Na jakie wady można przymknąć oko - Netkobiety.pl

Wyjście, jakie Loka proponuje wydaje się logiczne
Chyba większość osób by na to poszła, ale bywają takie przypadki, że nawet z tym może być ciężko, kiedy usłyszy się coś w stylu:"Lepiej sama wybierz/zrób/załatw" itp.

Jeśli rzeczywiście tak to wygląda, to może już być wkurzające..Pytanie czy on w ogóle wykazuje jakieś chęci do działania? Jeśli nawet się z nim siądzie przed tym laptopem i próbuje zarezerwować ten hotel, to jaka byłaby jegeo reakcja?

Możemy sobie Panowie wyobrazić taką księżniczkę, która się niczego nie tknie, bo jest na to "za dumna"
Kto by taką chciał mieć?

Lady Loka ma rację że to przerodziło się w matkowanie ale nie dziwię się tak się stało. Masz racje by się przejść do psychologa i by on przejął nad tym kontrolę by nie wyszło że z jego matki przemieniasz się w tresera albo nauczycielkę by nie zabrzmiało dwuznacznie Musi być coś jeszcze dlaczego Twój mąż nie chce się w życie zaangażować. Bo to nie tylko o obowiązki chodzi tylko o też jego pracę, zadowolenie z własnego wkładu. Może jeśli mąż jest otwarty na psychologa to może poszedłby sam do niego, może łatwiej by mu było się otworzyć bo czasem mogą się wstydzić powiedzieć przy żonie. A na pewno zależy wam na sobie.

A odnośnie wspólnego wyboru i pozwolenie mu na rezerwacje to wydaje mi się że chodzi o to że on nie jest dzieckiem. To tak jak usiąść razem, wybrać hotel a potem powiedzieć "a teraz możesz kliknąć rezerwuj. Jaki ty dzieeeelny " Trochę przerysowane ale tak bym to odbierała, a wyjście nadal nie powoduje że nie masz obowiązku.

A przestanie być mamusią to pewnie trochę zaboli. Nie pojedziesz raz czy dwa na wakacje, przegląd w samochodzie nie zrobiony to mandacik przyjmujesz i oddajesz mężowi. Wiadomo że wszystko co dotyczy dziecka musi być ogarnięte ale podejrzewam gdyby zawalił taką sprawę jak szkoła to by się tym przejął, w sumie zależy mu na dziecku i nie chce mu krzywdy zrobić. A jakby polatał po szkołach i spóbował to odkręcić to może by zadziało, choć dosyć ryzykowne.

Naszło mnie coś jeszcze.
Czy przypadkiem autorka nie jest taką amerykańską "soccer mom"?
Ona się zajmowała dziećmi, on harował żeby było na żonę i latorośle. 17 lat minęło, dzieci się zestarzały i już matki nie potrzebują... no i wiadomo. Puste gniazdo i problemy.

Bardzo możliwe, ale też wieki taki że ostatnia okazja do rozrodu. I ona tego chce.

Autorka była świadomą, z jakim człowiekiem się związuje, przez kilkanaście lat taki układ - zarządzającej i wykonawcy poleceń - jej odpowiadał, jej zyski były większe niż ponoszone koszty. Jakiś czas temu autorka, ni z tego, ni z owego, zapragnęła zmiany tej relacji, rzecz w tym, że zrealizowanie tej zmiany wymagało i wymaga zmiany sposobu bycia nie tylko wykonawcy, ale i osoby zarządzającej. I do jednego, i do drugiego oboje nie są skorzy.

Teraz poszukuje odpowiedzi "Jak się nastawić psychicznie na taki związek?". Odpowiedź jest jedna; tak jak do tej pory, czyli doceniać jego zalety, bagatelizować wady.

Ale to właśnie była kwestia tego, że decyzje podjął mąż, a nie razem. Nie wiem czy nie sprawdził prognoz a może zwyczajnie się zmieniły. I co taki facet zrobi następnym razem?  Dla świętego spokoju nie zaangażuje w żadne plany wakacyjne

Ten "świety spokój", chyba przez wiele Pań traktowany, jako lenistwo czy obojętność, bywa lepszym wyjściem niż słuchanie rozjuszonej partnerki, której reakcja jest nieadekwatnna do popełnionego czynu.

