Kryzys czy początek końca? - Netkobiety.pl

Zdaję sobie sprawę, Istotko, że są kłótnie i... kłótnie. Z drugiej strony unikanie konfrontacji też jest niepokojące, bo może wskazywać, że któraś ze stron jest zbyt uległa.
Po prostu zwróć uwagę, w jaki sposób u Was się to odbywa i z jakich powodów. Czy kłócąc się jeszcze się słyszycie, czy chodzi tylko o to, by drugą stronę przekrzyczeć i postawić na swoim? Czy padają słowa, których głównym celem jest drugą stronę dotknąć? Czy celem jest wywalenie z siebie negatywnych emocji, czy może poczucie bezsilności? I tak dalej, i tak dalej. To wszystko naprawdę dużo mówi o związku.

Edit:
Pisałyśmy równocześnie i zanim ja swój post wkleiłam, Ty trochę zdążyłaś wyjaśnić .

A o Ci się kłócicie?
Nie musis pisać, ale sobie to przeanalizuj
Bo tak z moich analiz kłótnie są gorsze niż wielkie awantury, bo te powinny być o cos ważnego.
A kłótnia to coś takiego, gdy drobiazg urasta do wymiarów  tragedii.
Dlaczego urasta?
Bo coś nie idzie zgodnie z czyimś planem?
NIe wszystko jest idealnie tak jak sobie ktoś poukładał w głowie i budzi to jego niepokój?
A może to element  gry wstępnej?
I najważniejszy jest ten porządek w swojej głowie i juz w imię tego można komuś "dowalić"? Np za to że się zapomniało kupić czegoś  w sklepie, nie tam odstawiło kapcie?
O co Ty wszczynasz kłótnie?

Trochę przemyślałam...

W sumie zdałam sobie sprawę, że jestem roszczeniowa. On mi zarzuca, że marudzę i się czepiam, i w sumie racja bo bardzo sobie cenię np porządek i jeśli coś mi nie pasuje to niestety bywam kapryśna. Lubię porządek i ciszę więc tak ma być, umniejszając, że on może mieć inne potrzeby. Niestety teoretycznie to wiem, ale jakoś nie jestem w stanie tego tak naprawdę zaakceptować. Skoro mi przeszkadza syf, to sprzątam, ale marudząc.
Wiem,  to mało dojrzałe z mojej strony, że musi być po mojemu. Nie mam tu na myśli, że,Misiek może żyć w syfie, ale nie jest tak pedantyczny co ja bywam a ja go przecież nie zmienię. To jest przykład np kłótni i tego, że bywam marudna i czepialska. O ironio, mama też zawsze taka była s ja powtarzałam sobie, że nigdy taka nie będę... I masz babo placek heh
Po przemyśleniu takich sytuacji jest więcej, czepiam się o coś, a później dochodzi do mnie lub Misiek to pokaże, że on robi więcej niż zauważam, tylko częściej coś drobniejszego. Cholera, ale jestem straszna w związku.... Taka typowa wredna baba z postawą roszczeniowa typu "ma być po mojemu". Wcześniej tak bardzo się nad tym nie zastanawialam, mimo że on coś tam mówił, ale nie słuchałam jak powinnam. To znaczy, niby wiedziałam ale nie brałam tak bardzo do siebie. Czasem pewne kwestie trzeba samemu chcieć dostrzec i nic nie daje to, że ktoś już mógł to wskazać.
To jest coś, co mogę z czystym sumieniem sobie zarzucić, oraz o to też są kłótnie.
Zapominam zbyt często, że on może, ale nie musi. Teoretycznie o tym pamiętam, ale praktycznie kiedy nie jest po mojej myśli, zaczyna się marudzenie.
Oczywiście nie jest to też jakoś często, aż tak zła na szczęście nie jestem, jeszcze.
Oprócz tego jakieś niedomówienia, brak oszczędzania .

