Dla rodziców po stracie - Netkobiety.pl

Gratuluję.
A teściowa już wie?

Gratuluję ! Odpoczywaj

Przyjedź i powiedz mi to prosto w twarz bo ja nie miałabym problemów, żeby prosto w twarz powiedzieć Ci, co myślę o Tobie.
Śledzik z reklamy? Ciebie to by w puszce nie znaleźli, taka malutka jesteś.

Zwyczajna kretynka, nic specjalnego, ani zabawnego.

Nic nowego, ludzie jak im brakuje argumentów to dowalą nawet w takim temacie.

Btw, widziałam dzisiaj bijące serduszko

Loka, miód na serce takie info

I bardzo dobrze.
Powinnaś walczyć o swoje.
Ja nie mam za grosz szacunku do Polskich lekarzy.
Ale powiem ci z swojego doświadczenia, że z tym hermetycznym środowiskiem bardzo trudno sie walczy, tam ręka rękę myje.
Ja po przygotowaniach i udziale w runmageddonie 4 lata temu dorobiłem sie zapalenia mięśni.
Lekarz przepisał niesteroidowe leki przeciwzapalne, miałem brać 2 tyg.
Po 1 tyg dostałem bólach brzucha,mdłości i cienienie bardzo spadło.
W skrócie, prze pół roku zmagałem sie z tymi bólami, chodziłem od lekarza do lekarza,wszyscy łączyli to z udziałem w tym biegu, ze to jakieś problemy z kręgosłupem,neurologiczne od licznych upadków itp.
Nawet gastroenterolodzy.
Dopiero przypadkiem natrafiłem na lekarza chirurga, starej daty który postawił diagnozę że to zapalenie żołądka wywołane tymi lekami, skierował mnie na badania i wyszło ze poza żołądkiem mam tez zapalenie jelit i nerek.
Wiesz jakie było leczenie? rumianek i miód chabrowy.Serio, po 2 dniach poczułem sie jak nowo narodzony.
a sprawa w sadzie która założyłem 3 lata teamu, uwaga dopiero miała 1 wokandę.
wiec przygotuj sie raczej na kilka lat walki w sądzie.

Widzisz ja tez leczyłem sie prywatnie.
Z moich doświadczeń, różnicy w wiedzy i umiejętnościach nie ma żadnej, sa tak samo kiepskie.
Jedynie co się rożni to to że nie traktują człowieka jak wroga albo bezosobowe gówno t, i nie uzwaja odczłowieczających zwrotów typu  ( usiądzie, rozbierze sie,) nawet na człowieka nie patrząc.
to że nie informują pacjenta co robią to standard a wytłumaczenie procesu leczenia, objaśnienie alternatyw leczenia, zapomnij na NFZ a prywatnie jest z tym kłopot, bo całe to środowisko ma wywalone ego w kosmos.
Na szczęście od 2 lat mam obywatelstwo austriackie, i jeżdżę tam się leczyć. Bo niestety nerki uległy uszkodzeniu.
Niebo a ziemia.
I jak najbardziej walcz o swoje prawa, bo jeżeli przyczynili sie do twojego bólu, tego cierpienia to powinni za to odpowiedzieć z cała surowością.

Ech. Wiesz, jedno to lekarze, którzy wchodzili na salą i ani dzień dobry ani się przedstawić tylko łapy pchali między nogi, a potem ani do widzenia, ani wyjaśnić tylko wychodzili. Drugie to błąd medyczny.
Masakra mam wrażenie, że w Polsce jak nie masz znajomości i nie jesteś znajomym tego i tamtego tak, żeby lekarz o tym wiedział, to Cię nie wyleczą porządnie. Całe szczęście, że ja przez te pół roku zaczęłam sobie takie znajomości tworzyć.

Nim2 - Kraków Ujastek

Ale co jest stekiem kłamstw? Że mi dziecko umarło z powodu zaniedbania lekarzy? Pomówienia? Nie. Fakty.
Gratuluję Ci, że u Ciebie działa jak należy.