Przecież z boku, jak się na to patrzy, to czemu jest winny taki gość, który akurat miał zwyczajnego pecha i trafił np. na nieuczciwego majstra albo zarezerwował zastępcze miejsce, żęby gdziekolwiek pojechać, zamiast siedzieć w domu. Nie dziwę się, że tacy uciekają wtedy od decyzyjnośći, jeśli istnieją realne przesłanki, że następnym razem żona zrobi kolejną awanturę(niezaleznie czy będzie miała się o co przyczepić czy nie). Pół biedy, jak facet sam stwiedzi, że zawalił a żona mu tylko coś tam szepnie.ALe czy jednak zazwczyaj nie odbywa się to ianczej. No przecież niektóre nie przeżyją, jeśli nie puszczą jednej czy kilku wiązanek, połączonych z krzykiem lub pretensjami i suszeniem głowy. To takie kłotliwe charakterki, które chyba nie mogą wytrzymać, bez wbicia szpili i rozgrzebywania czegoś na nowo. Rozumiem czyjeś wyrzuty, ale tylko jeśli nie przybierająone rozmiarów apokalipsy

Autorko, to taki charakter, taki temperament. Długo babcia wszystko za niego robiła, myślała pewnie też, a potem trafiłaś mu się Ty babcia- bis i tak się ten facet bujał i bujać dalej się będzie.
Nic z tym nie zrobisz, bo co niby miałabyś zrobic? Będziesz wiazala mu węzełki na nosie albo na czymś innym, rozwieszala jakieś kartki po domu, albo kłóciła się z nim?
Szkoda zachodu.
Pewnie żeniąc się z Tobą pociągały go w Tobie takie cechy jak operatywność, pracowitość, zaradność itd. Jesteś obrotna i energiczna osóbką, wszystko zrobisz, o wszystkim pomyślisz, więc po co miałby zmieniać swoje zwyczaje?
A zresztą, nawet gdybyś i Ty była taka sama, jak on, to przecież on i tak byłby sobą. Oboje brudem byscie zarośli i chodzili w podartych łachach z setka niepozalatwianych spraw.
O takich np rodzicach mówi się, że są niewydolni wychowawczo.
Dobrze, że chociaż zarabia jakiś grosz, bo bywa i tak, że kobiety sponsorują trutnia i jeszcze sobie chwalą, że przynajmniej siedzi w domu.
W tym domu jesteś niczym samograj, a on? No cóż?
W sumie jednak facet jest do przyjęcia, jeśli przyjmiesz niższe uśrednienie za ocenę wyjściowa. Na przykład dostateczny?
On swoje wady nadrabia urokliwym sposobem bycia, spokojem i tym, że ma dobre podejście do dzieci.
Jeśli natomiast chodziłoby o kruszenie murów, to dla mnie nie do przyjęcia byłoby to, że z gęby robi cholewę. Tu pachnie mi pasożytem, który żeruje na dobrej i pracowitej kobiecie. Taki sort byłby nie do zaakceptowania przeze mnie.
Jednak Ty i tak nic na to nie poradzisz, bo przecież wiadomo, że chwilę sobie pogadasz, a potem i tak załatwisz sprawy za niego.
Tak go nauczyłaś, tak nauczyła go babcia, a ponieważ trafiło na podatny grunt, czyli na taki a nie inny jego charakter, toteż lenistwo, niechlujstwo i obijanie sie rozwinęło się u niego nadnaturalnie.
 
Gdybym miała przedstawić wasz związek w taki obrazowy sposób, to powiedziałabym, że masz łagodna narośl np na głowie.
Generalnie da się z kimś takim żyć, jednak żeby wytrzymać nerwowo trzeba by było mieć specyficzny charakter.
Ja z kimś takim nie wytrzymałabym nawet tygodnia, ale ja mam inną sytuację niż Ty, więc nawet nie będziemy nas porównywać.

Ja jak chcę posprzątać dom, to zwykle wysyłam faceta po zakupy (z listą), na myjnię itp.
Wtedy mam święty spokój.
Z tego co jednak pisze Autorka, to jej mąż odkurza i zajmuje kocią kuwetą. A jak do tego dodać odbieranie dziecka z przedszkola i zajmowanie się nim zanim żona wróci z pracy (a że pracuje w korpo, to raczej nie wraca zbyt wcześnie), do tego dbanie o rachunki, to wcale ten podział aż tak źle nie wygląda.
Ok, facet nie gotuje, nie ma głowy do planowania urlopów, inwestycji itd. Tylko z drugiej strony, gdyby i tym zajmował, to z boku by można powiedzieć, że wszystko na męża głowie, a żona "tylko" robi karierę.
Coś za coś. Gdyby mąż robił karierę i nie interesował za bardzo czy też nie miał czasu na zajmowanie domem i dzieckiem, to też pewnie by były pretencje.