Dziękuję Wam za to, bo bardziej to do mnie dotarło

Osobiście nigdy nie przepadałem za wszelkiego rodzaju awanturami czy nawet kłótniami. Staram się jak mogę, aby konflikty rozwiązywać pokojowo, bo nie widzę niczego pozytywnego w wylewaniu z siebie emocji, w sposób mniej lub bardziej gwałtowny. Zdarzało mi się ustępować, bo już sam fakt, żę widzę i słyszę, jak komuś ciężko nad sobą panować, to próbuję załagodzić sytuację.
U Was spotkały się dwa mocne charaktery, dlatego może to tak wyglądać. Wiadomo, że możecie mieć inne poczucie "porządku" czy "odpowiedniego stanu", chociaż to Twoje "musi być po mojemu" wydaje się trochę niepokojące. Myślę, że na jego miejscu skupiłbym się właśnie na tym, bo mi by to osobiście trochę uwierało

Chcę po swojemu tylko w kwestii porządku i spokoju gdy chcę iść spać. Kilka kubków na biurku zwyczajnie mnie wkurza. Nie mogę odpocząć gdy jest nieporządek, stąd w tych kwestiach bywam czepliwa. Tak samo irytuje mnie np drobne dźwięki gdy próbuję spać. Nic nie zrobię , że tak mam... Misiek w kwestii spokoju naprawdę idzie mi na rękę, dostosował się do mojego trybu dnia. Ja oczywiście też coś od siebie daje, to nie tak że godzina 22 i ma być cisza nocna. Oboje nie chodzimy wcześnie spać a czasem gdy chce dłużej coś porobić to też rozumiem i nie każe iść na siłę spać. Z czasem tu coś tam wypracowaliśmy. Z porządkiem jest trudniej.
Nie uważam,że nie pasujemy do siebie, chyba nie znam pary co w 100% do siebie pasuje. Nas różni podejście do porządku jak i pieniędzy. Pierwsze nie uważam na tyle istotne by z tego powodu się rozstać, drugie jest dla mojego dobra  a on też oczekuję raczej minimum w tej kwestii ode mnie.
Głównym problemem tu jest to, że faktycznie nie radzimy sobie z emocjami. początkowo owszem, staramy się by nie brały góry ale raczej rzadko jesteśmy w stanie to wyłączyć. Przez to też szwankuje komunikacja, bo emocje blokują słuchanie i zrozumienie. Zaś gdy emocje opadają to naprawdę jesteśmy w stanie świetnie coś obgadac. Rozwiązanie jakie bym sobie doradzila? Hm wyjść i ochłonąć, zakończyć na jakiś czas rozmowę, ale z doświadczenia często emocje buzuja i coś tam się jeszcze rzuci, jakieś swoje przemyślenia i tak często kontynuuje się tą niezbyt spokojną dyskusje. Próbowałam też z tym swoim cholerykiem sposobu, gdy widzę już emocje to propozycja wrócenia do rozmowy gdy się uspokoi. Czasem działa gdy to on rzuci taki pomysł, zaś gdy ja, to zwykłe coś tam burczy jeszcze pod nosem

Tylko jest taki paradoks, że przed obcymi takie osoby wybuchowe/cholerycy/niezrównoważeni emocjonalnie, jak Ty czy partner mogą się powstrzymać, a w stosunku do partnera nie...

Bo gdzieś trzeba się wyżyć, a w domu najlepiej Przed obcymi takie osoby uchodzą za bardzo miłe, to chyba dlatego, żeby sobie zrekompensować... Każdy powie, jaki ten x czy y, jest mily, musi być spokojnym człowiekiem

wieka, ten paradoks nie dotyczy mnie to ja jestem uznawana za tą kłótliwą przez znajomych, jak trzeba coś załatwić to wszyscy patrzą na mnie, jak mieszkałam z rodzicami vto mój charakter był bardzo wykorzystywany, zresztą z powodzeniem , do załatwienia spraw w urzędzie. Zawodowo też jestem z tych co z przełożonymi wchodzą w konflikty (gdy nie mają racji lub robią coś niezbyt dobrego). Aczkolwiek ludzie mnie lubią, bo mimo wszystko jestem bardzo sympatyczna i zazwyczaj mila.

bagienni_k , wiesz tu nawet nie chodzi o jakąś satysfakcję, docinki itp bo to nawet nie występuje, po prostu tak jakoś mamy że swoje argumenty wypowiadamy wówczas w złości. Irytacja bierze się z braku zrozumienia

Macie jakiś sposób jak ogarnąć emocje?

