Kryzys czy początek końca? - Netkobiety.pl

Odbieglismy od tematu,
W tym wszystko  chodziło mi o to, że uważam obserwację Olinki na temat jego strachu przed pozostaniem głową rodziny za bardzo trafną.

Ja się zmęczyłam czytając wątek:( I odnoszę wrażenie, że w Twoim związku Istotko jest po prostu już ściana, bo Ty jesteś jaka jesteś i masz taki temperament jaki masz - i Twój partner tak samo. I nieważne ile godzin przegadacie, ile terapii zrobicie - jak pewne rzeczy nie wychodzą naturalnie, nie toczą się swoim rytmem spokojnie - to nic z tego nie będzie. Nie wierzę w to powszechne przekonanie, że "związek to ciężka praca". Uważam, że każdy związek ma swoje wyzwania, bo to próba połączenia dwóch różnych światów, dwóch różnych osób. Ale to nie ma być jakaś orka, gdzie trzeba ważyć potem każde swoje słowo i zachowanie, bo w głowie się ma , że dla drugiej strony to i to nie jest akceptowalne. Jak ludzie siebie akceptują i kochają w partnerze też te niedoskonałości - to nie ma większych spięć. Bo Twoja cecha luźnego podejścia do pieniędzy dla takiego Miska jest czymś co wywołuje irytację, a dla kogoś kto by był bardziej wyluzowany w temacie i Cię kochał mniej warunkowo - byłoby to "moja Istotka kochana to lubi się rozpieszczać", powiedziane z uśmiechem.  Ja nie mówię, że wszystko absolutnie wszystko trzeba w drugiej osobie akceptować. Ale mam wrażenie, że moment w którym tyle cech już partnera irytuje i człowiek czuje się ciągle jak na cenzurowanym - to ten moment, gdy zaczyna się upadek.
Ostatnio przeczytałam takie zdanie: "W miłości jest wszystko albo nic". I chociaż wiadomo, że nie można być aż tak ekstremalnym - to uważam, że to w dużej mierze prawda. Że jeśli jest się w związku, gdzie ciągle są jakieś wątpliwości, partner się nie chce do końca na przykład zaangażować, są jakieś długie rozmowy "o nas" - to szkoda czasu. Jeśli nie ma tego "chce Cię, biorę całość i już" - to lepiej być solo. Jasne, nie mamy po 17 lat i nie musi być piorun na pierwszym spotkaniu. Chodzi bardziej o to, żeby po drugiej stronie była osobą, która nas chce w całości. A jak chce w całości to się Istotko nie zastanawiasz czy kocha czy nie. Ty to wiesz. I mogą być spory, zawsze trzeba się dotrzeć - ale pod tym wszystkim jest takie mocne "tak" dla Twojej osoby. A nie jakieś rozmowy co musisz w sobie zmienić, że może nie pasujemy do siebie bla bla bla

Nie jest przypadkiem tak, że choćby na bliskość musisz zasłużyć? Sama wspominałaś, że obecnie jest między Wami mniej czułości, seksu, co wydaje się, że jest dla Ciebie dotkliwe. Moim zdaniem Misiek wyraźnie daje Ci do zrozumienia, że musisz coś w sobie zmienić, w przeciwnym razie będziesz karana chłodem, a nawet związek może zakończyć się jego odejściem. On Cię, Istotko, nie akceptuje w takim wydaniu, jakiego obraz ma teraz w głowie i już samo wspominanie, że bierze pod uwagę tak radykalną możliwość, jak rozstanie, też jest pewnego rodzaju formą nacisku.

Chciałabym też zwrócić uwagę, że on być może taki po prostu jest, na co może wpływać wiele czynników, ale jeśli ma świadomość, że czasem potrzebujesz, by Cię zwyczajnie przytulił, kiedy jest Ci źle, a mimo to tego nie robi, w zamian usiłując zbagatelizować Twój problem, dosyć wyraźnie pokazuje Ci, że Twoje emocje nie są dla niego ważne. Ja wiem, że to nie to samo, co standardowe "zasłużenie na nagrodę", ale to Cię przecież unieszczęśliwia i uwierz, że nie dzieje się bez powodu.

To nie jest hejt, co w wątku zostało napisane, ale wnioski wyciągane na podstawie podanych przez Ciebie informacji. Niemniej jeśli uważasz, że ta zmiana nie jest dla Ciebie bardzo dotkliwa, co znaczy, że jest do zrobienia, a mimo to masz z tym na tyle duży problem, który doprowadził do kryzysu, to w pewnym sensie postępujesz analogicznie jak Misiek (patrz wyżej). Ty się przed czymś buntujesz i on się buntuje.