Jak nie mamy większych problemów, to mniejsze urastają do rangi...

Ja bynajmniej nie dyskredytuję tego co pisze Autorka bo przyszła tu z problemem, jednak warto spojrzeć szerzej. Gdyby ten jej mąż tu napisał, to sytuacja mogłaby wyglądać zupełnie ineczej, tj: żona robi karierę, ok. zawiezie rano dziecko do przedszkola ale ja potem je odbieram i nim zajmuję, w tym czasie coś ogarnę, poodkurzam, kuweta. Ona wraca, gotuje (jak sądzę na nast dzień) i ma gotową listę czym mam jeszcze zająć. Werekend zorganizować itd. Ok, przekoloryzowuje ale serio taki podział obowiązków jak tu jednak rzedko albo rzadziej się zdarza. Zwykle to facet "robi karierę" a żona na 2 etaty. I praca i dom. Wtedy jaśnie Pan małżonek do niczego nie dotyka bo przecież "zarabia na rodzinę".
Oni jednak tak się dobrali i póki nie było dziecka i dodatkowych obowiązków było ok, skoro dziecko w przedszkolu i jak Autorka pisze wtedy zaczęły problemy, to... Skoro jednak poznali na studiach, a są 17 lat razem, to dziecko raczej nie pojawiło zaraz po nich. Tylko co najmnie 5 lat po czyli co najmniej 10 latach związku.
Czasy są jakie są więc teoretycznie można powiedzieć, że mają szczęscie, że oboje mają pracę i mąż ma możliwość by dzieckiem po niej zająć.
Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Warto zauważyć, że gdyby facet na jego miejscu robił karierę, ale niczego się w domu nie tykał, to wtedy byłby dopiero szum..
W sumie dużo bardziej uzasadniony, przynajmniej moim zdaniem. Robota zarobkowa to jedno, ale nie można traktować swojego mieszkania jak hotelu z obsługą, nic samemu nie robiąc.

Co Twoim zdaniem znaczy za dobry? Typ ministranta (nie obrażając)? Facet, to ma być facet, zaradny, pewny siebie itd. Ok, są kobiety które w tej roli odnajdują i szukają tych, co im podporządkują ale jaki w sumie efekt? No taki jak w tym wątku.
Jeśli facet nie ma charyzmy, to nawet po 17 latach zostanie mu to wytknięte.

autorko mam troche podobnie...    inny zestaw zalet i wad ale zadna na tyle mocna by wziac rozwod.. . u mnie najwiekszy problem to nagminne granie .. Wiadomo praca coraz bardziej stresujaca  (nie, przed slubem nie gral, siedzial w sieci z racji zawodu ale nie tyle ).... Oczywiscie spalam sie z tym bo niestety graniem daje przyklad dzieciom ale "on szkoly juz pokonczyl"...  I ja sie czepiam bo przypominam o tym i o tamtym, a robota np na ogrodzie nie zajac, "pozniej" ...  u nas duzo sie... zmienilo (jak chyba w wiekszosci zwiazkow?) po dziecku, mieszkalismy wczesniej razem, ale nie przetestowalismy sie z dziecmi... przymykam na to oko tez juz nascie lat.. i dalej bede.. przynajmniej narazie...

Pytanie czy wyobrażenie o ideale jest tak silne, żę w ogóle w takich dyskusjach pada słowo "rozwód"? Wiadomo, że w pewnych kwestiach terzeba kogoś zachęcać, aby nieco zmienił swoje podejście, bo poza przyjemnościami są też obowiązki, jak praca, dsom, rodzina itp. Tylko aby się nie zapędzić za bardzo, chcą niemal każdą wadę czy skazę naprawiać wedle swojego uznania.
Zabawne bywa to, że jeśli jedna strona tak bardzo nie lubi czegoś u drugiej i stara się to zwalczyć, susząc partnerowi głowę, to ten możę i zacznie się zastanawiać nad tym. Gdyby jednak zaraz poszło w drugą stronę, to wtedy ma miejsce "święte oburzenie", że on/ona ośmiela się krytykować.