Edit, chcę dodać, że to nie tak, że wszystko załatwiam kłócąc się o swoje... Nieeee... Dyplomatycznie mam gadane ale mocniej, lecz kulturalnie też potrafię

rozumna istotka
Jeśli wiesz, jak reagujesz, to już bardzo dużo zrobiłaś.

Spotkało się dwóch choleryków o silnych charakterach.
Liczenie do 10 jak u dziecka na początku nie pomoże.
To wieloletnia praca, by panować nad emocjami.

https://www.pokonajlek.pl/jak-panowac-nad-emocjami/

Dziękuję za link

Dokładnie, mi liczenie do 10 wręcz nasila emocje. U mnie jest to po prostu impuls podczas którego niezupełnie chcę liczyć do 10

Istotko, odniose się tylko do tych kubków.
Całego Twojego wątku nie będę czytała.
Napisałaś, że lubisz porządek w domu, ciszę i ład - ja mam tak samo. Zanim zacznę cokolwiek robić w kuchni muszę najpierw posprzątać wokół siebie, bo nie wytrzymałabym nerwowo w syfie dookoła.
Gdy mieszkałam sama nie miałam problemu z takimi rzeczami, ponieważ wychodząc z kuchni nie wyobrażam sobie, żebym miała zostawić po sobie śmietnik.
Tak się jednak złożyło, że od kilku miesięcy nie mieszkam sama i niestety non stop nacinam się na taką minę, że mnie osobiście w głowie się nie mieści, że można nasyfic i potem tak sobie gdzieś pójść, bo inny zrobi porządek, a właściwie, to nawet nie pomyśleć o czymś takim, tylko generalnie mieć wszystko w doopie.
Jest to okropne uczucie, dla mnie wysoce stresujące, liczenie do 10- ciu nie pomaga, człowiek nie wytrzymuje nerwowo.
Ja ścigam takie rzeczy, bo nie będę robiła za czyjąś służącą. Przez dwa dni ktoś się hamuje, ale wystarczy, że znowu jestem miła natychmiast tym ludziom wydaje się, że złość mi przeszła i abarot mam to samo.
Wniosek z tego, że właściwie powinnam non stop obnosić się ze swoim gniewem wtedy może by do kogoś dotarło, że trzeba po sobie sprzątać, gdyż ktoś nie będzie robił za służąca.
Rozumiesz?
Kochana, nic z tym nie zrobisz.
To taki człowiek. Chcąc z nim być musisz polubić bałagan w domu, nie wiem jakim cudem miałabyś polubić bałagan, ale inaczej wykonczysz się nerwowo.
Niestety, ale ja tak uważam, a nie pierwszy raz w życiu mam do czynienia z takimi ludźmi.
On się do Ciebie nie dostosuje - to od razu wybij sobie z głowy.