PainIsFinite, pięknie opisałaś to, co sama myślę, ale nie wiem czy potrafiłabym to tak trafnie ująć.

Olinko,  absolutnie  nie jest tak,  że na bliskość muszę zasłużyć. Owszem,  jest mniej seksu ale ja to całkowicie  rozumiem,  że problemy  w związku odbijają się echem na libido.  Gdy potrzebuje aby mnie przytulił,  to nie mam sprzeciwu,  zresztą mimo wszystko,  on tej bliskości  też potrzebuje  z tym że mniej ode mnie.  Co mogę zarzucić? Że nie zawsze wie jak się zachować ma,  ale też dużo chłodu  wyniósł z domu,  więc on po prostu  taki jest. Wiedziałam od początku,  że potrzebuje mniej czułości  ode  mnie, ale też widzę,  że stara się byc dla  mnie bardziej czuły. 
Co do tego,  że on niezupełnie  mnie akceptuje,  zgodzę się,  też to czuje,  mimo,  że mówi mi,  że "to nie tak".
Trochę też pod wpływem emocji niezupełnie  pokazałam Go jakim jest,  gdy emocje opadły  dostrzegam  faktycznie więcej. Pierwszy post pisałam  pełna wątpliwości co do związku,  tak naprawdę też widząc tylko swój punkt  widzenia,  później zaczęłam analizować,  dostrzegać więcej,  mimo,  że byłam przepełniona żalem.  Żalem  którego  nie chciałam dostrzegać  i tak naprawdę to Wy,  Kochani,  nazwaliście to czego ja nazywac nie chciałam. Rozumiem w wielu przypadkach Miśka,  swoje postępowanie złe  też dostrzegam,  ale dzięki Wam miałam siłę,  by dobitniej pokazać Miskowi Jego winę  i że nie postępuje ok jak by chciał bym to widziała.  Może to i niedojrzale,  ale potrzebowałam  wylac z siebie ten żal,  czuję  wewnętrzne  oczyszczenie coś jak rosa o wschodzie słońca  w totalnym odludziu gdy wychodzisz z namiotu.  Fajne uczucie

wieka,  wie bo ja oczywiście jak durna się chwale  ile to mi się udało "zaoszczędzić",  zresztą  nie ukrywam przed Nim stanu konta,  aczkolwiek  nie ma do niego wglądu

Stara prawda mówi, że mężowi mówi się tylko to, co powinien wiedzieć

Masz rację,  nie jest mi czymś  ważnym,  ale po takim czasie miałam dość słuchania o mojej winie, stąd akurat takie  oczyszczenie.

My? Jestem przeciwna generalizowaniu.
Rozumiem, że typowe domowe wychowanie polegało na pokazywaniu dzieciom ich przewinień oraz obarczanie winą, gdy ich zachowanie odbiegało od stworzonych przez rodziców i innych dorosłych schematów, ale można tę szkodliwą tradycję zakończyć.

Chciałabym, Istotko, żeby było jasne, że niczego co napisałam nie traktuję jako pewnik, a jedynie wskazuję obszary, nad którymi warto się zastanowić. Niemniej to Ty jesteś w tej relacji, to Ty wiesz jak się w niej czujesz, co Ci przeszkadza, a co stanowi fundament.

Oczywiście jak najbardziej rozumiem rozżalenie, które się u Ciebie pojawiło i potrzebę wyrzucenia tego żalu na zewnątrz, jednak sam fakt, że zawładnęło Tobą to przykre uczucie, wskazuje, że coś jest do naprawy. Miejmy nadzieję, że to tylko chwilowy kryzys i wyjdziecie z niego obronną ręką, ale istotnie oboje musicie włożyć w to pracę, łącznie z wyznaczeniem granic i nauczeniem się rozumienia i akceptacji dla odmienności.

Szkoda, że Twój partner uznał, że terapia par to strata kasy, bo dzięki niej mielibyście szansę zauważyć i nazwać te problemy, z których być może nawet nie zdajecie sobie sprawy. Ponadto w obecności osoby trzeciej dużo więcej można wzajemnie sobie powiedzieć, a przede wszystkim w trakcie terapii dostaje się narzędzia skutecznej, konstruktywnej komunikacji.