Ja moje karty wypisowe ze szpitala konsultowałam od tamtego czasu z wieloma osobami, lekarzami, radcami prawnymi i każda jedna osoba mi powiedziała, że lekarze nie zareagowali odpowiednio do zaleceń, a gdyby to zrobili, prawdopodobnie mogłabym teraz chodzić na spacer z wózkiem i kupować śpioszki zamiast zniczy. Mam wszelkie podstawy do tego, żeby wystąpić na drogę sądową co zrobię, tylko jak już będę po ciąży i będę mogła się postresować rozprawami.

Istnieje bardzo konkretna procedura, którą się robi w takich przypadkach jak mój i która pomaga donosić ciążę. Miałam do niej wskazania, a oni tego nie zrobili. Skutkiem tego zaniedbania jest finalna śmierć dziecka.

Wiesz jak ja w pracy mam konkretną procedurę na zrobienie czegoś i się tej procedury nie trzymam i przez to wyniknie jakiś błąd to też ponoszę tego konsekwencje. Tylko w moim przypadku skutkiem mojego błędu nie jest czyjaś śmierć.

Mnie chyba nie jest dane mieć normalnej ciąży... takiej wiecie, spokojnej.
Poerwsza nagła wizyta w szpitalu za nami, wszystko ok, ale już mam leki na podtrzymanie. A jeszcze wszystko przed nami.

Trochę chyba spanikowałam widząc jakieś lekkie plamienia wczoraj i pojechaliśmy do szpitala. Ja już przerażona, że poronienie, że serca nie będzie, ale wszystko jest w porządku, tylko mi dali duphaston do brania, zaczynając od dawki uderzeniowej i dzisiaj już plamień nie ma

W sumie powiedzieli mi w szpitalu, że lepiej spanikować i przyjechać niż olać i potem żeby cos się stało, więc nie wyszłam na paranoiczkę tylko mąż o północy biegał do apteki całodobowej, żeby ten duphaston wykupić

Ale wiesz, ja to bym chciała tak normalnie, bez zastanawiania się czy jakiś objaw jest normalny, bez myślenia czy zdążę spakować torbę, bez rozkmin czy będzie ok czy to już koniec.

A co Ty, w szpitalu nie dają a przynajmniej tak mi tłumaczyli ostatnio, że to izba przyjęć i oni nie wypisują zwolnień... teraz muszę się jakimś cudem wcisnąć do lekarza na wizytę w ciągu 5 dni, bo tak kazali, poza tym lekarz ma ocenić dalsze dawkowanie i wtedy będę bardzo prosić o L4.

Mam medicover, ale dostać się do normalnego lekarza to masakra, terminy na dwa miesiące do przodu. Jak oni mi teraz kazali się zgłosić w ciągu 3-5 dni to na Medocover nie mam szans tak dorwać mojego lekarza, muszę iść do jego prywatnego gabinetu.

Ło matko, to u nas są znacznie szybciej terminy . W takim razie nie masz wyboru, idz prywatnie do niego i tyle. Będziesz chociaż spać spokojnie. A masz jakieś jeszcze zalecenia? Typu nie wiem, duzo lezec czy narazie na luzie?

Z tego co mówiłaś, mąż niedawno kupił disney+ .
więc nadrabiaj seriale.
Z nowosci, co prawda na hbo max, polecam ród smoka a na amazonie the boys

edit: Z książek polecam wspomnienie o przeszłości ziemi cixin liu.
była to pierwsza książka sci fi ale tak naprawdę to sci fi  jest tam tylko tłem, fenomenalna powieść socjologiczna.
książki z tego cyklu musisz przeczytać.

O, super wyszło z tym lekarzem . Zabrzmi banalnie, ale są teraz spoko seriale na netflix i hbo. Wiem, wiem i tak żadne pocieszenie, ale lepsze to niż nic

Hej! Dzięki!