Dla mnie to też zagadka i nie mówimy tu o jakimś chorobliwym pedantyzmie, tylko o zwykłym utrzymywaniu porządku wokół siebie, szanowaniu siebie i innych, którzy żyją w naszym towarzystwie.
Ja zauważyłam też, że dla osób takich, jak my albo istotka ważne jest, żeby wokół było po prostu ładnie, estetycznie. Stojące byle gdzie brudne kubki i inne rozwalone rzeczy nie zdobią wnętrza. Żeby nie wiem, jak fajnie urządzone było mieszkanie, to przecież nikt nie wmówi mi, że syf zdobi wnętrze. A jeśli mieszkanie na dodatek umeblowane jest brzydko, ściany i podłogi są stare, wszystkie sprzęty toporne, porysowane, nadtluczone, jest po prostu brzydko w domu i na dodatek panuje tam bałagan, to nic tylko się obwiesić.
Jeszcze pół biedy, gdy jest prosto po remoncie, to i ten brudny kubek mniej razi.
Nie wiem, może ja mam coś z głową, ale kurczę, nie przeskocze tego. Lubie, gdy wokół mnie jest po prostu ładnie.
Są jednak ludzie, dla których takie rzeczy w ogóle nie mają znaczenia.
To tak jak z partaczami - zrobia coś, rozgrzebia i zostawiają taka prowizorkę na zawsze i jakiś nic tym ludziom się nie dzieje. Dalej sobie spokojnie żyją, a to że ze ściany zwisa jakiś kabel albo kontakt lub przez środek pokoju ciągnie się przedłużacz, to jaki to problem?
Ja pierniczę.
I niby powinny być to błahe problemy, ale ja uważam, że wbrew pozorom one wcale nie są takie błahe.

U mnie w domu też jest tak, że są rzeczy, których mąż "nie widzi" - to jest na przykład kurz na półkach, wypełniony po brzegi kosz na pranie, schlapane szafki czy brudne od tłustych rąk uchwyty, a nawet uwalona czymś i rozdeptana podłoga w kuchni (no dobra, tylko do pewnego momentu ), ale są też rzeczy, jak na przykład pełne kosze na śmieci, okruchy na czarnym blacie czy śmieci na podłodze, które nie tylko zauważa, ale one mu na tyle przeszkadzają, że sam weźmie ścierkę czy odkurzacz i to błyskawicznie ogarnie. Podobnie jak nigdy nie są przez niego zostawiane brudne kubki czy buty pod nogami.
Ta wybiórczość jest dla mnie niepojęta, ale tak jest i uznając, że nie ma w tym intencjonalnej złośliwości nauczyłam się odpuszczać, nawet jeśli czasem naprawdę muszę nad tym zapanować. Teraz po prostu mówię, że trzeba byłoby to i to i mąż się nie oburza, bo tak się kiedyś umówiliśmy.

W każdym razie sama w nieporządku źle funkcjonuję, muszę - podobnie jak Wy - najpierw ogarnąć przestrzeń, w której przebywam, dopiero potem mogę efektywnie pracować, a tym bardziej odpoczywać. To nie musi być tzw. wysoki połysk, ale jest takie minimum, które jest mi potrzebne, by czuć się komfortowo, a przecież we własnym domu jest to konieczne.

Fajnie, że planuje przyszłość, ale szczerze, podobnie, jak Szeptuch, ciężko jest mi zrozumieć, jak niektórzy potrafią funkcjonować w takim bałaganie czy nawet gn*ju. To już nie kwestia  tego, czy coś mi przeszkadza czy nie, ale choćby zwykłej higieny. Mnie bym samego szlag trafił, jakbym miał codziennie znosić taki bałagan. Jeśli coś nie leży na swoim miejscu, to należy to zanieść tam, gdzie być powinno.

Fakt jest taki, że jednak wszelkie fochy, wyrzuty czy narzekania przyniosą odwrotny skutek. Dobry ten pomysł z zastanowieniem się, czy warto się unosić

Jest jednak różnica pomiędzy kubkiem na stoliku, a widelcem na środku pokoju przez cały dzień. Dla was fiksacja na punkcie porządku może być normalna, a specjalista zobaczyłby jednak zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. Celowo przerysowując - jeżeli w przypadku Istotki do szału doprowadzi ołówek, który nie jest skierowany ostrzem na północ, to nic temu facetowi nie pomoże. Wszystko zależy od standardów danej osoby.