Olinko,  też bardzo  żałuję,  że nie chce iść do specjalisty, nie wiem czy sami będziemy dali radę sobie poradzić. Jak już wspomniałam,  znajomi mimo dobrych intencji  nie będą w stanie tak pomóc,  nawet uważam,  że namieszaja  nie oceniając sytuacji obiektywnie,  fajnie by było jakby Misiek był też bardziej na to otwarty...

Ajko,  dziękuję ślicznie,  miło mi się zrobiło

Dziękuję Wam wszystkim za chęć pomocy i pokazanie swojego punktu widzenia sytuacji i wsparcie  

Na pewno  gdy  coś się zmieni na lepsze lub gorsze,  dam znać

Nie zgodzę  się z Tobą Elu,  Misiek owszem i ma wady,  ale takiego wzoru  nie wyniósł z domu,  wręcz id tego ucieka,  stąd też ta presja  na to bym była wsparciem finansowym i komunikat,  że nie widzi się w roli swojego ojca.
A co do wyliczania komuś pieniądzy,  nigdy nie jestem za tym,  niezależnie  czy dotyczy to mnie,  czy Miśka czy kogokolwiek innego i stąd,  z całym szacunkiem do Ciebie,  ale nie chciałam kontynuować  tego tematu   Misiek mi też mimo wszystko  nie wylicza i chwała  mu za to,  szału  bym dostała jakby patrzył na ceny czy np dlaczego  chleb nie za 4 zł a za 15

To prawda
Ucieka przed tym,  co w domu na teść.
Z drugiej  strony,  Zastanawiające  jest to,  jak bardzo powielil schemat wyniesiony  z domu...  Kobieta  wydaje dużo na rzeczy zbędne,  obie dbamy bardzo o siebie,  nie jesteśmy  romantyczkami,  z tym że ja nie dotykam pieniędzy partnera, a poza tym jesteśmy naprawdę podobne do siebie.  Tak naprawdę widać jak na dłoni,  jak mężczyźni  wynoszą wzór  kobiety z domu i do tego nieświadomie  dążą,  a z drugiej  strony niby ucieka  od tego co miał jego tata,  ale jednak jest z kimś podobnym. Hm.

Ej ale dla woli ścisłości,  on nie ocenia na co warto abym wydawała,  a na co nie warto.  On by po prostu  chciał żebym mniej wydawała wiecie,  to też dużo znaczy kiedy nawet przyjaciółki  mnie pytają "czy naprawdę tego potrzebuję?"

Ogólnie  temat traktuje już nawet jako swój "kryzysowy pamiętnik"  
Obecnie  jest dobrze,  seks "wrócił",  spanie na łyżeczkę i Jego maślany wzrok.  A ja nie wydaje,  wiecie,  że przez ten czas  od założenia tematu  nic sobie materialnego  nie kupiłam? Nawet będąc z koleżankami  w galerii,  no szok no
Być może cieszę się jak dziecko,  być może jeszcze za wcześnie  na to i jaskółka wiosny  nie czyni,  ale wiecie co?  Cholernie  cieszę się z takich momentów  i jestem za to wdzięczna. Być może  metodą  małych kroczkow z tego wyjdziemy,  albo i spadne z chociażby wysokiego  krawężnika łamiąc  przy tym szpilke. Kto to wie...

"Kiedy kogoś kochasz, kochasz ich takich, jakimi są, a nie takich, jakimi chciałbyś żeby byli."
L. T.

Istotko, ma maślane oczy, bo się zestrachałaś  i się słuchasz, wi.ęc On czuje że rządzi. A Ty chcesz mieć takiego faceta co rżdzi, wiec wszystko gra teraz i seks to cementuje. Ja to znam, znam
ale jak się wychylisz to dostaniesz po łapkach. Więc możesz być przy nim szczęśliwa nawet bardzo, nie do końca będąc sobą i to w każdej dziedzinie waszego życia sie odbije..
No cóż, zabezpieczaj tyły, że tak powiem
chociaż tyle.

bagienni_k,  a  i owszem, że myślałam,  nawet praktykowalam przez jakiś czas,  to były mroczne  czasy
Wiesz,  myślę,  że dzisiejszą  plagą  jest powszechny  konsumpcjonizm,  wszędzie się wmawia,  że coś potrzebujemy.  Nie zwalam na to winy,  każdy swój rozum  ma.  Może to faktycznie kompulsywne kupowanie,  po to aby na chwilę było przyjemnie,  dopamina  i endorfiny...  Nawet nie tyle że szukam okazji,  nieeee...  Nie kupuje na zapas bo nie lubię zawalac miejsca,  chociaż  z drugiej strony to po co mi kolejne "coś"..  Heh hipokryzja  