Mam drugi tydzień zwolnienia, już przestałam się nudzić, bo w zeszłym tygodniu wynudziłam się potwornie. Biorę leki na podtrzymanie, pół dnia leżę, bo mam mdłości i nadwrażliwość zapachową.
Już prawie 25% ciąży za nami.

Ale mam też świadomość, że tym razem to trochę wszystko albo nic. Jeżeli pójdzie ok, jeżeli dotrzymamy do terminu, ze szwem albo bez szwu, to można myśleć o trzecim dziecku za jakieś 4-5 lat. Natomiast jeżeli tym razem też się nie uda, albo uda się, ale będzie to okupione ogromnym kosztem zdrowotnym moim lub dziecka, to nie będzie już kolejnych prób, bo dla mnie to nieodpowiedzialne, żeby zachodzić w ciążę i ryzykować zdrowiem dziecka, kiedy wiadomo, że są problemy z donoszeniem.

No i mamy nadzieję, że to jednak będzie dziewczynka, bo nie potrafimy się zgodzić z mężem co do imienia dla chłopca. Wczoraj z 3h dyskutowaliśmy i ja mam swój typ, on ma swój, a żadne nie chce ustąpić

Bo to zależy od pory dnia
Najbardziej się stresuję wieczorami, bo za każdym razem jak jechałam do szpitala to to było późnym wieczorem, więc wtedy mi się odpala cała litania w myślach, rano się budzę i jak sprawdzę, że nie jestem zalana krwią, to do wieczora czuję się psychicznie już w miarę spoko.

W sumie przy pierwszym dziecku nie mieliśmy problemu, imię wpadło od razu, ogólnie z imionami dka córek problemu nie ma, chyba że taki problem, że mamy tyle imion, że fajnie byłoby mieć łącznie z 3-4 dzieci, żeby je wszystkie wykorzystać.
A z męskimi imionami mamy problem, bo chcemy iść w takie imiona z pokolenia dziadków, Stanisław, Bolesław, Mieczysław, Zbigniew, Roman, Kazimierz, a one wszystkie kojarzą mi się jak z menelami spod budki z piwem. Może to dlatego, że ja sie wychowałam na obrzeżach miasta i tu taka menelnia chodziła i właśnie Staszki, Mietki, Wieśki itd.

No i stoi na tym, że mój mąż chciałby Romana albo Stanisława, a ja chcę Ignacego albo Tadeusza
I jestem tak na tym Ignacym zafiksowana, że ryczeć mi się chce jak mąż sie na to nie zgadza, ale wiem, że to reakcja bardziej z hormonów niż ze mnie, więc nawet mu o tym nie mówię, bo i po co nie chcę, zeby się czuł winny, a mnie przejdzie
No ale mamy impas, bo aktualnie żadne z nas nie odpuszcza. Nawet mówiłam mężowi, że możemy zrobić ruletkę, jak się urodzi po 38+0 to jego imię, a jak się urodzi wcześniej to moje ale się nie dał.

Zostaje nam nadzieja, że jednak będzie dziewczynka

W mojej wsi stała ekipa pod sklepem to akurat w 50% to Tadziki.
I jeszcze zmienna część: Rafały, Gabriel, Michały.

Moja teściowa zanim urodziła mojego męża to 3 razy poroniła w pierwszej połowie ciąży i były to ponoć dziewczynki.
Później już nie udawało jej się zajść w ciążę mimo starań bo nie chcieli by mąż był jedynakiem.
Była bardzo religijna i modliła się aby mogła mieć chociaż jedno dziecko.
I też tak samo będąc w ciąży z moim mężem każdego ranka budziła się z niepokojem czy nie leży we krwi bo jej poronienia następowały właśnie w nocy.