Witam serdecznie.
Postanowiłam trochę zaktualizować:)

Co do porządku, lubię czystość po prostu, lubię jak wszystko ma swoje miejsce, ale też nie jestem w tym pedantyczna . Jakoś to w tej kwestii "idzie". Trochę staram się sobie tłumaczyć to, że Misiek w innych kwestiach jest bardziej ogarnięty, więc ja ogarniam mieszkanie. Jak to z życiu, teoretycznie super, praktycznie nie zawsze pamiętam o tym heh;)

Natomiast z czym tu przychodzę... Otóż chcę się "pochwalić".
Niedawno Misiek mi wyznał, że chciałby mieć ze mną dziecko i bym była Jego żoną. Co ja na to? Eee nie na to się umawialiśmy Panie Drogi... Ogromny szok, nawet lekki dyskomfort w pierwszej chwili. Ja i dziecko??? Przecież mimo wieku, sama czuję się jak dziecko, no może nie jak dziecko ale taka 20-dziestka! Jednak było to mimo wszystko mile wyznanie. Przyznał mi przy okazji, jak wiele zaczyna do Niego docierać i to dzięki mnie. Jak bardzo się zmienił, jak dużo już zauważa i docenia moje starania oszczędzania pieniędzy, i wiele innych kwestii. A co do pieniędzy, mówił bym się nie martwiła, ponieważ zarabia zdecydowanie więcej ode mnie, to abym nie wydawała na głupoty pieniędzy, sam będzie dokładał na większość wydatków, chociaż nigdy go o to nie prosiłam . Zaczął od... Sukienki i wakacji to znaczy, opłacił wakacje i sukienkę, abym ja więcej oszczędziła na np kurs. No miło. Doceniam, aczkolwiek było to zbędne. Myślę, że chyba chciał mi pokazać, żebyn czuła się pewniej w kwestii chyba dziecka, że nie będzie wszystko po równo, tylko adekwatnie do zarobków. Taka zmiana.... Chociaż zobaczymy czy trwała.  Aczkolwiek ja i tak jestem za schematem "Twoje, moje, wspólne" i te wspólne powinny iść na dziecko, życie, wydatki po równo w miarę możliwości. Ale naprawdę doceniam inicjatywę.
Przyznaję, że do dziecka nie czuję się gotowa. Chcę do tego podejść naprawdę racjonalnie. To znaczy przygotować się jak to tylko możliwie najlepiej. Początkowo moja odpowiedź na posiadanie dziecka była raczej negatywna, ale z czasem zaczynam zauważać lekką zmianę polegającą na dopuszczeniu do siebie tej możliwości i skoro miałoby się pojawić to chcę to zaplanować najlepiej jak tylko potrafię. Przede wszystkim zaczynając od relacji, która i tak jest na chwilę obecną na naprawdę fajnym poziomie, jesteśmy szczęśliwi bardzo ze sobą i to widać na co dzień. Czuję się jak na początku związku, i to nawet lepiej, inny wymiar miłości. To już trwa, a oboje widzimy zmiany u siebie. Relacja jest super, ale zobaczymy jak to się będzie utrzymywac. Na pewno nie zdecyduje się na dziecko w przypadku gdy relacja kuleje. Także ślub i dziecko za co najmniej rok. Przez ten czas będę dawać sobie czas może na dojrzałość do założenia rodziny. Cholera, nie czuję instynktu, gdyby nie to, pewnie byłoby mi trochę łatwiej. Pocieszające jest to, że z postawy negatywnej na chwilę obecną jest postawa dopuszczająca.
Niby warunki mamy, pieniądze, dobrą relację, ale nie czuję się gotowa. Mówi się, że to się zmieni w przypadku np wpadki, tak jak wszystkie kobiety w mojej rodzinie miały, ale ja nie wiem czy bym tak chciała, wolę zaplanować wszystko, ale z takim podejściem może minąć zbyt dużo czasu a już prawie trzydziestka.

Coś doradzicie?

Tak emerytura za chwilę

Niecałe pół roku minęło od kiedy wątpił czy Wasza relacja ma sens, a teraz już ślub i dziecko?

Opłacił chociaż było Ci to zbędne. Czy on realizuje w ten sposób Twoje potrzeby czy swoje?