Elu,  prawdopodobnie  i teraz masz rację,  ale póki czas nie upłynie,  to się nie dowiemy  Jego intencji.  A tyły i owszem,  zabezpieczam   dziękuję  za praktyczne  rady

Anna.zakochana , oj bielizna  to jest coś,  co najbardziej  poprawia  humor

Rozumiem Cię doskonale , i powiem Ci szczerze że żadna porada nic nie da... Musisz sama coś postanowić. Ja tkwię w bardzo ciężkim związku , wręcz toksycznym. Kryzys można powiedzieć , że trwa już za długo , a nie wiem tak na prawdę dlaczego to ciągniemy dalej. Przyziemne problemy ? My też mamy problemy które tak na prawdę nie powinny być problemem , ale jeżeli ktoś ma swoje ja i nie da mu się nic przetłumaczyć to wtedy nie da się nic kompletnie zrobić. I jestem psychicznie wykończona już rozmyślaniem jak ratować ten związek i ciągłe podkładanie się komuś , a ten ktoś i tak przejdzie po mnie , ale powie że on kocha i tym podobne pierdoły.

U Nas jest w jak najlepszym porządku.  Temat wydawania pieniędzy do ten pory nie wrócił  bo chyba ogarnęłam to.  Już mnie nie kusi by tak wydawać  na zbędne  rzeczy.  Może potrzebowałam impulsu do zmian? Może to tymczasowe? Dalej oczywiście  lubię coś kupić,  ale nie jest to już na takim poziomie  co kiedyś,  teraz kupuje bo potrzebuje.  Mam nadzieję,  że będzie to trwało  jak najdłużej. 
Co do stanu relacji  między nami,  bardzo się polepszylo i to nie tylko w sypialni   czy już po kryzysie? Myślę,  że za szybko by temat móc zamknąć,  oby happy endem

Bagienni_k,  co do zwracania uwagę na moje potrzeby,  nie zgodzę się.  Nie zabrania  i nie wypomina mi fryzjera  czy kosmetyków itp,  bo wie,  że potrzebuję.  Chodziło o coś zupełnie  zbędnego,  nie związanego  z moimi potrzebami  a po prostu "widzi mi się"

Tak bym chciała...  Póki co chodzę sama

Olinko,  myślę,  że Jego niechęć  do terapii jest spowodowana tym,  że w domu miał psychologa może  ma już dość,  może nie wierzy w terapię...  A w każdym razie...

Mamy progres!

Jakiś czas temu była między nami sprzeczka (konstruktywna) podczas której  wyszedł z domu by ochlonac. Zajęłam się sobą.  Po jakimś czasie wrócił u drzwi  oznajmujac o swoim wniosku "mamy problem z komunikacją! " na co ja ze stoickim spokojem  i z nutą satysfakcji odrzekłam "przecież mówiłam".  Ha widocznie musiał sam dojść do takiego wniosku by zacząć działać na swój sposób. Po jakimś czasie oznajmił mi,  że znalazł rozwiązanie  i wyjątkową terapię -  gra na konsole, w której pary uczą się wzajemnej komunikacji jak i współpracy.  Gra przepełniona psychologicznymi mądrościami.  No to zaczęliśmy  grać  (nie należę do osób  lubiących grać,  ale dla większego dobra poświęce sie) i co się okazało,  gra naprawdę wartościowa,  a takiego zachwytu i dumy (że swojego pomysłu)  dawno w Nim nie widziałam.  Podjaral  się tym jak seniorzy  na przeceny w Lidlu
Czy jest to na długi efekt?  Zobaczymy.  Bądź co bądź,  doceniam Jego chęć.  Nie jestem przekonana czy chodzi o chęć zmiany  na lepsze,  czy raczej wyszło na to,  że grę znalazł przypadkowo ,  ale uznał  że upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu,  i baba nie będzie zrzedzic o terapii  i jednocześnie licząc na kompana do gier

A może po prostu ma wewnętrzny opór przed terapią jako taką? Niektórzy tak mają, bo to już jest bardzo konkretne przyznanie się, że coś naprawdę nie działa, po części słabość, a po części brak samodzielnej zdolności do poradzenia sobie z problemami. Niemniej nic na siłę, bo w ten sposób i tak nie byłoby oczekiwanych rezultatów.