Bardzo się cieszę <3
Trzymam kciuki za Was, za Ciebie i dzidziusia, żeby wszystko się udało i żeby wszystko zakończyło się dobrze
Żebyście byli oboje zdrowi
I spokojnie, nie denerwuj się tymi wieczorami, postaraj się nie myśleć o tym, co było, żeby się niepotrzebnie nie denerwować
Trzymam kciuki, żebyście byli zdrowi

Ojej, mamy przygody.
W poprzedni piątek byłam kolejny raz w szpitalu, tym razem z krwawieniem i w szpitalu oczywiście kolejny raz musieli mnie o wszystko wypytać (bo nie mogą sobie sprawdzić historii pacjenta w bazie), nic mi wielkiego nie powiedzieli, a na koniec jeszcze rzucili, że to może być początek poronienia, ale w sumie to oni nie wiedzą.
Oczywiście to nie był początek poronienia, bo normalnie już nic się nie dzieje, a ja więcej tam nie pójdę, bo tylko się stresuję. Zejdę nerwowo do porodu. Staram się jakoś bardzo nie myśleć, ale nie umiem wybiec myślami na tyle daleko, żeby wizualizować sobie jakoś szczęśliwie poród i to co będzie potem.

Wczoraj miałam wizytę u mojego lekarza prowadzącego, który też potwierdził, że jest wszystko w porządku, mam dalej zwolnienie, siedzimy sobie w domu. Już nie wychodzę tak bardzo, bo jednak 4 piętro trochę mi daje w kość jak muszę wyleźć po schodach.
Chciałabym magicznie przeskoczyć do 28 tygodnia, żeby już wszystko było w porządku
Lekarza prowadzącego będę zmieniać w listopadzie, bo ten mi nie leży, przeszkadza mi to, że za każdym razem muszę mu wszystko opowiadać i za każdym razem zadaje mi dokładnie te same pytania: a jak się zaczęło, a ile ważyło dziecko, a ile żyło itd. Poza tym ostatnio mi walnął tekstem, że jakbym pojechała do szpitala wtedy wcześniej, to pewnie dałoby się coś więcej zrobić (a przypomnę, że gość mnie wtedy na oczy nie widział, więc sytuację zna tylko z moich opowieści). Ja i tak mam wyrzuty sumienia, że nie pojechałam wcześniej, ale byłam przekonana, że nic się nie dzieje i też nie widziałam powodów. Za to teraz latam jak popierniczona do szpitala jak tylko coś się zadzieje, a jak brzuch zaboli to od razu sprawdzam czy jak skurcz czy nie jak skurcz i czy już jechać czy jeszcze nie.
Poza tym też mnie wkurzył ten obecny lekarz, bo dzisiaj miał takie wielkie zdziwienie, że ten poród był w marcu, a ja już jestem w ciąży. A byłam u niego na wizycie po połogu i pytałam się go, jak szybko mogę zajść w drugą ciążę, to mi powiedział, że po 3 miesiącach od zabiegu, czyli w sumie już czerwiec/lipiec. A i tak odczekaliśmy więcej, bo ja jeszcze chciałam wyleczyć wszystkie zęby przed ciążą, a miałam 3 ósemki do wyrywania i między każdym rwaniem po 2 tygodnie odstępu. Jakoś nie mam szczęścia do lekarzy, serio. Ani w szpitalu ani w Medicoverze, mam nadzieję, że drugi szpital i lekarz prywatnie to już będzie normalniej i jakoś tak bardzo ludzko.

chwilowo spędzam czas na oglądaniu Disneya, graniu w pokemony i simsy, rozwiązywaniu krzyżówek i wyszukuję sobie testy z wolnego płodowego DNA, żeby je zrobić, bo lekarz mi nie chce dać skierowania na test PAPP-A, chociaż mam go za darmo w pakiecie w placówce.