Przypomina mi to moje zakończone 1,5 roku temu małżeństwo. Po takim czasie rzadko kiedy już jest miłość, a jak jedno nabiera ochoty na nową przygodę, to często szuka pretekstów (zwłaszcza jak chce zawsze uchodzić za to niewinne).

Ty byś chciała pewnie jak moja ex: niech decyzja będzie po jej myśli, ale niech on ją podejmie i weźmie odpowiedzialność za skutki. Niech on zrobi robotę albo załatwi majstra i za to zapłaci z własnej kasy. Czyż nie tak? Podejmowanie decyzji to własnie odpowiedzialność; wiele kobiet chce żeby to były ich decyzje, ale żeby ich facet był odpowiedzialny, żeby to w razie czego na niego spadły konsekwencje (w tym finansowe) wtopy. No tak nie zawsze się da. Moja ex po prawie takim okresie związku jak Twój poznała bajeranta; zbiegło się to z pogorszeniem mojej sytuacji zawodowo-finansowej (przyznaj się: Twój facet słabiej zarabia albo słabiej od Ciebie? Albo nie dość by Cię usatysfakcjonować?). Żona zaczęła mną wręcz gardzić, przywalać się dosłownie o wszystko. Fakt, było pewne niedopasowanie (w tym zodiakalne: mnie bardziej ciągnęło do domowego zacisza, ją do imprez), ale nie było woli rozmowy, za to była chęć zwalenia całej winy na tę drugą stronę. Teraz to małżeństwo jest wspomnieniem. Od kilku miesięcy spotykam się z kobietą łagodną, rozsądną, która wie co to jest partnerstwo w związku (ma zresztą dobre psychologiczne wykształcenie, stwarzające grunt do stworzenia dobrej i zdrowej relacji).

Autorko, zastanów się czy chcesz alibi dla zdrady czy chcesz naprawdę uzdrowić tę relację? Jeśli to drugie, to terapia i na spotkaniu kawa na ławę co Ci nie odpowiada i co byś chciała żeby Twój facet zmienił; on pewnie poda podobną listę. Tylko wiesz... obie strony muszą naprawdę chcieć się ulepszyć

ale.. nie zawsze obie strony chcą .. chciec uzdrowić... przeciez tej drugiej stronie z reguły tak pasuje - czy zawsze to musi byc preludium do zdrady?? 
moj partner np totalnie nie chce żadnej terapii - chodzę ja...  i na sesjach muszę bronić partnera jak terapeuta punktuje roznice (nie wierzę za bardzo w astrologię ale paradokslanie zodiakalnie jestesmy idealnie dobrani)..  takie to wlasnie wyszlo ..  pewne niedopasowanie...

Taki mąż jak opisuje Emanuella jest jak kolejne dziecko w domu. Ono również może mieć identyczne wady i zalety - uczuciowe, wierne, dobrze się pobawi z rodzeństwem a odpowiedzialności, decyzji  i wsparcia praktycznie zero. 
Bardzo wygodnie się urządził, zwalił na żonę całą odpowiedzialność, i cud, że jeszcze nie pije i nie bije. No jest za co Boga chwalić.

Ja nie wiem bagienniku czy zaczynają przeszkadzać po kilku latach, czy ludzie się łudzą, że jak się ożeni to się odmieni.

Bywa też , że po latach kobiety są tak zmęczone, że już nie chcą być z takim partnerem. I często potem nie chcą już żadnego.

Dokładnie. Jakbym sie rozwiodla to wole byc juz sama.

To jest bardzo dobry argument.
Autorko - chciałabyś samca alfa, decyzyjnego, mocnego, a masz partnera beta. Bo to Ty nosisz spodnie w tym związku, a chciałabyś inaczej. Ja Cię rozumiem bo sama zmagam się z podobnymi problemami jakie tu opisałaś... ale nie można zjeść ciastka i mieć ciastko.
Niestety tak jest że pewne jego negatywne cechy są i raczej już będą, ale z tego co tu wpisałaś ma też dużo zalet.
Może postaraj się mu nakreślić sytuację, poczytaj trochę jak należy od meżczyzn wymagać, jakie są ku temu techniki itd.. może uda Ci się go w pewnym stopniu chociaż 'wytrenować'.