To proste nie daj się "zaklepać na zawsze", faceci chciał nie chciał miewają taką tendencje
,nie rezygnuj z aktywności i swojej przestrzeni
nie chodzi mi o durne wzbudzanie jakiegoś niepokoju,zazdrości czy coś, ale jak dziecko się pojawi to jest to wspólna sprawa a nie jakiś odhaczony punkt w życiu obowiązkowy bo "tak wypada", "już czas", "latka lecą" "bo inni mają dzieci" etc

Ty wydoroślałaś, on to zauważył i dlatego rozważa dalsze kroki w związku.
Gratuluję.

nie wiem w jakim wieku dokładnie jesteście, ale jeśli "zaraz trzydziestka" to poobserwuj jego znajomych - czy faktycznie jakiegoś typu presji społecznej tu nie ma. ja pamiętam jak skończyłam 30 lat to na fb był po prostu WYSYP bombelków.

Nie można chyba zrobić większej głupoty niz zdecydować sie na dziecko "bo inni się zdecydowali" albo "bo tak wypada" albo "bo wszyscy dookoła maja" albo "bo partner tego ode mnie oczekuje"
Dla mnie ta sytuacja jest dziwna,ta nagła,bardzo szybka wrzutka na temat dziecka.
I z racji tego ze nie znam miska osobiście, to równie prawdopodobne wydaja mi sie 2 scenariusze.
1: Taki jaki opisuje Olinka, że on tobą bardzo sprytnie manipuluje,czytając twoje opisy Istotko mam wrażenie że to  technika pull and push
2: Taki jaki opisuje Farmer, że zauważył w tobie chęć pracy nad sobą i stwierdził że dobrze rokujesz na przyszłość.
Nie mam pojęcia jak jest prawda, mam tylko nadzieje że nie zdecydujesz sie na dziecko,tylko dlatego że on będzie tego wymagał.
Bo jak ulegniesz,to jego późniejszym wymagania nie będzie końca.

Spokojnie, nigdy bym się nie zdecydowała na dziecko z jakiekolwiek presji, czy partnera, czy społeczeństwa. Podchodze do tej kwestii bardzo poważnie. Na dziecko się zdecyduje gdy to ja będę go chciała. Myśl odnośnie mojego wieku, jest tylko spowodowana względem medycznym, wiadomo, że lepiej jest zajść w ciążę przed 30, natomiast ciężar strachu odejmuje ogromne posunięcie medycyny. Z drugiej zaś strony, przy moich problemach zdrowotnych muszę mieć na uwadze pewne komplikacje, o których mi lekarze mówili. Oczywiście chcę zaznaczyć, że nie jest to dla mnie na tyle istotne, by przez ten aspekt mimo chęci decydować się na dziecko. Tylko myślę racjonalnie biorąc to pod uwagę.
Co do prezentów, to też nie jest tak, że wcześniej ich nie było. Wydaje mi się że gdzieś wspominałam już o tym, że mimo że jest oszczędny to drogie prezenty czy wakacje, czy zwykle drobiazgi by było mi miło już się zdarzały. Teraz wydaje mi się, że jest bardziej chętny na to by sprawiać mi przyjemność. Może jest to związane z sytuacją w związku, może chce mi coś rekompensować, może to też kwestia zmiany pracy i jeszcze większych pieniędzy niż miał. Misiek też wie, że nie przekupi mnie i wątpię by to miał na celu (za bardzo mnie zna i moje podejście) , wie, że póki co to dziecka nie będę mieć . On oczywiście też nie mówi, że już teraz, tylko kiedy będę na to gotowa. Raczej to nie jest tak, jakie odnieśliście wrażenie. Te "raczej" użyłam celowo, ponieważ uważam, że nigdy nie możemy być czegoś ślepo pewni. Zawsze zachowuję ostrożność, na tyle ile to w miłości jest możliwe i nie wpadam w pewną "przepaść", wiecie co mam na myśli
Raczej jestem daleka od doszukiwania się w Nim złych, egoistycznych intencji. Myślę że Jego myśl odnośnie założenia rodziny wzięła się ponieważ zauważył coś więcej, jak wspominał w rozmowie z kumplem "z kim jak nie z Nią". Może to kwestia zmian jakie zaszły zarówno we mnie, jak i w Nim, w związku, ale może też jak zauważono wyżej , "wysyp bąbelków" z racji wieku. Misiek nie wymusza dziecka ode mnie, on myśli o dziecku w perspektywie dłuższego czasu, że wie, że ze mną, ale kiedy to ja będę tego chciała. A póki co to nie chcę, bo naprawdę nie czuję instynktu, potrzeby. To że w relacji było gorzej, skutkuje tylko tym, że na pewno potrzebowałabym czasu by obserwować jak będzie się dalej układać, nie wpływa to na moją potrzebę dziecka. Ba, wchodząc w Nim w relację od razu mówiłam, że ślub i dziecko jest mi zbędne, chociaż nie wykluczam w przyszłości.
Raczej stawiam się przy tym, że myśl o założeniu rodziny bierze się ze stabilizacji w związku, tego, że jest między nami obecnie naprawdę bardzo Dobrze. Mimo wszystko zawsze byliśmy ze sobą szczęśliwi i nigdy tak naprawdę nie chcieliśmy się rozstawać, a tanto wzięło się po prostu z poczucia bezsilności. Pisze to teraz z perspektywy czasu, bo podczas kryzysu kto może powiedzieć że jest szczęśliwy obecnie;)