Kontynuując wątek z innego tematu.
To powiem Ci Loka że aż mnie zmroziło jak przeczytałem to co tam napisałaś. Szczególnie na temat jedzenia: tego ciasta czy tego śniadania. Nie wiem, może dlatego że ja nie do jadałem za dziecka, więc to przykuło moją uwagę najbardziej. Ale ja nie wyobrażam sobie sytuacji kiedy ja jem a ktoś się patrzy. Śniadania czy obiady które przygotowuje rodzinie, które razem jemy, to najważniejsze momenty dnia. Szczególnie obiad. Nie wiem kurwa jakim człowiekiem trzeba być żeby się cieszyć z tego że ukochana twojego syna nie zjadła śniadania czy nie kupić jej ciasta. Ja pierdole. Ja jestem z tych gospodarzy który wpychają w gości tyle jedzenia że wychodzą o rozmiar więksi. I to mówię o gościach a nie o rodzinie. Tragedia. Nie dziwię ci się absolutnie, jak przeczytałem o jej zachowaniu po śmierci waszego dziecko... Nie sądziłem że można aż tak nie mieć taktu i kultury, że można być aż tak żałosnym. Dziękuję szatanowi że moim teściami, zarówno z jednej jak i drugiej strony są wspaniali ludzie. Na których odwiedziny się cieszę. W otoczeniu znam tyle jedna teściowa z piekła rodem. Mama mojego przyjaciela który związał się z 9 lat starsza kobieta. Co ona odpierdalała, to przekraczało wszelkie granice, chodziła do niej do pracy, do jej rodziców. I pomimo że są razem już 11 lat, mają trójkę dzieci, to ani razu ich nie odwiedziła, powiedziała że nie ma syna, dopóki z nią się nie rozwiedzie.

Zauważ jedna rzecz.
Jak na mnie naskakują tutaj, gdy powiem że mąż ma być najważniejszy dla żony, a żoną dla męża.  A tak naprawdę wiele konfliktów w związku bierze się z tego że nad partnera stawia się np swoich rodziców. Fajnie że masz męża który stoi po twojej stronie, bo to jest najważniejsze. Jest takie powiedzenie " psy szczekają, karawana jedzie dalej"  nie ma co się przejmować zaburzoną osobą, trzymać z daleka od siebie i tyle. Tyle dobrego że mieszka daleko od was, bo śmiem twierdzić że gdyby ta odległość była mniejsza, to pielgrzymki do waszego domu były by normą.  Dzięki temu też nie będzie brała udziału w wychowaniu dziecka, aż ciarki po plecach przechodzą gdy się pomyśli że mogła by mieć wpływ na dziecko

Obawiam sie że ten brat wyrośnie na niepełnosprawnie społecznie człowieka.
Swoja droga to jest ciekawe, bo bardzo często występuje ta sytuacja,że po śmierci męża,lub jego odejściu, matki staja się tak zaborcze jeżeli chodzi o swoich synów, rzadziej o córki.
Bardzo rzadko słyszałem o sytuacji,kiedy to po śmierci żony,ojciec zaczyna tak bardzo ingerować w życie swoich córek.

A próbowaliście z nią porozmawiać tak bardziej na ostro?
W sensie nie "mamo słuchaj jest sprawa" tylko "Grażyna(czy jak tam sie ona nazywa) nie akceptuje takiego i takiego zachowania"

My przeprowadziliśmy taka rozmowę z jednymi i drugimi teściami.
Gdy zona sie przeprowadziła do mnie, gdy podjęliśmy decyzje że żyjemy razem,jesteśmy rodziną, zaprosiliśmy teściów na takie spotkanie, aby wyjaśnić im nowe zasady.
Na początku podziękowałem im za wszystko co zrobili dla zony i syna, że tyle czasu o nich dbali, ale oświadczyłem że teraz ja przejmuje ta role.
Szczególnie chodziło mi o relacje z wnukiem, bo teraz ma on pełną rodzinne, a od wychowania sa rodzice ,nie dziadkowie.
i jasno określimy zasady, co mogą,kiedy mogą, i jaką role teraz pełnić będą.
Kwestia wizyt,spotkań rodzinnych, zabierania syna na weekendy.
Całe te sprawy obgadaliśmy sobie na tym spotkaniu,nie pozostawiając miejsca na niedomówienia.
I to była tez taka sytuacje,gdzie wiedziałem że dobrze wybrałem,bo z żona stanowiliśmy monolit.
A teściowie, widząc to nawet nie próbowali czegoś narzucać.
wiedzieli że muszą brać to co dajemy.
I z takich relacji, na samym początku wręcz służbowych, bardzo szybko przekształciło sie w koleżeńskie,przyjacielskie, i w końcu w pełni rodzinne.

