i poczucie wykorzystania materialnego.
Łatwo rzucać frazesami, gorzej z ich realizacją/potwierdzeniem w codziennym/realnym życiu.
Jeśli ktoś szuka młodej kobiety do 25l do związku i założenia rodziny, a zarazem takiej, która nie będzie z nimi dla pieniędzy, to muszą celować w te bogate z domu. Pytanie, czy oni są w ich targecie i czy te dziewczyny chcą zostać matkami przed 30-stką bo po niej są przecież niby pase.

Panowie wypowiadający się tutaj najlepiej by chcieli, żeby dziewczyny ogarniały w związku wszystko - dom, dzieci, łóżko, prace, wnosiły odpowiednio wysoki posag w wysokości zadowalającej pensji oraz najlepiej mieszkania/dużej działki. A jak przyjdzie czas macierzyństwa to mają sobie radzić same, utrzymywać się ze swojej pensji i nie rościć sobie żadnych praw do pensji partnera. Bo jak taka kobieta wymaga od partnera nie tylko wsparcia duchowego, ale również finansowego to nagle jest pieprzoną materialistką. XD

Znam parę, która się rozstała ze względu na kasę. Nie chcieli mieć dzieci, dziewczyna z metod antykoncepcji wybrała implant hormonalny. Nie jest to refundowane, z badaniami cena wyszła ponad 1000 zł. Chciała by koszty podzielić na pół. On się nie zgodził. Nie i już. Kilka miesięcy się o to kłócili, w końcu się rozstali. Więc jak przychodzi co do czego to dziewczyny jeszcze ochronę przed ciążą muszą zapłacić ze swojej kiesy, bo przecież panowie mają albo uczulenie na lateks lub argument, że w gumce to jak lizanie cukierka przed papierek.

Czyli jak mieć same korzyści ze związku przy jak najmniejszych stratach.
Bo kobiety muszą spełniać mnóstwo wymagań, facet musi tylko być.
Tak było, jest i chyba już będzie.

Autor obawia się tego, że ona jest z nim przez jego wynagrodzenie. A równie dobrze może to być desperacja przed presją otoczenia, samotnością lub myśl, że już nikogo innego sobie nie znajdzie.

W sąsiednim wątku sam sobie zaprzeczyłeś.

No tu już się ostro odkleiłaś! Za to że urodziła? Może jeszcze frytki do tego? Za to źe urodziła, to co najwyżej można zapłacić surogatce; ona urodziła SWOJE dziecko, które jest tak samo jej jak męża. Pensję? Jak już, to POŁOWĘ (bo nawet sąd Ci powie że matka ma dokładnie takie same obowiązki wobec dziecka, więc niech drugą połowę tej "pensji" pokrywa ze swojej kieszeni! Potem się dziwić że taka presja na facetach ciąży jeśli Ty bez najmniejszych wątpliwości byś wyrąbała facetowi w twarz takie oczekiwania, jakie wytknąłem kilka postów wyżej; jak widzę ochoczo przyklasnęła tępicielka facetów mało entuzjastycznie nastawionych do kobiet 40+ (czyli Roxann) i etatowa obrończyni uciśnionych kobiet-matek i pogromczyni złych (czyli w jej oczach wszystkich) facetów czyli Diarmuid Nie wiadomo czy śmiać się z tych postów czy skrzywić nad roszczeniowością pewnych kobiet.

No to może sprostuję: według badań to kobieta powinna urodzić do 28 (nie 25) roku życia pierwsze dziecko; oczywiście w tej kwestii też zostałem "doedukowany" przez żonę, a do tego czasu spokojnie może już zacząć pracować. Ale w wieku trzydziestu kilku też można zajść w ciążę i urodzić.

Teraz w kwestii znanej Ci pary: znasz wersję jednej strony. Babka wybrała dość drogą imprezę (pewnie jeszcze uparła się że to i tylko to i DLATEGO facet mógł się postawić); na przykład diafragma to tańsze rozwiązanie i też skuteczne. Czyli powodem rozstania mogła być nie tyle jego niechęć do partycypacji ile jej ośli upór i niechęć do kompromisu, co też zniechęciło faceta do związku (bo jeśli ma taką próbkę przy jeszcze pierdołach, to co będzie jak przyjdą poważniejsze sprawy? Też wybierze najdroższe, według swojego widzimisię i bez dopuszczania dyskusji? Lepiej sobie odpuścić...

Od razu przypomniała mi się ostatnia sytuacja z dzieckiem Jakuba Rzeźniczaka i Magdy Stępień. Rzeźniczak to ruchacz skaczący z kwiatka na kwiatek, to fakt; ale nawet on miał pewnie w głowie dość oleju by się zorientować (choćby po historiach innych takich przypadków) że kosmicznie droga terapia nie daje większych szans, a o większych szansach mówią głównie jej autorzy żeby przytulić kasę (a sami zdają sobie sprawę z tego że naciągają zdesperowanych rodziców). Celują w tym amerykańscy hochsztaplerzy, tym razem kasę przytuliła izraelska jednostka; efekt ten sam, jak zazwyczaj...

Twoje marzenia Twoimi marzeniami; obawiam się jednak że mam większe od Ciebie doświadczenie w kwestii kontaktów z WR sądów i w kwestii alimentów.
A z tym ostatnim postulatem leć do sądu! Żałuję tylko że nie zobaczę Twojej miny jak Cię sędzia sprowadzi na ziemię. A nie, czekaj... nie zobaczę, bo Ty postawiłaś na życiowy fun, a nie dzieci...