A co do kupna mi np sukienki, którą chciałam bardzo, ale była mi zbędna, po prostu kupił by było mi miło, może w jakiś sposób też chciał zrekompensowac swoje zachowanie, co nawet mi mówił, że dociera do Niego coraz więcej, to jaki byl , podkreślając to że naprawdę mnie docenia mimo, że tego nie mówi, że woli to pokazać czynami, pewnie stąd ta sukienka czy wakacje (w tak krótkim momencie).

Bronie Go, bo Miska znam i to też nie jest tak, że jestem ślepa na Jego wady itp. naprawdę też sama dużo zauważam. Co do tego, że wpływał na mnie bym oszczędzała, raczej jestem zdania, że można od kogoś czegoś oczekiwać w związku, pewnych zmian , o ile te zmiany są pozytywne i w trosce o coś, o kogoś.  Także tamtą próbę manipulacji wybaczam , co nie zmienia faktu, że jestem czujna i uważna na jakiekolwiek próby manipulacji czy szantażu.

Jeszcze tylko sprostuję. To że mówił o dziecku i ślubie, to bez presji czasu, tylko na luzie zakomunikowal mi, że jest już na to gotowy, że chciałby właśnie ze mną, a kiedy..  kiedyś, kiedy ja będę też chciała. Na luzie

Oczywiście dziękuję też za uwagi, spostrzeżenia, mimo że mogę się z Nimi nie zgadzać, to oczywiście biorę do siebie i analizuję jak i będę mieć na pewno na uwadze, więc super

Dziękuję
No jest ogarnięty i gotowy na poważny związek, wiem to od dawna, teraz trochę bardziej dojrzał

Natomiast raczej nie jestem zwolenniczką jakiekolwiek manipulacji w związku, bez względu na intencje. Prośby, sugestie - tak, manipulacja - nie , ale rozumiem przekaz. Lekko się podpisuję