Ten fragment bardzo mi się spodobał, bo pokazuje zaangażowanie i że Twój partner nie zamyka się w sobie, zrzucając wszystko na Twoją osobę (jakże częste!), ale że w tym wszystkim, co się dzieje, widzi także swój udział i bierze to na klatę.
Jesteście o dwa, a nawet trzy kroki do przodu, bo zrozumienie problemu zwykle stanowi punkt przełomowy i jeśli zaczniecie nad tym pracować (metody są nieważne, byle działały ), to z czasem wejdziecie w nową, jakże pożądaną jakość.
Trzymam kciuki!

Super! Jego postawa świadczy o tym, że mu zależy, bo sam podjął decyzję, wyszedl z inicjatywa i znalazł tę grę. Czyli nie ma wywalone na to co mówisz, chce pracować nad związkiem. Dobrze wróży:)

sorry, ale traktujesz Miśka jak dziecko , do tego opóżniome.
zamiast rozmawiać, gracie w jakieś pseudo terapeutyczne gry- uciekanie od problemu.
żal mi drzewa które zostało poświęcone na wydrukowanie planszówki z takimi truizmami

I

Ja też uważam, że metody są nieważne, ważne, żebyście znaleźli do siebie drogę, a przecież nawet pozornie banalna gra może stanowić punkt wyjścia do konstruktywnych rozmów. Jeśli ktoś ma z tym problem, a niestety wielu mężczyzn ucieka od poważnych tematów dotyczących relacji i związku (nic osobistego, Istotko, raczej ogólne stwierdzenie), to taki punt zaczepienia bardzo pomaga przełamywać bariery.

no jak na konsolę, to co innego
z pewnością informatyk był terapeutą

Istotko, bez urazy- podtrzymuję to co napisałam w Twoim całym temacie, i to nie z przymrużeniem oka, ale całkiem serio.
To Twoje życie, masz już swoje lata i Twoje decyzje
nie wiem, ż tekstów pisanych przez Ciebie odniosłam wrażenie po prostu, że załugujesz na lepszego partnera, serio, bardziej dojrzałego, przy którym będziesz sie pewnie czuć, kto Ciebie będzie ciągnął w górę, a nie Ty jego za uszy.

Edit: większość chłopców tak ma, chciałaś powiedzieć..

Istotko, przeczytałam Twój wątek i wiesz?
Myślę, że ktores w Waszej dwójki, a może nawet Wy oboje przedłużacie sobie na siłę dzieciństwo, bardziej Twój facet.
Owszem ma dobre chęci, ale to jeszcze dziecko.
Nie ma w tym niczego złego, jednak gdy przyjdzie Wam zmierzyć się z prawdziwym życiem będziecie strasznie się kłócić.
Póki co bawcie się dobrze.

Ela210 ma rację, ale skoro autorka jest zadowolona to...? Może to mozolna praca, ale ma jakiś sens. Konsola kojarzy mi się trochę z ucieczką od problemów. Tylko to też nie jest tak, że za rogiem czeka idealny 10/10 Superman. Poza tym bez jaj do to za myślenie, że może kogoś rzucę, bo będzie lepszy. Zawsze będzie jakiś lepszy/lepsza pod jakimś tam względem.

No tak...tylko każdy terapeuta powie, że trzeba od małych kroków zacząć. Wiesz jak działa nasz układ nerwowy. Spróbuj nie myśleć o różowym słoniu...jak pójdziesz od razu 10 kroków do przodu, to cię cofnie o 12 zaraz. Jest jak jest i tak wychodzi na to, że każdy związek jest gówniany.

Istotka jak tam z Miśkiem ? Poprawiło się ?

Trzymam kciuki, no i super, że jest lepiej

Być może na tym etapie jeszcze się odnajdujecie, ale obawiam się, że z czasem stanie się to dla obojga wyczerpujące.
Nad ciężkimi charakterami warto popracować, one nie są żadnym usprawiedliwieniem, bo naprawdę można, a nawet powinno się poszukać do siebie takiej drogi, która będzie konstruktywna. W kłótni, w emocjach, często padają mocne, raniące słowa, a to nigdy nie przynosi NICZEGO dobrego.
Niemniej jeśli Wam na sobie wzajemnie zależy, to dotrzecie się, nauczycie ze sobą rozmawiać bez podnoszenia głosu, słuchając i szanując co drugie ma do powiedzenia.

Powodzenia!

jej luby wyskakuje z pretensjami , a autorka go uspokaja?
No to jest super awantura z wiadomymi skutkami.
Nie bardzo wiem czego dotyczą gratulacje.