I tak trzymaj

Bardzo dobrze ze zrobiłaś update. Miałam nawet ochotę zagadnąć Cię sama ale nie chciałam być natrętna
Dobrze ze zmieniłaś lekarza skoro tamten Cie nie przekonywal. Twój komfort psychiczny jest teraz bardzo ważny jak i bezpieczeństwo dziecka. Nie oceniaj się surowo. Po tym co przeszliście masz prawo być dużo bardziej uwrażliwiona na jakiekolwiek symptomy czegos złego. Zresztą nawet i bez tego przyszłe mamy są zazwyczaj ostrożne także wszystko w normie Kochana
Rozumiem tez Twoje zle myśli nt tego co może się wydarzyć. To trochę taka obrona przed cieszeniem się na zapas na zasadzie lepiej się zdziwic pozytywnie niż nastawić ze bedzie dobrze a potem może znowu cierpieć. Chociaz jak już pisalam wcześniej mam poczucie ze tym razem będzie dobrze.
Daj znać jeśli możesz czy będzie coreczka czy synek. Ja obstawiam dziewczynkę

Kilka lat temu, tuż po śmierci mojego brata, przyjmowaliśmy w naszym domu księdza, który chodził po kolędzie (mi jest daleko od KK, zwłaszcza jako instytucji, ale szanowałam wolę męża). Kiedy ksiądz zapytał, co u nas, szukając jakiegoś pocieszenia powiedziałam, że w domu panuje ogromny smutek, na co ksiądz z uśmiechem na twarzy, że to dobrze, bo brat jest już w niebie. Ten sam ksiądz, który kilka lat wcześniej walczył z tą samą chorobą, na którą zmarł brat. Ba, opowiedział mi, że był pierwszym w Polsce biorcą przeszczepu od dawcy niespokrewnionego, więc chwilę na ten temat porozmawialiśmy, bo znałam tę historię, a teraz miałam okazję poznać jej bohatera osobiście. Niemniej do dziś żałuję, że nie zapytałam dlaczego, skoro w tym niebie jest tak cudownie, to nie poddał się woli bożej, ale przeszedł przez tak długie i ciężkie leczenie, co wyraźnie znaczy, że wcale mu się do tego dobrostanu tak bardzo nie spieszyło. 
Dążę do tego, że absolutnie rozumiem Twój brak akceptacji dla tego, co się wydarzyło i czego doświadczyliście. Ba, chyba nawet dziwiłabym się, gdybyś w obliczu tak ogromnej straty czuła inaczej.

Twoje obecne lęki wydają się zupełnie naturalne. Doświadczyłaś czegoś, co jest bardzo trudne w przeżywaniu i kiedy dzieje się cokolwiek niepokojącego, to uruchamia się zwykły mechanizm obronny, który nawołuje, by zrobić wszystko, co możliwe, aby oszczędzić sobie podobnych emocji w przyszłości, w tym nie przeoczyć niczego, co mogłoby do tego doprowadzić. To niestety wywołuje stres, a stres, jak wszyscy dobrze wiemy, w obecnej sytuacji też nie jest dobry. Jednym słowem bądź, proszę, ostrożna, ale zachowaj w tym zdrowy realizm.

Się ma rozumieć, że trzymamy!

Loka, jesteśmy i czekamy na dobre wieści.

Będzie chłopak

Zostanie NetWygrywem
A szpital w poniedziałek i mam nadzieję, że dożyjemy.