Ja usłyszałam to samo od mojego "Miśka" który już wtedy byłem moim mężem.
Byliśmy  po ślubie, 3,5  roku mieszkania razem i odbyla sie bardzo podobna rozmowa.
Na myśl o dziecku ogarniał mnie strach, teraz wiem że nie był to strach przed macierzyństwem, bo yo przychodzi z urodzeniem dziecka, bo nawet nie z ciążą ale strach przed nieodwołalnym,.
Bo dziecko z facetem to jest dopiero związanie sie z nim na zawsze. 
Pamiętam że liczyłam na to, że nie od razu znajdę q ciążę,  ale było od pierwszego  strzału.
Nie żałuję niczego,  mam 2 świetnych dzieci, miałam z exem niezle życie, spokojne poza ostatnimi latami zlymi
Ale: ..
Teraz z perspektywy lat, wiem, że nie był  to taki układ energii między kobietą a mężczyzną, który tworzy głęboką więź, milosc przez duże M.
Bo taka miłość jest pełna akceptacji, a ja tego od męża nie miałam.
Zawsze chcial mnie udoskonalać.
On mimo wszystko ma u Ciebie więcej, niż sam Ci może,  chce, potrafi dać.

Ja wiem, Istotko, że pewne słowa mogą boleć, w końcu dotyczą bliskiej Ci osoby. Jak najbardziej rozumiem nawet, że może odzywać się w Tobie bunt i chęć natychmiastowego "zmycia" z Miśka wszelkich podejrzeń. Chciałabym jednak, aby było jasne, że wszystko, co zostało przeze mnie napisane, podszyte jest dobrymi intencjami i po to tylko, abyś na pewne kwestie zwróciła uwagę. Oczywiście nie musisz się z z niczym zgadzać, chodzi wyłącznie o refleksję, w końcu to Ty Miśka znasz najlepiej i to Ty z nim żyjesz na co dzień, zatem nasze dywagacje to tylko próby spojrzenia z boku na Waszą relację.

Pełna zgoda. Tutaj podejrzliwość jest jednak konsekwencją czegoś, co realnie się zdarzyło, a takie zwątpienie w związek, w partnerkę niesie ze sobą pewne ryzyko na przyszłość. Istotka już wspomina o braku poczucia bezpieczeństwa, co oznacza, że dla niej coś się w tej relacji mocno zachwiało i trudno będzie wrócić do równowagi. Trzeba po prostu uwierzyć i zaufać, ale tego nie da się sobie wmówić, bo zaufanie albo jest, albo go nie ma.
Dla mnie zawsze było ogromnie ważne, żeby mieć poczucie stabilności.

Oczywiście, że naiwnością jest wierzyć, że druga osoba nigdy nie miewa wątpliwości, ale jeśli zostają one głośno wypowiedziane, to nabiera to zupełnie innego wyrazu, bo pokazuje, że na tym etapie one muszą być już naprawdę ogromne, ewentualnie jest się tak pewnym swego, że stosuje się wspomniany nacisk na zmianę. 

Równocześnie - żeby nie było tak czarno-biało, można uznać, że dzielenie się wątpliwościami pokazuje pewnego rodzaju dojrzałość, jednak pod warunkiem, że nie jest to podszyte - tu powtórzę, co napisałam wcześniej - próbą nacisku na osiągnięcie określonego celu.

Bardzo pozytywny wpis

Nie dotknęłaś i nie zaskoczyłaś.
Dbaj o swoją samodzielność w tym związku, zwłaszcza jak planujesz dzieci.

Czyli całkiem możliwe że nigdy. Facet kocha to się zamknął - przecież sam se nie urodzi - bo co ma zrobić widząc Twoją reakcję na słowo "dzieci".

Nie  to nie tak
Klasycznie - to nasza wspólna decyzja

Oboje mamy dokładnie tak samo,chcemy ale nie teraz. I nie dopowiadając ideologii,Misiek też naprawdę teraz nie chce i moje zdanie nie wpływa na Jego decyzję. Oboje jesteśmy zgodni i mamy naprawdę dokładnie te samo podejście,nikt na nikogo nie wpływal. A to że mówił kiedyś o dziecku, to na zasadzie,że chce mieć ze mną,ale nie teraz tylko za kilka lat 
Z podejściem do ważnych spraw,dzieci itp, mamy takie samo podejście. Różniło nas podejście do porządku i wydawania pieniędzy (on oszczędny, ja rozrzutna) , ale jak już wiecie - pracujemy nad tym z dobrymi efektami

to kiedyś wybuchnie